မရှိ ခိုးနိုး

❝ မရှိ ခိုးနိုး ❞
━━━━━━━━━
      မင်းရှင်
━━━━━━━━━
ကျွန်တော်တို့ မိသားတစ်စု စခန်းချရာ အနီးသို့ အဘွားအိုကြီး တစ်ဦး ရစ်သီ ရစ်သီ လုပ်နေခဲ့သည် မှာ ကျွန်တော်တို့ နံနက်စာ ထမင်းစား စ ကတည်းက ဖြစ်လေသည် ။

“  အဘွားကြီးခမျာ စားချင် သောက်ချင်လို့ များလားကွယ် ” ဟု မေမေကြီး ( ကျွန်တော့် ဘွားအေ ) က ကရုဏာသံ ဖြင့် ပြောလိုက်သဖြင့် ညီညီ့ ကို သွား အမေး ခိုင်းရာ အဘွားကြီး သည် ခေါင်းခါ ငြင်းပယ်လိုက်ရာ က ပြုံး ရုံသာ ပြုံး ပြခဲ့ပါ သည် ။ 

သို့သော် အဘွားအို သည် ကျွန်တော်တို့ လူသိုက် ကိုသာ ကြောင်တောင် တောင် မျက်လုံးများဖြင့် မျှော်ကြည့်ရင်း ကျွန်တော် တို့ အနီးအနားတစ်ဝိုက် မှာပင် ရစ်ဝဲ ရစ်ဝဲနှင့် လျှောက်နေခဲ့၏ ။

ထိုအခါက ကျွန်တော် သည် ဂျပန်တော်လှန်ရေး မှ ပြန်လည် ရောက်လာခါစ အသက် ( ၁၈ ) နှစ် မျှသာ ရှိခဲ့သော်လည်း စာရေးသူ တစ်ယောက် ဖြစ်ချင်လှသော စိတ်စွဲဖြင့် ၊ လက်ရေးစာစောင်ကလေးများ တွင် စာ အတိုအထွာ လေးများ စတင် ရေးခါစ ဖြစ်သည်နှင့်အညီ အဆိုပါ အဘွားကြီး နှင့် စပ်လျဉ်း ၍ စိတ်ကူးအမျိုးမျိုး ယဉ်ကြည့်မိခဲ့သေး၏ ။

အဘွားကြီး မှာ အသက် အားဖြင့် ( ၆၀ ) ရွယ်ခန့် မျှ ဟု ခန့်မှန်းနိုင် သော်လည်း ဆင်းရဲနွမ်းပါးလှသည့် အခြေအကြောင့် အသက်မှန် ထက် ပိုပြီး  အိုမင်းရင့်ရော်ပုံ ရလေသည် ။ နဖူးရေများ ၊ ပါးရေ နားရေများ လိမ်တွန့်နေရုံ သာမက ပါးစပ်ထောင့် တစ်ဖက် တစ်ချက် ရှိ နှုတ်ခမ်းသားများ သည်လည်း တွန့်၍ တွဲ၍ ကျကာ အရိုးပေါ်တွင် အရေခွံ လျော့ရဲရဲ ကို သာ မြင်နိုင်၏ ။ မျက်နှာ သာလျှင် မဟုတ် ၊ သူ့ တစ်ကိုယ်လုံး မှာလည်း ထိုနည်းနှင်နှင် အရိုးပေါ် အရေတင်ရုံမျှသာ ဖြစ်၏ ။ သူ့ ကိုယ်ပေါ် လွှမ်းခြုံ ဆင်ယင်ထားသည့် ရင်ဖုံး အင်္ကျီ နှင့် ထဘီ တည်း ဟူသော အဝတ် နှစ်ထည် မှာလည်း ဖွာရရာ စုတ်ပြတ် ၊ ကြေး ( ဂျီး ) အထပ်ထပ် လူးကျံကာ ရေ နှင့် မတွေ့ရသည်မှာ ကြာလှပြီ ဖြစ်ကြောင်း ထင်ရှားလှတော့သည် ။

ထို ဆင်းရဲတွင်း နက်လှသည့် အဘွားအို နှင့် ကျွန်တော့် မေမေကြီး တို့ အား နှိုင်းယှဉ် ကြည့်မိသော အခါတွင် အသက်အရွယ်ချင်း အတူတူ ၊ နေထိုင် စားသောက်ပုံ အဆင့်အတန်း ကွာခြားချက်ကြောင့် မေမေကြီး က သူ့ ထက် ဆယ်နှစ်ခန့် ငယ်ရွယ်နုပျိုပုံ ရနေသည် ကိုလည်း သတိ ပြုလိုက်မိပါသည် ။ အဘွားအို သည်ကား မေမေကြီး ထက် အဆများစွာ ခါးကိုင်းလျက် ရှိချေပြီ ။

ထိုမျှ နွမ်းပါးလှသည့် အဘွားအို သည် စားဖို့ သောက်ဖို့ ဖိတ်ခေါ်ပါ လျက် အကြိမ်ကြိမ် ခေါင်းခါ၍ ငြင်းပယ်လိုက်သောကြောင့်လည်း ကျွန်တော့် စိတ်ကူးတွင် ဒီ အဘွားကြီး ဟာ စားချင်သောက်ချင်လို့ တို့ အနား လာမျှော်နေ တာလည်း မဟုတ် ။ သူ့ ခမျာ စစ်ကြီး အတွင်း က သားတွေ သမီး တွေ ဆုံးရှုံး ခဲ့ပြီး တစ်ကောင်ကြွက် တစ်မျက်နှာ ဖြစ်နေရှာတာလား ။ တို့ မိသားတစ်စု သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း ပျော်ပျော်ပါးပါး စားသောက်နေကြတာ တွေ့ပြီး သူ့ သား တွေ ၊ သမီးတွေ ၊ ဆွေမျိုးသားချင်း တွေ ကို လွမ်းဆွတ် အောက်မေ့ နေရှာတယ် ထင်ပါရဲ့  ။ သူ့မှာ စစ် အပြီး ငါ့ လို အိမ် ပြန် ရောက် မလာတဲ့ သား များ ရှိနေရော့ သလား စသည်ဖြင့် စိတ်ကူးတွေ ယဉ်နေမိတော့၏ ။

အဘွားကြီး ကတော့ ကျွန်တော်တို့ တစ်တွေ ကို လှမ်း ၍ ပြုံးလိုက် ၊ သူ့ ဘာသာ သူ တတွတ်တွတ် ရေရွတ် ပြောဆိုလိုက် နှင့်ပင် သစ်ပင်ရိပ် အောက် ၌ သွား ထိုင်တော့သည် ။ အဘွားကြီး ကို ကြည့် ရသည်မှာ အဖော်အပေါင်း တစ်စုံတစ်ရာ နှင့် လာဟန် မတူ ။ တစ်ယောက်ထီး တည်း ဝေ့လည်လည် ယောင်ချာချာ နှင့် ဟိုလျှောက် သည်လျှောက် လူ ပျောက် ရှာသူ တစ်ယောက် နှင့် ပင် တူနေတော့၏ ။ သူ့ အပြုအမူများ ကို မြင်ရခြင်း အားဖြင့် ဖုန်းတောင်းယာစကာ ထဲက မဟုတ်ကြောင်း လည်း ထင်ရှားနေသည် ။ အဘွားကြီး သည် သစ်ပင် ရိပ် အောက်ဝယ် အပန်းဖြေ နေဟန် တူ၏ ။

