❝ ဖွဲဖွဲ ... ဖွဲဖွဲ .. သဲသဲမဲမဲ ငြိုးလေရက်ရှာ ❞
( ဆူးငှက် )
( ၁ )
ဝေနေသော ကောင်းကင်ထက် ဆီ မှ မိုးစက်မိုးမွှားလေးတွေ ကျဆင်း လာသည် ။ ကားမှန်မှ တစ်ဆင့် လှမ်းမြင် နေသော မြင်ကွင်းကျယ် က ဖြည်းဖြည်းချင်း မှုန်လာ၏ ။ ရေသုတ်တံလေး လှုပ်ရှားလာတော့ သက်တန့်ကွေး ပုံရိပ်ကြည် က ထင်လာပြန်၏ ။ သို့သော် တစ်ခဏလေး မှုန်လိုက် ၊ ကြည်လိုက် ၊ မှုန်လိုက် ၊ ကြည်လိုက် ။ စောစောက ညို့ရုံ ညို့သော မိုးသားပြင် က ရုတ်ခြည်း ညို့မှိုင်း မည်းပုပ်လာသည် ။
ဆယ်ပေမြောင်း နံဘေး သရက်ပင်ကြီးတွေ ဆီက ယိမ်းထိုး အော်ဟစ်သံ ကြားရ၏ ။ ရေရေးမျှ မြင်ရသော ရန်ကင်းတောင် သည် ပင် မိုးသား ကန့်လန့်ကာနောက် ရောက်သွားချေပြီ ။ မဖြစ်တော့ ။ မိုးတိုက်စစ် က တစ်ဟုန်ထိုး ပြင်းထန်လာပေါ့ ။ သစ်ပင်ကြီးများ ပင် ခြေကန်ကာ မနည်း အားတင်း ထားကြရသည် ။ ဆယ်ပေ မြောင်း ထဲက နီကျင့်ကျင့် ဆည်ရေ များ ပင် ဘောင်ဘင်ခတ် ။
“ နိးရာ အိမ် တစ်အိမ်မှာ ဝင် ခိုမှ ဖြစ်တော့မယ် ထင်တယ် ”
ကား ကို ဂ ရုတစိုက် မောင်းနှင် သော မိတ်ဆွေ က ပြောလာသည် ။ ဟုတ်သည် ။ မြောင်းဘောင် ပေါ်မှာ ကားတစ်စီး သွားသာရုံ လမ်း က သည်မိုး သည်လေ မှာ အလူးလူး အလိမ်းလိမ်း ။ သူ့ အပေါ် ကား တစ်စီးတလေ ထမ်း ထားဖို့ ဆိုတာ မြင်မကောင်း ၊ ရှုမကောင်း တော့ ။ ကျွန်တော် က မိုးရေ ထဲ မှာ ဝေဝေဝါးဝါး ပတ် ဝန်းကျင် ကို အားစိုက်ကာ စူးစမ်း ကြည့်ရသည် ။
“ ဖြည်းဖြည်း ဖြည်းဖြည်း ကိုယ့်လူ ၊ ညာဘက် က ခြံဝင်း ကတော့ တံခါး ဖွင့်ထားတယ်ဗျ ၊ လမ်းလေး လည်း ကောင်းပုံရတယ် ၊ ဟုတ်ပြီ ၊ ဟုတ်ပြီ ၊ အသာလေး ကွေ့ဝင်လိုက် ”
ကျွန်တော့ စကား မဆုံးခင် မှာ ပဲ ဆယ်ပေမြောင်းပေါ် ခင်းထားသော သစ်သားတံတားကလေး အတိုင်း မိတ်ဆွေ က ကား ကို ချိုးကွေ့လိုက်သည် ။ ရေတွေ အိုင်နေသည့် လမ်းကလေး အတိုင်း ခြံဝင်း ထဲ ဝင်လိုက်၏ ။
မိုး က ထစ်ချုန်း၍ ပိုမို သည်းလာပြန်၏ ။ ရုတ်တရက် မြည်ဟီးသွား သော မိုးခြိမ်းသံ နှင့် အတူ ခြံ အတွင်း ခြေတံရှည် သစ်သားအိမ်ကလေး ခေါင်းရင်း ဆီ က သရက်ပင်ကြီး ၏ အကိုင်း တချို့ လေပြင်း တွင် ကျိုးကျ သွားသည် ။ သရက်ကိုင်း တစ်ကိုင်း က သစ်သားအိမ်ကလေး ၏ တံစက်မြိတ် အစွန်း ကို ရိုက်ချပြီး မိုးရေ ထဲ ကျ အလာမှာ ပဲ ကျွန်တော်တို့ ကား က အိမ်ကလေး ရှေ့ အရောက် ငြိမ့် ခနဲ ထိုးရပ်သွား၏ ။
ကားတံခါး ကို ဖွင့် ၊ မိုးရေ ထဲပင် အပြေးအလွှား နှင့် အိမ်ကလေး ၏ ဝရန်တာ ပေါ် ပြေးတက် ခိုလှုံလို က်ကြသည် ။ မတက်နိုင်တော့ ။ ကား ထဲ မှာ ပင် မနေဝံ့ ။ ခပ်ပြင်းပြင်း ဝေ့ကာ ဝေ့ကာ တိုက်ခတ်နေသော လေကြောင့် ဝရန်တာ ပေါ်မှာ ပင် မိုးရေတွေ ရွှဲရွှဲနစ် နေသည် ။ ကိစ္စမရှိ တော့ ။ ရွှဲ ချင် သလောက် ရွဲစေတော့ ။ ဒီနေရာလေး မှာ ခိုနေရ လျှင်ပင် လုံခြုံနေပါပြီ ။
“ မေမေ ... မေမေ သရက်ကိုင်းကြီး ကျိုးကျ သွားပြီ ၊ ဟောတော့ ..... ဧည့်သည် တွေ ”
ရေစိုနေသော ပုဆိုးစလေးတွေ ကို လက် နှင့် စုကာ ညှစ်ချဆဲ ရုတ်ခြည်းပွင့်လာသော တံခါးချပ် နှင့်အတူ အသံ တစ်သံ ကြောင့် ခါး ကို မတ် ကာ အသံ လာရာ လှည့် အကြည့်မိ ..
ပင့်သက်ရှူကာ မျက်လုံး အဝိုင်းသား အံ့အားတသင့် ဖြစ်မိပြီး အရာ အားလုံး ကို မေ့လျော့ သွား သလို ခံစားလိုက်ရသည် ။ မိတ်ဆွေ က ချင်ချင်းပင် ....
“ ဪ ... ဪ သမီးရေ ၊ အိမ်ရှင် ထင်တယ်နော် ၊ ဦးတို့ မိုးရေထဲ ခရီးဆက်ဖို့ ခက်နေလို့ ခဏ မိုးဝင် ခိုလိုက်တာပါကွယ် ၊ ခွင့်ပြုနော် သမီး ”
ဟု ပြောဆို လိုက်မှ အသက် ကို ရှူထုတ် လိုက်ကာ သတိရ လာပြီး တံခါးဝ က ပေါ်လာသော မျက်နှာလေး ဆီ ခွင့်တောင်း အပြုံး လှမ်း ပြုံးလိုက်မိ ၏ ။ တစ်ဆက်တည်း မှာ ပင် ...
“ သမီးရေ ၊ ဧည့်သည် တွေ ဆိုရင် အထဲ ခေါ်ပါကွယ် ၊ အပြင် က မိုးရေ ထဲ မှာ အားနာစရာ ၊ မိုး ကလည်း လေ မပြောမဆို ဗြုန်းဒိုင်းကြီး ၊ မိုးရော လေရော ကမ္ဘာပျက်မလား အောက်မေ့ရတယ် ”
ဟူသော အသံ တစ်သံ ကလည်း မိုးသံလေသံ ကြားမှာ ပင် အိမ်လေး အတွင်းမှ ကြားလိုက်ရသ ည် ။ တံခါးဝ က မျက်နှာလေး က အပြင်သို့ ထွက် လာပြီး ...
“ ဦးတို့ အထဲ ဝင်ကြပါရှင့် ၊ ကြွပါ ၊ အပြင်မှာ မိုးတွေ ရွဲ နေရောပေါ့ ” ဟု လှမ်းခေါ်သည် ။
ကျွန်တော် ကတော့ ကြောင်အမ်းအမ်း ဖြစ်နေဆဲ ... ။ အံ့အားတသင့် ဖြစ်မှုက အဆုံး မသတ်သေး ။ သည် မျက်နှာလေး ကို သိနေသည် ။ မြင်ဖူးနေသည် ။ ရင်းနှီးနေသည် ။ ပြန် စဉ်းစားစမ်း ၊ ပြန် စဉ်းစားစမ်း ၊ ခေါင်း ထဲမှာ တော့ ထူပူနေ၏ ။ မိုး က ထစ်ထစ်မြှင့်ကာ ထပ်မံ သည်း လာပြန်သည် ။
“ လာပါ ဦးတို့ ရဲ့ ၊ အားမနာပါနဲ့ ၊ အိမ် ထဲ ဝင်ထိုင်ကြပါ ၊ မိုး က သည်း နေဦးမှာ ၊ ဝင် ထိုင်ကြပါ ”
ကျွန်တော် က မိတ်ဆွေ မျက်နှာ လှမ်း ကြည့်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ။ ခေါင်းညိတ်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ပင် ဖွင့်ထားသော တံခါး အတိုင်း အိမ် ထဲ လှမ်းဝင်၏ ။ သမီးလေး က တံခါးချပ် တစ်ဖက် ကို တွန်းဖွင့် ပေးပြီး နောက်သို့ ယို့သည် ။
“ ထိုင်ကြပါ ၊ ထိုင်ကြပါ ၊ ဪ .... မိုးတွေ တော်တော် စိုနေကြမှာ ပေါ့ ၊ ကဲ .... ကိစ္စ မရှိပါဘူး ၊ အိမ် ထဲမှာ လည်း စိုတော့ နေတာပဲ ၊ အားနာစရာ တောင် ကောင်းနေပြီ ၊ အဝတ် လဲစရာ က လည်း အိမ် မှာ ယောက်ျားသား မရှိ ၊ ဝင်သာ ထိုင်ကြပါ ၊ ထိုင်ကြပါ ” ဟု အသံ တစ်သံက ဆီးကြို နေသည် ။ နား ထဲမှာ က ရင်းနှီး နေ သလိုလို ၊ သို့သော် လူရိပ် လူခြည် ကဖြင့် မမြင်ရသေး ၊ ဟုတ်သည် ။ အိမ် ထဲ မှာ လည်း မိုးရေ မိုးစက်တို့ က မလုံတော့သော အမိုး ဆီက နေရာ အနှံ့မှာ အစဉ်မပြတ် စီးကျ သည့် နေရာကျ ၊ တစက်စက် ယိုသ ည့်နေရာ ယို ၊ ခပ်နွမ်းနွမ်း ဆက်တီစားပွဲ နှင့် ခုံပေါ်မှာ ပင် မိုးရေစက် တို့ အိုင်ထွန်းနေသည် ။ ကျွန်တော်တို့ လည်း စိုနေသည့် ခုံ ပေါ်မှာ ပင် ထိုင်လိုက်ကြ၏ ။ သမီးလေး က အဝတ်ဟောင်းလေး တစ်ထည် ယူ လာပြီး စားပွဲ ပေါ် ၊ ခုံ ပေါ်က မိုးရေတွေ ကို သုတ်နေသည် ။ မိတ်ဆွေ က ခေါင်းမော့ ကြည့်လိုက် ၊ အိမ်လေး အတွင်း ဝေ့ ကြည့်လိုက် ။ ကျွန်တော် က လည်း ရှေ့ မှာ ဒူးလေး တုပ်ကာ ရေတွေ သုတ်နေသော ၁၆ နှစ် အရွယ် သမီးငယ်လေး ကို လှမ်း ကြည့်ပြီး ရင် ထဲမှာ ခံပြင်းစိတ်တွေ ဖြစ်နေသည် ။ သိသည် ။ ဒီ မျက်နှာပေါက် ကို မြင်ဖူးသည် ။ ဘယ်မှာ လဲ ၊ ဘယ်မှာ လဲ ။ စဉ်းစားစမ်း ။ ခေါင်း ထဲ မပေါ် ။ သဲလွန်စ ရလိုရငြား အိမ် ထဲ က အသုံးအဆောင် ဓာတ်ပုံ တွေ ရှိလေမလား စူးစမ်းကြည့်မိ၏ ။ ထူးဆန်းသည် ။ ဓာတ်ပုံတွေ ချိတ်မထား ။
အလို .... အခုမှ ကြည့်မိတော့ ရန်ကင်းတောင်ခြေ ဆယ်ပေမြောင်း ဘောင်ပေါ် က ခြံ တစ်ခြံ ထဲရှိ မြန်မာကျေးလက် အိမ် တစ်အိမ် ၏ အပြင်အဆင် က ထူးခြားလှပါကလား ။ အခုမှ သတိထားမိသည် ။ အမိုး က သက်ငယ် မဟုတ် ။ ဝါးကပ် မဟုတ် ။ သွပ် မဟုတ် ။ သစ်သားပြားလေးတွေ ကို တညီတညာ လှီးဖြတ်ကာ ငါးကြင်းကွက် ပမာ မိုး ထား၏ ။ ကြာတော့ နေရာ တချို့က မိုးတွေ ယိုလာ တာပေါ့ ။ အိမ်အတွင်း ပြတင်းပေါင်များ ကလည်း မြင်နေကျ အရွယ် ထက် ကြီးသည် ။ လှပ်ရသော တံခါးချပ်များ မဟုတ် ။ သစ်သားပြားတွေ နှင့် တရုတ်ကတ် တံခါးတွေ ချည်း ဖြစ်သည် ။ အဖွင့်အပိတ် လက်ကိုင်များ ကပင် သစ်သား နှင့် ပြုလုပ်ထား၏ ။ ကြမ်းခင်း ကလည်း ၆ လက်မ ကျွန်းပြားကြီးတွေ ကို စေ့နေအောင် ခင်းထားသည် ။ တစ်ချိန်ကတော့ ပေါလစ်ရောင် တောက်နေတဲ့ ကြမ်းခင်းကြီး ဖြစ်မှာပေါ့ ။ အိမ်တွင်း မှာ အခန်းဖွဲ့ထားတာ များများစားစား မရှိ ၊ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်း နှင့် ဆက်လျက် ခေါင်းရင်း မှာ ဘုရားခန်း ။ ဘုရားခန်း ရှေ့မှာ တော့ ခပ်နွမ်းနွမ်း အစိမ်းရောင် ကော်ဇော အဖြတ်စလေး ခင်းထားသည် ။ ရှေ့ခန်း နှင့် နောက်ခန်း က အတော်အတန် မြင့်သည့် သစ်သားဗီရိုကြီး ဖြင့် ခြားထား သည် ။ ဗီရို သည် ဘုရားခန်း နေရာ၌ အပိတ် ဖြစ်သွားသည် ။ ဒါဆိုရင် အတွင်းဘက် မှာ ပစ္စည်း ထည့်သည့် အကန့်တွေ ရှိမှာပေါ့ ။ အတွင်းဘက်ခန်း က အိပ်ခန်း ဖြစ်မည် ။ ဘုရားခန်း ဘက် ဗီရို ၏ အပိတ် မျက်နှာပြင် မှာ ပြက္ခဒိန် တစ်ချပ် ချိတ်ဆွဲထား၏ ။ ချယ်ရီပွင့်နီနီများ နှင့် နှင်းခမောက်ဆောင်း ဖူဂျီယာမပုံ က မိုးကောင်းကင်ပြာပြာ အောက်မှာ ထင်ရှား နေသည် ။
“ ဪ ... ဧည့်သည် တွေ လည်း ဘာမှ ကျွေးစရာ မရှိပါလား ၊ အားနာလိုက်တာ ၊ သမီးရေ ... ခြေရင်း က ကိုဘလွင် တို့ တဲ မှာ များ ကော်ဖီထုပ်လေး ဝယ်ထားတာ ရှိလား ၊ လှမ်း မေးကြည့်ပါလား ”
အခန်း ထဲ က အသံ ထွက်လာပြန်၏ ။
မိတ်ဆွေ က ချက်ချင်း ပင် “ ရပါတယ် ခင်ဗျ ၊ နေပါစေ ၊ နေပါစေ ၊ မိုးတွေ မရွာခင် ကပဲ ရန်ကင်းတောင်ခြေ ကံလင်းဆိုင် က ကျွန်တော်တို့ လက်ဖက်ရည် သောက်လာကြပြီးသားပါ ၊ သမီး .. မမေးနဲ့ ၊ မမေးနဲ့ ၊ ဒုက္ခ မရှာနဲ့ ၊ နေပါစေ ” ဟု ပြန်ဖြေ၏ ။ သမီးလေး က ရေသုတ်သော အဝတ်လေး ကို ယူရင်း နောက် အခန်း ထဲ ဝင်သွားသည် ။ အခန်း ထဲ က အသံ က ...
“ ရန်ကင်းတောင် ဘုရားဖူး လာကြတာလား ၊ မန္တလေး ကပဲလား ၊ နှစ်ယောက်တည်း လာကြတာ ထင်တယ်နော် ” ဟု ဆိုသည် ။ ဧည့်သည် ကို အားမနာရအောင် ဧည့်ထောက်နေသည့် အသံ ဖြစ်၏ ။ သို့သော် လူ ကို မမြင်ရသေး ။ အသံ အရတော့ ငါးဆယ် ဝန်းကျင် အမျိုးသမီးကြီး တစ်ယောက် နေမှာပေါ့ ။ ကျွန်တော် က တော့ အိမ် အနှံ့ လျှောက် ကြည့်ရင်း မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ စဉ်းစား နေတာ အဖြေ မရသေး ။ စောစောက သမီးလေး မျက်နှာမျိုး မြင်ဖူးတယ် ။ သိတယ် ။ ဘယ်သူလဲ ။ ဒါမှမဟုတ် ကုမ္ပဏီများ ၏ ယူနီဖောင်းဝတ် ဝန်ထမ်းတွေ ထဲမှာ လား ။ ... လား ။ .... လား ... ။
“ အင်း ... ဘုရားဖူး တော့ မဟုတ်ပါဘူး ခင်ဗျ ၊ ဒီ အရှေ့နားက ဦးကျော်အေး တို့ ခြံဘက် ကို လာရင်းနဲ့ ပါ ။ မန္တလေး ကပါပဲ ” ဟု မိတ်ဆွေ က နှုတ်သွက် ဖော်ရွေသူမို့ ဧည့်သည် တစ်ယောက် ၏ အနေအထိုင် ကျဉ်းကျပ်မှု မရှိပုံ ကို စကားဖြင့် ချက်ချင်း ဖြေပေးနေ၏ ။
“ ဘယ်လို ၊ ဘယ်လို ဦးကျော်အေး တို့ ခြံဘက် ကို လာကြတာ ဟုတ်လား ၊ ဒါဖြင့် ပြီးခဲ့တဲ့ စနေနေ့ ကလည်း လာခဲ့ကြတဲ့ သူတွေပေါ့ ”
“ ဟုတ်ပါတယ်ခင်ဗျ ၊ ပြီးခဲ့တဲ့ စနေနေ့ ကလည်း ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ပဲ လာကြပါသေး တယ် ”
“ ဪ .. ဟုတ်ပြီ ၊ ဟုတ်ပြီ ၊ ဒါဆိုရင် ရှင်တို့ က မန္တလေး က လာတဲ့ စာအုပ်ထုတ်ဝေရေး လုပ်တယ် ဆိုတာ ..... ”
ကျွန်တော် က မိတ်ဆွေ ကို လှမ်း ကြည့်မိသည် ။ မိတ်ဆွေ က ကျွန်တော့ ကို မျက်ခုံးပင့် ကြည့် လိုက်ပြီး ....
“ ဟုတ်ပါတယ် ခင်ဗျာ ၊ “ ရတနာချမ်းသာ ” ဆိုတဲ့ နာမည် နဲ့ စာအုပ် ထု တ်ဝေရေး လုပ်ပါတယ် ၊ ကျွန်တော့ နာမည် လှကို ပါ ”
“ အခန့်သင့် လိုက်လေရှင် ၊ အဲဒီ နေ့ ကပဲ ကိုကျော်အေး က ကျွန်မ လာ မေးတယ် ၊ ခေါင်းရင်း က အစ်မကြီး မြေတွေ ဒီအတိုင်း ထားမယ့် အတူ ငှားလိုက်ပါလားတဲ့ ၊ မန္တလေး က သူ့ မိတ်ဆွေတွေ ဒီနေရာ မှာ ၁ဝ ဧက လောက် ငှားချင်တယ် ပြောလို့ ဆိုပြီး လာရာ က ဆရာတို့ အကြောင်း စကား စမိ ကြတာ ၊ ဒီက ဆရာ တို့ အလုပ်အကိုင် တို့ ၊ ဇစ်မြစ်တွေ သိရတော့ မြေ ကတော့ ငှားစရာ မရှိသေးပါဘူး ၊ လောလောဆယ် သပြေတွေ စိုက် ထားပြီး ဒါနဲ့ ထမင်း စား နေရတာ လို့ ၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ စာအုပ်တိုက် က လူတွေ ဒီတစ်ခါ လာရင်တော့ တွေ့ချင်တယ် ၊ ကျွန်မ ခြံ ခေါ်ခဲ့ပါဦး လို့ ပြောမိသေး တယ် ၊ အခု မိုး ခိုရင်း ရောက်လာတော့ နေရာ ကျလိုက်တာရှင် ၊ ဟဲ့ .. သမီးရေ ၊ သမီး ... လာပါဦး ကွယ် ၊ မေမေ့ ကို အပြင် ပို့ပေးပါဦး ၊ ဧည့်သည် တွေ နဲ့ စကား ပြောချင်လို့ ”
ရေတဗြင်းဗြင်း ဆေးကြောသံ နှင့်အတူ ရေသံ ရပ်သွားပြီး ....
“ လာပြီ မေမေ ” ဟူသော အသံ နှင့် သမီး သည် အမေ့ အခန်းဆီ ဝင်သံ ကြားရ၏ ။ ကျွန်တော် ကဖြင့် ရင်မောလှပြီ ။ ဘယ်သူတွေလဲ ။ ဖြစ်နိုင်တာ က စာအုပ် ထုတ်ဝေသူ ဆို၍ ဝါသနာရှင် တချို့ က သူတို့ ရေးချွတ်ထားသော ဝတ္ထုတို ၊ ဝတ္ထုရှည်တွေ ထုတ်ပြ ဖတ်ခိုင်း ၊ စာအုပ် လုပ်ခိုင်းလေမှာလား ။ ထို အတွေး နှင့် စောစော ကတည်းက ရင်ထဲ ရှုပ်ထွေးကာ သမီးငယ် အား သိဖူး ၊ ရင်းနှီးဖူး သော ပဟေဠိ က ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်ကာ အဖြေ မရနိုင်ဘဲ မိတ်ဆွေ ဘက် လှည့်ပြီး ခေါင်းရမ်း ပြနေမိ၏ ။
မိုး က ဖြင့် မစဲနိုင်သေး ။ အရှိန် ကောင်းဆဲ ဖြစ်သည် ။ သို့သော် ခေါင်မိုး က မိုးရေ ယိုတာက လက်လျှော့ သွားပုံရ၏ ။ တစ်စက်ချင်း နရီစည်းကျဲ နှင့် လေးလံ သွားပြီ ။
“ နေဦး မေမေ ၊ အပေါ်အင်္ကျီလေး ဝတ်လိုက်ဦး ၊ ပြင်ဘက် တအား အေးတာ ၊ မေမေ က အိပ်ရာထဲ နေလို့ သာ ” ဆိုသည့် သမီး အသံ က မိုးသံ နှင့် ရော ထွက်လာ၏ ။ တံခါး တစ်ချပ် ဖွင့်သံ ကြားရသည် ။
“ နေပါဦးရှင် ၊ ဘယ်သူ ကိုလှကို ဟုတ်တယ်နော် ၊ အခု ပါလာတဲ့ အခြား တစ်ယောက် က ဘယ်သူလဲ ၊ ခြံစိုက်မယ် ဆိုတဲ့ သူလား ၊ ဒါမှမဟုတ် .... ”
“ မဟုတ်ပါဘူး ခင်ဗျ ၊ ခြံစိုက်မယ့် သူက နယ် မှာပါ ၊ လောလောဆယ် ကျွန်တော်က မြို့ခံ ဆိုတော့ အရင် ကြည့်နှင့် စုံစမ်းနှင့် တာပါ ၊ အခု ပါလာတာ က ကျွန်တော့် မိတ်ဆွေပါ ”
“ စိတ်မရှိပါနဲ့ နော် ၊ ကိုလှကို က ကျောင်းဆရာ လည်း လုပ်တယ်နော် ၊ အခုပါလာတာ က ကိုလှကို မိတ်ဆွေ ဆိုတော့ ကျောင်းဆရာပဲလား ”
ကျွန်တော် မျက်လုံး ပြူးသွားသည် ။ မိတ်ဆွေ က ကျွန်တော့ ကို လှမ်း ကြည့်ပြီး မေးငေါ့ ပြ၏ ။ အခန်း ထဲမှာ ခုတင် ပေါ် က ဆင်းသံ ကြားရသည် ။ ဖိနပ် က ဒီမှာ မေမေ ဟု သမီး က အသံ ပြု အပြီး လမ်းလျှောက်သံ ထွက်လာ၏ ။ ဖိနပ် တစ်ဖက် ကို လျှောတိုက် လာသည့် အသံ ။
“ နေဦးလေ မေမေ ရဲ့ ၊ သေချာ လျှိုဦး ”
ကျွန်တော် က မိတ်ဆွေ ကို ခေါင်းညိတ် ပြပြီး ....
“ မဟုတ်ပါဘူး ခင်ဗျာ ၊ ကျွန်တော် က စာရေးဆရာ ပါ ၊ ကိုလှကို နဲ့ အဖော် လိုက်လာတာပါ ၊ မန္တလေး က ပါပဲ ”
လမ်းလျှောက်သံ က တဖြည်းဖြည်း နီးလာသည် ။
“ ဒါ ... ဒါ .... ဖြင့် ရှင်က စာရေးဆရာ ဘယ်သူ ”
“ ကျွန်တော် ဆူးငှက် ပါ ခင်ဗျာ ”
ရှေ့ခန်း နှင့် နောက်ခန်း ခြား ထားသော ဗီရို နှင့် တွဲလျက် ဝင်ပေါက် ၏ အစိမ်းနုပွင့် နှင့် အစိမ်းရင့်သစ်ရွက် ဒီဇိုင်းများ ကျဲထားသော ခပ်နွမ်းနွမ်း ခန်းဆီးစ ကို လက်ဖြင့် ဆွဲဖယ် လိုက်ရင်း သမီး က တွဲလျက် အမေ က ခပ်သွက်သွက် လှမ်းထွက်သည် ။
“ ရှင် .. ရှင် .... ဆူးငှက် ၊ ဆူးငှက် ၊ ကို .... ကိုဆန်း ၊ ကိုဆန်းမောင် နော် ”
ခန်းဆီးစ နှင့် လုံးထွေးရင်း မြင် လိုက်ရသော မျက်နှာ ကြောင့် ကျွန်တော့ ဦးခေါင်း ကို မိုးကြိုး လျှပ်စစ် ပစ်ခွင်းလိုက် သလို ခံစားလိုက်ရသည် ။ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိကာ ပဟေဠိ သဖွယ် အရာအားလုံး တစ်စစီ ပြိုကျ သွားကာ ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွား၏ ။
ထိုင်ရာ မှ ရုတ်ခြည်း ထ မိလောက်အောင် အံ့အားတသင့် ဖြစ်သွားသည် ။ မိတ်ဆွေ က ကျွန်တော့ ကို မျက်လုံ အဝိုင်းသား မော့ကြည့်၏ ။ သမီးငယ် က အမေ့ မျက်နှာ ကို နှုတ်ခမ်းလေး ဟ လျက် ငေးရီသွားသည် ။ အရေးအကြောင်းတွေ အစပြု နေသော်ငြား သမီးငယ် မျက်နှာ နှင့် မျက်ခုံး ၊ မျက်လုံး ၊ နှာတံ ၊ နှုတ်ခမ်း ၊ မျက်နှာကျများ ပါ တူလှသော မိခင် သည် နှုတ်ခမ်းလေး တွန့်ရုံ ပြုံးသည် ။
“ ဪ ... တွေ့မယ့် တွေ့တော့ ကိုဆန်းမောင် ရယ် ၊ ထင်တော့ ထင်သား ၊ စောစောက အသံ ကြားလိုက် ကတည်း က ၊ အင်းပေါ့လေ ၊ ကြာပြီပဲဟာ ”
သမီငယ် တွဲ ထားသည့် ဘယ်ဘက် က လက် သည် အရုပ် တစ်ရုပ် ၏ လက်နှယ် တွဲလောင်းကျ နေ၏ ။ ဘယ်ဘက်ခြေ က ကြမ်း နှင့် တရွတ်တိုက် နေသည် ။ ကျွန်တော် က အသံ မထွက်နိုင်သေး ။ နှုတ်ဆွံ့လျက် နှင့် ဆက်တီစားပွဲ ကို ပင် တိုက်ကာ ပြေးထွက် လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ယောင်ယောင်မှားမှား လက်လှမ်းလိုက်မိ၏ ။ မိတ်ဆွေ က ထိုင်ရာ မှ ထသည် ။
မစဲနိုင်သေးသော မိုး မှာ အင်အား ကောင်းသည် ။ လျှပ်စီး က ဝင်းခနဲ လက်သွားသည် ။ မကြာမီ ထစ်ချုန်းမိုးကြိုးသံ က ပတ်ဝန်းကျင် အား သိမ်းကျုံးဝါးမျို လိုက်၏ ။ အိမ်ကလေး ၏ ဘုရားခန်း နံရံ မှ ပြက္ခဒိန်စာရွက်များ တဖျပ်ဖျပ် လန်သွားသည် ။ အဆက် မပြတ်တော့ ။ ၁၇ ၊ ၁၈ ၊ ၁၉ ၊ ၂ဝ ၊ ... ။
••••• ••••• •••••
က ။
ရွတ်ဆုတ်ပြက္ခဒိန် ၏ အပေါ်ဆုံး က စာရွက်လေး ဆွဲ ဆုတ်လိုက်တော့ ၁၉၈ဝ မတ်လ ၃၁ ရက် ၊ ၁၃၄၁ ခု ၊ တန်ခူးလပြည့်ကျော် ၁ ရက် တနင်္လာနေ့ ဟူသော စာသား နှင့် စာရွက်လေး ပေါ်လာသည် ။
မှတ်မှတ်ရရ ထိုနေ့ က အိမ်ရှေ့ ပိတောက်ပင်လေး အပျိုဖော် ဝင်သည် ။ ကျွန်တော် အိပ်ရာ က ထတော့ ပထမဆုံး ထူးထူးခြားခြား ပန်းရနံ့လေး တစ်အိမ်လုံး သင်း နေတာ သတိထားမိ ။ အိပ်ရာ က လူးလဲ ထပြီး ကြည့် လိုက်တော့ ဘုရားစင်ရှေ့ ဖန်ခွက်လေး ထဲမှာ ဝါထိန် နေသော ပိတောက်ပန်း တစ်ဆုပ် ကို တွေ့ရသည် ။ ရေတော်ခွက်တွေ လဲ နေသည့် အမေ က ....
“ ဒီနေ့ တို့ အိမ် က ပိတောက်ပင်လေး စ ပွင့်လို့ ဘုရား တင်ထားတာလေ ၊ ပထမဆုံး ပွင့်တာမို့ အပွင့်တော့ နည်းသေးတယ် ၊ ဒါပေမဲ့ အဖူး တွေ တော့ ကျန်သေးတယ် ၊ နောက် မိုးလေး တစ်ပြိုက် ရွာ ရင် ညွတ်နေ အောင်ပွင့် မှာ ” ဟု ပြောသည် ။ ကျွန်တော် က ....
“ အမေ က လည်း အခုပဲ မိုးတွေ အုံနေတာကို ဒီ မိုးရွာရင် ပွင့်ပြီပေါ့ ” ဟု အပြောမှာ “ ဟဲ့ ... အဖူး တွေ က နုသေးတယ်ဟဲ့ ၊ ချက်ချင်း မပွင့်သေးဘူး ၊ လေး ငါးရက် စောင့်ရဦးမှာ လေ ” ဟု ဆိုသည် ။ ထို့ကြောင့် အိမ်ရှေ့ ထွက်ပြီး ပိတောက်ပင်လေး ကို ကြည့်မိ၏ ။ မိုးရေစက်တွေ တင် နေသော ပိတောက်ရွက်စိမ်းရင့် ဖားဖားတွေ ကြား၌ ရွှေရောင်လေး လက် နေတာ တွေ့လို့ အပင် ခြေရင်း သွား ကာ မော့ကြည့်မိသည် ။
“ ဟုတ်သားပဲ ၊ ပိတောက်လေး တစ်ခက် ကျန်နေတာ အမေ ခူးတုန်း က မမြင်လို့ နေမှာ ”
လက်တစ်ကမ်း က ပိတောက်ခက်လေး ကို ခူး ပြီး အိမ်ထဲ ရေအိုးစင် အောက် က ရေအိုး ၏ အဖုံး ပေါ် တင်ထားလိုက်သည် ။ ပြီးမှ သွားတိုက် ၊ ရေမိုးချိုး ပြီး အဝတ်အစား လဲသည် ။ မနေ့ည က မိုးအေးအေး နှင့် အိပ် ကောင်းလိုက်တာ အခုနိုးတော့ ၇ နာရီ ခွဲ လုပြီပဲ ။ ထို့ကြောင့် ကျောင်း သွား ဖို့ ကမန်းကတမ်း ပြင်ဆင်ရ၏ ။ ဒီနေ့ ကျူတိုရီယယ် တင်ရမှာ ကျောင်း ပျက်လို့ မဖြစ် ။ နွေအကူးပေမယ့် မထင်မှတ်သော မိုးကြောင့် ခပ်စိမ်စိမ့်လေး အေးနေသည် မို့ ဗီ အောက် ထပ်က ပရုပ်လုံးလေး တွေ နှင့် ထား သော အစိမ်းရင့်ရောင် ဆွယ်တာ ကို ယူလိုက်သည် ။ အောက် က ရှပ်အင်္ကျီလေးပေါ် ဆွယ်တာလက်ရှည် ထပ် ဝတ်ပြီး စာအုပ်လေးတွေ စီ ၊ လွယ်အိတ် ထဲ ထည့်ကာ အပြင် ထွက်တော့ အမေ က ...
“ အမလေးလေ ၊ ဒီလောက် မချမ်းပါဘူး ၊ သိုးမွေးဆွယ်တာကြီး ထပ် လို့ ” ဟု လှမ်း အပြောကို “ မိုးတွေ အီနေတာ အမေ ရ ၊ ကျောင်း ရောက်ရင် ရွာချင် ရွာနေမှာ ” ဟု ပြောရင်း စက်ဘီးလေး တွန်း ထွက်သည် ။
“ စောင့်ကြည့်ပါတော် ၊ ခဏနေ နေပွင့် လာမှ ဟုတ်ပေ့ ရှိနေမယ် ” ဟူသော အမေ့ စကား ကို ပင် ခွန်းတုံ့ မပြန်တော့ဘဲ စက်ဘီး ကို ခပ်သွက်သွက် နင်းကာ ထွက်ခဲ့၏ ။ စက်ဘီး ကို နှစ်ပတ် ၊ သုံးပတ် နင်း ပြီးမှ သတိရသည် ။ ဘရိတ်ဖမ်း ၊ အရှိန်လျှော့ ပြီး နောက် ပြန်ကွေ့ ၊ ရှေ့ ပြန်ရပ် ၊ စက်ဘီး ဒေါက်ထောက် ၊ အိမ်ထဲ အပြေးကလေး ဝင်တော့ အမေ က ...
“ ဟော ... ဟော ဆွယ်တာကြီး ပြန် ချွတ်ပြီ မဟုတ်လား ၊ ပြောသားပဲ မချမ်းပါဘူး ဆိုနေမှ ” ဟု မီးဖို ထဲ က လှမ်း အော်သည် ။ “ မဟုတ်ပါဘူးဗျ ၊ ပစ္စည်း မေ့လို့ ” ဟု ပြန် ဖြေရင်း ရေအိုးစင် ဆီ ပြေးသည် ။ အောက် အိုးအဖုံးလေး ပေါ်က ပိတောက်ခက်လေး ယူပြီး အိတ်ထောင် ထဲ သို့ ထိုးဖို့ ပြင်၏ ။ အို ... ဆွယ်တာကြီး ဝတ်ထားတာ အိတ်ထောင် မှ မပါဘဲ ။ ထို့ကြောင့် လွယ်အိတ် ထဲ က ဓာတုဗေဒ စာအုပ် ကြား ပိတောက်ရိုးတံလေး ကို အပွင့်တွေ မထိရအောင် အသာအယာ ထိုးကာ လွယ်အိတ် လွယ် ပြီး ပြန် ထွက်ခဲ့သည် ။ ထို့နောက် စက်ဘီး ကို ခပ်သွက်သွက်လေး နင်း လိုက်တော့၏ ။ ဘာရယ် မဟုတ် ပိတောက်ရနံ့လေး နှစ်သက်လှ၍ ကိုယ် နှင့် တစ်ပါ တည်း ရှိစေချင်လို့ ဖြစ်သည် ။
••••• ••••• •••••
ခ ။
“ ရွှတ် .... ရွှတ် ”
ကျုတိုရီယယ် ကို ခေါင်း ငုံ့ကာ ဖြေနေရင်း အမေ့ စကား ကို နားမထောင် မိတာ နောင်တ ရနေသည် ။ အခုတော့ နေ က ပွင့် လာပြီ ။ နေပူ ကျဲကျဲ မှာ ဆွယ်တာ လက်ရှည်ကြီး နှင့် သင်္ချာ က ကုလပုစ္ဆာ ခပ်ခက်ခက် တွေ ကို ချွေးတလုံးလုံး ဖြေဆို နေသည် ။ ဒါ နောက်ဆုံး ပုစ္ဆာ ပဲ ၊ ဒီ ပုစ္ဆာ ပြီး ရင် အပြင်ထွက် ၊ ဆယ်တာ ချွတ် ၊ အန်တီကြီးဆိုင် ပြေးပြီး ခေါက်ဆွဲ စားမည် ။
“ ရွှတ် .... ရွှတ် ”
အသံ တစ်သံ ကြောင့် ခေါင်းမတ်သွား၏ ။ ဘေးဘီ လှည့် ကြည့်မိသည် ။ အားလုံးက ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် ။ ထို့ကြောင့် နောက်ဆုံး ပုစ္ဆာ ၏ အဖြေ ကို ရေးပြီး မျဉ်း ပိတ်လိုက်သည် ။
“ ရွှတ် .. ရွတ် ”
အဖြေလွှာ တင်ရန် မတ်တပ် ရပ်ရင်း အသံ ကြားရာသို့ လှမ်း ကြည့်မိ၏ ။ စာသင်ခန်း ၏ နောက်ဆုံး အပေါက်ဝ မှ အသံ ပေးရင်း လက်ယပ် ခေါ် တာ မြင်ရသည် ။ ကိုယ့် နောက် သို့ လှည့် ကြည့်မိသည် ။ ဘယ်သူမှ မရှိ ။ ထို့ကြောင့် ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် လက်ညှိုး ထိုး ပြရင်း ခေါင်းညိတ် ပြလိုက် တော့ အဲသည် ကလည်း ခေါင်းညိတ် ပြီး လက်ယပ် ခေါ်သည် ။ ဘယ်သူတွေ လဲ မသိ ။ ဘာကိစ္စ ခေါ်တာလဲ မသိ ၊ အဖြေလွှာ ကို ရှေ့ ခုံပေါ် သွား တင်ပြီး ရှေ့ အပေါက် မှ ထွက်ကာ ကော်ရစ်ဒါ အတိုင်း သူတို့ ဆီ လျှောက်သွားသည် ။ သုံးယောက် ခေါင်းချင်း ဆိုင်ပြီး ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ မသိ ။ ကိုယ်လုံးလေးတွေ လှုပ် နေအောင် ရယ်နေကြ သေးသည် ။ အနား ရောက်တော့ ဘာလဲ ဟူသော အမူအရာ ဖြင့် မေးဆက်ပြလိုက်၏ ။
ကျောင်းသူ သုံးယောက် ပဲ ။ သည် အထဲ က မျက်ခုံးမွေးတွေ ဆွဲ ၊ နုတ်ခမ်းနီတွေ ရဲ နေအောင် ဆိုးကာ ခပ်မြင့်မြင့် ဒေါက်ဖိနပ် နှင့် အမွေးပွတွေ ဖားလျား နှင့် လွယ်အိတ် ကို လွယ်ထားသော ကျောင်းသူ က ဆို၏ ။
“ စိတ် မရှိနဲ့ နော် ၊ မင်းကို တို့ က အကြောင်ရိုက်တာ မဟုတ်ပါဘူး ၊ ပုဏ္ဏားကုန်း အကွေ့ မှာ ဘတ်စ်ကား ပေါ် ကနေ စက်ဘီး နဲ့ မင်း ကို မြင်တော့ မမတို့ က အလောင်းအစား လုပ်ထားလို့ ကွ ” တဲ့ ။
ကျွန်တော် က အံ့အားသင့် သွား၏ ။ သူတို့ အထဲ က ခပ်ပိန်ပိန် အသားညိုညို နှင့် အိန္ဒိယ အနွယ် မျက်နှာပေါက် နှင့် ကျောင်းသူ က သူ့ အနား မှာ ရပ် နေသော ကျန် ကျောင်းသူ တစ်ယောက် ၏ ပခုံး ကို သူ့ ပခုံး နှင့် တိုက်ပြီး ပြော လိုက်လေ ၊ ပြော လိုက်လေ ဟု ဆိုသည် ။ ထိုအခါမှ ကျွန်တော် က သတိထား မိ၏ ။
ဪ ... ။
ထို တတိယ ကျောင်းသူ ကိုတော့ ကျွန်တော် မြင်ဖူးနေသည် ။ ခပ်သွက်သွက် ။ ဆံပင် က ဖြောင့်ဖြောင့်စင်းစင်း ရှည်လျား၏ ။
နောက်နား က အော်တိုမစ်တစ် ဆံညှပ်လေး နှင့်ပဲ ညှပ်ကာ ဆံပင် ကို စည်းထားလေ့ ရှိသည် ။ မျက်နှာ သွယ်လျ ၊ မျက်ခုံး ထူ၍ ကွေးညွတ်၏ ။ မျက်ဝန်း က ခပ်လျားလျား ။ သို့သော် မျက်တောင်ကော့တွေ က မျက်ဝန်း အလျား ကို ထိန်းချုပ်ထားသည် ။ နှာတံ က သိသာစွာ စင်း၏ ။ နှာသီးလုံးလေး ဖွံ့သည် ။ နှုတ်ခမ်း က ခပ်ပါးပါး ၊ မေးဖျား မှာ မှဲ့လေး တစ်လုံး ထင်ရှား ရှိသည် ။
ကျွန်တော် ကျောင်း ပြန်တိုင်း ဈေးချို ၂၈ လမ်း က အဆင်း အယ် ( လ ) ရုံ တောင်ဘက် အပေါက် က ဇော်ဂျီတံဆိပ် စဉ့်ကိုင် ကားပေါ် တက်တက် သွားတာ အမြဲ မြင်သဖြင့် မှတ်မိနေခြင်း ဖြစ်သည် ။ ထို့ကြောင့် ဘာရယ်မဟုတ် ဪ ... ဟု ဆိုတာ သူ့ ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်သည် ။ “ ပြောလိုက်လေ ” ဟူသော သူငယ်ချင်း ၏ အတိုက်အတွန်း ကြောင့် သူ က ...
“ တို့ က ဒီလိုပါကွ ၊ ဘတ်စ်ကား ပေါ် ကနေ မင်း ကို မြင်တော့ တို့ သုံးယောက်က ဆွယ်တာ အရောင် နှင့် ဒီဇိုင်းလေး က သိပ်လှတာ လို့ ပြောမိကြရင်း အစ်မ က မင်း ကို သိတယ် ၊ Maths က လို့ ပြောတော့ အဲဒီ မှာ အလောင်းအစား လုပ်ဖြစ်ကြတာ ”
“ ဘယ်လို ... ဘယ်လို ”
ကျွန်တော် က အံ့အားသင့် သွားသည် ။
“ ဪ .... အလောင်းအစား က ဒီလိုပါ ”
နှုတ်ခမ်းနီ ရဲရဲ ၊ ဒေါက်ဖိနပ် မြင့်မြင့် နှင့် ကျောင်းသူ က ခပ်သွက်သွက် ဝင် ပြောသည် ။
“ အလောင်းအစား က သူ့ ကို ( ကျွန်တော် သိသော စဉ့်ကိုင် က ကျောင်းသူ ကို ရည်ညွှန်းပြီး ) မင်း အတန်း သွားပြီး ဆွယ်တာအင်္ကျီ သိပ်လှတာပဲလို့ ပြောရဲ ၊ မပြောရဲ လောင်းကြတာလေ ”
“ ဪ .... ”
ကျွန်တော် က ရယ်မောမိ၏ ။
“ အဲဒီတော့ ဝသန် က မေးလေ ” ဟု အိန္ဒိယနွယ် အမျိုးသမီး က ထပ်ပြော၏ ။ ကျွန်တော် က ခေါင်းငုံ့ လိုက်သည် ။ စိတ်ထဲ က “ ဝသန် ” တဲ့ ။ ခပ်လှလှ နာမည်လေး အား သတိထား လိုက်မိ၏ ။ စဉ့်ကိုင်သူလေး “ ဝသန် ” က ...
“ ကဲ .. ကဲ မေးမယ်နော် ၊ မင်း ဆွယ်တာလေး သိပ်လှတာပဲ ၊ ဆောင်းကျွတ်ချိန် နွေဦးပေါက် နေပူကျဲကျဲ မှာ အထိ ဝတ်လာတော့ မင်း သိပ် သဘောကျတဲ့ ဆွယ်တာလေး ဖြစ်မှာ ပေါ့ ” တဲ့ ။
ကျွန်တော် မျက်နှာ ထူပူ သွား၏ ။ ကျန် နှစ်ယောက် က လက်ခုပ် တီးပြီး အားပါးတရ ရယ်မောကြသည် ။ “ တို့ နိုင်ပြီကွ ၊ တို့ နိုင်ပြီကွ ” ဟု လည်း ဆို၏ ။ ကျွန်တော် က နားမလည်စွာဖြင့် “ ဟင် .. သူ က မေးရဲတော့ အစ်မတို့ ရှုံးတာ မဟုတ်ဘူး လား ၊ ဘာလို့ နိုင်တာလဲ ” ဟူသော အပြော မှာ ...
“ မဟုတ်ဘူး လေ ၊ မမတို့ လောင်းတာက သူ က မမေးရဲရင် မင်း ကို မမတို့ က မုန့်ကျွေးမယ် ၊ သူ က မေးရဲရင် မမတို့ ကို မင်း က .... ”
ကျွန်တော် က ခေါင်းရမ်းပြီး သဘောကျစွာ ရယ်မောရင်း .....
“ အို .. ထူးထူးဆန်းဆန်း လောင်းကြေးပါလား ၊ ကိုင်း ... ဒီတော့ ကျွန်တော် ရှုံးတဲ့ အတွက် ”
ဘယ်ရမလဲ ၊ သူတို့ ကလည်း ဒီလို လောင်းရဲတော့ ကျွန်တော် ကလ ည်း ရုတ်ခြည်း အကြံ ထွက်လာ၏ ။ လွယ်ထားသော လွယ်အိတ်လေး ထဲ က ဓာတုဗေဒ စာအုပ် ကြား ရိုးတံလေး ထိုးထား သော ပိတောက်ခက်လေး ကို အသာအယာယူပြီး ...
“ ကျွန်တော် ရှုံးတဲ့ အတွက် ဒီက မမဝသန် ကို ကျွန်တော် ပန်း ပေးပါ တယ်နော် ” ဟု ဆိုကာ ဝသန့် လက်ထဲ ပိတောက်ခက်လေး အပေး ၊ အံ့အား တသင့်ဖြင့် လက်လှမ်း ယူပြီး သုံးယောက်သား နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ဝိုင်း သွားကာ ဘာ စကား မှ မထွက်နိုင်ခင် ကျွန်တော် လည်း ခပ်သွက်သွက် ထွက်ပြေးကာ စက်ဘီးစတင်း မှ စက်ဘီး ယူပြီး အိမ် သို့ ပြန်ပြေးခဲ့ပါ၏ ။ အိမ် ရောက်တော့ ချွေးတွေ နစ်လို့ ။
••••• ••••• •••••
ဂ ။
“ ဟိတ်ကောင် ၊ အဲဒီ သုံးယောက် ငါ သိတယ် ၊ ကင်မစီ က မာစတာ တက်နေတဲ့ အစ်မ သုံးယောက် မဟုတ်လား ” ဟု ကိုမြင့်သိန်းကြီး က မေးသည် ။
“ ဟုတ်တယ်ဗျ ၊ ကျွန်တော် က မမဝသန် တစ်ယောက် သာ သတိထား မိတာ ၊ ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက် ကို အဲဒီ နေ့ မှ မြင်ဖူးတာဗျ ” ဆိုတော့ ကိုမြင့်သိန်းကြီး က အသံ မထွက်ဘဲ ဆဲရေးလိုက်ပြီး မင်း က ဈေးချို ထဲ မှ မြင်ဖူး တာကိုး ။ ကျောင်း ထဲမှာ စာ ပဲ တကုပ်ကုပ် လုပ်နေတဲ့ ကောင် ၊ တို့ လို လ က်ဖက်ရည်ဆိုင်တကာ မလိုက်တော့ ဒီ သုံးယောက် တွဲ တာ ဘယ် သိပါ့မလဲ ဟု ဆို၏ ။ ပြီးတော့ တစ်ဆက်တည်း ..
“ မင်း သိတဲ့ ဝသန် ၊ အေး ... ထားပါ ၊ သူ ကျောင်းနာမည် က ဝသန် ဖြစ်မှာပေါ့ ၊ ဒါပေမယ့် အိမ် မှာ က ဒီ နာမည် မဟုတ်ဘူး ၊ ထားပါကွာ ၊ ဒါက အရေးမကြီးပါဘူး ၊ ဝသန် ရယ် ၊ ဟို .... မင်းသမီး က ပပ တဲ့ ၊ ဟို တစ်ယောက် က မာလာ တဲ့ ၊ ဝသန် ၊ ပပ ၊ မာလာ သုံးယောက်တွဲ လေကွာ ” ဟု ပြောသည် ။
ကျွန်တော် က အခုမှ တော့ ကိုမြင့်သိန်းကြီး ဒီစကား ကို စိတ်မဝင်စားတော့ ။ အဘယ့်ကြောင့် ဆိုသော် သူတို့ သုံးယောက် နာမည် သာမက သူတို့ နှင့် ကျောင်း အပြန်မှာ ဘတ်စ်ကား အတူတူ စီးကာ ပြန်ဖြစ်နေတာ ကြာပြီ ။ ကျွန်တော် ကလည်း ကျောင်းသို့ စက်ဘီး နှင့် မတက်ဖြစ်တော့ ။ အသွား မှာ ၂၉ လမ်း ထိုင်စိန်ကဖေး ရှေ့ အမှတ် ၃ ကား ဖြင့် စောင့်စီး ၊ အပြန်မှာ သူတို့ သုံးယောက် နှင့် မြန်မာစာဌာန ဘေး ကုက္ကိုပင် အောက် ချိန်းကာ အမှတ် ၃ ကား ဖြင့် ပြန်ကြ၏ ။ မာလာ က အမြောက်တန်း ဦးဘကြည် မှတ်တိုင် မှာ ဆင်းသည် ။ ပပ က ဓာတ်စက်ရုံ မှာ ဆင်းသည် ။ ဝသန်က ဈေးချိုတောင် မလွယ် ။ ကျွန်တော် က လည်း ၂၉ လမ်း အင်းဝနို့ချဉ် အထိ စီးလို့ ရသော်လည်း ဈေးချိုတောင်မလွယ် မှာ ပဲ ဆင်းသည် ။ ဒါတွေက ထားတော့ ၊ အခု ရတနာပုံအဆောင် မှာ နေ သော ကိုမြင့်သိန်းကြီး ကို လက်ဖက်ရည်ဆိုင် သို့ တကူးတက ခေါ်ကာ လက်ဖက်ရည်တိုက်ပြီး ပြောချင်နေ တာ က ပြီးခဲ့သည့် လပြည့်နေ့တုန်း က သူတို့ နှင့် ရန်ကင်းတောင် သို့ သွားကြသည့် အဖြစ်အပျက် အား ရင်ဖွင့်ချင်၍ ဖြစ်၏ ။ ကျွန်တော် ဒီ ကိစ္စကို ဘယ်သူ့များ ဖွင့်ပြောရမလဲ စဉ်းစားသည် ။ သို့သော် မပြောဝံ့ ။ မပြောရက် ။ အတန်းဖော် သူငယ်ချင်းတွေ ဆို ဝေး ။ သူတို့ က အစအနောက် သန်လွန်း၏ ။ မလွယ် ။ ကိုမြင့်သိန်းကြီး ကတော့ ပန်းချီပြပွဲ ကတည်း က ရင်းနှီးခင်မင် ခဲ့ပြီး စာသမား ကဗျာသမား ၊ ရသသမား မို့ ခံစားနိုင်သည် ။ အစ်ကို တစ်ယောက် လို တိုင်တိုင်ပင်ပင် မို့ ဖွင့်ပြော ဖြစ်၏ ။ အဖြစ်က ဒီလို ..
••••• ••••• •••••
တကယ်တော့ ထိုနေ့က ကျောင်းဖွင့်၏ ။ သို့သော် မမဝသန် က မရောက်ဖူးသော ရန်ကင်းတောင် သို့ သွားချင်သည် ဆို၍ အစီအစဉ် ဆွဲ ကြသည် ။ ဈေးချိုက နေ အမှတ် ၅ လိုင်းကား နှင့် သွားကြမလား ဆိုတော့ “ ပပ ” က ဘတ်စ်ကား နှင့်ဆို အပြန်မှာ နောက်ဆံ ငင် နေရလိမ့် မယ် ။ စက်ဘီး နဲ့ သွားကြတာပေါ့ ဆိုသည် ။ ရန်ကင်းတောင် နဲ့ မန္တလေး စက်ဘီး နင်းနိုင်ပါ့မလား ဟု ဆိုသောအခါ ပပ ရော ၊ မာလာ ရော နှစ်ယောက်စလုံး က “ အမလေး ၊ မန္တလေးသူတွေပါ ဟာ” ဟု ပြန်အော်သည် ။ မမဝသန် က “ တို့ က စက်ဘီး မစီးတက်ဘူးနော် ၊ တို့ ကတော့ ဘယ်လောက် ဝေးဝေး ထိုင် လိုက်နိုင်တယ် ” ဟု ဆိုသောအခါ ပပ နှင့် မာလာ နှစ်စလုံးကပဲ “ နင့် တာဝန် ” ဟု ကျွန်တော့ ကို ပြိုင်တူ လွဲချကြ၏ ။ ကျွန်တော် က လည်း မျှော်လင့်ထားပြီး ဖြစ်သည် ။
ဤသို့ဖြင့် ဗောဓိကုန်း အိုအေစစ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင် က စားသောက်ပြီး ထွက်ခဲ့ကြတော့ အတော် နေမြင့်ပြီ ။ တော်သေးသည် ။ မိုးကလေး က အုံ့လို့ ။ နန်းရှေ့ အကောက်ဂိတ်တဲ လွန်လာ တော့ အောင်ပင်လယ် ကို ဖြတ်တိုက်လာသော လေကြောင့် လန်းဆန်း သွား၏ ။ မန္တလေးသူတွေ က ခပ်သွက်သွက် ဘီးနင်းသည် ။ ကျွန်တော် က မမဝသန် ကို နောက်က တင်ပြီး ခပ်မှန်မှန် ပါပဲ ။ ဒီနေရာတွေ ကို ငယ်ငယ် က ရောက်ဖူးတယ် ။ အခု မမှတ်မိတော့ဘူး ဟု မမဝသန် က ပြောပြီး ဟိုဟာ ဘာလဲ ၊ ဟိုတောင် က ဘာလဲ ၊ ပြင်ဦးလွင် က ဘယ်နားမှာ လဲ ၊ အဲဒီ တောင်ပေါ်က ဖြူဖြူ စေတီ က ဘာလဲ ဆိုသည့် မေးခွန်းတွေ ကို ကျွန်တော် က မနားတမ်း ဖြေရသည် ။ ကန်လယ် ရောက်တော့ ယူကလစ်ပင်တန်းတွေ အောက် အရိပ် မှာ ပပ နှင့် မာလာ က ကျွန်တော်တို့ ကို စောင့်သည် ။ ပြီး တော့ ပပ က သူ့ နောက်က ဝသန် တစ်လှည့် ထိုင်ပါ ဟု ဆိုသည် ။ မမဝသန်က နေပါစေ ။ အားနာလို့ ဟု ဆိုတော့ ပပ က နင် အားနာတာက တို့ ကို လား ၊ သူ့ ကို လား ဟု ရည်ညွှန်းလေသောကြောင့် မျက်နှာ မထားတတ်အောင် ဖြစ်ရသည် ။
တောင်ခြေ ရောက်တော့ ကြံရည် တစ်ခွက်စီ သောက် ၊ တောင်ပေါ် မှ စားဖို့ ပေါင်မုန့်တွေ ၊ ဘီစကစ်ထုပ်တွေ ၊ ငှက်ပျောသီးတွေ ဝယ်ပြီး တောင်ပေါ် စတက်သည် ။ ပပ နှင့် မာလာက ပျော်နေ၏ ။ မမဝသန် ကလည်း မြူးလို့ ၊ ပျော်လို့ ။ တောင်ပေါ်ရောက်တော့ ငါးရံ့မင်းဂူ သို့ ဆင်းကြ၏ ။ ဆင်းတုတော် နှင့် ငါးရံ့မင်း ကို ရွှေချကြ ၊ ရေသပ္ပာယ်ကြသည် ။ စိမ့်စိမ့် အေး နေသော ဂူ ထဲ ထိုင်နားကြတော့ ပန်းသမျှ အမောတွေ ပြေသွား၏ ။
အပေါ်သို့ ပြန် တက်ပြီး ကျွန်တော် က မယ်ယက္ခတောင် ဘက် သွားရ အောင် ဆို၍ စောင်းတန်းလေး အတိုင်း အရှေ့ဘက် သို့ ဦးတည်၏ ။ စောင်းတန်းလေး အဆုံး အရှေ့ဘက် တောင်စွယ်ဆီ အဆင်း ၊ မယ်ယက္ခပုံတော် ကျောက်တုံးကြီး ကို လှမ်း မြင်နေရသည် ။ စောင်းတန်းလေး အဆုံး အုတ်ခုံလေး က အရှေ့ဘက်ဆုံး ကမ်းပါး အစွန်း မှာ မို့ အရှေ့တစ်ခွင် မြင်ကွင်းတွေ ကို တပြန့်တပြော မြင်ရသည် ။ ပပ နှင့် မာလာ က အုတ်ခုံလေးပေါ် ထိုင်ရင်း တို့ ကတော့ ဒီနေရာမှာ ပဲ နားနေတော့မယ် ဆိုပြီး ပါ လာသော မုန့်ထုပ်တွေ ဖောက်၏ ။ ကျွန်တော် က စောင်းတန်းလေး မှ ဆင်းကာ ဘုရားဝင်းကလေး ဆီ သွားသည် ။ ကျောက်တုံးတွေ ကြား လမ်းလေး ဘေးမှာ တရုတ်စကားပင် က ဖွေးဖွေးလှုပ် ပွင့်လို့ ။ ဘုရားဝင်းလေး ထဲ လှည့်ပတ် ကြည့်နေဆဲ မမဝသန် က နောက်က လိုက်လာသည် ။ “ တို့ ...ရေ ဆာလိုက်တာဟာ ” တဲ့ ကျွန်တော် က စောင်းတန်းလေး မဆင်းခင် ရေအိုးစင်လေး မတွေ့ဘူးလား ဆိုတော့ မသောက်ချင်ဘူးတဲ့ ။ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဘုရားလေး တစ်ဖက် မှာ ကမ္မဋ္ဌာန်းကျောင်းလေး တစ်ကျောင်း ရှိသည် ။ ယောဂီ အဘွားကြီး တစ်ဦး က တံမြတ်စည်း လှည်း နေ၏ ။ ကျောင်းလေး ဆီ နှစ်ယောက်သား သွားကြပြီး ရေအိုးသစ်သစ်လေး က ရေအေး အေးလေး ကို ခပ် သောက်ကြသည် ။
ကျွန်တော် က “ မမဝသန် အရင်သောက်လေ” ဆိုတော့ “ ဟင့်အင်း ၊ မင်း အရင်သောက်ပါ” တဲ့ ။ ကျွန်တော် က ယွန်းခွက်လေး နှင့် တစ်ခွက် ပြည့်လုပြည့်ခင် ခပ်ပြီး သောက်နေဆဲ တစ်ဝက်လောက် အကျန် မှာ ဝသွား သဖြင့် အနားက စပယ်ရုံလေး ကို လောင်းပြီး သွန်မယ် လုပ်တော့ “ အို ... အို မသွန်နဲ့ ၊ မသွန်နဲ့ ၊ ကျန်တာတို့ ကို ပေး” ဟု ဆိုကာ ခွက်ကလေး ယူပြီး ကျွန်တော့ ဆီ က ရေအကျန် ကို ယူ သောက်တော့ ကျွန်တော့ ပါးတွေ နွေးသွားသည် ။ သောက် အပြီး ယွန်းခွက်ကလေး ပြန် အပေး သောက်ဦးမှာလား ဆိုတော့ ခေါင်းရမ်း၏ ။ မမဝသန် က သူ့ ပိုက်ဆံအိတ်လေး ဖွင့်ပြီး ယောဂီ အမေကြီး ကို ဆယ်တန် တစ်ရွက် ကန်တော့သည် ရှည်ရှည်လျားလျား ဆုပေးသံ အဆုံး ဘုရားဝင်းလေး ထဲ ပြန်ဝင် ၊ ကျွန်တော် က တစ်ဖက်ရှိ တောင်ကမ်းပါးယံ ဆီ အသွား အောက်သို့ ဆင်းရန် ပြထားသည့် မြား နှင့် သွပ်ပြား အမှတ်အသားလေး တွေ့ တော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆင်းကြည့်သည် ။ လူ တစ်ယောက် သာ ချောင်ချောင် ဝင် နိုင်သော ဂူပေါက်ကလေး ဖြစ်၏ ။ လူ တစ်ရပ်ကျော်ကျော် အနက် သို့ ကျောက်တုံးတွေ ကျားကန် ဆင်းလိုက်တော့ အောက် မှာ ကျယ်ပြန့်သော ဂူကြီး အတွင်း ရောက်သွားသည် ။ အပေါ်ဂူဝ ဆိုင်းဘုတ်လေး နား က မမဝသန်က ငုံ့ ကြည့်ရင်း ဘာရှိလို့ လဲ ဟု လှမ်းမေး၏ ။
“ အတွင်း မှာ ဂူကြီးဗျ ၊ အကျယ်ကြီးပဲ ၊ ဟိုဘက် ကလည်း ထွက်လို့ ရမယ် ထင်တယ် ။ အလင်း ရောင်မြင်ရတယ်” ဟု ကျွန်တော် က ပြန်ပြောတော့ “ တို့ လည်း ဆင်းကြည့်မယ် ” ဟု ဆိုသည် ။ နေဦး ၊ နေဦး ကျွန်တော် လမ်းပြမယ် ။ ဟုတ်ပြီ ၊ အဲဒီ ကျောက်တုံး နင်းပြီး ဆင်းလိုက် ဟု အော်ရင်း အပေါ်သို့ တစ်ဆင့် မျှ ပြန်တက်ရ၏ ။ မမဝသန် ၏ ခြေဖျားလေး က ကျွန်တော့ ရင်ညွန့်နားက ကျောက်တုံး ပေါ် လှမ်းထောက်သည် ။ ခြေသလုံး ဖွေးဖွေးလေး က မျက်နှာ နှင့် မလှမ်းမကမ်း ။ ကန်တော့နော် ၊ ကန်တော့ ဟု ပြောရင်း နောက်ထပ် ခြေတစ်လှမ်း က အောက်က ကျောက်စွန်း ဆီ လှမ်း၏ ။ အပေါ်က သူ့ လက် ကို ဖမ်းကိုင်ပြီး “ ဟုတ်ပြီ ၊ အဲဒီ ကျောက်တုံး ပေါ် မြဲအောင် လှမ်းထောက်ပြီးရင် ကိုယ်ကို အသာလေး လျောချပြီး ဒီ အစွန်းကလေး လှမ်း ဆွဲလိုက်နော် ၊ ကျွန်တော် က အောက် ကို ဆင်းလိုက်မယ် ” ဟု ပြောတုန်း ပြောဆဲ ကျွန်တော် မဆင်းမီ မှာ ပဲ မမဝသန် က အောက်ကို လှမ်း ထောက်ပြီး ကိုယ် ကို လျှော အဆင်းလိုက် ..
“ အို ”
မထင်မှတ်ဘဲ ရင်ခွင် ထဲ ထွေးအိပြိုဆင်းလာသူလေး ကို ဝရုန်းသုန်း ကား ဖြစ်လောက်အောင် ဆီးယူ ပွေ့ဖက် လိုက်ရ၏ ။ သို့မဟုတ် ပါ က နှစ်ယောက်စလုံး အလုံးလုံး အထွေးထွေး ဖြင့် အောက်သို့ လျှောကျ သွားပြီ ။ လျှောကျသည် ဆိုငြား ချောချောမွေ့မွေ့ ကျမှာ မဟုတ် ၊ ကျောက်တုံးကျောက်ခဲ ၊ ကျောက်စွန်းတွေ နှင့် ခြစ်မိ ၊ ရိုက်မိ ၊ ထိုးမိ မှာ သေချာသည် ။ သည်တော့ ခြေထောက် က လည်း ကန် ထားရ သလို လက်နှစ်ဖက် ကလည်း သူ့ ကို မနည်း ထိန်းကာ သိမ်းဖက် လိုက်သည် ။ သူ့ မျက်နှာ က ကျွန်တော့ ပခုံးစွန်း မှာ ချိတ်နေသည် ။ တော်သေးသည် ။ ခါးကလေး ကနေ လက်တစ်ဖက် က သိမ်းပွေ့ ထားပြီး ဘယ်လက် က သူ့ ကျော ကို သိုင်းထားမိ ထားလို့ ။ သူ့ ညာလက် က ကိုယ်လုံး နှစ်ခု ကြား ဖိညှပ် ကာ လိန် နေတာမို့ ကိုယ် ကို အတင်း ရုန်းပြီး ပြန် နှုတ်၏ ။ အောက်က ကျောက်တုံး ပေါ် လှမ်း အထောက် ချော်သွားသော သူ့ ဘယ်ခြေ ကို ကျွန်တော့ ညာခြေ နှင့် လှမ်း ထိန်းပြီး နံရံ နှင့် ဖိထား ရသည် ။ ပြီးမှ ကျောက်တုံး ဆီ လှမ်း၍ ထောက်ခိုင်း ထားရ၏ ။
“ နေဦးနော် ၊ အဲဒီ အတိုင်း ငြိမ်ငြိမ်နေ ၊ ကျွန်တော် အောက် တစ်ထစ် ဆင်းလိုက်မယ် ၊ နံရံ ကို ကိုယ်လုံး နဲ့ မှီလိုက် ၊ ဟုတ်ပြီ ၊ ဟုတ်ပြီ ၊ မကြောက်နဲ့ ” ဟု ဆိုပြီး ကျွန်တော် က သူ့ ကို မလွှတ်ရဲသေးဘဲ လက် နှစ်ဖက်ဖြင့် အပေါ် မှ ခါးဆီ ၊ ဒူးဆစ်ဆီ အထိ လျှောကာ ထိန်းရင်း ဆင်းပြီး မှ သူ့ ကို ဆင်းစေရ၏ ။
အောက်က ဂူမြေပြင် ပေါ် ခြေနှစ်ဖက် ချ အပြီး လက် ကို လွှတ် ၊ သူ့ လက်ကို ဖေးကိုင်ကာ ခုန်ဆင်း လိုက်တော့ ကျွန်တော် နှင့် သူ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကိုယ်လုံးချင်း ထိ ပူးကပ်သွားသည် ။ “ အမလေး ...... ကံကောင်းလို့ ၊ အစ်မ ကို က ဇွတ် ဆင်းချင်နေတာ ၊ ငါ့ မောင် ကို အားနာလိုက်တာကွာ ၊ ဘယ် ခိုက်မိသွားသေးလဲ ” ဟု ပျာပျာသလဲ မေးရင်း ကျွန်တော့ တစ်ကိုယ်လုံး လှည့်ပတ်ကြည့်သည် ။ တကယ်တော့ ကျွန်တော့ ပြင်ပ ကိုယ်ခန္ဓာ မှာ ဘယ်နေရာ မှ မထိခိုက်ပါ ။ ရင်တွင် အနူးညံ့ဆုံး နေရာမှာ နာနာကျင်ကျင် ထိခိုက်သွားတာကိုတော့ သိဖို့ ကောင်းပါတယ် မမဝသန် ရယ် ။ သ ည့်ထက် ပိုဆိုးတာ က ကိုယ်ကလေး ကိုင်းပြီး ကျွန်တော့ ကို လှည့်ပတ် ကြည့်နေသော သူ့ ကို သတိထားမိလိုက်စဉ် မှာ ရင်တွင်း က ဝေဒနာ က ပေါက်ကွဲလုလု တင်းကျပ် သွား၏ ။ ဝရုန်းသုန်းကား ဖြစ်စဉ် ဖိညှပ်နေသော သူ့ ညာဘက်ကို သူ့ ဘာသာ ဆွဲအထုတ် သူ့ ရင်စေ့အင်္ကျီလေး ၏ အပေါ်ဆုံးကြယ်သီး နှစ်လုံး ပြုတ်ထွက်ကာ အတွင်းခံ ဘော်လီ ၏ အသားရောင် ဇာအနားလေး တွေ အထိ အထင်းသား ဖြစ်နေတာ သူ မသိ ။
ကျွန်တော်က မျက်နှာ လွှဲလိုက်ပြီး “ ရပါတယ် အစ်မ ၊ ကျွန်တော် က လည်း ဆတ်ဆော့ပြီး ဆင်းကြည့်မိတာကိုး ၊ ကျွန်တော် ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ၊ မမ ရော ချိတ်မိသေးလား ၊ ဟို ...ဟို ဘာမှ မဖြစ် ဘူးဆိုရင် မမ အင်္ကျီ အပေါ် ကြယ်သီးလေးတွေ ပြန် တပ်လိုက်ဦးလေ ” ဟု ပြောရင်း အလင်းရောင် ဖြာထွက် နေသော တစ်ဖက် ဂူဝသို့ သွားသည် ။ “ အို ” ဟူသော အာမေဋိတ်သံနှင့် ခေါင်းငုံ့ကာ ကြယ်သီးလေးတွေ ပြန် တပ်ပြီး ကျွန်တော့် နောက် အပြေးလေး လိုက်လာသည် ။ ကျွန်တော့ လက်ကို လှမ်းဆွဲသည် ။ ပြီးတော့ .....
“ တို့ အခု ဖြစ်တာ ပပ တို့ ကို မင်း မပြောနဲ့ နော် သိလား ” ဟု ခပ်တိုးတိုး ဆိုသည် ။ ကျွန်တော် က စိတ် ကို တည်ငြိမ်အောင် ထိန်း ကာ “ စိတ်ချပါ မမ ” ဟု ပြောရင်း “ ဒီဘက်က အပေါက် က ဘုရားတစ်ဖက် ကို ပြန် ရောက်တာပဲ ၊ ဒီက ဝင်ရင် လွယ်လွယ်လေး ” ဟု ဆိုတော့ မမဝသန် က နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြီး “ ဟင်း ” ဟု မျက်စောင်း လှမ်းထိုးသည် ။ ဂူအဝ တလင်းပြောင်ပြောင် ၌ တစ်ဖက် ကျောက်တောင်စွန်း ပေါ် ပေါက်နေ သော တရုတ်စကားပွင့်ဝါဝါများ ကြွေကျနေ၏ ။ ခပ်လတ်လတ် တရုတ် စကားပွင့် တစ်ပွင့် ကို ယူပြီး မမဝသန် ဆံစလေး ၌ ထိုးပန်ဆင် ပေးလိုက်ချင်ပါသည် ။ သို့ပေမဲ့ လေ .. ။
တရုတ်စကားပင်လေး နှင့် ကျောက်တောင်စွန်းလေး တွေ့လိုက် တော့ စောင်းတန်းလေး အဆုံး ကို ဘွားခနဲ တွေ့လိုက်ရ၏ ။ ပပ နှင့် မာလာ က ပေါင်မုန့်တွေ ပလုတ်ပလောင်း စာရင်း ကျွန်တော် တို့ ဆီ မျှော်ကြည့် နေသည် ။ ကျွန်တော် က သူတို့ နား ခပ်သွက်သွက် သွားပြီး ငှက်ပျောခိုင်မှ ငှက်ပျောသီး တစ်လုံး ဆွဲဖဲ့ပြီး စောင်းတန်းအစွန်း ထိ သွားကာ ရပ် ရင်း အခွံနွှာ စားလိုက်၏ ။ ရင် ထဲ က အလှုပ်အခတ် က လှိုင်းတံပိုး မငြိမ်သေး ။ မမဝသန် က အုတ်ခုံစွန်းလေး ပေါ် ထိုင်သည် ။ ဘီစကစ်မုန့်ထုပ် အား ဖြေပြီး တစ်ခု ကို ဆွဲနုတ်သည် ။ မာလာ က ဝသန့်ဘေး ဝင် ထိုင်ပြီး “ နင်တို့ ဘယ်သွားကြတာလဲ ” ဟု မေးနေ၏ ။ ပပ က “ ဒီမယ် ယက္ခတောင် က သမီးရည်းစား အတွဲ မလာရဘူး နော် ၊ နတ်ကြီးတယ် သိလား ” ဟု ဆိုရာ မမဝသန် က ဘီစကစ်လေး ကိုက်ရင်း “ ဟာ - နင်တို့ ကလည်း ဘာတွေ လျှောက် ပြောနေတာလဲ ” ဟု ခပ်တိုးတိုး ပြန်ပြော၏ ။
မာလာ နှင့် ပပ က မမဝသန့် ဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက် ညှပ်ကာ ပူးကပ် ထိုင်ပြီး ရယ်မောနေကြသည် ။
••••• ••••• •••••
“ ဟား ... ဟား ...ဟား .... မင်း က လူလည်ပဲကွ ၊ ဒါကြောင့် ဝသန့် ကို မှဲ့ ဗေဒင် ဟောလိုက် တာကိုးကွ ”
ကိုမြင့်သိန်းကြီး က တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်ကာ ရယ်သည် ။ ကျွန်တော် ကလည်း သူနှင့် အတူ မရယ်မောမိဘဲ. ...
“ ဟုတ်တယ်လေဗျာ ၊ ဝသန် ကိုယ်တိုင်က သူ့ အဖြစ်ကို သူ မေ့ချင် မေ့နေမှာ ၊ ကျွန်တော် က အမြဲတမ်း သတိရ နေ ၊ မြင်ယောင် နေတာလေ ” ဟု ဆွေးဆွေးနစ်နစ် ပြောဖြစ်၏ ။
ကျွန်တော့် ကို ဒုတိယနှစ် စာမေးပွဲ ဖြေခါ နီးတော့ စာတွေ က အရမ်း ခက်လို့ ဗောဓိကုန်း ထဲ က ဆရာမ တို့ မြိုင်သာယာခြံ မှာ ပဲ ညအိပ်သည် ။ ဆရာမ ဆီမှာ စာကျက်ကြသည် ။ နေ့လည်နေ့ခင်း စာကျက် နားချိန်မှာ မြောက်ဘက် လမ်းကြားထဲ က “ စံပယ်တစ်ခက် ” အမျိုးသမီးဆောင် သို့ ရောက် ဖြစ်၏ ။ “ စံပယ်တစ်ခက် ” မှာ မမဝသန် တို့ ၊ ပပ တို့ ၊ မာလာ တို့ ကလည်း စာ လာ ကြည့်နေကြသည် ။ သူတို့ က မဟာသိပ္ပံ အပိုင်း ( ၁ ) ဖြစ်မှာပေါ့ ။ စာမေးပွဲ အနီးစာတွေ ပိနေချိန် တစ်နေ့ ၊ အဆောင်ရှေ့ က လက်ဖက်သုပ်ဆိုင်လေး မှာ ထိုင်ကြရင်း အပျဉ်းပြေ မှဲ့ ဗေဒင် ဟောဖြစ် ကြသည် ။ စကားစု ပြောဖြစ်ကြရင်း ဘယ်က ဘယ်လို စကား ရောက်သွားသည် မသိ ။ ကျွန်တော် က ဖတ်ဖူးသော မှဲ့ဗေဒင် စာအုပ် အကြောင်း ပြောဖြစ်သည် ။ ဟိန္ဒူဗေဒင် ကျမ်း ထဲ က မှ ဗေဒင်ဆို တော့ ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ က အံ့သြ သွားကြ၏ ။ ကျွန်တော် က လည်း ထိုစာအုပ်လေး ကို အိမ် မှာ အမြဲ လို ဖတ်ဖြစ်နေတော့ အလွတ်ရ နေသည် ။ စာအုပ် မှာ က မျက်နှာ ပေါ် ရှိ မှဲ့များ နှင့် ကိုယ်ခန္ဓာ ပေါ်ရှိ အခြား မှဲ့ များ ကို တွဲဖက် ဟောရ၏ ။
ထုံးစံအတိုင်း ပပ က သွက်သွက်လက်လက် ဆိုတော့ “ ငါ့ အရင် ဟော ” ဟု ဆို၏ ။ သူ့ မျက်နှာ မှာ ညာဘက်မျက်ခုံး ၏ ညာဘက်အစွန် မှဲ့နီလေး တစ်လုံးရှိသည် ။ ထို့ကြောင့် “ အစ်မ က မှဲ့အဟောအရ ဆိုရင် စိတ် တိုတတ်တယ် ၊ အပြောအဆို ကြမ်းတယ် ၊ အဲ... ကြမ်းတယ် ဆိုတာ တစ်မျိုး မထင်နဲ့ ၊ ပွင့်လင်းတာ ကို ပြောတာ ၊ ကလေးတွေ ကို ဂရုစိုက်တတ်တယ် ၊ ခေါင်းကိုက်ဝေဒနာ စွဲကပ်တတ်တယ် ၊ နက္ခတ်ဂြိုဟ်စီး က သောကြာ ” ဟု ဆိုတော့ မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသား နှင့် “ ဟောတော့ .... မှန်လိုက် တာ ” ဟု ပြောပြီး “ နင် ပြောတဲ့ သောကြာဂြိုဟ်စီး ဆိုတာက ” ဟု မေးတော့ “ သောကြာဂြိုဟ်စီး က ဟို ... ဟို ကန်တော့နော် အစ်မ ၊ သွေးသား မမှန် တာတို့ ၊ လေသလိပ်တို့ ရောဂါမျိုး ဆိုတာ ” ဟု ဖြေရသည် ။ ပပ က မှန်လွန်း လို့ ဆိုပြီး မမဝန်သန့် ကို “ နင် ရော မေးလိုက် မေးလိုက် ” ဟု တိုက်တွန်း၏ ။ မမဝသန် က “ အို ... နေဦး ၊ မာလာ အရင်မေး ၊ မာလာ မေးပြီး မှ ” ဟု ဆိုသည် ။ မာလာ က “ ကဲ .. ကဲ ငါ့ ဟောဟာ ” ဟု ပြောသည် ။ ကျွန်တော် က “ နေဦး ၊ နေဦး ၊ ကျွန်တော် ပိုပြီး တိကျအောင် ပုံ ဆွဲလိုက်ဦးမယ် ၊ ဒီအတိုင်း အလွတ် ဆိုရင် မှားသွားနိုင်တယ် ” ဟု ပြောပြီး မိန်းမ တစ်ယောက် ၏ မျက်နှာ ရှေ့တည့်တည့် မှ မြင်ရပုံ ကို စာကြည့်လက်စ ( ၂ဝ၂ ) ဘာသာရပ် လေ့ကျင့်ခန်း စာအုပ် ၏ နောက်ကျော ၌ ဆွဲလိုက်၏ ။ မှတ်မိသရွေ့ မှဲ့ နေရာများ ကို အမှတ်အသား လုပ်ပြီး နံပါတ်စဉ်များ တပ် လိုက်သည် ။
“ စောစောက မပပ ရဲ့ မှဲ့ က ညာဘက် မျက်ခုံး ရဲ့ ညာဘက်အစွန် မို့ မှဲ့ နံပါတ် က ၂ လေ ၊ ဒါကြောင့် မှဲ့ အဟော နံပါတ် ၂ နဲ့ ဟောတာ ၊ နေဦး ၊ အခု မမာလာ က နေဦး ( ကျွန်တော် က မာလာ့ မျက်နှာ ကို သေချာကြည့်ပြီး ) ဘယ်ဘက် နဖူးထိ ပ်မှာ ဆိုတော့ မှဲ့ နံပါတ် ၄ ၊ သူ့ အဟောက စိတ်စင်ကြယ်တဲ့ မိန်းမ ဖြစ်တယ်တဲ့ ၊ လွမ်းဆွေးရတတ်တယ် တဲ့ ၊ အများ ရဲ့ ချီးမွမ်းမှု ခံရတယ်တဲ့ ၊ ဟဲ .... ဟဲ .... ပြီးတော့ အိမ်ထောင်ကျရင် တစ်ရက်တစ်ကျေး ပြောင်းရတတ်တယ်တဲ့ ”
ပပ က လက်ခုပ်တီးပြီး “ မှန်တယ် မှန်တယ် ၊ မိုးကုတ် ပြောင်းရတော့ မှာ မိုးကုတ် ပြောင်းရတော့မှာ ” ဟု ဆိုသည် ။ မာလာ က ပပ ကို လှမ်းရိုက်နေ၏ ။ မာလာ က ကျွန်တော့် ကို “ ဂြိုဟ်စီး ပြောဦး လေ ” ဟု ဆိုသဖြင့် “ အစ်မ က စနေဂြိုဟ်စီး ၊ နှလုံး အား နည်းတယ် ၊ ကြောက်လန့်တတ်တယ် ” ဟု ပြောသဖြင့် ပပ ဘက် လှည့်ကာ မှန်လိုက်တာဟယ် ဟု တအံ့တဩ ပြောသည် ။
“ ကဲ .. ကဲ ဒေါ်ဝသန့် အလှည့်ပါရှင် ၊ နေဦး ၊ နင့် စာအုပ် ပြစမ်း ၊ သူ့ မှဲ့ က အထင်အရှားကြီး ၊ မေးစေ့ဖျား မှာ ဆိုတော့ နံပါတ် ဘယ်လောက်လဲ ဆို တော့ ဟယ် နံပါတ် ၁ မှဲ့ ပဲတော့် ၊ ကဲ .. ကဲ နင် ပြောစမ်း ၊ နံပါတ် ၁ မှဲ့ အဟော ”
ပပ က စာအုပ် ထဲ က ပုံ မှာ လက် ထောက်ရင်း ကျွန်တော့ ကို လှမ်းပြောသည် ။ ကျွန်တော် က ဝသန့် မျက်နှာလေး ကို ကြည့်ရင်း သက်ပြင်လေး ခိုးချ လိုက်မိ၏ ။ မမဝသန် က သူ လည်း ကျွန်တော့် အပြော ကို မျှော်လင့် နေပုံရသည် ။ ကျွန်တော် က သူ့ ဆီ က အကြည့် ကို လွှဲ လိုက်ပြီး ....
“ မှဲ့ နံပါတ် ၁ အဟောက ချမ်းသာလိမ့်မယ် ၊ အသက် ၃၅ နှစ် က ၄၅ နှစ် အတွင်း ရောဂါ ရတတ်သတဲ့ ”
ကျွန်တော် က ရှေ့ဆက် မပြောဖြစ် ။ နှုတ် ဆွံ့အသွားသည် ။ ထိုအဟောမှာ က အကြောင်း ကိစ္စ တစ်ခုခု ကြောင့် လောက ကို စွန့်ခွာသွား တတ်သည် ဟု လည်း ဆိုသည် ။ ပျိုသော အရွယ်မှာ ပင် အလွန် စိတ်သောက ရောက်ရတတ်သည် ဟု ဆိုသည် ။ ထိုအဟောများ ကို ကျွန်တော့် နှုတ် က ပြော မထွက်ဝံ့ ။ သို့သော် ရုတ်ခြည်း ဖျက်ခနဲ သတိရ လိုက်သည် ။ အာရုံထဲမှာ ပုံရိပ်တွေ ပေါ်လာ၏ ။ သူ့ ခြေဖမိုးလေး က ကျွန်တော့် ရင်ညွန့်နား ကျောက်တုံး ပေါ် လှမ်းအထောက် နောက်ခြေ က အောက် တစ်ဆင့် ကျောက်အစွန်း ဆီ လှမ်းအတင် ၊ မထင်မှတ်သော ဝရုန်းသုန်းကား ၊ ထွေးအိ တင်းကပ် ၊ သူ့ ညာလက် ဆွဲအဖယ် နှစ်ယောက် ပူးကပ်ရင်း ဂူအခြေ အဆင်း ခေါင်းလေး ငုံ့ ခါးလေးကိုင်း ကာ ကျွန်တော့် ကို ဘယ် နာသွားသလဲ လှည့်ပတ် အကြည့် ပြုတ်နေသော အင်္ကျီ အပေါ်ကြယ်သီး နှစ်လုံး ၊ အသားရောင် ဇာနားတပ် အတွင်းခံအင်္ကျီ နှင့် ဝင်းဝါဖြိုးအိ နေသော ဘယ်ဘက် ရင်ညွန့် ဆီ မှ ... ။
ကျွန်တော် က ခေါင်း ကို ပြန် မော့လိုက်ပြီး “ နံပါတ် ၁ မှဲ့ နဲ့ တွဲဖက်မှဲ့ အဟော လည်း ရှိသေး တယ် အစ်မ ရဲ့ ၊ တွဲဖက်မှဲ့ က အနီဆိုရင် တွဲဖက် မှဲ့ ကို အဓိကထား ဟောရတယ် ၊ အမ ရဲ့ တွဲဖက် မှဲ့ အဟော အရ ဆိုရင် ဘဝအစ ချမ်းသာသုခ နဲ့ ဆုံစည်းရမယ် ၊ ဆွေမျိုးတွေ ဆီက အမွေအနှစ် ရမယ် ၊ အသက် ၃ဝ ကျော် တာနဲ့ ချမ်းသာခြင်း အထွတ်အထိပ် ဖြစ်မယ် ၊ ဘဝ တစ်ဆစ်ချိုး ပြောင်းလဲစေမယ့် စည်းစိမ်မျိုး ရမယ်လို့ ဟောထား တယ် ” ဟု ပြောလိုက်သည် ။ မမဝသန့် မျက်နှာ လှမ်း ကြည့်လိုက်တော့ မျက်ဝန်းလေး လဲ့ကာ ပြေးနေ၏ ။ ပပ က သက်ပြင်းလေး မျှင်းမျှင်း ချသည် ။ ကျွန်တော် က ..
“ အစ်မ ရဲ့ ဂြိုဟ်စီး က ဗုဒ္ဓဟူး ဆိုတော့ အဖက်ဖက် က ဆွေမျိုး ကောင်းကျိုးတဲ့ ” ဟု ဆက်ပြော တော့ ပပ က “ မှန်လိုက်တာနော ဝသန် ” တဲ့ ၊ တိုးတိုး ဆိုသည် ။
မာလာ က ကျွန်တော့် စာအုပ်လေး ကို ပိတ်ရင်း “ ပြောသင့် တာတော့ ပြောရမှာ ပဲလေ ၊ ဝသန် ပြောလိုက်လေ ” ဟု ဆို၏ ။ ကျွန်တော် က ဖျက်ခနဲ မော့ကြည့်လိုက်သည် ။ ပ ပက ခေါင်းငုံ့ပြီး “ ဝသန် မပြောလည်း တို့ က ပြောထားရမှာပဲလေ ၊ မပြောဘူးလို့ မရှိရလေအောင်ပါ ၊ ငါ့ မောင် နားထောင် နော် ၊ မင်းကို တို့ က မောင်လေး တစ်ယောက် လို ရင်းနှီးတာ မင်း သိတာပဲနော် ၊ ဝသန် က ပိုတောင် ပိုဦးမှာ ပေါ့ ။ ဒါပေမဲ့ ရင်းနှီးမှု မှာ အထင်အမြင် လွဲမှုတွေ မဖြစ်စေချင်ဘူး ၊ အဲဒါ အစ်မ က ပဲ အခု ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောမယ်နော် ၊ မင်း မှဲ့ အဟောလို အစ်မ က စကားပြော ကြမ်း တယ်ပေါ့ကွာ ၊ ဒီလိုပါ ၊ဝသန့် ကို သူ့ အိမ် က အိမ်ထောင်ချ ပေးတော့မယ် ၊ သူ့ အဖေ ဘက်က အမျိုးပါပဲ ၊ အာအိုင်တီ က ကျောင်း ပြီးသွားပြီး အခု ဂျပန်မှာ အလုပ် လုပ်နေတယ် ။ ပိုက်ဆုံတွေ အတော် စုမိနေပြီ ဆိုပါတော့ ကွာ ၊ အဲဒါ ... အင်းလေ ၊ တိုက်ဆိုင်ချင်တော့ မင်း ဟောတဲ့ ဗေဒင် က သိပ်မှန်နေတော့ အစ်မ တို့ လည်း မပြော မဖြစ်တော့ဘူးလေ ၊ ကဲ ... ဝသန် ထိုင်ရစ်ဦး ၊ မာလာ လာ ၊ ငါတို့ အထဲ သွားကြရ အောင် ” ဟု ပြောရင်း ထို င်ရာ က ထသည် ။ ကျွန်တော် က ပပ ကို လှမ်း ကြည့်လိုက်၏ ။ ပပ က စိ တ် မကောင်းသည့် အမူအရာ နှင့် ခေါင်းရမ်း ပြသည် ။ သူ နှင့် ပပ အဆော င် ထဲ ပြန်ဝင်သွား၏ ။ မမဝသန် က ရှေ့ မှာ ရှိသော စားလက်စ လက်ဖက်သုတ်ပန်းကန် ကို ဇွန်း တစ်ချောင်း ဖြင့် အဓိပ္ပာယ် မဲ့ မွှေနေသည် ။
ကျွန်တော် က ငုံ့နေသော သူ့ နဖူးလေး ကို စိုက် ကြည့်ရင်း “ မမဝသန် လည်း စာကြည့် ချင် ရင် ဝင်တော့လေ ၊ ကျွန်တော် က ရပါတယ် ” ဟု ဆိုတော့ နှုတ်ခမ်းလေး လှုပ်ရုံ “ မဝင်ချင်သေးပါဘူး ” တဲ့ ကျွန်တော် ပြောစရာ စကား မရှိတော့ ။ ဒါပေမဲ့ မမဝသန် က မျက်လွှာလေး ပင့်ပြီး လှမ်းကြည့်ကာ “ တို့ က စားမေးပွဲတောင် ဖြေချင် မှ ဖြေတော့မှာ ၊ သူ ပြန် ရောက်လာရင် စေ့စပ်ကြတော့မယ် ၊ ပြီးရင် သူ့မိဘ ရှိတဲ့ ပုသိမ် ဘက် လိုက်သွားရလိမ့်မယ် ၊ လာမယ့် ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ မှာ ပြန်ဖြစ်မယ် ထင်တယ် ” ဟု ဆိုသည် ။ ကျွန်တော် က ပြုံးလိုက်သည် ။ မဲ့ပြုံးပဲဖြစ်လိမ့်မည် ။ ရုတ်ခြည်း ထ လိုက်ပြီး ...
“ ကျွန်တော် ကတော့ စားမေးပွဲ ဖြေရဦးမယ် ၊ စာတွေ က မကျက်ရသေးဘူး ၊ သွားပါရ စေတော့ ” ဟု နှုတ်ဆက်လိုက်သည် ။ မမဝသန် က မျက်လုံး အဝိုင်းသား မော့ကြည့်သည် ။ သက်ပြင်းချသည် ။ ကျွန်တော် နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ယှဉ်ရပ်သည် ။ ကျွန်တော့ မျက်နှာ ကို စေ့စေ့ ကြည့်ပြီး ...
“ အစ်မ မှဲ့ ကို ဟောတော့ မေးဖျား က မှဲ့ မဟောဘဲ ဘာလို့ တွဲဖက်မှဲ့ ကို ဟောတာလဲ ၊ တွဲဖက်မှဲ့ က ဘယ်ဟာလဲ ၊ အဲဒါ ပြောခဲ့ဦးလေ ” ဟု ဆိုသည် ။ မထင်မှတ်သော မေးခွန်း မို့ အံ့အားသင့် သွား၏ ။
သည် အချိန်မှာ တော့ နံပတ် ၁ မှဲ့ ၏ ကံမကောင်းသော အဟောများ ကို လည်း မပြောချင်တော့ ။ ထို့အတူ တွဲဖက်မှဲ့ က မမဝသန် ၏ ဘယ်ဘက် ရင်ညွန့် ပေါ်က မှဲ့နီလေး ဆိုတာလည်း မပြောရက်တော့ ။
“ ကျွန်တော် အစ်မတို့ ပျော်အောင် လျှောက် ပြောတာပါဗျာ ။ စိတ် ထဲမှာ ဘာမှ မထားကြပါနဲ့ ” ဟု ပြောရင်း လှည့်ထွက် ပြန်ခဲ့၏ ။ မြိုင်သာယာ ရောက်မှ သတိရသည် ။ ကျွန်တော် ( ၂ဝ၂ )လေ့ကျင့်ခန်း စာအုပ်လေး ပင် ပြန် မယူဖြစ်ခဲ့ ။ ထိုအကြောင်း ကို ကိုမြင့်သိန်းကြီး အား ပြောပြထား သဖြင့် အခုလို ဇာတ်အကြောင်း ကို ပြန်လည် ဆက်စပ်ပြီး စားမြုံ့ပြန် ရယ်မောခြင်း ဖြစ်သည် ။ ကျွန်တော် ကတော့ ထိုနေ့ မှ စ၍ မြိုင်သာယာခြံ မှာ စာ မကြည့်တော့ဘဲ ကိုမြင့်သိန်းကြီး ရှိရာ ကျောင်း ထဲ က ရတနာပုံဆောင် သို့ ပြောင်းခဲ့သည် ။ မြိုင်သာယာ ခြံစောင့်ကြီး ကို ရော ၊ ဆရာမ ကို ရော အိမ် ပြန်မယ် ဟု ပဲ ပြောခဲ့သည် ။ တော်ပြီ ။ သူတို့ နှင့် မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဝံ့တော့ ။ ထို့ကြောင့် ကိုမြင့်သိန်းကြီး အခန်း မှာ ပဲ အောင်းရင်း စာကြည့်လိုက် ၊ ရင်ဖွင့်လိုက် နှင့် ဖြေသိမ့်နေသည် ။
“ ကောင်လေး ၊ မင်း ကတော့ ဒီ ပွဲမှာ အပိုင် ဆိုပြီး ဝှက်ဖဲ နဲ့ ကစားလိုက်တာပဲကွ ၊ ဒါပေမဲ့ မင်း ရှုံးသွားတာပဲ မဟုတ်လား ၊ ကဲ ... ထားပါကွာ ၊ တက္ကသိုလ် ဆိုတဲ့ ဧရာမ ပင်လယ်ကြီး ထဲ က ရေပွက်ပမာ အဖြစ်ပျက်လေးပဲ သဘောထားလိုက် ၊ ကိုယ့် စာပဲ ကိုယ် ကြည့်တော့ကွာ ၊ ဟုတ်ပလား ” ဟု အစ်ကိုကြီး က ညီငယ် ကို နှစ်သိမ့်သလို နှစ်သိမ့်၏ ။ ဒါပေမဲ့ နောက် နှစ်ရက်လောက် မှာ ပဲ ကိုမြင့်သိန်းကြီး ကျောင်း ထဲ က အပြန်မှာ ။
“ ကောင်လေး ၊ အရေးပေါ် အရေးပေါ် အခုချက်ချင်း အင်္ကျီ ဝတ် ၊ ရေ ဘာညာ ချိုး မနေနဲ့ အန်တီမေ့ ဆိုင် မှာ ဝသန် တစ်ယောက် တည်း စောင့်နေတယ် ၊ မင်း ကို ပြောစရာ ရှိလို့ လွှတ်လိုက်ပါ တဲ့ ၊ သွား .. သွား ” ဟု ဆို၏ ။ ကျွန်တော် မသွားချင်တော့ဘူး ဆိုတော့ “ ဟေ့ကောင် တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ ကျောင်းသား ပညာတတ် လူကြီးလူကောင်းတွေ နော် ၊ ဝသန် ဆိုရင် ရှေ့နှစ်မှာ ဆရာမ ဖြစ်တော့မှာ ၊ ကလေးကလား အတွေး မတွေး နဲ့ ၊ လူကြီးတွေး တွေး ၊ သူ စောင့်နေမှာ သွားတွေ့ ” ဟု ဆို၏ ။ ကျွန်တော် က အင်္ကျီ လဲပြီး ရတနာပုံဆောင် က ထွက်သည် ။ အင်းဝ အဆောင်တွေ နား ရောက်တော့ အနောက် တည့်တည့် ဆင်းရမည့် အစား မြောက်သို့ ချိုး၏ ။ လူ မရှိတော့သော သင်္ချာ ပထမနှစ် စာသင်ဆောင် တွေထဲ ထိုင်နေမိသည် ။ သွားရမှာ လား ။ ဝသန့် ကိုလည်း တွေ့ချင် ၊ သို့သော် မသွားရဲ ။ မသွားချင်တော့ ။ ဝေဒနာ ကို ထပ် မပွားချင်တော့ ။ ခုံတန်းပေါ် လက်တင်ပြီး အိပ် နေမိသည် ။ ခဏနေတော့ မိုး က ဖွဲဖွဲ ကျ လာသည် ။ မိုးရွာ နေတာပဲလေ ။ မိုးတိတ်တော့ သွား မယ်ပေါ့ ။ မိုး က သည်းလာ၏ ။ ည က အိပ်ရေးပျက် ထားလို့ မှေးခနဲ ပျော်သွားသည် ။ နိုး လာတော့ နေပွင့် နေသည် ။ မမဝသန် မမဝသန် ။
ရုတ်ခြည်း ထပြီး ရေဝပ် နေသော လမ်းအတိုင်း ဘောလုံးကွင်းပေါက် က အန်တီမေ့ဆိုင် သွားသည် ။ အတန်းတွေ ပြီးစမို့ လမ်း ပေါ်မှာ ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေ အဆောင် ပြန်လာကြ၏ ။ အင်းဝ ၉ ခန်းမ ကျော်မှ တောင်သို့ ချိုးပြီး အန်တီမေ့ဆိုင် ထဲ လှမ်း ဝင်လိုက်သည် ။ အန်တီမေ က ကျွန်တော့ မြင်တော့ .....
“ ထင်သားပဲ ၊ လွဲတော့မယ် ဆိုတာ ၊ မိုးရွာ နေလို့ စောင့်ပါဦး ဆိုတာ ပြောမရဘူး ၊ မင်း ကလည်း တော်တော်နဲ့ ပေါ်မလာဘူးကွယ် ၊ နာရီဝက်လောက် စောင့်ပြီး မိုးသည်းသည်း ထဲမှာ ပြန် သွားလေရဲ့ ၊ အဲ ဟို သူ ထိုင်တဲ့ စားပွဲပေါ်မှာ မင့် စာအုပ် ဆိုလား ထားခဲ့တယ် ” ဟု ဆီး ပြောသည် ။
ဆိုင်၏ ထောင့်စွန်း စားပွဲ ပေါ်၌ ကျွန်တော် မေ့ကျန်ခဲ့သော ( ၂ဝ၂ ) စာအုပ်ကလေး ။ ပြီးတော့ ဝသန် သုံးနေကျ တစ်ရှူးစက္ကူ အပိုင်းအစလေးတွေ အစိတ်စိတ်အမြွာမြွာ ဆွဲဆုတ်ထားသော စာအုပ်လေး နံဘေး မှာ ပွာစာကျဲ နေသည် ။ ကျွန်တော် က စာအုပ်လေး ဖွင့်ပြီး စက္ကူစလေးကို သိမ်းကျုံး ထည့် လိုက်သည် ။ အိန်တီမေ က “ ဟဲ့ .. ဟဲ့ စက္ကူတွေ က နေပါစေကွဲ့ ၊ အန်တီ လက် မအား သေးလို့ မရှင်းဖြစ်သေးတာပါ ၊ ထားလိုက်....ထားလိုက် ” ဟု ဆို၏ ။ ကျွန်တော် က “ ရပါတယ် အန်တီ ၊ ကျွန်တော် သွားတော့မယ် ” ဟု ဆိုကာ စာအုပ်လေး ကိုင်ပြီး လှည့်ထွက်သည် ။ “ အဆောင် လိုက် မသွားတော့ဘူးလား ” ဟူသော အမေး ကို ပင် ခေါင်း ညိတ်မိသလား ၊ ခေါင်း ရမ်းမိသလား မမှတ် မိတော့ ။
ကိုမြင့်သိန်းကြီး အခန်း ရောက်တော့ မမဝသန် ထားခဲ့သော တစ်ရှူး မွမွလေးတွေ ကို မှတ်မှတ်ရရလေး သိမ်းထားဖို့ စာအိတ်သစ် တစ်လုံး ရှာမိသည် ။ ထို့နောက် ထည့်ဖို့ စာအုပ်လေး ကို လှန်ကာ ဖွင့်ကြည့်မိ တော့ စာအုပ်ကြား က ခြောက်နေသော ပိတောက်ခက်ကလေး က မထင်မှတ်ဘဲ ကျလာ၏ ။
ဪ ....
ပထမဆုံး သူ နှင့် အတွေ့ သူတို့ ဘာသာ စီစဉ်လာတဲ့ လောင်းကစားပွဲ မှာ သူ နိုင်လို့ ကိုယ် ပေးခဲ့ရတဲ့ ပိတောက်ခက်လေး ။
ဟော ..... ခုလည်း သူတို့ ဘာသာ သူတို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး အနိုင်ယူ လိုက် တဲ့ ပွဲ အတွက် ရှုံးကြေး အဖြစ် ပြန် အပေးခံရတဲ့ ပိတောက်ခက်လေးလားလေ ။
ကျွန်တော် အံကြိတ်ပြီး သက်ပြင်း ချလိုက်သည် ။ ထို့နောက် အင်္ကျီ ကိုပင် မလဲနိုင်ဘဲ ကိုမြင့်သိန်းကြီး အိပ်ရာပေါ် ပစ်လှဲကာ အိပ်ချလိုက်သ ည် ။ မျက်စိ ကို တင်းတင်းမှိတ် ထားလိုက်၏ ။ အတွေးပုံရိပ် ထဲ ပေါ်လာ သမျှတွေ ကို အတင်း ဖယ်ရှား ပစ်လိုက်ရသည် ။ ဝေး .... ဝေးသွားစမ်း ၊ ဝေး .. ဝေးသွားလိုက်စမ်းပါလေ ။ မိုးသက်လေပြင်း က တစ်ချက် ဝှေ့ လာ ပြန်၏ ။ လေကြောင့် စားပွဲ ပေါ်က စာအုပ်တွေ တဖျပ်ဖျပ် လန်သွားသည် ။ ( ၂ဝ၂ ) စာအုပ်လေး ကြား ညှပ်ထားသော တစ်ရှူး စက္ကူစလေးတွေ တစ်စစီ ပလူပျံ လွင့်သွားသည် ။ တချို့က တစ်ဖက် ပြတင်းပေါက် မှ အပြင်သို့ လွင့် သွားကြ၏ ။ နောက်တစ်ခါ လေပြင်း အဝှေ့ မှာ ပိတောက်ခက်ကလေး ပါ လွင့်သွားသည် ။ စာအုပ်လေး ကတော့ ဖျပ်ဖျပ်လူးရင်း စားပွဲ အောက် ကျသွား၏ ။ ပိတောက်ခက်လေး က တစ်စစီ ကြွေ လွင့် ပြန့်ကျဲသွားသည် ။ လေပြင်းကြောင့် ဖွင့်ထားသော တံခါး တစ်ချပ် ဝုန်းခနဲ ဆောင့်ပိတ်သွား ။
ကျွန်တော် က ဖျပ်ခနဲ ။
.....................................
.....................................
••••• ••••• •••••
( ၂ )
.....................................
.....................................
ဝုန်း ဆိုသော အသံကြောင့် အတွေးလှိုင်း အစဉ် ရပ်တန့်သွားပြီး ဖျပ်ခနဲ သတိရလာသည် ။ အိမ်ကလေး ၏ ဝရန်တာ ဆီမှ “ မေမေ .... အိမ်ခေါင်းရင်း က ပိတောက်ပင်ကြီး လဲသွားပြီ မေမေ ” ဟု လှမ်း အော်သံက ပစ္စုပ္ပန် ၏ အဖြစ်သနစ် ဆီ စိတ်တည်ငြိမ် အနည်ထိုင် စေဖို့ ပိုမို အသိပေး လိုက်သလို ဖြစ်သွားသည် ။
“ ဘယ်တက်နိုင်မှာ လဲ သမီး ရယ် ၊ ဒီလောက် မိုးတွေ လေတွေ ထန် နေမှ တော့ ... သမီး လည်း အထဲ ဝင်လေ ၊ မိုးတွေ ရွဲကုန်လိမ့်မယ် ၊ အထဲဝင် .. အထဲဝင် ” ဟု မမဝသန် က သမီး ဆီ လှမ်းပြောသည် ။ ကျွန်တော့် အတွေးတွေ ဟိုး .... အတိတ်ဆီ လွင့်နေဆဲ မှာ သူ က မိတ်ဆွေ ကိုလှကို နှ င့် စာအုပ်တွေ အကြောင်း ရေထွက်ဘက် က အငှားချ မြေတွေ အကြောင်း ၊ ရန်ကင်းတောင်ခြေ က ခြံ တွေ အကြောင်း ၊ စိုက်ခင်းတွေ အကြောင်း ပြောနေကြသည် ။ မမဝသန် က ကျွန်တော့ ကို မင်း တွေး ချင်ရာ တွေးစမ်း ဟု လွှတ်ထားပုံရ၏ ။ အခု ကျွန်တော့် စိတ်တွေ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ပုံမှန် ဖြစ်လာမှ ကျွန်တော့ ထံ စကားဦးတည်လိုက်သည် ။
“ အစ်မ က အမျိုးသား နဲ့ ဂျပန် ပါသွားတာလေ ၊ သမီး က ဟိုမှာ မွေး တာပေါ့ ၊ သမီး သုံးနှစ် အရ မှာ ပြန်လာတာ ၊ ပထမဆုံး ပြန်လာတဲ့ အခေါက် မှာ သူ ရော ၊ ဂျပန် က သူ့ ပါတနာတွေ ရော ပါလာကြတယ် ၊ မန္တလေး လာရင်း ရန်ကင်းတောင် လာရင်း ဒီနေရာလေး တွေ့ တော့ ဂျပန်တွေ က သစ်ပင် ရယ် ၊ ရေ ရယ် ၊ တောင်တန်း ရယ် မြင်တော့ သဘောကျတာ နဲ့ အိမ်ကလေး တစ်လုံး ကို ပါ ဆောက်ပေးတာလေ အစ်မ တို့ ကို လက်ဖွဲ့တာ ဆိုပါတော့ ၊ ကြည့်ပါလား ၊ အိမ်က ဂျပန်ဒီဇိုင်းလေး ၊ ဒီမှာ ကျွန်းသစ်ကို ဖောဖော သုံးနိုင်တာ သူတို့ က သိပ်သဘောကျတယ် ၊ အမိုး က လည်း သစ်သား ပဲ သုံးထားတာ ကြည့်ပါလား ၊ အစ်မ က ဒီမှာ နေရတာ ပျော်တယ် ၊ သူ က ဂျပန် မှာ သုတ်ဆေး အသစ်တွေ ထုတ်ဖို့ ကိစ္စတွေက မပြီးပြတ်သေးဘူးလေ ၊ သူတို့ ကုမ္ပဏီက သုတ်ဆေးတွေ အမျိုးမျိုး ထုတ်တာ ၊ ဒါကြောင့် အစ်မတို့ ထားပြီး ပြန် သွားရတယ် ၊ ဟိုမှာ က ဓာတုဗေဒ ပစ္စည်းတွေ နဲ့ ထုတ်လုပ်တဲ့ သုတ်ဆေးတွေ ကို မသုံးကြတော့ဘူး ။ ရေရှည် မှာ ခဲဆိပ် သင့်မှာ ကြောက်ကြလို့ တဲ့ ၊ အန္တရာယ်တွေ က မသေးဘူးပေါ့ ၊ လက် နဲ့ ထိတဲ့ နေရာတိုင်း ဓာတုဗေဒ သုတ်ဆေးတွေ နဲ့ မကင်းဘူး မဟုတ်လား ၊ ဒါကြောင့် သဘာဝပစ္စည်း က ထုတ်လုပ်နိုင်တဲ့ သုတ်ဆေးတွေ ၊ အရောင်တင်ဆီတွေ ကိုပဲ သုံးနေကြပြီလေ ။ သူတို့ ကုမ္ပဏီ က သဘာဝ ထုတ်လုပ်တဲ့ သုတ်ဆေး ကို သုတေသန လုပ်နေတာ သမီး အဖေက အဓိက ပေါ့ လေ .... ”
ကျွန်တော် ခေါင်း တညိတ်ညိတ် နားထောင်ရင်း လွန်ခဲ့သော နှစ်များစွာ ကတည်း က ဟောသည် ရန်ကင်းတောင်ခြေ မှာ မမဝသန် တို့ ရောက် နေတာ မသိရလေခြင်း အပေါ် ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် အပြစ်တင်မိနေသည် ။ တွေ့မယ့် တွေ့ပြန်တော့ မမဝသန် က အရင်က နှင့် ဘာမှ မဆိုင် ။ ခေါက်ချိုး ပြောင်းလဲ နေပြန်တော့ ။ ဆံပင်တွေ က ဖွေးဖွေးဖြူ လို့ ... ။ မျက်နှာ မှာ အရေးအကြောင်း တွေ ထင်ရှား ... ၊ အသားအရေ ကတော့ အရင်က လိုပဲ ဝင်းဝါ နေဆဲပါလေ ။ အသက် ၅ဝ ခန့် အမျိုးသမီး တစ်ယောက် လည်း ငယ်ငယ်က အလှအပ နှင့် နှိုင်းယှဉ်လျှင် ယခုလောက် အိုမင်း ကျဆင်းသွား တာတော့ မယုံနိုင်စရာ ။ ကုလားထိုင် မှာ ထိုင်ရင်း တွဲလောင်းကျ နေသော ဘယ်ဘက် လက် ကို ညာဘက်လက် ဖြင့် မတင်ပြီး ကုလားထိုင် လက်ရန်း ပေါ် ဆွဲတင် နေသော မမဝသန် ကို မမြင်ချင် ဘဲ မြင်နေရပြီ ကော ... ။
“ အစ်မတို့ သားအမိ က ဒီမှာ ခြံစောင့် အဖော်တွေနဲ့ သစ်ပင် စိုက်လိုက်ကြ ... ကားတစ်စီး နဲ့ ဘုရားဖူး ထွက်လိုက်ကြပေါ့ .... ၊ သမီး အဖေကတော့ တစ်နှစ် မှ အားလပ်ရက် စကြတာလေ ၊ သမီး ကို အစ်မ က ပုသိမ်ကြီး မှာ ပဲ ကျောင်းထားတာပါ ၊ ဆယ်တန်း ကို လည်း ပုသိမ်ကြီး ကပဲ အောင်တာ ၊ အခု ဆေးဘက်ပညာသင် တက္ကသိုလ် တက် နေတော့ ပုသိမ်ကြီး နဲ့ ရေစက် မကုန်သေးဘူးလို့ ပြောရမှာပေါ့ ၊ အစ်မ ကတော့ ပန်းပင်လေး စိုက်လိုက် ၊ ဆွယ်တာလေး ထိုးလိုက် ၊ စာဖက်လိုက်ပဲ ပေါ့ ၊ မဂ္ဂဇင်းတွေ အတော်များများ ဖတ်ဖြစ်တယ် ။ ဝတ္ထုတို လုံးချင်းတွေ ကို ဝယ် စုဖြစ်တယ် ။ မန္တလေးတက္ကသိုလ် တက်ခဲ့သူ ဆိုတော့ လေ မန္တလေး ကိုယ့် မြို့ပဲပေါ့ ။ ဒီတော့ မန္တလေး နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ စာ တွေ့ ရင် မဖတ်ဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ဘူး ၊ ဒါကြောင့် ဆူးငှက် ကို အစ်မက အစောကြီး ကတည်း က သိနေတာပေါ့ ။ တစ်လောကပဲ သမီး က စာအုပ်လေး တစ်အုပ် ဝယ်လာတာ “ ပုံဆောင်မဲ ပုန်းညက်ညနေ ” လေ ၊ ဆူးငှက် စာအုပ်ပေါ့ ၊ ဒီက ဆရာ ရဲ့ စာအုပ်တိုက် က ထုတ်တာနော် ၊ ဒီ စာအုပ်လေး ထဲ က “ မွန်းတဲ့ ညနေ ” ဆိုတဲ့ မန္တလေးတက္ကသိုလ် နောက်ခံ ဝတ္ထုလေး ဖတ်မိတော့မှ ဆူးငှက် ဆိုတာက ကိုဆန်းမောင် ဆိုတာ သိလိုက်ရတာ ၊ ဒါကြောင့် ဟို နေ့က ကိုကျော်အေး နဲ့ ခြံကိစ္စ စကားစပ် ရင်း မန္တလေး က စာအုပ်တိုက်ပိုင်ရှင် ဆိုလို့ တွေ့ချင်နေတာ ။ ဆူးငှက် ကို သိလား မေးချင်တာပါလေ ၊ အခုတော့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ဟု ပြောရင်း ပြုံးနေသည် ။ ကျွန်တော် က ...
“ ဒီ ဝရန်တာလေး ပေါ် တက်ပြီး မိုးခိုမိရင်း သမီး ကို ရုတ်တရပ် မြင်ရတော့ သိဖူးကျွမ်းဖူးတဲ့ မျက်နှာ ပါ ဆိုပြီး စဉ်းစားလိုက်ရတာ ၊ မမ ငယ်ငယ် ကနဲ့ တစ်ထရာတည်း ပဲနော် ၊ သိပ် တူတာပဲ ” ဟု ပြောမိတော့ မမဝသန် က ခေါင်းရမ်းကာ “ သမီးလေး က အစ်မ နဲ့ ရုပ်ချင်း ချွတ်စွတ် တူတာ သိပ် ဝမ်းသာတယ် ၊ ဒါပေမဲ့ ဘဝတွေ မတူစေချင်ဘူးကွယ် ... ” ဟု ခပ်လေးလေး ပြောသည် ။
ကျွန်တော် ရော မိတ်ဆွေ ရော အံ့အားတသင့် လှမ်း ကြည့်မိသည် ။
“ ဟုတ်တယ်လေ ၊ အစ်မက အိမ်ထောင်ရေး ကံကောင်းတယ် ၊ မထင်မှတ်ဘဲ ဘဝ မှာ တစ်ဆစ်ချိုး ပြောင်းလဲတယ် ၊ ချမ်းသာကြွယ်ဝခဲ့တယ် ပေါ့လေ ၊ ဒါပေမဲ့ အိမ် နဲ့ ကွဲတပြား နေရတယ် ၊ သမီးလေး ၈ နှစ် သမီး မှာ အိမ်သား က ဟိုမှာ ဆုံးတယ် ၊ နေစရာ အိမ် ၊ ခြံ ၊ မြေ ကား နဲ့ ဘဏ်မှာ ငွေကြေးတွေ ထားခဲ့နိုင်တယ် ၊ ဒါပေမယ့် အစ်မ မှာ ဒီ အရင်းအနှီး ကို တိုး ပွားစေနိုင်မယ့် အလုပ် မရှိဘူးလေ ၊ ဒီမှာ ထိုင် စားရင်းနဲ့ ခေတ်ကာလ အပြောင်းအလဲ နဲ့ ငွေကြေး တချို့ ဆုံးရှုံး မတတ်ဘဲ ။ စွန့်စားလုပ်ကြည့်တဲ့ အလုပ်တွေ ကလည်း စုံးစုံးမြုပ် ၊ ဖြစ်ချင်တော့ အစ်မ က လေဖြတ် ၊ သမီးလေး က အရွယ်ရောက် ၊ ဘဏ် က ငွေတွေ လည်း ကုန် ၊ အိမ် က ကား လည်း ရောင်းရ ဆိုပါတော့ ၊ အခုတော့ မြေကလေး ရင်းနှီးပြီး ခြံ လုပ်စားရင်းနဲ့ “ ဘဝ ” ကို မပြည့်မဝ ဖြတ်သန်း နေရတာ စာရေးဆရာကြီး ရဲ့ ”
မိတ်ဆွေ က .... “ အစ်မ ရယ် ဘဝ ဆိုတာ အဆိုးချည်းပဲ လည်း ဘယ်ရှိ ပါ့မလဲ ၊ အဆိုး ပြီးတော့ အကောင်း လာမယ့် အလှည့်ပေါ့ ၊ သမီးလေး ကံ က ရှိသေးတယ်လေ ၊ သူ က လည်း သူ့ ပညာ သူ့ အရည်အချင်း နဲ့ ပဲလေ ၊ ဒီ အခါမှာ ဘဝ ကို တစ်ဆစ် ပြန်ပြောင်းစေနိုင်တာပဲ မဟုတ်လား ” ဟု ဆိုတော့ မမဝသန် က ခပ်ပြုံးပြုံး ခေါင်းညိတ် နေသည် ။ ထို့နောက် ကျွန်တော့် ဘက် လှည့်ကာ ..
“ ကိုဆန်းမောင် .... အစ်မ ကို ပြောခဲ့တာ အမြဲ မှတ်မိနေတယ် ၊ အသက် ၃၅ နှစ် ၄၅ နှစ် အတွင်း ရောဂါရလိမ့်မယ် ဆိုတာလေ ၊ မင်း ပြောခဲ့ တဲ့ အထဲ မှာ ဘဝအစ ချမ်းသာသုခ နဲ့ ဆုံစည်း ရမယ် ဆိုတာကို ဒီလောက် မစွဲလမ်းခဲ့ဘူး ၊ ဟုတ်တယ်လေ ၊ ဆင်းရဲတယ် ၊ ချမ်းသာတယ် ဆိုတာ ရေပွက်ပမာ ခဏတာ ကိစ္စလေးတွေပဲ မဟုတ်လား ” ဟု လှမ်းပြောသည် ။ မိတ်ဆွေ ကိုလှကို က ကျွန်တော့ ကို လှမ်းကြည့်ပြီး သူ မသိခဲ့ရသော ကိစ္စများ အပေါ် နားမလည်နိုင်ဘဲ အံ့အားသင့် နေပုံရသည် ။
“ တကယ်တော့လေ.... တချို့ကိစ္စတွေက စိတ် အစွဲအလမ်း နဲ့ ပဲ ဆိုင် တာပါ ၊ ဒီ အစွဲအလမ်း ကပဲ ကိုယ့် ကို ပြန် ဒုက္ခ ပေးကြတာပဲ မဟုတ်လား ၊ ဘဝ ဆိုတာ ကိုယ် ရရှိထားတဲ့ အနေအထား မှာ အကောင်းဆုံး ဖြစ်အောင် ရပ်တည် ရုန်းကန်ကြရသူချည်းပါပဲလေ ၊ အခု မမ မှာ ပညာတတ် သမီး လိမ္မာလေး ရယ် ၊ ဟောဒီ ခြံကြီး ရယ် ၊ ဒီ အိမ်ရယ် ၊ သပြေပင်တွေ ရယ် ၊ ပြီးတော့ ရေ မပြတ်တဲ့ ဆယ်ပေမြောင်း ရယ် ၊ ရန်ကင်းတောင်ကြီး ရယ် ၊ ကောင်းကင်ကြီး ရယ် ဆိုတော့ နည်းတဲ့ ပြည့်စုံမှုတဲ့လား .. ကဲ ” ဟု ကျွန်တော် က ပြောတော့ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ရင်း ...
“ ဆက်ပြောလေ စာရေးဆရာကြီး ရဲ့ ဆွယ်တာ အစိမ်းလေး ရယ် ၊ ပိတောက် တစ်ခက် ရယ် ၊ တရုတ်စံကားပင် ရယ် ၊ မယ်ယက္ခဂူ ရယ် ဆိုတာ တွေလေ ၊ ဒါတွေတော့ စာရေးဆရာကြီး က နှုတ် က ဖွင့်ပြော မှာ မဟုတ်ဘူး ၊ ဟုတ်တယ်မို့လား ကိုလှကို ၊ ရှင့် မိတ်ဆွေ က အင်မတန် နှုတ်နည်း တဲ့ သူ ၊ ဟင်း ... ဟင်း နှုတ် နည်းသလောက် လက် က ချရေးလိုက်ပြန် တော့ မှတ်မိလိုက်တာ ၊ ပြောစရာ များ လိုက်တာ ၊ ကဲ .... ကဲ .... နှုတ် က မပြောသမျှ လက် က ချရေးတာတွေပဲ စောင့်ဖတ်ရတော့မှာ ပေါ့ ၊ အစ်မ က ဆူးငှက် ပရိတ်သတ်ပါ ရှင့် ၊ ဪ မိုးလည်း တိတ်သွားပြီပဲ ၊ နေ့တာ က တို လာပြီနော် ၊ မမှောင်ခင် ပြန်ကြဦး ၊ အားရင် လာလည်ကြပါဦး ၊ ခြံ ကိစ္စ ၊ မြေကိစ္စ တွေ လည်း ကျွန်မ တက်နိုင် သလောက် စုံစမ်းထားပါဦးမယ် ” ဟု ပြောသည် ။
ဟုတ်သည် ။ အပြင် မှာ မိုးတိတ်နေပြီ ။ နေခြည် က ဝင်းလာ၏ ။ မိုးရေစက်တွေ သီး နေသော သစ်ပင် ၊ သစ်ကိုင်း ၊ သစ်ရွက်တွေ ပေါ်မှာ နေ့ခင်းမှာ ပင် ဖန်သီးထွန်း ထားကြသည် ။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် သား ထိုင်နေရာ မှ ထလိုက်ကြသည် ။ ကျွန်တော် က ကုလားထိုင် ပေါ် မလှုပ်မယှက် ထိုင်နေသော မမဝသန် ၏ ဘယ်ဘက်လက် ကို မ ကာ လက်ဖဝါးအား ဖျစ်ညှစ်လိုက် ပြီး “ သိပ် ဝမ်းသာတယ် မမ ရယ် ၊ ဘယ်လိုမှ မျှော်လင့်ဘဲ တွေ့လိုက်ရလို့ပါ ” ဆိုတော့ မော့ပြီး ပြုံး ကြည့်သည် ။ မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်တစ်ဥ ခို၏ ။ လက်ဖျားတွေက အေးစက်လို့ ။
အိမ်တံခါးဝ က တန်းကို ကျော်ကာ ဝရန်တာလေး ပေါ် ဆင်းလိုက် တော့ သမီး က “ ဪ ... ဦးတို့ ဖိနပ်တွေ မိုးလွတ်ရာ ကို သမီး ရွှေ့ထား တယ် ၊ နေဦး .. နေဦး ၊ သမီး ယူပေးမယ် ” ဆိုပြီး လက် တစ်ကမ်း က ဖိနပ်နှစ်ရံ ကို ဒူးကလေး ညွတ် ၊ ခါးကလေး ကိုင်း ပြီး ယူသည် ။ ကျွန်တော် က “ နေပါစေ သမီး ရယ် ၊ ဦးတို့ ဘာသာ ယူ စီးပါ့မယ် ” ဟု ဆိုကာ ဖိနပ်စင်တွေ ဆီ လက် လှမ်း၏ ။ သမီးနှင့် ကျွန်တော် မျက်နှာချင်း ဆိုင်လု နီးကပ်သွားသည် ။ ဒူးလေး ညွတ် ၊ ခါးကလေး ကိုင်း ကာ လက်နှစ်ဖက် နှင့် ဖိနပ်တွေ ကို လှမ်းအယူ အိမ်နေရင်း ဝတ်ထားသော ချည်ထည်အပွ ဘလောက်အင်္ကျီလေး က လည်ပင်း မှ အိကျသွား၏ ။ မျက်စိ ရှေ့ နီးကပ်တူရူ မို့ အကြည့်ကို လွှဲဖယ်ချိန် ပင် မရလိုက်မိ ။
ကျွန်တော် မျက်စိတွေ ပြာဝေသွားသည် ။ သူ့ လက်ထဲက ဖိနပ်တွေ ကို အယောင်ယောင် အမှားမှား ဆွဲယူ လိုက်ပြီး ..
“ ရတယ် သမီး ၊ သွားမယ်နော် ၊ သွားမယ် ” ဟု ပြောရင်း ဝရန်တာ က အပြေးလေး ဆင်းကာ ကားတံခါး ကို ဖွင့်ပြီး ထိုင် နေလိုက်သည် ။ မိတ်ဆွေ ကိုလှကို က ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဆင်းကာ သမီး ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ကား တံခါး ဖွင့်ကာ ဖြည်းဖြည်းသက်သာ ထိုင်ရင်း သော့ပေါက် ထဲ ကားသော့ ထည့်သည် ။
သမီးငယ် က ဝရန်တာ မှာ ရပ်ရင်း လက်လေး ဝှေ့ကာ နှုတ်ဆက်နေ၏ ။
ကား က ခြံ ထဲမှ ဝိုက်ကာ ထွက် လာပြီး ဆယ်ပေမြောင်း သစ်သားတံတားလေးပေါ် ခေါက်တင် လိုက်သည် ။
ကျွန်တော်က မျက်စိ ကို မှိတ်ရင်း ကားတံခါး ပေါ် ထောက်တင်ထား သည့် ဘယ်ဘက် လက် ဖြင့် ခေါင်း ကို ဖျစ်ညှစ် နေမိသည် ။
ဘုရား ဘုရား ...
သမီးလေး ဘယ်ဘက် ရင်ညွန့် မှာ လည်း မှဲ့နီလေး တစ်လုံး က ထင်ထင်ရှားရှား ပါ လား ........ ။
၁၇ - ၉ -၂ ဝ၀၄
▢ ဆူးငှက်
📖 ရွှေအမြုတေ မဂ္ဂဇင်း
၂ဝဝ၄ ခုနှစ် ၊ နိုဝင်ဘာလ