❝ မြေအောက် လျှို့ဝှက်ရေးစခန်း ❞
ကျွန်တော် ရန်ကုန် သို့ ပြန်ရောက်သည်မှာ ရက်ပေါင်း အတော်ကြာသွားခဲ့ပြီ ။ သို့သော်
မြေအောက် တော်လှန်ရေးသမား ရဲဘော်များ နှင့် အဆက်ပြတ်နေတုန်း ဖြစ်လေသည် ။ မြေအောက်
လျှို့ဝှက်ရေးလုပ်ငန်းများနှင့် ပတ်သက်သော ကိစ္စများတွင် ကျွန်တော် နှင့် ကွင်းဆက်ဖြစ်နေသူ
ကိုအေးငွေ မှာ အစပျောက် ပျောက်နေလေသည် ။ သည်ကွင်းဆက် ကို ရှာ မတွေ့မချင်း ကျွန်တော့်မှာ
လာတော့မည့် လက်နက်ကိုင် အရေးတော်ပုံတွင် ဘယ်နေရာက လိုက်ပါရမည်ကိုပင် သိနိုင်မည်
မဟုတ်ချေ ။
ကျွန်တော့် မှာ များစွာ အားမလို အားမရ ဖြစ်၏ ။ အငြိမ်မနေနိုင်အောင် ဖြစ်၏ ။ သို့သော်
အငြိမ်မနေနိုင်လို့ ရမ်းပြီး လှုပ်ရှားလျှင် အစိုးရ ၏ ပိုက်ကွန်ထဲ မြုပ်သွားမည့် အန္တရာယ်ကလည်း
ရှိပေသေး၏ ။
ဘုရင်ခံ ဆာရီဂျီနယ်ဒေါ်မန်စမစ် သည် တစ်ချက်လွှတ် အာဏာများ ကာကွယ်ရေးဥပဒေ ပုဒ်မများနှင့် နန်းရင်းဝန် ဦးစော နှင့် ပြည်ထဲရေးဝန်ကြီး ဆာပေါ်ထွန်း တို့ ၏ အစိုးရအဖွဲ့ တို့ ကို
အစွမ်းကုန်သုံးပြီး သခင်များ အား ဖိနှိပ်ချုပ်ချယ်လျက် ရှိပေသည် ။ ထောင်သွင်း အကျဉ်းထားခြင်း
များမှာ ပိုလို့သာ များပြားလာခဲ့လေသည် ။ သခင်များကိုသာမက ဦးဘဖေ ၊ ဒေါက်တာဘမော်
စသော ဦးစော ၏ နိုင်ငံရေး အကြံတူ ရန်သူများကိုပင် ထောင်သွင်း အကျဉ်းထားခြင်း ပြုလျက်
ရှိလေသည် ။
ယင်းကဲ့သို့ အငြိမ်ကလည်း မနေနိုင် ၊ အရမ်းမလှုပ်ရှားထိုက်၍ အရမ်း မလှုပ်ရှားဘဲ နေရသောအခါ ကျွန်တော်သည် ' ရသေ့စိတ်ဖြေ ' အလုပ်မျိုး ရှာရလေ၏ ။ကျွန်တော်၏ ' ရသေ့စိတ်ဖြေ '
အလုပ်တစ်ခုမှာ တို့ဗမာအစည်းအရုံး ဌာနချုပ်သို့ သွားပြီး ဥက္ကဌ သခင်တင်မောင်ကြီး နှင့် စကားစမြည် ပြောခြင်း ဖြစ်လေသည် ။ သခင်တင်မောင်ကြီး ၏ ယူဆချက်များတွင် ကျွန်တော် လက်မခံနိုင်သောအရာ အများအပြား ပါရှိ၏ ။ အထူးသဖြင့် ဖက်ဆစ်ဂျပန် ဗမာပြည် သို့ ဝင်ရောက်လာလျှင် ကျွန်တော်တို့ သည် အင်္ဂလိပ် နှင့် ပူးပေါင်းပြီး ဂျပန် ကို ခုခံတိုက်ခိုက်ရမည် ဟူသော
အချက် ဖြစ်၏ ။ ထိုအချက်တွင် သဘာမတူနိုင်သောကြောင့် ကျွန်တော် သည် သခင်တင်မောင်ကြီး
အား မြေအောက်အရေးတော်ပုံ လုပ်ငန်းအကြောင်း နှင့် ပတ်သက်ပြီး တစ်လုံးတစ်ပါဒမျှ ပြောပြခြင်း
မပြုချေ ။ သို့ရာတွင် သခင်တင်မောင်ကြီး နှင့် ပြောစရာ အခြား အကြောင်းအရာ များစွာရှိ၏ ။
ယင်းတို့အနက် အချို့ အကြောင်းအရာများတွင် ကျွန်တော်နှင့် ရှုမြင်ပုံ မတူ ၊ ယူဆပုံ မတူချေ ။
သို့ရာတွင် သူ့ယူဆပုံ ၊ သူ့ရှုမြင်ပုံကို ကျွန်တော်က လွယ်လွယ်နှင့် မပစ်ပယ်ရုံမက လေးစားစွာ
ကြားနာခဲ့ပေသည် ။ သူ့ဘက်ကနေကြည့်က မှန်သလိုလို ရှိသည်ဟုလည်း ထင်မိခဲ့လေသည် ။
ဥပမာ ကျွန်တော်က အရှေ့ဘက်သို့ စစ်ကြီး မြန်မြန်ကူးစက်လာစေလိုသည် ။ ဖြစ်မှာအတူတူ
မထူးဘူး ၊ မြန်မြန် ဖြစ်လာပါစေ ၊ လွတ်လပ်ရေးတိုက်ပွဲ မြန်မြန် စနိုင်မည် ဟု ကျွန်တော်က သဘော
ထားလိုက်လေသည် ။ သခင်တင်မောင်ကြီး ကမူ အရှေ့ဘက်သို့ စစ်ကြီး ကူးစက်လာမှာကို များစွာ
စိုးရိမ်သည် ။ ရှေ့မှာ မကောင်းသော အလားအလာတွေကိုသာ မြင်နေလေသည် ။ ကျွန်တော် က
အရှေ့ဘက်သို့ ကူးစက်လာမည့် စစ်ကြီးကို ကြိုဆိုနေသည် ။ သူက မလိုမချင် ၊ ငြိုငြင်နေလေသည် ။ သို့ကလို သဘောချင်း ခြားနားသော်လည်း ကျွန်တော် သည် သူ့ သဘောထားကို
လေးစားစွာ နားထောင်ပေသည် ။
“ သခင်တင်ထွန်း ရဲ့ ၊ စစ်ဆိုတာ လူအချို့ အတွက်တော့ စွန့်စားခန်းပဲ ။ သို့ပေမယ့် လူအများ
အတွက်မှာတော့ ဘာကောင်းကျိုး မှ မပေးနိုင်တဲ့ ဒုက္ခကောင်ကြီးပါကွာ ။ လူတွေသေမယ် ၊ အိုးအိမ်မြို့ရွာ ပြာကျမယ် ၊ လုပ်ခန်းကိုင်ခန်းတွေ ပျက်မယ် ၊ အိမ်ထောင်တွေ ကွဲမယ် ၊ ချစ်သောသူငယ်ချင်း
ကွေကွင်းရမယ် ”
သခင်တင်မောင်ကြီး မှာ ပြောရင်း မောပန်းနွမ်းလျသွားသလို ဖြစ်နေစဉ် ကျွန်တော် က -
“ စစ်ဖြစ်ရင် ဒီလိုအဖြစ်တွေက မဆန်းပါဘူး သခင်တင်မောင်ကြီး ရာ ။ သေတာဟာ မဆန်းဘူး ၊
ပျက်တာဟာ မဆန်းဘူး ”
သခင်တင်မောင်ကြီး ၏ အသံသည် အနည်းငယ် မာကျောလာသည် ။
“ အေး မဆန်းတာတော့ မှန်တယ် ။ မီးပူတာဟာ မဆန်းဘူး ၊ သို့ပေမယ့် မဆန်းတာနဲ့ မီးပုံထဲတော့
လက်မလျှိုချင်ဘူး မဟုတ်လား ။ ဒီလိုပဲပေါ့ သေတာဟာ မဆန်းပေမယ့် သေတော့ မသေချင်ကြပါဘူး ။ ချစ်သူချင်းချင်း ကွေကွင်းရတာ ကွဲရတာဟာ မဆန်းဘူးပေါ့ ၊ သို့ပေမယ့် မကွဲချင်ပါဘူး ။ ဒါ့ထက် သခင်တင်ထွန်း ချစ်သူနဲ့ကွဲဖူးသလား ”
“ ဟင့်အင်း မကွဲဖူးသေးပါဘူး ”
“ အေး မကွဲဖူးသေးတော့ ကွဲခြင်းကို လေးလေးပင်ပင် မရှုမြင်တတ်သေးဘူးပေါ့ ။ ဒါ့ကြောင့်လည်း
