မောင်ကံ နှင့် မယ်ဉာဏ်

❝ မောင်ကံ နှင့် မယ်ဉာဏ် ❞

    ━━━━━━━━━━━━━

                နုယဉ်

    ━━━━━━━━━━━━━

တစ်ရံရော အခါ တောထဲ ၌ သားသည် အမေ တစ်ယောက် သည် သစ်ပင် တစ်ပင် အောက်၌ နားရင်း အိပ်ပျော် သွားလေ၏ ။ ထိုအခိုက် ရင်ခွင် ထဲ မှာ သိပ် ထားသော သူ ၏ သားငယ် ကို သိမ်းငှက် တစ်ကောင် က မြင်၍ သုတ်ချီ သွားပြီးလျှင် အခြား သစ်ပင်ကြီး တစ်ပင် ပေါ်သို့ သွား၍ တင်ထား ပစ်ခဲ့လေ၏ ။ ကလေးငယ် သည် မိခင် နှင့် ကွဲ သောကြောင့် သည်းထန် စွာ ငိုယိုလျက် ရှိလေ၏ ။

ထို တောထဲ သို့ မုဆိုး တစ်ယောက် သည် ငှက်ပစ် ထွက်လာလေ၏ ။ မုဆိုး လည်း ကလေး ငိုသံ ကို ကြားရ၍ သစ်ပင် ပေါ် သို့ မော့၍ ကြည့်လိုက်ရာ ကလေးငယ် ကို မြင်ရ၍ တက်ကာ ချီယူလာခဲ့လေ၏ ။ သူ သည် ကလေး ကို အိမ် သို့ ခေါ်သွား ပြီးလျှင် သူ ၏ သမီးကလေး မယ်ဉာဏ် နှင့် အတူ မွေးမြူထားလေ၏ ။ ထို ကလေး ကို ကံကောင်း သောကြောင့် “ မောင်ကံ ” ဟု အမည် မှည့် လေ၏ ။ ကလေး နှစ်ယောက် တို့ သည် အတူတူ ကြီးပြင်း ကြရ၍ အလွန် ခင်မင် နေကြ လေ၏ ။ ကစားရွယ် သို့ ရောက်လာကြလေ၏ ။

တစ်နေ့သ၌ မုဆိုး သည် တောသို့ ထွက်သွားစဉ် အိမ် ၌ စောင့်ရှောက် နေသော အဘွားအို သည် ရေတွင်း မှ ရေ ကို သယ်ယူ နေလေ၏ ။ ထို အဘွားအို သည် စုန်းမကြီး ဖြစ်လေ၏ ။ ထိုသို့ အဘွားအို ရေသယ် နေသည် မှာ တစ်ခေါက် လည်း မက ၊ အခေါက်ပေါင်း များ လှသည် ဖြစ်၍ ကစား နေသော မယ်ဉာဏ် က အနီးသို့ သွား၍ “ အဘွား ... ရေသယ် နေတာကလည်း များ လှချည်ကလား ဘာလုပ်ဖို့များလဲ ” ဟု မေးလိုက်လေ၏ ။ ထိုအခါ အဘွားအို က “ ငါ ရေသယ် နေ တာကို ညည်း သိချင်တာ ဖြင့် ဘယ်သူ့ကို မျှ မပြောရင် ငါ ပြောပြမယ် ” ဟု ပြောလေ၏ ။ မယ်ဉာဏ် ကလည်း သိချင်၍ “ ကျွန်မ ဘယ်သူ့ကို မျှ မပြောပါဘူး အဘွားရယ် ” ဟု ကတိပေး လေ၏ ။ ထို့ကြောင့် အဘွားအို က “ အခု ငါ ရေခပ် နေတာ ဟာ တခြား မဟုတ်ဘူး ။ မနက်ဖြန် ညည်း အဖေ တော ကို ထွက်သွားရင် ရေနွေးအိုး တည်ပြီး မောင်ကံ ကို ပြုတ်သ,တ်မယ်လို့ ” ဟု ပြောလိုက်လေ၏ ။ မယ်ဉာဏ် လည်း “ ကောင်းပါပြီ အဘွား ။ စိတ်သာချပါ ။ ဘယ်သူကို မျှ မပြော ပါဘူး ” ဟု ဆိုကာ ထွက်လာခဲ့ လေ၏ ။

ညအိပ်ရာ ဝင်ကြသောအခါ မယ်ဉာဏ် သည် မောင်ကံ ရှိရာသို့ တိတ်တဆိတ် သွားပြီးလျှင် “ မောင်ကံ မနက် က အဘွား ရေခပ် နေတာ ကို နင် မြင်တယ် မဟုတ်လား ။ အဲဒါဟာ နက်ဖြန် ကျရင် အဖေ တော ထွက်တော့ ရေနွေးတည်ပြီး နင့် ကို ပြုတ်သ,တ်မလို့တဲ့ ။ နင် နဲ့ ငါ ထွက်ပြေးကြမယ် ။ အသာ နေနော် ” ဟု ပြောကာ အကြံ ပေး ထားလေ၏ ။ မနက် မိုးလင်းသော အခါ အဘွားအို လည်း မီးဖို ၌ ရေနွေးအိုးကြီး တစ်အိုး တည်နေလေ၏ ။ ထိုအခိုက် မယ်ဉာဏ် နှင့် မောင်ကံ တို့သည် အိပ်ရာ မှ တိတ်တိတ် ထလာ ကြပြီး နောက် ထွက်ပြေး လာခဲ့ကြလေ၏ ။ အဘွားအို လည်း ရေနွေးအိုး ဆူ၍ မောင်ကံ ကို ဖမ်းရန် ဝင်သွားသော အခါ ကလေး နှစ်ယောက်လုံး ကို မတွေ့လိုက်တော့ချေ ။

အဘွားအို လည်း စိတ်ဆိုး ပြီးလျှင် အိမ် မှ လူ သုံးယောက် ကို ကလေးများ နောက်သို့ လိုက်ခိုင်းလေ၏ ။ လူ သုံးယောက် တို့ နောက်မှ လိုက်လာသည် ကို တောထဲ မှ ကလေး နှစ်ယောက် က မြင် ကြလေ၏ ။ ထိုအခါ မယ်ဉာဏ် က “ မောင်ကံ ဟောဟိုမှာ ငါတို့ ကို ဖမ်းဖို့ လူသုံးယောက် လိုက်လာ နေကြပြီ ။ ဘယ့်နှယ် လုပ်မလဲ ” ဟု မေးလေ၏ ။ မောင်ကံ ကလည်း “ ငါ တော့ မကြံနိုင် ဘူး ။ ငါ့ ကို အကြံ ပေးပါဦးဟယ် ” ဟု ပြောလေ၏ ။ ထိုအခါ မယ်ဉာဏ် က ”အေး ... ငါ လည်း နင့် ကို မခွဲနိုင်ဘူး ။ နင် က နှင်းဆီပင် ဖြစ်ပေတော့ ၊ ငါ ကတော့ နှင်းဆီပွင့်ကလေး ဖြစ်မယ် ” ဟု ဆိုကာ နှင်းဆီပင် ဖြစ်ရန် တောင့်တ လိုက်လေ၏ ။ ထိုခဏ၌ မောင်ကံ က နှင်းဆီပင် ဖြစ် ကာ မယ်ဉာဏ် က နှင်းဆီပန်းကလေး ဖြစ်သွားလေ၏ ။ လိုက်လာသော လူ သုံးယောက် သည် ကလေးများ ကို မတွေ့ရဘဲ နှင်းဆီပင် ကိုသာ တွေ့ကြ၍ လှည့်ပြန် သွားကြလေ၏ ။ အိမ် သို့ ရောက်သောအခါ စုန်းမကြီး အား ကလေး နှစ်ယောက် ကို မတွေ့ရ ။ နှင်းဆီပင် နှင့် အပွင့် ကိုသာ တွေ့ခဲ့ရကြောင်း ပြန် ပြောလိုက်လေ၏ ။ စုန်းမကြီး က လည်း ချက်ချင်းပင် သိ၍ “ နင်တို့ ဒီ နှင်းဆီပင် နဲ့ အပွင့် ကို သွားပြီး ခုတ်ခဲ့ကြ ” ဟု အမြန် စေခိုင်းလိုက်လေ၏ ။ လူသုံးယောက် တို့ လည်း အလျင်အမြန် ပင် တောသို့ လိုက်လာကြရာ ကလေး နှစ်ယောက် က မြင်ကြပြန်၍ “ ကဲ ... လူ သုံးယောက် လိုက် လာပြန်ပြီ မောင်ကံ ၊ နင် က ဇရပ်အိုကြီး လို ဖြစ် ၊ ငါ ကတော့ ဇရပ် ထဲ က မီးပုံးကလေး ဖြစ်မယ် ” ဟု ဆိုကာ မယ်ဉာဏ် က ဇရပ်အိုကြီး ဖြစ်ရန် တောင့်တ လိုက်လေ၏ ။ လူ သုံးယောက် လည်း ကလေး နှစ်ယောက် ကို မမြင်ရဘဲ ဇရပ်အိုကြီး ကို သာ မြင်ရသောကြောင့် အိမ် သို့ ပြန်သွားကြ လေ၏ ။ စုန်းမကြီး က မေးသောအခါ လူ သုံးယောက် က ကလေးများ ကို မတွေ့ခဲ့ဘဲ ဇရပ်အိုကြီး နှင့် အထဲ မှ မီးပုံးကလေး ကို သာ တွေ့ခဲ့ရကြောင်း ကို ပြန် ပြောလိုက်ကြလေ၏ ။ စုန်းမကြီး လည်း အလွန် စိတ်ဆိုးပြီးလျှင် “ ကဲ ... ဒီတစ်ခါ တော့ မင်းတို့ ကို ခိုင်းလို့ မဖြစ်တော့ဘူး ။ သင်းတို့ နောက် ကို ငါ ကိုယ်တိုင် လိုက်ပြီး ဖမ်းမှပဲ ဖြစ်မယ် ” ဟု ဆိုကာ ကိုယ်တိုင် ထွက်လာခဲ့ လေ၏ ။

စုန်းမကြီး လိုက်လာနေသည် ကို တောထဲ မှ မယ်ဉာဏ် နှင့် မောင်ကံ တို့ က မြင်ကြ လေ၏ ။ ထိုအခါ မယ်ဉာဏ် က မကြောက်ဘဲ “ ဟော ဟိုမှာ ငါတို့ နောက် ကို စုန်းမကြီး ကိုယ်တိုင် လိုက်လာနေပြီ ။ အသာနေ ငါ ကြံစည်မယ် ” ဟု ဆိုကာ နင် က ရေကန်ကြီး ဖြစ် ၊ ငါ ကတော့ ရေကန် ထဲ မှာ ဝမ်းဘဲကလေး ဖြစ်မယ် ဟု တောင့်တလိုက်လေ၏ ။ ထိုခဏမှာ ပင် မယ်ဉာဏ် သည် ရေကန် ထဲ တွင် ရေကူး နေသော ဝမ်းဘဲကလေး ဖြစ် သွားလေ၏ ။

စုန်းမကြီး လည်း ဒေါသ ပြင်းစွာဖြင့် လိုက်လာ နေလေ၏ ။ သူ သည် ကလေးများ ကို မတွေ့ရဘဲ လိုက်ရှာ နေသည် မှာ အလွန် မောပန်းလာလေ၏ ။ ထိုသို့ မောပန်းလာစဉ် ရေကန်ကြီး တစ်ကန် ကို မြင်ရလေ၏ ။ သူ သည် မောမော နှင့် ရေကန် ထဲ မှ ရေ ကို သောက် ရန် ငုံ့၍ ကြည့် လိုက်စဉ် ဝမ်းဘဲ ဖြစ် နေသော မယ်ဉာဏ် သည် စုန်းမကြီး ကို နှုတ်သီး ဖြင့် ဆိတ် လိုက်ကာ ရေ ထဲ သို့ တွန်းချ လိုက်လေ၏ ။ စုန်းမကြီး လည်း ရေ ထဲ သို့ လိမ့်ကျ သေဆုံး သွားလေ၏ ။ ထို့နောက် မောင်ကံ နှင့် မယ်ဉာဏ် တို့သည် အိမ် သို့ပျော်ရွှင်စွာ ပြန်သွားကြလေ သတည်း ။

⎕ နုယဉ်

📖 ရှုမဝ မဂ္ဂဇင်း

      ၁၉၆ဝ ၊ နိုဝင်ဘာ

#ကိုအောင်နိုင်ဦး

.