❝ လယ်သူမ တေးသံ ❞
⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯⎯
ရန်ကုန်ဘဆွေ
⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺⎺
လ သာသော ည တစ်ည ...
ရဲဘော် နှစ်ယောက် သစ်ပင် ခြေရင်း တွင် ရောက် နေကြသည် ။
ရဲဘော် တစ်ယောက် က သစ်ပင် ကို မှီ၍ ထိုင်နေပြီး ကျန် တစ်ယောက် က သစ်ပင် ဘေးမှ စည်းရိုးတန်းကလေး ကို မှီ၍ ရပ် နေသည် ။ သူ သည် ထိုင်နေသော ရဲဘော် ကို ကျောပေး၍ တိမ်လွှာ များ အောက်၌ ငုပ်ချည်ပေါ်ချည် လုပ်နေသော ချိုထောင်ထောင် နှင့် လကလေး ကို ကြည့်ကာ ဖြည်းညင်းစွာ စကားပြော၍ နေသည် ။
“ ကျုပ် ဒီဘဝ မှာ နေရတာ ပျော်ပါတယ်ဗျာ ။ ကျုပ် အခုလို နေတာဟာ တကယ့်ကို ကျေကျေနပ်နပ် နဲ့ ကျုပ် တင်လာခဲ့တဲ့ ကြွေးတွေကို ဆပ်နေတာပဲ ။ ဒါတောင် ဒီ အကြွေး ဟာ ဘယ်တော့မှ ကျေမှာ မဟုတ်ဘူး ”
“ ဘာ … ကြွေးလဲဗျ ”
ထိုင် နေသော ရဲဘော်က လှမ်း၍ မေးလိုက်သည် ။
ရပ် နေသော ရဲဘော်သည် လှည့်၍ မကြည့်ဘဲ အဝေး ဆီသို့ မျှော်မှန်း၍ ငေးနေရာ မှ ခပ်ဖြည်းဖြည်း စဉ်းစား ရင်း ပြန် ပြောလိုက်သည် ။
“ ဒွေးဖော့ ရဲ့ အကြွေးလေ … ဒွေးဖော့ ဆိုတဲ့ လယ်သူမလေး တစ်ယောက် ရဲ့ အကြွေး ပေါ့ ”
“ ဘယ်လို … ”
နားထောင် နေသော ရဲဘော် သည် မျက်စိ ခပ်မှိန်းမှိန်း နေရာမှ မျက်လွှာ ကို ဖွင့်၍ မေးလိုက် ပြန်သည် ။
စကား ပြောနေသော ရဲဘော် သည် ထိုင်နေသော ရဲဘော် ၏ ဘက်သို့ ဖြည်းဖြည်းညင်းညင်း လှည့်လာရာမှ သူ ၏ ကြမ်းထော်ထော် လက်ဝါးကြီး ကို စိတ်အား ထက်သန်စွာ ဖြန့်၍ ဖြန့်၍ ပြရင်း ပြောနေ လေသည် ။
“ ခု … သေနတ်ကြီး တကိုင်ကိုင် လုပ်နေတဲ့ ဟောဒီ ကျုပ် လက်တွေ ဟာ အစ က မြက်ခုတ် ဓားတို့ ၊ ပေါက်ပြားတို့ ၊ ထွန်းတုံး ထွန်တံ တို့ ကို ကိုင် နေတာပေါ့ဗျ ။ ကျုပ် အရွယ် ရောက်လာ တုန်းက ဆိုရင် တင်းကုပ် တစ်ခု နဲ့ စာဥ ဆိုတဲ့ နွားကြီး တစ်ကောင် ပဲ ရှိတယ် ”
ရဲဘော် သည် ပြောရင်း တစ်ဖက်သို့ လှည့်သွားကာ အလင်းရောင် မရှိသော လရောင် တွင် သူ့ အိတ် ထဲ မှ Pay Book ကို ထုတ်၍ အလယ် တွင် ညှပ်ထားသော ဓာတ်ပုံ တစ်ခုကို မမြင်ရဘဲ နှင့် ကြည့်နေ လေသည် ။
သို့ကြည့်ရင်း သူ သည် စကား ကို ဆက်၍ ပြောလိုက်၏ ။
“ ဒါပေမယ့် ကျုပ် မပူပါဘူး ။ ဘယ် ပူမလဲဗျ ၊ ကျုပ် က လုံချည်ကွင်းသိုင်းနဲ့ ကတည်း က လယ် ထဲ မှာ ကြီးလာရတဲ့ လူ ပဲ ။ ဟော ... အဲဒီတုန်းက ဆိုရင် ကျုပ် မှာ ကျုပ် အိုး နဲ့ ကျုပ် ဆန် ဆိုသလို ချစ်သူတွေ ဘာတွေ တောင် ရှိလာပြီ ”
ရဲဘော်သည် ပြောရင်း ဓာတ်ပုံ ထဲ မှ မိန်းမပျို အား အကယ်ပင် မြင်လာသည် ။
••••• ••••• •••••
ဓာတ်ပုံ ထဲ မှ မိန်းမပျို သည် မျက်တောင်ကလေးများ ခတ်ကာ တဖြည်းဖြည်း ပြုံးရွှင် လာပြီးလျှင် သီချင်းများ ကို သီဆို၍ နေလေသည် ။ သူ သည် အစာဝဝ စားရဟန် မရှိသဖြင့် ကြုံလှီ၍ နေသော်လည်း ပျိုမျစ်သောအရွယ် နှင့် ရိုးသားပွင့်လင်းသော မျက်နှာသည် နီးရာ လူများ ကို ဆွဲဆောင်နိုင်သော အစွမ်း ရှိလေသည် ။ ထို့ကြောင့် သူ့ နံဘေး ၌ ပျိုးနုတ်ကြ ၊ ကောက်စိုက်ကြ ၊ မြက်နုခုတ်ကြ ၊ ထွန်ချေးဆွဲကြနှင့် ပြုလုပ် နေကြသော လယ်သမား အားလုံးတို့ ၏ မျက်နှာများ သည် သူ ၏ သီချင်းသံ နှင့် ပြုံးနေကြသည် ၊ ပျော်နေကြသည် ။ သူ နှင့် အတူ ရောနှော၍ သီဆို နေကြသည် ။ အပျို လူပျို ကာလသား ကာလသမီး တို့ သည်လည်း သူ၏ သီချင်းသံ နှင့် ပျော်လာကြသည် ၊ ပြုံးလာကြသည် ၊ တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် ကြည့် လာကြသည် ။ အချစ်သွေး ကြွလာကြသည် ။ အချစ် နှင့် ပတ်သက်၍ တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ချိတ်ကြ ၊ စောင်းကြ ၊ ပြောင်ကြ ၊ လှောင်ကြ ၊ သရော်ကြသည် ။ သို့နှင့် သူတို့ သည် ထို မိန်းမပျို ၏ သီချင်းသံ ကို မကြားကြရလျှင် မစိုပြည်ကြ ၊ ပျင်းခြောက်ခြောက် ဖြစ် လာကြသည် ။ မိန်းမပျို ၏ သီချင်းသံ သည် ထို တစ်ကွင်းလုံး ရှိ လယ်သမား များ အား ပျော်စေ၏ ၊ အားဆေး ဖြစ်စေ၏ ။ ပင်ပန်းရမှန်း မသိစေနိုင်ပေ ။ သို့နှင့် ထိုနယ် ထိုရပ် ထိုလယ် ထို ကွင်း တစ်ခုလုံး တွင် အလုပ်ချိန် မှန်သမျှ ထို လယ်သမကလေး ၏ သီချင်းသံ မှာ မိုးဖွဲ ကလေးများ နှင့် အပြိုင် လွှမ်းမိုးလျက် ရှိခဲ့ပေသည် ။ ကျွန်ုပ်တို့ ၏ ရဲဘော်ကြီး သည် ထို ကွင်းသား တစ်ယောက် ဖြစ်ခဲ့၏ ။ သူ သည် ထို လယ်သူမကလေး ၏ သီချင်းသံ ကြောင့် ပျော်ခဲ့ရုံ အမောပြေခဲ့ ရုံမျှမက စွဲမက်လာသည် အထိ ဖြစ်ခဲ့လေသည် ။
ရဲဘော် သည် သူ၏ မျက်စိ ထဲ တွင် ရှေးဖြစ်ဟောင်း များ ကို မြင်၍ လာလေသည် ။
“ ကျုပ်တော့ ဗျာ အဲဒီတုန်းက လုပ်ငန်း ထဲ မှာ လုပ်နေရ လည်း ပျော်တာပဲဗျ ။ လုပ်ငန်း ပြီးလို့ မိုးချုပ် သွားလည်း ဝမ်းသာတာပဲဗျ ။ ဘာပြုလို့လဲ ဆိုတော့ ညည ကျရင် ကျုပ် က ကျုပ် ချစ်သူ နဲ့ သွားသွား တွေ့ ရတာ ကိုးဗျ ။ ဒါပေမယ့် အလကားပါပဲဗျာ ၊ ကျုပ်လေ ... ဟိုရောက်ရင် ဘာမှ မပြောဝံ့တော့ဘူး ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ် အခု ညတော့ တကယ်ပဲ ခဲထားခဲ့မိတယ် …. ”
••••• ••••• •••••
လ ကလည်း မရှိဘူးဗျို့ ။ မှောင် က လည်း မှောင်သဗျ ။ တိမ်ပုပ်တွေ ကလည်း မှိတ်တုတ် မှိတ်တုတ် ကြယ်ရောင်ကလေးတွေ ကို တောင် တစ်ခါတစ်ခါ ဖုံးဖုံး သွားကြသေးတယ် ။ ဒီလိုနဲ့ ကျုပ် ဒွေးဖော့ တို့ ငှက်ပျောပင်အုပ် ဆီ ကို လည်း ရောက်ကရော သူတို့ တဲ က ခွေးပိန်မကလေး က လည်း ထိုးဟောင်ရော ။ မကြာခင်ပဲ သူ ရောက်လာတယ်ဗျ ။ အမယ်လေး … ကျုပ် ရင်ထဲ မှာလည်း ဒိန်းဒိန်း ဒိန်းဒိန်းနဲ့ ၊ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါ တော့ အလောင်းဘုရားထုံး နှလုံးမူပြီး ကျုပ် က အရဲစွန့် လိုက်တယ်ဗျ … ။
“ ငါ င င င င ငါ … ကြိုက် မလို့ဟ .. ”
“ ဘာတုံးတော့ … ဘယ်သူ့ ကိုလဲ ”
ကဲ .. ကဲဗျ ။ ကျုပ် ဘယ့်နှယ့် ပြန်ပြောရပါ့မလဲ ။ မျက်နှာ ပူလိုက်တာဗျာ ။ သူ ကတော့ ရယ်များတောင် နေသလား မသိဘူး ။ အို …. ဒါပေမယ့်လေ ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ်စမ်း - ကဲ ။
“ ဒွေးဖော့ ”
“ ဘာတုံး … ”
ခက်လိုက်တာဗျာ .. ။ ကျုပ် ဘယ်လိုများ စွန့် ပြောရပါ့မလဲ ။ အို …. ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ခါတော့ ..
“ ဒွေးဖော့ ”
“ ဘာတုံး ”
“ ဒွေးဖော့ ”
“ ဘာတုံးတော့ .. ”
“ နင့် …. ငါ ကြိုက်တယ် ”
“ ကျုပ် သိသားပဲ ”
“ ဟင်း ... ဒါ ဒ ဒ ဒ ဒ ဒါဖြင့် နင် က ကော ”
“ အရီးလေး … ပြောပါလား ”
“ နင့် အရီး က သဘော တူပါ့မလား ”
“ နွား တစ်ကောင် နဲ့ စပါး ၅၀ တင် တောင်းရင် ဘယ်သူ့ ဖြစ်ဖြစ် ပေးစားမယ် တဲ့ ”
အဲ ... အဲဗျ .. ။ အဲဒါ ခက်တာပဲ ၊ စပါး ၅၀ ကတော့ နွေ ကျရင် လုပ်ခ ရမှာ ။ နွား တစ်ကောင် အတွက် စာဥကြီး ကို ကျုပ် ပေးနိုင်ပါ့မလား ။ စာဥ ကို ကျုပ် လိုချင်လှချည့်ရဲ့ဆိုလို့ ငယ်ငယ်ကလေး ထဲ က အဘ က အကြွေး ဝယ်ပေးသွားတာ ။ ဒီကြွေး ကျေအောင်ဆပ်ဖို့ နေ့ရော ညပါ အလုပ် လုပ်ရင်း အဘ ဟာ ပိုးထိရင်း ဆုံးခဲ့ရတယ် ။ ဒီနောက် ကျုပ် လက်ထက် မှာ ကြွေးကလေး ကျေပြီးတော့ ဒီ စာဥ ပဲ ဆွေးမျိုး ၊ ဒီ စာဥ ပဲ လုပ်ဖော်လုပ်ဖက် ၊ ဒါကို ကျုပ် မိန်းမ လိုချင်တာနဲ့ … အို … ။
“ ဒွေးဖော့ ရယ် … နွား တစ်ကောင် မပါရင် မဖြစ်ဘူးလားကွာ ”
“ တော့် မှာ စာဥကြီး လဲ ရှိသား မဟုတ်လား ”
“ ရှိတော့ ရှိတာပေါ့ကွာ ။ ဒါပေမယ့် … စာဥ က ငါ ငယ် …. ”
“ တော့် သဘောပဲတော် …. ကျုပ် ကတော့ ဘာမှ မပါလဲ မငြင်းပါဘူး ။ အရီးလေး ကတော့ ရမှာ မဟုတ်ဘူး တော့ ”
ဟုတ်တယ် ။ သူ့ အရီးလေး ကလည်း သိပ် ဆင်းရဲ ရှာတော့ ဒွေးဖော့ ပဲ အားကိုး နေရရှာတာ ၊ စာဥ က လည်း ကျုပ် လောက် နီးနီး လိမ္မာပြီး ကျုပ် နဲ့ ငယ်ငယ်လေး ထဲက အတူ ကြီးပြင်းလာခဲ့ကြ ရတာ ၊ ဒါကို ကျုပ် ဘယ့်နှယ့် လုပ်ပြီး ..
“ ကျုပ် ပြန်တော့မယ်တော် …. ”
“ ဟင် .. ဒွေး …. ဒွေးဖော့ ဒွေးဖော့ ”
ကဲ … ကဲဗျ … ကျုပ် မိုက်လိုက်တာဗျာ ။ ကျုပ် ဟာ လူ နဲ့ နွား ကို တောင် ဘယ်ဒင်း အဖိုးတန် မှန်း မသိတာ ၊ လူ က အဖိုးတန်တာပေါ့ဗျ နော် ၊ ဒါနဲ့ ကျုပ် သူ့ နောက် အပြေး လိုက် သွားတော့ သူ ဟာ သူတို့ တဲရှေ့က တင်းကုပ် ထဲ မှာ ရပ်ပြီး ငိုနေရှာတယ်ဗျ ။
“ ဒွေးဖော့ ... ”
“ ဒွေးဖော့ ... ”
“ ဒီမှာ … ဒွေးဖော့ .. ဘာလို့ ဒါလောက်တောင် ငို နေရတာလဲ ... ဟာ ... ”
“ တော် သွားပါတော် … တော် ကျုပ် ကို လာပြော မနေပါနဲ့ ။ တော် .. ကျုပ် ကို တော့် နွားကြီး စာဥ လောက်မှ တန်ဖိုးမထားတဲ့ဟာ ”
“ နေပါဦးဟ … ကြည့်စမ်း ။ ဒါနဲ့ နင့် အရီးလေး နိုးလာလိမ့်မယ် ။ တိတ်ဟာ ... ငါ က နင့် ကို ဘာမှလဲ မပြောရသေးဘဲနဲ့ ”
“ မပြောကော ဒါလောက်တောင် ခဲခဲယဉ်းယဉ်း စဉ်းစား နေရလား ၊ လူနဲ့ နွားပါတော် ။ တော် ကျုပ် ကို ကြိုက်တယ် ဆိုတာ နွား လောက်မှ မကြိုက်လို့ပေါ့ ။ ဖယ်ပါ ကျုပ်သွားမယ် ”
“ အိုကွာ ... စိတ်ချည်းပဲ ၊ ငါ က စာဥကြီး ရှိနေရင် နင့် ကို ပိုပြီး ချောင်ချောင်လည်လည် ထားနိုင်မလားလို့ နင့် ကို ချစ်လွန်းလို့ ... ငါက … အလဲ့ … ”
“ ကြည့်ပါလား … ကြည့်ပါလား ၊ ကျုပ်က အကောင်း ပြောနေတာ ။ တော် ကျုပ် ကို ကျုပ် ကို... ”
“ အို … အို … ငါ က ရှက်သွားလို့ပါဟာ ၊ ငါ လေ နင့် အတွက် ဆိုရင် စာဥကြီး တောင် မကဘူး ၊ ငါ့ တင်းကုပ်ကလေးပါ ပေးလိုက်ရပေစေ … ”
“ တော် အဟုတ် ပြော နေတာလား ”
“ အဟုတ် ... အဟုတ် … အများကြီး … အားကြီး ဆယ်ခါလောက် ဟုတ် ... ”
သူတို့ သည် ခေတ္တမျှ တိတ်ဆိတ်၍ သွားကြသည် ။ မှောင် ထဲ တွင် တစ်ယောက် မျက်နှာကို တစ်ယောက် မြင်အောင် ကြည့်ရင်း တစ်ယောက် ရင်ခုန်သံ ကို တစ်ယောက် နားထောင် နေကြဟန် ရှိသည် ။
ထို အချိန်၌ သေနတ်သံများ သည် ရုတ်တရက် နီးကပ်စွာ ပေါ်ထွက်၍ လာကြရာ ဒွေးဖော့ သည် စံညွှန်း အား လန့်၍ ဖက်လိုက်လေသည် ။ ထိုအချိန်၌ တဲ အတွင်း မှ အသံ တစ်ခု ပေါ်၍ လာပြန်သည် ။
“ ဟဲ့ … ဒွေးဖော့ …. ဒွေးဖော့ ရေ .. ”
“ တော် … ၊ ဒီမှာ အရီးလေးရေ … ”
ထို့နောက် လေသံ နှင့် ဆက်၍ ပြောလိုက်သည် ။
“ လွှတ် … လွှတ် … လွှတ်စမ်းပါ ”
“ ဟဲ့ … နင် ဘယ်ကလဲ ... ”
“ ဒီမှာ သေနတ်သံတွေ ကြားလို့ အပြင်ထွက် နားထောင် နေတယ် ”
အသံ ခပ်အုပ်အုပ်နှင့် ဆက်၍ ပြောသည် ။
“ ပြန် ... ပြန် … တော် မြန်မြန် ပြန် ၊ တော့် ကို လမ်းမှာ ကျုပ် စိတ်မချဘူး ”
“ နက်ဖြန်ခါ … လာခဲ့ဦးမယ် နော် ”
“ နေပါဦးတော် ။ မနက်မှ ကျုပ် ပြော .. ၊ ကြည့်စမ်း … သေနာကျ ၊ ကဲ … ”
••••• ••••• •••••
ဒါနဲ့ ကျုပ် လည်း ကျုပ် တင်းကုပ် ဆီ စွတ် ပြေးခဲ့တာပဲ ။ ကျုပ် အံ့သြ နေတာကဗျာ ဒီလူ တွေဟာ လိုင်ဖိုကြီးတွေ ကိုင်ပြီး သူတို့မို့ မကြောက်မရွံ့ နေရော ညရော လိုက်ပြီး ပစ်ခတ် နေကြ တယ် ။ ကျုပ်တို့ လယ်တွေ ကိုသာ ဒီလို နေ့ရော ညရော လုပ်နေကြရင် ဘယ့်လောက် ကောင်းမလဲ ။ အဲဒီလိုနဲ့ ကျုပ် လည်း ရောက်လာပြီး တင်းကုပ်တင်းထဲ လည်း ဝင်လိုက်ရောဗျို့ ကျုပ် တွေ့ လိုက် ရတာဗျာ ။ စာဥ လေ ... စာဥ သူ့ တစ်ကိုယ်လုံး ဟာ ဆန်ခါပေါက်တွေ ဖြစ်ကုန်ပါပကော ... ဗျ ။ ဒီနွားကြီး က သူတို့ကို ဘယ့်နှယ် လုပ်လို့လဲ ။ စာဥ က သူတို့ ကို လိုင်ဖိုကြီး နဲ့ တော့ ထ, မပစ်ပါဘူးဗျာ .. ကျုပ် မှာ စာဥပဲ မိတ်ဆွေ ၊ စာဥပဲ ညီအစ်ကို ၊ စာဥပဲ တိုးတိုးဖော် ရှိခဲ့တာ ၊ စောစောက ဆိုရင် သူ့ကို ဒွေးဖော့ နဲ့ တောင် မလဲရက်ဘူး ။ ကျုပ် … ကျုပ် ရွာထဲ သွားမယ် ၊ သူကြီး ကို တိုင်မယ် ။
••••• ••••• •••••
ဒါနဲ့ ကျုပ် လည်း ရွာ ထဲ ကို ရောက်ရော ရွာထဲမှာ စုရုံးစုရုံးနဲ့ လက်စသ,တ်တော့ ကျုပ် စာဥကြီး ကို ပစ်သ,တ်တဲ့ အကောင်တွေနဲ့ တူတယ် ။ တောက် … ဒါပေမယ့် ကျုပ် ဘယ့်နှယ်မှ မလုပ်ဝံ့ဘူးဗျာ ။ ဘယ် လုပ်ဝံ့မလဲ သူတို့ လက်ထဲ မှာ လိုင်ဖိုကြီးတွေ နဲ့ဗျ ... ။
စံရွှန်း သည် ထိုသို့ တွေးတောရင်း လူအုပ်ကြီး အနီးသို့ ရောက်သွားသည် ။ မီးတုတ် မီးစည်းများ နှင့် ဝိုင်းနေသော လူအုပ်ကြီး ၏ အလယ်တွင် ရဲဘော် တစ်ယောက် သည် အာဘော် အာရင်း သန်သန် နှင့် တရားဟော ၍နေသည် ။
“ ဖက်ဆစ်အစိုးရ အောက်ကို ရောက်နေကြတဲ့ ခင်ဗျားတို့ ကို ကယ်တင်ဖို့ ကျုပ်တို့ ရောက် လာကြတာပဲ ... ”
သူ ပြောတဲ့ ဖက်ဆွပ်အစိုးရ ဆိုတာ ဘာကို ခေါ်ပါလိမ့် ၊ ကျုပ်တို့ က ဘာများ ဖြစ်နေလို့ ပါလိမ့် ၊ ကယ်တင်တယ် ဆိုတာ ဘယ်လို လုပ်မှာတုန်း ၊ ဘာဖြစ် နေလို့များ ကယ်တင် နေချင်ကြပါလိမ့် ၊ စံရွှန်း မှာ လိုက်၍ မမီသော ဉာဏ်ဖြင့် တွေးနေသည် ။
ထိုအချိန်၌ ဒွေးဖော့ သည် လူအုပ် ကြားထဲမှ တိုးကာ စံရွှန်း အနီးသို့ ရောက်လာ၍ စံရွှန်း အား ခေါ်လိုက်သည် ။
“ ကိုရင် စံရွှန်း ... ”
စံရွှန်း လှည့် ကြည့်လိုက်သော အခါ ဒွေးဖော့ သည် ဆက်၍ မပြောနိုင်ဘဲ မျက်ရည်များ ဖြင့် ဆို့၍ နေလေသည် ။ စံရွှန်း က အံ့အားသင့်ရာ မှ ယုယစွာ မေးလိုက်သည် ။
“ နင် … နင် … ဘာဖြစ်လာလဲ ... ဟင် ... ”
“ သူပုန်တွေ အရီးလေး တို့ကို သ,တ်သွားပြီ ၊ ကျ … ကျ … ကျုပ် မနည်း ပြေးလာရတယ်တော့ ... ”
စံရွှန်း သည် ဘာမျှ မပြောနိုင်ဘဲ ရှိုက်၍ နေသော ဒွေးဖော့ ၏ ပခုံး ကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ငေးမိနေ၏ ။ သူတို့ နားထဲ တွင် တပ်နီရဲဘော် ၏ တရားသံ ကို ပြတ်တောင်း ပြတ်တောင်း ကြား နေကြရသည် ။
“ တကယ်ဆိုတော့ ခင်ဗျားတို့ ဟာ အင်မတန် သနားစရာ ကောင်းတယ် ။ အခု ကြည့်စမ်း ငနု အစိုးရ လက်အောက် က နေပြီး သွေဖည်တဲ့ ခုနက ရဲဘော်ဖြူ နဲ့ အလံနီတွေ လက်ထဲ ရောက်ကြ တော့မလို့ ။ ကျုပ်တို့ ကွန်မြူနစ်တွေ သာ ဟောဒီ ကော်သူလေး ရဲဘော်တွေ နဲ့ အတူ တွဲပြီး ဒီအချိန်မှာ ဒီ ရွာ ထဲ ကို ရောက်မနေ မိကြရင် ခင်ဗျားတို့ ဟာ ရွာ အပြင် က လူတွေ ခံစားလိုက်ကြရ သလို တစ်ရွာ လုံး .. ”
တပ်နီရဲဘော် သည် စကား ကို ဆက် မပြောဘဲ စုတ်သပ်လိုက်သည် ။ ထို့နောက် ခဏ ရပ်နားပြီးမှ ဆက်ပြောပြန်သည် ။
“ ဒါပေမယ့် မပူကြနဲ့တော့ အခု ကျုပ်တို့ ရှိတယ် ၊ နောက်ကိုလဲ ကျုပ်တို့ ကွန်မြူနစ်တွေ ရဲ့ မဟာမိတ် ဟောဒီ ကော်သူလေး ရဲဘော်တွေ ဟာ အခြေအနေ အရ ကူမင်တန် တရုတ်ဖြူတွေ နဲ့ လဲ ပေါင်း ထားတယ် ။ ကူမင်တန်တွေ ဆီက လက်နက်တွေ ရတဲ့ နေ့မှာ ငနု အစိုးရ အပါအဝင် ကျုပ်တို့ ရဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက် အားလုံး အပြီးတိုင် ချေမှုန်းရမှာပဲ ”
စံရွှန်း က ငေးနေရင်း ပြောလိုက်သည် ။
“ သူတို့က ငါ့ စာဥကြီး နဲ့ အရီးလေး ကို သ,တ်သွားကြတဲ့ အကောင်တွေ ရွာ ထဲ မဝင်နိုင်အောင် လာစောင့်ပေးကြတာပဲ ”
ရဲဘော် က ဆက်၍ ပြောနေသည် ။
“ ဒီကောင်တွေ ဟာ ဒီအတိုင်း နေမှာ မဟုတ်ဘူး ။ နောက် တစ်ကြိမ် ထပ်လာကြလိမ့်ဦးမယ် ။ အဲဒီတော့ ခင်ဗျားတို့ အသက် အိုးအိမ် ကို လုံခြုံစေချင်ကြရင် ကျုပ်တို့ နဲ့ အတူ ရောပြီး ကာကွယ်ကြ ။ ခင်ဗျားတို့ ကို လက်နက်တွေ ပေးမယ် ။ ဒါပဲ ... ”
စံရွှန်း က ဒွေးဖော့ ပခုံး ကို ဖျစ်ညှစ်ရင်း စိတ်အားကြီးစွာ နှင့် ပြောလိုက်သည် ။
“ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ကွာ ငါတော့ သူတို့ ပေးတဲ့ လိုင်ဖိုကြီး ကို ကိုင်မယ် ”
••••• ••••• •••••
အခုလေ .. ခု မနက်တော့ ... ကျုပ် လိုင်ဖိုကြီး ကိုင်ပြီး ရွာပြင် မှာ ကင်းစောင့် နေရပြီဗျ ။ ကျုပ်တို့ ရဲ့ ပစ်ကျင်း ထဲ မှာတော့ ဒွေးဖော့ ရယ် ... မယ်မှုတ် ကယ် ... စံလှ ရယ် ... ကျုပ် ရယ်ပေါ့ ။ ကျုပ်တို့ ဘေးမှာ လည်း ရွာသားတွေ ဒီလိုပဲ .. ။ ကွန်မြူနစ်တွေ ကတော့ ရွာ ထဲ မှာ စောင့်တယ် ... ။
ညနေလည်း စောင်းရောဗျို့ ဖောက်ထိုင်း ....ရွှီး ... ဆိုတဲ့ အသံတွေနဲ့ အတူ ဒွေးဖော့ နဲ့ မယ်မှုတ် ကတော့ သမ္ဗုဒ္ဓေ ရွတ်လို့ ၊ ကျုပ် မှာလည်း မျက်စိတွေ ပြာသွားတာပဲ ။
“ ဟေ့ကောင် … ပစ်လေကွာ ... မင်း အဘတွေ လာ နေကြပြီ ”
“ အို … ကျုပ် စာဥကြီး ဆန်ခါပေါက် ဖြစ်သလို ဒင်းတို့ လည်း ဖြစ်ရော့လဟယ် ... ”
ကျုပ် လည်း ဗျို့ လှုပ်လှုပ် မြင်ရာ စွတ် ပစ်လိုက်တော့ တာပဲ ၊ သေသေချာချာ တောင် မကြည့်ဝံ့ဘူး ။
“ ကြည့်စမ်း ... ကိုရင်စံရွှန်း ... တော် အရမ်း ... ”
“ အသာ နေစမ်းဟေ့ … ဒွေးဖော့ … ”
“ ဟော … ဟောတော့ … သေပါပြီတော် ၊ တော် ဘယ့်နှယ် လုပ်တာလဲ ၊ အဲဒါ တော်တို့ ကျုပ်တို့ ရဲ့ ကျောင်းဆရာ ဦးကြီးချစ်ခင် တော့ ၊ အို … တော်တို့ မပစ်ကြနဲ့ တော့ ဟိုမှာ ကြည့်စမ်း ... ကိုရင်သာညို တို့ ၊ အရီးဖိုးမှိန် တို့ .. ”
ဒွေးဖော့ က ပြောပြောဆိုဆို နှင့် စံရွှန်း ကို ဝင်ဆွဲ လိုက်သည် ။
“ အသာနေစမ်းပါ ဒွေးဖော့ ရာ … ငါ့ စာဥကြီး ဆန်ခါပေါက် ဖြစ်သွားသလို ဒင်းတို့ ... ”
စံရွှန်း သည် ဒွေးဖော့ ကို လက်နှင့် ဖယ်လိုက်၍ ဒွေးဖော့ လဲသွားစဉ် ပစ်ရန် ထပ်ချိန်နေသည် ။ ဒွေးဖော့ သည် လဲသွားရာမှ ထ၍ ရှေ့သို့ လှမ်းကြည့်ပြီးလျှင် စံရွှန်း ၏ သေနတ် ကို အတင်း ဝင်လုရင်း လှမ်း အော် လိုက်သည် ။
“ အရီးဖိုးမှိန် … ကိုရင်သာညို ၊ ဒီမှာ ကိုရင်စံလှ တို့ ၊ ဒွေးဖော့ တို့ ၊ မယ်မှုတ် တို့ ၊ ကိုရင်စံရွှန်း တို့တော့ …. ”
ထိုသို့ အော်နေစဉ် ဒွေးဖော့ ကို သေနတ်မှန်ပြီး လဲသွားရာ စံရွှန်း သည် ဒွေးဖော့ အား စိုးရိမ်စွာ လှည့်ကြည့်လိုက်သည် ။ စံလှ က သေနတ်မောင်း ကို တင်၍ ဒေါသဖြင့် ရှေ့သို့ လှမ်း၍ ပစ်လိုက်သည် ။ ဒွေးဖော့ သည် လူးလဲထရင်း သေနတ်ထိ သွားသော သူ ၏ လက်မောင်း ကို ပွေ့ပိုက်ကာ ရှေ့သို့ ကြည့်မိ ရာမှ သံကုန် အော်လိုက်သည် ။
“ အား … ေ သပြီ ၊ အရီးဖိုးမှိန်ကြီး သေပြီ ၊ ကိုရင်စံလှ ဒါ တော့် စာရင်းဒိုင်ကြီး မဟုတ်လား ။ တော့် အမေ အဖေ ထက် ကောင်းသေးဆို ။ တော် ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ ။ သရဲတစ္ဆေ ပူးနေသလား ။ ကိုရင်စံရွှန်း ... တော် မပစ်နဲ့ … တော့်ကို ... ”
ထိုအချိန်၌ ဘေးပစ်ကျင်း မှ လူ တစ်ယောက် ကူးလာရင်း စံရွှန်း ၏ ဘေးမှ နေရာ ဝင်၍ ယူလိုက် ပြီးလျှင် ဒွေးဖော့ အား မေး လိုက်သည် ။
“ ဟဲ့ … ဒွေးဖော့ ... ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ ဟ ”
“ မတွေ့ဘူးလားတော့ .. ကျုပ်တို့ နဲ့ တစ်ကွင်း ထဲ နေ့တိုင်း အလုပ် အတူတူ လုပ်နေကြတဲ့ အရှေ့ရွာ က လူတွေ ကို ပစ်ပစ်ချနေတာ ”
“ ဟာ ... ဒီ ဗိုင်းတာမ ဟာ ရူးနေပါပြီ ”
“ ကျုပ် ရူးသလားတော့ ... ဟိုမှာပဲ သေသေချာချာ လှမ်းကြည့်... ”
ဒွေးဖော့ သည် ပြောရင်း တစ်ဖက်သို့ မြင်လိုက်ရာမှ လှမ်း အော်လိုက်သည် ။
“ ဟဲ့ … စံခ … စံခ ... ဒီမှာ နင့် အစ်ကို ကိုရင်စံလှ ရှိသတဲ့ ... ကာလနာရဲ့ ၊ နင် ဘာလို့ တို့ကို ပစ်နေရတာလဲ ဟင် ၊ စံခ .. ပြောတာမရ ... ကိုရင်စံလှ .. တော် ပြန်မပစ်နဲ့ ၊ ဟိုဟာ တော့် ညီ အရင်းခေါက်ခေါက် မဟုတ်လား ၊ တစ်နေ့တုန်း ကတော့ တော့် ညီကလေး ကို ရှင်ပြုချင် လို့ဆို ၊ တော် မပစ် ။ အမယ်လေး ... အမယ်လေးတော် ... ဟဲ့ စံခ ရဲ့ ခွေးလောင်းရဲ့ သေခြင်းဆိုးရဲ့ ၊ နင် ပစ်လိုက်တာ နင့် အစ်ကို အရင်းခေါက်ခေါက် ကို မှန်သွားပဟဲ့ ၊ ကာလနာရဲ့ ၊ အို ... တော် ပြန်မပစ် ရဘူး .. ပြန်မပစ် ... ”
“ ဒွေးဖော့ ရေ … နင်တို့ ကို မပစ်စေချင်ရင် အစ်ကိုကြီးတို့ ကို လက်နက်ချ ခိုင်း ဟ .. ”
“ ဟဲ့ … သေခြင်းဆိုးရဲ့ ၊ နင့် အစ်ကို နဲ့ နင်နဲ့ ဟာ ဘယ်တုံးက ရန်သူ ဖြစ်နေလို့လဲဟဲ့ ၊ တစ်နေ့က တွင် တို့ တဲကို အတူတူ လာကြသေးတယ် မဟုတ်လားဟဲ့ ... ”
ထိုအသံ နှင့် အတူ စံလှ က ပြောဆို ကြိမ်းဝါးရင်း ဒဏ်ရာရနေရာ မှ ပြန် ပစ်လိုက်သည် ။
“ ခွေး … ခွေး … ခွေးကောင် … ၊ ကဲ … ချပကွ လက်နက်ကြီး .... ”
“ အမယ်လေး …. အမယ်လေးတော် … တော် ဘယ့်နှယ် လုပ်လိုက်တာလဲ ၊ ဒါ တော့် ညီလေး ကို ရှင်ပြုလိုက်တာပဲလား ။ ပေးစမ်း … တော့်သေနတ် … ကဲ … တော်တို့ ရူးနေကြ သလား .. ဘီလူးစီး နေကြသလား ၊ ကိုရင်စံရွှန်း … ပေးစမ်း တော့် သေနတ် ၊ ကဲ … သွားကြ ရော ”
ဒွေးဖော့ သည် သေနတ်များ ကို လုယူ၍ ပစ်ကျင်းရှေ့ ခပ်လှမ်းလှမ်း သို့ ပစ်လိုက်ပြီး နောက် မိမိအား ဒေါသဖြစ်စွာ နှင့် ကြည့်လျက် ရှိသော သာဇ ၏ သေနတ် ကို သွား၍ လုပြန်သည် ။
“ ကိုသာဇကြီး … ပေးစမ်း … တော့် သေနတ် ”
“ ဟယ် … ဒီဂန်းမဟာ .. နင် … ငါတို့ ကို သေအောင် သ,တ်နေတာ ၊ နင့် ကို ငါ အရင် ပစ်သ,တ်မဟ ”
“ ပစ်လိုက်ပါတော် … တော် ပစ်လိုက်စမ်းပါ ၊ ကျုပ်က သ,တ်နေတာလား … တော်တို့ချင်းသ,တ်နေ ”
ဒွေးဖော့ သည် ရန်တွေ့ နေရာမှ မျက်နှာ ပျက်သွား၍ သာဇ ကို အားယူလျက် လှမ်းပွေ့ လိုင်သည် ။
“ ကိုရင်သာဇ... ကိုရင်သာဇ … တော် ကျုပ် ကို ပစ်မလို့ဆို မပစ်တော့ဘူးလား ဂွတို တို့ ၊ ကိုရင်သာညို တို့ … တော်တို့ ဘီလူးစီး နေကြသလား ရူးနေကြသလားတော့ .. ။ ဒီမှာလေ တော်တို့ ပစ်ချလိုက်တဲ့ တော်တို့ ယောက်ဖကြီး ၊ တော်တို့ သူငယ်ချင်းကြီး ။ အခု တော်တို့ နှမ … ကလေး ငါးယောက် နဲ့ မုဆိုးမ ဖြစ်တော့မယ် ၊ ကဲ … ကောင်းကြသေးရဲ့လား ၊ တစ်ရပ် ထဲ ၊ တစ်မြေ ထဲ ၊ တစ်ကွင်းတည်းသားချင်း ဘာမှလဲ မဖြစ်ကြပဲနဲ့တော် … ”
ဒွေးဖော့ ၏ ရင်ခွင် ထဲ မှ … သာဇ က .. အားနာစွာဖြင့် ပြောလိုက်သည် ။
“ ရော့ … ရော့ … နင်လိုချင်တဲ့ သေနတ် ၊ ငါတော့ ... မှားမိပြီ ၊ ဒီလူတွေ ကို နင် ပဲ ... ”
“ ဟုတ်ကဲ့လား … တော့ ... ။ ေ သခါမှ တော် မှားမှန်း သိသတဲ့လား ။ ဟောဒီမှာ ဂွတို တို့ ... စံခ တို့ ၊ ကိုရင်သာညို တို့ ရေ … တော်တို့ ယောက်ဖကြီး က ေ သခါနီး မှ မှားမှန်း သိပတဲ့တော့ ”
ဒွေးဖော့ ပြောနေရာမှ မတ်တတ် ရပ်လိုက်ရာ စံရွန်း တို့ ငိုင်လျက် ဒွေးဖော့ အား ကြည့်နေ ကြသည် ။ ရန်သူ့ဘက် နှင့် ဒွေးဖော့ ဘက်က လူများလည်း သေနတ်ကို ဆုပ်လျက် ငေးကြည့်နေ ကြသည် ။
“ တော်တို့ ဒါလောက်တောင် ပစ်ချင်ကြရင် ကျုပ်ကို ဝိုင်းပစ်လိုက်ကြစမ်းပါ ။ ဘယ့်နှယ်တော် မနေ့က အတူတူ လယ် ထဲ မှာ အလုပ်လုပ်နေကြပြီး ဒီနေ့တော့ တစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် သ,တ်နေကြသတဲ့ ။ ကျုပ်တို့ က ရန်သူတွေ ကျုပ်တို့ ရွာ လာပြီး တိုက်ကြလိမ့်မယ် ဆိုလို့ အဟုတ် မှတ်လို့ ၊ တော်တို့ ဟာ ကျုပ်တို့ နဲ့ ရန်သူတွေ ပဲလား ၊ တော်တို့ နဲ့ ကျုပ်တို့ တစ်ကွင်းထဲ သားတွေပဲ မဟုတ်လား ။ ဘယ်တုန်းက ဘာဖြစ်ခဲ့ကြဖူးလို့လဲ ”
ထိုသို့ ပြောနေစဉ် တစ်ဖက်ရှိ အရပ်သား တွေ ကြားထဲမှ ယူနီဖောင်းဝတ် တစ်ယောက် သည် ဒွေးဖော့ အား သေနတ်နှင့် ချိန်နေရာ ဘေးတွင်ရှိ အရပ်သားများ က ရွံရှာသော မျက်နှာ နှင့် ဝိုင်းဝန်း၍ ကြည့် နေကြသည် ။
သေနတ်သံ နှင့် အတူ ဒွေးဖော့ လဲကျသွားရာ လယ်သမားများ သည် ထို ယူနီဖောင်းဝတ် ရဲဘော်ဖြူ အား ဝိုင်းဝန်း ရိုက်နှက်ကြတော့သည် ။
စံရွှန်း သည် ဒွေးဖော့ အား ပြေး၍ ပွေ့လိုက်၏ ။ ဒွေးဖော့ သည် စိတ် ၏ အရှိန် ဖြင့် စံရွှန်း ကို အားပြု၍ ထကာ ဆက်လက် အော်ဟစ် ပြောဆို၍ နေလေသည် ။
“ ပစ်ကြပါ … ထပ် ပစ်လိုက်ကြစမ်းပါ ၊ ကျုပ် ကျေနပ်ပါတယ် ။ တော်တို့ ထွန်တုံး ထွန်တံ ကိုင်နေကြတုန်းက ကျုပ် ဟာ လယ်ကွင်း ထဲ မှာ သီချင်း ဆိုပြီး ဖြေဖျော်ခဲ့တယ် မဟုတ်လား ။ အခု တော်တို့ လိုင်ဖိုကြီးတွေ ကိုင်နေတဲ့ အချိန်မှာ ကျုပ်က တော်တို့ပစ်တာခံပြီး ဖြေဖျော်ရဦးမှာပေါ့ ။ ကျုပ် လေ … ကျုပ် … ေ သရ မှာ ကို ဝမ်းမနည်းပါဘူး ။ ကျုပ် ဝမ်းနည်းတာ က တော်တို့ အခုလို လိုင်ဖိုကြီးတွေ ကိုင်ပြီး အချင်းချင်း ပစ်သ,တ်ကုန်ကြတော့ လယ်တွေ ထဲမှာ တေးသံတွေ တိတ်ပြီး လုပ်သူ မရှိဘဲ ဖြစ်နေကြရမှာ ၊ အဲဒါ ကျုပ် ဝမ်းနည်းတာပဲ ။ ကျုပ် လေ သေပြီးတဲ့ နောက်တောင် ကျုပ်တို့ လယ်တွေ ထဲမှာ ပျော်ခဲ့ကြရတာတွေ ကို မမေ့ဘူးတော့ ။ တော်တို့ ကတော့ အခု လိုင်ဖိုကြီးတွေ ကိုင် လိုက်ရရုံ နဲ့ မေ့သွားကြတယ် ။ မေ့ကြပါ ၊ မေ့ကြပါ ၊ ဒါပေမယ့် တော်တို့ သတိရ လာအောင် လယ် ထဲ က တေးသံကလေးတွေ ကို ကျုပ် မသေခင် ဆိုပြသွားဦးမယ် … တော့ … ”
နှစ်ဖက်သော သူများ ၏ မျက်နှာ တို့သည် စိတ်မချမ်းမြေ့ခြင်း ၊ နောင်တရခြင်း တို့ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းလျက် ရှိကြသည် ။ သူတို့ ၏ နားထဲ တွင် ဒွေးဖော့ ၏ သီချင်းသံ သည် ကြေကွဲစရာ ဝင်လာ လေသည် ။ သူတို့ သည် နှစ်ယောက် တစ်တွဲ ၊ သုံးယောက် တစ်တွဲ ထ, လာကြကာ သူတို့၏ လက် ထဲမှ သေနတ်များ ကို စိတ်နာကြည်းစွာနှင့် လွှင့်ပစ် လိုက်ကြသည် ။ ထို့နောက် ဝိုင်းဆို အပိုဒ် တွင် တဖြည်းဖြည်း ရော၍ ဆိုမိကြရင်း ဒွေးဖော့ ရှိရာသို့ ဝိုင်းလာမိ ကြလေသည် ။
သူတို့ သည် ဒွေးဖော့ ကိုယ်တိုင် ဆက် မဆိုနိုင်ဘဲ ငြိမ်သက် သွားသည် ကို မသိရှာကြပါ ။
စံရွှန်း သည် ဒွေးဖော့ ကို ငုံ့ကြည့် နေရာ မှ ဘေးတွင် သီဆို နေကြသော လယ်သမားများ အား မျက်နှာငယ်ငယ် နှင့် မော်ကြည့်လျက် ရှိလေသည် ။
••••• ••••• •••••
“ အဲဒီလိုနဲ့ပေါ့ဗျာ … ယူကျုံးမရ ဖြစ်နေကြတုန်း အစိုးရ တပ်မတော် လဲ တက်လာရော နှစ်ဖက် စလုံးက ဂြိုဟ်ကောင် မောင်သောင်းကျန်း တို့ လဲ ပြေးကုန်ကြတော့တာပါပဲ ”
စံရွှန်း သည် မော့ကြည့်လျက် ရှိရာ ဘေးလူများ သည် ဒွေးဖော့ ငြိမ်သက်နေကြောင်း ကို တဖြည်းဖြည်း သိလာကြသည် ။ သီချင်းသံ သည်လည်း တဖြည်းဖြည်း ရပ်၍ သွားသည် ။ စံညွှန်း သည် နှုတ်ခမ်း ကို တင်းတင်းစေ့ကာ ခေါင်းကို ငုံ့ချလိုက်၏ ။ အဘိုးအို တစ်ယောက် က အသံကြီး တုန်တုန်နှင့် ပြောပြီး ညည်း လိုက်လေသည် ။
“ ကျေးဇူးရှင်မကြီးရယ် … အဘ တို့လဲ သတိရကြပါပြီကွယ် ”
မယ်မှုတ် ၏ ကျိတ်၍ ရှိုက်လိုက်သော အသံ သည် ငြိမ်သက် နေသော လယ်သမားများအား လွှမ်းမိုး၍ သွား၏ ။
••••• ••••• •••••
စကား ပြောနေသော ရဲဘော် သည် ခေတ္တမျှ ငေးစိုက်၍ နေလေသည် ။ ထို့နောက် အောင့်ထားသော အသက် ကို မှုတ်ထုတ် လိုက်ကာ ဆက်၍ ပြောပြန်သည် ။
“ အဲဒီက စပြီး ကျုပ် ဟာ အစိုးရစစ်တပ် ထဲ ကို ဝင်လာတာပါပဲဗျာ ၊ ဒွေးဖော့ ရဲ့ အကြွေး ကို ဆပ်နေတယ် ဆိုပါတော့ ၊ ကျုပ် လေ … လယ်သမားတွေ ကို နှိပ်စက်သူ မှန်သမျှ သေသည့် တိုင်အောင် လက်စား ချေမယ် ”
နားထောင် နေသော ရဲဘော် သည် သစ်ပင် ကို မှီရင်း အတော် နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော် နေလေပြီ ။
⎕ ရန်ကုန်ဘဆွေ
📖 ရန်ကုန်ဘဆွေ ဝတ္ထုတိုများ
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
