❝ ငယ်မူ မဖျောက်နိုင်ဘု လွမ်းလောက်ဖွယ် မယ်ရင် ရယ် လွမ်းပါဘိတယ် ❞
ရွာ မှာ “ ဒေါ်သင် ” ဆိုတာက လူရွှင်တော်ကြီး ဦးဓာတ်အိုး ရဲ့ အစ်မ ပေါ့ ။ ကိုသိန်းလွင် တို့ ဘကြီး နဲ့ အိမ်ထောင် ကျတော့ သားသမီးတွေ ထဲ က မွေးတဲ့ မြေးတွေ အများကြီး ရှိတယ် ။ အဲဒီ အထဲ က ဒေါ်သင် တို့ နဲ့ အတူ နေ နေတဲ့ မြေးကလေး တစ်ယောက် က တော့ “ မောင်မြင့် ” တဲ့ ။ အဆိုးလေး ပါ ။ သူ့ ကြောင့် ဒေါ်သင် စိတ်ညစ်ရပေါင်း လည်း များပါပြီ ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့် မြေး အစစ် ဖြစ် နေတော့ရကာ မပြောသာဘူးပေါ့ ။ မောင်မြင့် ကို ဒေါ်သင် က မရှိမဲ့ ရှိမဲ့ ကြား က မြို့ကျောင်း ထား စာသင်စေတာ ၊ ငွေ ကုန် ၊ အချိန် ကုန် တာပဲ အဖတ် တင် ရဲ့ ။ အောင် ပေါင် ။ ဆယ်တန်းနှစ်ခါ ကျ နဲ့ ရွာ ပြန်လာ ၊ ဒေါ်သင် တို့ နဲ့ ပြန် လာ နေတော့ ဒီကောင် က နတ်အိုးကွဲ ။ ချီး မကော် လောက် ၊ ပဲ မလှော် လောက် ၊ ဘယ်နေရာ မှာ မှ အားမကိုးရ ၊ အသုံးမကျ ဆန်ကုန် မြေလေး ပေါ့ ။ ဒေါ်သင် မ တော့ “ သူ့ ” ကြောင့် နဲ့ ကို စိတ်တွေ ရှုပ် လှပါပြီ ။ တစ်နေ့ တစ်နေ့ ဒီကောင့် အတွက် ဘယ်လိုများ လုပ် ပေးရရင် ကောင်းမလဲ လို့ ဟောဒီက ခေါင်းတွေ ပွရှုပ် နေအောင် စဉ်းစား နေရတာ ကို က အမောသား ရယ် ။ တစ်နေ့ ရွာ အလယ်ကောင် လမ်းမ ပေါ် က အပျိုလေး တစ်သိုက် ကြွက်စီကြွက်စီ နဲ့ ဆူညံသံတွေ ကြား နေရပါပကော လား ။ ဪ .. ဟုတ်သားပဲ ။ ဒီအချိန် က တောင်ပြုန်းနတ်ပွဲ ချိန် ကိုး ။ နတ်ပွဲ ကျ ရင် လူတွေ ဆိုတာ တိုး လို့ မပေါက်အောင် ကို စည် ဆိုပါလား ။ ရွာ ထဲ က မိန်းကလေး တွေ လည်း တောင်ပြုန်းပွဲ သွားကြမလို့ နဲ့ တူရဲ့ ။ ဟိုခေါ် ၊ ဒီခေါ် နဲ့ လူ စု နေကြတဲ့ အသံတွေ အိမ် ထဲ ကနေ အတိုင်းသား ကြား နေရတယ် ။ ဒေါ်သင် လည်း အိ မ်ထဲ ငုတ်တုတ် ထိုင်နေရာ က အကြံ ရတာ နဲ့ အိမ်ရှေ့ လမ်းမ ပေါ် က ကောင်မလေးတွေ ကို လှမ်း ခေါ်လိုက်တယ် ။
“ ဟဲ့ .. ကောင်မလေး တွေ ၊ လာကြစမ်း ၊ ဒီကို ”
“ ဘာလုပ် မလို့တုံး အဘွား ၊ ကျွန်မ တို့ နဲ့ နတ်ပွဲ လိုက် မလို့လား ၊ ဒါဖြင့် ပြင်လေ ”
“ ငါ့ အရွယ်ကြီး နဲ့ မလိုက်နိုင်ပေါင် အေ ရယ် ”
“ ဒါဖြင့် ကျုပ်တို့ ကို ဘာပြုလို့ ခေါ်တာတုံး အဘွား ရဲ့ ”
“ အိမ် ကကောင် “ မောင်မြင့် ” ကို ထည့်လိုက်ချင်လို့ ”
“ အလိုတော်... ဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်မှာတုံး ၊ နတ်ပွဲ မှာ လူ က စည်သနဲ့ ”
ဒေါ်သင် မြေး မောင်မြင့် က လည်း လူပျို ၊ သူတို့ က လည်း အပျိုလေးတွေ ဆိုတော့ သင်းတို့ နဲ့ လည်း မဖြစ် ၊ ခေါ် မဖြစ်တာ ဒေါ်သင် တွေးမိ စဉ်းစားမိ တာပေါ့ ။ ဒါပေမဲ့ အိမ် မှာ ရှိ လည်းပဲ စား လိုက် ၊ အိပ် လိုက် နဲ့ ၊ ဆန်ကုန် မြေလေး ၊ အလကား ကောင် အမြင်ကတ်ကတ် ရှိတာ နဲ့ ေ သ လည်း အေးတာပဲ ဆိုတဲ့ သဘောပါ ။ ဒါကြောင့်မို့ လို့
ဒေါ်သင် က ...
“ နတ်ပွဲ က လူ စည်တော့ မောင်မြင့် ကို လူနင်း ေ သအောင် ငါ က ထည့်ချင် တာဟဲ့ ” လို့ ရွဲ့ ပြောတော့ ဒါမျိုး ကျတော့ အိမ်ထဲ က ကွပ်ပျစ် ပေါ် အပျင်း ကြီးပြီး လှဲ နေတဲ့ မောင်မြင့် က ကြားဖြစ် အောင် ကြားပါ့ဗျား ။ ဟာဗျာ ... အဘွားက လည်း အလကား နေရင်း လူ ကို နိမိတ် မရှိ နမာ မရှိ ပြောကရော့မယ် တဲ့ ။
မြေး မောင်မြင့် ပျင်းတာ လည်း မပြောနဲ့ ၊ ဒေါ်သင် မှာ မောင်မြင့် လို ပဲ ပျင်းတဲ့ သား တစ်ယောက် ရှိတယ် ။ တစ်နေ့ ရွာ ထဲ မှာ လူ စုံတုန်း သူ့ သား ကိုယ့် သား အပျင်း ပြိုင်ကြတာတဲ့ ။ ကိုဖိုးပုံ က သူ့ သား မောင်ကြိုင် တို့များ အပျင်း ကြီး ချက် ကတော့ အိမ် အလုပ် တစ်ချက် ယောင် လို့ တောင်မှ ကူ မလုပ်ဘူးတဲ့ ။ ည ဆို သန်းခေါင်သန်းလွှဲ အထိ အပျိုအိမ် တွေ လိုက် လည် တော့ မနက် ကျ တော့ ၉ နာရီ ၊ ၁ဝ နာရီ မှ အိပ်ရာ က ထ တာ ၊ အဲဒီအထိ ပျင်းတဲ့ လူ လို့ ပြော တော့ ရွာ ထဲ က လူတွေ က မောင်ကြိုင် ကို ပျင်းလိုက် တာ လွန်ပါရော ဆိုပြီး နှာခေါင်း ရှုံ့ကြ သတဲ့ ။
အဲဒီမှာ ဒေါ်သင် က မင်းသား မောင်ကြိုင် ပျင်းတာ ဘာ ဟုတ်သေးလို့ တုံး ၊ ငါ့ သား “ ငဗြော့ ” တို့ ပျင်းချက် က မှ ဆိုပြီး ဒေါ်သင် က ပြောပြပါတယ် ။ “ ငဗြော့ ” က လယ်ထွန်မယ် ဆိုပြီး လယ် ထဲ သွား ၊ လယ် တော့ ထွန်ပါရဲ့ ၊ ထွန် တစ်စပ် နှစ်စပ်ရတော့ ဟာ ... ပျင်း တယ်ကွာ ၊ ဗိုက် ဆာတယ် ကွာ ဆိုပြီး ထွန် မဖြုတ် ဘာ မဖြုတ် ထည်ချေးဖတ် ထဲ ခေါင်းချ အိပ် နေလိုက်တာ ၊ အဲဒါ အိမ် က သူ့ ဆီ ထမင်း လာ မပို့မချင်း နေ့လယ် ၁၂ နာရီ ၊ ၁ နာရီ အထိ ကို မထတမ်း အိပ် တာတဲ့ လို့ ပြောတော့ အနား က လူတွေ က ဟယ် ... အို နဲ့ တောင် အံ့သြ ကုန်ကြတော့တာပေါ့ ။
ဒါ ဘာဟုတ်သေးလို့တုံး ဆိုပြီး ဒေါ်သင် က သူ့ သား ငဗြော့ အကြောင်း ဆက် ပြောပါတယ် ။ တစ်နေ့ မှာ တော့ ထည် ထိုး နေရင်း က သူ့ ဝသီ အတိုင်း ဆာ လို့ ထည်ချေးဖတ် ထဲ အိပ် နေတုန်း ဖြစ်ချင် တော့ လယ်နီးချင်း တွေ က ထွန် လို့ ထည် လို့ လွယ်ကူအောင် ကတွတ် ပေါက် ကနေ ရေ တွေ သွင်း ကြတော့ ငဗြော့ ထွန် နေတဲ့ လယ် ထဲ လည်း ရေ တွေ ဝင် တာပေါ့ ။ ငဗြော့ အောက် က ထည်ချေးဖတ် တွေ ထဲ ရေတွေဝ င်ပေမယ့် ကိုလူပျင်း ငဗြော့ တို့ ကတော့ ထ ရမှာ ပျင်းလို့ ၊ ထမင်း ဆာ လို့ အိပ်ရာ က အိပ် နေရာ က တောင် မထပါဘူး တဲ့ ဆို ၊ တကတဲ အရည် ထွက် အောင် ကို ပျင်းတဲ့ ကောင်ပါ လို့ ပြောတော့ ရွာ ထဲ က ကြားရတဲ့ သူတွေ ဆိုတာ အံ့ လို့ ကို သြ နေကြပါတယ် ဆိုနေ ။
တစ်နေ့ ရွာ ထဲ က လူတွေ ဒေါ်သင် အိမ် လာ လည်ကြရင်း က လူ စုံတော့ “ ခွေး ” ဆိုး တဲ့ အကြောင်း ၊ ခွေး ကိုက်ချင်တဲ့ အကြောင်း တွေ ပြောကြပါရော လား ။ တချို့ အိမ် တွေ မှာ မွေး ထားတဲ့ ခွေးတွေ ဆိုး လိုက်တာ ၊ ကိုက် က လည်း ကိုက် ချင် ၊ ဟောင် က လည်း ဟောင် ၊ အသံ တွေ ဆိုတာ ဟိန်း ထွက်လို့ သိပ် ကြောက်စရာ ကောင်း တာပေါ့ ။ ခွေး ဆိုး တဲ့ အထဲ မှာ ရွာမြောက်ပိုင်း က “ မတဆုပ် ” ခွေး တော့ မီမယ် မထင်ဘူး လို့ ပြောကြတယ် ။ ဘယ်လောက်များ ဆိုး သလဲ ဆိုရင်တော့ ရွာ မှာ
ကိုခင်မောင် ဆိုတဲ့ လူကြီး ခင်ဗျား တို့ လည်း မြင်နေ သိနေကြတာ ပဲ ဟာ ။
တရုတ်ပြည် က ဘတ်စကက်ဘော လက်ရွေးစင်ကြီး ကျလို့ အရပ် က လည်း အရှည် ကြီးရယ် ။ အဲဒီ မတဆုပ် တို့ အိမ် က ခွေး ပေါ့ ။ ကိုခင်မောင် ကို ကိုက် ရင်း မျက်နှာ ကို မှ ခုန်တက် ကိုက်တာဗျ ။ ဘယ်လောက် ဆိုးသလဲ ။ ကြောက်စရာ ကောင်းချက် က တော့ လို့ ပြောတော့ ဒေါ်သင် က “ ဟင်း ” ဆိုတဲ့ ကာ ဒါက ဘာ ဟုတ်သေးလို့ တုံး ဆိုပြီး သူ့ စကား ကို စ ပါတယ် ။
“ ခွေး တကာ့ ခွေး ထဲ မှာ တော့ ငါ့ အထင် ငရှိန် အိမ် က ခွေး မလောက် ဆိုးတာ မကြုံဖူးဘူး ”
“ မတဆုပ်ခွေး လောက် တောင် ဆိုး လို့လား အဘွားသင် ရ ”
“ မတဆုပ် ခွေး ဆိုး တာ ဘာ ဟုတ် သေးလို့တုံး ၊ ငရှိန် ခွေး က မှ မယုံရင် လွှတ်
ထား ကြည့်လိုက် ၊ လေယာဉ်ပျံ တောင် တက် ကိုက်မယ့် ခွေးဟဲ့ ၊ ဘာမှတ်သတုံး ”
လို့ ပြောတော့ ကျန်တဲ့ ရွာသားတွေ ဆိုတာ ပါးစပ်တွေ အဟောင်းသား နဲ့ ဘာဆို ဘာမှ မပြောသာကြတော့ပါဘူး ။ ဆိုး လိုက်တဲ့ ခွေး နှယ် ။
ဒီ တစ်ခါ တော့ ဒေါ်သင် ကိုယ်တိုင် မဟုတ်ပါဘူး ။ ဒေါ်သင် ရဲ့ သားတွေ ထဲ က ငဗြော့ ရဲ့ အစ်ကို “ ကိုငကြော့ ” ပါ ။ ကိုငကြော့ က အိမ်ထောင် မရှိ လူပျိုကြီး ၊ အရက်သမား ၊ ထန်းရည်သမား ပါ ။ တစ်ရက် ရွာ မှာ ဖောင်တော်ဦး ဘုရား ပြင်ဖို့ ရန်ပုံငွေ ရှာ ကြ တော့ ရွာ ဥက္ကဋ္ဌ က အဖွဲ့လိုက် တာဝ န်ပေး ၊ ရွာနီး ချုပ်စပ် က ရွာတွေ ဆီ အလှူခံ အဖွဲ့တွေ လွှတ်ပါတယ် ။ ဒီ နေရာ မှာ ရွာ ဥက္ကဋ္ဌ က အလှူခံ တဲ့ လူတွေ အလုပ် မပျက်ရလေ အောင် အလှူ ခံလို့ ရတဲ့ ငွေထဲ က တစ်ယောက် ကို တစ်ရက် ငွေကျပ် ၅ဝဝ စီ သုံးစွဲခွင့် ပြုခဲ့ပါတယ် ။
အဲဒီတော့ ငကြော့ နဲ့ အတူ လူ သုံးယောက် ဟာ တောင်ရွာ ဘက် ဆီ အလှူခံ ထွက်ကြတာ တစ်နေကုန် လို့ ပြန်လာတဲ့ အထိ အလှူငွေ က တစ်ထောင် ပဲ ရပါတယ် ။ ဒါနဲ့ ဒီ သုံးယောက် ရွာ ပြန်လာပြီး ရွာဥက္ကဋ္ဌ ဆီ အလှူငွေ တွေ အပ်ကြ တော့ ...
“ ဥက္ကဋ္ဌကြီး ရေ .... စာရင်း သာ ၁၅၀ဝိ/- လို့ မှတ် ထားလိုက် ၊ ငွေ က တော့ အပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ဗျ ”
“ ပေး ... ပေး စာရင်း စာအုပ် ၊ ကျုပ် ရေးထား လိုက်ပါ့မယ် ဗျာ ” ဆိုပြီး ငကြော့ ဥက္ကဋ္ဌကြီး ရဲ့ စာရင်းစာအုပ် ဂေါပက ငွေစာရင်း မှာ မှတ်ထား လိုက်တာ က ငွေ မဆပ် တဲ့ အပြင် ...
“ မှတ်ချက် ဂေါပကအဖွဲ့ မှ ရရန် ၅၀ဝိ/- ” လို့ ရေးထားလိုက်ခြင်းပါပဲ ခင်ဗျား ။
ဒေါ်သင် ရဲ့ သား ငဗြော့ မှာ သား တွေ ရှိပါတယ် ။ လူပျို တွေ ၊ အရွယ် ရောက် ကုန် ကြပါပြီ ။ ဒေါ်သင်တို့ ရွာ မှာ “ ဗြော ” အဖွဲ့ လည်း ရှိ ပါတယ် ။ အဲဒီ ဗြောအဖွဲ့ မှာ ငဗြော့ သား မောင်နိုင် က လင်းကွင်း တီး ပါတယ် ။ မောင်နိုင် လင်းကွင်းတီး ပုံ ကို ငဗြော့ သေချာ လိုက် ကြည့် ပြီးပါပြီ ။ ဒီကောင် လင်းကွင်း တီး တာ မဟုတ်သေးပါဘူး ။ ကြည့်စမ်း ။ ဘယ်လို တီးနေတာပါလိမ့် ။ အားမရ လိုက်တာ ။ လင်းကွင်း နှစ်ဖက် ကို အားပါးတရ တီးရမယ့် အစား ရှန် ရှန် ရှန် နဲ့ ပွတ်ပြီး ဆွဲ ဆွဲနေတာ ကြား ရတော့ ငဗြော့ နားတွေ အူ ၊ သွားတွေ ကျိန်းနဲ့ ခံရ ခက်လိုက်တာ ။ ဒီတော့ မနေနို င်တာ နဲ့ ငဗြော့ က သူ့ သား မောင်နိုင် ကို ခေါ်ပြီး ပညာ ပေးတာတဲ့ ။
“ ဟေ့ကောင် မောင်နိုင် ၊ မင်း လင်းကွင်း တီးရင် ဘယ်လို တီးတာတုံး ”
“ ရှန် .. ရှန် .. ရှန် .. ရှန် ရှန် ... ရှန် နဲ့ တီးတာပေါ့ အဖေ ရ ”
“ ပွတ် ပြီး တီးတာ မဟုတ်လား ၊ အဲဒါကြောင့် နားထောင် လို့ မကောင်းတာ ”
“ ဟာဗျာ .. အဖေ က လည်း တီးလုံး နဲ့ သီချင်းအ လိုက် တီးရတဲ့ ဟာကို ”
“ တီးလုံး တွေ ၊ သီချင်း အလိုက် တွေ လုပ် မနေနဲ့ ဟေ့ကောင် ၊ နောက် တစ်ခါ တီးရင် မင်း သေချာ မှတ်ထား ၊ ဂွမ်း ... ဂွမ်း ... ဂွမ်း ... ဂွမ်း ၊ ဂွမ်း ... ဂွမ်း .. ဂွမ်း ... ဂွမ်း လို့ သာ တီး ၊ ကြားလား ”
“ အဖေတို့ ကတော့ ဗျာ တကတဲ ”
တစ်နေ့ သူ့ အမေ ဒေါ်သင် ရဲ့ အိမ် ကို သူ့ သား ငကြော့ လာ လည်တယ် ။ သူ့ အမေ က အိမ် အလုပ် တွေ တစ်ဖက် လုပ် ရင်း က သူ့ သား နဲ့ စကား ပြောတယ် ။
သားအမိ နှစ်ယောက် စကား တွေ ပြော လိုက်ကြ သမှ တစ်ရွာလုံး အကြောင်း
စုံတကာ စေ့ နေတာပါပဲ ။ ရွာ ထဲ က ငရှိန် တို့ ၊ ငနီ တို့ အကြောင်းတွေ လည်း ပါရဲ့ ။
အဲဒီတုန်း မှာ အမေ ဒေါ်သင် က သူ့ ရေအင်တုံ ထဲ က ပန်းကန်ခွက်ယောက် တွေ ဆေးကြော ပြီးလို့ အိမ်ရှေ့ သလင်းပြင် ဖုန်တွေ သိပ် အောင် လို့ ရေအင်တုံ သွန် မလို့ ပြင်နေတုန်းရှိသေး ၊ သူ့ သား ငကြော့ က ဒေါ်သင် ကို အလန့်တကြား နဲ့ တား ပါတယ် ။
“ ဟိုး ... ဟိုး ... ဟိုး ... အမေ ၊ ရေ သွန် မလို့လား ”
“ အေးလေ ငကြော့ ရဲ့ ၊ မင်း မလည်း အလန့်တကြား ၊ ငါ ရေသွန်မယ့် ဟာကြီး ကို ”
“ အမေ ရေ သွန်တာ က အရေး မကြီးဘူး ၊ တော်နေကြာ ရွာ ထဲ က ငရှိန် တို့ ကောင်တွေ “ အင်း ” မှတ် လို့ ငါး လာ ပက်ကြမှာ စိုးလို့ပါဗျာ ”
“ မင်း မလည်းကွယ် ”
ရွာ မှာ ငရှိန် တို့ ၊ ငနီ တို့ ကောင်တွေ က သိပ် အလုပ် လုပ်ကြတာ ။ ဒါတောင် သူတို့မိသားစု ဆိုတာ ဆင်းတောင့် ဆင်းရဲ တာ မဟုတ်ဘူးနော် ။ စားနိုင်သောက် နိုင်တွေ ထဲ က ချည်းပဲ ။ ဒါပေမဲ့ ဒီကောင် တွေ ကမ္ဘာ မှာ နယ်ပယ်သစ် ရှာ ၊ စီးပွား ရှာ စားခဲ့ကြတဲ့ ကိုလံဘတ်စ် တို့ ၊ ဘတ်စကိုဒဂါးမား တို့ နဲ့ ဘာ တော်သလဲ မသိဘူး ။ အလကား မနေရဘူး ။ အလုပ် လုပ် ၊ ပိုက်ဆံ ရှာကြတာပါ ဆို နေ ။ ရေအိုင် မြင် တိုင်း ငါး ပက် ကြတော့ ဒေါ်သင် ပက် လိုက်တဲ့ ပန်းကန်ဆေးရေ ရေကွက် ကို ငါး ရှိမယ် ထင်ပြီး လာ ပက် နေကြမှာ စိုးရ လောက်အောင် ဒီကောင် တွေ က အိုင် မြင် တိုင်း ခြေ ဆေး တတ်ကြလွန်း လို့ပါ ။
တစ်နေ့ ငရှိန် နဲ့ ငနီ တို့ ပေါ့ ၊ မိုး တွင်း က မျှစ်ချိုး ၊ မှိုရှာ ခဲ့ကြပြီး နွေ ရောက် တော့ ထင်းခုတ် ၊ ထင်းခွေ ရောင်း ကြတယ် ။ ရွာ မှာ က သူတို့ လို ထင်းခွေ တဲ့ သူတွေ က များ လာတော့ ထင်းပင် တွေ ရှား လိုက်လာတာ နဲ့ မြေပေါ် နဲ့ မြေအောက် က သစ်မြစ် တွေ တူး ရောင်း ကြ ပြန်တယ် ။ ငရှိန် နဲ့ ငနီ သစ်မြစ် ထင်း နှစ်ထမ်း ဒေါ်သင် အိမ် လာ ရောင်းကြ တော့ ဒေါ်သင် က အားပေး ပါတယ် ။ ဒါပေမဲ့ ထင်းမြစ် တစ်ထမ်း ငါးရာ ၊ နှစ်ထမ်း ခုနစ်ရာ နဲ့ ဆစ် တာ မရပါဘူး ။ မကိုက်လို့ ပါ အဘွား ရယ် ဆိုပြီး ငြင်း တော့ ဒေါ်သင် က ပြောတော့တာပေါ့ ။
“ ဟဲ့ .. မင်းတို့ သစ်မြစ်တွေ တော ထဲ က တူး လာတာပဲ ၊ မကိုက်ရ အောင် အရင်းက ဘယ်လောက် တောင် ပေးခဲ့ရလို့တုံး ” လို့ ပြောတော့ ငရှိန် တို့ ဘာမှ မပြောကြတော့ပါဘူး ။
ဒေါ်သင် မှာ အစ်ကို တစ်ယောက် ရှိသေးတယ် ။ ဦးပုကြီး တဲ့ ။ အင်္ဂလိပ် ခေတ် ၊ ဂျပန်ခေတ် ကောင်းကောင်း မီခဲ့ကြ တာ ပေါ့ ။ အင်္ဂလိပ် တွေ က အပြေး ၊ ဂျပန် တွေ က ဝင် လာတော့ နောက် လာမယ့် ဂျပန် တွေ အသုံးပြုလို့ မရအောင် အင်္ဂလိပ်တွေ က လမ်းတံတားတွေ ကို ဖြိုဖျက် ထားခဲ့ကြတာ နည်း ရောလား ။ အဲဒီ အထဲ မှာ “ ညောင်ပင်ဝန်း ” တံတား လည်း ပါတယ် ။ ဂျပန် တွေ ရောက်လာ တော့ အင်္ဂလိပ် တွေ ဖျက်ကြလို့ ပျက် တဲ့ လမ်းတံတား ၊ ရေတွင်းရေကန် တွေ အမြန်နှုန်း နဲ့ ပြင်တယ် ။ ပြင် တော့ လူထု အားလုံး ပြင်ရတဲ့ အခါ အနား ကျေးရွာ က လူတွေ ကို ချွေးတပ် ဆွဲ ခေါ်တယ် ။ အတင်း အလုပ် ခိုင်း ကြတယ် ။ ဂျပန် တွေ က ရိုင်းတယ် ။ ရွာသား တွေ ကို ပါး တွေ နား တွေ ရိုက်တယ် ။ ခြေထောက် တွေ နဲ့ ကန်ကျောက်ကြတယ် ။ မထင်ရင် မထင် သလို နှိပ်စက်ကြတာ ။ ရွာ ထဲ က လူတွေ က ဂျပန်ငပု တွေ ဖက်ဆစ်တွေ ဆိုးကြောင်း ၊ မိုက်ရိုင်းကြောင်း ၊ လူလူချင်း စာနာစိတ် မထားကြောင်းတွေ သူတို့ ရဲ့ ချွေးတပ် အတွေ့အကြုံ တွေ ကို ပြောပြ ကြတဲ့ အခါ အနား က ဦးပုကြီး က တော့ ပြုံး ပြီးမှ နားထောင် နေတာ တဲ့ ။ သူ ထင် တာ ဒီကောင် တွေ ပေါင်းသင်း ဆက်ဆံရေး မတတ်ကြ လို့ပါ ။ လူ ဆိုတာ သူ့ အကြိုက် လိုက် ဆောင်ရွက် ပေးလိုက်ရင် ဘယ်သူ မဆို သဘောကျ ကြမှာပါ ။ ဂျပန် တွေ ၊ ဒီကောင် တွေ လည်း အာရှတိုက်သား တွေ ပဲ ။ ထင် သလောက် တော့ ဆိုး မထင်ပါဘူး ။ မင်း တို့ မပေါင်းတတ် လို့ ပါကွာ လို့ ပြော ဆိုပါလား ။
ဂျပန် တွေ အင်္ဂလိပ် တွေ ကြောင့် ပျက်စီး သွားခဲ့ရတဲ့ ညောင်ပင်ဝန်း တံတားကြီး ပြန် ပြင်တော့ အနီးအနား ရွာ က လူတွေ အလှည့်ကျ ချွေးတပ်စွဲ တဲ့ နေရာ ဆင့်ခေါ် လို့ လိုက်ကြရတယ် ။ ဂျပန် တွေ ဆိုတာ ကိုယ့် ရွာ က လူတွေ ညံ့ လို့ မဆက်ဆံတတ် လို့ ပါ လို့ ပြော တဲ့ ဦးပုကြီး ကိုယ်တိုင် တစ်ကြိမ် တော့ ချွေး တပ်စွဲ တဲ့ နေရာ ပါသွားခဲ့တယ် ။ ပို ဆိုး တာ ဦးပုကြီး ဆိုတဲ့ လူ က “ နား ” က လေး သေးတာရယ် ။ ဘယ်လိုလဲ ဗျာ ဦးကြီးပု ရ ၊ ဂျပန်တွေ နဲ့ ဆက်ဆံရတာ အဆင်ပြေ ရဲ့ လား သိချင် လို့ ရွာ က လူတွေ က ဝိုင်းမေး ကြတော့ မပြောနိုင် မဆိုနိုင် ခေါင်းတွေ ညိတ် ၊ လက်တွေ ခါ တဲ့ ပြီး မှ ပြောတဲ့ စကား က ရှိပါတယ် ။
“ မလွယ်ပါဘူး မောင်ရာ ၊ ဒီ ကောင် တွေ လူ မပြောနဲ့ ၊ ဘုန်းကြီး တောင် ချမ်းသာ ပေးမယ့် ကောင်တွေ မဟုတ် ဘူးရယ် ၊ ရိုင်းချက်မတော့ လို့ ပြော ပါတယ် ”
ရွာ မှာ က ဒီလိုပါပဲ ။ ဒေါ်သင် တို့ ၊ ဦးပုကြီး တို့ ဆိုတာက ရွာ လူကြီးတွေ က လည်း ဖြစ် ၊ စကား က လည်း တတ် ၊ စကား က လည်း ကပ် တော့ ပြောစမှတ် ကြီး ကို ဖြစ်လို့ပါ ဆိုနေ ။ တစ်ခါတုန်း က လည်း မြို့ပေါ် က တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ တွေ နေမှာပေါ့ ။ ရွာ ကို ရောက် လာပြီး တော့ မှ စီးပွားရေးစစ်တမ်း ဆိုလား ၊ လာ ကောက်ကြတာ ။ ဒီတော့ ဒီ အရပ်က လူတွေ ရဲ့ ဒေသ အသုံးအနှုန်း အခေါ်အဝေါ် တွေ က စလို့ အသစ်အဆန်း တွေ ဖြစ် နေကြတော့ တအံ့တသြ နဲ့ လေ့လာကြတာပေါ့ ။
ရွာတွေ မှာ က အင်္ကျီအိတ်ထောင် ကို အိတ်ထောင် လို့ မခေါ်ကြဘူး ။ “ ဘေးထိုး ” တဲ့ ။ ကောင်းကင် ပေါ် က ကြယ် တွေ ကို “ ကြည် ” တဲ့ ။ ရေပုံး ကို “ သွပ်ချောင် ” တဲ့ ခေါ်ဝေါ်ကြတာ ။ အိမ် မှာ တစ်ရက် နို့ဆီဘူး ဘယ်နှဘူး ချက်ရ သလဲ ဆိုရင် ဘယ်နှချောင် ချက်ရတာလဲ လို့ မေးကြတယ် ။ ညရေးညတာ သုံးတဲ့ လက်နှိပ်ဓာတ်မီး ကို “ ဒုတ်မီး ” တဲ့ ။ ရင်ဘတ် မှာ တပ် တဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီး ကို “ ကြည်သီး ” တဲ့ ။ လျှပ်စစ်ဓာတ်မီး ၊ မီးလုံး ကို “ ဘတ်သီး ” တဲ့ ။ ဘောလုံး ကို “ ဘော ” တဲ့ ။ အဲဒီလို ပဲ ခေါ်ကြတယ် ။ ဘောလုံး ပွဲ ကြည့်တာကို ဘောပွဲ ကြည့် မလို့တဲ့ ။ အဲဒီလို ပြော ကြတော့ မြို့ က လာတဲ့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူတွေ အံ့သြကြတာပေါ့ ။
ရွာဓလေ့ ကို လည်း လေ့လာချင် ၊ စကား အဆန်း တွေ ၊ အညာ စကားတွေ သင်ကြားချင် ကြတဲ့ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ တွေ ကတော့ သူတို့ အားတိုင်း ရွာ ထဲ က ဒေါ်သင် အိမ် မှာ ချည်း စု နေကြတာ ။ ဒေါ်သင် က လည်း တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ မိန်းမချောလေး တွေ ကို ကျွေးရ မွေးရ တော့ ဂုဏ် ရှိတာပေါ့ ။ ပျော်တာပေါ့ ။ ပြီးတော့ ဒေါ်သင် ဆီ က စကား တွေ ၊ အညာလေ တွေ သင် ကြတယ် ။
တစ်နေ့ ဒေါ်သင်ကြီး က မြို့တက် ဈေး သွား ဝယ်တာ မြို့ က နေ ပြန် လာ တော့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ တွေ က ဒေါ်သင်ကြီး ဆီ က စကားအဆန်းတွေ သင်ချင် ကြားချင် ကြတော့ နှုတ်ဆက် စကား ဆို ကြတာပေါ့ ။
“ အဘွား သင် ၊ ဘယ် က ပြန်လာတာတုံး ”
“ မြို့ က ဈေးသုံး ပြန် လာတာကွယ့် ”
“ မှန်းစမ်း .. ခြင်း ထဲ မှာ လည်း စုံလို့ပါလား ၊ ဘာတွေ ဝယ်လာတာတုံး ”
“ တိုလီမိုလီလေးတွေ ပေါ့ ကွယ် ”
ဟော ကြည့် ၊ ဒေါ်သင် ပြောတဲ့ စကား မြန်မာစကား တော့ မြန်မာစကား ပါပဲ ။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်သင် ပြောတဲ့ စကား နားမလည်ကြတာ နဲ့ ပြန် မေး ယူရတယ် ။
“ တိုလီမိုလီ ဆိုတာ ဘာတုံး ... အဘွားသင် ရဲ့ ”
“ ဟယ်တော် .. ညည်းတို့ မလည်း မြို့ က တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ တွေ ပညာတတ် တွေ လို့ လည်း ပြောရဲ့ ၊ တိုလီမိုလီ တောင် မှ မသိကြဘူးတဲ့လား ၊ အံ့ပါ ရဲ့ ”
“ တကယ် မသိလို့ပါ အဘွား ရယ် ၊ တိုလီမိုလီ ဆိုတာ ဘာတုံး ”
“ ဟဲ့ ... မှတ်ထားကြတဲ့ ခေတ်ကလေးတွေ ၊ တိုလီမိုလီ ဆိုတာ ဗြုတ်စဗျင်းတောင်း ကို ခေါ်တာကွယ့် ကလေးတို့ ရဲ့ ”
လာပြန်ပေါ့ စကား တစ်ခွန်း ၊ ဗြုတ်စဗျင်းတောင်း တဲ့ ။ ဒါ မြန်မာစကား ပြော တာပါပဲ ။ ပြောတဲ့ စကားတွေ ဆို တာ အဆန်းတွေချည်း ဆိုတော့ ကြား မှ မကြား ဖူးကြတဲ့ ဟာ ။ ဒီ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ တွေ ဘယ်က လာ သိကြပါ့မလဲ ။ တိုလီမိုလီ ကို မသိလို့ မေး တော့ ဗြုတ်စဗျင်း တောင်း တဲ့ ။ ဒါဖြင့် ဗြုတ်စဗျင်းတောင်း ဆိုတာ ကရော ဘာတုံးဟင် အဘွား လို့ မေးကြည့် ကြည့်ပါလား ။ အဲဒါ ရှေး အခေါ် စကား အသစ်အဆန်း တစ်လုံး က ပေါ်လာပြန်ဦးတော့မှာ ပါ ။ ဒါနဲ့ပဲ ဦးနှောက် က လိုက် မမီ မှတ်မကုန်တာ နဲ့ အဲဒီ ဗြုတ်စဗျင်းတောင်း ရဲ့ အဓိပ္ပာယ် ကို ဒီ အတိုင်းပဲ ထားလိုက်ကြတာ အေးပါတယ် ။
အဲဒီ ဒေါ်သင် ပဲ ပေါ့ ။ တစ်ခါ မြို့ က ဆေးကုအဖွဲ့ ၊ ကျေးရွာ ရောက် အခမဲ့ ကု ပေးတာ နဲ့ ဒေါ်သင် ဆရာဝန် ဆီ သွား တွေ့ပါရော လား ။ ဆရာဝန် က ဒေါ်သင် ကို မေးတာပေါ့ ။ အဘွား ဘာဖြစ်တာတုံး ဆိုတော့ အေးကွယ် ၊ ရင် ထဲ သရိုးသရီ နဲ့ နေမကောင်း လို့ ပါ ။ ခေါင်းမူး သလား ။ မူးဘူး ။ ဗိုက် ရော အောင့် သလား ။ အောင့် ပေါင် ၊ အကြောတက် သလား ။ တက်ဘူး ။ ညောင်းရော ညောင်းသလား ။ ညောင်းပါဘူး ။ ဒါဖြင့် အဘွား ရောဂါ က ဘာဖြစ်တာတုံး ။ သိဘူး ။ ဟုတ်ဘူးလေ ။ ရောဂါသည် က ဘာဖြစ်ရင် ဖြစ်တယ်လို့ ပြောပြ မှ ဆေးဆရာ က ဆေး ကုလို့ ရတော့မပေါ့ ။ ဒီတော့ အဘွား ရင် ထဲ စိတ် ထဲ ဘယ်လို ခံစား နေရတယ် ပြောပြ မှ ဒီက ဆေး ပေး လို့ ရမှာပါ ။ အဲဒီတော့ ပြောပါလို့ ဆရာဝန်လေး က အတင်း မေးတာ နဲ့ ဒေါ်သင် သူ့ ရောဂါ ပြောတော့ ပြောတာပါပဲ ။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်သင် အပြော က ဆေးပညာ မှာ ဘယ်လို မှ ရောဂါ အဖြေ ရှာ မရတဲ့ ရောဂါ ဖြစ်နေပါတယ် ။ ဘာပြုလို့လဲ ဆို တော့ ဆရာရယ် အဘွား ရဲ့ ရင်ထဲ မှာ “ ဘူရှိန် ဘတ်သတ် ဂျတ်တင်း ” ကြီး ဖြစ် နေလို့ပါ တဲ့ ။
ပြောရရင် ဒေါ်သင် တို့ ရွာ မှာ အုပ်ချုပ် ခဲ့တဲ့ တစ်ခါတုန်း က သူကြီး တစ်ယောက် ဟာ ရွာ ထဲ က လူတွေ ကို ဟိုဟာ ခိုင်း ဒီဟာ ခိုင်း နဲ့ အတော် နာမည်ကြီး နေတဲ့ သူပါ ။ ထန်းရည် မူး လို့ ဆူဆူ ၊ လင်မယား ရန် ဖြစ်ဖြစ် ဒဏ်ပေး တာ ကတော့ အလုပ် တစ်ခု ခိုင်းပြီးမှ အပြစ် ပေးတာပေါ့ ။ အပြစ် မရှိလည်း သူကြီး အိမ်ရှေ့ ဖြတ် သွားတဲ့ လူ ဆို လှမ်း ခေါ်တဲ့ပြီး သူ့ အိမ် မှာ နွား ကျွေးခိုင်း ၊ နွားစာ စဉ်းခိုင်း ခိုင်း တတ် တော့ ရွာ က လူ တွေ သူကြီး အိမ် ရှေ့ တောင် ဖြတ်ရဲကြတာ လိုက်လို့ ။ အဲဒီလို အခိုင်း ပက်စက်တဲ့ သူကြီး ပေါ့ ။ တစ်နေ့ ဒေါ်သင် အိမ် ထဲ ဝင် အလာ ခွေး က ဟောင်ရော ။ ဒီတော့ ဒေါ်သင် က ခွေး ကို ငေါက်တာ ၊ ငေါက် လို့ မရတော့ အနား က “ ဆန်ဆေးတောင်း ” နဲ့ ခွေး ကို ကောက် ပေါက် လိုက်ပါတယ် ။ ဒီတော့ ဆန်ဆေးတောင်း က သူကြီး ခြေထောက် နား ရောက် အနေ ဒေါ်သင် က လည်း လက် ထဲ ပဲစေ့ ညှစ်နေရာ က မအား တော့ ...
“ သူကြီး ရယ် ၊ မရိုမသေ တော် ၊ ရှေ့ က ဆန်ဆေးတောင်းလေး ၊ ခြေလုံး ခတ် လိုက်စမ်းပါ ”
သူကြီး က လည်း ဒေါ်သင် ရဲ့ စကား အတိုင်း ခြေထောက် နဲ့ ခတ် ပေး လိုက်တယ် ။ ဒီ ကတည်း က ဒေါ်သင် တို့ များ နာမည် ကြီးချက် ကတော့ ဘာမှတ် သတုံး ၊ ဒေါ်သင် ဆိုတာ သူကြီး ကို တောင် ခိုင်းစား နိုင်တဲ့ သူ လို့လေ ။ ရပ်နီး ရပ်ဝေး ဟိုးဟိုးလေး ကို ကျော် လို့ ပါလား ။
◾မောင်သင်းထုံ ( ကျောက်မဲ )
📖 ရယ်စရာ မဂ္ဂဇင်း
ဩဂုတ်လ ၊ ၂၀၁၂ ခုနှစ်
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
❝ ငယ်မူ မဖျောက်နိုင်ဘု လွမ်းလောက်ဖွယ် မယ်ရင် ရယ် လွမ်းပါဘိတယ် ❞
ရွာ မှာ “ ဒေါ်သင် ” ဆိုတာက လူရွှင်တော်ကြီး ဦးဓာတ်အိုး ရဲ့ အစ်မ ပေါ့ ။ ကိုသိန်းလွင် တို့ ဘကြီး နဲ့ အိမ်ထောင် ကျတော့ သားသမီးတွေ ထဲ က မွေးတဲ့ မြေးတွေ အများကြီး ရှိတယ် ။ အဲဒီ အထဲ က ဒေါ်သင် တို့ နဲ့ အတူ နေ နေတဲ့ မြေးကလေး တစ်ယောက် က တော့ “ မောင်မြင့် ” တဲ့ ။ အဆိုးလေး ပါ ။ သူ့ ကြောင့် ဒေါ်သင် စိတ်ညစ်ရပေါင်း လည်း များပါပြီ ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့် မြေး အစစ် ဖြစ် နေတော့ရကာ မပြောသာဘူးပေါ့ ။ မောင်မြင့် ကို ဒေါ်သင် က မရှိမဲ့ ရှိမဲ့ ကြား က မြို့ကျောင်း ထား စာသင်စေတာ ၊ ငွေ ကုန် ၊ အချိန် ကုန် တာပဲ အဖတ် တင် ရဲ့ ။ အောင် ပေါင် ။ ဆယ်တန်းနှစ်ခါ ကျ နဲ့ ရွာ ပြန်လာ ၊ ဒေါ်သင် တို့ နဲ့ ပြန် လာ နေတော့ ဒီကောင် က နတ်အိုးကွဲ ။ ချီး မကော် လောက် ၊ ပဲ မလှော် လောက် ၊ ဘယ်နေရာ မှာ မှ အားမကိုးရ ၊ အသုံးမကျ ဆန်ကုန် မြေလေး ပေါ့ ။ ဒေါ်သင် မ တော့ “ သူ့ ” ကြောင့် နဲ့ ကို စိတ်တွေ ရှုပ် လှပါပြီ ။ တစ်နေ့ တစ်နေ့ ဒီကောင့် အတွက် ဘယ်လိုများ လုပ် ပေးရရင် ကောင်းမလဲ လို့ ဟောဒီက ခေါင်းတွေ ပွရှုပ် နေအောင် စဉ်းစား နေရတာ ကို က အမောသား ရယ် ။ တစ်နေ့ ရွာ အလယ်ကောင် လမ်းမ ပေါ် က အပျိုလေး တစ်သိုက် ကြွက်စီကြွက်စီ နဲ့ ဆူညံသံတွေ ကြား နေရပါပကော လား ။ ဪ .. ဟုတ်သားပဲ ။ ဒီအချိန် က တောင်ပြုန်းနတ်ပွဲ ချိန် ကိုး ။ နတ်ပွဲ ကျ ရင် လူတွေ ဆိုတာ တိုး လို့ မပေါက်အောင် ကို စည် ဆိုပါလား ။ ရွာ ထဲ က မိန်းကလေး တွေ လည်း တောင်ပြုန်းပွဲ သွားကြမလို့ နဲ့ တူရဲ့ ။ ဟိုခေါ် ၊ ဒီခေါ် နဲ့ လူ စု နေကြတဲ့ အသံတွေ အိမ် ထဲ ကနေ အတိုင်းသား ကြား နေရတယ် ။ ဒေါ်သင် လည်း အိ မ်ထဲ ငုတ်တုတ် ထိုင်နေရာ က အကြံ ရတာ နဲ့ အိမ်ရှေ့ လမ်းမ ပေါ် က ကောင်မလေးတွေ ကို လှမ်း ခေါ်လိုက်တယ် ။
“ ဟဲ့ .. ကောင်မလေး တွေ ၊ လာကြစမ်း ၊ ဒီကို ”
“ ဘာလုပ် မလို့တုံး အဘွား ၊ ကျွန်မ တို့ နဲ့ နတ်ပွဲ လိုက် မလို့လား ၊ ဒါဖြင့် ပြင်လေ ”
“ ငါ့ အရွယ်ကြီး နဲ့ မလိုက်နိုင်ပေါင် အေ ရယ် ”
“ ဒါဖြင့် ကျုပ်တို့ ကို ဘာပြုလို့ ခေါ်တာတုံး အဘွား ရဲ့ ”
“ အိမ် ကကောင် “ မောင်မြင့် ” ကို ထည့်လိုက်ချင်လို့ ”
“ အလိုတော်... ဘယ်လိုလုပ် ဖြစ်မှာတုံး ၊ နတ်ပွဲ မှာ လူ က စည်သနဲ့ ”
ဒေါ်သင် မြေး မောင်မြင့် က လည်း လူပျို ၊ သူတို့ က လည်း အပျိုလေးတွေ ဆိုတော့ သင်းတို့ နဲ့ လည်း မဖြစ် ၊ ခေါ် မဖြစ်တာ ဒေါ်သင် တွေးမိ စဉ်းစားမိ တာပေါ့ ။ ဒါပေမဲ့ အိမ် မှာ ရှိ လည်းပဲ စား လိုက် ၊ အိပ် လိုက် နဲ့ ၊ ဆန်ကုန် မြေလေး ၊ အလကား ကောင် အမြင်ကတ်ကတ် ရှိတာ နဲ့ ေ သ လည်း အေးတာပဲ ဆိုတဲ့ သဘောပါ ။ ဒါကြောင့်မို့ လို့
ဒေါ်သင် က ...
“ နတ်ပွဲ က လူ စည်တော့ မောင်မြင့် ကို လူနင်း ေ သအောင် ငါ က ထည့်ချင် တာဟဲ့ ” လို့ ရွဲ့ ပြောတော့ ဒါမျိုး ကျတော့ အိမ်ထဲ က ကွပ်ပျစ် ပေါ် အပျင်း ကြီးပြီး လှဲ နေတဲ့ မောင်မြင့် က ကြားဖြစ် အောင် ကြားပါ့ဗျား ။ ဟာဗျာ ... အဘွားက လည်း အလကား နေရင်း လူ ကို နိမိတ် မရှိ နမာ မရှိ ပြောကရော့မယ် တဲ့ ။
မြေး မောင်မြင့် ပျင်းတာ လည်း မပြောနဲ့ ၊ ဒေါ်သင် မှာ မောင်မြင့် လို ပဲ ပျင်းတဲ့ သား တစ်ယောက် ရှိတယ် ။ တစ်နေ့ ရွာ ထဲ မှာ လူ စုံတုန်း သူ့ သား ကိုယ့် သား အပျင်း ပြိုင်ကြတာတဲ့ ။ ကိုဖိုးပုံ က သူ့ သား မောင်ကြိုင် တို့များ အပျင်း ကြီး ချက် ကတော့ အိမ် အလုပ် တစ်ချက် ယောင် လို့ တောင်မှ ကူ မလုပ်ဘူးတဲ့ ။ ည ဆို သန်းခေါင်သန်းလွှဲ အထိ အပျိုအိမ် တွေ လိုက် လည် တော့ မနက် ကျ တော့ ၉ နာရီ ၊ ၁ဝ နာရီ မှ အိပ်ရာ က ထ တာ ၊ အဲဒီအထိ ပျင်းတဲ့ လူ လို့ ပြော တော့ ရွာ ထဲ က လူတွေ က မောင်ကြိုင် ကို ပျင်းလိုက် တာ လွန်ပါရော ဆိုပြီး နှာခေါင်း ရှုံ့ကြ သတဲ့ ။
အဲဒီမှာ ဒေါ်သင် က မင်းသား မောင်ကြိုင် ပျင်းတာ ဘာ ဟုတ်သေးလို့ တုံး ၊ ငါ့ သား “ ငဗြော့ ” တို့ ပျင်းချက် က မှ ဆိုပြီး ဒေါ်သင် က ပြောပြပါတယ် ။ “ ငဗြော့ ” က လယ်ထွန်မယ် ဆိုပြီး လယ် ထဲ သွား ၊ လယ် တော့ ထွန်ပါရဲ့ ၊ ထွန် တစ်စပ် နှစ်စပ်ရတော့ ဟာ ... ပျင်း တယ်ကွာ ၊ ဗိုက် ဆာတယ် ကွာ ဆိုပြီး ထွန် မဖြုတ် ဘာ မဖြုတ် ထည်ချေးဖတ် ထဲ ခေါင်းချ အိပ် နေလိုက်တာ ၊ အဲဒါ အိမ် က သူ့ ဆီ ထမင်း လာ မပို့မချင်း နေ့လယ် ၁၂ နာရီ ၊ ၁ နာရီ အထိ ကို မထတမ်း အိပ် တာတဲ့ လို့ ပြောတော့ အနား က လူတွေ က ဟယ် ... အို နဲ့ တောင် အံ့သြ ကုန်ကြတော့တာပေါ့ ။
ဒါ ဘာဟုတ်သေးလို့တုံး ဆိုပြီး ဒေါ်သင် က သူ့ သား ငဗြော့ အကြောင်း ဆက် ပြောပါတယ် ။ တစ်နေ့ မှာ တော့ ထည် ထိုး နေရင်း က သူ့ ဝသီ အတိုင်း ဆာ လို့ ထည်ချေးဖတ် ထဲ အိပ် နေတုန်း ဖြစ်ချင် တော့ လယ်နီးချင်း တွေ က ထွန် လို့ ထည် လို့ လွယ်ကူအောင် ကတွတ် ပေါက် ကနေ ရေ တွေ သွင်း ကြတော့ ငဗြော့ ထွန် နေတဲ့ လယ် ထဲ လည်း ရေ တွေ ဝင် တာပေါ့ ။ ငဗြော့ အောက် က ထည်ချေးဖတ် တွေ ထဲ ရေတွေဝ င်ပေမယ့် ကိုလူပျင်း ငဗြော့ တို့ ကတော့ ထ ရမှာ ပျင်းလို့ ၊ ထမင်း ဆာ လို့ အိပ်ရာ က အိပ် နေရာ က တောင် မထပါဘူး တဲ့ ဆို ၊ တကတဲ အရည် ထွက် အောင် ကို ပျင်းတဲ့ ကောင်ပါ လို့ ပြောတော့ ရွာ ထဲ က ကြားရတဲ့ သူတွေ ဆိုတာ အံ့ လို့ ကို သြ နေကြပါတယ် ဆိုနေ ။
တစ်နေ့ ရွာ ထဲ က လူတွေ ဒေါ်သင် အိမ် လာ လည်ကြရင်း က လူ စုံတော့ “ ခွေး ” ဆိုး တဲ့ အကြောင်း ၊ ခွေး ကိုက်ချင်တဲ့ အကြောင်း တွေ ပြောကြပါရော လား ။ တချို့ အိမ် တွေ မှာ မွေး ထားတဲ့ ခွေးတွေ ဆိုး လိုက်တာ ၊ ကိုက် က လည်း ကိုက် ချင် ၊ ဟောင် က လည်း ဟောင် ၊ အသံ တွေ ဆိုတာ ဟိန်း ထွက်လို့ သိပ် ကြောက်စရာ ကောင်း တာပေါ့ ။ ခွေး ဆိုး တဲ့ အထဲ မှာ ရွာမြောက်ပိုင်း က “ မတဆုပ် ” ခွေး တော့ မီမယ် မထင်ဘူး လို့ ပြောကြတယ် ။ ဘယ်လောက်များ ဆိုး သလဲ ဆိုရင်တော့ ရွာ မှာ
ကိုခင်မောင် ဆိုတဲ့ လူကြီး ခင်ဗျား တို့ လည်း မြင်နေ သိနေကြတာ ပဲ ဟာ ။
တရုတ်ပြည် က ဘတ်စကက်ဘော လက်ရွေးစင်ကြီး ကျလို့ အရပ် က လည်း အရှည် ကြီးရယ် ။ အဲဒီ မတဆုပ် တို့ အိမ် က ခွေး ပေါ့ ။ ကိုခင်မောင် ကို ကိုက် ရင်း မျက်နှာ ကို မှ ခုန်တက် ကိုက်တာဗျ ။ ဘယ်လောက် ဆိုးသလဲ ။ ကြောက်စရာ ကောင်းချက် က တော့ လို့ ပြောတော့ ဒေါ်သင် က “ ဟင်း ” ဆိုတဲ့ ကာ ဒါက ဘာ ဟုတ်သေးလို့ တုံး ဆိုပြီး သူ့ စကား ကို စ ပါတယ် ။
“ ခွေး တကာ့ ခွေး ထဲ မှာ တော့ ငါ့ အထင် ငရှိန် အိမ် က ခွေး မလောက် ဆိုးတာ မကြုံဖူးဘူး ”
“ မတဆုပ်ခွေး လောက် တောင် ဆိုး လို့လား အဘွားသင် ရ ”
“ မတဆုပ် ခွေး ဆိုး တာ ဘာ ဟုတ် သေးလို့တုံး ၊ ငရှိန် ခွေး က မှ မယုံရင် လွှတ်
ထား ကြည့်လိုက် ၊ လေယာဉ်ပျံ တောင် တက် ကိုက်မယ့် ခွေးဟဲ့ ၊ ဘာမှတ်သတုံး ”
လို့ ပြောတော့ ကျန်တဲ့ ရွာသားတွေ ဆိုတာ ပါးစပ်တွေ အဟောင်းသား နဲ့ ဘာဆို ဘာမှ မပြောသာကြတော့ပါဘူး ။ ဆိုး လိုက်တဲ့ ခွေး နှယ် ။
ဒီ တစ်ခါ တော့ ဒေါ်သင် ကိုယ်တိုင် မဟုတ်ပါဘူး ။ ဒေါ်သင် ရဲ့ သားတွေ ထဲ က ငဗြော့ ရဲ့ အစ်ကို “ ကိုငကြော့ ” ပါ ။ ကိုငကြော့ က အိမ်ထောင် မရှိ လူပျိုကြီး ၊ အရက်သမား ၊ ထန်းရည်သမား ပါ ။ တစ်ရက် ရွာ မှာ ဖောင်တော်ဦး ဘုရား ပြင်ဖို့ ရန်ပုံငွေ ရှာ ကြ တော့ ရွာ ဥက္ကဋ္ဌ က အဖွဲ့လိုက် တာဝ န်ပေး ၊ ရွာနီး ချုပ်စပ် က ရွာတွေ ဆီ အလှူခံ အဖွဲ့တွေ လွှတ်ပါတယ် ။ ဒီ နေရာ မှာ ရွာ ဥက္ကဋ္ဌ က အလှူခံ တဲ့ လူတွေ အလုပ် မပျက်ရလေ အောင် အလှူ ခံလို့ ရတဲ့ ငွေထဲ က တစ်ယောက် ကို တစ်ရက် ငွေကျပ် ၅ဝဝ စီ သုံးစွဲခွင့် ပြုခဲ့ပါတယ် ။
အဲဒီတော့ ငကြော့ နဲ့ အတူ လူ သုံးယောက် ဟာ တောင်ရွာ ဘက် ဆီ အလှူခံ ထွက်ကြတာ တစ်နေကုန် လို့ ပြန်လာတဲ့ အထိ အလှူငွေ က တစ်ထောင် ပဲ ရပါတယ် ။ ဒါနဲ့ ဒီ သုံးယောက် ရွာ ပြန်လာပြီး ရွာဥက္ကဋ္ဌ ဆီ အလှူငွေ တွေ အပ်ကြ တော့ ...
“ ဥက္ကဋ္ဌကြီး ရေ .... စာရင်း သာ ၁၅၀ဝိ/- လို့ မှတ် ထားလိုက် ၊ ငွေ က တော့ အပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ဗျ ”
“ ပေး ... ပေး စာရင်း စာအုပ် ၊ ကျုပ် ရေးထား လိုက်ပါ့မယ် ဗျာ ” ဆိုပြီး ငကြော့ ဥက္ကဋ္ဌကြီး ရဲ့ စာရင်းစာအုပ် ဂေါပက ငွေစာရင်း မှာ မှတ်ထား လိုက်တာ က ငွေ မဆပ် တဲ့ အပြင် ...
“ မှတ်ချက် ဂေါပကအဖွဲ့ မှ ရရန် ၅၀ဝိ/- ” လို့ ရေးထားလိုက်ခြင်းပါပဲ ခင်ဗျား ။
ဒေါ်သင် ရဲ့ သား ငဗြော့ မှာ သား တွေ ရှိပါတယ် ။ လူပျို တွေ ၊ အရွယ် ရောက် ကုန် ကြပါပြီ ။ ဒေါ်သင်တို့ ရွာ မှာ “ ဗြော ” အဖွဲ့ လည်း ရှိ ပါတယ် ။ အဲဒီ ဗြောအဖွဲ့ မှာ ငဗြော့ သား မောင်နိုင် က လင်းကွင်း တီး ပါတယ် ။ မောင်နိုင် လင်းကွင်းတီး ပုံ ကို ငဗြော့ သေချာ လိုက် ကြည့် ပြီးပါပြီ ။ ဒီကောင် လင်းကွင်း တီး တာ မဟုတ်သေးပါဘူး ။ ကြည့်စမ်း ။ ဘယ်လို တီးနေတာပါလိမ့် ။ အားမရ လိုက်တာ ။ လင်းကွင်း နှစ်ဖက် ကို အားပါးတရ တီးရမယ့် အစား ရှန် ရှန် ရှန် နဲ့ ပွတ်ပြီး ဆွဲ ဆွဲနေတာ ကြား ရတော့ ငဗြော့ နားတွေ အူ ၊ သွားတွေ ကျိန်းနဲ့ ခံရ ခက်လိုက်တာ ။ ဒီတော့ မနေနို င်တာ နဲ့ ငဗြော့ က သူ့ သား မောင်နိုင် ကို ခေါ်ပြီး ပညာ ပေးတာတဲ့ ။
“ ဟေ့ကောင် မောင်နိုင် ၊ မင်း လင်းကွင်း တီးရင် ဘယ်လို တီးတာတုံး ”
“ ရှန် .. ရှန် .. ရှန် .. ရှန် ရှန် ... ရှန် နဲ့ တီးတာပေါ့ အဖေ ရ ”
“ ပွတ် ပြီး တီးတာ မဟုတ်လား ၊ အဲဒါကြောင့် နားထောင် လို့ မကောင်းတာ ”
“ ဟာဗျာ .. အဖေ က လည်း တီးလုံး နဲ့ သီချင်းအ လိုက် တီးရတဲ့ ဟာကို ”
“ တီးလုံး တွေ ၊ သီချင်း အလိုက် တွေ လုပ် မနေနဲ့ ဟေ့ကောင် ၊ နောက် တစ်ခါ တီးရင် မင်း သေချာ မှတ်ထား ၊ ဂွမ်း ... ဂွမ်း ... ဂွမ်း ... ဂွမ်း ၊ ဂွမ်း ... ဂွမ်း .. ဂွမ်း ... ဂွမ်း လို့ သာ တီး ၊ ကြားလား ”
“ အဖေတို့ ကတော့ ဗျာ တကတဲ ”
တစ်နေ့ သူ့ အမေ ဒေါ်သင် ရဲ့ အိမ် ကို သူ့ သား ငကြော့ လာ လည်တယ် ။ သူ့ အမေ က အိမ် အလုပ် တွေ တစ်ဖက် လုပ် ရင်း က သူ့ သား နဲ့ စကား ပြောတယ် ။
သားအမိ နှစ်ယောက် စကား တွေ ပြော လိုက်ကြ သမှ တစ်ရွာလုံး အကြောင်း
စုံတကာ စေ့ နေတာပါပဲ ။ ရွာ ထဲ က ငရှိန် တို့ ၊ ငနီ တို့ အကြောင်းတွေ လည်း ပါရဲ့ ။
အဲဒီတုန်း မှာ အမေ ဒေါ်သင် က သူ့ ရေအင်တုံ ထဲ က ပန်းကန်ခွက်ယောက် တွေ ဆေးကြော ပြီးလို့ အိမ်ရှေ့ သလင်းပြင် ဖုန်တွေ သိပ် အောင် လို့ ရေအင်တုံ သွန် မလို့ ပြင်နေတုန်းရှိသေး ၊ သူ့ သား ငကြော့ က ဒေါ်သင် ကို အလန့်တကြား နဲ့ တား ပါတယ် ။
“ ဟိုး ... ဟိုး ... ဟိုး ... အမေ ၊ ရေ သွန် မလို့လား ”
“ အေးလေ ငကြော့ ရဲ့ ၊ မင်း မလည်း အလန့်တကြား ၊ ငါ ရေသွန်မယ့် ဟာကြီး ကို ”
“ အမေ ရေ သွန်တာ က အရေး မကြီးဘူး ၊ တော်နေကြာ ရွာ ထဲ က ငရှိန် တို့ ကောင်တွေ “ အင်း ” မှတ် လို့ ငါး လာ ပက်ကြမှာ စိုးလို့ပါဗျာ ”
“ မင်း မလည်းကွယ် ”
ရွာ မှာ ငရှိန် တို့ ၊ ငနီ တို့ ကောင်တွေ က သိပ် အလုပ် လုပ်ကြတာ ။ ဒါတောင် သူတို့မိသားစု ဆိုတာ ဆင်းတောင့် ဆင်းရဲ တာ မဟုတ်ဘူးနော် ။ စားနိုင်သောက် နိုင်တွေ ထဲ က ချည်းပဲ ။ ဒါပေမဲ့ ဒီကောင် တွေ ကမ္ဘာ မှာ နယ်ပယ်သစ် ရှာ ၊ စီးပွား ရှာ စားခဲ့ကြတဲ့ ကိုလံဘတ်စ် တို့ ၊ ဘတ်စကိုဒဂါးမား တို့ နဲ့ ဘာ တော်သလဲ မသိဘူး ။ အလကား မနေရဘူး ။ အလုပ် လုပ် ၊ ပိုက်ဆံ ရှာကြတာပါ ဆို နေ ။ ရေအိုင် မြင် တိုင်း ငါး ပက် ကြတော့ ဒေါ်သင် ပက် လိုက်တဲ့ ပန်းကန်ဆေးရေ ရေကွက် ကို ငါး ရှိမယ် ထင်ပြီး လာ ပက် နေကြမှာ စိုးရ လောက်အောင် ဒီကောင် တွေ က အိုင် မြင် တိုင်း ခြေ ဆေး တတ်ကြလွန်း လို့ပါ ။
တစ်နေ့ ငရှိန် နဲ့ ငနီ တို့ ပေါ့ ၊ မိုး တွင်း က မျှစ်ချိုး ၊ မှိုရှာ ခဲ့ကြပြီး နွေ ရောက် တော့ ထင်းခုတ် ၊ ထင်းခွေ ရောင်း ကြတယ် ။ ရွာ မှာ က သူတို့ လို ထင်းခွေ တဲ့ သူတွေ က များ လာတော့ ထင်းပင် တွေ ရှား လိုက်လာတာ နဲ့ မြေပေါ် နဲ့ မြေအောက် က သစ်မြစ် တွေ တူး ရောင်း ကြ ပြန်တယ် ။ ငရှိန် နဲ့ ငနီ သစ်မြစ် ထင်း နှစ်ထမ်း ဒေါ်သင် အိမ် လာ ရောင်းကြ တော့ ဒေါ်သင် က အားပေး ပါတယ် ။ ဒါပေမဲ့ ထင်းမြစ် တစ်ထမ်း ငါးရာ ၊ နှစ်ထမ်း ခုနစ်ရာ နဲ့ ဆစ် တာ မရပါဘူး ။ မကိုက်လို့ ပါ အဘွား ရယ် ဆိုပြီး ငြင်း တော့ ဒေါ်သင် က ပြောတော့တာပေါ့ ။
“ ဟဲ့ .. မင်းတို့ သစ်မြစ်တွေ တော ထဲ က တူး လာတာပဲ ၊ မကိုက်ရ အောင် အရင်းက ဘယ်လောက် တောင် ပေးခဲ့ရလို့တုံး ” လို့ ပြောတော့ ငရှိန် တို့ ဘာမှ မပြောကြတော့ပါဘူး ။
ဒေါ်သင် မှာ အစ်ကို တစ်ယောက် ရှိသေးတယ် ။ ဦးပုကြီး တဲ့ ။ အင်္ဂလိပ် ခေတ် ၊ ဂျပန်ခေတ် ကောင်းကောင်း မီခဲ့ကြ တာ ပေါ့ ။ အင်္ဂလိပ် တွေ က အပြေး ၊ ဂျပန် တွေ က ဝင် လာတော့ နောက် လာမယ့် ဂျပန် တွေ အသုံးပြုလို့ မရအောင် အင်္ဂလိပ်တွေ က လမ်းတံတားတွေ ကို ဖြိုဖျက် ထားခဲ့ကြတာ နည်း ရောလား ။ အဲဒီ အထဲ မှာ “ ညောင်ပင်ဝန်း ” တံတား လည်း ပါတယ် ။ ဂျပန် တွေ ရောက်လာ တော့ အင်္ဂလိပ် တွေ ဖျက်ကြလို့ ပျက် တဲ့ လမ်းတံတား ၊ ရေတွင်းရေကန် တွေ အမြန်နှုန်း နဲ့ ပြင်တယ် ။ ပြင် တော့ လူထု အားလုံး ပြင်ရတဲ့ အခါ အနား ကျေးရွာ က လူတွေ ကို ချွေးတပ် ဆွဲ ခေါ်တယ် ။ အတင်း အလုပ် ခိုင်း ကြတယ် ။ ဂျပန် တွေ က ရိုင်းတယ် ။ ရွာသား တွေ ကို ပါး တွေ နား တွေ ရိုက်တယ် ။ ခြေထောက် တွေ နဲ့ ကန်ကျောက်ကြတယ် ။ မထင်ရင် မထင် သလို နှိပ်စက်ကြတာ ။ ရွာ ထဲ က လူတွေ က ဂျပန်ငပု တွေ ဖက်ဆစ်တွေ ဆိုးကြောင်း ၊ မိုက်ရိုင်းကြောင်း ၊ လူလူချင်း စာနာစိတ် မထားကြောင်းတွေ သူတို့ ရဲ့ ချွေးတပ် အတွေ့အကြုံ တွေ ကို ပြောပြ ကြတဲ့ အခါ အနား က ဦးပုကြီး က တော့ ပြုံး ပြီးမှ နားထောင် နေတာ တဲ့ ။ သူ ထင် တာ ဒီကောင် တွေ ပေါင်းသင်း ဆက်ဆံရေး မတတ်ကြ လို့ပါ ။ လူ ဆိုတာ သူ့ အကြိုက် လိုက် ဆောင်ရွက် ပေးလိုက်ရင် ဘယ်သူ မဆို သဘောကျ ကြမှာပါ ။ ဂျပန် တွေ ၊ ဒီကောင် တွေ လည်း အာရှတိုက်သား တွေ ပဲ ။ ထင် သလောက် တော့ ဆိုး မထင်ပါဘူး ။ မင်း တို့ မပေါင်းတတ် လို့ ပါကွာ လို့ ပြော ဆိုပါလား ။
ဂျပန် တွေ အင်္ဂလိပ် တွေ ကြောင့် ပျက်စီး သွားခဲ့ရတဲ့ ညောင်ပင်ဝန်း တံတားကြီး ပြန် ပြင်တော့ အနီးအနား ရွာ က လူတွေ အလှည့်ကျ ချွေးတပ်စွဲ တဲ့ နေရာ ဆင့်ခေါ် လို့ လိုက်ကြရတယ် ။ ဂျပန် တွေ ဆိုတာ ကိုယ့် ရွာ က လူတွေ ညံ့ လို့ မဆက်ဆံတတ် လို့ ပါ လို့ ပြော တဲ့ ဦးပုကြီး ကိုယ်တိုင် တစ်ကြိမ် တော့ ချွေး တပ်စွဲ တဲ့ နေရာ ပါသွားခဲ့တယ် ။ ပို ဆိုး တာ ဦးပုကြီး ဆိုတဲ့ လူ က “ နား ” က လေး သေးတာရယ် ။ ဘယ်လိုလဲ ဗျာ ဦးကြီးပု ရ ၊ ဂျပန်တွေ နဲ့ ဆက်ဆံရတာ အဆင်ပြေ ရဲ့ လား သိချင် လို့ ရွာ က လူတွေ က ဝိုင်းမေး ကြတော့ မပြောနိုင် မဆိုနိုင် ခေါင်းတွေ ညိတ် ၊ လက်တွေ ခါ တဲ့ ပြီး မှ ပြောတဲ့ စကား က ရှိပါတယ် ။
“ မလွယ်ပါဘူး မောင်ရာ ၊ ဒီ ကောင် တွေ လူ မပြောနဲ့ ၊ ဘုန်းကြီး တောင် ချမ်းသာ ပေးမယ့် ကောင်တွေ မဟုတ် ဘူးရယ် ၊ ရိုင်းချက်မတော့ လို့ ပြော ပါတယ် ”
ရွာ မှာ က ဒီလိုပါပဲ ။ ဒေါ်သင် တို့ ၊ ဦးပုကြီး တို့ ဆိုတာက ရွာ လူကြီးတွေ က လည်း ဖြစ် ၊ စကား က လည်း တတ် ၊ စကား က လည်း ကပ် တော့ ပြောစမှတ် ကြီး ကို ဖြစ်လို့ပါ ဆိုနေ ။ တစ်ခါတုန်း က လည်း မြို့ပေါ် က တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ တွေ နေမှာပေါ့ ။ ရွာ ကို ရောက် လာပြီး တော့ မှ စီးပွားရေးစစ်တမ်း ဆိုလား ၊ လာ ကောက်ကြတာ ။ ဒီတော့ ဒီ အရပ်က လူတွေ ရဲ့ ဒေသ အသုံးအနှုန်း အခေါ်အဝေါ် တွေ က စလို့ အသစ်အဆန်း တွေ ဖြစ် နေကြတော့ တအံ့တသြ နဲ့ လေ့လာကြတာပေါ့ ။
ရွာတွေ မှာ က အင်္ကျီအိတ်ထောင် ကို အိတ်ထောင် လို့ မခေါ်ကြဘူး ။ “ ဘေးထိုး ” တဲ့ ။ ကောင်းကင် ပေါ် က ကြယ် တွေ ကို “ ကြည် ” တဲ့ ။ ရေပုံး ကို “ သွပ်ချောင် ” တဲ့ ခေါ်ဝေါ်ကြတာ ။ အိမ် မှာ တစ်ရက် နို့ဆီဘူး ဘယ်နှဘူး ချက်ရ သလဲ ဆိုရင် ဘယ်နှချောင် ချက်ရတာလဲ လို့ မေးကြတယ် ။ ညရေးညတာ သုံးတဲ့ လက်နှိပ်ဓာတ်မီး ကို “ ဒုတ်မီး ” တဲ့ ။ ရင်ဘတ် မှာ တပ် တဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီး ကို “ ကြည်သီး ” တဲ့ ။ လျှပ်စစ်ဓာတ်မီး ၊ မီးလုံး ကို “ ဘတ်သီး ” တဲ့ ။ ဘောလုံး ကို “ ဘော ” တဲ့ ။ အဲဒီလို ပဲ ခေါ်ကြတယ် ။ ဘောလုံး ပွဲ ကြည့်တာကို ဘောပွဲ ကြည့် မလို့တဲ့ ။ အဲဒီလို ပြော ကြတော့ မြို့ က လာတဲ့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူတွေ အံ့သြကြတာပေါ့ ။
ရွာဓလေ့ ကို လည်း လေ့လာချင် ၊ စကား အဆန်း တွေ ၊ အညာ စကားတွေ သင်ကြားချင် ကြတဲ့ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ တွေ ကတော့ သူတို့ အားတိုင်း ရွာ ထဲ က ဒေါ်သင် အိမ် မှာ ချည်း စု နေကြတာ ။ ဒေါ်သင် က လည်း တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ မိန်းမချောလေး တွေ ကို ကျွေးရ မွေးရ တော့ ဂုဏ် ရှိတာပေါ့ ။ ပျော်တာပေါ့ ။ ပြီးတော့ ဒေါ်သင် ဆီ က စကား တွေ ၊ အညာလေ တွေ သင် ကြတယ် ။
တစ်နေ့ ဒေါ်သင်ကြီး က မြို့တက် ဈေး သွား ဝယ်တာ မြို့ က နေ ပြန် လာ တော့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူ တွေ က ဒေါ်သင်ကြီး ဆီ က စကားအဆန်းတွေ သင်ချင် ကြားချင် ကြတော့ နှုတ်ဆက် စကား ဆို ကြတာပေါ့ ။
“ အဘွား သင် ၊ ဘယ် က ပြန်လာတာတုံး ”
“ မြို့ က ဈေးသုံး ပြန် လာတာကွယ့် ”
“ မှန်းစမ်း .. ခြင်း ထဲ မှာ လည်း စုံလို့ပါလား ၊ ဘာတွေ ဝယ်လာတာတုံး ”
“ တိုလီမိုလီလေးတွေ ပေါ့ ကွယ် ”
ဟော ကြည့် ၊ ဒေါ်သင် ပြောတဲ့ စကား မြန်မာစကား တော့ မြန်မာစကား ပါပဲ ။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်သင် ပြောတဲ့ စကား နားမလည်ကြတာ နဲ့ ပြန် မေး ယူရတယ် ။
“ တိုလီမိုလီ ဆိုတာ ဘာတုံး ... အဘွားသင် ရဲ့ ”
“ ဟယ်တော် .. ညည်းတို့ မလည်း မြို့ က တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ တွေ ပညာတတ် တွေ လို့ လည်း ပြောရဲ့ ၊ တိုလီမိုလီ တောင် မှ မသိကြဘူးတဲ့လား ၊ အံ့ပါ ရဲ့ ”
“ တကယ် မသိလို့ပါ အဘွား ရယ် ၊ တိုလီမိုလီ ဆိုတာ ဘာတုံး ”
“ ဟဲ့ ... မှတ်ထားကြတဲ့ ခေတ်ကလေးတွေ ၊ တိုလီမိုလီ ဆိုတာ ဗြုတ်စဗျင်းတောင်း ကို ခေါ်တာကွယ့် ကလေးတို့ ရဲ့ ”
လာပြန်ပေါ့ စကား တစ်ခွန်း ၊ ဗြုတ်စဗျင်းတောင်း တဲ့ ။ ဒါ မြန်မာစကား ပြော တာပါပဲ ။ ပြောတဲ့ စကားတွေ ဆို တာ အဆန်းတွေချည်း ဆိုတော့ ကြား မှ မကြား ဖူးကြတဲ့ ဟာ ။ ဒီ တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ တွေ ဘယ်က လာ သိကြပါ့မလဲ ။ တိုလီမိုလီ ကို မသိလို့ မေး တော့ ဗြုတ်စဗျင်း တောင်း တဲ့ ။ ဒါဖြင့် ဗြုတ်စဗျင်းတောင်း ဆိုတာ ကရော ဘာတုံးဟင် အဘွား လို့ မေးကြည့် ကြည့်ပါလား ။ အဲဒါ ရှေး အခေါ် စကား အသစ်အဆန်း တစ်လုံး က ပေါ်လာပြန်ဦးတော့မှာ ပါ ။ ဒါနဲ့ပဲ ဦးနှောက် က လိုက် မမီ မှတ်မကုန်တာ နဲ့ အဲဒီ ဗြုတ်စဗျင်းတောင်း ရဲ့ အဓိပ္ပာယ် ကို ဒီ အတိုင်းပဲ ထားလိုက်ကြတာ အေးပါတယ် ။
အဲဒီ ဒေါ်သင် ပဲ ပေါ့ ။ တစ်ခါ မြို့ က ဆေးကုအဖွဲ့ ၊ ကျေးရွာ ရောက် အခမဲ့ ကု ပေးတာ နဲ့ ဒေါ်သင် ဆရာဝန် ဆီ သွား တွေ့ပါရော လား ။ ဆရာဝန် က ဒေါ်သင် ကို မေးတာပေါ့ ။ အဘွား ဘာဖြစ်တာတုံး ဆိုတော့ အေးကွယ် ၊ ရင် ထဲ သရိုးသရီ နဲ့ နေမကောင်း လို့ ပါ ။ ခေါင်းမူး သလား ။ မူးဘူး ။ ဗိုက် ရော အောင့် သလား ။ အောင့် ပေါင် ၊ အကြောတက် သလား ။ တက်ဘူး ။ ညောင်းရော ညောင်းသလား ။ ညောင်းပါဘူး ။ ဒါဖြင့် အဘွား ရောဂါ က ဘာဖြစ်တာတုံး ။ သိဘူး ။ ဟုတ်ဘူးလေ ။ ရောဂါသည် က ဘာဖြစ်ရင် ဖြစ်တယ်လို့ ပြောပြ မှ ဆေးဆရာ က ဆေး ကုလို့ ရတော့မပေါ့ ။ ဒီတော့ အဘွား ရင် ထဲ စိတ် ထဲ ဘယ်လို ခံစား နေရတယ် ပြောပြ မှ ဒီက ဆေး ပေး လို့ ရမှာပါ ။ အဲဒီတော့ ပြောပါလို့ ဆရာဝန်လေး က အတင်း မေးတာ နဲ့ ဒေါ်သင် သူ့ ရောဂါ ပြောတော့ ပြောတာပါပဲ ။ ဒါပေမဲ့ ဒေါ်သင် အပြော က ဆေးပညာ မှာ ဘယ်လို မှ ရောဂါ အဖြေ ရှာ မရတဲ့ ရောဂါ ဖြစ်နေပါတယ် ။ ဘာပြုလို့လဲ ဆို တော့ ဆရာရယ် အဘွား ရဲ့ ရင်ထဲ မှာ “ ဘူရှိန် ဘတ်သတ် ဂျတ်တင်း ” ကြီး ဖြစ် နေလို့ပါ တဲ့ ။
ပြောရရင် ဒေါ်သင် တို့ ရွာ မှာ အုပ်ချုပ် ခဲ့တဲ့ တစ်ခါတုန်း က သူကြီး တစ်ယောက် ဟာ ရွာ ထဲ က လူတွေ ကို ဟိုဟာ ခိုင်း ဒီဟာ ခိုင်း နဲ့ အတော် နာမည်ကြီး နေတဲ့ သူပါ ။ ထန်းရည် မူး လို့ ဆူဆူ ၊ လင်မယား ရန် ဖြစ်ဖြစ် ဒဏ်ပေး တာ ကတော့ အလုပ် တစ်ခု ခိုင်းပြီးမှ အပြစ် ပေးတာပေါ့ ။ အပြစ် မရှိလည်း သူကြီး အိမ်ရှေ့ ဖြတ် သွားတဲ့ လူ ဆို လှမ်း ခေါ်တဲ့ပြီး သူ့ အိမ် မှာ နွား ကျွေးခိုင်း ၊ နွားစာ စဉ်းခိုင်း ခိုင်း တတ် တော့ ရွာ က လူ တွေ သူကြီး အိမ် ရှေ့ တောင် ဖြတ်ရဲကြတာ လိုက်လို့ ။ အဲဒီလို အခိုင်း ပက်စက်တဲ့ သူကြီး ပေါ့ ။ တစ်နေ့ ဒေါ်သင် အိမ် ထဲ ဝင် အလာ ခွေး က ဟောင်ရော ။ ဒီတော့ ဒေါ်သင် က ခွေး ကို ငေါက်တာ ၊ ငေါက် လို့ မရတော့ အနား က “ ဆန်ဆေးတောင်း ” နဲ့ ခွေး ကို ကောက် ပေါက် လိုက်ပါတယ် ။ ဒီတော့ ဆန်ဆေးတောင်း က သူကြီး ခြေထောက် နား ရောက် အနေ ဒေါ်သင် က လည်း လက် ထဲ ပဲစေ့ ညှစ်နေရာ က မအား တော့ ...
“ သူကြီး ရယ် ၊ မရိုမသေ တော် ၊ ရှေ့ က ဆန်ဆေးတောင်းလေး ၊ ခြေလုံး ခတ် လိုက်စမ်းပါ ”
သူကြီး က လည်း ဒေါ်သင် ရဲ့ စကား အတိုင်း ခြေထောက် နဲ့ ခတ် ပေး လိုက်တယ် ။ ဒီ ကတည်း က ဒေါ်သင် တို့ များ နာမည် ကြီးချက် ကတော့ ဘာမှတ် သတုံး ၊ ဒေါ်သင် ဆိုတာ သူကြီး ကို တောင် ခိုင်းစား နိုင်တဲ့ သူ လို့လေ ။ ရပ်နီး ရပ်ဝေး ဟိုးဟိုးလေး ကို ကျော် လို့ ပါလား ။
◾မောင်သင်းထုံ ( ကျောက်မဲ )
📖 ရယ်စရာ မဂ္ဂဇင်း
ဩဂုတ်လ ၊ ၂၀၁၂ ခုနှစ်
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment