❝ အဏ္ဏဝါ မေတ္တာ ❞
━━━━━━━━━━━━
ခိုင်လင်း
━━━━━━━━━━━━
ကျွန်တော် သည် ဘွဲ့ရပြီး နောက် အလုပ်အကိုင် ရှာဖွေရင်း နောက်ဆုံးတော့ နိုင်ငံခြား သင်္ဘော တစ်စီး တွင် ဆက်သွယ်ရေးအရာရှိ ဖြစ်သွားခဲ့သည် ။ ကျွန်တော်တို့ သင်္ဘော သည် စင်္ကာပူ တွင် ရုံးစိုက်ပြီး မလေးရှား ၊ အင်ဒိုနီးရှား ၊ ဖိလစ်ပိုင် ၊ ကိုရီးယား နှင့် ဟောင်ကောင် သို့ ခရီး ဆက်သော ကမ်းရိုးတန်းသွား သင်္ဘော ဖြစ်သည် ။ စက်တင်ဘာ ၊ အောက်တိုဘာ ၊ နိုဝင်ဘာ ၊ ဒီဇင်ဘာ စသည့် “ ဘာ ” လေးဘာ မှ လွဲလျှင် တောင်တရုတ်ပင်လယ်ပြင်သည် ချစ်စရာ ကောင်း လောက်အောင်ပင် အေးချမ်း ငြိမ်သက် နေတတ်သည် ။
ကျွန်တော်တို့ သင်္ဘော ကပ္ပတိန် မှာ မလေးတရုတ်လူမျိုး ဖြစ်ပြီး သင်္ဘော သွားရင်း ငါးမျှားကြိုး တန်း၍ ငါးဖမ်းလေ့ ရှိသည် ။ ခုနှစ်ပေ ၊ ရှစ်ပေရှိသော ငါးကြီးများ ကိုပင် မကြာခဏ ဖမ်းမိ တတ်သည် ။ ငါး တစ်ကောင် ကောင် ဖမ်း မိလျှင် ကျွန်တော် တို့ အားလုံး တပျော်တပါး ဝိုင်း၍ဆွဲကြ မတင်ကြသည် ။ ကျွန်တော်တို့ သင်္ဘောသား များ အတွက် အလွန် စိတ်တက်ကြွ၍ ပျော်ရွှင်ဖွယ် ကောင်းသော ကစားနည်း တစ်ခုလို ဖြစ်သည် ။ ငါးကြီးများ သင်္ဘော ပေါ်သို့ ရောက် လျှင် ရေချို နှင့် ဝိုင်း၍ လောင်းကြသည် ။ ထိုအခါ ငါးကြီးများ သည် အဖြူရောင် မှ အစိမ်းရောင် သို့ ပြောင်းလဲ သွားပြီး ထာဝရ ငြိမ်သက် သွားတော့သည် ။ ရေချင်း တူ ပေမင့် ရေငန် တွင်သာ ပျော်တတ်သော ငါးများ အတွက် ရေချို သည် သူတို့ ၏ သေမင်းပင် ။
ကျွန်တော် သည် ရာသီဥတု သာယာသည့် အခါများ တွင် ပဲ့စင် ထက်မှ နေ၍ ပင်လယ်ပြင်ကြီး ကို အားရုံ စူးစိုက်ရင်း တွေးမိတွေးရာ ၊ ငေးမိငေးရာများကို တွေးရင်း ငေးရင်း နှင့် အချိန် ကို ကုန်လွန် စေတတ်သည် ။ တစ်ခါတစ်ရံ သင်္ဘော စက်သံကြောင့် လန့်၍ ပြေး ကြသော ငါးပျံလေးများ ကို ရေတွက် နေမိသည် ။ တစ်ခါတစ်ရံ လည်း သင်္ဘောနှင့် ဘေးချင်း ယှဉ်၍ မြူးတူး လိုက်ပါလာတတ်ကြသော လင်းပိုင်ကလေးများ ကို ပေါင်မုန့် နှင့် ငါးစာများ ပစ်ချ ကျွေးရင်း အပျင်း ဖြေရသည် ။
ကျွန်တော်တို့ သွားနေသော သင်္ဘောလမ်းကြောင်း မှာ အီကွေတာမျဉ်း နှင့် အလွန် နီးကပ် သဖြင့် ညနေ ခြောက်နာရီခွဲ လောက် ဆိုလျှင် ပင်လယ် ပြာပြာကြီး အောက် သို့ နေမင်းကြီး ငုတ်လျှိုးရန် ဟန်ပြင်နေပုံ ကို မြင်ရလေ့ ရှိသည် ။ နေမင်းကြီး ၏ အလင်းရောင် ကြောင့် ပြာလဲ့လဲ့ ပင်လယ်ပြင်ကြီး ထဲ မှ ရေလှိုင်းငယ်လေးများ သည် ရွှေရောင် ငွေရောင် များဖြင့် ပြိုးပြက် လင်းလက် နေသည် ။
ယခုလည်း ပင်လယ်ပြင်ကြီး ကို ငေးမောနေရင်း လိုက်တမ်းပြေးတမ်း ကစား နေသကဲ့သို့ လှုပ်ရှား နေသည့် ဖြူဖွေးပြောင်လက် နေသော အရာ နှစ်ခု ကို မြင်လိုက်မိသည် ။ မှန်ပြောင်း နှင့် ကြည့်လိုက်သော အခါတွင် ကလူကျီဆယ် နေကြ ဟန် ကို ငါးထီး တစ်ကောင် နှင့် ငါးမ တစ်ကောင် ဖြစ် နေသည် ။ ဤ မြင်ကွင်းသည် နေဝင်ချိန် ပန်းချီကားချပ်ကြီး ကို ပို၍ အသက်ဝင် လှပစေသည်ကား အမှန်ပင် ။
ထိုစဉ် ဟေး ! ဟူ၍ အားရပါးရ အော်ဟစ် လိုက်သော သင်္ဘောသားများ ၏
အသံကြောင့် ကျွန်တော် သည် အသံ လာရာ ဆီသို့ လှည့်ကြည့်လိုက်မိသည် ။
ငါးမောင်နှံ နှစ်ဖော် ထဲမှ တစ်ကောင် သည် ငါးမျှားချိတ် တွင် ငြိတွယ် လျှက် ။ ကံဆိုးလွန်းသော ထို ငါးကြီး သည် အင်အား ရှိသမျှဖြင့် အပြင်းအထန် ရုန်းကန် နေရှာသည် ။ ငါးမျှားကြိုး ကိုင်ထားသူ တွေ ကလည်း ငါးကြီး ကို အားရဝမ်းသာစွာ ဖြင့် ဆွဲတင် နေကြသည် ။
ပွဲ က တစ်ဖက်သတ် ဖြစ် နေပြီး အရုပ်ဆိုး အကျည်းတန် လွန်းလှသည် ။ တစ်ဖက် က အောင်သေအောင်သား စားမည့်သူများ ။ အခြား တစ်ဖက် က သေမိန့်ချမှတ် ခံရတော့မည့် အကျဉ်းသမား ။ တစ်ခဏတာ ပျော်ရွှင်ဖို့ အတွက် ရက်စက်စွာ လှုပ်ရှား နေကြသူများ ထဲ တွင် ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် မပါဝင်မိသည် ကို ပင် မိမိ ကိုယ် မိမိ ကျေးဇူးတင် ဂုဏ်ယူ ရမည် သို့ ခံစားရမိသည် ။ နောက်ဆုံး မှာတော့ ငါးကြီး သည် သူ မသောက်လိုသော ရေချို ကို သောက်ရင်း မရဏခံတွင်း သို့ ရောက်သွား ပါတော့သည် ။
ကျွန်တော် သည် ကြီးမားသော အကြေးခွံကြီးများနှင့် ခံ့ညား နေသော ငါး ခေါင်းကြီး ကို ညှင်သာစွာ ပွတ်သပ် ပေးရင်း မျက်လုံးကြီး နှစ်လုံးကို ပိတ်ပေးကာ ကောင်းရာ သုဂတိဘုံ သို့ ရောက်ပါစေကြောင်း ဆုတောင်း ပေးနေမိသည် ။ ဟင်းလင်း ပွင့် နေရာမှ တအိအိ ပိတ်သွားသော သူ့ မျက်လုံးကြီး တစ်စုံ က ကျွန်တော့် ကို တစ်စုံတစ်ရာ ပြောနေ သကဲ့သို့ ခံစားမိသည် ။
ထိုအချိန် မှာပင် သင်္ဘောသားများ ၏ “ ဟေး ... ဟိုမှာ ... ဟိုမှာ ... ” ဟူသော အော်ဟစ်လိုက်သံ ကို ကြားလိုက်ရ သဖြင့် သင်္ဘော ၏ နောက်ဘက်ပိုင်း ဆီသို့ လှမ်းကြည့် မိလိုက်သည် ။ မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းမှာ အလွန် အံ့သြတုန်လှုပ်ဖွယ် ကောင်းလှသည် ။ ပင်လယ်ပြင်ကြီး ထဲတွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သော ငါးကြီး သည် သင်္ဘော ဆီ သို့ ဒေါသတကြီး ကူးခတ် လာနေခြင်း ဖြစ်သည် ။ ထိုအချိန်တွင် အစာ နှင့် တွဲထား သော ငါးမျှားချိတ် ကလည်း ပင်လယ် အတွင်းသို့ ရောက်ရှိနေပြီး ၊ ကူးခတ် လာနေသော ငါးကြီး ကို မြူဆွယ် နေ သကဲ့သို့ ဘယ်ညာ ယိမ်းနွဲ့ နေသည် ။ ဒေါသတကြီး နှင့် ကူးခတ် လာသော ငါးကြီး သည် မည်သို့ ခံစားမိသည် မသိ သူ့ ရှေ့ တည့်တည့်သို့ ရောက် လာသော ငါးမျှားချိတ် ကို တုံ့ဆိုင်းနေခြင်း မရှိဘဲ ပါးဟက်ကြီး ကို အလိုက် သင့်ဟ၍ မျိုချ လိုက်တော့သည် ။
“ ဟေး ! ”
သင်္ဘောသားများ ၏ ဒုတိယအကြိမ်မြောက် အားရဝမ်းသာ အော်ဟစ်လိုက် သော အသံသည် ငါးကြီး ကို သာ မက ကျွန်တော့် နှလုံးသား ကိုပင် လှုပ်ကိုင်ဆွဲခါ ဖြစ်ညှစ်ဘိ သကဲ့သို့ ခံစားမိ လိုက်ရသည် ။ ငါးကြီး သည် ငါးမျှားချိတ် တွင် အမြီး တရမ်းရမ်း ကိုယ်လွန့်လွန့်ဖြင့် ငြိတွယ် လာပါသည် ။
ဘုရား ! ဘုရား ! ...
ကျွန်တော့် နှုတ်မှ အမှတ်မထင် ရေရွတ် မိလိုက်သည် ။ အထီးမှန်း အမမှန်း မသိတတ်နိုင်သော ထို ငါးကြီး သည် မည်မျှ ရဲရင့်ပြတ်သားလိုက်ပါဘိ သနည်း ။ မည်မျှ စွန့်လွှတ်ဝံ့လိုက်ပါဘိသနည်း ။ မည်မျှ သစ္စာ ရှိပါဘိသနည်း ။
ဪ , အသက်ပေး၍ ချစ်ကြသည် ဆိုသည်မှာ ဒါမျိုးကို ခေါ်သည်လား ... ။
ဟိုနေ့က ကျွန်တော့် ကက်ဘင် ( Cabin ) ထဲသို့ ပြန်ရောက်သည် အထိ ကျွန်တော့် နှလုံးသား အစုံသည် ချောက်ချားဖွယ် တုန်လှုပ်နေဆဲ ဖြစ်သည် ။
ကျွန်တော် သည် စားပွဲခုံ ပေါ်မှ မှန်ဘောင် သွင်း ထားသောဓာတ်ပုံ ကလေး ကို စူးစိုက်ကြည့်ကာ ...
“ အချစ်ရေ မင်း ရှိရာ နောက်ကို လိုက်မလာ နိုင်ခဲ့တဲ့ မောင့် အပေါ် ရောက် ရာ ဘုံဘဝ ကနေပြီး ခွင့်လွှတ်ပေးပါလို့ တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ ” ဟု ... တီးတိုး ရေရွတ် လိုက်မိသည် ။
ထို့နောက် လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ် က အသက်ငယ်ငယ် နဲ့ အကြွေ စောခဲ့ရ ရှာသော ချစ်ဇနီး ၏ ဓာတ်ပုံလေး ကို လက် နှစ်ဘက် ဖြင့် တုံရီစွာ ဆုတ်ကိုင် ရင်း ရင်ဘတ် နှင့် အပ်ထားလိုက်မိသည် ။
⎕ ခိုင်လင်း
📖 အလင်္ကာရပ်ဝန်း ( ၇ )
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment