❝ ဒရိုင်ဘာကြီး ထပြေးခြင်း ❞
ဤသို့နှင့် ပင် မြို့ပိုင်ကလေး မောင်တိုင်းကျော် နှင့် မပန်းနု သည် ချစ်သူများ အဖြစ် သို့ ရောက်ရှိ သွားကြ လေတော့၏ ။ မောင်တိုင်းကျော် က လည်း မပန်းနု ကို ချစ်၏ ။ ပန်းနု က လည်း မောင်တိုင်းကျော် ကို မြတ်နိုး၏ ။ ၎င်းတို့ အချစ် သည် ခိုင်မြဲသည် ထက် ခိုင်မြဲ လာလေတော့၏ ။ ဟို သတ္တဝါ နှစ်ကောင် မှာ မူ မောင်တိုင်းကျော် နှင့် မပန်းနု တို့ ကို ကြည့်ကာ မနာလို မရှုဆိတ် ရှိကြ လေတော့၏ ။ ထို့ကြောင့် ၎င်းတို့ သည် ထမင်းဆိုင် ပြောင်း ၍ စားကြ လေတော့၏ ။ ထိုအခါ ထမင်းဆိုင်ရှင် အဒေါ်ကြီး က
“ သင်းတို့ က ဆိုင် ပြောင်းပြီး စားကြမှာ ပေါ့ ၊ ငါ့ ဆိုင် မှာ ထမင်း တကယ် စားချင်ကြတာ မှ မဟုတ်ဘဲ ၊ ပန်းနု ကို ပိုး ချင်လို့ စားနေကြတဲ့ ဟာ တွေ ၊ ပန်းနု လဲ တိုင်းကျော် နဲ့ ကြိုက်တယ် လဲ ဆိုရော သင်းတို့ လဲ ကု,လားဆိုင် ပြေးကြတော့တာပဲ ၊ ကု,လားဆိုင် က သူတို့ ကို ကျွေးမယ် ၊ ပဲဟင်း တစ်လှည့် ၊ ဘဲဥ တစ်လှည့် ကု,လားဆိုင် မှာ တော့ မြဲ မှာပါ ၊ အဲဒီ ဆိုင်မှာ က ပိုးစရာ ပန်းစရာ လဲ မရှိဘူး ၊ ပန်းဥ လဲ မရှိဘူး ”
ဟု ပြော လေတော့၏ ။
မောင်တိုင်းကျော် သည် တောနယ်များ သို့ ဆင်းသည့် အခါ တွင် ဆင်း၏ ။ မဆင်း သည့် အခါတွင် ထမင်းဆိုင် သို့ လာ၍ စား၏ ။ တစ်နေ့သ၌ ပန်းနု သည် ငါးဖယ်ငါးဆုပ်ဟင်း ချက်ရန် အတွက် ငါးဖယ်များ ကို ဆုံ ၌ ထည့် ၍ ထောင်းလေ၏ ။ ထိုအခါ၌ အဝေးပြေး ကုန်တင် မော်တော်ကားကြီး တစ်စီး သည် ဆိုင်ရှေ့ သို့ ရောက် လာပြီး ကားဒရိုင်ဘာ ဆင်း၍ လာ၏ ။ ထို့နောက် မျက်နှာ သစ်မည် ဟု ဆိုကာ ဆိုင် နောက်ဖေး သို့ သွားလေ၏ ။ ဆိုင် နောက်ဖေး သို့ ရောက် လျှင် ငါးဖယ်ငါးဆုပ် ထောင်း နေသော ပန်းနု အနီး သို့ ကပ်ကာ
“ ဟဲ့ ပန်းနု ၊ နင့် ကို ငါ ပြောထားတာ အဖြေ ပေးတော့လေ ”
ဟု မေးလေ၏ ။
“ နင့် ငါ့ ကို ယူမယ် မယူဘူး ဆိုတာလေ ”
ဟု ကားဒရိုင်ဘာ က မေး လေ၏ ။
“ ရှင့် ကို ဘယ်နှခါ ပြောရမလဲ ၊ ပြီးတော့ ရှင် နားလည် ထားဖို့ က ကျွန်မ ယောက်ကျ်ား ယူတော့မယ် ”
ဟု ပန်းနု က ပြောရာ ဒရိုင်ဘာ က
“ ဘယ် ဖြစ်မတုံး ၊ ငါ က နင့် ကို ချစ်နေတာပဲ ၊ နင် က ချစ်တယ် မချစ်ဘူး ဆိုတာ မစဉ်းစားနိုင်တော့ဘူး ”
ဟု ဆိုကာ ပန်းနု အား အတင်း သိုင်းဖက် လေတော့၏ ။ ပန်းနု က လည်း အတင်း ရုန်းကန် ၍ “ လွှတ်ပါ ၊ ရှင် ခွေး လို မလုပ်ပါနဲ့ ” ဟု ဆိုကာ အတင်း ရုန်း၏ ။ ဒရိုင်ဘာကြီး လည်းအတင်း ဖက်၏ ။ ထိုအချိန် ၌ မှာပင် မောင်တိုင်းကျော် သည် တော မှ ရောက်ရှိ လာပြီး ထမင်းဆိုင် အတွင်း သို့ ဝင် လေ၏ ။ ထို့နောက် ပန်းနု ကို တွေ့လို ဇောဖြင့် ဆိုင်နောက် သို့ သွား ရာ ပန်းနု နှင့် ဒရိုင်ဘာကြီး ထွေးလား လုံးလား ဖြစ်နေသည် ကို တွေ့ လျှင် ဒရိုင်ဘာ ၏ ပခုံး ကို ဆွဲ ၍ မျက်နှာ ကို လက်သီး ဖြင့် ထိုးချ လိုက်ရာ ဒရိုင်ဘာကြီး သည် နောက်သို့ လဲကျ သွား၏ ။ ထိုအခါ ပန်းနု က ဒရိုင်ဘာကြီး အား
“ အဲ့ဒါပဲ ကျွန်မ ယူမယ့် ယောက်ျား ”
ဟု ပြော လိုက်လေတော့၏ ။ မောင်တိုင်းကျော် က လည်း
“ ဒီမှာ ကိုယ့် လူ ၊ မိန်းမလေး ကို ကာယိန္ဒြေ ပျက်မှုဟာ ထောင်ဒဏ် ရော ငွေဒဏ်ရော နှစ်ရပ် ကျခံ ရမယ် ၊ ပြီးတော့ ပိုင်နက် ကျူးလွန်မှု လဲ ဖြစ်ဦးမယ် ၊ အဲဒါက ထောင်ဒဏ် ၊ နောက် တစ်ခု က ကျုပ် ဟာ အစိုးရ တာဝန်ဝတ္တရား နဲ့ သွားလာ နေတာ ကျုပ် နဲ့ ရန် ဖြစ်ရင် ဝတ္တရား နှောင့်ယှက်မှု ပါ ဖြစ်ဦးမှာ ၊ ဒါနဲ့ မေးရဦးမယ် ၊ ကိုယ့် လူ ကျောက်ဆေး ထိုး ပြီးပြီလား ”
ဟု မေး လိုက်ရာ ဒရိုင်ဘာကြီး က
“ မထိုးရသေးပါဘူး ”
ဟု ယောင်ယမ်း ၍ ဖြေ လေ၏ ။
“ အေး အဲဒါက ဒဏ်ငွေ ၊ ဒါနဲ့ နေစမ်းပါဦး ၊ ကိုယ့် လူ က ဘာ အလုပ် လုပ်တာလဲ ”
ဟု တိုင်းကျော် က မေး လိုက်လေ၏ ။
“ လော်ရီကား မောင်းပါတယ် ”
ဟု ဒရိုင်ဘာကြီး က ပြန် ၍ ဖြေလေ၏ ။
“ အခု ဘာတွေ တင် လာ သတုံး ”
ဟု တိုင်းကျော် က မေး ပြန်၏ ။
“ မီးသွေးတွေ ပါ ဆရာ ”
ဟု ဒရိုင်ဘာကြီး က ပြန်၍ ပြော ပြန်၏ ။
“ အေး ၊ အဲဒါလဲ သစ်တောခွန် မဆောင်ရင် ငွေဒဏ် ရော ၊ ထောင်ဒဏ် ရော ၊ ခံရသေးတယ် ကွ ၊ နောက်ပြီးတော့ မင်း အခု ကား ရပ်ထားတဲ့ နေရာ ဟာ ကား မရပ် ရတဲ့ နေရာ ကွ ၊ ဒါ လိုင်စင် သိမ်း ပစ် နိုင်တယ် ”
ဟု တိုင်းကျော် က ပြော လိုက်ရာ ဒရိုင်ဘာကြီး လည်း ထ၍ ပြေး လေတော့၏ ။ ထိုအခါ ပန်းနု က ရယ်မော ၍
“ ကိုတိုင်းကျော် ဥစ္စာ က လဲ ကြောက်စရာကြီး ပါ လား ၊ အမှုတွေ က လဲ တစ်ခု ပြီး တစ်ခု တိုး လာ တော့တာပဲ ”
ဟု ပြော လိုက်ရာ တိုင်းကျော် က
“ ဒါတောင် တစ်မှု ကျန်သေးတယ် ”
ဟု ပြောလေ၏ ။
“ ဘာ အမှုလဲ ကိုတိုင်းကျော် ”
ဟု ပန်းနု က မေးလေ၏ ။
“ ဘာ အမှု ရမလဲ မပန်းနု ရဲ့ ၊ မြို့ပိုင်မင်းကတော် ကို ယီးတီးယားတား လုပ်တဲ့ အမှု ပေါ့ ”
ဟု တိုင်းကျော် က ပြော လိုက်ရာ ပန်းနု က
“ ယူလဲ မယူသေးပဲနဲ့ ၊ ကတော်တွေ ဘာတွေ ဖြစ်လို့ပါလား ”
ဟု ပြော လေ၏ ။
“ ယူမယ် ပန်းနု ရေ ၊ ကိုတိုင်းကျော် ဒီ တစ်ခါ တော ဆင်းရမှာ ကြာ လိမ့်မယ် ၊ အဲဒီက ပြန် လာရင် မပန်းနု နဲ့ ယူဖို့ တစ်ခါတည်း စီစဉ်တော့မယ် ”
ဟု ပြော ဆိုကာ ပန်းနု ၏ ကိုယ်ကလေး ကို တစ်အား သိုင်း၍ ဖက် လိုက် လေတော့၏ ။
••••• ••••• •••••
❝ အသည်းနှလုံး ကို အရက် နှင့် စိမ်သူ ❞
အထက်ပါ အဖြစ်အပျက်များ ဖြစ်ပွား ပြီး သုံးလခန့် ကြာသော အခါ ၌ လွန်စွာ စုတ်နုတ်သော အဝတ်အစားများ ကို ဝတ် ထားပြီး လွန်စွာ မှ လည်း ညစ်ပတ်ပေလှသော လူ တစ်ယောက် သည် ကု,လားထမင်းဆိုင် တွင်း သို့ ဝင်၍ လာကာ ထမင်း မှာ လေ၏ ။
ကု,လားများ က လည်း ထမင်းဟင်းများ တည်ခင်း ပေးလေ၏ ။ ထို သူ သည် ဟင်းပန်းကန်အတွင်း မှ ဟင်းရည် ကို ဇွန်း ဖြင့် ခပ် ၍ သောက်ကြည့် လိုက်ပြီး နောက်
“ ထပ်တရီး ၊ မကောင်းဘူး ၊ သိပ်ကို မကောင်းတဲ့ ဟင်း ပဲ ဟေ့ကောင်တွေ မင်းတို့ ဆိုင် မှာ လာပြီး စားတာ စားချင်လို့ စားတယ် အောက်မေ့လို့ လား ၊ မဟုတ်ဘူးဟေ့ ပန်းနု က ငါ့ ကို မချစ်လို့ အသည်းနှလုံးတွေ ပျက်ကျေပြုန်းပြီး လာ စားရတာကွ ငါ့ အသည်းနှလုံးတွေ လဲ အရက် နဲ့ စိမ်ရတာ ဘာလိုလို နဲ့ ရက်ပေါင်း ကိုးဆယ် ရှိခဲ့ပါပြီ ကွာ အခုလဲ စိမ်ရဦးမယ်လေ ဟေ့ ”
ဟု ဆိုကာ ခါးကြား တွင် ထိုး လာသော အရက်ပုလင်း ကို ထုတ် ၍ မော့ လေတော့၏ ။ ထိုသူ ၏ အဖြစ်အပျက် ကို ဆိုင်တွင်း ရှိ အခြားသော သူ နှစ်ယောက် က ကြည့်ရှု နေလေ၏ ။ ထိုသို့ ကြည့်ရှု နေရင်း တစ်ယောက် သော သူ က
“ အချက်ပဲ ကွ ”
ဟု အော်သကဲ့ သို့ ကျန်သောသူ က လည်း
“ တို့ ဘက်သား တစ်ယောက် တိုး လာပြီဟေ့ ”
ဟု အော်လေ၏ ။ ထို သူ နှစ်ယောက် မှာ ကျောင်းဆရာ ကျော်ဝင်း နှင့် စာရေးကြီး မောင်ပြည့် တို့ ဖြစ်ကြောင်း ကို ဖော်ပြရန် လိုမည် မဟုတ်တော့ပါ ။ အရက် မူး ၍ ပန်းနု အတွက် အသည်းနှလုံး ကို အရက် နှင့် စိမ် ထားသူ ဆိုသူ မှာ လည်း အဝေးပြေးကား ကို မောင်းသည့် ဒရိုင်ဘာ ဖြစ်ကြောင်း ကို ရိပ်စား မိလောက်ပေပြီ ။
ကျော်ဝင်း နှင့် မောင်ပြည့် တို့ သည် ဒရိုင်ဘာကြီး ၏ စားပွဲ ဆီ သို့ နေရာ ရွှေ့၍ လာခဲ့ ကြသည် ။ ထိုအခါ ဒရိုင်ဘာကြီး က
“ နေစမ်းပါဦး ၊ ကိုယ့် လူ တို့က ဘာဖြစ်လို့ ကျုပ် စားပွဲ ကို ရွှေ့လာကြတာတုံး ၊ မိုက် လို့ ရွှေ့ တာလား ထွီ ”
ဟု ပြော လိုက်လေ၏ ။
“ မဟုတ်ပါဘူး မိတ်ဆွေ ရယ် ၊ ကျုပ်တို့ နဲ့ ခင်ဗျား ဟာ ကံတူ အကျိုးပေး တွေပါ ဗျာ ၊ ကျုပ်တို့ လဲ ပန်းနု နှိပ်စက်လို့ ဒီဆိုင် ကို ပြောင်းခဲ့ကြရတာ ၊ ပန်းနု နှိပ်စက်တယ် ဆိုပေမယ့် ပန်းနု က ဒီလောက် မဟုတ်ဘူး ၊ ပန်းနု နဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ မြို့ပိုင် တိုင်းကျော် ဆိုတဲ့ ကောင် က ဒုက္ခ ပေးလို့ပါ ”
ဟု ကျော်ဝင်း က ပြော လျှင် အရက်မူးသမား ဒရိုင်ဘာကြီး က
“ မြို့ပိုင် မြို့ပိုင် ၊ ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ ။ ကျုပ် ကို လဲ ကာယိန္ဒြေပျက်မှု တဲ့ ၊ ပိုင်နက်ကျူးလွန်မှု တဲ့ ၊ ကျောက်ဆေး မထိုးတဲ့ အမှု တဲ့ ၊ ဝတ္တရားနှောင့်ယှက်မှု တဲ့ ၊ သစ်တောခွန် မဆောင်တဲ့ အမှု တဲ့ ၊ ကား မရပ်ရတဲ့ နေရာ ကားရပ်တဲ့ အမှု တဲ့ ၊ အမှု ကို စုံနေတာပဲ ဗျာ ၊ အဲဒီ အမှု အတိုင်းသာ ကျုပ် ထောင်ကျ ရင်တော့ တစ်သက်တစ်ကျွန်း တောင် ရောက်လိမ့်မယ် ထင်တယ် ထွီ ”
ဟု ပြော လိုက်လေ၏ ။
“ အဲဒီတော့ ဒီလို လုပ်မယ်ဗျာ ၊ ကျုပ်တို့ သုံးယောက် ပေါင်းပြီး ကြံမယ် ”
ဟု မောင်ပြည့် က ပြော လိုက်ရာ အမူးသမားကြီး က
“ ပန်းနု ကို ကြံမယ် ပြောတာလား ၊ မလုပ်နဲ့ ထွီ ”
ဟု ပြင်းပြင်းထန်ထန် ကန့်ကွက် လိုက်လေ၏ ။
“ မဟုတ်ပါဘူး ကိုယ့် လူ ရဲ့ ၊ ဟို မြို့ပိုင်စုတ် ကို ပြော တာပါ ”
ဟု မောင်ပြည့် က ပြန်၍ ပြော လိုက်လေ၏ ။
“ မြို့ပိုင် ကို ဘယ်လို ကြံမှာတုံး ၊ ချောင်း ပြီး ရိုက်မှာလား ၊ သ,တ်ပစ်မှာလား ၊ အဲဒါလဲ မလုပ်နဲ့ ၊ ကျုပ် သဘော မတူဘူး ထွီ ”
ဟု အမူးသမားကြီး က ပြော လိုက်လေ၏ ။
“ မဟုတ်ပါဘူး ကိုယ့်လူ ရာ ၊ သေသေချာချာ နားထောင်စမ်းပါဦး ”
ဟု ဆိုကာ မောင်ကျော်ဝင်း သည် အမူးသမားကြီး ၏ နား အနီး သို့ ကပ် ၍ တိုးတိုး ပြော၏ ။ ထိုအခါ အမူးသမားကြီး က
“ ထွီ ဘာ ပြောမှန်းလဲ မသိဘူး ၊ ခြင် အကောင် တစ်ရာ ပျံ သလိုပဲ ၊ တဝီဝီ နဲ့ နား ယားတယ် ”
ဟု ပြော လိုက်ရာ ကျော်ဝင်း လည်း နောက်သို့ ပြန်၍ ဆုတ်ရ လေတော့၏ ။
ထိုအခါ မောင်ပြည့် က
“ ဒီမှာ ကိုယ့် လူ ပန်းနု ကို ယူချင်သလား ၊ မယူချင်ဘူးလား ၊ ဒါပဲပြော ”
ဟု မေး လိုက်လေ၏ ။
“ ယူချင်တာပေါ့ ငါ့ လူ ရဲ့ ၊ ရမှ မရတဲ့ ဥစ္စာ ”
ဟု အမူးသမားကြီး က ပြောလေ၏ ။
“ ယူချင် ရင် မြို့ပိုင် နဲ့ ပန်းနု နဲ့ မယူဖြစ်ဘဲ ကွဲအောင် လုပ်မယ် ၊ သူတို့ နှစ်ယောက် ကွဲရင် ခင်ဗျား နဲ့ ညား နိုင်တယ် ၊ ကွဲအောင် လုပ်တဲ့နည်း ကျုပ်တို့ မှာ ရှိတယ် ၊ ဒါပဲ မနက်ဖြန် ဒီနေရာ ကို အရက် မသောက် ဘဲ လာခဲ့ ”
ဟု မောင်ပြည့် က ပြော လိုက်ရာ အရက်မူးသမားကြီး က
“ တကယ်လား ဆရာ ပန်းနု ကို ကျုပ် က တကယ်ပဲ ရ မှာလား ”
ဟု မေးလေ၏ ။
“ တကယ် ရမှာ တကယ် ရမှာ ၊ ကျုပ် ပြောတဲ့ အတိုင်း သာ လုပ် ၊ တကယ့် ကို ရမှာ ”
ဟု ပြော လိုက်ရာ အရက်မူးသမားကြီး သည် မြေ ပေါ် ၌ ထိုင်ချ ကာ
“ ကျေးဇူးရှင်ကြီး တို့ ရယ် ၊ ကျုပ် ပန်းနု ကို တကယ် ရမယ် ဆိုရင်တော့ ခင်ဗျား တို့ ကျေးဇူးကို တကယ် မမေ့ပါဘူးဗျာ ”
ဟု ဆိုကာ အဆက်မပြတ် ရှိခိုး လေတော့ သတည်း ။
••••• ••••• •••••
❝ တိုင်းကျော် ၏ ကြမ္မာဆိုး ❞
အထက်ပါ အဖြစ်အပျက်များ ဖြစ်ပွားပြီး များ မကြာမီ ကျောင်းဆရာ ကျော်ဝင်း သည် ကျောင်းပိတ်ရက် နှင့် ကြုံ သဖြင့် မန္တလေး သို့ အပျော်ခရီး ထွက်သွား လေ၏ ။
များ မကြာမီ၌ ပင် မန္တလေး သို့ အလည် လိုက်ခဲ့ စေလိုကြောင်း ၊ မိမိ အနေ ဖြင့် မေမြို့သို့ လည်ပတ်မည် ဖြစ်၍ အဖော် ခေါ် ရကြောင်း သံကြိုးစာ တစ်စောင် ကို ပို့လိုက် လေ၏ ။
ထိုအခါ မောင်တိုင်းကျော် သည် ဆိုင် အတွင်း သို့ ဘေး မလွယ်ပေါက် မှ ဝင်ခဲ့ လေ၏ ။ ထိုအခါ ဆိုင်ရှင် အဒေါ်ကြီး က
“ မောင်တိုင်းကျော် လား ဟေ့ ဟင်းတော့ ကုန်ပြီကွယ် ၊ ရှိတာလေး နဲ့ ခူးခပ် စား ပေတော့ ၊ မင်း ညီမ မပန်းနု လဲ မရှိဘူးကွယ့် ၊ ဒီနေ့ နေ့ခင်း ကပဲ တော ကို ကြွေးလေး မှီလေးတောင်းဖို့ လွှတ်လိုက်တယ် ”
ဟု ဆိုသဖြင့် မောင်တိုင်းကျော် လည်း မိမိ ဘာသာ ခူးခပ် စား ရ လေတော့၏ ။
“ အဒေါ် ဒီနေ့ ဟင်း မချက်ဘူးလား ”
ဟု မောင်တိုင်းကျော် က ထမင်း စားရင်း မေး လိုက်လေ၏ ။
“ မနက်ဖြန် ရောင်းဖို့ အတွက်တော့ မချက်တော့ပါဘူးကွ ယ် ၊ အဒေါ် လဲ နေ မကောင်းဘူး ၊ ပန်းနု လဲ မရှိဘူး မဟုတ်လား ၊ သုံးလေးရက် တော့ ဆိုင် ပိတ်ထား ရမယ်ကွယ့် ၊ တောဆင်း ပြီး အကြွေး တောင်းရတယ် ဆိုတာ မလွယ်ဘူး ၊ စောင့်ပြီး တောင်း ရတယ် ၊ သုံးလေးရက် တော့ ကြာ လိမ့်မယ် ”
ဟု အဒေါ်ကြီး က ပြော လိုက်လေ၏ ။
ထိုအခါ မောင်တိုင်းကျော် က
“ ထမင်း ချက်ဖို့ လူ မရှိရင် ကျွန်တော် လာပြီး ကူ ချက်ပေးပါ့မယ် ၊ ဆိုင် ကို ဘာဖြစ်လို့ ပိတ်မတုံး ”
ဟု ပြော လိုက်လေ၏ ။
“ ထမင်း ချက်တာ က အရေး မကြီးပါဘူးကွယ် ၊ အဖော် မရှိဘဲ အဒေါ် တစ်ယောက် တည်း ဈေး မရောင်းဝံ့ဘူး ၊ ခေတ်ကာလ က လဲ မကောင်းဘူး ကွယ့် ၊ အဒေါ် တို့ ကလဲ ကျစ်ကျစ်လျစ်လျစ် နေတတ် မှန်း ၊ စားတတ် မှန်း သိတော့ အတွင်း ပစ္စည်းကလေး ဘာလေး ရှိတယ် ဆိုတာ တချို့က ရိပ်မိတယ် ကွယ့် ၊ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ပန်းနု လာ မှပဲ ဖွင့်ပါတော့မယ် ကွယ် ”
ဟု အဒေါ်ကြီး က ပြော လိုက်လေ၏ ။
ထိုအခါ မောင်တိုင်းကျော် လည်း ထမင်း စားသောက် ပြီးပြီ ဖြစ်၍ ပန်းကန် ခွက်ယောက်များကို ကိုယ်တိုင် ဆေးကြော နေလေ၏ ။
ထိုသို့ ဆေးကြောပြီး နောက် တံမြက်စည်း လှဲမည် ဟု တံမြက်စည်း ရှိရာ သို့ သွားရာ လမ်း တွင် ခလုတ်တိုက် မိ သဖြင့် ၎င်း ၏ ဖိနပ်သဲကြိုး သည် ပြတ် ၍ သွားလေတော့၏ ။
ထို့ကြောင့် မောင်တိုင်းကျော် က “ ဒုက္ခပါပဲဗျာ ” ဟု ညည်းညူ လိုက်ရာ ထမင်းဆိုင် အဒေါ်ကြီး က “ ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်တိုင်းကျော် ” ဟု အိပ်ရာ အတွင်း မှ လှမ်း၍ မေး လိုက်လေ၏ ။ “ ဖိနပ် ပြတ်သွားလို့ပါ အဒေါ် ရယ် ” ဟု မောင်တိုင်းကျော် က ပြန်၍ ပြောလိုက် လေ၏ ။
ထိုအခါ ထမင်းဆိုင်ရှင် အဒေါ်ကြီး က
“ ဖိနပ် ပြတ်သွားလဲ ခုံဖိနပ် တစ်ရံ ရှိပါတယ် ၊ အဲဒါ စီး သွားပေါ့ ၊ မနက် ကျတော့ ကိုမောင်ကြီးဆိုင် က ဖိနပ်တစ်ရံ ဝယ် စီးလိုက်ပေါ့ ”
ဟု ဆိုသဖြင့် မောင်တိုင်းကျော် လည်း ၎င်း ၏ သားရေဖိနပ် ကို ထားခဲ့ပြီး နောက် ထမင်းဆိုင် မှ ခုံဖိနပ် ကို စီး ကာ ပြန်ခဲ့ လေတော့၏ ။
လမ်း တွင် ဒရဝမ်ကု,လား နှင့် တွေ့၏ ။ ဒရဝမ်ကုလား က “ ပရာဆပ် ဘယ် က ပြန်လာတာလဲ ” ဟု မေးလေ၏ ။
မောင်တိုင်းကျော် က
“ ငါ ထမင်းဆိုင် က ပြန်လာခဲ့တာ ၊ ဒါနဲ့ နေစမ်းပါဦး မင်း ကျောက်ဆေး ထိုး ပြီးပြီလား ”
ဟု မေး လိုက်ရာ ဒရဝမ် က
“ မထိုးရသေးဘူး ဆပ် ”
ဟု ရိုသေစွာ ပြန်၍ ဖြေ လေ၏ ။
“ မနက်ဖြန် ကျရင် မြန်မြန် ထိုး လိုက် ၊ နို့မို့ရင် မင်း ကို ဒဏ်ငွေ ချရလိမ့်မယ် ”
ဟု မောင်တိုင်းကျော် က ပြောရာ ဒရဝမ်ကု,လား က
“ စိတ်ချပါ ဆပ် ၊ နက်ဖြန်ခါ ကျောက်ထိုးဆရာကြီး ဦးလှထွန်း ဆီ မှာ ထိုးပါ့မယ် ”
ဟု ကတိ ပေး ပြီးလျှင် ဆယ်နာရီ ထိုးနေပြီ ဖြစ် သဖြင့် နာရီသံချောင်း ကို ဆယ်ချက် တိတိ ခေါက် လိုက် လေတော့၏ ။
“ ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ဒေါင် ”
ထို သံချောင်းသံ ကား မောင်တိုင်းကျော် ၏ ဘဝ ဇာတ်လမ်း တွင် အခန်း တစ်ခန်း ပြောင်းရန် အတွက် လိုက်ကာ ချ၍ အချက်ပေး လိုက်သော သံချောင်းသံ ဟု ဆိုနိုင်ပေ၏ ။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် ညစဉ် ညတိုင်း ထမင်း လာ၍ စား နေရသော ပန်းနု တို့ တူဝရီး ရောင်းချသည့် ထမင်းဆိုင်ကလေး သို့ မြို့ပိုင်လေး မောင်တိုင်းကျော် သည် နောက်ထပ် ထို ဆိုင်ကလေး သို့ လာရန် အကြောင်း မရှိတော့ သောကြောင့် ဖြစ်ပေ၏ ။
ထို သံချောင်းသံ သည် မောင်တိုင်းကျော် နှင့် ထမင်းဆိုင်ကလေး ကို ကတ္တား ချလိုက် သကဲ့သို့ပင် ရှိ လေ၏ ။ မောင်တိုင်းကျော် သည် ၎င်း အိမ် သို့ ရောက် လျှင် မိမိ တာဝန်ကျသော အမှုတွဲများ ကို ဖတ်၏ ။ မှတ်တမ်းများ ကို ရေးသား၏ ။ ဆယ့်နှစ်နာရီ ကျော် မှ ပင် အိပ်စက်ခဲ့ လေ၏ ။ နောက် တစ်နေ့ နံနက် တွင် ပိတ်ရက် ဖြစ်သောကြောင့် နေ မြင့် အောင် အိပ်စက်မည် ဟု ဆုံးဖြတ် ကာ မောင်တိုင်းကျော် လည်း နံနက် ရှစ်နာရီ ထိုးသည် အထိ အိပ်စက် နေလေတော့၏ ။
ထိုအချိန် လောက် မှာ ပင် အိမ်တံခါး ကို လာ၍ ခေါက်သံ နှင့် “ မြို့ပိုင်ကလေး ၊ မြို့ပိုင်ကလေး ထပါဦး ” ဟု အော်ဟစ် ခေါ်သံများ ကို လည်း ကြားရ သဖြင့် မောင်တိုင်းကျော် သည် အိပ်ရာ မှ ကပျာကယာ ထ ၍ တံခါး ကို ဖွင့်ပေး လိုက်ရာ ပုလိပ် အချို့ နှင့် ဌာနာအုပ်ကြီး ကို တွေ့ရလေ တော့၏ ။
“ ဘာ ကိစ္စလဲ ဌာနာအုပ်ကြီး ”
ဟု မောင်တိုင်းကျော် က မေး လိုက်လေ၏ ။
“ ဘာကိစ္စ ဆိုတာ ကျုပ်တို့ ထက် ခင်ဗျား က ပိုပြီး သိပါတယ် ၊ ဂါတ် ကျတော့ ရှင်းပြရတာပေါ့ ၊ ဟေ့ လက်ထိတ် ခတ်လိုက် ”
ဟု ဆို ကာ ဌာနာအုပ်ကြီး သည် မောင်တိုင်းကျော် အား လက်ထိတ် ခတ်ရန် ပုလိပ် တစ်ဦး ကို အမိန့် ပေး လိုက်လေတော့၏ ။
ပုလိပ် တစ်ဦး သည် မောင်တိုင်းကျော် ၏ လက် ကို “ ချောက် ” ခနဲ လက်ထိတ် ခတ် လိုက် လေတော့၏ ။
ထို့နောက် ဂါတ်သို့ ခေါ်သွား ကြ လေတော့၏ ။ ဂါတ် သို့ ရောက် လျှင် ည က မောင်တိုင်းကျော် နှင့် စကား ပြော ခဲ့သော ဒရဝမ်ကု,လား ကို တွေ့ရလေ၏ ။ ထို့နောက် ယမန် နေ့ ည က ပြတ် သွားသော ၎င်း ၏ သားရေဖိနပ် အပြတ် တစ်ရံ ကို လည်း ဌာနာအုပ်ကြီး စားပွဲ ပေါ် ၌ ထူးဆန်းစွာ တွေ့ရလေ၏ ။
“ ဘယ်လို ဖြစ်တာလဲ ဌာနာအုပ်ကြီး ရယ် ”
ဟု မောင်တိုင်းကျော် က မျက်စိပျက် မျက်နှာပျက် နှင့် မေး လိုက်လေ၏ ။
ထိုအခါ ဌာနာအုပ်ကြီး က
“ ဒီ အမူအရာတွေ က ရိုး နေပါပြီ ကိုတိုင်းကျော် ရယ် ဒါတွေက မင်းသား ကိုဘတင့်ကြီး လုပ်တဲ့ အမူအရာမျိုး တွေ ပါ ။ ခင်ဗျား ည က ဟို ထမင်းဆိုင် မှာ ထမင်း သွား စားတယ် ။ ပြီးတော့ ထမင်းဆိုင် က အဒေါ်ကြီး ကို သ,တ်ပြီး ပစ္စည်းတွေ ယူ သွားတယ် ။အဲ့ဒီ ထမင်းဆိုင် က ည အချိန်မတော်ကြီး ခင်ဗျားပြန်ထွက် လာတာကို ဟော့ဟို ဒရဝမ်ကု,လား က တွေ့တယ် ။ ခင်ဗျား ဘာ ငြင်းဦးမလဲ ၊ ငြင်းချင် ရင် ဒီမှာ မငြင်းနဲ့ ၊ စက်ရှင်တရားသူကြီး ရှေ့ ကျမှ ငြင်းပေတော့ ”
ဟု ဆိုကာ မောင်တိုင်းကျော် အား အချုပ်ခန့် အတွင်း သို့ သွင်း လိုက်လေတော့၏ ။
