ဝတ်ကောင်းစားလှများ နှင့် စည်ကား နေသော နေရာ တစ်ခု ကို တွေ့လိုက်ရ ၍ ခြေလှမ်းများ ရပ်တန့် သွား၏ ။
“ ဟင် ”
“ ဟာ ”
“ အလို ”
ထို ဝတ်ကောင်းစားလှများ က လည်း စုတ်ပြတ်သတ် ၍ ပေပွ နေသော ကျွန်တော့် ကို မြင်တော့ အံ့အားသင့် ကုန်ကြ၏ ။ မင်္ဂလာခန်းမ အပြင် စင်္ကြံ ဖြစ်သော်ငြား အချို့ က ရေခဲမုန့် တန်းလန်း ၊ ပေါင်မုန့်စွပ် လျက် ဖြစ်ကုန်သည် ။
“ ဟင် ... ဒီ ... ဒီ အရူး က ”
“ ဟ ... ဘယ်က ဟာကြီးလဲ ဟ ”
“ ဟာ ... စော ... စောကြည်ဖြူ ပဲ”
ဧည့်ခံပွဲ ကြို ရောက် နေသော ကိုကိုလွင် က ပြေး လာသည် ။ နောက် ထုံးစံအတိုင်း ပြေးဆွဲ ကာ ...
“ ဟေ့ကောင် ... မင်း ကို စောင့်နေတာ ကွ ၊ မြန်မြန်သွား ”
ဟု ဆိုကာ ခြေကလိမ်ကွပ် ထည့် လိုက်ရာ ...
“ ဟာ ”
ခန္ဓာကိုယ် က အရှိန် လွန် ပြီး ပိတ် ထားသော မင်္ဂလာတံခါး ကို ဝုန်းခနဲ တွန်း ဖွင့် သလို ဖြစ် သွားကာ တံခါးဝ မှာ စောင့် နေသော စားပွဲထိုး ကို တွန်းလွှတ် သလို ဖြစ် သွားပြီး ...
“ ဟာ ... အောင်မယ်လေးဗျ ၊ လုပ်ကြပါဦး ”
စားပွဲထိုး က မှတ်တမ်းတင် ရိုက်ကူး နေသော ကင်မရာမီးသမား ကို သွား ဝင်တိုး မိသည် ။
“ ဟင် ... ဟင် ... ဘာဖြစ် ... အင်းဟာ ”
မီးသမား က လည်း အားလုံး ငြိမ်သက် နေရာ မှ သူ့ ကို တစ်ယောက် က ဝင် တိုး လာ၍ လန့်၍ အရှေ့ က ရှိနေသော လူ တစ်ဦး ၏ တင်ပါး ကို လက် ထဲ က မီးလုံးကြီး နှင့် ကပ်မိ ရာ ...
“ အား ပလူးပလူး ... သေသေ ”
ဆိုကာ ခုန်ဆွခုန်ဆွ နှင့် အရှေ့က ကုန်း နေသော လူ ၏ တင်ပါး ကို ကန်ချ လိုက် သလို ဖြစ်သောကြောင့် ...
“ ဗွက်”
“ ဟာ”
အရှေ့ က လူ ကုန်း ကြည့် နေသော မင်္ဂလာကိတ်ကြီး ပေါ် ခေါင်း ငိုက်စိုက် ကျသွား တော့၏ ။
အားလုံး ကြောင်ပြီး ရုတ်တရက် ငြိမ်သက် သွား၏ ။ မသိ လျှင် စတေဓာတ်ပုံ ရိုက် ထား သလို စက္ကန့် သုံးဆယ်ခန့် ကြာ အားလုံး ငြိမ် နေသည် ။
အတန်ကြာ မှ မုန့်ဗန်း ပေါ် ကျ နေသော လူကြီး ခေါင်း ပြန် ထောင် လာ၏ ။
“ မြင့်စန်းရီ တို့ မွေးသဖခင် ”
မျက်နှာ ပေါ် မှ မုန့်များ ကို လက် နှင့် ခွာ ၍ လျှာ နှင့် အရင် လျက် လိုက်သေး၏ ။ မုန့် က အလွန် ချိုနေရော့ ထင့် မျက်နှာ ပျက်တာ တောင် ပြုံးပြုံးကြီး ။ ပြီးမှ ဒေါသတကြီး ဖြင့် ...
“ ငါ့ ကို အနောက် က ဘယ်သူ ကန်ချတာလဲကွ ဟေ ”
သူ့ ကို ကန်ချ မိသော ရွှေပွဲလာဧည့် ပရိသတ် က
“ မ ... မဟုတ် ၊ ကျွန်တော့် ကို အနောက်က မီး .. မီး နဲ့ ထိုးလို့ ”
“ မီး နဲ့ က ဘာလို့ ထိုးတာလဲ ”
“ ကျွန် ... ကျွန်တော့် ကို အနောက် က တွန်း တွန်း လွှတ်လို့ ”
“ ဟိုကောင် က ဘာလို့ တွန်း လွှတ်ရတာလဲကွ ”
“ ဟို ... ဟို ကျွန်တော် တံခါးဝ မှာ ရပ် နေတုန်း အနောက် က တံခါး ကို တွန်း ဖွင့်လို့ ”
“ တံခါး ကို ဘယ်သူ တွန်း ဖွင့်တာလဲ ”
လက်ညှိုး က အဆင့်ဆင့် ပြော င်းကာ တံခါး မှာ တွန်း ဖွင့် ဟန် ကိုးရိုးကားရား နှင့် ငြိမ် နေသော ကျွန်တော့် ဆီ စုပြုံ ကျ လာ၏ ။ အခြေအနေ မ ကောင်းမှန်း သိ၍ လူ က အရုပ် တစ်ရုပ် လို လုံးဝ မလှုပ်ရဲ ။ ကုန်းကုန်းကြီး ငြိမ် ပြီး မျက်လုံး သာ တောင်ကြည့် မြောက်ကြည့် လုပ်လိုက်သည် ။
“ စောကြည်ဖြူ ”
မြင့်စန်းရီ ဖခင် က ဆီများ ၊ ဖုန်များ ပေပွ နေရာမှ ကျွန်တော် ၏ မူပိုင် ဖြစ်သော ငတို မျက်လုံး ငတုံး မျက်နှာ ကို မှတ်မိ သွား၏ ။ ကျွန်တော် လည်း ယောင်ယောင်ကမ်းကမ်း နှင့် ခြေကလိမ် ကွပ် လွှတ် လိုက်သော ကိုကိုလွင် ကို ပြန်ရှာ ကြည့်သည် ။ အရိပ် ပ င် မမြင်တော့ ။
“ ဟို ... ဟို ”
စကား စ ရန် ကြံတုန်း မှာ ပင် မြင့်စန်းရီ ဖခင် ထံမှ ကြားရသော ဒေါသသံ က ...
“ ဒီ စေ့စပ်ပွဲ ကို ငါ ကိုယ်တိုင် ဖျက်တယ် ”
ပြီးနောက် မျက်နှာ ပေါ် မှ ပေါင်မုန့်များ ကို လက် နှင့် သပ် ၍ လျှာ နှင့် လျက် ချ လိုက်သည် ။
မျက်နှာ ပျက်တာ ကို က ပြုံးပြုံးကြီး ။
◾ အကြည်တော်
📖 မောင်စောကြည်ဖြူ နှင့် မမြင့်စန်းရီ.
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment