“ ဂျိမ်း ”
“ ရွှီး ... ဖတ် ”
“ ဟာ ... ဟေ့ ... ဟေ့ ကားခ .. ကားခ ”
ဟိုတယ်ရှေ့ ကား ထိုး ရပ်လိုက်သည် နှင့် ကျွန်တော် လည်း ကမန်းကတန်း ဟိုတယ် ထဲ ပြေး ဝင် လိုက်သည် ။
“ ဟေ့ဟေ့ ... ဘယ်က လူလဲ ၊ ဘယ် သွားဖို့လဲ ”
အစောင့် တစ်ယောက် က ပြောရင်း တား သည် ။ ခြေလှမ်း ကို တုန့်ရင်း ...
“ မင်း .. မင်း မင်္ဂလာပွဲ ၊ အဲ စေ့စပ်ပွဲ ၊ သွား စေ့စပ်ဖို့ ”
ကျွန်တော့် စကား ကြားတော့ ဟိုတယ်စောင့် မှာ စိတ်ညစ် သွားဟန် ဖြင့် ...
“ အာ .. အရူး က မင်္ဂလာဆောင်မလေး ဘာလေး နဲ့ နားရင်း အုပ် ထည့်လိုက်ရ မကောင်း ရှိရော့မယ် ၊ သွား သွား ”
ဟု ဆိုကာ တွန်း လွှတ်နေ၏ ။
ထိုစဉ်မှာ ပင် ...
“ ဟေ့ ... ဟေ့ ဘာဖြစ် နေတာလဲ ”
မန်နေဂျာ ဖြစ်ပေလိမ့်မည် ။ ရုပ်ရည် ခပ်သန့်သန့် လူ တစ်ဦး က လှမ်း အော်သည် ။
“ ဒီမှာ ဆရာ ၊ ဟိုတယ် ထဲ အရူး ဝင်လို့ ”
“ အာ ... မင်းတို့ က လည်း ဒီအတိုင်း နှင် လွှတ်လို့ မရရင် လည်း ပိုက်ဆံလေး ဘာလေး ပေးပြီး နှင် လွှတ်လေကွာ ၊ ရော့ ရော့ ဒီမှာ တစ်ထောင် ”
မန်နေဂျာ က အိတ်ကပ် ထဲ မှ တစ်ထောင်တန် တစ်ရွက် ထုတ် ပေးသည် ။ ကျွန်တော် လည်း အလကား ရ မနည်းဘူး စိတ် ပိုင်းဖြတ် ကာ လှမ်း ယူ လိုက်သည် ။ အပြင် ရောက်သည် နှင့် ရပ် နေသေးသော တက္ကစီ သို့ ...
“ ရော့ ... ဒီမှာ ကား ခယူ ”
ဆို ကာ ခုန တစ်ထောင်တန် လှမ်း ပေး လိုက်သည် ။ ပြီးနောက် ဟိုတယ် အနောက်ပေါက် သို့ ပြေး သွားမိ၏ ။ အရှေ့ က မှ ဝင် မရဘဲကိုး ။
“ ဟ ... ဟ ဘာကြီးလဲ ၊ ဘာကြီးလဲ ၊ လုပ်ကြပါဦး ”
“ ဟင် ... ကြွက် ... ကြွက် အဲ ဘာ ... ဘာ ”
ကျွန်တော် ဝင်လာသည် နှင့် စားဖိုဆောင် မှ လူ အားလုံး အလန့်တကြား ဖြစ်သွားကြ၏ ။
“ ဟ ... ဟ လုပ်ကြပါဦး ၊ သေပြီးသား အိုးမဲကြီး ပြန် ခုန်ထ လာတာလား ”
ကျွန်တော် လည်း သူတို့ အားလုံး ကို တွန်းဖယ် ရင်း ဓာတ်လှေကား ဆီ ပြေး သွားလိုက်သည် ။
ဓာတ်လှေကား ကို ဖွင့်လိုက်သည် နှင့် ..
“ ဟဲ့ ... ပလုတ်တုတ် ၊ ဘာကြီးလဲ ဟ ”
ဓာတ်လှေကားစောင့် ၏ အော်သံ ။
ကျွန်တော် က လည်း
“ သတို့သား ဗျ ၊ သတို့သား ၊ အမြန် ဖွင့်စမ်းပါ ”
“ အာ .. အရူး က များ ၊ သတို့သား တဲ့ ၊ မဖွင့်ဘူး ၊ မဖွင့်ဘူး ၊ အင်း ဟာ ပိတ်တယ် ဟာ ”
ဆိုကာ တံခါး ကို ပြန် ပိတ် လိုက်သည် ၊ ကျွန်တော် က လည်း အားကျ မခံ ...
“ တင်းတောင် ”
“ တင်းကောင် ”
ဓာတ်လှေကားတံခါး က သူ နှိပ် ကိုယ် နှိပ် မို့ ဖွင့်လိုက် ၊ ပိတ် လိုက် ဖြစ်နေသည် ။ မတတ်သာသည့် အဆုံး ဓာတ်လှေကား အပွင့် ဟိုက ပြန် မပိတ်မီ တံခါး ကို ခြေထိုး ခံ ထား လိုက်သည် ။
“ အင်းဟာ ... ဘာ တတ် နိုင်သေးလဲ ၊ ဟား ဟား ”
“ ဪ ... ဒီလိုလား ဒါဆို ဒီလိုလေး ပဲ လုပ်လိုက်မယ် ၊ ကိုင်း အင်းဟာ ”
ဓာတ်လှေကားစောင့်ကြီး က ထိုးခံ ထားသော ခြေထောက် ကို ဆောင့် နင်းချ လိုက် သောကြောင့် ...
“ အား ”
နာလွန်း ၍ ကိုယ့် ခြေ ကိုယ် ပြန် မလိုက်ချိန် တွင် မနေ့က မှ ဒီနေ့ အတွက် ဝယ်လာ သော ဖိနပ် တစ်ဘက် မရှိတော့ ။ ဓာတ်လှေကား ကား နံပါတ် ပြောင်း ၍ တက်သွား လေပြီ ။
မတတ်သာသည့် အဆုံး နာ နေသည့် ခြေတစ်ဘက် ကို မ ၍ လှေကားများ အတိုင်း သာ ခုန်တက် လိုက် ရသည် ။
“ အား .. အား ... အု ... အု... အု ... အု ”
ပါးစပ် က သံစုံ မြည်အောင် အော်ရင်း လှေကား အတိုင်း ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ နှင့် တက် နေ ရလေသည် ။ တက်ရသည့် အထပ် က လည်း နှစ်ထပ် မို့ ပေါင် ကို ကွ နေအောင် ခုန် ရ၏ ။ သည် ကြား ထဲ နာ နေသည့် ခြေမ ကို ကုန်း မှုတ်ရသေး ။
“ အု ... အု .. အား ... အား ”
◾ အကြည်တော်
📖 မောင်စောကြည်ဖြူ နှင့် မမြင့်စန်းရီ
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment