ဘုရားပွဲ ဖြစ်မြောက်ရေး ကော်မတီ လူကြီးများ က ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် ကို အသေအချာ ကြည့်သည် ။ သူတို့ စိတ် လဲ ဝေခွဲရ ခက် နေပုံ ။ အတန်ကြာ မှ တစ်ယောက် က သက်ပြင်း ချပြီး ...
“ ဘယ်သူ သူတောင်းစားလဲ ”
ကျွန်တော် မဖြေမီ ဟို လူကြီး ၏ လက်တိုတို က ကျွန်တော့် ဖက် လှည့် လာ၏ ။ လူကြီးများ အားလုံး ၏ မျက်လုံး က ကျွန်တော့် အပေါ် စုပြုံ ကျ လာ၏ ။ ဟို လူကြီး သရုပ်ဆောင် ကောင်း ပြန်ပြီ ။ ထိုတော့ မှ ကျွန်တော် လည်း လန့် သွားပြီး ...
“ ဟာ ... ကျွန် ... ကျွန်တော် ရှင်း ”
စကားပင် မစရသေး လူကြီး က လက် ကာ ပြသည် ။ ပြီးမှ
“ မတောင်းစားရဘူး ဆိုတာ မသိဘူးလား ”
ခေါင်းခါ ပြ ရမလား ၊ ခေါင်းညိတ် ပြ ရမလား မသိ ။ ဟို လူကြီး က တော့ လက်တိုတိုကြီး ကို မတ်မတ် ပိုက် ထား၏ ။ တကယ့် ပွဲ ထဲ က သူကြွယ် အတိုင်း ။ သူ့ သမီး နှင့် ပေးစားရန် မတူမတန် ကြည့် နှင့် ကြည့် နေသော ယောက္ခမ ကြည့် ။
ကြည့် လိုက် တော့ လည်း ယုံချင်စရာ ။ ပတ်တီး စီး ထားသူ ချင်း အတူတူ သူ က အင်္ကျီ နှင့် ။ ကိုယ် က ဗလာကျင်း ။ မျက်ခွက် က ကိုယ် က ပို စုတ်ပြတ် နေသေးသည် ။
“ မင်း က တောင်းစား ရုံ မကဘူး ၊ သူများ ပစ္စည်း ပါ လုသေးတယ် ဆိုတော့ မလွန်လွန်း ဘူးလား ”
သူ့ အမေး ကို ကျွန်တော် မ ဖြေဘဲ မတ်တပ် ရပ် လိုက်သည် ။
“ တစ်ခုပဲ ပြောချင်ပါတယ် ၊ အိတ် ထဲ က မှတ်ပုံတင် ကို စစ် ကြည့်လိုက်ပါ ”
“ ဂိန် ... အိုင် ... အိုင် ... အိုင် ”
သည်တစ်ခါ ခွေးသံ ထွက် သွားသည် က လက်တိုတို နှင့် လူကြီး ။
“ ဂစ် ... ဂစ် ... ဂစ် ”
ချက်ချင်း တက် သလို ဖြစ်ပြီး ဖုန်းခနဲ မြေပြင် ပေါ် ပစ်လဲ သွား၏ ။ ရှိနေကြသော လူ အားလုံး လည်း ကြောင် သွားပြီး ...
