မောင်းပုတီးကလေး

 

❝ မောင်းပုတီးကလေး ❞

( ၁ )

သန်းခေါင်ကြက်တွေ တွန်တော့လည်း အမေသန်းရင် မအိပ်နိုင်သေး ။ အပြင်မှာ လမင်းကြီး ထိန်ထိန်လင်းနေသည် ။ သက်ကယ်ပျစ် ကျိုးကျဲကြားက လရောင်တွေ ယိုစီးနေသဖြင့် အိမ်ကလေးထဲမှာ လင်းလက်နေသည် ။ အမေသန်းရင် က မှိန်းနေရာမှ ကျုံးထလိုက်သည် ။ ခြေသလုံးတွေ တောင့်တင်းနေလေသည် ။ တစ်နေ့လုံး မောင်းထောင်း ထားရသဖြင့် ညာဘက် ခြေသလုံး က ထင်းချောင်း တစ်ချောင်းလို တင်းမာနေသည် ။ ဆံပင်ကြမ်းတွေကို ဝါးဘီးကလေး နှင့် ပတ်ရစ်လိုက်သည် ။ အိမ်ရှေ့ ကွပ်ပျစ်ကလေး ဆီ ထသွားလိုက်သည် ။ လရောင်‌အောက်မှာ အရာအားလုံး ငြိမ်သက်နေသည် ။ ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ လရောင်အောက်မှာ သည်အချိန် ဘယ် အိပ်လိမ့်ဦးမလဲ ။ အခုတော့ ရွာလယ်က ခွေးအူသံ သဲ့သဲ့မှ တစ်ပါး ဘာကိုမှ မကြားရ ။ ငယ်ငယ်တုန်းက ဘဝတွေကို စိတ်ရောက်သွားပြန်သည် ။ တိုးစိန် ၊ သန်းရင် ၊ ခင်မေ ၊ သည် သုံးယောက်ဆိုလျှင် ရွာက တစ်တွဲတည်း မြင်သည် ။ ကောက်စိုက် ၊ ပဲနုတ် ၊ ကောက်သင်းကောက် ၊ မောင်းထောင်း ။ တိုးစိန် က စလေကျွန်းချောင်း ဘက်က လက်သမား တစ်ယောက် နှင့် အိမ်ထောင် ကျသွားကတည်းက ရွာကို ပြန်မလာတော့ ။ ခင်မေ ကတော့ ရွာထဲမှာ ရှိသည် ။

အခုတော့ ခေါ်ခင်မေ ။ အင်း … လယ်ပိုင်ရှင် ဒေါ်ခင်မေ ၊ ကျောင်းအစ်မ ဒေါ်ခင်မေ ပေါ့လေ ။ ရွယ်လယ်က ခင်မေ တို့ တိုက်ခံ အိမ်ကြီး မှာ ပဲစက် ရှိသည် ။ မောင်းဆုံ ရှိသည် ။ စပါးကျီ ၊ ပဲကျီ တွေ ရှိသည် ။ ခင်မေ့ ပဲခင်းတွေ ပဲဆွတ်ချိန်ဆိုလျှင် သူတို့ သားအမိ လိုက်နေကျ ။ ခင်မေ့ လယ်တွေမှာ ကောက်သင်းကောက်နေကျ ။ ငယ်ငယ်က ခင်မေ နှင့် မောင်းထောင်းဘက် ဆိုသော်လည်း အခု အလုပ်ရှင် နှင့် အလုပ်သမား ။ ဒါပေမယ့် ခင်မေ က ဘဝမမေ့ဟု ဆိုရမည် ။

သူတို့ သားအမိ ကို ကြည့်သည် ။ ခိုင်းစရာ ရှိလျှင် သူတို့ ၊ ပေးစရာ ရှိလျှင် သူတို့ ။ အခုလည်း သူ့ မောင်းစင်မှာ သားအမိ တစ်တွေ မောင်းထောင်းနေရသည် ။ အိမ်က ကိုရင် ပိုးထိ ဆုံးတော့ ခင်မေ ဆီက ချေးရငှားရသေးသည် ။ အခုတော့ သားအမိ သုံးယောက် ရရစားစား ၊ ဝါးဝါးမျိုမျို ကောက်စိုက်ချိန် စိုက် ၊ ထင်းသယ်ချိန် သယ် ၊ မောင်းထောင်းချိန် ထောင်း ၊ ကြိတ်ထိုးချိန်ထိုး ။ သူငယ်ချင်း သုံးယောက်ထဲမှာ သူတစ်ယောက်တည်း ကြီးတောင့်ကြီးမား မောင်းထောင်း ကြိတ်ထိုး နေရတုန်း ဖြစ်သည် ။ မောင်းတိုင်က မောင်းပုတီးကလေး ကို ကိုင်ရ တွယ်ရတုန်း ၊ ပုတီးပတ်တွေ မှတ်ရတုန်း ။

လရောင်ကြည်ကြည် ထဲမှာ ရေမဲ့ ရေအိုးဟောင်း သုံးလုံးနှင့် မီးကပ် မီးချိတ် ၊ ဝါးလုံး ငေါင်းစင်းစင်းကို ငေးကြည့်နေမိပြန်သည် ။ နွေကုန်တော့မည် ။ မိုးကျတော့မည် ။ သက်ကယ် မမိုးရသေး ။ သည်နှစ် ကြိတ်ထိုးခ ထဲက ဖဲ့စုလာတာ နည်းနည်းပါးပါးတော့ ရနေပြီ ။ လိုတာ ခင်မေ့ ဆီ ချေးရလိမ့်မည် ထင်သည် ။ ခင်မေ့ ကျေးဇူးတွေကို သတိရ နေရင်းက ငယ်ဘဝတွေကို စိတ်ရောက်သွားပြန်သည် ။ သည်လို လရောင်ညတွေမှာ ဖန်ခုန် တမ်း ၊ တွတ်ထိုး တမ်း ၊ စကားထာဝှက် တမ်း ၊ ဘိုင်စကုတ်အကြောင်း ပြော တမ်း ။

လရောင်တလင်း ကွင်းပြင်ထဲမှာ ညဉ့်နက်သန်းခေါင် တိုင်အောင် သူရယ် ၊ တိုးစိန်ရယ် ၊ ခင်မေရယ် ။

အဲသည်တုန်းက …

*****

( ၂ )

ခါတိုင်း မနက်သုံးနာရီ သန်းရင် နိုးနေကျ ။ ကနေ့ မိုးလင်းသွားသည် ။ သိပ်တော့ နောက်မကျသေး ။ လရောင် ရှိနေသေးသည် ။ ခင်မေ နှင့် တိုးစိန် ကို သွားခေါ်ရဦးမည် ။ သူတို့က လာခေါ်ရတယ်လို့ တစ်ခါမှ မရှိခဲ့ ။ သန်းရင် တဘက်ကြမ်းကို ခြုံကာ ထွက်လာခဲ့သည် ။ တစ်ယောက်က ရေတွင်းကုန်း မှာ ၊ တစ်ယောက်က အနောက်ရိပ်သာ နား မှာ ။ တိုးစိန် တို့ အိမ်စုကလေးတွေမှာ မီးရောင် မမြင်ရသေး ။

“ တိုးစိန်ရေ … တိုးစိန် ”

“ ဝူး …”

“ သေတုန်းပဲလား ကောင်မ ၊ မိုးလင်းသွားပြီဟဲ့ ”

“ အေး … အေး … သွားနှင့်ပါလား သန်းရင် ရေ ”

“ ဟင့်အင်း … မြန်မြန်လုပ် ၊ ဒီကပဲ စောင့်မယ် ”

လမ်းပေါ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိသေး ။ လေးနာရီခွဲလောက် ရှိပြီ ။ ခဏကြာတော့ တိုးစိန် ထွက်လာသည် ။ ခင်မေ ကို သွားမခေါ်တော့ဘဲ နှစ်ယောက်သား မောင်းစင်ကို လာခဲ့ကြသည် ။ သူတို့ မောင်းစင်ရှိရာ အိမ်ကြီးရောက်တော့ ခြံတံခါးကို တွန်းဖွင့်ကာ ဝင်လိုက်သည် ။ အိမ်ကြီးဘေးမှ ပန်းကာ နောက်ဖေးကွက်လပ်ကျယ်ကို ဆက်လျှောက်လာကြသည် ။ အိမ်ကြီးရှင်တွေ မနိုးကြသေး ။ မောင်းစင်ထားရာ တမာရိပ်မှာ မှောင်မည်းနေသည် ။ တိုးစိန် က ရေနံဆီမီးတိုင်ကို မီးတို့လိုက်သည် ။ ထိုစဉ် မှာပင် သူတို့ ကိုယ်ပေါ်သို့ ကျောက်စရစ်ခဲတွေ ဖျောခနဲ ကျလာသည် ။

“ အမေ့ …”

“ ဟား … ဟား … ဟား … ဟား …”

ခင်မေ … ။ လရောင်ရိပ် မကျသည့် ပန်းချုံထဲက သရဲခြောက်ပြနေခြင်း ဖြစ်သည် ။

“ ညည်း မကြောက်ဘူးလား ခင်မေ ရယ် ”

“ ကြောက်ပေါင် ”

မီးတိုင်ခွက် အလင်းရောင် နှင့် စပါးအိတ်တွေကို သွားမသည် ။ တိုးစိန် က မောင်းစင်ဘေးမှာ ဂုန်နီအိတ်တွေ စီခင်းလိုက်သည် ။ လုံးတီး ၊ ဖွဲကြမ်း ၊ ဆန်ကွဲ ၊ စပါးခွံတွေ သပ်သပ်စီ ခုတ်ချဖို့ နေရာခွဲ ထားလိုက်သည် ။ သန်းရင် က မနေ့က ကြိတ်ထိုးပြီးသား လုံးတီး နှစ်ပြည်သားလောက်ကို မောင်းခွက်ထဲ ချင်ထည့်လိုက်သည် ။ မီးတိုင်ခွက် အလင်းရောင်ကြောင့် ခင်မေ နှင့် တိုးစိန် တို့ အရိပ်တွေက ရှည်မျောနေသည် ။ မောင်းတုံးပေါ် တင်ထားသော ခြေထောက်တွေက အသင့် ။ တိုးစိန် က မောင်းတိုင်စွပ်ထားသည့် ပုတီးကုံးကလေး ကို ချွတ်ယူလိုက်သည် ။

“ ကိုင်း … နင်း ”

“ ကျွီ … ”

“ ဂျုံး … ”

“ ကျွီ … ”

“ ဂျုံး … ”

မောင်းနင်းတုံး က ဖိနင်းလိုက်သည့်အခါ ကျွီခနဲ ကျွီခနဲ မြည်သည် ။ မောင်းတုံးက မောင်းခွက်ထဲ ကျသည့်အခါ ဂျုံးခနဲ မြည်သည် ။ မောင်းတုံး ကျသည် နှင့် ဆန်မဖြစ်တဖြစ် လုံးတီးတွေ ဖွားခနဲ ဖွားခနဲ မောင်းခွက် နှုတ်ခမ်းပေါ်ကို စင်ထွက်လာတတ်သည် ။ ထိုအခါ သန်းရင် က ယက်ချရသည် ။ မောင်းအကြွမှာ ယက်ချ ၊ မောင်းကျလျှင် ဖယ် ၊ နရီကိုက် စည်းကိုက် ၊ မှားလို့ မရ ။ ငိုင်နေလို့ မရ ။

“ ကောင်မ ခြောက်ပတ်နော် ”

ပုတီးခြောက်ပတ် ကို ဆိုလိုခြင်းဖြစ်သည် ။ မောင်းကျည်ပွေ့က မောင်းခွက်ထဲ ဂျုံးခနဲ တစ်ချက် ကျလျှင် မောင်းနင်းသူက ပုတီးတစ်လုံးကို ဆွဲချရသည် ။ ဤသို့ဖြင့် မောင်းနင်းရင်းက ပုတီး စိပ်နေရသည် ။ ပုတီး ( ၁၀၈ ) လုံး ပြည့်လျှင် တစ်ပတ် ။ တစ်နည်းအားဖြင့် ( ၁၀၈ ) ခါ နင်းပြီးပြီ ဆိုသည့် သဘောဖြစ်သည် ။ မောင်းတုံး နှင့် ဆန်စေ့ တစ်ရာ့ရှစ်ခါ ထိတွေ့ပြီး ပြီဆိုသည့် သဘောဖြစ်သည် ။

ဤသို့လျှင် ပုတီး ငါးပတ်ပြည့်လျှင် ဆန်ဖြူသည့် မောင်း ၊ ပုတီးဆယ်ပတ် မှ ဆန်ဖြူသည့် မောင်း ရယ်လို့ ရှိလာသည် ။ အခု သူတို့ မောင်း က မလှအုန်း မောင်း ။ ခြောက်ပတ်မောင်း ။ သူတို့မှာ နာရီ မရှိ ။ မှောင်ထဲတွင် ဆန်ဖြူ မဖြူ သေသေချာချာ သိနိုင်သည် မဟုတ် ။ သည်တော့ ပုတီးပတ် နှင့် မောင်းထောင်း ရသည် ။ ပုတီးပတ်နှင့် ဆန်ဖြူချိန်ကို ကွက်တိချိန်ပြီးသား ဖြစ်သည် ။

တချို့ ပုတီးပတ်များသည် မောင်းတွေကို နင်းသားတွေ မသွားချင် ။ ပုတီးပတ် နည်းသည့် မောင်းမှာတော့ ‘ နင်းသား ’  တွေ စိတ်ချမ်းသာသည် ။ သတ်မှတ်သည့် ပုတီးပတ် ပြည့်လျှင် ဆန်ချောပြီ ။ ထိုအခါ ပြာရ ခပ်ရ တီးရသည် ။ ဆန်ဖြူ သပ်သပ် ၊ ဖွဲ သပ်သပ် ၊ စပါးခွံ သပ်သပ် ။ ထို့ကြောင့် ထိုအရပ်က မောင်းစင်တွေမှာ မောင်းပုတီးကလေးတွေ ချိတ်ထားလေ့ ရှိသည် ။

“ ကျွီ … ”

“ ဂျုံး … ”

“ ကျွီ … ”

“ ဂျုံး … ”

ရောင်နီကလေး သွေးလာတော့မှ မီးတိုင်ခွက်ကို မှုတ်လိုက်သည် ။ မနက်ခင်းကလေးမှာပေမယ့် ချွေးဥလေးတွေ သီးထနေလေသည် ။

“ ကောင်မ မငိုင်နဲ့နော် ၊ လက်ပါသွားလို့ လင်မရဘဲနေဦးမယ် ”

“ လင်မရတော့ ကောင်းတာပေါ့အေ ”

“ ဘယ်ကောင်းပါ့မလဲအေရဲ့ … ဟီး … ဟီး … ”

“ ကောင်မနော် အပျို ပါးစပ် ”

နှစ်တင်း ကျသွားပြီ ။ ကြိတ်ထိုးပြီး ပြာပြီး တီးပြီး ဆန်ဖြူတစ်တင်းကျကို နှစ်ကျပ် ရသည် ။ တစ်နေကုန်ဆိုလျှင် ဆယ်တင်းလောက် ပြီးတတ်သည် ။ တစ်ခါတစ်ခါ မောင်းပျက်လျှင်တော့ သုံးလေးတင်း ။ တော်ရုံတန်ရုံ ကြိတ်ပျက်လျှင် ၊ မောင်းပျက်လျှင် သူတို့ ပြင်တတ်နေပြီ ။ ထစ်ခနဲဆို မောင်းရှင်ကို သွားပြောလို့ကမဖြစ် ။ ပြင်တတ်မှ ။ ခုနစ်နှစ်သမီး ၊ ရှစ်နှစ်သမီး က ထောင်းတဲ့ မောင်း ၊ ထိုးတဲ့ ကြိတ် ။ သူတို့ နားလည်နေကြပြီ ။ ယောက်ျားလေး တစ်ယောက်လို ကျင်လည်နေကြပြီ ။

“ လင်ဆိုလို့ ညည်း ဟိုကောင်နဲ့ တွေ့သလား ၊ တောင်ဖျားက ကောင်လေ ”

“ တွေ့သားပဲ ဈေးထဲမှာ ၊ ငါလေ အူတွေယားတာ အရမ်းပဲ ”

“ ဟင်း … ဟင်း … မကြိုက်တဲ့ လူကိုး အေ့ ၊ အူယားမှာပေါ့ ”

“ ကြိုက်တဲ့ လူဆို တို့တောင် သိရမှာ မဟုတ်ဘူး ”

“ ဒါပေါ့ ၊ ညည်းလိုပေါ့ ”

“ ညည်းအကောင်ကကော ပွဲတော်ရက်က ညည်းနဲ့ တွေ့တာလေ ”

“ အဲဒါပေါ့ ၊ အဖေနဲ့ မိလို့ အရိုက် ခံရသေးတယ် ”

“ ကောင်းတယ် ၊ ညည်းအကောင်က ခပ်ရဲရဲထဲကပါအေ ”

“ ရဲတာတော့ မပြောနဲ့ ”

“ ပြောပါဦးဟယ် ၊ ဘာတွေလုပ်တုန်း ”

“ အို … ညည်းကလည်း ”

“ ဟွန်း … ညည်းက ကောင်းခန်းဆို ဖြတ်ပြီ ၊ ပွဲတော်ကွင်းထဲတုန်းက ပြတဲ့ ဘိုင်စကုတ် ကျနေတာပဲ ”

“ ညည်း ရည်းစားထားကြည့်ပေါ့ဟဲ့ ”

“ ပြောပါဟယ် ”

မိုးလင်းပြီ ။ ရောင်နီနှင့်အတူ ထင်းလှည်းအီသံတွေ လမ်းပေါ်မှာ ဆူညံနေလေသည် ။ သင်္ဘောမန်ကျည်းသီး နီကွေးကွေးတွေက ညက မှက်စားထားသဖြင့် မြေမှာ ပြန့်ကျဲနေလေသည် ။ တိုးစိန် တို့ စကားကောင်းနေဆဲ ။ တစ်ရွာလုံးက သတင်းတွေ ၊ ဇာတ်ပွဲတွေ ၊ ဘိုင်စကုတ်တွေ … ။

“ တိုးစိန် ပုတီး ဘယ်နှစ်ပတ်ရှိပတုံး ”

“ ဟောတော့ … ပုတီးပတ်တွေ မေ့ကုန်ပြီ ”

“ ညည်းက လုပ်ပြီဟယ် ၊ ပုတီးကိုင်ထားပြီး စကားများနေတာကိုး ”

“ နေဦး ၊ သုံးပတ်လား ၊ လေးပတ်လား အဲ …”

သန်းရင် က ဆန်တွေကို ဆုပ်ယူလိုက်ကာ ကြည့်သည် ။

“ ဖြူပြီဟဲ့ ၊ ခြောက်ပတ်တောင် ကျော်ပြီပေါ့ ၊ ညည်းနှယ်အေ … ”

တိုးစိန် က သူ့လက်ထဲက စိပ်ပုတီး ကို ကိုင်ရင်းက ရယ်သည် ။

“ တစ်ခါတလေလည်း မှားမှာပေါ့ဟယ် ၊ စိပ်ပုတီးပေမယ့် မောင်းစင်ရောက်တော့ မောင်းပုတီး ဖြစ်နေတာကိုး အေရဲ့ ၊ အင်းလေ … တို့က ပုတီးကိုင်ထားပေမယ့် ပြောကြတာက ပေါက်ကရကိုး … နော့ … ။

*****

( ၃ )

“ အမေ … အမေ ထတော့ ၊ သွားရ အောင် ”

ညက လသာထဲမှာ ငယ်ဘဝတွေကို စဉ်းစားရင်း ညဉ့် တော်တော်နက်တဲ့အထိ ထိုင်နေမိသဖြင့် မျက်လုံးတွေ ဖန်စပ်နေသည် ။ မထချင်သေး ။ ထင်းချောင်းတွေလို မာကျော တင်းတောင့်နေသော ခြေထောက်တွေက မလှုပ်ချင်သေး ။ ဒါပေမယ့် ညတုန်းက တတမ်းတတ သတိရနေမိခဲ့သော ငယ်ဘဝတွေမှ မဟုတ်တော့ဘဲလေ ။ သူတောင် အပျိုကြီးဖားဖား သမီးနှစ်ယောက်ရဲ့ အမေ ဖြစ်နေမှပဲ ။

တိုးစိန် ကလည်း ရှိသေးရင် ဘွားတိုးစိန် ဖြစ်နေရောပေါ့ ။ ခင်မေ ကလည်း ဒေါ်ခင်မေ ဖြစ်နေပြီ ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ငယ်ဘဝတွေက ကျန်ရစ်ခဲ့ပြီ ။ မထချင်လို့ မရတော့ ။ မျက်လုံးတွေ ဇွတ်ကို ဖွင့်ကာ ရေကပြင်မှာ မျက်နှာဆင်းသစ်သည် ။ ပြောင်းဖူးဖက် နှစ်လိပ် နှင့် မီးခွက် ကို ကိုင်ရင်း သမီးနှစ်ယောက် နှင့်အတူ ထွက်လာခဲ့သည် ။ မိုးက လင်းဖို့ တော်တော် လိုသေးသည် ။ ဝါကြန့်ကြန့် လရောင်ကြည်ကြည်ကလေး ရှိနေသေးသည် ။ သူငယ်ချင်း မခင်မေ တို့ တိုက်ခံ အိမ်ကြီး ရွာလယ်မှာ ဆိုတော့ တော်တော် သွားရသည် ။ ခြံဝင်းကြီးက ကျယ်သည် ။ ပဲဂိုဒေါင် ၊ ပဲစက် ၊ စပါးကျီ ၊ ကောက်ရိုးစင်တွေကို ဖြတ်လျှောက်ကာ မောင်းစင် ရှိရာ ခြံနောက်ဘက်ကို ဝင်လာတော့ မခင်မေ တို့ပင် မနိုးကြသေး ။

မနေ့က သားအမိတွေ ထားခဲ့သော ကြိတ်ထိုးပြီးသား လုံးတီးတွေကို မောင်းခွက်ထဲ ထည့်သည် ။ သမီးငယ်က ဂုန်နီအိတ်တွေ ဖြန့်ခင်းသည် ။ အကြီးမက မီးတိုင်ခွက်ကလေးကို ထွန်းသည် ။ အငယ်မ နှင့် အမေသန်းရင် က မောင်းတုံးပေါ် ခြေတင်လိုက်သည် ။ မောင်းစင် လက်ကိုင်တန်း မှာ ချိတ်ထားသော မောင်းပုတီး ကို အမေသန်းရင် လှမ်းဖြုတ်သည် ။

“ ပေးပါ အမေရယ် ၊ အမေ ပုတီးပတ် မှားက မှားနဲ့ ”

အမေသန်းရင် က သမီးငယ် စကားကြောင့် ရင်တွေ သိမ့်ခနဲ ခုန်သွားသည် ။ သူကလည်း သူပါပဲလေ ။ ပုတီးပတ်တွေ မကြာခဏ မှားတတ်သည် ။ ပုတီးပတ်တွေ မှားပြီး ကျော်သွားရင် ဆန်လည်း နာတယ် ။ အချိန်လည်း ကုန်တယ် ။ လူလည်း ပင်ပန်းတယ် ။ တစ်ခါတစ်ခါ သတိထား နေရင်းက ပုတီးပတ်တွေ မှားသည် ။ စိတ်တွေက ပျံ့လွင့်နေတတ်သည်ကိုး ။ ညတုန်းကတောင် သူတို့ အပျိုတုန်းက မောင်းထောင်းရင်း ပုတီးပတ်တွေမှားတာ သတိရနေခဲ့သေးသည်ပဲ ။

“ မမှားအောင် စိပ်ပါ့မယ် သမီးရယ် ”

အမေသန်းရင် က ပထမဆုံး ပုတီးလုံးကို လက်မ နှင့် ပွတ်ရင်း နင်းရမည့် အချိန်ကလေးကို အသက်အောင့်ရင်း စောင့်နေလိုက်သည် ။

“  နင်းတော့ ”

“ ကျွီ … ”

“ ဂျုံး … ”

“ ကျွီ … ”

“ ဂျုံး … ”

မောင်းခွက်ထဲ မောင်းတုံး ကျတိုင်း ပုတီးလုံးကလေးတွေ စိပ်စိပ်ချသည် ။ အမေသန်းရင် က မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားလိုက်သည် ။ ပုတီးလုံးကလေးတွေကို စိတ်ချတိုင်း အနိစ္စ ၊ ဒုက္ခ ၊ အနတ္တ လို့ နှုတ်ခမ်းတွေ လှုပ်လှုပ်နေအောင်ရွတ်ရင်း လက္ခဏာရေး သုံးပါးကို ရှုမှတ်သည် ။ အနိစ္စ ၊ ဒုက္ခ ၊ အနတ္တ ၊ အနိစ္စ ၊ ဒုက္ခ ၊ အနတ္တ ။ မောင်းခွက် ထဲ မောင်းတုံး ကျသံကို သူ မကြားရတော့ ။ အနိစ္စ ၊ ဒုက္ခ ၊ အနတ္တ လို့ပဲ သူ ကြားနေသည် ။

သူ့ ဘဝမှာ ဂုဏ်တော်ပုတီး စိပ်ဖို့ အချိန် မရခဲ့ ။ တစ်ခါတစ်ရံ ကြုံကြိုက်လို့ တရားလေး နာရ ၊ ဆွမ်းကလေး လောင်းရ တာကလွဲလျှင် ဘဝကူး ကောင်းဖို့ ဘာမှ မလုပ်နိုင်ခဲ့ ။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဂုဏ်တော်ပုတီး မဟုတ်သည့်တိုင် ရသမျှအချိန်ကလေးမှာ လက်မနှင့် လက်ညှိုးကြားမှာ ပုတီးလုံးကလေးတွေ ရှိနေတုန်းမှာ သူ့စိတ်တွေ ရှင်သန်နေဖို့ပဲလိုသည် ။ လက္ခဏာရေး သုံးပါးကို ရှုမှတ်နေဖို့ပဲ လိုသည် ။ သူ့နားထဲမှာ အနိစ္စ ၊ ဒုက္ခ ၊ အနတ္တ တွေပဲ လှိုင်းထနေသည် ။ စိတ်ကို သည် အပေါ်မှာပဲ တည့်တည့်ကလေး တည်နေအောင် ချုပ်ဖမ်းထားဖို့ ကြိုးစားသည် ။

“ အမေ ပိုက်ဆံရှင်းရင် ဒေါ်ပုကြီး ကို ဆန်ဖိုး ပေးဦးမှ အမေရေ ၊ မနေ့က တောင်းတယ်တော့ ”

ပိတ်ထားသော မျက်လုံးတွေ ပွင့်သွားရပြန်သည် ။ စိတ်တွေ ကသောင်းကနင်း လွင့်စင်သွားပြန်သည် ။ မပုကြီး ကို ပေးစရာ ရှိသည်ပဲ ။ ကနေ့ မခင်မေ ဆီက ပိုက်ဆံနည်းနည်းတော့ တောင်းရလိမ့်ဦးမည် ။

ထိုစဉ်မှာပင် ဒေါ်ခင်မေ တို့ တိုက်ခံ အိမ်ကြီး ပေါ်က ကြေးစည် ရိုက်သံ လွင်လွင်ကလေးကို ကြားရသည် ။ ဖွင့်ထားသော ဘုရားခန်း ပြတင်းဝဆီက အမွှေးတိုင် ရနံ့ က နံနက်ခင်း လေပြည်ထဲမှာ ဝေ့ဝဲနေသည် ။ အမေသန်းရင် က ပြတင်းဝ ကို လှမ်းကြည့်သည် ။ နံနက်အရုဏ်မှာ ဂုဏ်တော်ပုတီး ကို ကိုင်ရင်း သူတို့သားအမိကို ငုံ့ကြည့်နေသော သူ့သူငယ်ချင်း မခင်မေ ကို အမေသန်းရင် လှမ်းမြင်နေရသည် ။

“ မခင်မေ ကျေးဇူးရှင်ကြီး ကျန်းမာလို့ ချမ်းသာပါစေတော် ”

အမေသန်းရင် က နှုတ်မှ တတွတ်တွတ် ရွတ်ရင်း မေတ္တာ ပို့သည် ။ အငယ်မ က သူ့ကို မျက်စောင်းထိုးရင်း သူ့ လက်ထဲက မောင်းပုတီးကလေး ကို ဖျတ်ခနဲ ဆွဲလုတာကို ခံရတော့မှ အမေသန်းရင် အယောင်ယောင် အမှားမှား မောင်းနင်းတုံးကို ရပ်ထားလိုက်သည် ။

“ ဒါ ဂုဏ်တော်ပုတီး မဟုတ်ဘူး အမေ ရဲ့ ၊ မောင်းပုတီး ၊ မေတ္တာတွေချည်း ပို့မနေနဲ့ဦး ၊ ပုတီးပတ်တွေ မှားကုန်ပြီ ၊ အမေကလေ … ”

မျက်တောင်မွေးတွေ ကျွတ်နေသည့် အမေသန်းရင် မျက်ခမ်းစပ် မျက်လုံးအိမ်ကလေး ထဲက မျက်ရည်ပေါက်တွေ ကျနေဆဲမှာပင် ကြေးစည် ရိုက်သံ တစ်ချက် လွင့်မျော ရောက်ရှိလာပြန်သည် ။

◾နေဝင်းမြင့်

📖 အကောက်ခွန် နှစ်ပတ်လည် မဂ္ဂဇင်း
      ၁၉၉၀ ပြည့်နှစ် ၊ ဒီဇင်ဘာလ

koaungnaingoo.blogspot.com

.