“ ဪ ဒီလိုလား ။ ဒါနဲ့ နေစမ်းပါဦး ။ မစန်းအေး ယောက်ျား ကိုပီတာ ကို ရုံပိုင်ကြီး က သ,တ်ပြီး သူ က ဘာ ဆက်လုပ်သတုံး ”
ဟု ကိုကြာပွတ် က မေး လိုက်လေ၏ ။
“ ရုံပိုင်ကြီး က လဲ သူ့ အဖေ ဆီ မှာ ရတနာမြေပုံ ရှိတယ် ဆိုတာ သိတယ် ။ သူ့ အဖေ သေတဲ့ အခါ မှာ အဲဒီ မြေပုံ ကို သူ့ ကို မပေးခဲ့ဘဲ မယားငယ် တစ်ဦး က မွေးတဲ့ သား တစ်ယောက် ကို ပေးခဲ့တယ် လို့ သတင်း သန့်သန့် ရ ထားတယ် ။ မယားငယ် တစ်ဦး ရဲ့ သား ဆိုတာ က ကျွန်မ ယောက်ျား ကိုပီတာ ကို ပြောတာ မဟုတ်ဘူး ။ တခြား မယားငယ် သား ကို ပြောတာ ။ အဲဒါကို သူ က ရှာချင်နေတာ ။ အဲဒီလို ရှာချင်နေတုံး မှာ ကိုပီတာ က သူ့ ဆီ ရောက် သွားတော့ သူ က ကိုပီတာ ကို သ,တ်လိုက်တယ် ။ သူ့ စိတ်ထဲ မှာ လဲ ရတနာမြေပုံ ကို သဲသဲမဲမဲ လိုချင် စိတ်တွေ ပေါ် လာတယ် ။ အဲဒီတော့ သူ လဲ ပဲ သူ့ အဖေ ရဲ့ မယားငယ် သား တစ်ယောက် ဆိုတာ ကို ရှာ တာပေါ့ ။ အဲဒီလို ရှာ နေတဲ့ အချိန် အတွင်း မှာ ကျွန်မ နဲ့ ရုံပိုင်ကြီး နဲ့ တွေ့တော့တာ ပဲ ။ တွေ့တယ် ဆိုတာ ကျွန်မ က တွေ့အောင် ဖန်တီးရ တာပေါ့ ။ သူ့ ကို လိုချင် လို့ တော့ မဟုတ်လား ရှင် ။ ပစ္စည်း ကို လိုချင်လို့ ပေါ့ ။ သူ က တော့ ကျွန်မ ဟာ ကိုပီတာ ရဲ့ မိန်းမ ဖြစ်ကြောင်း မသိရှာဘူး ။ နောက်ဆုံး မှာ သူ နဲ့ ကျွန်မ နဲ့ ငြိကြ ညားကြ တော့ တာပေါ့ရှင် ”
ဟု ပြောလိုက်လေ၏ ။
“ နောက်ဆုံးမှာ ကျွန်မ ယောက်ျား ရုံပိုင်ကြီး ဟာ သူ ရှာ နေတဲ့ သူ ကို တွေ့ တော့တာပဲ ။ အဲဒီ လူ က ဆိပ်ကမ်းမြို့ကလေး တစ်မြို့ မှာ ရှုတိုင်းယဉ် ဓာတ်ပုံတိုက် ဆိုပြီး ဓာတ်ပုံဆိုင် တစ်ဆိုင် ဖွင့် ထား တဲ့ ဓာတ်ပုံဆရာ တစ်ယောက် ပဲ ။ ကျွန်မ ယောက်ျား ရုံပိုင်ကြီး ဟာ အဲ့ဒီ ဓာတ်ပုံတိုက် ကို သွားပြီး ဦးကု,လား ရဲ့ ဓာတ်ပုံ ကို ဓာတ်ပုံဆရာ ဆီ မှာ တောင်းတော့တာ ကိုး ”
ဟု မစန်းအေး က ပြော လိုက်လေ၏ ။
“ ဓာတ်ပုံဆရာ က မပေးတဲ့ အဆုံး မှာ မင်း ရဲ့ ဒုတိယ ယောက်ျား ရုံပိုင်ကြီး က ဓာတ်ပုံဆရာ ကို သ,တ်ပစ်လိုက်တယ် ဆိုပါတော့ ”
ဟု ကိုကြာပွတ်ကြီး က ဝင် ၍ ထောက် လိုက်လေ၏ ။
“ ဒီလို ဟုတ်ရိုးလား ရှင် ။ အဲဒီ ရှုတိုင်းယဉ် ဓာတ်ပုံဆရာ က ကျွန်မ ရဲ့ ဒုတိယ ယောက်ျား ရုံပိုင်ကြီး ကို လက်ဦး သွားတယ် ရှင့် ။ သူ က ရုံပိုင်ကြီး ကို သ,တ်ပစ်လိုက်တာ ပြီးတော့ ရုံပိုင်ကြီး ရဲ့ အလောင်း မှာ သူ့ ရဲ့ အဝတ်အစားတွေ ဝတ်ပြီး ဓာတ်ပုံဆိုင် ကို တစ်ခါတည်း မီးရှို့ပစ် လိုက်တာ ။ အဲဒီ မြို့ က လူတွေ အားလုံး က တော့ ဓာတ်ပုံဆရာ သေသွားပြီး အောက်မေ့ နေကြတာ ။ ဓာတ်ပုံဆရာ က မသေဘူး ရှင့် ။ သူ က လဲ သူ့ အဖေ ဦးကု,လား ရဲ့ ရတနာမြေပုံညွှန်း ဟာ ဦးကု,လား ရဲ့ မယားငယ် တစ်ယောက် ဆီ မှာ ရှိတယ် လို့ သတင်းကြား ထားတာ သူ သတင်း ကြားတဲ့ မယားငယ် သား ဆိုတာ က ရန်ကုန် ဘက် မှာ နေတယ် ဆိုပဲ ။ အဲဒီတော့ အဲဒီ ဓာတ်ပုံဆရာ နဲ့ တွေ့ ကြတယ် လေ ။ တွေ့တယ် ဆိုတာ က ကျွန်မ က တမင်တကာ တွေ့အောင် လုပ်ရတာပေါ့ ။ ကျွန်မ ကို သူ က ရုံပိုင်ကြီး ရဲ့ မိန်းမ မှန်း မသိရှာဘူး ။ နောက်ဆုံး ကျွန်မ နဲ့ တွေ့ပြီး ငြိကြ ညားကြရော ပေါ့ ရှင် ။ ကျွန်မ က သူ့ ကို ချစ်လို့ တော့ မဟုတ်ပါဘူး ။ ရတနာတွေ လိုချင်တာ ကိုး ။ ဒီတော့လဲ ရတနာ ရှာ နိုင်တဲ့ လူ ကို ယူရတော့ တာ ပေါ့ ။ ဒါ ကျွန်မ အဆိုး လား ။ ဒါ ကျွန်မ လွန်သလား ရှင် ”
ဟု မစန်းအေး က ခပ်ပြုံးပြုံး မျက်နှာထား ဖြင့် မျက်နှာ ကို မော့၍ ပြော လိုက်လေ၏ ။
ထိုအခါ လည်ပင်းကြိုး ကို ကိုင် ထားသော မမယ်ဇယ် က “ မိန်းမယုတ် ” ဟု ပြော ဆိုကာ “ ထွီ ” ဟု တံတွေး ဖြင့် ထွေးလိုက်လေ၏ ။
“ ဒီမှာ မယ်ဇယ် ကိုယ် လိုချင်တာ ကိုယ် ရအောင် လုပ်တာ မှန်တယ် ဟ ။ ငါ့ မှာ ယုတ်တာတွေ မြတ်တာတွေ မရှိဘူး ”
ဟု မစန်းအေး က ပြန် ၍ ပြော လိုက်လေ၏ ။
“ ကျေးဇူးကန်းမ ”
ဟု မမယ်ဇယ် က ပြော လိုက်ပြန်၏ ။
ထိုအခါ ကိုကြာပွတ် က
“ မမယ်ဇယ် ရေ ။ ခဏလေး နေပါဦး ကွယ် ။ မေးစရာ ရှိတာလေး မေးပါရစေဦး ”
ဟု ဟန့်တားလိုက် ပြီး လျှင်
“ ကဲ ဆိုစမ်းပါဦး မစန်းအေး ရေ ။ ဓာတ်ပုံဆရာ က ဘယ်လို ဖြစ်တာတုံး ”
ဟု မေးလိုက်လေ၏ ။
“ ဓာတ်ပုံဆရာ က လဲ သူ့ အဖေ ဦးကု,လား ဆီမှာ ရှိတဲ့ ရတနာမြေပုံ ဟာ သူ့ အဖေ ရဲ့ မယားငယ် တစ်ဦး အဖြစ် တရုတ်မ တစ်ယောက် က မွေးတဲ့ သား ဆီ မှာ ထား ခဲ့တယ် လို့ သတင်း ရ ထားတယ် ။ ဒါနဲ့ သူ ကလဲ အဲဒီ တရုတ်မ ရဲ့ သား ကို အပြင်းအထန် စုံစမ်းတဲ့ အခါ မှာ သင်္ဃန်းကျွန်း ဘက် မှာ ကျင်ဝမ်သွားစိုက်ဆိုင် ဆိုတာ ရှိတယ် ။ အဲဒီ သွားစိုက်ဆိုင် က သွားစိုက်ဆရာ ကျင်ဝမ် ဆို တာ က ကျွန်မ ယောက်ျား ဓာတ်ပုံဆရာ ရှာ နေတဲ့ သူ ပဲ ။ အဲဒီတော့ ဓာတ်ပုံဆရာ ဟာ ကျင်ဝမ် ဆီ သွားတော့မှာ ပေါ့ ”
ဟု မစန်းအေး ကို ပြော လိုက်ရာ ကိုကြာပွတ် က
“ ဟိုလဲ ရောက်ရော ကျင်ဝမ် က ဓာတ်ပုံဆရာ ကို သ,တ်လိုက်ရော ဆိုပါတော့ ။ ပြီးတော့ အဲဒီ သွားစိုက်ဆရာ ကျင်ဝမ် ကို မစန်းအေး က ယူလိုက်ရော ဆိုပါတော့ ”
ဟု ပြော လိုက်လေ၏ ။
“ သွားစိုက်ဆရာကျင်ဝမ် က ဓာတ်ပုံဆရာ ကို သ,တ်ပစ်လိုက်တယ် ဆိုတာတော့ မှန်ပါတယ် ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ နဲ့ ကျင်ဝမ် နဲ့ တော့ မရပါဘူး ။ အဲဒီနေ့ က စ ပြီး ကျင်ဝမ် ကို ကျွန်မ ရှာ လိုက်တာ ဘယ်မှာ မှ မတွေ့တော့ဘူး ။ တစ်ချက်တည်း အစအန ပျောက် သွားတယ် ။ ရှာလို့ တွေ့ရင်လဲ ကျွန်မ သူ့ ကို ယူဦးမှာပဲ ။ အခုတော့ ဒီ ကျင်ဝမ် ဆိုတဲ့ တရုတ် ကလဲ ဘယ်ကို ရောက် သွားမှန်း မသိပါဘူး ရှင် ”
ဟု မစန်းအေး က ပြော လိုက်လေ၏ ။
“ မစန်းအေး ဥစ္စာ က လဲ ရယ်စရာ ကောင်းလှချည့်လား ”
ဟု ကိုကြာပွတ် က ပြောလိုက်လေ၏ ။
ထိုအခါ မစန်းအေး က
“ ရယ်စရာ ကောင်းတာ တစ်ခု ရှိသေးတယ် ရှင့် ။ လူသ,တ်မှုတွေ ဖြစ်တာ သုံးခု ရှိပြီ မဟုတ်လား ။ လူသ,တ်မှု ဖြစ်တဲ့ နေရာတိုင်း မှာ မီးရှို့ ပစ် ခဲ့တော့ မီး ကလဲ သုံးခါ လောင် တာပေါ့ရှင် ။ ကျွန်မ ကလဲ အဲဒီ မီးလောင်ပြင် ပေါ် မှာ ည ဆိုရင် မှန်အိမ်နီကလေး တစ်လုံး နဲ့ ရတနာမြေပုံ ဝှက် ထားတဲ့ နေရာ ရှိလို ရှိငြား သွား သွား ပြီး ရှာ တယ် ။ တချို့ကလဲ အရေးကြီးတဲ့ ပစ္စည်းတွေ မြေကြီး ထဲ မှာ တူးပြီး မြှုပ်ထားလေ့ ရှိတယ် မဟုတ်လား ”
ဟု ပြောလေ၏ ။
“ အဲဒီလို မီးအိမ်ကလေး နဲ့ ညဘက် ညဘက် မှာ သွားပြီး ရှာတော့ ဘာဖြစ်သတုံး ။ မစန်းအေးရဲ့ ”
ဟု ကိုကြာပွတ် က မေး လိုက်လေ၏ ။
“ လူ သေပြီးတာ က လဲ မကြာသေး ။ အဲဒီ နေရာ က လဲ မီးလောင်ပြင်ကြီး ဖြစ်နေ ကျွန်မကလဲ ည သန်းခေါင်ကျော် လောက် ဆိုရင် မှန်အိမ်နီကလေး နဲ့ ဟိုရှာ ဒီရှာ လုပ် ဆိုတော့ ခြောက်တယ် ဆိုပြီး ကြောက်ကြ လန့်ကြ သေး တယ် ရှင့် ။ ဒါတွေ ထား လိုက်ပါတော့ ရှင် ။ အဲဒီ နောက်ပိုင်း မှာ ကျွန်မ ဟာ စိန်ဘာဘူ တစ်ယောက် နဲ့ အိမ်ထောင်ကျတယ် အိမ်ထောင်ကျတယ် ဆိုပေမယ့် မယားကြီး အဖြစ် နဲ့ ကျတာ မဟုတ်ပါဘူး ။ မယားငယ် အဖြစ် နဲ့ ကျတာပါ ။ အဲဒီ စိန်ဘာဘူ ကို လဲ လူဆိုး တစ်ယောက် နဲ့ ပေါင်းပြီး ကျွန်မ လဲ သ,တ်ပစ်လိုက်တယ် ။ ပြီးတော့ အဲ့ဒီ လူဆိုး နဲ့ ကျွန်မ ဟာ စိန်ဘာဘူ ဆီ မှာ ပါ လာတဲ့ ပစ္စည်း ကို တစ်ဝက်စီ ခွဲ ယူကြတယ် ။ ပြီးတော့ ကျွန်မ ဟာ စကော့ဈေး နဲ့ မဂိုလမ်း ဘက် မှာ စိန်ပွဲစား လုပ်နေတော့တာပေါ့ ”
ဟု မစန်းအေး က ပြော လိုက်လေ၏ ။
ထိုအခါ ကိုကြာပွတ် က
“ ပြောစမ်းပါဦး မစန်းအေး ။ တော်တော့် ကို နားထောင်လို့ ကောင်းပါတယ် ”
ဟု ပြော လိုက်ရာ မစန်းအေး က
“ ပြောပါ့မယ် ရှင် ပြောပါ့မယ် ။ ကျွန်မ က လဲ ဒါတွေ ပြော ချင်နေတာပါ အဲဒီလို နဲ့ စိန်ပွဲစား လုပ် နေတုန်း မှာ လူရှုပ်လူပွေလေး တစ်ယောက် နဲ့ ကျွန်မ နဲ့ ဖြစ်ကြ ပြန်ရော ။ အဲ့ဒီ ကောင်လေး က ကျွန်မ ဆီ ကို သူများ အပ် ထားတဲ့ စိန်ရွှေပစ္စည်းတွေ ကို အပျောက် ရိုက် လိုက်တယ်လေ ။ အဲဒီတော့ ကောင်လေး က တော့ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ကျွန်မ က ထောင် တစ်နှစ် ကျ သွားတယ် ။ ထောင် ထဲ ရောက်တော့ ကျွန်မ ယောက္ခမ သုံးခါ တောင် တော် ဖူးတဲ့ ဦးကု,လား ရဲ့ မယားငယ် မိန်းမကြီး တစ်ဦး ဟာ လဲ ထောင်ကျ နေတယ် ရှင့် ။ သူ ကလဲ အသက် ကြီး လှပါပြီ ။ ကျွန်မ သူ နဲ့ အတူ နေရတယ် ။ အဲဒီတော့ မှ ဦးကု,လား အကြောင်း ကို သေသေချာချာ ကျွန်မ သိရတာ ကိုး ။ ဦးကုလား ဟာ “ သန်းခေါင်ကြယ် ” ဆို တဲ့ ပင်လယ်ဒမြဂိုဏ်း ခေါင်းဆောင် တစ်ယောက် ဖြစ်တယ် ။ မမယ်ဇယ် တို့ ရဲ့ ဘကြီး ဦးထူ တို့ ။ မမယ်ဇယ် တို့ ရဲ့ အဘိုး ဦးပေတလူ တို့ ။ ဦးပေတလူ ရဲ့ အစ်ကိုကြီး ဦးပေတဖြူ တို့ ကို သ,တ်ပစ်တဲ့ လူ ဟာ ဦးကု,လား ဆိုတာ သိရတယ် ။ ဦးကု,လား ဟာ သူတို့ ကို ဘာကြောင့် သ,တ်သလဲ ဆိုတော့ ရတနာကျွန်း ကို သွားတဲ့ မြေပုံ ကို လိုချင်လို့ပဲ ဆိုတာ ကို ပါ သိရ တော့တယ် ။ အဲဒီ ဦးကု,လား ဟာ တယောထိုး အလွန် ကောင်းတယ် ၊ ရုပ်သေးကြိုးဆွဲ အင်မတန် တော်တယ် ။ ဇာတ် မြှုပ်ပြီး လူကောင်း လုပ်နေတဲ့ ဦးပေတလူ တို့ ဦးပေတဖြူ တို့ ကို ဦးကု,လား ဟာ ရုပ်သေးဆရာ ယောင် ဆောင်ပြီး အနယ်နယ် လှည့် ပြီး ရှာ တာပဲ ။ တွေ့တာ နဲ့ သ,တ်တော့တာပဲ ။ အဲဒီ ဇာတ်လမ်း ကို ဦးကု,လား မိန်းမကြီး က ကျွန်မ ကို ထောင် ထဲ မှာ ပြောပြတယ် ။ အဲဒီ ဦးကု,လား ရဲ့ မိန်းမကြီး ဟာ လဲ ဦးကု,လား မရှိတဲ့ နောက်ပိုင်း မှာ ဒမြ တစ်ယောက် နဲ့ အိမ်ထောင် ကျပြီး သူ လဲ ဒမြမှု မှာ ပါ ထောင် ထဲ ရောက် လာတာ ။ သူ က တော့ စုံ ပါတယ် ။ ဒမြမှု ရော ။ လူသတ်မှု ရော နဲ့ ထောင်လဲ ကို ရောက် နေတာ ကြာပါပြီ ။ ယောက်ျား ထော င်မှာ ထောင်မင်းသား ဆိုတာမျိုး လို သူ လဲ ထောင်မင်းသမီးကြီး ပေါ့ ။ ကျွန်မ မလွတ်ခင် တစ်လ လောက် မှာ သံ စူးတဲ့ဒ ဏ်ရာ နဲ့ ငန်းဖမ်း ပြီး ဆုံးသွား ရှာတယ် ။ အဲဒီတော့ ကျွန်မ ထောင် က ထွက်တဲ့ အခါမှာ အဲဒီ မိန်းမကြီး ပြော သွားတဲ့ ဦးပေတလူ ရဲ့မျိုးဆက် ကို စုံစမ်းရတာပေါ့ ရှင် ။ အဲဒီမှာ ဦးပေတလူ ရဲ့ သား ။ ဦးမြူ ဆိုတာ ရယ် ။ ဦးမြူ ရဲ့ သမီး မမယ်ဇယ် ဖြစ်တယ် ဆိုတာလဲ သိရ ရော ။ ကျွန်မ မှာ ဝမ်းသာလိုက်တာ မပြောပါနဲ့တော့ ရှင် ။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ မမယ်ဇယ် ဟာ ကျွန်မ နဲ့ ကျောင်းနေဖက် ဖြစ်ဖူးတယ် ။ အဲဒီတော့ သူတို့ အိမ် မှာ ကျွန်မ လိုချင် တဲ့ ရတနာသိုက် မြေပုံ ရှိမယ် ဆိုတာ သေချာတာပေါ့ ။ အဲဒီ မြေပုံ ရရင် တစ်ဝက် ပြီး သွားပြီ ။ ကျွန်း ပေါ် က ရတနာမြေပုံ ကို ယူဖို့ ကျင်ဝမ် ကို ပဲ ရှာ ရုံပဲ ရှိတော့မယ် မဟုတ်လား ။ အဲဒီမှာ ကျွန်မ ဟာ သူ နဲ့ မတွေ့ တွေ့ အောင် ကြံရတာပါပဲ ။ တွေ့လဲ တွေ့ရော ။ အတင်း ဝင်ပြီး ပူး ရတော့တာ ပဲ ။ မယ်ဇယ် က လဲ သနားတတ်တဲ့ လူ ဆိုတော့ ကျွန်မ ကို တွေ့တာ နဲ့ အိမ် ကို ခေါ်လာ တော့တာပဲ ။ အိမ် ရောက်တဲ့ နေ့ က စပြီး ကျွန်မ ဟာ အဲဒီ ကိုခင်ဦး ကို မြူဆွယ် ရတော့တာပေါ့ ရှင် ။ သူ့ ကို မြူဆွယ် ရတာ သိပ်ပြီး မခက်ပါဘူး ။ သူ စိတ်ပျော့ တဲ့ ယောက်ျား မဟုတ်လား ။ စိတ်ပျော့ တဲ့ လူတွေ ရဲ့ ထုံးစံ အတိုင်း သစ္စာ လဲ မဲ့တယ် မဟုတ်လား ။ အဲဒီတော့ သူ ဟာ ကျွန်မ ဘက် ကို ပါလာတော့တာ ပေါ့ ။ သူ လိုချင်တာ ကို ကျွန်မ က မပေးဘူး ။ မမယ်ဇယ် သေ မှ ပေးမယ် ဆိုပြီး အသာကလေး “ ထစ် ” ထား လိုက်တယ် ။ အဲဒီ အခါမှာ သစ္စာ မဲ့ တဲ့ ယောက်ျား ဟာ ကျွန်မ ခိုင်း တာ လုပ်တော့တာပေါ့ ရှင် ။ ရှင် တို့ ရ ထားတဲ့ မှတ်တမ်းကြီး မှာ ရတနာကျွန်း ကို သွားတဲ့ ခရီးစဉ် အသေးစိတ် ပါ ပါတယ် ။ ရှင် တို့ ဟာ သွားပြီး ယူကြမှာ ပဲ မဟုတ်လား ။ ကျွန်မ က တော့ ဆုံးရှုံးပါပြီ ။ အသက်ပေါင်း များစွာ စတေးပြီး မျှော်လင့်ခဲ့ တဲ့ မျှော်လင့်ချက်ကြီး လဲ ပျက်စီး သွားပါပြီ ။ ကျွန်မ အစီအစဉ် ဟာ ဒီနေ့ မနက် အရုဏ်တက် မှာ ခရီး ထွက်ဖို့ပဲ ။ အဲဒီလို ခရီး မထွက်ခင် မှာ ဟောဒီ ကိုခင်ဦး ကို ကျွန်မ သ,တ်ရမယ် ။ သူ့ ကို ကျွန်မ ဆက်ပြီး ပေါင်းဖို့ ဘာ လိုတော့ မတုံး ။ သူ့ ကို သ,တ်ဖို့လဲ အဆင်သင့် လုပ်ပြီးပါပြီ ဟောဟို က အရက် ပုလင်း ထဲ မှာ ကျွန်မ အဆိပ် ထည့် ထားတယ် ။ ဒီ အရက် ကုန် ရင် ဟို အရက် ကို သူ သောက်မှာပဲ ။ ဒီ ည တစ်ညလုံး ပွဲ က ပြန်လာ ပြီးတာနဲ့ သူ နဲ့ ပျော်ပါးမယ် ။ အဲဒီလို ပျော်ပါးတဲ့ အခါ မှာ ကိုခင်ဦး ရဲ့ ဝါသနာ က မကြာခဏ အရက် သောက် လေ့ ရှိတယ် ။ ဒီတော့ ဒီ အရက် ဟာ အရုဏ် မတက်ခင် ကုန်မှာပဲ ။ ကုန် တာ နဲ့ ဟို ပုလင်း ကို သူ သောက် မှာ အဲဒီမှာ သူ ဇာတ်သိမ်း ပါပြီ ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ မျှော်လင့် ထားတဲ့ အတိုင်း ဖြစ်မလာဘူး ။ ဒီကောင်မ မမယ်ဇယ် ကလဲ မသေဘဲ ဘယ်က ဘယ်လို ရောက်လာတာတုံး မသိဘူး ။ အစ ကတည်း က ဒီကောင်မ ငထူ ။ ငထိုင်းမ ကို ကျွန်မ ကိုယ်တိုင် သ,တ် လိုက်ရင် ဒီလို ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး ။ ဟို အသုံး မကျတဲ့ “ ခင်ဦး ” ကြောင့် ဒီလို ဖြစ်ရတာ ။ ခုတော့ ကျွန်မ အစီအစဉ်တွေ ပျက် ကုန်ပြီ ။ သင်းတို့ နှစ်ယောက်လုံး သေ မှ အေးမယ် ။ ငါ ရမယ့် ရတနာပစ္စည်းတွေကို နင့်လို ကောင်မမျိုး ရဲ့လက်ထဲကိုမပေးနိုင်ဘူး ”
ဟု ဆိုကာ မစန်းအေး သည် မမယ်ဇယ် ဆီ သို့ တစ်အား ကုန် ဝင်၍ ပူး လေတော့၏ ။ ထိုအခါ မမယ်ဇယ် လည်း ကြောက်လန့်တကြား ဖြစ်ပြီး လျှင် လက် ထဲ တွင် ကိုင် ထားသော ကြိုးစ ကို တစ်အားကုန် ဆွဲ ၍ ဆောင့် လိုက်လေရာ မစန်းအေး လည်း ကြမ်းပြင် ပေါ် သို့ အရုပ်ကြိုးပြတ် လဲ၍ ကျ သွားလေတော့၏ ။
ထို့နောက် မစန်းအေး ၏ ပါးစပ် မှ သွေးများ ကျ လာ ပြီး လျှင် မျက်လုံးများ ပြူးကျယ် လာကာ အသက် ထွက်၍ သွား လေတော့၏ ။
ထိုအခါ ကိုကြာပွတ် က
“ တော်တော် လောဘ ကြီး တဲ့ အမျိုးသမီး ပဲ ။ လောဘစိတ် နဲ့ ဘာမှ မမြင်တော့ဘူး ။ ကိုယ့် လည်ပင်း မှာ စွပ်ထားတဲ့ ကြိုးကွင်း တောင် သတိ မရတော့ဘူး အရူးတစ်ပိုင်း လို ဖြစ်ပြီးမမယ်ဇယ် ကို ဝင် ပူးပြီး သ,တ်ဖို့ ကြိုးစားတာ ။ ဒါပေမဲ့ မမယ်ဇယ် လဲ ကြောက်ကြောက်လန့်လန့် နဲ့ သူ့ လည်ပင်း မှာ ချည်ကွင်းလျှော လုပ်ပြီး ချည်ထားတဲ့ ကြိုး ကို ဆောင့် ဆွဲ လိုက်တော့ ကြိုးဆွဲ ချ သလို ဖြစ်ပြီး အသက် ထွက် တာပေါ့ ။ ဒီလောက် လောဘ ကြီးပြီး ဒီလောက် သစ္စာမဲ့ တဲ့ မိန်းမ သေတာပဲ ကောင်းတယ် ။ ဟို သစ္စာမဲ့ အမျိုးယုတ် ခင်ဦး ပဲ ကျန်တော့တယ် မမယ်ဇယ် ။ ဒီကောင့် ကို လဲ အရှင် ထားလို့ မဖြစ်ဘူး ”
ဟု ပြော လိုက်လေ၏ ။
ထိုအခါ မောင်ခင်ဦး သည် လွန်စွာ တုန်လှုပ် နေပြီ ဖြစ်၏ ။ ထို့ကြောင့်
“ ကျွန်တော့် ကို မသတ်ကြပါနဲ့ ၊ ကျွန်တော့် ကို မသတ်ကြပါနဲ့ ”
ဟု ငိုယိုကာ ဖင်ရွှေ့ ဖင်ရွှေ့ဖြင့် လှေကား ဆီ သို့ သွား လေ၏ ။
မမယ်ဇယ် သည် ကြိုးစ ကို ကိုင် ၍
“ ကိုကြာပွတ် လုပ်ပါဦး လုပ်ပါဦး ”
ဟု ဆိုကာ မောင်ခင်ဦး နောက် သို့ လိုက်ရလေ၏ ။
မောင်ခင်ဦး သည် လှေကား အ နီးသို့ ရောက်သောအခါ၌ ထပ်၍ ရွှေ့ လိုက်ရာ လှေကား ပေါ် မှ အောက်သို့ တလိမ့်ခေါက်ကွေး ကျ လာတော့၏ ။
ထိုအခါ လည်ပင်း ၌ စွပ် ထားသော ကြိုးကွင်း သည် တင်း ၍ ဆွဲကြိုးချ သကဲ့သို့ ဖြစ်ကာအော်မျှ ပင် မအော်နိုင် တော့ ဘဲ အသက် ထွက် သွားလေတော့၏ ။
ထိုအခါ ကိုကြာပွတ် က
“ ကဲ မမယ်ဇယ် ။ ဘာမှ စိတ်မကောင်း ဖြစ် မနေနဲ့တော့ ။ သစ္စာ မရှိတဲ့ မင်း ယောက်ျား ခင်ဦး ကတော့ သူ့ တရားသူ စီရင် သွားပြီ ။ ဒီကောင့် အလောင်း က ကြိုး ကို တော့ မဖြုတ် နဲ့ ။ ဒီအတိုင်းပဲ ထားခဲ့မယ် ။ “ မစန်းအေး ” လည်ပင်း က ကြိုးကွင်း ကို ပဲ ဖြုတ်ယူ သွားမယ် ။ ဒါမှ ပုလိပ်ဘက် က စုံထောက်တွေ ရောက် လာရင် အတွေးရ ခက်ပြီး ယုံ ထင် ကြောင် ထင် ဖြစ် ကုန်ကြမယ် ”
ဟု ဆိုကာ မစန်းအေး ၏ လည်ပင်း မှ ကြိုး ကို ဖြုတ်ယူ လိုက် လေ၏ ။ ထို့နောက် မမယ်ဇယ် ၏ လက် ကို ဆွဲ ၍ ကိုကြာပွတ် သည် အိမ် အောက် သို့ ခပ်သုတ်သုတ် ဆင်းကာ ခြံ အပြင် ဘက် သို့ ထွက်ခဲ့ လေတော့သည် ။
◾မင်းသိင်္ခ
📖 မိုးပေါ်မှာ ကြယ်တစ်လုံး
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment