❝ တစ္ဆေ ရင်ကွဲ ❞
( မင်းသစ် )
( ၁ )
“ ခွီး ... ”
သော့ပေါက်ကလေး ထဲ ကို ဝင်ပြီး ခေါင်းကလေး ပြူ ကြည့်ကာ ရှိသေး ၊ မာန်ဖီပြီး အော် လိုက်တဲ့ ကြောင် တစ်ကောင် ကြောင့် ကျုပ် တောင် ရုတ်တရက် တော့ လန့်သွားတယ် ။
ကြောင် ကြောက်တဲ့ တစ္ဆေ ဆိုပြီး နာနာဘာဝ လောက မှာ သိက္ခာ ကျစရာ ဖြစ် ကုန်တော့မှာ စိုး လို့သာ ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် အားတင်းရင်း အခန်း ထဲ ကို ဝင် လိုက်ရတယ် ။
“ ဟဲ့ .. ပူစီ ငြိမ်ငြိမ် နေစမ်း ”
ကောင်မလေး က လှည့် မာန် လိုက်တော့မှ ခါးကုန်း ထ နေတဲ့ ကြောင် လည်း ငြိမ် သွား တော့တယ် ။ ဒါတောင် မျက်လုံးစိမ်းစိမ်းကြီး တွေ နဲ့ ကျုပ် ကို မျက်တောင် မခတ် စိုက် ကြည့် နေတုန်း ။
ကျုပ် လည်း ဟန် ကိုယ့် ဖို့ ဆိုသလို သူ့ ကို အရေး မစိုက်တော့ဘဲ ကောင်မလေး ရဲ့ အိပ်ရာ ဘေး က ကတ်ဆက် ပေါ် မှာ တက် ထိုင် လိုက်ရင်း ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ နဲ့ က နေတဲ့ ကောင်မလေး ကို ပဲ ကြည့် နေ လိုက်တော့ တယ် ။
ကျုပ် ဖင် အောက် က ကတ်ဆက် ကတော့ “ အလီဘာဘာ ” ဆိုတဲ့ အနောက်တိုင်း သီချင်း တစ်ပုဒ် နဲ့ ဆူညံ ပွက်လောထ နေလေရဲ့ ။
ကောင်မလေး က လည်း သူ့ ရဲ့ အေရိုးဗစ် အက ကို ဆက် က နေတုန်း ။ အခန်း ထဲ မှာ သူ နဲ့ သူ့ ကြောင် တစ်ကောင် ပဲ ရှိတယ် ထင်ပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန် ကော့ လိုက် ၊ ကား လိုက် ၊ ခုန် လိုက် ၊ ပေါက် လိုက် ။
ဟီဟိ ၊ ကျုပ် တောင် ရှက်လို့ ယောင် ပြီး ခေါင်းငုံ့ ထား မိသေး ။
နှာခေါင်းလေး နည်းနည်း ပြား ပြီး အပေါ် နှုတ်ခမ်းလေး မဆိုစလောက် တိုဝင် နေတာ က လွှဲရင် ၊ ကျုပ် ရဲ့ အရင်လူ ဘဝ တုန်း က မိန်းမ နဲ့ ခပ်ဆင်ဆင် ပဲ ၊ ဟင့်အင်း မဟုတ်သေးပါဘူး ။ ကျုပ် မိန်းမ က ဖြူပါတယ် ။ ကောင်မလေး ရဲ့ ပုံ က ချောကလက်မှိုတက်လေး ပါ ။
နောက်ပြီး စိတ်ဓာတ်ချင်း က လည်း တခြားစီ ပါ ဗျာ ။ ဒီ ကောင်မလး က တော့ ဒီလိုပဲ ကရင်း ခုန်ရင်း ၊ ဖော်ရင်း ၊ ချွတ်ရင်း နဲ့ စတေ့ ( ချ် ) ရှိုးတွေ ၊ ဗီဒီယိုတွေ ၊ ရုပ်ရှင်တွေ မှာ ပရိသတ် ကို ကိလေသာ နဲ့ ဖမ်းစား ဖို့ သာ စဉ်းစား နေတဲ့ ဟာမလေး ပါ ။ ကျုပ် မိန်းမ နဲ့ တော့ မနှိုင်းကောင်းပါဘူး ။
အင်း ... အတွေးတွေ ဘေးချော် ထွက်ပြီး ဒီ ကောင်မလေး ဆီ ကို လာခဲ့တဲ့ ကျုပ် ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက် ကို တောင် မေ့နေတယ် ။
ကျုပ် မကျေနပ်တာ ကြာပြီ ။ ဒီလို အနုပညာ ကို အမည် ခံ ပြီး မြူဆွယ်မှု နဲ့ ကျော်ကြားမှု ကို ရှာ နေတဲ့ သတ္တဝါမလေးတွေ ကို ကျုပ် မကျေနပ်တာ ကြာပြီ ။
ဒါကြောင့် ဒီနေ့ ည တော့ ဒီ မင်းသမီး ပေါက်စန ကို ပညာ ပေးဖို့ ဆိုပြီး ကျုပ် လာ ခဲ့တာ ။
ကဲ ... တွေးနေ ကြာတယ် ။ ကတ်ဆက်ခလုတ် ကို ကျုပ် ပိတ်ပစ် လိုက်တယ် ။
“ ဟောတော် ”
မျက်လုံးလေး အပြူးသား နဲ့ ကောင်မလေး ကြောင် သွားတယ် ။ ပြီးတော့မှ ကက်ဆက် ဆီလာ ပြီး ခလုတ် ပြန် ဖွင့်တယ် ။
သီချင်းသံ လည်း ပြန် ထွက် ရော သူ လည်း ဆက် က ပြန်ရော ။ နောက် တစ်ကြိမ် ကျုပ် ကက်ဆက် ပိတ် လိုက်တယ် ။
“ ဟဲ့ ... ဘယ်လို ဖြစ်လာတာလဲ ”
ကောင်မလေး က မကျေမနပ် နဲ့ စူပွစူပွ ပြောရင်း ကက်ဆက် ကို လာ ဖွင့် ပြန်တယ် ။
သီချင်းသံ ပြန် ထွက်လို့ သူ့ ပေါင်တစ်ဖက် ကို မြှောက် ဂျောက်ခနဲ လှမ်း ပိတ်ချ လိုက်တယ် ။
“ အို ... ”
“ ခွီး ... ”
ကောင်မလေး က အလန့်တကြား အော်တယ် ။ ကြောင်စုတ် က တော့ ခွီးခနဲ တစ်ချက် အော် လိုက်ပြီး ကျုပ် ကို ခုန် အုပ် လိုက်တယ် ။
ဘာ ရမလဲ ။ ဘေးနား က စားပွဲတင် ပန်ကာ ပေါ် ကို ဖျတ် ဆို ခုန် တက် လိုက်တယ် ။
“ ဝုန်း ... ဂလွမ်း ”
ကြောင် နဲ့ ကက်ဆက် တော့
မြင် မကောင်း ရှု မကောင်း လုံးလား ထွေးလား ပဲ ။ ဟဲ ... ဟဲ ။
“ သွားပါပြီ ၊ ကုန်ပါပြီ ။ ကက်ဆက် တော့ သွားပါပြီ ။ ကြောင်စုတ် ကြောင်ပဲ့ ”
မီးရောင် အောက် မှာ တဆက်ဆက် တုန်ရင်း ကြယ်သီးတွေ ထ နေတဲ့ ကောင်မလေး ကို ကြည့်ပြီး ကျုပ် တော် တော် ပျော် သွားတယ် ။
ဒါနဲ့ ဖြောက်ခနဲ မီး ပြန် ပိတ် လိုက်တယ် ။
“ အမယ်လေး ”
စူးစူးဝါးဝါး အော်သံ နှင့် အတူ ကောင်မလေး ပြိုလဲကျ သွားတယ် ။
မီး ပြန် ဖွင့်လိုက်တော့ ရွှေမင်းသမီး က မျက်ဖြူ လန်ပြီး သတိလစ် နေပြီ ။ ဟီ .. ဟီ ။
