❝ ရလိုက်သေးတယ် ခင်ဗျာ ၊ ပါသွားပြန်ပြီ ခင်ဗျာ ❞
“ ဘယ်လိုလဲ ကျွဲကြီး ”
“ ရလိုက်သေးတယ် အစ်ကို ”
“ အမယ် တယ်ဟုတ်ပါလားဟ ”
“ ဟေ့ကောင် အခြေအနေ ”
“ ပါသွားတယ် အစ်ကို ”
“ အင်း ဆိုးတာပေါ့ ”
ကျွန်တော် မောင်ချမ်းသာ နှင့် ကျွဲကြီး တို့ ကား ဆွေမျိုးသားချင်း မဟုတ်ပါ သော်လည်း ညီအစ်ကို အရင်း ထက် ပို၍ အတွဲ ညီလေ၏ ။
သူ့ နာမည်ရင်း ကို ခုထိ မသိပါ ။ ကျွဲပေါက်ကြီး ကဲ့သို့ မဲမဲသဲသဲကြီး
မော်တော်ဆိုင်ကယ် ပေါ် တက် လိုက်လျှင် ဆိုင်ကယ်ကလေး မြေကြီး ထဲ ပုဝင်သွားပလား အောက်မေ့ရ ။ ကိုယ်ခန္ဓာ က ကြီးပါဘိ ။
ဒါပေမဲ့ မျက်နှာ ကတော့ နုနု ကလေး ဗျာ ၊ သူ့ ကြည့် အမြဲပြုံးလို့ ။
သူ နှင့် ကျွန်တော် တွဲခဲ့သည် မှာ ဆယ်နှစ် ကျော်ခဲ့လေပြီ ။ ရည်းစား သာ ဆို ညားပြီး ကလေးတွေ တစ်သီကြီး ရနေလောက်ပြီ ။
“ ဘယ်လိုလဲ ညီ ”
“ ကျွန်တော် နံပြတ်သွားပြီ အစ်ကို ၊ အသံ တောင် မကြားချင်တော့ဘူး အစ်ကိုရာ ”
( ဤနေရာ၌ နံပြတ်သွားပြီ ဆိုသည် မှာ နံရိုး ကျိုးပြတ်သွားခြင်း မဟုတ် ၊ အကြီးအကျယ် စိတ်ကုန် သွားခြင်းကို ဆိုလိုပါ၏ ။ နံပြတ် = တောသားစကား ) အနံ့ကလေး နံ သည် ကိုပင် မကြိုက် ဟု ဆိုလိုခြင်း
ဖြစ်ပါ၏ ။
“ အော် အေး ကောင်း ”
“ ပြတ်သင့်ပြီ အစ်ကို ”
ဇူလိုင် ၉ ရက် စနေနေ့ က နိုင်းစတားစားသောက်ဆိုင်မှာ ဘီယာ သောက်ရင်း စကားတွေ ပြောမိ ။
“ ကျွန်တော် မိုက်ခဲ့တာ အနှစ် နှစ်ဆယ် ကြာခဲ့ပြီ ”
“ အင်း ပြော ”
“ တစ်နှစ်တော့ အစ်ကိုရာ ကျွန်တော် နှစ် ထည့် လိုက်တာ ၊ တစ်လတည်း နဲ့ သိန်းနှစ်ဆယ် ရတယ် ၊ အဲဒီ သိန်းနှစ်ဆယ် ”
“ ပြောပါဦး ”
“ ဂျင် ထိုးလိုက်တာ တစ်ထိုင်တည်း နဲ့ ပြောင်ရော ”
“ ဟယ် ”
“ နောက်တစ်ခါ ပဲတီစိမ်း သိန်းငါးဆယ် ရလိုက်တယ် ”
“ ပါသွားပြန်ရောလား ”
“ ဟုတ် ”
“ နောက်ဆုံး အကြိမ် က ပဲစင်းငုံ သိန်း တစ်ရာ့နှစ်ဆယ် ”
“ ကုန်ရောလား ”
“ ဟင့်အင်း မိန်းမ က ကယ်
လိုက်လို့ ၊ မိန်းမ က
ပြောတယ် ဒါလေးတော့ လုပ်မပစ်နဲ့ တော့ တိုက်ဆောက်ရအောင် ဆိုလို့ တိုက် ဆောက်ပစ် လိုက်တယ် ”
“ တော်သားပဲကွ ၊ မင်း မိန်းမ ၊ မင်း တိုက်ကြီး က ပဲစင်းငုံ တိုက်ကြီးပေါ့ ”
“ အဲဒီ ကတည်းက ”
“ ငါ သဘောပေါက်ပြီ ”
ကျွဲကြီး ကား ဗွက်ထဲ လူးနေရာ က ရုန်းထွက် ခဲ့လေပြီ ။
“ ဟေ့ကောင် ငချမ်း ၊ ဒီကောင် တွေ တော်တော် သုံးနိုင်တာပဲကွ ၊ ငါ ဖြင့် အနားတောင် မကပ်နိုင်ဘူး ”
၎င်းကား ကျွဲကြီး အကြောင်း မဟုတ်ပါ ။ ဘိလပ်မြေ ထောကြီး အကြောင်း ဖြစ်ပါ၏ ။ ကျွန်တော်တို့ အောင်လံမြို့ အနောက်ဘက် သရက်မြို့ ၌ ဘိလပ်မြေစက်ကြီး ရှိ
လေ၏ ။
လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း နှစ် ဆယ် အစိတ် ၁၉၈၀ - ၁၉၉ဝ နှစ်များ အတွင်း ထောကြီးတို့ အလွန် ထောခဲ့သော ကာလများ ဖြစ်လေ၏ ။
“ ဒီကောင်တွေ ပိုက်ဆံ မလို ချင်လောက်အောင် ရနေတာကွ ”
“ လင်းစမ်းပါဦးဟ ၊ ထွန်းမောင် ရ ”
“ ငါ တစ်ခါ သူတို့ နဲ့ ပါသွားတယ် ”
“ ဘယ်ကို ”
“ မော်တော် စင်းလုံး ငှားပြီး ဧရာဝတီ မြစ်ထဲ အစုန်အဆန် ဖဲ ကစား နေကြတာမောင် ”
“ မင်း လဲ ရိုက်တယ်လား ”
“ ငါ က ပါမွှားပါကွာ ”
ယခု ထို ဘိလပ်မြေထောကြီး အောင်လံ မှာ မနေတော့ပါ ။
အောင်လံ က တိုက် ကို ရောင်း ၍ ရန်ကုန် တောင်ဒဂုံ မှာ တိုက် တစ်လုံး ဝယ်၍ နေသည် ဆို၏ ။ သူ စီး နေသော ကား လည်း ပါသွားလေ၏ ။
နောက်ဆုံး သိရှိရသည် မှာ တောင်ဒဂုံ က တိုက် နှင့် ကား ကို ရောင်း၍ မြောက်ဒဂုံ မှာ အိမ်ငှား နေသည် ဟု ဆိုပြန်၏ ။
တစ်နေ့သော် ထောကြီး ထံ မှ ဖုန်း ဝင်လာလေ၏ ။ သူ့ အိမ်ဆိုင်ကလေး မှာ ကျွန်တော့် မြေပဲဆားလှော် တင် ရောင်း လို ၍ ဖောက်သည် ဈေး မေးခြင်း ဖြစ်လေ၏ ။
လက်ဖျား ငွေသီး ၊ ကား တဝီဝီ စီး ၊ မြစ်ကြီး ထဲမှာ မော်တော် စင်းလုံး ငှား ၍ ဖဲကစား ခဲ့သော ထောကြီး ကား အသက်အရွယ် ကြီးခါမှ အဘိုးအိုကြီး ဖြစ်ခါမှ ၊ ကြက် ကဲ့သို့ ယက် ရှာ၍ .. ။
ရလိုက်သေးတယ် ဆရာ ၊ ပါ သွားပြန်ပြီ ဆရာ ၊ အို မောင်သာဂိ ရယ် ၊ ရှိတာ ပြောင်ပါရောလား ။
▢ မောင်ချမ်းသာ
📖 ကုမုဒြာ ဂျာနယ်
၅ ဩဂုတ်လ ၂၀၀၅
No comments:
Post a Comment