အာပူလျှာပူ

 

❝ အာပူလျှာပူ ❞
━━━━━━━━━━
ကိုရိုးကွန့်
━━━━━━━━━━
ပင်မြက်နေစာ ကြား က ခြေအစုံသည် ကျောက်တိုင်သဖွယ် တည်မြဲ လွန်း၏ ။ မျက်လုံး အကြည့် သည် လည်း ဘေးဘီ သို့ တိမ်းယိမ်းမသွား ။ မလှုပ်မယှက် မို့ အသက် မှ ရှိပါလေစ ။ မသိမသာ နိမ့်မြင့် နေသော ရင်လှိုင်းကြောင့် သက်ရှိလူသား စစ်စစ်တော့ ဖြစ်၏ ။ သို့သော် သူ သည် သာမန်လူသား မဟုတ် ။

သာမာန် မဟုတ် သလို ထူးခြား ထင်ရှားသော ပုဂ္ဂိုလ်လည်း မဟုတ် ။

ထူးခြားထင်ရှားမှု မရှိ သဖြင့် တိမ်မြှုပ် နေသူလည်း မဟုတ် ။

မတိမ်မြှုပ် သဖြင့် ဟိုးလေးတကျော် ဖြစ်နေသူလည်း မဟုတ် ။

သူ သည် ပန်းချီဆရာ ။

ရင်းနှီးပြီးသား ဖြစ်သော မန္တလေးတောင် ကို တစ်ကြိမ် တစ်ခါမျှ မမြင်ဖူးသလို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသည် မှာ ကြာပြီ ။ သူ့ အဖို့ မန္တလေးတောင် အလှ သည် ရိုးအီသည် မရှိ ။ အဝေး မှ မျှော်ကြည့်ဖူးသည် ။ အနီး မှ မော်ကြည့်ဖူးသည် ။ ထို့အတူပင် တောင်ပေါ် တက်၍ ငုံ့ကြည့်ဖူးသည် ။ တောင်အလယ် လောက် မှ ရပ်ကြည့်ဖူးသည် ။

သူ့ အမြင် သူ့ အကြည့် များ ကို ဦးနှောက် ၊ နှလုံးသား ၊ လက်ဖျားမှ ဋ စာရွက်တွေ အပေါ် ၊ ကင်းဗတ်စတွေ အပေါ် တင်ခဲ့ပြီးပြီ ။ မိုးသဲသဲထဲ က မန္တလေးတောင် ၊ မိုးဖွဲဖွဲ ကြား က မန္တလေးတောင် ၊ မြူတွေရစ်ဖုံးသည့် မန္တလေးတောင် ၊ လူတွေ တရုန်းရုန်း တက်နေသည့် မန္တလေးတောင် ၊ နှင်းမှုန်ကြား က မန္တလေးတောင် ၊ အမျိုးမျိုး အဖုံဖုံကို အရောင်အသွေးစုံ အောင် စုတ်ချက်တို့ ကစားခဲ့ပြီးပြီ ။

သို့သော် သူ မရောင့်ရဲ ။ တစ်ခါ ကြည့်တိုင်း အမြင်သစ် တစ်ခု ကို ရရ နေသည် ။ တစ်ခါ ငေး တိုင်း အတွေးသစ် တစ်ခု ပေါက်ဖွားနေသည် ။

ရွက်ကြွေတော ကြား က မန္တလေးတောင် သည် သူ့ ကို ဆွဲညှို့ နေပြန်ပြီ ။ ကြည့်လေ မြင်လေ ၊ မြင်လေ ဆွဲချင်လေပင် ။

ချင်ခြင်း ကို မျိုသိပ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့သောကြောင့် တိုက်ပုံအင်္ကျီအိတ် များစွာ အနှံ့ လိုက်နှိက်သည် ။ ကံအားလျော်စွာပင် ဗလာစာရွက် နှင့် ဘောလ်ပင် တစ်ချောင်း ထွက် လာသည် ။ ကောက်ကြောင်း ရေးခြစ်သည် ။ အလင်းအမှောင် ၊ အနုအရင့် အဆင့်ဆင့် ကို ခွဲခြားမှတ်သားသည် ။ အရွက်ခါ ချထားသော ဆောင်းနှောင်းရာသီ မို့ မန္တလေးတောင် သည် ရှင်းပြောင်လျက် ရှိ၏ ။ နံနက်ဦး ၏ နေခြည်နုငယ်တို့ ရင့်ထော် မသွားမီ တွေ့ရသော မြင်ကွင်း ကို ရသမျှ ယူသည် ။ စာရွက်ထဲ မဝင်သည် တို့ ကို ဦးနှောက် ထဲ ထည့်သို ထားသည် ။

ကျေနပ်မှု ရမှ ခါးဆန့်သည် ။ မြောက်ပြန်လေ က သူ့ကို ပွတ်သပ်ကျီ စယ်နေသည် ။ ချမ်းအေးရ မှန်း သိလာသဖြင့် ကိုယ်ကို ဆတ်ခနဲ ခါသည် ။ စာရွက် ကို အသာအယာ လိပ်၍ တိုက်ပုံအင်္ကျီဘေး အိတ် ထဲ ထည့်သည် ။ အာခံတွင်း နွေးအောင် ဆေးလိပ် ဖွာလိုစိတ် ပေါ်ပေါက် လာသဖြင့် ပို က်ဆံ တစ်ပြားတစ်ချပ် ထွက်လာလိုလာငြား လိုက်စမ်းသည် ။

အိတ်များ စွာ တပ် ထားသော သူ့ တိုက်ပုံအင်္ကျီ ကို ရှက်အားနာစွာဖြင့် လက်များ ပြန်ထွက် လာသည် ။ ခြောက်သွေ့ နေသော နှုတ်ခမ်း ကို လျှာဖြင့် သပ်သည် ။ ဦးခေါင်း နှိမ့်ချ၍ အိမ်ပြန်လမ်း ကို သူ လှမ်းသည် ။

ခြေလှမ်းတို့ မြန်ချင် သော်လည်း မြန်လို့ မရ ၊ ပြန်ချင် သော်လည်း မာန် မရှိလှ ။ အိမ် ရောက်မှာ ကို သူ ကြောက်နေသည် ။ အထူးသဖြင့် မမလှိုင်း နှင့် သမီး ၏ မျက်နှာ ကို ကြည့်ရမှာ ကြောက်သည် ။ တာဝန် မကျေ သော အိမ်ထောင်ဦးစီး အဖြစ် မိမိ ကိုယ် ကို ပြန်လည် ကြည့်မိ ချိန် တွင် စောစောက ကြည်နူး သာယာမှု သည် လေပြည် နှင့် အတူ လွင့်ပါးရသည် ။

•••••   •••••   •••••  

ပန်တျာနှင့် ပန်းချီ ပန်းပုကျောင်း မှ ဆင်းခါစတွင် ဘဝ သောင်ပြင်ထဲ ရောက်နေသည့်နှယ် သူ သည် ဘယ်သွားလို့ သွားရမှန်း မသိ ၊ ဘာလုပ် လို့ လုပ်ရမှန်း မသိ ။ ခိုကိုးရာ မဲ့ခဲ့သည် ။ မွေးရပ်ဌာနီ သို့ ပြန်လျှင် ဆေး ၊ စုတ်တံတို့ နှင့် ဝေးရတော့မည် ။ အနုပညာမြို့တော်ကြီး မှ မခွာချင်သေး ပေ ။ သူ ထပ်မံ လေ့လာ ချင်သေးသည် ။ တိုးတက် ဆည်းပူးချင်သေးသည် ။

ထိုအချိန်တွင် ' အောင်ရတနာမြေ ' သည် သူ့ လိုဘ ကို ဖြည့်စွမ်းပေးခဲ့ သည် ။ ကျူရှင်ခန်း ကျဉ်းကျဉ်းလေး ထဲတွင် အိပ်စက်ခွင့်ရသည် ။ ယောင်းစက္ကူ ရေးခြစ်ခြင်းဖြင့် တစ်ကိုယ်စာ စားဖို့ အရေး အသင့်အတင့် ပြေလည်စေသည် ။

သူ့ ဘဝ ကို စာနာသော ၊ သူ့ အနုပညာ ကို လေးစားသော ၊ သူ့ ရည်မှန်းချက် ကို အမြဲမြှင့်ပေးနေ သော မမလှိုင်း ကြောင့်လည်း ' အောင်ရတနာမြေ ' တွင် နေရသည် ကို သူပျော်သည် ။ မမလှိုင်း သည် မဟာသိပ္ပံ စာတမ်းပြုစုရင်း ' အောင်ရတနာမြေ ' ကျူရှင်တွင် အချိန်ပိုင်း ဆရာမ လုပ်နေသူပေ မို့ သူ နှင့် အဆက်အဆံများသည် ။ ဓာတုဗေဒညီမျှခြင်း တွေ ၊ ဓာတ်ထုတ်ဖော်ပုံတွေ ရေးဆွဲရလျှင် နှစ်ဦးသား ခေါင်းချင်းဆိုင်သ ည် ။ စာမေးပွဲ နီးလျှင် အထူးထုတ်စာအုပ်များ အတွက် ညဉ့်အိပ်ညဉ့်နေ အပူတပြင်း လုပ်ရသည် ။

ချစ်ခြင်း အစ ဘယ်က ရယ် လို့ ခွဲခြားရခက်ပါသည် ။ သို့သော် အချစ် အမျိုးအစား ခွဲခြားရလျှင် သူ က မမလှိုင်း ကို အားကိုးစိတ်ဖြင့် ချစ်သည် ။ မမလှိုင်း က သူ့ကို ကြင်နာစိတ်ဖြင့် ချစ်သည် ။

မမလှိုင်း က သူ့ ထက် လေးနှစ် ကြီးသည် ။ မမလှိုင်း ၏ အတန်းပညာ က သူ့ ထက် ခြောက်နှစ် ကျောသည် ။ မမလှိုင်း ၏ ဥစ္စာဓန က သူ့ ထက် ဆယ်ဆ မက များ စွာ သာသည် ။ ထို့ကြောင့် မမလှိုင်း ဘက် က ဂုဏ်ရည် မတူ အဆင့်နိမ့် သဖြင့် သူတို့ ချစ်ခြင်းကို ဖျက်သည် ။ သူ့ဘက် မှ မိတ်ဆွေများကမူ အလွှာမတူ အဆင့်မြင့် လွန်းသဖြင့် လွှဲရှောင်ရန် နားချသည် ။

နှစ်ဖက် ဖျက်နေသည့် ကြားမှ ပင် နှစ်ဦးအတူ ထွက်ပြေးသည် ။

အောင်တော်မူရပ်ကွက် ထဲ က အိမ်ကုပ်လေး ထဲ တွင် ကျပ်တည်းစွာ နေရစဉ် မိဘဆွေမျိုး နှင့် စည်းစိမ်ဥစ္စာများ စွာ စွန့်လွှတ်လာရသည့် မမလှိုင်း ကို သူ အားနာသည်  ။ စည်းစိမ်ဥစ္စာ မရှိတော့သည့် မမလှိုင်း က သူ့ ကို အားပေးသည် ။

မမလှိုင်း ချွတ်ပေးသည့် လက်စွပ် နှင့် ဆွဲကြိုးကို အရင်းအနှီး ပြုကာ စိတ်တူကိုယ်တူ သူငယ်ချင်းများ စုပေါင်း၍ “ လောကကို အလှဆင်သူများ ” စီးပွားရေးပန်းချီလုပ်ငန်းကို ပျိုးထောင်လိုက်သည် ။

အဖွဲ့အစည်းလိုက်မို့ လူ ဖြန့်၍ အလုပ်ရှာကြသည် ။ လူစု၍ စုပေါင်း ရေးကြသည် ။ အချိုးကျ ပြန်ခွဲကြသည် ။ လူများ သမို့ အလုပ်များများ လက်ခံနိုင်သည် ။ လက်ရာကောင်းအောင် ဝိုင်းဝန်း အကြံပေးနိုင်သည် ။

ကောင်းခြင်း ၊ မြန်ခြင်း ၊ ဈေးချိုခြင်း ၊ လက်ရာသန့်ခြင်း ၊ ဆန်းသစ်ခြ င်း ၊ ခေတ်မီခြင်း ၊ လာဘ်ကောင်းခြင်းတို့ ကြောင့် “ လောကကို အလှဆင် သူများ ” ၏ ဆိုင်းဘုတ်ဒီဇိုင်းတို့ သည် အချိန်တိုတိုနှင့် အောင်မြင်ကျော်ကြားမှု ရရှိလာသည် ။

မမလှိုင်း သည် လည်း မဟာသိပ္ပံစာတမ်း ကို ဆက်လက်ပြုစုသည်  ။ ' အောင်ရတနာမြေ ' နှင့် ဝေးခဲ့ပြီမို့ အိမ်များကို လိုက်လံစာပြသည် ။ သူတို့ အဖွဲ့သားတွေ စားရေးသောက်ရေး အတွက်လည်း မမလှိုင်း တစ်ယောက် ချက်ပြုတ် ပြင်ဆင်ရသေးသည် ။ သူ့ထက် မမလှိုင်း က ပိုပြီး ပင်ပန်းသည် ။ ပို၍ လည်း အပင်ပန်းခံနိုင်သည် ။

ဘဝတွင် ဒုတိယအကြိမ် မွေးဖွားလာခြင်းဟု သူ ခံယူသည် ။

မမလှိုင်း သည် သူ့ အတွက် မိခင် နှင့် တူသော ဇနီးမယား ဖြစ်ပေသည် ။

•••••   •••••   •••••  

သင်္ဘောဆေး ကို ကိုင်ကာ ဆိုင်အမည် ၊ လူအမည် ရေးရုံဖြင့် ဝမ်းဝစေ သော်လည်း သူသည် ထိုမျှနှင့် တင်းတိမ် ရောင့်ရဲသည် မဟုတ်ပေ ။ သူ ဖန်တီး တင်ပြ လိုသမျှသည် သွပ်ပြားချပ် ပေါ်မှ သာ ရပ်တန့်မနေ ။

စားလို့ သောက်လို့ ပိုလျှံသည့် ငွေကြေးဖြင့် ဆီဆေးတွေ ရေဆေး တွေ သူ စုသည် ။ အချိန်အား ရတိုင်း ပန်းချီကားတွေ ရေးသည် ။ စီးပွားရေးပန်းချီ ကို စီးပွားရေး အရ လုပ်နေရသော်လည်း သူ့ ဝိညာဉ်သည် အနု ပန်းချီ တွင် ရှင်သန်လျက်ရှိ၏ ။

“ စိမ်းနန္ဒာ ” ပန်းချီပြပွဲ ကို ဝင်ရောက်ဖြစ်ခြင်းသည် သူ့ဘဝခရီး၏ တ စ်ချိုးတစ်ကွေ့ ဖြစ်ပေသည် ။ သူ၏ ပြပွဲတွင် ပန်းချီကားများ သည် သူ့ အမည်ကို အနုပညာလောက ၌ ထွန်းလင်းတောက်ပစေသည် ။

စာနယ်ဇင်းများ က စိမ်းနန္ဒာပန်းချီပြပွဲ၏ သတင်းဆောင်းပါး ကို အကျယ်တဝင့် ဖော်ပြကြသည် ။ ပန်းချီပြပွဲများ ကို အစဉ်တစိုက် လေ့လာ ရေးသားနေသော ၊ သူတို့ ကြည်ညိုလေးစား ရသော ၊ အနုပညာဝေဖန် ရေး ဆောင်းပါးဆရာကြီး ကလည်း -

“ ရဲမာန်ဝင့် က ရေဆေး ၁၀ ကား ၊ ဆီဆေး ၂ ကား တင်သွင်းပါတယ် ။ ရေဆေးကားများ အားလုံး ကောင်းတယ် ။ အညာနွေကား ကို အကြိုက် ဆုံးပဲ ။ ပြပွဲတစ်ခုလုံးမှာ ကိုပဲ အကောင်းဆုံး လို့ ထင်မိတယ် ။ ရေကွက်ခြင်းကို သုံးပြီး ရေးဆွဲထားခြင်းဟာ မိမိပညာ ကို ယုံကြည်စိတ်ချလွန်း ကြောင်း ၊ မိမိလက် ကို ထိန်းသိမ်းနိုင်စွမ်းရှိကြောင်း သိသာလှပါသည် ။ ပန်းချီကားပေါ် ပြေးလွှားနေတဲ့ စုတ်ချက်တွေ ဟာ ဆုံးဖြတ်မှု မြန်ကြောင်း ၊ ဆုံးဖြတ်မှု မှန်ကန်ကြောင်းကို ဖော်ပြနေတယ် ။ တင်ကျန်ရစ်မယ့် အရောင်ကို မှန်းဆပြီး ရေးဆွဲတာမို့ တော်ရုံတန်ရုံ ပညာဗီဇဖြင့် ကား ကောင်းတစ်ကား မရနိုင်ပါဘူး ။

“ ဆည်းဆာရယ် ၊ တိမ်ရယ် ၊ ကျွန်တော်ရယ် မှာ ဆေးကွက်ခြင်းကို လှပစွာ သုံးထားပြန်တယ် ။ ရေးချက် သွက်လက်ပြီး အရောင်အကူးအပြော င်း ရဲရင့်တယ် ။ ကားဖွဲ့စည်းမှုမှာ လည်း တမူထူးခြား တယ် ။ ကြည့်သူ တိုင်းကို လွမ်းမောဖွယ် ဖြစ်အောင် ဆွဲဆောင်နိုင်တဲ့ ရေဆေးကား ကော င်းတစ်ခု ဖြစ်တယ် ။ ညောင်ညိုပင်ကားမှာ ရေးချက်ကို အားပြုထားပေ မယ့် လကွယ်ည ကားမှာ အရောင်ကို အားပြုထားတာ တွေ့ရတယ် ။ အစဉ်အလာ လမ်းရိုးဟောင်းအတွင်းမှာ ပဲ ရေးဆွဲနေပေမယ့် သင်ခန်းစာ ကျေညက်သူ ၊ အလေ့အကျင့်များ သူ ၊ ရှေ့အလားအလာကောင်းသူအဖြစ် ရဲမာန်ဝင့်ကို အသိအမှတ် ပြုရပါမယ် ။ ရဲမာန်ဝင့်ရဲ့ ကားတွေမှာ အရောင်ငြိမ်တဲ့  ၊ ကြည်တဲ့ ကားတွေ ပါသလို အရောင်ရဲတဲ့  ၊ အားရှိတဲ့ ကား တွေလဲ ပါတယ် ။ သူ့ ကားတွေ အားလုံး အကြောင်းအရာ မထပ်အောင် ရေးဆွဲခြင်းကပင် လူငယ်လူသစ်တွေ ထဲမှာ နိုးကြားကြိုးစားသူအဖြစ် ထင်ပေါ်စေပါတယ် ။

“ ဆီဆေးကား နှစ်ကားအနက် ရွှေညာမြေကား မှာ ဆီမျှော ရေးချက် သုံးပြီး ကြိုးစားအားထုတ် ထားပေမယ့် သူ့ ရေဆေးကားတွေ လောက် အကြိုက်မတွေ့ဘူး ။ အရောင်တွေ ထုံနေသလိုပဲ ။ ဟုန်နေ သလိုပဲ ။ ဖုန်လုံးကြီးတွေ လိပ်တက်နေပေမယ့် နှာခေါင်းထဲ မွှန်လာသည် အထိ ခံ စားလို့ မရဘူး ။ ဂေါဝိန်ကား မှာ လည်း ဓားစွမ်းပြထားပေမယ့် ရင်ကို မစွဲငြိစေဘူး ။ အမြင် ကို မကြည်စေဘူး ။ ဆေးတွေ ထူလွန်းတယ် ။ ဖွဲ့စည်းမှု အနေနဲ့ ရှုပ်ထွေးလွန်းတယ် ။ နွားလှည်း အရေအတွက် ကို လျှော့ ချလိုက်ရင် ပုံဟာ ပိုကောင်းလာမယ်လို့ ထင်မိပါတယ် ။ ဒါပေမဲ့ ရဲမာန်ဝင့် ရဲ့ ဆီဆေးကားတွေဟာလည်း လက်ရာ မညံ့ကြောင်း ပြောလို့ ရပါတယ် ”

အဆိုးအကောင်း မျှတစွာ ဝေဖန်သွားသဖြင့် သူ သဘောကျသည် ။

ပြပွဲ အပြီးတွင် သူ့ အဘိုး အရွယ်လောက်ရှိသော ၊ ရေဆေးဘုရင်ရယ် လို့ အများက သတ်မှတ် ထားသော ၊ ဆရာကြီး ၏ နှုတ်ဖျားမှ လည်း -

“ မင့် ရေဆေးကားတွေ ကြည့်ပြီး မနာလိုစိတ်တောင် ပေါ်လာတယ် ကွယ် ”

သူသည် ထိုစကား ကို ကြားသည် နှင့် ကြက်သီးမွေးညင်းတွေ ထောင်ထလာအောင် ပီတိရွှန်းစို ရသည် ။ နေရာမှာ ပင် ဆရာကြီး ၏ ခြေအစုံ ကို ဦးခိုက်၍ ရှိခိုးကန်တော့ခဲ့သည် ။

ထိုနောက်ပိုင်းတွင် သူသည် အနုပန်းချီများ ကို ပို၍ ရေးဖြစ်လာသည် ။ သံပြား ပေါ် ၊ သစ်သားပြား ပေါ် မှာ ထက် စာရွက်ပေါ် ၊ ကင်းဗတ်စပေါ် တွင် ရေးရသည် ကို အရသာပိုတွေ့သည် ။ စူးစူးရဲရဲ အရောင်တွေ သုံး ကာ ဈေးဝယ်သူများ ကို ဆွဲဆောင်ရသော ဒီဇိုင်းများ ထက် တစိမ့်စိမ့်ခံ စားရသော ပန်းချီကားများ ဖန်တီးရခြင်း၌ မွေ့လျော်သည် ။ ဧည့်ခန်း ထဲ မှာ ၊ ပြတိုက် ထဲ မှာ ကာလနှစ်ရှည်စွာ တည်နေမည့် သူ့ ပန်းချီများ ကို မျှော်ရည်လျက်ရှိသည် ။

သူ စီးပွားရေးပန်းချီ ကို စွန့်လွှတ်ပြီး အနုပန်းချီ သာ ဆွဲတော့မည် ဟု မမလှိုင်း ကို ဖွင့်ပြောတော့ သဘောတူသည် ။

“ မမလည်း စာတမ်းတင်ပြီးပြီပဲ ။ မကြာခင် မဟာသိပ္ပံဘွဲ့ ရတော့မယ် ။ မမ ကိုယ်ပိုင်ကျူရှင် ထောင်ပြီး မောင့် ကို လုပ်ကျွေးမယ်နော် ၊ မောင် စိတ်ချမ်းချမ်းသာသာနဲ့ ပန်းချီရေးပါ ”

သမီးဦးကိုယ်ဝန် နှင့် ပိန်လှီနေသော မမလှိုင်း က ခွန်အားရှိသော စကားကို ဆိုလေသော် သူ သည် မမလှိုင်း ကို ဖက်၍ ဝမ်းနည်းဝမ်းသာ ငိုခဲ့ သေးသည် ။

•••••   •••••   •••••  

သေချာရေရာသော စီးပွားရေးပန်းချီလောက မှာ မသေချာမရေရော သော အနုပန်းချီအဆင့်သို့ လှမ်းတက်သော် ဆင်းရဲချို့တဲ့မှုသည် တစ်ကျော့တစ်ဖန် ရောက်ရှိလာသည် ။ ကိုယ်ဝန်ဆောင် မမလှိုင်း အတွက် ငွေ လိုနေချိန် ၊ ကျယ်ဝန်းသန့်ပြန့်သော ကျူရှင်ခန်းလေး ငှားရမ်းရန် ငွေ လိုနေချိန် မှာ မှ အတ္တလွန်ကဲမိသည့် မိမိ အဖြစ်ကြောင့် ကိုယ့် ကိုယ် ကို ဒေါသဖြစ်ရ၏ ။

“ ဆိုင်းဘုတ်မရေးတော့တာ မောင် မှားလားမမရယ် ” ဟု ညည်းတွားမိ သော် မမလှိုင်း က “ အနုပညာသမား ဟာ အနုပညာမာန ပဲ ထားပါ မောင် အနုပညာ နောင်တ ဆိုတာ မရှိစကောင်းပါဘူး ” ဟု ဆိုလာသဖြင့် အားမာန်သစ်တွေ ဝင်ရောက်လာပြန်သည် ။

တစ်ယောက်အိပ် စစ်ခြင်ထောင်တွင် နှစ်ယောက်အိပ် သည့် အခါ ၊ ခေါင်းအုံးတစ်လုံး မှာ ခေါင်းနှစ်လုံး ပူးတင်သည့်အခါ “ မမ နဲ့ မောင် မဝေး ရအောင်လို့ သဘာဝတရားကြီးက ဖန်တီးလိုက်တာ ” ဟု စိတ်သက်သာ ရာရအောင် မမလှိုင်းက ပြောတတ်သည် ။

မမလှိုင်း ထမင်းချက်သည့် အခါ သူ က ဝိုင်းလို့ ကူ ၊ သူ့ မျက်နှာမှာ အိုး မဲတွေ ပေနေလျှင် မမလှိုင်း က ကြည့်လို့ ရယ် ၊ ဩော် အစွန်းအထင်းတွေ ပေညစ်နေခြင်း ကိုပင် ဘဝအမော ၏ ဖြေဆေး အဖြစ် ရယ်သောနိုင်ခဲ့ကြ သေးသည် ။

မမလှိုင်း ရေချိုးဖို့ သူ ခပ်ပေးသလို ၊ သူ့ပန်းချီ ဆေးခွက်ထဲက ရေတွေ မည်းညစ်နေလျှင် မမလှိုင်း က အသစ်လဲပေးသည် ။ ကိုယ်ဝန်ဆောင် မမလှိုင်း ၏ အဝတ်များကို သူ ဖွပ်ပေးသလို ၊ သူ သိချင်သော ဗန်ဂိုး တို့ ပီကာဆို တို့ အကြောင်းတွေကို မမလှိုင်း က ဖတ်ပြသည် ။

မမလှိုင်း ၏ အသိပညာ နှင့် သူ့ အနုပညာ ကို ပေါင်းစပ်ကာ ဗန်ဂိုး၏ “ အာလူးစားသူများ ” လို ဆင်းရဲသား လူတန်းစားဘဝ သရုပ်ဖော်ကားမျိုး ရေးနိုင်ရန် ကြိုးစားခဲ့သည် ။ အက်ဒွပ်မွန်းချ်၏ “ မသာခန်း ” ပန်းချီကား ၊ ရှားဂါလ်၏ “ အဝါရောင်လက်ဝါးကပ်တိုင် ” ပန်းချီကားအကြောင်းများ ကို မမလှိုင်း က ရှာဖွေဖတ်ရှု ဘာသာပြန်ပြီး ပြောပြခဲ့သည်  ။ ဘူတာကြီး နား ရောက်တိုင်း ဝါးတူရိယာ မျိုးစုံ တီးခတ်၍ ပိုက်ဆံကောက်ခံနေ သော သူတောင်းစားများ ကို မြင်တွေ့လျှင် ပီကာဆို၏ “ သူတောင်းစားအို ကြီး ” ပန်းချီကား မှ အစချီကာ ပီကာဆို ၏ ဘဝကို မှတ်မိသိရှိသမျှ ပြောနေတတ်သည် ။

ထို့ကြောင့် သူ့မိတ်ဆွေ စာရေးဆရာတစ်ဦး က သူ့ကို “ အသံထွက်တဲ့ စာအုပ်ကြီး ရထားတာ ခင်ဗျား သိပ်ကံကောင်းတယ်ဗျာ ” ဟု ရယ်စရာ ပြောဖူးသည် ။

လူကြီးသူမ မရှိသော သူတို့ အိမ်လေးသည် သူ့မိတ်ဆွေပန်းချီဆရာ ၊ စာရေးဆရာများ ဝင်ထွက် စကားပြောရာ အေးရိပ်သာလေး ဖြစ်ဖူးသည် ။ အနုပညာ ကို ချစ်သော စိတ်ရင်း ဓာတ်ခံဖြင့် မမလှိုင်း သည် ကြည်နူးဝမ်းသာနေတတ်သည် ။ သူ နှင့် မမလှိုင်း တို့ လက်ထပ်ပြီး နောက်ပိုင်း တွင် မမလှိုင်း ၏ မိတ်ဆွေများ နှင့် အဆွေအမျိုး အားလုံးက အဆက်အ သွယ် ဖြတ်လိုက်သည် မှ စ၍ မမလှိုင်းသည် သူ့ မိတ်ဆွေများ ကိုသာ ခင် တွယ်နေရရှာ၏ ။

မမလှိုင်းသည် အစားကောင်းကြိုက်သလို အစားကောင်းလည်း လုပ် တတ်သည် ။ ထူးထူးဆန်းဆန်း ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ လုပ်ပြီး သူ့မိတ်ဆွေ များကို ကျွေးတတ်သည် ။ တစ်လ တစ်ကြိမ် ဖြစ်စေ ၊ နှစ်ကြိမ် ဖြစ်စေ သူ့ အိမ်လေးမှာ သူ့မိတ်ဆွေများ သည် မမလှိုင်း ၏ လက်ရာကို စားသောက် ရင်း စကားဝိုင်းဖွဲ့ကြသည် ။

ဝင်ရောက် ဆွေးနွေးနိုင်သော ၊ သည်းခံ စိတ်ရှည်သော မမလှိုင်း သည် သူ့မိတ်ဆွေအားလုံး ၏ ချစ်လှစွာသော အစ်မကြီး လည်း ဖြစ်ပေသည် ။

•••••   •••••   •••••  

စိမ်းနန္ဒာ ( ၂ ) ၊ ( ၃ ) ၊ ( ၄ ) နှင့် တစ်ကိုယ်တော် ( ၁ ) ၊ ( ၂ ) တို့ ၏ အကျိုးဆ က်အရ ပန်းချီ လောကသားများ ကြားတွင် သူ့ အမည် ထင်ပေါ်လာသည် ။ သို့သော် မြန်မာပြည်ရှိ တိုင်းရင်းသား ပေါင်းစုံ ၏ နား သို့ မရောက် သေးပေ ။ မြန်မာပြည်မှ ကျော်၍ နိုင်ငံခြား သို့ မရောက်သေးပေ ။ သူ ရည်မှန်းကြိုးစားမှု ၏ ရာနှုန်းအနည်းငယ်သာ အောင်မြင်မှု ရသေးသည် ။ ထို့ကြောင့် ပို၍ ကြိုးစားသည် ။ တစ်လမ်း တည်း ကိုသာ သူ သည် ဖြောင့်ဖြောင့်မတ်မတ် လျှောက်ခဲ့သည် ။

ပန်းချီကားပေါင်များ ၏ ကာရံဝိုင်းပတ်မှု ခံစားရသော ဆီဆေးကား များ  ၊ ထင်းရှူးသေတ္တာ ထဲတွင် ပိတ်လှောင်ခံထားရသော ရေဆေးစက္ကူ ချပ်များမှာ တစ်နေ့တစ်ခြား များ ပြားလာသည် ။ နိုင်ငံခြားသားများ နှင့် မပြောပလောက်သော မြန်မာတိုင်းရင်းသား အနည်းစု လာကြည့် မှ ပန်းချီကားများ လည်း အမွန်းအကျပ်ဒဏ် မှ သက်သာခွင့်ရကြသည် ။ တစ်ကားစ နှစ်ကားစ ရောင်းရလျှင် သူတို့ လင်မယားသည် ရရှိသော ငွေကြေး ထက် သုခပီတိ က ပိုမိုများ ပြားသည် ။

ထိုအခါမျိုးတွင် မမလှိုင်း သည် သူ့ မိတ်ဆွေများကို ဖိတ်ခေါ်၍ စား ကောင်းသောက်ဖွယ်များ ချက်ပြုတ်ကျွေးမွေးတတ်သည် ။ ထို့ကြောင့် သူ့ ဝင်ငွေသည် သူ့ မိတ်ဆွေများ အတွက် ဧည့်ခံစရိတ် သာ ဖြစ်ပေသည် ။

နာမည် အသင့်အတင့် ရရှိလာသော မမလှိုင်း ၏ ကျုရှင်ဝင်ငွေကြောင့် လူတန်းစေ့ နေထိုင်နိုင်ကြသည် ။ စီးပွားရေး အဆင်ပြေကာ အိမ်ထောင်သာယာစိုပြည် နေသဖြင့် သူ၏ အိမ်ထောင်ဦးစီး တာဝန် လစ်ဟာ နေမှုကို သတိ မပြုမိပေ ။

ကျူရှင် ပိတ်ထားရသော ကာလအတွင်း ပင်မမဏ္ဍိုင်ကြီးဖြစ်သော မမလှိုင်း ၏ ဝင်ငွေများ ကွယ်ပျောက်လေသော် အိမ်ဂေဟာသည် သိသိသာသာ ခြောက်သွေ့လာသည်  ။ ဝင်ငွေ မရှိသည့်လများ တိုးဆင့် လာ သော် ရှိတာလေး ထိုင် စားရသော အခြေအနေမှ ရှိတာလေး ရောင်းစား ရသော အဆင့်သို့ လျှောကျလာသည် ။

ကျုရှင်အခန်းငှားခ သည် လည်း ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီး လို ဖြစ်နေသည် ။ ကျူရှင်ပိတ်ထားရသော် လည်း အခန်းငှားခ လေးရာကျပ် ကို လစဉ်ပေး ရသည် ။ အခန်းပိုင်ရှင် က စပေါ်ငွေ တစ်သောင်း ပြန်ပေးသော်လည်း မ ယူရဲပေ ။ ကျူရှင်တွေ ပြန် ဖွင့်ချိန်တွင် ဤလို နေရာ ၊ ဤလို အခန်းမျိုးကို လက်ငင်း ချက်ချင်း ရှာနိုင်ဖို့ ခက်သည် ။ သည် တော့လည်း ရှိစုမဲ့စုလေး ချွတ်ရောင်း ဖြုတ်ရောင်း ပြီး ကျူရှင်အခန်းခ ပေးဆောင်ရပြန်၏ ။

အရယ်အပြုံးတို့ နားနေခိုနားရာဖြစ်သော မမလှိုင်း ၏ နှုတ်ခမ်းများ ပင် တင်းတင်းစေ့ခဲ့ပြီ ။ ပေါ်လီယာနာ ထုံး ကို နှလုံးမူတတ်သော မမလှိုင်း ၏ စိတ်ကောင်း စိတ်မြတ်များ လည်း ခရီးဝေးသို့ သွားခဲ့ပြီ ။ လေးလေးနက်နက် တွေးနေခြင်း မဟုတ်ဘဲ သုန်မှုန်နေသော အနေအထားမျိုးကို မလှိုင်း မျက်နှာပေါ်မှာ မြင်နေရသည် ။

ငွေနှစ်သောင်း လောက် ရှိလျှင် တရုတ်တန်း ဈေးထဲ ဈေးထွက်ချင် သော စကား ၊ ငွေလေးသောင်းလောက် ရှိလျှင် လားရှိုး သွားချင်သော စကားများ ကို ကယောင်ကတမ်း ပြောလား ပြောရဲ့ ။ အိမ်ပွဲစားလိုလို ၊ စိန် ပွဲစားလိုလို နှင့် ထီးဖြူ ၊ ဖိနပ်ပါးအောင် အပြင်ထွက်လား ထွက်ရဲ့ ။ ဘု ရားစင်ရှေ့မှာ အုန်းပွဲငှက်ပျောပွဲတွေ သစ်သားရုပ်မျိုးစုံတွေ ထပ်တိုး လားတိုးရဲ့ ။ မည်သည့်အခါ က မှ မပြုမူဖူးသော မမလှိုင်း ၏ အပြုအမူများကို သူ သည် ဝင်မစွက်ဘဲ ကြည့်ရုံသာ ကြည့်နေခဲ့သည် ။

ဤအခြေအနေ မှာ စီးပွားရေး တစ်ခု ကို သူ လုပ်သင့်သည် ။ ငွေ ဝင်မည့်လမ်းကို လျှောက်သင့်သည် ။ မမလှိုင်း ကို သနားသောအားဖြင့် ၊ သမီးလေး အတွက် ဖခင်တစ်ဦး အဖြစ်ဖြင့် ရှေ့မှ မားမားမတ်မတ် ဦးဆောင် လှုပ်ရှားသင့်သည် ။

သို့သော် အသိသာ ရှိ၍ အဖြစ် မရှိခဲ့ဘူး ။ တကယ် ရင်ဆိုင်ရသော် ဘာ လုပ်လို့ လုပ်ရမှန်း သူ မသိဘူး ။ မမလှိုင်း ၏ မျက်နှာ ကို ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် ကြည့်ရင်း နေ့ရက်တို့ ကုန်ဆုံးရသည် ။

မမလှိုင်း က သူ့ ကို ခွင့်လွှတ်ထားသည် လား သို့တည်းမဟုတ် ဥပေက္ခာပြုထားလေသလား ။ တိုင်ပင်ပါ မမ ၊ ဆူစရာ ရှိလျှင် ဆူပါ မမ ။

“ မောင် လို  ပန်းချီ ရေးဆွဲခြင်း က လွဲပြီး ဘာမျှ စိတ်မဝင်စားတဲ့ ၊ ဘာမျှ လဲ မလုပ်တတ်တဲ့ လူ ကို အဆွေခင်ပွန်း အဖြစ် ပေါင်းဖက်မိတာ မမ မှား တယ် ၊ မောင့်အပေါ် မေတ္တာ ထားခဲ့တာ မမ ရူးလို့ ပဲ ဖြစ်မယ် ”

ဤသို့ အော်လိုက်စမ်းပါ ။ ရန်တွေ့လိုက်စမ်းပါ ။ မမ ၏ ဒေါသအမျက် ချောင်းချောင်းကို ခံယူချင်သည် ။ ဗိန်းဗောင်း တီး၍ မကြမ်းရမ်း သော်လည်း ချွတ်နင်းသံကြားမှာ မောင် ရင်မောနေရပါ သည် မမ ။

သူ့ ကိုယ် သူ အားမရခြင်း ၊ မကျေနပ်ခြင်းများ သည် သူ့ ခန္ဓာကိုယ် ကို လေးလံစေသည် ။ ခြေလှမ်းတို့ မြန်ချင်သော်လည်း မြန် လို့ မရ ။ ပြန်ချင် သော် လည်း မာန် မရှိလှ ။ အိမ် ရောက် မှာ ကို သူ ကြောက်နေသည် ။

•••••   •••••   •••••  

အတိတ် နှင့် ပစ္စုပ္ပန်ကြား သူရူးဆန်ဆန် ပြေးလွှားရင်းဖြင့် အိမ်သို့  ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာသည်  ။ တိုးတိတ်စွာ ဝင်ရောက်၍ ပက်လက်ကု,လားထိုင် ပေါ် အသာအယာ ဖော့ထိုင်သည် ။ အတွေးကင်းသောအ ငေးဖြင့် ကြမ်းပြင်ကို စူးစိုက်ကြည့်သည်  ။

“ လမ်းလျှောက် က ပြန် လာပြီလား ”

အသံကြားမှ အနားသို့ မမလှိုင်း ရောက်လာမှန်း သိသည် ။ မော်ကြည့်သည် ။ ကာလအတန် ကြာမျှ အခစား ပျက်ကွက်နေသာ သနပ်ခါး ပါးကွက်ကျား ကို မမလှိုင်း ၏ မျက်နှာ ပေါ်မှာ ပြန်လည် တွေ့မြင်ရသည် ။ ရယ်သောမျက်လုံးနှင့် ပြုံးသော နှုတ်ခမ်းကြောင့် ပိုမိုနုပျို နေသလို ထင်ရ သည် ။ အုံကောင်းသော ဆံပင် ကို နောက်သို့ စုသိမ်း ထားသဖြင့် မမလှိုင်း ၏ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းသည် တိမ်မြူ ကင်းသည့် လပြည့်ဝန်းလို ရှင်းရှင်းသန့်သန့် ပေါ်လွင်လျက် ရှိသည် ။ ဆူဖြိုးစ ကိုယ်ခန္ဓာကြောင့် ခါးအနည်းငယ် တုတ်ဟန် ရှိသော်လည်း ကိုယ်နေဟန်ထား အလှမပျက်သေးပေ ။

“ အာပူလျှာပူ သောက်မလားမောင် ၊ မမ ကိုယ်တိုင် ချက်ထားတာ ”

“ သောက်တာပေါ့ ”

မမလှိုင်း ၏ အသံက ထူးခြားစွာ မြူးနေသလို လှုပ်ရှားဟန်ကလည်း သွက်လက်နေသဖြင့် ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ပါလိမ့် ၊ ဘာတွေဖြစ်ဦးမှာ ပါလိမ့်ဟု မရဲတရဲ မျှော်နေရှာသည် ။

မမလှိုင်း သည် မုန့်ပန်းကန် ကို ကိုင်၍ မီးဖိုချောင် ထဲမှ ထွက်လာသည် ။ ခွေးခြေတစ်ခု ဆွဲယူပြီး သူ့ရှေ့ချသည် ။ မုန့်ပန်းကန် တင်သည် ။

“ သောက်ကြည့်စမ်းပါဦး ၊ မမ ရဲ့ တပည့် တစ်ယောက် က ဟင်းချက်နည်း ပြပေးလိုက်တာ ”

တစ်ဇွန်းနှစ်ဇွန်း မြည်းကြည့်သည် ။ ထို့နောက် လေးငါးဇွန်းမျှ ဆက် တိုက်သောက်သည် ။ ပူပူချိုချိုလေးမို့ ရှုးရှုးရှဲရှဲ နှင့် ချွေးတွေ ပြိုက်ပြိုက် ကျလာသည် ။ မမလှိုင်း က သူ သောက်နေသည် ကို နံဘေးမှ ထိုင်ကြည့် ရင်း ရယ်သည် ။

“ ကောင်းရဲ့ လား မောင် ”

“ အင်း ကောင်းလည်းကောင်းတယ် ၊ စပ်လည်း စပ်တယ် ”

“ အာပူလျှာပူ ဆိုမှ စပ်မှာ ပေါ့ မောင်ရဲ့ ။ မန္တလေး မှာ အာပူလျှာပူ ကို လူကြိုက်များ နေတာနော် ။ မမ လည်း မနက်ဖြန် မနက်က စပြီး အိမ်ရှေ့ မှာ အာပူလျှာပူ လုပ်ရောင်းမလို့ ”

မျက်လုံး ဝင့်ကြည့်သည် ။ နောက်ပြောင် နေခြင်းလား ၊ အတည်ပြော နေခြင်းလား ဟု ဝေခွဲသည် ။ မမလှိုင်း က လက်ဖဝါးနှစ်ဖက် ကို ပွတ်ရင်း -

“ မောင် မယုံဘူးလား ။ ပန်းကန်တွေ ဇွန်းတွေ တောင် ဝယ်ထားပြီးပြီ ။ သစ်သားထိုင်ခုံ လေးငါးလုံး လည်း မှာ ထားတယ် ။ ဟင်း ... ဟင်း ... ကျူရှင်ခန်း ထဲက ပန်ကာကြီး တော့ ရောင်းလိုက်ပြီ မောင် ”

စကား ကို မရယ်ချင် ရယ်ချင်သံ နှင့် နှော၍ ပြောသည် ။

မမလှိုင်း က သူ့ ကို လုပ်ခွင့် တောင်းနေခြင်းမှ မဟုတ်ဘဲ ။ လုပ်တော့မည် ဟု အသိပေးခြင်းသာ ပဲ ။ မလုပ်ပါနဲ့ မမရယ် ဟု တားလို့ ကောင်းပါ့မ လား ။ ရှိသမျှနှင့် ကြံဖန်ကြိုးစားလုပ်ဆောင် နေသော မမလှိုင်း ၏ စိတ်ကူးလေးကို မဖျက်ချင်သဖြင့် တိတ်တိတ် နေလိုက်သည် ။

“ တရုတ်တန်း မှာ ဈေးထွက်နိုင်ဖို့ ကလည်း မလွယ်ဘူး ။ မဖြစ်နိုင်တဲ့ ငွေကြေးမှန်းနေတော့ စိတ်ဆင်းရဲရတာပဲ အဖတ်တင်တယ် ။ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်ဖို့ ကျတော့ မမ နဲ့ မောင် နှစ်ယောက်တည်း မဖြစ်ပြန်ဘူး ။ ဖျော်တဲ့ လူ နဲ့ စားပွဲထိုး နဲ့ ရှုပ်ယှက်ခတ်နေမှာ ။ ပြီးတော့ လက်ဖက်ရည် ဆိုင်တွေက တအားများ နေပြီ ။ အင်း ... ဟိုတွေး ၊ ဒီတွေး နဲ့ အချိန်ကုန် နေမယ့် အတူတူ တစ်ခုခု လုပ်မှ ဆိုပြီး မမ စီစဉ်လိုက်တာပဲ မောင် ။ သမီး အတွက် မုန့်ဖိုးရရပေါ့ မောင်ရယ် ”

သမီး ၏ မုန့်ဖိုး ကို ခုတုံး လုပ်လိုက်သော်လည်း ဝမ်းရေးအတွက် ဖြစ်ကြောင်း သူတို့ နှစ်ဦး ၏ ရင်ထဲ ၌ အသိရှိပါသည် ။ နှုတ်မှ ဖွင့်ဟမပြောသော်လည်း မျက်လုံး အကြည့်ဖြင့်သာ တစ်ဦး ကို တစ်ဦး အားပေးသမှုပြုသည် ။

မမလှိုင်း ၏ မျက်လုံးများ တွင် ကြေကွဲရိပ်များ ယှက်သမ်းနေသော် လည်း နှုတ်ခမ်းမှာ မူ အပြုံးတစ်ခုလုပ်ယူထားသည် ။ သူ့ကို မျက်နှာချို သွေးနေခြင်းလား ၊ သူ စိတ်မကောင်းမှာ စိုးလို့ နှစ်သိမ့်နေခြင်းလား အခွဲခြားရခက်သည် ။

“ မောင် လိုရင် ထပ်ထည့်နော် ။ မမ ကြက်သွန်ဆီသတ်ဦးမယ် ၊ ငါးဖယ် ကြော်စရာလည်း ရှိသေးတယ် ။ မီးလက်စ နဲ့ ကြော်စရာ လှော်စရာလေးတွေ ပြီးအောင် လုပ်လိုက်ဦးမယ် ”

မမလှိုင်း သည် သူ့ခေါင်းမှ ဆံပင်ဖရိုဖရဲ ကို လက်ဖြင့် သပ်ပေးပြီး အိမ်နောက်သို့ ထသွားသည် ။ သူ သည် မုန့်လက်ကျန် အနည်းငယ် ကို အရသာခံ၍ သောက်သည် ။ ထပ် မထည့်တော့ ဘဲ ပန်းကန် ကိုင်၍ မီးဖိုချောင်သို့ သွားသည် ။

ငါးဖယ်ကြော်ရင်း ကြက်သွန် လှီးနေသော မမလှိုင်း က သူ့ကို တစ်ချက် ငဲ့ကြည့်ပြီး ...

“ တော်ပြီလား မောင် ၊ ပန်းကန် ထားခဲ့လေ ၊ မမ ဆေးလိုက်မယ် ”

နှာသီးထိပ်ဖျား တွင် ချွေးဥလေးတွေ သီးနေသော မမလှိုင်း ၏ မျက်နှာ ကို  သူ ငေးကြည့်သည် ။

“ နေ့တိုင်း ဒီလို လုပ်ရမှာ လား မမရယ် ။ မပင်ပန်းဘူးလား ”

မမလှိုင်း က နဖူးပေါ်ဝဲကျနေသော ဆံပင် ကို သပ်တင်ရင်း -

“ အခိုက်အတန့်ပေါ့ မောင်ရယ် ”

သူ သည် သက်ပြင်း ကို မျှဉ်း၍ ချသည် ။ ကြက်သွန် လှီးပေးရမလား ၊ မောင့် ကို ဓားပေး ဟု နှမ်းဖြူးစကား ကို ဆိုသည် ။ မမလှိုင်း က ခေါင်းယမ်း ပြသည်  ။

“ မနက်စောစော ထပြီး မုန့်ဟင်းခါးဖို ကို မောင် သွားနိုင်မလား ”

“ မုန့်ဖတ် ယူဖို့ လား ၊ ရတယ်လေ ၊ မောင် သွားယူမယ် ။ အပြင်ကိစ္စမှန် သမျှ မောင့် ကို ခိုင်းပါ မမရယ် ။ မောင် ငယ်ငယ် ကတည်းက အမေ့ ကို ကူနေကျပါ ။ မောင် ဟာ ရွှေမင်းသား မဟုတ်ပါဘူး ”

“ မမ အတွက် တော့ ရွှေမင်းသား ပါ နော် ”

တစ်ဦး ကို တစ်ဦး ဤသို့ မကျီစယ်ရသည် မှာ ကြာပြီမို့ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ ရယ်မောကြသည် ။

“ မောင် ဆိုင်းဘုတ် ရေးပေးမယ်နော် ၊ ရွှေမင်းသမီး အာပူလျှာပူ လို့ နာ မည်ပေးရမလား ၊ မဟာ သိပ္ပံအာပူလျှာပူလို့ နာမည်ပေးရမလား ”

ရယ်လက်စ နှင့် မို့ အပြောင်အပြက် စကား ကို သူ ဆိုလိုက်ပါ မှ မမလှိုင်း ၏ ရယ်သံ တိခနဲ ပြတ်တောက်သည် ။ သို့သော် ပျက်သောမျက်နှာကို ချက်ချင်းပြင်၍ -

“ ဪ ... အရေးကြီးတာ တစ်ခု မမ မေ့နေတယ် ။ မောင် အားတဲ့ အ ချိန်မှာ မောင့်မိတ်ဆွေ တွေကို လိုက်ပြောပေးနော် ။ ဆိုင်ဖွင့်တဲ့ နေ့မှာ လူစည် မှ ကောင်းတာ မောင့်ရဲ့  ၊ ကိုခင်မောင်စန်း တို့ ၊ ကိုစော တို့ ၊ ကိုစိုင်းကျော်လူ တို့ အားလုံးအားလုံး ”

“ အခုပဲ မောင် သွားလိုက်မယ်လေ ။ ဒီလူတွေ ပိုက်ဆံ ထည့်ခဲ့ဖို့ အသေအချာ မှာ ရမယ် ။ ဆိုင်ဖွင့်ပွဲ ဆိုပြီး အလကား စားသွားလို့ ပန်ကာဖိုးလေး ဆုံးမှ ဖြင့် ဒုက္ခဗျား ”

သူ စားပြီးသော ပန်းကန် ကို ရေဆေးရင်း မမလှိုင်း ရယ်နေသည် ။ နေပူရှိန် ပြင်း လာပြီမို့ တိုက်ပုံအင်္ကျီ ချွတ်ထားခဲ့သည် ။ စက်ဘီး တွန်း၍ အိမ်ပြင် ထွက်စဉ် အဖော်များ နှင့် ကစားနေသော သမီး သည် သူ့ ထံ ပြေး လာသည် ။

“ ဖေဖေ ဘယ်သွားမှာ လဲ ၊ သမီးလည်း လိုက်မယ် ”

သူ့ကို တွယ်ကပ်နေသဖြင့် ' လှိုင်း ' ဟု အိမ် ထဲ အော်ခေါ်သည် ။ မမလှိုင်း သည် လက် မှာ ရေစက်လက် နှင့် ပြေးထွက်လာသည် ။ ဆယ့်ငါးကျပ်တန် အခေါက်ကို လက်ညှိုးနှင့် လက်မကြားတွင် အသာအယာညှပ်ကိုင် လာသည် ။ “ မမ မေ့သွားတယ်ကွယ် ” ဟု တိုးတိုး ပြော၍ ပြုနေကျ အတိုင်း သူ့ အိတ်ထဲသို့ ပိုက်ဆံ ထည့်ပေးသည်  ။

“ မဟုတ်ဘူး မမ ၊ သမီး ကို ခေါ်ထားစမ်းပါ ”

မမလှိုင်း က သမီး ကို ချော့မော့ ဆွဲခေါ်သည် ။ ကျပ်တည်းနေချိန်တွင် မယူလိုသဖြင့် အိတ်ထဲ မှ ပိုက်ဆံကို ပြန်ထုတ်၍ မမလှိုင်း သို့ လှမ်းပေးသည် ။

“ ယူသွားပါ ၊ ဆေးရုံကြီး ရှေ့က ဆေးဆိုင် မှာ ကတ် တစ်ကတ် ဝယ်ခဲ့ဦး နော် ။ ဒီလ လည်း ဆက်ပြီး သောက်ရဦးမယ် ”

မမလှိုင်း ၏ အသံ သည် တိုးတိမ် ပျောက်ကွယ် သွားသော်လည်း သူ့ နားစည်မြှေး ကိုမူ ပြင်းထန်စွာ ရိုက်ပုတ်လျက်ရှိသည် ။ မမလှိုင်း ကို တစ်လှည့် ၊ ငါးနှစ် အရွယ် သမီး ကို တစ်လှည့် ကြည့်ရင်း အစာအိမ် ထဲမှ အာပူလျှာပူ များ သည် အထက်သို့ ဆန်တက်လာသည် ။ ခေါင်း တွေ ပါ ပူလာ သည် ။ “ အိမ့်ဆည်းလည်း သံလေးတွေ ကြားချင်ပါသေးတယ် ” ဆိုသော မမလှိုင်း သည် မြားလေးတွေ ဆက် နေသည့် ဆေးကတ်များစွာ ကို ဘယ် လ ၊ ဘယ် ကာလ အထိ သောက်နေရဦးမည် မသိ ။

⎕ ကိုရိုးကွန့်

📖 ရင်ခုန်ပွင့် မဂ္ဂဇင်း
      ၁၉၈၉ ၊ ဇူလိုင်

#ကိုအောင်နိုင်ဦး

.