ကျွန်တော် တို့ မိသားစု မှာ ထိုနေ့က အင်းလျားကန် “ ရပ်ရှောကျွန်း ” ( ယခု ကြက်ကျွန်း ဟု ခေါ်နေသည့် နေရာ ) သို့ ပျော်ပွဲစား ထွက်ခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်လေသည် ။ ကျွန်တော်တို့ မေမေ နှင့် ဒေါ်ဒေါ်ကြီး ( မေမေ့ အမေ ) တို့သည် နံနက်စောစော ကတည်းကပင် ထမင်းဟင်းလျာများ ချက်ပြုတ် စီစဉ်ခဲ့ကြ၏ ။ ထို့နောက် မေမေကြီး နှင့်တကွ မေမေ ၊ ဒေါ်ဒေါ်ကြီး နှင့် ကျွန်တော် တို့ မောင်နှမ လေးယောက် တို့သည် ထမင်းဟင်းလျာ စားဖွယ် သောက်ဖွယ်များကို ယူဆောင် ကာ အင်းလျားကန် သို့ တပျော်တပါး ထွက်ခဲ့ကြလေသည် ။ ဖေဖေ ကတော့ လိုက်မလာခဲ့ချေ ။

ဂျပန်တော်လှန်ရေး အတွင်း ရန်ကုန်မြို့ မှ ဂျပန်များ ဆုတ် မပြေးမီ လေး ၌ ကျွန်တော့် အိမ်သား အားလုံး တို့ သည် ဂျပန် စစ်တပ် တစ်ခု ရုံး စိုက်ရာ မိမိတို့ ရပ်ကွက်မှ ဗုံးဒဏ် အန္တရာယ် ကို ရှောင်ရှားသည့် အနေနှင့် အင်းလျား “ ရပ်ရှောကျွန်း ” တွင် တဲကလေး တစ်လုံး ထိုး၍ နေခဲ့ကြသည် ဆို၏ ။ စစ်အပြီး တွင် ထို တဲကလေး ကို လူ တစ်ယောက် ထံ ရောင်းချခဲ့ ပြီးနောက် ကမာရွတ် နေရင်း အိမ်သို့ ပြန် ပြောင်းခဲ့ကြလေသည် ။ 

“ ကိုကို မရှိတုန်း အတူးတို့ အင်းလျား ပြောင်းနေခဲ့တုန်း ကများဆို ဘယ်လို ပျော်မှန်း မသိဘူး ကိုကို ရာ ၊ ရေကူးလို့ လည်း ကောင်း ၊ ကစားလို့ လည်း သိပ် ကောင်းတာပဲ ။ အတူး ရော ညီညီ ရော ရေ လည်း ကောင်းကောင်း ကူးတတ် ပြီ ။ ဒိုင်ဘင် လည်း ကောင်းကောင်း ထိုးတတ်ပြီ ။ အင်္ဂလိပ် လေယာဉ်ပျံတွေ ရန်ကုန် ထဲ ဗုံး လာလာ ကြဲရင် အတူး တို့တော့ ရေလယ်ကျွန်း ကို ရေကူး သွား ကြပြီး ဘိုင်စကုတ် ကြည့်သလို ဇိမ် နဲ့ ကြည့် ကြတာပဲ ” စသည်ဖြင့် အင်းလျား တွင် နေထိုင်ခဲ့စဉ် ပျော်ရွှင်မြူးထူးခဲ့ကြပုံများ ကို အတူး က အားရပါးရ စားမြုံ့ ပြန်တတ်ပါသည် ။

“ ကိုကို မင်း အခု ထက်ထိ ရေ မကူးတတ်သေးဘူး မဟုတ်လား ။ ငါတို့ တော့ မွှတ် နေပြီ ” ဟုလည်း ကျွန်တော့် ညီ အလတ် ညီညီ က ခပ်ကြွားကြွား ပြောတတ်၏ ။

“ စမ်းစမ်း တို့တော့ ဖေဖေတို့ ညီညီတို့ မျှားတဲ့ ငါးတွေ ၊ ပုစွန်တွေ ခဏခဏ စားရတာပဲ ” ဟုလည်း ညီမလေး စမ်းစမ်း က ဖောက်သည်ချ တတ် လေ၏ ။

ကျွန်တော်လည်း စစ်အတွင်း က လက်လွတ်ခဲ့ရသော အနှီ နေရာသို့ ပျော်ပွဲစား သွားကြရန် တိုက်တွန်း ပူဆာမိပါတော့သည် ။

အင်းလျားကန် သို့ ရောက်ခဲ့ကြ၍ အိမ်သားများ နေခဲ့သည် ဆိုသော တဲကလေး ကို မြင်မိသည့်အခါ၌ကား ငါ ကော ဒီ တဲကလေးမှာ ငါ့ မိဘတွေ ၊ ညီ ညီမတွေ နဲ့ အတူတူ နေခဲ့ရရင် ဘယ်လောက် ပျော်လိုက်မလဲဟု လွန်လေပြီးသော အချိန်များ ကိုပင် နှမြော တမ်းတ လိုက်မိတော့၏ ။ အမှန်ပင် ထိုနေရာကလေး မှာ ပကတိ သာယာစိမ်းစို ၊ တကယ်ပင် နှစ်လိုဖွယ်ရာ ကောင်းတော့ သည် ။ အင်းလျားရေပြင် ဝယ် လှိုင်းကြက်ခွပ်ကလေးများ ထနေသည်မှာ စိန်ပွင့် ကလေးများ ကြဲဖြန့်ထားသည် နှင့် တူပြီး ၊ ရေစပ်များ တွင် ညွှတ်ကျ အုပ်ဆိုင်း လျက် ရှိသော သစ်ပင်များ မှာလည်း တင့်တယ် ရှုမောဖွယ် ကောင်းလှသည် ။

ညီညီ ၊ အတူး ၊ စမ်းစမ်း တို့သည် သူတို့တစ်တွေ ဆော့ကစားခဲ့ကြ သည့် နေရာများ ၊ ငါး ၊ ပုစွန် မျှားခဲ့ကြသည့် ရေစပ်ကလေးများ ၊ ရေကူးခဲ့သော နေရာများကို ကျွန်တော့်အား ကျွန်း အနှံ့အပြား လိုက်ပြကြလေ၏ ။

“ ဂျပန်တွေ ပြေးတော့ ဟို တိုက်ကြီး ထဲပေါ့ ။ ညီညီ တို့ လှေ နဲ့ သွားပြီး ကု,လားထိုင်ကြီး နှစ်လုံး သယ် လာခဲ့တာ ။ ညီညီ တို့သာ နောက်ထပ် သယ်နိုင် ရင် စန္ဒရားကြီး တွေတောင် ယူလာနိုင်သေးတယ် ။ ဖေဖေ က မယူရဘူး ဆိုလို့ ပေါ့ ” ဟု တစ်ဖက်ကမ်း မှ တိုက်ဖြူဖြူကြီး တစ်လုံး ကို လက်ညှိုးထိုး ပြရင်း ညီညီ က စားမြုံ့ပြန် လိုက်သေးသည် ။

ညီညီ နှင့် အတူး တို့သည် အတော်ပင် ဝေးသည့် ရေလယ်ကျွန်းကလေး တစ်ကျွန်း သို့လည်း လက်ပစ်ကူး ပြလိုက်ကြသေး၏ ။

ကျွန်တော့် မှာ ညီ ညီမများ က ပြသမျှ တို့ကို တအံ့တဩ ပင် ကြည့် နေမိတော့သည် ။

နံနက်စာ စားသောက်ချိန် ၌လည်း အဘယ်မျှ စားမြိန်သည် ကို မဖော်ပြ နိုင်စွမ်းတော့ပေ ။ ထမင်းစားရင်း သောက်ရင်း၌ လည်း အတူး ရေကူးတတ် ခါစ ရေလယ်ကျွန်း အထိ တိတ်တဆိတ် ကူးသွားသည် ကို သိတုန်းက ဖေဖေ တို့ ၊ မေမေ တို့ ရင်တမမ နှင့် ပူပင်သောက ရောက်ခဲ့ကြရပုံ ၊ အတူး ကို ပြန်ကူး မလာရန် လှမ်းအော်ပြီး နောက် ဖေဖေ ကိုယ်တိုင် လှေ တစ်စီးဖြင့် သွားခေါ်မည် အလုပ် အတူး က ရေထဲ ခုန်ဆင်း ပြန် ကူးလာသဖြင့် အသည်းတထိတ်ထိတ် နှင့် ရင်ဘတ်စည်တီး ဖြစ်ခဲ့ကြရပုံ ၊ ဖေဖေ က ရေလယ် တွင် လှေပေါ် ဆွဲတင် ခဲ့ပြီးလျှင် သစ်ပင် တွင် ကြိုး တုပ်၍ ဒေါသတကြီး ရိုက်နှက် ဆုံးမခဲ့ပုံများ ကို မေမေကြီး က ပြောပြနေပါသည် ။ သူတို့ ပြောသမျှ အဖြစ်အပျက်ကလေးများ ကား စိတ်ဝင်စားဖွယ် တစ်မျိုးကောင်းတော့သည် ။

ကျွန်တော် စစ် ထဲမှ ပြန်ရောက်လာခါစက ကျွန်တော် ၏ အတွေ့အကြုံ များကို ဖောက်သည်ချခဲ့စဉ် သူတို့ တစ်တွေ က စိတ်ပါဝင်စားခဲ့ကြ သလိုပင် ၊ ယခု တစ်ဖန် သူတို့ ပြောသမျှကို ကျွန်တော် က တစ်လှည့် ငေးမော နားထောင် ရပြန်ပြီ ။

ကျွန်တော့် ကို ဂျပန် ကင်ပေတိုင်များ ဖမ်းဆီးသွားပြီ ဟု သိကြရသော နေ့ က မေမေ တို့ တစ်အိမ်သားလုံး အော်ဟစ် ငိုယိုခဲ့ကြစဉ် ကျွန်တော့် အစ်ကို မိန်းမ မမအုံး နှင့် မေမေ တို့ ၏ မိတ်ဆွေ ဒေါ်ဒေါ် အိုင်မေ တို့ ကပါ ဝမ်းနည်း ပမ်းနည်း ဝင် ငိုခဲ့သည် ကိုလည်း မေမေ က မျက်ရည်ကလေး တဝဲဝဲ နှင့် ပြောပြ ရှာလေ၏ ။ ထို အခိုက်အတန့်ဝယ် သုံးနှစ် နီးပါးမျှ မိဘသားချင်းများ ဖြင့် ခွဲခွာနေခဲ့ရပြီးနောက် ယခုလို သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း ပြန်လည် တွေ့ဆုံကြရသည့် ထူးကဲလှသော အရသာ ကို ကျွန်တော် နားလည် ခံစားမိတော့သည် ။ ပိယေဟိ ဝိပ္ပယောဂေါ ဒုက္ခေ - ချစ်နှစ်သက်သူများ နှင့် ကွေကွင်းရခြင်း သည် ဒုက္ခ ဖြစ်သည် နှင့် အမျှ ၊ ထိုသူများနှင့် ဥမကွဲ သိုက်မကွာ ပေါင်းပေါင်း စည်းစည်း နေကြရခြင်းသည်လည်း အရသာ တကယ် ရှိပါကလားဟု တွေးမိ ပါ၏ ။

သို့မို့ကြောင့်လည်း ကျွန်တော်တို့ စခန်းချရာ အနီးတွင် ရစ်သီ ရစ်သီ လုပ်နေသည့် အဘွားကြီး အား မြင်လိုက်ရသော တစ်ခဏ၌ မိမိ ခံစားချက် နှင့် ကိုယ်ချင်းစာ နေမိတော့ကာ ကရုဏာ အမျိုးမျိုး ပွားမိခြင်း ဖြစ်ပါသည် ။ ကျွန်တော်တို့ တစ်တွေ သိုက်သိုက်ဝန်းဝန်း ပျော်ရွှင် စားသောက်နေကြသည် ကို အနားမှ တရစ်ဝဲဝဲနှင့် အာရုံစိုက် နေသဖြင့် လည်း ဤ အဘွားကြီး သည် ကျွန်တော် တို့ ကဲ့သို့ ဆွေစုံ မျိုးစုံ မရှိရှာတော့သည့် တစ်ကောင်ကြွက် ဒုက္ခသည်ကြီး ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်လိမ့်မည်ဟု တွေးကြည့်မိခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည် ။ 

အဘွားကြီး သစ်ပင်ရိပ် အောက် သွား ထိုင်တော့မှပင် ကျွန်တော့် စိတ်ကူး များသည်လည်း တည်ငြိမ်စ ပြုတော့၏ ။

ထိုအခိုက် အတူး နှင့် စမ်းစမ်း တို့က “ ကိုကို ရေ ရေ ဆင်းကူးကြရအောင် လေ ” ဟု အဖော် ညှိလိုက်ကြသောကြောင့် -

“ အေး .. အေး .. ငါတော့ မင်းတို့လို ကောင်းကောင်း မကူးတတ်သေး ဘူးကွနော် ။ ရေတိမ်ထဲပဲ စိမ်ရမှာပဲ ” ဟု ပြောရင်း သူတို့ သွားရာ ကမ်းစပ်ဆီ သို့ ပြေး လိုက်သွားမိ၏ ။

ကျွန်တော်သည် ရှပ်အင်္ကျီ ကို ချွတ် ၍ သစ်ငုတ်တို တစ်ခုပေါ်တွင် သပ်သပ်ရပ်ရပ် တင်မိစဉ် မှာပင် အနီးရှိ သစ်ပင် အောက် မှ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမ အား စူးစိုက် မျှော်နေသော အဘွားကြီး ထံ လှမ်း ကြည့်လိုက်မိသေး၏ ။ အဘွားကြီး က ပြုံးပြုံးကြီး ပြန် ကြည့်လိုက်ပါသည် ။ 

ထို့နောက် ကျွန်တော်တို့ သည် ရေထဲ ဆင်းကာ အပျော်ကြီး ပျော်မိ ကြတော့သည် ။ တစ်ယောက် နှင့် တစ်ယောက် ရေပက်ကြ ၊ တစ်ယောက် ကို  တစ်ယောက် ရေ အောက်မှ ငုပ်၍ ဆွဲကြနှင့် မောရပန်းရမှန်းပင် သတိမရတော့ချေ ။ အတော်ကြာအောင် ဆော့လို့ ဝကြတော့မှ ကျွန်တော်တို့ တစ်တွေ ရေ ထဲက တက်ခဲ့ကြ၏ ။

သစ်ငုတ်တို ပေါ်မှ ရှပ်အင်္ကျီ ကို ကောက်ယူလိုက်မိခိုက် ကျွန်တော့် ရင်ထဲ ဒိန်းခနဲ ခုန်သွားပါသည် ။ ရှပ်အင်္ကျီအိတ် ထဲတွင် ပတ်ကား ဖောင်တိန် ကလေး မှာ မရှိတော့ပေ ။ ကျွန်တော့် မှာ ရင်ခုန်မိရုံ သာ မက စိတ်လည်း မောသွား မိပါသည် ။

မည်သည့်နည်းနှင့်မှ ကျပျောက်ခြင်း မဟုတ်ကြောင်း အတပ်သိပါ သည် ။ ရေထဲ မဆင်းမီ ရှပ်အင်္ကျီကို သစ်ငုတ်တိုပေါ် တင်ခဲ့စဉ်ကပင် အိတ် ထဲ၌ ဖောင်တိန်ကလေး ရှိခဲ့သေးကြောင်း ကျွန်တော် သေသေချာချာ မြင်ခဲ့ရ၍ ဖြစ်၏ ။ ရှပ်အင်္ကျီကိုလည်း ရိုးရိုး အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ ပစ်တင်ထားခဲ့ခြင်း မဟုတ် ။ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ဂရုတစိုက် ခေါက်တင် ထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်၍လည်း အင်္ကျီ အိတ်တွင် ဖောင်တိန်လေး သေချာတပ်အပ် ရှိခဲ့ကြောင်းကို ကျွန်တော် သိနေပါတော့  သည် ။

ကျွန်တော်တို့ ရေထဲတွင် တပျော်တပါး ဆော့ ကစား နေစဉ်ကတော့  အင်္ကျီ ကို တစ်ကြိမ်တလေမျှ ပင် ပြန် မကြည့်မိခဲ့ ။ လုံးဝပင် သတိမရခဲ့ချေ ။ ထို အတောအတွင်း၌ တစ်စုံတစ်ယောက်သော သူ က ဖောင်တိန် ကို ချွတ်ယူ သွားနိုင်စရာ အကြောင်းကတော့ ရှိသည် ။ ရေဆင်းချိုးသည့် နေရာမှာ တဲ နောက်ဖေးဘက် ဖြစ်၍လည်း တဲ ပေါ် က မေမေတို့ တစ်တွေ သိလိုက် ၊ မြင် လိုက် ၊ ဂရုစိုက်လိုက်နိုင်မည် မဟုတ်ပေ ။

အဘွားကြီး လည်း သစ်ပင်ရိပ် အောက် တွင် မရှိတော့ဘဲ တဲရှေ့နား တွင် ရစ်ဝဲ ရစ်ဝဲ နှင့် လျှောက် နေပြန်လေပြီ ။

ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်မူ စားပြီး သောက်ပြီး စွန့်ပစ်ထားသော အကြွင်းအကျန်များ ကို နှုတ်သီးဖြင့် အငမ်းမရ ယက်ကာ ယက်ကာ စားသောက်နေ သည့် ခွေးနံပိန်ကလေး တစ်ကောင် ကို မြင်ရ၏ ။

“ အို .. ဒီ အဘွားကြီးတော့ မယူတန်ကောင်းပါဘူးလေ ” ဟု ကျွန်တော့် စိတ်များက အဘွားကြီး ကိုပင် အရင်ဆုံး သတိရမိတော့သည် ။ အဘွားကြီး အနေနှင့် ယူတန်စရာ အကြောင်း မရှိဟု ကိုယ့် စိတ် ကိုယ် ငြင်း နေရသော်လည်း ဤ အဘွားကြီး ကို သတိရမိခြင်းသည် ပင်လျှင် အဘွားကြီး အပြင် အခြား သူ တစ်ဦးဦးအား တွေး မရနိုင်သောကြောင့် ဟု ဆိုရပါမည် ။ သို့ကလို အဘွားကြီး အား စိတ် ထဲ က အမှတ်မထင် စွပ်စွဲလိုက်မိသည် ကိုလည်း မိမိ ကိုယ် မိမိ စိတ်ဆိုး ဒေါသထွက်မိတော့၏ ။ ဒီလို အသက်အရွယ်ကြီး ကို ငါ မထင်စကောင်းဘူး ဟု ကိုယ့် စိတ် ကိုယ် ပြန်လည် ဆုံးမနေမိပြန်၏ ။ ထိုကြား ထဲ က ဒီ အဘွားကြီး အပြင် ဘယ်သူကကော ယူပါ့မလဲ ဟု လည်း ထပ်မံ စွပ်စွဲနေချင်ပြန်တော့ သည် ။ နောက်ဆုံးမတော့ ထိန်းချုပ်ရခက်လှသည့် မိမိ စိတ် ကို မနှိမ်နင်းနိုင် တော့သည့် အဆုံး ၊ အို ... သူ ယူတာပဲ ဖြစ်ချင် ဖြစ်ပေစေတော့ ၊ ဖောင်တိန် ပျောက်တဲ့ အကြောင်းကိုတော့ ဘယ်သူ့မှ အသိ မပေးတော့ပါဘူးလေ ဟု စိတ် ဆုံးဖြတ် လိုက်မိတော့၏ ။

သို့သော် ဤ ဖောင်တိန်ကလေး ကို တော့ အမှန်တကယ်ပင် နှမြောမိပါ သည် ။ ကျွန်တော် ပထမဆုံး ပြိုင်ပွဲဝင် ဆုရခဲ့သည့် “ ချစ်ဝဲလည် ” ဝတ္ထု အတွက် ချီးမြှင့်ခံရသော ငွေ ဖြင့် ဝယ်ခဲ့သည့် ဖောင်တိန်ကလေး မို့ ဒီ ဖောင်တိန် နဲ့ ဝတ္ထု တွေ ဆက်ပြီး ရေးလိုက်မယ် ။ ဒီ ဖောင်တိန်ကလေး ဟာ ငါ့ ကို စာပေလောက ထဲ ရောက်စေတဲ့ အထိမ်းအမှတ် ပဲ စသည်ဖြင့် သံယောဇဉ် ကြီးမားခဲ့သည်နှင့် အမျှ ယခုလို ပျောက်ဆုံး သွားပြီကို သိလိုက်ရသော အခါ မေ့လွယ် ပျောက်လွယ် မနေနိုင်တော့ပါ ။ နှမြောတသ ယူကျုံးမရ ဖြစ်မိတော့သည် ။

ထို့ကြောင့်လည်း ဖောင်တိန် ပျောက်ကြောင်း ဘယ်သူ့မှ မပြောတော့ ဟု စိတ်ဆုံးဖြတ်ထားမိသည့် ကြား က -

“ မေမေ ၊ ကျွန်တော့် ဖောင်တိန်ကလေးများ ယူမိကြသလား ” ဟု မေမေ့ အား မေးဖြစ်အောင် မေးလိုက်မိတော့၏ ။

“ နေပါဦး ၊ မင်း ဖောင်တိန် က ဘယ် ထားခဲ့လို့ ငါ က ယူရမှာလဲ ”

“ အင်္ကျီအိတ် ထဲမှာပဲ ၊ ကျွန်တော်တို့ ရေဆင်း ကူးတုန်းက အင်္ကျီ ကို ချွတ်ထားပစ်ခဲ့ပြီး ပြန် တက်လာတော့ ဖောင်တိန် မရှိတော့ဘူး မေမေရ ၊ ဒါကြောင့် မေးတာ ”

သည်တော့မှပင် မေမေ နှင့်တကွ မေမေကြီး ရော ၊ ဒေါ်ဒေါ်ကြီး တို့ပါ ပြူးတူးပျာယာ ဖြစ်ကုန်ကြရာက ဒေါ်ဒေါ်ကြီး က -

“ ဘယ့်နှယ့်တော် ဒီနေရာမှာ တို့ချည်းပဲ ရှိတာ ၊ ဘယ်သူက မင်းဟာ ယူပါ့မလဲ ” ဟု ပြောကာမျှပင် ရှိသေးသည် ။ မေမေကြီး က ဝင်၍

“ ဟုတ်တယ်တဲ့ ၊ သူစိမ်းတစ်ရံဆံ ဆိုလို့ ဟို အဘွားကြီးပဲ ဒီ အနား လာတာ ။ ရူးသလိုလို နှမ်းသလိုလို နဲ့ ။ သူ့ကို လိုက်မေး ၊ သူ့ကို လိုက်မေး ” ဟု စတင် စွပ်စွဲ လိုက်ပါတော့သည် ။

ကျွန်တော် က စိတ်ကူးမိရုံမျှ ရှိသေးစဉ် မေမေကြီး တို့ကတော့ သည် အဘွားကြီး ကိုပင် တပ်အပ် စွပ်စွဲကြလေပြီ ။

“ ကဲ ... ကဲ ... အားနာ နေလို့တော့ မဖြစ်ဘူး ၊ မေးရင်လည်း မြန်မြန်မေး ကြမှ ၊ အဘွားကြီး ကြည့်ရတာ မယောင်မလည်နဲ့ ၊ တို့ သိသွားပြီ ဆိုပြီး ထွက်သွားဦးမယ် ” ဟု မေမေကြီး က သတိပေး လိုက်ရာ ၊ မေမေ နှင့် ဒေါ်ဒေါ်ကြီး တို့ ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့် အဘွားကြီး ဆီသို့ ပြေးသွား ကြတော့သည် ။ ကျွန်တော် လည်း ဘာ ဝင် ပြောရမှန်းပင် မသိတော့ဘဲ သူတို့ တစ်တွေ နောက်မှ ရော၍ လိုက်သွားမိ၏ ။ မေမေကြီး ပင်လျှင် နောက်ဆုံး က တုန်ချည့် တုန်ချည့် နှင့် လိုက်လာတော့သည် ။

“ ဒီမယ် အမေကြီး ၊ ဟိုနားက အင်္ကျီ ထဲ က ကလောင်တံကလေးများ ယူမိသလား ” ဟု မေမေ က အားတုံ့အားနာ အသံဖြင့် မေးလိုက်၏ ။

အဘွားကြီး မှာ အကျိုးအကြောင်း ဘာမျှ နားမလည်ဟန် ဖြင့် ကြည့်တိ ကြောင်တောင် ယောင်ချာချာ မျက်နှာထား နှင့် ပြန် ကြည့်လိုက်သည် ။

“ အမယ်ကြီး ၊ ကလောင်တံ ... ကလောင်တံ ၊ စာ ရေးတဲ့ ကလောင်တံ အမယ်ကြီး ယူထားလို့ ရှိရင် ပြန်ပေးပါ ” ဟု ဒေါ်ဒေါ်ကြီးက လက်ဟန် ခြေဟန် နှင့် ပြရင်း အတွင်သား ပြန် တောင်းနေပြန်၏ ။

အဘွားကြီး ကား ပါးစပ် အဟောင်းသား နှင့် ကြောင် နေသေးသည် ။

“ အဘွားကြီး ယူထားရင် ပြန်ပေး ၊ ဘာမှ မလုပ်ဘူး ။ ပြန်သာ ပေး ” ဟု မေမေကြီး က ခြိမ်းခြောက်သံ ပါပါဖြင့် တောင်းပန်လိုက်ပြန်သောအခါ ၊ အဘွားကြီး မှာ နား မလည်ဟန် ဆောင်၍ မရတော့ပုံ ဖြင့် ပဲကြီးရေစိမ် တမျှ ရှုံ့တွသည့် လက်ဝါးနှစ်ဖက် ကို မျက်နှာရှေ့တွင် ယမ်းကာ ယမ်းကာနှင့်

“ မယူဘူး မယူဘူး ” ဟု တုန်ယင်သော အသံကြီးဖြင့် ငြင်းလေတော့၏ ။ မေမေကြီး နှင့် ဒေါ်ဒေါ်ကြီး တို့လည်း ခေါင်းချင်းရိုက် တိုင်ပင်ကြရတော့၏ ။

“ အဘွားကြီး ကတော့ ငြင်းမှာပဲ ”

“ ဒါဖြင့် ဘယ့်နှယ့် လုပ်ကြမလဲ ၊ အတင်း နှိုက်ရှာလို့ မကောင်းဘူး ”

ဒေါ်ဒေါ်ကြီး က အကြံ တောင်းလိုက်သည့် အချိန်တွင်မူကား နံဘေး နားက ဘာ ဝင် ပြောရမှန်း မသိ ၊ အတော်ကြာအောင် ငြိမ်သက်နေခဲ့မိသော ကျွန်တော့် မှာ မနေသာတော့ဘဲ -

“ ဒီဖောင်တိန် ကျွန်တော့် စာရေးခ နဲ့ ဝယ်ခဲ့တာပါ မေမေ ၊ ကျွန်တော် အဆုံး ခံပါတော့မယ် ။ ဒီ အဘွားကြီး တော့ ဆက်ပြီး မေးမနေကြပါနဲ့တော့ ။ သူ ယူယူ မယူယူ ဆက် မမေးကြပါနဲ့တော့ ဒေါ်ဒေါ်ကြီးတို့ ရာ ။ သွား .. သွား ၊ အဘွားကြီး သွားတော့ သွားတော့ ” ဟု မေမေ တို့ ကိုလည်း တောင်းပန်ရင်း ၊ အဘွားကြီး ကို လည်း အတင်း နှင် ထုတ် နေမိပါတော့သည် ။

ထိုအခါတွင် မှ အဘွားကြီး လည်း တစ်စုံတစ်ရာ ကို တွေးတော ကြောက်ရွံ့ လာဟန်ဖြင့် နောက်ဆုတ် နောက်ဆုတ် ရွှေ့သွားရာက ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ချာခနဲ လှည့်ကာ သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နှင့် ထွက်သွား လေတော့၏ ။

“ အေး မင်း ကတော့ နေရာတကာ သနားရ အားနာရ ။ ကြည့်ပါလား ၊ သူ ယူတာ တို့ သိပြီ ဆိုတာလည်း သိရော ဘယ်လောက် ကြောက် သွားသလဲ ။ အင်းလေ မင်း ပစ္စည်းပဲ ။ မင်း က အဆုံး ခံနိုင်မှတော့ ဘာ တတ်နိုင်ပါ့မလဲ ” ဟု မေမေ က ကရုဏာဒေါသော ပြောလိုက်ရာ ၊ ဒေါ်ဒေါ်ကြီး နှင့် မေမေကြီး တို့ ကလည်း ဖောင်တိန် ယူသူ ကို လက်ပူးလက်ကြပ် မိထားပါလျက်နှင့် ကျွန်တော့် ကြောင့် လွှတ်လိုက်ရပါသည်ဟု မကျေမနပ် ပြစ်တင် ပြောဆိုနေကြတော့၏ ။

“ ဒီ အရွယ်ကြီး ကျခါမှ သူ မို့လို့ လုပ်ရဲတယ်တော် ၊ ငရဲ မကြောက်ဘူး ထင်ပါရဲ့” ဟု မေမေကြီး က ပြောလိုက်ရာ မေမေ က

“ မဟုတ်ဘူးလေ အစ်မ ၊ ဆင်းရဲလွန်း အားကြီးတော့ လည်း ငရဲ ဘယ် ကြောက်ပါတော့မလဲ ။ အရွယ် နဲ့ မဆိုင်ပါဘူး ၊ ဆင်းရဲတော့ လည်း မက်မော တတ်တာပဲ ”

“ ကြည့်ရတာ သိပ်လည်း စိတ် နှံ့ပုံ မရဘူး ။ ဘာရယ်လို့ မဟုတ်ဘူး ၊ ပြောင်ပြောင် လက်လက်ကလေး မြင်တာနဲ့ ကောက်ထားလိုက်တာ ထင်ပါ ရဲ့ ” ဟု လည်း ဒေါ်ဒေါ်ကြီး က ထင်ကြေး ပေးလိုက်ပြန်ပါသည် ။

“ ကဲ လာကြပါ မေမေတို့ရာ ၊ ပြီးတာ ပြီးပါစေတော့ ။ အဘွားကြီး ယူတာ မဟုတ်ရင်လည်း ဆက် ပြောနေကြလို့ ငရဲကြီးရုံပဲ ရှိပါလိမ့်မယ် ။ ယူသွားတယ် ဆိုဦးတော့ ကျွန်တော် မနှမြောတော့ပါဘူး ” ဟု ကျွန်တော်က မေမေ တို့ အား ဇွတ်ဆွဲခေါ်ခဲ့၏ ။

ထိုအခိုက် တဲ နားသို့ ညီညီ ရောက်လာသဖြင့် ဒေါ်ဒေါ်ကြီး က ဆီး၍ ...

“ မင်း ကိုကို ဖောင်တိန် အသစ်ကလေး တော့ ပါသွားပြီ ။ ရေချိုး ကြတုန်း သစ်ငုတ်တို ပေါ် တင်ထားခဲ့သတဲ့ ။ မပါ ခံနိုင်ရိုးလား ” ဟု ကျွန်တော့် ကိုလည်း အပြစ် တင်ရင်း ညီညီ ကိုလည်း ပြောပြ လိုက်လေ၏ ။ ညီညီ ကလည်း -

“ ကိုကို က ဒီလိုပဲ အရမ်း အရမ်း ထားနေကျပဲ ” ဟု အပြစ် တင်လေ သည် ။

ညီညီ မှာ ကျွန်တော့် ထက် အောက် ဒုတိယ ညီငယ်ပင် ဖြစ်သော်လည်း အစစအရာရာ တွင် ကျွန်တော့်ထက် စည်းစနစ် ရှိသူ ၊ လုပ်တတ်ကိုင်တတ် ရှိသူ ၊ ဖျတ်လတ် သွက်လက်သူ အဖြစ် တစ်အိမ်သားလုံး က အသိအမှတ် ပြုထားသူ ဖြစ်သောကြောင့် နေရာတကာတွင် ကျွန်တော့် အပေါ်၌ ဆရာ လုပ်လေ့လုပ်ထ ရှိခဲ့သည် ။ ယခုလည်း သူသည် ကျွန်တော့် အား ပြစ်တင်စကား ပြောပြန်လေ ပြီ ။ ရုတ်တရက်တော့ ကျွန်တော့် မှာ ဒေါသ ထောင်းခနဲ ထွက်သွားမိရာ က -

“ အရမ်းထားတာ မဟုတ်ဘူးကွ ၊ သစ်ငုတ်ပေါ် သေသေချာချာကြီး တင်ခဲ့တာ ။ ယူတဲ့ လူ က ယူတာတော့ ဘယ့်နှယ့်မှ မတတ်နိုင်ဘူး ။ အို .. ပျောက်တာလည်း ပျောက်ပြီးပြီ ၊ ဒီအကြောင်း ထပ် မပြောကြပါနဲ့တော့ဗျာ ” ဟု အားလုံးကို ခြုံ၍ အော်ဟစ် တောင်းပန်သည် အထိ ဖြစ်မိ၏ ။

“ ကြည့် မေမေ ၊ ကိုကို က ပျောက်တာ ပျောက်ပြီးပြီတဲ့ ၊ ဟေ့ မင်း တကယ် ပြောတာနော် ၊ ပျောက်တာ ပျောက်ပြီးပြီနော် ။ ဒီမယ် မေမေ ၊ သူ က ပျောက်သွားပြီးပြီ ဆိုပြီး မထူးတော့လို့ ဒီလို ပြောနေတာ ။ သူ့ ဖောင်တိန် သူ နှမြောတာပေါ့ ။ ပြန် လိုချင်တာပေါ့ ။ ကြည့်ပါလား ၊ သူ့ မျက်နှာကြီး ကို ပျက် နေတာပဲ ”

“ ဟေ့ .. တော်ဆို တော်ကွာ ၊ ငါ စိတ်ဆိုးမိလိမ့်မယ် ”

“ အလကား မေမေ ရ ၊ သူ့ အပြစ် နဲ့ သူ ပျောက်လို့ အလကား ဒေါပွနေ တာ ။ တကယ်လို့ ထားခြင်း ထားရင် ဖောင်တိန် ရော အင်္ကျီ ရော တဲ ပေါ် တက် ထားမှပေါ့ ။ ဒီလိုထားရင် အပျောက်တောင် နည်းသေးတယ် ။ အင်္ကျီ ပါ ယူ မသွားတာ ကံကောင်း ”

ညီညီ သည် သူ့ ခါးကြားထဲမှ ပတ်ကားဖောင်တိန်ကလေး ကို ထုတ်ယူ လိုက်ပြီးနောက် -

“ ရော့ပါကွာ မင်း ဖောင်တိန် ၊ နောက် သေသေချာချာ မှတ် ။ ဘယ်တော့မှ ပစ်စလက်ခတ် မထားနဲ့ ၊ ဒါ သင်ခန်းစာပဲ ။ ညီညီ သာ သိမ်း မထားရင် လည်း တစ်ယောက် ယောက် ... ”

ဆက်၍ နားမထောင်မိတော့ပါ ။ ညီညီ ဘာတွေ ဆက် ပြောနေသည် ကို လည်း မကြားလိုတော့ပါ ။ ညီညီ လှမ်းပေးသော ဖောင်တိန် ကိုပင် မယူမိတော့ဘဲ ကျွန်တော် သည် ခုနကလေး က အဘွားကြီး ထွက်သွားရာ ဘက်သို့ အတင်း ပြေး လိုက်မိပါတော့သည် ။ မျက်စိများ တွင် လည်း မေမေ တို့ တစ်တွေ ၏ စွပ်စွဲချက်များ အလယ် ၌ မလှုပ်သာ မယှက်သာအောင် တစ်ဖက်သ,တ် ခံသွား ရရှာသည့် အဘွားအို ၏ သနားစဖွယ် မျက်နှာကြီး ကို သာ မြင်နေပါတော့သည် ။ အဘွားကြီး ကို တွေ့လိုက်သည် နှင့် သူ့ ခြေဖမိုး ကို ဦးတိုက်ကာ ရှိခိုး တောင်းပန် မည် ဟူသော စိတ် ဖြင့် ကျွန်း တစ်ခုလုံး အနှံ့အပြား ပြေးလွှားရင်း အဘွားကြီး အား ဒေါင်းတောက် အောင် ရှာနေမိပါတော့၏ ။ အသက်ရှူ မောလာသည် အထိ ကျွန်း အနှံ့ ချောင်ကြိုချောင်ကြားပါ မကျန် ရှာဖွေပါသော်လည်း အဘွားကြီး ကို ရှာ မတွေ့နိုင်သေးပါ ။

ဤသို့ အပြေးအလွှား ရှာခိုက် ငါ့ ဖောင်တိန် ကြောင့် စ ဖြစ်ရတာပဲ ။ ငါ့ အပြစ် ပဲ ၊ အဘွားကြီး ခံ လိုက်ရသမျှ ငါ့ကြောင့်ပဲ စသည်ဖြင့် မိမိ ကိုယ် မိမိ  အပြစ် တင်ရင်း ငိုချင်စိတ်များ ပင် ပေါက်မိတော့၏ ။ ရင်ထဲ ၌ လည်း အမည်  မဖော်တတ်သော ဝေဒနာ တစ်ရပ်ကို တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ခံစားနေမိပါ၏ ။ စောစော ပိုင်း က ထို အဘွားကြီး နှင့် စပ်လျဉ်း၍ တွေးတော စဉ်းစားမိပုံများ ကိုလည်း ပြန်လည် သတိရ လာမိသောအခါ ကျွန်တော် တွေးမိသလို အဘွားကြီး သည် တကယ်ပင် ဆွေမျိုးသားချင်းများ နှင့် ကွေကွင်းနေရှာသူ တစ်ကောင်ကြွက် ဒုက္ခသည်ကြီး တစ်ဦး ဖြစ်နေမည် ဆိုပါလျှင် ၊ သူ က ဆွေမျိုးအပေါင်းအား တွေ့ဆုံရသည့် ပမာ အားကိုးအားထား ပြုရသလောက် သူ့ အပေါ် မဟုတ်မတရား စွပ်စွဲ ရက်စက်ကြသူများ အား မည်မျှ အံ့ဩဝမ်းနည်း ယူကျုံးမရ ဖြစ်ရှာလိမ့် မည်နည်း ။ အကြောင်းမဲ့ သက်သက် မိမိ စိတ် ဒုက္ခ ကို ဖန်တီးလိုက်သူများ အား မည်မျှလောက် စက်ဆုပ် ရွံရှာလိုက်မည်နည်း စသည်ဖြင့် စဉ်းစားမိရင်း မျက်ရည်များပင် ကျမိရာ က အဘွားကြီး ကို မရမက တွေ့အောင် ရှာပြီး သူ့ ခြေဖမိုးများ ကို မျက်ရည် နှင့် ပွတ်၍ ကန်တော့လိုစိတ် ၊ တောင်းပန်လိုစိတ် များသာ တဖွားဖွား ပေါ်ပေါက်မိပါတော့သည် ။

တဲငယ် တစ်ခု အနီးတွင် ယောက်ျားကြီး တစ်ယောက် အား တွေ့လိုက် ရသဖြင့် ကျွန်တော် က “ ဆရာကြီး ၊ အဘွားကြီး တစ်ယောက်များ ဒီဘက် လာတာ မြင်မိသလား ” ဟု မေးလိုက်မိ၏ ။

“ ဘယ်က အဘွားကြီး လဲ ၊ ဆရာတို့ နဲ့ လာတဲ့ အထဲ ကလား ” ဟု သူ က ပြန် မေးလိုက်သည် ။ 

“ မဟုတ်ဘူး ၊ အဝတ်အစား ဆင်းဆင်းရဲရဲနဲ့ သူတောင်းစား လို အဘွားကြီး ဗျာ ၊ ခုနတုန်းက ကျွန်တော်တို့ တဲ နား လာ နေသေးတယ် ”

“ ဪ ... ဟို ရူးနေတဲ့ အဘွားကြီး ကို မေးနေတာကိုး ၊ ကျွန်တော် က ဆရာတို့ အထဲ က အဘွားကြီး တစ်ယောက် ယောက် ကို များ မေးနေသလားလို့ ”

ယောက်ျားကြီး ၏ စကား ကို ကြားလိုက်မိသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ကျွန်တော့် ပါးစပ်မှ “ ဟင် .. ရူးနေတယ် ” ဟု ထွက်သွားမိသလိုပင် ကျွန်တော့် ဦးနှောက်များ သည်လည်း ချာချာ လည်သွားပါတော့သည် ။ ရုတ်တရက် မူးမိုက် သွားမတတ် ခံစားလိုက်မိပါ၏ ။ 

“ ဟုတ်တယ် ရူးနေတယ် ၊ ခုနကတင်ပဲ လမ်းမကြီး ဘက် ထွက်သွား ပြီ ဆရာ ” ဟူသော ယောက်ျားကြီး ၏ အသံကို ကြားရတော့မှ ကျွန်တော်လည်း  လမ်းမကြီး ဘက်သို့ ပြေးလိုက်၍ ရှာပါသေးသည် ။ 

အဘွားကြီး ကား အရိပ်အယောင် ပင် မမြင်ရတော့ပါ ။ နောက်ဆုံး၌ စိတ်လျှော့၍ ပျော်ပွဲစားရာ ဆီသို့ ဖင့်နွှဲလေးကန်သော ခြေလှမ်းများဖြင့် လျှောက် ခဲ့မိပါသည် ။ တစ်လမ်းလုံး တွင် အဘွားကြီး အကြောင်း ကိုသာ စဉ်းစားမိရင်း စိတ်ဝေဒနာ ကို ဆက်၍ ခံစားရတော့၏ ။ ကျွန်တော်တို့ တစ်တွေ ၏ မိုက်မဲမှု သည် စိတ်နောက် နေရှာသူ တစ်ဦး ကိုပင် ထိခိုက် သွားစေပြီဟု ထင်မိပါသည် ။ အဘွားအို သည် စိတ်မနှံ့သူ ဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော်တို့ စွပ်စွဲ ပြောဆိုသမျှ
ကို နားလည် သဘောပေါက် သွားခဲ့ပုံ ရလေသည် ။ ဖောင်တိန် ကို ယူသလား  ဟု မေးကြစဉ် အခါက သူ သည် “ မယူဘူး မယူဘူး ” ဟု ငြင်းသွားရှာသေးသည် ။

ကျွန်တော်တို့ ပြောသမျှ အားလုံး ကို နားမလည်ဘူး ထားဦးတော့ ၊ တစ်စုံတစ်ခု ကို ယူထားသည် ဟု သူ့ အပေါ်၌ စွပ်စွဲကြကြောင်း ကိုမူကား နားလည်သွားပုံ ရလေသည် ။ 

ကျွန်တော်တို့ တစ်တွေကား အပြစ် အကင်းစင်ဆုံးသော စိတ္တဇ ဒုက္ခ သည် တစ်ဦး ကိုပင် မိုက်မိုက်မဲမဲ ရက်စက် ပြစ်မှား မိလိုက်ကြပါပြီ ။ ဤ ပြစ်မှု ကိုကား တစ်သက် နှင့် တစ်ကိုယ် မေ့နိုင်စရာ အကြောင်းမရှိတော့ပြီ ။ 

ကျွန်တော် တဲ ဆီ သို့ ပြန်ရောက်ခဲ့သော အချိန်၌ မေမေ တို့ တစ်တွေ နေ့လယ်စာ ကော်ဖီ နှင့် ပေါင်မုန့်များ စားရန် ပြင်ဆင် နေကြ၏ ။ ကျွန်တော့် ကို မြင်လိုက်သည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ကျွန်တော့် စိတ် ကို သိတတ်သော မေမေ က -

“ စိတ်မကောင်း ဖြစ်မနေပါနဲ့တော့ သားရယ် ၊ မင်း လည်း စာတွေ ရေး နေတဲ့လူပဲ ။ အကြောင်း ဆိုတာ ဆုံဆုံစည်းစည်း ဖြစ်တတ်တာပဲပေါ့ ။ ငါတို့ လည်း နည်းနည်းမှ စိတ်မကောင်းပါဘူးကွယ် ” ဟု စိတ်ဖြေ စကား ပြောလိုက် လေ၏ ။

“ ကျွန်တော်တော့ တစ်သက်လုံး စိတ် မကောင်း ဖြစ်နေတော့မှာပဲ ။ အဘွားကြီး က အရူးကြီး တဲ့ မေမေ ၊ အရူးကြီး တဲ့ ” ဟူသော ကျွန်တော့် အသံ မှာ ငိုသံပါသွားပါသည် ။

“ ဟင် ... အရူး ” ဟု အားလုံးက အံ့အားသင့် သွားကြလေ၏ ။

“ ဟုတ်တယ် ရူးနေတယ် ၊ ရူးနေတဲ့ လူတောင် ကျွန်တော်တို့ အရမ်း ကာရော စွပ်စွဲလို့ ရူး ရတဲ့ အထဲ စိတ် မကောင်း ဖြစ်သွားရရှာပြီ မေမေ ၊ ဘယ်မှာ စိတ်ကောင်း နိုင်စရာ ရှိသလဲ ။ ကျွန်တော် တော့ တောင်းပန် မလို့ လိုက်တာ ”

“ မတွေ့တော့ဘူးလားကွယ် ” ဟု ဒေါ်ဒေါ်ကြီး က ကရုဏာသံဖြင့် မေးလိုက်သည် ။ ကျွန်တော် က ခေါင်းခါပြရုံနှင့်သာ အဖြေပေးနိုင်တော့၏ ။

“ ဒီလိုပေါ့ ငါ့ မြေး ရယ် ၊ သူ့ မှာ လည်း ရှေးဘဝက ဝိဘာဂဝဋ် မကင်းရှာ လို့ ဖြစ်မှာပေါ့ ။ မေမေကြီး လည်း နည်းနည်းမှ စိတ် မကောင်းပါဘူးကွယ် ။ ဒါကြောင့် ရှေးစကား ရှိတာပေါ့ ၊ ဥစ္စာ ပျောက် ငရဲ ရောက်တဲ့ ၊ မေမေကြီး တို့ လည်း ငရဲတော့ ကြီးသွားပြီ ငါ့ မြေးရယ် ” ဟု မေမေကြီး က နောင်တ ရသော အသံတုန်ကြီး ဖြင့် ပြောလိုက်သည့် အခါတွင်မူ ကျွန်တော့် နားထဲ၌ကား မေမေ ကြီး ပြောပြသည့် ရှေးစကား နှင့် မဆိုင်သော အခြား ရှေးစကား တစ်ခု ကို ကြားယောင် လိုက်မိပါတော့သည် ။

“ မရှိ ခိုးနိုး ၊ မလှ စုန်းရိုး ” ဟူသော ရှေးစကား တစ်ခုသည် မရှိနွမ်းပါး သူ ဆိုလျှင် ခိုးလိမ့်နိုး နှင့် အလွယ်တကူ စွပ်စွဲရန် မခဲယဉ်းသည့် ကျွန်တော် တို့လို လူတွေ အဖို့ သင်ခန်းစာ ပေးခဲ့သော သတိပေးစကားများ ဖြစ်ပေလိမ့် မည် ။

ထိုနောက် မေမေ က ကော်ဖီ နှင့် မုန့်များ ကျွေးသည် ကိုလည်း စားလို စိတ် လုံးဝ မရှိတော့ပါ ။ မျက်စိ ထဲ ၌ အဘွားအိုကြီး ၏ မျက်နှာ ကို သာ တစ်ရစ်ဝဲဝဲ မြင်ယောင် နေမိပါတော့သည် ။ ထို ညနေပိုင်း အင်းလျား မှ အိမ်သို့ အပြန် လမ်း တစ်လျှောက်လုံး တွင်လည်း ကျွန်တော် သည် လမ်းဘေး တစ်ဖက်တစ်ချက် တွင် အဘွားကြီး ကို များ တွေ့လေဦးမည်လား ဟု မျက်စိဒေါင်းတောက် ရှာ သွားမိတော့၏ ။

ထိုအခါမှ စ၍ လမ်းပေါ် တွင် တွေ့ဆုံ ကြုံကြိုက်ရလေသမျှ အသက် ( ၆၀ ) ရွယ် အဘွားအိုကြီးများ ကို မြင်မိသည့် အခါတိုင်း ၊ ကျွန်တော်တို့ နှင့် အင်းလျား တွင် တွေ့ခဲ့ဖူးသော အဘွားကြီးများ လား ဟု ကြည့်ရှုရသည်မှာ ကျွန်တော့် အဖို့ စိတ္တဇရောဂါ တစ်ရပ်ပမာ စွဲကပ်နေခဲ့တော့သည် ။ 

    •••   •••   •••   •••

ယခုမူ ဆယ်နှစ်ကျော် ဆယ့်နှစ်နှစ် တွင်းသို့ပင် ရောက်ခဲ့ပေပြီ ။

မေမေကြီး ပင်လျှင် လွန်ခဲ့သော နှစ်နှစ်ကျော် ခန့်က ဘဝတစ်ပါး သို့ ကူးပြောင်း သွားခဲ့လေပြီ ။ ညီညီ ၊ အတူး နှင့် စမ်းစမ်း တို့ မှာလည်း အိမ်ထောင် ရက်သားများ ကျ ကာ သားသမီးတွေ ပင် ရလျက် ရှိကြပြီ ။ တစ်ခါတုန်းက အင်းလျားကန် တွင် ဆုံတွေ့ခဲ့ရသည့် အဘွားအို အား မဆိုထားဘိ ။ နှစ်နှစ်ကျော်  ကမှ ကွယ်လွန် အနိစ္စ ရောက်ခဲ့သော ကျွန်တော့် ဘွားအေ အရင်း မေမေကြီး ၏ မျက်နှာ ပုံပန်းသဏ္ဌာန် ကိုပင် စိတ်ကူးရုံမျှဖြင့် ဆက်စပ် အစဖော်လို့ မရချင်ချင် ဖြစ်နေပြီ ။

သို့နှင့်ပင် တစ်နေ့က ကမာရွတ် ဂါတ်တဲအဝိုင်း ဓာတ်ဆီဆိုင် ရှေ့ လူသွားစင်္ကြံပေါ်တွင် ပုဆစ်ဒူးတုပ် ထိုင်ကာ ပိုက်ဆံ တောင်းခံနေသော အဘွား အို တစ်ယောက် အား မတ်စေ့ တစ်စေ့ လှူဒါန်းမိရင်းက ရင်ထဲ၌ လှုပ်ရှား သွားမိကာ အမည် မဖော်နိုင်သည့် ဝေဒနာ တစ်ရပ် ကို ခံစားလိုက်မိပါ၏ ။ တက္ကသိုလ် အဓိပတိလမ်း ဘက် တဖြည်းဖြည်း လျှောက်ခဲ့မိစဉ် မိမိ ရင်ထဲ က လှုပ်ရှားမှု ကို စိတ်အေးအေး နှင့် တွေးတော စစ်ကြောမိသော အခါတွင်မှ ယခင် ဆယ်နှစ်ကျော် ကာလ ကို ပြန်လည် စဉ်းစားမိတော့ကာ ၊ မေ့လု မတတ် ရှိခဲ့သည့် ဤ အဖြစ်ဟောင်းကလေး ကို အမှတ်ထင်ထင် မြင်ယောင် သတိရလာမိခြင်း ဖြစ်ပါသည် ။ 

◾မင်းရှင်

📖 ရှုမဝ မဂ္ဂဇင်း
      ဇူလိုင် ၁၉၅၈

#ကိုအောင်နိုင်ဦး

.