Saturday, May 31, 2025

သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လူငယ် တစ်ဦး


 

❝ သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လူငယ် တစ်ဦး ❞
          ( မောင်ရန်ပိုင် )

( ၁ )

အမောင် လုလင် အဘယ်နည်း ။

သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လုလင် ဖြစ်၏ ။

သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လူငယ် တစ်ဦး ဖြစ်၏ ။

အသင် သည် မွေးရပ်မြေ ကို ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ထားပါသလော ။

ထား၏ ။

မွေးရပ်မြေ အပေါ် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ထားလေ မှ မိမိ နိုင်ငံ အပေါ် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ထားခြင်း ဖြစ်မည် ။ မိမိ နိုင်ငံ အပေါ် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ထားလေမှ မိမိ ကမ္ဘာ အပေါ် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ ထားခြင်း ဖြစ်မည် ။ သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လူငယ် သည် အမြင် မတိမ် ။ ဗုဒ္ဓမြတ်စွာ သာသနာ ကမ္ဘာနေလ လင်းရမည် လို့ ယုံကြည်ချက် တစိမ့်စိမ့် တသိမ့်သိမ့် ဖြစ်ထွန်းသော လုလင် ဖြစ်၏ ။

တို့များသည် မသိမှု အဝိဇ္ဇာ ကို ချဲ့ထွင်သူများ မဟုတ် ။

တို့များသည် အမှန် မသိမှု အဝိဇ္ဇာ ကို ချဲ့ထွင်သူများ မဟုတ် ။ တို့များသည် တစ်လောကလုံး ဆိုင်ရာ အမှန်တရား အကောင်းတရား အတွက် ဉာဏ် ဦးစီးသော ဗြဟ္မစိုရ်တရား ဖြင့် အကြောင်းပြုသူများ သာ ဖြစ်သည် ။ ထိုမှန်သော သစ္စာ စကားကြောင့် ... ။

စည်သံ ၊ မောင်းသံများ ထွက်ပေါ်လာသည် ။ အဆင့်ဆင့်သော ကုသိုလ်ကောင်းမှု အသီးသီး အတွက် သာဓုခေါ်သံများ သောသောညံ သွားသည် ။

( ၂ )

မွန့်တို့ဌာနေ သာစွလေ သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ ရွှေလိုလှတဲ့ မြေ ဟု လုလင် သည် အဆိုပြုလျက် ယုံကြည်ချက် ရှိ၏ ။ မွေးရပ်မြေ ကို နဖူး ဖြင့် ထိလျက် မြေစောင့်နတ်သား အသိ သက်သေ အရာမှာ ထားလျက် ဗုဒ္ဓဘာသာ မျိုးမြန်မာ ကမ္ဘာနေလ လင်းရမည် လို့ သစ္စာစကား ဆိုခဲ့သော လုလင် ဖြစ်သည် ။ မွန်ပြည်နယ် ဇုတ်သုတ် စံပြကျေးရွာကြီး ၏ သုဝဏ္ဏရွှေဝါမြေလမ်း အတိုင်း ကျိုက်ထီးဆောင်း ဆံတော်ရှင် စေတီတော်မြတ်ကြီး ရှိရာ ကုန်းတော် ပေါ်သို့ လုလင် လျှောက်လှမ်း လာခဲ့သည် ။

ယနေ့ လုလင် ၏ မွေးနေ့ ဖြစ်သည် ။ ကျိုက်ထီး ဆောင်းဆံတော်ရှင် စေတီတော်မြတ်ကြီး ကို ရှေးဦးစွာ ဖူးမြော်မာန်လျှော့ ကန်တော့မည် ။ ထို့နောက် လုလင်တို့ မိဘများ လက်ထက် မှ စပြီး ကိုးကွယ် လာခဲ့သော ကျိုက်ထီးဆောင်း ဆရာတော်ဘုရားကြီး အား သွား ကန်တော့မည် ။ ဆရာတော်ကြီး က စေတီတော်မြတ်ကြီး နှင့် မလှမ်း မကမ်း တောင်ထန်းမိုး တဲကျောင်းလေး တွင် သီတင်းသုံးသည် ။

ဆရာတော်ကြီး ကို လုလင် ကန်တော့ ပြီးခဲ့ပြီ ။ အဆို အဆုံးအမများ ကိုလည်း မှတ်မှတ်သားသား ကြည်ကြည်လင်လင် နာယူပြီးခဲ့ပြီ ။ သူ့စိတ်များ ကို ရေချိုး ထားသလို ခံစားနေရသည် ။ စိတ် သည် ဟောင်း မနေဘူး ၊ သစ်နေ သကွဲ့ ၊ သစ်ပြီး လို့ ပိုသစ်တဲ့ သစ်ခြင်း ရဲ့ ပို အသစ် ။ ဘုရား ရှိခိုးချင် လာသည် ။

ဘုရားတပည့်တို့ ၏ အကျင့်ဂုဏ် ၊ သီလဂုဏ် ၊ သမာဓိဂုဏ် ၊ ဉာဏ်ပညာဉာဏ် ၊ သစ္စာဂုဏ် ၊ မေတ္တာ ဂုဏ် ၊ ပါရမီဂုဏ် ၊ အဓိဋ္ဌာန်ဂုဏ် တို့ဖြင့် လည်းကောင်း ဤ အသိမြတ် ၊ ဤ အကျင့်မြတ် ၊ ဤ အလုပ်အကျွေး တို့ဖြင့် ရှိခိုးပါ၏ ။

ပူဇော်ပါ၏ ။

ဖူးမြော်ပါ၏ ။

မာန်လျှော့ပါ၏ ။

ပုန်းအောင်းပါ၏ ။

လဲလျောင်းပါ၏ ။

မှီခိုပါ၏ ။

အားထားပါ၏ ။

ကိုးကွယ်ပါ၏ ။

ဆည်းကပ်ပါ၏ ။

ကန်တော့ပါ၏ ။

ဝန်ချပါ၏ ။

တောင်းပန်ပါ၏ ။

သုံးတန်စေတနာ သုံးဖြာဒွါရ ပဏာမ ဖြင့် ရှိခိုးကန်တော့လိုက်ပါ၏ ။

အတုလံ အတုမရှိ အနှိုင်းမဲ့ ဗုဒ္ဓအရှင်မြတ်ကြီးဘုရား ။

ဘုရား ကို ရှိခိုးခြင်း နှင့် ဘုရား ၏ သားတော် ကို ရှိခိုးခြင်းဆိုင်ရာ သန့်ရှင်းသော ပီတိ အာရုံလှိုင်းများ သည် လုလင်ရင် ထဲ တွင် အားကောင်းစွာ ဖြတ်ထွန်းလျက် ရှိ၏ ။ စေတီတော်မြတ်ကြီး အထက် မိုးကောင်းကင် ရှိ တိမ် တို့ သည် လှပြီး ရင်း လှ ... လှ .... လှနေ တော့သည် ။ တိမ်ပန်းချီ ကားချပ်တို့ ပူဇော် ကန်တော့ခန်း ... ။

( ၃ )

သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လုလင် က ယခုအချိန် တွင် မြို့တော် ရန်ကုန်တွင် နေထိုင်လျက် ရှိသည် ။ မြို့တော်ရန်ကုန် ၏ သက်ရောက်မှု အာရုံလှိုင်းများသည် သူ့ နှလုံးသား ပေါ်သို့ ရောက်ရှိ နေသည် ။ မြို့တော် ၏ အရောင်များ ၊ မြို့တော် ၏ အနံ့အသက်များ ၊ မြို့တော် ၏ အတွေ့ အထိ အပွေ့ အပိုက်များ ... ။

မြို့တော် ၏ ပုံရိပ် အပေါင်းအစုများ ဖြင့် သူ ရင်ဆိုင်ရသည် ။ သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ မှာ နေရ သလောက်တော့ မပျော်ပိုက်ချေ ။ သို့သော် ပျော်ရာ မှာ မနေရ ၊ တော်ရာ မှာ နေရ ဆိုသော ဘဝကဗျာ ကို လုလင် သဘောပေါက်သည် ။ ဘဝ ကို အကာလေး သာ ကြည့်ပြီး အောက်ခြေ လွတ် တတ်သော လုလင် မဟုတ် ။

လူ သည် ရှိရင်းစွဲ စိတ်ကလေး အရ ရိုင်းစိုင်း သောင်းကျန်းမှု သာ ကြီးစိုးသည် ။ ဒါကို တချို့က ဟန်ဆောင်မှု မာယာတွေ ပေါင်းစပ်ပြီး ကောက်ကျစ်ယုတ်မာသူတွေ ဖြစ်အောင် ကြီးထွား ယူကြသည် ။ တော်စမ်းပါ ။ ဒါမျိုးကို လုလင် မကြိုက် ။ တို့ မကြိုက် ။ တို့ မလို ။ ရင်ခုန်သံ အလို ဆန္ဒအရိုင်း ကို အစွမ်းကုန် ဖယ်ရှားလျက် အသိတရား အလင်းဖြင့် ဘဝ ကို တည်ဆောက်အံ့ ။ ထိန်းချုပ်ခြင်း ကို လုလင် အထူး ယုံကြည်သည် ။ ဘဝခရီး မှာ တားစရာ ၊ ရှောင်စရာတွေ တားလိုက်ခြင်း ဟာ ကိုယ့် အတွက် ထိန်းချုပ်ခြင်းပေါ့ ။ ဒီလို တစ်ဖက် မှာ ထိန်းချုပ် လိုက်တော့မှ တစ်ဖက် တွင် လုပ်ကောင်း လုပ်ထိုက်သည်များ ပွားများ ပွင့်လန်းလာသည် ။

သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လုလင် သည် အာရုံခြောက်ပါး တံခါး ခြောက်ပေါက် ဖြင့် မြို့တော်ကြီး ကို ခံစားရင်း ဆင်ခြင် နှလုံးသွင်း နေမိသည် ။ အရာရာ မှာ အသိတရား ဟာ ပထမနော် ။ အသိတရား ကြည်လင်ဖို့ လိုတယ်နော် ။ အသိတရား ကျယ်ပြန့်ဖို့ လိုတယ်နော် ။ Wide Open ။ Wide Open ။ Wide Open ထိန်းချုပ်ခြင်း ကြောင့် ဘဝ ရဲ့ အရောင်အလင်းတွေ ပိုမို တောက်ပ လာရမည် ။ ထိန်းချုပ်ခြင်း သည် ညှိုးမှိန်ခြင်း မဟုတ် ၊ ဖောင်းပွ ဖောသွပ်ခြင်း ဖြစ်ဖို့ ဆိုတာ ဝေးပါရော ။

ထိန်းချုပ်ခြင်း ဆိုသော စိတ်ကလေး ဖြစ် - ပျက် ပြီးတော့မှ လုပ်သင့် လုပ်ကောင်းသည် ကို ပြုလုပ်သော ကောင်းမွန် စိတ်ကလေး ဖြစ်လာနိုင်သည် ။ ရေသောက်မြစ် နေရာ မှာ ချုပ်ကိုင် ထားတာ ကတော့ အသိတရား ပေါ့ ။ သိမှုဗေဒ ပေါ့ ။ ခံစားမှု သေရည် ယစ်မူးလို့ ကတော့ လာ လိုက်မယ့် ဖြစ်ခြင်း အမောမုန်တိုင်း တွေ ။ အမိုက်မုန်တိုင်း တွေ ။ သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လုလင် ၏ သိမှုဗေဒက ပွင့်ဖူးလာသော ပန်းပွင့်များ ကို ပြပွဲ လုပ်နေသည် ။ တစ်ကိုယ်တော် စိတ်ပြပွဲလေ ။ မျဉ်းကျား မှ လုလင် လမ်းဖြတ် ကူးလိုက်သည် ။ တုန့်ခနဲ ရပ်သွားသော ပတ်ဂျီရိုကား ပေါ် က လူ သည် လုလင် ကို အပေါ်စီး အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည် ။

ကောင်မလေးတွေ ဖြတ်လျှောက် သွားကြသည် ။ အသုဘကား တစ်စီး မောင်းလာသည် ။ မင်္ဂလာဆောင် အဆင်အပြင် ဖြင့် ကားတစ်စီးလည်း ဝေးဝေး မှ မောင်းလာ ပြန်သည် ။ မဟာဗန္ဓုလပန်းခြံ ထဲ တွင် ငုပန်းဝါဝါ တွေ ပွင့် နေသည်ကော ။ ညနေပိုင်း ဖွင့်ခွင့် ပေးထားသော ပလက်ဖောင်းဈေးသည် တို့၏ အသံ လှိုင်နေသည် ။ ရုပ်ရှင်ရုံတို့ မှာ ရုပ်ရှင် ပြီးချိန်တွင် လူဒီဂရီ ပိုမြင့်လာသည် ။

သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လုလင် ထိုင်နေသည် မှာ ၃၃ လမ်း ထဲရှိ လေထန်ကုန်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေး တွင် ဖြစ်သည် ။ ဖယ်ခွာခြင်း အကြောင်း ကို လုလင် ကောင်းကောင်း သိ သည်လေ ။ အလုံအလောက် ဖယ်ခွာမှု ၊ နက်ရှိုင်းသော ဖယ်ခွာမှု မရှိပါ က ကောင်းမြတ်သော အရည်အချင်း များ တရိပ်ရိပ် မြင့်မလာနိုင် ။ အရောအနှောတွေ ၊ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေးတွေ လိုအပ်သည်ထက် ပို မများသင့် ။ လိုအပ်သည် ထက် ပို မများသင့်သော စကားရပ် အပေါ် သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လုလင် အသေးစိတ် ခံစား သဘောပေါက်လို့ ရသည် ။ ကြည့်စမ်းပါ့ လေထန်ကုန်း မှာ သူ တစ်ယောက် တည်း ထိုင် နေသည် ။

သူ့ သဘော ကို သူ ဆောင်သော မိုး သည် ရုတ်တရက် ရွာချလာသည် ။ မိုးရွာခြင်း ကို ဖန်ဆင်းသော ဖန်ဆင်းရှင် မရှိ ။ အကြောင်းအကျိုး ဆက်သွယ်မှု သဘော နိယာမ သာ ရှိသည် ။ လမ်းကြားလေး တွင် တာလပတ် မိုးထား သော လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေး ကျောကော့ နေအောင် ခံရ၏ ။ ရွာ သည် ဆိုတာ ထက် ကြမ်းလိုက်သည့် မိုးရယ် ။ တာလပတ် ရွက်ဖျင် မှ မိုးရေစက်တွေ ပေါက်ကျလာသည် ။ လေသရမ်း ကြောင့် မိုး ထားသော ရွက်ဖျင်ကြီး ဖောင်းထ လာသည် ။

ရွက်ဖျင်အမိုး အောက် တွင် ပင် ကျဉ်းကျဉ်းကျပ်ကျပ် ထဲ ၌ မိုးလွတ်ရာ ကို နေရာ အရွှေ့အပြောင်း လုပ်ကြရသည် ။ ကောင်တာခုံ အနီး တွင် ဖွင့်ထားသော ရောင်စုံထီးကြီး လန်ထွက် မသွားအောင် စားပွဲထိုးလေး တစ်ယောက် က ထီးတိုင် မှ ဆွဲ ထားရသည် ။ လေထန်ကုန်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေး ၏ အဖြစ် မှာ ပင်လယ်ပြင် တွင် မုန်တိုင်း မိသော သင်္ဘော တစ်စင်း လို ... ။

မိုးကြမ်း နှင့် အတူ သူ့ စားပွဲ သို့ ကဗျာဆရာ ကောင်မလေး ရောက်လာသည် ။ သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လုလင် ရေးသား သော ကုသိုလ်ရနံ့ သင်းသည့် ဝတ္ထုတိုလေး တွေ ကို သိပ် ကြိုက်သည် ဟု မကြာခဏ ပြောတတ်သော ကဗျာဆရာ ကောင်မလေး ဖြစ်သည် ။ ကောင်မလေး စကား ကို သူ မယုံခဲ့ပါ ။ လေသံ အရ ပင် အမှန် ကို သဘောပေါက်ခဲ့ သည် ။ လူချင်း သူ နှင့် နီးစပ်ချင် သောကြောင့် ကြံဖန် ပြော သော စကားမှန်း သိခဲ့သည် ။ မုသားမာယာ တို့ မလိုပါ ။ ကောင်မလေး ကို သူ ရှောင်ခဲ့သည် ။ နှုတ်ခမ်း ထူထူ ၊ မျက်လုံး ပြူးပြူး ၊ စိတ်ထား ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်း ဒီကောင် မလေး ကို အဆွေခင်ပွန်း ဖွဲ့ ချင်သော စိတ် သူ့ တွင် မရှိ ခဲ့ပါ ။

အလိုလေး ... မရှောင်သာ မိုးကြမ်းခိုက် မိုက်မယ် ထင်လို့လား မသိ မျက်နှာချင်းဆိုင် လာ ထိုင်နေ ပြန်ပြီ ။ ဘဝ အပေါ် သိမြင်နားလည်မှု ဉာဏ်အား ကောင်း သလောက် ရွေးချယ်စရာတွေ များစွာ ရှိသော လောကကြီးတွင် လုလင် အရွေးအချယ် တတ်ပါသည် ။ ရှောင်လေ ဝေးဝေး အမိုက်မလေးပေါ့ ။ လေရူးမလေး ( သို့ ) ရွက်ဝါ လို ဟိုကြွေ သည်ကြွေ ကောင်မလေး ကို ကရုဏာ ဖြစ်မိသည် မှန်သော်လည်း လက်တွဲ မိုက်ဖို့ရာ အသိတရား က ခွင့်မပြုပါ ။

ကောင်မလေး က နွဲ့တဲ့တဲ့ ခရာတာတာ လေသံဖြင့် စကားတွေ ကို ဆက်တိုက် ဆိုနေသည် ။ သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လုလင် က တုံ့ပြန်သော စကား မဆို ။ ဆုံးဖြတ်ချက် ပါသော တည်ငြိမ်သည့် အကြည့် ဖြင့်သာ ပြန်ကြည့်သည် ။ မိုး ကလည်း ကြမ်းလိုက်တာနော် ။ သိပ်ချမ်းတာပဲနော် ။ ပျင်းစရာကောင်းလိုက်တာ ။ မိုးရွာ ထဲ လမ်းမလျှောက် ရဲဘူးလား ။ လုလင် က ပြတ်သားသော အကြည့် ဖြင့် သာ တုံ့ပြန်သည် ။

လောက တွင် လုပ်ကောင်းသော အလုပ်တွေ များစွာ ရှိကြသည် ။ အဆင့်ဆင့်ပေါ့ ။ အာနိသင် အရှိန်နှုန်းထား အမျိုးမျိုးပေါ့ ။ လူသာမန် ကဗျာဆရာ မျိုးလည်း ရှိသည် ။ ဘဝ ခဏ ရသည့် အခိုက် ဧည့်ဆိုး လို ကဗျာဆရာ မျိုး လည်း ရှိသည် ။ လူကောင်းလူတော် ကဗျာဆရာ မျိုး လည်း ရှိသည် ။ ရမ္မက်ထူထူ အတ္တပျစ်ခဲခဲ ကဗျာဆရာ မျိုး ကတော့ လုလင် အတွက် တော်စမ်းပါ ။ သံသရာဆုံး တိုင် လက်မတွဲကြစတမ်း ။

ကဗျာဆရာ ကောင်မလေး ၏ စကားသံတွေ ရပ် သွားပြီ ။ စကား ရပ် သော်လည်း အကြည့်တွေ က မရပ်ချေ ။ ယောက်ျား တစ်ယောက် အနေနှင့် မိမိ ၏ ဇနီး မယား ချစ်သူသက်ထား မဟုတ်သူ အပေါ် တွင် ဒီ အကြည့်မျိုး ဖြင့် မကြည့်သင့်ချေ ။ မိန်းမသား တစ်ယောက် အနေ နှင့် လည်း ထို သဘောတွင် အကျုံးဝင်သည် ။ လိုအပ်သည် ထက် ပို မများသင့် ။ လိုအပ်သည် ထက် ပို မများသင့် ၊ လိုအပ်သည် ထက် ပိုမများသင့် ။

လေထန်ကုန်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်လေး က မိုးကြမ်း အောက် တွင် မုန်တိုင်းထန် ပင်လယ်ပြင် မှ သင်္ဘော တစ် စင်း လို ရှိနေဆဲ ။ ကဗျာဆရာ ကောင်မလေး ၏ အကြည့် တွေ က လုလင် ထံ သို့ ဆက်လက် စီးဆင်းနေဆဲ ။ လိုအပ်သည် ထက် ပို များနေပြီ ။ လိုအပ်သည် ထက် ပို များနေပြီ ။ ကဗျာဆရာ ကောင်မလေး သည် သူ့ ညီမ အရွယ် မျှ သာ ရှိသေးသည် ။ အားနာစိတ် ဖြစ်မိပါသည် ။ သို့သော် ဆိုသင့်သော စကား ကို ဆိုရပေဦးမည် ။ ဆိုရေး ရှိပါလျက်သား မဆိုခဲ့သော် သံသရာ ဂရပ်ဖစ် တွင် အစွန်းအထင်း ဖြစ်တော့မည် ။

လိုအပ်သည် ထက် ပို များနေပြီလား ။ မလိုအပ်ဘဲ ပို များသည် ထက် များလာသည် ဟု ဆိုရမည် ။ ငါ ဟာ ငါ့ ချစ်သူ မဟုတ်သူ ကို ချစ်သူ လို မနေတတ်ဘူး ။ စကား တိုတို ကို သာ ဆိုပြီး လုလင် သည် မိုးတော ထဲ သို့ ထွက် လာခဲ့၏ ။ ကဗျာဆရာ ကောင်မလေး ကျန်ခဲ့သည် ။ ကျန်စမ်းပါစေ ။ လောက ဆိုသည် မှာ အရင်းခံ သဘာဝ အရပင် ဥပေက္ခာ လုပ်ရတာတွေ အလွန် များသည် ။ မိုးရေစက်များ သူ့ ကိုယ် ပေါ်တွင် ခုန်ပေါက် နေသည် ။ အချိန်တိုင်း ဘယ်အရာ ကို ဦးစားပေး ပြီး ဥပေက္ခာ ပြုမလဲ ။ ဥပေက္ခာ ဆိုင်ရာ ရွေးချယ်မှု အထူး အရေးကြီးသည် ။ လုပ်ကောင်းသော အရာ အပေါ် စွဲမြဲပွားများခြင်း ဆိုသည် မှာ ပယ်ကောင်းသော အရာ ပယ်ပြီး မှသာ ဖြစ်နိုင်သည် ။ မိုးတော ထဲ တွင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် လက်လွှဲ လျှောက်ရခြင်း ကို လုလင် နှစ်သက်သည် ။

( ၄ )

ဘဝ နှင့် သံသရာ ကို သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လုလင် အတွေး စစ်တမ်း ထုတ် နေမိသည် ။ ဒီရေတွေ တက် လာသည် ။ ဒီရေတွေ တက် လာသည် ။ မရဏဒီရေတွေ ဖြစ်သည် ။ လူ့သက်တမ်း သတ္တဝါတွေ ရဲ့ သက်တမ်း နှင့် အတူ သက်တမ်း ရင့်လှပြီ ဖြစ်သော မရဏဒီရေတွေ ဖြစ်သည် ။ လူသား အများစုကြီး မှာ ဒီရေတွေ တက်လာသည် ကို သိကြသည် မဟုတ် ။ မသိပျော် ပျော် နေကြသည် ။ မသိငို ငို နေကြသည် ။ နှစ်ဆယ့်သုံး နှစ်ပိုင်းတစ်ပိုင်း ဒီဂရီ တိမ်းစောင်းသော ကမ္ဘာကြီး ၏ နေရာ များစွာသည် အိပ်မောကျ လျက် ရှိသည် ။ ဒီရေတွေ ကလည်း မြင့်မြင့်တက် လာလိုက်တာ ။ အိပ်မောကျ နေရာ မှ နိုးလာသော တစ်ယောက်စ နှစ်ယောက်စ သည် ပြတင်းတံခါး ဖွင့် ကြည့်ပြီး မြင်ကွင်း အပေါ် ကောက်ချက်ချ လွဲနေကြ ပြန်သည် ။ မရဏဒဏရေ ဟု မမြင် ။ သာယာလှပသော ဒီရေ ဟု မြင်နေကြ ပြန်သည် ။

တက်လာသော ဒီရေတွေ က လေးလေးရင့်ရင့် အသံကြီးတွေ ဖြင့် သီချင်း တစ်ပုဒ် ကို အော်ဆို နေကြသည် ။ ရှင်ခြင်းသည် မမြဲ ၊ သေခြင်းသည် မြဲပါလေ ။ ဘဝတွေ ၊ ရုပ်နာမ်တွေ ၊ ဇာတိ စ လို့ ဇရာ လာသလေ ... ဗျာဒိ မရဏ ချန်ထားလို့ မရပေ ... လောင်စာတွေ ။ ဒီရေ ပြန် ကျသွားချိန် တွင် ကျဒီရေ နှင့်အတူ ဘဝ အသီးသီး အစဉ်အတိုင်း ပါသွားကြ မှာ အလွန် သေချာသည် ။ အသက်ကြီးသူ က ရှေးဦးစွာ ဒီရေ ထဲ ပါမည် ။ အသက် ငယ်သူ က နောက်မှ ပါမည် ။ ဒီလို အစဉ် အတိုင်း မဟုတ် ။ ဘဝ နှင့် သံသရာ တွင် ရှိခဲ့သော အကြောင်းတရား အပေါင်းအစု ကြောင့် ဖြစ်ထွန်းသော အစီအစဉ် ။ ဒီ အစီအစဉ်ကြီး ကို သွေဖည်လို့ မရဘူးလား ။ လေးလေးရင့်ရင့် သီချင်း ဆိုသံတွေ က ဆန္ဒတွေ ကို ဝါးမျို ပစ်သည် ။

သေပြီး ရှင် တဲ့ ရှင်ခြင်းတရား မရှိတော့ဘူးလား ။ သေသော သေခြင်း မဟုတ် ။ သေသော ရှင်ခြင်း လေ ။ သေတော့ မသေခြင်းတရား ။ ရွှေတိဂုံစေတီတော်မြတ်ကြီး ရင်ပြင်တော် ရှိ ထီးပဒံ အာရုံခံ တန်ဆောင်း တွင် သုဝဏ္ဏ ဘုမ္မိလုလင် ရောက် နေသည် ။ ထက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေ နေသော ထိုင်နည်း ဖြင့် ထိုင်လို့ ။ တက်ဝယ်ဖွဲ့ခွေ နေသော သုခဿနထိုင်နည်း ဖြင့် ထိုင်နေသည် ။ နှာသီးဖျား မှ တိုးဝင် တိုးထွက်နေသော ထွက်လေ နှင့် ဝင်လေ အပေါ် သတိ ကပ် လျက် ရှုမှတ်နေသည် ။ ကျေးဇူးတော်ရှင် ကျိုက်ထီးဆောင်း ဆရာတော်ဘုရားကြီး က သူ့ ကို ပေးသနားထား သည့် ကိုးနဝင်းဂုဏ်တော် ပုတီး ဖြင့် သမထဘာဝနာ ပွားများ ပြီးနောက် ဝိပဿနာဘာဝနာ ဆက်လက် ပွားများ နေခြင်း ဖြစ်သည် ။ သမထဝိပဿနာ ယင်း နှစ်ဖြာ ကို ရွှင်ကြည်ယိုဖိတ် သဒ္ဓါစိတ်ဖြင့် တည်စိတ်ကယ် ခိုင်ခံ့ ။

မတော်မတရား စိတ် ဖြင့် တစ်ကိုယ်ကောင်း ဆန်ခြင်း မဟုတ်သော ၊ ကိုယ် လုပ်ရသော ၊ သူတစ်ပါး ကောင်းဖို့ လမ်းညွှန်ပြသော ၊ ဖေးမရသော ၊ အမြတ်ဆုံး ဗေဒ သဘောပေါက်ခဲ့သည် ။

မတော်မတရား စိတ်ဖြင့် တစ်ကိုယ်ကောင်း ဆန်
ခြင်း မဟုတ်သော ၊

ကိုယ် ကောင်းဖို့ ကိုယ် လုပ်ရသော ၊

သူတစ်ပါး ကောင်းဖို့ သူတစ်ပါး လုပ်ရသော ၊

သူတစ်ပါး ကောင်းဖို့ လမ်းညွှန် ပြရသော ၊

ဖေးမရသော အမြတ်ဆုံး ဗေဒ ။

နှာသီးဖျား ၏ ထိမှု ၊ သိမှု သတိ ကပ်လျက် ရှုမှတ်မှု အားကောင်းလာသည်နှင့် အမျှ ။ ဘဝ ၏ အဟောင်းဆုံးသော ဖွဲ့စည်းမှု ကို ရုန်းထွက်လျက် ဘဝ ၏ အသစ်ဆုံး
သော ဘဝ အမြင်သစ် လမ်းကြောင်း ကို ဖွဲ့စည်းအား ကောင်းလာ၏ ။

သုဝဏ္ဏဘုမ္မိ လုလင် သည် ဓမ္မမေတ္တာ အလင်းစက် ကလေးများ အကြောင်း ကို တန်ရာ တန်ရာ သဘောပေါက်လာ၏ ။

ဓမ္မကလျာမိတ္တ တို့ ဝမ်းမြောက် ။

သာဓု ခေါ်စေ …. ။  ။

▢ မောင်ရန်ပိုင်

📖 ဟန်သစ် မဂ္ဂဇင်း
      အမှတ် ၉၉
      ၂၀ဝ၂ ခုနှစ်

Friday, May 30, 2025

ဝတ္ထုတို ရေးနည်း အခြေခံ လမ်းညွှန်


 

❝ ဝတ္ထုတို ရေးနည်း အခြေခံ လမ်းညွှန် ❞
        ( ကြူကြူသင်း )
     
◾ဝတ္ထုတို ဆိုတာ

ဝတ္ထုတို ရေးမယ် ကြံရင် ဝတ္ထုတို ဆိုတာ ဘယ်လို အရေးအဖွဲ့မျိုးလဲ ဆိုတာ ကို သိထားနှင့်ဖို့ လိုပါတယ် ။ ဝတ္ထုတို ဆိုတာ ရသစာပေ အဖွဲ့ ထဲမှာ ပါဝင်ပြီး တိုတို နဲ့ လိုရင်း ကို ရောက်အောင် ရေးရတဲ့ စာပေပုံစံ တစ်မျိုး ဖြစ်ပါတယ် ။

ဝတ္ထုတို အရေးအဖွဲ့ ကျွမ်းကျင်ပြီး ထင်ရှားကျော်ကြားတဲ့ စာရေးဆရာကြီး အချို့ ရဲ့ အဆိုအမိန့်များ ကို ကောက်နုတ် တင်ပြပေးချင်ပါတယ် ။ ဆရာကြီး များ က ဝတ္ထုတို ရေးတာ နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ဒီလို ဆိုပါတယ် ။

၁ ။ ဝတ္ထုတို ရေးဖွဲ့ရင် တိုတို နဲ့ လိုရင်း ကို ရေးရမယ် ။
( ရှည်ရှည်လျားလျား ဖွဲ့နွဲ့ ရေးနေရင် ဝေ့ ထွက်သွားတတ်လို့ ဖြစ်ပါတယ် ။ )

၂ ။ အရေးအသား သွက်ရမယ် ။
( အရေးအသား မသွက်ရင် ဖတ်တဲ့ လူ ငြီးငွေ့ သွားတတ်ပါတယ် ။ )

၃ ။ ပါဝင်တဲ့ ဇာတ်ဆောင်တွေ ရဲ့ ပြောဆိုလှုပ်ရှားပုံတွေ ကို ပြက်ပြက်ထင်ထင်
မြင် လာအောင် သရုပ်ဖော် ရေးနိုင်ရမယ် ။

၄ ။ မလိုအပ်တဲ့ အကြောင်း နဲ့ မဆိုင်တဲ့ အချက်တွေ ကို ထည့် ရေးဖို့ မလိုပါ ။ စာဖတ်သူ အာရုံ ကျက်စား စေလိုတဲ့ သဘော တစ်ရပ် ၊ အချက် တစ်ချက် ကို သာ မူတည်ပြီး ရေးသားသင့်တယ် ။ ( မလိုအပ်တာ ၊ မဆိုင်တာတွေ ကို ထည့် ရေးရင် စာ ဖောင်းပွပြီး စာဖတ်သူ အာရုံထွေပြား သွားမှာ ဖြစ်ပါတယ် ။ )

၅ ။ သုံးနှုန်းတဲ့ စကားလုံးတွေ က ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ် ထိထိမိမိ ရှိရမယ် ။ သုံးသမျှ စကားလုံးတွေ ဟာ ဇာတ်ဆောင် ဒါမှမဟုတ် ဇာတ်လမ်း ကို အထောက်အကူ ဖြစ် စေရမယ် ။
( စကားလုံးတွေ များပြီး ဖွာ နေရင် ဝတ္ထု ဟာ ပေါ့ပျက်ပျက် ဖြစ် သွားတတ်ပါတယ် ။ )

၆ ။ ဝတ္ထုတို ရေး ရာမှာ ဇာတ်လမ်း က အဓိက မဟုတ်ဘဲ လူ့သဘော လူ့သဘာဝ နဲ့ လူ့စရိုက် အဖွဲ့တွေ ကို ပေါ်လွင်အောင် ရေး နိုင်ဖို့က အဓိက ဖြစ်တယ် ။

၇ ။ ဝတ္ထုတိုကောင်း တစ်ပုဒ် ဖြစ် လာဖို့ အတွက် စာရေးသူ ရဲ့ ဘဝ အကြား အမြင် ၊ ဘဝ အသိ နဲ့ စေတနာ ရှိ ဖို့က အရေးကြီးပါတယ် ။
( လောက အတွေ့အကြုံတွေ ထဲ က အကြောင်းအကျိုး ၊ အကောင်းအဆိုးတွေ ကို ခွဲခြား စံစား သိတတ်ပြီး စေတနာ ကောင်း နဲ့ ရေးသားခဲ့ရင် ရသ စာပေကောင်း ဒါမှမဟုတ်  စာ ကောင်းပေမွန် စာရင်းဝင် ဝတ္ထုတိုကောင်း တစ်ပုဒ် ဖြစ်လာမှာ မလွဲပါ ။ )

ဒီအချက် ( ၇ ) ချက် က ဝတ္ထုတို ရေးဖွဲ့တဲ့ စာရေးဆရာကြီးများ ရဲ့ လမ်းညွန်ချက်များ ဖြစ်ပါတယ် ။ 

ဒါပြီးရင် ဝတ္ထုတို စ ရေးမယ့် ဝါသနာရှင်များ အတွက် သိထားသင့်တဲ့ အခြေခံ အချက်များ ကို ဆက်လက် ဖော်ပြ သွားပါမယ် ။

◾ဝတ္ထုတို ရေးရင် အခြေခံ သိထားရမယ့် အချက်များ

၁ ။ ရေးမယ့် စာရွက် ရဲ့ ဘယ်ဘက်ဘေး မှာ တစ်လက်မခွဲ လောက် ချန်ပါ ။
( ဒါမှ နောင် ဖြည့်စရာ ပြင်စရာ ရှိရင် ဖြည့်နိုင် ပြင်နိုင်မယ် ။ )

၂ ။ စာမျက်နှာ နံပါတ် ကို စာရွက် ရဲ့ ညာဘက် ထိပ် မှာ တပ်ပါ ။
( ဒါမှ အယ်ဒီတာ က အလွယ်တကူ တွေ့ရှိနိုင်မယ် ။ )

၃ ။ စာမျက်နှာ တစ်ဖက်တည်း မှာ သာ ရေးရမယ် ။
( ဒါမှ စာ စီ တဲ့ အခါ ကြည့်ရတာ လွယ်ကူပါတယ် ။ )

၄ ။ လက်ရေး ပီပီသသ ရေးပါ ။
( မပီမသ ဖြစ်နေရင် စာသား လွဲချော်ပြီး အဓိပ္ပာယ် မှားနိုင်ပါတယ် ။ )

၅ ။ စကားပြော နဲ့ ရေး ရင် လည်း ရတယ် ၊ စကားပြေ နဲ့ ရေး ရင် လည်း ရပါတယ် ။ ဒါပေမဲ့ စာ နဲ့ စကား ရောထွေး မရေးရပါ ။
( “ တယ် ” နဲ့ ရေးလိုက် ၊ “ သည် ” နဲ့ ရေးလိုက် လုပ်ရင် စာ ပုံစံ ပျက်ပါတယ် ။ )

၆ ။ စကားပြော နဲ့ ရေးတဲ့ အခါ စကားပြော ပါလာရင် အဲဒီ စကားပြော ( dialogue )
ကို မျက်တောင် အဖွင့် အပိတ် (  “ .............. ” ) နဲ့ ရေးရပါတယ် ။
( ပုံစံမှာ - “ ဆရာကြီး ကျန်းမာပါရဲ့လား ရှင် ” )

၇ ။ စာ ရေးတဲ့ အခါ စာပိုဒ် အသစ် စ တိုင်း စာလုံး နှစ်လုံးစာ လောက် အတွင်းဘက် သို့ တိုးပြီး ရေးပါ ။
( ပုံစံ မှာ ) -
          ( လောက တွင် သစ္စာတရား ထက် ချိုမြိန် သော အရသာ မရှိပေ ။ သစ္စာတရား ၏ ထက်မြက်သော စွမ်းအား ကို ဖော်ကျူးသည့် ဇာတ်တော်ကြီး များနှင့် ပုံပြင်ဝတ္ထုပေါင်း များစွာ ရှိပေသည် ။ )

၈ ။ စာ ရေးတဲ့အခါ စာသားများ ကို ပိုဒ်စု အလိုက် ခြားပြီး ( space ခြားပြီး ) ရေးနိုင်ရင် ပို ကောင်းပါတယ် ။ မခြားဘဲ ရေးရင် အဓိပ္ပာယ် ကောက် လွဲတတ်ပါတယ် ။
( ပုံစံ မှာ - ဆရာ မပြ နည်းမကျ ။ ဆရာမ ပြ နည်းမကျ ။ )

၉ ။ ဝတ္ထုခေါင်းစဉ် ကို စာမျက်နှာ နံပါတ်တစ် ရဲ့ အပေါ်ဆုံး အလယ် တည့်တည့် မှာ တပ်ပါ ။

အဲဒီ အချက် ကိုးချက် ကတော့ ဝတ္ထုတို စ ရေးမယ့် ဝါသနာရှင်များ အတွက် သိထားသင့်စရာ အချက်များပဲ ဖြစ်ပါတယ် ။ အခု ဆက်လက်ပြီး ဝတ္ထုတိုကလေး တွေ ကို ကျွန်မ ဘယ်လို ရေးဖွဲ့ခဲ့သလဲ ဆိုတာကို လမ်းညွှန်ချက် တစ်ခု အနေနဲ့ မျှဝေ အသိပေး လိုပါတယ် ။

◾ဝတ္ထုတို ရေးရန် လမ်းညွှန်

တကယ်တော့ ဝတ္ထုတို ရေးသားနည်း ဆိုတာ ပုံသေကားကျ မရှိပါဘူး ။ သင်ကြားပေးလို့ အလွယ်တကူ ရနိုင်တဲ့ ပညာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး ၊ ဝါသနာ ကလည်း ထက်သန်ပါ မှ ၊ ဇွဲလည်း ရှိပါ မှ ဝတ္ထုတိုကောင်း တစ်ပုဒ် ကို အောင် အောင်မြင်မြင် ဖန်တီးနိုင် မှာ ဖြစ်ပါတယ် လို့ ဆရာကြီးများ က ယူဆပါတယ် ။

စာရေးနည်း သင်တန်း ဆိုတာ ဂဏန်းသင်္ချာ တွက် သလို နှစ် နဲ့ နှစ် ပေါင်း လေး ရတယ် လို့ တိတိကျကျ သင်ကြား ပို့ချပေးလို့ မရပေမဲ့ ဘယ် စာ ကို ဘယ်လို တွေး လို့ ဘယ် စာ ကို ဘယ်လို ရေးဖွဲ့ပြီး ဘယ်လို အသိတရားမျိုး ပေး နိုင်မယ် ဆိုတာမျိုး ကို တော့ လမ်းညွှန်လို့ ပေး နိုင်ပါတယ် ။ အသိတရား ကြွယ်ဝ လာအောင် ၊ အတွေးအခေါ် မြင့်မားလာအောင် ရေးဖွဲ့ နိုင်ရင် ဖတ်ရတဲ့ လူ အတွက် လည်း အကျိုး ရှိမယ် ။ ရေးသားတဲ့ လူ ရဲ့ ရင် ထဲ က စေတနာ နဲ့ ပေးချင် တဲ့ အသိတရားတွေ ကလည်း ပျံ့နှံ့ သွားပြီး လောက ကောင်းကျိုး ကိုလည်း ဆောင်နိုင်ပါတယ် ။ 

ဒီနေရာ မှာ ကျွန်မ ကြူကြူသင်း ရဲ့ ကိုယ်တွေ့ ဝတ္ထု ရေးနည်းကလေး နဲ့ ယှဉ်ပြီး တင်ပြချင်ပါတယ် ။ ကျွန်မ ဝတ္ထုတွေ စ မရေးခင် ကတည်း က ဝတ္ထုတွေ ကို စွဲစွဲမြဲမြဲ မက်မက်မောမော ဖတ်ရှုခဲ့တဲ့ အလေ့အကျင့် ရှိပါတယ် ။ အဲဒီ အလေ့ အကျင့် ကပဲ စာ ရေးချင်အောင် လှုံ့ဆော်ခဲ့တာ လို့ ထင်ပါတယ် ။ ဇာတ်ကြီး ဆယ်ဘွဲ့ နဲ့ ငါးရာငါးဆယ် နိပါတ်တော်တွေ ကို ငယ်စဉ် ကလေးဘဝ ကတည်း က နား ယဉ်ခဲ့တဲ့ အတွက် အမှား နဲ့ အမှန် ၊ အပြစ် နဲ့ အကျိုး ၊ ပရ နဲ့ အတ္တ စ တာတွေ ကို ခပ်ရေးရေး ခွဲခြား သိထားနှင့် သလိုပါပဲ ။ အသက် လေး - ငါး - ခြောက်နှစ် အထိ ဝတ္ထုဇာတ်ကြောင်း တွေ ကို နား ယဉ်ခဲ့တယ် ။ နောက်ပိုင်း ကိုယ်တိုင် ဖတ်ရှု လာနိုင်တဲ့ အခါ အဲဒီ ဇာတ်ကြောင်းတွေ ထဲ ဝင်ပြီး ခံစားတတ် လာပါတယ် ။

လူ့ဘဝ အတွေ့အကြုံ ဆိုတာ စာ ရေးသူ တစ်ယောက် အတွက် ကုန်ကြမ်း တွေပါပဲ ။ အဲဒီ လူ့ဘဝ အတွေ့အကြုံ ဆိုတဲ့ အထဲ မှာ ပတ်ဝန်းကျင် လောက လည်း ပါဝင်ပါတယ် ။ အားလုံး သိကြပြီးသား ပုံပြင်လေး တစ်ပုဒ် ကို ဥပမာ တင်ပြချင်ပါတယ် ။ လေပြင်းမုန်တိုင်း တိုက်လို့ တစ်နေရာ စီ ရောက်ရှိ သွားကြ တဲ့ ကျေးညီနောင် ပုံပြင်ပါ ။ ရသေ့ရဟန်း သူတော်စင်တွေ သီတင်းသုံးတဲ့
ကျောင်းသင်္ခမ်း ကို ရောက်သွားတဲ့ ကျေးသားလေး ဟာ ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့တဲ့ ကျေးသားကလေး ဖြစ်သွားတယ် ။ သူခိုးဓားပြတွေ ဆီ ရောက် သွားတဲ့ ကျေးသားကလေး ကတော့ မိုက်ရိုင်းကြမ်းတမ်း တဲ့ စကားတွေ ကိုသာ ဆိုတတ်တဲ့ ကျေးသားကလေး ဖြစ်သွားတယ် ။ ကျွန်မ ပြောချင်တဲ့ အကြောင်း က ပတ်ဝန်းကျင် က လူ ကို ပြောင်းလဲစေတယ် ဆိုတာပါပဲ ။ တစ်နည်းအားဖြင့် ပြောရမယ် ဆိုရင် ပတ်ဝန်းကျင် ဟာ စာ ရေးမယ့် သူ ရဲ့ စိတ် ခံစားမှု ကို ပြောင်းလဲ စေပါ တယ် ။

ဆိုပါစို့ ၊ အနိဋ္ဌာရုံတွေ ကို သာ တွေ့ နေရတဲ့ စာ ရေးသူ တစ်ယောက် ဟာ ဒါမှမဟုတ် အနိဋ္ဌာရုံတွေ ပြည့်နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် မှာ ကျင်လည် နေရတဲ့ သူ ဟာ အဲဒါတွေ ကိုပဲ စာ ရေး ဖြစ်တော့မှာ သေချာပါတယ် ။ အကယ်၍ စာရေးသူ တစ်ယောက် ဟာ ဣဋ္ဌာရုံတွေ ဝန်းရံ နေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင် မှာ ကျင်လည် နေရတဲ့ သူ ဆိုရင် သူ ရေးဖွဲ့တဲ့ စာတွေ ဟာ ချမ်းမြေ့တဲ့ ၊ ပြည့်စုံတဲ့ ၊ မေတ္တာတရားတွေ နဲ့ ပြည့်စုံနေတဲ့ အဋ္ဌာရုံ အဖွဲ့တွေ ဆီ ဦးတည် ထားတဲ့ စာတွေပဲ ဖြစ်လာပါလိမ့်မယ် ။

ကျွန်မ စဉ်းစားမိတာ တစ်ခု က လောက မှာ နေ နေကြတဲ့ လူတွေ ဟာ အမြဲတမ်းပဲ အနိဋ္ဌာရုံတွေ နဲ့ သာ ကြုံနေရတဲ့ လူတွေ လား ၊ မဟုတ်ပါဘူး ။ အဲသလို ပဲ အမြဲတမ်း ဣဋ္ဌာရုံတွေ နဲ့ သာ ဆုံနေရတဲ့ လူတွေလား ၊ ဒါလည်း မဟုတ်ပါဘူး ၊ အဲသလိုသာ ဆိုရင် လောကဓံတရား ရှစ်ပါး ဆိုတာ ဘယ်မှာ ရှိနိုင် ပါတော့မလဲ ။ တကယ်တော့ လောကကြီး မှာ ချမ်းသာတာ ၊ ဆင်းရဲတာ ၊ ချစ်တာ ၊ မုန်းတာ ၊ ယဉ်ကျေးတာ ၊ ရိုင်းစိုင်းတာ စတဲ့ ဝိရောဓိတွေ ရှိနေ စမြဲပါ ။ အဲသလို ဆန့်ကျင်ဘက် အရာတွေ ပေါင်းစပ် ထားတဲ့ လောကကြီး မှာ စာရေးတဲ့ သူ ဟာ နှစ်ဖက် ကို မျှပြီး တည့်မတ်တဲ့ အမြင် နဲ့ ကြည့် တတ်ရပါမယ် ။ မြင် တတ်ရပါမယ် ။ စာရေးချင် တဲ့ သူ ဟာ အကောင်း အဆိုး ၊ အကြောင်း အကျိုး တွေ ကို ခံစားပြီး ရေးဖွဲ့တတ်သူ ဖြစ် ရပါမယ် ။ လောက ထဲ မှာ ကျင်လည် ဖြတ်သန်း လျှောက်လှမ်း လာရင်း ကြုံတွေ့ လာရတဲ့ အတွေ့အကြုံလေးတွေ က ရင် ကို ထိ သွားတဲ့ အခါ စာ ရေးချင်တဲ့ အာရုံ နိုးကြား သွားပါတယ် ။ အဲဒီလို ထိခိုက်တဲ့ ရိုက်ခတ်မှု ၊ အဲဒီ ရိုက်ခတ်မှု ကို ခံစား လိုက်ရတဲ့ ခံစားချက် ၊ တရားသဘော နဲ့ ပြောရရင် ဝေဒနာ ပေါ့ ။ ဝေဒနာ ဆိုတဲ့ အထဲ မှာ ပျော်တာ ၊ ဝမ်းနည်းတာ ၊ စိတ်အားတက်တာ ၊ စိတ်ဓာတ် ကျတာ ၊ မနာလိုတာ ၊ မုဒိတာပွားတာ စတဲ့ ခံစားမှု အမျိုးမျိုး အထွေထွေ ပါ ပါတယ် ။ ပျော်ရွှင်နေတဲ့ သူတေွ တွေ့ရင် သူတို့ ရဲ့ ပျော်ရွှင်မှု ဟာ ကိုယ့် ရင် ထဲ ကို ကူးစက် လာပြီး ခံစား လိုက်ရတယ် ။ ပြီးတော့ သူတို့ ဘာကြောင့် ပျော်သလဲ ၊ အကြောင်းရင်း ကို ကြည့်တယ် ။ ကြည့်တော့ မြင်တယ် ။ အဲဒီတော့ ဟာ ဒီ အကြောင်းလေး ဟာ သိပ်ကို ကောင်းတဲ့ အကြောင်းလေးပါလား လို့ ခံစား လိုက်ရတဲ့ အခါ မျှဝေ ပေး ချင်တဲ့ ဆန္ဒ နဲ့ ကျွန်မ ဝတ္ထု ရေး ဖြစ်ပါတယ် ။ အဲသလို ပါ ပဲ စိတ် ထိခိုက်စရာ အကြောင်း နဲ့ ကြုံ ခဲ့ရင်လည်း စာနာထောက်ထား ပေးစေ ချင်တဲ့ ဆန္ဒ နဲ့ တမင် ဖန်တီး မယူဘဲ ရတဲ့ ဝတ္ထုမျိုး ရေးဖြစ်ပါတယ် ။ 

မှတ်သား ထားရဖူးတဲ့ စကား တစ်ခု ကို ပြန်လည် မျှဝေ ပေးချင်ပါတယ် ။ အဲဒီ စကား ကတော့ ဒီလိုပါ ။ ရသစာပေ ကို ရေး တဲ့ အခါ ပထမဆုံး အတွေ့ ကို အခြေခံပါမယ် ၊ နောက် အတွေး နယ်ပယ် ကို ရောက်ပါမယ် ။ အဲဒီ အတွေး ကမှ တစ်ဆင့် အရေးအဖွဲ့ ဆိုတာ ပေါ် လာမယ် ၊ ရေးဖွဲ့လိုက်တဲ့ အခါ ခံစားမှု ရသ ကို ပေးစွမ်းနိုင်တဲ့ စာ ဖြစ်သွားပါမယ် ။ အဲဒီကနေ တစ်ဆင့် မြင့် တက်သွားတာ ကတော့ စေတနာ အားပါတဲ့ စာ ပဲ ဖြစ်ပါတယ် ။ စေတနာ အားပါတဲ့ စာ ဆိုတာ ရည်ရွယ်ချက် ကောင်းတဲ့ စာ ဖြစ်ပါတယ် ။ အဲဒီ စေတနာ ဒါမှမဟုတ် ရည်ရွယ်ချက်ကောင်း ဆိုတာက စာရေးသူ က စာဖတ်သူ ကို အဓိက ပေးရမယ့် သဘော ဖြစ်ပါတယ် ။

◾ဝတ္ထုတို တစ်ပုဒ် ရေးဖြစ်ခဲ့ပုံ

လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါင်း ( ၃၀ ) ကျော် ကာလ ၊ အညာဒေသ မှာ ကျွန်မတို့ မိသားစု နေခဲ့တုန်းက အဖြစ်ကလေး တစ်ခု ကနေ ဝတ္ထုတို တစ်ပုဒ် ဖြစ် လာပုံ ကို ပြောပြချင်ပါတယ် ။

အညာ မှာ ကျွန်မတို့ မိသားစု နေရတဲ့ အိမ် က အုတ်တိုက် နှစ်ထပ် ၊ ရှေးအိမ်ကြီးပါ ။ ခြံကြီး ကလည်း အကျယ်ကြီးပါ ။ လေး ဧက လောက် ရှိမယ် ထင်ပါရဲ့ ။ အိမ် က ခြံကြီး အလယ် မှာ ဆောက်ထားတာ ။ ခြံ ထဲ မှာ ထနောင်းပင်တွေ ၊ သီးပင်တွေ ၊ တမာပင်တွေ ကလည်း အုပ်ဆိုင်းလို့ ၊ ခြံပတ်ပတ်လည် မှာ လည်း ကန္တာရ ပင်တွေ ကလည်း ရှုပ်ထွေးလို့ ။ ခြံ ကျယ်လွန်း လို့ ခွေးတွေ မွေး ထားရတယ် ။

ဇာတ်လမ်း အစ က နွေဦးပေါက် ကာလ တမာရွက် နုချိန် ဖြစ်ပါတယ် ။ အချိန် ကတော့ မနက် ( ၁၁ ) နာရီ ကျော်ကျော် လောက်ပါ ။ အိမ်ဦးနတ် လည်း ရုံး တက် နေချိန် ၊ သား နှစ်ယောက် လည်း ကျောင်းသွား နေချိန် ၊ ဥပုသ်နေ့ လည်း ဖြစ်တာမို့ သီလ ယူ ၊ မွန်း မတည့်ခင် နံနက်စာ စား ၊ အိမ်မှုကိစ္စတွေ ဘေးဖယ် ထားပြီး ခဏတစ်ဖြုတ် နား နေတဲ့ အချိန်ပါ ။ အဲဒီ ခဏမှာပဲ အိမ်နောက်ဘက် ဆီ က သဲကြီးမဲကြီး ထိုးထိုး ဟောင်နေတဲ့ ခွေးတွေ ရဲ့အသံ ကို ကြား လိုက်ရတာ ပါ ။ ပြတင်းပေါက် ကနေ လှမ်း ကြည့်လိုက်တော့ ကန္တာရ ချုံ တွေ နားမှာ ကောင်လေး တစ်ယောက် ၊ နောက် အဲဒီ ချုံတွေ နား က တမာပင် ပေါ် မှာ ကောင်မလေး တစ်ယောက် ။ ကောင်လေး က တုတ်ကြီးတစ်ချောင်း နဲ့ တဟဲ့ဟဲ့ နဲ့ ခြောက်နေ ပေမဲ့လည်း ခွေးတွေ က ဆွဲ တော့ မလို ကိုက် တော့ မလို မာန်ဖီ နေကြတာ ။ ဒါနဲ့ ကျွန်မ လည်း ခြံ ထဲ ဆင်း သွားလိုက်ရတယ် ။ မလှမ်းမကမ်း ရောက်တော့ “ ကျွန်တော်ပါ အန်တီ ” လို့ ကောင်လေး က အသံ ပြုတယ် ။ သေသေချာချာ ကြည့် လိုက်တော့ အိမ်ဦးနတ် ရဲ့ မိတ်ဆွေ လမ်းအရေးပိုင်ရုံး က ညစောင့် ကောင်လေး မောင်တိုး ဖြစ် နေတယ် ။

ကျွန်မ ခွေး တွေ ကို မောင်းထုတ် ပေး လိုက်တော့ တမာပင် ပေါ် က ကောင်မလေး အောက် ရောက်လာတယ် ။ အသားညိုညို ပိန်ကပ်ကပ်ကလေး ၊ အသက် ဆယ့်ခြောက် ဆယ့်ခွန်နှစ် လောက် ရှိမယ် ထင်ပါရဲ့ ။ ကျွန်မ က သူတို့ နှစ်ယောက် အတူတူ လာတာလားလို့ မေးတော့ မောင်တိုး က “ မဟုတ်ဘူး အန်တီ ၊ သူ က တမာရွက်တွေ လာ ခိုး ခူးနေတာ ” လို့  ဦးအောင် ဖြေတယ် ။ “ အောင်မယ် ၊ အောင်မယ် ၊ သူ ကလည်း ထင်း တွေ လာ ခိုး ခုတ်နေပြီးတော့ ” လို့ ကောင်မလေး က ခပ်စွာစွာ ဝင် ပြောတယ် ။ အဲဒီမှာ မောင်တိုး က “ ဒါ ငါ နဲ့ သိပြီးသား အန်တီခြံ မို့ ဝင် ခုတ်တာ ၊ နင့် လို ခိုး ဝင်တာ မဟုတ်ဘူး ” လို့ တုံ့ပြန်တယ် ။ ကောင်မလေး ကလည်း ဘယ် ငြိမ်နေလိမ့်မတုံး ၊ ချက်ချင်းပဲ “ ငါလည်း ငါတို့ အမေ နဲ့ ခင် တဲ့ အန်တီ ခြံ မို့ ဝင် ခူး တာ ဘာဖြစ်လဲ ” လို့ အားကျမခံ ပြောတယ်လေ ။

“ ဟဲ့ နေပါဦး ညည်း က ဘယ်သူ့ သမီး လဲ ” လို့ မေးမိတော့ ကောင်မလေး က မီးရထားသံလမ်း နဲ့ တစ်ခေါ် ကျော်ကျော် လောက် မှာ ရှိတဲ့ တဲအိမ်စုစုကလေး တွေ ဆီ လက်ညှိုး ထိုးပြရင်း သူ့ အဖေ ဘယ်သူ ဆိုတာ ပြောပြပါတယ် ။ လက်စသတ် တော့ သူ့ အမေ က ကျွန်မတို့ အိမ် မှာ သုံးလေးရက် တစ်ခါ လာပြီး ကြမ်းတိုက် ၊ အဝတ်လျှော် ၊ မီးပူထိုး နဲ့ ကူညီ လုပ်ပေးနေတဲ့ “ ဒေါ်ပုမ ” ဖြစ်နေတာကိုး ။ ကောင်မလေး နာမည် က “ ခင်မေ ” တဲ့ ဒေါ်ပုမ ရဲ့သမီး အကြီးဆုံး ၊ ဈေး ထဲ က ကုန်ခြောက်ဆိုင် တစ်ဆိုင် မှာ လက်တိုလက်တောင်း လုပ် ပေးနေတဲ့ ကောင်မ လေး ။ အဲဒီ နေ့ က ဥပုသ်နေ့ မို့ ဈေး ပိတ် လို့ ပေါ်ဦးပေါ်ဖျား မှာ ဈေး ကောင်းရတဲ့ တမာရွက်ချဉ် လုပ်ဖို့ တမာရွက်နု တွေ ဝင်ခူးတာ လို့ သိ လိုက်ရတယ် ။

ဒါက ကျွန်မ ဝတ္ထုတို ရဲ့ ဇာတ် အစ “ မောင်တိုး ” နဲ့ “ ခင်မ ” တို့ တွေ့ဆုံပုံ ကလေးပါ ။ ကြား ထဲမှာ သူတို့ နှစ်ယောက် ဘယ်လို ချိတ်ဆက် ဖြစ်ပြီး ဘယ်ပုံ မေတ္တာ ရှိသွားကြတယ် ဆိုတာတော့ ကျွန်မ မသိလိုက်တော့ပါဘူး ။ ဒါပေမဲ့ သီတင်း လည်း ကျွတ်ရော လက်နှိပ်စက် နဲ့ ရိုက် ထားတဲ့ မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာလေး ကို “ ဒေါ်ပုမ ” က ကျွန်မ ကို ပေး လာပါတယ် ။ “ ခင်မေ ” နဲ့ “ မောင်တိုး ” တို့ ရဲ့ မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်စာပါပဲ ။ အတိုးချုံး ပြောရရင် အဲဒီ မင်္ဂလာပွဲ ကို လမ်းအရေးပိုင် ရဲ့ ဇနီး နဲ့ ကျွန်မ ခပ်စောစော ပဲ ရောက်အောင် သွားခဲ့ကြပါတယ် ။ ကျွန်မ တို့ နှစ်ယောက် စလုံး က သူတို့တွေ ကို သံယောဇဉ် စိတ် နဲ့ သွားကြတာပါ ။ သတို့သမီး “ ခင်မေ ” အတွက် မိတ်ကပ်ဘူးတွေ နဲ့ သစ်ခွပန်းတွေ လည်း ပါ သွားတယ်လေ ။ 

ကျွန်မတို့ ရောက်သွားတော့ သတို့သား “ မောင်တိုး ” က သူ့ အပေါင်း အသင်းတွေ နဲ့ အတူ တဲလေး ရှေ့ မှာ ဝါးလုံးတွေ တာလပတ်တွေ နဲ့ မဏ္ဍပ်ထိုး တုန်း ၊ သတို့သမီး “ ခင်မေ ” ကလည်း နေ့တစ်ဝက် လုပ်အား ရအောင် ဈေးထဲ မှာ အလုပ် ဆင်းနေတုန်း ၊ သတို့သမီး အမေ ဒေါ်ပုမ ကလည်း လက်ဖက်တွေ ကို အချဉ်သတ်တုန်း ။ ကျွန်မတို့ သူတို့ ကို ကြည့်ပြီး မော လိုက်တာ ၊ သူတို့ ကတော့ တက်တက်ကြွကြွ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နဲ့ ။

သူတို့ မင်္ဂလာပွဲ က အပြန် ကျွန်မ ရင် ထဲ မှာ ဝေဒနာတွေ ကပ် ပါလာတယ် ။ သူတို့တွေ မပြည့်မစုံ ရှိတာတွေ ၊ ကသီကရီ ဖြစ်တာတွေ ၊ အဆင်မပြေ ဖြစ်တာတွေ ။ အဲဒီ ကြားထဲ က သူတို့ ပျော်ရွှင် နေကြတာတွေ ၊ ဒါတွေကို ကျွန်မ မြင်တွေ့ ခံစား ခဲ့ရပြီး ကရုဏာစိတ်တွေ ပေါ်ပေါက် နေလို့ပါပဲ ။ အဲဒီ ည မှာပဲ “ နေ နှင့် လ ” ဆိုတဲ့ ဝတ္ထုတိုကလေး ကို ကျွန်မ ရေးဖွဲ့ ဖြစ်ခဲ့တာပါပဲ ။

မနက် ( ၅ ) နာရီ လောက် ကနေ ညနေ ( ၆ ) နာရီ အထိ သူများ ဆိုင် မှာ သွား လုပ်ရတဲ့ နေ့စား အလုပ်သမလေး “ ခင်မေ ” နဲ့ ညနေ ( ၆ ) နာရီ ကနေ မနက် ( ၆ ) နာရီ အထိ တစ်ညလုံး ရုံးစောင့် လုပ်ရတဲ့ အလုပ်သမားလေး “ မောင်တိုး ” တို့ ရဲ့ ဘဝ ဟာ နေ့ဘက် မှာ ထွက်တဲ့ နေမင်း နဲ့ ညဘက် မှာ ထွက်တဲ့ လမင်း လို ဖြစ်နေပါလား ဆိုတဲ့ အတွေး ကို ရ လို့ “ နေ နှင့် လ ” လို့ ဝတ္ထုခေါင်းစဉ် ပေး ခဲ့တာ ပါ ။ အခြေခံ လူတန်းစားတွေ ရဲ့ ဘဝ အမော နဲ့ သူတို့ ဘဝလေး မှာ မျှယူ ခံစားမိလို့ ရေးဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဘဝ သရုပ်ဖော် ဝတ္ထုတိုကလေး ပဲ ဖြစ်ပါတယ် ။

ဒါဟာ ဝတ္ထုတို ကို ကျွန်မ ဘယ်လို ရေးသလဲ ဆိုတာ နမှုနာ ပြ လမ်းညွှန် ပေး တာလေး တစ်ချက်ပါ ။

နောက်တစ်ချက် လမ်းညွှန်ချင်တာ ကတော့ ဝတ္ထုတို ရေးချင် ရင် ဝတ္ထုတို များများ ဖတ်ရပါမယ် ။ စာရေးဆရာကြီးတွေ ရဲ့ ဝတ္ထုတို အမျိုးမျိုး ကို သေသေ ချာချာ လေ့လာ သုံးသပ်ရပါမယ် ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ စာရေးဆရာတွေ ဟာ တစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် ရေးနည်း ရေးဟန်တွေ မတူကြလို့ပါပဲ ။ တင်ပြ ပုံတင်ပြနည်းတွေ ကွဲပြားကြလို့ပါပဲ ။ အယူအဆ အာဘော်တွေ ကလည်း ခြား နား တတ်ကြလို့ပါပဲ ။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း ( ၁၀၀ ) ကျော် က ရေးခဲ့တဲ့ ဝတ္ထု တွေ နဲ့ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်း ( ၈၀ ) လောက် က ရေးခဲ့တဲ့ ဝတ္ထု တွေ တောင် မတူကြတော့ ပါဘူး ။ ဒီဘက် ခေတ် ကို ရောက်လာတော့ သိသိသာသာ ကို ကွာခြား သွားပါပြီ ။ စာ များများ ဖတ်တဲ့ လူ က ဒါတွေကို သိလာ နိုင်ပါတယ် ။ လေ့လာမှု များ မှ ဘယ် ဆရာ က ဘယ်လို တွေးတယ် ၊ ဘယ်ဆရာ က ဘယ်လို ဖွဲ့တယ် ၊ ဘယ် ဆရာ က ဘာကို ရည်ရွယ်တယ် ဆိုတာ တွေ ကို သိ ပါမယ် ။ အဲဒီ ဆရာကြီး ဆရာမကြီး တွေ ရေးတဲ့ စာတွေ ထဲ က သုတ နဲ့ ရသ သဘောတရားတွေ ကို မိအောင် ဖမ်းယူ တတ်ရပါမယ် ။

အချုပ် အနေနဲ့ လမ်းညွှန်ချင်တာ က ဝတ္ထုတို ရေး ချင်တဲ့ စိတ် ရှိလာရင် ရေး ဖြစ်အောင် ရေးချလိုက်ပါ ။ စာ များများ ဖတ်ထားတဲ့ သူ အတွက် ရှေ့က ပြောခဲ့တဲ့ အချက်တွေ ၊ သဘောတရားတွေ ၊ အသိတရားတွေ က အလိုလို ခေါင်း ထဲ စိမ့် ဝင် သိုမှီးထားပြီး ဖြစ်တဲ့ အတွက် ဝတ္ထုတိုကောင်း တစ်ပုဒ် ဖြစ် လာ ပါလိမ့်မယ် ။ လေ့ကျင့်မှု များလေလေ ဝတ္ထုတိုကောင်း တစ်ပုဒ် ဖြစ်ဖို့ အခွင့် အရေး များလေလေပါပဲ ။

ဒါဆိုရင် ဝတ္ထု ရေးဖို့ အတွက် အခြေခံ လမ်းညွှန်ချက်ကလေး တော့ ရလောက်ပြီ ထင်ပါတယ် ။

အောင်မြင်ကြပါစေ ...

◾ကြူကြူသင်း

📖 စာရေးနည်း လမ်းညွှန်

ယောင်


 

❝ ယောင် ❞ 
( ဦးဆွေ - ဒဿနိက )

“ ဟဲ့ပလုတ်တုတ် ၊ နင့်အဖေ တစ်ကျိပ် နဲ့ ငါ နဲ့ ညား ”

“ ဩော် သံချောင်း ၊ ကာလနာ ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ် သောက်တာ အေးအေးဆေးဆေး မသောက်ဘူး ။ ငါ့ ပဲ လာလာ စ နေ ”

“ ဟဲ .. ဟဲ အန်တီဝင်း ကလည်း ချစ်လို့ ၊ပျော်လို့ စတာပါဗျ ”

“ အန်တီဝင်း ဒါမျိုးကို ငြိမ်ခံ မနေနဲ့ ဟောသည်လို ၊ ဟောသည်လို ပြန် ရိုက်လိုက် ”

အမြည်းပွဲ လာချပေးနေတဲ့ အသားဖြူဖြူ ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း နဲ့ ဥပဓိရုပ်ကောင်းကောင်း အမျိုးသမီးကြီး ကို အရက်ဝိုင်း က ကောင်လေး တစ်ယောက် က ခါး ကို တို့ လိုက်တော့ ယောင်ပြီး ပြောချင် တာပြော နေတာရယ်ကို နောက် ကောင်လေး တစ်ယောက် က ခါး ကို ထပ် တို့ပြီး စောစောက စ လိုက်တဲ့ ကောင်လေး ကို ရိုက်ပြလိုက်တယ် ။ အမျိုးသမီး က ..

“ ရိုက် .. ရိုက် .. ရိုက် .. ရိုက် ”

လို့ ပါးစပ် က တတွတ်တွတ် ရွတ်ပြီး ကောင်လေး ကျောပြင် ကို လက်ဖဝါး နဲ့ ရိုက်နေလေရဲ့ ။ ဆိုင် ထဲက လူ အားလုံးကတော့ သည် မြင်ကွင်းကို ကြည့်ပြီး တဝါးဝါး တဟားဟား နဲ့ ပါ ။ အမျိုးသမီး က ဆိုင် ထဲ ကို မျက်စောင်း လှမ်း ထိုးလိုက်တယ် ။

“ အဲဒါတွေကြောင့် ငါ့ မှာ အလုပ်ပျက် နေတာနော် ။ ငါ့ ကို မစကြပါနဲ့ဆို ။ လူ က ကျနေတာဟဲ့ ”

“ အဘွား အဘွား ၊ ဟိုဘက် ဝိုင်း က မြင်းခွာရွက်သုပ် တစ်ပွဲတဲ့ ”

“ အေး အေး ... သား လာပြီ ... လာပြီ ”

အန်တီဝင်း ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီး က ထ ထွက်သွား မလို့ လုပ်တယ် ။ ဒါကို စောစောက သံချောင်း ဆိုတဲ့ ကောင်လေး က ပဲ

“ ဒီလို ထွက်သွားလို့ ဘယ်ရမလဲ ၊ အကလေး နဲ့ သွားမှပေါ့ ”

ဆိုပြီး ခါးကို တို့ပြီး ကတဲ့ ဟန် လုပ်ပြလိုက်တယ် ။ အန်တီဝင်း ကလည်း ...

“ က ... က ... က ... က ”

ဆိုပြီး တကယ့်ကို အကလေး နဲ့ ထွက်သွား တော့တာပဲ ။ အားလုံးက တဝါးဝါး ပွဲကျ နေကြလေရဲ့ ။

ကိုအေးကို တို့ ၃ ယောက် စလုံး လည်း ဒီ မြင်ကွင်း ကို ကြည့်ပြီး သဘောကျ နေကြတယ် ။ အပြင်မှာ အတော် ဣန္ဒြေကြီး နေတတ်တဲ့ သူငယ်ချင်း ကိုစိုးနိုင် ကတောင် ပြုံးစစ နဲ့ ။

“ ကဲ ဘယ်နှယ့်လဲ ”

လို့ ၊ သည် ဆိုင်လေးကို ခေါ်လာတဲ့ ကိုသန်းတင် က သူတို့ နှစ်ယောက် စလုံး ကို မေးငေါ့ပြီး မေးလိုက်တယ် ။ ကိုအေးကို က လက်ကျန်လေး ကို မော့ လိုက်ကာ ပုစွန်ခြောက်သုပ် တစ်ဇွန်း ကို စားလိုက်ပြီ ...

“ အင်း မဆိုးပါဘူးဗျ ။ အမြည်းလေးတွေ က လည်း တိုတိုထွာထွာလေးတွေ ၊ ဈေး လည်း ချိုတယ် ။ စား လို့ လည်း ကောင်းပါတယ် ။ နောက်ပြီး ဟို အန်တီဝင်း ကြောင့် လည်း စိတ်လက် အတော် ပေါ့ပါးသွား တယ်ဗျ ။ ကျွန်တော် ဖြင့် ဟက်ဟက်ပက်ပက် မရယ်မိတာ ၊ အင်း အခုလို မရယ်မိတာ အတော် တောင် ကြာပြီ ထင်တယ် ။ အတော့်ကို ယောင်တတ်တဲ့ အမျိုးသမီး ပဲ ... နော ”

“ အေးဗျာ ကျွန်တော် လည်း ခပ်ရွံ့ရွံ့ နဲ့သာ လိုက်လာရတာ ။ သည်လို ဆိုင်မျိုး က ပြဿနာ ရှိတတ်တယ်လေ ။ နောက်ပြီး ဆူဆူညံညံ နဲ့ ။ အခုတော့ ရယ်ရယ်မောမော ၊ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် နဲ့ စ နေ ၊ နောက် နေ ကြတာပဲ တွေ့ရတယ် ။ မူးပြီး ဆူညံ ၊ ရမ်းသံ ၊ ဂျီကျသံတွေ မကြားရတော့ သဘော တောင် ခပ်ကျကျ ဖြစ် လာတယ် ”

ကိုစိုးနိုင် က လေအေးလေး နဲ့ ပြန် ပြောလိုက်တယ် ။ ကိုသန်းတင် က သူတို့ နှစ်ယောက် နား ခေါင်း ချင်း နည်းနည်း ကပ် လိုက်တယ် ။

“ အမျိုးသမီး နာမည် က ဒေါ်ခင်ဝင်း တဲ့ဗျ ။ ဒီမှာတော့ ကြီးကြီးငယ်ငယ် သူ့ ကို အန်တီဝင်း လို့ ပဲ ခေါ်ကြပါတယ် ။ အသက် ကတော့ ကျွန်တော်တို့ ၊ ခင်ဗျားတို့ နဲ့ မတိမ်းမယိမ်း ပဲ ရှိမယ် ။ သူ့ ယောက်ျား ဆုံးသွားတာ ၁၅ နှစ် ကျော်ကျော်လောက်တော့ ရှိမယ်ဗျ ။ သည် အရက်ဆိုင် က သူ့ တူလေး ဆိုင် ၊ သူ က ဟိုဘက်က စားပွဲ တစ်လုံး နဲ့ အမြည်း ရောင်းတာပေါ့ဗျာ ။ နေတာကတော့ ဟိုဘ က်ရပ်ကွက် မှာ သူ့ သမီးအငယ် နဲ့ နေတယ် ။ သမီးအကြီး တစ်ယောက် တော့ ရှိသေးတယ်ဗျ ။ သည် မြို့မှာ မနေဘူး ။ သမီးအငယ် ယောကျ်ား က လည်း ငပေ ပါဗျာ ။ လက်သမားလေး ယောင်ယောင် ၊ ပန်းရန်သမားလေး ယောင်ယောင် နဲ့ အရက်ပဲ တစ်နေကုန် မူးနေတဲ့ ကောင်ပါ ။ မွေးထားတဲ့ ကလေးတွေ က ဗုံ စီထား သလိုပဲ ။ အခု အန်တီဝင်း နဲ့ ပါလာတဲ့ ကောင်လေး က လည်း အဲဒီ ကောင့် သားလေး ပဲလေ ”

ကိုသန်းတင် က ရှည်ရှည်ဝေးဝေး ရှင်းပြပါတယ် ။ ကိုအေးကို တို့ ဘေးစားပွဲ က အဲသည် အချိန်မှာ ပဲ အမြည်း တစ်ပွဲ ထ မှာတယ် ။

“ အန်တီဝင်း ရေ ၊ အဘိုးကြီးသုပ် တစ်ပွဲ ဗျို့ ”

“ ရမယ် သားရေ ။ လာမယ် ၊ လာမယ် ”

“ ဘာလဲဗျ အဘိုးကြီးသုပ် ဆိုတာ ”

ခရိုင်အဆင့် ဥပဒေအရာရှိ လုပ်နေတဲ့ ကိုစိုးနိုင် က ဝင် မေးတယ် ။ သူ မမေးလည်း ကိုအေးကို က မေးတော့ မလို့ပါပဲ ။ ကိုသန်းတင် က ပြုံးလိုက်တယ် ။

“ လာတော့ ကြည့်ပေါ့ဗျာ ”

သိပ်မကြာပါဘူး ။ အန်တီဝင်း ကိုယ်တိုင် လာချတော့မှ ၊ ဘာလဲလို့ ။ လက်ဖက် ကို အစုံသုပ် ထား တာကိုး ။ ဒီ ဝိုင်း ကလည်း အန်တီဝင်း နဲ့ ရင်းနှီးပြီးသား ထင်တယ် ။ အမြည်းပွဲ ချပေးပြီး ပြန်ထွက်မယ် အလုပ် ၊ တစ်ယောက် က ...

“ အန်တီဝင်း ရေ ၊ ရက်ပ်ကလေး လုပ်စမ်းပါဦး ။ ရို့ .... အာဟာ .. အာဟာ ”

ဆိုပြီး ခါး ကို တို့လိုက်တော့ အန်တီဝင်း ခမျာ တရို့ရို့ နဲ့ ပါးစပ် က အော်ပြီး ကလိုက်တာ ကောက်ကွေး နေတာပဲ ၊ အတော်လေး ကြာမှ ...

“ မသာကောင်တွေ နော် ။ ငါ့ မှာ အမြည်း တစ်ပွဲ ရောင်းရတာနဲ့ မကာမိဘူး ။ မောကို နေပြီ ”

လို့ ပြောပြီး မျက်စောင်း ကို ခပ်ဆောင့်ဆောင့် ထိုးလို့ ထွက်သွားတယ် ။ ဆယ်ကျော်သက် ကောင်မလေးတွေ က သလို ရက်ပ် က နေတဲ့ အန်တီဝင်း ကို ကြည့်ပြီး ကိုအေးကို နဲ့ ကိုစိုးနိုင် တို့ နှစ်ယောက် ကတော့ ရယ်လိုက် ကြတာ မျက်ရည် ကို ထွက်လို့ ။ သောက်ထားတဲ့ ဘီအီး နဲ့ ဘီယာအရောကလေး ဘယ် ရောက် သွားမှန်း တောင် မသိတော့ပါဘူး ။

••••• ••••• •••••

( ၂ )

အမှန်တော့ သည် မြို့ နဲ့ သည် မြို့ ဆိုတာ ဧရာဝတီမြစ်ကြီး ပဲ ခြားတာပါ ။ တံတား ပဲ ခြားတယ် ပြောပါတော့ ။ ဆိုင်ကယ် နဲ့ သွား ၊ ဘယ်လောက် ကြာတာ မှတ်လို့ ၊ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့် ဌာနဆိုင်ရာ အလုပ်တွေ ၊ မိသားစုကိစ္စတွေ နဲ့ ဆိုတော့ တစ်နှစ် နေလို့ကို တစ်ခေါက် မရောက်ဖြစ်ဘူး ။ ရန်ကုန် တို့ ၊ မန္တလေး တို့ ကမှ တစ်နှစ် ကို နှစ်ခေါက် ၊ သုံးခေါက် ရောက်သေးတယ် ။

အခုလည်း ငယ်ငယ် က ဒေသကောလိပ် တက်ဖက် သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် ရဲ့ သမီး မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ်လို့ လာရတာ ။ ကိုစိုးနိုင် ကတော့ ကိုအေးကို တို့ မြို့နဲ့ မိုင် ၁ဝဝ လောက် ဝေးတဲ့ မြို့ ကပါ ။ ဒါပေမဲ့ သတို့သမီး အဖေ ရော ၊ ကိုသန်းတင် ရော က ကိုအေးကို တို့ ၊ ကိုစိုးနိုင် တို့ နဲ့ ဒေသကောလိပ် တက်ဖက် ၊ တစ်ဆောင် တည်း အတူ နေလာကြတဲ့ သူတွေ ။ သူတို့ အထဲ မှာ ကိုသန်းတင် ကတော့ ငယ်ငယ် ကတည်း က ဝန်ထမ်း မလုပ်ဘူး ။ အခုလည်း အိမ် မှာ စာအုပ် နဲ့ ဗီစီဒီ အငှားဆိုင်လေး ဖွင့်ထားတယ် ။ သတို့သမီး အဖေ က တော့ အဝေးမြို့ က လာတဲ့ ကိုအေးကို တို့ နှစ်ယောက် အတွက် နေစရာ ၊ အိပ်စရာ အိမ် စီစဉ်ပြီးသားပါ ။ ဒါပေမဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ မဆုံဖြစ်ကြ တာ လည်း ကြာပြီ ။ မြို့ခံ ဖြစ်တဲ့ ကိုသန်းတင် က လည်း သူ့ အိမ် ပဲ လိုက် အိပ် ။ သူတို့ လည်း လင်ကိုယ်မယား ပဲ ။ အိမ် က ကျယ် လည်း ကျယ် ၊ လွတ် လည်း လွတ်လပ်တယ် ဆို လို့ သူတို့ နှစ်ယောက် ကိုသန်းတင် အိမ် မှာပဲ စတည်းချ လိုက်ကြတာပါ ။

ပြဿနာ စတာ က ညနေ ရေမိုး ချိုးပြီးတဲ့ အချိန် မှာပဲ ။ အရှေ့ဘက်ကမ်း ၊ အနောက်ဘက်ကမ်း ဆိုတော့ ကိုအေးကို က လည်း ဆိုင်ကယ် နဲ့ လာတာ ။ ကိုစိုးနိုင် က အဝေး က ဆိုတော့ မပါဘူး ။ ရေမိုးချိုး ၊ အဝတ်အစား လဲ ပြီးနေတဲ့ သူတို့ နှစ်ယောက် ကို အိမ်ရှင် ဖြစ်တဲ့ ကိုသန်းတင် က မျက်လုံး ဝေ့ပြီး ကြည့်တယ် ။

“ ပြော ကိုယ့်လူတို့ ။ ဘာ အစီအစဉ် ဆွဲ မလို့တုံး ”

“ ဒီလိုပေါ့ဗျာ ။ ရောက်တုန်း မြို့ထဲ လျှောက် ကြည့်မလားလို့ ”

ကိုအေးကို လေပျော့လေး နဲ့ ဖြေတယ် ။ ကိုသန်းတင် က မျက်ခုံး တစ်ဖက် ကို ပင့်ပြီး ပြုံးလိုက် တယ် ။

“ လုပ်မနေစမ်းပါနဲ့ဗျာ ။ ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက် အချိုးတွေ ကျောင်းတုန်း ကတည်းက ကျုပ် သိတယ် ။ ဒါ သွား လုပ်မှာမို့လား ”

လက်မ ကို ကော့ပြီး ပါးစပ် ကို တေ့တဲ့ အမူအရာ လုပ်ပြရင်း ပြန်မေးတယ် ။

“ ဟုတ်တယ် ၊ ကိုသန်းတ င်ရ ။ ကျွန်တော် က ကိုအေးကို ကို စည်ဘီယာဆိုင် ကောင်းကောင်းလေး လိုက် ပို့ခိုင်း မလားလို့ ”

“ ကျွန်တော် ကတော့ စည်ဘီယာ မကြိုက်ဘူးဗျ ။ အလကား ဗိုက် ပြည့်တယ် ။ H.C လေး ၃ ၊ ၄ ပက် လောက် သွားချမလားလို့ ”

ကိုသန်းတင် က ပြူး ကြည့်တယ် ။ ဟုတ်တယ်လေ ၊ နှစ်ယောက်စလုံး က အကြိုက် တူကြတာ မဟုတ်ဘူး ။ တစ်ယောက် က သောက်ချင်တာ အပျော့ ၊ စည်ဘီယာ ။ နောက် တစ်ယောက် က အပြင်း ၊ ဟိုက် ကော်မရှင်နာ ဝီစကီ ။

“ ဒီလိုလုပ်ဗျာ ။ ကျွန်တော် သွားနေကျ ဆိုင် တစ်ဆိုင် ရှိတယ် ။ အဲသည်ကို ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက် ကို ခေါ်သွားမယ် ”

“ ဘာလဲဗျ ။ စင်တင်တေးဂီတတွေ ၊ ဘာတွေ ရှိတဲ့ ဆိုင်လား ”

ကိုစိုးနိုင် က ဖြတ် မေးလိုက်တယ် ။

“ အံမယ် သူ က ပန်းကုံးတွေ ၊ ဘာတွေ စွပ်ချင်တယ်နဲ့ တူတယ် ”

ကိုအေးကို က ဖြတ်ပြီး ရိ လိုက်တယ် ။ ကိုသန်းတင် က သူတို့ ကို လက်ကာ ပြပြီး ...

“ ကျွန်တော် ခေါ်သွားမယ့် ဆိုင် က အရက် တစ်မျိုး ပဲ ရတယ် ။ ဒါပေမဲ့ အမြည်းတွေ က တော့ တိုတိုထွာထွာလေးတွေ ၊ အမျိုးလည်း စုံတယ် ။ စားလို့ လည်း အရသာ ရှိတယ် ။ ဈေး လည်း မကြီးဘူး ။ သေချာတာက တော့ ခင်ဗျားတို့ အဲသည် ဆိုင် ရောက်ရင် စိတ်လက် ပေါ့ပါးပြီး ပျော်သွားမှာ အမှန်ပဲဗျ ”

“ အရက် က ဘာလဲ ။ ဘာ အရက်လဲ ”

“ ဘီအီး ”

ကိုစိုးနိုင် မျက်နှာ ရှုံ့သွား သလို ကိုအေးကို လည်း မျက်လုံး ပြူးသွားတယ် ။

“ ဘာလဲ ခင်ဗျားတို့ က အရာရှိတွေ ဖြစ်နေကြပြီ ဆိုပြီး သည်လို ဆိုင်မျိုးကို ထိုင်ဖို့ ဝန်လေး နေကြတာလား ။ ကျောင်းတုန်းက တစ်ခါတလေ ကျွန်တော်တို့ သွားသွား ထိုင်ကြတာတွေ မေ့သွားကြပြီလား ”

“ အင်း အဲဒီလိုလည်း မဟုတ်ပါဘူးဗျာ ။ဒါပေမဲ့ ဘီအီးဆိုင် ဆိုတော့ အင်း .. ”

“ အေးလေ ... ခင်ဗျား ကလည်း သည် မြို့ မှာ အရက်ဆိုင်တွေ ပေါပါတယ်ဗျာ ”

“ လိုက်ခဲ့ကြစမ်းပါ ။ ဆိုင်လေး က မြစ်ကမ်း နံဘေးမှာဗျ ၊ ဆိုင် ထဲ ကနေ ကြည့်ရင် မြစ်ပြင် တစ်ခုလုံး ကို မြင်ရတယ် ။ ပြီးတော့ လေလေး က လည်း တဖြူးဖြူး နဲ့ လာပါ ။ မအုန်း ရေ ၊ ငါ အပြင် သွားမလို့ဟေ့ ”

ပြောပြောဆိုဆိုပဲ ကိုသန်းတင် က အိမ် ပေါ် က ဆင်းတယ် ။ ကိုသန်းတင် က ဆိုင်ကယ် တစ်စီး ၊ ကိုအေးကို နဲ့ ကိုစိုးနိုင် က ဆိုင်ကယ် တစ်စီး စီ နဲ့ ချီတက်ခဲ့ကြ တယ် ။ လိုက်သာ လိုက်ခဲ့ရတယ် ။ နှစ်ယောက်စလုံး မျက်နှာ အိုအို ၊ စိတ် မသက်မသာ နဲ့ပါ ။ ကိုစိုးနိုင် က ဆိုင် ထဲ မှာ သူ့ အမှုသည် တချို့နဲ့ တွေ့ မှာ စိုးရိမ်နေသလို ၊ ကိုအေးကို ကလည်း သည်လို ဆိုင်မျိုးမှာ သူ့ တပည့် ကျောင်းဆရာ တချို့ နဲ့ သွား ဆုံမှာ ကို စိုးတထိတ်ထိတ် နဲ့ ပါ ။ နောက်ပြီး သည်လို ဆိုင်မျိုး က ပြောရတာ မဟုတ်ဘူး ။ တော်ကြာ ရန်ပွဲ ၊ သ,တ်ပွဲပုတ်ပွဲ ထ ဖြစ်ချင် ဖြစ်တတ်တာမျိုး မို့လား ။ အဲသည်လို နဲ့ သည် ဘီအီးဆိုင်လေး ကို သူတို့ ရောက်ပြီး အန်တီဝင်း နဲ့ တွေ့ ခဲ့ကြရတာပါပဲ ။

••••• ••••• ••••• 

( ၃ )

သည်နေ့ မင်္ဂလာဆောင် အခမ်းအနား ပြီးတယ် ။ ကိုအေးကို က တန်း ပြန်ချင်ပေမယ့် ကိုစိုးနိုင် ပြန်ရမယ့် ကား က နောက်နေ့ မနက်စောစော မှ ထွက်မှာ မို့ သူ လည်း အဖော်ရအောင် ဆိုပြီး တစ်ည ဆက် နေလိုက်တယ် ။ သတို့သမီး အဖေ က အဲသည် နေ့ည အတွက် သူ တာဝန်ယူ ဧည့်ခံမယ် လို့ စီစဉ်ထားတာတောင် ဧည့်ခံပွဲ မှာ မကောင်းတတ် လို့ တစ်ခွက် ၊ နှစ်ခွက် လောက် သောက်ပြီး သူတို့ သုံးယောက် လစ်ထွက်ခဲ့တယ် ။ အန်တီဝင်း ဆိုင် ကိုပေါ့ ။

ဂျော်နီလမ်းလျှောက် အနက် ကို စွန့်ပြီး ဘီအီး သောက်ဖို့ ထွက်လာတဲ့ သူတို့ သုံးယောက် အကြောင်း ကိုများ သတို့သမီး အဖေ သာ သိရင် ဆိုတဲ့ အတွေး ကို တွေးပြီး တစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် မျက်နှာ ကြည့်ပြီး ပြိုင်တူ ပြုံးမိကြသေးတယ် ။ သူတို့ ရောက်တော့ ဆိုင် တောင် သိမ်းခါနီးပြီ ထင်ပါရဲ့ ။ စားပွဲ ၃ လုံး လောက် မှာ ထိုင် သောက်နေတဲ့ သူတွေ လောက်ပဲ ရှိတော့တယ် ။ မြေကြီးပေါ် ဖျာ ချပြီး ထိုင် သောက်နေတဲ့ သူတွေ မရှိတော့ဘူး ။

“ ဦးသန်းတင်တို့ ပါလား ... ဘာမှာကြမလဲ ”

သူတို့ ခုံ မှာ ထိုင်လိုက်တာနဲ့ အန်တီဝင်း ရောက်လာတယ် ။ ကိုသန်းတင် က ဆိုင်ကယ်ခြင်း ထဲထည့် ယူ လာခဲ့တဲ့ ဘီယာနှစ်လုံး ကို စားပွဲပေါ် တင်ပြီး

“ ဘီအီး တစ်လုံးဗျာ ။ နောက်ပြီး အမြည်း က ဝက်ခေါင်းသုပ် ရယ် ၊ စာကလေးကြော် ရယ် ၊ ရှောက်သီးသုပ် ရယ် ၊ မြင်းခွာရွက်သုပ် ရယ် ... ”

“ ရမယ် ရမယ် ဟဲ့ .. မောင်စိုး သည်စားပွဲ က ဘီအီး တစ်လုံး တဲ့ သွား ယူပြီးချပေးလိုက် ”

အန်တီဝင်း က အနား က ပါလာတဲ့ သူ့ မြေး ကို အရက် သွား ယူခိုင်းပြီး အိပဲ့အိပဲ့ နဲ့ ထွက်သွားတယ် ။ ကိုအေးကို က မင်္ဂလာဆောင် အိမ် က သောက်လာတဲ့ နှစ်ခွက် အရှိန်ကြောင့်လား တော့ မသိဘူး ။ အဲဒီအန်တီဝင်း နဲ့ မရင်းနှီး လို့ ၊ ရင်းနှီး ရင် ခါးကလေး တစ်ချက် လောက် တို့ပြီး ယောင်ချင် ရာ ယောင် သွားအောင် စလိုက်ချင်သေးတာ ။ ထွက်သွားတဲ့ အန်တီဝင်း ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးစစ လုပ်နေတဲ့ ကိုအေးကို ကို ကိုစိုးနိုင် က တံတောင် နဲ့ တွတ်တယ် ။

“ ဘာလဲ ၊ ခင်ဗျား မကြီးမငယ် နဲ့ ခါး တို့ ချင်နေတာ မို့လား ”

လို့ မေးလိုက်တယ် ။ သူ လည်း စပ်ဖြီးဖြီး နဲ့ ပါ ။ ဖြစ်နိုင်ရင် သူ လည်း တို့ချင်နေပုံပါ ။ မကြာပါဘူး ။ အမြည်းပွဲ သူတို့ စားပွဲ ကို ချဖို့ လာနေတဲ့ အန်တီဝင်း ကို ရှေ့ စားပွဲ က ကောင်လေး တစ်ယောက် က ခါး သွားတို့ လိုက်တယ် ။

“ ဟဲ့ ဖားပြုတ်ကိုက် နေတိုး နဲ့ ငါ နဲ့ ကြိုက် ”

ဆိုပြီး ယောင်တော့တာပဲ ။

“ အန်တီဝင်း ယောင်တာ က လည်း နာ နေပါဦးမယ် ”

လို့ ကောင်လေး က ထပ် စ နေသေးတယ် ။ ထူး တော့ ထူးခြားတယ် ။ ယောင်ပြီး တွန့်သွားတာ တောင် လက် ထဲ က အမြည်းပန်းကန် သုံးချပ်ပေါင်း ကိုင် လာတာ တစ်ချပ် မှ အောက် မကျဘူး ။ အန်တီဝင်း ပါးစပ် ထဲ က ခပ်ကြမ်းကြမ်းတွေ ထွက် သွားတယ် ။ အားလုံးက တော့ တဝါးဝါး နဲ့ ပါ ။ သူတို့ နား ရောက်တော့ ...

“ အဲသည်လိုပါပဲ ဆရာတို့ ရယ် ။ ကျွန်မ က ယောင်တတ်တော့ သူတို့ က အချိန်တိုင်း ကို စ နေကြ တာ ။ တစ်ခါတစ်ခါများ အရက် သောက်ချင်လို့ လာတာလား ။ ကျွန်မ ကို စချင်နောက်ချင်လို့ လာတာလား ခွဲမရဘူး ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့် တူ ၊ ကိုယ့် သား တွေ ဆို တော့ ခွင့်လွှတ် နေရတာပဲ ”

“ ဟုတ်တာပေါ့ ၊ ဟုတ်တာပေါ့ ”

ကိုအေးကို က နှုတ် ခပ်သွက်သွက် နဲ့ ထောက်ခံတယ် ။

“ လိုတာ ပြောပါနော် ဆရာတို့ ”

ဆိုပြီး အန်တီဝင်း ထွက်သွားတယ် ။ သူ့ စားပွဲ ကို တော့ မဟုတ်ပါဘူး ။ တခြား ဝိုင်း တစ်ဝိုင်း ကိုပါ ။ ပြောသံဆိုသံ သဲသဲကွဲကွဲ မကြားရပေမယ့် အန်တီဝင်း အမူအရာ နဲ့ တဝါးဝါး ၊ တဟားဟား အသံတွေ ကြားရတာနဲ့ တင် ယောင်တတ်သူ ကို စ နေကြပြန်ပြီ ဆိုတာ သိနိုင်ပါတယ် ။ အဝေး က အမူအရာ ကို မြင်ရတာနဲ့ ပဲ သူတို့ အဖွဲ့ ရယ်နေကြရ ပြန်ပြီလေ ။

သူတို့ သုံးယောက် သောက်လို့ ပုလင်း တစ်ဝက် မကျမီ မှာပဲ ကလေး တစ်ယောက် က ကိုသန်းတင် ကို လာ ခေါ်တယ် ။ သူ့ အမျိုးသမီး က ကိစ္စ ရှိလို့ အမြန် လာပါဆိုပဲ ။ ကိုသန်းတင် က သူတို့ နှစ်ယောက် ကို တောင်းပန်ပြီး ပြန် သွားတယ် ။ ရတယ်လေ ။ မနေ့က ရောက်ခဲ့ဖူးလို့ လမ်း သိပြီးသားပဲ ။ ဘာမှ အားနာ မနေ နဲ့ ။ ကိုယ့် ဘာသာ ကိုယ် ပဲ ပြန်ခဲ့မယ် လို့ ပြောပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် ပဲ ဆက် ချလိုက်တယ် ။

လမိုက်ရက် ဆိုပေမယ့် ကြယ်ရောင် နဲ့ လင်း နေသေးတယ် ။ ကြယ်ရောင် အောက် က မြစ်ပြင် ကို ကြည့် ၊ မြစ် ကို ဖြတ်တိုက်လာတဲ့ လေအေး ကို အားရ ပါးရ ရှူပြီး နှစ်ယောက်သား သောက်လိုက် ၊ လေပစ် လိုက် လုပ်နေလိုက်ကြတာ ဆိုင် သိမ်းမှပဲ ထဖြစ်ကြ တော့တယ် ။

ဆိုင်ကယ် ကို ကမ်းပါး ပေါ် တွန်းတင်ပြီး အပေါ်ကျ မှ စီးကြတယ် ။ ဝါး သုံးလေးရိုက် လောက်ပဲ ရှိဦးမယ် ။ နောက် ဘီး က ရမ်းတမ်းတမ်း ဖြစ်နေတယ် ထင်လို့ ရပ်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ နောက်ဘီး က ပြားနေပြီ ။

“ ဒုက္ခပဲဗျို့ ၊ အချိန် ကလည်း ၁ဝ နာရီ ကျော်နေ ပြီ ။ သည်အချိန် ဆို ဘီးဖာ တဲ့ ဆိုင်တွေ လည်း ရှိမှာ မဟုတ်တော့ဘူး ”

ကိုအေးကို က ညည်း လိုက်တယ် ။

“ ဘာဖြစ်လဲဗျာ ။ တစ်ယောက် တစ်လှည့် တွန်းပြီး ပြန်ကြတာပေါ့ ။ အတွေ့အကြုံ ရတာပေါ့ ”

ကိုစိုးနိုင် က အားပေးစကား ပြောပါတယ် ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တွန်းလိုက် ၊ ပေါက်ကရတွေ ပြောလိုက် ၊ ကျောင်းတုန်းက အကြောင်းတွေ လည်း ပါရဲ့  ။ စောစော အန်တီဝင်း အကြောင်း လည်း ပါရဲ့ ။ တွန်းခါစ က တော့ မမောဘူး ။ နည်းနည်း ကြာတော့ နှစ်ယောက် စလုံး ဟိုက် လာတယ် ။ ဒါနဲ့ တံတားတိုလေး တစ်နေရာ ရောက်တော့ ဆိုင်ကယ် ကို ဘေးနား ထိုးကပ်ပြီး တံတား အုတ်ခုံ တစ်ဖက်တစ်ချက်စီ ပေါ်မှာ နှစ်ယောက်သား ပက်လက် လှန် ပြီး နား လိုက်ကြရတယ် ။ အဲသည် အချိန် လောက်မှာပဲ သူတို့ လာတဲ့ လမ်း က ဖိနပ်သံ တစ်ဖျပ်ဖျပ် ကြားရတယ် ။ လူ က လည်း သည် နား က နည်းနည်း ပြတ်တော့ ခေါင်းထောင် ကြည့် လိုက်ကြတယ် ။ နီး လာတော့ အမျိုးသမီး တစ်ယောက် နဲ့ ကလေး တစ်ယောက် ။ သူတို့ ခေါင်းတွေ အုတ်ခုံ ပေါ် ပြန် ကျသွားတယ် ။ အမျိုးသမီး နဲ့ ကလေးလေး က သူတို့ နှစ်ယောက် ကို ဖြတ်ကျော် သွားတယ် ။ အမျိုးသမီး ခေါင်း ပေါ် မှာတော့ ဒန်အိုး လို ၊ ဇလုံ လို ဟာ ရွက် ထားတာ တွေ့တယ် ။ သူတို့ နည်းနည်း လွန် သွားမှ ကိုစိုးနိုင် က တိုးတိုး မေးတယ် ။

“ ဟေ့လူ ၊ ဒါ ဟို အန်တီဝင်း ဆိုတဲ့ အမျိုးသမီး မဟုတ်လားဗျ ”

“ အင်း ထင်တာပဲ ”

“ ကဲ ကဲ သိပ် အကြာကြီး နား မနေနဲ့ ။ ကျုပ်တို့ လည်း သွားရအောင် ၊ တော်ကြာ အရှိန်လေး နဲ့ ဆိုတော့ အိပ်ပျော် သွားဦးမယ် ”

ဆိုင်ကယ် ကို တွန်းပြီး ရှေ့ က နှစ်ယောက် နောက် လိုက်ကြတယ် ။ မလှမ်းမကမ်း ရောက်တဲ့ အခါ အမျိုးသမီး နဲ့ ကလေးလေး စကား ပြောသံ ကို ကြား လိုက်ရတယ် ။ မှောင် က လည်း မှောင် ဆိုတော့ သူတို့ ကို ဘယ်သူတွေ မှန်း လည်း မသိပုံ မရပါဘူး ။

“ အဘွား အဘွား ”

“ ဟဲ့ ဘာလဲဟဲ့ ၊ ခါး ကို တတို့တို့ နဲ့ ပြောမှာ ပြောသာ မဟုတ်ဘူး ။ ဒီမှာ အပေါ်က ရွက်ထားရတာ က တစ်ဖက် ၊ မှောင် လို့ လမ်း ကြည့်ရတာက တစ်မျိုး ”

“ အဘွား ကို  ကျွန်တော် ခါး တို့နေတာ လေး ငါး ခါ ရှိပြီ ။ အဘွား က လည်း တစ်ခါ မှ လည်း မယောင်ဘူး ”

“ ဟဲ့ ... ယောင်စရာလား ၊ ဟဲ့ .. အကောင်ရဲ့ ”

“ ဟင် အဘွား က လည်း ဆိုင် မှာ တုန်းကတော့ တစ်ချိန်လုံး ယောင် နေပြီးတော့ ... ”

အန်တီဝင်း က သူ့ ဘေးက လျှောက်လာတဲ့ ကောင်လေး ခေါင်းကို ဒေါက်ခနဲ ခေါက် လိုက်တယ် ။

“ ပင်ပန်းရတဲ့ ကြားထဲ ၊ ကဲ ဟယ် ။ ဆိုင် မှာ တော့ ငါ ယောင် နေရတာပေါ့ဟဲ့ ။ ငါ အဲဒီလို ယောင်နေလို့ နင်တို့ ထမင်းစား နေရတာဟဲ့ ။ ယောင်ချင် တိုင်း ယောင် နေတာ မဟုတ်ဘူး ။ စကားများ မနေနဲ့ ။ ဓာတ်မီး ကို လမ်း ကြည့်ထိုး ”

စကားသံ ကို နောက်က သဲသဲကွဲကွဲ ကြား လိုက်ရတဲ့ ကိုအေးကို နဲ့ ကိုစိုးနိုင် တို့ နှစ်ယောက် တစ်ယောက် မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့်ပြီး ကိုယ့် နဖူး ကို ကိုယ်ရိုက် လိုက်ကြတယ် ။ မောပြီး ချွေးတွေ လည်း ပြန်လာတယ် ။ ဆိုင်ကယ် တွန်းရတာချည်း ကြောင့် တော့ မဟုတ်ပါဘူး ။

••••• ••••• ••••• 

( ၄ )

“ ဒါ မရိုးသားမှု ပဲ ဗျ ။ ကျုပ်တို့ ကတော့ တကယ် မှတ်လို့ သဘောတွေ ကျပြီး ၂ ရက် ဆက်တိုက် တောင် သွားလိုက်သေး ။ သက်သက် အရူးလုပ် ခံ လိုက်ရတာဗျ ”

ကိုသန်းတင် ရဲ့ ဧည့်ခန်း ကို ခေါက်တုံ့ခေါက် ပြန်လျှောက်ရင်း မကျေမချမ်း နဲ့ ပြောနေတဲ့ ကိုစိုးနိုင် ကို ကိုသန်းတင် က ကုလားထိုင် ပေါ်ကနေ ခပ်အေးအေးပဲ ကြည့် နေတယ် ။ မျက်နှာ နီမြန်း နေအောင် စိတ်တို နေတဲ့ ကိုအေးကို ကလည်း ကိုသန်းတင် ကို တစ်ချက် ဝင်ပြောတယ် ။

“ နေပါဦး ၊ ခင်ဗျား က မြို့ခံပဲ ။ အဲသည် မိန်းမကြီး အကြောင်း ခင်ဗျား မသိဘူးလား ”

ကိုသန်းတင် က ပြုံးလိုက်တယ် ။

“ မယောင်တတ်ဘဲ နဲ့ ယောင်တတ်ချင်ယောင် ဆောင်တဲ့ အကြောင်းတော့ ကျွန်တော် မသိဘူးဗျ ။ ခင်ဗျားတို့ အခု ပြောမှပဲ သိတာ ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် က တော့ ပို ပြီးတော့တောင် သဘောကျ ကျေနပ် သွားသေး တယ် ။ စိတ်တို စိတ်ဆိုးစရာ မှ မဟုတ်တာပဲဗျာ ”

“ ဒါ စိတ်ဆိုးစရာ ၊ ဒေါသထွက်စရာ ပေါ့ ဗျ ။ သူ ဈေးရောင်း ရအောင်လို့ လိမ်တာပဲ ဥစ္စာ ”

နှစ်ယောက်စလုံး က လေသံထန်ထန် နဲ့ ပြန် ပြောလိုက်တယ် ။ ကိုသန်းတင် မျက်နှာ က ပြုံးနေရာ ကနေ တဖြည်းဖြည်း တည် သွားတယ် ။ ကိုအေးကို နဲ့ ကိုစိုးနိုင် တို့ နှစ်ယောက်စလုံး ရဲ့ မျက်နှာတွေ ကို တစ်လှည့်စီ စိမ်းစိမ်းစူးစူး ကြည့်လိုက်တယ် ။ ပြီးတော့ မှ ...

“ ဒီမယ် ကိုယ့်လူ တို့ ၊ သူ လုပ်တာ ဘယ်သူ့ မှ ဘာမှ ထိခိုက် မသွားပါဘူးဗျာ ။ သူ့ စားဝတ်နေရေး အတွက် ယောင် တာပဲ ။ နောက်ပြီး ကျွန်တော် ထင်တာ ကတော့ အဲသည်လို ယောင်တဲ့ သူတွေ ၊ အေးလေ ခင်ဗျားတို့ ပြောသလို မယောင်တတ် ဘဲ နဲ့ ယောင်တဲ့ သူတွေ ဒီ လောက မှာ အန်တီဝင်း တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ပါဘူးဗျာ ။ သူ ယောင်တာ က သူ့ အရက်ဆိုင်လေး ထဲ တင်မှာပါဗျ ။ တချို့ဆို ... ”

ကိုသန်းတင် က သူ့ စကား ကို ဖြတ်ပြီး သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ရဲ့ မျက်နှာတွေ ကို ကြည့်ပြီး မျက်လုံးချင်း ဆိုင်ဖို့ ကြိုးစားလိုက်တယ် ။ ကိုအေးကို နဲ့ ကိုစိုးနိုင် ဘယ်သူ က စပြီး ခေါင်း အရင် ငုံ့မိသလဲ မသိပါဘူး ။ ညဉ့်နက်ပြီ ဖြစ်လို့ အသံတွေ အားလုံး တိတ်ဆိတ်လို့ ၊ တစ်ချက် တစ်ချက် ပေါ်လာတဲ့ ပုရစ်အော်သံလေးတွေ က လွဲရင်ပေါ့လေ ။

⎕ ဦးဆွေ ( ဒဿနိက )

📖 ရွှေအမြုတေ မဂ္ဂဇင်း
     ၂၀၁၁ ၊ ဇန်နဝါရီ

Thursday, May 29, 2025

ကြင်နာတတ်သော သူရ

 

❝ ကြင်နာတတ်သော သူရ ❞
              ( ပုံပြင် )

ညီ ၊ ညီမလေးတို့ရေ မင်းတို့ အတွက် ဒဏ္ဍာရီ ပုံပြင် တစ်ပုဒ် ပြောပြမယ် ။ ဟို ... ရှေးရှေးတုန်းက ပေါ့ကွယ် ။ မာလာဝတီ ဆိုတဲ့ တိုင်းပြည် တစ်ပြည် မှာ ဘုရင်ကြီးတစ်ပါး အုပ်စိုးသတဲ့ ။ ဘုရင်ကြီး ဟာ တိုင်းသူပြည်သားတွေ အပေါ် မှာ မင်းကျင့်တရား ဆယ်ပါး နှင့် အညီ ကျောသား ရင်သား မခွဲခြားဘဲ အုပ်ချုပ် လေတော့ မာလာဝတီ တိုင်းပြည်ကြီး ဟာ သာယာရွှေပြည်ကြီး ဖြစ်နေတာပေါ့ကွယ် ။ မင်းကြီး မှာ သားတော်ကြီး ဝဏ္ဏ ၊ သားတော်လတ် ဗလ ၊ သားထွေး သူရ ဆိုတဲ့ သားတော် သုံးပါးရှိတယ် ။ သားတော် သုံးပါးစလုံး ကို အရွယ် ရောက်လာတဲ့ အခါ ကျတော့ မင်းသားတို့ တတ်အပ် ၊ တတ်ထိုက်တဲ့ အဌာရသအတတ် တစ်ဆယ့်ရှစ်ပါး တို့ကို တက္ကသိုလ်ပြည် ဒိသာပါမောက္ခဆရာ ထံ မှာ သင်ကြားစေခဲ့သတဲ့ကွယ် ။ ဆရာကြီး က ပညာ ပြည့်စုံလို့ ကိုယ့်တိုင်း ဌာနေ ပြန်ကြမယ့် မင်းညီမင်းသားတွေ ကို “ တပည့်တို့ ... ကိုယ့် တိုင်းပြည် ရောက်တဲ့ အခါ အရေးကြုံလို့ မဖြေရှင်းနိုင်တာ ရှိခဲ့ရင် ဆရာ့ ထံကို အမြန် အကြောင်းကြားရမယ် ။ ဆရာ ကူညီမယ် ” လို့ ပြောလိုက် သတဲ့ကွယ် ။

ညီနောင်သုံးဖော် သူတို့ တိုင်းပြည် ပြန် ရောက်ပြီး များမကြာမီ သူတို့ ရဲ့ မယ်တော်ကြီး မှာ ဦးခေါင်းခဲ ဝေဒနာ စွဲကပ် လာသတဲ့ ။ ဘုရင်ကြီး ဟာ တိုင်းပြည် အတွင်း မှာ ရှိတဲ့ သမားတော်ကြီးတွေ ကို ခေါ်ပြီး အစွမ်းကုန် ကုသစေသတဲ့ကွယ် ။ ဒါပေမယ့် လုံးဝ ပျောက်ကင်း မသွားဘူးတဲ့ ။

မိဖုရားကြီး ဝေဒနာ အတွက် အခြား တိုင်းပြည်များ မှ ဆေးဆရာများ ကို ပါ ခေါ်ယူပြီး ဆေးဝါးတွေ ရှာဖွေကြရာ က မာလာဝတီ တိုင်းပြည် နဲ့ ၁၅ ရက် ခရီး သွားရပြီး တောင်ထိပ် မှာ ပေါက် နေတဲ့ ဆေးပင် ရဲ့ အမြစ် ကို ရှုရမှ ပျောက်မယ် လို့ ဆေးကျမ်း သမားတော်တွေ က ဘုရင်ကြီး ကို လျှောက်ထားကြတယ် ။ ဘုရင်ကြီး ကလည်း သားတော် သုံးပါး ကို ခေါ်ပြီး ...

“ သားတော်တို့ ... သားတော်တို့ မယ်တော် ရဲ့ ခေါင်းခဲ ဝေဒနာ ပျောက်ကင်းရန် အတွက် ဆေးကျမ်း အလိုအရ ဆေးမြစ် ကို သွားရောက် ယူရမယ် ။ အဲဒီ ဆေးမြစ် ဟာ လပြည့်တဲ့ နေ့တိုင်း မှာ ညအချိန် ပွင့်တယ် ။ ပန်းပွင့် လို့ ကြွေတာ နဲ့ တစ်ပြိုင်တည်း ဆေးမြစ် ကို တူးယူရမယ် ။ အဲဒီ ဆေးမြစ် ကို ၁၅ - ရက် အတွင်း သွားပြီး ၁၅ - ရက် အတွင်း ပြန်ခဲ့ရမယ် ။ ဆေးမြစ် ရရှိခဲ့ရင် သားတော်တို့ ကြိုက်တဲ့ ဆုလာဘ် ကို ပေးသနားမယ် ” လို့ အမိန့် ရှိလိုက်တယ် ။ သားတော်ကြီး က သူ အရင် သွားပါရစေလို့ ဖခမည်းတော် ကို ပြောတာပေါ့ကွယ် ။ သားတော်ကြီး ဝဏ္ဏ ဟာ ဆေးပန်း ပွင့်ရာ ကို ၁၅ - ရက်မြောက် ည မှာ ရောက်အောင် ထွက် ခဲ့တာပေါ့ ။ လမ်းခရီး က လည်း ပန်းလာတော့ ဆေးပင် ရဲ့အောက် မှာ ထိုင်ချလိုက်ပြီး ပန်းပွင့်မယ့် ညအချိန် ကို စောင့်နေတာပေါ့ ။ အဲဒီလို စောင့်နေရင်း ညလည် အချိန် ကျတော့ ဆေးပင် က အပွင့်တွေ ပွင့်လာတာ တွေ့ရ သတဲ့ ။ အပွင့်ကလေးတွေ ဟာ ခဏချင်း ကြွေသွားတာ တွေ့ရသတဲ့ ။ ဒါနဲ့ သားတော်ကြီး ဝဏ္ဏ ဟာ ချက်ချင်း ပါလာတဲ့ စူးနဲ့ မြေ ကို ဆွပြီး ဆေးမြစ်တွေ တူးယူ ထားပါတယ် ။ ဆေးမြစ် တူးယူပြီး မိုး ကလည်း မလင်းသေး သောကြောင့် ဆေးပင်အောက် မှာပဲ ပြန် လှဲလိုက်တာ အိပ်ပျော်သွား ယတာပေါ့ကွယ် ။ နံနက် အရုဏ်တက်လို့ အိပ်ရာ က နိုးတော့ ည က တူးထားတဲ့ ဆေးမြစ်တွေ မရှိတော့ဘူးတဲ့ကွယ် ။ ဝဏ္ဏ လည်း စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဖြစ်သွားတာပေါ့ ။ နောက် တစ်ပါတ် ပန်း ပွင့်မယ့် ရက် ကို စောင့်နေလို့ မဖြစ်ဘူးကွဲ့ ၊ သူ့ ဖခမည်းတော် က တစ်လအတွင်း ရောက်အောင် ပြန်ခဲ့ရမယ် လို့ အမိန့်တော် ရှိလိုက်တယ် ။ဒါနဲ့ ဝဏ္ဏ လည်း ဆေးမြစ် မပါဘဲ ဗလာချည်းသက်သက် လာလမ်း ကို ပြန်ခဲ့ရတာပေါ့ကွယ် ။

တိုင်းပြည် ပြန် ရောက်တဲ့အခါ သားတော် ဆေးမြစ် ပါမလာလို့ ရွှေစိတ်တော်ညို အလို တော်မကျ ဖြစ်ပြီး သားကြီး ဝဏ္ဏ ကို အကျဉ်းချ ထားလိုက် သတဲ့ကွယ် ။ သားတော်လတ် ဗလက လည်း ဒီလိုဆိုရင် သူ သွားပြီး ယူဆောင်ပါရစေ လို့ လျှောက်ထားပြန်သတဲ့ ။ ဘုရင်ကြီး က ခွင့်ပြုလိုက်တာပေါ့ ။ သားတော်လတ် ဗလ က လည်း နောင်တော်ကြီး ဝဏ္ဏ ကဲ့သို့ပင် ဆေးမြစ်ဘေး မှာ အိပ်ပျော် သွားလို့ ဆေးမြစ် မရဘဲ ပြန်ခဲ့ရတယ် ။ ဘုရင်ကြီး က လည်း စိတ် လည်း ဆိုး ၊ ဒေါသ လည်း ထွက်ကာ သားတော်လတ် ကို လည်း အကျဉ်းချ ထားလိုက်တယ် ။

နောက်ဆုံးတော့ သားတော် အငယ်ဆုံး သူရလေး ပဲ ကျန်တော့တာပေါ့ကွယ် ။ သူ ကလည်း အားကျမခံ နဲ့ မယ်တော်ကြီး ခေါင်းကိုက် ဝေဒနာ ပျောက်ကင်းဖို့ သူ့တာဝန် ထားပါ ။ သူကိုယ်တိုင် ဆေးမြစ် ကို သွား တူးပါရစေလို့ လျှောက်ထားတော့ ဘုရင်ကြီး က သားတော်လေး မသွားဖို့ အတန်တန် ပြောသေး သတဲ့ကွယ် ။ ဒါပေမယ့် သားတော်လေး က အကြိမ်ကြိမ် လျှောက်ထားတာ နဲ့ သွားခွင့် ပြုလိုက်သတဲ့ ။

သူရမင်းသားလေး ဟာအကျဉ်းချ ထားတဲ့ နောင်တော် နှစ်ပါး နဲ့ သွားတွေ့ပြီး ဆေးမြစ် သွား တူးရာမှာ အခက်အခဲ ရှိပုံ ၊ ဆေးမြစ် တူးပြီး ပြန် အိပ်ပျော်သွားပုံ ၊ မနက် လင်းတော့ ဆေးမြစ် တွေ မရှိတော့တဲ့အကြောင်း မှတ်သားပြီး တစ်ချိန်က ပညာ သင်ကြားခဲ့တဲ့ ဆရာကြီး ဆီ ကို သွားပြောတာပေါ့ကွယ် ။ ဆရာကြီး က အကြောင်းစုံကို ဆင်ခြင် တွေးတောပြီး သူရ လက်ညှိုးကလေး မှာ ဓား နဲ့ အနာကလေး တစ်ခု လုပ်ပေးလိုက်တယ် ။ နောက်ပြီး သိပ် အိပ်ချင်တဲ့အခါမှာ အဲဒီ အနာ ကို ထည့်ဖို့ အတွက် ဆေး ပါ ပေးလိုက် သတဲ့ကွယ် ။ ဆေးက အနာ ထည့်ရင် သိပ်ပြီး စပ် တာပဲကွယ် ။ သူရလေး ကတော့ မိခင်ကြီး ကို ချစ်တဲ့ စိတ်ကြောင့် လက်နာကလေး ကို တောင် နာမှန်း မသိ ဖြစ်ခဲ့ရတယ် ။

အဲဒီနောက် ဆေးမြစ် ရှိရာတောင် ကို ခရီး ထွက်ခဲ့တာပေါ့ကွယ် ။ ဆေးပင် ပွင့်မယ့် ရက် ကို တောင်ပေါ် ရောက်ပြီး ညအချိန် ကျတော့ ဆေးမြစ် ကို တူးယူ တာပေါ့ကွယ် ။ ဆေးမြစ် တူးပြီး မကြာမီ အိပ်ချင် လာ သတဲ့ ။ ဒါနဲ့ သူ က ဆရာကြီး မှာကြားလိုက်တဲ့ အတိုင်းပဲ လက် က အနာကလေး ကို ထုတ်ပြီး ပါလာတဲ့ ဆေး ထည့်လိုက်တာ သိပ် စပ်တော့ မျက်စိ ကျယ် သွားတာ ပေါ့ ။ သူရ ဟာ ဒီလိုပဲ သိပ် အိပ်ချင်လို့ ငိုက်လာရင် ဆေးထည့် ။ ခဏ ခဏ လုပ်တော့ မိုးလင်း သွားတာပေါ့ကွယ် ။

မိုးသောက် အရုဏ် ကျတော့ ဆေးမြစ် ယူပြီး တိုင်းပြည် ပြန်မယ် ပြင်ဆင် နေခိုက် အံ့ဩစရာ ကောင်းပြီး လှပတဲ့ မြင်းဖြူကြီးတွေ ဟာ သူရ အနား ရောက်လာကြ သတဲ့ကွယ် ။ သူတို့ ဟာ နတ်မြင်းပျံတွေ ဖြစ်ကြောင်း ဆေးမြစ် ကို စားပြီး အသက်ရှင် နေရကြောင်း ဆေးမြစ် အနည်းငယ်စီ ကျွေးပါလို့ တောင်းသတဲ့ကွယ် ။ သူရ ကလည်း သနားတတ်တော့ တူးထားတဲ့ ဆေးမြစ် ထဲ က အနည်းငယ်စီ ကျွေးလိုက်သတဲ့ ။ ဒီနေရာမှာ ညီ ၊ ညီမလေးတို့ မှတ်မိသေးလား ။ နောင်တော်တွေ ဆေးမြစ်တွေ ပျောက် သွားတာလေ ။ အဲဒီ နတ်မြင်းဖြူကြီး တွေ က သူတို့ အိပ်ပျော် နေတုန်း လာလာပြီး စား သွားကြတာတဲ့ကွယ် ။ မြင်းဖြူကြီးတွေ က သူတို့ ကို အလိုရှိ ပါက လက်ခုပ် တီးပြီး တ လိုက်ပါလို့ မှာလိုက်သတဲ့ ။

မင်းသားလေး တိုင်းပြည် ပြန်ရောက်တဲ့ အခါ ကျတော့ ဆေးမြစ်တွေ သွေးပြီး မယ် တော်ကို ရှုစေတာပေါ့ကွယ် ။ ဆေးမြစ်တန်ခိုး ကြောင့် မယ်တော် ဦးခေါင်းခဲ ဝေဒနာ ဟာ လုံးဝ ကင်းကင်းရှင်းရှင်း ပျောက်သွား သတဲ့ကွယ် ။ ဘုရင်ကြီး ဟာ ဝမ်းသာပြီး သားတော်လေးသူရ ကို လိုရာဆု တောင်းစေလို့ အမိန့် ရှိတော့ “ သားတော်လေး လိုချင်တဲ့ ဆုကတော့ အကျဉ်းချ ထားတဲ့ နောင်တော် နှစ်ပါး ကို လွှတ်ပေးဖို့ ဖြစ်ပါတယ် ” လို့ လျှောက်သတဲ့ကွယ် ။ သူရမင်းသားလေး က ဒီပြင် ဆုတွေ တောင်းမယ် ဆိုရင် ဘုရင်ကြီး က ကတိ ပေးဖို့ အဆင်သင့်ပဲကွယ် ။ ဒါပေမယ့် မင်းသားလေး က နောင်တော်တွေ ကို ချစ်တဲ့ စိတ် က ရှိလေတော့ အခြားဘာ ဆုမှ မတောင်းဘဲ အကျဉ်းချ ထားတဲ့ နေရာ က လွှတ်ပေးဖို့ ကို တောင်းတာပေါ့ကွယ် ။ ညီငယ်ဆုံး သူရလေး ရဲ့စိတ်ထားကို နောင်တော်တွေ က သိရှိရတော့ ပိုပြီး ညီအစ်ကို တတွေ ချစ်ခင်ကြတာပေါ့ကွယ် ... ။

တစ်နေ့ ညီအစ်ကို သုံးပါး ဟာ မာလာဝတီ တိုင်းပြည် အနီး မှာရှိတဲ့ သီတာဝတီ တိုင်းပြည် ကို ရုပ်ဖျက်ပြီး ခရီး ထွက်ခဲ့ကြသတဲ့ကွယ် ။ သီတာဝတီတိုင်းပြည် က ဘုရင်ကြီး နဲ့ မိဖုရားကြီး တို့ နတ်ရွာစံ ကံတော် ကုန်သွားသတဲ့ ... သူတို့ မှာ သီတာဒေဝီ ဆိုတဲ့ မင်းသမီးလေးတစ်ပါး ပဲ ကျန်ရစ်ခဲ့တယ် ။ သီတာဒေဝီ အတွက် ကြင်ယာတော် ရွေးပွဲ ပြုလုပ်နေတဲ့ အချိန်နဲ့ ကြုံကြိုက် နေလို့ သူရ တို့ ညီနောင် သုံးပါး လည်း ကြင်ယာ ရွေးပွဲ ဝင်ပြိုင်နိုင်သတဲ့ကွယ် ။ သူရလေး က သူ တစ်ချိန်က ကူညီခဲ့တဲ့ နတ်မြင်းဖြူကြီး တစ်ကောင် ကို တပြီး ရွေးပွဲ ဝင်တော့ အခြား မင်းသား တွေ ထက် လှပပြီး အထူးခြားဆုံး မင်းသားလေး တစ်ပါး ဖြစ်သွားတာပေါ့ကွယ် ။

သီတာဒေဝီ က သူ့ ကို သဘောကျပြီး ရွေးလိုက်တာပေါ့ ။ သူရမင်းသားလေး ဟာ သီတာဒေဝီ တိုင်းပြည် မှာ ဘုရင် ဖြစ်လာတာပေါ့ကွယ် ။ နောင်တော်တွေ ကိုလည်း မြို့စား ၊ ရွာစား အသီးသီး ပေးပြီး မိဖုရားချော သီတာဒေဝီ နဲ့ ပျော်ပျော်ကြီး တိုင်းပြည် အုပ်ချုပ် မင်း လုပ်နေသတဲ့ကွယ် ။

ညီ ၊ ညီမလေးတို့ တစ်တွေ လည်း ဆရာ့ စကား နားထောင်ပါ ။ ညီအစ်ကို မောင်နှမ အချင်းချင်း ချစ်ချစ်ခင်ခင် ရှိပါ ။ ကြင်နာပါ ။ သနားပါ ။ တစ်ဖက်သား ကို ကူညီတတ်တဲ့ စိတ်ထား ကလေးတွေ ရှိတဲ့ ရှေ့ဆောင်လူငယ်ကလေးတွေ ဖြစ်ကြပါစေကွယ် ။

▢ မောင်နှင်းအေး
📖ရှုမဝ မဂ္ဂဇင်း
     ၁၉၆၅ ၊ မတ်

ဝတ္ထုတို ရေးနည်း


 ❝ ဝတ္ထုတို ရေးနည်း ❞

( လယ်တွင်းသားစောချစ် )


ဝတ္ထု ဆိုသည် မှာ လူ့ သဘာဝ အဖြစ်အပျက်တို့ ကို စိတ်ဝင်စားဖွယ် ရေးသားထားသော စာ ဟူ၍ မြန်မာအဘိဓာန် တွင် ဖွင့်ဆို ထားပါသည် ။


လူ့ သဘာဝ အဖြစ်အပျက် တို့ ကို စိတ်ဝင်စားဖွယ် ရေးသားထားသည့် ဝတ္ထု တွင် ဝတ္ထုတို ၊ ဝတ္ထုရှည် ၊ လုံးချင်းဝတ္ထု ဟူ၍ ( ၃ ) မျိုး ခွဲခြား သတ်မှတ်ကြသည် ။


ဝတ္ထု ဆိုသည် မှာ ဖြစ်ရပ် တစ်ခု အကြောင်းအချက် တစ်ခု ကို အခြေပြု၍ စာရေးသူ ၏ စေ့ဆော်မှု စေတနာ တွန်းအားဖြင့် နှလုံးသား ခံစားမှုမှ တစ်ဆင့် ဦးနှောက် ကို စွဲမြဲသော အသိပေးခြင်း ဖြစ်သည် ။


ဝတ္ထုတို ရေး ရာတွင် စာဖတ်သူ သို့ တစ်စုံတစ်ခု သော အသိ ကို ပေးလိုခြင်း နှင့် ထို အသိ မှ တစ်ဆင့် ဘ၀ မှာ ရှောင် သင့်သည်များ ၊ ဆောင် သင့်သည်များ ၊ သိမှတ်စရာများ ၊ ဘဝသင်ခန်းစာ အသိပညာများ ကို ရစေလိုခြင်း ဖြစ်သည် ။


စာရေးသူ သည် ကိုယ်တိုင် က စိတ်ကောင်း ကို အခြေခံ သည့် ကောင်း သော လောက အမြင် ရှိသင့်သည် ။ ထို စိတ်ကောင်း ကို အခြေ ပြု၍ စာဖတ်သူ အပေါ် စိတ်ကောင်း စေတနာ ကောင်း ထားပြီး ကြိုးစား မှ သာ စာကောင်း ကို ရေးသားနိုင်မည် ဖြစ်သည် ။


ဝတ္ထုတို ရေးရာတွင် ကိုယ်တိုင် ဇာတ်ကောင် နေရာ မှ ပါဝင်၍ ပြောပြ နေဟန် ရေးသားနည်း ( First person ) ကျွန်တော် ၊ ကျွန်မ စသည် ပြောပြဟန် နှင့် ရေးသားနိုင်ပါသည် ။


သူတစ်ပါး ၏ ဖြစ်ရပ်ဇာတ်လမ်း ကို ဘေးလူ အမြင် နှင့် ရေးသားတင်ပြ နည်း ။ ဥပမာ ညီ ၏ အဖြစ် ကို အစ်ကို ဖြစ်သော စာရေးဆရာ က ပြောပြဟန် ၊ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် အကြောင်း ကို သူ့ သူငယ်ချင်း က ပြောပြဟန် စသည် တို့ ဖြစ်နိုင်သည် ။


ဇာတ်ကောင်များ ကို ဖန်တီးပြီး ဖြစ်ရပ်ဇာတ်လမ်း ရေးဖွဲ့ တင်ပြသော နည်း ဖြင့် လည်း ရေးသားနိုင်ပါသည် ။ ဇာတ်ကောင်များ ၏ သက်ဝင်လှုပ်ရှားမှု ကို စာရေးဆရာ က လိုက်လံ မှတ်တမ်းတင် သော ရေးနည်း ဖြစ်ပါသည် ။


ဝတ္ထုတို ရေးရာတွင် တစ်ပုဒ်တည်း နှင့် အကြောင်းအရာ များ စွာ ပါဝင် ဖွဲ့စည်းရန် မသင့်ပါ ။ “ ငါးသိုင်းများ ဟင်း ဟုန် ” ဆိုသကဲ့ သို့ ပေးချင်သည် တို့ များလျှင် ဘယ်အချက် မျှ ထိထိမိမိ မရှိ ဖြစ် တတ်သည် ။ ဝတ္ထုတို တွင် စာရေးသူ က သုံးသပ်ချက်များ အသိပညာ ပေးခြင်းများ ဖော်ပြရန် မသင့်ပါ ။ ဝတ္ထု ထဲ ဝင်၍ စာရေးဆရာ က ဆရာ မလုပ်မိအောင် သတိထားသင့်သည် ။  


ဝတ္ထုတို သည် ဖြစ်ရပ်မှန် ဆိုသော်လည်း ဓာတ်ပုံ ရိုက်သလို တကယ့် ဖြစ် စဉ်များ အတိုင်း ထင်ဟပ်ပြခြင်း မဟုတ်ပါ ။ လူ တစ်ယောက် ၏ ဘဝ အဖြစ် ကို မိတ္တူ ကူး ပြ၍ မရပါ ။ ဝတ္ထု ရေးခြင်း ၏ အတတ်ပညာ ၊ အနုပညာ နှင့် ဖန်တီးသော ဇာတ်ကောင်စရိုက် ၊ အချိတ် အဆက် ၊ အမြှုပ် အဖော် ၊ ဇာတ် စ ပုံ ၊ ဇာတ် တည်ဆောက်ပုံ ၊ ဇာတ် သိမ်း ပုံ တို့ အချက် ကျရန်လည်း လိုပါသည် ။ 


ဝတ္ထု ရေး ရာ တွင် ကောင်းသော အသိပညာ ၊ သင်ခန်းစာ ပေးနိုင်သင့်သည် ။ ဘဝ ထဲ မှ တကယ့် အဖြစ်အပျက် မှန် ဖြစ်သော်လည်း အတုယူ အမှား ၊ သင်ခန်း စာ အမှား ကို ဖြစ်စေမည့် အကြောင်းအရာများ ကို ရေးသား ဖော်ပြခြင်း မပြုသင့်ပါ ။


ဝတ္ထုတို ရေး ရာတွင် ဝတ္ထုတို ဆိုသည့် အတိုင်း ဖော်ပြလိုသည့် ဖြစ်ရပ် အကြောင်းအရာ ကို သိပ်သည်းမှု အရှိဆုံး နှင့် အတိုဆုံး ဖြစ်ရန် ကြိုးစားသင့်သည် ။ ဝါကျ ကျစ်လျစ်ရမည် ။ စကားလုံး ဖောင်းပွခြင်း မရှိစေရ ။ မလိုအပ်သော အပို အရေး အပြ များ မပါ စေသင့်ပါ ။ စာ ရေးရာတွင် အကြမ်း ရေးပြီး အချော ပြန် ပြင်လျှင် ပို ကောင်းပါသည် ။ အနုပညာပစ္စည်း ဆိုသည် မှာ အကြိမ်ကြိမ် အချော သတ် ပြုပြင်လေ ကောင်းလေ ဖြစ်ပါသည် ။


စာရေးဆရာ ဖြစ် လိုလျှင် ဝမ်းစာ ပြည့်စုံ ရန် လိုသည် ။ စာရေးဆရာ ၏ ဝမ်းစာ မှာ စာ များများ ဖတ်ရမည် ။ ဘဝ ထဲ မှ အတွေ့အကြုံများ ကို စိတ်ဝင်စား ရမည် ။ လေ့လာဆည်းပူးမှု ရှိရမည် ။ ထို ဝမ်းစာ နှင့် ဘဝ အတွေ့အကြုံ တို့ ကို အခြေပြု ပြီး များများ တွေး များများရေးပါ ။ တွေး ပြီး မှ ရေး ရခြင်း ဖြစ်သည် ၊ အတွေး ထဲ မှာ ဦးစွာ တည်ဆောက်ပါ ။ ရ လာလျှင် ရေး ချပါ ။ တစ်ပိုင်းတစ်စ နှင့် ရပ် မထားသင့်ပါ ။ ပြီးအောင် ရေးရမည် ။ များများ တွေး များများ ရေး လျှင် ပိုမို ချောညက်၍ အရေးအသား များ တိုးတက်ကောင်းမွန် လာပါလိမ့်မည် ။


ဝတ္ထု တစ်ခု တွင် ခေါင်းစဉ် သည် အရေးကြီးပါ၏ ။ အချို့သော ဝတ္ထု မှာ ခေါင်းစဉ် က အလျင် ရသည် ။ အချို့သော ဝတ္ထုများ မှာ ခေါင်းစဉ် နှင့် ဝတ္ထု တွဲ လျက် ရသည် ။ အချို့သော ဝတ္ထုများ မှာ ခေါင်းစဉ် ကို နောက်မှ တပ် ရသည်များ ရှိ၏ ။ ခေါင်းစဉ် ကို ဖြစ်ကတတ်ဆန်း မတပ်သင့်ပါ ။ အကြောင်းအရာ ဝတ္ထု ကောင်း ပါလျက် ခေါင်းစဉ် ညံ့ နေလျှင် မသင့်ပါ ။ ဝတ္ထုခေါင်းစဉ် သည် ဝတ္ထု အကြောင်းအရာ နှင့် ကိုက်ညီရမည် ။ သို့သော် တိုက်ရိုက်ကြီး လည်း မဖြစ် သင့်ပါ ။ ဆီသည်မ လက်သုတ်ဖတ် ကဲ့သို့ ဖန်တစ်ရာတေ နေသော ရိုးလွန်းသည် လည်း မဖြစ်သင့်ပါ ။ ကျစ်လျစ်စွာ လှပသော ခွန်အား ရှိသည့် စကားစု ဖြစ်၍ အနုပညာ မြောက်ရန် လိုသည် ။


ဝတ္ထု သည် ရသ မြောက်ရန် လိုသည် ။ ရသ ( ၉ ) မျိုး ကို သင့်လျော်စွာ အသုံးချခြင်းဖြင့် ရသ မြောက်သော ဝတ္ထု ဖြစ် စေသည် ။ ချစ် ၊ ရွှင် ၊ သနား ၊ တည် ၊ အား ၊ ကြမ်းကြုတ် ၊ စက်ဆုပ်ကြောက်ရွံ့ ၊ ရဲဝံ့အံ့ဩ နော အရသာ ဟု ဆိုသည် ။ သိင်္ဂါရ ရသ ချစ်စဖွယ် ဖြစ်အောင် ရေးနိုင်ခြင်း ၊ ဟာသရသ ရယ်ရွှင်ဖွယ် ဖြစ်အောင် ရေးနိုင်ခြင်း ၊ ကရုဏရသ သနားကြင်နာဖွယ် ရေးနိုင်ခြင်း ၊ သန္တရသ တည်ကြည်မှု ကို ဖြစ်စေအောင် ရေးသားနိုင်ခြင်း ၊ ရုဒ္ဒရသ ကြမ်းကြုတ်ဖွယ် ရေးသားခြင်း ၊ ဝိဘစ္ဆရသ စက်ဆုပ်ရွံရှာဖွယ် ဖြစ်အောင် ရေးနိုင်ခြင်း ၊ ဝီရရသ သတ္တိသွေး ကို ဖြစ်အောင် ရေးခြင်း ၊ ဘယာနကရသ ကြောက်ရွံ့ထိတ်လန့်အောင် ရေးနိုင်ခြင်း ၊ အမ္ဗုတရသ တအံ့တဩ ဖြစ်အောင် ရေးနိုင်ခြင်း စသည့် ရသ ( ၉ ) မျိုး ဖြစ်ပါသည် ။


ဝတ္ထုတို ရေးလို သူသည် သူများ ရေးသည့် ဝတ္ထုတိုများ ကို ဖတ်ရမည် ။ ဝတ္ထုတို ရေးသော စာရေးဆရာ စုံ ၏ ဝတ္ထုတို များစွာ ကို ဖတ် သင့်သည် ။ ကောင်း လျှင် ဘယ်လို ကောင်းသည် ၊ ဘာကြောင့် ကောင်းသည် ကို ဆန်းစစ်ဝေဖန် သော စိတ် ဖြင့် လေ့လာပြီး အတု ယူ သင့်သည် ။ မကောင်းသော ဝတ္ထု မကြိုက်သော ဝတ္ထု တို့ ကိုလည်း ဘာကြောင့် မကောင်းသည် ကို ဝေဖန် ဆန်းစစ်သင့်သည် ။


စု ၊ တု ၊ ပြု ဆိုသော မြန်မာမှု စကား ရှိပါသည် ။ စာရေးသူ သည် စာ အများ ကြီး ဖတ်ပြီး သူများ ရေးသည် တို့ မှ ကောင်းသည် တို့ ကို စု ရမည် ။ အတု ယူ ရမည် ။ ထို အခြေခံ မှ တစ်ဆင့် ကိုယ်တိုင် ရေးသော စာများ ကို ပြုစုရမည် ။တု ရင်း နှင့် ကြိုက်သည့် စာရေးဆရာ တို့ ၏ အာဘော်များ ကိုယ့် ကို လွှမ်းမိုးတတ်သည် ။ စိတ်ပျက်စရာ မရှိပါ ။ ဆက် ရေးဖန် များလျှင် ကိုယ်ပိုင်ဟန် နှင့် ရေးသော စာများ ဖြစ် လာလိမ့်မည် ။သူ့ ဟန် ပျောက်သွား ပါလိမ့်မည် ။


စာ ရေးရာတွင် စာဟန် နှင့် ရေးခြင်း ၊ စကားပြောဟန် ရေးခြင်း တို့မှာ ရေး ဟန် ပုံသဏ္ဌာန် ကိစ္စ သာ ဖြစ်ပါသည် ။ ကြိုက်ရာဟန် နှင့် ရေး နိုင်ပါသည် ။ ကိုယ် အသိ ပေးလိုသော အတွင်းသရုပ် ကို ပေါ်လွင်စွာ ဖော်ပြနိုင်ရန် သာ အရေးကြီး ပါသည် ။ အချို့သော ဖြစ်ရပ်များ မှာ စာဟန် နှင့် ရေး မှ ခန့် သည် ။ တည်သည် ။ တင်ပြပုံ ကောင်းပါသည် ။ အချို့သော အကြောင်းအရာများ မှာ စကားပြောဟန် နှင့် ရေးလျှင် အချက်အလက် ရှင်းလင်း၍ ပိုမို ကိုက်ညီ ကောင်းမွန်ပါသည် ။ နှစ်မျိုးလုံး ရေးနိုင်ပါသည် ။ အတွင်းသရုပ် နှင့် လိုက်ဖက်သည့် ပုံသဏ္ဌာန် ကို သုံးလျှင် ပို၍ အံဝင်ခွင်ကျ ဖြစ်ပါသည် ။ သတိထားသင့်သည် မှာ စာရေးဟန် နှင့် စကားပြောဟန် ကို ရောနှော မရေးမိရန် ဖြစ်ပါသည် ။


စာရေးဟန် နှင့် ရေးသည် ဖြစ်စေ ၊ စကားပြောဟန် နှင့် ရေးသည် ဖြစ်စေ ဇာတ်ကောင်များ မှ ပြောသော စကားများ ကို ဖော်ပြရာတွင် မျက်တောင်ဖွင့် ( “  ) မျက်တောင်ပိတ် ( ”  ) အတွင်း သွင်း ၍ ဖော်ပြရမည် ။


စာ ရေးရာတွင် သဒ္ဒါ မှန်အောင် ရေးနိုင်ရန် နှင့် သတ်ပုံ မှန်အောင် လည်း ကြိုးစားသင့်သည် ။ စာပိုဒ် ခွဲ ၍ ရေးသင့်သည် ။ စာပိုဒ် အကြီးကြီး မရေးသင့်ပါ ။ အကြောင်းအရာ စုံ ပါဝင် နေသော စာပိုဒ်ကြီးများ မှာ ဖတ်ရသူ ကို ငြီးငွေ့ စေ သည် ။ အကြောင်းအရာ ပြောင်း လျှင် စာပိုဒ် ပြောင်း သင့်သည် ။


စာ ရေးရာတွင် ရုန့်ရင်းကြမ်းတမ်း ရိုင်းပျသော အသုံးအနှုန်းများ နှင့် ညစ် ညမ်းသော ဖြစ်စဉ်များ အသေးစိတ် ဖော်ပြခြင်း တို့ ကို ရှောင်ကြဉ် သင့်သည် ။


ဖန်တီးသော အနုပညာ ပစ္စည်း ဖြစ်သော်လည်း ယုတ္တိ ရှိရန် လိုသည် ။ သဘာဝ ကျစေသင့်သည် ။ ယုတ္တိ မရှိ သဘာဝ မကျ သည် ကို စာရေးသူ က အတင်း ဖန်တီးလျှင် စာဖတ်သူ လက်ခံ သဘောကျမည် မဟုတ်ပါ ။


စာ ရေးရာ တွင် ကိုယ့် အကြောင်း ၊ ကိုယ့် မိသားစု အကြောင်း ၊ ကိုယ့် မိဘ အကြောင်း ၊ ညီအစ်ကို မောင်နှမ အကြောင်း တို့ ကို ရေး ရာ၌ ကိုယ်ရည်သွေးမှု များ လုံးဝ မပါအောင် ရှောင်ကြဉ် သင့်ပါသည် ။ သူတစ်ပါး အကြောင်း ကို ရေး သည့် အခါမှာလည်း အမနာပ ရှုတ်ချ ဝေဖန်သော အတင်း ပြောဟန်မျိုး မှာ အရုပ်ဆိုး ၍ ရှောင်ကြဉ် သင့်ပါသည် ။  


ကိုယ်တိုင် အသေအချာ မသိသည် တို့ ကို လည်း မလေ့လာဘဲ ရမ်းသန်း ရေးခြင်းမျိုး မဖြစ်သင့်ပါ ။ ကားလမ်း ရေလမ်း လွဲခြင်း ၊ မြို့အစဉ် လွဲခြင်း ၊ ဒေသ ဖော်ပြပုံ လွဲခြင်း စသည်တို့ မှာ အရုပ်ဆိုးသော အမှား ဖြစ်၍ ဝတ္ထု ကို အား လျော့ စေသည် ။  


သဘောကျသော သူတစ်ပါး ၏ စာ ကို ခိုးယူ၍ အနည်းငယ် ပြုပြင်ခြင်း ၊ ခေါင်းစဉ် ပြောင်းခြင်း ဖြင့် ကိုယ့် စာ ဖြစ်အောင် မပြုသင့်ပါ ။ ထို နည်းမျိုးဖြင့် အောင်မြင်သော စာရေးဆရာ မဖြစ်နိုင်ပါ ။ နိုင်ငံရပ်ခြား ဝတ္ထုတိုကလေးများ ကို သဘော ကျလျှင် သူ့ ထံ မှ ရသော အနှစ်သာရ ကို ယူပြီး ကိုယ့်ရေ ကိုယ့်မြေ သဘာဝ ၊ ကိုယ့် အတွေ့အကြုံ တို့ ကို အခြေပြု ရေးနိုင်ပါသည် ။ ရည်ရွယ်ချက် ကောင်း ၊ အနှစ်သာရ ကောင်း ကို သာ ယူခြင်း ဖြစ်ပါသည် ။


ဘာသာပြန်ဝတ္ထု ၊ အမှီးဝတ္ထု ဖြစ်လျှင် သက်ဆိုင်ရာ စာရေးသူ နှင့် မူရင်း ဝတ္ထု ကို ဖော်ပြရပါမည် ။ လူမျိုးရေး ထိခိုက်စေသော ရေးသားမှု ၊ ဘာသာရေး ထိခိုက်စေသော ရေးသားမှု ၊ ပုဂ္ဂိုလ်ရေး ထိခိုက်စေသော ရေးသားမှုများ ကို ရှောင်ကြဉ် ရပါမည် ။ နိုင်ငံတော် နှင့် လူမျိုး ရိုးရာယဉ်ကျေးမှု တို့ ကို ထိခိုက်သော ရေးသားခြင်းမျိုးများ ကို ရှောင်ကြဉ်ရပါမည် ။  


အောင်မြင်လိုသော စာရေးဆရာ ဖြစ်လိုလျှင် အောင်မြင်ရမည် ဟူသော စိတ် ကို မွေးမြူ၍ ဇွဲကောင်းစွာ နှင့် ကြိုးစား ရေး လျှင် အခက်အခဲ မှန်သမျှ ကျော် လွန်၍ အောင်မြင်ပါလိမ့်မည် ။


◾လယ်တွင်းသားစောချစ်


📖 စာရေးနည်း လမ်းညွှန်

ဖွဲဖွဲ ... ဖွဲဖွဲ .. သဲသဲမဲမဲ ငြိုးလေရက်ရှာ ( ဆူးငှက် )


 ❝ ဖွဲဖွဲ ... ဖွဲဖွဲ .. သဲသဲမဲမဲ ငြိုးလေရက်ရှာ ❞

           ( ဆူးငှက် )


( ၁ )


ဝေနေသော ကောင်းကင်ထက် ဆီ မှ မိုးစက်မိုးမွှားလေးတွေ ကျဆင်း လာသည် ။ ကားမှန်မှ တစ်ဆင့် လှမ်းမြင် နေသော မြင်ကွင်းကျယ် က ဖြည်းဖြည်းချင်း မှုန်လာ၏ ။ ရေသုတ်တံလေး လှုပ်ရှားလာတော့ သက်တန့်ကွေး ပုံရိပ်ကြည် က ထင်လာပြန်၏ ။ သို့သော် တစ်ခဏလေး မှုန်လိုက် ၊ ကြည်လိုက် ၊ မှုန်လိုက် ၊ ကြည်လိုက် ။ စောစောက ညို့ရုံ ညို့သော မိုးသားပြင် က ရုတ်ခြည်း ညို့မှိုင်း မည်းပုပ်လာသည် ။


ဆယ်ပေမြောင်း နံဘေး သရက်ပင်ကြီးတွေ ဆီက ယိမ်းထိုး အော်ဟစ်သံ ကြားရ၏ ။ ရေရေးမျှ မြင်ရသော ရန်ကင်းတောင် သည် ပင် မိုးသား ကန့်လန့်ကာနောက် ရောက်သွားချေပြီ ။ မဖြစ်တော့ ။ မိုးတိုက်စစ် က တစ်ဟုန်ထိုး ပြင်းထန်လာပေါ့ ။ သစ်ပင်ကြီးများ ပင် ခြေကန်ကာ မနည်း အားတင်း ထားကြရသည် ။ ဆယ်ပေ မြောင်း ထဲက နီကျင့်ကျင့် ဆည်ရေ များ ပင် ဘောင်ဘင်ခတ် ။


“ နိးရာ အိမ် တစ်အိမ်မှာ ဝင် ခိုမှ ဖြစ်တော့မယ် ထင်တယ် ”   


ကား ကို ဂ ရုတစိုက် မောင်းနှင် သော မိတ်ဆွေ က ပြောလာသည် ။ ဟုတ်သည် ။ မြောင်းဘောင် ပေါ်မှာ ကားတစ်စီး သွားသာရုံ လမ်း က သည်မိုး သည်လေ မှာ အလူးလူး အလိမ်းလိမ်း ။ သူ့ အပေါ် ကား တစ်စီးတလေ ထမ်း ထားဖို့ ဆိုတာ မြင်မကောင်း ၊ ရှုမကောင်း တော့ ။ ကျွန်တော် က မိုးရေ ထဲ မှာ ဝေဝေဝါးဝါး ပတ် ဝန်းကျင် ကို အားစိုက်ကာ စူးစမ်း ကြည့်ရသည် ။


“ ဖြည်းဖြည်း ဖြည်းဖြည်း ကိုယ့်လူ ၊ ညာဘက် က ခြံဝင်း ကတော့ တံခါး ဖွင့်ထားတယ်ဗျ ၊ လမ်းလေး လည်း ကောင်းပုံရတယ် ၊ ဟုတ်ပြီ ၊ ဟုတ်ပြီ ၊ အသာလေး ကွေ့ဝင်လိုက် ”   


ကျွန်တော့ စကား မဆုံးခင် မှာ ပဲ ဆယ်ပေမြောင်းပေါ် ခင်းထားသော သစ်သားတံတားကလေး အတိုင်း မိတ်ဆွေ က ကား ကို ချိုးကွေ့လိုက်သည် ။ ရေတွေ အိုင်နေသည့် လမ်းကလေး အတိုင်း ခြံဝင်း ထဲ ဝင်လိုက်၏ ။


မိုး က ထစ်ချုန်း၍ ပိုမို သည်းလာပြန်၏ ။ ရုတ်တရက် မြည်ဟီးသွား သော မိုးခြိမ်းသံ နှင့် အတူ ခြံ အတွင်း ခြေတံရှည် သစ်သားအိမ်ကလေး ခေါင်းရင်း ဆီ က သရက်ပင်ကြီး ၏ အကိုင်း တချို့ လေပြင်း တွင် ကျိုးကျ သွားသည် ။ သရက်ကိုင်း တစ်ကိုင်း က သစ်သားအိမ်ကလေး ၏ တံစက်မြိတ် အစွန်း ကို ရိုက်ချပြီး မိုးရေ ထဲ ကျ အလာမှာ ပဲ ကျွန်တော်တို့ ကား က အိမ်ကလေး ရှေ့ အရောက် ငြိမ့် ခနဲ ထိုးရပ်သွား၏ ။


ကားတံခါး ကို ဖွင့် ၊ မိုးရေ ထဲပင် အပြေးအလွှား နှင့် အိမ်ကလေး ၏ ဝရန်တာ ပေါ် ပြေးတက် ခိုလှုံလို က်ကြသည် ။ မတက်နိုင်တော့ ။ ကား ထဲ မှာ ပင် မနေဝံ့ ။ ခပ်ပြင်းပြင်း ဝေ့ကာ ဝေ့ကာ တိုက်ခတ်နေသော လေကြောင့် ဝရန်တာ ပေါ်မှာ ပင် မိုးရေတွေ ရွှဲရွှဲနစ် နေသည် ။ ကိစ္စမရှိ တော့ ။ ရွှဲ ချင် သလောက် ရွဲစေတော့ ။ ဒီနေရာလေး မှာ ခိုနေရ လျှင်ပင် လုံခြုံနေပါပြီ ။


“ မေမေ ... မေမေ သရက်ကိုင်းကြီး ကျိုးကျ သွားပြီ ၊ ဟောတော့ ..... ဧည့်သည် တွေ ”  


ရေစိုနေသော ပုဆိုးစလေးတွေ ကို လက် နှင့် စုကာ ညှစ်ချဆဲ ရုတ်ခြည်းပွင့်လာသော တံခါးချပ် နှင့်အတူ အသံ တစ်သံ ကြောင့် ခါး ကို မတ် ကာ အသံ လာရာ လှည့် အကြည့်မိ ..


ပင့်သက်ရှူကာ မျက်လုံး အဝိုင်းသား အံ့အားတသင့် ဖြစ်မိပြီး အရာ အားလုံး ကို မေ့လျော့ သွား သလို ခံစားလိုက်ရသည် ။ မိတ်ဆွေ က ချင်ချင်းပင် ....


“ ဪ ... ဪ သမီးရေ ၊ အိမ်ရှင် ထင်တယ်နော် ၊ ဦးတို့ မိုးရေထဲ ခရီးဆက်ဖို့ ခက်နေလို့ ခဏ မိုးဝင် ခိုလိုက်တာပါကွယ် ၊ ခွင့်ပြုနော် သမီး ”   


ဟု ပြောဆို လိုက်မှ အသက် ကို ရှူထုတ် လိုက်ကာ သတိရ လာပြီး တံခါးဝ က ပေါ်လာသော မျက်နှာလေး ဆီ ခွင့်တောင်း အပြုံး လှမ်း ပြုံးလိုက်မိ ၏ ။ တစ်ဆက်တည်း မှာ ပင် ...


“ သမီးရေ ၊ ဧည့်သည် တွေ ဆိုရင် အထဲ ခေါ်ပါကွယ် ၊ အပြင် က မိုးရေ ထဲ မှာ အားနာစရာ ၊ မိုး ကလည်း လေ မပြောမဆို ဗြုန်းဒိုင်းကြီး ၊ မိုးရော လေရော ကမ္ဘာပျက်မလား အောက်မေ့ရတယ် ”  


ဟူသော အသံ တစ်သံ ကလည်း မိုးသံလေသံ ကြားမှာ ပင် အိမ်လေး အတွင်းမှ ကြားလိုက်ရသ ည် ။ တံခါးဝ က မျက်နှာလေး က အပြင်သို့ ထွက် လာပြီး ...


“ ဦးတို့ အထဲ ဝင်ကြပါရှင့် ၊ ကြွပါ ၊ အပြင်မှာ မိုးတွေ ရွဲ နေရောပေါ့ ” ဟု လှမ်းခေါ်သည် ။


ကျွန်တော် ကတော့ ကြောင်အမ်းအမ်း ဖြစ်နေဆဲ ... ။ အံ့အားတသင့် ဖြစ်မှုက အဆုံး မသတ်သေး ။ သည် မျက်နှာလေး ကို သိနေသည် ။ မြင်ဖူးနေသည် ။ ရင်းနှီးနေသည် ။ ပြန် စဉ်းစားစမ်း ၊ ပြန် စဉ်းစားစမ်း ၊ ခေါင်း ထဲမှာ တော့ ထူပူနေ၏ ။ မိုး က ထစ်ထစ်မြှင့်ကာ ထပ်မံ သည်း လာပြန်သည် ။


“ လာပါ ဦးတို့ ရဲ့ ၊ အားမနာပါနဲ့ ၊ အိမ် ထဲ ဝင်ထိုင်ကြပါ ၊ မိုး က သည်း နေဦးမှာ ၊ ဝင် ထိုင်ကြပါ ”  


ကျွန်တော် က မိတ်ဆွေ မျက်နှာ လှမ်း ကြည့်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ။ ခေါင်းညိတ်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ပင် ဖွင့်ထားသော တံခါး အတိုင်း အိမ် ထဲ လှမ်းဝင်၏ ။ သမီးလေး က တံခါးချပ် တစ်ဖက် ကို တွန်းဖွင့် ပေးပြီး နောက်သို့ ယို့သည် ။


“ ထိုင်ကြပါ ၊ ထိုင်ကြပါ ၊ ဪ .... မိုးတွေ တော်တော် စိုနေကြမှာ ပေါ့ ၊ ကဲ .... ကိစ္စ မရှိပါဘူး ၊ အိမ် ထဲမှာ လည်း စိုတော့ နေတာပဲ ၊ အားနာစရာ တောင် ကောင်းနေပြီ ၊ အဝတ် လဲစရာ က လည်း အိမ် မှာ ယောက်ျားသား မရှိ ၊ ဝင်သာ ထိုင်ကြပါ ၊ ထိုင်ကြပါ ” ဟု အသံ တစ်သံက ဆီးကြို နေသည် ။ နား ထဲမှာ က ရင်းနှီး နေ သလိုလို ၊ သို့သော် လူရိပ် လူခြည် ကဖြင့် မမြင်ရသေး ၊ ဟုတ်သည်  ။ အိမ် ထဲ မှာ လည်း မိုးရေ မိုးစက်တို့ က မလုံတော့သော အမိုး ဆီက နေရာ အနှံ့မှာ အစဉ်မပြတ် စီးကျ သည့် နေရာကျ ၊ တစက်စက် ယိုသ ည့်နေရာ ယို ၊ ခပ်နွမ်းနွမ်း ဆက်တီစားပွဲ နှင့် ခုံပေါ်မှာ ပင် မိုးရေစက် တို့ အိုင်ထွန်းနေသည် ။ ကျွန်တော်တို့ လည်း စိုနေသည့် ခုံ ပေါ်မှာ ပင် ထိုင်လိုက်ကြ၏ ။ သမီးလေး က အဝတ်ဟောင်းလေး တစ်ထည် ယူ လာပြီး စားပွဲ ပေါ် ၊ ခုံ ပေါ်က မိုးရေတွေ ကို သုတ်နေသည် ။ မိတ်ဆွေ က ခေါင်းမော့ ကြည့်လိုက် ၊ အိမ်လေး အတွင်း ဝေ့ ကြည့်လိုက် ။ ကျွန်တော် က လည်း ရှေ့ မှာ ဒူးလေး တုပ်ကာ ရေတွေ သုတ်နေသော ၁၆ နှစ် အရွယ် သမီးငယ်လေး ကို လှမ်း ကြည့်ပြီး ရင် ထဲမှာ ခံပြင်းစိတ်တွေ ဖြစ်နေသည် ။ သိသည် ။ ဒီ မျက်နှာပေါက် ကို မြင်ဖူးသည် ။ ဘယ်မှာ လဲ ၊ ဘယ်မှာ လဲ ။ စဉ်းစားစမ်း ။ ခေါင်း ထဲ မပေါ် ။ သဲလွန်စ ရလိုရငြား အိမ် ထဲ က အသုံးအဆောင် ဓာတ်ပုံ တွေ ရှိလေမလား စူးစမ်းကြည့်မိ၏ ။ ထူးဆန်းသည် ။ ဓာတ်ပုံတွေ ချိတ်မထား ။


အလို .... အခုမှ ကြည့်မိတော့ ရန်ကင်းတောင်ခြေ ဆယ်ပေမြောင်း ဘောင်ပေါ် က ခြံ တစ်ခြံ ထဲရှိ မြန်မာကျေးလက် အိမ် တစ်အိမ် ၏ အပြင်အဆင် က ထူးခြားလှပါကလား ။ အခုမှ သတိထားမိသည် ။ အမိုး က သက်ငယ် မဟုတ် ။ ဝါးကပ် မဟုတ် ။ သွပ် မဟုတ် ။ သစ်သားပြားလေးတွေ ကို တညီတညာ လှီးဖြတ်ကာ ငါးကြင်းကွက် ပမာ မိုး ထား၏ ။ ကြာတော့ နေရာ တချို့က မိုးတွေ ယိုလာ တာပေါ့ ။ အိမ်အတွင်း ပြတင်းပေါင်များ ကလည်း မြင်နေကျ အရွယ် ထက် ကြီးသည် ။ လှပ်ရသော တံခါးချပ်များ မဟုတ် ။ သစ်သားပြားတွေ နှင့် တရုတ်ကတ် တံခါးတွေ ချည်း ဖြစ်သည် ။ အဖွင့်အပိတ် လက်ကိုင်များ ကပင် သစ်သား နှင့် ပြုလုပ်ထား၏ ။ ကြမ်းခင်း ကလည်း ၆ လက်မ ကျွန်းပြားကြီးတွေ ကို စေ့နေအောင် ခင်းထားသည် ။ တစ်ချိန်ကတော့ ပေါလစ်ရောင် တောက်နေတဲ့ ကြမ်းခင်းကြီး ဖြစ်မှာပေါ့ ။ အိမ်တွင်း မှာ အခန်းဖွဲ့ထားတာ များများစားစား မရှိ ၊ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်း နှင့် ဆက်လျက် ခေါင်းရင်း မှာ ဘုရားခန်း ။ ဘုရားခန်း ရှေ့မှာ တော့ ခပ်နွမ်းနွမ်း အစိမ်းရောင် ကော်ဇော အဖြတ်စလေး ခင်းထားသည် ။ ရှေ့ခန်း နှင့် နောက်ခန်း က အတော်အတန် မြင့်သည့် သစ်သားဗီရိုကြီး ဖြင့် ခြားထား သည် ။ ဗီရို သည် ဘုရားခန်း နေရာ၌ အပိတ် ဖြစ်သွားသည် ။ ဒါဆိုရင် အတွင်းဘက် မှာ ပစ္စည်း ထည့်သည့် အကန့်တွေ ရှိမှာပေါ့ ။ အတွင်းဘက်ခန်း က အိပ်ခန်း ဖြစ်မည် ။ ဘုရားခန်း ဘက် ဗီရို ၏ အပိတ် မျက်နှာပြင် မှာ ပြက္ခဒိန် တစ်ချပ် ချိတ်ဆွဲထား၏ ။ ချယ်ရီပွင့်နီနီများ နှင့် နှင်းခမောက်ဆောင်း ဖူဂျီယာမပုံ က မိုးကောင်းကင်ပြာပြာ အောက်မှာ ထင်ရှား နေသည် ။


“ ဪ ... ဧည့်သည် တွေ လည်း ဘာမှ ကျွေးစရာ မရှိပါလား ၊ အားနာလိုက်တာ ၊ သမီးရေ ... ခြေရင်း က ကိုဘလွင် တို့ တဲ မှာ များ ကော်ဖီထုပ်လေး ဝယ်ထားတာ ရှိလား ၊ လှမ်း မေးကြည့်ပါလား ”  


အခန်း ထဲ က အသံ ထွက်လာပြန်၏ ။ 


မိတ်ဆွေ က ချက်ချင်း ပင် “ ရပါတယ် ခင်ဗျ ၊ နေပါစေ ၊ နေပါစေ ၊ မိုးတွေ မရွာခင် ကပဲ ရန်ကင်းတောင်ခြေ ကံလင်းဆိုင် က ကျွန်တော်တို့ လက်ဖက်ရည် သောက်လာကြပြီးသားပါ ၊ သမီး .. မမေးနဲ့  ၊ မမေးနဲ့  ၊ ဒုက္ခ မရှာနဲ့  ၊ နေပါစေ ” ဟု ပြန်ဖြေ၏ ။ သမီးလေး က ရေသုတ်သော အဝတ်လေး ကို ယူရင်း နောက် အခန်း ထဲ ဝင်သွားသည် ။ အခန်း ထဲ က အသံ က ...


“ ရန်ကင်းတောင် ဘုရားဖူး လာကြတာလား ၊ မန္တလေး ကပဲလား ၊ နှစ်ယောက်တည်း လာကြတာ ထင်တယ်နော် ”  ဟု ဆိုသည် ။ ဧည့်သည် ကို အားမနာရအောင် ဧည့်ထောက်နေသည့် အသံ ဖြစ်၏ ။ သို့သော် လူ ကို မမြင်ရသေး ။ အသံ အရတော့ ငါးဆယ် ဝန်းကျင် အမျိုးသမီးကြီး တစ်ယောက် နေမှာပေါ့ ။ ကျွန်တော် က တော့ အိမ် အနှံ့ လျှောက် ကြည့်ရင်း မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ စဉ်းစား နေတာ အဖြေ မရသေး ။ စောစောက သမီးလေး မျက်နှာမျိုး မြင်ဖူးတယ် ။ သိတယ် ။ ဘယ်သူလဲ ။ ဒါမှမဟုတ် ကုမ္ပဏီများ ၏ ယူနီဖောင်းဝတ် ဝန်ထမ်းတွေ ထဲမှာ လား ။ ... လား ။ .... လား ... ။


“ အင်း ... ဘုရားဖူး တော့ မဟုတ်ပါဘူး ခင်ဗျ ၊ ဒီ အရှေ့နားက ဦးကျော်အေး တို့ ခြံဘက် ကို လာရင်းနဲ့ ပါ ။ မန္တလေး ကပါပဲ ”  ဟု မိတ်ဆွေ က နှုတ်သွက် ဖော်ရွေသူမို့ ဧည့်သည် တစ်ယောက် ၏ အနေအထိုင် ကျဉ်းကျပ်မှု မရှိပုံ ကို စကားဖြင့် ချက်ချင်း ဖြေပေးနေ၏ ။


“ ဘယ်လို ၊ ဘယ်လို ဦးကျော်အေး တို့ ခြံဘက် ကို လာကြတာ ဟုတ်လား ၊ ဒါဖြင့် ပြီးခဲ့တဲ့ စနေနေ့ ကလည်း လာခဲ့ကြတဲ့ သူတွေပေါ့ ”  


“ ဟုတ်ပါတယ်ခင်ဗျ ၊ ပြီးခဲ့တဲ့ စနေနေ့ ကလည်း ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ပဲ လာကြပါသေး တယ် ”  


“ ဪ .. ဟုတ်ပြီ ၊ ဟုတ်ပြီ ၊ ဒါဆိုရင် ရှင်တို့ က မန္တလေး က လာတဲ့ စာအုပ်ထုတ်ဝေရေး လုပ်တယ် ဆိုတာ ..... ” 


ကျွန်တော် က မိတ်ဆွေ ကို လှမ်း ကြည့်မိသည် ။ မိတ်ဆွေ က ကျွန်တော့ ကို မျက်ခုံးပင့် ကြည့် လိုက်ပြီး ....


“ ဟုတ်ပါတယ် ခင်ဗျာ ၊ “ ရတနာချမ်းသာ ” ဆိုတဲ့ နာမည် နဲ့ စာအုပ် ထု တ်ဝေရေး လုပ်ပါတယ် ၊ ကျွန်တော့ နာမည် လှကို ပါ ”  


“ အခန့်သင့် လိုက်လေရှင် ၊ အဲဒီ နေ့ ကပဲ ကိုကျော်အေး က ကျွန်မ လာ မေးတယ် ၊ ခေါင်းရင်း က အစ်မကြီး မြေတွေ ဒီအတိုင်း ထားမယ့် အတူ ငှားလိုက်ပါလားတဲ့  ၊ မန္တလေး က သူ့ မိတ်ဆွေတွေ ဒီနေရာ မှာ ၁ဝ ဧက လောက် ငှားချင်တယ် ပြောလို့ ဆိုပြီး လာရာ က ဆရာတို့ အကြောင်း စကား စမိ ကြတာ ၊ ဒီက ဆရာ တို့ အလုပ်အကိုင် တို့  ၊ ဇစ်မြစ်တွေ သိရတော့ မြေ ကတော့ ငှားစရာ မရှိသေးပါဘူး ၊ လောလောဆယ် သပြေတွေ စိုက် ထားပြီး ဒါနဲ့ ထမင်း စား နေရတာ လို့ ၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒီ စာအုပ်တိုက် က လူတွေ ဒီတစ်ခါ လာရင်တော့ တွေ့ချင်တယ် ၊ ကျွန်မ ခြံ ခေါ်ခဲ့ပါဦး လို့ ပြောမိသေး တယ် ၊ အခု မိုး ခိုရင်း ရောက်လာတော့ နေရာ ကျလိုက်တာရှင် ၊ ဟဲ့ .. သမီးရေ ၊ သမီး ... လာပါဦး ကွယ် ၊ မေမေ့ ကို အပြင် ပို့ပေးပါဦး ၊ ဧည့်သည် တွေ နဲ့ စကား ပြောချင်လို့ ”  


ရေတဗြင်းဗြင်း ဆေးကြောသံ နှင့်အတူ ရေသံ ရပ်သွားပြီး ....


“ လာပြီ မေမေ ” ဟူသော အသံ နှင့် သမီး သည် အမေ့ အခန်းဆီ ဝင်သံ ကြားရ၏ ။ ကျွန်တော် ကဖြင့် ရင်မောလှပြီ ။ ဘယ်သူတွေလဲ ။ ဖြစ်နိုင်တာ က စာအုပ် ထုတ်ဝေသူ ဆို၍ ဝါသနာရှင် တချို့ က သူတို့ ရေးချွတ်ထားသော ဝတ္ထုတို ၊ ဝတ္ထုရှည်တွေ ထုတ်ပြ ဖတ်ခိုင်း ၊ စာအုပ် လုပ်ခိုင်းလေမှာလား ။ ထို အတွေး နှင့် စောစော ကတည်းက ရင်ထဲ ရှုပ်ထွေးကာ သမီးငယ် အား သိဖူး ၊ ရင်းနှီးဖူး သော ပဟေဠိ က ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်ကာ အဖြေ မရနိုင်ဘဲ မိတ်ဆွေ ဘက် လှည့်ပြီး ခေါင်းရမ်း ပြနေမိ၏ ။


မိုး က ဖြင့် မစဲနိုင်သေး ။ အရှိန် ကောင်းဆဲ ဖြစ်သည်  ။ သို့သော် ခေါင်မိုး က မိုးရေ ယိုတာက လက်လျှော့ သွားပုံရ၏ ။ တစ်စက်ချင်း နရီစည်းကျဲ နှင့် လေးလံ သွားပြီ ။


“ နေဦး မေမေ ၊ အပေါ်အင်္ကျီလေး ဝတ်လိုက်ဦး ၊ ပြင်ဘက် တအား အေးတာ ၊ မေမေ က အိပ်ရာထဲ နေလို့ သာ ” ဆိုသည့် သမီး အသံ က မိုးသံ နှင့် ရော ထွက်လာ၏ ။ တံခါး တစ်ချပ် ဖွင့်သံ ကြားရသည် ။


“ နေပါဦးရှင် ၊ ဘယ်သူ ကိုလှကို ဟုတ်တယ်နော် ၊ အခု ပါလာတဲ့ အခြား တစ်ယောက် က ဘယ်သူလဲ ၊ ခြံစိုက်မယ် ဆိုတဲ့ သူလား ၊ ဒါမှမဟုတ် .... ”


“ မဟုတ်ပါဘူး ခင်ဗျ ၊ ခြံစိုက်မယ့် သူက နယ် မှာပါ ၊ လောလောဆယ် ကျွန်တော်က မြို့ခံ ဆိုတော့ အရင် ကြည့်နှင့် စုံစမ်းနှင့် တာပါ ၊ အခု ပါလာတာ က ကျွန်တော့် မိတ်ဆွေပါ ” 


“ စိတ်မရှိပါနဲ့ နော် ၊ ကိုလှကို က ကျောင်းဆရာ လည်း လုပ်တယ်နော် ၊ အခုပါလာတာ က ကိုလှကို မိတ်ဆွေ ဆိုတော့ ကျောင်းဆရာပဲလား ”  


ကျွန်တော် မျက်လုံး ပြူးသွားသည် ။ မိတ်ဆွေ က ကျွန်တော့ ကို လှမ်း ကြည့်ပြီး မေးငေါ့ ပြ၏ ။ အခန်း ထဲမှာ ခုတင် ပေါ် က ဆင်းသံ ကြားရသည် ။ ဖိနပ် က ဒီမှာ မေမေ ဟု သမီး က အသံ ပြု အပြီး လမ်းလျှောက်သံ ထွက်လာ၏ ။ ဖိနပ် တစ်ဖက် ကို လျှောတိုက် လာသည့် အသံ ။ 


“ နေဦးလေ မေမေ ရဲ့ ၊ သေချာ လျှိုဦး ” 


ကျွန်တော် က မိတ်ဆွေ ကို ခေါင်းညိတ် ပြပြီး ....


“ မဟုတ်ပါဘူး ခင်ဗျာ ၊ ကျွန်တော် က စာရေးဆရာ ပါ ၊ ကိုလှကို နဲ့ အဖော် လိုက်လာတာပါ ၊ မန္တလေး က ပါပဲ ” 


လမ်းလျှောက်သံ က တဖြည်းဖြည်း နီးလာသည် ။ 


“ ဒါ ... ဒါ .... ဖြင့် ရှင်က စာရေးဆရာ ဘယ်သူ ” 


“ ကျွန်တော် ဆူးငှက် ပါ ခင်ဗျာ ” 


ရှေ့ခန်း နှင့် နောက်ခန်း ခြား ထားသော ဗီရို နှင့် တွဲလျက် ဝင်ပေါက် ၏ အစိမ်းနုပွင့် နှင့် အစိမ်းရင့်သစ်ရွက် ဒီဇိုင်းများ ကျဲထားသော ခပ်နွမ်းနွမ်း ခန်းဆီးစ ကို လက်ဖြင့် ဆွဲဖယ် လိုက်ရင်း သမီး က တွဲလျက် အမေ က ခပ်သွက်သွက် လှမ်းထွက်သည် ။


“ ရှင် .. ရှင် .... ဆူးငှက် ၊ ဆူးငှက် ၊ ကို .... ကိုဆန်း ၊ ကိုဆန်းမောင် နော် ”  


ခန်းဆီးစ နှင့် လုံးထွေးရင်း မြင် လိုက်ရသော မျက်နှာ ကြောင့် ကျွန်တော့ ဦးခေါင်း ကို မိုးကြိုး လျှပ်စစ် ပစ်ခွင်းလိုက် သလို ခံစားလိုက်ရသည် ။ ရှုပ်ထွေးနောက်ကျိကာ ပဟေဠိ သဖွယ် အရာအားလုံး တစ်စစီ ပြိုကျ သွားကာ ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွား၏ ။


ထိုင်ရာ မှ ရုတ်ခြည်း ထ မိလောက်အောင် အံ့အားတသင့် ဖြစ်သွားသည် ။ မိတ်ဆွေ က ကျွန်တော့ ကို မျက်လုံ အဝိုင်းသား မော့ကြည့်၏ ။ သမီးငယ် က အမေ့ မျက်နှာ ကို နှုတ်ခမ်းလေး ဟ လျက် ငေးရီသွားသည် ။ အရေးအကြောင်းတွေ အစပြု နေသော်ငြား သမီးငယ် မျက်နှာ နှင့် မျက်ခုံး ၊ မျက်လုံး ၊ နှာတံ ၊ နှုတ်ခမ်း ၊ မျက်နှာကျများ ပါ တူလှသော မိခင် သည် နှုတ်ခမ်းလေး တွန့်ရုံ ပြုံးသည် ။


“ ဪ ... တွေ့မယ့် တွေ့တော့ ကိုဆန်းမောင် ရယ် ၊ ထင်တော့ ထင်သား ၊ စောစောက အသံ ကြားလိုက် ကတည်း က ၊ အင်းပေါ့လေ ၊ ကြာပြီပဲဟာ ”


သမီငယ် တွဲ ထားသည့် ဘယ်ဘက် က လက် သည် အရုပ် တစ်ရုပ် ၏ လက်နှယ် တွဲလောင်းကျ နေ၏ ။ ဘယ်ဘက်ခြေ က ကြမ်း နှင့် တရွတ်တိုက် နေသည် ။ ကျွန်တော် က အသံ မထွက်နိုင်သေး ။ နှုတ်ဆွံ့လျက် နှင့် ဆက်တီစားပွဲ ကို ပင် တိုက်ကာ ပြေးထွက် လိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ယောင်ယောင်မှားမှား လက်လှမ်းလိုက်မိ၏ ။ မိတ်ဆွေ က ထိုင်ရာ မှ ထသည် ။


မစဲနိုင်သေးသော မိုး မှာ အင်အား ကောင်းသည် ။ လျှပ်စီး က ဝင်းခနဲ လက်သွားသည် ။ မကြာမီ ထစ်ချုန်းမိုးကြိုးသံ က ပတ်ဝန်းကျင် အား သိမ်းကျုံးဝါးမျို လိုက်၏ ။ အိမ်ကလေး ၏  ဘုရားခန်း နံရံ မှ ပြက္ခဒိန်စာရွက်များ တဖျပ်ဖျပ် လန်သွားသည် ။ အဆက် မပြတ်တော့ ။ ၁၇ ၊ ၁၈ ၊ ၁၉ ၊ ၂ဝ ၊ ... ။


 ••••• ••••• •••••  


က ။


ရွတ်ဆုတ်ပြက္ခဒိန် ၏ အပေါ်ဆုံး က စာရွက်လေး ဆွဲ ဆုတ်လိုက်တော့ ၁၉၈ဝ မတ်လ ၃၁ ရက် ၊ ၁၃၄၁ ခု ၊ တန်ခူးလပြည့်ကျော် ၁ ရက် တနင်္လာနေ့ ဟူသော စာသား နှင့် စာရွက်လေး ပေါ်လာသည် ။


မှတ်မှတ်ရရ ထိုနေ့ က အိမ်ရှေ့ ပိတောက်ပင်လေး အပျိုဖော် ဝင်သည် ။ ကျွန်တော် အိပ်ရာ က ထတော့ ပထမဆုံး ထူးထူးခြားခြား ပန်းရနံ့လေး တစ်အိမ်လုံး သင်း နေတာ သတိထားမိ  ။ အိပ်ရာ က လူးလဲ ထပြီး ကြည့် လိုက်တော့ ဘုရားစင်ရှေ့ ဖန်ခွက်လေး ထဲမှာ ဝါထိန် နေသော ပိတောက်ပန်း တစ်ဆုပ် ကို တွေ့ရသည် ။ ရေတော်ခွက်တွေ လဲ နေသည့် အမေ က ....


“ ဒီနေ့ တို့ အိမ် က ပိတောက်ပင်လေး စ ပွင့်လို့ ဘုရား တင်ထားတာလေ ၊ ပထမဆုံး ပွင့်တာမို့ အပွင့်တော့ နည်းသေးတယ် ၊ ဒါပေမဲ့ အဖူး တွေ တော့ ကျန်သေးတယ် ၊ နောက် မိုးလေး တစ်ပြိုက် ရွာ ရင် ညွတ်နေ အောင်ပွင့် မှာ ” ဟု ပြောသည်  ။ ကျွန်တော် က ....


“ အမေ က လည်း အခုပဲ မိုးတွေ အုံနေတာကို ဒီ မိုးရွာရင် ပွင့်ပြီပေါ့ ” ဟု အပြောမှာ “ ဟဲ့ ... အဖူး တွေ က နုသေးတယ်ဟဲ့ ၊ ချက်ချင်း မပွင့်သေးဘူး ၊ လေး ငါးရက် စောင့်ရဦးမှာ လေ ” ဟု ဆိုသည် ။ ထို့ကြောင့် အိမ်ရှေ့ ထွက်ပြီး ပိတောက်ပင်လေး ကို ကြည့်မိ၏ ။ မိုးရေစက်တွေ တင် နေသော ပိတောက်ရွက်စိမ်းရင့် ဖားဖားတွေ ကြား၌ ရွှေရောင်လေး လက် နေတာ တွေ့လို့ အပင် ခြေရင်း သွား ကာ မော့ကြည့်မိသည် ။ 


“ ဟုတ်သားပဲ ၊ ပိတောက်လေး တစ်ခက် ကျန်နေတာ အမေ ခူးတုန်း က မမြင်လို့ နေမှာ ”


 လက်တစ်ကမ်း က ပိတောက်ခက်လေး ကို ခူး ပြီး အိမ်ထဲ ရေအိုးစင် အောက် က ရေအိုး ၏ အဖုံး ပေါ် တင်ထားလိုက်သည် ။ ပြီးမှ သွားတိုက် ၊ ရေမိုးချိုး ပြီး အဝတ်အစား လဲသည် ။ မနေ့ည က မိုးအေးအေး နှင့် အိပ် ကောင်းလိုက်တာ အခုနိုးတော့ ၇ နာရီ ခွဲ လုပြီပဲ ။ ထို့ကြောင့် ကျောင်း သွား ဖို့ ကမန်းကတမ်း ပြင်ဆင်ရ၏ ။ ဒီနေ့ ကျူတိုရီယယ် တင်ရမှာ ကျောင်း ပျက်လို့ မဖြစ် ။ နွေအကူးပေမယ့် မထင်မှတ်သော မိုးကြောင့် ခပ်စိမ်စိမ့်လေး အေးနေသည် မို့ ဗီ အောက် ထပ်က ပရုပ်လုံးလေး တွေ နှင့် ထား သော အစိမ်းရင့်ရောင် ဆွယ်တာ ကို ယူလိုက်သည် ။ အောက် က ရှပ်အင်္ကျီလေးပေါ် ဆွယ်တာလက်ရှည် ထပ် ဝတ်ပြီး စာအုပ်လေးတွေ စီ ၊ လွယ်အိတ် ထဲ ထည့်ကာ အပြင် ထွက်တော့ အမေ က ...


“ အမလေးလေ ၊ ဒီလောက် မချမ်းပါဘူး ၊ သိုးမွေးဆွယ်တာကြီး ထပ် လို့ ” ဟု လှမ်း အပြောကို “ မိုးတွေ အီနေတာ အမေ ရ ၊ ကျောင်း ရောက်ရင် ရွာချင် ရွာနေမှာ ” ဟု ပြောရင်း စက်ဘီးလေး တွန်း ထွက်သည် ။


“ စောင့်ကြည့်ပါတော် ၊ ခဏနေ နေပွင့် လာမှ ဟုတ်ပေ့ ရှိနေမယ် ”  ဟူသော အမေ့ စကား ကို ပင် ခွန်းတုံ့ မပြန်တော့ဘဲ စက်ဘီး ကို ခပ်သွက်သွက် နင်းကာ ထွက်ခဲ့၏ ။ စက်ဘီး ကို နှစ်ပတ် ၊ သုံးပတ် နင်း ပြီးမှ သတိရသည် ။ ဘရိတ်ဖမ်း ၊ အရှိန်လျှော့ ပြီး နောက် ပြန်ကွေ့ ၊ ရှေ့ ပြန်ရပ် ၊ စက်ဘီး ဒေါက်ထောက် ၊ အိမ်ထဲ အပြေးကလေး ဝင်တော့ အမေ က ...


“ ဟော ... ဟော ဆွယ်တာကြီး ပြန် ချွတ်ပြီ မဟုတ်လား ၊ ပြောသားပဲ မချမ်းပါဘူး ဆိုနေမှ ” ဟု မီးဖို ထဲ က လှမ်း အော်သည် ။ “ မဟုတ်ပါဘူးဗျ ၊ ပစ္စည်း မေ့လို့ ” ဟု ပြန် ဖြေရင်း ရေအိုးစင် ဆီ ပြေးသည်  ။ အောက် အိုးအဖုံးလေး ပေါ်က ပိတောက်ခက်လေး ယူပြီး အိတ်ထောင် ထဲ သို့ ထိုးဖို့ ပြင်၏ ။ အို ... ဆွယ်တာကြီး ဝတ်ထားတာ အိတ်ထောင် မှ မပါဘဲ ။ ထို့ကြောင့် လွယ်အိတ် ထဲ က ဓာတုဗေဒ စာအုပ် ကြား ပိတောက်ရိုးတံလေး ကို အပွင့်တွေ မထိရအောင် အသာအယာ ထိုးကာ လွယ်အိတ် လွယ် ပြီး ပြန် ထွက်ခဲ့သည် ။ ထို့နောက် စက်ဘီး ကို ခပ်သွက်သွက်လေး နင်း လိုက်တော့၏ ။ ဘာရယ် မဟုတ် ပိတောက်ရနံ့လေး နှစ်သက်လှ၍ ကိုယ် နှင့် တစ်ပါ တည်း ရှိစေချင်လို့ ဖြစ်သည် ။


••••• ••••• ••••• 


ခ ။


“ ရွှတ် .... ရွှတ် ”  


ကျုတိုရီယယ် ကို ခေါင်း ငုံ့ကာ ဖြေနေရင်း အမေ့ စကား ကို နားမထောင် မိတာ နောင်တ ရနေသည် ။ အခုတော့ နေ က ပွင့် လာပြီ ။ နေပူ ကျဲကျဲ မှာ ဆွယ်တာ လက်ရှည်ကြီး နှင့် သင်္ချာ က ကုလပုစ္ဆာ ခပ်ခက်ခက် တွေ ကို ချွေးတလုံးလုံး ဖြေဆို နေသည် ။ ဒါ နောက်ဆုံး ပုစ္ဆာ ပဲ ၊ ဒီ ပုစ္ဆာ ပြီး ရင် အပြင်ထွက် ၊ ဆယ်တာ ချွတ် ၊ အန်တီကြီးဆိုင် ပြေးပြီး ခေါက်ဆွဲ စားမည် ။ 


“ ရွှတ် .... ရွှတ် ”  


အသံ တစ်သံ ကြောင့် ခေါင်းမတ်သွား၏ ။ ဘေးဘီ လှည့် ကြည့်မိသည် ။ အားလုံးက ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် ။ ထို့ကြောင့် နောက်ဆုံး ပုစ္ဆာ ၏ အဖြေ ကို ရေးပြီး မျဉ်း ပိတ်လိုက်သည် ။


“ ရွှတ် .. ရွတ် ”  


အဖြေလွှာ တင်ရန် မတ်တပ် ရပ်ရင်း အသံ ကြားရာသို့ လှမ်း ကြည့်မိ၏ ။ စာသင်ခန်း ၏ နောက်ဆုံး အပေါက်ဝ မှ အသံ ပေးရင်း လက်ယပ် ခေါ် တာ မြင်ရသည်  ။ ကိုယ့် နောက် သို့ လှည့် ကြည့်မိသည် ။ ဘယ်သူမှ မရှိ ။ ထို့ကြောင့် ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် လက်ညှိုး ထိုး ပြရင်း ခေါင်းညိတ် ပြလိုက် တော့ အဲသည် ကလည်း ခေါင်းညိတ် ပြီး လက်ယပ် ခေါ်သည် ။ ဘယ်သူတွေ လဲ မသိ ။ ဘာကိစ္စ ခေါ်တာလဲ မသိ ၊ အဖြေလွှာ ကို ရှေ့ ခုံပေါ် သွား တင်ပြီး ရှေ့ အပေါက် မှ ထွက်ကာ ကော်ရစ်ဒါ အတိုင်း သူတို့ ဆီ လျှောက်သွားသည် ။ သုံးယောက် ခေါင်းချင်း ဆိုင်ပြီး ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ မသိ ။ ကိုယ်လုံးလေးတွေ လှုပ် နေအောင် ရယ်နေကြ သေးသည် ။ အနား ရောက်တော့ ဘာလဲ ဟူသော အမူအရာ ဖြင့် မေးဆက်ပြလိုက်၏ ။


ကျောင်းသူ သုံးယောက် ပဲ ။ သည် အထဲ က မျက်ခုံးမွေးတွေ ဆွဲ ၊ နုတ်ခမ်းနီတွေ ရဲ နေအောင် ဆိုးကာ ခပ်မြင့်မြင့် ဒေါက်ဖိနပ် နှင့် အမွေးပွတွေ ဖားလျား နှင့် လွယ်အိတ် ကို လွယ်ထားသော ကျောင်းသူ က ဆို၏ ။


“ စိတ် မရှိနဲ့ နော် ၊ မင်းကို တို့ က အကြောင်ရိုက်တာ မဟုတ်ပါဘူး ၊ ပုဏ္ဏားကုန်း အကွေ့ မှာ ဘတ်စ်ကား ပေါ် ကနေ စက်ဘီး နဲ့ မင်း ကို မြင်တော့ မမတို့ က အလောင်းအစား လုပ်ထားလို့ ကွ ” တဲ့ ။


ကျွန်တော် က အံ့အားသင့် သွား၏ ။ သူတို့ အထဲ က ခပ်ပိန်ပိန် အသားညိုညို နှင့် အိန္ဒိယ အနွယ် မျက်နှာပေါက် နှင့် ကျောင်းသူ က သူ့ အနား မှာ ရပ် နေသော ကျန် ကျောင်းသူ တစ်ယောက် ၏ ပခုံး ကို သူ့ ပခုံး နှင့် တိုက်ပြီး ပြော လိုက်လေ ၊ ပြော လိုက်လေ ဟု ဆိုသည် ။ ထိုအခါမှ ကျွန်တော် က သတိထား မိ၏ ။


ဪ ... ။ 


ထို တတိယ ကျောင်းသူ ကိုတော့ ကျွန်တော် မြင်ဖူးနေသည် ။ ခပ်သွက်သွက် ။ ဆံပင် က ဖြောင့်ဖြောင့်စင်းစင်း ရှည်လျား၏ ။ 


နောက်နား က အော်တိုမစ်တစ် ဆံညှပ်လေး နှင့်ပဲ ညှပ်ကာ ဆံပင် ကို စည်းထားလေ့ ရှိသည် ။ မျက်နှာ သွယ်လျ ၊ မျက်ခုံး ထူ၍ ကွေးညွတ်၏ ။ မျက်ဝန်း က ခပ်လျားလျား ။ သို့သော် မျက်တောင်ကော့တွေ က မျက်ဝန်း အလျား ကို ထိန်းချုပ်ထားသည် ။ နှာတံ က သိသာစွာ စင်း၏ ။ နှာသီးလုံးလေး ဖွံ့သည်  ။ နှုတ်ခမ်း က ခပ်ပါးပါး ၊ မေးဖျား မှာ မှဲ့လေး တစ်လုံး ထင်ရှား ရှိသည် ။ 


ကျွန်တော် ကျောင်း ပြန်တိုင်း ဈေးချို ၂၈ လမ်း က အဆင်း အယ် ( လ ) ရုံ တောင်ဘက် အပေါက် က ဇော်ဂျီတံဆိပ် စဉ့်ကိုင် ကားပေါ် တက်တက် သွားတာ အမြဲ မြင်သဖြင့် မှတ်မိနေခြင်း ဖြစ်သည် ။ ထို့ကြောင့် ဘာရယ်မဟုတ် ဪ ... ဟု ဆိုတာ သူ့ ကို ကြည့်ပြီး ပြုံးလိုက်သည် ။ “ ပြောလိုက်လေ ” ဟူသော သူငယ်ချင်း ၏ အတိုက်အတွန်း ကြောင့် သူ က ... 


“ တို့ က ဒီလိုပါကွ ၊ ဘတ်စ်ကား ပေါ် ကနေ မင်း ကို မြင်တော့ တို့ သုံးယောက်က ဆွယ်တာ အရောင် နှင့် ဒီဇိုင်းလေး က သိပ်လှတာ လို့ ပြောမိကြရင်း အစ်မ က မင်း ကို သိတယ် ၊ Maths က လို့ ပြောတော့ အဲဒီ မှာ အလောင်းအစား လုပ်ဖြစ်ကြတာ ” 


“ ဘယ်လို ... ဘယ်လို ”  


ကျွန်တော် က အံ့အားသင့် သွားသည် ။


“ ဪ .... အလောင်းအစား က ဒီလိုပါ ”  


နှုတ်ခမ်းနီ ရဲရဲ ၊ ဒေါက်ဖိနပ် မြင့်မြင့် နှင့် ကျောင်းသူ က ခပ်သွက်သွက် ဝင် ပြောသည် ။ 


“ အလောင်းအစား က သူ့ ကို ( ကျွန်တော် သိသော စဉ့်ကိုင် က ကျောင်းသူ ကို ရည်ညွှန်းပြီး ) မင်း အတန်း သွားပြီး ဆွယ်တာအင်္ကျီ သိပ်လှတာပဲလို့ ပြောရဲ ၊ မပြောရဲ လောင်းကြတာလေ ”


“ ဪ .... ”


ကျွန်တော် က ရယ်မောမိ၏ ။


“ အဲဒီတော့ ဝသန် က မေးလေ ” ဟု အိန္ဒိယနွယ် အမျိုးသမီး က ထပ်ပြော၏ ။ ကျွန်တော် က ခေါင်းငုံ့ လိုက်သည် ။ စိတ်ထဲ က “ ဝသန် ” တဲ့  ။ ခပ်လှလှ နာမည်လေး အား သတိထား လိုက်မိ၏ ။ စဉ့်ကိုင်သူလေး “ ဝသန် ” က ...


“ ကဲ .. ကဲ မေးမယ်နော် ၊ မင်း ဆွယ်တာလေး သိပ်လှတာပဲ ၊ ဆောင်းကျွတ်ချိန် နွေဦးပေါက် နေပူကျဲကျဲ မှာ အထိ ဝတ်လာတော့ မင်း သိပ် သဘောကျတဲ့ ဆွယ်တာလေး ဖြစ်မှာ ပေါ့ ” တဲ့ ။


ကျွန်တော် မျက်နှာ ထူပူ သွား၏ ။ ကျန် နှစ်ယောက် က လက်ခုပ် တီးပြီး အားပါးတရ ရယ်မောကြသည် ။ “ တို့ နိုင်ပြီကွ ၊ တို့ နိုင်ပြီကွ ” ဟု လည်း ဆို၏ ။ ကျွန်တော် က နားမလည်စွာဖြင့် “ ဟင် .. သူ က မေးရဲတော့ အစ်မတို့ ရှုံးတာ မဟုတ်ဘူး လား ၊ ဘာလို့ နိုင်တာလဲ ” ဟူသော အပြော မှာ ...


“ မဟုတ်ဘူး လေ ၊ မမတို့ လောင်းတာက သူ က မမေးရဲရင် မင်း ကို မမတို့ က မုန့်ကျွေးမယ် ၊ သူ က မေးရဲရင် မမတို့ ကို မင်း က .... ”


ကျွန်တော် က ခေါင်းရမ်းပြီး သဘောကျစွာ ရယ်မောရင်း .....


“ အို .. ထူးထူးဆန်းဆန်း လောင်းကြေးပါလား ၊ ကိုင်း ... ဒီတော့ ကျွန်တော် ရှုံးတဲ့ အတွက် ”


ဘယ်ရမလဲ ၊ သူတို့ ကလည်း ဒီလို လောင်းရဲတော့ ကျွန်တော် ကလ ည်း ရုတ်ခြည်း အကြံ ထွက်လာ၏ ။ လွယ်ထားသော လွယ်အိတ်လေး ထဲ က ဓာတုဗေဒ စာအုပ် ကြား ရိုးတံလေး ထိုးထား သော ပိတောက်ခက်လေး ကို အသာအယာယူပြီး ...


“ ကျွန်တော် ရှုံးတဲ့ အတွက် ဒီက မမဝသန် ကို ကျွန်တော် ပန်း ပေးပါ တယ်နော် ” ဟု ဆိုကာ ဝသန့် လက်ထဲ ပိတောက်ခက်လေး အပေး ၊ အံ့အား တသင့်ဖြင့် လက်လှမ်း ယူပြီး သုံးယောက်သား နှုတ်ခမ်းလေးတွေ ဝိုင်း သွားကာ ဘာ စကား မှ မထွက်နိုင်ခင် ကျွန်တော် လည်း ခပ်သွက်သွက် ထွက်ပြေးကာ စက်ဘီးစတင်း မှ စက်ဘီး ယူပြီး အိမ် သို့ ပြန်ပြေးခဲ့ပါ၏ ။ အိမ် ရောက်တော့ ချွေးတွေ နစ်လို့  ။


••••• ••••• ••••• 


ဂ ။


“ ဟိတ်ကောင် ၊ အဲဒီ သုံးယောက် ငါ သိတယ် ၊ ကင်မစီ က မာစတာ တက်နေတဲ့ အစ်မ သုံးယောက် မဟုတ်လား ” ဟု ကိုမြင့်သိန်းကြီး က မေးသည် ။


“ ဟုတ်တယ်ဗျ ၊ ကျွန်တော် က မမဝသန် တစ်ယောက် သာ သတိထား မိတာ ၊ ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက် ကို အဲဒီ နေ့ မှ မြင်ဖူးတာဗျ ”  ဆိုတော့ ကိုမြင့်သိန်းကြီး က အသံ မထွက်ဘဲ ဆဲရေးလိုက်ပြီး မင်း က ဈေးချို ထဲ မှ မြင်ဖူး တာကိုး ။ ကျောင်း ထဲမှာ စာ ပဲ တကုပ်ကုပ် လုပ်နေတဲ့ ကောင် ၊ တို့ လို လ က်ဖက်ရည်ဆိုင်တကာ မလိုက်တော့ ဒီ သုံးယောက် တွဲ တာ ဘယ် သိပါ့မလဲ ဟု ဆို၏  ။ ပြီးတော့ တစ်ဆက်တည်း ..


“ မင်း သိတဲ့ ဝသန် ၊ အေး ... ထားပါ ၊ သူ ကျောင်းနာမည် က ဝသန် ဖြစ်မှာပေါ့ ၊ ဒါပေမယ့် အိမ် မှာ က ဒီ နာမည် မဟုတ်ဘူး  ၊ ထားပါကွာ ၊ ဒါက အရေးမကြီးပါဘူး ၊ ဝသန် ရယ် ၊ ဟို .... မင်းသမီး က ပပ တဲ့ ၊ ဟို တစ်ယောက် က မာလာ တဲ့ ၊ ဝသန် ၊ ပပ ၊ မာလာ သုံးယောက်တွဲ လေကွာ ” ဟု ပြောသည် ။


ကျွန်တော် က အခုမှ တော့ ကိုမြင့်သိန်းကြီး ဒီစကား ကို စိတ်မဝင်စားတော့ ။ အဘယ့်ကြောင့် ဆိုသော် သူတို့ သုံးယောက် နာမည် သာမက သူတို့ နှင့် ကျောင်း အပြန်မှာ ဘတ်စ်ကား အတူတူ စီးကာ ပြန်ဖြစ်နေတာ ကြာပြီ ။ ကျွန်တော် ကလည်း  ကျောင်းသို့ စက်ဘီး နှင့် မတက်ဖြစ်တော့ ။ အသွား မှာ ၂၉ လမ်း ထိုင်စိန်ကဖေး ရှေ့ အမှတ် ၃ ကား ဖြင့် စောင့်စီး ၊ အပြန်မှာ သူတို့ သုံးယောက် နှင့် မြန်မာစာဌာန ဘေး ကုက္ကိုပင် အောက် ချိန်းကာ အမှတ် ၃ ကား ဖြင့် ပြန်ကြ၏ ။ မာလာ က အမြောက်တန်း ဦးဘကြည် မှတ်တိုင် မှာ ဆင်းသည် ။ ပပ က ဓာတ်စက်ရုံ မှာ ဆင်းသည် ။ ဝသန်က ဈေးချိုတောင် မလွယ် ။ ကျွန်တော် က လည်း ၂၉ လမ်း အင်းဝနို့ချဉ် အထိ စီးလို့ ရသော်လည်း ဈေးချိုတောင်မလွယ် မှာ ပဲ ဆင်းသည် ။ ဒါတွေက ထားတော့ ၊ အခု ရတနာပုံအဆောင် မှာ နေ သော ကိုမြင့်သိန်းကြီး ကို လက်ဖက်ရည်ဆိုင် သို့ တကူးတက ခေါ်ကာ လက်ဖက်ရည်တိုက်ပြီး ပြောချင်နေ တာ က ပြီးခဲ့သည့် လပြည့်နေ့တုန်း က သူတို့ နှင့် ရန်ကင်းတောင် သို့ သွားကြသည့် အဖြစ်အပျက် အား ရင်ဖွင့်ချင်၍ ဖြစ်၏ ။ ကျွန်တော် ဒီ ကိစ္စကို ဘယ်သူ့များ ဖွင့်ပြောရမလဲ စဉ်းစားသည် ။ သို့သော် မပြောဝံ့ ။ မပြောရက် ။ အတန်းဖော် သူငယ်ချင်းတွေ ဆို ဝေး ။ သူတို့ က အစအနောက် သန်လွန်း၏ ။ မလွယ် ။ ကိုမြင့်သိန်းကြီး ကတော့ ပန်းချီပြပွဲ ကတည်း က ရင်းနှီးခင်မင် ခဲ့ပြီး စာသမား ကဗျာသမား ၊ ရသသမား မို့ ခံစားနိုင်သည် ။ အစ်ကို တစ်ယောက် လို တိုင်တိုင်ပင်ပင် မို့ ဖွင့်ပြော ဖြစ်၏ ။ အဖြစ်က ဒီလို ..


••••• ••••• •••••  


တကယ်တော့ ထိုနေ့က ကျောင်းဖွင့်၏ ။ သို့သော် မမဝသန် က မရောက်ဖူးသော ရန်ကင်းတောင် သို့ သွားချင်သည် ဆို၍ အစီအစဉ် ဆွဲ ကြသည် ။ ဈေးချိုက နေ အမှတ် ၅ လိုင်းကား နှင့် သွားကြမလား ဆိုတော့ “ ပပ ” က ဘတ်စ်ကား နှင့်ဆို အပြန်မှာ နောက်ဆံ ငင် နေရလိမ့် မယ် ။ စက်ဘီး နဲ့ သွားကြတာပေါ့ ဆိုသည် ။ ရန်ကင်းတောင် နဲ့ မန္တလေး စက်ဘီး နင်းနိုင်ပါ့မလား ဟု ဆိုသောအခါ ပပ ရော ၊ မာလာ ရော နှစ်ယောက်စလုံး က “ အမလေး ၊ မန္တလေးသူတွေပါ ဟာ”  ဟု ပြန်အော်သည်  ။ မမဝသန် က “ တို့ က စက်ဘီး မစီးတက်ဘူးနော် ၊ တို့ ကတော့ ဘယ်လောက် ဝေးဝေး ထိုင် လိုက်နိုင်တယ် ” ဟု ဆိုသောအခါ ပပ နှင့် မာလာ နှစ်စလုံးကပဲ “ နင့် တာဝန် ” ဟု ကျွန်တော့ ကို ပြိုင်တူ လွဲချကြ၏ ။ ကျွန်တော် က လည်း မျှော်လင့်ထားပြီး ဖြစ်သည် ။


ဤသို့ဖြင့် ဗောဓိကုန်း အိုအေစစ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင် က စားသောက်ပြီး ထွက်ခဲ့ကြတော့ အတော် နေမြင့်ပြီ ။ တော်သေးသည် ။ မိုးကလေး က အုံ့လို့ ။ နန်းရှေ့ အကောက်ဂိတ်တဲ လွန်လာ တော့ အောင်ပင်လယ် ကို ဖြတ်တိုက်လာသော လေကြောင့် လန်းဆန်း သွား၏ ။ မန္တလေးသူတွေ က ခပ်သွက်သွက် ဘီးနင်းသည် ။ ကျွန်တော် က မမဝသန် ကို နောက်က တင်ပြီး ခပ်မှန်မှန် ပါပဲ ။ ဒီနေရာတွေ ကို ငယ်ငယ် က ရောက်ဖူးတယ် ။ အခု မမှတ်မိတော့ဘူး ဟု မမဝသန် က ပြောပြီး ဟိုဟာ ဘာလဲ ၊ ဟိုတောင် က ဘာလဲ ၊ ပြင်ဦးလွင် က ဘယ်နားမှာ လဲ ၊ အဲဒီ တောင်ပေါ်က ဖြူဖြူ စေတီ က ဘာလဲ ဆိုသည့် မေးခွန်းတွေ ကို ကျွန်တော် က မနားတမ်း ဖြေရသည် ။ ကန်လယ် ရောက်တော့ ယူကလစ်ပင်တန်းတွေ အောက် အရိပ် မှာ ပပ နှင့် မာလာ က ကျွန်တော်တို့ ကို စောင့်သည် ။ ပြီး တော့ ပပ က သူ့ နောက်က ဝသန် တစ်လှည့် ထိုင်ပါ ဟု ဆိုသည်  ။ မမဝသန်က နေပါစေ ။ အားနာလို့ ဟု ဆိုတော့ ပပ က နင် အားနာတာက တို့ ကို လား ၊ သူ့ ကို လား ဟု ရည်ညွှန်းလေသောကြောင့် မျက်နှာ မထားတတ်အောင် ဖြစ်ရသည် ။


တောင်ခြေ ရောက်တော့ ကြံရည် တစ်ခွက်စီ သောက် ၊ တောင်ပေါ် မှ စားဖို့ ပေါင်မုန့်တွေ ၊ ဘီစကစ်ထုပ်တွေ ၊ ငှက်ပျောသီးတွေ ဝယ်ပြီး တောင်ပေါ် စတက်သည်  ။ ပပ နှင့် မာလာက ပျော်နေ၏ ။ မမဝသန် ကလည်း မြူးလို့ ၊ ပျော်လို့ ။ တောင်ပေါ်ရောက်တော့ ငါးရံ့မင်းဂူ သို့ ဆင်းကြ၏ ။ ဆင်းတုတော် နှင့် ငါးရံ့မင်း ကို ရွှေချကြ ၊ ရေသပ္ပာယ်ကြသည် ။ စိမ့်စိမ့် အေး နေသော ဂူ ထဲ ထိုင်နားကြတော့ ပန်းသမျှ အမောတွေ ပြေသွား၏ ။


အပေါ်သို့ ပြန် တက်ပြီး ကျွန်တော် က မယ်ယက္ခတောင် ဘက် သွားရ အောင် ဆို၍ စောင်းတန်းလေး အတိုင်း အရှေ့ဘက် သို့ ဦးတည်၏ ။ စောင်းတန်းလေး အဆုံး အရှေ့ဘက် တောင်စွယ်ဆီ အဆင်း ၊ မယ်ယက္ခပုံတော် ကျောက်တုံးကြီး ကို လှမ်း မြင်နေရသည် ။ စောင်းတန်းလေး အဆုံး အုတ်ခုံလေး က အရှေ့ဘက်ဆုံး ကမ်းပါး အစွန်း မှာ မို့ အရှေ့တစ်ခွင် မြင်ကွင်းတွေ ကို တပြန့်တပြော မြင်ရသည် ။ ပပ နှင့် မာလာ က အုတ်ခုံလေးပေါ် ထိုင်ရင်း တို့ ကတော့ ဒီနေရာမှာ ပဲ နားနေတော့မယ် ဆိုပြီး ပါ လာသော မုန့်ထုပ်တွေ ဖောက်၏ ။ ကျွန်တော် က စောင်းတန်းလေး မှ ဆင်းကာ ဘုရားဝင်းကလေး ဆီ သွားသည် ။ ကျောက်တုံးတွေ ကြား လမ်းလေး ဘေးမှာ တရုတ်စကားပင် က ဖွေးဖွေးလှုပ် ပွင့်လို့  ။ ဘုရားဝင်းလေး ထဲ လှည့်ပတ် ကြည့်နေဆဲ မမဝသန် က နောက်က လိုက်လာသည် ။ “ တို့ ...ရေ ဆာလိုက်တာဟာ ”  တဲ့ ကျွန်တော် က စောင်းတန်းလေး မဆင်းခင် ရေအိုးစင်လေး မတွေ့ဘူးလား ဆိုတော့ မသောက်ချင်ဘူးတဲ့ ။ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဘုရားလေး တစ်ဖက် မှာ ကမ္မဋ္ဌာန်းကျောင်းလေး တစ်ကျောင်း ရှိသည် ။ ယောဂီ အဘွားကြီး တစ်ဦး က တံမြတ်စည်း လှည်း နေ၏ ။ ကျောင်းလေး ဆီ နှစ်ယောက်သား သွားကြပြီး ရေအိုးသစ်သစ်လေး က ရေအေး အေးလေး ကို ခပ် သောက်ကြသည် ။


ကျွန်တော် က “ မမဝသန် အရင်သောက်လေ”  ဆိုတော့ “ ဟင့်အင်း ၊ မင်း အရင်သောက်ပါ”  တဲ့ ။ ကျွန်တော် က ယွန်းခွက်လေး နှင့် တစ်ခွက် ပြည့်လုပြည့်ခင် ခပ်ပြီး သောက်နေဆဲ တစ်ဝက်လောက် အကျန် မှာ ဝသွား သဖြင့် အနားက စပယ်ရုံလေး ကို လောင်းပြီး သွန်မယ် လုပ်တော့ “ အို ... အို မသွန်နဲ့  ၊ မသွန်နဲ့  ၊ ကျန်တာတို့ ကို ပေး” ဟု ဆိုကာ ခွက်ကလေး ယူပြီး ကျွန်တော့ ဆီ က ရေအကျန် ကို ယူ သောက်တော့ ကျွန်တော့ ပါးတွေ နွေးသွားသည် ။ သောက် အပြီး ယွန်းခွက်ကလေး ပြန် အပေး သောက်ဦးမှာလား ဆိုတော့ ခေါင်းရမ်း၏ ။ မမဝသန် က သူ့ ပိုက်ဆံအိတ်လေး ဖွင့်ပြီး ယောဂီ အမေကြီး ကို ဆယ်တန် တစ်ရွက် ကန်တော့သည် ရှည်ရှည်လျားလျား ဆုပေးသံ အဆုံး ဘုရားဝင်းလေး ထဲ ပြန်ဝင် ၊ ကျွန်တော် က တစ်ဖက်ရှိ တောင်ကမ်းပါးယံ ဆီ အသွား အောက်သို့ ဆင်းရန် ပြထားသည့် မြား နှင့် သွပ်ပြား အမှတ်အသားလေး တွေ့ တော့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆင်းကြည့်သည် ။ လူ တစ်ယောက် သာ ချောင်ချောင် ဝင် နိုင်သော ဂူပေါက်ကလေး ဖြစ်၏ ။ လူ တစ်ရပ်ကျော်ကျော် အနက် သို့ ကျောက်တုံးတွေ ကျားကန် ဆင်းလိုက်တော့ အောက် မှာ ကျယ်ပြန့်သော ဂူကြီး အတွင်း ရောက်သွားသည် ။ အပေါ်ဂူဝ ဆိုင်းဘုတ်လေး နား က မမဝသန်က ငုံ့ ကြည့်ရင်း ဘာရှိလို့ လဲ ဟု လှမ်းမေး၏ ။


“ အတွင်း မှာ ဂူကြီးဗျ ၊ အကျယ်ကြီးပဲ ၊ ဟိုဘက် ကလည်း ထွက်လို့ ရမယ် ထင်တယ် ။ အလင်း ရောင်မြင်ရတယ်”  ဟု ကျွန်တော် က ပြန်ပြောတော့ “ တို့ လည်း ဆင်းကြည့်မယ် ” ဟု ဆိုသည် ။ နေဦး ၊ နေဦး ကျွန်တော် လမ်းပြမယ် ။ ဟုတ်ပြီ ၊ အဲဒီ ကျောက်တုံး နင်းပြီး ဆင်းလိုက် ဟု အော်ရင်း အပေါ်သို့ တစ်ဆင့် မျှ ပြန်တက်ရ၏  ။ မမဝသန် ၏ ခြေဖျားလေး က ကျွန်တော့ ရင်ညွန့်နားက  ကျောက်တုံး ပေါ် လှမ်းထောက်သည် ။ ခြေသလုံး ဖွေးဖွေးလေး က မျက်နှာ နှင့် မလှမ်းမကမ်း ။ ကန်တော့နော် ၊ ကန်တော့ ဟု ပြောရင်း နောက်ထပ် ခြေတစ်လှမ်း က အောက်က ကျောက်စွန်း ဆီ လှမ်း၏ ။ အပေါ်က သူ့ လက် ကို ဖမ်းကိုင်ပြီး “ ဟုတ်ပြီ ၊ အဲဒီ ကျောက်တုံး ပေါ် မြဲအောင် လှမ်းထောက်ပြီးရင် ကိုယ်ကို အသာလေး လျောချပြီး ဒီ အစွန်းကလေး လှမ်း ဆွဲလိုက်နော် ၊ ကျွန်တော် က အောက် ကို ဆင်းလိုက်မယ် ” ဟု ပြောတုန်း ပြောဆဲ ကျွန်တော် မဆင်းမီ မှာ ပဲ မမဝသန် က အောက်ကို လှမ်း ထောက်ပြီး ကိုယ် ကို လျှော အဆင်းလိုက် ..


“ အို ”


မထင်မှတ်ဘဲ ရင်ခွင် ထဲ ထွေးအိပြိုဆင်းလာသူလေး ကို ဝရုန်းသုန်း ကား ဖြစ်လောက်အောင် ဆီးယူ ပွေ့ဖက် လိုက်ရ၏ ။ သို့မဟုတ် ပါ က နှစ်ယောက်စလုံး အလုံးလုံး အထွေးထွေး ဖြင့် အောက်သို့ လျှောကျ သွားပြီ ။ လျှောကျသည် ဆိုငြား ချောချောမွေ့မွေ့ ကျမှာ မဟုတ် ၊ ကျောက်တုံးကျောက်ခဲ ၊ ကျောက်စွန်းတွေ နှင့် ခြစ်မိ ၊ ရိုက်မိ ၊ ထိုးမိ မှာ သေချာသည် ။ သည်တော့ ခြေထောက် က လည်း ကန် ထားရ သလို လက်နှစ်ဖက် ကလည်း သူ့ ကို မနည်း ထိန်းကာ သိမ်းဖက် လိုက်သည် ။ သူ့ မျက်နှာ က ကျွန်တော့ ပခုံးစွန်း မှာ ချိတ်နေသည် ။ တော်သေးသည် ။ ခါးကလေး ကနေ လက်တစ်ဖက် က သိမ်းပွေ့ ထားပြီး ဘယ်လက် က သူ့ ကျော ကို သိုင်းထားမိ ထားလို့ ။ သူ့ ညာလက် က ကိုယ်လုံး နှစ်ခု ကြား ဖိညှပ် ကာ လိန် နေတာမို့ ကိုယ် ကို အတင်း ရုန်းပြီး ပြန် နှုတ်၏ ။ အောက်က ကျောက်တုံး ပေါ် လှမ်း အထောက် ချော်သွားသော သူ့ ဘယ်ခြေ ကို ကျွန်တော့ ညာခြေ နှင့် လှမ်း ထိန်းပြီး နံရံ နှင့် ဖိထား ရသည် ။ ပြီးမှ ကျောက်တုံး ဆီ လှမ်း၍ ထောက်ခိုင်း ထားရ၏ ။


“ နေဦးနော် ၊ အဲဒီ အတိုင်း ငြိမ်ငြိမ်နေ ၊ ကျွန်တော် အောက် တစ်ထစ် ဆင်းလိုက်မယ် ၊ နံရံ ကို ကိုယ်လုံး နဲ့ မှီလိုက် ၊ ဟုတ်ပြီ ၊ ဟုတ်ပြီ ၊ မကြောက်နဲ့ ” ဟု ဆိုပြီး ကျွန်တော် က သူ့ ကို မလွှတ်ရဲသေးဘဲ လက် နှစ်ဖက်ဖြင့် အပေါ် မှ ခါးဆီ ၊ ဒူးဆစ်ဆီ အထိ လျှောကာ ထိန်းရင်း ဆင်းပြီး မှ သူ့ ကို ဆင်းစေရ၏ ။


အောက်က ဂူမြေပြင် ပေါ် ခြေနှစ်ဖက် ချ အပြီး လက် ကို လွှတ် ၊ သူ့ လက်ကို ဖေးကိုင်ကာ ခုန်ဆင်း လိုက်တော့ ကျွန်တော် နှင့် သူ မျက်နှာချင်းဆိုင် ကိုယ်လုံးချင်း ထိ ပူးကပ်သွားသည် ။ “ အမလေး ...... ကံကောင်းလို့  ၊ အစ်မ ကို က ဇွတ် ဆင်းချင်နေတာ ၊ ငါ့ မောင် ကို အားနာလိုက်တာကွာ ၊ ဘယ် ခိုက်မိသွားသေးလဲ ” ဟု ပျာပျာသလဲ မေးရင်း ကျွန်တော့ တစ်ကိုယ်လုံး လှည့်ပတ်ကြည့်သည် ။ တကယ်တော့ ကျွန်တော့ ပြင်ပ ကိုယ်ခန္ဓာ မှာ ဘယ်နေရာ မှ မထိခိုက်ပါ ။ ရင်တွင် အနူးညံ့ဆုံး နေရာမှာ နာနာကျင်ကျင် ထိခိုက်သွားတာကိုတော့ သိဖို့ ကောင်းပါတယ် မမဝသန် ရယ် ။ သ ည့်ထက် ပိုဆိုးတာ က ကိုယ်ကလေး ကိုင်းပြီး ကျွန်တော့ ကို လှည့်ပတ် ကြည့်နေသော သူ့ ကို သတိထားမိလိုက်စဉ် မှာ ရင်တွင်း က ဝေဒနာ က ပေါက်ကွဲလုလု တင်းကျပ် သွား၏ ။ ဝရုန်းသုန်းကား ဖြစ်စဉ် ဖိညှပ်နေသော သူ့ ညာဘက်ကို သူ့ ဘာသာ ဆွဲအထုတ် သူ့ ရင်စေ့အင်္ကျီလေး ၏ အပေါ်ဆုံးကြယ်သီး နှစ်လုံး ပြုတ်ထွက်ကာ အတွင်းခံ ဘော်လီ ၏ အသားရောင် ဇာအနားလေး တွေ အထိ အထင်းသား ဖြစ်နေတာ သူ မသိ ။


ကျွန်တော်က မျက်နှာ လွှဲလိုက်ပြီး “ ရပါတယ် အစ်မ ၊ ကျွန်တော် က လည်း ဆတ်ဆော့ပြီး ဆင်းကြည့်မိတာကိုး ၊ ကျွန်တော် ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ၊ မမ ရော ချိတ်မိသေးလား ၊ ဟို ...ဟို ဘာမှ မဖြစ် ဘူးဆိုရင် မမ အင်္ကျီ အပေါ် ကြယ်သီးလေးတွေ ပြန် တပ်လိုက်ဦးလေ ” ဟု ပြောရင်း အလင်းရောင် ဖြာထွက် နေသော တစ်ဖက် ဂူဝသို့ သွားသည် ။ “ အို ”  ဟူသော အာမေဋိတ်သံနှင့် ခေါင်းငုံ့ကာ ကြယ်သီးလေးတွေ ပြန် တပ်ပြီး ကျွန်တော့် နောက် အပြေးလေး လိုက်လာသည် ။ ကျွန်တော့ လက်ကို လှမ်းဆွဲသည်  ။ ပြီးတော့ .....


“ တို့ အခု ဖြစ်တာ ပပ တို့ ကို မင်း မပြောနဲ့ နော် သိလား ” ဟု ခပ်တိုးတိုး ဆိုသည် ။ ကျွန်တော် က စိတ် ကို တည်ငြိမ်အောင် ထိန်း ကာ “ စိတ်ချပါ မမ ” ဟု ပြောရင်း “ ဒီဘက်က အပေါက် က ဘုရားတစ်ဖက် ကို ပြန် ရောက်တာပဲ ၊ ဒီက ဝင်ရင် လွယ်လွယ်လေး ” ဟု ဆိုတော့ မမဝသန် က နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြီး “ ဟင်း ” ဟု မျက်စောင်း လှမ်းထိုးသည် ။ ဂူအဝ တလင်းပြောင်ပြောင် ၌ တစ်ဖက် ကျောက်တောင်စွန်း ပေါ် ပေါက်နေ သော တရုတ်စကားပွင့်ဝါဝါများ ကြွေကျနေ၏ ။ ခပ်လတ်လတ် တရုတ် စကားပွင့် တစ်ပွင့် ကို ယူပြီး မမဝသန် ဆံစလေး ၌ ထိုးပန်ဆင် ပေးလိုက်ချင်ပါသည် ။ သို့ပေမဲ့ လေ .. ။


တရုတ်စကားပင်လေး နှင့် ကျောက်တောင်စွန်းလေး တွေ့လိုက် တော့ စောင်းတန်းလေး အဆုံး ကို ဘွားခနဲ တွေ့လိုက်ရ၏ ။ ပပ နှင့် မာလာ က ပေါင်မုန့်တွေ ပလုတ်ပလောင်း စာရင်း ကျွန်တော် တို့ ဆီ မျှော်ကြည့် နေသည် ။ ကျွန်တော် က သူတို့ နား ခပ်သွက်သွက် သွားပြီး ငှက်ပျောခိုင်မှ ငှက်ပျောသီး တစ်လုံး ဆွဲဖဲ့ပြီး စောင်းတန်းအစွန်း ထိ သွားကာ ရပ် ရင်း အခွံနွှာ စားလိုက်၏ ။ ရင် ထဲ က အလှုပ်အခတ် က လှိုင်းတံပိုး မငြိမ်သေး ။ မမဝသန် က အုတ်ခုံစွန်းလေး ပေါ် ထိုင်သည် ။ ဘီစကစ်မုန့်ထုပ် အား ဖြေပြီး တစ်ခု ကို ဆွဲနုတ်သည် ။ မာလာ က ဝသန့်ဘေး ဝင် ထိုင်ပြီး “ နင်တို့ ဘယ်သွားကြတာလဲ ” ဟု မေးနေ၏ ။ ပပ က “ ဒီမယ် ယက္ခတောင် က သမီးရည်းစား အတွဲ မလာရဘူး နော် ၊ နတ်ကြီးတယ် သိလား ” ဟု ဆိုရာ မမဝသန် က ဘီစကစ်လေး ကိုက်ရင်း “ ဟာ - နင်တို့ ကလည်း ဘာတွေ လျှောက် ပြောနေတာလဲ ” ဟု ခပ်တိုးတိုး ပြန်ပြော၏ ။

 

မာလာ နှင့် ပပ က မမဝသန့် ဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက် ညှပ်ကာ ပူးကပ် ထိုင်ပြီး ရယ်မောနေကြသည် ။


 ••••• ••••• •••••


“ ဟား ... ဟား ...ဟား .... မင်း က လူလည်ပဲကွ ၊ ဒါကြောင့် ဝသန့် ကို မှဲ့ ဗေဒင် ဟောလိုက် တာကိုးကွ ” 


ကိုမြင့်သိန်းကြီး က တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်ကာ ရယ်သည် ။ ကျွန်တော် ကလည်း သူနှင့် အတူ မရယ်မောမိဘဲ. ...


“ ဟုတ်တယ်လေဗျာ ၊ ဝသန် ကိုယ်တိုင်က သူ့ အဖြစ်ကို သူ မေ့ချင် မေ့နေမှာ ၊ ကျွန်တော် က အမြဲတမ်း သတိရ နေ ၊ မြင်ယောင် နေတာလေ ”  ဟု ဆွေးဆွေးနစ်နစ် ပြောဖြစ်၏  ။


ကျွန်တော့် ကို ဒုတိယနှစ် စာမေးပွဲ ဖြေခါ နီးတော့ စာတွေ က အရမ်း ခက်လို့ ဗောဓိကုန်း ထဲ က ဆရာမ တို့ မြိုင်သာယာခြံ မှာ ပဲ ညအိပ်သည် ။ ဆရာမ ဆီမှာ စာကျက်ကြသည် ။ နေ့လည်နေ့ခင်း စာကျက် နားချိန်မှာ မြောက်ဘက် လမ်းကြားထဲ က “ စံပယ်တစ်ခက် ”   အမျိုးသမီးဆောင် သို့ ရောက် ဖြစ်၏ ။ “ စံပယ်တစ်ခက် ” မှာ မမဝသန် တို့ ၊ ပပ တို့ ၊ မာလာ တို့ ကလည်း စာ လာ ကြည့်နေကြသည် ။ သူတို့ က မဟာသိပ္ပံ အပိုင်း ( ၁ ) ဖြစ်မှာပေါ့ ။ စာမေးပွဲ အနီးစာတွေ ပိနေချိန် တစ်နေ့ ၊ အဆောင်ရှေ့ က လက်ဖက်သုပ်ဆိုင်လေး မှာ ထိုင်ကြရင်း အပျဉ်းပြေ မှဲ့ ဗေဒင် ဟောဖြစ် ကြသည် ။ စကားစု ပြောဖြစ်ကြရင်း ဘယ်က ဘယ်လို စကား ရောက်သွားသည် မသိ ။ ကျွန်တော် က ဖတ်ဖူးသော မှဲ့ဗေဒင် စာအုပ် အကြောင်း ပြောဖြစ်သည် ။ ဟိန္ဒူဗေဒင် ကျမ်း ထဲ က မှ ဗေဒင်ဆို တော့ ထုံးစံအတိုင်း သူတို့ က အံ့သြ သွားကြ၏ ။ ကျွန်တော် က လည်း ထိုစာအုပ်လေး ကို အိမ် မှာ အမြဲ လို ဖတ်ဖြစ်နေတော့ အလွတ်ရ နေသည် ။ စာအုပ် မှာ က မျက်နှာ ပေါ် ရှိ မှဲ့များ နှင့် ကိုယ်ခန္ဓာ ပေါ်ရှိ အခြား မှဲ့ များ ကို တွဲဖက် ဟောရ၏ ။


ထုံးစံအတိုင်း ပပ က သွက်သွက်လက်လက် ဆိုတော့ “ ငါ့ အရင် ဟော ”   ဟု ဆို၏ ။ သူ့ မျက်နှာ မှာ ညာဘက်မျက်ခုံး ၏ ညာဘက်အစွန် မှဲ့နီလေး တစ်လုံးရှိသည် ။ ထို့ကြောင့် “ အစ်မ က မှဲ့အဟောအရ ဆိုရင် စိတ် တိုတတ်တယ် ၊ အပြောအဆို ကြမ်းတယ် ၊ အဲ... ကြမ်းတယ် ဆိုတာ တစ်မျိုး မထင်နဲ့ ၊ ပွင့်လင်းတာ ကို ပြောတာ ၊ ကလေးတွေ ကို ဂရုစိုက်တတ်တယ် ၊ ခေါင်းကိုက်ဝေဒနာ စွဲကပ်တတ်တယ် ၊ နက္ခတ်ဂြိုဟ်စီး က သောကြာ ” ဟု ဆိုတော့ မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသား နှင့် “ ဟောတော့ .... မှန်လိုက် တာ ”  ဟု ပြောပြီး “ နင် ပြောတဲ့ သောကြာဂြိုဟ်စီး ဆိုတာက ” ဟု မေးတော့ “ သောကြာဂြိုဟ်စီး က ဟို ... ဟို ကန်တော့နော် အစ်မ ၊ သွေးသား မမှန် တာတို့  ၊ လေသလိပ်တို့ ရောဂါမျိုး ဆိုတာ ” ဟု ဖြေရသည် ။ ပပ က မှန်လွန်း လို့ ဆိုပြီး မမဝန်သန့် ကို “ နင် ရော မေးလိုက် မေးလိုက် ” ဟု တိုက်တွန်း၏ ။ မမဝသန် က “ အို ... နေဦး ၊ မာလာ အရင်မေး ၊ မာလာ မေးပြီး မှ ”  ဟု ဆိုသည် ။ မာလာ က “ ကဲ .. ကဲ ငါ့ ဟောဟာ ”  ဟု ပြောသည် ။ ကျွန်တော် က “ နေဦး ၊ နေဦး ၊ ကျွန်တော် ပိုပြီး တိကျအောင် ပုံ ဆွဲလိုက်ဦးမယ် ၊ ဒီအတိုင်း အလွတ် ဆိုရင် မှားသွားနိုင်တယ် ”  ဟု ပြောပြီး မိန်းမ တစ်ယောက် ၏ မျက်နှာ ရှေ့တည့်တည့် မှ မြင်ရပုံ ကို စာကြည့်လက်စ ( ၂ဝ၂ ) ဘာသာရပ် လေ့ကျင့်ခန်း စာအုပ် ၏ နောက်ကျော ၌ ဆွဲလိုက်၏ ။ မှတ်မိသရွေ့ မှဲ့ နေရာများ ကို အမှတ်အသား လုပ်ပြီး နံပါတ်စဉ်များ တပ် လိုက်သည်  ။


“ စောစောက မပပ ရဲ့ မှဲ့ က ညာဘက် မျက်ခုံး ရဲ့ ညာဘက်အစွန် မို့ မှဲ့ နံပါတ် က ၂ လေ ၊ ဒါကြောင့် မှဲ့ အဟော နံပါတ် ၂ နဲ့ ဟောတာ ၊ နေဦး ၊ အခု မမာလာ က နေဦး ( ကျွန်တော် က မာလာ့ မျက်နှာ ကို သေချာကြည့်ပြီး ) ဘယ်ဘက် နဖူးထိ ပ်မှာ ဆိုတော့ မှဲ့ နံပါတ် ၄  ၊ သူ့ အဟောက စိတ်စင်ကြယ်တဲ့ မိန်းမ ဖြစ်တယ်တဲ့ ၊ လွမ်းဆွေးရတတ်တယ် တဲ့  ၊ အများ ရဲ့ ချီးမွမ်းမှု ခံရတယ်တဲ့  ၊ ဟဲ .... ဟဲ .... ပြီးတော့ အိမ်ထောင်ကျရင် တစ်ရက်တစ်ကျေး ပြောင်းရတတ်တယ်တဲ့ ”  


ပပ က လက်ခုပ်တီးပြီး “ မှန်တယ် မှန်တယ် ၊ မိုးကုတ် ပြောင်းရတော့ မှာ မိုးကုတ် ပြောင်းရတော့မှာ ” ဟု ဆိုသည် ။ မာလာ က ပပ ကို လှမ်းရိုက်နေ၏ ။ မာလာ က ကျွန်တော့် ကို “ ဂြိုဟ်စီး ပြောဦး လေ ” ဟု ဆိုသဖြင့် “  အစ်မ က စနေဂြိုဟ်စီး ၊ နှလုံး အား နည်းတယ် ၊ ကြောက်လန့်တတ်တယ် ”  ဟု ပြောသဖြင့် ပပ ဘက် လှည့်ကာ မှန်လိုက်တာဟယ် ဟု တအံ့တဩ ပြောသည် ။


“ ကဲ .. ကဲ ဒေါ်ဝသန့် အလှည့်ပါရှင် ၊ နေဦး ၊ နင့် စာအုပ် ပြစမ်း ၊ သူ့ မှဲ့ က အထင်အရှားကြီး ၊ မေးစေ့ဖျား မှာ ဆိုတော့ နံပါတ် ဘယ်လောက်လဲ ဆို တော့ ဟယ် နံပါတ် ၁ မှဲ့ ပဲတော့် ၊ ကဲ .. ကဲ နင် ပြောစမ်း ၊ နံပါတ် ၁ မှဲ့ အဟော ” 


ပပ က စာအုပ် ထဲ က ပုံ မှာ လက် ထောက်ရင်း ကျွန်တော့ ကို လှမ်းပြောသည် ။ ကျွန်တော် က ဝသန့် မျက်နှာလေး ကို ကြည့်ရင်း သက်ပြင်လေး ခိုးချ လိုက်မိ၏ ။ မမဝသန် က သူ လည်း ကျွန်တော့် အပြော ကို မျှော်လင့် နေပုံရသည် ။ ကျွန်တော် က သူ့ ဆီ က အကြည့် ကို လွှဲ လိုက်ပြီး ....


“ မှဲ့ နံပါတ် ၁ အဟောက ချမ်းသာလိမ့်မယ် ၊ အသက် ၃၅ နှစ် က ၄၅ နှစ် အတွင်း ရောဂါ ရတတ်သတဲ့ ” 


ကျွန်တော် က ရှေ့ဆက် မပြောဖြစ် ။ နှုတ် ဆွံ့အသွားသည်  ။ ထိုအဟောမှာ က အကြောင်း ကိစ္စ တစ်ခုခု ကြောင့် လောက ကို စွန့်ခွာသွား တတ်သည် ဟု လည်း ဆိုသည် ။ ပျိုသော အရွယ်မှာ ပင် အလွန် စိတ်သောက ရောက်ရတတ်သည် ဟု ဆိုသည် ။ ထိုအဟောများ ကို ကျွန်တော့် နှုတ် က ပြော မထွက်ဝံ့ ။ သို့သော် ရုတ်ခြည်း ဖျက်ခနဲ သတိရ လိုက်သည် ။ အာရုံထဲမှာ ပုံရိပ်တွေ ပေါ်လာ၏ ။ သူ့ ခြေဖမိုးလေး က ကျွန်တော့် ရင်ညွန့်နား ကျောက်တုံး ပေါ် လှမ်းအထောက် နောက်ခြေ က အောက် တစ်ဆင့် ကျောက်အစွန်း ဆီ လှမ်းအတင် ၊ မထင်မှတ်သော ဝရုန်းသုန်းကား ၊ ထွေးအိ တင်းကပ် ၊ သူ့ ညာလက် ဆွဲအဖယ် နှစ်ယောက် ပူးကပ်ရင်း ဂူအခြေ အဆင်း ခေါင်းလေး ငုံ့ ခါးလေးကိုင်း ကာ ကျွန်တော့် ကို ဘယ် နာသွားသလဲ လှည့်ပတ် အကြည့် ပြုတ်နေသော အင်္ကျီ အပေါ်ကြယ်သီး နှစ်လုံး ၊ အသားရောင် ဇာနားတပ် အတွင်းခံအင်္ကျီ နှင့် ဝင်းဝါဖြိုးအိ နေသော ဘယ်ဘက် ရင်ညွန့် ဆီ မှ ... ။


ကျွန်တော် က ခေါင်း ကို ပြန် မော့လိုက်ပြီး “ နံပါတ် ၁ မှဲ့ နဲ့ တွဲဖက်မှဲ့ အဟော လည်း ရှိသေး တယ် အစ်မ ရဲ့ ၊ တွဲဖက်မှဲ့ က အနီဆိုရင် တွဲဖက် မှဲ့ ကို အဓိကထား ဟောရတယ် ၊ အမ ရဲ့ တွဲဖက် မှဲ့ အဟော အရ ဆိုရင် ဘဝအစ ချမ်းသာသုခ နဲ့ ဆုံစည်းရမယ် ၊ ဆွေမျိုးတွေ ဆီက အမွေအနှစ် ရမယ် ၊ အသက် ၃ဝ ကျော် တာနဲ့ ချမ်းသာခြင်း အထွတ်အထိပ် ဖြစ်မယ် ၊ ဘဝ တစ်ဆစ်ချိုး ပြောင်းလဲစေမယ့် စည်းစိမ်မျိုး ရမယ်လို့ ဟောထား တယ် ” ဟု ပြောလိုက်သည် ။ မမဝသန့် မျက်နှာ လှမ်း ကြည့်လိုက်တော့ မျက်ဝန်းလေး လဲ့ကာ ပြေးနေ၏ ။ ပပ က သက်ပြင်းလေး မျှင်းမျှင်း ချသည် ။ ကျွန်တော် က .. 


“ အစ်မ ရဲ့ ဂြိုဟ်စီး က ဗုဒ္ဓဟူး ဆိုတော့ အဖက်ဖက် က ဆွေမျိုး ကောင်းကျိုးတဲ့ ” ဟု ဆက်ပြော တော့ ပပ က “ မှန်လိုက်တာနော ဝသန် ” တဲ့ ၊ တိုးတိုး ဆိုသည် ။


မာလာ က ကျွန်တော့် စာအုပ်လေး ကို ပိတ်ရင်း “ ပြောသင့် တာတော့ ပြောရမှာ ပဲလေ ၊ ဝသန် ပြောလိုက်လေ ” ဟု ဆို၏  ။ ကျွန်တော် က ဖျက်ခနဲ မော့ကြည့်လိုက်သည် ။ ပ ပက ခေါင်းငုံ့ပြီး “ ဝသန် မပြောလည်း တို့ က ပြောထားရမှာပဲလေ ၊ မပြောဘူးလို့ မရှိရလေအောင်ပါ ၊ ငါ့ မောင် နားထောင် နော် ၊ မင်းကို တို့ က မောင်လေး တစ်ယောက် လို ရင်းနှီးတာ မင်း သိတာပဲနော် ၊ ဝသန် က ပိုတောင် ပိုဦးမှာ ပေါ့ ။ ဒါပေမဲ့ ရင်းနှီးမှု မှာ အထင်အမြင် လွဲမှုတွေ မဖြစ်စေချင်ဘူး ၊ အဲဒါ အစ်မ က ပဲ အခု ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောမယ်နော် ၊ မင်း မှဲ့ အဟောလို အစ်မ က စကားပြော ကြမ်း တယ်ပေါ့ကွာ ၊ ဒီလိုပါ ၊ဝသန့် ကို သူ့ အိမ် က အိမ်ထောင်ချ ပေးတော့မယ် ၊ သူ့ အဖေ ဘက်က အမျိုးပါပဲ ၊ အာအိုင်တီ က ကျောင်း ပြီးသွားပြီး အခု ဂျပန်မှာ အလုပ် လုပ်နေတယ် ။ ပိုက်ဆုံတွေ အတော် စုမိနေပြီ ဆိုပါတော့ ကွာ ၊ အဲဒါ ... အင်းလေ ၊ တိုက်ဆိုင်ချင်တော့ မင်း ဟောတဲ့ ဗေဒင် က သိပ်မှန်နေတော့ အစ်မ တို့ လည်း မပြော မဖြစ်တော့ဘူးလေ ၊ ကဲ ... ဝသန် ထိုင်ရစ်ဦး ၊ မာလာ လာ ၊ ငါတို့ အထဲ သွားကြရ အောင် ” ဟု ပြောရင်း ထို င်ရာ က ထသည် ။ ကျွန်တော် က ပပ ကို လှမ်း ကြည့်လိုက်၏ ။ ပပ က စိ တ် မကောင်းသည့် အမူအရာ နှင့် ခေါင်းရမ်း ပြသည် ။ သူ နှင့် ပပ အဆော င် ထဲ ပြန်ဝင်သွား၏ ။ မမဝသန် က ရှေ့ မှာ ရှိသော စားလက်စ လက်ဖက်သုတ်ပန်းကန် ကို ဇွန်း တစ်ချောင်း ဖြင့် အဓိပ္ပာယ် မဲ့ မွှေနေသည် ။


ကျွန်တော် က ငုံ့နေသော သူ့ နဖူးလေး ကို စိုက် ကြည့်ရင်း “ မမဝသန် လည်း စာကြည့် ချင် ရင် ဝင်တော့လေ ၊ ကျွန်တော် က ရပါတယ် ” ဟု ဆိုတော့ နှုတ်ခမ်းလေး လှုပ်ရုံ “ မဝင်ချင်သေးပါဘူး ” တဲ့ ကျွန်တော် ပြောစရာ စကား မရှိတော့ ။ ဒါပေမဲ့ မမဝသန် က မျက်လွှာလေး ပင့်ပြီး လှမ်းကြည့်ကာ “ တို့ က စားမေးပွဲတောင် ဖြေချင် မှ ဖြေတော့မှာ  ၊ သူ ပြန် ရောက်လာရင် စေ့စပ်ကြတော့မယ် ၊ ပြီးရင် သူ့မိဘ ရှိတဲ့ ပုသိမ် ဘက် လိုက်သွားရလိမ့်မယ် ၊ လာမယ့် ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ မှာ ပြန်ဖြစ်မယ် ထင်တယ် ” ဟု ဆိုသည် ။ ကျွန်တော် က ပြုံးလိုက်သည် ။ မဲ့ပြုံးပဲဖြစ်လိမ့်မည် ။ ရုတ်ခြည်း ထ လိုက်ပြီး ...


“ ကျွန်တော် ကတော့ စားမေးပွဲ ဖြေရဦးမယ် ၊ စာတွေ က မကျက်ရသေးဘူး ၊ သွားပါရ စေတော့ ” ဟု နှုတ်ဆက်လိုက်သည် ။ မမဝသန် က မျက်လုံး အဝိုင်းသား မော့ကြည့်သည် ။ သက်ပြင်းချသည် ။ ကျွန်တော် နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် ယှဉ်ရပ်သည် ။ ကျွန်တော့ မျက်နှာ ကို စေ့စေ့ ကြည့်ပြီး ...


“ အစ်မ မှဲ့ ကို ဟောတော့ မေးဖျား က မှဲ့ မဟောဘဲ ဘာလို့ တွဲဖက်မှဲ့ ကို ဟောတာလဲ ၊ တွဲဖက်မှဲ့ က ဘယ်ဟာလဲ ၊ အဲဒါ ပြောခဲ့ဦးလေ ” ဟု ဆိုသည် ။ မထင်မှတ်သော မေးခွန်း မို့ အံ့အားသင့် သွား၏ ။


သည် အချိန်မှာ တော့ နံပတ် ၁ မှဲ့ ၏ ကံမကောင်းသော အဟောများ ကို လည်း မပြောချင်တော့ ။ ထို့အတူ တွဲဖက်မှဲ့ က မမဝသန် ၏ ဘယ်ဘက် ရင်ညွန့် ပေါ်က မှဲ့နီလေး ဆိုတာလည်း မပြောရက်တော့ ။


“ ကျွန်တော် အစ်မတို့ ပျော်အောင် လျှောက် ပြောတာပါဗျာ ။ စိတ် ထဲမှာ ဘာမှ မထားကြပါနဲ့ ” ဟု ပြောရင်း လှည့်ထွက် ပြန်ခဲ့၏ ။ မြိုင်သာယာ ရောက်မှ သတိရသည် ။ ကျွန်တော် ( ၂ဝ၂ )လေ့ကျင့်ခန်း စာအုပ်လေး ပင် ပြန် မယူဖြစ်ခဲ့ ။ ထိုအကြောင်း ကို ကိုမြင့်သိန်းကြီး အား ပြောပြထား သဖြင့် အခုလို ဇာတ်အကြောင်း ကို ပြန်လည် ဆက်စပ်ပြီး စားမြုံ့ပြန် ရယ်မောခြင်း ဖြစ်သည် ။ ကျွန်တော် ကတော့ ထိုနေ့ မှ စ၍ မြိုင်သာယာခြံ မှာ စာ မကြည့်တော့ဘဲ ကိုမြင့်သိန်းကြီး ရှိရာ ကျောင်း ထဲ က ရတနာပုံဆောင် သို့ ပြောင်းခဲ့သည် ။ မြိုင်သာယာ ခြံစောင့်ကြီး ကို ရော ၊ ဆရာမ ကို ရော အိမ် ပြန်မယ် ဟု ပဲ ပြောခဲ့သည် ။ တော်ပြီ ။ သူတို့ နှင့် မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဝံ့တော့ ။ ထို့ကြောင့် ကိုမြင့်သိန်းကြီး အခန်း မှာ ပဲ အောင်းရင်း စာကြည့်လိုက် ၊ ရင်ဖွင့်လိုက် နှင့် ဖြေသိမ့်နေသည် ။


“ ကောင်လေး ၊ မင်း ကတော့ ဒီ ပွဲမှာ အပိုင် ဆိုပြီး ဝှက်ဖဲ နဲ့ ကစားလိုက်တာပဲကွ ၊ ဒါပေမဲ့ မင်း ရှုံးသွားတာပဲ မဟုတ်လား ၊ ကဲ ... ထားပါကွာ ၊ တက္ကသိုလ် ဆိုတဲ့ ဧရာမ ပင်လယ်ကြီး ထဲ က ရေပွက်ပမာ အဖြစ်ပျက်လေးပဲ သဘောထားလိုက် ၊ ကိုယ့် စာပဲ ကိုယ် ကြည့်တော့ကွာ ၊ ဟုတ်ပလား ” ဟု အစ်ကိုကြီး က ညီငယ် ကို နှစ်သိမ့်သလို နှစ်သိမ့်၏ ။ ဒါပေမဲ့ နောက် နှစ်ရက်လောက် မှာ ပဲ ကိုမြင့်သိန်းကြီး ကျောင်း ထဲ က အပြန်မှာ ။

 

“ ကောင်လေး ၊ အရေးပေါ် အရေးပေါ် အခုချက်ချင်း အင်္ကျီ ဝတ် ၊ ရေ ဘာညာ ချိုး မနေနဲ့ အန်တီမေ့ ဆိုင် မှာ ဝသန် တစ်ယောက် တည်း စောင့်နေတယ် ၊ မင်း ကို ပြောစရာ ရှိလို့ လွှတ်လိုက်ပါ တဲ့  ၊ သွား .. သွား ” ဟု ဆို၏ ။ ကျွန်တော် မသွားချင်တော့ဘူး ဆိုတော့ “ ဟေ့ကောင် တက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ ကျောင်းသား ပညာတတ် လူကြီးလူကောင်းတွေ နော် ၊ ဝသန် ဆိုရင် ရှေ့နှစ်မှာ ဆရာမ ဖြစ်တော့မှာ  ၊ ကလေးကလား အတွေး မတွေး နဲ့ ၊ လူကြီးတွေး တွေး ၊ သူ စောင့်နေမှာ သွားတွေ့ ” ဟု ဆို၏  ။ ကျွန်တော် က အင်္ကျီ လဲပြီး ရတနာပုံဆောင် က ထွက်သည်  ။ အင်းဝ အဆောင်တွေ နား ရောက်တော့ အနောက် တည့်တည့် ဆင်းရမည့် အစား မြောက်သို့ ချိုး၏  ။ လူ မရှိတော့သော သင်္ချာ ပထမနှစ် စာသင်ဆောင် တွေထဲ ထိုင်နေမိသည် ။ သွားရမှာ လား ။ ဝသန့် ကိုလည်း တွေ့ချင် ၊ သို့သော် မသွားရဲ ။ မသွားချင်တော့ ။ ဝေဒနာ ကို ထပ် မပွားချင်တော့ ။ ခုံတန်းပေါ် လက်တင်ပြီး အိပ် နေမိသည် ။ ခဏနေတော့ မိုး က ဖွဲဖွဲ ကျ လာသည်  ။ မိုးရွာ နေတာပဲလေ ။ မိုးတိတ်တော့ သွား မယ်ပေါ့ ။ မိုး က သည်းလာ၏  ။ ည က အိပ်ရေးပျက် ထားလို့ မှေးခနဲ ပျော်သွားသည်  ။ နိုး လာတော့ နေပွင့် နေသည် ။ မမဝသန် မမဝသန် ။


ရုတ်ခြည်း ထပြီး ရေဝပ် နေသော လမ်းအတိုင်း ဘောလုံးကွင်းပေါက် က အန်တီမေ့ဆိုင် သွားသည် ။ အတန်းတွေ ပြီးစမို့ လမ်း ပေါ်မှာ ကျောင်းသူကျောင်းသားတွေ အဆောင် ပြန်လာကြ၏ ။ အင်းဝ ၉ ခန်းမ ကျော်မှ တောင်သို့ ချိုးပြီး အန်တီမေ့ဆိုင် ထဲ လှမ်း ဝင်လိုက်သည် ။ အန်တီမေ က ကျွန်တော့ မြင်တော့ .....


“ ထင်သားပဲ ၊ လွဲတော့မယ် ဆိုတာ ၊ မိုးရွာ နေလို့ စောင့်ပါဦး ဆိုတာ ပြောမရဘူး ၊ မင်း ကလည်း တော်တော်နဲ့ ပေါ်မလာဘူးကွယ် ၊ နာရီဝက်လောက် စောင့်ပြီး မိုးသည်းသည်း ထဲမှာ ပြန် သွားလေရဲ့ ၊ အဲ ဟို သူ ထိုင်တဲ့ စားပွဲပေါ်မှာ မင့် စာအုပ် ဆိုလား ထားခဲ့တယ် ” ဟု ဆီး ပြောသည် ။


ဆိုင်၏ ထောင့်စွန်း စားပွဲ ပေါ်၌ ကျွန်တော် မေ့ကျန်ခဲ့သော ( ၂ဝ၂ ) စာအုပ်ကလေး ။ ပြီးတော့ ဝသန် သုံးနေကျ တစ်ရှူးစက္ကူ အပိုင်းအစလေးတွေ အစိတ်စိတ်အမြွာမြွာ ဆွဲဆုတ်ထားသော စာအုပ်လေး နံဘေး မှာ ပွာစာကျဲ နေသည် ။ ကျွန်တော် က စာအုပ်လေး ဖွင့်ပြီး စက္ကူစလေးကို သိမ်းကျုံး ထည့် လိုက်သည် ။ အိန်တီမေ က “ ဟဲ့ .. ဟဲ့ စက္ကူတွေ က နေပါစေကွဲ့ ၊ အန်တီ လက် မအား သေးလို့ မရှင်းဖြစ်သေးတာပါ ၊ ထားလိုက်....ထားလိုက် ” ဟု ဆို၏ ။ ကျွန်တော် က “ ရပါတယ် အန်တီ ၊ ကျွန်တော် သွားတော့မယ် ” ဟု ဆိုကာ စာအုပ်လေး ကိုင်ပြီး လှည့်ထွက်သည် ။ “ အဆောင် လိုက် မသွားတော့ဘူးလား ” ဟူသော အမေး ကို ပင် ခေါင်း ညိတ်မိသလား ၊ ခေါင်း ရမ်းမိသလား မမှတ် မိတော့ ။


ကိုမြင့်သိန်းကြီး အခန်း ရောက်တော့ မမဝသန် ထားခဲ့သော တစ်ရှူး မွမွလေးတွေ ကို မှတ်မှတ်ရရလေး သိမ်းထားဖို့ စာအိတ်သစ် တစ်လုံး ရှာမိသည် ။ ထို့နောက် ထည့်ဖို့ စာအုပ်လေး ကို လှန်ကာ ဖွင့်ကြည့်မိ တော့ စာအုပ်ကြား က ခြောက်နေသော ပိတောက်ခက်ကလေး က မထင်မှတ်ဘဲ ကျလာ၏ ။


ဪ ....


ပထမဆုံး သူ နှင့် အတွေ့ သူတို့ ဘာသာ စီစဉ်လာတဲ့ လောင်းကစားပွဲ မှာ သူ နိုင်လို့ ကိုယ် ပေးခဲ့ရတဲ့ ပိတောက်ခက်လေး ။


ဟော ..... ခုလည်း သူတို့ ဘာသာ သူတို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး အနိုင်ယူ လိုက် တဲ့ ပွဲ အတွက် ရှုံးကြေး အဖြစ် ပြန် အပေးခံရတဲ့ ပိတောက်ခက်လေးလားလေ ။


ကျွန်တော် အံကြိတ်ပြီး သက်ပြင်း ချလိုက်သည် ။ ထို့နောက် အင်္ကျီ ကိုပင် မလဲနိုင်ဘဲ ကိုမြင့်သိန်းကြီး အိပ်ရာပေါ် ပစ်လှဲကာ အိပ်ချလိုက်သ ည် ။ မျက်စိ ကို တင်းတင်းမှိတ် ထားလိုက်၏ ။ အတွေးပုံရိပ် ထဲ ပေါ်လာ သမျှတွေ ကို အတင်း ဖယ်ရှား ပစ်လိုက်ရသည် ။ ဝေး .... ဝေးသွားစမ်း ၊ ဝေး .. ဝေးသွားလိုက်စမ်းပါလေ ။ မိုးသက်လေပြင်း က တစ်ချက် ဝှေ့ လာ ပြန်၏ ။ လေကြောင့် စားပွဲ ပေါ်က စာအုပ်တွေ တဖျပ်ဖျပ် လန်သွားသည်  ။ ( ၂ဝ၂ ) စာအုပ်လေး ကြား ညှပ်ထားသော တစ်ရှူး စက္ကူစလေးတွေ တစ်စစီ ပလူပျံ လွင့်သွားသည် ။ တချို့က တစ်ဖက် ပြတင်းပေါက် မှ အပြင်သို့ လွင့် သွားကြ၏ ။ နောက်တစ်ခါ လေပြင်း အဝှေ့ မှာ ပိတောက်ခက်ကလေး ပါ လွင့်သွားသည် ။ စာအုပ်လေး ကတော့ ဖျပ်ဖျပ်လူးရင်း စားပွဲ အောက် ကျသွား၏ ။ ပိတောက်ခက်လေး က တစ်စစီ ကြွေ လွင့် ပြန့်ကျဲသွားသည် ။ လေပြင်းကြောင့် ဖွင့်ထားသော တံခါး တစ်ချပ် ဝုန်းခနဲ ဆောင့်ပိတ်သွား ။


ကျွန်တော် က ဖျပ်ခနဲ ။


.....................................

.....................................


 ••••• ••••• ••••• 


( ၂ )


.....................................

.....................................


ဝုန်း ဆိုသော အသံကြောင့် အတွေးလှိုင်း အစဉ် ရပ်တန့်သွားပြီး ဖျပ်ခနဲ သတိရလာသည် ။ အိမ်ကလေး ၏ ဝရန်တာ ဆီမှ “ မေမေ .... အိမ်ခေါင်းရင်း က ပိတောက်ပင်ကြီး လဲသွားပြီ မေမေ ” ဟု လှမ်း အော်သံက ပစ္စုပ္ပန် ၏ အဖြစ်သနစ် ဆီ စိတ်တည်ငြိမ် အနည်ထိုင် စေဖို့ ပိုမို အသိပေး လိုက်သလို ဖြစ်သွားသည် ။


“ ဘယ်တက်နိုင်မှာ လဲ သမီး ရယ် ၊ ဒီလောက် မိုးတွေ လေတွေ ထန် နေမှ တော့ ... သမီး လည်း အထဲ ဝင်လေ ၊ မိုးတွေ ရွဲကုန်လိမ့်မယ် ၊ အထဲဝင် .. အထဲဝင် ” ဟု မမဝသန် က သမီး ဆီ လှမ်းပြောသည် ။ ကျွန်တော့် အတွေးတွေ ဟိုး .... အတိတ်ဆီ လွင့်နေဆဲ မှာ သူ က မိတ်ဆွေ ကိုလှကို နှ င့် စာအုပ်တွေ အကြောင်း ရေထွက်ဘက် က အငှားချ မြေတွေ အကြောင်း ၊ ရန်ကင်းတောင်ခြေ က ခြံ တွေ အကြောင်း ၊ စိုက်ခင်းတွေ အကြောင်း ပြောနေကြသည် ။ မမဝသန် က ကျွန်တော့ ကို မင်း တွေး ချင်ရာ တွေးစမ်း ဟု လွှတ်ထားပုံရ၏ ။ အခု ကျွန်တော့် စိတ်တွေ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ် ပုံမှန် ဖြစ်လာမှ ကျွန်တော့ ထံ စကားဦးတည်လိုက်သည် ။


“ အစ်မ က အမျိုးသား နဲ့ ဂျပန် ပါသွားတာလေ ၊ သမီး က ဟိုမှာ မွေး တာပေါ့ ၊ သမီး သုံးနှစ် အရ မှာ ပြန်လာတာ ၊ ပထမဆုံး ပြန်လာတဲ့ အခေါက် မှာ သူ ရော ၊ ဂျပန် က သူ့ ပါတနာတွေ ရော ပါလာကြတယ် ၊ မန္တလေး လာရင်း ရန်ကင်းတောင် လာရင်း ဒီနေရာလေး တွေ့ တော့ ဂျပန်တွေ က သစ်ပင် ရယ် ၊ ရေ ရယ် ၊ တောင်တန်း ရယ် မြင်တော့ သဘောကျတာ နဲ့ အိမ်ကလေး တစ်လုံး ကို ပါ ဆောက်ပေးတာလေ အစ်မ တို့ ကို လက်ဖွဲ့တာ ဆိုပါတော့ ၊ ကြည့်ပါလား ၊ အိမ်က ဂျပန်ဒီဇိုင်းလေး ၊ ဒီမှာ ကျွန်းသစ်ကို ဖောဖော သုံးနိုင်တာ သူတို့ က သိပ်သဘောကျတယ် ၊ အမိုး က လည်း သစ်သား ပဲ သုံးထားတာ ကြည့်ပါလား ၊ အစ်မ က ဒီမှာ နေရတာ ပျော်တယ် ၊ သူ က ဂျပန် မှာ သုတ်ဆေး အသစ်တွေ ထုတ်ဖို့ ကိစ္စတွေက မပြီးပြတ်သေးဘူးလေ ၊ သူတို့ ကုမ္ပဏီက သုတ်ဆေးတွေ အမျိုးမျိုး ထုတ်တာ ၊ ဒါကြောင့် အစ်မတို့ ထားပြီး ပြန် သွားရတယ် ၊ ဟိုမှာ က ဓာတုဗေဒ ပစ္စည်းတွေ နဲ့ ထုတ်လုပ်တဲ့ သုတ်ဆေးတွေ ကို မသုံးကြတော့ဘူး ။ ရေရှည် မှာ ခဲဆိပ် သင့်မှာ ကြောက်ကြလို့ တဲ့  ၊ အန္တရာယ်တွေ က မသေးဘူးပေါ့ ၊ လက် နဲ့ ထိတဲ့ နေရာတိုင်း ဓာတုဗေဒ သုတ်ဆေးတွေ နဲ့ မကင်းဘူး မဟုတ်လား ၊ ဒါကြောင့် သဘာဝပစ္စည်း က ထုတ်လုပ်နိုင်တဲ့ သုတ်ဆေးတွေ ၊ အရောင်တင်ဆီတွေ ကိုပဲ သုံးနေကြပြီလေ ။ သူတို့ ကုမ္ပဏီ က သဘာဝ ထုတ်လုပ်တဲ့ သုတ်ဆေး ကို သုတေသန လုပ်နေတာ သမီး အဖေက အဓိက ပေါ့ လေ .... ”


ကျွန်တော် ခေါင်း တညိတ်ညိတ် နားထောင်ရင်း လွန်ခဲ့သော နှစ်များစွာ ကတည်း က ဟောသည် ရန်ကင်းတောင်ခြေ မှာ မမဝသန် တို့ ရောက် နေတာ မသိရလေခြင်း အပေါ် ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် အပြစ်တင်မိနေသည်  ။ တွေ့မယ့် တွေ့ပြန်တော့ မမဝသန် က အရင်က နှင့် ဘာမှ မဆိုင် ။ ခေါက်ချိုး ပြောင်းလဲ နေပြန်တော့ ။ ဆံပင်တွေ က ဖွေးဖွေးဖြူ လို့ ... ။ မျက်နှာ မှာ အရေးအကြောင်း တွေ ထင်ရှား ... ၊ အသားအရေ ကတော့ အရင်က လိုပဲ ဝင်းဝါ နေဆဲပါလေ ။ အသက် ၅ဝ ခန့် အမျိုးသမီး တစ်ယောက် လည်း ငယ်ငယ်က အလှအပ နှင့် နှိုင်းယှဉ်လျှင် ယခုလောက် အိုမင်း ကျဆင်းသွား တာတော့ မယုံနိုင်စရာ ။ ကုလားထိုင် မှာ ထိုင်ရင်း တွဲလောင်းကျ နေသော ဘယ်ဘက် လက် ကို ညာဘက်လက် ဖြင့် မတင်ပြီး ကုလားထိုင် လက်ရန်း ပေါ် ဆွဲတင် နေသော မမဝသန် ကို မမြင်ချင် ဘဲ မြင်နေရပြီ ကော ... ။


“ အစ်မတို့ သားအမိ က ဒီမှာ ခြံစောင့် အဖော်တွေနဲ့ သစ်ပင် စိုက်လိုက်ကြ ... ကားတစ်စီး နဲ့ ဘုရားဖူး ထွက်လိုက်ကြပေါ့ .... ၊ သမီး အဖေကတော့ တစ်နှစ် မှ အားလပ်ရက် စကြတာလေ ၊ သမီး ကို အစ်မ က ပုသိမ်ကြီး မှာ ပဲ ကျောင်းထားတာပါ ၊ ဆယ်တန်း ကို လည်း ပုသိမ်ကြီး ကပဲ အောင်တာ ၊ အခု ဆေးဘက်ပညာသင် တက္ကသိုလ် တက် နေတော့ ပုသိမ်ကြီး နဲ့ ရေစက် မကုန်သေးဘူးလို့ ပြောရမှာပေါ့ ၊ အစ်မ ကတော့ ပန်းပင်လေး စိုက်လိုက် ၊ ဆွယ်တာလေး ထိုးလိုက် ၊ စာဖက်လိုက်ပဲ ပေါ့ ၊ မဂ္ဂဇင်းတွေ အတော်များများ ဖတ်ဖြစ်တယ် ။ ဝတ္ထုတို လုံးချင်းတွေ ကို ဝယ် စုဖြစ်တယ် ။ မန္တလေးတက္ကသိုလ် တက်ခဲ့သူ ဆိုတော့ လေ မန္တလေး ကိုယ့် မြို့ပဲပေါ့ ။ ဒီတော့ မန္တလေး နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ စာ တွေ့ ရင် မဖတ်ဘဲ မနေနိုင်ခဲ့ဘူး ၊ ဒါကြောင့် ဆူးငှက် ကို အစ်မက အစောကြီး ကတည်း က သိနေတာပေါ့ ။ တစ်လောကပဲ သမီး က စာအုပ်လေး တစ်အုပ် ဝယ်လာတာ “ ပုံဆောင်မဲ ပုန်းညက်ညနေ ” လေ ၊ ဆူးငှက် စာအုပ်ပေါ့ ၊ ဒီက ဆရာ ရဲ့ စာအုပ်တိုက် က ထုတ်တာနော် ၊ ဒီ စာအုပ်လေး ထဲ က “ မွန်းတဲ့ ညနေ ” ဆိုတဲ့ မန္တလေးတက္ကသိုလ် နောက်ခံ ဝတ္ထုလေး ဖတ်မိတော့မှ ဆူးငှက် ဆိုတာက ကိုဆန်းမောင် ဆိုတာ သိလိုက်ရတာ  ၊ ဒါကြောင့် ဟို နေ့က ကိုကျော်အေး နဲ့ ခြံကိစ္စ စကားစပ် ရင်း မန္တလေး က စာအုပ်တိုက်ပိုင်ရှင် ဆိုလို့ တွေ့ချင်နေတာ ။ ဆူးငှက် ကို သိလား မေးချင်တာပါလေ ၊ အခုတော့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ဟု ပြောရင်း ပြုံးနေသည် ။ ကျွန်တော် က ...


“  ဒီ ဝရန်တာလေး ပေါ် တက်ပြီး မိုးခိုမိရင်း သမီး ကို ရုတ်တရပ် မြင်ရတော့ သိဖူးကျွမ်းဖူးတဲ့ မျက်နှာ ပါ ဆိုပြီး စဉ်းစားလိုက်ရတာ ၊ မမ ငယ်ငယ် ကနဲ့ တစ်ထရာတည်း ပဲနော် ၊ သိပ် တူတာပဲ ” ဟု ပြောမိတော့ မမဝသန် က ခေါင်းရမ်းကာ “ သမီးလေး က အစ်မ နဲ့ ရုပ်ချင်း ချွတ်စွတ် တူတာ သိပ် ဝမ်းသာတယ် ၊ ဒါပေမဲ့ ဘဝတွေ မတူစေချင်ဘူးကွယ် ... ” ဟု ခပ်လေးလေး ပြောသည် ။


ကျွန်တော် ရော မိတ်ဆွေ ရော အံ့အားတသင့် လှမ်း ကြည့်မိသည် ။


“ ဟုတ်တယ်လေ ၊ အစ်မက အိမ်ထောင်ရေး ကံကောင်းတယ် ၊ မထင်မှတ်ဘဲ ဘဝ မှာ တစ်ဆစ်ချိုး ပြောင်းလဲတယ် ၊ ချမ်းသာကြွယ်ဝခဲ့တယ် ပေါ့လေ ၊ ဒါပေမဲ့ အိမ် နဲ့ ကွဲတပြား နေရတယ် ၊ သမီးလေး ၈ နှစ် သမီး မှာ အိမ်သား က ဟိုမှာ ဆုံးတယ် ၊ နေစရာ အိမ် ၊ ခြံ ၊ မြေ ကား နဲ့ ဘဏ်မှာ ငွေကြေးတွေ ထားခဲ့နိုင်တယ် ၊ ဒါပေမယ့် အစ်မ မှာ ဒီ အရင်းအနှီး ကို တိုး ပွားစေနိုင်မယ့် အလုပ် မရှိဘူးလေ ၊ ဒီမှာ ထိုင် စားရင်းနဲ့ ခေတ်ကာလ အပြောင်းအလဲ နဲ့ ငွေကြေး တချို့ ဆုံးရှုံး မတတ်ဘဲ ။ စွန့်စားလုပ်ကြည့်တဲ့ အလုပ်တွေ ကလည်း စုံးစုံးမြုပ် ၊ ဖြစ်ချင်တော့ အစ်မ က လေဖြတ် ၊ သမီးလေး က အရွယ်ရောက် ၊ ဘဏ် က ငွေတွေ လည်း ကုန် ၊ အိမ် က ကား လည်း ရောင်းရ ဆိုပါတော့ ၊ အခုတော့ မြေကလေး ရင်းနှီးပြီး ခြံ လုပ်စားရင်းနဲ့ “ ဘဝ ” ကို မပြည့်မဝ ဖြတ်သန်း နေရတာ စာရေးဆရာကြီး ရဲ့ ”


မိတ်ဆွေ က .... “ အစ်မ ရယ် ဘဝ ဆိုတာ အဆိုးချည်းပဲ လည်း ဘယ်ရှိ ပါ့မလဲ ၊ အဆိုး ပြီးတော့ အကောင်း လာမယ့် အလှည့်ပေါ့ ၊ သမီးလေး ကံ က ရှိသေးတယ်လေ ၊ သူ က လည်း သူ့ ပညာ သူ့ အရည်အချင်း နဲ့ ပဲလေ ၊ ဒီ အခါမှာ ဘဝ ကို တစ်ဆစ် ပြန်ပြောင်းစေနိုင်တာပဲ မဟုတ်လား ” ဟု ဆိုတော့ မမဝသန် က ခပ်ပြုံးပြုံး ခေါင်းညိတ် နေသည် ။ ထို့နောက် ကျွန်တော့် ဘက် လှည့်ကာ ..


“ ကိုဆန်းမောင် .... အစ်မ ကို ပြောခဲ့တာ အမြဲ မှတ်မိနေတယ် ၊ အသက် ၃၅ နှစ် ၄၅ နှစ် အတွင်း ရောဂါရလိမ့်မယ် ဆိုတာလေ ၊ မင်း ပြောခဲ့ တဲ့ အထဲ မှာ ဘဝအစ ချမ်းသာသုခ နဲ့ ဆုံစည်း ရမယ် ဆိုတာကို ဒီလောက် မစွဲလမ်းခဲ့ဘူး ၊ ဟုတ်တယ်လေ ၊ ဆင်းရဲတယ် ၊ ချမ်းသာတယ် ဆိုတာ ရေပွက်ပမာ ခဏတာ ကိစ္စလေးတွေပဲ မဟုတ်လား ” ဟု လှမ်းပြောသည် ။ မိတ်ဆွေ ကိုလှကို က ကျွန်တော့ ကို လှမ်းကြည့်ပြီး သူ မသိခဲ့ရသော ကိစ္စများ အပေါ် နားမလည်နိုင်ဘဲ အံ့အားသင့် နေပုံရသည် ။


“ တကယ်တော့လေ.... တချို့ကိစ္စတွေက စိတ် အစွဲအလမ်း နဲ့ ပဲ ဆိုင် တာပါ ၊ ဒီ အစွဲအလမ်း ကပဲ ကိုယ့် ကို ပြန် ဒုက္ခ ပေးကြတာပဲ မဟုတ်လား ၊ ဘဝ ဆိုတာ ကိုယ် ရရှိထားတဲ့ အနေအထား မှာ အကောင်းဆုံး ဖြစ်အောင် ရပ်တည် ရုန်းကန်ကြရသူချည်းပါပဲလေ ၊ အခု မမ မှာ ပညာတတ် သမီး လိမ္မာလေး ရယ် ၊ ဟောဒီ ခြံကြီး ရယ် ၊ ဒီ အိမ်ရယ် ၊ သပြေပင်တွေ ရယ် ၊ ပြီးတော့ ရေ မပြတ်တဲ့ ဆယ်ပေမြောင်း ရယ် ၊ ရန်ကင်းတောင်ကြီး ရယ် ၊ ကောင်းကင်ကြီး ရယ် ဆိုတော့ နည်းတဲ့ ပြည့်စုံမှုတဲ့လား .. ကဲ  ” ဟု ကျွန်တော် က ပြောတော့ ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်ရင်း ...


“ ဆက်ပြောလေ စာရေးဆရာကြီး ရဲ့ ဆွယ်တာ အစိမ်းလေး ရယ် ၊ ပိတောက် တစ်ခက် ရယ် ၊ တရုတ်စံကားပင် ရယ် ၊ မယ်ယက္ခဂူ ရယ် ဆိုတာ တွေလေ ၊ ဒါတွေတော့ စာရေးဆရာကြီး က နှုတ် က ဖွင့်ပြော မှာ မဟုတ်ဘူး  ၊ ဟုတ်တယ်မို့လား ကိုလှကို ၊ ရှင့် မိတ်ဆွေ က အင်မတန် နှုတ်နည်း တဲ့ သူ ၊ ဟင်း ... ဟင်း နှုတ် နည်းသလောက် လက် က ချရေးလိုက်ပြန် တော့ မှတ်မိလိုက်တာ ၊ ပြောစရာ များ လိုက်တာ ၊ ကဲ .... ကဲ .... နှုတ် က မပြောသမျှ လက် က ချရေးတာတွေပဲ စောင့်ဖတ်ရတော့မှာ ပေါ့ ၊ အစ်မ က ဆူးငှက် ပရိတ်သတ်ပါ ရှင့် ၊ ဪ မိုးလည်း တိတ်သွားပြီပဲ ၊ နေ့တာ က တို လာပြီနော် ၊ မမှောင်ခင် ပြန်ကြဦး ၊ အားရင် လာလည်ကြပါဦး ၊ ခြံ ကိစ္စ ၊ မြေကိစ္စ တွေ လည်း ကျွန်မ တက်နိုင် သလောက် စုံစမ်းထားပါဦးမယ် ” ဟု ပြောသည် ။


ဟုတ်သည်  ။ အပြင် မှာ မိုးတိတ်နေပြီ ။ နေခြည် က ဝင်းလာ၏ ။ မိုးရေစက်တွေ သီး နေသော သစ်ပင် ၊ သစ်ကိုင်း ၊ သစ်ရွက်တွေ ပေါ်မှာ နေ့ခင်းမှာ ပင် ဖန်သီးထွန်း ထားကြသည် ။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် သား ထိုင်နေရာ မှ ထလိုက်ကြသည် ။ ကျွန်တော် က ကုလားထိုင် ပေါ် မလှုပ်မယှက် ထိုင်နေသော မမဝသန် ၏ ဘယ်ဘက်လက် ကို မ ကာ လက်ဖဝါးအား ဖျစ်ညှစ်လိုက် ပြီး “ သိပ် ဝမ်းသာတယ် မမ ရယ် ၊ ဘယ်လိုမှ မျှော်လင့်ဘဲ တွေ့လိုက်ရလို့ပါ ” ဆိုတော့ မော့ပြီး ပြုံး ကြည့်သည် ။ မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်တစ်ဥ ခို၏ ။ လက်ဖျားတွေက အေးစက်လို့ ။


အိမ်တံခါးဝ က တန်းကို ကျော်ကာ ဝရန်တာလေး ပေါ် ဆင်းလိုက် တော့ သမီး က “ ဪ ... ဦးတို့ ဖိနပ်တွေ မိုးလွတ်ရာ ကို သမီး ရွှေ့ထား တယ် ၊ နေဦး .. နေဦး ၊ သမီး ယူပေးမယ် ” ဆိုပြီး လက် တစ်ကမ်း က ဖိနပ်နှစ်ရံ ကို ဒူးကလေး ညွတ် ၊ ခါးကလေး ကိုင်း ပြီး ယူသည် ။ ကျွန်တော် က “  နေပါစေ သမီး ရယ် ၊ ဦးတို့ ဘာသာ ယူ စီးပါ့မယ် ” ဟု ဆိုကာ ဖိနပ်စင်တွေ ဆီ လက် လှမ်း၏ ။ သမီးနှင့် ကျွန်တော် မျက်နှာချင်း ဆိုင်လု နီးကပ်သွားသည် ။ ဒူးလေး ညွတ် ၊ ခါးကလေး ကိုင်း ကာ လက်နှစ်ဖက် နှင့် ဖိနပ်တွေ ကို လှမ်းအယူ အိမ်နေရင်း ဝတ်ထားသော ချည်ထည်အပွ ဘလောက်အင်္ကျီလေး က လည်ပင်း မှ အိကျသွား၏ ။ မျက်စိ ရှေ့ နီးကပ်တူရူ မို့ အကြည့်ကို လွှဲဖယ်ချိန် ပင် မရလိုက်မိ ။

ကျွန်တော် မျက်စိတွေ ပြာဝေသွားသည် ။ သူ့ လက်ထဲက ဖိနပ်တွေ ကို အယောင်ယောင် အမှားမှား ဆွဲယူ လိုက်ပြီး ..


“ ရတယ် သမီး ၊ သွားမယ်နော် ၊ သွားမယ် ” ဟု ပြောရင်း ဝရန်တာ က အပြေးလေး ဆင်းကာ ကားတံခါး ကို ဖွင့်ပြီး ထိုင် နေလိုက်သည် ။ မိတ်ဆွေ ကိုလှကို က ခပ်ဖြည်းဖြည်း ဆင်းကာ သမီး ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ကား တံခါး ဖွင့်ကာ ဖြည်းဖြည်းသက်သာ ထိုင်ရင်း သော့ပေါက် ထဲ ကားသော့ ထည့်သည် ။


သမီးငယ် က ဝရန်တာ မှာ ရပ်ရင်း လက်လေး ဝှေ့ကာ နှုတ်ဆက်နေ၏ ။


ကား က ခြံ ထဲမှ ဝိုက်ကာ ထွက် လာပြီး ဆယ်ပေမြောင်း သစ်သားတံတားလေးပေါ် ခေါက်တင် လိုက်သည် ။


ကျွန်တော်က မျက်စိ ကို မှိတ်ရင်း ကားတံခါး ပေါ် ထောက်တင်ထား သည့် ဘယ်ဘက် လက် ဖြင့် ခေါင်း ကို ဖျစ်ညှစ် နေမိသည် ။


ဘုရား ဘုရား ...


သမီးလေး ဘယ်ဘက် ရင်ညွန့် မှာ လည်း မှဲ့နီလေး တစ်လုံး က ထင်ထင်ရှားရှား ပါ လား ........ ။


၁၇ - ၉ -၂ ဝ၀၄


  ▢ ဆူးငှက်

📖 ရွှေအမြုတေ မဂ္ဂဇင်း 

     ၂ဝဝ၄ ခုနှစ် ၊ နိုဝင်ဘာလ