❝ အရှက်ကြီးတဲ့ ည ❞
━━━━━━━━━━━━━━
သထုံ - ငယ်ငယ်
━━━━━━━━━━━━━━
မိုးက တဖွဲဖွဲ ရွာနေ၏ ။ အမေ့အိမ် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် အတွင်း မှ ထွက်လိုက်ချိန်၌ ဦးအောင်ထွန်း ၏ မြင်ကွင်းထဲ ဝင်လာသော ပုံရိပ်ကြောင့် မိုးကာအင်္ကျီ ကို ဝတ်ရင်း ငေးကြည့် နေမိသည် ။ ဦးအောင်ထွန်း တို့ နိုင်ငံမှာ ဒီလို မြင်ကွင်းမျိုး က အဆန်းတော့ မဟုတ်ပေ ။ သမုဒ္ဒရာ ဝမ်းတစ်ထွာ အတွက် စာသင်ကျောင်း ပြင်ပ တွင် ချို့တဲ့လှသည့် ဘဝ မနိုင်ဝန် ကို ထမ်းနေရသူ ကလေးငယ် တွေ မြို့တိုင်း မှာ ရှိနေတတ်သည် ။ ကောင်မလေး က အသက် ၁ဝ နှစ် ၊ ကောင်လေး က အလွန်ဆုံး ရှိလှမှ ၇ နှစ်ကျော် ။ သံချေးတွေ တက်နေသည့် သုံးချောင်းထောက် သံမီးဖို အဟောင်းကြီး ကို တစ်ယောက် တစ်ဖက် ဆွဲလာကြသည် ။ ကောင်မလေး ၏ ပခုံးထက် မှာ တော့ စားသောက်ဆိုင် တွေ မှာ သုံးလေ့ ရှိသော ထီးအဟောင်းကြီး တစ်လက် ကို ထမ်းထား၏ ။ ထီးကြီး က အရွက် မရှိတော့ အရိုးတံတွေ ထိုးထိုးထောင်ထောင် နှင့် ။ ကောင်လေး ၏ ပခုံး ထက် မှာလည်း အထုပ်ကြီး တစ်ထုပ် ။ အထုပ် ထဲ တွင် ရေသန့်ဘူးဟောင်း ၊ အချိုရည်ဘူးဟောင်း ၊ ပလတ်စတစ်စ တွေ ရှိနေမည် ဆိုတာ မပြောဘဲ သိနိုင်သည် ။
“ ဝေါ ”
“ ပွမ် ... ပွမ် ”
ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာသော ကားဟွန်းသံ ကြောင့် ကောင်လေး က ကြောက်လန့်တကြား လမ်းဘေး သို့ ပြေးဆင်း လိုက်သော်လည်း ပခုံးပေါ် ထမ်းထားသော အထုပ်ကြီး ၏ အလေးချိန်ကြောင့် ကောင်လေး ၏ ခန္ဓာကိုယ် က လမ်းပေါ်သို့ ပြိုဆင်း သွား၏ ။
“ လမ်းဘေး က လျှောက်ကွ ၊ ဒါက ကားကွ ကား ၊ သေသွားမယ် ဘာမှတ် နေလဲ ”
အမှန်တော့ ကောင်လေး နှင့် ကောင်မလေး က လမ်းဘေး တွင် လျှောက်နေခြင်းသာ ဖြစ်သည် ။ ကား က ခရီးသည် တင်ရန် လမ်းဘေးသို့ ကပ် ရပ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်၏ ။ လဲပြိုကျ သွားသော ကောင်လေး ဆီမှ ငိုရှိုက်သံသဲ့သဲ့ ထွက်လာသည် ။ လဲကျ နေရာမှ ငိုရှိုက် ရင်း ထ,ရပ် လိုက်သော ကောင်လေး မျက်နှာ ကို မြင်လိုက်ရချိန် တွင် ဦးအောင်ထွန်း နှုတ်ဖျား မှ အာမေဍိတ်သံ တစ်ခု မထင် မှတ်ဘဲ ထွက်သွားရသည် ။
“ ဟင် ဆင်ပိုင်ပါလား ”
အထုပ်ကြီးတွေ ထမ်း ထားတုန်းက မျက်နှာ မမြင်ရ ။ အခုတော့ နီညိုညို ဆံနွယ်လေးတွေ နှင့် အနားသတ်ထားသော ဆင်ပိုင့် မျက်နှာလေး က အထင်းသား ။ ဦးအောင်ထွန်း က ဆင်ပိုင်တို့ မောင်နှမ ရှိရာ သို့ ပြေးသွား လိုက်သည် ။
“ ဆင်ပိုင် ၊ ဝိုင်းစု နင်တို့ မောင်နှမ ဘာလုပ်နေတာလဲ ”
“ ဟင် ဦးဦးတောအုပ်ကြီး သမီးတို့ ဟို အမေ လေ အမေ နေမကောင်းလို့ အဲဒါ သမီးတို့ အမေ့ ဆေးဖိုးရ အောင် ... ”
ဦးအောင်ထွန်း ကို တွေ့တော့ ပွန်းပဲ့ သွားသော ဆင်ပိုင် ၏ ဒူးခေါင်းလေး ကို ပွတ်သတ် ပေးနေသော ဝိုင်းစု မျက်နှာ က ဝင်းပ သွားသည် ။ ပြီးတော့မှ ခေါင်းလေး ကို ငုံ့ လိုက်ပြီး မျက်နှာငယ်လေး ဖြင့် ဦးအောင်ထွန်း ၏ အမေး ကို မဝံ့မရဲ ဖြေရှာသည် ။
“ ကဲ တော်ပြီ ဦး သိပြီ ၊ ဦး နဲ့ ပြန်လိုက်ခဲ့တော့ ”
“ ဟင် ဦး ကလည်း သမီးတို့ ဒါတွေ သွား ရောင်း လိုက်ဦးမယ်လေ ၊ သ မီးတို့ ပင်ပင်ပန်းပန်း ကောက် ထားရတာ ”
“ ဟုတ်တယ် ဦး ရ ၊ ဆိုင် က ရှေ့နားမှာပဲ ဟာ သွား ရောင်းလိုက်ဦးမယ်နော် ၊ ဦး လည်း လိုက်ခဲ့ပေါ့ ”
ဆင်ပိုင်လေး စကား ကြောင့် ဦးအောင်ထွန်း မျက်နှာက ရှက်အမ်းအမ်း ဖြစ်သွားရသည် ။ ပတ်ဝန်းကျင် ကို လှည့် ကြည့် မိတော့ ဦးအောင်ထွန်း နှင့် ဆင်ပိုင်လေး တို့ မောင်နှမ ကို ကွက်ကြည့် ကွက်ကြည့် လုပ်နေသော အမျိုးသမီး နှစ်ယောက် ကို တွေ့ရသည် ။
“ ဟို ဦး မလိုက်တော့ ပါဘူး ၊ ဦး ဒီက စောင့်နေ မယ် ။ ပစ္စည်းတွေ ရောင်းပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်း ပြန်လာခဲ့နော် ”
ဦးအောင်ထွန်းက စွန့်ပစ်ပစ္စည်းတွေ မနိုင်မနင်း ထမ်းပြီး ထွက် သွားသော ဆင်ပိုင်လေးတို့ မောင်နှမ ကို ကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်မိသည် ။ သူ့ မောင်လေး ဆင်ပိုင် ကို တတွတ်တွတ် ပြော သွားသော ဝိုင်းစု ထံ မှ စကားသံ တချို့က ဦးအောင်ထွန်း ဆီ သို့ တိုင်အောင် ပျံ့လွင့် ရောက် ရှိလာ၏ ။
“ နင် ကလည်း ဦးဦး တောအုပ်ကြီး က အရာရှိကြီး ပါ ဆိုမှပဲဟာ ငါတို့နဲ့ စွန့်ပစ်ပစ္စည်းတွေ လိုက် ရောင်းပါ့မလား ၊ ဦးဦးတောအုပ်ကြီး ရှက်မှာပေါ့ ”
“ ဟွန့် အစ်မ ကလည်း သူများ ပစ္စည်း ခိုးတာမှ မဟုတ်တာ ရှက်စရာ မှတ်လို့ ”
••••• ••••• •••••
ဦးအောင်ထွန်း က သစ်တောဦးစီးဌာနမှ ဝန်ထမ်း တစ်ဦးဖြစ်သည် ။ အုတ်တွင်း ၊ ပေါက်ခေါင်း ၊ ပဲခူးရိုးမ ဖြတ်ကျော် လမ်းဘေးရှိ ဌာနစိုက်ခင်း သို့ ပြောင်းရွှေ့တာဝန် ထမ်းဆောင် ခဲ့ရာမှာ ဆင်ပိုင်လေးတို့ မောင်နှမ နှင့် ရင်းနှီး ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည် ။
ဆင်ပိုင်လေး တို့ မောင်နှမ က ပဲခူးရိုးမ ဖြတ်ကျော်လမ်းဘေး ရှိ ရွာကလေး တစ်ရွာ တွင် နေသည် ။ ရွာ ဟု ဆို သော်လည်း ဆောက်လုပ်ရေး အဆောက်အဦ တစ်ခု နှင့် ဦးအောင်ထွန်း တို့ ၏ သစ်တောစခန်း တစ်ခု အပါအဝင် အိမ်ခြေ ၈ လုံး ပင် မကျော် ။ ဆင်ပိုင်တို့ မောင်နှမ တွင် အဖေ မရှိတော့ ။ အမေ ဖြစ်သူက ဦးအောင်ထွန်း တို့ စိုက်ခင်းတွင် နေ့စား အလုပ်လေး ဝင်လုပ်သည့် အခါ လုပ်သည် ။ နိုင်သလောက် ခွန်အားလေး ဖြင့် မီးသွေး ဖုတ်သည့် အခါ ဖုတ် နှင့် သား နှင့် သမီး ကို ရှာဖွေ ကျွေးမွေးနေရသူ ။ ကြမ်းတမ်းလွန်းသော လောက ၏ ဒဏ်ရာ ဒဏ်ချက် တွေကြောင့် မကြာခဏ နေ မကောင်း ဖြစ်ကာ အိပ်ရာထဲ လဲ နေတတ်သူ ဖြစ်သည် ။
ဦးအောင်ထွန်း တို့ သစ်တောဝန်ထမ်းတွေ ဒီရွာကလေး မှာ တောစခန်း ချ တော့ ဆင်ပိုင်တို့ မောင်နှမ က ဦးအောင်ထွန်း တို့ သစ်တော စခန်း မှာ လက်တိုလက်တောင်း ၊ ဆယ်နှစ်သမီး ဝိုင်းစု က ထမင်းဟင်း ကောင်းကောင်း ချက်တတ်သည် ။ ဦးအောင်ထွန်း တို့ တောလုပ်ငန်း မှ ပြန် လာလျှင် ထမင်းဝိုင်း အဆင်သင့် ။ ဦးအောင်ထွန်း တို့ ထံမှ ရသမျှ မုန့်ဖိုးလေး ကို မုန့်ဝယ် မစား ဘဲ အမေ့ ဆီ ပြေး အပ်တတ် သည် ။ မိဘ အပေါ် သိတတ် ရှာသော မောင်နှမ နှစ်ယောက် ကို ဦးအောင်ထွန်း တို့ တစ်ဖွဲ့ လုံး အချစ် ပိုကြသည်မှာ မဆန်းပေ ။ ဆင်ပိုင် တို့ မောင်နှမ က လည်း ရိုးသားသည် ။ သမ္မာအာဇီဝ ကျသော လုပ်အားတန်ဖိုး ကို သာ ချစ်မြတ် နိုးသူလေးများ ဖြစ်သည် ။
ဆင်ပိုင် ၏ နာမည် အရင်း ကို ဦးအောင်ထွန်း မသိ သလို ၊ ဝိုင်းစု ၏ နာမည် အရင်း ကိုလည်း ဦးအောင်ထွန်း မသိ ။ ကြီးလာရင် အဆိုတော် ဖြစ်ချင်တယ် ဆိုသော အစ်မ ဖြစ်သူ ကို မောင် ဖြစ်သူ ဝိုင်းစု ဟု ခေါ်သလို ၊ နောင် တစ်ချိန်တွင် ဆင်ပိုင်သူဌေး ကြီး အဖြစ် ရည်မှန်းထာ သော မောင် ဖြစ်သူကို အစ်မ ဖြစ်သူ က ဆင်ပိုင် ဟု ခေါ် မှ ဆင်ပိုင် နှင့် ဝိုင်းစု ဖြစ်လာကြသည် ။
ဆင်ပိုင် တို့ အဖေ ရှိစဉ် ကတော့ ဆင်ပိုင် တို့ မောင်နှမ ၏ ဘဝ က အခုလို မဟုတ် ဆင်ပိုင် တို့ က အရင် က ခပေါင်းရွာဟောင်း မှာ နေကြ ခြင်းဖြစ်သည် ။ ဆင်ပိုင် တို့ အဖေ က ခပေါင်းချောင်း ဘေး ရှိ ယာကွက် တစ်ကွက် ကို ပိုင်ဆိုင်ပြီး အေးချမ်းသာ ယာလှပသော မိသားစု ဘဝ ကို ပေးစွမ်းနိုင်သူ ဖြစ်သည် ။ ဝိုင်းစု က ကျောင်းဝတ်စုံလှ လှလေး နှင့် ကျောင်းတက် နိုင် သလို ဆင်ပိုင် က လည်း နွေးထွေးလှသော အမေ့ ရင်ခွင် ထဲ မှာ အချိန်ပြည့် ခိုဝင်အိပ်စက် ခွင့် ရခဲ့သည် ။
ခပေါင်းချောင်းဖျား ကို ဆည် ဆောက်ပြီး ရေအား လျှပ်စစ်စက်ရုံ ဆောက် လိုက် ချိန်မှာတော့ ဆင်ပိုင်တို့ ခပေါင်းရွာကလေး က အောက်သို့ နစ်မြုပ် သွားတော့ သည် ။ ဆင်ပိုင်တို့ အဖေ ၏ ယာခင်းလေး လည်း ရေအောက် ရောက်ခဲ့ရသည် ။ ဆင်ပိုင်တို့ မှီခို အားထားရာ ဧက သောင်းချီ သော သစ်တောကြီး လည်း ပျက်စီး ပျောက်ကွယ် ခဲ့ပြန်သည် ။ ရေအားလျှပ်စစ်တွေ က ဘယ် ဘဝ တွေ ကို အလင်းရောင် ပေးသည် ဆင်ပိုင် တို့ မသိ ၊ ဆင်ပိုင်တို့ မိသားစု ၏ ဘဝ က တော့ အမှောင် ကျခဲ့ရသည် ။ စိတ်ဓာတ် အကြီးအကျယ် ကျပြီး အသက် ယဲ့ယဲ့သာ ကျန်တော့သည့် ဆင်ပိုင် တို့ အဖေ ကို ထမ်းပိုးရင်း ပဲခူး ရိုးမ ဖြတ်ကျော်လမ်း ပေါ်ရှိ ကျေးရွာလေး သို့ ပြောင်းရွှေ့ ရောက် ရှိခဲ့ရသည် ။ ယခု ဆင်ပိုင် တို့ မိသားစု နေထိုင်လျက် ရှိသော တစ်ဖက်ရပ် တဲလေး ဆောက် လို့ မပြီးခင် မှာ ဘဲ ဆင်ပိုင်တို့ အဖေ က ဆင်ပိုင် တို့ ကို ခွဲခွာ သွားတော့သည် ။
“ ဦးဦးတောအုပ်ကြီး ဘာတွေ တွေးနေတာလဲ ၊ သား တို့ ခေါ်နေတာ ကြာပြီ ”
“ ဩော် အေး အေး သွားရအောင် ၊ ဆိုင်ကယ် ပေါ် တက် ၊ သေချာ ကိုင်ထားကြ ဦးနော် ”
“ နေဦး ဦးဦးတောအုပ်ကြီး ရ အမေ့ အတွက် စားစရာ တွေ ဝယ် သွားချင်လို့ ဈေး ဘက် လိုက်ပို့ ပေးပါလားနော် ”
“ အဲဒီ အတွက်တော့ မပူနဲ့ဟေ့ ၊ ဆင်ပိုင်တို့ ပစ္စည်း တွေ သွား ရောင်းနေတုန်း ဆင်ပိုင်တို့ အမေ အတွက် ဦး ဝယ်ထားပြီးပါပြီကွ ၊ ဒီမှာ မတွေ့ဘူးလား ”
ဦးအောင်ထွန်း ၏ ဆိုင်ကယ် ရှေ့ခြင်း ထဲမှ စားစရာ များ ကို တွေ့တော့ ဆင်ပိုင် မျက်နှာ က ပြုံးချို သွားသည် ။
“ မမ ဝိုင်းစု နင် သီချင်းခွေ တစ်ခွေ လောက် ဝယ်ချင် တယ်ဆို ”
“ တော်ပါပြီဟယ် ခွေ ဝယ်ရအောင် ငါတို့ အိမ် မှာ သီချင်း ဖွင့်စရာ ဘာ ရှိတာ မှတ်လို့ ”
“ လုပ်ပြီ ၊ မမ ကတော့ နင် ပဲ ဆောက်လုပ်ရေးစခန်း မှာ သွား ဖွင့်ခိုင်းပြီး နား ထောင်မယ်ဆို ”
ဆင်ပိုင် ၏ စကားကြောင့် ဝိုင်းစု က မချိပြုံးလေး ပြုံး လိုက်ပြီးတော့ ဆင်ပိုင် ၏ ခေါင်းကို ယုယုယယ ပွတ် သပ်လိုက်၏ ။
“ အောင်မယ်လေး ဆင်ပိုင် ရယ် အမေ က နေ မကောင်းပါဘူး ဆိုမှ ငါ က သူများ အိမ်မှာ သီချင်းသွား နားထောင် နေရမှာလား ၊ ငါတို့ ရလာတဲ့ ပိုက်ဆံ ကို အမေ့ အတွက် ထား လိုက်တာ ပို မကောင်းဘူးလား ”
အရွယ် နှင့် မလိုက် အောင် သိတတ်လွန်းသော မောင်နှမ နှစ်ယောက် ကို ကြည့်ရင်း ဦးအောင်ထွန်း ကြေကွဲစွာ ပြုံး လိုက်မိသည် ။ ဆင်ပိုင်တို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက် ပခုံးပေါ် က မိသားစု တာဝန် ဆိုသော ဝန်ထုပ် ၊ ဝန်ပိုးကြီး ကို ဦးအောင်ထွန်း မမြင်ချင်ဘဲ မြင်နေရသည် မဟုတ်ပါလား ။
••••• ••••• •••••
ညက အေးချမ်းတိတ် ဆိတ်နေ၏ ။ အရှေ့ဘက်ရှိ ဆောက်လုပ်ရေးစခန်း မှ မီး စက်မောင်းသံ သဲ့သဲ့ ကြား နေရသည် ။ ဆယ်နာရီ မထိုး သေးတာတော့ သေချာသည် ။ ဆယ်နာရီ ထိုးလျှင် ဆောက်လုပ်ရေးစခန်း က မီးစက် ပိတ် ပေလိမ့်မည် ။ တစ်နေကုန် တောနင်း ထားခြင်းကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံး ညောင်းညာကိုက်ခဲ နေသဖြင့် ထမင်းစား ပြီးသည် နှင့် အိပ်ရာ ဝင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည် ။
“ ဆင်ပိုင် ဟေ့ ဆင်ပိုင် တားလိုက်လေကွာ ”
“ ဟာ မတားချင်ပါဘူး ရှက်စရာကြီး ၊ ဦးသောင်းရွှေ ဟာနေ ဦးသောင်းရွှေ လာ တား ”
“ ထင်းကား တားတာ ရှက်စရာ မှတ်လို့ ၊ မင်းလို ကောင်သာ ယာဉ်ထိန်းရဲ ဖြစ်လို့ကတော့ ထမင်းငတ် သေမှာပဲ ”
တဲစခန်း ရှေ့ဆီမှ ကြား နေရသော အသံများ ကြောင့် ဦးအောင်ထွန်း အသာ နားစွင့်နေမိသည် ။ တောခေါင်း သောင်းရွှေ က ဆင်ပိုင့် ကို ထင်းကား တားခိုင်း နေဟန်တူသည် ။
ဒီလို တောနယ်လေး မှာ တာဝန်ထမ်းဆောင် ရသော တောခေါင်း သောင်းရွှေ အတွက် ထင်းပေါက်ခြမ်း တင် လာသော ကားတွေ က ထမင်းအိုး ဖြစ်သည် ။ တရားဝင် ထင်းထုတ်လုပ်ခွင့် လိုင်စင် ရှိသော်လည်း ထင်းကုန် သည်တို့ တင်လာသော အချို့ ထင်းပေါက်ခြင်းတွေ က ကြီး လွန်းလှသည် ။ မြို့ပေါ် ရောက် သွားရင် ကြမ်းခင်း အဖြစ် သုံးသော ပါကေး ပင် ခွဲလို့ ရနိုင်သည့် အနေအထား ဖြစ်သောကြောင့် တောခေါင်း သောင်းရွှေ ကို မုန့်ဖိုးပဲဖိုး ပေးရသည် မှာ ထုံးစံပင် ဖြစ်သည် ။
ထင်းကုန်သည်များ ၏ အထာ ကို ကောင်းကောင်း ကျေညက် ထားသော သောင်းရွှေ က လည်း ထင်းကား တစ်စီး လာတိုင်း ရပိုင်ခွင့်ကြီး တစ်ခု လို တောင်း တတ်သည် ။ ဆင်ပိုင် က တော့ ရှက်တယ် တဲ့ ။ ဦးအောင်ထွန်းက သက် ပြင်းတစ်ချက် ရှိုက်လိုက်ပြီး အနားရှိ စောင် ကို ယူကာ ခေါင်းမြီးခြုံ ထား လိုက်မိသည် ။
“ နင် က လည်း ဦးဦး တောအုပ်ကြီး က အရာရှိကြီး ပါ ဆိုမှပဲဟာ ငါတို့ နဲ့ စွန့်ပစ်ပစ္စည်းတွေ လိုက် ရောင်းပါ့မလား ဦးဦးတောအုပ်ကြီး ရှက်မှာပေါ့ ”
“ ဟွန့် အစ်မ ကလည်း သူများ ပစ္စည်း ခိုးတာမှ မဟုတ်တာ ရှက်စရာ မှတ်လို့ ”
မနေ့ နေ့လယ် က ဆင်ပိုင်တို့ မောင်နှမ ပြောခဲ့သော စကားတွေ ကို ဦးအောင်ထွန်း နားထဲ တွင် ပဲ့တင်ထပ် အောင် ပြန် ကြားယောင် နေမိသည် ။ စွန့်ပစ်ပစ္စည်း တွေ သွား ရောင်းဖို့ ဆင်ပိုင် ခေါ် တုန်းက ဦးအောင်ထွန်း ရှက်နေခဲ့သည် ။ အခုတော့ ဆင်ပိုင် က ရှက်တယ် တဲ့ ။
ဆင်ပိုင် ကို အပြစ် မတင် ရက် ၊ တောခေါင်း သောင်းရွှေကို လည်း နားလည်မိပြန် သည် ။ ဘဝ ရပ်တည်ချက် တွေ ၊ အမြင်တွေ ကွဲလွဲခွင့် ရှိ သော လောကကြီး မှာ ...။ အရွယ် မရောက်သေး သည့် ကလေး တစ်ယောက် က ရှက်တယ် တဲ့ ။
⎕ သထုံ - ငယ်ငယ်
📖 ရွှေအမြုတေ ရုပ်စုံမဂ္ဂဇင်း
၂၀၁၆ ဖေဖော်ဝါရီ
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment