မလှိုင်သီတာ

 

❝ မလှိုင်သီတာ ❞

“ ဒုံးပျံခေတ် ×× ဂြိုဟ်တုခေတ် ×× အသံထက်မြန်တဲ့ခေတ် ×× ဓာတ်ပုံမှာ ×× မလှိုင်သီတာတို့ခေတ် ”

ပွဲဈေးတန်း မှာ လူတွေ က ကြိတ်ကြိတ်တိုး ။

ချားရဟတ် မှာ ဖန်မီးချောင်း ရောင်စုံ ဆင်ထားတယ် ။ ရဟတ် လည် ချိန်မှာ မီးချောင်းအရောင် အစိမ်း ၊ အနီ ၊ အပြာ တွေက ပန်းစကြာ မှန်ပြောင်း ထဲက ရှုခင်း လို ရောင်စုံဖြာ နေပါတယ် ။

မြင့် ရာ က နိမ့် သွားတဲ့အခါ ရဟတ်စီးတဲ့ မိန်းကလေး တွေ အသည်း အေးလို့ စူးစူးဝါးဝါး အော်သံတွေ က ညံ နေတယ် ။ ဒီ အသံတွေ ကြား မှာ အသံချဲ့စက် သီချင်းသံ က လည်း အပီ ။

“ စကိုင်းနက်ခေတ် ×× အာကာသခေတ် ×× အသံထက်မြန်တဲ့ခေတ် ×× ဓာတ်ပုံခေတ် ×× မလှိုင်သီတာတို့ခေတ် ×× လူတိုင်းလာလို့ချစ် ”

သီချင်း က မြူးမြူးကြွကြွ ၊ သီဆိုသူ တွေ ကလည်း သူ့ ခေတ် သူ့ အခါ မှာ နာမည်ကျော် တွေ ဖြစ်တဲ့ ဗစ်တာခင်ညို ၊ ဇော်မင်းလေး ၊ သန်းမြတ်စိုး ၊ တော်မီ ကျော်နိုင် ၊ လေးလေးနွယ် တို့ အဆိုတော် ပေါင်းစုံ ၊ တီးခတ် တာ က အယ်လ်ပီဂျေ ။

တော ဘုရားပွဲ ပေမယ့် သီချင်း ထဲ က အကြောင်းအရာ က ဆန်းသစ် ခေတ်မီ နေတယ် ။ စကိုင်းနက် ၊ အာကာသ သုတေသန စခန်း ၊ အသံ ထက် မြန်တဲ့ ယာဉ်ပျံတွေ ။

“ မလှိုင်သီတာ ကို လူတိုင်းချစ် ×× ဓာတ်ပုံ ဆိုရင် နံပါတ်တစ် ”

သီချင်း က ပွဲဈေးတန်း ဓာတ်ပုံဆိုင် က ဖွင့်နေတာ ။ ပွဲဈေးတန်းမှာ ဓာတ်ပုံဆိုင်တွေ အများကြီး ၊ မလှိုင်သီတာ ၊ မသီတာဝင်း ၊ ဝင်းသီရိ ၊ ကြေးမုံဝင်း ၊ မိုးနတ်မယ် ၊ ရွှေစင် စသည်ဖြင့် ဆိုင်တန်းရှည်ကြီး ။

ဓာတ်ပုံဆိုင် က ဖြစ်ကတတ်ဆန်းတွေ မဟုတ်ဘူး ။ သုံးထပ်သား တွေ ၊ ဖိုက်ဘာချပ် တွေ ၊ သံပန်းတွေ နဲ့ အပီအပြင် တကယ့် တိုက်အိမ် လို ခမ်းခမ်းနားနား ဆင် ထားတာ ၊ မှန်ပြတင်း နဲ့ ဇာခန်းဆီး နဲ့ ၊ အတွင်း မှာ လည်း ဗီရို ၊ တီဗွီ ၊ ဆက်တီ ၊ ဆိုဖာ တွေ ခင်းကျင်း ထားတယ် ။

တကယ့် ဆိုင်ကယ် ၊ တကယ့် ကား တွေ လည်း ရှိတယ် ။ ရွှေပွဲလာ တွေ က ပွဲဈေးတန်း ဓာတ်ပုံဆိုင်တွေ မှာ ပို့စ် အမျိုးမျိုး ပေးပြီး ဓာတ်ပုံ တွေ ရိုက် ကြတယ် ။

ဒီနေ့ ဒီဂျစ်တယ်ခေတ် မှာ လည်း ပွဲဈေးတန်း ဓာတ်ပုံဆိုင် တွေ ရှင်သန် နေဆဲ ဖြစ်တယ် ။ ပွဲဈေးတန်း ဓာတ်ပုံလုပ်ငန်း ကို နှစ်ပေါင်း ၃ဝ ကျော် တဲ့ အထိ အောင်အောင်မြင်မြင် လုပ်ကိုင် နေတဲ့ မလှိုင်သီတာ ဓာတ်ပုံတိုက် ကို တည်ထောင်ခဲ့သူ ဦးစန်းမောင် ကို မလှိုင်မြို့ က သူ့ အိမ် မှာ တွေ့ဆုံပြီး စကား ပြော ဖြစ်တယ် ။

ပွဲဈေးတန်း မှာ ဖွင့်တဲ့ သီချင်းတွေ ကို ပြန်ဖွင့်ပြီး ကျွန်တော် တို့ နားထောင် ကြတယ် ။ သီချင်း က သင်္ကြန်ဒိုးလေး တဲ့ ၊ ဇော်မင်းလေး ဆိုထားတာ ။

“ သီတာကို ဝင်လာပါ xx ဆီးလို့ကြိုလှည့်မှာ
အပြေးကလေးပဲ လှမ်းခဲ့ပါ xx ”

“ သာမန် သူလို ငါလို ဓာတ်ပုံဆရာ တစ်ယောက် အနေ နဲ့ ကိုယ့် မြို့မှာပဲ ကိုယ် နေရင်တော့ သာမန် လောက်ပဲ ဖြစ်မှာပေါ့ ။ ကျွန်တော့် ပင်ကို စိတ် က စောစော ပိုင်း က တော့ သူ ချရင် ကိုယ် ချမယ် ။ သူ သွား သလောက် ကိုယ် လိုက်မယ်ပေါ့ ။ ( ပြိုင်ဘက် ) ဦးဘညွန့် တို့ က ကိုယ့် ထက် နှစ်နှစ် ၊ သုံးနှစ် စောတယ်လေ ၊ သူ ဘာ လုပ်ရင် ကိုယ် ဘာလုပ်မယ် ဆိုတာမျိုးပေါ့ ”

အခန်းထဲ မှာ ဖွင့်ထားဆဲ သီချင်းသံ ကို လည်း ကြားနေရတယ် ။

“ လုပ်မယ် ။ ဦးဘသိန်း ရဲ့ ရီကောဒင်း ကောင်းတယ် ။ အယ်လ်ပီဂျေ ကောင်းတယ် ၊ ချမယ် ၊ သီချင်း ကို သုံးလ လောက် ကြိုပြီး subject တွေ ပေးထား တယ် ။ ဒါတွေ ဒါတွေ ပါချင်တယ် ”

သီချင်းတွေ က တစ်ပုဒ် ပြီး တစ်ပုဒ် ပြောင်း သွားတယ် ။ ဦးစန်းမောင် နဲ့ ကျွန်တော် လည်း အတိတ် ကို ပြန်လည် လွင့်မျော သွားကြပါတယ် ။

“ ( ပြိုင်ဘက် ) ဦးဘညွန့် မရှိတော့တဲ့ အချိန်မှာ ဆက် လုပ်တဲ့ သူ့ သား တွေ နဲ့ ကျွန်တော် နဲ့ ရင်းရင်းနှီးနှီး လက်တွဲတယ် ”

ပြိုင်ဘက် ကောင်းတွေ ရှိနေတာ ဟာ နှစ်ဦးနှစ်ဖက် တိုးတက်ဖို့ ဖြစ်စေ တယ်လို့ ကျွန်တော် မှတ်ချက် ပေးတာ ကို ဦးစန်းမောင် က သဘောတူတယ် ။

“ အဲဒါကြောင့် ဦးဘညွန့် တို့ကို ကျေးဇူးတင်တယ် ။ သူ က ကိုယ့်ထက် အတွေ့အကြုံ များတော့ သူ ဘာလုပ်ထားသလဲ ။ သူ့ ထက် သာအောင် ကိုယ် ဘာလုပ်မှာလဲ ၊ အဲဒါမျိုး ရှိတာပေါ့ ”

ကျွန်တော် က အတိတ် ကို ပြန် ကောက်တယ် ။

“ အဖေ ဆုံးတော့ ကျွန်တော် ကျောင်း ဆက် မနေနိုင် တော့ဘူး ။ အသက် ၁၆ နှစ် အရွယ် မှာ မိတ္ထီလာ က ရန်ကုန်ဓာတ်ပုံတိုက် ဆရာဦးရှင် ဆီမှာ ဓာတ်ပုံပညာ သင်တယ် ။ ၁၉၅၈ ၊ ၅၉ ၊ ၆၀ သုံးနှစ် ကျွန်တော် သင်တယ် ၊ ကျွန်တော် က ဘာ စိတ်ဝင်စားသလဲ ဆိုတော့ အမေချာ ( amateur - အပျော်တမ်း သမား ) လိုင်း ၊ အဲဒီ ခေတ် က ဝမ်းတွမ်တီး ကင်မရာလေးတွေ ပေါ်ခါစ ၊ နယ်ပိုင် ဝန်ထောက် နဲ့ အတူ မိတ္ထီလာပန်းခြံ ထဲမှာ အောက်ဒိုးတွေ ဘာတွေ ရိုက်တယ် ”

“ ဆရာ က သင်ပေးသလား ”

“ ဆရာ သင်ပေးတာ က အင်ဒိုး ၊ သုံးနှစ် နေတော့ မြင်းခြံ က သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် က ဓာတ်ပုံဆိုင် ထောင်ပြီး ကျွန်တော့် ကို တွဲလုပ်ဖို့ ခေါ်တယ် ၊ လှထွန်း ဓာတ်ပုံတိုက် ဆိုပြီး လုပ်တယ် ”

“ အောက်ဒိုး ရိုက်သေးလား ”

“ ကင်မရာလေး တစ်လုံး ငှားပြီး စက်ဘီးလေး တစ်စီး နဲ့ ရွာတွေ က အလှူ တွေ မင်္ဂလာဆောင် တွေ လိုက် ရိုက်ရတာ ။ ရွာ တွေ မှာ ဓာတ်ပုံ ရိုက်တဲ့ အလေ့အကျင့် က လည်း နည်း သေးတယ် ။ ဓာတ်ပုံရိုက်ခ ကလည်း ဘာမှ မရဘူး ။ ငွေ ကလည်း တန်ဖိုး ရှိနေတော့ ကင်မရာ တစ်လုံး တစ်ထောင့်တစ်ရာ ( ကျပ် ၁၁၀၀ ) ဝယ်ဖို့ ကျွန်တော် တော်တော် ကြိုးစားရတယ် ။ ကိုယ်ပိုင် ကင်မရာလေး ရလာ ပြန်တော့ ရိုက်တဲ့ ဖလင်တွေ ကို မိတ္ထီလာ ၊ မြင်းခြံ သွား ကူးတာ ၊ ကူးပြန်တော့ သူတို့ ကြည်ဖြူအောင် ဆိုင်မှာ ရှိတဲ့ တစ်ပတ်စာ လောက် ဖလင်တွေ ကို ပုံတူ ကူးပေးရသေးတာ ”

ဦးစန်းမောင် က ပြုံးတယ် ။

“ ကိုယ် တတ်တဲ့ ပညာ နဲ့ သူ့တို့ ခိုင်းတာ အကုန် လုပ်ပေး လိုက်တာ ပါပဲ ။ ခဲထိုး ၊ ဖိနစ်ရှင် လိုက် လုပ် ပေးတယ် ”

“ ကိုယ်ပိုင် တည်ထောင်တာ က .. ”

“ ခြောက်လ လောက် ပိုက်ဆံ စုပြီး အင်လာဂျာ ( enlarger - ဓာတ်ပုံ ပုံကြီးချဲ့တဲ့ပစ္စည်း ) လေး တစ်လုံး ဝယ်တယ် ”

ဦးစန်းမောင် က ပြောရင်း ရယ်တယ် ။

“ အဲဒါလည်း တစ်ထောင့်တစ်ရာ ( ကျပ် ၁၁၀၀ ) ပဲ ၊ မလှိုင် မှာ ငှား နေတဲ့ အိမ် မှာ စတူဒီယိုလေး လုပ်တယ် ၊ တစ်နေ့ ဓာတ်ပုံ တစ်ပုံ ရိုက်ရဖို့ မလွယ်ဘူး ။ ဈေးနေ့ လို ဟာမျိုး မှ ငါးပုံ လောက် ရိုက်ရတာ ၊ တော်တော် ကြိုးစား ပမ်းစားပေါ့ ”

ကျွန်တော် က သူ ပြောတာကို “ ဟုတ်ကဲ့ ” လိုက်ရင်း နားထောင်တယ် ။

“ တစ်ရက် မှာတော့ ဓာတ်ပုံဆိုင် တစ်ဆိုင် ရှေ့ လူတွေ တိုး နေတာ တွေ့တယ် ။ နယုန်လ လောက် က ဘုရားပွဲ မှာ ရိုက်ထားတဲ့ ပုံ တော်သလင်း ၊ သီတင်းကျွတ် မှ ရွေးဖို့ ချိန်းတာ လာ ရွေးကြတာ ၊ ဒါကို ကြည့်ပြီး ကိုယ့် မှာ တောမိတ် များဖို့ လိုတယ်လို့ မြင်လာတယ် ”

“ အချိန် က … ”

“ ၁၉၆၇ ခုနှစ် လောက် က ၊ ပန်းအိုင်ဘုရားပွဲတော် မှာ ဓာတ်ပုံဆိုင် ဖွင့်တယ် ၊ မှတ်မှတ်ရရ အဲဒီ နှစ် က ဆန် တစ်ပြည် ခုနစ်ကျပ် စ ဖြစ်တယ် ”

တောပွဲ ဆိုတော့ ဓာတ်ပုံ လည်း သိပ် မရိုက်နိုင်ကြ သလို ကျွန်တော် ကလည်း နေရာ မကောင်းတဲ့ နေရာ မှာ ဖွင့်ရတာရယ် ၊ ကုန်ကျစရိတ်တွေ များ သွားတာရယ် နဲ့ အဲဒီ နှစ် က ကျွန်တော် ငွေ ငါးထောင် ( ကျပ် ၅၀၀၀ ) ရှုံး သွားတယ် ”

“ အဲဒီ အချိန်က ငါးထောင် ဆိုတာ တော်တော် များတာပဲ ”

“ များတာပေါ့ ၊ ကျွန်တော် မျက်ကလူးဆန်ပျာ ဖြစ် သွားတယ် ၊ ဒုတိယနှစ် ဆက် ဖွင့်တယ် ။ အကျိုးအမြတ် မရှိဘူး ”

“ အိမ်ထောင် ကျပြီလား ”

“ ၁၉၆၈ ကျ မှ အိမ်ထောင် ကျတာ ။ ဒုတိယနှစ် မှာ ဓာတ်ပုံဆိုင် က အကျိုးအမြတ် မရတော့ ကျွန်တော် ကိုယ့် လုပ်ငန်း ကိုယ် ပြန် သုံးသပ်တယ် ။ ဓာတ်ပုံဆိုင်တွေ ဖွင့် လာကြတာ အများကြီးပဲ ။ ဒီကြားထဲ သာတီဖိုက်ဖလင် နဲ့ အမြန်ရိုက် ၊ ပုံအမြန် ပေးတဲ့ မန္တလေး က ဝင်းသီရိ တို့လို ဓာတ်ပုံဆိုင် တွေ ပေါ် လာလို့ ကျွန်တော် ခံ လိုက်ရပြန်တယ် ”

“ ဒုတိယနှစ် မှာ ဘယ်လောက် ရှုံးသလဲ ”

“ တစ်သောင်း ( ကျပ် ၁၀,၀၀၀ ) လောက် ရှုံးပြန်တယ် ။ အမြန်ရိုက်မှ ရမယ် ။ တတိယနှစ် မှာ လည်း ရှုံးပြန်တယ် ။ သီတာဝင်း ဆိုတဲ့ ဓာတ်ပုံဆိုင် တစ်ဆိုင် လာ ဖွင့်တယ် ။ သူ က decoration ( အလှအပ တန်ဆာဆင်မှု ) တွေ လုပ်ချ လာတယ် ။ သူ က မြန်မာပြည် ပတ် လာတာ ၊ ကိုယ်ပိုင် သီချင်း တွေ ၊ ဒစ္စကို လိုက် ( disco light ) တွေ နဲ့ ၊ အဲဒီ နှစ် လည်း...

“ ခံလိုက်ရပြန်ရော ”

ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် ပြိုင်တူ ရယ်ကြတယ် ။

“ လှေ မျော လှေ နဲ့ လိုက် ၊ ငွေ မျော ငွေ နဲ့ လိုက် လို့ ဆိုတယ် ။ ကိုယ် က ဓာတ်ပုံ မျောသွားတာ ၊ ဓာတ်ပုံ နဲ့ လိုက်ရတော့မယ် ။ သူတို့ ပတ် သလို ကျွန်တော် လည်း မြန်မာပြည် ပတ်ပြီး ရှာရမယ် ။ ပထမနှစ် မှာ များများ မပတ်နိုင်ဘူး ။ ငါးပွဲ လောက် ပဲ ၊ လယ်ဝေး ၊ သာစည် ၊ ပျော်ဘွယ် ၊ စည်ဆွဲ ၊ ကံဖြူ ၊ ဒီနား ပဲ ပတ်ပြီး လုပ်ကြည့်တာ ”

ပွဲတော် ရေစီး ထဲ စ မျောပါပုံ ကို ကျွန်တော် စိတ်ဝင်စားစွာ နားထောင် နေတယ် ။

“ ဆရာ တစ်ယောက် ပြောဖူးတယ် ။ အင်္ဂလိပ်တွေ က ကြော်ငြာစရိတ် ကို ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှု ရဲ့ တစ်ဝက် သုံးတယ်တဲ့ ၊ အယ်လ်ပီဂျေ နဲ့ သီချင်း သွင်းဖို့ စီစဉ် တော့တာပေါ့ ”

“ အဲဒီ အချိန်က အယ်လ်ပီဂျေ က နာမည် သိပ် ကြီးနေတဲ့ အချိန် ”

“ အဲဒီ အချိန် မှာပဲ ဓာတ်ပုံစိန်ဝင်းထွေး ၊ ပန်းချီမောင်မောင်လှမြင့် တို့ မိတ်ဆွေတွေ နဲ့ ပိုစတာကြီးတွေ ဆွဲတယ် ။ ဇာတ်စကား နဲ့ ပြောရရင် ဂိတ်ရှိုး ပေါ့ ၊ ဆိုင်းဘုတ် တွေ ဆွဲတယ် ။ အပြိုင်အဆိုင် လုပ်ရတဲ့ ခေတ် မှာ သူများ ထက် ထူးခြား အောင် လုပ်ရတာပေါ့ ။ အက တွေ ဘာတွေ လုပ်တယ် ”

“ ဘယ်အချိန် က တာလဲ ”

“ မုံရွာ ရောက်တော့ ကား တစ်စီး ကို decoration လုပ်ပြီး အကအဖွဲ့ တွေ တင် ၊ တစ်မြို့လုံး လှည့်တာပေါ့ ၊ ဆိုင် က မိန်းကလေးတွေ ကလည်း မလှိုင် မှာ ကဆုန်ညောင်ရေသွန်းပွဲ က နေကျ ”

“ အလုပ် ဖြစ်လား ”

“ မုံရွာ က ပိုက်ဆံ ပေါတယ် ၊ ဖြုန်း နိုင်တယ် ။ ဘက်ဂရောင်း ဘယ်နှချပ် ရှိသလဲ ၊ ၁၀ ခု ရှိတယ် ။ ၁ဝ ပုံ ရိုက်မယ် ဆိုပြီး လုပ်တာ ၊ ကျွန်တော် လည်း တော်တော် ကြိုးစားရ တာပေါ့ ။ ဓာတ်ပုံဆိုင် တွေ အများကြီး ၊ ကျွန်တော့် ရှေ့ မှာ အများကြီး ၊ ကျွန်တော် က နံပါတ်ဆဲဗင်း လောက် ကနေ ဝမ်း ဖြစ်အောင် ကြိုးစား ခဲ့တာ ”

“ ဘယ်လောက် ကြာကြာ ကြိုးစားရသလဲ ”

“ ၁၉၈၉ ခုလောက် မှ နံပါတ်တစ် ဖြစ်တာ ၊ မြန်မာပြည် တန်ခိုးကြီး ဘုရားပွဲ ဈေးတန်း မှာ ထွက်နေကြတဲ့ ဓာတ်ပုံဆိုင် တွေ ယခု တော့ နည်းလာပြီ ၊ ဒီဂျစ်တယ်ခေတ် မှာ ဖလင်ခေတ် ကလို ရိုက်အား မကောင်းတော့ဘူး ။ လူတိုင်း ဒီဂျစ်တယ် ကင်မရာ ကိုင်တယ် ။ အမ်ပီဖိုး တွေ ဖုန်း တွေ နဲ့ ရိုက်တယ် ။ ပုံ ကူးတဲ့ နေရာတွေ လည်း အများကြီး ရှိလာပြီ ။ ကျွန်တော်တို့ ပွဲဈေးတန်း မှာ ရိုက်တဲ့ ပုံ က တစ်ပုံ တစ်ထောင်( ကျပ် ၁၀၀၀ ) လောက် ယူတယ် ”

“ ဘာကြောင့် ရိုက်သူတွေ ရိုက်နေသေးတာလဲ ”

“ ကျွန်တော်တို့ က ဝန်ဆောင်မှု တွေ ပေးတယ် ၊ ဆံပင် က နေ ဖိနပ် အထိ ပေးတယ် ၊ မိတ်ကပ်လိမ်း ပေးတယ် ။ ဘက်ဂရောင်း တွေ စိတ်ဝင်စားအောင် လုပ်ပေးတယ် ”

ကျွန်တော်တို့ စကားဝိုင်း မှာ ဘေး က ထိုင် နားထောင် နေတဲ့ ဦးစန်းမောင် ရဲ့ဇနီး ဒေါ်ကြင်ကြင်လှိုင် က

“ ဗြူတီပါလာ မှာ တစ်ခါ သွား ပြင် ရင် လေး - ငါး - ခြောက်ထောင် ကုန်တယ် ၊ ကိုယ့် ဆီ မှာ က ဆံပင် လည်း လုပ်ပေး ၊ မိတ်ကပ် လည်း လူးပေး တဲ့ အပြင် အဝတ်အစား အမျိုးစုံ လည်း ငှားယူ ဝတ်လို့ ရမယ် ”

လို့ ဝင် ပြောပြတယ် ။

“ နောက်ထပ် ဘယ်လောက် ရှင်သန် နေဦးမယ် ထင်သလဲ ”

မေး တော့ နှစ်ဦး လုံး က
အလွန်ဆုံး ဆယ်နှစ် လို့ ဖြေကြတယ် ။

ကျွန်တော် က ပွဲဈေးတကာ လှည့် သွားရသူတွေ ရဲ့ အခက်အခဲ ကို မေးတော့ ပွဲဈေးသည် တစ်ယောက် ရွှေဘို မှာ ကွယ်လွန်တာ ကို ပွဲဈေးသည် တွေ ညီညီညွတ်ညွတ် စုပေါင်း သင်္ဂြိုဟ် ပေးခဲ့တဲ့ အကြောင်း ကို ပြောပြတယ် ။

အဲဒီ အဖြစ်အပျက် ကို အကြောင်းပြုပြီး နယ်လှည့် ဈေးသည်များ သာရေးနာရေးအသင်း ပေါ်ပေါက် လာတာ ကို ပြောပြပါတယ် ။ ဦးစန်းမောင် က သူ့ ဘဝ ကို သူ ကျေနပ် နေပြီး သူဦးစီး လုပ်ဆောင် နေတဲ့ လူမှုရေး ၊ ဘာသာရေး လုပ်ငန်းတွေ အတွက် ကြည်နူး နေတဲ့ပုံ ပေါ်ပါတယ် ။

ကျွန်တော် တို့ စကား ပြော တာ ရပ်ပြီး “ မလှိုင်သီတာ နဲ့ အတူ က ရအောင် ” ဆိုတဲ့ သီချင်း ကို အတူတူ နားထောင် ဖြစ်တယ် ။ ယိမ်း က ဖို့ လုပ်ထားတဲ့ သီချင်း လို့ ဦးစန်းမောင် က ရှင်းပြတယ် ။

“ ပျိုပျိုမေ ဒီမှာလေ ×× ဆက်ဆက်လာခဲ့ပါ ×× အပြုံးကလေးနဲ့ စောင့်မှာ ×× ”

⎕ ကျော်ရင်မြင့်

📖 ‌အတွေ့အကြုံစုံစုံ ဘဝဇာတ်ခုံ

#ကိုအောင်နိုင်ဦး

.