“ ဟ... ဟ ဘာဖြစ် သွားတာလဲ ဟ ”
“ ဝက်ရူးပြန် ... ဝက်ရူးပြန် လား မသိဘူး ၊ ခြေမချိုး ၊ ခြေမချိုး ”
“ အာ ... ခြေမ မှ မရှိတာ ဘယ်လို ချိုးရမလဲ ”
“ ဒါဆိုလည်း ခြေမ နဲ့ တူတာ ချိုးကွာ ”
လူတွေ အားလုံး ယောက်ယက်ခတ် သွား၏ ။ ဟို လူ က လည်း တွန့်လိမ်ကောက်ကွေး ကာ လူးလွန့်ရင်း လူ လွတ် ရာသို့ လှိမ့် သွားသည် ။
“ ဂစ် ... ဂစ် ... ဂစ် ”
“ ဟေ့ကောင် မိချောင်းနတ်များ ဝင် ပူးသလား ”
“ အေး ... လိမ့် နေတာ ဖမ်းတောင် မမိဘူး ”
လူ လစ်သည် နှင့် ဟို လူ မှာ လှစ်ခနဲ ထ ထွက်ပြေး သွားသည် ။
“ ဟာ ”
“ ဟယ် ... ဘယ် ... ဘယ်လို ”
မသိ လျှင် မသန်မစွမ်း ဟု ပင် မထင်ရ ။ ခဏခြင်း ပင် မြင်ကွင်း မှ ပျောက်ကွယ် သွားရတော့၏ ။ အားလုံး ကြက်သေ သေ၍ သူ့ ကို ပင် လိုက် ကြည့် နေမိကြသည် ။ အတန်ကြာ မှ ...
“ မာရသွန် ပြိုင် ရင် ဒီကောင် ရမှာကွ ၊ ဒါနဲ့ နေပါဦး မှတ်ပုံတင် မေး လိုက်ရုံ နဲ့ ဒီကောင် ဘာ ဖြစ်သွားတာလဲ ”
ထိုတော့ မှ ကျွန်တော် လည်း အခွင့်အရေး ရပြီး ...
“ ရှင်းပါတယ် ခင်ဗျာ ... ဒါဟာ ကျွန်တော့် အိတ် မို့ ကျွန်တော့် မှတ်ပုံတင် ပဲ ရှိ နေမှာပါ ၊ ဒါကို အလိမ် ပေါ် မှာ စိုး လို့ ထွက် ပြေး သွားတာပါ ”
“ ဟင် ... ဒီလိုလား ”
ကျွန်တော် ရှင်းပြ လိုက်တော့ လူကြီးများ သဘောပေါက် သွား တော့၏ ။ သူတို့ ၏ စိတ်ဝင်စားမှု က ကျွန်တော့် ဆီ ပြန် ရောက်လာသည် ။
“ နေပါဦး ... ဒါက မင်း အိတ် ဆိုတော့ မင်း ဘယ်က ကောက်ရ လာတာလဲ ”
“ ကောက်ရတာ မဟုတ်ပါဘူး ၊ ကျွန်တော် အိမ် က ထွက် ကတည်း က ပါလာတဲ့ အိတ် ပါ ”
လူကြီး တစ်ဦး က အိတ် ဖွင့် ကြည့်သည် ။
“ အေး ... အတွင်းပါ ပစ္စည်းတွေ က အကောင်းစား တွေ ချည်းပဲ ၊ ဒီကောင့် ရုပ် နဲ့ တော့ မလိုက် သလိုပဲ နော် ”
မှတ်ပုံတင် ထုတ် ကြည့် ပြန်သည် ။
“ အေး ... ရုပ် ကတော့ ခပ်ဆင်ဆင် ပဲ ၊ ဒါပေမဲ့ မင်း မျက်နှာကြီး က ဘာလို့ စုတ်ပြတ် နေတာလဲ ၊ အင်္ကျီ က ဘာလို့ မပါတာလဲ ”
“ လက်ဝှေ့ ထိုးလို့ ”
မျက်မှောင်ကျုံ့ သွား ကြသည် ။
“ ဘာလို့ လက်ဝှေ့ တက် ထိုးတာလဲ ”
“ တိရစ္ဆာန်ဆေးကု က လက်ပတ်တီး စည်းပေးလို့ ”
“ တိရစ္ဆာန်ဆေးကု က ဘာလို့ လက်ပတ်တီး စည်း လွှတ်တာလဲ ”
“ ရထား ပေါ် က ပြုတ်ကျလို့ ”
“ ရထား ပေါ် က ဘာလို့ ပြုတ်ကျတာလဲ ”
“ မြင့်စန်းရီ ကို သတိရ လို့ ”
“ ဟေ ”
အားလုံး ဘယ်လိုမှ ဆက်စပ်မိ ပုံ မရ ၊ အဖြစ်အပျက် က လည်း ဆက်စပ် လို့ ရချင်စရာ မရှိ ။
“ ကဲ ... အစက အသေအချာ ပြန် ရှင်းပြပါဦး ”
“ ရထား ပေါ် က ဆတ်ဆော့ ပြီး ခုန်ချ မိလို့ လက်တွေ စုတ်ပြတ် ပြီး တိရစ္ဆာန်ဆေးကု ဆရာ ဆီ ရောက်ပါတယ် ၊ အဲဒီမှာ သူ က ဒဏ်ရာ တွေ ဆေး ထည့်ပြီး လွှတ်လိုက် တော့ လက်ဝှေ့ပွဲ နား ရောက်ပါတယ် ၊ လက်ဝှေ့ပွဲ နား မှာ လက် မှာ ပတ်တီး နဲ့ မို့ လက်ဝှေ့ ထိုး ဖို့ လာတယ် ထင်ပြီး စင်ပေါ် တင် ပါတယ် ၊ စင်ပေါ် က ပြန် ဆင်းတော့ ခုန လူ နား ပစ်ချ ခဲ့ ပါတယ် ၊ အဲဒီမှာ အထုပ်လုပွဲ ဖြစ်ပြီး ဒီ ရောက် လာတာပါ ”
ကျွန်တော် ၏ ရှည်လျားလှသော ရှင်းပြ စကား ကို အားလုံး နားလည်ပုံ မရ ။
ရထား နဲ့ တိရစ္ဆာန်ဆေးကု ၊ တိရစ္ဆာန်ဆေးကု နှင့် ပတ်တီး ၊ ပတ်တီး နှင့် လက်ဝှေ့ ၊ လက်ဝှေ့ နှင့် သူတောင်းစား ၊ သူတောင်းစား နှင့် အိတ် ။ အတော်ကလေး ကို ဆက်စပ် နေရပုံ ပေါ်၏ ။ အတန်ကြာ မှ ...
“ အေးလေ ... ဟုတ်ရင် လည်း ပြီးတာပဲ ၊ တို့ က လည်း ဘုရားပွဲ မှာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ပဲ ဖြစ်ချင်တာ ၊ ကဲ ကဲ အထုပ် ယူပြီး သွားပေတော့ ၊ အဲ ... ဒါနဲ့ ဘယ်ကို သွားမှာလဲ ဟင် ”
ကျွန်တော် သက်ပြင်း ချ မိသည် ။
“ လောလောဆယ် ဒီ ရွာ မှာ လည်း အသိ မရှိတော့ မြန်မာတို့ ရဲ့ ထုံးစံ အတိုင်း ဘုန်းကြီးကျောင်း မှာ ပဲ ”
အားလုံး ခေါင်းညိတ် ကြသည် ။ အတန်ကြာ မှ တစ်ယောက် က ...
“ အေးကွာ ... သွားမယ်ဆို မင်း မျက်နှာကြီး ကို အုပ် သွား ပါကွာ ၊ ထွီ တွေ့ကရာ လူ အန်ချင် နေလိမ့်မယ် ”
မတတ်သာသည့် အဆုံး ကျွန်တော် လည်း လုံချည်လေး ဖြေပြီး
“ ဟုတ်ကဲ့ ... ကျွန်တော် ဒီ လုံချည် ကို ပဲ ”
ဖျတ်ခနဲ လုံချည် ကို ခေါင်း ပေါ် ဆွဲ အုပ် လိုက်မိသည် ။
◾ အကြည်တော်
📖 မောင်စောကြည်ဖြူ နှင့် မမြင့်စန်းရီ
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment