❝ ပုရွက်ဆိတ်ညို ❞
( ကြပ်ကလေး )
မောင်သံမဏိ သည် ချောင်းကလေး ဘေးက ကျောက်တုံးပေါ် ထိုင်၍ မှိုင်နေသည် ။ သူ၏ အလို ပြည့်စုံဖို့ရန် လမ်းမရှိချေ ။ လောကတွင် သူ့ အလိုလိုက်ဆုံးသော သူမှာ သူ့ မိခင်ကြီးသာဖြစ်၏ ။ ယခု ဖြစ်ပေါ်နေသော အလိုကိုကား ၊ သည် မိခင်ကြီးပင် မလိုက်နိုင်သည်မှာ သေချာ၏ ။ ထို့ကြောင့် သူ့အလို ကို မိခင်ကြီးအား ဖွင့်မပြောဘဲ ဤချောင်း ကလေးနံဘေး တွင် တစ်ယောက်တည်း လာထိုင် မှိုင်နေခြင်း ဖြစ်ပါ၏ ။
သူ့ အလိုဆန္ဒသည် နံနက်ခင်း ကမှ ဖြစ်ပေါ်လာသည် ။
“ သွား မကြည့်မိရင် အကောင်းသား ငါ သွားကြည့်မိ လို့သာ အခု လို စိတ်ဒုက္ခ ရောက်နေရတာပေါ့ ”
တစ်ကိုယ်တည်းပင် ညည်းညူနေမိသည် ။ ထိုခဏတွင် သူ့ အသံ မဟုတ်သော အသံတစ်သံ ထွက်ပေါ်လာ၏ ။
“ ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ ၊ လောကမှာ မျောက်တွေရဲ့ မျက်နှာထက် ဆိုးဝါးတဲ့ မျက်နှာ မရှိနိုင်တော့ဘူး မှတ်နေ တာ ၊ မင့်မျက်နှာ ကို မြင်မှ မျောက်တွေ တောင် ကျက်သရေ ရှိလာသလိုလို ”
မောင်သံမဏိ သည် ဘေးဘီသို့ ဦးခေါင်းလှည့် လည်ကြည့်မိ၏ ။ မည်သူမျှ မရှိချေ ။ ထို့ကြောင့်ပင် တစ် ကိုယ်တည်း ပြောလိုက်မိသည် ။
“ ဟယ် .. ထူးဆန်းလှချည်လား ၊ အကောင် မရှိဘဲ အသံချည်း ထွက်နေတယ် ”
“ ဖွတ် .. ကြံကြံဖန်ဖန် ၊ အကောင် မရှိဘဲ အသံထွက်ပါ့မလား ၊ ဟေ့ ငါ ဒီမှာကွ ”
မောင်သံမဏိ သည် တစ်ကြိမ် ထပ်ကျော့၍ ရှာဖွေသော်လည်း ဘာသတ္တဝါ ကိုမျှ မတွေ့ချေ ။
“ ငါဒီမှာကွ ... ဒီမှာကွနဲ့ ၊ ဘယ်နေရာမှာ သွားကွ နေမှန်းမသိဘူး ။ ဟေ့ .. ဒီမှာ ယီးတီးယားတားတော့ မလုပ်နဲ့နော် ။ စိတ်ညစ်နေတာ ၊ ဖနောင့်နဲ့ ထပေါက်မိမယ် "
“ ဟဲ .. ဟဲ .. လေလုံးကတော့ အတော် ထွားတာပဲ ၊ အကောင်က ဘယ်နေမှန်းမသိဘဲ ဖနောင့်နဲ့ ထပေါက် ရင်လေကိုပဲ ပေါက်ရမှာပေါ့ကွ ။ ဟေ့ ငါ ဒီမှာ မင်းထိုင် နေတဲ့ ကျောက်တုံး ကြီးပေါ်မှာပဲ မင်းရဲ့ညာဘက်တင်ပါး ဘေး ၊ တစ်ထွာလောက် ဝေးတဲ့ နေရာကို ကြည့်လိုက်စမ်း ”
မောင်သံမဏိ က ကြည့်လိုက်ပါသည် ။ သေးငယ် သော ပုရွက်ဆိတ်ကလေး တစ်ကောင်ကိုသာ တွေ့ ရ၏ ။
“ ပုရွက်ဆိတ်ပဲ တွေ့ တယ်ဟေ့ ”
“ အဲဒါ ငါပေါ့ကွ ”
“ ဟောဗျ ... ”
မောင်သံမဏိ တော်တော် အံ့ဩပစ်လိုက်မိသည် ။
“ ဟယ် .. ဒါလေးဆီက ထွက်တဲ့ အသံကလည်း အသက် ငါးဆယ်ကျော် လူကြီး ကျနေတာပဲ ”
“ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မင်းထက် ငါက အသက်ကြီးတယ် ”
“ ဒါတော့ ဖြစ်ချင်လည်း ဖြစ်မှာပေါ့ ပုရွက်ဆိတ်ရယ် ”
“ ဟေ့ ... ငါ့ကို ပုရွက်ဆိတ် ... ပုရွက်ဆိတ်နဲ့ မခေါ်နဲ့ကွ ”
“ ဟာ ... ပုရွက်ဆိတ် ကို ပုရွက်ဆိတ်လို့ မခေါ်ရင် ဆဒ္ဒန်ဆင်မင်း လို့ ခေါ်ရမလား ”
“ မရွဲ့ပါနဲ့ ၊ ငါက မင်းမျက်နှာကြီး ကြည့်ပြီး ကူညီ မလို့ လာတာပါ ၊ ငါ့ကို ခေါ်ရင် ကိုကိုညို လို့ခေါ်ကွ ”
“ အကောင်ကသာ သေးတယ် ၊ မာနကတော့ အကြီးသား ”
“ မာနတွင် မကဘူး ၊ ပညာလည်း ကြီးတယ်ကွ ”
“ ကျွန်တော် ထင်တာတော့ ဒေါသလည်း ကြီးတယ် ထင်တယ် ”
“ ဒေါသ မကြီးဘူး ၊ အမြော်အမြင်ကြီး တာကွ ”
“ လောဘလည်း ကြီးတယ် ထင်တယ် ”
“ တော်တော့ကွာ ၊ ငါ အချိန်ဖြုန်းတာ ဝါသနာမပါဘူး ။ ကဲ မင်း ဘာစိတ်ညစ်နေသလဲပြော ငါ ကူညီမယ် ။ မင်း ဒီမှာလာထိုင် မှိုင်မနေနဲ့ ၊ မျောက်တွေ လူတောတိုးကုန် လိမ့်မယ် ”
မောင်သံမဏိ သည် သက်ပြင်းချလိုက်၏ ။
“ ဒီလိုဗျာ ... မနက်က ကျွန်တော်မြို့ တံခါးပေါက် ရောက်ခဲ့တယ် ”
“ ဟေ့ နေဦး ၊ တိုတိုပြောကွ ၊ ငါက အချိန်ဖြုန်းတာ မကြိုက်ဘူး ၊ ဒါထက် မင့် နာမည်က ဘယ်သူကွ ”
“ မောင်သံမဏိလို့ ခေါ်ပါတယ် ”
“ မောင်သံမဏိ သာဆိုတယ် ပျော့လှချည်လားကွ ၊ ပျော်နေတုန်း ဆင်နင်းခံရတဲ့ ငှက်ပျောသီးကျနေတာပဲ ။ ကဲ ... ဆက်ပြောကွာ ”
“ မနက်က ကျွန်တော် မြို့တံခါး ရောက် ၊ မင်းသမီး ထွက်လာ ၊ တွေ့ ၊ ကြိုက် ၊ စိတ်မချမ်းမသာ ဖြစ် ၊ ဒီလာ ထိုင် ၊ ခင်ဗျားနဲ့ တွေ့ ၊ ပြီးရော ”
“ တိုလွန်းသကွ ၊ ငါ နားလည်အောင်တော့ ပြောလေ ”
“ ဒီလိုပါ ၊ မနက် က ကျွန်တော် မြို့တံခါး ရောက်တော့ ဘုရင့်သမီးတော် မြစန္ဒာမင်းသမီးကလေး က ထွက်တော်မူလာတာ ၊ ကျွန်တော့် နားရောက်တော့ သူ ကလည်း တင်းတိမ်လှပ် အကြည့်လိုက်မှာ ကျွန်တော့်ကို တွေ့သွား တယ် ။ သူတော့ ဘယ်လို နေသလဲ မသိဘူး ။ ကျွန်တော် တော့ သူ့ကို သိပ်ချစ်ခင်သွားတယ် ။ ဒါပေမဲ့ ရနိုင်ဖို့ လမ်း မရှိတာနဲ့ ဒီမှာ လာ ထိုင်မှိုင်နေတာပါ ”
“ ပျစ်စ ... ပျစ်စ .. ပျစ်စ ”
“ ဒါက ဘာဖြစ်တာလဲဗျာ ”
“ ရယ်တာလကွာ ”
“ ရယ်တာကလည်း ဒီလိုပဲလား ”
“ ပုရွက်ဆိတ်များ ရယ်ရင် ဒီလိုချည်းပဲလို့မှတ်လိုက် ၊ မင်းသမီး လေးတော့ ဘယ်လိုမှ ဖြစ်မနေပါဘူး ”
“ ခင်ဗျား ဘယ့်နှယ် သိသလဲ ”
“ သူလည်း မင်းလို ဖြစ်ရင် ဒီလာ ထိုင်မှိုင်နေမှာပေါ့ ... ပျစ်စ ပျစ်စ ... ပျစ်စ ”
“ ဪ ... ရယ်နေပြန်ပြီကိုး ။ မင်းသမီးပဲဗျာ ၊ သူ့ တပင်တိုင်မြနန်း မှာ ထိုင်မှိုင်စရာ အခန်းတွေ ပေါပါ တယ် ”
“ ကဲပါကွာ ... အချိန်မဖြုန်းနဲ့ ၊ မင်းကို ငါ ကူညီမယ် ၊ မင်းက ဘုရင့်ရှေ့တော်မှောက် ကို ဝင် ၊ ဝင်ပြီးတော့ သမီးတော်နဲ့ ပေးစားပါ လို့ပြော ၊ မင့်မှာ ဘာအစွမ်းရှိသလဲ ဆိုရင် မယုံကြည်နေ ၊ ညဉ့်နက်သန်းခေါင် မှာ သမီးတော် ထအော်စေရမယ်လို့ ပြောခဲ့ ၊ ကျန်တာ ငါ့တာဝန်ထား ”
“ ပျစ်စ .. ပျစ်စ .. ပျစ်စ ”
“ ဒါက ဘာဖြစ်တာလဲ ”
“ လူတွေ အံ့သြရင် ဒီလိုချည်းပဲ ဖြစ်တယ်မှတ်လိုက် ”
“ မဟုတ်တာကွာ ၊ ငါက လူတွေအကြောင်း အားလုံး သိတယ် ။ မင်းက ပုရွက်ဆိတ်တွေ အကြောင်း ဘာမှမသိ ဘူး ။ ကဲ .. သွား ။ မင့်အတွက် ငါ ကူညီတာကိုမှ မင်း လက်မခံရင် မင့်ထိုက်နဲ့ မင်းကံပဲ ။ ဒီမှာတော့ လာထိုင် မှိုင်မနေနဲ့ ဂနိုင့်ကျက်သရေတုံးတယ် ။ မင်းဟာ ငါ့စကား ကို နားမထောင်ရင် ငါ မကူညီဘူးဒါပဲ ။ ငါ့ကိုတွေ့ ချင်ရင် ကိုကိုညို လို့ သာခေါ်လိုက် ၊ ငါသွားမယ် ”
ပုရွက်ဆိတ်ညို သည် သူ့စကားအတိုင်း အချိန် မဖြုန်းဘဲ ထွက်ခွာသွားလေ၏ ။
မောင်သံမဏိ သည် အစတော့ ချီတုံချတုံ ဖြစ်မိသေး ၏ ။ နောက်ဆုံးတွင်ကား မင်းသမီးကလေး ကို လိုချင်လှသည့် အာသာက ပြင်းပြလှသဖြင့် ဘုရင်ကြီး၏ ရှေ့ တော်မှောက်သို့ ရောက်ခဲ့ရတော့သည် ။
ဘုရင်ကြီးသည် အမတ်ကြီး လေးငါးယောက် နှင့် အတူ သူ့ကို လက်ခံတွေ့ဆုံ၏ ။
“ မောင်မင်းနာမည်က ဘာခေါ်သတုံး ”
“ သံမဏိပါဘုရား ”
ဤတွင် ဘေးနားက အမတ်ကြီး တစ်ပါးက ဝင်ပြော၏ ။
“ ဧကန္တဒီကောင်လေးဟာ သူတစ်ပါး လေလည် တာကို သိတာတောင် မနံဘူးထင်တယ် ။ ဒါကြောင့် သံမဏိ လို့ခေါ်တာ ”
“ နံတော့ နံတာပါပဲ ဘုရား ။ ဒါပေမဲ့ သံမဏိပဲ ခေါ်ပါတယ် ”
“ ကဲ .. ရှိပါစေတော့လေ ။ ဘာကိစ္စရှိလို့ ငါ့ထံ မှောက် အခစားရောက်တာလဲ ”
“ အရှင်မင်းကြီးရဲ့ သမီးတော် မြစန္ဒာ ကို အလိုရှိလို့ပါဘုရား ”
ရှင်ဘုရင်ကြီး သည် “ ဂစ် ” ခနဲ မြည်ကာ တက်သွား လေ၏ ။ ဘေးနားက မှူးမတ်များ ပျာယာခတ် သွားကြ၏ ။ အမတ်ကြီး တစ်ယောက်က မောင်သံမဏိ ဘက် လှည့်၍ ပြော၏ ။
“ မင်း တော်တော် အသက်တိုချင်တဲ့ ကောင်ပါလား ။ ဘုရင့်သမီးတော် ကို လိုချင်တာ ဒီလို မပြောရဘူး ”
“ ဘယ်လို ပြောရသလဲ ”
“ စိတ်ထဲက ပြောရတယ်ကွ ”
“ စိတ်ထဲက ပြောရင် ရရောလား ”
“ သေတောင်မရဘူး ၊ ဒါပေမဲ့ ပြောဖြစ်သွားတာပေါ့ကွ ”
ထိုအခိုက် ရှင်ဘုရင်ကြီး သည် ပြန်၍ သတိရလာ လေ၏ ။
“ ဘုရား ... ဘုရား ။ ဒီကောင်ကများ ငါ့သမီးတော် ကို လိုချင်သတဲ့ ။ ရှိစေလေ ။ ဆုံးခန်းတိုင်အောင်တော့ မေးမြန်းရတော့မှာပဲ ။ မင့်မှာ ဘယ်လို အစွမ်းရှိလို့ ငါ့ သမီး ကို ရည်မှန်းတာလဲ ”
“ ကျွန်တော်မျိုးမှာ ဘာအစွမ်း ရှိသလဲဆိုတာ သိချင် ရင် ဒီညဉ့် စောင့်ကြည့်ပါဘုရား ။ ညဉ့်နက်သန်းခေါင် မှာ သမီးတော် မြစန္ဒာ ထ အော်ရစေ့မယ်ဘုရား ”
ဘေးနားက အမတ်ကြီး သည် ရှုံ့မဲ့သွား၏ ။
“ သူ့လက် သူ ယောင်ပြီး ကိုက်မိရင် မင့် အစွမ်းလို့ ဆိုရမှာလားကွ ”
“ သမီးတော်ဟာ ညဉ့်တိုင်း ဒီလိုယောင်ပြီး ကိုက်မိတတ်လို့လား ”
“ မကိုက်မိတတ်ပါဘူးလေ ။ ငါက ဥပမာပြောတာပါ ”
“ ကျွန်တော်က လက်တွေ့ ကို ပြောနေတာပါ ”
သူတို့ ကြားတွင် ဘုရင်ကြီး က ဝင်ပြော၏ ။
“ ကောင်းပြီ ၊ ဒီညဉ့် ငါကြည့်မယ် ။ မောင်မင်း နက်ဖြန်ကျရင် ငါ့ ရှေ့တော်မှောက်ဝင်စေ ”
မောင်သံမဏိသည် တော်တော် ဝမ်းသာသွား၏ ။ မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ ၊ ရွှေနန်းတော်သို့ ဝင်ခွင့်တော့ ရပေပြီ ။ သူသည် ဝမ်းမြောက်ရွှင်လန်းစွာ ပြန်လာခဲ့လေတော့သည် ။
သူကသာ ဝမ်းမြောက်ရွှင်လန်းစွာ ပြန်ခဲ့သည် ။ ကျန်ရစ်ခဲ့သော မှူးမတ်ကြီးများ နှင့် ရှင်ဘုရင်ကြီးတို့မှာ ခေါင်း ချင်းရိုက်နေကြ၏ ။
အမတ်ကြီး တစ်ပါးက အခြားအမတ်ကြီး ဘက်သို့ လှည့်၍ ပြော၏ ။
“ ဒီကောင် မှော်ဆရာလား မှ မသိတာ ”
“ သူ့ အိမ်နားမှာ ရေကန် ရှိလို့လား ”
“ ဘာဆိုင်လို့လဲ အမတ်ကြီးရဲ့ ”
“ ရေကန်မှာမှ မှော်ပင်တွေ ပေါက်မှပေါ့ ”
“ အဲဒီမှော် မဟုတ်ပါဘူးဗျ ၊ ဥုံဖွဆိုပြီး ဟောဒီလို လုပ်လိုက်ရင် လူစင်စစ်က ကြောင်ကြီးဖြစ်သွားတာမျိုး ကိုပြောတာ ”
“ ဒါဆိုရင်လည်း သူက သမီးတော် ဟာ ကြောင်ဖြစ် စေရမယ်လို့ ပြောမှာပေါ့ ။ ခုတော့ ညဉ့်နက်သန်းခေါင် ထအော်ရမယ်တဲ့ဗျာ ။ တော်တော်လည်း ကတ်သီး ကတ်သတ်မှော်တဲ့ ဆရာပဲ ”
“ ဟာ .. ကျုပ်က ဥပမာ ပြောတာဗျ ၊ သမီးတော် ညဉ့်နက် သန်းခေါင်မှာ ထ အော်အောင် သူက ဘီလူး ယောင်ဆောင်လာလို့ ဖြစ်မှာပေါ့ ”
ဤတွင် ရှင်ဘုရင်ကြီးက ဦးခေါင်းကို စိတ်ပျက်စွာ ခါယမ်းရင်း ဝင်၍ မိန့်ကြား၏ ။
“ ငါ့သမီးတော် က ဘီလူးတွေ ဘာတွေ မကြောက်တတ်ဘူးကွ ”
အမတ်ကြီး တစ်ပါးက လျှောက်တင်ပြန်၏ ။
“ လူမှန်ရင် ကြောက်တတ်တာ တစ်မျိုးတော့ ရှိစမြဲ ပါဘုရား ၊ ကျွန်တော်မျိုး ဆိုရင် ရဲယိုသီးအမှည့် ကို မြင်ရင် ကြောက်တယ် ဘုရား ”
အခြားအမတ်ကြီးက လျှောက်တင်ပြန်၏ ။ အခြား အမတ်တွေ ကလည်း ဝင်လျှောက်ကြပြန်၏ ။
“ မှန်ပါဘုရား ။ ကျွန်တော်မျိုး ကတော့ ဆံပင်ချည်ထွေး ကို ကြောက်တယ် ”
“ ကျွန်တော်မျိုးက ကြက်မွေးကို ကြောက်တယ် ”
“ ကျွန်တော်မျိုးက မှိုပွင့်ကို ကြောက်တယ်ဘုရာ့ ”
ရှင်ဘုရင်ကြီး က ဝင်ဖြတ်၍ မာန်မဲလေတော့၏ ။
“ တော်ကြစမ်းပါ ၊ မောင်မင်းတို့ကို အကြောက်တရား ကြေညာခိုင်းနေတာ မဟုတ်ပါဘူး ။ ငါ့သမီးတော် အရေး ကို ဆွေးနွေးကြစမ်းပါ ”
စောစောက အမတ်ကြီး က လျှောက်တင်ပြန်သည် ။
“ သမီးတော် အကြောင်းပဲ ဆွေးနွေးနေကြတာပဲ ဘုရား ။ လူတွေဟာ ကြောက်တတ်တာ တစ်ခု ရှိစမြဲဆို တော့ သမီးတော် မှာလည်း ကြောက်တာ တစ်ခုခုတော့ ရှိရမှာပဲဘုရာ့ ။ အဲဒီ ကြောက်တာကို ဒီကောင်လေး သိပြီး သူ့ မှော်ပင် အတတ်ပညာနဲ့ ”
“ မှော်ပညာနဲ့လို့ ဆိုပါဟဲ့ ”
“ မှန်ပါ ၊ မျှော်ပင်ပညာ .. အဲ ... ညှော်ပညာ ”
“ နေမကောင်းတာမှ မဟုတ်တာ ။ အညှော်တိုက်တဲ့ ပညာ မလိုပါဘူး ။ မှော်ပညာပါကွ ”
“ မှန်ပါ ၊ မှော်ပညာနဲ့ပါကွ အဲလေ မှော်အတတ် နဲ့ သမီးတော် ကြောက်တတ်တာ တစ်ခုခုကို ဖန်တီးပြီး အော် အောင်လုပ်မယ်လို့ တွေးမိလို့ပါဘုရား ၊ သမီးတော် ဘာ ကိုကြောက်တတ်သလဲ ဆိုတော့ စဉ်းစားကြည့်ပါဦး ”
ဘုရင်ကြီး သည် မေးစေ့ကို ပွတ်၍ စဉ်းစား၏ ။
“ အဲ ... ဟုတ်တာပေါ့ ။ ငါ့ သမီးတော် ဟာ ကြွက်ကို တော့ ကြောက်တတ်တယ် ဟုတ်တယ် ။ ကြွက်ကြောက်တယ် ”
“ အဲ .. အနာသိတော့ ဆေး ရှိတာပေါ့ ”
ဤအမတ်ကြီး ၏ စကား ကို ဘေးက အမတ်ကြီး က ဘဝင်မကျပါ ။
“ ကြွက် ကြောက်တတ်တာ ဟာ အနာ တစ်မျိုးလားဗျ ”
“ မဟုတ်ပါဘူးလေ .. စကား ဥပမာပြောတာပါ ”
“ ဟာ ... တကယ်လက်တွေ့ လုပ်ရမယ့် နေရာမှာ ဥပမာတွေ ချည်း ထိုးနေတာကိုး ၊ လိုရင်း မရောက်ဘဲ နေမှာပေါ့ ”
“ ရောက်ရမှာပါ ၊ သမီးတော် က ကြွက်ကို ကြောက်တယ် ။ ဒီကောင်လေး က ညဉ့် နက်သန်းခေါင်မှာ ကြွက် ယောင်ဆောင်လို့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ၊ သူ့ ညှော်မျှင်ညှာ ဟာ နှာပိတ် သလို ဖြစ်နေပါလား ။ သူ့ မှော်အတတ်နဲ့ ကြွက်တစ်ကောင်ကောင်ကို စေလွှတ်လို့ပဲဖြစ်ဖြစ် ၊ ပြုလုပ်ရင် သမီး တော် လန့်အော်တော့မှာလေ ”
ယင်းဝိုင်းဝန်းဆွေးနွေးကြပြီးသည့်နောက် တွင်ကား သမီးတော် ၏ အခန်း တစ်ဝိုက်တွင် ညဉ့်ဦးဘက်၌ ကြွက်ထောင်ချောက်များကို တိတ်တဆိတ်ချထားရန် ဆုံးဖြတ် လိုက်ကြလေ၏ ။ သမီးတော် စိတ်စွဲ၍ လန့်အော်မည်စိုး သဖြင့် ဤကိစ္စများကို သမီးတော် မြစန္ဒာ အား လုံးဝ အသိမပေးချေ ။ အိပ်ခန်း ပတ်ဝန်းကျင်တွင်လည်း အစောင့် ရဲမက်တော်များ ပို၍ချထားကာ ရဲမက်တော်များ ကိုလည်း အသိမပေးဘဲ ထားလေသည် ။
ယင်းသို့ဖြင့် ညဉ့် သို့ ရောက်ခဲ့လေ၏ ။ ဘုရင်ကြီး သည်လည်း သူ့ အဆောင်တော်မှ တော်တော်နှင့် အိပ် မပျော်နိုင်ဘဲ သမီးတော်၏ တပင်တိုင်မြနန်းဆီသို့ နား တစွင့်စွင့်နှင့် ဖြစ်နေလေသည် ။
တပင်တိုင်မြနန်း ထက်မှ စင်္ကြံလမ်းကလေးတစ်ခု တွင် ရဲမက်ကလေး တစ်ဦးသည် သတိနှင့် လျှောက်လာ နေ၏ ။ ယနေ့ညဉ့် အရေးကြီး၍ သမီးတော်၏ အခန်း သို့ ဘယ်လိုရန်သူမျိုးမျှ မဝင်နိုင်အောင် စောင့်ရှောက်ရမည် ဟူ၍သာ သိထားသည် ။ အကျိုးအကြောင်း အသေးစိတ် ကို သူ ဘာမျှမသိချေ ။ ဘယ်လို ရန်သူများ လာစရာရှိနေလို့ပါလိမ့်ဟု တွေးတောရင်း လျှောက်လာသည် ။ မီးတိုင်နှင့် ဝေးဝေး တစ်နေရာတွင် အဆောင်နှင့် ကပ်နေသော သစ်ပင်တစ်ပင်ရှိ၏ ။ ထိုသစ်ပင် မှ သစ် ကိုင်းသည် ငြိမ့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည် ။
ရဲမက်တော်ကလေးလည်း သစ်ကိုင်းကို ပို၍ နီးကပ်စွာ မြင်နိုင်ရန် စင်္ကြံလမ်းကလေး ဘေး က ရင်တား သို့ ပြေးကပ်၏ ။ အောက်ခြေ မှောင်ရိပ်တွင် ထောင်ထားသော ကြွက်ထောင်ချောက် ထဲသို့ ခြေတစ်ဖက်ရောက်သွားသည် ။
“ အောင်မယ်လေး ... သေပါပြီဗျို့ ”
ရှင်ဘုရင်ကြီးသည် စူးရှသော အော်သံကြောင့် ခေါင်းထောင်ထသည် ။ အနားတွင် အဆင်သင့် ရှိနေသော မင်းလုလင် တစ်ဦးကို ချက်ခြင်း စေလွှတ်လိုက်၏ ။ လုလင်ကလေး ပြန်ရောက်လာသောအခါတွင် ရဲမက်တော် ပါ ပါလာသည် ။
“ သမီးတော် အဆောင်မှာ သတိမလစ် စောင့်ကြပ် ရင်း ကြွက်ထောင်ချောက် မှာ ခြေညပ်သွားလို့ သူ အော် ဟစ်တာပါဘုရား ”
“ တယ် ... ငါ့မှာ နဂိုကမှ တထိတ်ထိတ်တလန့် လန့်နဲ့ဖြစ်နေရတဲ့အထဲ နင်က ငါ့ကို ဝင်ပြီး သွေးပျက် အောင် လုပ်ဦးကွာ လုပ်ဦးကွာ .. ”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် ဘုရင်ကြီး သည် ရဲမက်ကလေး အား ဇက်ပိုးကို ရိုက်လေတော့သည် ။
ပုရွက်ဆိတ်ညို ကား မြင့်မားသော ပင်တိုင်ထံသို့ တရွေ့ရွေ့နှင့် တက်ရောက် နေသည် ။ သူ့အချိန် ကို သူ တွက်ထားသည်ဖြစ်သောကြောင့် သန်းခေါင်ယံ အချိန်သို့ ရောက်သောအခါ သူ သည် သမီးတော်ကလေး ၏ အဆောင်တွင်း သို့ ရောက်လာ၏ ။ သမီးတော် ၏ အဆောင်ထဲတွင် အထိန်းတော်များမှာ စောင့်ကြပ်၍ အိပ်နေကြသည် ဖြစ်သောကြောင့် ပုရွက်ဆိတ်ညို မှာ သမီးတော် မည်သူမှန်း မသိချေ ။ သို့ဖြင့် ခပ်ဝဝ အပျိုတော်ကြီး တစ်ဦး၏ နားထဲသို့ အသာ ဝင်၍ ကိုက်ထည့် လိုက်သည် ။
“ အမယ်လေးတော် ... သေပါပြီ ”
ဘုရင်ကြီးသည် ခေါင်းထောင်ထ၏ ။ အပါးမှ မင်း လုလင်ကလေး ကို ချက်ချင်းစေလွှတ်သည် ။ လုလင်ကလေး အပြန်တွင်ကား အပျိုတော်ဝ၀ကြီး ပါလာလေ၏ ။
“ နားထဲက စစ်ခနဲနာတာနဲ့ အိပ်ရာက လန့်နိုးပြီး အော်တာ ”
လုလင်ကလေး က ရှင်းပြလျှောက်ထား၏ ။
“ နင်တို့ လုပ်တာနဲ့ ငါ နတ်ရွာစံတော့မယ် ။ ငါ နတ်ရွာစံရင် ပွဲတွေ့ မယ် ။ တယ် .. နင်က ပွဲမြန်မြန် ကြည့်ချင်ဦး ကြည့်ချင်ဦး ”
ရှင်ဘုရင်ကြီး သည် ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် အပျိုတော် မသေးသေး ကို ဇက်ပိုးရိုက်လေတော့သည် ။
သို့သော် .. နောက်ပိုင်းတွင် မည်သူ့ အော်သံမျှ ထွက်ပေါ်မလာတော့ချေ ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ပုရွက်ဆိတ်ညို သည် သူ့ တွင်းထဲသို့ ပြန်၍ အိပ်နေပြီ ဖြစ် သောကြောင့်တည်း ။
ရှင်ဘုရင်ကြီး သာလျှင် နားတစွင့်စွင့်နှင့် လုပ်နေရ သောကြောင့် မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော် သွားရသည် ။ နောက်တစ်နေ့ ရောက်သောအခါတွင် မောင်သံမဏိ ကို ရှေ့တော်သွင်းလာလေ၏ ။
“ အရှင်မင်းကြီး ညဉ့် ကအော်သံ မကြားဘူးလား ”
“ ကြားပါတယ်ကွာ ... ကြားသမျှ နှစ်ခါတောင် ”
မောင်သံမဏိသည် ပြုံးရွှင်သွားလေ၏ ။
“ ဟော .. သိပြီမဟုတ်လား ။ အော်သံက တပင်တိုင် မြနန်း ဆီက မဟုတ်လား ”
“ ဟုတ်ပါသဗျာ .. ဟုတ်လိုက်တာမှ ဟုတ်ဟုတ် .. ဟုတ်ဟုတ်နဲ့ မြည်နေသေးတယ် ”
မောင်သံမဏိသည် ပြုံးရွှင်သွားပြန်လေ၏ ။
“ သမီးတော်ကလေး ထပြီးအော်တာ မဟုတ်လား ”
ဘုရင်ကြီး၏ နှုတ်ခမ်းမွေး မှာ နှစ်စ စလုံး ကော့ထောင်သွားကြ ၏ ။
“ ထွတ် ... မဟုတ်လိုက်သမှ လွဲလွဲနဲ့ မြည်သဟ ။ မှူးကြီး ၊ မတ်ကြီးများ ဒီလူလိမ်လူညာ ကို ထောင်သွင်း အကျဉ်းချစေ ”
မောင်သံမဏိ သည် ရှုံ့မဲ့သွားလေတော့၏ ။ ဤသို့ဖြင့် မောင်သံမဏိ သည် အကျဉ်းထောင် ထဲတွင် ငုတ်တုတ်ကလေး ဖြစ်နေရတော့သည် ။ သူ သည် စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် ပုရွက်ဆိတ် ကို သတိရ၏ ။
“ ကိုကိုညို ... ကိုကိုညို တဆိတ်ကြွခဲ့ပါဦး ”
မယုံတဝက် ယုံတဝက်နှင့် အသံကလေး ထွက်ရုံ ခေါ်လိုက်၏ ။
သိပ်မကြာမြင့် မီမှာပင် သူ့ ခြေထောက်နားက အသံ ထွက်လာသည် ။
“ ဟောဗျ .. မောင်ရင်က ဒါလောက် ပျင်းစရာ ကောင်းတဲ့ နေရာမှာ ဘာလာထိုင် လုပ်နေတာလဲ ။ အော် .. ငါသိပြီ ဒီနား တစ်ဝိုက်မှာ မျောက်တွေ မရှိလို့ လွတ် လွတ်လပ်လပ် လာထိုင်မှိုင် နေတယ်ဆိုပါတော့ ။ ဟေ့ နေပါဦး ၊ ခုလောက်ဆိုရင် မင်းဟာ မင်းသမီးလေး နဲ့ ရွှေလက်တွဲပြီး လက်ထပ်ပွဲ ကျင်းပနေရမယ် မဟုတ် လား ။ ဒီမှာ ဘာလာ လုပ်နေတာလဲ လူမိုက်ရ ”
“ ဒီမှာက လက်ထိပ်ခြေထိပ်ခတ်ပွဲကြီး ကျင်းပနေ တာ မမြင်ဘူးလားဗျ ။ ညဉ့်က မင်းသမီးလေး မြစန္ဒာကို အော်အောင် လုပ်ပါဆိုမှ ဘယ့်နှယ်ကြောင့် အပျိုတော် ဝဝကြီး ကို အော်အောင် သွားလုပ်ရတာလဲ ”
“ ဟ ... အဆောင်တော်ထဲ ဝင်သွားတော့ အမျိုးသမီးတွေက အများကြီးကိုး ၊ ငါလည်း ဘယ်ဟာ သမီး တော်မှန်း မသိတာနဲ့ အော်နိုင် ဟစ်နိုင် ကိုယ်ခန္ဓာကြီး ရှိတဲ့ အမျိုးသမီးကြီး ကို ကိုက်ထည့်လိုက်တာပဲ ... ”
“ ကောင်းပါ့ဗျာ ၊ အဲဒီတော့ ကျုပ် ဒီမှာ အချုပ် ခံနေရပြီပေါ့ ”
“ မပူပါနဲ့လေ ၊ ဒီနေ့ညဉ့် ရှင်ဘုရင်ကြီး ကိုယ်တော် တိုင် ထအော်ရစေမယ်လို့ ပြောပါ ”
မောင်သံမဏိ သည်လည်း ပုရွက်ဆိတ်ညိုကို အား ကိုးစွာနှင့်ပင် သူပြောသည့် အတိုင်း ရှင်ဘုရင်ကြီး လျှောက်တင်လေ၏ ။
ထိုညဉ့် အဖို့ မောင်သံမဏိ သည် အချုပ်ခန်းတွင် အိပ်ရ၏ ။ ရှင်ဘုရင်ကြီး ကား မောင်သံမဏိ၏ စကားကို မယုံတော့သဖြင့် စိတ်ချလက်ချ အိပ်လေသည် ။ သန်းခေါင်ယံ အချိန်နားသို့ ရောက်သောအခါတွင် ပုရွက်ဆိတ်ညို သည် နန်းတော် ထဲသို့ ရောက်လာလေ၏ ။ ရှင်ဘုရင်ကြီး ၏ အခန်းထဲသို့ ဦးတည်၍ သွား သည် ။ အခန်းထဲသို့ ရောက်သောအခါ အချိန်အနည်း ငယ်စောနေသေးသည် ဖြစ်၍ သူသည် အိပ်ရာဘေး နား က ခုံကလေးပေါ် တက်ကြည့်၏ ။
ရှင်ဘုရင်ကြီး မှီဝဲသော ပျားရည်ခွက် ကို တွေ့ရသည် ။ အဖုံး ဖုံးထား သော်လည်း ဘေးနှုတ်ခမ်းနား တွင် ပျားရည် တွေပေနေသည် ။ ပုရွက်ဆိတ်ညို သည် သွားရည်တများ များကျလာကာ ပျားရည်များ ကို မှီဝဲနေလေရာ မိုးစင်စင် လင်းသွားလေတော့သည် ။
ဘုရင်ကြီး လည်း အိပ်ရာမှ ထသွားလေ၏ ။ များမကြာမီပင် မောင်သံမဏိ ကို ရှေ့တော်သို့သွင်းစေ၏ ။
“ ကဲ မောင်သံမဏိ ၊ သိလို့ပဲ မနံမနံ ၊ မသိလို့ပဲနံနံ ၊ နင်တော့ ဒီနေ့သေရမယ် ။ လူပုံပန်းက မလောက်လေး မလောက်စားနဲ့ ငါ့ကို လာစော်ကားတဲ့ အကောင် ။ ဒီနေ့ နင့်ကိုသုတ်သင်မယ် ”
မောင်သံမဏိ မှိုင်ကျသွား၏ ။ မြစန္ဒာကလေး ကို ချစ်မိသည့် အာရုံကြောင့် သေဘေး ကြုံရလေပြီ ။ သို့သော် သူ့ ကံသည် ဆန်းကျယ်လှ၏ ။ ထိုခဏ တွင်ပင် စစ်သူကြီးနှင့် ရဲမက်တော်အချို့ ပျာယီးပျာယာ ဝင်ရောက်လာကြ၏ ။
အင်အားကြီးမားသော တိုင်းပြည် တစ်ပြည် မှ စစ်မက်အင်္ဂါ ရောက်လာပြီး မြို့ကို ဝန်းရံထားပြီ ဟု လျှောက် တင်ကြ၏ ။
“ ရော .. ခက်ပြီ ။ သင်းတို့ ကို ငါတို့ နိုင်အောင် တိုက် ခိုက်နိုင်ဖို့ စစ်သည်ရဲမက် မလုံလောက်ဘူး ”
ရှင်ဘုရင်ကြီး မှိုင်သွားရ၏ ။ သို့သော် စစ်သူကြီး က ရှင်းပြသည် ။ သူတို့ ဘက်က စစ်သူကြီး အောင်ပွဲ ဖန်တရာက ပြောပါတယ်ဘုရား ။ သူနဲ့ ဒီမှာ ရှိတဲ့ သူရဲကောင်းတွေ တစ်ယောက်ချင်း ယှဉ်ပြိုင်မယ် ၊ ဒီက နိုင်ရင် သူတို့တပ် ပြန်မယ်တဲ့ ဘုရား ။ ဒီမှာ သူ့ကို ယှဉ်လို့နိုင်တဲ့ သူ မပေါ်ပေါက်ရင် တိုင်းပြည် ကို သိမ်းမယ်တဲ့ဘုရား ”
ရှင်ဘုရင်ကြီး အသက်ရှူ ချောင်သွား၏ ။ သို့သော် ကြာရှည် မချောင်ရပါ ၊ မြို့ပြင် ကွင်းကျယ်ကြီး ထဲတွင် တစ်ဖက်က စစ်သူကြီး အောင်ပွဲဖန်တရာ နှင့် သည်ဘက် က စစ်သူကြီးတို့ ယှဉ်ပြိုင် တိုက်ခိုက်၏ ။ သည်ဘက်က စစ်သူကြီး ကျဆုံးသွားသည် ။ ထို့နောက် သူရဲကောင်း ရှိသမျှ လေးဆယ့်ငါးယောက်စလုံး တစ်ယောက် ပြီး တစ်ယောက် ယှဉ်ပြိုင်ကြ၏ ။ အားလုံး သေကုန်သည် ။ ညနေစောင်းသို့ ရောက်သောအခါတွင်ကား တစ်ဖက်က စစ်သူကြီး အောင်ပွဲဖန်တရာ နှင့် ယှဉ်ဝံ့သူ တစ်ယောက်မျှ မရှိတော့ချေ ။
“ ကိုင်း ... ဘယ်လိုလဲ မင်းကြီး ၊ တိုင်းပြည်ကို အပ် တော့မလား ”
အောင်ပွဲဖန်တရာ က ရှင်ဘုရင်ကြီး ကို မေး၏ ။ ရှင် ဘုရင်ကြီး ခမျာမှာ ကြံရာမရ ဖြစ်နေသည် ။ သူများစွာ မှိုင်တွေသွား၏ ။
သူကဲ့သို့ပင်မှိုင်တွေခဲ့ရသူကား မောင်သံမဏိ ပင် ဖြစ်သည် ။ ဘုရင်ကြီး ဘက်က နိုင်လျှင်လည်း သမီးတော် မြစန္ဒာ ကို ဆောင်ကြဉ်းသွားမည် ။ သူ့ အတွက်တော့ ဘယ်ဘက်ကမှ မသက်သာပါတကား ။
“ မှိုင်လှချည်လား မျောက်မဏိရယ် မင်းက ပျော့လွန်း လို့ သံမဏိ လို့ မှည့်ဖို့ မကောင်းဘူး ။ ညဉ့် က ငါ ပျားရည် နဲ့ တွေ့သွားလို့ပါကွာ ။ ကဲ ... အခုသွား ။ ရှင်ဘုရင်ကြီး ဆီမှ ခွင့်တောင်းပြီး အောင်ပွဲ ဖန်တရာ နဲ့ တိုက် ။ ကျန်တာ ငါ့တာဝန်ထား ”
“ တော်ပါတော့ ကိုကိုညိုရယ် ။ ခံခဲ့ရတာ နှစ်ခါရှိပါပြီ ”
“ ဒီတစ်ခါတော့ စိတ်ချပါကွ ။ အောင်ပွဲဖန်တရာ ဟာ မင်းနဲ့ တွေ့ ရင် အောင်ပွဲပြန်မလာဖြစ်ရစေ့မယ် ။ တစ်ခု တော့ရှိတယ် ။ မင်းက သူနဲ့ တိုက်ခါနီးမှ တစ် ကနေ သုံးရာ အထိ အော်ပြီး ရေတွက်ပြီးမှ တိုက်မယ်လို့ ပြော ”
မောင်သံမဏိ ကား မတတ်သာတော့ပြီ ။ သည်အတိုင်း နေလျှင်လည်း သူ့ အတွက် သက်သာဖွယ်ရာ လမ်း မရှိတော့သဖြင့် ပုရွက်ဆိတ်ညို ပြောသည့် အတိုင်းပင် လုပ်ရချေတော့သည် ။
ရှင်ဘုရင်ကြီး ကား မောင်သံမဏိ ၏ အစွမ်းသတ္တိကို လုံးဝ မယုံကြည်ပါ ။ သို့သော် သည်ဘက်က တိုက်ခိုက် မည့်သူ မရှိတော့သဖြင့် မောင်သံမဏိ ကိုပင် တိုက်ခိုက် ခွင့်ပြုလိုက်၏ ။
“ မောင်မင်း ဘာလက်နက် ယူမလဲ ”
“ ဓားရှည် တစ်လက် ပဲယူပါ့မယ်ဘုရား ”
“ လက်နက်များများ ယူပါလားကွ ၊ နည်းနည်းကလေး ကြာကြာ ခံတာပေါ့ ”
“ ရှိပါစေတော့ဘုရား ။ ဓားတစ်လက်တည်း နဲ့ပဲ ခပ်မြန်မြန် အသက်ထွက်ပါ့မယ်ပြီ ”
“ ဟင် .. နင့်ဟာက နိမိတ်မရှိ ၊ နမာမရှိ ”
“ ခပ်မြန်မြန် ဟိုလူကြီး ကို အသက်ထွက်ပါစေ့မယ် လို့ ပြောချင်တာပါဘုရား ”
“ အဲဒီလိုလုပ်ပါကွာ ... ငါက နဂိုကမှ ရင်ထဲမှာ ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက် ဖြစ်နေရတဲ့အထဲ ။ နင့်စကား ကြားရတာ အားပြတ်ပြီး မတ်တတ်က လဲရတော့ မလို ဖြစ်သွားရတယ် ”
စစ်သူကြီး အောင်ပွဲဖန်တရာ နှင့် မောင်သံမဏိ တို့ သည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ကိုက်နှစ်ဆယ် လောက် အကွာအဝေးတွင် ရင်ဆိုင်မိကြလေပြီ ။
“ ကိုကိုညိုရေ .. ဟုတ်မှလည်း လုပ်ပါနော် ” ဟု မောင်သံမဏိသည် တစ်ကိုယ်ကြား ပြောလိုက်ပြီး မှ အောင်ပွဲဖန်တရာ သို့ အော်၍ ပြောသည် ။
“ ကျွန်တော်က သူများတွေ ကို တစ်နှစ်သုံးလောက် နဲ့ မတိုက်ခိုက်တတ်ဘူးဗျ ။ တစ် ကနေ သုံးရာ အထိ ရေတွက် ပြီးမှ တိုက်တတ်တယ်ဗျ ”
“ လုပ်ပါကွာ မင်း ကြိုက်သလို လုပ်ပါ ၊ မင်း ကြည့် ရတာ ဖြုတ်ကောင် ကို ဆင် နဲ့ နင်းရမယ့်ပုံမျိုး ဖြစ်နေတာ တော့ ငါ စိတ်မချမ်းသာဘူး ”
မောင်သံမဏိ သည် စစ်သူကြီးအောင်ပွဲဖန်တရာ ၏ စကား ကို နားမစိုက်တော့ဘဲ သူ့ ကိစ္စသာ သူ လုပ်လေ တော့၏ ။
“ တစ် ... နှစ် ... သုံး ... လေး ... ငါး .. ခြောက်.. ခုနှစ် ... ရှစ် .. ကိုး တစ်ဆယ်ပြီ ”
ပုရွက်ဆိတ်ညို သည် အောင်ပွဲဖန်တရာ ၏ ခြေထောက် ကို ဖက်၍ တက်နေလေပြီ ။ တက်သည် ။ ခြေမျက်စိ ဆက်တက်သည် ။ ခြေသလုံး ဆက်တက်သည် ။ ဒူးကောက်ကွေးနားရောက်ခါနီးပြီ ။
အောင်ပွဲဖန်တရာ သည် ယားကျိကျိ ဖြစ်လာသဖြင့် မြေကြီး ကို ခြေဖြင့် ဆောင့်လိုက်သည် ။ ပုရွက်ဆိတ်ညို သည် မြေကြီး ပေါ်သို့ ဖုတ်ခနဲ ကျွမ်းပျံကျလေ၏ ။
“ ဆယ့်ငါး ... ဆယ့်ခြောက် ... ဆယ့်ခုနစ် ... ဆယ့်ရှစ် ”
ပုရွက်ဆိတ်ညို သည် တစ်ဖန် ပြန်၍ တက်ပြန်၏ ။ ဤတချီတွင်တော့ အောင်ပွဲဖန်တရာ ၏ အသားပေါ်မှ မတက်တော့ပါ ။ ခြေသလုံးမွေး တစ်ပင် မှ တစ်ပင်သို့ လွှားခနဲ လွှားခနဲ ခုန်ကူး၏ ။ ဟော .. ခြေသလုံးအလယ် သို့ ရောက်လာ၏ ။
“ နှစ်ဆယ့်တစ် နှစ်ဆယ့်နှစ် နှစ်ဆယ့်သုံး ”
တက်သည် .. တက်သည် ။ ပေါင်မှ ပုဆိုးဆီသို့ ရောက်လာ၏ ။ အရေးထဲ ပုဆိုးခါးတောင်းကျိုက်က အခေါက်တွေ များလွန်း သဖြင့် ၊ ပုရွက်ဆိတ်ညို မျက်စိ လည်နေသည် ။ ဘယ်အခေါက်ကြားထဲက ပြန်ထွက် ထွက် ခါးပုံစနား သို့ပင်ရောက်နေရ၏ ။ အချိန်နှင့် ဒီရေ သည် လူကို မစောင့် ။ ပုရွက်ဆိတ်ညို သည် အချိန်ကို လု ၍ လုပ်နေရသည် ။
“ တစ်ရာ့ကိုး ... တစ်ရာ့တစ်ဆယ် .. တစ်ရာ့ဆယ့်တစ် ”
တက်နေဆဲ တက်နေဆဲ ။ ခါးပုံစတစ်ဝိုက် မှ လွတ် ၍တော့ လာပါပြီ ။ ချိုင်းဘက် သို့ ဦးတည်သွားရ၏ ။
“ တစ်ရာ့သုံးဆယ် ... တစ်ရာ့ သုံးဆယ်တစ် ”
ဟော ... ပုရွက်ဆိတ်ညို မျက်စိလည် သွားပြန်၏ ။ ဓားအိမ်ကြီးပေါ် တက်မိ၍ ဆက်လျှောက်ရာ ဓားအိမ် အဖျားသို့ရောက်မှ လမ်းမှားကြောင်း သိရ၍ ပြန်ကွေ့ရ ပြန်သည် ။ အချိန်ကား အကုန် မြန်လှ၏ ။
“ နှစ်ရာ့ခုနှစ်ဆယ် ... နှစ်ရာခုနှစ်ဆယ့်တစ် ”
ပုရွက်ဆိတ်ညို ပြာလောင်ခတ်လာပေပြီ ။ ကျောဘက်မှ ဝိုက်ပတ်၍ လည်ကုတ်ဆီသို့ သုတ်ခြေတင်နေရ၏ ။ အောင်ပွဲဖန်တရာ ၏ ကျောပြင်ကြီးကား ရှည်လျား လှချေ၏ ။ စစ်မတိုက်သည့် အခါများတွင် လူပျင်းကြီး နှင့် တူ၏ ။
“ နှစ်ရာရှစ်ဆယ့်ရှစ် ... နှစ်ရာရှစ်ဆယ့်ကိုး ”
တက်ဟ .. တက်ဟ တော်တော်လည်း အရပ်ရှည် သော အောင်ပွဲဖန်တရာပါပေတည်း ။ ပုရွက်ဆိတ်ညို ၏ ရှိသမျှခြေထောက်တွေထဲမှ နှစ်ချောင်းမှ အပ အားလုံး ညောင်းလာကြပါပြီ ။
လည်ကုတ်ပေါ်က ဆံပင်တွေ ဆီ ရောက်လာ၏ ။ နောက်စိဘက် မှလှည့်ကာ နားသယ်သို့ ပြေးရပေဦးမည် ။
“ နှစ်ရာကိုးဆယ့်တစ် ... နှစ်ရာကိုးဆယ့်နှစ် ”
နားသယ်စပ်မှသည် နားရွက်ဖျားသို့ လွှားခနဲခုန်ကူး လိုက်၏ ။ တည့်မတ်စွာပင်ရောက်သည် ။ နားရွက် အတွန့်အလိပ်တွေ ကြားထဲသို့ နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ပြေးရသည် ။
“ နှစ်ရာ့ကိုယ့်ရှစ် နှစ်ရာကိုးဆယ့်ကိုး ... သုံးရာ ”
စစ်ခနဲ နားတွင်းမှ နားစည်ကို ကိုက်ထည့်လိုက်၏ ။
“ အောင်မယ်လေးဗျ ”
အောင်ပွဲဖန်တရာသည် ရုတ်တရက် အော်၍ ဇက်ကို စောင်းလိုက်မိသည် ။ မောင်သံမဏိ ခုန်ဝင်၍ ခုတ်လိုက်သော ဓားသွား သည် တည့်တည့် ကျလာတော့၏ ။
အားလုံး အဆင်ပြေ သွားလေပြီ ။
ရှင်ဘုရင်ကြီး နှင့်တကွ တိုင်းသူပြည်သားများ ပျော်ပွဲ ကြီး ဆင်ယင်ကြ၏ ။ ဘုရင်ကြီး သည် မောင်သံမဏိ နှင့် သမီးတော် မြစန္ဒာ ကို ထိမ်းမြားပေးသည် ။
မောင်သံမဏိ သည် မြစန္ဒာ နှင့် အတူ ထိုင်ရင်းက ပြော၏ ။
“ နှမတော် နှင့် မောင်မောင်တို့ ဖူးစာ ဆုံရတာ ပုရွက်ဆိတ်ညို ရဲ့ကျေးဇူးပဲ နှမတော်ရဲ့ ”
“ ဟေ့ ... ကိုကိုညိုပါကွ .. ကိုကိုညို ”
သူတို့ လှည့် ကြည့်လိုက်သောအခါ ခုံကလေး ပေါ်မှ ထန်းလျက်ခဲ ပေါ်တွင် ခွ၍ ထိုင်နေသော ပုရွက်ဆိတ်ညို ကိုတွေ့ကြရသည် ။
“ ဟင် .. သူက ဘယ်သူလဲ ၊ မောင်တော် ” ဟု မြစန္ဒာ ကမေးသည် ။ မောင်သံမဏိ သည် ရယ်ပြုံးရင်း ပြန်ဖြေ၏ ။
“ လူ့ဘဝမှာ သူများ အတင်းတွေ ပြောလွန်းလို့ တော့ ပုရွက်ဆိတ်ကလေး ဖြစ်ရှာရတဲ့ သူတစ်ယောက် ပေါ့ နှမတော်ရယ် ”
▢ ကြပ်ကလေး
📖 ပျော်ရွှင်ဖွယ် ဟာသပုံပြင်များပေါင်းချုပ် ( ဒုတိယတွဲ )
No comments:
Post a Comment