သေတာက မဆန်းဘူး ၊ ကွဲတာဟာ မဆန်းဘူးဆိုပြီး စစ်ကြီးကို ပေါ့ပေါ့ဆဆ တွက်လိုက်တော့တာပဲ ။ လူအများ ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ် ၊ စိတ်ဒုက္ခ ရောက်ချင်သလောက် ရောက် ၊ ငါ တစ်ယောက်
စွန့်စားခန်း ထုတ်ရရင် ပြီးရော ၊ ငါ တစ်ယောက် အာဇာနည် လုပ်ရရင် ပြီးရော ဆိုတဲ့ အတွေးအခေါ်
အထိ ရောက်စေတော့တာပဲ ”
သူသည် ရှေ့ဆက်ရန် စကားရှာနေစဉ် ကျွန်တော် က ဝင်စွက်လိုက်သည် ။
“ ခင်ဗျားကော ချစ်သောသူ နဲ့ ကွဲဖူးသလား ”
“ ကွဲဖူးတာပေါ့ ”
“ ဘယ်လိုလဲဗျ ၊ နည်းနည်း ဝိတ္ထာရ ချဲ့စမ်းပါဦး ”
“ ကိုယ်က ချစ်လျက်နဲ့ သူက ခွဲသွားလို့ ကွဲရတာပါ ကိုယ့်လူရာ ”
“ အို ရက်စက်စိမ်းကားလှပါကလား ၊ ဘယ်က မိန်းကလေးလဲဗျ ”
“ အမျိုးသမီးကျောင်း တစ်ကျောင်း က ဆရာမ တစ်ဦးပါ ကိုယ့် လူရာ ၊ နာမည်တော့ မေးမနေပါနဲ့တော့ ”
“ ဘာ့ကြောင့် ခွဲသွားရတာတုံး ”
“ အားလုံး သတ္တုချ ကြည့်လိုက်တော့ ကိုယ်က သခင်နိုင်ငံရေး ထဲ ဝင်လို့ သူက ခွဲသွားတာပါပဲ ”
“ ဖြစ်ရလေဗျာ ၊ ဆရာမတစ်ယောက် က သည်လောက် မျိုးချစ်စိတ် နည်းနေရင် ... ”
သခင်တင်မောင်ကြီး သည် မျက်နှာကို ရှုံ့မဲ့ပြီး လက်ကာပြ၍ တားမြစ်လိုက်သည် ။ ပြီးတော့
ကြေကွဲသော အသံဖြင့် -
“ အို သူ့ အပြစ် မဟုတ်ပါဘူးလေ ။ သခင်နိုင်ငံရေးသမား ဆိုတော့ မယား ကို ထမင်းတောင် ဝအောင်
ကျွေးနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ၊ ဆင်ဖို့ပြင်ဖို့ ဆိုတာတော့ နေနေသာသာ ၊ ထောင်ကျရင်လည်း သူ့ခမျာ
ဒုက္ခရောက်ရဦးမယ် ”
သူသည် တကယ် စိတ်ထိခိုက်ခြင်းဖြင့် ပြောနေ၏ ။ သူ့ခံစားမှုကို ပေါ့စေရန် ကျွန်တော် က
ရယ်စရာ ညှပ်လိုက်သည် ။
“ နောက်ကျရင် ဒီကိစ္စမျိုးမှာ ဒုက္ခရောက်စရာ မရှိတော့ဘူး ထင်တယ်ဗျ ”
မှုန်နေသော သူ့မျက်နှာမှာ အနည်းငယ်လင်းလာသည် ။
“ ဘယ်လိုလဲ ဆိုစမ်းပါဦး ”
“ သခင်လေးမောင် ကို မြန်မာပြည် ကာကွယ်ရေးဥပဒေ အရ ထောင်ထဲ အကျဉ်းချထားလို့ သူ့မယား
ဒေါ်မိမိ က အရေးပိုင်ရုံးမှာ အစိုးရ ကို တရားစွဲထားတယ်လေ ၊ သခင်လေးမောင် ထောင်ကျနေစဉ်
အတွင်းမှာ အစိုးရ က ဒေါ်မိမိ ကို စားစရိတ် ပေးထားရမယ် ဆိုတယ် မဟုတ်လား ဟား ဟား ဟား ”
သူသည် အတန်ကြာ ပြုံးစိစိလုပ်နေပြီးနောက် -
“ အမှုက နိုင်စရာ မရှိလှပါဘူး ”
“ မနိုင်ပေမယ့် အမြော်အမြင်ရှိတဲ့ တောင်းဆိုချက် တစ်ရပ်ပဲဗျ ”
သူသည် တစ်စုံတစ်ရာကို တွေးမိပြီး သဲ့သဲ့ရယ်လိုက်သည် ။ ၎င်းနောက် -
“ မလွမ်းလောက်ပါဘူး သခင်တင်ထွန်း ရယ် ၊ ထောင်ကျမှ မိန်းမ စားစရိတ်ပေးနိုင်တာမျိုး ဖြစ်နေပါလိမ့်မယ် ”
ဤသို့ဖြင့် ကျွန်တော်တို့ သည် အယူအဆ မတူသည့် ကြားထဲကပင် စိတ်ဝင်စားစရာ အကြောင်းအရာများသို့ စကားဆိုက်ရောက် သွားတတ်ကြပေသည် ။
၎င်းပြင် ကြည့်မြင်ရာ၌ သူ နှင့် ကျွန်တော် အတိမ်အနက် မတူသည်လည်း ရှိသေး၏ ။ ဥပမာ
အားဖြင့် ဆိုသော် တစ်ခါတုန်းက သတင်းစာ ဖတ်ရင်း သူ့ အား ဤသို့ ပြောလိုက်သည် ။
“ ဟောဒီမှာဗျာ သခင်တင်မောင်ကြီး မိန်းမတွေ အင်္ကျီတိုတို ဝတ်တဲ့ ဘက်မှာ ဆောင်းပါးရှင် တစ်ဦး
က ရေးထားတယ် ။ ပဒုမ္မာတစ်အုပ် ကို တိုတို ချုပ်ရင် ယခင် က ရှစ်ထည်ကိုးထည် အစား ၁ဝ ထည်
၁၂ ထည်ထွက်အောင် ချုပ်နိုင်သည်တဲ့ ။ သူ့ ဆင်ခြေ ဟာ မဆိုးဘူးဗျ ”
ကျွန်တော်ကတော့ ပေါ့ပေါ့ ပြောလိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်သည် ။ သူက လေးလေးနက်နက်ကြီး တွေးပြီး -
“ ဒါဟာ ကောင်းတဲ့ နိမိတ် တစ်ခုပဲဗျ ။ အလုပ် ၊ လုပ်အားနှင့် အလုပ်သမား ဂုဏ်ရှိတဲ့ ခေတ် ၊
လွတ်မြောက်တဲ့ ခေတ်ကို အမျိုးသမီး တွေ က ကြိုဆိုတာနဲ့ တူနေတယ် ”
“ ဘယ်လိုလဲဗျ ၊ ရှင်းစမ်းပါဦး ”
“ အင်္ကျီ ဖားဖားရှည်ရှည်ကြီး နဲ့ ဆိုရင် အလုပ် လုပ်ရာမှာ ရှုပ်တယ် ။ အင်္ကျီတိုတို ဝတ်ထားရင်
အလုပ်ကို လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ် ဖျတ်ဖျတ်လတ်လတ် လုပ်နိုင်တယ် ။ သဘောကတော့
အမျိုးသမီးတွေ ဟာ အလုပ် လုပ်ခြင်းသည် ဂုဏ်ရှိတယ် ဆိုတာ နားလည်ပြီး အလုပ် လုပ်တော့မယ် ၊
အလုပ်သမားတွေ ဖြစ်တော့မယ်လို့ နိမိတ်ပြတာပဲဗျ ”
ကျွန်တော် သည် သူနိမိတ်ကောက်ပုံ နှင့် ပတ်သက်ပြီး စောဒကတက်ရန် မရှိပါ ။ နှစ်သက်ခြင်းပင်
ဖြစ်ပါ၏ ။
“ ဒါဖြင့် အလုပ်သမားခေတ်သစ်ကြီး ကို ကြိုဆိုတဲ့ အင်္ကျီတို လို့ ဆိုရမယ် ထင်တယ် ဟဲ ဟဲ ။
ပဒုမ္မာပိတ်တွေကလည်း နာမည် အမျိုးမျိုးပဲဗျ ၊ ရုပ်ရှင်နာမည်တွေ ယူထားတယ် ။ ဟောဒီ
သတင်းစာထဲမှာ ကြော်ငြာပုံကလေး နားထောင်စမ်းပါဦး ။ ချစ်စနိုး ၊ ချစ်အမျှ ၊ အချစ်ဆုံး ၊ မမေ့နိုင်
ပဒုမ္မာများ ဘိလပ် မှရောက်လာပြီ တဲ့ဗျ ။ အင်း ဒီလိုဆိုတော့ ဖက်ရှင်ဖြစ်နေတဲ့ အင်္ကျီတိုကို
ကျွန်တော်တို့က အလုပ်သမားခေတ်သစ်ကြို ချစ်စနိုး ပဒုမ္မာအင်္ကျီ တိုလို့ ကင်ပွန်းတပ်ရလိမ့်မယ်
ဟဲ ဟဲ ဟဲ ”
ကျွန်တော်က ' ဟဲ ' သော်လည်း သူက လိုက် မဟဲ ဘဲ တွေတွေကြီး လုပ်နေသဖြင့် ကျွန်တော့်မှာ
အနည်းငယ် ကြောင်သွားလေသည် ။ ကျွန်တော် သည် သူ့ ကို အကဲခတ် ကြည့်ပြီး ငြိမ်နေလိုက်၏ ။
အတန်ကြာတော့ သူ က လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားနေရာမှ တစ်စုံတစ်ရာ ကို ဖျတ်ခနဲ သတိရလာဟန်ဖြင့် -
“ ဘိလပ် မှ ရောက်တယ် ဟုတ်လား ”
“ ဟုတ်တယ် ”
“ စစ်ကြီး ပြင်းထန်နေတဲ့ကြားထဲက ၊ အင်္ဂလန် ကို ဗုံး အစွမ်းကုန်ကြဲနေတဲ့အထဲက ဗမာ
အမျိုးသမီးတွေ အတွက် ပဒုမ္မာ တွေ ပို့ဖြစ်အောင် ပို့တယ်နော် ။ အေးလေ ပို့ရမှာပေါ့ ၊ ဓနရှင်
လောကဟာ အမြတ် ရှိမှ အသက်ရှင်နိုင်တယ် ၊ အမြတ် ရဖို့ ဘယ်နည်းနဲ့မဆို ကြံဖန်လုပ်ကိုင်နေရ
တာပဲ ။ အမြတ်ထုတ်တဲ့ နေရာမှာ အမျိုးသမီးတွေ လှပစေ ၊ တင့်တယ်စေဖို့ အဝတ်အထည်လုပ်ပြီး
အမြတ်ထုတ်တာက အင်မတန် မွန်မြတ်ပါသေးတယ် ။ သိပ်ဆိုးနေတာက ဓနရှင် ဟာ ငတ်မွတ်ခေါင်းပါးခြင်း ၊ စစ်ဖြစ်ခြင်း တွေမှာလည်း အမြတ်ထုတ် နေကြတယ် ။ လက်နက် ရောင်းပြီး အမြတ်ထုတ်တယ် ၊ လူတွေ ငတ်နေရာမှာ မှောင်ခိုဈေး ဖွင့်ပြီး အမြတ် ထုတ်တယ် ”
ကျွန်တော် ကား အင်္ကျီတို ဆောင်းပါး နှင့် ပဒုမ္မာပိတ်ကြော်ငြာ ကို ဖတ်သောအခါ ပေါ့ပေါ့ပင်
ဖတ်လိုက်သည် ။ အပေါ်ယံကိုပဲ မြင်လိုက်သည် ။ သခင်တင်မောင်ကြီ းကား အတွင်းနှိုက် ကြည့်သည် ။ လေးနက်သော အဓိပ္ပာယ်ကို ထင်မြင်အောင် ရှာသည် ။
“ သခင်တင်မောင်ကြီး ရဲ့ ၊ ခင်ဗျား ပြောလေ့ရှိတဲ့ စစ်ကြောင့် ကုန်ဈေးနှုန်းတွေ တက်တယ် ၊ လူတွေ
ကျပ်တည်းတယ် ဆို ။ ခုတော့ ပဒုမ္မာပိတ်တွေ သိပ် ရောင်းကောင်းနေတယ် ။ ပဒုမ္မာဈေး က
မတက်လို့လား ၊ လူတွေ က မကျပ်တည်းလို့လား ”
“ သခင်တင်ထွန်း ရဲ့ ၊ ပြဿနာ တစ်ခုကို ကြည့်တဲ့အခါမှာ သူ့ ချည်း မကြည့်ရဘူး ။ အခြား
အဖြစ်အပျက်တွေ ၊ ကိစ္စတွေ ၊ အခြေအနေတွေ နဲ့ ဆက်စပ်ကြည့်ရမယ် ။ လူတွေ ဆိုတာ ဘယ်သူတွေလဲလို့ ခွဲခြားကြည့်ရမယ် ။ ပဒုမ္မာပိတ်ပါး ကို ဝတ်တဲ့ လူတွေ ၊ တစ်နည်း ပြောရရင် အထက်လွှာ
ထဲက သို့မဟုတ် အလတ်တန်းထဲ က လူနည်းစုသာ ဖြစ်တဲ့ လူတွေပဲ ။ အဲဒီ လူနည်းစုကတော့
ချောင်တယ် ၊ အများစု လူတွေကတော့ ကျပ်တယ် ။ ပဒုမ္မာဈေး ကလည်း တက်တာပဲ ။ သို့ပေမယ့်
ဆားဈေး ၊ သကြားဈေး ၊ မီးခြစ်ဈေး တက်သလောက်တော့ မတက်ဘူး ။ ဆား ၊ သကြား ၊ မီးခြစ်
စတဲ့ လူအများ သုံး ပစ္စည်းတွေ ဈေးတက်တဲ့ အတွက် လူအများ ကျပ်တာ အမှန်ပဲ ။ ပဒုမ္မာပိတ် ကို
သုံးသူမှာတော့ ပဒုမ္မာဈေး က သည့်ထက်သည် တက်ဦး ၊ မထောင်းတာဘူး ။ ကိစ္စ မရှိဘူး ။ သူတို့
ဝင်ငွေက အမြဲ တိုးနေတာပဲ ။ ခုတလော ဗုံးခိုကျင်းတွေ တူးတယ် မဟုတ်လား ၊ အဲဒါတွေ
ကန်ထရိုက်ယူတဲ့ လူတွေ ဝင်ငွေ တိုးတက်လာတာပေါ့ ။ ခုတလော ဗမာတချို့ ကို သိမ်းသွင်းတဲ့
အနေနဲ့ ဘုရင်ခံ က ရာထူးကြီးတွေ ပေးနေတယ် မဟုတ်လား ၊ သူတို့ ဝင်ငွေ တိုးနေတာပေါ့ ။ အစိုးရပိုင်း ၊ မင်းတိုင်ပင်အမတ်ပိုင်း ၊ အုပ်ချုပ်ရေးပိုင်း မှာ လာဘ်စားမှုတွေ များလာတယ် မဟုတ်လား ၊
သူတို့မှာ ပဒုမ္မာပိတ် ဝယ်အား ပိုကောင်းလာတာပေါ့ ။ အင်္ဂလိပ်စစ်ဗိုလ် တွေ ပိုရောက်လာတော့
အထက်တန်း ဖာ တွေ ပို ဝင်ငွေကောင်းလာတာပေါ့ ။ သူတို့လည်း ချစ်စနိုး ၊ ချစ်အမျှ စတဲ့
ပဒုမ္မာတွေ လှိုင်လှိုင်ကြီး ဝယ်နိုင်တော့တာပေါ့ ။ စစ် ဆိုတာ လူတစ်စု အတွက် ကောင်းတယ် ၊
လူအများအတွက် မကောင်းဘူး ”
ကျွန်တော် သည် တို့ဗမာအစည်းအရုံးဌာနချုပ် သို့ မကြာခဏ သွားခြင်း မှာ ဤလို စိတ်ဝင်စားစရာ
ကောင်းသော စကားမျိုး သခင်တင်မောင်ကြီး နှင့် ပြောပြီး ' ရသေ့စိတ်ဖြေ ' လုပ်ရုံမျှသာမကပါ ။
ကျွန်တော် ရန်ကုန် သို့ ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်ကြောင်း တစ်ဆင့်စကား တစ်ဆင့်ကြားခြင်းဖြင့်
မြေအောက် လျှို့ဝှက်ရေးစခန်း သို့ သတင်းရောက်စေလို၍လည်း ဖြစ်ပေသည် ။
ကျွန်တော် မျှော်မှန်းသည့်အတိုင်းပင် မြေအောက်လျှို့ဝှက်ရေးစခန်း သည် ကျွန်တော် ရန်ကုန် သို့
ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်ကြောင်း တစ်နည်းနည်း ဖြင့် သိသွားကြပြီ ဖြစ်ဟန် တူလေသည် ။ တစ်ညနေ
တွင် ကျွန်တော် သည် ကျွန်တော့် နေအိမ်ခန်း မှာ တစ်ယောက်တည်း ရှိနေခိုက် လူငယ်တစ်ယောက် သည် စာတစ်စောင်ကို ပေးလှာပေသည် ။ စာတွင် တစ်စုံတစ်ယောက် ၏ အမည်ကို မပီသအောင်
လက်မှတ်ထိုးထားသော်လည်း လက်ရေး မြင်ရုံဖြင့် ကိုအေးငွေ ထံ မှ ဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်လေသည် ။
ကျွန်တော့်မှာ အလွန်တရာ အားတက်ရွှင်လန်းခြင်း ဖြစ်သွား၏ ။ ကိုအေးငွေ က ထိုညတွင်
သူ နှင့် တွေ့ရန် ချိန်းခြင်း ဖြစ်၏ ။ စာလာပေးသော သူငယ် အား ကျွန်တော် က ပြုံးပြီး ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သောအခါ ထိုသူငယ် သည် စကားတစ်ခွန်း တစ်ပါဒမျှ ပြောမနေတော့ဘဲ ချာခနဲ ထွက်သွားလေသည် ။
ချိန်းသောအချိန် မှာ ည ၇ နာရီခွဲ ဖြစ်၏ ။ နေရာမှာကား ဗဟန်းရေတာရှည်လမ်း နှင့် ရွှေဂုံတိုင်လမ်း
ဆုံရာ အနီးရှိ မြန်မာကွမ်းယာဆိုင်ကလေး ဖြစ်၏ ။
ကျွန်တော်သည် ၇ နာရီ ၌ အိမ်မှ ထွက်ခဲ့လေသည် ။ ဆောင်းတွင်းဝင်လာပြီဖြစ်၍ အေးစိမ့်စိမ့်
ဖြစ်နေသည် ။ သို့သော် ရန်ကုန် ဆောင်းဦးပေါက် မှာနေခင်းထိုင်ခင်း အသာယာဆုံးသော အခါ
သမယ ဖြစ်ပေသည် ။ ဆွယ်တာ ပါးပါး လှလှကလေး များ ဝတ်ပြီး စတိုင်တစ်မျိုး ထုတ်နိုင်သော
အချိန်လည်း ဖြစ်ပေသည် ။
ကျွန်တော် သည် မမြမှီ ပေးထားသော ဆွယ်တာ ကို ထုတ်ဝတ်ခဲ့လေသည် ။ မမြမှီ နှင့် ရှမ်းပြည် သို့
သွားခဲ့သည့် အဖြစ်ဟောင်း ကို အောက်မေ့ဖွယ်ပင် ဖြစ်နေ၏ ။ ကောလိပ်ကျောင်း သို့ သွားသော
အာရ်အီးတီ ဘတ်စ်ကားပေါ်တွင် ထိုင်၍ လိုက်ပါရင်း မမြမှီ အကြောင်း စဉ်းစားနေမိလေသည် ။
မမြမှီ သည် ကျွန်တော့် အား မျှော်နေပေလိမ့်မည် ။ လိုက်ရှာလျှင်လည်း ရှာနေပေလိမ့်မည် ။
ကျွန်တော် သည် ရန်ကုန် ပြန်ရောက်ကြောင်း မမြမှီ အား အကြောင်း မကြား ။ သူ့ထံ သွား၍လည်း
မတွေ့ ။ ဤသို့ အဆက်ဖြတ်ရခြင်းမှာ လွယ်ကူသော အလုပ် မဟုတ်ပေ ။ ကျွန်တော့် အား စိတ်၏
ချမ်းသာ ၊ ကိုယ်၏ ချမ်းသာကို ပေးခဲ့သော မမြမှီ ။ ကျွန်တော့် နေရေးထိုင်ရေး မပူပင်ရအောင်
ငွေကြေးထောက်ပံ့ခဲ့သော မမြမှီ ။ ဆွဲဆောင်ခြင်း အမျိုးမျိုး အပြည့် ရှိသော မမြမှီ ။ ထို မမြမှီ နှင့်
ကွေကွင်းရသော ဆင်းရဲခြင်းကား မသေးငယ်ပါ ။ ထို ဆင်းရဲဒုက္ခ ကို အောင့်အည်း သည်းခံနေရသည့် အကြောင်းများမှာ ကျင့်ဝတ်သိက္ခာ နှင့် ဆန့်ကျင်သည် ဟူသော ကိုယ့် အသိကြောင့် လိပ်ပြာ
လန့်ခြင်း နှင့် အများတကာ သိလျှင် ပြောကြ ဆိုကြ မည်ကို ရှက်ကြောက်ခြင်းတို့ ဖြစ်ပေရာ
ထိုအကြောင်းတို့ သည် စိတ်၏ ချမ်းသာ ၊ ကိုယ်၏ ချမ်းသာ ကို တောင့်တသော လူ့သဘာဝ ၊ နေရေး
ထိုင်ရေးတွင် မကြောင့် မကြရအောင် တောင့်တသော လူ့သဘာဝတို့ နှင့် စာသော် အားအင်ကြီးမားလှသည်ဟု မဆိုနိုင်ချေ ။ ထို့ကြောင့် ယနေ့ထိ မမြမှီ နှင့် မတွေ့အောင် ရှောင်နေနိုင်သေးသော်လည်း စိတ်ကတော့ မမြမှီ ထံ မကြာခဏ ရောက်ရောက်သွားပေသေးသည် ။ အထူးသဖြင့် အလုပ်အကိုင် ပုံမှန် မရှိ ၊ ဝင်ငွေမှန်မှန် မရှိသဖြင့် နေရေးထိုင်ရေးမှာ အကျပ်တွေ့တိုင်း မမြမှီ ၏
ထောက်ပံ့ကြေး ကို ပြေး၍ ယူလိုသည် ။ အကူအညီ ပြေး၍ တောင်းလိုသည် ။
အာရ်အီးတီဘတ်စ်ကား သည် ရွှေဂုံတိုင်အဝိုင်းကြီး မှာ ရပ်လိုက်လေသည် ။
ကျွန်တော် သည် ဘတ်စ်ကား မှ ဆင်းခဲ့ပြီး ရွှေဂုံတိုင် နှင့် ရေတာရှည်လမ်းထောင့် သို့ လျှောက်ခဲ့သည် ။ လဆုတ်ရက် ဖြစ်သဖြင့် လ မထွက်သေး ။ သည်ဘက်ပိုင်းမှ လမ်းဓာတ်မီးများ သည်
အားမကောင်းသဖြင့် ခပ်မှိန်မှိန် ရှိလေသည် ။ ညပိုင်း ရောက်ပြီဆိုလျှင် လူအသွားအလာ ပါးသော
နေရာလည်း ဖြစ်၏ ။ မြန်မာကွမ်းယာဆိုင်ကလေး မှာ လျှပ်စစ်ဓာတ်မီး မသွယ်ယူနိုင် ၊ ရေနံဆီ
လက်ဆွဲမှန်အိမ်ကလေးတစ်ခု ကို ထွန်းထား၏ ။ ကုန်ပစ္စည်းမှာလည်း ကု -လားကွမ်းယာဆိုင်များ လို
မစုံလင်လှချေ ။ ကွမ်းယာဗန်း အပြင် ဆေးလိပ်အမျိုးမျိုး နှင့် သွေးဆေး ၊ ဝမ်းနုတ်ဆေး အမျိုးမျိုးသာ
ရှိလေသည် ။ ဆိုင်ရှင် သည် ဈေးဝယ်တစ်ယောက် နှင့် စကားပြောနေ၏ ။ ဈေးဝယ်သူ မှာ ဘောင်းဘီဖြူ နှင့် ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်အဖြူ ကို ဝတ်ထားပြီး တရုတ်နှင့် တူသည် ။ နှုတ်ခမ်းမွေး တိုတိုကလေး
ထားပြီး မျက်မှန်လည်း တပ်ထားသည် ။
ကျွန်တော် သည် ကွမ်းယာဆိုင် ၏ ဘေးဘီတွင် လူသူလေးပါး အရိပ်အခြည်ကို ကြည့်လိုက်သည် ။
ကိုအေးငွေ ကို မတွေ့ရ ။ နာရီ ကို ကြည့်လိုက်သောအခါ ၇ နာရီခွဲ နေလေပြီ ။ ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်က
ကွမ်းယာဆိုင် ရှေ့မှာ ရပ်ပြီး အရိပ်အခြည် ပြရန် တစ်နေရာရာမှာ ဝင်ရပ်လိုက်၏ ။ ဈေးဝယ်နေသော
တရုတ်နှင့် တူသူသည် ကျွန်တော့် အား ဘေးစောင်း ကြည့်လိုက်လေသည် ။ သေသေချာချာ
ကျွန်တော် က ကြည့်မိသောအခါ ထိုသူ ကို ကျွန်တော် သိမြင်ဖူးသည်ဟု ထင်လာလေသည် ။
ကျွန်တော် -
“ ကွမ်းတစ်ယာ ပေးပါဗျာ ”
ကွမ်းယာ သည် -
“ အချိုလား ၊ ဆေးနဲ့လား ”
ကျွန်တော် က မဖြေမီ ထိုသူ က -
“ ဒီဆိုင်မှာ နှစ်မျိုးစလုံး ကောင်းတာပဲဗျ ”
ထိုသူ့ အသံကို ကြားလိုက်သည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ကျွန်တော် သည် ထိုသူမှာ ကိုအေးငွေ ဖြစ်ကြောင်း
တပ်အပ်သေချာ သိပေတော့သည် ။ အနည်းငယ်တော့ အံ့ဩခြင်း ဖြစ်မိ၏ ။ သို့သော် အံ့ဩခြင်းကို မပြဘဲ ဖုံးဖိထားလိုက်ပြီး -
“ ခင်ဗျားတို့ ကောင်းမယ်ထင်တာ ပေးပါဗျာ ”
ကွမ်းယာသည် သည် ကွမ်းယာပြီးသော အခါ ကျွန်တော့် အား လှမ်းပေးလိုက်၏ ။ ကျွန်တော် က
ပိုက်ဆံ ထုတ်ပေးနေချိန်တွင် ကိုအေးငွေ သည် ထွက်သွားနှင့်၏ ။ ၎င်းနောက် ကျွန်တော် သည်
သူ့ နောက်မှ နောက်ယောင်ခံ လိုက်သွားလေသည် ။
ကျွန်တော်တို့ သည် ရွှေဂုံတိုင်လမ်း အလိုက် ခြောက်ထပ်ကြီး ဘက်သို့ လျှောက်ခဲ့ကြလေသည် ။
သစ်ပင်ကြီးများကလည်း အုပ်မိုးနေကြပြီး ကုန်းပေါ်မှာ ကျောင်းများ ၊ ဇရပ်များ ၊ ဘုရားများက
လွှမ်းခြုံနေကြသောကြောင့် မှောင်နေလေသည် ။ ကျွန်တော်တို့ သည် အုတ်လှေကားကြီးတစ်ခုတွင်
တက်ကြ၏ ။ စကားဝါပင် ၊ တရုတ်စကားပင် ၊ ပိန္နဲပင် ၊ ဝါးရုံ စသည်တို့ ကြားမှာ ရှိသော
အုတ်တံတိုင်းနှစ်ဖက် ကာထားသော လမ်းကလေးမှာ လျှောက်ကြ၏ ။ ကျောင်းကြား ၊ ဇရပ်ကြား
ဝင်ကြ၏ ။ ၎င်းနောက် ဇရပ်တစ်ဆောင်တွင်းသို့ ဝင်ကြလေသည် ။
လူတစ်ယောက် သည် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ထိုင်၍ လက်နှိပ်စက်ကို စားပွဲပုကလေးပေါ်တွင် တင်ပြီး
ဖယောင်းကိုင်စက္ကူ မှာ လက်နှိပ်စက် ရိုက်နေလေသည် ။ ထိုသူမှာ အသားမည်းမည်း မျက်မှန်
ဝင်းဝင်း ၊ ခေါင်းတုံးဆံတောက်နှင့် ဖြစ်လေသည် ။ ထိုသူမှာ ရေကျော်မှ ကျောင်းဆရာ သခင်ချစ်
ဖြစ်လေသည် ။
ကျွန်တော်တို့ ဝင်လာသည်ကို သခင်ချစ် သည် တစ်ချက်လောက် မော့ကြည့်ပြီးနောက်
လက်နှိပ်စက် ရိုက်မြဲ ရိုက်နေလေသည် ။
ထိုင်မိသည်ဆိုလျှင်ပင် ကျွန်တော် က ကိုအေးငွေ အား -
“ ရုတ်တရက် ခင်ဗျားကို မှတ်တောင် မမှတ်မိဘူး ”
သူ က မျက်မှန် ချွတ်ရင်း -
“ ရုပ်ပြောင်းရုပ်လွှဲ အောင်မြင်တယ် ဆိုရမှာပေါ့ ။ လိမ်ရင် ဗြောင်လိမ်တာထက် တစ်ဝက်တပျက်
လိမ်တာက ပိုပိတယ် ဆိုတာလိုပဲ ၊ ရုပ်ဖျက်တဲ့ အခါမှာ သိပ် မဖျက်ရဘူး ၊ နည်းနည်း ဖျက်ပြီး ပုံမှား
ရိုက်ရတယ် ၊ ဟဲ ဟဲ ။ အင်္ကျီကြောင်ကြောင်ကျားကျား ဝတ်နေ မကျတဲ့ လူတစ်ယောက် က
ကြောင်ကြောင်ကျားကျား ဝတ်ရုံနဲ့လည်း ပုံမှား ရိုက်နိုင်တာပဲ ။ ဘောင်းဘီဝတ်လေ့ မရှိသူက
ဘောင်းဘီ ဝတ်လိုက်ရုံနဲ့လည်း ပုံမှား ရိုက်နိုင်တာပဲ ။ ကိုယ့်ကို ကြည့် ၊ ဘောင်းဘီဝတ်နေ မကျဘဲ
ဝတ်လိုက်တယ် ၊ မျက်မှန် တပ်လိုက်တယ် ၊ မျက်မှန် အမည်းကြီး တပ်တာ မဟုတ်ဘူးနော် ။
နှုတ်ခမ်းမွေး တိုတိုကလေး ထားလိုက်တယ် ။ ရုပ်ပြောင်းသွားတာပဲ ။ အရေးကြီးတာက သဘာဝ
ကျဖို့ ဖြစ်တယ် ။ ကဲ ဆိုစမ်းပါဦး ၊ ဘာတွေ လုပ်ခဲ့သလဲ ၊ ခုကော ဘာတွေလုပ်နေသလဲ“
“ ကျွန်တော်တို့ နယ်မှာ လုပ်ခဲ့တာတွေတော့ ရှိပါတယ် ။ ခု ရန်ကုန် ပြန်ရောက်တော့ ဘာမှ မလုပ်ရ
သေးဘူး ။ ခင်ဗျားတို့နဲ့မှ မတွေ့ဘဲ ၊ ဘာ လုပ်စရာ ရှိမှာလဲ“
“ ကိုယ်တို့လည်း ခရီးထွက်နေကြတာကိုး ၊ ဒါကြောင့် ရဲဘော် နဲ့ အဆက်ပြတ်နေတာ ။ ကဲ
နယ်မှာ လုပ်ခဲ့တာကလေးတွေ ပြောစမ်းပါဦး ”
ကျွန်တော် က လာတော့မည့် အရေးတော်ပုံ အတွက် လူတွေ စည်းရုံးခဲ့ပုံ ၊ ကောင်းကင်မှ လက်နက်
ချပေးရန် နေရာများ ရွေးချယ်ခဲ့ပုံ စသည်တို့ကို လုံးစေ့ပတ်စေ့ အစီရင်ခံလေသည် ။
ကိုအေးငွေ က အင်္ဂလိပ် နယ်ချဲ့အား လက်နက်ကိုင် တိုက်ထုတ်ရန်ကိစ္စ နှင့် ပတ်သက်၍ အရပ်ရပ်
အခြေအနေများကို ခြုံ၍ ပြောပြသည် ။ သခင်အောင်ဆန်း သည် ဂျပန် မှ တစ်ခေါက်ပြန်လာ
ကတည်းက လိုက်ပါသွားသော သခင်လှမြိုင် တို့ လူစုမှာ ဂျပန်မှာ နေခဲ့ကြောင်း ၊ သခင်လှဖေ ၊
ကိုထွန်းရှိန် စသော ရဲဘော်များ သခင်အောင်ဆန်း နှင့်အတူ လိုက်ပါသွားကြပြီဖြစ်ကြောင်း သိရလေသည် ။ ပြင်ပ မှ ဗမာ့လွတ်လပ်ရေးတပ်ကြီး များ ချီတက်လာစဉ် ပြည်တွင်း မှ နေရာ
အနှံ့အပြားတွင် လက်နက်ကိုင် သူပုန်များ ထကြွရန် အစီအစဉ်များကိုလည်း ထိုက်သင့်သလောက်
ပြောပြပေ၏ ။
ကိုအေးငွေ သည် ကျွန်တော် နှင့် ရဲဘော်နေထွန်း တို့ ရွေးချယ်ထားသော လေယာဉ်ပျံ မှ လက်နက်
ချပေးရန် နေရာကို သေချာစွာ မှတ်သားထားလိုက်လေသည် ။
ကိုအေးငွေ က ဂျပန် သည် လက်နက်အကူအညီများ အပြင် ငွေကျပ် သန်းနှစ်ဆယ် ကိုပါ အကူအညီ
ပေးလိမ့်ဦးမည် ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြသောအခါ ကျွန်တော့် မှာ မှင်တက်မိသွားလေသည် ။
ထို့ကြောင့် ကိုအေးငွေ က -
“ တစ်ပြည်လုံး စည်းရုံးရေးလုပ်ဖို့ လျှို့ဝှက်စွာ တပ်တွေထားဖို့ဆိုတော့ ဒီငွေဟာ နည်းတောင်
နည်းသေးတယ် ကိုယ့်လူ ”
“ ကြားရတဲ့သတင်းက ကောင်းလွန်းအားကြီးလို့ မှန်မှ မှန်ပါ့မလားလို့ သံသယဖြစ်နေတယ်
ကိုအေးငွေ ရဲ့ ”
“ ဂျပန်အစိုးရ နဲ့ ကိုယ်တို့ ခေါင်းဆောင်တွေ သဘောတူညီမှု ရပြီးတဲ့အတိုင်း ပြောနေတာပါ
ရဲဘော်တင်ထွန်း ၊ ဒါတွေကို သည့်ပြင် ဘယ်သူ့မှလည်း ပြောမနေနဲ့ဦး ၊ ကိုယ်တို့ အချင်းချင်းသာ
သိထားဖို့ ပြောတာ ”
“ ကျွန်တော် နှုတ်လုံပါ့မယ်ဗျာ ၊ ခုလောလောဆယ် ကျွန်တော် ဘာလုပ်ရမလဲ ”
“ ဝါဒဖြန့်လုပ်ငန်း လုပ်ရမယ် ”
ကိုအေးငွေ သည် အခန်းထဲမှ စာရွက်စာတမ်းအလိပ်များကို ဆွဲထုတ်လာပြီး ကျွန်တော့် အား
ပေးလိုက်သည် ။
“ ဒါတွေကို နီးစပ်ရာလူတွေ ဝေပေးလိုက်ပါ ”
၎င်းတို့မှာ ' အရေးတော်ပုံ ' ဆိုသောစာစောင်များ ဖြစ်လေသည် ။
“ အဖိုးအခ တောင်းရဦးမှာလား ”
“ စာစောင်ကို ပေးပြီးတော့ အလှူခံ ၊ တစ်ကျပ် ထက်တော့ မနည်းစေနဲ့ပေါ့ ”
ကျွန်တော် သည် စာစောင်များကို လှန်လှောကြည့်နေလေသည် ။
ကျွန်တော်တို့ ၏ ဝါဒဖြန့်စာရွက်စာတမ်းများတွင် နာဇီဂျာမနီ နှင့် တိုက်နေသော ရုရှား ကို
ချီးကျူးအားပေးခြင်းများ ၊ ဂျပန် စစ်ဝါဒီ တို့အား ခုခံတိုက်ခိုက်နေသော တရုတ်ကွန်မြူနစ်များ ကို
ထောက်ခံအားပေး ရေးသားချက်များ ၊ အင်္ဂလိပ် နယ်ချဲ့သမား အား အပြုတ်တိုက်ရေးများ နှင့် ထိုသို့
အပြုတ်တိုက်ရေး အတွက် အပြင်မှ အကူအညီ ဘယ်နည်းနှင့် မဆို ၊ ရအောင် လုပ်ရမည်ဟူသော
အဆိုများ ပါရှိလေသည် ။
' အရေးတော်ပုံ ' စာစောင်မှာ လျှို့ဝှက်စွာ ရိုက်နှိပ်ထုတ်ဝေနေသော စာစောင်ဖြစ်လေသည် ။
ကျွန်တော် သည် စာစောင်များတွင် အာရုံစွဲ နစ်မြုပ်နေစဉ် ကိုအေးငွေ က -
“ ရဲဘော်တင်ထွန်း ငွေရေးကြေးရေးအခြေအနေ ဘယ်လို နေသလဲ ”
ထိုမေးခွန်း ကို ကျွန်တော် မျှော်လင့် မထားချေ ။ သို့သော် အမှန်အတိုင်း ပြောပြနိုင်သူ့ ထံမှောက်မှာ
အမှန်ကို အန်ထုတ်ခွင့်ရသဖြင့် ဝမ်းသာသွားပေ၏ ။
“ အခြေအနေက ကျပ်တာပေါ့ဗျာ ။ အလုပ်ကလည်း ထွက်ထားတယ် ၊ အဖေ သေ လို့ ရွာပြန်ရတော့
ကုန်ကျတာကလည်း ရှိသေးတယ် ။ မုဆိုးမ အမေ့ဆီကလည်း တစ်ပြားစ တစ်ချပ်မှ မယူချင်ဘူး ၊
ခုလောလောဆယ် ဆိုရင် ဘိုင်ကျနေတာပေါ့ ”
“ ပုံနှိပ်တိုက် ထောင်ပေးမယ် ဆိုတဲ့ ရဲဘော် ရဲ့ အစ်မကြီး ဆိုတာကလည်း ထောင်မပေးတော့ ခက်
သွားတာပေါ့လေ ။ ရဲဘော် ဖို့ ကိုယ် နည်းနည်း ပေးလိုက်ရဦးမယ် ”
“ ဟဲ ဟဲ သန်းနှစ်ဆယ်ထဲကလား ”
“ ဟဲ ဟဲ ဆိုပါတော့ ၊ စရန်ရတဲ့အထဲကပါပဲ ”
ကိုအေးငွေ သည် ငွေ ၂ဝိ ထုတ်ပေးလေသည် ။ နှစ်ကျပ်တန် အသစ်စက်စက် ဆယ်ရွက် ဖြစ်၏ ။
ကိုအေးငွေ ၏ မျက်နှာသည် တည်သွားပြန်လေသည် ။ တစ်စုံတစ်ရာ ကို လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားနေပြီးနောက် -
“ အရေးကြီးတာက ကိုယ်တို့ တစ်တွေက ကိုယ်တို့ တာဝန်ကို ကျေပွန်အောင် လုပ်ဖို့ပဲ ။ ဗမာ့တာဝန်
ကျေပွန်အောင် ဗမာတွေ လုပ်နိုင်မှ ဂျပန် ဟာ ဗမာပြည် ထဲ ဝင်မလာနိုင်မှာ ။ ဂျပန် ဝင်မလာဘဲနဲ့
အင်္ဂလိပ် ကို မောင်းထုတ်နိုင်အောင် ကြိုးစားရမယ် ”
“ ဟုတ်တယ် ၊ ဒါဟာ အရေးကြီးဆုံးပဲ ။ ဂျပန် က ဝင်လာ မိရင် အပိုင်စီးသွားမှာ စိုးရသေးတယ် ။
ဒါပေမဲ့ တစ်ခု ခက်နေတာ ရှိတယ် ”
“ ဘယ်လို ခက်နေတာလဲ ၊ ဆိုစမ်းပါဦး ”
“ လူတွေ တော်တော်ခပ်များများ က အရှေ့ဘက် က ဂျပန် လာမှာကို အရှေ့ က နေဝန်းထွက်သည့်
ပမာ ဆိုတာ လို မျှော်လင့်စောင့်စားနေကြတယ် ”
“ အခုနေအခါမှာ ဂျပန် ကို မျှော်တာက ကိစ္စ မရှိပါဘူး ၊ အင်္ဂလိပ် အပေါ်မှာ ယုံကြည်ချက် ၊ အားထားချက် ကင်းမဲ့ခြင်းကို ပြတဲ့ သဘောပါပဲ ။ ခုနေအခါမှာ အရေးအကြီးဆုံးက အင်္ဂလိပ် နယ်ချဲ့
သမား ကို မုန်းဖို့ ၊ အယုံအကြည် မဲ့ဖို့ ၊ အင်္ဂလိပ် နယ်ချဲ့အစိုးရ ခေတ်ကုန်ပြီဆိုတာ နားလည်ဖို့
ဖြစ်တယ် ၊ ဒီလို ဖြစ်ဖို့ဟာ ကိုယ်တို့ ပယောဂဖြင့် ဖြစ်ဖြစ် ၊ ဂျပန် ပယောဂဖြင့် ဖြစ်ဖြစ် ကောင်းတာ
ချည်းပဲ ”
“ ဟုတ်တာပေါ့လေ ၊ ကဲ ကျွန်တော် ပြန်တော့မယ် ။ နောက် ဒီကိုပဲ လာရမှာလား ”
“ ဟုတ်တယ် ၊ ဗုဒ္ဓဟူး နဲ့ စနေနေ့တိုင်း ည ၇ နာရီနဲ့ ၉ နာရီ ကြား မှာ လာခဲ့ပါ ။ ဒီနေ့တော့ ကိုယ်
ကိုယ်တိုင် လာကြိုလို့ လမ်းက ကင်း က မမေးတာ ၊ နောက်နေ့တွေဆိုရင် အုတ်တံတိုင်း
လမ်းကြားမှာ ကင်း နဲ့ တွေ့လိမ့်မယ် ။ ကင်းက “ မောင်စန်လားဟေ့ ” လို့ မေးလိမ့်မယ် ။ ဒီတော့
ရဲဘော်က “ မောင်စန်တော့ မဟုတ်ပါဘူး ၊ မောင်စန်က လွှတ်လိုက်တဲ့ ခန္တီပါ ” လို့ ဖြေလိုက်ပါ ။
ဒီလိုဆိုရင် သွားခွင့် ပြုလိမ့်မယ် ”
“ မှတ်မိပါပြီ ”
“ မောင်စန်လားဟေ့ ”
“ မောင်စန်တော့ မဟုတ်ပါဘူး ၊ မောင်စန် က လွှတ်လိုက်တဲ့ ခန္တီ ပါ ။ ဟဲ ဟဲ လျှို့ဝှက်ရေးလုပ်ငန်း
ဆိုတာ စေ့စပ်သေချာရတယ်နော် ။ ကောင်းတယ် ”
ကျွန်တော် ပြန်လာသောအခါ ကိုအေးငွေ က အုတ်လှေကား အထိ လိုက်ပို့လေသည် ။
မြောက်လေအေးကလေး တိုက်လာသည် ။ ဘုရားထီး မှ ဆည်းလည်းသံ မှာ တလင်တင်တင်
မြည်လျက်ရှိ၏ ။
ရွှေဂုံတိုင်လမ်း မှာ လွန်စွာ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက်ရှိ၏ ။ လူသွားလူလာ မရှိ ၊ ယာဉ် အသွား
အလာလည်း မရှိ ။
လမ်းထောင့်တွင် ဘတ်စ်ကား စောင့်သည် ။ မလာနိုင်သဖြင့် ဗဟန်းဘက် သို့ ခြေလျင်လျှောက်
လာခဲ့သည် ။
ချာချီလမ်းကြီး သည်လည်း အသွားအလာ မရှိ ။ ခြောက်သွေ့နေ၏ ။ လမ်းဘေး နှစ်ဖက်ရှိ ကုန်းမြင့်
ပေါ်က တိုက်အိမ်များမှာကား သာယာလှပေ၏ ။ ဓာတ်မီးများကို အဆန်းတကြယ် တင့်တယ်စွာ
ထွန်းထားကြလေသည် ။ မီးရောင်အောက် ပန်းခြံများမှာ အရောင်အသွေး ထင်ထင်ရှားရှားနှင့်
လှခွင့်မရကြသော်လည်း ဝိုးတိုးဝါးတား မပီကလာဖြင့် အိပ်မက်ဆန်သော အလှတစ်မျိုးကို ဆောင်
နေကြလေသည် ။
လမ်းလျှောက်ရတာ ပျော်မြူးလာသည် ။ လေပင် ချွန်မိ၏ ။ သီချင်းပင် ညည်းမိ၏ ။
ကန်တော်ကြီးစောင်း သို့ ရောက်လာလေသည် ။ အုပ်မိုးနေသော သစ်ပင်ကြီးများကား ရေကသိုဏ်း
ရှုနေသလို တည်ငြိမ်ခံ့ညားလှလေသည် ။ ရေပြင်ပေါ်တွင် လှိုင်းစီးနေသော ကြယ်ရိပ်များကား
မျက်စပစ်နေကြသည်နှင့် တူပေ၏ ။
ကံအားလျော်စွာ ဘုရားဘက် မှ လျှောက်လာသော လန်ချားတစ်စီး ကို တွေ့ရလေသည် ။ အိတ်ထဲမှာ
ငွေ၂ဝိ ရှိနေသဖြင့် အိမ် ထိအောင် လန်ချား စီးပြီး ဇိမ်ခံရန် စဉ်းစားလိုက်လေသည် ။ အချိန်မှာ
ဆယ်နာရီ ကျော်ကျော် ၊ ရန်ကုန်မြို့ တွင်းမှာ လန်ချား စီး၍ အကောင်းဆုံးသော အချိန်ပေတည်း ။
အသွားအလာ ပါးသဖြင့် လမ်းတစ်ခုလုံးကို လန်ချား က ပိုင်သည် ။ တိတ်နေသောကြောင့် ကား
မောင်းလာလျှင်လည်း အဝေးကြီးမှပင် သိနိုင်သဖြင့် အေးအေးဆေးဆေး ရှောင်တိမ်းနိုင်သည် ။
ရာသီဥတု အေးချမ်းသာယာသဖြင့် လန်ချားသမား က ပို၍ အားပါးတရဖြင့် မမောမပန်း
ဆွဲနိုင်သည် ။ သည်အထဲက ကျွန်တော် လန်ချားပေါ် တက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ငွေတစ်ကျပ်
ပေးမည်ဆိုသဖြင့် လန်ချားကု -လား မှာ မြင်းကောင်းစိုင်းဘိသည့်နှယ် ။
တိရစ္ဆာန်ရုံ မှာ တရိပ်ရိပ် ကျန်ရစ်ခဲ့သည် ။ ချစ်သူတို့ ၏ လမ်းကြား ကို ဖြတ်ကျော်စဉ် မမြမှီ နှင့်
လမ်းလျှောက်ရင်း ညုကြတာကြသည့် အတိတ်ကားချပ်များ သည် စိတ်ထဲမှာ တစ်လွှာပြီးတစ်လွှာ
ပေါ်လာလေသည် ။
စိတ်ဓာတ် ဆိုသည်မှာ ဆန်းကြယ်လှပေသည်တကား ။ ယင်းသို့ အတိတ်ကားချပ်တစ်ခုကို
ထင်ဟပ်နေသည့် တစ်ခဏ၌ပင် ပစ္စုပ္ပန်ကားချပ်တစ်ခုသည် ရောနှောထင်ဟပ် လာပြန်လေသည် ။
တီဘီ ဟု ထင်ရသော ရောဂါဖြင့် နွမ်းရိပျော့ခွေ လဲလျောင်းနေရသော မမြင့်ဦး ၏ ရုပ်ပုံကားချပ်ပေတည်း ။
ကျွန်တော် သည် မမြင့်ဦး ထံသို့ မကြာခဏ ရောက်ခဲ့၏ ။ အခြေအနေ တိုးတက် ကောင်းမွန်လာသည်ကို မတွေ့ရ ။ မမြင့်ဦး အား ကုသနေသော ဆရာဝန် ထံသို့ သွားပြီး အခြေအနေ မေးခဲ့၏ ။
အားရဖွယ်ကောင်းသော စကားကို မကြားခဲ့ရ ။ ဆရာဝန် သည် ရောဂါ ကျွမ်းနေပြီ ၊ မျှော်လင့်ချက်
မရှိတော့ဘူး ဟူသော စကားမျိုးကို မပြောသော်လည်း စိတ်မပူပါနှင့် ၊ မကြာခင် ပျောက်ပါလိမ့်မယ်
ဟူသော စကားကိုလည်း မပြောပေ ။ “ စောင့်ကြည့်သေးတာပေါ့ ” ဟူသော စကားကို တွင်တွင်
ပြောပြီး ဆေးတွေသာ တွင်တွင် ပေးနေလေသည် ။
ကျွန်တော်သည် မမြင့်ဦး ကို အားတက်အောင် အမျိုးမျိုး ကြံဖန် ပြောရ၏ ။ သူ့အတွက်
မျှော်လင့်ချက် ဗိမာန်ကြီးတွေ ခမ်းနားထည်ဝါစွာ ဆောက်ပေးရ၏ ။
မောင်ဂိုမာရီ လမ်း ။
ထိုလမ်းပင်လျှင် အတော် ရှင်းနေ၏ ။ ဟိုနား ဒီနား လန်ချားတစ်စီးတလေ ပြေးလွှားနေခြင်းနှင့် လူ
အချို့ ကူးသန်းဖြတ်သွားခြင်းသာ ရှိတော့၏ ။ ဓာတ်ရထားများမှာ တစ်စင်းမကျန် ရုပ်သိမ်းသွားခဲ့ပြီ ။
ကျွန်တော် နေထိုင်ရာ ဗေဒကဝိန် ဆရာဦးတက်ရှိန် ၏ တိုက်ခန်း ရှေ့သို့ ရောက်သောအခါ လန်ချား
ကို အရပ်ခိုင်းလိုက်လေသည် ။
ကျွန်တော် လန်ချားပေါ်မှ ဆင်းပြီး ငွေတစ်ကျပ် ပေးလိုက်သောအခါ လန်ချား -ကုလား သည် စစ်သား
၏ ဖျတ်လတ်တည့်မတ်ခြင်းမျိုး ဖြင့် ဆလံ ပေးလိုက်လေသည် ။ ထိုဆလံ ကို ခံယူရသော ကျွန်တော်
သည် စစ်ဗိုလ် လို ပြုမူရမည်လား ၊ သူဌေး လို ပြုမူရမည်လား မသိ ။ ဘာကလိုတိုတိုကြီး ဖြစ်ကာ
ပြုံးသာ ပြုံးလိုက်ရလေတော့သည် ။
လှေကားပေါ်သို့ တက်မည် အပြုတွင် ကြည်လင်သော ၊ ပြာလဲ့သော ကောင်းကင်မှ မိုးကြိုးသံကို
ကြားရဘိသကဲ့သို့ “ မောင်ကလေး ” ဟူသော အသံကို အံ့ဩစွာ ကြားရလေသည် ။ အသံ လာရာသို့
လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ လမ်းဘေး မှာ ရပ်ထားသော မမြမှီ ၏ မော်တော်ကားကို တွေ့ရလေသည် ။ ကျွန်တော် သည် အံ့ဩ မဆုံးနိုင် ဖြစ်ပြီး ရပ်တန့်ငေးမောနေမိလေသည် ။
မမြမှီ သည် မော်တော်ကားပေါ်မှ ခေါင်းပြူထွက်ပြီး -
“ မောင်ကလေး ၊ အောင်မယ်လေး ဒီကဖြင့် ရှာလိုက်ရတာ ”
သည်တော့မှ ကျွန်တော် သည် ကားအနီး သို့ ပြေးကပ်လိုက်သည် ။
“ ဟင် မမ ပါကလား ၊ ကျွန်တော် လုံးလုံး မမျှော်လင့်ဘူး ၊ လုံးလုံး မထင်ဘူး ”
ဒရိုင်ဘာ ကိုဘိုးအောင် ကား အလွန်ဣန္ဒြေ ကောင်းသူ ဖြစ်၏ ။ ကျွန်တော်တို့ ကို လုံးလုံး လှည့်
မကြည့် ။ စပ်စုလိုသော အမူအရာကို လုံးဝ မပြ ။ သူ့ဘာသာ သူ စတီယာရင်ဘီးပေါ် လက်တင်ရင်း
ရှေ့သို့ ငေးကြည့်နေလေသည် ။
မမြမှီ သည် မူရာမာယာ များလှသော မျက်နှာဖြင့် ကျွန်တော့် အား မော့ကြည့်ရင်း -
“ ဟုတ်မှာပေါ့ မောင်ရယ် ၊ သိပါတယ် ။ မမ ကို မျှော်မှာမဟုတ်ပါဘူး ၊ သတိတောင် ရမှာ
မဟုတ်ပါဘူး ။ အို တမင် မေ့ထားတဲ့ဟာပဲလေ ”
“ အို ဒီလို မဟုတ်ပါဘူး မမ ရဲ့ ။ ကျွန်တော် က ဒီလို ဒီနေရာ မှာ ၊ ဒီ အချိန်ကြီးမှာ မမ ကို တွေ့ရဖို့
မမျှော်လင့်တာကို ပြောတာပါ ”
“ မမ ဒီနားကစောင့်နေတာ တစ်နာရီ ကျော်ကျော် ကြာပြီ ”
“ ဟာဗျာ ဟုတ်လား ၊ အားနာစရာကြီး ”
ကျွန်တော့် မှာ ခြေ မကိုင်မိ ၊ လက်မကိုင်မိ ဆိုသလို ဖြစ်လာလေသည် ။ မမြမှီ သည် ကားခုံ
တစ်ဖက်သို့ ရွှေ့ထိုင်ရင်း -
“ လာလေကွယ် ၊ မတ်တတ်ကြီး စကားပြော မနေပါနဲ့ ၊ ကားထဲ တက်ခဲ့ပါ ”
မမြမှီ ၏ အမူအရာမှာ ခါတိုင်း နှင့် အနည်းငယ် ခြားနား၏ ။ ခါတိုင်း ဒရိုင်ဘာ အစေခံ စသော
လူများ ရှေ့တွင်ပင်လျှင် ဣန္ဒြေ ထိန်းထားသည် ။ ကျွန်တော့် အား ခုလို လွတ်လပ်စွာ မဆက်ဆံ
ခဲ့ချေ ။ ကျွန်တော် သည် ကားတံခါး ကို ဖွင့်ပြီး တက်လျက် မမြမှီ ဘေးမှာပင် ခပ်ခွာခွာ ခပ်ယို့ယို့
ထိုင်လိုက်လေသည် ။ ကားတံခါးကိုပင် မပိတ်မိ ။
“ မမ ခု ဘယ်က လာတာလဲ ”
“ မင့် ဆီ တမင် လာတာပေါ့ ။ မောင်လေး ဟာ လူ ကိုယ်တိုင်လည်း မလာဘူး ၊ စာ လည်း မရဘူး ၊
ဒီလို နေတာက ဘာ သဘောလဲ ”
မမြမှီ က အပူတပြင်း လှုပ်ရှားနေသော ခံစားမှုနှင့် ပြောသည် ။ ကျွန်တော် ကတော့ အေးစက်စွာ
ဖြေလိုက်၏ ။
“ ဘာသဘော မှ မဟုတ်ပါဘူး မမ ရယ် ၊ မအားတဲ့ သဘောပါပဲ ”
“ မမ မှာ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သိသလား ”
ကျွန်တော် က မမြမှီ အား ထိန်းသိမ်းပိပြားစွာ နေထိုင်ပြောဆိုရန် သတိပေးသည့်သဘောနှင့်
ရှေ့က ထိုင်နေသော ဒရိုင်ဘာဘက်သို့ လက်မငေါက်တက်ထိုး၍ ပြလိုက်လေသည် ။ မမြမှီ ကား
ဂရုစိုက်ပုံ မပေါ် ။ အပူတပြင်း လှုပ်ရှားနေသော ခံစားမှုမျိုးဖြင့်ပင်-
“ မမ မှာ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ သိရဲ့လား ”
ကျွန်တော် က အေးဆေးစွာပင် -
“ ဆိုစမ်းပါဦး ”
“ ကိုထွန်းဝင်း ဆုံးသွားပြီ ”
“ ဟောဗျာ ဘယ်တုံးကလဲ ”
မမြမှီ သည် မာယာလော ၊ တကယ်လော မသိ ။ ဝမ်းနည်းလှိုက်ဖိုသော အသံဖြင့် -
“ တစ်လတောင် ကျော်သွားပြီ ”
ကျွန်တော့် မှာမူ ဝမ်းနည်း ရမည်လား ၊ ဝမ်းသာ ရမည်လား ဝေခွဲ ဆုံးဖြတ်ခြင်း မပြုနိုင်သေးမီ
ဝမ်းနည်းဟန်ပင် ဆောင်ရလေသည် ။
“ ဘယ်လို ဆုံးသွားတာလဲ မမ ”
မမြမှီ သည် တက်လာသော စိတ်သောကလှိုင်းများ ကို နှာခေါင်း မှ ညှစ်ထုတ်ပြီး ရေမွှေး
ထုံသင်းနေသည့် လက်ကိုင်ပဝါဖြင့် သုတ်ရင်း -
“ သူ့ ရောဂါဟောင်းနဲ့ ပဲ ဆုံးသွားရှာတာပါပဲကွယ် ။ နာတာရှည်ကြီး ပြန်နာလန်ထူတယ်လို့ မရှိ
တော့ပါဘူး ”
ကျွန်တော် သည် မမြမှီ ၏ လက်ကိုင်ပဝါမှ ပျံ့လွင့်လာသော ရေမွှေးနံ့တွင် ထုံယစ်နေမိ၏ ။
ထိုခဏ၌ တစ်ခါတုန်း က ကျွန်တော် နှင့် လွတ်လပ်စွာ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံနိုင်ရန် ဦးထွန်းဝင်း
သေပါစေတော့ဟု မမြမှီ ဆုတောင်းခဲ့သည်ကို ဖျတ်ခနဲ သတိရလေသည် ။
“ သူ့ ခမျာလည်း ဝဋ်ကျွတ်တယ်လို့ ဆိုရမှာပါပဲ မမ ရာ ။ အိပ်ရာမှာ အမြဲလှဲနေရတဲ့ ဒုက္ခ
ဆင်းရဲဟာ ဘယ်လောက် ကြီးမယ်ဆိုတာ ”
“ အေးပေါ့ ၊ ဒီလိုတွေးပြီး စိတ်ပူတာ ဖြေရတာပဲ ။ သူ့ခမျာမှာ ဝဋ်ကျွတ်ရှာတာပါပဲ ။ မမ ဖြင့် သိပ်
အားငယ်သွားတာပဲကွယ် ။ မုဆိုးမ ဘဝဆိုတာ မမ လို အလုပ်အကိုင် နဲ့ တင့်တောင့်တင့်တယ်
ရှိဦးတော့ ၊ လူ အထင်သေးတော့ ခံရတာပဲ ”
မမြမှီ က မုဆိုးမ ဘဝ ငိုချင်းရှည်ချနေသည် ကို ကျွန်တော် စိတ်မဝင်စားနိုင်တော့ပါ ။ ဦးထွန်းဝင်း
ကွယ်လွန်ခြင်း ကို အကြောင်းပြု၍ မမြမှီ နှင့် ကျွန်တော်တို့ ၏ ရှေ့ရေးကံကြမ္မာ ဘယ်သို့ ဘယ်ပုံ
ဖန်လာဦးမည် ကိုသာ ခန့်မှန်းတွေးထင် စိတ်ကူးခန်း ဝင်နေလေတော့သည် ။
“ မောင်လေး တံခါးပိတ်လိုက်ကွယ် ” ဆိုတော့မှ အတွေး ရပ်ပြီး ကျွန်တော် သည် ကားတံခါး ကို
ဆွဲပိတ်လိုက်လေသည် ။ ဘာလုပ်ဖို့ ကားတံခါး ပိတ်ရသည်ကိုပင် ကျွန်တော် မသိ ။ သို့သော်
ကားတံခါး ပိတ်လိုက်သည် ဆိုလျှင်ပင် ကားသည် ငြိမ့်ခနဲ မောင်းထွက်သွားသည်ကိုသာ သိလေတော့သည် ။
◾သိန်းဖေမြင့်
📖 အရှေ့က နေဝန်းထွက်သည့်ပမာ
koaungnaingoo.blogspot.com
.
No comments:
Post a Comment