သူ့ အနားမှာ တခွီးခွီး နဲ့ မာန်ဖီ နေတဲ့ ကြောင် ကို ဖနောင့် နှင့် တစ်ချက် ပေါက် တဲ့ ပြီး ပြတင်းပေါက် သံဆန်ခါ ကြား ကနေ ကျုပ် ပြန် ထွက်ခဲ့တယ် ။
ဒီည ။ အောင်ပွဲခံ တဲ့ ည ။
ပျော်လိုက်တာ ။
( ၂ )
သူ အိပ် နေတဲ့ ပုံ ကို ကြည့်ပြီး ကျုပ် အော်ဂလီ ဆန် လာတယ် ။
တစ်ပိုင်းတစ်စ နဲ့ တိုးလို့တန်းလန်း ကျ နေတဲ့ ခြင်ထောင် က လည်း ဝါကျင်ကျင် မည်းညစ်ညစ် နဲ့ ။ ဆီချေး နဲ့ မည်းပြီး ပြောင် နေတဲ့ ခေါင်းအုံးစွပ် မပါတဲ့ ခေါင်းအုံး ပေါ် မှာ လည်ပင်းကြီး ကို လိန်ပြီး တင် ထားတဲ့ သူ့ ခေါင်း ကလည်း ညှင်းသိုးသိုး ကျပ်ခဲခဲ ဆံပင်ရှည် တွေ နဲ့ ဖိုးရိုး ဖားရား ။
တလောက တာမွေ သင်္ချိုင်း မှာ ကျုပ် တွေ့ခဲ့ ဖူးတဲ့ မီးတွင်း မှာ သေတဲ့ သရဲမ လောက် တောင် ကြည့်ချင်စရာ တစ်ကွက် မရှိ ။
အင်း ... ဒီလို ညစ်ပတ်စုတ်ပြတ် နေတာ ကို ပဲ ကဗျာ ဆန်တာ လို့ ကြွေးကြော် နေဦးမလား မသိ ။
သူ့ အိပ်ရာ ဘေး က ခနော်နီခနော် နဲ့ ယိုင်ထိုးထိုး စားပွဲ ပေါ် မှာ မှာ လည်း ဆေးလိပ်ခွက် က ဖရိုဖရဲ ။
လက် နှစ်လုံး လောက် သာ ကျန်တော့ တဲ့ တောအရက်ပုလင်း ချဉ်ဟောင်ဟောင် တစ်လုံး ရယ် ၊ အမြည်း ထင်ပါရဲ့ ၊ ဆီးသီးချဉ်ပေါင်း က တစ်ထုပ် ။
ဟွန့် ... ဒါလည်း ကဗျာ ဆန်တာပဲတဲ့လား ကွယ် ။
ထွီ .. ဒါမျိုး တွေ ရွံ လို့ ။ ဒီ နေ့ ည ဒီ အခန်း ထဲ ကို ကျုပ် ရောက် နေတာပေါ့ ။
ရေး တာ က နည်းနည်း ၊ သောက် တာ က များများ ။
“ ယနေ့ မြန်မာစာပေ လောက တွင် တစ်ဟုန်ထိုး သောက်လာကြသော ” ဆိုတဲ့ အုပ်စု ထဲ မှာ ထည့် ရတော့မယ့် ဟာလေးတွေလေ ။
စားပွဲ ပေါ် ကို ကြည့် လိုက်တော့ လည်း စာရွက်တို အပိုင်းအစတွေ က ရှုက်ယှက်ခတ် ပြန့်ကျဲလို့ ။
အမယ် မှန်းစမ်း ။ မဆိုးဘူး ဟ ။ ကဗျာ တော့ ရေး ဖြစ်သား ၊ ဘာတဲ့ ၊ သူ့ ကဗျာ က ... ။
မတ်တတ်ရပ် နေတဲ့ နေ
ရေပြင်ပေါ် ကို ဗြုန်းခနဲ ခုန်ချ
ဒီလိုနဲ့
သီချင်းသံတို့ အေးခဲသွားကြ ။
အဆင်ပြေမှု ကို ခူးနေတဲ့ သူရေ
လူ တစ်ယောက် အတွက်
လုံလောက်တဲ့ အောက်စီဂျင်
ပန်းသီးပင် က ခိုးသွားပေါ့ ။
ဒီလိုနဲ့
ကာရန်တို့ အငွေ့ ဖြစ်သွားကြ ။
ရေခဲတောင်မြေခွေး
အစွယ်ဖွေးဖွေးနဲ့ ၊
ဒီလိုနဲ့ ....
အင်း ... သင်း ရေးလက်စ ကဗျာ တစ်ပုဒ် ထင်ပါရဲ့ ။
ကြည့်ရတာ ကဗျာ က အဆုံးသတ်ရသေးပုံ မရ ။ ခေါင်းစဉ် လည်း တပ် မထားသေး ။
ဘာပဲ ဖြစ် ဖြစ် ဖော်မြူလာ နဲ့ လုပ် ထားတဲ့ ကဗျာ တစ်ပုဒ် မှန်း သိသာ ပါတယ် ။ ကျုပ် ဟာ လူ့ ဘဝတုန်း က အင်မတန် စာပေ ဝါသနာ ကြီး ခဲ့တဲ့ စာဖတ်သူ တစ်ယာက် ပါ ။ ဒီတော့ ဒီလို လုပ် ကဗျာတွေ ၊ လုပ် စာတွေ ကို သိလိုက် သမှ နော ကို ကျေလို့ ။ ခံခဲ့ရ ပေါင်း က လည်း များ ပြီ ကိုး ။
ရုတ်တရက် တော့ အရင် ဘဝ က ဒေါသတွေ ရော ၊ အခု လာတဲ့ ဒေါသတွေ ရော နှစ် ဘဝစာ ဒေါသ နှစ်ခု ပေါင်းပြီး ဒီ စာလိမ် ကဗျာလိမ် လေး ကို ကုပ်ချိုး သ,တ်မိတော့ မလို့ ၊ ဟန်တောင် ပြင်မိပါသေးတယ် ။
ဟင်း ... ဒါပေမယ့် ကျုပ် က ဘက်လိုက် တတ်တဲ့ တစ္ဆေ ပါ ။ အနုပညာသမား ဆိုရင် ကောင်းကောင်း ဆိုးဆိုး ခွင့်လွှတ်တတ် ပါတယ် ။
ဒါနဲ့ သူ့ ကဗျာ ကို အထပ်ထပ် ဖတ်ရင်း က စိတ် မဆိုးတဲ့ အပြင် ရယ်တောင် ရယ်ချင် လာ ပါတယ် ။
ဒါကြောင့် သူ့ ကို ကဗျာ နဲ့ ပဲ ပညာ ပေးတောမယ် ဆိုပြီး စားပွဲ ပေါ် က သူ ဘောလ်ပင် နဲ့ ဟောသလို ဆက် ရေး ပေး လိုက် တယ် ။
ဒီလိုနဲ့ ....
ကဗျာတွေ ညံ့ခဲ့ကြ ။
နောက်ပြီး ထိပ် မှာ ခေါင်းစီး လည်း တပ် ပေး လိုက် တယ် ။
“ မော်ဒန်လိမ် ”
ဟား ... ဟား .. ဟား ... ကျုပ် ရဲ့ အဖြည့်ပိုဒ် ကို ကျုပ် ဟာ ကျုပ် သဘောတွေ ကျ လွန်းလို့ ဒေါသတွေ ပါ ပျောက်ပြီး ပျော်တောင် ပျော် လာတယ် ။
နောက်တော့ လက်ကျန် အရက်ပုလင်း ကို သွန်ပစ် ၊ ခြင်ထောင် ကို သပ်သပ်ရပ်ရပ် ချ ပေးပြီး အမိုး ဓနိ အစုတ်အပြဲ တွေ ကြား က နေ ကျုပ် ရယ်ရယ်မောမော ပဲ ပြန် ထွက် လာခဲ့တယ် .. ။
သကောင့်သားလေး ချမ်းသာစွာ အိပ်စက် ပါ တော့ ... ။
မနက် မိုး လင်းရင် တော့ ကျုပ် ဖြည့်ထား တဲ့ သူ့ ကဗျာ ကို ပြန် ဖတ် ရင်း လန့် ပြီး ထ ခုန်နေ လောက်တယ် .. ဟီ .. ဟီ .. ။
ည ရဲ့ လေစီးကြောင်း ထဲ မှာ စီးမျော ရင်း ၊ ( အမယ် ကျုပ် တောင် ကဗျာဆန် သွား ပြီ ) ကျုပ် ရယ်မော နေမိတယ် ။
နောက်ပြီး ကဗျာဆရာပေါက်စ ဆီ က ဓာတ်ကူး လာလို့ နဲ့ တူပါရဲ့ ။ ရယ်ရင်း မောရင်း နဲ့ ကြည်အေး ရဲ့ ကဗျာ တစ်ပိုင်းတစ်စ ကိုတောင် ရွတ် မိသေး ။
“ တစ္ဆေ ငါ ကိုယ်တိုင်ပါပဲ ။ ဟဲ ... ဟဲ ဟဲ ”
( ၃ )
တစ္ဆေ ဆိုတာ ည ဘက် မှ အခြောက် များ သတဲ့ ။
ဆောရီး ပါ ပဲ ။ ဒီ တစ်ခါ တော့ နေ့ခင်း ကြောင်တောင် မှာ ကို ကျုပ် အလုပ် စ တော့မယ် ။
ဒါ တစ္ဆေ ခြောက် မှာ မဟုတ်ဘူး ။ ရာဇဝင်ကြွေး ဆပ် မှာ ... သိလား ။
ဒေါသ တွေ နဲ့ အတူ လေအေးစက် ထဲ က တစ်ဆင့် ၊ သူ့ အခန်းကျယ်ကြီး ထဲ ကို ကျုပ် ဝင်သွားတယ် ။
နှစ်ယောက် အိပ် ခုတင် တစ်လုံးစာ လောက် ရှိတဲ့ စားပွဲကြီး ရဲ့ နောက် က ဆုံလည်ကု,လားထိုင်ကြီး ပေါ် မှာ ထိုင်ရင်း ၊ သူ လက်မှတ် တွေ ငုံ့ ထိုးနေတယ် ၊ လိမ် နေတာ လိမ် နေတာ ။
သူ ကျုပ် သိပ်မုန်းတဲ့ သူ ၊ အရင် ဘဝ တုန်း က ကျုပ် အထက် က နေ ကျုပ် ကို နှိပ်စက်ခဲ့တဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီး ပေါ့ ။
လူ့ ဘဝ တုန်း က ကျုပ် မော် မကြည့်ရဲ ခဲ့ ပေမယ့် အခုတော့ တစ်ပွဲ တစ်လမ်း ပီပီပြင်ပြင် တွေ့ကြပြီပေါ့ ။
ကျုပ် ဟာ တစ္ဆေ ဆိုပေမယ့် လူ့ အသက် ကို ရန် မရှာတတ်ခဲ့ပါဘူး ။ ဟို မင်းသမီး ပေါက်စ နဲ့ ကဗျာဆရာ ပေါက်စ ကို လည်း ကြောက်ရုံ လန့်ရုံ လောက်ပဲ ကျုပ် ပညာ ပေးခဲ့တာပါ ။ ဒီတစ်ခါ တော့ ပြောခဲ့ပါ ပကော ။ ခြောက် မှာ လှန့် မှာ မဟုတ်ဘူး ။ ရာဇဝင်ကြွေး ဆပ် မှာ ၊ လက်စားချေ မှာ ၊ သ,တ်မှာ သ,တ်မှာ ။
သူ့ နောက် က နေ တဖြည်းဖြည်း ကပ် သွားရင်း ၊ အဆီတွေ တရစ်ရစ် တက် နေတဲ့ သူ ကုပ်ပိုး ကို ကျုပ် လက် နဲ့ လှမ်း ကိုင်လိုက် မိတယ် ဆိုရင် ပဲ ၊
ဝုန်းခနဲ ဆုံလည်ကု,လားထိုင် ကို တစ်ပတ် လှည့် လိုက်ပြီး ကျုပ် လက် ကို သူ ဖြတ် ရိုက်ချ လိုက်တယ် ။
ဘုရား ဘုရား ။
တကယ်ပါ ။ တစ္ဆေ က ဘုရား တ မိပါတယ် ။
ပြီး မှ ကျုပ် မျက်နှာ ကို စေ့စေ့ ကြည့်ရင်း ၊ သူ စကား ကို တစ်လုံးချင်း ပြောတယ် ။
“ ဟေ့ကောင် ၊ ဒီမှာ သေသေချာချာ နားထောင် ၊ မင်း က သေပြီး မှ တစ္ဆေ ဖြစ်ရတဲ့ ကောင် ၊ နောက်ပေါက် ဂျူနီယာ ၊ အေး ငါ က အရှင် လတ်လတ် ဘီလူး ဖြစ်နေတဲ့ ကောင် ။ ဒီမှာ တွေ့လား ”
စကား အဆုံး ၊ သူ့ သွားတွေ ကို ဖြဲ ပြ တော့မှာ ပဲ ၊ ကျုပ် မြင် မိတော့တယ် ။
အမယ်လေး ၊ နည်း တဲ့ အစွယ်ကြီး တွေ လား ။
ကျုပ် တုန်တုန်ယင်ယင် နဲ့ ကြောင်ပြီး ငေးကြည့် နေတုန်း ...
“ ဖြန်း ...”
ပါး ကို တစ်ချက် အရိုက် ခံ လိုက်ရတယ် ။ လက်သံ က တော့ ပြောင် တုန်းပါပဲ ။
ပြီးတော့ ခပ်ငေါက်ငေါက် မေးတယ် ။
“ မင်း အခု ဘယ် သင်္ချိုင်း မှာ လဲ ”
“ ကြံ ကြံတော မှာ ပါ ”
“ သွား ပြန် ၊ နောက် ဒါမျိုး လုပ်ရင် နေရာ ပြောင်း ပစ်လိုက်မယ် ”
“ ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ ခင်ဗျ ”
ပြောရင်း ဆိုရင်း ကျုပ် ပြန် ပြေး ခဲ့ရတယ် ။ ကြံတော ကို ဘယ်လို ပြန် ရောက်ခဲ့မှန်း တောင် မသိတော့ပါဘူး ။
ယောင်းကိုင်း နေတဲ့ ပါး တစ်ဖက် ကို ပွတ်ရင်း ဂူ တစ်လုံး ပေါ် မှာ ကျုပ် ငေါင်ငေါင်ကြီး ထိုင် နေ မိတယ် ။
မနေ့ က ကား တိုက်ခံရလို့ အစိမ်းသေ ၊ သေလာခဲ့တဲ့ ကွမ်းယာဆိုင်ကု,လား ကို တေဇောဘမ်း ပြန် ယူခိုင်းထားလည်း အခုထိ ရောက် မလာသေး ။ ဧကန္တ ရက်လည် မှ ပဲ ပြန် လာတော့မှာ နဲ့ တူ ပါတယ် ။
အင်း ဒုက္ခ ဒုက္ခ ။
ခု အချိန် မှာ ကျုပ် အလိုချင်ဆုံး က တော့ တေဇောဘမ်း တစ်ဘူးပါ ပဲ ဗျာ ။
ကျွတ် .... ကျွတ် .... ကျွတ် ... ။ နာ လိုက်တာ ။
◾မင်းသစ်
📖 ဗီတာမင် - ၁၃
ဝတ္ထုတိုစု
၁၉၉၁
No comments:
Post a Comment