❝ ဗျဂ္ဃ ❞
( ချစ်ဦးညို )
နေလုံးကြီး ဟာ ဟိုး အနောက်ဘက် တောင်တန်းအစွယ် ပေါ် မှာ မေးတင် ထားရာ က နေ ပြုတ်ကျသွားတယ် ။ ရှည်လျားတဲ့ နေရောင်ခြည်တန်း အလင်းမျှင်တွေ လည်း ချက်ချင်း ဆိုသလိုပဲ ဖြုတ်ခနဲ ပျောက်သွားတယ် ။
လက် ထဲ က ဓားရိုး ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ရင်း တံခါးနီမှူးကြီး ကို ကျုပ် တစ်ချက် လှမ်း ကြည့်လိုက်တယ် ။ တံခါးနီမှူးကြီး က ခေါင်း တစ်ချက် ညိတ် အပြမှာပဲ ... ။
ကျုပ် လက် ထဲ က ဓား အပေါ် ကို မြောက်ကြွ သွားတယ် ။
ပြီးတော့ အောက်ပြန်အကျ ... ။
တစ်ချက်ကလေးတောင် မအော်နိုင်ပါဘူး ။ ဘာ ဝေဒနာ ကို မှ လည်း ခံစား မသွားရပါဘူး ။ ငမိုက်သား ရဲ့ ဦးခေါင်း ဟာ သူ့ ကိုယ် ကနေ လွင့်စင် သွားတယ် ။ ငေါက်ခနဲ ပန်းထွက် လာတဲ့ သွေးတွေ ကို တပည့်ကျော် “ ငဆွံ့ ” က အင်တုံနဲ့ ခံပြီးတော့ ထုံးစံ အတိုင်း သူသ,တ်ကုန်း မြေပေါ်ကို ဖျန်းပက် လိုက်တယ် ။
ခွေးကြီး ဗျဂ္ဂ က လည်း ရှည်ရှည်လျားလျား အူတယ် ။
အမှောင် သန်းပြီ ။
အင်း ... ရာဇဝတ်သား တစ်ယောက် လည်း သူ့ လမ်း သူ သွားခဲ့ပြီပေါ့ ။
တစ်နေ့တာ အတွက် တာဝန် ပြီးပြန်ပြီ ။
သူသ,တ်ကုန်း ထောင့် က တဲ ဆီ ကို ကျုပ် ပြန်လာခဲ့ ရတယ် ။ ကိုယ်တိုင် ချက်ထားတဲ့ မီးတောက်အရက် ကို သောက်မယ် ။ ထမင်း စားမယ် ။ ပြီးတော့ အိပ်မယ် ။
••••• ••••• •••••
အမောင်တို့ အမိတို့ သိချင်သာ ဆိုလည်း ပြောရတာပ ။
ကျုပ် နာမည် က ဗျဂ္ဃ တဲ့ ။ နေပြည်တော်သူ နေပြည် တော်သား တွေ ကတော့ မကောင်းဆိုးရွားကောင်ကြီး ဗျဂ္ဃ လို့ ခေါ်ကြလေရဲ့ ။ ဒါကလည်း သူတို့ ဘာသာ သူတို့ အချင်းချင်း စကားပြောရင်း ကျုပ် ကို အမည် တပ်ကြတာပါ ။ တကယ်တော့ ကျုပ် ကို စေ့စေ့တောင် မှ ကြည့်ရဲကြတာ မဟုတ်ပါဘူး ။
ကျုပ် နဲ့ မတွေ့ချင် ၊ မဆုံချင် ၊ အသိအကျွမ်း မဖြစ်ချင်ကြဘူး ။
ကျုပ် ရှိရာ အရပ် ကို လည်း မလာချင်ကြဘူး ။ ဘယ် လို အကြောင်းကြောင့် နဲ့ မှ ကျုပ် နဲ့ မပတ်သက်ချင်ကြ ဘူးလေ ။
ဟား ... ဟား ... ဒီလိုပဲ ဖြစ်ရမှာပေါ့ ။
အမောင်တို့ အမိတို့ ကော ကျုပ် နဲ့ ပတ်သက်ချင် ကြသလား ။ မပတ်သက်ချင်ကြနဲ့ ။ ကိုယ်ကျိုး နည်း သွားမယ်နော် ။
အေးလေ ... သူသ,တ်ကုန်းက အာဏာပါးကွက်သားကြီး ဗျဂ္ဃ ဆိုတာ လူတွေ အတွက် ခင်မင်နှစ်လိုဖွယ် မှ မဟုတ်တာကလား ။ ကျုပ် ဆီ ရောက်လာတဲ့ သူ တွေ ဟာ မြို့ဝန်မင်း ရဲ့ အမိန့်တော် အရ ရာဇဝတ် သင့် လာ သူတွေချည်းပဲ ။ တောပုန်းဓားပြတွေ ၊ မုဒိမ်းတန္တတွေ ၊ ဘုရင်မင်းမြတ် ကို ပုန်းစားခြားနားသူတွေ ။
ဓား တန် ဓား ၊ ပုဆိန် တန်ပုဆိန် ၊ ဝါးရင်းတုတ် တန် ဝါးရင်းတုတ် အပြစ် ကြီးငယ် လိုက်ပြီး ကျုပ် က သင်းတို့ ကို စီရင် ပေးရတယ် ။ အင်း ... စီရင် ပေးရတယ် ဆိုတဲ့ စကား လုံး ကျုပ် ဟာကျုပ် တယ်ကြိုက် ။ ဟုတ်သပ ။ နေပြည်တော် က လူတွေ ကတော့ ကျုပ် ကို လက်မရွံ့ ပါးကွက်သားကြီး တဲ့ ။ လူ့ဘီလူးကြီး တဲ့ ။ လူ့ခန္ဓာကိုယ် ရှိတဲ့ တိရိစ္ဆာန်ကြီး တဲ့ ။ ငရဲသားကြီး တဲ့ ။ စုံလို့ပါပဲ ။ အမည်နာမ ပေါင်း များစွာ နဲ့ သိဒ္ဓိ တင်ပေး နေကြတာ ။ အင်း ... ဇနပုဒ်သားတွေ ကတော့ သူသ,တ်သမားကြီး တဲ့ လေ ။
ဒီ “ သ,တ် ” ဆိုတဲ့ စကားအသုံး ကျုပ် တယ် မကြိုက်ချင်ဘူး ။
ကျုပ် အလုပ် နဲ့ သိပ် မအပ်စပ်ဘူး ။ ဒီ စကားလုံးဟာ ။
အမှန်က စီရင် ပေးရတာ ။ စီရင် ရတာ ။
ကြည့်လေ ။ ဓား နဲ့ လား ၊ ပုဆိန် နဲ့ လား ၊ ဝါးရင်းတုတ် နဲ့ လား ။ ဘာနဲ့ပဲ အလှည့် သင့်သင့် ။ ရာဇဝတ်သား ဝေဒနာ မခံစားရအောင် ကျုပ် က တစ်ချက် နဲ့ အပြီး လုပ် ပေးရတာ ။ သွေးရူးသွေးတန်း ထ ပြေးတာ ၊ အော်ဟစ် နေတာ မျိုး မရှိစေရ ။ တစ်ချက် မှ တစ်ချက်တည်း ။ ဒီလို ဗျဂ္ဃမျိုးပါ ။ ဟေး ... ဟေး ... ဟေး ။
တစ်ခုတော့ ရှိသပေါ့လေ ။ ရာဇဝတ်သားတွေ ဟာ ကျုပ် ဆီ ရောက်လာပြီး တုံးပေါ် လည်စင်း ပေးတဲ့ အချိန် ထိတော့ ကယောင်ကတမ်း ဖြစ်နေကြတာပါပဲ ။ တချို့ဆို ကြောက်လွန်း အားကြီးပြီး ကျုပ် ဘာမှ မလုပ်ခင် မှာပဲ ရူး တဲ့ လူ ရူး ၊ မေ့ တဲ့ လူ မေ့ ၊ နှလုံးသွေး ရပ်တဲ့ လူ ရပ် နဲ့ ။
အမှန်က ကျုပ် လက် ကြောင့် မို့တော့ ဘာမှ အနာတရ မခံစားစေရဘူး ။ ဘယ်နဲ့ ဗျဂ္ဃတို့ ပါးကွက်သား လုပ် လာတာ ကြာပြီပဲဟာ ။
ကျုပ် က ကျုပ် အလုပ် သိပ် ဂုဏ်ယူတာ ။ လောက မှာ ဘယ်သူမှ မလုပ်ရဲ ၊ မလုပ်ချင် ၊ မလုပ်တတ်တဲ့ အလုပ်မျိုး ရှားရှားပါးပါး ကျုပ် တစ်ယောက်တည်း ရှိတာ ။ ဪ ... ကျုပ် တစ်ယောက်တည်း ဆိုရင် စကား မုသား ပါ နေဦးမယ် ။
ခွေး တစ်ကောင် ရှိတယ် ။ မထူးပါဘူး ။ လူ နဲ့ ခွေး ဆိုပေမယ့် အမှန်က ကျုပ် လက်အောက် မှာ လူ တစ်ယောက် နဲ့ သတ္တဝါ နှစ်ကောင် ပဲ ဆိုကြပါစို့ ။ ဟုတ်တယ်လေ ၊ ငဆွံ့ ဆို တဲ့ အကောင် က လူ ဖြစ်နေလို့သာ လူ လို့ ခေါ်ရတာ ။ တိရစ္ဆာန် တစ်ကောင် နဲ့ ဘာမှ မခြားဘူး ။ နာမည် နဲ့ လည်း ကိုက်ပါ့ ။ စကား မပြောတတ် ၊ နား မကြား ။ အဲ ... အထင် တော့ မသေးလေနဲ့ဗျာ ။ ငဆွံ့ ကလည်း သူ့ အလုပ်တော့ သူ အင်မတန် ကျွမ်းကျင်တာ ။ သူ့ အလုပ် က ဒီလိုလေ ၊ ကျုပ် စီစဉ်လိုက်တဲ့ ရာဇဝတ်သား ရဲ့ အလောင်း ကို ရှင်းလင်းတဲ့ အလုပ် ။
နောက် တစ်ကောင် ရှိပါသေးကော ။ ကျုပ် ရဲ့ ခွေးကြီး လေ ။ ဟဲ .. ဟဲ သူ့ နာမည် ကို ကော သိချင် ကြသေးလား ။ လွယ်ပါတယ် ။ တခြား နာမည် မပေးတတ် တာနဲ့ ကျုပ် လည်း ကျုပ် ခွေး ကို ကျုပ် နာမည် ပဲ မှည့်လိုက် တယ် ။ ဗျဂ္ဃ တဲ့ ။ အံမာ ၊ ခွေး ဆိုပြီး အထင် မသေးလိုက်နဲ့ နော် ။ ဗျဂ္ဃ ဟာ ခွေး လို ခွေး မဟုတ်ဘူး ။ ကျား လို ခွေး ။ သူသ,တ်ကုန်း မှာ မြှုပ်ထားသမျှ အလောင်းတွေ ကို ဒီ အကောင် ဖော် ဖော်ပြီး စားရင်း နဲ့ ဝဖီး နေတာ ။ ရာဇဝတ်သား ရဲ့ သွေးများဆို ဒီကောင် တယ် ကြိုက်သကိုး ။ အင်း ... ဗျဂ္ဃ က ကျုပ် လိုပဲ ။ မီးတောက်အရက် လည်း ကြိုက်တယ် ။ သခင် ဗျဂ္ဃ ၊ ခွေး ဗျဂ္ဃ ။ တယ် ဟုတ်သကိုး ။
အဲ ... ကျုပ် ရယ် ၊ ငဆွံ့ ရယ် ၊ ဗျဂ္ဃ ရယ် ။ ဒီ သုံးယောက် ပဲ သူသ,တ်ကုန်း မှာ နေကြတာ ။ ကျုပ် အဖို့လည်း ဘယ်မှ သွားစရာ မလိုဘူး ။ ဘယ်သူနဲ့ မှ တွေ့စရာ လည်း မလိုဘူး ။ ကိုယ့် အလုပ် ကိုယ် လုပ် ။ သေသောက် ၊ ထမင်းစား ၊ အိပ် ၊ ဒါပဲ ။
ဘယ်သူမှ လည်း ကျုပ်တို့ ဆီ တခုတ်တရ မလာ ကြပါဘူး ။
ဟဲ ... ဟဲ ... လာမိတယ် ဆိုရင်လည်း ပြန် ထွက်သွားစရာ အကြောင်း မှ မရှိတော့တာကိုး ။
ကဲ ... အမောင်တို့ အမိတို့ ကော ၊ ခုလို အကြောင်း အစုံအလင် သိကြရပြီးတဲ့ နောက် ၊ ဘယ်လိုရှိစ ။ လာချင်ကြသလား ။ ဟေး ... ဟေး ။
••••• ••••• •••••
ခုတလော ရွှေနန်းတော် တစ်ဝိုက် မှာ အရေးတော်ပုံများ ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေး ရှိလှတယ် လို့ တံခါးနီမှူးကြီး က ဟိုတစ်နေ့ က ရာဇဝတ်သား တစ်ယောက် လာ ပို့ရင်း ပြောသွားတယ် ။ ကျုပ် တော့ ဒါတွေကို နားမလည်ပါဘူး ။ စိတ်ဝင်တစား လည်း မရှိလှပါဘူး ။ ကျုပ်တို့ မြို့ဝန်မင်း ကလည်း အတော် အလုပ်များ နေသတဲ့ ။ ရွှေနန်းတော် အခစား ဝင်လိုက် ၊ ဇနပုဒ် တွေ ဆင်းလိုက် နဲ့ မအားရဘူးတဲ့ ။
ထူးခြားတာ တစ်ခု တော့ ပြောသွားတဲ့ စကား ထဲက မှတ်မိလိုက်ရဲ့ ။
မြို့ဝန်မင်း က ဘုရင်မင်းမြတ် ရဲ့ သစ္စာတော် ကို လျှို့လျှို့ဝှက်ဝှက် ဖီဆန် နေတယ်ဆိုပဲ ။ ဘဏ္ဍာတော်တွေ ကို ဖြတ်ယူ သတဲ့ ။ ခိုးသားဓားပြတွေ တိတ်တဆိတ် မွေး သတဲ့ ။ ဇနပုဒ်သားတွေ အပေါ် လည်း တယ် ဖိနှိပ် သတဲ့ ။ အခွန်အတုတ်တွေ ဖိကောက် ၊ ပစ္စည်းတွေ မတရားသိမ်း ၊ ရွှေနန်းတော် ကို ဝင်တဲ့ အခါကျတော့ တစ်မျိုး တဲ့ ။ သူ့ နယ် က ပြည်သားလူထုတွေ ကပဲ ဆိုးသယောင် သူ က ရွှေနားတော် သွင်း သတဲ့ ။
တံခါးနီမှူးကြီး က ပြော သွားသေးတယ် ။
“ မြို့ဝန်မင်း အကောက် ကြံပြီး ဆိုရွားရက်စက်ပုံ ကို နေပြည်တော်သူ နေပြည်တော်သားတွေ က ဘုရင်မင်းမြတ် ရွှေနားတော် ပေါက်ကြားအောင် လုပ်ဖို့ ကြိုးစား နေတယ် ။ ဒါကို မြို့ဝန်မင်း က လဲ သိတော့ အဖိအနှိပ် အကွပ်အညှပ်တွေ ပို များ လာတယ် ”
“ ဒီအတိုင်း မှန်ရင်တော့ မြို့ဝန်မင်း တစ်ဆိတ်ရိုင်း သကိုး ” လို့ ကျုပ် က ပြန် ပြောမိတယ် ။ ဒါပေမဲ့ ဒီ အကြောင်း က ဒီလောက် နဲ့ ပဲ ပြီး သွားတယ် ။ ကျုပ် က စိတ်ဝင်းစားတာ မဟုတ်ဘူးလေ ။ ကျုပ် နဲ့ မှ မဆိုင်တာလား ။ ကျုပ် အလုပ် က အမိန့်တော် တစ်ခုခု နဲ့ သူသ,တ်ကုန်း ထဲ ရောက်လာမယ့် ရာဇဝတ်သား ကို အမိန့်တော် အတိုင်း စီရင်ပေးဖို့ပဲ ။
“ ဟေ့ ... ဗျဂ္ဃကြီး ၊ ငါ အခု ပြောသွားတာတွေ ကို ဘယ်သူ မှ မကြားပါစေနဲ့ ၊ နှုတ်လုံပါနော် ” တဲ့ ။
တံခါးနီမှူးကြီး က ပြန်ခါနီး ပြောသွားတယ် ။
ကျုပ် က လည်း ပြန် ပြောလိုက်ပါတယ် ။
“ ကျုပ် ကို ငဆွံ့ လို့ပဲ အောက်မေ့ လိုက်စမ်းပါဗျာ ”
••••• ••••• •••••
တောင်စွယ် မှာ နေကွယ် သွားပြီ ။ ဘယ် ရာဇဝတ်သား မှ ရောက်မလာဘူး ။ ဒီနေ့ တော့ဖြင့် အနား ရပဟဲ့လို့ မီး တောက်အရက်အိုး ကို ဖွင့်ပြီး ထမင်းစားမယ် ပြင်ခါမှ သူ သ,တ်ကုန်း အဝ ဆီ က အသံတွေ ကြားလိုက်ရတယ် ။ ဗျဂ္ဂ က ဝေါခနဲ ထိုး ဟောင်တော့တာပဲ ။
“ ဗျဂ္ဃကြီး ၊ ဟေ့ ...ဗျဂ္ဃကြီး ၊ ငါ ပါဟ ၊ မီးတိုင်လေး ဘာလေး ပြပါဦး ”
တံခါးနီမှူးကြီး ရဲ့ အသံပဲ ။
ဘယ်နှယ့် ။ ညဉ့် အချိန် မတော် ကျကာ မှ ဘာ အရေးအရာ ပေါ်ပြန်ပလဲ လို့ စဉ်းစားရင်း တဲ အပြင် ထွက်လိုက်တယ် ။ လ ကလည်း ခပ်သာသာ ကိုး ။ သူသ,တ်ကုန်း ပေါ် တက်လာတဲ့ လူတစ်သိုက် တွေ့လိုက်ရတယ် ။
“ ဗျဂ္ဃကြီး ရာဇဝတ်သား ပါလာသဟေ့ ”
“ အား ... နေကွယ်ပြီပါပကော ”
“ နေ ကွယ်ကွယ် ၊ လ ထွက်ထွက် ၊ အမိန့်တော် နဲ့ ပဲ ”
“ ပြစမ်းပါဦး ”
အမိန့်တော်စာ ကို ယူပြီး မီးတိုင် မှာ ကပ်ကြည့် လိုက်တယ် ။ စာ ဖတ်တာ မဟုတ်ပါဘူး ။ ကျုပ် မှ စာမတတ် တာ ။ ကျုပ် ကြည့်တာက အမိန့်တော်စာ ထဲ က ရုပ်ပုံပါ ။ ဓား ပုံ လား ၊ ပုဆိန် ပုံ လား ။ စီရင်ရမယ့် လက်နက် အမျိုးအစား ။
“ အား ... ဝါးရင်းတုတ် ပါလား ”
“ ဟုတ်တယ် ၊ ကဲ ... ဒီမှာ ရာဇဝတ်သား တွေ ထားခဲ့မယ် ”
‘“ ရာဇဝတ်သားတွေ ဟုတ်လား ၊ တစ်ယောက် မဟုတ်ဘူးလား ”
“ နှစ်ယောက် ၊ နှစ်ယောက် ဒီမှာ ထားခဲ့ပြီ ၊ ငါတို့ ပြန်တော့မယ် ”
တံခါးနီမှူးကြီး ရဲ့ ရဲမက် နှစ်ယောက် ခြေလှမ်း ပြင်နေကြတယ် ။
“ နေပါဦးလား ၊ တဲ ထဲ ဝင်ပြီး မီးတောက်လေး ဘာလေးချ ”
“ တန်ပါ ကောင်ကြီးရာ ၊ ဒီလို အချိန် မတော်ကြီး မင့် နေရာ လာရတာ ကို က စိတ်မသန့်ပါဘူး ၊ အမိန့်တော် ကြောင့် သာ ”
“ အောင်မာ ၊ တံခါးမှူးကြီး နှယ့် ၊ မီးတောက်လေး ကောင်းလွန်းလို့ပါ ”
အင်း ဒီ ည အနား ရပြီ အောက်မေ့တာ ။ အလုပ် က ပေါ်လာပြန်ပြီကိုး ။ ဘာတဲ့ ။ ဝါးရင်းတုတ် တဲ့ ။ အလို မသေးပါလား ။ စဉ့်နီတုံး ပေါ် ခေါင်း ကို လှန် ၊ မျက်နှာ ကိုမော့ ထား ၊ လည်မြို ကို ဝါးရင်းတုတ် နဲ့ ရိုက် ။ ဒီ စီရင်နည်းမျိုး ဟာ အင်မတန် ကို အပြစ်ကြီး မှ စီရင်တဲ့ နည်းမျိုး ။ တော်တော်တန်တန် တွေ ဆိုရင် ခေါင်းဖြတ်တာ လောက် ၊ ပုဆိန် နဲ့ ခုတ်တာ လောက်ပဲ ။ ခုဟာ က နေပါဦး ။ ရာဇဝတ်သား က လည်း တစ်ယောက် တည်း မဟုတ် ။ နှစ်ယောက် ။
မီးတိုင် ကို ကိုင်မြှောက်ပြီး ရာဇဝတ်သားတွေ ရဲ့ မျက်နှာ နား ကပ် ကြည့်လိုက်တော့ ...
အလိုလေး ...
မျက်စိများ မှောက်လေ သလား ။ မီးတောက် အရက် လည်း ဒီလောက် သောက်ရသေးတာ မဟုတ်ပါဘူး ။ ဟုတ် မှ ဟုတ်ပါလေစ ။
မီးရောင် နဲ့ ထပ် ကြည့် လိုက်တယ် ။
ရာဇဝတ်သား နှစ်ယောက် ။ တစ်ယောက် က အမျိုးသား ၊ တစ်ယောက် က အမျိုးသမီး ။ ငယ်ငယ်ရွယ် ရွယ် နုနုနယ်နယ်လေးတွေ ။ လူပုံလေးတွေ က နဖူးရေ ဒူးရေ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့် ။ ဘယ့်နှယ် ရာဇဝတ်သား ပုံပန်း မဟုတ်ပါကလား ။ ပြီးတော့ လည်း ဝါးရင်းတုတ် နဲ့ ရိုက် သ,တ်ရမှာ ဆိုတော့ အပြစ် က မြို့ဝန်မင်း လောက် ထိ ကို ပုန်စား ပုန်ကန် လုပ်တဲ့ အပြစ်မျိုး ။
သိချင်စိတ် မမြိုသိပ်နိုင်တော့တာမို့ ကျုပ် ဖွင့်မေး လိုက်တယ် ။
“ အမောင် နဲ့ အမိ က ဘယ်လို အပြစ်မျိုး သင့်လာ ကြတာတုံး ”
မဖြေဘူး ။ မျက်လွှာ တစ်ချက်ပဲ ပင့် ကြည့်ကြတယ်
“ အမောင် နဲ့ အမိ က ဘာ တော်သတုံး ၊ မောင်နှမ တော့ မဖြစ်တန်ဘူး ”
ဒါလည်း မဖြေကြဘူး ။
“ ရော ... ဘာမှ မပြောကြပါလား ၊ အကြောက် လွန်ပြီး နှုတ်ဆွံ့ သွားပြီလား ”
ဒီတစ်ခါတော့ ယောက်ျားပျို က တစ်ချက် ပြုံးပြီး မိန်းမပျို ရဲ့ လက် ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာ တွေ့ရတယ် ။
ငဆွံ့ ရောက်လာတယ် ။ လက်ဟန်ခြေဟန် ပြတယ် ။ သူသ,တ်ကုန်း ထိပ် ကို ညွှန်ပြတယ် ။ အဓိပ္ပာယ် ကတော့ ရာဇဝတ်ကောင်တွေ ကို စီရင်ဖို့ အတွက် အသင့် ပြင်ပြီးကြောင်း လာပြောတာ ။ ငဆွံ့ ဒါတွေ တော်တာ ။
သိုင်းထားတဲ့ လက်ပြန်ကြိုးစ ကို ငဆွံ့ က စု ဆွဲပြီး ရာဇဝတ်ကောင်တွေ ကို ခေါ်လာခဲ့တယ် ။ ကျုပ် က တော့ ဝါးရင်းတုတ် ကို ထမ်းလို့ပေါ့ ။ သူသ,တ်ကုန်း ထိပ် ရောက်ခဲ့ ပြီ ။ လ က လည်း ခပ် သာသာ ။ သူသ,တ်ကုန်း တစ်ပြင်လုံး က မြေကမူမို့မို့ တွေ ၊ တွင်းချိုင့်ချိုင့် တွေ ၊ ကားစင် တွေ ၊ ပြီးတော့ ကားစင်ထိပ် မှာ ချိတ်ဆွဲ ထားတဲ့ အရာတွေ ကို လရောင် အောက် မှာ အထင်အရှား တွေ့နေရတယ် ။
ဗျဂ္ဃကြီး က လည်း တအင်အင် နဲ့ ၊ အမြီး တနန့်နန့် နဲ့ ၊ သွေးအသစ် သောက်မြိုဖို့ အသင့် ရှိနေပြီလေ ။
ရာဇဝတ်သား နှစ်ယောက် တုံး ရှေ့မှာ ထိုင်လိုက်ကြ တယ် ။ ပြီးတော့ တုံး ပေါ် ကို ဇက်တင်ပြီး လည်ပင်း ကို မော့ လိုက်ကြတယ် ။ အားလုံး ငဆွံ့ ရဲ့ အကူအညီ နဲ့ ပေါ့ ။ သက်သောင့်သက်သာ အဖြစ်ဆုံး အနေအထား ရအောင် လေ ။
လရောင် အောက် မှာ ဝင်းနေတဲ့ လည်တိုင် နှစ်ခု ကို ကြည့်ပြီး ကျုပ် လက် ထဲ က ဝါးရင်းတုတ် ဟာ အလိုလို လှုပ်ရှား လာသလိုပဲ ။ ဒါပေမဲ့ ငယ်ရွယ် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ ရာဇဝတ်သား နှစ်ယောက် ကို ကြည့်ပြီး ဝါးရင်းတုတ် ကိုင် ထားတဲ့ လက်တွေ က မလှုပ်မရွ ဖြစ်နေကြတယ် ။
ကျုပ် ရင်ထဲ မတင်မကျကြီး ။
သူတို့ ဘာ တော်သလဲ ၊ သူတို့ ဘာ အပြစ် ကျူးလွန် ထားသလဲ ၊ သူတို့ ဘယ်ကလဲ ၊ ပြီးတော့ သူတို့ နှစ်ယောက် ဟာ သူသ,တ်ကုန်းထိပ် ကို ရောက်နေပြီး ဗျဂ္ဃကြီး ရှေ့မှာ လည်မျို ဝါးရင်းတုတ် နဲ့ အရိုက်ခံဖို့ အသင့် ရှိနေချိန်
ထိ ကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်ဟန် တစ်ချက် မပြဘူး ။
ပကတိ တည်ငြိမ်တဲ့ အမူအရာတွေ။ နဲ့ ။
ကျုပ် ဆီ ရောက်လာတဲ့ ရာဇဝတ်သား တိုင်း ဟာ သူ့နည်း နဲ့ သူ တော့ တုန်လှုပ်ချောက်ချား သွားကြတာချည်း ။ အော် လို အော် ၊ ငို လို ငို ၊ တချို့ မေ့သွား ၊ တချို့က ရူးသွား နဲ့ ။ အခု သင်းတို့ နှစ်ယောက် ကျခါမှ ကျုပ် ရဲ့ ပါးကွက်သား သက်တမ်း အတွင်း မှာ ပထမဆုံးအကြိမ် တည်ငြိမ် သော ရာဇဝတ်သား ကို တွေ့ရခြင်း ။
ကျုပ် မအောင့်နိုင်တော့ဘူးလေ ။
“ ဟေ့ဟေ့ ၊ အခုဟာ က နင်တို့ ရဲ့ လည်တိုင်လှလှကလေးတွေ ကို ဝါးရင်းတုတ် နဲ့ ရိုက်သ,တ်မယ့်ကိစ္စ ၊ နား လည်ရဲ့လား ”
စကား မပြောဘူး ။
“ ဟေ့ ... ဟေ့ ၊ ဒါ လူသ,တ်ကုန်းနော် ”
မတုန်မလှုပ် ။
ကျုပ် စိတ်ရှုပ် လာတယ် ။ သင်းတို့ လည်တိုင် ကို ဝါးရင်းတုတ် နဲ့ မရိုက်ခင် အဲဒီ အထဲ က စကားပြောသံ တစ်သံတလေ ထွက်လာဖို့ ကိုပဲ ကျုပ် အလိုရှိ နေတယ် ။ ခက်တာ က နှစ်ယောက်စလုံး တုံဏှိဘာဝေ ။
ကျုပ် ဝါးရင်းတုတ် ကို ဒီအတိုင်း ကိုင်လျက်သား ။ ဘာ လုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်နေချိန် မှာ သူတို့ ဆီ က သူတို့ချင်း ပြောတဲ့ အသံ ထွက်လာတယ် ။
“ နှမလေး ”
“ မောင်ကြီး ”
“ ကြောက်သလား ”
“ ဟင့်အင်း ၊ မောင်ကြီး နဲ့ အတူ ရှိနေတာပဲ ”
“ တကယ်နော် ”
“ တကယ်ပါ မောင်ကြီး ”
“ စောင်း မရှိတာတော့ ဆိုးသကွယ် ၊ ဒါပေမဲ့ ဒီအတိုင်းပဲ တေး ဆိုကြရအောင် ၊ မောင်ကြီး ပါ ရောဆိုမယ် လေ ”
“ အို ... အင်မတန် အဓိပ္ပာယ် ပြည့်ဝတဲ့ အချိန် အခါပေါ့ မောင်ကြီး ”
“ သေခြင်းတရား ကို မောင်ကြီးတို့ နှစ်ယောက် ရဲ့ တေး နဲ့ ရင်ဆိုင်ရအောင် ”
“ တေးဆိုကြစို့ မောင်ကြီးရယ် ”
အလိုလေး ... ။ တေးသံ တစ်စ သူတို့ နှုတ် က ထွက်လာပါပကော ။ ကျုပ် နား ထဲ မှာ အဝေး ဆီက သဲ့သဲ့ လွင့်လာ သလို အနီးကပ်ပြီး မြည်ဟည်း ထစ်ချုန်းလာ သလို ။ တေးသံ ဟာ နား က တစ်ဆင့် ၊ တစ်ကိုယ်လုံး အနှံ့အပြား စီးဆင်း လာတယ် ။
“ × × × လှပသော အနာဂတ် ၏ နံနက်ခင်းအခါ × × × ငြိမ်းချမ်းသော ငှက်ငယ်လေးများ တေးသံသာ လွတ်လပ်သော ပန်းပွင့်လေးများ ဖူးပွင့်ဝေဆာ × × × × မွှေးပျံ့ရနံ့ ထုံယစ်ကြိုင်လှိုင်စွာ × × × အို ... လင်းအရုဏ် ၏ ချိုမြသော အလင်းရောင်
× × × မဟာကမ္ဘာ လောက သည်မြေ အနှံ့ စီးပျံ့တော့မည်သာ ”
အလိုလေး အလိုလေး ၊ ဒီတေး တစ်ပိုဒ် ကို ကျုပ် စိတ်ထဲ က လိုက် ဆိုနေမိပါပကောလား ။
ဟုတ်သလေ ။ နေပြည်တော် မှာ အလွန် လူကြိုက် များ လူတိုင်း ပါးစပ်ဖျား မှာ သီးနေတဲ့ တေး ။ ကျုပ် လို ကောင် မျိုး တောင် မှ နားစွန်နားဖျား ကြား ၊ တစ်ပိုင်းတစ်စ ရပြီး ၊ သိပ် ကြိုက်နေတဲ့ တေး ။ ဒါ ... ဒါ ... ဆိုရင် ... သူတို့ ဟာ ... ။
“ ဟေ့ ... ဟေ့ ...မင်းတို့ ဟာ ဂီတမောင်နှံ ဝေဠု နဲ့ ဟေမာ ဆိုတာလား ”
ကျုပ် အသံတွေ ထူးထူးခြားခြား တုန် နေတယ် ။ တေးသံ ရပ် သွားတယ် ။ ယောက်ျားပျို က မျက်လုံး ပင့်ကြည့်တယ် ။
“ မှန်ပါတယ် ဗျဂ္ဃကြီး ၊ ကိုင်း ကိုယ် လုပ်စရာ ရှိတာ လုပ်ပေတော့ ၊ ကျုပ်တို့ တေး ဆိုလို့ ပြီး သွားပါပြီ ”
“ နေ ... နေပါဦး ... ဆရာလေး ၊ ဒီလောက် ကျွမ်းကျင်ပြောင်မြောက်ပြီး လူချစ်လူခင် ပေါတဲ့ ဂီတမောင်နှံ နေပြည်တော် တစ်ဝန်းလုံး မှာ တေးအလှတွေ ကို ဖုံးလွှမ်း စေခဲ့တဲ့ ဂီတမောင်နှံ ဟာ ဘယ်လို အပြစ်မျိုးနဲ့များ ကျုပ် ဆီ ရောက်လာကြတာတုံး ၊ ပြောကြစမ်းပါ ၊ ပြောကြစမ်းပါ ”
“ ဟင် ... ဗျဂူကြီး တကယ် မသိဘူးလား ”
“ တကယ် မသိပါဘူး ဆရာလေး ”
“ မြို့ဝန်မင်း ရဲ့ ရက်စက်ယုတ်မာ ကောက်ကျစ်ပုံ တွေ ကို ကျုပ် က တေးဖွဲ့တယ်လေ ၊ ပြီးတော့ ဟောဒီ
ချစ်ဇနီး ဟေမာ က တေးဆိုတယ် ၊ ဈေးရုံတော် အ၀ မှာ ကျုပ် က စောင်းတီး ၊ သူ က တေးဆို ၊ ဒီ တေး ချက်ချင်း ပျံ့နှံ့ သွားတယ် ။ ရွှေနန်းတော် ပွဲကြည့်ဆောင် ကို ရောက် သွားတယ် ။ မြို့ဝန်မင်း က ဒါကို သိပြီး ... ကျုပ်တို့ နှစ်ယောက် ကို ... ”
ကျုပ် တစ်ကိုယ်လုံး သွေးရပ် သွား သလိုလို လက် မောင်း ထဲ မှာ စစ်ခနဲ ကျင်သွားတယ် ။ အဆင်သင့် ရှိနေတဲ့ လက် က အပေါ် ကို မြောက် သွားတယ် ။ ပြန် ကျလာတယ် ။ သူတို့ နှစ်ယောက် ရဲ့ ခေါင်း နောက် က မြေစိုင်ခဲတွေ ဖွာ ထွက်သွားတယ် ။ ဝါးရင်းတုတ် လည်း အဝေး ကို လွင့် သွားတယ် ။
သူတို့ အနား မှာ ကျုပ် ဒူးတုပ် ထိုင်ချ လိုက်တယ် ။ ပြီးတော့ ကြိုးတွေ ကို ဖြည်ပေးရင်း
“ အလိုလေး ၊ အချိန်မီ သိရလို့ပါလား ဆရာလေး ၊ ကဲ ... ကဲ ... အချိန် မရှိဘူး ၊ သူသ,တ်ကုန်း ရဲ့ ဟောဟို ဆင်ခြေလျှော အတိုင်း ဆင်းသွား ၊ ခင်တန်းတောစပ် ကိုလွန် ရင် ချောင်းကလေး တစ်ချောင်း တွေ့ရလိမ့်မယ် ။ ချောင်းရိုး အတိုင်းသာ ဆင်းသွား ရွှေနန်းတော် သွားတဲ့ လမ်းမကြီး ရောက် ကရော ၊ ကိုင်း ... နံနက် မလင်းခင် ရွှေနန်းတော် အရောက် ဝင်ကြပေတော့ ”
သူတို့ အတိုင်းမသိ အံ့သြတဲ့ မျက်လုံးတွေ နဲ့ ကြည့်နေကြတယ် ။
“ ကျုပ် ပြောတဲ့ အတိုင်း လုပ်ပါ ။ ဒါဟာ ကျုပ် ကို ကူညီရာ ရောက်ပါတယ် ။ ပါးကွက်သားကြီး ဗျဂ္ဃ ရဲ့ တစ်သက် မှာ ကောင်းသော အလုပ် တစ်ခု ကို လုပ်ခွင့် ရစေဖို့ ကျုပ် ကို ကူညီပါ ”
အလို ။ သူတို့ သူတို့ ကျုပ် ကို လက်အုပ်ချီ ကန်တော့ နေကြလေရဲ့ ။ ကျုပ် သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရတော့ဘူး ။ ထူးဆန်းပါလား ။ ကျုပ် မျက်လုံး ထဲ မျက်ရည်တွေ စို့ နေ ပါလား ။
သူတို့ ဆင်း သွားကြပြီ ။ အမှောင်ထု ထဲ တိုးဝင် သွားကြပြီ ။ အမှောင် ဟာ တဖြည်းဖြည်း ထူထပ် လာမယ် ။ ပြီးတော့ တစ်စတစ်စ ပြန်ပြီး ပါးလျား သွားမယ် ။ သည်လိုနဲ့ ပဲ တစ်ညဉ့် ကုန်ပြီး နောက် တစ်နေ့ အလင်း ရောက်တော့မယ် ။ အဲဒီ အချိန်ဆို သူတို့ လည်း ရွှေနန်းတော် ရောက် လောက်ပြီ ။ တရား မှန်ကန်တဲ့ အတိုင်း ဖြစ်သွားကြမယ် လို့ ကျုပ် ယုံကြည်တယ် ။ ကောင်းလေခြင်း ဗျဂ္ဃ ။ ကောင်းလေခြင်း ။
အင်း ... ကျုပ် ရယ် ၊ ငဆွံ့ ရယ် ၊ ခွေးဗျဂ္ဃ ရယ် ကတော့ ရှင်းရှင်းလေး ။ ရာဇဝတ်သား ကို အမိန့် နဲ့ အညီ မစီရင်ဘဲ အသက်ချမ်းသာ ပေးရုံ မက နှောင်ကြိုး က လွှတ် ပေးလိုက်တဲ့ အပြစ် ဆိုတာဟာ ပါးကွက်သား တစ်ယောက် အဖို့ နည်းနည်းနောနော အပြစ်လား ။
မြို့ဝန်မင်း က ဘယ် ညှာလိမ့်မတုံး ။
အေးလေ .. ကျုပ် ကလည်း အားလုံးကို ကြို တွက် ပြီးသားပါ ။
နောက်နေ့ တောင်စွယ် နေကွယ်ချိန် က စပြီး ကျုပ် ၊ ငဆွံ့ နဲ့ ခွေးဗျဂ္ဃ တို့ ရဲ့ ခေါင်းပြတ် ကို သူသ,တ်ကုန်း ကားစင် ထိပ် မှာ အားလုံး တွေ့ကြရတော့မယ်လေ ။
⎕ ချစ်ဦးညို
📚 ပန် မဂ္ဂဇင်း
ဇွန် ၊ ၁၉၈၄
No comments:
Post a Comment