❝ ဇရာ ❞
( ခင်ဆွေဦး )
၁ ။
တစ်နှစ် တစ်နှစ်နှင့် နှစ်ဟောင်းတွေ ဝေးစွာသော အရပ် တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီတည်း ။ ရွက်ဟောင်းတွေ မြေ မှာ ခ လျှင် ရွက်သစ်နုတွေ ဝေဝေစည်ရမည်ပင် ။
အသစ် ကိုသာ လူတို့ တပ်မက်ကြမည် မှာ ဓမ္မတာတည်း ။ မေလှမြိုင် သီဆိုသော တေးသီချင်း လို ‘ နွေမိုးဆောင်း အဟောင်း အဖြစ်မှ အသစ်အသစ် သာ ပြောင်းလာရသည် ’ ဆိုလားပင် ။ ပြီးနောက် ‘ အကောင်းအဆန်း အသစ် အသစ်သာ လိုချင်သည် ။ မည်သူမဆို ဟောင်းတာတွေ မလိုကြသည် ’ ဟူ၏ ။
ဤသို့သော သဘောတွေ ကို ‘ ဇရာ ’ လို့ ပင် အမည် မှည့်ခေါ်ရမည်လား ။အိုခြင်း ၊ဟောင်းနွမ်းခြင်း ဟု ဆိုရမည်လား ။ မည်သို့ပင် အမည် တပ်တပ် ဤသည် တို့ မှာ ကမ္ဘာ့ နိယာမ တရားသာတည်း ။
၂ ။
“ ဘဘ ... ဘဘရေ ”
ခက်ခက် သည် ခုန်ပျံမြူးကြွဟန် ဖြင့်အပြေးအလွှား လာလေသည် ။ အသက် ၁၅ နှစ် မျှသာ ရှိသေးသော ခက်ခက် သည် နွေဦးပေါက် ၏ လေပွေလေရူး လို မြူးထူးကာ နေသည် ။ ခန္ဓာကိုယ်လေး သည် လေပွေဝှေ့ယမ်း သော ပန်းပြားပင် လို ယိမ်းနွဲ့လျက် သူ ၏ စိတ်နှလုံးသည် လှိုင်းတံပိုးထလျက် ရှိသော ကန်ရေပြင် လို အမြဲတစေ လှုပ်ရှားနေသည် ။
“ ဘဘ ... ဪ ခက်လိုက်တာ ။ ဘဘ တစ်ယောက် ဟာ ခေါ်လို့ မကြား ၊ အော်လို့ မကြားနဲ့ ။ နားများ လေးနေသလား မသိပါဘူး ”
ဦးမောင်ကြီး သည် ရုတ်တရက် လန့်ဖျပ် ကာ ရေလောင်းလက်စ ကရားရေအိုးကြီး ကို ဆွဲမကာ ကိုယ် ကို ဆန့်မတ် လိုက်လေသည် ။ ဖွားခနဲ အရှိန် နှင့် ဖြာလျက်ကျနေသော ရေပန်းများ သည် လည်း ရပ်တန့်၍ သွားတော့သည် ။ အလုပ် ရပ်နားလိုက်သည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ကနဦး က စိတ်ဆောင်၍ ရှိနေသော အားအင် တို့သည် တစ်ခါတည်း ဆုတ်ယုတ်သွားတော့သည် ။ အားအင် ဆုတ်ယုတ်သွားသည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် မောပန်းသော ဝေဒနာ ကပ်ရောက် လာကာ ရင်ထဲ ဆို့ပြီး အသက် ကို မျှဉ်း၍ ရှူရ လေသည် ။
မိမိ လို အသက် ၆၅ နှစ် အရွယ် သည် သေမင်း ကို စောင့်နေရသည် က လွဲ၍ ဘဝ တွင် ဘာကို မျှော်လင့်ရန် ရှိတော့သနည်း ။ မြေးအငယ်လေး အပြစ် တင်သလို နားများ လေး နေသလား မသိပေ ။ နားအာရုံကြောများ သည် အသက် ကြီး လာတော့ ချွတ်ယွင်းလာကာ လူတစ်ယောက် က စကား ပထမ တစ်ခွန်း ပြောရုံနှင့် မကြားတတ်သည် မှာ လေးနှစ်တာ မျှ ရှိခဲ့ပေပြီ ။
“ ဘာတုံး မြေးလေး ရဲ့ ။ ဘာမှ မကြားပဲ ”
“ ခက်ခက် သုံးခါတောင် ခေါ်ရတယ် ”
ခက်ခက် သည် နှုတ်ခမ်းကလေးများ စူကာ မကျေမနပ်နှင့် ပြောနေသည် ။
“ ကိုင်း .. ခု ဘဘ ကြားပြီ ။ ဘာလိုချင်သလဲ သမီး ”
“ ငွေနှစ်ကျပ် လောက် လိုချင်လို့ ”
ခက်ခက် သည် အလိုရှိသည် နှင့် မျက်နှာထား အနည်းငယ် ပြောင်းကာ ချိုသာစွာ ပြောလိုက်လေသည် ။
“ ငွေ နှစ်ကျပ် ဘာလုပ်ဖို့ လဲ သမီး ”
“ သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ ဘိုင်စကုတ် ကြည့်ချင်လို့ ”
“ ဘိုင်စကုတ် ကြည့်ချင်တယ် ။ လကုန် မှ ကြည့်ပါလား သမီးရယ် ။ ခု ဘဘ မှာ ငွေစ မရှိသေး ပါဘူး ။ ပြီးတော့ သမီး လိုချင်တာက နှစ်ကျပ် တောင် ”
“ ဟင့် .. ခု ကြည့်ချင်တာ ။ ကျော င်းက ခက်ခက် သူငယ်ချင်းတွေ အကုန် ကြည့်ပြီး ကုန်ပြီ ။ ခက်ခက် သာ လိမ္မာလို့ လစဉ်စာမေးပွဲ ပြီးမှ ကြည့်မယ် ဆိုပြီး ခု ကြည့်မလို့ လုပ်မှပဲ ”
“ ဪ ... ခက်ပါဘိ သမီး ရယ် ။ ဘဘ တို့ မှာ ငွေနှစ်ကျပ် ဆိုတာ နည်းလား ။ မနက်ဖြန် ဈေးဖိုးပဲ သမီးရဲ့”
“ ဈေးဖိုး ဆိုရင် သမီး ထမင်း တစ်ရက် မစားဘဲ နေနိုင်တယ် ။ မနက်ဖြန် ဘဘ တစ်ယောက်စာ ပဲ ချက်စား ၊ ခက်ခက် မစားဘူး ။ ခက်ခက် ကို တစ်ကျပ်သာ ပေး ။ ခက်ခက် မှာ စု ထားတဲ့ ပိုက်ဆံ တစ်ကျပ် ရှိတယ် ။ ရုံခ က တစ်ကျပ်ခွဲ ၊ စရိတ် နဲ့ ဘာနဲ့ ဆိုတော့ နှစ်ကျပ် မှ လောက်မှာ ”
ခက်ခက် သည် သူလို ချင်တာ ကို သာ ဇွတ်တိုး၍ ပြောနေသဖြင့် ဦးမောင်ကြီး သည် သက်ပြင်း တစ်ချက် ချမိလေသည် ။ ခက်ခက် သည် အသားညိုသော်လည်း ဖွံ့ဖွံ့ဖြိုးဖြိုး စိုစိုပြည်ပြည်နှင့် အတော်ပင် ကြည့်၍ ကောင်းသော ရုပ်ရည် ရှိသည် ။ အသက် ၁၅ နှစ် မျှသာ ရှိသော်လည်း အသက် ၂ဝ ထက် နည်းပုံ မပေါ် သော ကိုယ်ဟန် ရှိသည် ။ စေ့စေ့ ကြည့်၍ နုနယ်သေးသော မျက်နှာကလေး ကို မြင် မှ သူ ၏ ပင်ကို ရှိရင်းစွဲ အသက် ကို ခန့်မှန်းနိုင်ပေသည် ။
“ သမီးလေး ဒါလောက်တောင် ကြည့်ချင်နေ တာ ရုပ်ရှင် က ဘာရုပ်ရှင်မို့တုံး ”
အဘိုးအို ဦးမောင်ကြီး သည် မြေးမငယ် ကို စေ့စေ့ ကြည့်ကာ မေး လိုက်လေသည် ။
“ အို ... ဘဘ မှ ရုပ်ရှင် မကြည့်တာ ။ ရုပ်ရှင်ကား နာမည် ပြောလို့ ကော ဘဘ ဘာသိမှာ လိုက်လို့ ။ ခု သမီး ကြည့်မှာက ကား ကြောင့် မဟုတ်ဘူး ။ မင်းသား ကို ကြည့်ချင်လို့ ။ ဒီ ကား မှာ ခက်ခက် ကြိုက်တဲ့ မင်းသား ပါတယ် ။ ခက်ခက် မကြည့်ဘဲ ကို မနေနိုင်ဘူး ”
ခက်ခက် သည် မျက်မှောင်ကုတ်ကာ အလို မကျဟန် ရှိသော မျက်နှာထား အိုအိုလေး နှင့် ပြော လိုက်လေသည် ။ ဦးမောင်ကြီး သည် ရုတ်တရက် လန့်သွားကာ “ မင်းသား ၊ ခက်ခက် မကြည့်ဘဲ မနေနိုင်တာ ဘယ်က မင်းသားလဲ ” ဟု ဒေါသ ထွက်လာသလို ဖြစ်ပြီး အော်၍ မေးလိုက်သည် ။ ခက်ခက် မှာ ဘိုးအေ လုပ်သူ ၏ ဒေါသ ကို ရိပ်မိသိရှိကာ ချိုတိုတို မျက်နှာထား လေး နှင့် ...
“ ဘဘ ကလည်း သူ့ ကို ကြိုက်တာ ခက်ခက် တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ပါဘူး ။ ခက်ခက် တို့ ကျောင်း က သူငယ်ချင်းတွေ အားလုံးက ကြိုက်တာ ။ ခက်ခက် တို့ ကျောင်း မပြောနဲ့ ဦး ။ ခက်ခက်တို့ ကျောင်း ထက် အပုံကြီး အဆင့်အတန်း မြင့်တဲ့ ဒေါ်လေးအိ ရဲ့ သမီး အက်စ်သာ တို့ ကျောင်း ကလည်း တစ်ပုံကြီးပဲ သူ့ ကို ကြိုက်ကြ တာ ။ သူ့ ကို မကြိုက်တဲ့ မိန်းကလေးရယ် မရှိပါ ဘူး ။ ခက်ခက် တို့ က သူ့ ကို နာမည် တောင် မ ခေါ်ရက်လလို့ ‘ ကိုစန္ဒာ ’ လို့ ခေါ်ကြတယ် ။ စန္ဒာ ဆို တာ လမဟုတ်လား ။ လမင်းကို လူတွေ မြင်ရရ င် ဘယ့်နှယ် နေသလဲ ။ တစ်ခါတည်း အေးမြကြည်လင်သွားတယ် မဟုတ်လား ။ အဲ ... သူ့ ကို မြင်ရရင်လည်း ဒီလိုပဲ ”
ခက်ခက် က ရှည်လျားစွာ ရှင်းပြသည် ။ ဦးမောင်ကြီး သည် ဒေါသ ပိုထွက်လာကာ ...
“ နင်တို့ လေ နင်တို့ ဒုက္ခ ရောက်ဦးမယ် ။ ကိုယ့် ဘေး ကိုယ် မမြင်တဲ့ ဟာတွေ ။ ဘာ စန္ဒာလမင်း လို အေးမြရမှာ လဲ ။ နင်တို့ ရင်ထဲ တောက်နေတဲ့ မီး ၊ လောင်မီး ။ နားလည်လား ”
ပန်းလောင်း သော ရေကရား ကို ချပြီး အော်ဟစ်ပြောဆိုလိုက်သည် ။ ဒေါသ ထွက်လာသ ဖြင့် ချောင်းတဟွပ်ဟွပ် နှင့် ဆိုး လာလေသည် ။ ခက်ခက် သည် ဘိုးအေ က ဤသို့ တစ်ခါမှ အော်ဟစ်ပြောဆိုခြင်း မခံရခဲ့ဖူးသဖြင့် ရုတ်တရက် ဝမ်းနည်းသလို ဖြစ်ကာ မျက်ရည်များ ပင် ဝိုင်းလာရသည် ။ သို့သော် အလိုလိုက် ခံနေကျသူ ပီပီ ဇွတ်တိုး၍ ...
“ ဘဘ ဘာ ပြောပြော ဒီကား ကိုတော့ ကြည့် မှာ ပဲ ။ ဘဘ ပိုက်ဆံ မပေးရင် ခက်ခက် မှာ လက်စွပ်တို့ ၊ နားဆွဲတို့ ရှိသားပဲ ။ အဲဒါ တစ်ခုခု ပေါင်ပြီး ကြည့်ရင် ဖြစ်တယ် ” ဟု ယတိပြတ် ပြော လိုက်လေသည် ။
ဦးမောင်ကြီး သည် မည်သို့မှ ပြန်လည် ပြောဆိုခြင်း မပြုနိုင်အောင်ပင် ငေးငိုင်နေမိသည် ။ မိမိ သမီး သာ ဆိုလျှင်တော့ သည် နေရာတွင် ပုံလျက်သားလဲအောင် ဆွဲရိုက်ပြီးသားပင် ။ ယခု သမီး က မွေးသော မြေး လက်ထက်တွင် စိတ်ဓာတ်များ လည်း ကျဆင်း၍ နေပေပြီ ။ ဘာမှ မတတ်နိုင်ရှာပေ ။ မြေးငယ် အရူးအမိုက်မလေး ၏ မျက်နှာ ကို မြင်ပြန်တော့လည်း ဒေါသ သည် အလိုလို ပြေလျော့ပြီးသား ဖြစ်တော့သည် ။
“ ရုပ်ရှင် ကြည့်တာတော့ ဘဘ မကန့်ကွက် ပါဘူး ။ ဒါပေမဲ့ သိပ်တော့ အစွဲအလမ်း မထားပါနဲ့ ကွယ် ။ သမီး ရဲ့ အသက် က အပုံကြီး ငယ်ပါသေးတယ် ။ ရှေ့ ကို လူ လုပ်ရာတွေ ရှိသေး တယ် ။ ဒါတွေက ခဏပါ ။ လောကကြီး မှာ ဘာမှ တည်မြဲတာ မရှိပါဘူး ။ အခု အသစ် ဖြစ်နေ တဲ့ အရာတွေဟာ နောင်တစ်နေ့ ကျ ဟောင်းအို ရမှာပဲ ။ အရေးကြီးတဲ့ အချက်က ဘဘရဲ့ သမီးဟာ ဘဘ လို မဆင်းရဲချင် ရင် ပညာတတ်ပြီး ကြီးပြင်းလာဖို့ ပဲ ”
အဘိုးအို ၏ အဘိဓမ္မာရပ်တွေ ကို နားလည် လေသလား ၊ သဘောပေါက်လေသလား မသိရ သော်လည်း ခက်ခက် မှာ မူ အဘိုးအို ၏ အနီး တွင် မရှိတော့ပေ ။ မြေပေါ် တွင် ရုပ်တိုက် ပြေးလွှား နေသော ရွက်ဝါ ပမာ ခုန်ပေါက် ပြေးလွှားကာ ထွက်ခွာ သွားလေတော့၏ ။
၃ ။
စံပယ် နှင့် ဇွန် တို့ သည် ဖွေးဖွေးလှုပ် ပွင့်ဖူး လျက် ရှိကြပြန်သည် ။ အသစ်အသစ် ပွင့်ဖူး လျက်ရှိသော ပန်းမျိုးစုံတို့ သည် မွှေးရနံ့ တို့ ဖြ င့် ကြိုင်လှိုင်ကာ နေသည် ။ ကုက္ကိုင်းလမ်း ရှိ ဤ ခြံမြေအိမ်ကြီး သည် သည်လို အခါမျိုးတွင် အဘယ်မျှ သာယာပေသနည်း ။ ကုန်းမြင့် ပေါ် တွင် တိုက်ခံအိမ်ကြီး မှာ အခံ့သား နှင့် ရှိလေသည် ။ တိုက်ခံအိမ်ကြီး မှ ပြေပြေလျော့လျော့ ဆင်းလာလျှင် ရေဘဲ တို့ ကျက်စားရာ ရေကန်ငယ် တစ်ခု ရှိလေသည် ။
စိမ်းလဲ့သော ရေကန်သာ ဘေးတွင် တဲအိမ်ငယ် တစ်လုံး ဆောက်ထားသည် ။ တဲအိမ်ငယ် မှာ အဘိုးအို ဦးမောင်ကြီး နှင့် မြေးမငယ် ခက်ခက် တို့ နေအိမ်လေးပင်တည်း ။ တူမ ဝမ်းကွဲ တော်သူ အိ က ပေးထားသဖြင့် ဤ ကုက္ကိုင်း ခြံမြေ အရိပ် ကို ခိုလှုံ နေရပေသည် ။ အိ မှာ အတွင်းဝန် ဦးဘမြိုင် ၏ ဇနီးအလှပေတည်း ။ သမီးလေး တစ်ယောက် ရှိသည် ။ အိ သမီး အက်စ်သာ နှင့် ခက်ခက် တို့ မှာ ဤ ခြံမြေတွင် အတူတကွ ကြီးပြင်းလာကြသည် ။ အဆင့်အတန်း ချင်း မတူ သော်လည်း ကလေးတို့ ဘာသာဘာဝ ကစားဖော်များ လည်း ဖြစ်ခဲ့ကြသည် ။
တူမ ဖြစ်သူ အိ မှာ နှလုံးကောင်းသူ ဖြစ်သဖြင့် ဤခြံ ဤမြေ ဤပတ်ဝန်းကျင် တွင် သာယာ ချမ်းမြေ့စွာ နေရပေသည် ။ ဆင်းရဲသော်လည်း ဘဝ မှာ နေချင်စဖွယ် ဖြစ်သင့်သလောက် ဖြစ်ခဲ့ရပါသည် ။ ဤမျှ ထိုမျှ စိတ်သောက များမည် ဟု ဘယ်သောအခါ က မျှ တွေးထင်ခဲ့မိပေ ။
“ ဒါလောက်လည်း စိတ်သောက ရောက်မ နေပါနဲ့ ဦးလေး ရယ် ။ အချိန်တန် ပြန်လာပါလိမ့်မယ် ။ ခက်ခက် ဟာ လိမ္မာပုံ အရသားပဲ ။ အကြောင်းကိစ္စ တစ်ခုခု ရှိလို့ နောက်ကျတာ ဖြ စ်ပါလိမ့်မယ် ”
မြေဆွေးများ ကို စိတ် မပါ့တပါ ဆွ နေသော ဦးမောင်ကြီး အား ငေးကြည့်ကာ အိ က ဖျောင်းဖျ လိုက်လေသည် ။
“ သိပါဘူးကွယ် ။ လိမ္မာ မလိုလိုနဲ့ ကာလကလေးများ အခက်သားလား ” ဟု ပြောရင်း ဦးမောင်ကြီး သည် သက်ပြင်း တစ်ချက် ချလိုက်လေသည် ။
“ ဪ ... ဦးလေး မလည်း ကြီးတောင့်ကြီးမား မှ မြေး အတွက် တစ်ဒုက္ခပဲနော် ”
“ တူမရယ် .. ဒုက္ခ မှ အကြီးအကျယ်ပေါ့ ။ ဒင်း အဘွား မယ်မျှင် နဲ့ ဒင်း အမေ မိရွှေ တို့ စောစောသေ စောစော ဝဋ်ကျွတ်တာပဲ ။ ဒင်း အဖေ ကလ ည်း နောက် အိမ်ထောင် က ကလေး အပြုံကြီး နဲ့ ၊ သမီး ကို ပြန်လှည့်ကြည့်ဖော် မ ရနဲ့ ကျုပ် တစ်ယောက် သာ ဇရာ ထောင်းပြီး ဒင်း ဝဋ်ကို လှိမ့်ခံ နေရတာ ”
အိ သည် တစ်ခါက အသားဖြူဖြူ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း နှင့် ခန့်ချောကြီး ဖြစ်ခဲ့ ကာ မိန်းမတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် ခဲ့သော ဦးလေး လုပ်သူအား ကြည့်၍ သက်ပြင်း ချလိုက် မိလေသည် ။ ယခုမူ ဦးလေး သည် အသက်အလိုက် အပင်ပန်း မခံ နိုင်သဖြင့် အသားတွေ ညိုရင့်ကာ ပါးရေ အလိပ်လိပ် တွန့်ပြီး ဆံပင်များ က တစ်ခေါင်းလုံး ဖြူဖွေး နေသော အဘိုးအို အဖြစ် မြင်ရလေသည် ။ မျက်စိများ ဝေသီ ပြီး သွားများ ကျိုးခဲ့ ချေပြီ ။ တတိယ အရွယ်ပိုင်း မှ ဆင်းတောင့် ဆင်းရဲ ဖြစ်ကာ ရုပ် မှာ အိုသင့် သည် ထက် ပို၍ အိုစာလေသည် ။
“ ဦးလေး လည်း အသက် ကြီးပြီ ။ မြေး သံယောဇဉ် ချည်း ငင် မနေနဲ့ဦး ။ တရားလေး ဘာလေး ဖက်ဦး ။ အိ လည်း မာလီ တစ်ယောက် ရရင် ဦးလေး ကို ခြံ အလုပ် မလုပ်စေတော့ပါ ဘူး ။ ဦးလေး ကို ကြည့်ရှုဖို့ အိ မှာ တာဝန်ရှိပါတယ် ”
“ မင်းတို့ ကျေးဇူး လည်း မနည်းဘူးကွယ် ။ နေဖို့ အိမ် ပေးထားပြီ ။ ထမင်း လည်း အလကား ကျွေးထားပြီ ။ ခြံ အလုပ်ကလည်း ပင်ပန်းတယ် မဟုတ်ပါဘူး ။ ဦးလေး ကိုယ်၌ က ဝါသနာ လည်း ပါ ၊ မင်းတို့ မှာ လည်း မာလီ မရှိခိုက် မို့ ဝင် လုပ်ပေးတာပါ ။ ဒီလို ပင်ပန်းတဲ့ ဒဏ် ကို ဦးလေး အသက် ကြီးပေမဲ့ ခံနိုင်ရည် ရှိပါတယ် ။ ဦးလေး မခံနိုင်တာက စိတ် ၊ စိတ် ၊ စိတ်ဆင်းရဲ ရမှာ ကို ဦးလေး သိပ်ကြောက်တယ် ”
ရီဝေသော မျက်လုံးများ နှင့် အိ အား ငေး ကြည့် ကာ ပြောလိုက်သည် ။ အဘိုးအို ၏ အသံ သည် အနည်းငယ် တုန်ယင်နေသည် ကို အိ က သတိထားလိုက်မိသည် ။
“ ခက်ခက် က ဘယ်လိုလဲ ဦးလေး ။ စိတ်ပူစရာ တွေ့ နေလို့ လား ”
အဘိုးအို သည် အိ အား တစ်ချက် မော့ကြည့် ကာ တွေနေသည် ။
“ အိ ဆိုလိုတာက ဒီလိုလေ ။ ခက်ခက် မှာ ရည်းစား သနာများ ရှိ... ရှိနေသလားလို့ ပါ ”
အိ သည် အားနာတုံ့ဆိုင်းစွာ နှင့် မေးလိုက် သည် ။ သမီး ဖြစ်သူ အက်စ်သာ နှင့် သမီးချင်း စာနာလိုက်မိသောကြောင့် ပေတည်း ။ သမီး အပျိုပေါက် တို့ သည် ကိစ္စ မှာ မည်မျှ ခက်ခဲပေသ နည်း ။ စစ်မြေပြင် အရပ်တွင် စစ်အောင်နိုင်ရန် ဦးစီး စစ်ဗိုလ် အဖို့ သေနင်္ဂဗျူဟာ တည်း ဟူ သော အတတ်ပညာ တစ်ရပ် လိုအပ် သကဲ့သို့ သမီးပျိုပေါက် တို့ ၏ အချစ်မြေပြင် နှင့် တူသော နှလုံးသား ကို နိုင်နင်းရန် အတတ်ပညာ လိုအပ်ပေသည် ။
နည်းပရိယာယ် အမျိုးမျိုး သုံးရပေသည် ။ သမီး အား ရှေ့တွင် ကြီးကောင်စိတ် မဝင်စေရန် ကလေးငယ်ပမာ ဆက်ဆံရသည် ။ ကွယ်ရာတွင် မသင်္ကာမျက်လုံးများ ဖြင့် ရှာဖွေရသည် မှာ အမော ။ ခေါင်းအုံး အောက်တွင် စာ တွေ့ရ နိုးနိုး ၊ ညအိပ်ရာ ဝင် မှ အိမ်သာဝင် ရေချိုးသည့် အဆုံး လိုက်လံကာ မျက်စိဒေါက်ထောက် ၍ ကြည့်ရသည် ။ ဒါတွေကို သမီးငယ် လုံးဝ မသိစေရ ။ သူ့ အား ယုံကြည်ဟန် အမြဲ ပြရသည် ။ စကားများ ကို တစ်လုံးသွင်း ၊ နှစ်လုံးသွင်း နှင့် နားဝင်အောင် ပြောရသည် ။ ဤသို့သော နည်းပရိယာယ်များ ကို ကမ္ဘာ ကို အုပ်စိုး နိုင်သည် ဆိုသော မိခင် က လွဲ၍ မည်သူ တတ်နိုင်မည်နည်း ။
မြေးအပျိုပေါက်မလေး ကို ထိန်းသိမ်းရန် ဇရာ အဘိုးအို မှာ လက်မှိုင်ချရန်သာပင် ရှိတော့သည် ။
“ အဲဒီလို ရည်းစား ရှိလည်း ကောင်းသားပေါ့ ဗျာ ။ ဦးလေး က ရှိခိုးဦးတင်နဲ့ ပေးစားလိုက်ဦးမယ် ။ ခုဟာက ရည်းစား ထားတာ ထက် အန္တရာယ် ပိုတယ် တူမရယ် ”
အဘိုးအို သည် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ခေါင်း တခါခါ နှင့် ပြော လိုက်လေသည် ။
“ ဟင် ... ဒါဖြင့် ဘယ်လို ဖြစ်လို့ လဲ ”
“ တူမ ရေ ... အဖြစ် က မပြောချင်ဘူး ။ ဇာတ်လိုက်မင်းသား တစ်ယောက် နောက် ကို အမောတကော လိုက်နေတာ ။ မိတ်ဆက်စာ ရေး ၊ အိမ်သွား ၊ လက်ဆောင်ပေး နဲ့ ငွေ လည်း ကုန်လှပြီ ။ အပေါင်းအသင်း တွေ က ဒီလို အစား ဆိုတော့ အများ ယောင် အမောင် တောင်မှန်းမြောက်မှန်း မသိ ဆိုတာလို မိန်းကလေးများ တယ်ခက်တာပဲ ”
“ ဟာ ... ဦးလေး ကလည်း အလို လိုက်တာကိုး ။ ကြပ်ကြပ်မတ်မတ် ဆိုဆုံးမပါတော့လား ။ ဒီလို ကိစ္စမှာ အိမ် က အက်စ်သာ လည်း ရူးတယ် ။ ဒါလောက်ဟာ ပူစရာ မရှိပါဘူး ဦးလေး ရယ် ။ ဒါတွေဟာ ခဏပါ ။ မဆူဘဲ နဲ့ အေးအေးဆေးဆေး နားဝင်အောင် ပြောပြပေါ့ ။ ဦးလေး ငယ်တုန်းက အတွေ့ အကြုံ တွေ မှီပြီး အကျိုး နဲ့ အကြောင်း ယှဉ် ပြောပြပေါ့ ။ ဒါမျိုး ရူးတာ ငယ်သူတွေ ဖယ်ထားဦး ။ ကြီးသူတွေ လည်း တစ်မျိုး ရူးကြတာပဲ ”
“ ရူးရုံတင် မကဘူး ၊ အငမ်းမရ ဖြစ်နေကြ တော့ တစ်နေ့ ဒုက္ခ ရောက်မှာ ဦးလေး က မြင်ယောင်လို့ ဟေ့ တူမရဲ့ ”
“ အမယ်လေး ဦးလေးရယ် ၊ အေးအေး နေပါ ။ ဘာဒုက္ခ ရောက်စရာရှိလဲ ။ ဒါတွေဟာ ပွဲပြီး မီးသေပါ ”
အိ သည် ရယ်ကာမောကာ နှင့် ပြောနေ သော်လည်း အဘိုးအို ၏ မျက်နှာသည် ရွှင်လန်းခြင်းမရှိပေ ။
“ အဲဒီလို ရူးတာ တို့ ခွင့်လွှတ်ပါတယ် ။ ဒါပေမဲ့ကွယ် ၊ ခုဟာက ပိုလည်း သဲကြမဲကြနဲ့ ။ ဒီထဲ မယ် ကိုယ့် မြေး က ပါနေတော့ အင်း ”
အဘိုးအို သည် အပူပင်ကြီးစွာ မျက်နှာ ညှိုးညှိုးငယ်ငယ် နှင့် ဖြစ်နေသည် ။
“ သူ့ ခေတ်နဲ့ သူ ပဲ ဦးလေး ။ ခုလို သွေးပူတုန်း ဘယ်သူမှ တားဆီးလို့ ရမှာ မဟုတ်ဘူး ။ မိန်းကလေးတွေ ဟာ မာန မှ မထားဘဲ ။ ကိုယ့် တန်ဖိုး မှ ကိုယ် မသိပဲ ။ အိ တို့ ငယ်ငယ် ကတော့ ဒီလို ကျော်ကြားသူတွေ နဲ့ မတော်တဆ လမ်း မှာ တွေ့ရင်တောင် မှ စိတ်ကို ချိုးနှိမ်ပြီး မကြည့်ဘဲ နေတန်နေတာ ။ ဒီကောင်မ ငါ့ ကို ကျနေတာပဲ လို့ တစ်ဖက် လူ က တွေးထင် မှာ ကို သေမလောက် ကြောက်တာ ဦးလေးရေ ”
“ ဒီလို စိတ်မျိုး ရှိတာ အဖိုးတန်တာပေါ့ ။ ခု ဒင်းတို့ မှာ ဒီ စိတ်မျိုး မရှိလို့ ခက်နေတာ တောက် ”
ဦးမောင်ကြီး သည် စကား ပြောရင်း ဒေါသ ထွက်လာပုံရသည် ။
“ စိတ်အေးအေး ထားပါလေ ။ တစ်နေ့တော့ ဒီ အရှိန် ဟာ ရပ်သွားပါလိမ့်မယ် ။ သူ့ အလိုလို ရပ်သွားမှာ ။ ဒါတွေဟာ ရေတစ်ပွက် လောက် ကြာတာပါပဲ ”
အိ သည် ဖျောင်းဖျစကား ပြောဆိုပြီး နောက် အဘိုးအို အပါး မှ ထွက်ခွာလာရင်း လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားစရာများ ရင်ထဲ တွင် ပြည့်နှက် လာလေသည် ။ လူ့ ဘဝကြီး တစ်ခုလုံး ကိုပင် “ ရေပွက်ပမာ တစ်သက်လျာတည်း ” ဟု ဆိုသည် မဟုတ်လော ။ ထိုကိစ္စ သည် လူ့ဘဝ ၏ ခဏတာမျှ အစိတ်အပိုင်း ပင်တည်း ။
လမ်းတစ်လျှောက် တွင် မနှစ်က တစ်နှစ်လုံး ရှင်သန်စွာ ပွင့်ဖူးခဲ့သော ပန်းပွင့်တို့ သေ၍ ယခုနှစ် တွင် တစ်ဖန် ပြန်လည် စိုက်ပျိုးသော အပင် တို့ မှာ ရွက်သစ်တွေ က ဝေဝေ နှင့် ရှိနေ တတ်သည် ကို တွေ့ရသည် ။
နွေမိုးဆောင်း အဟောင်းအဖြစ် မှ အသစ် အသစ်သာ ပြောင်းလာရသည် ဟူသော တေး သွား အတိုင်းပင် ယနေ့ အသစ်သည် မနက်ဖြန် တွင် အဟောင်း ဖြစ်မည် ဆိုသည် ကို လူတို့ စေ့စေ့ပေါက်ပေါက် တွေးမိကြပါစ ။ တစ်ခါက အမူအရာ မလှသော်လည်း လူ လှသဖြင့် မိန်းမ ပိုင်း တွင် ထင်ပေါ်ခဲ့သော မင်းသား တစ်လက် မှာ သူ အိမ်ထောင် နှင့် ဖြစ်ကြောင်း ၊ မိသားစု ဓာတ်ပုံ နှင့် တကွ ပါလာသော ရုပ်ရှင် စာအုပ် ကို အခြေပျက် အနေပျက် ဆွဲဆုတ် ပစ်လိုက်သည် အထိ တက္ကသိုလ်ကျောင်းဆောင် တစ်ခု မှ အမျိုးသမီးငယ် က စွဲလမ်းခြင်း ခံခဲ့ရသည် ။
သူ့ ဓာတ်ပုံ ဆိုလျှင် အိပ်ရာခေါင်းရင်း တွင် ချိတ်ဆွဲကာ ကြေးမုံပမာ အမြဲ ရှိအပ်သည် ဟု အမျိုးသမီးငယ်များ က ထင်မှတ်ခဲ့ကြပေသည် ။ သူ့ကို တွေ့လျှင် အော်တိုစာအုပ်ငယ်များ ဆွဲ ကိုင်လျက် တသီတတန်းကြီး ဝိုင်းဝိုင်းလည် အောင် အလိုက် ခံခဲ့ရသည် ။ ယခုမူကား ထို မင်းသားလှ အဖို့ ပွဲပြီး မီးသေပြီတည်း ။
ရူးတော့ ရူးကြတာပင် ။ ပုထုဇ္ဇနော ဥမ္မတ္တကော ဆိုကြသည် မဟုတ်ပါလော ။ တစ်ခါတုန်းက အိ တို့ ကိုယ်တိုင် နိုင်ငံခြား ရုပ်ရှင်မင်းသားများ ကိုပင် ရူးခဲ့ကြပေသည် ။
သို့ရာတွင် သူတို့ ရူးခဲ့ကြသည့် သူများ တွင် တချို့ မှာ ကွယ်လွန်ခဲ့ကြသည် ။ အချို့မှာ ဇရာပိုင်း သို့ ရောက်နေသဖြင့် ကားတွေ လည်း သိပ် မရိုက်တော့ ။ ရိုက်ပြန် လျှင်လည်း ယခင် က လို ဟိန်းခြင်း မရှိတော့ပေ ။ ဇရာ ၏ သဘော သည် ရုပ်ရှင် လောက တွင် ပို၍ ကွင်းကွင်းကွက်ကွက် မြင်နိုင်ပေသည် ။
အိ သည် အိမ် ထဲသို့ ရုတ်တရက် မဝင်သေး ဘဲ ခုံတန်း တွင် ထိုင်ကာ ငိုင်နေသည် ။ ခုံတန်း ၏ နောက်ဘက် ခွာဖြူပန်း တို့ ၏ ရနံ့ သည် သင်းပျံ့နေသော်လည်း သူ ၏ ရင် ထဲမှာ မအေးနိုင်ပေ ။ ရင် ထဲ မအေးနိုင်သည့် အကြောင်း မှာ သမီးငယ် အက်စ်သာ အတွက် ပူပင်သောကြောင့် ပင်တည်း ။ ခက်ခက် အတွက် အဘိုးအို ရတက် မအေးနိုင် သလို မိမိ သည် လည်း အက်စ်သာ အတွက် ပေါ့ မနေနိုင်ပေ ။
“ မာမီ ”
တွေးရင်း တောရင်း အက်စ်သာ သည် ရွှင်ပျော်မြူးထူးသံလေး နှင့် ခွန်းဆင့်ရင်း ရောက် လာလေသည် ။
“ ဘာတုံး သမီး ”
ဒက်ဒီ က ဘိုင်စကုတ် ကြည့်မလို့တဲ့ ။ အ တ်အစား ပြင်ပါတဲ့ ”
ကြော့နေအောင် ဝတ်စားပြင်ဆင်ထားသော အက်စ်သာ က အမောတကော နှင့် ပြောလိုက်လေသည် ။
“ ခုမှ အလောတကြီး ဟာ စောစောစီးစီး က မပြောဘဲနဲ့ ”
ညည်းညူ ပြောဆိုရင်း အက်စ်သာ နောက်သို့ လေးပင်စွာ ထလိုက်သွားလေသည် ။ ငယ်စဉ်ကမူ ရုပ်ရှင် ကြည့်ရမည် ဆိုလျှင် မိုး ပေါ်သို့ ခုန်ပျံလုမတတ် အမောတကော ဖြစ်ခဲ့ရပါသည် ။ ယခုတော့မှ အသက်ကလေး ထောက်လာသည့် အလျောက် ဘာကိုမှ မက်မက်စွဲစွဲ မရှိလှတော့ပေ ။ ရုပ်ရှင် ကို တစ်ပတ် တစ်ကြိမ် ၊ နှစ်ပတ် တစ်ကြိမ် ဆိုသလို ကြည့် သော်လည်း ယခင်ကလို တသစိတ်တွေ တဝေဝေ နှင့် မရှိတော့ပေ ။ ကြာတော့လည်း အရွယ် က စကား ပြောလာသည် ထင်သည် ။ အိမ်ပေါက်ဝ တွင် အဝတ်အစား မလဲသေးဘဲ ဆေးပြင်းလိပ် ရိုက်ဖွာ နေသော ခင်ပွန်းသည် ကို တွေ့ရသည် ။
“ ကိုဘမြိုင် ကလည်း စောစောက ပြောဘူး ။ အိ ရေတောင် မချိုးရသေးဘူး ”
“ မင့် သမီး က ပူဆာလို့ ။ ရေချိုး လေ ဘာဖြစ် လဲ ။ အချိန် ရှိသေးသားပဲ ”
“ လက်မှတ် ယူပြီးပလား ”
“ ရပါတယ်ကွာ ။ မြန်မာကားပဲ ။ ကြည့်ခါနီးမှ ယူတာပေါ့ ။ မရ လည်း ဒီစီ ( အထူးတန်း ) က ကြည့်တာပေါ့ ”
ထိုနေ့ ညပွဲကို သားအဖ သားအမိ သုံးယောက် စလုံး ရုပ်ရှင် သွားကြည့် ဖြစ်လေသည် ။ လမိုက်သော ညတွင် ပြန်လာသောအခါ အဘိုးအို ဦးမောင်ကြီး၏ တဲငယ် တွင် မီးရောင်လဲ့လဲ့ကို တွေ့ရသည် ။ အဘိုးအို ၏ မြည်တွန် တောက်တီး လုပ်သံ နှင့် မြေးငယ် ခက်ခက် ၏ ရှိုက်သံသဲ့သဲ့ ကို ကြားရလေသည် ။
၄ ။
ချိန်ဆည်းဆာ နေခြည်လဲ့လဲ့ အောက်တွင် အက်စ်သာ နှင့် ခက်ခက် တို့ မှာ ဝင်းပစွာ အလှ ကျက်သရေ တိုးလျက် ရှိနေသည် ။ သူတို့ သည် ငယ်ရွယ်နုနယ်ကာ သန့်ရှင်းသော အပျို အဖူးအညွန့်လေးများ သာတည်း ။
ဦးမောင်ကြီး သည် ဝါးခြမ်းပြားများ ကို ပန်းရုံများ လုပ်ရန် လေးထောင့်အကွက် ရိုက်ရင်း က မြေးငယ် နှစ်ယောက် ကို လှမ်းကြည့်မိ လေသည် ။ လှလည်း လှတယ် ၊ ရွယ် လည်း ရွယ်သစ် ၊ ပေါ်စမြစ် သို့ မြေးအဖိုးတန်လေးများသည် နောင်တစ်နေ့ တွင် မည်သို့သော အနာဂတ် ရှိလေသနည်း ။ ပညာတတ် မိန်းမကြီး ဖြစ်ကာ ကတော်ဆယ်ပါး အဝင်အပါ ဖြစ်ချင် ဖြစ်ကြပေမည် ။ အိ သည် သူ ၏ သမီး အက်စ်သာ အတွက် ရည်မှန်းချက် ထားသလို အဘိုးအို သည် လည်း မြေး ခက်ခက် အတွက် ရည်မှန်းချက် အပြည့်အဝ နှင့် ရှိပေသ ည် ။
သူတို့ ကိုယ်တိုင် က ပင် ရည်မှန်းချက် ကိုယ်စီ နှင့် ရှိကြလေသည် ။ အက်စ်သာ က ဆရာဝန်ကြီး ဖြစ်ချင်သလို ခက်ခက် ကလည်း ကျောင်းဆရာမကြီး ဖြစ်ချင်ပေသည် ။ သူတို့ ၏ ကြီးမားသော ရည်မှန်းချက် ကိုယ်စီ နှင့် ကျောင်းနေ ကာ အပတ်တကုတ် ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသည် ။ အက်စ်သာ သည် ခက်ခက် အား ခါးဖက် ခေါ်ဆောင်ကာ ချွေးတလုံးလုံး နှင့် ဝါးခြမ်းပြားများ ကို လေးထောင့် အကွက် ရိုက် နေသော ဦးမောင်ကြီး အနီး သို့ ခေါ်ဆောင် လာလေသည် ။ ဦးမောင်ကြီး မလှမ်းမကမ်း တစ်နေရာ နှင်းဆီပင် ဘေးတွင် ရပ်ကာ စကား ပြောနေကြသည် ။ မိမိ မှာ အသက်ကြီး သဖြင့် မျက်စိများ ဝေသီ ကာ ကောင်းစွာ မမြင်ရ သော်လည်း အက်စ်သာ ၏ မျက်နှာ နီရဲနေသည် ကို တွေ့မိ သလိုပင် ။ အက်စ်သာ ပြန်သွားလျှင် ခက်ခက် သည် တဲအိမ်ငယ် သို့ ကမန်းကတန်း ပြေးဝင်သွားလေသည် ။
အဘိုးအို သည် အလုပ် ကို ခေတ္တ ရပ်နားကာ မောလည်း မောပန်း ၊ ရေလည်း ငတ်သည် နှင့် အိမ်ထဲ ဝင် လာလေသည် ။ အိပ်ခန်း ထဲ မှ ငို ရှိုက်သံလိုလို ၊ အသက်ပြင်းပြင်း ရှူသံလိုလို ကြားမိ သဖြင့် ရေသောက်ရန် သတိ မရသေးဘဲ အိမ်ခန်း ထဲ သို့ ဝင်ကြည့်လေသည် ။ ခက်ခက် အား ခေါင်းအုံး ပေါ်တွင် မှောက်၍ ကျိတ်ငို နေသည် ကို တွေ့ရလေသည် ။
“ သမီးခက်ခက် ဘာဖြစ်လို့ လဲ ”
ခက်ခက် ကား မဖြေ ။ ရှိုက်မြဲ ရှိုက်နေသည် ။
“ ရော ခက်ပါဘိ ။ ဘဘ ကို ပြောမှပေါ့ ။ ဘာဖြစ်သလဲ ။ နေမကောင်းလို့ လား ။ ဗိုက်နာသလား ”
တယုတယ နှင့် စမ်းသပ်မေးမြန်း သော်လည်း ခက်ခက် ကား အဖြေ မပေး ။ အဘိုးအို သည် ရေသောက်ရန် ပင် မေ့လျော့သွားကာ မြေးငယ် ၏ မျက်ရည်ပေါက်များ ကြည့်ကာ ရေငတ်ခြင်း အလိုလို ပျောက်သွားတော့သည် ။ မေးစမ်း မရသော် ခက်ခက် အပါး မှ ထွက်ခွာ လာလေတော့သည် ။ ထိုနေ့က ခက်ခက် အား ထမင်း ကျွေး၍ မရပေ ။
ဦးမောင်ကြီး သည် ဘာမှ မကြံတတ်တော့ သလို အိမ်ရှေ့ ကွပ်ပျစ်ငယ် တွင် ထိုင်ကာ ငိုင် နေမိသည် ။ ခွာဖြူပန်းရုံ နံဘေးတွင် အိ ၏ အော်ဟစ်ဆူပူသံ ကို ကြားရလေသည် ။
အက်စ်သာ အား လက်ညှိုး တငေါက်ငေါက် ထိုးကာ “ ဘာ အရူးထားလဲ ။ သွားသွား ထမင်း သွားစား ။ အချိန်တန်ရင် စားရမယ် ။ မစားဘဲ နေလို့ မရဘူး ”
အက်စ်သာ က မည်သို့ ပြောသည် မသိ ။ “ ဘာ ... ဘာမစားရမှာ လဲ ။ စားရမယ် ” ဟု အိက ဆက်လက် အော်ဟစ် နေပြန်သည် ။
အက်စ်သာ ကား အိ ၏ စကားကို မနာခံဘဲ ထုံပေပေ လုပ်မြဲ လုပ်နေသည် ။ ကြာတော့ အိ သည် ဒေါထ လာကာ အက်စ်သာ ခေါင်းမှ ဆံပင် ကို ဆွဲကာ မရိုက်စဖူး ရိုက်လေသည် ။ ဦးမောင်ကြီး သည် အပြေးအလွှား သွား ဖျန်မှ ပင် အက်စ်သာ သက်သာခွင့် ရလေသည် ။ အက်စ်သာ သည် အိမ် ထဲသို့ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုယိုလျက် ဝင်သွားလေသည် ။
“ မပြောချင်ပါဘူး ဦးလေး ရယ် ။ ကလေးတွေ ဟာ ဘယ်လို မကောင်းမှန်း မသိပါဘူး ။ ကျောင်းက သတင်းဆိုး ကြားလာလို့ ဆိုပြီး ထမင်းမစားဘူး လုပ်နေတယ် ။ အိ ဖြင့် ဒေါသ တော်တော်ထွက်တာ ”
“ ဘယ်လို သတင်းဆိုးမို့လဲ ”
“ ကျောင်းသူမလေး တစ်ယောက် ရဲ့ အဒေါ် က ဆရာဝန်မ တဲ့ ။ အဲဒီ ဆရာဝန်မ ဆီ မိန်းကလေး တစ်ယောက် ဗိုက် လာအပ်သတဲ့ ။ ဂျစ်ကား နဲ့ ဆိုလားပဲ ။ ဗိုက်အပ် တဲ့ မိန်းကလေး နဲ့ အတူ ပါလာတဲ့ ယောက်ျား ဟာ တခြားသူ မဟုတ်ဘဲ ... ”
“ သူတို့ ပဲ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ကြားတတ်သကွယ် ။ ဒါနဲ့ ထမင်း မစားနိုင် ၊ မသောက်နိုင် ဖြစ် ရရောလား ။ မိခက် ဒါကြောင့် ငိုတာကိုး ” ဟု ဦးမောင်ကြီး က ဖြတ်၍ ပြောလိုက်သည် ။ တူဝရီး နှစ်ယောက် မှာ ကိုယ်စီ သက်ပြင်း ချလိုက်မိ လေသည် ။
ခက်ခက် သည် ညဉ့် အတော် နက်သည် ထိ လရောင် အောက်တွင် ထိုင်နေသည် ။ အဘိုးအို သည် မြေး အတွက် ဖြေဆေး ရှာမရနိုင်ဘဲ ရှိသည် ။ စင်စစ်အားဖြင့် များစွာသော မိန်းကလေးတို့ သည် စိတ်ကူးယဉ်ခြင်း အဆင့်တွင် သာ ရှိ၍ ကာယကံရှင် တို့ တွေးထင် သကဲ့သို့ လည်းကောင်း ၊ ယောက်ျား တကာတို့ တွေး ထင် သကဲ့သို့ လည်းကောင်း မတော်မတရား စိတ် မရှိသည် မှာ တော့ အမှန်ပင်တည်း ။ အဘိုးအို သည် ၎င်းကို တွေးမိလျှင် မြေးငယ် အတွက် များစွာ ရင်နာ၍ သွားလေသည် ။
အပျိုပေါက်ကလေးများ ၏ လေရူးဆန်ခြင်း မှာ မည်မျှပင် စိတ်ပျက်စရာ ကောင်း လိုက်ပါသနည်း ။
၅ ။
နောက်တစ်နေ့ တွင် ခက်ခက် တစ်ယောက် အအေးပတ်ကာ ဖျားလေသည် ။ ထိုအချိန် က ရန်ကုန် မိုးသည် မိုးကုန်ခါ နီးမှ သဲသဲမဲမဲ ရွာချ လိုက်လေသည် ။ ခက်ခက် သည် အဖျား ပြင်း၍ ကယောင်ကတမ်းတွေ ပြောခိုက် ဦးမောင်ကြီး မှာ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ ဖြစ်ကာ မိုးရွာကြီး ထဲ ဖြတ်ပြီး အိ ထံသို့ ဆေးတောင်းရလေသည် ။ အိ က အိမ်မှာ ရှိသည့် ငန်းဆေး ကို ပေးလိုက်သည် ။
အိ နှင့် အက်စ်သာ တို့ ညနေဘက် တွင် လာ ကြည့်သောအခါ ခက်ခက် မှာ အတော်အတန် အပူ ကျနေပေပြီ ။ ကျန်းမာရေး အခြေခံ ကောင်း သော ခက်ခက် တို့ အရွယ် မှာ တော်ရုံတန်ရုံ အဖျား ကို ပူစရာ မရှိပေ ။
နှစ်ရက် ၊ သုံးရက် နေလျှင် ခက်ခက် သည် အစာ စားနိုင်လာသည် ။ အဘိုးအို သည် ညနေ တိုင်း ၌ ချိုင့်တစ်ခု ဆွဲကိုင်ကာ လဟာပြင်ဈေးသို့ ထွက်၍ ဆန်ပြုတ် ဝယ်ပေးရသည် ။ မိုးသည်းသည့် ကြားထဲ ပင် ဝတ္တရား မပျက်မကွက်ဘဲ မြေးမလေး အတွက် စားစရာ ဝယ်ပေးလေသည် ။
၆ ။
“ ဒေါ်လေးအိ ... ဒေါ်လေးအိ ”
ခက်ခက် သည် ဆံပင်ဖားလျား အဝတ်အစား ကပိုကရို နှင့် ကုန်းမြင့်တိုက်အိမ် သို့ အပြေးအလွှား တက်လာသည် ။
“ ဟဲ့ .. ခက်ခက် ဘာဖြစ်တာလဲ ”
“ လုပ်ပါဦး ဒေါ်လေးအိ ရဲ့ ။ ဘဘ တစ်ယောက် အသက် မရှိတော့ဘူး ။ သေပြီ ။ အသက် လည်း မရှူဘူး ။ ဘဘ ကို ကယ်ပါဦး ”ဟု အမြီးအမောက် မတည့် ပြောကာ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုယိုနေသည် ။
“ ဟယ် ... ဟုတ်မှ ဟုတ်ရဲ့ လားကွယ် ။ မနေ့ မနက် ကပဲ ဒေါ်လေး တွေ့သေးတယ် ”
“ မနေ့ည ကမှ ဖျားတာ ။ လဟာပြင်ဈေး က အပြန်ပေါ့ ။ မိုးတွေ မိပြီး အအေးမိ သွားတယ် ထင်ပါရဲ့ ။ မနက် ကျတော့ အသက် မရှူတော့ဘူး ”
“ နေပါဦးလေ ၊ ဒေါ်လေး လိုက်ကြည့်ပါဦးမယ် ” ဟု ဖျောင်းဖျကာ အိ သည် ခက်ခက် နှင့် အတူ ဆင်းလိုက်လာသည် ။ အိမ်ရှေ့ခန်း တွင် ဦးမောင်ကြီး အား ပက်လက်ကလေး ငြိမ်သက် စွာ လဲလျောင်းနေသည် ကို တွေ့ရလေသည် ။ အိ သည် ဦးမောင်ကြီး နံဘေးတွင် ဒူးထောက် ချကာ လက် ကို ဆွဲကိုင်၍ သွေးစမ်း ကြည့်လေသည် ။ အိသည် လက် ကို အသာ လွှတ်ချပြီး
နောက် ခေါင်း ကို ခါယမ်းကာ မျက်ရည်ဖြိုင်ဖြိုင် ကျ လာလေသည် ။
“ ခက်ခက် ပြောတာ မဟုတ်လား ဒေါ်လေး ရဲ့ ။ ဘဘ အသက်မရှိတော့ဘူး မဟုတ်လား ။ ဘဘရေ ... ဘဘ ရဲ့ ”
အိ အား သေချာစွာ အကဲခတ် နေသော ခက်ခက် မှာ အော်ဟစ် ငိုကြွေးလေတော့သည် ။ ဆံဖြူသွားကျိုး မျက်တွင်း ဟောက်ပက် နှင့် ဇရာ ထောင်း၍ အပင်ပန်းဒဏ် ကို မခံနိုင်ရှာသော အဘိုးအို ကား မြေးငယ် ၏ ပရိဒေဝမီး ကို မမြင် နိုင်ရှာတော့ပေ ။
အိ သည် အဘိုးအို အား လွှမ်းခြုံထားသော စောင် ကို ဆွဲယူလျက် မျက်နှာ ကို ဖုံးအုပ်ပေးမည် ရှိစဉ် စောင်ကြား ထဲ မှ စာရွက်ခေါက်လေး တစ်ခု ထွက် လာလေသည် ။
အချစ်ဆုံး သမီး ခက်ခက်
ယခုအခါ သမီး ရဲ့ မျက်စိ အမြင်၌ ဘဘ ဟာ သမီး ရဲ့ အဖို့ ဆင်းရဲတဲ့ ခြံအလုပ်သမား တစ်ယောက်ပေါ့ ။ ဘဘ ရဲ့ တစ်ခါက ဘဝမှန် ကို သမီးလေး မသိရှာဘူး ။ မသိအောင် လည်း ဘဘ အမြဲ ဖုံးအုပ်ခဲ့ပါတယ် ။
တစ်ခါတုန်း က ဘဘ ဟာ နာမည်ကျော် ဇာတ်လိုက် မင်းသား တစ်ဦး ပါ ။ ဘဘတို့ ခေတ် တုန်းက ဘဘ ဟာ လျှမ်းလျှမ်းတောက် ကျော်စောခဲ့သပေါ့ ။ မိန်းမပျိုအိုတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် ခဲ့အောင် ဘဘ ဟာ ရုပ်ရည် ချောမော လှပခဲ့ပါ တယ် ။ ဒါတွေကို ဒီ ခြံမြေ မှာ အိ တစ်ယောက် က လွဲလို့ ဘယ်သူမှ မသိပါဘူး ။
အရပ်ရပ် အနယ်နယ် သွားတိုင်း ဘဘ ဟာ ရေပန်းစား ခဲ့ပါတယ် ။ ဒါတွေကို ဘဘ ထုတ်မပြောချင်ပါဘူး ။ ခု သမီး ကို အန္တရာယ် ဘေးဆိုး ကြီး ကျရောက်မှာ စိုး လို့ ပြောရတာ ။ ဘာလို့ ဆိုတော့ သမီးလေး ခက်ခက် မှာ မင်း ဘွားဘွား မယ်ရွှင် လို မက်လောက်စရာ ရုပ်ရည်ကလေး ရှိလို့ ပါပဲ ။ ဘဘ နယ် အသွား ကားအရိုက် မှာ မယ်မျှင် ကို တွေ့တာပါပဲ ။ မယ်မျှင် ဟာ စက်သူဌေး သမီး ၊ ရုပ်လည်း မခေ ၊ မင်းကတော် စိုးကတော် တစ်ယောက် ဖြစ်နိုင်ပါတယ် ။
ဘဘလို မိန်းမတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် နေတဲ့ သူ ဟာ မိန်းမ ကို အဆင် ရွေးသလို ရွေးတာပဲ ။ ဘယ်မိန်းမ ကို မှ လည်း အတည်တကျ ယူဖို့ စိတ်မကူးဘူး ။ ပြီးတော့ ဘဘ လိုချင်တဲ့ မိန်းမ ဟာ လည်း ဘဘ ကို လိုက်တဲ့ သူ ထဲ က မဟုတ်ဘူး ။ ဒီလိုနဲ့ မယ်မျှင် နဲ့ တွေ့ ရတာပဲ ။ မယ်မျှင် ဟာ ကာလ မိန်းမတွေ နဲ့ ယှဉ်လိုက်ရင် ဣန္ဒြေ အမဲ့ကြီး မဟုတ်ရှာပါဘူး ။ ဒါပေမဲ့ ဘဘ စိတ် ထဲမယ် မိန်းမ မှန်ရင် ဘဘ ကို မြင်တာနဲ့ ငေါက်ခနဲ ပါလာရမယ် လို့ ကိုယ့် ကိုယ် ကို ယုံကြည်တာကိုး ။
မယ်မျှင် ကို နည်းပရိယာယ် အမျိုးမျိုး နဲ့ ဘဘ ဘက် ပါအောင် ဆွဲဆောင်တာပဲ ။ မယ်မျှင် နဲ့ ဘဘနဲ့ တိတ်တိတ် လူမသိ သူမသိ ဖြစ်ပြီး မယ်မျှင် မှာ ကိုယ်ဝန် ရှိတာပဲ ။ ဘဘ လည်း မယ်မျှင့် ကို လူသိရှင်ကြား လက်မထပ်ဘဲ နေတယ် ။ ဒီလိုနဲ့ မယ်မျှင် မှာ လင် မရှိဘဲ ကလေးတစ်ယောက် မွေးတယ် ။ ဒီ ကလေးဟာ သမီး ရဲ့ မေမေ မိရွှေ ပေါ့ ။
မိရွှေ့ ရဲ့ တာဝန် ကို ဘဘ လုံးဝ မယူဘူး ။ ခမျာမလည်း အဖေ မရှိဘဲ ကြီးပြင်း လာရတာ ။ သမီးလေး ခက်ခက် မွေးတော့ မှ ပဲ ဘဘ ဟာ ကိုယ့် တာဝန်တွေ ကို နားလည် လာခဲ့တယ် ။ ဟိုတုန်းက ဒါတွေ မသိခဲ့ပါဘူး ။ ဘဘ ရဲ့ ဘဝ သက်တမ်း မှာ မယားတွေ အများကြီး ယူခဲ့ဖူးပါတယ် ။ ငါ့ မြေး အရွယ်လို ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် အညွန့်အဖူးကလေးတွေ အမြောက်အမြားကို ဘဘ ဖျက်ဆီး ခဲ့ဖူးပါတယ် ။
ခုတော့ ဘဘ ဝဋ်လည်ရတော့မယ်ပေါ့ သမီးရယ် ။ ဘဘ အသက်ကြီး မှ ဒီဝဋ်တွေ မခံပါရ စေနဲ့တော့ကွယ် ။ သမီးလေး လိမ္မာပါ ။ မိုက်တွင်း မနက်ပါနဲ့ ။ ဘဘ လည်း အသက် ကြီးပြီ ။ ဘဘ ကို စိတ်ဆင်းရဲအောင် မလုပ်ပါနဲ့ ။ ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် လည်း ပန်းကောင်း အညွန့်ကျိုး အောင် မလုပ်လေနဲ့ ။
အဘိုးအို သည် သူ ၏ စာ ကို အဆုံးထိအောင် မရေးသားနိုင်ခဲ့ပေ ။ အဘိုးအို သည် သေသည် အထိ တရား မဖက် နိုင်ရှာဘဲ မြေးငယ် ၏ သံယောဇဉ် နှင့် ပင် ဆုံးရှာလေသည် ။ ပြီးနောက် တစ်ခါတုန်း က လျှမ်းလျှမ်းတောက်တောက် ကျော်ကြား၍ ပျိုတို့ အကြိုက် နှင်းဆီခိုင် ဖြစ်ခဲ့သည် ဆိုသည် ကို မူ ယခုအခါ ဘယ်သူက ယုံကြည်ပါမည်နည်း ။ ဇရာ ၏ သဘော သည် အဘိုးအို ၏ ဘဝ ကို ထူးခြားစွာ ပြောင်းလဲခဲ့လေပြီတကား ။
▢ ခင်ဆွေဦး
📖 မြဝတီ မဂ္ဂဇင်း
အတွဲ - ၁ဝ ၊ အမှတ် - ၁၂
အောက်တိုဘာလ ၊ ၁၉၆၂ ခုနှစ်
📖 ရွှေအမြုတေ ရုပ်စုံ မဂ္ဂဇင်း
အမှတ် ၂၁ဝ
မေလ ၊ ၂ဝဝ၇ ခုနှစ်
No comments:
Post a Comment