မျက်နှာ ကို စင်သော ရေစက် ကြောင့် လန့် နိုး လာရ၏ ။ လူ က မထနိုင်သေး ။
“ တောက် ... ရန်ကုန် က လက်ဝှေ့ကျော် တဲ့ ကွာ မျက်နှာကြီး က ထိုး မလွဲကြီး ”
“ အေးလေ ... ဒီလို မျက်ပေတုံး နဲ့ ထိုးမလွဲ မျက်နှာမျိုး ၊ ကျွဲမောင်း မပြောနဲ့ ငါ တောင် ချ ထည့်ချင်တာ ”
“ ဟေ့ကောင် ခုနက ကျွဲမောင်း သူ့ မျက်နှာကြီး ချ ထည့် လိုက်တာ ငါ့ မယ် ဆိုင်းဝိုင်း က ပတ်ချမ်းချမ်း ( ရကွင်း ( ခ ) လင်းကွင်း ) ကြီး ဆိုင်းဆရာ ယောင် တီးလိုက်တယ် မှတ်တာ ၊ တောက် အားရလိုက်တာ ကွာ နှစ်ချက် သုံးချက် ဆင့် မြည် မှ ဒီကောင့် မျက်ခွက်ကြီး က မှန်း သိတာ ”
မျက်နှာ လာ စင်သော ရေစက် နှင့် အသံများ ကြောင့် ယောင်ပြီး လန့် နိုး လာသည် ။
“ ကျွန် ... ကျွန်တော် ဘယ် ရောက် နေပြီလဲ ဟင် ”
ကျွန်တော် ၏ အမေး ကြောင့် ခုနက ကျွန်တော့် စကား ပြော နေသူများ က ...
“ ဟော ... ဟော သတိရ လာပြီ ၊ သတိရ လာပြီ ၊ ဟေ့ ဟေ့ ပခုံး နှိပ်ပါဟ ”
“ အား ... ကျွတ် ... ကျွတ် ကျွန် ... ကျွန်တော် ဘယ် ရောက်နေတာလဲ ဟင် ”
“ ဘယ်မှ မရောက်ဘူး ၊ ဘယ်မှ မရောက်ဘူး ၊ စင်ပေါ် မှာ ပဲ ရှိသေးတယ် ”
အနီးနား ဝေ့ ကြည့်လိုက်တော့ ဟုတ်သည် ။ စင် ပေါ် မှာ ပင် ။
“ ဟင် ... ခုန .. ခုန ကျွန်တော် ရှုံးပြီ မဟုတ်လား ”
“ ဘာ ... ဘယ်ကလာ ရှုံးရမှာလဲ ။ ခင်ဗျား မျက်နှာကြီး တခွမ်းခွမ်း နဲ့ အထိုး ခံရပြီး မေ့လဲ သွားလို့ ခြောက်မိနစ် အနား တောင်း သေးတာ ခင်ဗျား သတိရ လာရင် ပြန်ထိုးရမှာ ”
“ ဂျာ ”
လူ က မျက်လုံး ပင် ပြန် လည် သွား၏ ။ ကြောက်စိတ် ကား ဘယ်ကနေ ဘယ်လို ပေါ် ပြီး ငယ်ထိပ် ဆောင့် တက် လာသည် မသိ ။ ရေ ထိပြီး ဝပ် နေသော ဆံပင်များ ပင် အချောင်းလိုက် ပြန် တောင့် တက်လာ၏ ။
“ ကဲ ... ကဲ သတိရ လာပြီ ဆို ၊ ပြန် အထိုး ခံမယ် ၊ အဲလေ မျက်နှာကြီး နဲ့ ပြန် ထိုးမယ် ၊ ကဲ ဝိုင်း လယ် မှာ တည် ”
ဆိုကာ မတ်တတ် ဆွဲ ထူပြီး ဝိုင်းလယ် ကို တွန်း လွှတ် လိုက်ပြန် သည် ။
“ ဟင် ”
ကုပ်ချိကုပ်ချိ နှင့် ဝိုင်းလယ် မှာ ပြန် ရပ်နေတာ တွေ့ တော့ ကျွဲမောင်း အံ့အားသင့် သွားသည် ။ ပရိသတ် ၏ လက်ခုပ်သံများ လည်း စီညံ သွားသည် ။
“ ဒါမှ မြို့ကြီးသား ကွ ”
“ တောက် ... အသည်း က တော့ ဘယ်လို နေတယ် မသိဘူး ၊ မျက်ခွက် က တော့ အလွန် မာတဲ့ကောင် ပဲ ၊ ကြည့်စမ်း အခွက်ကြီး တစ်ခု လုံး ပိန်ချိုင့် နေတော့မယ် ၊ ကုန်း ထ လာ တုန်း ”
ဟူသော ဩဘာသံများ လည်း ပေါ်ထွက် လာ၏ ။ လူများ ၏ အာရုံ မှာ စင်ပေါ် ပြန် ရောက် ကုန်သည် ။ ကျွဲမောင်း ပင် ကျွန်တော့် ကို လက်ဆွဲ နှုတ်ဆက်ပြီး ..
“ ကျုပ် တွေ့ဖူးသမျှ လက်ဝှေ့သမား တွေ ထဲ မှာ တော့ ခင်ဗျား ခံနိုင်ရည် အရှိဆုံးပဲ ဗျာ ၊ ဒီလောက်တောင် မျက်ခွက်ကြီး ကို တခွမ်းခွမ်း ထိုးခွဲ တာ တောင် ပြန် ထ လာနိုင်သေးတယ်လို့ ”
ကျွန်တော် လည်း သူ့ မျက်နှာ ကို မချင့်မရဲ ကြည့်ပြီး ...
“ အခုလို ချီးကျူး တဲ့ အတွက် ကျေးဇူးဥပကာယ အထူး တင်ရှိ ပါတယ် ၊ ဒါပေမယ့် ထိုးမယ် ဆို မျက်နှာ ကို သာ ဆက် ထိုးပါဗျာ ”
“ ဘာလို့လဲ ”
ကျွဲမောင်း က မျက်မှောင် ကျုံ့ ရင်း မေးသည် ။ ဒါကို ကျွန်တော် က ငိုချင်ရုပ် ကို ဟန် လုပ်၍ ...
“ လက် မှာ က အနာတွေ ပြည့် နေလို့ပါ ဗျာ ၊ အဟင့် ဒါကြောင့် ဒဏ်ရာ သိပ် မများသေး တဲ့ မျက်ခွက် ကို သာ တွယ်ပါ ”
ကျွန်တော့် စကား ကို ကျွဲမောင်း က သက်ပြင်း ကို ချ လက်သီး ကို ပြင်ပြီး ...
“ စိတ်ချပါ ဗျာ ၊ ခင်ဗျား မျက်နှာကြီး စုတ်ပြတ်သတ် သွားရုံ မ က လူ မြင်ရင် ဒဿဂီရိ ထင်ရ လောက်အောင် သမ ပေးမယ် လို့ ရဲရဲ ကြီး အာမခံပါတယ် ”
သူ့ စကား ကြားတော့ ဝမ်းသာရ မှာလား ၊ ငိုပဲ ငိုပြ ရမှာလား မသိနိုင်တော့ ။ နာနေသော လက်ကလေး နောက် ပစ်ပြီး မျက်နှာလေး သာ ပင့် ထား ပေးလိုက်ရသည် ။
“ ဒါမှ မြန်မာ့ သတ္တိ ၊ ခံရတာ တောင် မျက်နှာ က ချီထားတုန်း ၊ တွေ့လား ဒီ တစ်ခါ ဘယ်လို အတွယ် ခံဦးမယ် ဆိုတာ ကြည့်ကြသေး တာပေါ့ ”
ဪ ... ကိုယ့် မှာ ဒါလေး ရှိလို့ ဒါလေး ပင့် ထားတာ အောက် က လော်စပီကာ နှင့် မြှောက် ပေးတုန်း ။ အေပေးတွေ သူ တို့ မခံရ တိုင်း ဟိုင်းယား ဟိုင်းယား နှင့် မြှောက်ပေး တတ်ကြသည် ။
“ လာပါ သူငယ်ချင်း ... ဝိုင်းလယ် မှာ တည်မယ် ၊ ဟိုင်းယား အသံကောင်း လို့ ပွဲတောင်းတဲ့ မောင် ပါ နော် ၊ ဟိုင်းယား ဟိုင်းယား ”
ဝိုင်းလယ် မှာ တကယ် တည်သည် ။ သို့သော် ကြွေးရှင် နှင့် ကြွေးပူသည် လို မျက်နှာ အကြီး အငယ် က ကွာလှ၏ ။
“ အဆင်သင့် ဖြစ်ရင် ”
“ ခွမ်း ”
“ ကိန် ”
“ ခွမ်း ... ခွမ်း ”
“ အိုင် ... အိုင် ”
“ ဖုန်း ”
“ အာဝု ”
“ ဒုန်း ”
“ ကိန် ”
ကြမ်းပြင် ပေါ် မှောက်လျက် လဲ လား ၊ ပက်လက် လဲ သလား တော့ မသိ ။ ခေါင်း နှင့် ကျသွားမှန်း တော့ သိသည် ။ ပြီးနောက် ယောင်ယောင်ကန်းကန်း နှင့် စင်ပေါ် လေးဘက် ထောက် သွား နေမိသည် ။ မျက်လုံး က တော့ ဘာကို မှ မမြင်တော့ ။
“ တစ် ... နှစ် ... သုံး ... လေး ... ငါး ... ခြောက် ”
အမှတ်စဉ် ရေတွက် နေသံသာ ကြားသည် ။ ဘာမှ မမြင်တော့ ။ လူ က စင်ပေါ် လေးဖက်ကြီး လည် နေတုန်း ။
“ ဂိန် ”
စင်ပေါ် မှ စင်အောက် သို့ ခွေးကျ ထပ် ကျသည် ။ ကျ တာ မှ ခွေးကျ စစ်စစ် ။ ဘယ်လို ကျကျ အောက်ပိုင်း ထက် အပေါ်ပိုင်း ကြီး နေ ၍ လား မသိ ခေါင်း နှင့် သာ ကျသည် ။
“ ခွန် ... ရှစ် ... ကိုး ... တစ်ဆယ်ပါ ခင်ဗျား ”
အမှတ်စဉ် ရေတွက် လို့ ပြီး သွားသည် ။ လူ က စင် အောက် ထိုင်ခုံများ ကြား လေးဖက် သွား နေတုန်း ။ လူ စင်စစ်က ဘာ ဖြစ်သွားသည် တော့မသိ ။ လေးဖက်ကြီး လည်တယ် နှင့် ပြန် တည့်လို့ မရသေး ။
“ ဟ ... ဟ ဝိုင်း ဖမ်းကြပါဦး ဟ ၊ ဟိုကောင် ဘာ ဖြစ်သွားလဲ မသိဘူး ”
အားလုံး ဝိုင်း ဖမ်း မှ ဒိုင် တစ်ယောက် ၏ လုံချည် အောက် မှ ခေါင်း ကို ပြန်မိသည် ။
“ ဟ ... ဘာကြီးလဲ ဟ ၊ ကြောက်စရာကြီး ”
“ ဘာရမလဲ ကွ ... လုံချည် အောက် က မြင်ရတာ ဆိုတော့ ဟာ အဖြေရ ခက်လိုက်တာ ကွာ ၊ အဲ ဟိုကောင့် ခေါင်း ကွ ... ဟိုကောင့် ခေါင်း ”
“ ဟင် ... ဟိုကောင့် ခေါင်း က ဘာလို့ နှစ်ခု ပို ၊ ဟင်... ဪ ဒီလိုလား ၊ ဒီလိုတော့ အရှင်းသား ဟီဟီ ”
အရေးထဲ သဘောကျ သူ နှင့် လာ တွေ့ နေသေးသည် ။ ဒိုင်လူကြီး လုံချည် ကြား က မနည်း တိုး ထွက် ယူရသည် ။
“ အာ ... ကြည့်စမ်းပါဦး ဒီကောင့် မျက်နှာကြီး တကယ့် ကို စုတ်ပြတ်သတ် သွားတာ ၊ ထွီ ရွံစရာကြီး ”
“ အေးလေ ... မျက်နှာကြီး က ဘီလူး လိုပဲ ၊ တောက် ဒိုင် လုပ် လာတဲ့ သက်တမ်း တစ်လျှောက် ဒီလောက် အဖြစ်ဆိုး တာ တစ်ခါ မှ မကြုံဖူးသေးဘူး ၊ သေ တာ တောင် ဒီလောက် ကံ ဆိုးမယ် မထင်ဘူး ”
“ အေး ... ဟေ့ကောင်တွေ ငါတို့ မကြည့်ရဲဘူး ၊ သွား ပစ်ထုတ်လိုက်ကြ ၊ သွား ... သွား ”
“ အမြန် လုပ်ပါဟ ... ရွံလွန်းလို့ပါ ”
ဝါရင့်ဒိုင်များ ကိုယ်တိုင် ကို က လန့် ယူရသည့် အနေအထား ဖြစ် နေလေပြီ ။
“ ကဲ ... ကဲ ဒါဆိုလည်း ဟိုကောင်တွေ ခြေထောက် က မ ၊ ငါတို့ က ခေါင်း ၊ ဟင် ခေါင်း တစ်ခုလုံး ဒဏ်ရာချည်း ပဲ ဆိုတော့ ”
“ ဟာ ... နားရွက် က သာ မ သွားစမ်းပါ ”
ပြောသည့် အတိုင်း တကယ် လုပ်သည့် ရွာ ပင် ။ နှစ်ယောက် က ခြေမ က ဆွဲ၍ နှစ်ယောက် က နားရွက် ကဆွဲသည် ။ ပြီးနောက် လူကြား ထဲ မှ တိုးဝှေ့ ပြီး ခပ်ဝေးဝေး လူ ရှင်းရာ တွင် သွား ပစ်ထုတ်သည် ။
“ ကိန် ”
သည် တစ်ခါက ကျွန်တော် အော်သည် မဟုတ် ။ တကယ့် ကို ခွေး ပေါ် ပြုတ် ကျ ၍ ခွေး လန့်အော်ခြင်း ဖြစ်သည် ။ နောက် ဘယ်က ဘယ်လို သိမ်းထားမှန်း မသိသော ကျွန်တော့် အထုပ် က ဘုတ်ခနဲ ပြုတ် ကျ လာသည် ။
“ ဟဲ့ ... ပလုတ်တုတ် ”
ဘေးနား က လူ တစ်ယောက် က လန့် အော်သည် ။
“ ဟ ... ဟ ဘာကြီးလဲဟ ”
ဟို လူ က သူ့ ရှေ့ ချထား သော ခွက်ကလေး နေရာ ရွှေ့ သည် ။ ပြီးနောက် ကျွန်တော့် ကို အသေအချာ ကြည့်ပြီး သတိရ သွားဟန် နှင့် ...
“ ဟင် ... နှေ့ ကောင် ... နှင်း နှာ နေရာ ... နု တာနားကွ ”
ဘုရားပွဲဈေး ၌ ရရာ တောင်း ပြီး အလုပ် ဖြစ်နေသူ ထင်၏ ။ သူ့ မှာ လည်း ပတ်တီးကြီးများ နှင့် ...
“ အာ .. ဘာလို့ နု ... အဲ လုရမှာလဲ ဗျ ၊ ဒီမှာ ကိုယ့် ဘာသာ ကိုယ် မဟန်နိုင်လို့ လာ လဲတာ ”
“ နှေ့ကောင် .. သူတောင်းစား ချင်း ခြေ ညင်တယ်နော ၊ မင်း ဒီ မှာ လာနဲ ကနည်းက ဘယ် အပေါက် ညိုးမယ် ဆိုတာ သိတယ် ”
“ အာဂျာ... အဲလေ ဟာဗျာ ခင်ဗျား ကလည်း တစ်မှောင့် ကျုပ် က သူတောင်းစား မဟုတ်ဘူးဗျ ”
“ မင်းရုပ် မင်းရည် နဲ့ သူတောင်းစား မဟုတ်ဘူး ၊ ထွီ ရွံ့စရာ ကောင်း လိုက်တာ ၊ ငါ့ များ နာ လိမ်နေသေး ၊ ရုပ်ကလပ် က စုတ်ပြတ် နေတာ ၊ အနူ က တောင် ပြန် ရွံရသေး ၊ နေ့ကောင် နာ့ လက် ကို တုတ် ချည်ပေးစမ်း ”
“ ဘာလုပ်ဖို့လဲ ဗျ ”
“ မင်း ကို ရိုက်မလို့ နေကွာ ... မင်း ကို ရိုက်မလို့ ”
“ အောင်မာ ... ကိုယ့် ကို ရိုက်မလို့ ကို များ သူ့ လက် တုတ် ချည်ပေးရဦးမယ် ၊ တော်ပြီဗျာ သွား တော့မယ် ၊ အား ကျွတ် ကျွတ် ”
လူက ယိုင်နဲ့နဲ့ နှင့် ထ ရသည် ။
“ အား ... ကျွတ် ... ကျွတ် ”
“ နှေ့ကောင် နေဦး ၊ ဒီ အထုပ် က နာ့ လှူသွားတာကွ ၊ ပေးကြမ်း ”
အရေးထဲ ကျွန်တော့် ဆီ က ပါလာသည့် အထုပ် ကို သူ့ ခြေမ နှင့် ကလော် ထား၏ ။
“ အာ ... ဘယ့်နှယ် ခင်ဗျား ကို လှူရမှာလဲ ၊ ကျုပ် အထုပ်ဗျ ၊ ကျုပ် နဲ့ ပါလာတာ ”
“ နှေ့ကောင် ... ဒူတောင်းစား ချင်း ခွက်ဇောင်း မခုတ်နဲ့ ၊ နုန က လူတွေ ငါ့ ရှေ့ ပစ်ချ သွားတာကွ ၊ နာ့ ပစ္စည်း ”
“ အာ. . ဘယ့်နှယ် ခင်ဗျား ရှေ့ ပစ်ချရမှာလဲ ၊ ကျုပ် ရင်ဘတ် ပေါ် ကျ လာတာ မတွေ့ဘူးလား ”
“ မင်း က နာ့ ရှေ့ လာ အိပ် နေတာကိုးကွ ၊ မင်း ရင်ဘတ် ပေါ် ကျ မှာပေါ့ ၊ သူစောင်းစား ကျက်သရေ တုန်းလိုက်ဘာ ၊ အင်္ကျီလေး ဘာလေး တောင် မရှိဘူး ”
ကြည့် လိုက်တော့ ဟုတ်ပါသည် ။ သူ က တောင် အင်္ကျီ နှင့် ကျွန်တော် က ကြိုးဝိုင်း ပေါ် မှ ဆင်းလာ သူ မို့ အင်္ကျီ ဗလာကျင်း သူတောင်းစားကြီး က အိတ်ကြိုး ကို ခြေသလုံး နှင့် ညှပ် ပြီး အတင်း ဆွဲ သည် ။ ကျွန်တော် က လည်း ကိုယ့် အိတ် သူ့ ဆီ ပါသွား မှာ စိုး၍ လက် နာနေရသည့် ကြားမှ အားစိုက် ၍ ပင် ...
“ မပေးဘူး .. ဘာလို့ ပေးရမှာလဲ ၊ ကျုပ် အိတ် ကျုပ် ပြန်ယူရမှာ ၊ လွှတ်စမ်း ”
“ ဘာလို့ လွှတ်မှာလဲ ၊ မင်း လွှတ်ရမှာ ”
“ လွှတ်ဘူး ... လွှတ်ဘူး ”
“ ကျုပ် လည်း လွှတ်ဘူး ၊ ခင်ဗျား လွှတ် ”
အိတ် တစ်လုံး ကို သူတောင်းစား က ခြေချိတ် ၊ ကျွန်တော် က လက်ချိတ် ပြီး အပြိုင် ဆွဲ နေရသည် ။ ကြာတော့ ဒေါသ ထွက် လာပြီး ဆောင့် ဆွဲကာ ...
“ အာ ... လွှတ်လေဗျာ ၊ ဒါ ကျုပ် အိတ်ဗျ ”
“ မလွှတ်ဘူး ၊ ငါ့ အိတ် ၊ ဟောဒီမှာ ကယ်ကြပါဦး ဗျို့ ၊ ကျုပ် ကို လှူတာ ကို ဒီကောင် လာ လုနေတယ် ”
“ ဟင် ”
သူတောင်းစားကြီး ဆီ က ကျယ်လောင်သော အော်သံ ကြား တော့ ခေါင်းနားပန်း ပါ ကြီး သွားရသည် ။
“ အရပ် ကူပါ လူ ဝိုင်းပါဦး ဗျို့ ၊ ဒီမှာ ကျုပ် စီးပွားအိုး ကို တုတ်ထိုး နေလို့ပါ ခင်ဗျ ၊ ဟီး ဟီး ”
အမူအရာ ကောင်းလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း ။ မျက်ရည် က ပတစ်ခနဲ အတောင့်လိုက် ထွက်လာ၏ ။ အကယ်ဒမီ ပေး လျှင် သူ ရပြီ ။
“ ကယ်ပါ ... ကယ်ပါ ၊ ကယ်ပါ ဆီ က အထုပ် လု နေလို့ အို့ အို့ ဟီး ”
သူ့ အော်သံ ကြောင့် လူများ ဝိုင်း လာကြလေသည် ။
“ ဟေ့ ... ဟေ့ ဘာဖြစ်ကြတာလဲကွ ”
“ ဒီ ... ဒီလိုပါ ”
ကျွန်တော့် အဖြေ မဆုံးမီ မှာ ပင် သူတောင်းစားကြီး က သူ့ တိုနေသော လက် ကို ထိုး ရင်း ...
“ ကျုပ် လက် ကို တုတ် ချည်ပေးစမ်းပါ ဗျ ၊ တုတ် ချည်ပေးစမ်းပါ ၊ ဟီး... ဟီး ”
“ ဘာ ... ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“ ဟောဒီ နူ .. ဟောဒီ နူ ကျုပ် စုထားတဲ့ အထုပ်ကို နု နို့ ၊ ဟီး ... ဟီး ကျုပ် လက် ကို တုတ်ချ ည်ပေးစမ်းပါဗျာ ၊ ဒီကောင့် ကို ရိုက်ချင် နို့ ”
“ ဟင် ... သူတောင်းစား ဆီ က တောင် ပြန် လုတဲ့ ကောင် ၊ ဒီလို ကောင်မျိုး ကို မထားသင့်ဘူး ”
“ အေး ... ဟုတ်တယ် ၊ ရုပ် ကို က ကြည့်ပါလား ၊ စုတ်ပြတ်သတ် နေတာ ”
“ ချကွာ ... ဒီလို ကောင်မျိုး ကို ဆုံးမ ပစ် ၊ ဟို လူ့ လက် တုတ် ချည် ပေးလိုက်ကြစမ်း ”
ရှင်းပြချိန် တစ်ချက်ကလေး ပင် မရလိုက် ။ လူတွေ အားလုံး စုပြုံ ကျ လာ၏ ။
ထို့နောက် သူတောင်းစား လက် ကို ဘယ်သူ ချည် ပေးလိုက် မှန်း မသိသော တုတ်ကြီး ကို အနီးကပ် မြင် လိုက်ရသည် ။
“ ကယ်တော်မူကြပါဗျို့ ”
◾ အကြည်တော်
📖 မောင်စောကြည်ဖြူ နှင့် မမြင့်စန်းရီ
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