မောင်တိုင်းကျော် ၏ အမှုသည် တစ်မြို့လုံး အုတ်အော်သောင်းတင်း ဖြစ် သွားလေ၏ ။ သတင်းစာ ထဲ ၌ ထို သတင်း ပါလာသော အခါ၌ မူ တစ်တိုင်းပြည်လုံး သို့ ကြေငြာ လိုက် သကဲ့သို့ ရှိ လေ၏ ။
အဖြစ်မှန် မှာ မန္တလေး သို့ ရောက် နေသော ကျောင်းဆရာ ကျော်ဝင်း သည် နံနက် စောစော ရထား ဖြင့် လိုက်ပါ လာပြီး လျှင် ထို ည က တိုင်းကျော် အပြန် တွင် မျက်နှာဖုံး စွပ် ကာ ထမင်းဆိုင် သို့ ဝင်လေ၏ ။
ထမင်းဆိုင် အဒေါ်ကြီး ထံ မှ အတွင်းပစ္စည်းများ ကို ဓားထောက် ၍ တောင်း လေ၏ ။ အဒေါ်ကြီး က မျက်နှာဖုံး ကို လက်ဖြင့် ဆွဲ၍ ချွတ် လိုက်ရာ ကျော်ဝင်း ၏ မျက်နှာကြီး သည် “ ဘွား ” ခနဲ ပေါ် လာလေ၏ ။
ထိုအခါ အဒေါ်ကြီး က
“ ခွေးမျိုး အကြံ ပက်စက်တဲ့ ခွေးမျိုး ”
ဟု ဆဲ လေတော့၏ ။
“ ဪ ခင်ဗျားက ကျုပ် မှန်း သိသွားပြီ ကိုး ၊ ခင်ဗျား ကို အရှင် ထားလို့ မဖြစ်ပေဘူး ”
ဟု ပြောဆို ကာ ကျော်ဝင်း လည်း အဒေါ်ကြီး ၏ ရင်ဝ ကို ဓား ဖြင့် အဆက်မပြတ် ထိုးလေတော့၏ ။
အဒေါ်ကြီး လည်း အော်မျှ ပင် မအော်နိုင်တော့ဘဲ အသက် ဆုံးရှုံးရ လေတော့၏ ။ ကျော်ဝင်း လည်း ပစ္စည်းများ ကို ယူကာ ပြေး လေ၏ ။
၎င်း ပြေးသော နေရာ က အခြား နေရာ မဟုတ် ။ လော်ရီကားကြီး တစ်စီး ဆီ သို့ ဖြစ်၏ ။ လော်ရီကားကြီး ပေါ် ၌ ကား ပန်းနု ကို တစ်ဖက်သတ် ကြိုက် နေသော မော်တော်ကား ဒရိုင်ဘာကြီး သည် ကျော်ဝင်း ကို စောင့်မျှော် နေလေ၏ ။
ကျော်ဝင်း ကား ပေါ် သို့ ရောက်သည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက်တည်း ဒရိုင်ဘာကြီး လည်း ကား ကို မန္တလေး ဘက် သို့ ဦးတည်၍ မောင်းနှင် လေတော့၏ ။
“ ဘယ်လိုလဲ နေရာ ကျခဲ့ရဲ့လား ”
ဟု ဒရိုင်ဘာကြီး က မေးလေ၏ ။
“ နေရာ ကျပါတယ်ဗျာ ၊ အဒေါ်ကြီး တော့ ကျုပ် လက်ချက် နဲ့ သေရှာပြီ ”
ဟု ပြောရာ ဒရိုင်ဘာကြီး က
“ ဘာဖြစ်လို့ သ,တ်ပစ်ရတာတုံး ၊ ပန်းနု ကို မရရင် နေပါစေဗျာ ။ ဟိုလူသ,တ် ဒီလူသ,တ် တော့ မလုပ်ပါနဲ့ ”
ဟု ပြော လေ၏ ။
ထိုအခါ ကျော်ဝင်း လည်း တစ်စုံတစ်ရာ ပြန်လည် ပြောဆိုခြင်း မရှိဘဲ ငြိမ်၍ သာ လိုက်ခဲ့လေ၏ ။
နံနက် မိုး လင်းခါနီး တွင် ထို လော်ရီကားကြီး သည် သာစည် သို့ ရောက်လေ၏ ။ ထိုအခါ ကျော်ဝင်း သည် ဒရိုင်ဘာကြီး အား
“ ခင်ဗျား ရှမ်းပြည်နယ် ကို ဆက် သွားမှာ မဟုတ်လား ၊ ကျုပ် မလိုက်တော့ဘူး ။ ကျုပ် က မန္တလေး ကို သွားမှာ ၊ နောက်မှ အေးအေးဆေးဆေး တွေ့ကြသေးတာပေါ့ ။ ခင်ဗျား နဲ့ ပန်းနု ကိစ္စလဲ စိတ်အေးအေး ထားပါ ၊ ရ ကို ရ ပါစေမယ် ၊ နေ နေဦး ရှမ်းပြည်နယ် ဘက် မှာ သိပ်ပြီး ချမ်းတာ ၊ အရက် တစ်လုံး လက်ဆောင် ပေးလိုက် ဦးမယ် ”
ဟု ဆိုကာ ကျော်ဝင်း သည် အရက်ဆိုင် တစ်ဆိုင် သို့ ဝင် ကာ အရက် တစ်လုံး ဝယ် ၍ ဒရိုင်ဘာကြီး အား လက်ဆောင် ပေး လိုက် လေတော့၏ ။
၎င်း က မူ သာစည် လော်ကယ် ဖြင့် မန္တလေး သို့ စီးနင်း လိုက်ပါကာ ဣန္ဒြေ မပျက် နေထိုင်လိုက် လေတော့၏ ။ ဒရိုင်ဘာ လည်း ကား ကို ဆက်လက်၍ မောင်းနှင် သွား ကာ ရှမ်းပြည်နယ် နယ်စပ် သို့ ရောက် လျှင် စတင်၍ အအေးဒဏ် ကို ခံရ လေတော့၏ ။
အောင်ပန်း သို့ ရောက်ခါနီး ၌ မူ အအေးဒဏ် ကို ဆက်လက် ၍ မခံနိုင်တော့ သဖြင့် ကျော်ဝင်း ဝယ်ပေး သော အရက်ပုလင်း ကို ကား မောင်းရင်း မော့ လေ တော့၏ ။ ထိုသို့ မော့ လိုက်ပြီး တစ်ခဏ ၌ ပင် ၎င်း ၏ မျက်လုံးများ သည် ပြာဝေ ၍ အကြောများ လည်း ဆွဲ လာ ကာ စတီယာတိုင် ကို မထိန်းနိုင် တော့ ဘဲ ချောက် ထဲ သို့ ကျသွား လေ တော့၏ ။
အဘယ်ကြောင့် ဤသို့ ဖြစ်ရသနည်း ဆိုမူ မောင်ကျော်ဝင်း သည် ဒရိုင်ဘာကြီး အား အရက်ပုလင်း လက်ဆောင် ပေးရာ ၌ အရက် ထဲ တွင် အဆိပ်များ ခတ်ခဲ့သော ကြောင့် ဖြစ်ပေ၏ ။
မောင်တိုင်းကျော် ၏ အမှု ကို မူ မကြာခဏ ရုံး တင်၍ စစ်လေ၏ ။ ကျော်ဝင်း လည်း မန္တလေး မှ ပြန် လာကာ အချုပ် အတွင်း မှ မောင်တိုင်းကျော် အား သွားရောက် ၍ တွေ့ဆုံ လေ၏ ။
“ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေ သူငယ်ချင်း ရယ် ၊ ငါ့ မှာ တော့ တစ်နေ့ မင်း လိုက်လာနိုး နဲ့ မန္တလေး မှာ စောင့်လိုက်ရတာ ကွာ ၊ ငါ့ ဆီ ကို မင်း လိုက်လာရင် ဒီလို ဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး ”
ဟု ပြော လေ၏ ။
ဤသို့နှင့် ပင် မောင်တိုင်းကျော် ၏ အမှု ကို အကြိမ်ကြိမ် စစ်ဆေး ပြီး နောက် စက်ရှင်တရားသူကြီး က လူသ,တ်မှု တို့ မည်သည် သေစားသေရန် အမိန့် ချ အပ်ပေသည် ။
သို့ရာတွင် ယခု အမှု၌ ကား တရားခံ တိုင်းကျော် သ,တ်သည် ဟု ထွက်ဆိုမည့် မျက်မြင်သက်သေ မရှိ ၊ ထို့ကြောင့် သံသယ ဖြစ်ဖွယ် ရှိသည် ။ တရားဥပဒေ ၏ ထုံးစံအတိုင်း သံသယ၏ အကျိုး ကို တရားခံ တိုင်းကျော် ခံစားခွင့် ရှိပေသည် ။ ထို့ကြောင့် တိုင်းကျော် အား သေစားသေစေ အပြစ်ဒဏ် ပေးရမည့် အစား ၊ တစ်သက်တစ်ကျွန်း ကျခံရန် အမိန့် ချမှတ် လိုက်သည်ဟု ဆုံးဖြတ် လိုက် လေတော့၏ ။
မောင်တိုင်းကျော် သည် တစ်သက်တစ်ကျွန်း သို့ မရောက်မီ ရန်ကုန်ထောင် ၌ ပင် တစ်နှစ်ကျော်ကျော် ခန့် နေရပေပြီ ။ ထိုနောက်တွင် ကား “ ဖော်ကျွန်း ” အမည်ရှိ ပင်လယ်ကူး သင်္ဘောကြီး ဖြင့် ၎င်း အား တစ်သက်တစ်ကျွန်း သို့ လိုက်ပါရသည့် နေ့ တွင် ပန်းနု နှင့် ကျော်ဝင်း တို့ ၏ မင်္ဂလာဆောင် သော နေ့ကြီး လည်း ဖြစ်ပေ၏ ။ ထိုနေ့၌ ကျော်ဝင်း သည် ကျောင်းအုပ်ကြီး ရာထူး ကို လည်း တိုးမြှင့် ရရှိ လေတော့၏ ။
အမှန်တကယ် လူသ,တ်မှု ကို ကျူးလွန်ခဲ့သော ကျော်ဝင်း သည် ၎င်း အလို ရှိသော မိန်းမချောမိန်းမလှကလေး ပန်းနု ကို လည်း ရ၏ ။ ရာထူး လည်း တက်ရ၏ ။ မည်သည့် ပြစ်မှု ကို မှ မကျူးလွန် ခဲ့ သော မောင်တိုင်းကျော် မှာ မူ ချစ်သူ ပန်းနု ကိုလည်း ဆုံးရှုံး ခံရ၏ ။ တစ်သက်တစ်ကျွန်း သို့ လည်း အပို့ ခံရ၏ ။ ကံတရား ဟူသည် ဆန်းကြယ်ပေစွ တကား ။
◾မင်းသိင်္ခ
📖 မိုးပေါ်မှာ ကြယ်တစ်လုံး
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment