လက်ရမ်းငယ်ပြို ကျောင်းကြီးအို

 ❝ လက်ရမ်းငယ်ပြို ကျောင်းကြီးအို ❞

    ( စံထွန်းအောင် )

ခပ်နိမ့်နိမ့် တိုက်ခတ် လာသော တောင်လေ သည် လယ်ကန်သင်း ထောင့်စွန်း နှင့် ခပ်ပြင်းပြင်း တိုက်မိ၍ ဝဲ ကတော့ ထိုးသွား၏ ။ ဖုံမှုန့် နှင့် ရိုးပြတ် အစကလေးများ လေ တွင် လည်၍ အပေါ်သို့ ထောင် တက်သွားသည် ။ ပင်ယံ ထက်မှ ဥဩပျို သည် လွမ်းချင့်စဖွယ် တပေါင်းလနွေဦး တေး ကို သီဆိုနေ ပေ၏ ။

ရဲဘက်ဝတ် ဝတ်စုံပြာ နှင့် ထောင်ထောင်မောင်း မောင်း လူကြီး တစ်ဦး သည် ထိန်ပင် ကို မှီရင်း အပြောကျယ် လှသည့် လယ်ကွင်း ၊ ပင်လယ်ပြင်ကြီး ကို ငေးမောနေ၏ ။ တပေါင်း လေပူ တိုးဝှေ့သဖြင့် ထို လူကြီး မျက်လုံး ကို စင်း၍ မှေးထားပေ၏ ။ ပူလည်း ပူပြင်းလှသော အခါသမယ လည်း ဖြစ်၏ ။ မြင်ကွင်းတို့ သည် မျက်လုံးတို့ မေှးကြည့် ကာမှ ပို၍ ထင်လာ၏ ။ ပြတ်သားလာ၏ ။ နှစ်ပင် တွဲ၍ ထွက်နေသော ပျဉ်းမပင်အုပ် ကို ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင် ထင် ထင်ရှားရှား တွေ့ ရ၏  ။ ပျဉ်းမပင် နှစ်ပင်ပေါက်ရာ လယ်မြေ သည် လယ်သမား ကိုဘသိန်း လုပ်ကိုင်နေသည့် လယ်ယာ မြေ တည်း ။ ယခုမူ ကိုဘသိန်း သည် အခြေအနေ အရ ရဲ ဘက်ကြီး ဘဝ သို့ ရောက်၍ နေရပေသည် ။

ပတ်ဝန်းကျင် တောတောင်ရေမြေ သည် နွေဦးကာလ ဖြစ်သည့် အလျောက် ခြောက်သွေ့သယောင် ရှိ၏ ။ ထိုနည်း တူ ကိုဘသိန်း ၏ဘဝ သည်လည်း ခြောက်သွေ့ နေရပေ သည် ။ ထိန်ပင် အောက်ခြေ မြေပြောင်ပြောင် တွင် ကိုဘသိန်း ထိုင်ချလိုက်ရင်း ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်များ ကို အမှတ် ထင်ထင် သတိရနေ ပေသည် ။ တစ်ခါက သူ ၏ ပျော်ရွှင် တက်ကြွလှသော ဘဝ ကို ဤမည်သော ထိန်ပင်သာ ၏ အောက်ဝယ် မြှုပ်နှံခဲ့ရသည် ။ သူငယ်တော် ဘဝ ၊ နွား ကျောင်းစဉ် က အေးမြလှသော စိမ်းမို့မို့ ထိန်ပင်ကြီး အောက်တွင် နေ့ခင်းနေ့လယ် ကွန်းရိပ် ခိုရင်း ထိန်းကျောင်း ရသော နွားအုပ်ကြီး ကို ရှုမျှော်ကြည့်ခဲ့ရပေသည် ။ တိရစ္ဆာန် ဖြစ်သော နွားများ ကိုယ်တိုင် က ထိန်ပင်ကြီး အနီး စားကျက် ကို အရသာ တွေ့ဟန် ရှိပေ၏ ။ ထို့ကြောင့် သက်မဲ့ ထိန်ပင်ကြီး နှင့် ကိုဘသိန်း ငယ်စဉ်ကပင် ပတ်သက်လာခဲ့ပေ သည် ။ ထိန်ပင်ကြီး သည် ကိုဘသိန်း ၏ ဘဝဆိုလျှင်လည်း ဟုတ်ပေသည် ။ ထိုမျှမက ကိုဘသိန်း ၏ ပျော်ရွှင်တက်ကြွ မှုများ ကို နိဂုံးကမ္ပတ် အပြီးသတ် လိုက်သော အခန်းတွင် လည်း ဤ သက်မဲ့ ထိန်ပင်ကြီး သည် အရေးကြီးသော နေရာ မှ ပါဝင် ခဲ့ပေသည် ။ သွေးစွန်းခဲ့သော ထိန်ပင်ကြီး ဟု ခေါ် လို ကလည်း ခေါ်ဆို နိုင်အောင် ရာဇဝင် သည် ရှိခဲ့၏ ။ ထိန်ပင်ကြီး ၏ ရာဇဝင် သည် ကိုဘသိန်း ၏ ရာဇဝင် ပင် ဖြစ် တော့သည် ။

အတိတ်ဆီ မှ အသံဗလံများ သည် ကိုဘသိန်း ၏ နားဝယ် အစီအရီ ပြေး ဝင်လာ၏ ။ ထို့နောက် ပျောက်ကွယ် သွားပြန်၏ ။ တစ်ရံရော အခါက အတူတကွ နေထိုင်ခဲ့သော ဇနီး မသိန်းမြ ၏ မျက်နှာ သည် လည်း ဝဲလည်ရင်း ကိုဘသိန်း ၏ မှေးနေသော မျက်လုံးအိမ် အတွင်း သို့ ပြေးဝင်လာပြန် ၏ ။ ထို့နောက် ပျောက်ကွယ် သွားပြန်၏ ။ ကိုဘသိန်း တစ် ချက် မဲ့ပြုံး ပြုံးလိုက်၏ ။ မုတ်ဆိတ်မွေး ဗလဗျစ် နှင့် အဆီ ပြန် လျက် ရှိသော ကိုဘသိန်း ၏ မျက်နှာ မှာ တစ်မျိုး ချစ်စရာ ဖြစ်လာ၏ ။ ငယ်ရွယ်သော အမူအယာ ငယ်ရည်ငယ်သွေး များ အလိုလို ပေါ်လာ၏ ။

ခိုင်းနွား ဘသိန်းကြီး ၊ အလုပ် လုပ်သည့် နေရာ တွင် နှစ်ယောက် မရှိသော ဘသိန်းကြီး ၊ လူမိုက်ကြီး ။

မနန်းမြိုင် သည် ကိုဘသိန်း နှင့် ပတ်သက်၍ စကား စပ်မိတိုင်း ကရုဏာဒေါသော ပြောဆို မိခဲ့ပေသည် ။ မုန်းတီး ၍ကား မဟုတ် ။ ဤစကား ကို တစ်ဆင့် စကား ကြားရတိုင်း မိုးကြိုး ပစ်သကဲ့သို့ ကိုဘသိန်း ခံစားခဲ့ရ ။ ကိုဘသိန်း မူမမှန် ဖြစ်ရခြင်း ၏ နောက်ကွယ်တွင် ရာဇဝင်ကြောင်းကလေး တစ်ရပ် ရှိ ပြန်လေသည် ။

ဤ ပွေးလှ ရွာ လူငယ်ပိုင်း တွင် ကိုဘသိန်း ထက် အလုပ် ကြိုးစားသော လူငယ်လယ်သမား ဟူ၍ မရှိခဲ့ ။ အိပ်သည့် မျက်လုံး မှ အပ ကိုဘသိန်း သည် အလုပ် နှင့် လက် နှင့် ပြတ်သည် ၊ လပ်သည် ဟူ၍ မကြုံစဖူး ။ မိန်းကလေး တစ်ဦး အဖို့ ရုပ်ရည်လှပမှု သည် ဒုက္ခ ပေးသကဲ့သို့ ကိုဘသိန်း အဖို့ လည်း သူ ချစ်မြတ်နိုးလှသည့် အလုပ် ကြိုးစားမှု ကပင် ဒုက္ခ ပေး ချေတော့သည် ။ သို့ သော် ကိုဘသိန်း ခမျာ သူ့အား ဒုက္ခဖြစ်စေမည့် အလုပ် ကို ဒုက္ခမှန်း မသိရှာခဲ့ ။

ကိုဘသိန်း အဖို့ မိမိ လယ်ယာမြေ ထက် ပို၍ ချစ်ခင် တွယ်တာစရာ ဆိုလျှင် မိခင်အိုကြီး နှင့် ချစ်ဦးသူ မိနန်းမြိုင် တစ်ဦး သာ လျှင် ရှိခဲ့ပေသည် ။ မိနန်းမြိုင် သည် ရုပ်ရည် အထူး လှပသည် ဟု မဆိုနိုင်သော်လည်း ကြည့်ပျော်ရှုပျော် ရှိသူလည်း ဖြစ်၏ ။ အလုပ် ကြိုးစားတတ်သော လယ်သူမ တစ်ဦး ဖြစ်၍ ကိုဘသိန်း နှင့် လိုက်ဖက်၏ ။ ပွင့်လင်း၏ ။ ရိုးသား၏ ။ သို့သော်လည်း မနန်းမြိုင် ခမျာ ဆင်းရဲလှ၏ ။ လယ်ရှင် ဦးစံသီး ၏ သမီး မသိန်းမြ ကဲ့သို့ ငွေကြေး မတောင့် တင်းလှ ။

နွားပေါက်ကလေး နှင့် တူလှစွာသော လယ်သမား ဘသိန်း ၏ တောင့်တင်းလှသည့် ကိုယ်ခန္ဓာအတ္တဘော ကြီး ကို ပွေးလှရွာ လယ်ရှင်မြေရှင် ဦးစံသီး က မျက်စိ ကျ သည်မှာ ကြာပြီ ။ လယ်ပိုင်ရှင် ဦးစံသီး ၏ မျက်လုံးအစုံ ဝယ် ဘသိန်း အား ခိုင်းနွားကောင်း တစ်စီး ကဲ့သို့ သာ မြင် ပေ၏ ။ ဘသိန်း ၏ လုပ်အားကြောင့် ဖြစ်ပေါ်လာမည့် အမြတ်အစွန်း ငွေကိုလည်း မြေရှင်လယ်ရှင် ပီသစွာ ဆပွား ဆက်၍ မြင်နိုင်စွမ်း ရှိပေသည် ။ မြေရှင် ပီသစွာ လူ ကို လူ လို မမြင်ဘဲ အမြတ်အစွန်း

အနေဖြင့် မြင်တတ်သည် မှာ မြေရှင် တို့ ဘက်မှ ကြည့်လျှင်မူ သဘာဝ ကျနေပေ၏ ။ မသိန်းမြ သည် မိနန်းမြိုင် ထက် ပို၍ လှ၏ ။ ချော၏ ။ တောင့်၏ ။ ဤ အချင်းအရာများ ကို ကို ဘသိန်း ကောင်းစွာ ဂရုပြုမိပေသည် ။ သို့သော် မိမိ ကဲ့သို့သော လယ်သမား တစ်ဦး အတွက် မသိန်းမြ သည် ဘာကမှ မဆိုင်ကြောင်း သဘောပေါက်မိသည့်  နောက်ပိုင်းတွင် ဤ ကိစ္စများကို ဘသိန်း လျစ်လျူရှု နိုင်ခဲ့ပေသည် ။  

ဘသိန်း သည် နာတာရှည်ရောဂါ နှင့် အိပ်ရာတွင် တုံးလုံး လဲနေသော မိခင်အို ကို နွားလို ရုန်းရင်း ပြုစု၏ ။ မိခင်စကားကို မြေဝယ်မကျ နားထောင်သူ လည်း ဖြစ်၏ ။ ဤအချက် ကို အခွင့်ကောင်း ယူကာ လယ်ရှင်ဦးစံသီး ဘသိန်း အိမ် သို့ ဝင်ထွက် သွားလာခဲ့ပေသည် ။

တစ်နေ့တွင် မိခင်အိုကြီး က ဘသိန်း အား အပါးသို့ ခေါ် လိုက်၏ ။ 

“ သားကို အမေ တစ်ခု ပြောပါရစေ ” 

မိခင် ၏ စကား ကြောင့် ဘသိန်း ရင်ဝယ် ဖိုခဲ့ရ၏ ။ 

“ အမေ့ စကားကို ဘယ်တုန်းက နား မထောင်တာ ရှိလို့လဲ အမေ ”

“ သာဓုကွယ် သာဓု ” 

အမေ က ဆိုပေသည် ။ အမေ့ မျက်နှာ သည် ပြုံးပန်း ပွင့်၍လာ၏ ။

“ အမေ အသေဖြောင့်အောင် အမေ့ စကားနားထောင် စေချင်တယ် ၊ ကိုစံသီး က လူကလေး ကို သူ့ သားလို သဘောထားချင်တယ်တဲ့ကွယ် ၊ လူကလေးအတွက် လယ်လည်းနောက်ထပ် ဝယ်ထားပြီးပြီ တဲ့ ၊ ဘယ့်နှယ်လဲ လူကလေး ”

မိခင်အိုကြီး ၏ စကားကြောင့် ဘသိန်း ငိုင်၍ သွားခဲ့ ရသည် ။ ထိုစဉ်အခါက မျက်နှာငယ်ကလေး နှင့် ရှိနေ သော မိနန်းမြိုင် ကို ပြေး၍ အမှတ်ရပြန်၏ ။

“ လူလေး နန်းမြိုင် ကို သိပ် မေတ္တာ ရှိတယ် ဆိုတာ အမေ သိပါတယ်ကွယ် ၊ နန်းမြိုင် ကိုလည်း အမေ မမုန်းပါဘူး ၊ ဒါပေမဲ့ သားရယ် တင့်တင့်တယ်တယ် နေဖို့ဆိုတာ ကိုစံသီး သမီး နဲ့ ပဲ အမေ ပေးစားချင်တယ် ၊ အဲဒါ အမေ့ ရဲ့ ဆန္ဒပဲ ”

လယ်ရှင်ဦးစံသီး သည် လယ်ယာ ကို အရိပ်အယောင် ပြ၍ ဘသိန်း ကို မိခင်အို မှ တစ်ဆင့် မြူဆွယ်ခဲ့ပေ၏ ။ သူ မျှော်သကဲ့သို့ မြူဆွယ်ရကျိုးလည်း လုပ်ခဲ့ရ၏ ။ လယ်ပိုင်ရှင် ဦးစံသီး က ဤနည်းဖြင့် လယ်သမားဘသိန်း ကို နဖားကြိုး ထိုး ခဲ့၍ ခိုင်းနွား ဖြစ်စေခဲ့၏ ။

ဘသိန်း - မသိန်းမြ နှင့် လူကြီးစုံရာတွင် လက်ထပ်ပွဲ ကျင်းပစဉ်က မိနန်းမြိုင် တစ်ယောက် အလူးအလဲ ဖြစ်ခဲ့ရ သည် ။ ရက်သတ္တ တစ်ပတ်ခန့် မျှ မရှူမရှိုက် နိုင်အောင် ကြူ ကြူပါအောင် ငိုခဲ့ရ၏ ။ လောက တွင် မိမိထက် ပူသူ မရှိဟု ထင်ရလောက်အောင် မိနန်းမြိုင် ပူဆွေး ဆွေးခဲ့ရ၏ ။ မိမိ ဆံကေသာ ထက် ဝယ် ပိုင်ပိုင်ပန်ဆင်ခါ  နီးမှ လက်လွှတ်လိုက်ရသော ပန်းပွင့် တစ်ပွင့် အတွက် မိနန်းမြိုင် ရင်ထုမနာ ဖြစ်ခဲ့ရ၏ ။ ထို့ကြောင့် မိန်းကလေး  သည် ငိုကြွေးမှု အစား တစ်ဖြစ်လဲ အနေဖြင့် ကိုဘသိန်း ကို အမြင် တစ်မျိုး ဖြင့် အစားထိုး ၍ မြင် လိုက်ရပေတော့သည် ။ ထိုအခါတွင် မိန်းကလေး မိနန်းမြိုင် ၏ ပါးစပ်မှ ကရုဏာဒေါသော ရန်တွေ့ စကားလုံးများ သည် စက်သေနတ် ပစ်သကဲ့သို့ တသီတတန်းကြီး ထွက်ခဲ့၏ ။ ဆုံးသည်လည်း မရှိ ၊  အဆုံး မရှိသကဲ့ သို့ အစသည်လည်း မရှိတော့ ။

ခိုင်းနွားကြီး ။

အလုပ်လုပ်သည့် နေရာတွင် နှစ်ယောက် မရှိ သော သတ္တဝါကြီး ။

လူမိုက်ကြီး ။

လယ်ရှင်ဦးစံသီး ၏ သမီးချော မသိန်းမြ သည် ဖခင် ၏ စကားကို မြေဝယ်မကျ နားထောင်၍ ကိုဘသိန်း ကို လင် ပြုခဲ့သည်မှာ မှန်ပါ၏ ။ သို့စဉ်ငြားလည်း မိန်းကလေး ချစ်မြတ်နိုးခြင်း ခံရသူမှာ ယခု လက်ရှိ လင်ကြီး ကိုဘသိန်း မဟုတ်ပေ ။ သူကြီးသား ဖိုးသာနိုး သာ လျှင် ဖြစ် ခဲ့ပေ၏ ။

မသိန်းမြ နှင့် သူကြီးသား ဖိုးသာနိုး ၏ ဘာကလို တိုတို သတင်းမျိုး ဤ ပွေးလှ ကျေးရွာ တွင် ဖြစ်ပေါ်ခဲ့သည် မှာ မကြာခဏ ဖြစ်ပြီး ဘသိန်း ၏ နားဝယ် မကြားချင် အဆုံး အလျှံပယ် ရှိနေခဲ့ပေပြီ ။ သို့သော်လည်း မိခင်အိုကြီး ၏ ဆိုမိန့်ချက်များကြောင့် ဘသိန်း သည် သူ ၏ စိတ်ဆင်းရဲမှု များကို သူ၏ လယ်ယာလုပ်ငန်းခွင် တွင် မြှုပ်နှံ ထားရပေ တော့သည် ။

ထိုအခါမျိုးတွင် ကိုဘသိန်း မိနန်းမြိုင် တစ်ယောက် ထံ သို့ သတိလည် ၍ လာပြန်ပေသည် ။ ကိုဘသိန်း အား မိနန်းမြိုင် ချစ်ခင်ခဲ့ရသော ဒဏ်ရာဒဏ်ချက် က ယခုထိ မပျောက်ပျက်နိုင်သေး ။ ကိုဘသိန်း ၏ မိခင်အိုကြီး ဆုံးသည့် အခါက မိနန်းမြိုင် ကိုဘသိန်း အိမ် ရိပ် ကို တစ်ခါ ရောက်ခဲ့ဖူးသည် ။ ထို့နောက်တွင်မူ ဖုတ်လေသည့် ငါးပိ ရှိသည်ဟုပင် အမှတ် မထားခဲ့တော့ပေ ။

မှတ်မိပါသေးသည် ။ ယခုကဲ့သို့ ပင်ယံထက် မှ ဥသြ ငှက်ငယ် ၏ တေးသံ ကို ကြားရသော တပေါင်းလ ဖြစ်၏ ။ ဤနေ့ဤရက် သည် ကိုဘသိန်း နှင့် မသိန်းမြ တို့ ၏ သားဦး ရတနာကလေး ၃ နှစ် စေ့ရောက်သောနေ့ လည်း ဖြစ်၍ ကိုဘသိန်း ထိုနေ့ ကို မေ့၍ မရတော့ပေ ။

တစ်ခါက ယောက္ခမဦးစံသီး ၏ ခိုင်းစေချက် အရ ခိုင်းနွားဘသိန်း သည် သာယာကုန်းရွာ သို့ တစ်ည အိပ် နွား ဝယ် ထွက်ခဲ့ရသည် ။ အကြောင်းအားလျော်စွာ ဘသိန်း သည် အဆင်သင့် နွား ဝယ်ရသဖြင့် ထိုနေ့ညတွင် နေ့ချင်း ပြန်၍ လာနိုင်ခဲ့၏ ။ မောမောပန်းပန်း နှင့် အိမ်ပြန် ရောက်လျှင် ဇနီးသိန်းမြ ကို ရုတ်တရက် ရှာ မတွေ့ရသဖြင့် အတူနေ မသိန်းမြ ၏ မောင်အထွေးဆုံး မောင်ဖိုးချို ကို သတင်း မေး လိုက်သည် ။ ကိုဘသိန်း ၏ သား ကို ချီထားသော မောင်ဖိုးချို က သူကြီးသား မောင်သာနိုး နှင့် ရွာပြင် သို့ လိုက်သွား ကြောင်း စိုက်လိုက်မတ်တတ် ဖြေ ရှာပေသည် ။ ကလေးတို့ ဘဝ အခြေအနေ ကို မြင်သည့် အတိုင်း ပြော ချလိုက်လေပြီ ။

ကိုဘသိန်း သည် နွား ကို ချည်တိုင်တွင် ချည်ပြီး ဓား မြှောင် တစ်လက် ကို ခါးကြား တွင် ဝှက်၍ အပြင် သို့ ထွက်ခဲ့ ၏ ။ ကိုဖိုးခွေး အရက်ပုန်းဆိုင် သို့ ဝင်ရင်း ချက်အရက် တစ်ပိုင်း ကို ဝင်၍ သောက်ပြန်၏ ။ ထို့နောက် ရွာထိပ် သို့ ထွက် ခဲ့၏ ။ ထိုမှတစ်ဖန် လယ်ကွင်းများ ကို ကျော်ဖြတ်ကာ ထိန်ပင်ကြီး ဆီသို့ ခပ်သုတ်သုတ် လှမ်းခဲ့၏ ။

လမင်း သည် ထိန်ထိန် သာ၍ နေပေသည် ။ ထိန်ပင်ကြီး ၏ အောက်ခြေတွင် မြေပြောင်ပြောင် သည် ရှိ၏  ။ ဘေး တွင်မူ လက်ခုပ် တစ်ဖောင်ခန့် မျှ ရှိသော ချုံကလေးများ အစီ အရီ ရှိပေ၏ ။ ကိုဘသိန်း သည် ခြေသံလုံလုံ ဖြင့် ချုံရိပ် ကို ခိုဝင်ခဲ့၏ ။ ချုံတစ်ခု သည် လေ မတိုးဘဲ သိမ့်သိမ့် တုန်နေ ပေသည် ။ မသိန်းမြ ၏ မချင့်မရဲ အသံတစ်ခု ကိုလည်း ကြား နေ ရပေ၏ ။ အဆိုပါ အသံ တွင် အညုအတာ အခရာစ သည့် အထွေထွေ အသံများ ပေါင်းစပ် ပါဝင်နေ၏ ။  

ကိုဘသိန်း မျက်လုံးများ သည် ပြာ ၍ သွားခဲ့၏ ။ ၄ နှစ် နီးပါး မျှ အကြင်လင်မယား အဖြစ် ပေါင်းသင်းနေထိုင် လာခဲ့သော်လည်း ဤသို့သော အညု - အတာ - အခရာများ ကို မိသိန်းမြ ထံ မှ ကိုဘသိန်း ရရှိခဲ့ခြင်း မရှိခဲ့ပေ ။ မိမိ ချစ်သလို တုံ့ပြန်မှု မရသောအခါ၌ ယောက်ျား ရင့်မကြီး ဖြစ်သူ ကိုဘသိန်း ၏ ရင်ဝယ် သူကြီးသား ဖိုးသာနိုး အား မနာလို ဝန်တို ဖြစ်ခဲ့ရပြန်၏ ။ ကာယကံရှင် မိသိန်းမြ ကို လည်း ဒေါသ ထွက်လာမိ၏ ။

မိမိ အဖို့ ဒေဝစ္ဆရာ လှကညာ တမျှ ချစ်အပ် ၊ ခင်အပ် ၊ မြတ်နိုးအပ် ၊ သက်နှင်းအပ် သော ချစ်ဇနီး နှင့် လူစိမ်းတစ်ဦး ယှဉ်တွဲ၍ နေသည် ကို အကြင်သူ သည် ခွင့်လွှတ်နိုင်ပါအံ့နည်း ။ သာမန် နေရိုးနေစဉ် အချိန်တွင် ကိုဘသိန်း ထက် သဘောကောင်းသူ ဤ ပွေးလှကျေးရွာ တွင် နှစ်ယောက် မရှိ ပေ ။ ပါးစပ် ထဲ သို့ လက်ညှိုး ထိုး၍ ကိုက်ပါ ဟု ဆိုသည့် တိုင် မကိုက်ဘဲ နေမည် ဖြစ်သော ကိုဘသိန်း ။ မိသိန်းမြ အ ပေါ် သားမယား မှတ်မှတ် တာဝန် ကျေ သည့် အရာ၌ လည်း ရှာ မှ ရှားသော ကိုဘသိန်း ။

ယခုမူ ကိုဘသိန်း ၌ အဖော် ပါ ၍လာ ချေပြီ ။ အဖော် ဟူသည် အခြား မဟုတ်ပါချေ ။ ဝမ်း တွင် ထည့်၍ ထားသော ချက်အရက် တစ်ပိုင်းနှင့် လက်တွင် ဆုပ်ထားသော အသွား ရှစ်လက်မ ရှိသော ဓားမြောင် တို့ပင် ဖြစ်လေသည် ။ သူ သည် တစ်သက် နှင့် တစ်ကိုယ် အတ္တဘော အတွင်းဝယ် နေရာမှန် မှန် ယူ ထားခဲ့ချေပြီ ။ အရက် သည် အေးသော သွေး ကို နွေး စေ၏ ။ ငဲ့ကွက် ထောက်ထားစရာ ကို အခိုက်အတန့် ငြိမ်းစေ နိုင်၏ ။ ကြောက်သူ ကို အထိုက်အလျောက် ရဲရင့်စေနိုင်၏ ။ အချစ် ကြီးသူ ကို အမျက်ကြီး စေနိုင်၏ ။ စိတ်ကူး ကို လက် တွေ့ဘဝသို့ လည်း ရောက်စေနိုင်၏ ။ စိတ်ကူး မှ မဆုံးမီ လက်တွေ့ လည်း ဖြစ်သွားနိုင်ခဲ့သည်လည်း ရှိပေ၏ ။

ဘသိန်း သည် ချုံကွယ် မှ ဖိုးသာနိုး အား ပွေ့လှဲရင်း ဓားမြောင် ဖြင့် နှစ်ချက် ထိုး စိုက်လိုက်၏ ။ နေရာတွင်ပင် ဖိုးသာနိုး ပုံလျက်သား လဲ သွား၏ ။ ဝတ်လစ်စလစ် နှင့် မိသိန်းမြ ဘသိန်း ကို တောင်းပန် နေသေးသည် ။ ကျားရှေ့ တွင် ခိုးထုပ်ခိုးထည် နှင့် မှောက်လျက် လဲမိနေပြီ ဖြစ်၍ ဘသိန်း မသနားနိုင်တော့ ။ သနားစိတ် လည်း အရိပ်အ ရောင်ပင် ပေါ်မလာတော့ ။ သူ ၏ ဓားမြှောင် သည် သွေးစွန်း ခဲ့ပြီ ဖြစ်၍ နောက်ထပ် သွေး တောင်းလာပြန်၏ ။

မျောက်ဇာတ်ခင်းသူ မိသိန်းမြ ကို ဘသိန်း ဆွဲလှဲ လိုက်၏ ။ ထို့နောက် အပေါ်မှ ဓားမြှောင်ဖြင့် ထိုးစိုက်၍ ချလိုက်၏ ။ ချစ်ဇနီး ၏ သွေးစွန်းခဲ့သော ဓားမြှောင် ကို လ ရောင်နုနုဝယ် ဘသိန်း မြင်လိုက်ရ၏ ။ ဓားမြှောင် ထိပြီဖြစ် သော မိသိန်းမြ သည် လူးလွန့်ရင်း ဇက်ကျိုး ၍ သွားခဲ့၏ ။

ဘသိန်း သည် မူးမူးရူးရူး နှင့် ဟားတိုက် ရယ်မောလိုက်သည် ။ ချုံစပ် တွင် ရှိသော ညဉ့်ငှက်ကလေး နှစ်ကောင် သည် ရယ်သံကြောင့် လန့်၍ ထွက်ပြေးသွား၏ ။ ချက်ချင်းပင် ဘသိန်း ထိတ်လန့်ခြင်း က ဖြစ်ရပြန်၏ ။ ထိတ်လန့်ခြင်း က စိုးမိုးသဖြင့် ကြေကွဲမှု ၊ နောင်တရမှုများ ဆင့်ပွား ဖြစ်ရပြန် သည် ။ ကိုဘသိန်း သည် ချစ်ဇနီး ၏ ပါးပြင် ကို တစ်ချက် ကုန်း ၍ နမ်းရှုပ် လိုက်၏ ။ ထို့နောက် ရွာ သို့ ပြန်လာခဲ့သည် ။ 

ကိုဘသိန်း သည် လူမမည် အခါလည် သားကလေး အား သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ ကပ္ပိယဒုံးပေ ထံ တွင် ညတွင်းချင်း အပ် လိုက်သည် ။ ကလေးငယ် အတွက် ငွေကြေးအချို့ကို ဒုံးပေ အား တစ်ပါတည်း ပေးခဲ့၏ ။

ထိုနေ့ည ညတွင်းချင်းပင် ကိုဘသိန်း မြို့ သို့ အ ရောက် သွားပြီး ဂါတ်တဲ တွင် ဖြောင့်ချက် ပေး၍ ဓားမြောင် နှင့်အတူ အဖမ်း ခံလိုက်ပေသည် ။ ဇနီး ၏ ဖောက်ပြန်မှု ကြောင့် စိတ်လိုက်မာန်ပါ လုပ်ခဲ့သော တရားခံ ကို တရားရုံး တော်မှ သေဒဏ် အစား ဆောင်ဒဏ် နှစ်ပေါင်း ၂၀ ချမှတ်ခဲ့ ပေသည် ။

ထို စီရင်ချက် အရ ကိုဘသိန်း ထောင်ကျ ဘဝသို့ ကူးပြောင်း ခဲ့ရသည် ။ ထောင်တွင် ၆ နှစ်မျှ ကြာသောအခါ တော်လှန်ရေးအစိုးရ တက်၍ လာ၏ ။ မကြာမီပင် လွတ်ငြိမ်း ချမ်းသာခွင့် အမိန့်လည်း ထွက်၍ လာပေသည် ။ ဤ လွတ် ငြိမ်းချမ်းသာခွင့် အမိန့်ကြောင့် ကိုဘသိန်း ပကတိ လွတ် ငြိမ်းခွင့် မရခဲ့ရှာပေ ။ သူ၏ ပြစ်မှုသည် ပုဂ္ဂလိက ဆုံးရှုံးနစ်နာ စေသည့် လူသတ်မှု ပြစ်ဒဏ်မျိုး ဖြစ်ခဲ့ပေသည် ။ သို့သော် လည်း အလားတူ လူသတ်မှုပြစ်ဒဏ်ခံရသူများ အတွက် လည်း “  တည်ဆဲဥပဒေများ က မည်သို့ ပါရှိစေကာမူ ထို ပြစ်ဒဏ် အတွက် ထောင် ၁၀ နှစ် ထက် ပို၍ မကျခံစေရ ” ဟူသော အပိုဒ် တစ်ခု ရှိ၍ တော်ပေသေးသည် ။ ထို့ ကြောင့် မူလ စီရင်ချက် လောက် ထောင်ဒဏ် ၂ဝ နှစ် အစား ကိုဘသိန်း သည် ၁၀ နှစ် အထိ အပြစ်ဒဏ် လျှော့ချခြင်း ခံခဲ့ရသူ များတွင် အကျုံး ဝင်ခဲ့ရပေသည် ။  

ပြစ်ဒဏ်လျှော့ချခံခဲ့ရပြီးနောက် ပထမပိုင်း တွင် ကိုဘသိန်း တစ်နှစ် ခန့် ထောင် ၌ ပင် ရှိ၏ ။ နောက်ပိုင်းတွင်မူ ကိုဘသိန်း သည် ထောင်ကြီး အတွင်းနေ အကျဉ်းသား မဟုတ်တော့ဘဲ လမ်းဖောက်တောရှင်း တာဝန်များ ယူရ သည့် ရဲဘက် ဘဝ သို့ ရောက်ခဲ့ရပေသည် ။ ယခင် ထောင်ကျ ဘဝ ထက် ပိုမို လွတ်လပ်ရုံ မျှမက အပြင်လောက နှင့် ဆက်သွယ် လာနိုင်ခဲ့၏ ။

အတွေးအခေါ်ဟောင်းများ ကို စွန့်ပယ်ရင်း နိုင်ငံအ ကျိုးအတွက် တပ်မတော်သား ထောင်အမှုထမ်းများနှင့် အ တူ တစ်တပ်တစ်အား ပါဝင်ခွင့် ရခဲ့၏ ။ လုပ်ငန်းများ တွင် အနှောင်အဖွဲ့ ကင်းစွာဖြင့် ပါဝင်ဆောင်ရွက်လာခွင့် ရခဲ့ သည် ။ ထိုမျှမက မိမိ ၏ အကျင့်စာရိတ္တ ကောင်းမှု ၊ အလုပ် ကြိုးစားမှုများ အပေါ်တွင် အခြေစိုက်၍ ကိုဘသိန်း အပေါ် တွင် ကျေနပ်စရာများ တစ်ခုပြီးတစ်ခု တွေ့ လာကြပေ သည် ။ ထို့ကြောင့် လည်ပတ်ခွင့် ၊ အပြင်ထွက်ခွင့် ၊ အိမ်ပြန် ခွင့်များ ကို အခါကာလ အားလျော်စွာ ရရှိခဲ့ပေသည် ။

မွေးဇာတိမြေ ပွေးလှရွာ သို့ ကိုဘသိန်း မရောက် သည်မှာ ၈ နှစ်ကျော် ကာလ တိုင်ချေပြီ ။ ကိုဘသိန်း သည် စိမ်းညိုညို ထိန်ပင်အောက် မြေပြောင်တွင် ထိုင်ရင်း ရှေးဟောင်း နှောင်းဖြစ်များ ကို မျက်စိ စုံမှိတ်ရင်း တသီတတန်း ကြီး စပ်ဟပ် တွေးတော နေခဲ့မိပေသည် ။ ပျော်ရမည့် နေရာ တွင် ပျော်စရာ ရှာမတွေ့ ဖြစ်နေရပြန်သည် ။ ပွေးလှကျေးရွာ တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သော အခါလည်သားကလေး ၏ ဇော ကြောင့် ကိုဘသိန်း အနည်းငယ် ပိန်ခြုံး၍ သွားပေ၏ ။ သို့တိုင်အောင် ဆင်ပိန်ကျွဲ ကိုဘသိန်း မှာ ထွားမြဲ ၊ ခန့်မြို့ ၊ သန်မာမြဲပင် ရှိပေသေးသည် ။ စိတ်ကူးယဉ်၍ မဖြစ်နိုင်သေး ။ ခွင့်ရက်က ၁၅ ရက် သာ ရခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား ။ ရွာသို့ ပြန်၍ သားငယ်အား ရှာပုံတော် ဖွင့်ရဦးမည် ။ ရွာသည် သူ ထောင် မကျမီ ကာလ က အတိုင်းမှ ရှိပါလေစ ။ တစ်မျိုးတစ် မည်များ ပြောင်းလဲ သွားပြီလေ ။ ဒုံးပေ တို့ ရှိမှ ရှိပါလေစ ။ တစ်ရပ်တစ်ရွာ ပြောင်းသွားကြပြီလော ။ ရွာ ၏ သတင်းဟူ ၍ အစအနကလေး မျှ သူ မကြားမိခဲ့ ။ သားငယ် ကို လည်း တွေ့လိုလှပေပြီ ။ ကိုဘသိန်း သည် ဘေးတွင် ချထားသော ကျောပိုး စစ်လွယ်အိတ်ကြီး ကို ပခုံးတစ်ဖက် တွင် ချိတ်လိုက် ရင်း ရွာတွင်း သို့ တလှုပ်လှုပ် ဝင်၍ လာပေသည်  ။ သူ ၏ စစ်လွယ်အိတ်ကြီး အတွင်းဝယ် သားတော်မောင် အတွက် သင်္ကန်း တစ်စုံ ၊ သင်တုန်းဓား တစ်ချောင်း ၊ သပိတ် အစရှိ သည့် ပရိက္ခရာ တစ်စုံ ပါလာ၏ ။ ထို့အပြင် ဆရာတော် ဦးလာဘ အတွက် သင်္ကန်းတစ်စုံ အပြင် သား လူဝတ် လဲ လျှင် ဝတ်ရန် ရှပ်အင်္ကျီ နှင့်လုံချည် ၃ စုံ အပို ပါလာပေသေးသည် ။

“ ကြက်မ ကို မင်း မခိုးလို့ ဘယ်သူ ခိုးမလဲကွ ” 

ရွာဝ သို့ အဝင် တွင် ဒေါသတကြီး ဟစ်အော် ပြောဆိုလိုက်သော အသံ တစ်ခုက ဆီးကြို နှုတ်ဆက်လိုက်ပေသည် ။ ထိုအခါမှ ကိုဘသိန်း ခေါင်း ကို မော့နိုင်ပေတော့၏ ။ ရွာထိပ် တွင် လူ လေးဆယ် ခန့် စုရုံး၍ နေ၏ ။ လူဝိုင်း အလယ် တွင် အသံရှင် လူဝ သည် ရပ်၍ နေ၏ ။ သူ ၏ လက်တွင် ဝင်း နေသော ငှက်ကြီးတောင် ဓားတစ်လက် ကို တင်းကျပ်စွာ ကိုင် ထား၏ ။ ထိုသူ ၏ တူရူ အရပ်တွင်မူ လူပိန်ပိန် တစ်ဦး ရပ်နေ၏ ။ သူ ၏ လက်တွင် နှစ်လံခန့် ရှိမည့် မှိန်း တစ်လက် သည် ရှိ၏ ။ မှိန်းဖျား သည် ချွန်၍ မြ နေပေ၏ ။

“ ငါ ခိုးတယ်လို့ မင်း ဘယ်လို စွပ်စွဲနိုင်တာတုံးကွ ” 

မှိန်းကိုင် လူပိန်ပိန် က ပြန် လိုက်ပေသည် ။ ပရိသတ် က ဓားကိုင်လူ၀၀ကြီး ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်ရင်း တန်ပြန်မေးခွန်း ကို နားစွင့်နေကြသည် ။

“ ဟ... မင်း အိမ်ရှေ့မှာ ကြက်မွေးတွေ တွေ့နေပြီပဲ ' ဟာ ၊ ငါ့ ကြက်မ က ရစ်မွေးလေကွာ ၊ ပြီးတော့ ကြက်မွေး က လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ” 

လူဝကြီး က အချက်နှင့် အလက်နှင့် သက်သေ ထုတ် လိုက်ပြန်သည် ။ ပရိသတ် က ကျေနပ်၍ သွားပေသည် ။ လူပေါင်းလေးဆယ် ၏ မျက်လုံး အစုံ သည် လူပိန်ပိန်ကလေး ဆီ သို့ ကျက်စားသွားပြန်သည် ။

“ ဒီ ကြက်မွေး တွေက လေ နဲ့ပါလာတာကော မဖြစ်နိုင် ဘူးလားကွာ ” 

လူပိန်ပိန် က ဆိုပြန်၏ ။ 

ဟုတ်ပေသည် ။

ယခုလ သည် လေရူး ထသော တပေါင်းလ မဟုတ်ပါလား ။ ပရိသတ် သည် လူဝဝကြီး ၏ ဘက်သို့ ပြောင်းလဲ စုပြုံသွားကြပြန်၏ ။ ကိုဘသိန်း သည် လူအုပ်ကြီး ၏ အပြင်ဘက် တွင် မယောင်မလည် နှင့် ဝင်ရောက် နားထောင်နေလေသည် ။  

“ မင်း ကြက် ကို ငါ ခိုးတယ် ဆိုပါတော့ကွာ ၊ ကိုင်း ... မင်း က ဘာ လုပ်ချင်သလဲ ပြောစမ်း ”

လူပိန်ပိန် သည် လူအ များရှေ့ တွင် ကြက်သူခိုး ဟူ၍ အစွပ်စွဲ ခံရ၍လား မသိ ၊ ရှက် ရမ်း ရမ်း ချေတော့သည် ။ မည်သူမျှ ဆွဲမည့် ၊ ဖျင်မည့်သူ မရှိကြ ။ အပျက် အပျက် နှင့် နှာခေါင်းသွေး ထွက်တော့မည့် ကိန်း ဖြစ်၏ ။ ဘာမဟုတ်သည့် တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင် အ တွက် လူသား နှစ်ဦး ဒုက္ခ နှင့် တွေ့ကြုံရတော့မည် ။ ပရိသတ် လည်း ပွဲကြီးပွဲကောင်း ကြည့် ရတော့မည့်အလား နောက်သို့ ဆုတ်ပေးကြ၏ ။ နောက်ထပ်၍ ရွာတွင်းမှ လူအများ တဖွဲဖွဲ ရောက်လာ၏ ။ အဒေါ်ကြီး တစ်ယောက် နှစ် ယောက် က - “ ဆွဲကြပါဦး ၊ လွန်ကုန်ပါ့မယ် ” ဟူ၍ အော် နေသည် ကို ကြားရပေသည် ။ သို့တိုင်အောင် မည်သူမျှ မဆွဲရဲကြ ။ ရန်ဖြစ်သူ နှစ်ဦးစလုံး ထံတွင် ငှက်ကြီးတောင် ဓား သည်လည်းကောင်း ၊ မှိန်း သည် လည်းကောင်း ရှိနှင့်ပြီ မဟုတ်ပါလား ။ ထိုမျှမက တစ်ဦး ကို တားနေစဉ် တစ်ဦး က အလစ် တွင် ခုတ်ထစ် ထိုးကြိတ်သွား ပါမူ ဆွဲသူ ဖျင်သူ ၌ တာဝန် မကင်းတတ် သည် ကလည်း ရှိပေသေးသည် ။ အချို့ အကြင်နာတရား ရှိသူများ က ရွာသူကြီး နှင့် ရွာလူကြီး အချို့ ကို မျှော်၍ ကြည့် ရှုနေပေ၏ ။ သို့သော် တစ်စုံတစ်ယောက် မျှ ပေါ်မလာ ။ လူအုပ်အတွင်း တွင် ရှိသော သူများ မှာလည်း အရပ်သား အချင်းချင်း ပိန်မသာ ၊ လိမ်သာများ သာလျှင် ဖြစ်၍ ရန်ပွဲ ကို ရပ် စေနိုင်သည့် သြဇာ သူတို့ တွင် မရှိကြ ။

အခြေအနေ အမှန် ကို သိပြီ ဖြစ်သော ကိုဘသိန်း သည် ရွာသားတစ်ဦး အား သူ ၏ စစ်လွယ်အိတ်ကြီး ကို လှမ်း ၍ ပေးလိုက်၏ ။ ထိုလူ က တအံ့တဩ လှမ်း၍ ကြည့် ရင်း ကမ်းလာသော စစ်လွယ်အိတ်ကြီး ကို လှမ်း ယူလိုက် ၏ ။ ထို့နောက် သူ ၏ ဘေးတွင် ရှိသော လူ အား လက် တို့ ၍ လူရိပ် ပြလိုက်၏ ။

ကိုဘသိန်း သည် လူအုပ်အလယ် သို့ တိုးဝင်၍ သွား ၏ ။ လူအုပ်ကြီး သည် ယခုမှ လူစိမ်း ဖြစ်သူ ကိုဘသိန်း ကို ကွက်၍ မြင်ကြတော့၏ ။ ကိုဘသိန်း သည် ထိုလူ နှစ်ဦး ၏ ကြားတွင် မားမား ရပ်လိုက်ရင်း ကာယကံရှင် နှစ်ဦး ကို ခါးထောက် ၍ ကြည့်ပေ၏ ။ ရွာသား အပေါင်း သည် ကိုဘသိန်း ကို တအံ့တဩ ဝိုင်းဝန်း အကဲခတ် ကြ၏ ။ အချို့ ပါးစပ်များက “ ကျွန်းပြန်ဘသိန်းကြီး ဟေ့ ၊ ဒုက္ခပါပဲ ၊ တကယ့် လူသတ်ပွဲတော့ ခုမှ ဖြစ်တော့မှာပဲ ” ဟူ၍ ဆိုကြ၏ ။ ရန်ဖြစ်နေသော လူနှစ်ဦး သည် ကြောင်အမ်းအမ်းနှင့် ရှေ့ ဆက်၍ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်နေ၏ ။

လူသားတို့ ၏ စိတ်သည် ဆန်းကြယ်လှစွာ၏ ။ တစ် နေရာတည်း တွင် လူသူအများ စုရုံးကြခြင်း ၏ အခြေခံ အကြောင်းတရား တွင် တစ်စုံတစ်ခု ရှိရမြဲ ဖြစ်၏ ။ တစ်နေရာ တွင် လူ အများ စုရုံးခြင်းများမှာ အဓိပ္ပါယ် ရှိပေသည် ။  ၊တစ်ခုခုတော့ မြင်ရမည် ဟူသောအတွေးဆန်းကလေးများ ကိုယ်စီကိုယ်စီ ပါလာတတ်ပေသည် ။ စီခနဲ ကြားရတိုင်း ရွာ ထဲတွင် တစ်စုံတစ်ခု အသစ်အဆန်းကလေးများ မြင် ရ တတ်ပေသည် ။ သင်းတို့ အတွေ့အကြုံ အရ မြင်လည်း မြင်ခဲ့ကြရသည် ။ ယခု ကြုံဆုံနေရသော ပွဲ မှာလည်း ပွဲကြီး ပွဲကောင်း တစ်ခုဖြစ်လိမ့်မည် ဟု အားလုံးက မျှော်လင့်ထား ကြဟန်တူ၏ ။ အထူးသဖြင့် ကျွန်းပြန် ၊ ထောင်ပြေး ၊ လူပေ လူမိုက်ကြီး ကိုဘသိန်း လို ပုဂ္ဂိုလ် ပါ လာသဖြင့် ပို၍ ကောင်းသော ပွဲ ဖြစ်မည်ဟု လူ အများ ထင်မှတ် ကြလေသည် ။ ဝိုင်း လယ်တွင် ရှိသော ကိုဘသိန်း သည် ပြာလောင်ခတ်သော အမူအရာ စိုးစဉ်းမျှ မရှိဘဲ လူနှစ်ယောက် ကို တစ်ဦး စီ စူးစိုက် အကဲခတ် နေပေ၏ ။ သူ ၏ အကြည့်မှာ သရော်ကြည့် ဖြစ် ၏ ။ ဘာမဟုတ်သည့် ကြက်မတစ်ကောင် အတွက် လူ ကို ပင် သတ်တော့မည့် ဒေါသကိုလည်း ကိုဘသိန်း ဓာတ်ခွဲ၍ နေဟန် တူပေသည် ။ မယား အတွက် တစ်ခါက သူ သည် လူ သတ်ခဲ့ပြီ မဟုတ်ပါလား ။ ယခု ကြက်မ တစ်ကောင် အတွက် ဓားတပျက် ၊ မှိန်းတပျက် ဖြစ်၍ နေသည်ကို တွေ့ရပြန် ပေပြီ ။ ဒေါသ ၏ အနုဘာဝ ကို လည်း ကိုဘသိန်း ပယ်ပယ် နယ်နယ် ရှုမြင်ရပြီ ။ ဒေါသ ၏ မိုက်မဲပုံ ကို လည်း ပယ်ပယ် နယ်နယ် ယခု ရှုမြင်ရပြန်၏ ။

“ ကိုင်း ... ပေးစမ်း ခင်ဗျားရဲ့ ဓား ”

ကိုဘသိန်း ၏ တိကျသော အသံ ဖြစ်၏ ။ ဓားသမား ခပ်ရွံ့ရွံ့ဖြစ်သွား၏ ။ သူ့ ဓားဖြင့် သူ့ ကို များ ခုတ်လိုက် မလား ဟူသော အထင် ရောက်နေပုံ ပေါ်နေ၏ ။

“ ဟိတ်လူ ကျုပ် ဘာပြောနေသလဲ ၊ လူစကား နား လည်ရဲ့လား ”

တအား အော်၍ ကိုဘသိန်း ပြောလိုက်၏ ။ သူ ၏ အ သုံးအနှုန်းသည် ထန် လာသဖြင့် မာန်ပါ၍ လာ၏ ။ ကြက် ရှင် ဆိုသူ လူဝဝ က ဓား ကို လှမ်း၍ပေး၏ ။

“ ခင်ဗျားရဲ့ မှိန်း လည်း ကျုပ် ကို ပေး ”

ကြက်သူခိုး အစွပ်စွဲ ခံရသူ ထံ မှ လည်း ကိုဘသိန်း မှိန်း ကို တောင်း လိုက်သည် ။ လူပိန်ပိန် မှာ အထွေအထူး ပြော မနေတော့ဘဲ မှိန်း ကို လာ၍ ပေးရှာသည် ။

“ ဘာမဟုတ်တဲ့ တိရစ္ဆာန်လေး တစ်ကောင် အတွက် လူသား အချင်းချင်း သတ်ကြတော့မယ်ပေါ့ ၊ ဟင်း .. သိပ် ကောင်း ”

ကိုဘသိန်း ပြောနေရင်းက တစ်နေရာ သို့ ငေးမော ကြည့်ရှုနေပေသည် ။ သူ ၏ လက်များ သည် လည်း တုန်၍ လာ၏ ။ ထို့နောက် လူနှစ်ဦး ၏ မျက်နှာကို စေ့စေ့ ကြည့် လိုက်၏ ။

“ ကျုပ် လည်း ဒီ လက်နက်တွေ ကြောင့် ကျုပ် ဘဝ ဟာ ဆုံးရှုံးခဲ့ဖူးပြီ ၊ ကျုပ် အဖြစ်မျိုး ကို ခင်ဗျားတို့ ကို ထပ်ပြီး မဖြစ်စေချင်ဘူး ”

ကိုဘသိန်း သည် ကိုင်ထားသော မှိန်း နှင့် ဓားရှည် ကို ကြည့်ရင်း အသံ ကို နှိမ့် ၍ ပြောဆို နေပေသည် ။  

“ ကျုပ် ရွာ ကို ပြန် ရောက်တယ် ဆိုလို့ ဝမ်းသာရမလို ဖြစ်တုန်း ခင်ဗျားတို့ ကို မြင်တော့ ကျုပ် သိပ် စိတ်ပျက်သွား တယ် ၊ ဒီတော့ အခု ကိစ္စ ကို ရပ်တန်း က ရပ်စေ ချင်တယ် ၊ ဒါပဲ ကျုပ် မေတ္တာ ရပ်ခံချင်တယ် ”

ကိုဘသိန်း သည် သူ ၏ လက်တွင်ရှိသော မှိန်း နှင့် ဓား အား ပွဲကြည့် ပရိသတ် ထဲ မှ လူကြီးတစ်ဦး ထံသို့ လှမ်း ၍ ပေးလိုက်သည် ။ ထို့နောက် စစ်လွယ်အိတ်ကြီး ကို ယူပြီး ဝိုင်းလယ်မှ ထွက်ခဲ့သည် ။ သူ ၏ အမူအရာမှာ စိတ်ပျက် သည့် အသွင် ပေါ်နေ၏ ။

“ ဟေ့ ... ဘသိန်းကြီးပါလား ”

“ ဟေ့ ... ဘသိန်းကြီးပါလား ”

လူအုပ်ကြီး အတွင်းမှ အထွက် တွင် ရွာလူကြီး နှစ်ဦး ရောက်လာရင်း ဆီးကြို နှုတ်ဆက် နေပေသည် ။ တစ်ဦး က မူ မသင်္ကာသော မျက်လုံးများ ဖြင့် အကဲခတ်၏ ။

“ မောင်ဘသိန်း ပါလား ၊ ဘယ်လိုလဲ လွတ် လာပြီ လား ”

ကိုဘသိန်း က နှုတ်မှ မဖြေဘဲ ခေါင်း ကို ခါပြ၏  ။ သူ သည် လက်တွင် ပါလာသော စစ်လွယ်အိတ်ကြီး ကို ပြင် ၍ ကိုင် လိုက်၏ ။

“ လွတ်လာတာ မဟုတ်ဘူး ဟုတ်စ ”

ရွာလူကြီး အံ့အားသင့်စွာ တစ်ကိုယ်တည်း ရေရွတ် သလို လုပ်လိုက်၏ ။ ဘေးတွင် ရှိသော ရွာလူကြီး တစ်ဦး ၏ မျက်နှာတွင် စိုးရိမ်စိတ် ၊ မသင်္ကာစိတ်များ ထင်ရှားစွာ ပေါ် လွင်၍ လာသည်ကို တွေ့ရ၏ ။ မလွတ်သေး ဆိုသဖြင့် ထောင် က ထွက်ပြေးလာ သည် ဟု သံသယ ဝင်ပုံ ရပေသည် ။ သူတို့ ၏ ဘေးတွင် လူအုပ်ကြီး က ဝိုင်းရင်း အကဲခတ် ကြည့် ရှုနေပေသည် ။ သူတို့ မြင်ချင် ၊ တွေ့ချင်သည် များ ကို လူအ များ မတွေ့ရသေး၍ ဆက်ရန် ရှိဦးမည်ဟု မျှော်လင့်ကြ သေးဟန် တူပေသည် ။

“ မောင်ဘသိန်း ကို ခင်မင်တဲ့ အနေနဲ့ ဦးလေး တစ်ခု ပြောပါရစေ ၊ ခေတ် က ပြောင်းနေပြီ ဆိုတာလည်း သတိပြု နော် ၊ ရှေ့လျှောက် မမိုက်ပါနဲ့တော့ကွာ ”

ရွာလူကြီး က မရွံ့ မရဲ ကိုဘသိန်း ၏ အနီး သို့ ကပ်ရင်း ဆိုလိုက်ပေသည် ။

“ ကျုပ် ရှေးတုန်းကလည်း မမိုက်ခဲ့ဘူး ၊ ခုလည်း မိုက်လိမ့်မယ် မဟုတ်ဘူး ၊ ကျုပ် မှာ ချွတ်ယွင်းချက် တစ်ခုမှ မရှိဘူး ၊ ကျုပ် ဘဝမှာ ဘယ်သူ့ကို မှ မတရား မလုပ်ခဲ့ဘူးဆို တာ ဦးလေးတို့ အသိပဲ ”

ကိုဘသိန်း သည် စိုက်လိုက်မတ်တတ်ပင် ပြောချ လိုက်၏ ။ ဒေါသ ဖြစ်သည်လည်း မဟုတ် ။ အမှန် ကို အမှန် အတိုင်းပင် ပြောခြင်းမျှသာ ဖြစ်၏ ။

သို့သော် ရွာလူကြီး နှစ်ဦး ၏ အမြင်တွင် တစ်မျိုး တစ် မည် မြင်၍ နေဟန် တူပေသည် ။ ဤမျှအထိ အသေးစိတ် ဖြေရှင်းနေရန် က ကိုဘသိန်း အချိန် မရ ။

“ ပြီးတာတွေ ပြီးပါစေတော့ ဦးလေး ၊ ဒါတွေကို ပြန် လည်း မပြောချင်တော့ဘူး ၊ ကြားလည်း မကြားချင်တော့ ဘူး ၊ တွေးလည်း မတွေးဝံ့တော့ဘူး ၊ အရေးကြီးတာ က ကျုပ် သားလေး ဘယ်မှာ ရှိတယ် ဆိုတာ သိချင်တယ် ။ ဒုံးပေ ဆီမှာပဲလား ၊ ဒါကို ပြပေးကြပါ ၊ ကျွန်တော် အခု ထောင် က မလွတ်သေးပါဘူး ၊ နောက်ထပ် နှစ်နှစ်လောက် စခန်း မှာ နေ ရဦးမယ် ၊ အခု ထောင်ကျ မဟုတ်တော့ဘူး ၊ အပြင် မှာ ရဲဘက် ဘဝ နဲ့ အလုပ် လုပ် နေရပြီ ၊ ခု ပြန်လာတာ က သားလေး ရှင်ပြု ရအောင်လို့ပါ ၊ အခု ကျွန်တော့်သား လေး ဘယ်မှာလဲ ဟင် ”

“ ဝမ်းသာလိုက်တာ မောင်ဘသိန်း ရယ် ၊ သာဓု သာဓု - ကိုင်း ... လာ လာ ဦးလေး တို့ လိုက်ပြပါ့မယ် ”

ရွာလူကြီး နှစ်ဦး ခေါင်းဆောင် ၍ ရှေ့က ထွက်သွား သည် ။ ကိုဘသိန်း နောက်မှ ခပ်ကုပ်ကုပ် လိုက်ပါလာ၏ ။ ကိုဘသိန်း ၏ နောက်တွင် ရွာလုံးကျွတ် ကလေးလူကြီး တစ်ရာခန့် အကဲခတ်ရင်း လိုက်ပါ လာကြ၏ ။

ယခင်က ကိုဘသိန်း ၏ မိခင်အိုကြီး နေထိုင်ရာ အိမ် သည် သောင်းကျန်းသူများ မီးရှို့ သွားသောကြောင့် ယခု မြေကွက်လပ်သာ ကျန်တော့သည်ကို တွေ့နေရ၏ ။ လယ် ပိုင်ရှင် ဦးစံသီး မှာလည်း လွန်ခဲ့သည့် နှစ်ကမှ ကွယ်လွန် သွားခဲ့ပြီဟု ဆို၏ ။ သူ ၏ မြေယာ သည် လည်း ကွက်လပ် ရှိနေ၍ နွားစာ အတွက် ကောက်ရိုး ပုံ၍ ထားသည် ။  

တစ်ရံရောအခါက သာယာခဲ့သော ပျော်ရွှင်ဖွယ် ကောင်းလှသော ပွေးလှကျေးရွာ သည် ယခုမူ ခြောက်သွေ့ သယောင် ရှိနေ၏ ။ မူလတန်းကျောင်းကလေး သည် ထရံ များ ကွာလျက် ရှိပေသည် ။ ကျောင်းသားကလေး ၅ ဦး ကြမ်းပြင် တွင် ဝမ်းလျား မှောက်၍ ကျောက်သင်ပုန်း တွင် စာ ရေးနေကြ၏ ။ ဆရာကြီး မှာ မူ ပက်လက်ကုလားထိုင် ပေါ် တွင် အခန့်သားအိပ်နေ၏ ။ ဆရာကြီးများ ကျန်းမာပုံ မရ ။ အိပ်ရင်းက ချောင်းတဟွပ်ဟွပ် ဆိုးနေ၏ ။ တစ်ခါ တစ်ရံတွင် ပေါင်ခြံတွင် ပေါက်နေသော ဝဲကို ကုတ်၍နေ ပေ၏ ။

ကျောင်း မှ အထွက် လမ်းချိုးတွင် လူ တစ်ရပ်ခန့် ကျောက်တိုင် တစ်ခု စိုက်ထား၏ ။ ငယ်စဉ်က ဖြစ်သော ဤ ကျောက်တိုင် ကို ကိုဘသိန်း ကောင်းစွာ အမှတ်ရ နေသေး သည်  ။ လှည်းများ လမ်းအတွင်းသို့ မဝင်နိုင်ရန်ဖြစ်၏ ။ ဤ ကျောက်တိုင် ပင်လျှင် မြေကြီး အတွင်း သို့ နစ်ဝင်သွား ၍ တို သယောင်ရှိနေ၏ ။

“ ဟဲ့ လုံမ နန်းမြိုင် ၊ နင့် အစ်ကို ဘသိန်း လာတယ် လေ ”

ရွာလူကြီး သည် ကွမ်းသွေး ကို ဗျစ်ခနဲ ထွေးရင်း လှမ်း၍ ပြောလိုက်၏ ။ တဲ ပေါ် မှ အသက် ၃၀ အရွယ် မိန်းကလေး တစ်ဦး အမောတကော ပြေး ထွက်လာ၏ ။ ဆန့် ကျင်ဘက် လေကြောင့် ထဘီ လန် ၍ ပေါင်တွင်းသား ဖွေးဖွေး ပေါ် သွား၏ ။ ထို့နောက် ကိုဘသိန်း ရှေ့တွင် တအံ့တဩ ရပ်နေ၏  ။ နှုတ် မှ ဝမ်းသာကြောင်း ၊ ဝမ်းနည်းကြောင်း တစ် ခွန်းတစ်ပါဒမျှလည်း မပြောနိုင်တော့ ၊ ဝမ်းမြောက် နေပြီကိုး ။

“ သား ဘယ်မှာလဲ မနန်းမြိုင် ”

အနေကွာ ရှည်ကြာလှပြီ ဖြစ်၍ ခေါ် နေကျ မိနန်းမြိုင် ကို မနန်းမြိုင် ဟု ကိုဘသိန်း နှုတ်မှ ပြင်၍ ခေါ်မိချေပြီ ။ ထို အခါမှ မနန်းမြိုင် သတိ ဝင်၍ လာပေတော့သည် ။

“ ရှိပါတယ် ကိုဘသိန်း ၊ နောက်ဖေး မှာ နွားစာ ကျွေး နေတယ် ၊ ကျုပ် သွားခေါ်ချေပါ့မယ် ”  

မိနန်းမြိုင် သည် ပြောရင်း က ငှက်ငယ်ပမာ ပြေး၍ ထွက်သွား၏ ။ ထို့နောက် အသက် ၁၁ နှစ် အရွယ် ကလေး တစ်ယောက် ကို လက်ဆွဲရင်း ပြေးထွက် လာပြန်သည် ။

“ ဝမ်းသာလိုက်တာ ကိုဘသိန်းကြီး ရယ် ၊ ဒီမှာ တော့ သားကြီး ”

ကိုဘသိန်း သည် သားကြီး အား ဆီး၍ ပွေ့လိုက်မိ၏ ။ အနှစ်နှစ် က မျှော်မှန်း တောင့်တအပ်သော သားငယ် ရွှေသွေး လူကလေး ကို ယခုမူ ကာယကံ မြောက် တွေ့ရ ချေပြီ ။ လောက တွင် ကိုဘသိန်း ထက် ဝမ်းမြောက်မှု ရှိ ပါသေး၏ လော ။ ဝမ်းမြောက် ကျေနပ်လိုက်သည်ဖြစ်ခြင်း ။

သားအဖ နှစ်ဦး ၏ အမူအရာ ကို ကြည့်ရင်း မိနန်းမြိုင် ပါးပေါ် တွင် မျက်ရည်ပေါက် တစ်လုံးချင်း ကျ၍ လာပေ သည် ။

“ နန်းမြိုင် လည်း ငါ့ အတွက် တော်တော် ဒုက္ခရောက် နေပြီနဲ့ တူတယ် ၊ အေးကွာ နန်းမြိုင် ရဲ့ ကျေးဇူး ကို ဘယ်လို ဆပ်ရမှန်း မသိပါဘူး ”

ကိုဘသိန်း က မချင့်မရဲကြီး နှင့် ဆို လိုက်လေ သည် ။

“ မလိုပါဘူး ကိုဘသိန်းရယ် ၊ ကျေးဇူးတင် ခံချင်လို့ နန်းမြိုင် လုပ် နေတာ မဟုတ်ပါဘူး ၊ နန်းမြိုင် ဟာ တကယ့် စေတနာနဲ့ ဆောင်ရွက်တဲ့ ကိစ္စပါ ၊ နန်းမြိုင် အနေနဲ့ ကိုဘသိန်း ရဲ့ ဒုက္ခ ဆိုရင် ဘယ်ခါမဆို မျှယူ ဝံ့ပါတယ် ”

မိနန်းမြိုင် သည် ပြောရင်း က မျက်ရည် လည်၍ လာ သည် ။ အင်္ကျီလက်မောင်း စ ဖြင့် မျက်ရည်စ ကို သုတ် နေပေ ၏ ။

ကိုဘသိန်း သည် မိနန်းမြိုင် အား ကရုဏာသက်စွာ နှင့် ငေးမော ကြည့်ရှုနေမိသည် ။ သူ ၏ ငေးမောမှုနောက် ဝယ် အတွေးစဉ်ကြီး သည် ကပ်လျက်သား ပါသွားခဲ့၏ ။ သူ့ ခမျာ လင်ယူသားမွေး မပြုလုပ်ရပါဘဲလျက် ကလေး တစ်ယောက် မိခင် ဖြစ်ခဲ့ရပေသည် ။ ကိုဘသိန်း အား မျက် မှောက်ဘဝ တွင် ပိုင်ဆိုင်ခွင့် မရရှာ သော်လည်း သူ့ ကိုယ်စား သူ ၏ ရင်သွေးငယ် ကို မူ ကပ္ပိယကိုဒုံးပေ ထံမှ လက်လွှဲ ယူခဲ့ ပြီး မိမိ သား အရင်း ပမာ ပြုစု ယုယခဲ့ပေသည်  ။ ဆွမ်းခံရင်း ငှက်သင့် သကဲ့သို့ အလိုလို နေရင်း မိထွေး ဘဝ သို့ မိနန်းမြိုင် ရောက်မှန်းမသိ ရောက် ခဲ့ရပေသည် ။ ဒုက္ခ ကို ဒုက္ခ ဟူ ၍ မိနန်းမြိုင် မမြင်လေတော့ ။ ချစ်ဦးသူ က ပေးဝေသော ဒုက္ခ မျိုးပေကိုး ။  

“ သားကြီး က သိပ်ထွား ၊ သိပ်လှနေပြီကိုး ကွ ၊ သား ကျောင်း မနေတော့ဘူးလား ”

ကိုဘသိန်းက သား ရှေ့တွင် ခါး ကို ကိုင်းရင်း မေး လိုက်၏  ။ စိမ်းနေသော အဖေ့ မျက်နှာ ကို သား ဖြစ်သူက တစ်ချက် မော်၍ ကြည့်၏ ။

“ နေတယ် ၊ လေးတန်း ရောက်တယ် ၊ ငါးတန်း ဆရာ မရှိလို့ မနှစ် က မှ ထွက် လိုက်ရတယ် ၊ ပညာတတ်ရော ဘာ လုပ်ရမှာလဲ အဖေရယ် ၊ ကျွန်တော် လယ်လုပ် စားမယ့် လူပဲ ”

သား ဖြစ်သူက မျက်နှာ တစ်ချက် မဲ့ရင်း ဖြေလိုက်၏ ။ 

“ ဒီလိုလည်း ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ ၊ ဪ .. ဒါထက် နေစမ်းပါဦး ကွ ၊ သား နာမည်က ဘယ်သူကွ ”

ယခုမှ ကိုဘသိန်း ရယ်လားမောလား ဖြစ်လာပေ တော့သည် ။ သား ဖြစ်သူမှာ အဖေ ၏ အမူအရာကြောင့် ရှက်စနိုး အသွင် ပေါ်သွားပေ၏ ။

“ သူ့ နာမည် ထင်ကြီး လေ ”

မိနန်းမြိုင် က မဆီမဆိုင် ကြား မှ ဝင် ဖြေလိုက်ပေ သည် ။ ထင်ကြီး မှာမူ ဣန္ဒြေ နှင့်ပင် အဖေ့ ကို အကဲခတ်၍ နေ၏ ။

“ သား .. ညနေ စောင်းရင် ဆရာတော် ဦးလာဘ ကျောင်း သွားကြရအောင် ၊ ဆရာတော် ရှိသေးတယ် မဟုတ် လား ၊ အဖေ့သား ကို ရှင် ပြု ချင်တယ်ကွာ ”

ကိုဘသိန်း က ထင်ကြီး ၏ ပခုံးကို ဖက်ရင်း သူ ၏ ဆန္ဒ ကို ဖွင့်အန်၍ ပြနေပေသည် ။

“ ဆရာတော် ဆုံးပြီ ၊ အခု ဆရာတော် အသစ် ဦးသာသန ပဲ ရှိတော့တယ် ”

မိနန်းမြိုင် က ဝင်၍ဖြေ၏ ။

“ ဟဲ့ မိနန်းမြိုင် ဆရာတော် ပျံလွန်တော်မူပြီလို့ပြော စမ်းပါ ၊ နင်တို့ မလဲ ကလေးစိတ် မကုန်သေးဘူး ကိုး ၊ ကိုင်း ပါကွာ ငါ့ သားကြီး ဆရာတော် ဦးသာသန ဆီ လိုက်ခဲ့မယ် မဟုတ်လား ၊ ဒါပဲပြော ” ထင်ကြီး ကလည်း ဦးခေါင်း ကို ညိတ် ရင်း ကတိပေး၏ ။ သား ၏ သဘောတူညီချက် ရသော အခါတွင် ကိုဘသိန်း သည် သား အား ပွေ့ချီရင်း တဲ ပေါ်သို့ တက်၍ သွားလေသည် ။

      •••   •••   •••   •••  

တပေါင်းလေရူး သည် တသုန်သုန် မြူး၍ နေပေသည် ။ ပင်ယံထက် မှ ဥဩပျိုသည် လွမ်းချင့်စဖွယ် တေး သီချင်းကို သီ၍ နေပေ၏ ။ ရွာထိပ်ရှိ ဆရာတော် ဦးသာသန ၏ ကျောင်းအိုကြီး တွင် ယနေ့ လူစည်ကားလှစွာ၏ ။ ကျောင်းကြီး သည် တစ်ခါက ထည်ဝါခဲ့ဟန် ရှိသော်လည်း ယခုမူ လက်ရမ်း ပြို နေ၏ ။ ပွေးလှကျေးရွာ မှ အပျော်တမ်း မင်္ဂလာဗျောညွန့်အဖွဲ့ ကလည်း အသင့်ပင် ရောက်နှင့်နေ ကြပေပြီ ။  

ရဲဘက်ကြီး ကိုဘသိန်း အလှူ တွင် မိနန်းမြိုင် သည် အထင်ပေါ်ဆုံး ဖြစ်ခဲ့၏ ။ မိန်းကလေး ၏ မျက်လုံးသည် ငယ် ရည်ငယ်သွေးများ ပေါ်၍ သမင်မကလေး ၏ မျက်လုံး ကဲ့သို့ တောက်ပ နေသည် ။ ဆရာတော် ဦးသာသန ကြွ ၍ လာ၏ ။ ဆရာတော် ၏ နောက်တွင် ကပ္ပိယ ကိုဒုံးပေကြီး တစ်ယောက် ပြုံးပြုံးကြီး ဖြင့် ကပ်၍ ပါလာ၏ ။ ကိုဒုံးပေ ၏ ပါးစပ် တွင် အလှူ မှ တည်ခင်းသော ဆေးပြင်းလိပ်ကြီး ကို ခဲ ထား၍ ခံ့ညားလှ ၏ ။ အရေး ထဲ တွင် သူ ၏ လက်တစ်ဖက်က ကိုယ် ပေါ်တွင် ရှိသော ပွေးကွက်ကြီး ကို ကုပ် နေပေသည် ။ ကိုဘသိန်း တို့ လူစု က ဆရာတော် ဦးသာသန ကို ဝတ်ဖြည့်ကြ၏ ။

“ ကိုင်း ... မောင်ဘသိန်း နဲ့ မောင်ဒုံးပေ ဆံချဖို့ စီစဉ် ပေတော့ ”

ဆရာတော် မိန့်ကြားသည် နှင့် ကိုဒုံးပေ ခါးကြား မှ သင်တုန်းဓား ကို ထုတ်လိုက်ပြီး ပေါင် ပေါ်ရှိ လုံချည်စ ဖြင့် နှစ်ချက်သုံးချက် ခတ် လိုက်၏ ။ ထို့နောက် မိတ်ဆွေ ဘသိန်း ဆီသို့ မျက်စတစ်ချက် ပစ်၍ ပြလိုက်၏ ။ ကိုဘသိန်းကြီး က မောင်ရင်လောင်း ထင်ကြီး ကို ဆွဲရင်း ခေါ်လာပြီး ကိုဒုံးပေ ရှေ့တွင် ထိုင် ခိုင်းလိုက်သည် ။ ထင်ကြီး ၏ အမူအရာ မှာ ရှက်စနိုး အသွင် ပေါ်နေ၏ ။ ကတုံး ရိတ်ရမှာ ရှက် နေမှန်း ချက်ချင်း သိသဖြင့် ကိုဘသိန်း ပြုံးလိုက်၏  ။ သူ၏ အပြုံး မှာ ဘာ ရှက်စရာ ရှိသလဲ ဟူသော အားပေး အပြုံးဖြစ်သည် ။

ပြုံး ရင်း က သား ဖြစ်သူ၏ ဆံစများ ကို ခံရန် ပိတ်ဖြူစ ကို ကိုင်လိုက်ပေသည် ။ ပိတ်ဖြူစ ဟူသည် ထောင့် လေးထောင့် ရှိမြဲ ဖြစ်လေရာ ကိုဘသိန်း က နှစ်စ ကိုင်လိုက်သည် နှင့် ကျန်နှစ်စ က လွတ်၍ ဟာ နေသည် ။ ကိုဘသိန်း မျက်နှာ တစ်ချက် ပျက်သွားသည်ကို မိနန်းမြိုင် သတိ ထားလိုက်ပေ သည် ။ လွတ်နေ သော ပိတ်စ နှစ်ဖက် သည် ထင်ကြီး ၏ မိခင် မသိန်းမြ ကိုင် ရမည့် နေရာ ဖြစ်ပေသည် ။ မိနန်းမြိုင် သည် ဘေးမှ ရပ်ရင်း မျက်တောင်ကော့ကြီး အား ပုတ်ခတ် ပုတ်ခတ် လုပ်၍ နေ၏ ။ မိန်းကလေး သည် ခြေထောက်တစ် ဖက်တည်း ကို အားပြု၍ ရပ်ထားရသဖြင့် တင်သားလုံး သည် အထင်းသား ပေါ်လွင်နေ၏ ။ လွတ်နေသော ပိတ်စနှစ်ဖက် ကို ဝင်၍ မိနန်းမြိုင် ကိုင် ပေးလိုက်ချင်သည် ။ သို့ သော် သူ သည် မောင်ထင်ကြီး ၏ မွေးမေ မဟုတ်သော ကြောင့် လူပုံလယ် တွင် မကိုင်ဝံ့ဘဲ ကိုယ်ရှိန် သတ်၍ နေရ လေသည် ။

“ ဟဲ့ နန်းမြိုင် ဘာ ငေး နေတာလဲ ၊ ဝင်ဝက်ပြီး ကိုင် စမ်းပါဦး ”

ကိုဘသိန်း ၏ အသံ ကို မိနန်းမြိုင် ကြားရသော အခါ ၌ ဟုတ်မှ ဟုတ်ပါလောဟု သံသယ စိတ် ဝင်ခဲ့သေးသည် ။ သို့သော်လည်း ကာယကံရှင် ကိုဘသိန်း ကိုယ်တိုင်က ခေါင်းညိတ် ၍ ခေါ် နေပြန်သဖြင့် ရေသာခို ၍ မနေသင့်သည့် အလျောက် ပဝါဖြူစ ကို ကိုင် လိုက်ရပေသည်  ။ ထိုအခါ မိနန်းမြိုင် တွင် တစ်သက် နှင့် တစ်ကိုယ် မကြုံစဖူး ထူးကဲ သော အတွေ့ တစ်မျိုး ကို ရင်ဝယ်လှပ်လှပ် ခံစားမိပြန်၏ ။

ကပ္ပိယ ကိုဒုံးပေ ကလည်း လက်သံ ပြောင်လှချေ သည် ။ ရေ ဆွတ် ထားသော မောင်ရင်လောင်း ထင်ကြီး ၏ ဆံပင်များ ကို ဖွါခနဲ ၊ ဖွါခနဲ ခြစ်၍ ဆွဲလိုက်ပေသည် ။ အချိန် တိုကလေး အတွင်း မောင်ထင်ကြီး သည် ကတုံးပြောင် ဖြစ် ၍ သွားရလေပြီ ။

ဆံချ ပြီးသော အခါ ကျောင်းပေါ် သို့ အတက် မိနန်းမြိုင် က လင်ပန်း တစ်ခု နှင့် ဆီးကြိုနှင့်၏ ။ လင်ပန်းပေါ် တွင် နှမ်းဆီပန်းကန် နှင့် နနွင်းမှုန့်ပန်းကန် နှစ်ချပ် တင်ထား၏ ။ ကိုဘသိန်း က ဆီ နှင့် နနွင်းမှုန့် ကို သူ ၏ လက် ဖြင့်ယူရင်း သားဖြစ်သူ မောင်ရင်လောင်း ၏ ဦးခေါင်း တွင် ပွတ်၍ ပေး လိုက်သည် ။ ခေါင်းတုံး မှ နနွင်းရောင် သည် အနီး ရှိ ကိုဘသိန်း နှင့် မနန်းမြိုင် တို့ ၏ ပြုံးနေသော မျက်နှာအစုံ တို့ ပေါ် တွင် ရွှေရောင်ကဲ့သို့ ထင်ဟပ်၍ လာသည် ။ မိနန်းမြိုင် သည် ကိုဘသိန်း ၏ မျက်နှာကိုကြည့်၏ ။ မိန်းကလေး ယနေ့ ဘယ်လိုပျော်မှန်းမသိ ။ အကယ်၍ ကိုဘသိန်းနှင့် အိမ်ထောင်ရက်သား ကျ၍ ယခုကဲ့သို့ အတူတကွ ဘုရားသွား ကျောင်းတက် နေရလျှင် မည်ရွေ့မည်မျှ ပျော်စရာ ကောင်းမည်ကို စိတ်ကူး ယဉ်နေမိသဖြင့် မောင်ထင်ကြီး သင်္ကန်း ဝတ်ပြီးသည် ကိုပင် သတိ မမူနိုင်တော့ပေ ။ ရှင် ဖြစ်ပြီး၍ ဆရာတော် ဦးသာသန က ဆက်လက်၍ အလှူဒါယကာ ရဲဘက်ကိုဘသိန်း အတွက် ရေစက်တရားတော် ကို ရွတ်ဆို ၍ ပေးနေပေပြီ ။

“ ဣမံပုညဘာဂံ ၊ ကို ။ ဉာတိမိတ္တ ဓမ္မဿဝနပရိသရော ၊ ဆွေမျိုးညာတိ ၊ မိတ်သင်္ဂဟ ၊ တရားနာ ပရိသတ် တို့ ကို အာဒိကတွာ ၊ အစထား၍ အကျွန်ုပ်အလှူဒါယကာ မောင်ဘသိန်း ၏ ။ ကတပုညံ ၊ ယခုယနေ့  ၊ ပြုစုစွန့်ကြဲရ သော ကုသိုလ် ကို ။ သဗ္ဗေသတ္တာ ၊ လူရောနတ်ပါ ၊ ပါယ် လေးရွာနေ သတ္တဝါတို့ သည် ။ အနုမောဒန္တ ၊ ဝမ်းမြောက်နုမော် ၊ သာဓုခေါ်နိုင်ကြပါစေသော် ...  ။ ကိုင်း ... မောင်ဘသိန်း အမျှ ဝေပေတော့ ”

ဆရာတော် ဦးသာသန ၏ ရေစက်ချ တရား ပြီးဆုံးခဲ့ လေပြီ ။ ကိုဘသိန်း ရေစက်ချ ရန်သာ ကျန်ရှိတော့၏ ။ ဆရာတော် က သတိ ပေးမှ ကြေးဖလား တွင် ကျန်ရှိသော ရေ တစ်ဝက် ကို ရေခံပန်းကန်ပြား အတွင်းသို့ သွန် ချလိုက်၏ ။

“ အမိုက်မကြီး မိသိန်းမြ ရေ .. ရောက်ရာ အရပ် က အမျှ ယူပေတော့ကွယ်... ”

ပြောရင်းက ကိုဘသိန်း ဆို့နင့်၍ လာ၏  ။ နောက် ဆုံး အပိုဒ် တွင် ကိုဘသိန်း အသံများ အလိုလို တိမ်၍သွား ၏ ။ ဖခင် ၏ အဖြစ်အပျက် ကို ကိုရင်ထင်ကြီး က သွားတက်ကလေး ပေါ်အောင် ပြုံး၍ ကြည့်နေပေသည် ။ သူ ၏ အမူအ ရာတွင် လှောင်ပြောင်သည့် သဘော ပါ၍ နေ၏ ။ သို့သော် ချက်ခင်းပင် ညှိုးကျသွားသည် ကို ဆက်လက်တွေ့ရှိရပေ သည် ။ ပွေးလှကျေးရွာ ၏ မင်္ဂလာဗျောညွန့်ဆရာ တို့ က အကွက် ဆိုက်၍ တီးကြမှုတ်ကြတော့သည် ။ အလှူအတန်းနှင့် မတွေ့ ရသည်ဖြစ်၍ ဗျောဆရာတို့ အငြိုးနှင့် တအားပင် တီးမှုတ်ကြ၏ ။ တတ်သည့် ပညာ မနေသာဆို သည့်အတိုင်း ဝိုင်းဖြစ်အောင် မနည်း  စုစည်းလာခဲ့ကြဟန် တူသည် ။ ကြေးနောင်ဆရာ သူပုန် သတ် သွားသဖြင့် သူ ၏ နေရာတွင် ဆရာသစ် တစ်ယောက် တက် ၍ လာသည် ။ ထို သူမှာ သင်လက် ဖြစ်၍ တစ်ချက် တစ်ချက်တွင် ကြောင်လုံး များကို ချော်၍ ချော်၍ ရိုက် နေပေသည် ။ မျက်မမြင် ကိုချက်ကြီး က လည်း သူ တတ်နိုင်သည့် အဆိုဖြင့် ကိုဘသိန်း အ တွက် စေတနာ့ဝန်ထမ်း ဆို ပေး၏ ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့ ၏ စေတနာ ကို ကိုဘသိန်း တစ်သက်တွင် မမေ့နိုင်တော့ ။ သူ တို့ ခမျာ ရှိသည့်ပစ္စည်း နှင့်ပင် ဗျော သရုပ်ကို ဖော်ကြရှာ သည် ။ ထို စေတနာကြောင့် ပေလား မသိရ ထို ဆရာတို့ ထုတ်လုပ်လိုက်သော မင်္ဂလာဗျောညွန့် တည်း ဟူသော အနုဘာဝ သည် လွမ်းသရုပ် ကို ပေါ်စေတော့သည် ။

မြို့လယ်ကမဏ္ဍပ် 

အရပ်က ကုသိုလ်

ကျောင်းကြီးရယ်အို 

လက်ရမ်းငယ်ပြို ၊ 

ကိုလူပျိုငယ်ကတည်းက

ကျောင်း ငေါင်း ... ငေါင်း ... ငေါင်း 

ဆိုလို့ ( ရွဲ ) ... တော် ။ 

အရှေ့ကို လျှောက်ပါလို့ 

အနောက်ကိုတဲ့ မျှော်လိုက်ရင် 

ရွှေတံခွန် ကုက္ကားနဲ့ 

ဘုရားကလေး - ဘုရားလေး - 

ဘုရားလေးကိုမြင် ... ။

စာပုလွေ မောင်မှာပိုက်ပါလို့ 

စာပုလွေ မောင်မှာပိုက်ပါလို့

ကျောင်းတော်ကိုတဲ့ လိုက်မယ်ပြင် 

( ဘယ်စာ မောင်သင်ပါ့မတုံး ) ၃ 

မေလေးကို သံချိုနှောလို့ 

ပြောလေးလေ ၊ ပြောလေးလေး 

ပြောခဲ့ပါ အုံး အုံး ။

      •••   •••   •••   •••  

“ ကိုရင် ... တပည့်တော် ပြန် ရတော့မယ် ၊ ပျော် သလောက် ရှင် ဘဝ မှာနေပေါ့ ကိုရင်ရယ် ”  

ကိုဘသိန်း သည် ဆရာတော် အား ဝတ်ဖြည့်ပြီး နောက် သား ဖြစ်သူ ကိုရင်ဇ၀န ထံ ဝင်၍ နှုတ်ဆက်လေ သည် ။  

“ ဒကာကြီး .. ရေစက်ချတဲ့ နေ့က ဘာဖြစ်လို့ ငိုရတာ လဲ ဟင် ”

ကိုရင်ဇဝန က ဖခင်ဖြစ်သူ အား ခရီးရောက် မဆိုက် ကလိ လိုက်ပေသည် ။

“ ဘာဖြစ်လို့ မေးရတာလဲ ကိုရင် ”

“ သိချင်လို့ပေါ့ အဖေ ရ ၊ မဟုတ်ပါဘူး ဒကာကြီး ရ ၊ အမေ့ ကို များ လွမ်း သလားလို့ပါ ”

သားဖြစ်သူ ကိုရင်ဇဝန ၏ မေးခွန်းကို ကြားရသော အခါ၌ ကိုဘသိန်း ငိုင်ဆင်းသွား၏ ။ ထို့နောက် ကိုရင့် မျက်နှာ ကို တစ်ချက် စိုက်ကြည့်လိုက်၏ ။ ကိုရင့် မျက်နှာ သည် ကွယ်လွန်သူ ဇနီးသည် မသိန်းမြ ၏ မျက်နှာ နှင့် တစ်ထေရာ တည်း တူ လှတော့သည် ။

“ လွမ်းသပေါ့ ကိုရင် ရာ ၊ လွမ်းသမှ သိပ်လွမ်းပဲ ”

ရှေ့ဆက် မဖြေနိုင်တော့ ။ သူ ၏ ရင်တွင် ဆို့နင့်၍ လာသည်  ။ မိမိ ချစ်သော မိသိန်းမြ ၏ သား ကိုရင်ဇဝန  ၊ သူ့ အမေများ ရှိရင် ဘယ်လောက်များ ချစ် လိုက်လေမလဲ ။ ကိုဘသိန်း တစ်ကိုယ် တည်း တောင်တောင်အီအီ စဉ်းစား နေမိသည် ။

“ အင်း .. ကိုရင် အခုတော့ ငယ်သေးတော့ ဘာမျှ သိရှာမှာ မဟုတ်သေးဘူး ၊ ကိုရင် ကြီးလာလို့ ကိုရင့် သား ကို ကိုရင် ရှင်ပြုတဲ့ အခါမှာ ကိုရင် ဒါတွေကို သိလာပါလိမ့် မယ် ၊ လူသတ်သမား ဟာ လူသတ်သမား ပဲ ၊ လွမ်းတာဟာ လွမ်းတာပဲ ကိုရင် ”

ကိုဘသိန်း ၏ ရဲဘက်ဝတ်စုံအင်္ကျီ အပြာအတွင်း မှ လက်ကိုင်ပဝါ အဖြူ ကို ထုတ်လိုက်သည် ။ သားဖြစ်သူ ၏ ဓာတ်ပုံတစ်ပုံ သည် လက်ကိုင်ပဝါ အခေါက် ကြား မှ ထွက် ကျသွား၏  ။ ဓာတ်ပုံ ကို ပြန်ကောက်လိုက်ရင်း ကိုရင်ဇ၀န ၏ မျက်လုံးအိမ်မှ မျက်ရည်စများ ကို ညင်သာစွာ တို့ပေး လိုက်၏ ။ ထို့နောက် သူ ၏ မျက်လုံးအိမ် မှ မျက်ရည်စ ကို လည်း သိမ်းဆည်း လိုက်ပေသည် ။

“ အချိန် မရှိတော့ဘူး ၊ တပည့်တော် မနက်ဖြန် ညနေ စခန်း ကို အရောက် သွားမှ ဖြစ်မယ် ”  

“ မပြန်ပါနဲ့လား ၊ မပြန်လို့ကော ဘာဖြစ်နိုင်သလဲ ” 

“ ပြန်မှ ဖြစ်မှာပါ ကိုရင် ၊ ဒကာကြီး မကြာမီ ပြန် လာမှာပါ ”

ကိုဘသိန်း သည် ဂျပန်ဖိနပ် ကို ချွတ်ရင်း သားဖြစ်သူ ကိုရင်အား ဝတ်ဖြည့်လိုက်၏ ။ မိနန်းမြိုင် သည် သားအဖ နှစ်ဦး ၏ အဖြစ်အပျက် ကို နောက်ဘက် မှ ကြည့်ရင်း ရှိုက် ကြီးတငင် ငိုကြွေး နေပေသည် ။

“ ကိုင်း  ... အားလုံး သွားမယ် ၊ မိနန်းမြိုင် သား ကို ဂရုစိုက်ပါနော် ၊ နင့် ကျေးဇူး ငါ တစ်သက် မမေ့ပါဘူး ဟယ် ”

ကိုဘသိန်း သည် ဤသို့ နှုတ်ဆက်ရင်း သူတို့ အားလုံး ကို ကျောခိုင်း လိုက်ရပေသည် ။ သူ၏ ခြေထောက်အစုံ သည် မာကျောနေသော ကန်သင်းရိုး ကို နင်း နေ၍ နင်း ရမှန်း မသိနိုင်တော့ ။

ပင်ယံထက် မှ ဥဩပျို သည် နွေဦး ကို သူ ၏ လွမ်းချင့် စဖွယ် တေးသံ ဖြင့် ကြိုလင့် နေပေပြီ ။ တောင်လေရူး ကြောင့် သစ်ရွက်ခြောက်ကလေးများ သည် တရွရွ လှုပ်ရှားရင်း လယ်ကွင်းပြင် ဆီ သို့ တဖြည်းဖြည်း ရွေ့လျား ပြေးသွားကြ ပေသည် ။

“ မေး မှ မေးရက်ပလေ ကိုရင် ရယ် ၊ လူသတ်သမား ဆို တဲ့ တပည့်တော် လို လူမျိုးတွေမှာ မေတ္တာတရား ဆိုတာ ရှိ ပြီလား ၊ ရှိသမှ သိပ် ရှိတာပဲ ကိုရင် ၊ အင်း .. ဒါပေမဲ့ ကိုရင် လက်ခံလာအောင် တပည့်တော် မလျှောက်တတ်ပါဘူး ၊ ဒါတွေကို တပည့်တော် ရွာ ကို အပြီးအပိုင်ပြန်လာတဲ့ တစ်နေ့ ကျတော့ ကိုရင့် ကို ဆက်လက် ရှင်းပြပါ့မယ် ”

ကိုရင်ဇဝန ၏ နားဝယ် ရဲဘက်ကြီးဦးဘသိန်း မနေ့ က ပြောကြားခဲ့သော စကားသံများ ကို ပြန်လည် ကြားယောင်နေမိသည် ။ ဤ စကားရပ်များကြောင့် မိမိ တစ်ခါက အထင် လွဲမှားခြင်း ခံရသော ဖခင် ကို ကိုရင်ဇဝန အလိုလို နေရင်း ကရုဏာ သက်၍ နေမိပြန်၏ ။

“ တပည့်တော် မကြာခင် ရွာ ကို ပြန်လာရတော့မယ် ။ အဲဒီအခါ ကျရင် ကိုရင့် အမေ မသိန်း အတွက် အရိုးဂူ လှလှလေး တစ်လုံး ကို တပည့်တော် ဆောက်ပေးပါ့မယ် ။ ကိုရင် ကျေနပ်တယ် မဟုတ်လား ”

ကိုရင် သည် မိခင် ဒေါ်သိန်းမြ သေဆုံးရသည် မှာ ဖခင် ကြောင့် ဟူ၍ တစ်ဖက်သတ် အပြစ် တင်ခဲ့ပေသည် ။ ဟုတ်လည်း ဟုတ်ပေသည် ။ မိမိ လူမှန်း သိ ကတည်းက မိခင် ၏ ရင်ခွင်ဝယ် နေခဲ့ရသည် ဟု မရှိစဖူး ။ မိခင် ၏ ကြင်နာယုယမှု စစ်စစ် ကို မကြုံခဲ့ရစဖူး ၊ ထို့ကြောင့် မိခင် ၏ ယုယမှု ကို တောင့်တသော အခါတိုင်း ဖခင် ဖြစ်သူအား ဒေါသ ဖြစ်ခဲ့ရသည် ။ ယခုမူ ဖခင် သည် မိခင် ၏ ကိုယ်စား မိခင် ၏ အရိုးဂူလေး ကို တည်ဆောက်ပေးမည်ဟု ဆိုလိုက် သော အခါတွင် ကိုရင်ဇ၀န ဝမ်းမြောက်ရ ပြန်ပေသည် ။ သူ ၏ ဝမ်းမြောက်ခြင်း သည် ဤကမ္ဘာဝယ် အတု မရှိဟု ကိုရင် ထင်မိခဲ့သည် ။ အဘယ်သူ သည် မိမိ ၏ မိခင်ရင်း ကိုယ်စား အရိုးလှလှလေး ကို မတွေ့ချင်ဘဲ ရှိနိုင်ပါ့ အံ့နည်း ။ ဤအခါ၌ ကိုရင် သည် ဖခင်ဦးဘသိန်း အပေါ် ကရုဏာ သက်ခြင်း အမှ ဖြစ်ခဲ့ရပြန်သည် ။

“ ရွာ ပြန်ရောက် ရင်တော့ သားအဖတွေ ပျော်ပျော်နေ ကြရအောင် ၊ အဖေ နဲ့ သား လက်တွဲပြီး လယ်လုပ်ငန်း ဝင် ကြရအောင် နော် ၊ တပည့်တော် ဟာ လယ်သမား စစ်စစ်ပါ ၊ လယ် လုပ် က လွဲရင် ဘာကမှ မလုပ်တတ်ပါဘူး ”

ဤသည် မှာ အဖေ ၏ နောက်ဆုံး စကားသံ ဖြစ်၏ ။ သစ်ရွက်ခြောက်များ ၏ ရှပ်တိုက်ပြေးလွှားသံများနှင့် အတူ ဝင်လာပေ၏ ။ ရှေ့တွင် မျက်စိ တဆုံး မြင်နေရသော လယ် ကွင်းပင်လယ်ပြင်ကြီး ကို ကိုရင် မျှော် ကြည့်မိပြန်၏ ။

“ ကိုရင်ဇဝန ဘာ ငေး နေတာလဲ ကျောင်း ကို ပြန်ကြ စို့ ၊ မိနန်းမြိုင် လည်း ရွာထဲ ပြန်တော့လေ ”

ဆရာတော် ဦးသာသန က သစ်ရွက်ခြောက်များ ကို ခြေဖြင့် နင်းရင်း အနီးသို့ ရောက်၍ လာပေ၏ ။ မိနန်းမြိုင် သည် ဘုန်းတော်ကြီး ကို ဝတ်ဖြည့်ပြီး ရွာသို့ ပြန်သွား၏  ။

ပင်ယံထက်မှ ကြားနေရသော ဥဩသံ သည် အလွမ်း ဘက် သို့ လု နေငြားလည်း ကိုရင် ၏ စိတ်ဝယ် လွမ်းသဘာဝ မျိုး ဖြစ်ပေါ်ခြင်း မရှိတော့ပေ ။ ဆရာတော် ဘေး မှ ကိုရင်ထင်ကြီး သည် ခပ်ပြုံးပြုံး ပါ၍ သွား၏ ။ ကိုရင် ၏ မျက်လုံး အစုံတွင် ဖခင် ၏ ရုပ်ပုံလွှာ ၊ မိခင် ၏ အရိုးဂူဖြူဖြူနှင့် ရွှေဝါရောင် သန်းနေသော လယ်ယာမြေများ ကို မြင်ယောင်၍ နေ ပေသည် ။ ရှေ့သို့ လှမ်းလိုက်သည့် ခြေလှမ်းတိုင်း ၏ အောက် ဝယ် ရော်ရွက်ဝါ တို့ ပြားပြားဝပ် ၍ ရှိနှင့်ကြ၏ ။ ရော်ရွက်ဝါ များ သည် သာသနာ့ဝန်ထမ်း ရှင်ရဟန်း တို့ ကို ပူဇော်သည် သို့ တည်ရှိကြကုန်၏ ။

( ဒေါင်းနွယ်ဆွေကြီး ) သို့

◾စံထွန်းအောင်

📖 ရှုမဝမဂ္ဂဇင်း

      ၁၉၆၆ ခုနှစ် ၊ ဇွန်လ