❝ ပါကင်ထုပ်ကြီး ❞
━━━━━━━━━━━━
မင်းတင်ထွဏ်း
━━━━━━━━━━━━
( ၁ )
သူ့ ကို ကျုပ်တို့ ရပ်ကွက် က “ ပါကင်ဌေး ” လို့ ကွယ်ရာမှာ ခေါ်ကြတယ် ။ “ ပါကင် ” ဆိုလို့ တလွဲ မထင် နဲ့နော် ။ သူ့ နာမည်ရင်း က ဒေါ်ငွေဌေး ပါ ။ ဒါပေမဲ့ ဘယ် မင်္ဂလာဆောင် မဆို ပစ္စည်း ကို ရောင်စုံစက္ကူ နဲ့ ပါကင် ထုပ်ပြီး လက်ဖွဲ့ လို့ နာမည်ပြောင် ခေါ် ကြတာပါ ။ ကျုပ် တို့ ရပ်ကွက် က မန္တလေးအရှေ့ဘက် ဆင်ခြေဖုံး က ရတနာစု ရပ်ကွက် ပါ ။ အိမ်ခြေ ၂ဝဝ ကျော် ရှိတယ် ။ ဝန်ထမ်း ၊ ပင်စင်စား အနည်းငယ် သာ ရှိပြီး အများစု က လက်လုပ် လက်စား အခြေခံလူတန်းစား တွေ များတယ် ။ သာရေး နာရေး ဆို တတ်အားသမျှ ကူညီကြတယ် ။ မင်္ဂလာ ဆောင် ဆိုရင် သတို့သား ဘက် က ဖိတ်ရင် ၊ ရင်းနှီးရင် ငွေ လက်ဖွဲ့ ကြတယ် ။ သတို့သား မိဘတွေ က မင်္ဂလာ စရိတ် ကုန်ကျတာကိုး ။ သတို့သမီး နဲ့ ရင်းနှီး ရင်တော့ ပစ္စည်း ကို ပါကင် ထုပ်ပြီး လက်ဖွဲ့ကြတယ် ။ ပစ္စည်း က သတို့သား နဲ့ သတို့သမီး ရတာကိုး ။ ဒါက ရပ်ကွက် ထုံးစံ လို ဖြစ်နေပြီ ။
ဒါပေမဲ့ ဒေါ်ငွေဌေး ကတော့ ဘယ်ဘက် က ဖိတ်ဖိတ် ပါကင်ထုပ် ပဲ လက်ဖွဲ့တာ ဆိုတော့ သားရှင် မိဘတွေ က သိပ် မကျေနပ်ကြဘူး ။ သူ့ သား မင်္ဂလာဆောင် လည်း “ ပါကင် ” ထုပ်ပဲ လက်ဖွဲ့မယ် လို့ ကြိမ်း ထားကြတယ် ။
တခြား မကြည့် နဲ့ ၊ ကျုပ် နဲ့ ဒေါ်ငွေဌေး က အိမ်နီးချင်း ၊ မုဆိုးမချင်း ၊ သား တစ်ယောက်ချင်း လည်း အတူတူ ။ သွား အတူတူ လာ အတူတူ ။ ဆိုးတိုင်ပင် ကောင်းတိုင်ပင် ။ ဒါတောင် ကျုပ် သား မင်္ဂလာဆောင် မှာ တိုက်ပန်းကန်ပြား ၂ ချပ် နဲ့ ဇွန်းခက်ရင်း ၂ စုံပါတဲ့ လက်ဆောင် ပစ္စည်းကတ် ကို ရောင်စုံစက္ကူ နဲ့ ပါကင် ထုပ်ပြီး လက်ဖွဲ့တာ ။
ကျုပ် လည်း မနေနိုင်လို့ -
“ မငွေဌေး ရယ် ၊ ရှင့် မလဲ မင်္ဂလာဆောင် ဆိုရင် ပါကင်ထုပ် က လွဲပြီး လက်မဖွဲ့တတ်ဘူးလား ”
လို့ အငေါ်တူး စကား ပြော လိုက်တယ် ။ ဒီတော့ ဒေါ်ငွေဌေး က -
“ ဘာဖြစ်လို့လဲ မအေးကြည် ရဲ့ ၊ ကျွန်မ က ကလေး တွေ အိမ်ထောင်ဦးမှာ လိုတဲ့ ပစ္စည်းတွေ လက်ဖွဲ့ တာလေ ။ ဘာလဲ ပန်းကန်ပြားတွေ များ နေလို့လား ။ ဒါဆိုရင် ထမင်းအုပ် နဲ့ လာလဲလေ ” လို့ ပြောတယ် ။ မခက်လား ။
ဒေါ်ငွေဌေး က မရှိတာလည်း မဟုတ်ဘူး ။ ရပ်ကွက် ထဲ မှာ စတိုးဆိုင် ဖွင့်ထားတယ် ။ သူ့ ဆိုင် က ပစ္စည်း လက်ဖွဲ့တာ ။
ဒါကြောင့် ကျုပ် ကလည်း သူ့ သား အေးထွန်း မင်္ဂလာဆောင် ကျရင် ပြန် လက်ဖွဲ့ဖို့ သူ လက်ဖွဲ့ ထားတဲ့ “ ပါကင်ထုပ် ” ကို သိမ်း ထားတယ် ။
••••• ••••• •••••
( ၂ )
အေးထွန်း မင်္ဂလာဆောင်တော့မယ် ဆိုတော့ တစ်ရပ်ကွက်လုံး ပျော် သွားကြတယ် ။ သိမ်း ထားကြတဲ့ ပါကင်ထုပ် တွေ ကို ထုတ်ထားကြတယ် ။ ပြန် လက်ဖွဲ့ဖို့လေ ။
ဒါပေမဲ့ ကောင်မလေး က မန္တလေး က မဟုတ်ဘူး ၊ မတ္တရာနယ် ဧရာဝတီမြစ်ရိုး ကျွန်းထဲ က တဲ့ ။ အေးထွန်း နဲ့ ရတနာပုံတက္ကသိုလ် အတူ တက်ကြတာတဲ့ ။ ဘွဲ့ ပြီးလို့ ယူကြမှာတဲ့ ။
“ ဒါဆိုရင် စေ့စပ်ပွဲ သွားရဦးမှာပေါ့ ”
ကျုပ် က မေးလိုက်တယ် ။
“ မနေ့ က မဟင်္သာ အဖေ ကိုကြီးညို အိမ်လာသွား တယ် ။ ကလေးတွေ ကို မင်္ဂလာဆောင် ပေးဖို့ လာပြော တာ ။ ကျွန်မ က စေ့စပ်ပွဲ လုပ်ပေးရဦးမလား ဆိုတော့ မလုပ်ပါနဲ့ ၊ ပိုက်ဆံ ကုန်ပါတယ်တဲ့ ။ လူကြီး တွေ သဘော တူ နေတာပဲ ၊ မင်္ဂလာဆောင် ပဲ တန်း ဆောင် ပေးရအောင် ဆိုပြီး မင်္ဂလာရက် သတ်မှတ် ပေးသွားတယ် ။ သူ အကုန် လုံး စီစဉ်ထားပါ့မယ် ၊ ကုန်ကျငွေ လည်း စိုက်ထားပါ့ မယ် ။ မင်္ဂလာရက် မတိုင်မီ တစ်ရက် အလိုသာ လာခဲ့ပါ လို့ ပြောသွားတယ် ”
“ ဘာကျွေးမှာလဲ ”
“ ကိုကြီးညို က သူတို့ ဆီ က ထမင်းပဲ ကျွေးတယ် တဲ့ ။ မတတ်နိုင် ရင် အသား ကို သားပြွမ်းကျွေးပါ ။ တတ် နိုင်ရင် ဒယ်ကြီးချက် ကျွေးပါ တဲ့ ”
“ ဒယ်ကြီးချက် ဆို ကုန်မှာပေါ့ ”
“ မကုန်ပါဘူး ၊ သူတို့ နတ်ရွာကုန်း က အိမ်ခြေ ငါးဆယ်ကျော် ပဲ ရှိတာတဲ့ ”
“ ဒါဆိုရင် ရပ်ကွက် ထဲ လည်း မင်္ဂလာ ထပ် ဆောင် ပေါ့ ”
ကျုပ် က သွေးတိုးစမ်း မေးလိုက်တယ် ။
“ အောင်မယ်လေး ... မအေးကြည် ရယ် ၊ ရပ်ကွက်ထဲ မင်္ဂလာ ဆောင်ရင် ပါကင်ထုပ် ပဲ များများ ရမှာပေါ့ ။ ရွာ မှာ မင်္ဂလာ ဆောင် ရင် လက်ဖွဲ့ က ပိုက်ဆံ တင် ရတာ မဟုတ်ဘူး ။ အမျိုး အရင်းတွေ က လယ်တို့ ၊ ကုန်းတို့ ၊ ယာတို့ ၊ နွားတို့ ၊ လှည်းတို့ လက်ဖွဲ့တာ ”
ဒေါ်ငွေဌေး က ကြွားသလို ပြောတော့ ကျုပ် မှာ နားကြားပြင်း ကတ်မိတယ် ။
ရပ်ကွက် ထဲ မှာ မင်္ဂလာ မဆောင်ဘူး ဆိုတော့ ပါကင်ထုပ် တေး ထားသူတွေ ငုတ်တုတ် မေ့ရောပေါ့ ။
••••• ••••• •••••
( ၃ )
ဖိတ်စာ ကို အိမ်နီးချင်း ၁ဝ အိမ် ၊ ၁၅ အိမ် လောက် ဖိတ်တယ် ။ တစ်နေ့ လုပ်မှ တစ်နေ့စား ရသူတွေမို့ ၂ ရက် လောက် အလုပ် ပျက် မခံနိုင်လို့ မလိုက်နိုင်ကြဘူး ။
“ မလိုက်တော့ပါဘူး ဒေါ်ငွေဌေး ရယ် ၊ အပြန် ကျမှပဲ လက်ဖွဲ့ပါ့မယ် ” လို့ ပြောကြတယ် ။ အပြန် ကျရင်ပါ ကင်ထုပ်တွေ လက်ဖွဲ့ မှာ သေချာတယ် ။
ကျုပ် ကတော့ မကောင်းတတ်လို့ လိုက်တယ် ။ ပါကင်ထုပ် ပဲ လက်ဖွဲ့ ဖို့ အိတ်ထဲ ထည့် ယူသွားတယ် ။
ကား က ရပ်ကွက် ထဲက ကိုကျော်လေး ရဲ့ လိုက်ထရပ်ကား ကို ငှားတယ် ။ သွား မှာ က ဒေါ်ငွေဌေး တို့ သားအမိ ရယ် ၊ ကျုပ် ရယ် ၊ ဒေါ်ငွေဌေး က လက်ဖွဲ့ခုံ ထို င်ဖို့ ဖိတ်လာတဲ့ လူပျိုခေါင်း ချစ်ဆောင် ရယ် ပဲ ပါတယ် ။
အေးထွန်း နဲ့ ချစ်ဆောင် က ကားရှေ့ခေါင်း မှာ ထိုင်တယ် ။ ကျုပ် နဲ့ ဒေါ်ငွေဌေး က ကား နောက်ခန်း မှာ ထိုင်တယ် ။
နေ့လယ် ကျ မှ ကား ထွက် ခဲ့ကြတယ် ။
“ မငွေဌေး က လည်း လူလေး ဒီလောက် ပါတာ ခွေးဘီလူးကား လောက် ငှား ပြီးတာပဲ ”
ကျုပ် က ပြောလိုက်တယ် ။
“ မအေးကြည် ဘာသိလို့လဲ ၊ အပြန် ကျရင် သတို့သမီး လည်း ခေါ်ခဲ့ဦးမယ် ။ လက်ဖွဲ့ပစ္စည်းတွေ လည်း တင်ရဦးမယ် လေ ”
ဒေါ်ငွေဌေး က ပြုံးရယ်ပြီး ပြောတယ် ။ တစ်လမ်းလုံး ဒေါ်ငွေဌေး က စကားတွေ ဖောင်ဖွဲ့ ပြောလာတယ် ။ ရယ်မောပြီး ပျော် နေပုံရတယ် ။ မတ္တရာ ရောက် တော့ လက်ဖက်ရည် ဝင်သောက် ကြတယ် ။ စားရင်း သောက်ရင်း နဲ့ ဒေါ်ငွေဌေး က ကျုပ် ကို - “ မောင်ချစ်ဆောင် နဲ့ အတူ မအေးကြည် လည်း လက်ဖွဲ့ခုံ ထိုင်ပေးနော် ။ ကိုကြီးညို က ငွေ ရော ၊ လက်ဖွဲ့ ပစ္စည်း ရော ကျွန်မ ကို အားလုံး သိမ်းသွားပါလို့ ပြောထား တယ် ” လို့ ပြောတယ် ။
“ ရပါတယ် ၊ ဒါဆိုရင် လက်ဖက်ရည် နဲ့ မရဘူး ။ မုန့်တီ ပါ မှာစားမယ် ” လို့ ကျုပ် က ပြောပြီး မုန့် မှာတယ် ။
“ စားပါ... စားပါ ”
ဒေါ်ငွေဌေး က မချိသွားဖြဲ ပြောတယ် ။
စားသောက် ပြီးလို့ ငွေရှင်းမယ် လုပ်မှ ဒေါ်ငွေဌေး က သူ့အိတ် ထဲ ရှာရင်း -
“ ဟောတော့ ပိုက်ဆံအိတ် မေ့ကျန်ခဲ့ပြီ ” လို့ ပြောတယ် ။ ကျုပ် က -
“ ဘယ် မေ့ကျန်ခဲ့တာလဲ ” လို့ မေးလိုက်တယ် ။
“ အိမ်ပေါ့ ၊ မနေ့ည က ငွေသုံးသိန်း ပိုက်ဆံအိတ် ထဲ ထည့်ပြီး ခေါင်းအုံး အောက် ထားအိပ်ခဲ့တာ ၊ မနက် ကျ တော့ အဝတ်အိတ် ထဲ ထည့်ဖို့ မေ့သွားတယ် ။ အိမ်ပြန် ယူ မှ ဖြစ်မှာ ”
“ မင်္ဂလာပွဲ သွားတယ် ဆိုတာ နောက်ပြန် မ လှည့်ကောင်းဘူးတဲ့ မငွေဌေး ရဲ့ ”
ကျုပ် က ကြားဖူးနားဝ စကား ပြောလိုက်တယ် ။
“ မပြန်လို့ မဖြစ်ဘူး မအေးကြည် ရဲ့ ၊ မင်္ဂလာပွဲ ပြီးရင် ကုန်ကျငွေ ရှင်းပေးရဦးမှာလေ ”
ဒေါ်ငွေဌေး က စိုးရိမ်သံ နဲ့ ပြောတယ် ။
“ ဒါတော့ မပူနဲ့ ၊ ဒေါ်ငွေဌေး ကုန်ကျငွေကို လက်ဖွဲ့ ငွေ ထဲ က ရှင်း လိုက်ရင် ရပါတယ် ”
ကိုချစ်ဆောင် က ပြော လိုက်သည် ။ ကိုချစ်ဆောင် က ရပ်ကွက် ထဲ က မင်္ဂလာဆောင် တိုင်း လက်ဖွဲ့ခုံ ထိုင် နေကျ ဖြစ်တယ် ။
“ ဒါဆို ကောင်းတာပေါ့ ၊ ကဲ သွားစို့ ”
ဒေါ်ငွေဌေး က ပျော် သွားပြီး နေရာ က ထ,လိုက်တယ် ။
“ သွားလို့ မဖြစ်သေးဘူး ၊ လက်ဖက်ရည်ဖိုး ဘယ်လို ရှင်းမှာလဲ ”
ကျုပ် က မေးလိုက်တယ် ။
“ ဟုတ်သားပဲ ၊ အေးထွန်း မင်း မှာ ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက် ပါလဲ ”
ဒေါ်ငွေဌေး က သူ့ သား ကို မေးလိုက်တယ် ။
“ မပါဘူး အမေ ၊ မနေ့ည က သူငယ်ချင်းတွေ နဲ့ ဘက်ချလာနိုက် လုပ် လိုက်လို့ ကုန်သွားပြီ အမေ ”
အေးထွန်း က တိုးတိုး ပြောတယ် ။
“ ဘဲသားဟင်း ချက်တာ နဲ့ ဒီလောက် ကုန်သလားဟဲ့ ”
ဒေါ်ငွေဌေး က သူ့သား ဆူတော့ အေးထွန်း က ပြုံးစိစိ ဖြစ်သွားတယ် ။
“ ကဲ အချိန် မရှိဘူး ၊ အနောက်တိုင်းစတိုင် ကိုယ် စားတာ ကိုယ် ရှင်းကြရအောင် ”
ကားသမား ကိုကျော်လေး က သူ့ အတွက် သူ ရှင်းပြီး ကား ဆီ ထွက်သွားတယ် ။
“ ကျွန်တော် ကတော့ ဒေါ်ငွေဌေး က လက်ဖွဲ့ခုံ ထိုင် ဖို့ ဖိတ်လာလို့ ပိုက်ဆံ မပါဘူး ဟဲ ”
ကိုချစ်ဆောင် က ပြောပြီး ခေါင်းပွတ် ထွက်သွား တယ် ။ အေးထွန်း က လည်း မယောင်မလည် လိုက်သွား တယ် ။ ဆိုင် ထဲ မှာ ဒေါ်ငွေဌေး နဲ့ ကျုပ် ပဲ ကျန်တယ် ။ စားပွဲထိုးလေး က ငွေ ယူဖို့ အနား မှာ စောင့်နေတယ် ။
“ မအေးကြည် ရှင့် မှာ ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက် ပါလဲ ”
ဒေါ်ငွေဌေး က ကျုပ် ကို ကြည့်ပြီး မေးတယ် ။
“ ငါးထောင် ပါတယ် ”
“ လက်ဖွဲ့ဖို့ မဟုတ်လား ၊ အခု ကတည်း က လက်ဖွဲ့ လိုက်လေ .... ပေး .. ”
ဒေါ်ငွေဌေး ကလည်း လက်ဖြန့် တောင်းတယ် ။
ကျုပ် မှာ အဖြေရ ကျပ် သွားတယ် ။ လက်ဖွဲ့ မှာ က သူ လက်ဖွဲ့ထားတဲ့ ပါကင်ထုပ် ။ အဝတ်အိတ် ထဲ မှာ ပါတယ် ။ ငွေ က လိုလိုပိုပို ယူလာတာ ။
“ ကဲပါ မအေးကြည် ရယ် ခရီး ဖင့်ပါတယ် ၊ မြန်မြန် ပေးစမ်းပါ ။ ရှင် က လက်ဖွဲ့ခုံ ထိုင်မှာပဲ စာရင်း မှတ် လိုက်ပေါ့ ”
ကျုပ် က ဒေါ်ငွေဌေး ကို မပေးချင် ပေးချင် နဲ့ ငွေ ၅ဝဝဝ ထုတ်ပေး လိုက်ရတယ် ။ လက်ဖက်ရည်ဖိုး ရှင်းပြီး ခရီးဆက် ထွက်ခဲ့ကြတယ် ။ ဒါဆို ပါကင်ထုပ် လက်မဖွဲ့ ရတော့ဘူး ။ ဟူး ... ။
••••• ••••• •••••
( ၄ )
မတ္တရာ က နေ မြောက်ဘက် ကားလမ်း အတိုင်း ဆက် ထွက်ခဲ့ကြတယ် ။ ရက်ကန်းစင်တောင် ရောက်တော့ မြေနီလမ်း အတိုင်း ကား ကို အနောက်ဘက် မောင်း ခဲ့ ကြတယ် ။
မြစ်ရိုး ရောက်တော့ ကူးတို့ဆိပ်ကမ်း တစ်ခုကို ကွေ့ တယ် ။ စိုက်ခင်းတွေ နဲ့ စိမ်းစိုနေတဲ့ မြေနုကျွန်းကြီး ကို လည်း လှမ်း မြင်နေရတယ် ။ ကျွန်း ထဲ မှာ ခြေတံရှည် အိမ်တွေ ၊ ရွာတွေ မြင်နေရတယ် ။
ကျွန်းထဲ ကို ကားနဲ့ တိုက်ရိုက်သွားလို့မရဘူး ။ တံတား မရှိဘူး ။ လူတွေ က လှေနဲ့ ကူးကြတယ် ။ ဆိုင်ကယ် ၊ လှည်း ၊ ထော်လာဂျီ နဲ့ ကား ကတော့ သမ္ဗန် ပေါ်တင် ပြီး ကူးကြတယ် ။ ကူးခ ၁ဝဝဝ ပေးရတယ် ။
“ ကိုကျော်လေး သမ္ဗန်ခ စိုက်ထားဦးနော် ”
ဒေါ်ငွေဌေး က မျက်နှာချိုသွေး ပြောတယ် ။
“ ဟဲ .. ဟဲ ရပါတယ် ၊ လက်ဖွဲ့စာရင်း ထဲ ထည့် လိုက်မလေ ”
ကိုကျော်လေး က ရယ်ပြီး ပြောတယ် ။
“ အောင်မယ် ဘယ်ရမလဲ ၊ ကျွန်မ က ကား ကို တစ်ရက် ငါးသောင်း အကျန်ပေး ငှားခဲ့ရတာ ။ လက်ဖွဲ့ငွေ က တစ်သောင်း လောက် တော့ ထည့်မှပေါ့ ”
ဒေါ်ငွေဌေး က ပြူးတူးပျာတာ နဲ့ ပြောတယ် ။
“ အဲဒါတော့ အိမ် က မိန်းမ နဲ့ တိုင်ပင်ရဦးမှာ ။ မိန်းမ က ပြောတယ် ၊ ဒေါ်ငွေဌေး သား မင်္ဂလာဆောင် ဖိတ် ရင် ပါကင်ထုပ် လက်ဖွဲ့ဖို့ လုပ်ထားတယ်တဲ့ ”
ကိုကျော်လေး က ကွမ်းဝါးရင်း နဲ့ ဗလုံးဗထွေး ပြောတယ် ။ ဒေါ်ငွေဌေး က မျက်နှာ မဲ့သွားတယ် ။ ကျုပ် က ကျိတ်ပြီး ရယ်တယ် ။
ကျွန်း ထဲ ရောက်တော့ လှည်းလမ်းကြောင်း အတိုင်း ကား ကို မောင်း ခဲ့ကြတယ် ။ ကျွန်း ပေါ် မှာ လှည်း ထက် ဆိုင်ကယ် တွေ ၊ ထော်လာဂျီတွေ က သွားလာ နေ ကြတာ များတယ် ။
ရွာ ဆိုပေမဲ့ အိမ်ခြေ ၅ဝ လောက် စုဖွဲ့ နေကြတယ် ။ တစ်ရွာ နဲ့ တစ်ရွာ လည်း အလှမ်း သိပ်မဝေးဘူး ။ အသံချဲ့ စက် က ဖွင့်တဲ့ တွံတေးသိန်းတန် သီချင်း လည်း ကူးတို့ ဆိပ် ကတည်း က ကြားနေရတယ် ။ ရွာ ၃ ရွာ ကျော် တော့ နတ်ရွာကုန်း ကို ရောက်တယ် ။
ကား က ဝင်းကျယ် ထဲ ဝင်ခဲ့တယ် ။ နှစ်ဆောင်ပြိုင် အိမ်ကြီး ဘေးမှာ မင်္ဂလာမဏ္ဍပ် ထိုး ထားတယ် ။ မဏ္ဍပ် ထိပ် ကနေ အသံချဲ့စက် ဖွင့် နေတယ် ။ မဏ္ဍပ်ဘေး မှာ ထမင်းရုံ ၂ ရုံ ဆောက် ထားတယ် ။
ကား ရပ်တော့ အသားညိုညိုချောချော ကောင်မလေး တစ်ယောက် ကား နား ပြေးလာပြီး ကြိုတယ် ။
“ အဲဒါ ကျွန်မ ချွေးမ မဟင်္သာ တဲ့ ”
ဒေါ်ငွေဌေး က ကျုပ် ကို ပြောတယ် ။ ကား ပေါ်က ဆင်း လိုက်ကြတယ် ။
မဏ္ဍပ် ထဲ မှာ ဆတ်တွန့် တွေ ၊ ဘောလုံး တွေ ချိတ်ဆွဲနေကြတယ် ။ ထမင်းရုံ ဘေး မှာ ယောက်ျား ၊ မိန်းမ ထမင်းချက် နေကြတယ် ။ ထမင်းရုံ ထဲ မှာ ထမင်းစား နေ ကြတယ် ။
“ အမေ အိမ်ပေါ် ခဏ နားကြပါဦးလား ၊ နောက်မှ ထမင်း စားကြတာပေါ့ ”
မဟင်္သာ က ဒေါ်ငွေဌေး နား လာပြီး ပြောတယ် ။
“ ထမင်းကျွေး နေတာလား ”
ဒေါ်ငွေဌေး က ထမင်းရုံ ဘက် ကြည့်ပြီး မေးတယ် ။
“ ဟုတ်တယ် အမေ ၊ လာရောက် ကူညီကြတဲ့ သူတွေ ကို ကျွေးတာ ”
မဟင်္သာ က ဖြေတယ် ။
“ ထမင်းရုံ က နှစ်ရုံတောင် နော် ”
ကျုပ် က စပ်စု လိုက်တယ် ။
“ ဟုတ်တယ် အဒေါ် ၊ တစ်ရုံ က ရွာ အတွက် ၊ တစ်ရုံ က အခြား ရွာတွေ အတွက်လေ ”
မဟင်္သာ က ဖြေတယ် ။ ကျုပ်တို့ မဟင်္သာ နောက် ကနေ အိမ်ပေါ် တက်ခဲ့ကြတယ် ။
အိမ်ပေါ် ထပ် မှာ ပြတင်းပေါက် နား သင်ဖြူး နဲ့ ခေါင်းအုံး ခင်း ထားတယ် ။ ခန်းမအလယ် မှာ ထမင်းစား ပွဲဝိုင်းကြီး ချထားတယ် ။ စားပွဲ ပေါ် မှာ လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ၊ လက်ဖက် ၊ မုန့်ပေါက်ကြော် ၊ မုန့်ဆီကြော် ၊ မုန့်လက်ကောက်ကြော် ၊ ငှက်ပျောထုပ် ၊ ငှက်ပျောသီး ၊ ပြောင်းဖူးပြုတ် တို့ နဲ့ ပြည့်နေတယ် ။
“ အမေ ... အမောပြေ သုံးဆောင်ပါဦး ”
မဟင်္သာ က ပြောတော့ အားလုံး စားပွဲဝိုင်း မှာ ဝိုင်း ထိုင်လိုက်ကြတယ် ။ အားရပါးရ ယူ စားကြတယ် ။ ခဏ နေတော့ အသားမည်းမည်း လူ တစ်ယောက် အိမ်ပေါ် တက်လာတယ် ။
“ ကိုကြီးညို အလုပ် များ နေတာလား ”
ဒေါ်ငွေဌေး က မေး လိုက်တယ် ။
“ ဟုတ်သဗျာ ၊ သမီး မင်္ဂလာဆောင် ဆိုတော့ ဟာကွက် မရှိအောင်လို့ နေရာတကာ လိုက် ကွပ်ကဲ နေရတာ ။ နောက်ပြီး ကျုပ် သား အကြီးကောင် က ဖားကန့် ၊ အလတ် ကောင် က မိုးကုတ် ၊ သမီးအကြီး က စင်ကာပူ ရောက် နေ ကြတော့ ကျုပ် မှာ ကိုယ်ခွဲ မရှိဘူးလေ ”
ဦးကြီးညို က အာလာပသလ္လာပ စကား ပြောပြီး အိမ်ပေါ် က ဆင်း သွားတယ် ။
ဗိုက် တင်းတော့ သင်ဖြူး ပေါ် မှာ ခဏ လှဲကြ တယ် ။ ကျုပ် မှေးခနဲ အိပ်ပျော် သွားတယ် ။ မဟင်္သာ က ထမင်းစား ဖို့ လာ ခေါ်မှ နိုးတယ် ။ အောက်ကို ဆင်းခဲ့ကြတယ် ။
ထမင်း က အသားသားပြွမ်း ၊ ငှက်ပျောဖူးသုပ် ၊ ငရုတ်ကြော်တောင့် နဲ့ စားရတော့ မြိန်လှတယ် ။ ထမင်း စားပြီးတော့ ဒေါ်ငွေဌေး က အိမ် ပေါ် ပြန် တက် သွားတယ် ။ ကျုပ် နဲ့ ကိုချစ်ဆောင် က ချက်ပြုတ် တဲ့ ဘက် ရောက် သွားတယ် ။ အသားဟင်း တွေ ချက်ပြီး ပြီ ။ ဒယ်အိုးကြီး ၂ဝ စာ လောက် ချက်ထားတာ ။
“ အိမ်ခြေ ငါးဆယ် လောက် ကျွေးမှာ ဟင်း က ဒီလောက် ချက်ရသလား ”
ကျုပ် က မနေနိုင်လို့ အနား က အမျိုးသားကြီး တစ်ယောက် ကို မေး လိုက်တယ် ။
“ ဖိတ်တာ က ဒီ ရွာ တစ်ရွာတည်း မဟုတ်ဘူးဗျ ။ ကိုကြီးညို က သူ့ သမီး မင်္ဂလာဆောင် စည်အောင် ဆိုပြီး ကျွန်းထဲ တစ်နယ်လုံး ဗျိုး ဟစ်ထားတယ် ။ ဒယ် နှစ်ဆယ် တောင် မလောက်လောက်ဘူး ။ ငါးဒယ် လောက် အရန် လုပ် ထားရတယ် ”
လို့ ပြောတယ် ။ ကျုပ် လည်း မစပ်စုတော့ပါဘူး ၊ အိမ် ပေါ် ပြန် တက်ခဲ့တယ် ။
“ မငွေဌေး တော့ ပွပြီ ၊ လက်ဖွဲ့ငွေ နဲ့ ပစ္စည်းတွေ အများကြီး ရမှာ ” လို့ ကျုပ် က ဒေါ်ငွေဌေး ကို အားရဝမ်းသာ ပြော လိုက်တယ် ။ ဒေါ်ငွေဌေး မျက်နှာကြီး က ပြုံးလို့ ။
••••• ••••• •••••
( ၅ )
မင်္ဂလာဆောင် က ဝေလီဝေလင်း ကတည်း က စ တယ် ။ ထမင်းရုံ က စည်လွန်းလို့ အသံချဲ့စက် နဲ့ တား ယူရတယ် ။
လက်ဖွဲ့ ခုံ မှာ ကိုချစ်ဆောင် က ငွေစာရင်း ကိုင်တယ် ။ ကျုပ် က ပစ္စည်းစာရင်း ကိုင်တယ် ။
“ ကျုပ် က နှစ်လုံး ”
“ ငါ က လေးလုံး ”
ပဲထုပ်လေး တွေ ကိုင်ပြီး လက်ဖွဲ့ ကြတယ် ။ ကျုပ် မှာ အံ့သြရင်း နဲ့ စာရင်းမှတ် နေရတယ် ။ လက်ဖွဲ့ခုံ နား မှာ တောင်းလေးတွေ ချ ထားတယ် ။ တောင်းတွေ ထဲ တူရာတူရာ ပဲထုပ်တွေ ထည့် သွားကြတယ် ။ ပဲ က တော့ စုံတယ် ။ မြေပဲ ၊ မတ်ပဲ ၊ ကုလားပဲ ၊ ပဲကြား ၊ ပဲကြီး ၊ ပဲစင်းငုံ ။
ဒေါ်ငွေဌေး က ကျုပ် နား ခဏ လာရပ်တယ် ။ မျက်နှာလေး က အို နေရှာတယ် ။ ကိုချစ်ဆောင် ဘက် သွား တယ် ။ အဲဒီမှာ လူ ရှင်း နေတယ် ။ ဒေါ်ငွေဌေး မျက်နှာ ဆီးရွက် လောက်ပဲ မြင်ရတော့တယ် ။
မင်္ဂလာဆောင် က မနက် လင်းတော့ လူ ရှင်းပြီ ။ စာရင်းချုပ် လိုက်တော့ ငွေ က ၁ သိန်း မပြည့်ဘူး ။ ပဲ တွေ ကတော့ တော်တော် ရတယ် ။ ဦးကြီးညို က ပဲတွေ ကို ပီနံအိတ် ထဲ ထည့် ခိုင်း နေတယ် ။
ဦးကြီးညို က ဒေါ်ငွေဌေး ကို ကုန်ကျငွေ စာရင်း လာပေးတယ် ။ ၁၅ သိန်း ကျော်တယ် ။ ဒေါ်ငွေဌေး မျက်နှာ မန်ကျည်းရွက် လောက် ရှိတော့တယ် ။
“ ဟို ပိုက်ဆံအိတ် က အိမ် မေ့ လာခဲ့လို့ နောက်မှ ရှင်း ရင် ရမလား ”
လို့ တုန်တုန်ယင်ယင် မေးရှာတယ် ။
“ ရပါတယ်ဗျာ ၊ နောက်မှ ပေးပါ ။ ကျုပ်က ကျုပ် သမီး မင်္ဂလာပွဲ ဒီလို စည်စည်ကားကား ဖြစ်သွားတာ ကို ဝမ်းသာ နေတာ ”
ဦးကြီးညို က ဝမ်းသာပေမဲ့ ဒေါ်ငွေဌေး က ဝမ်း ထဲ မှာ ငိုရှိုက် နေရပြီ ။ သူ့ ကို ကြည့်ပြီး ကျုပ် စိတ် မကောင်း ဖြစ်မိတယ် ။
“ ဟေ့ လက်ဖွဲ့ပစ္စည်းတွေ အားလုံး ကားပေါ် တင်ကြ ”
ပဲအိတ်တွေ ကို ကားပေါ် တင်ကြတယ် ။ ပြန်ဖို့ ကားပေါ် တက်ကြတယ် ။ အေးထွန်း နဲ့ မဟင်္သာ က နေခဲ့ကြတယ် ။ ကားစက် နိုးသွား မှ ဦးကြီးညို က ပျာပျာသလဲ နဲ့
“ ဟိုး .. ဟိုး ... နေဦး နေဦး မဟင်္သာ အစ်ကို နဲ့ အစ်မတွေ က လှမ်း လက်ဖွဲ့ လိုက်တဲ့ ပစ္စည်း တွေ ကျန် သေးတယ် ။ ဟဲ့ ယူခဲ့ကြပါဟဲ့ ” လို့ ပြောတယ် ။
လူငယ် ၃ ယောက် က အိမ်ပေါ် ထပ် ကနေပြီး စက္ကူအညို နဲ့ ထုပ်ထားတဲ့ ပါကင်ထုပ်ကြီး ၃ ထုပ် မ, သယ် လာကြတယ် ။ ကားပေါ် တင် ပေးကြတယ် ။ လမ်း ရောက်တော့ ကျုပ် က -
“ မငွေဌေး ရှင် တော့ ပွပြီ ၊ ဖားကန့် က ပို့တာဆို တော့ ကျောက်စိမ်းတုံး နေမှာ ။ တစ်ထုပ် က မိုးကုတ် က ပို့တာ ဆိုတော့ ပတ္တမြား နေမှာ ။ ကျန် တစ်ထုပ် က စင်ကာပူ က ပို့တာ ဆိုတော့ စင်ကာပူဒေါ်လာ တွေ နေမှာ ”
လို့ ပြောလိုက်တယ် ။ ပါကင်ထုပ် တွေ ကြည့်ရင်း ဒေါ်ငွေဌေး မျက်နှာ တဖြည်းဖြည်း ပြန် ပြည့် လာတယ် ။
••••• ••••• •••••
( ၆ )
ဒေါ်ငွေဌေး အိမ် ရောက် တော့ အိမ်နီးချင်းတွေ က ဝိုင်း ကြိုကြတယ် ။
“ အိတ်တွေ အများကြီး ပါလား ”
“ ဟာ ပါကင်ထုပ်ကြီး သုံးထုပ် ရော ”
တအံ့တသြ ဖြစ်နေကြတယ် ။
“ ကဲ ကူချကြပါဦး ”
ကျုပ် က ပြောမှပဲ အိတ်တွေ နဲ့ ပါကင်ထုပ်ကြီး ၃ ထုပ် ကို ကား ပေါ် ကနေ အိမ် ထဲ ကူ ချကြတယ် ။
“ ပါကင်ထုပ်ကြီး တွေ က ဘာတွေတုံး ”
သိချင် လို့ မေးကြတယ် ။ ကျုပ် လည်း သိချင် နေတယ် ။ ဒေါ်ငွေဌေး လည်း သိချင်ပုံ ရတယ် ။
ကိုချစ်ဆောင် က -
“ ပါကင်ထုပ်ကြီး တွေ ဖြေလိုက်မယ်နော် ” လို့ ပြောတော့ ဒေါ်ငွေဌေး က ခေါင်းညိတ် ပြတယ် ။
ကိုချစ်ဆောင် က ပထမ ပါကင်ထုပ်ကြီး ကို ဖွင့် လိုက်တယ် ။ ကျောက်ပျဉ် နဲ့ သနပ်ခါးတုံး ။
“ ဟာ ... ”
ဒုတိယ ပါကင်ထုပ် ကို ဆက် ဖွင့်တယ် ။ ငရုတ်ဆုံ နဲ့ ငရုတ်ကျည်ပွေ့ ။
“ ဟင် ... ”
တတိယ ပါကင်ထုပ်ကြီး ကို ဖွင့်လိုက်တယ် ။ ဓားသွေးကျောက် နဲ့ ဓားမတို ။
“ အို ... ”
အားလုံး ပါးစပ် အဟောင်းသား ၊ မျက်လုံး အပြူးသားတွေ ဖြစ် သွားကြတယ် ။
ဒီ အထဲ မှာ ‘ ပါကင်ဌေး ’ က အဆိုးဆုံး ။ ။
⎕ မင်းတင်ထွဏ်း
📖 ရွှေအမြုတေ ရုပ်စုံ မဂ္ဂဇင်း
အောက်တိုဘာလ ၊၂၀၁၅ ခုနှစ်
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment