ဆိုင်းသံဗုံသံ ဆူဆူညံ ကြားသည် နှင့် နဂို ပျော် တတ်သည့် ကျွန်တော် ခြေဦး က အလိုလို လှည့်မိသည် ။
“ ဟိုင်းဟား ... ကျား ဆို မှကျား ... ဒူးပျံ နဖူး မှန် ရင် ဟက်တက်ကွဲ သွားမနော့ ၊ ဟိုင်းဟား ”
ဗိန်းဗောင်းတိုက်သံ ၊ ညာသံများ က လူ ကို ဆွဲဆောင် နေပါသည် ။
“ နယ်ခံ လက်ဝှေ့ကျော် ကျွဲမောင်း ပါ ခင်ဗျား ၊ လကလေး ကို လက် ဆွဲ စင်ပေါ် တက်ရဲတဲ့ မောင် ပါ ၊ ဟိုင်းယား ”
စင် ပေါ် တွင် မဲမဲသဲသဲ ဗလကောင်းကောင်း တစ်ယောက် လက်ဝှေ့ရေး ပြ နေ၏ ။ ခုန ဘကြီးဆန်းထူး တို့ ပြောသော လက်ဝှေ့ကျော် ကျွဲမောင်း ပင် ။
“ ကဲ ... ရန်ကုန် က လက်ဝှေ့ကျော် ”
ခေါ်သံ သာ ကြားသည် ။ တက်လာသူ ကို မမြင် ။
“ ဪ ... အရေးထဲ လက် က ယင်ကောင် လာ နား နေသေး ”
ပေပွ နေသော လက် ကို ယင်ကောင် လာ နား၍ လက် ကို ဝှေ့ယမ်း ပြီး ယင် မောင်း နေ ရသေး၏ ။
“ ရန်ကုန် က လက်ဝှေ့ကျော် ”
“ ဪ ... ဒီ ယင်ကောင် က လည်း ”
အနံ့ ဆိုး ၍ ဖြစ်မည် ၊ ယင်ကောင် က လက် ကို သွက်သွက်ဝှေ့ ယမ်း သော်လည်း မရ ။ ထို့ကြောင့် မြန် သထက် မြန်အောင် လှုပ်ရှား လိုက် ရသည် ။
“ ဟာ ... ဟေ့ လူ ဟိုမှာ ခေါ် နေပြီလေ ၊ ဘာလို့ စင်ပေါ် မတက်သေးဘာလဲ ၊ လာ လာ ”
အနား သို့ လူ နှစ်ယောက် သုံးယောက် ပြေး လာပြီး လာ ဆွဲ၍ ကျွန်တော် လည်း ကြောင် သွားရသည် ။ လက် မှာ က လည်း ပတ်တီးတွေ နဲ့ မို့ လက်ဝှေ့သမား ဟု ထင် နေပုံ ရသည် ။
“ မဟုတ်ဘူး ... ယင် ... ယင် ”
“ ဪ ... မော်တော်ယာဉ် နောက်ကျလို့လား ၊ ကဲပါဗျာ လာပါ ၊ ဟိုမှာ ကျွဲမောင်း က ခင်ဗျား ကို သမ ဖို့ စောင့်နေပြီ ”
“ မ ... မဟုတ် ... မဟုတ် ”
“ နာမည် က ကိုမဟုတ် ... ဟုတ်လား ကျွန်တော် ကြေငြာ ခိုင်း လိုက်ပါ့မယ် ”
“ ဟ .. လုပ် ... လုပ်ကြပါဦး ၊ လုပ်ကြပါဦး ”
“ လာစမ်းပါဗျာ ... ဗျား ရန်ကုန် က လာတယ် မဟုတ်လား ”
“ ဟုတ် ... ဟုတ် ရန်ကုန် က ပါ ”
“ ဒါဆို သေချာပြီ ၊ ခင်ဗျား မျက်နှာကြီး စုတ်ပြတ်သတ် နေမှာ မြင်ယောင်သေး ၊ ဟီဟိ ၊ ဟေ့ကောင်တွေ အင်္ကျီ ဝိုင်း ချွတ်ပေး ”
ဟု ဆိုကာ အတင်း ဆွဲခေါ် သွားတော့ ကျွန်တော့် မှာ ရုန်းကနခြင်း ငှာ မစွမ်းသာ၍ ကန့်လန့်ကန့်လန့် နှင့် ပါ သွား ရလေသည် ။ အနား ရောက် တော့ ခါးတောင်း ကျိုက်၍ စင် ပေါ်ပစ်တင် ပေး လိုက် ကြသည် ။ ကြည့်ရတာ ကျွန်တော့် လက် မှ ပတ်တီးများ ကို လက်ဝှေ့ ထိုးဖို့ စည်းထားသည် ဟု ထင် နေပုံ ။ အင်္ကျီ က လည်း ဘယ်သူ ချွတ်ပေးလိုက်သည် မသိ နံရိုးအပြိုင်းပြိုင်း က ဝါးပတ္တလား စီလွယ် ထားသည့် အတိုင်း ။
“ လာပါပြီ ဗျာ ... ရန်ကုန် က လက်ဝှေ့ကျော် ဖြစ် ၊ ဟင် ငပိန် ကြီး ၊ အဲ ... ဒါပေမယ့် လက်ခုပ် တီး၍ ဩဘာ ပေးကြပါ ”
တစ်ကွင်းလုံး လက်ခုပ်သံ စီညံ သွားသည် ။
စင်ပေါ် ထိ လိုက်ပါ လာသော ယင်ကောင်များ ကြောင့်
အလိုလို နေရင်း လက် ကို ဝှေ့ယမ်း နေရသည် ။ မသိ လျှင် တော့ လက်ဝှေ့ ထိုး ရန် ဟန်ရေး ပြ နေသလို ယောင်ရမ်းပြီး လက်မောင်း မှာ လာ နား သော ယင်ကောင် ကို နှစ်ချက် သုံးချက် ဆင့် ရိုက် မိသည် ။
“ ဖတ် ဖတ် ဖတ် ”
လက်ခမောင်း ခတ်သည် ထင် ပြီး ပရိသတ် သဘောကျ သွားသည် ။ သို့သော် လူ က တော့ ကြောက်သေး တချို့ပင် ထိုးကွင်း သဖွယ် စီးကျ နေပြီ ။
“ အဆင်သင့် ဖြစ်ရင် ဒိုင် လွှတ်မယ် ”
ဆင်း ပြေးမယ် ကြံတုန်း မှာ ပင် ဒိုင်လူကြီး က လာ ဆွဲသည် ။ နှစ်ယောက်လုံး မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ် လိုက်မှ ဆင် နှင့် ပုရွက်ဆိတ် လောက် ကွာနေမှန်း သိသာလှသည် ။ လက်ဝှေ့ကျော် ကျွဲမောင်း က ကျွန်တော့် မေးကား မျက်နှာကြီး ကြည့် ၍ အားရ နေပြီးမှ ပေါင် နှင့် ခြေသလုံး အမွှာညီအစ်ကိုသဖွယ် ဖြစ် နေသော ပေါင်သလုံးကြီး မြင် မှ ပါးစပ် အဟောင်းသား ဖြစ်သွားသည် ။
“ ဟာ ... စင်ပေါ် မှာ ကျွဲမောင်း ကို အံ့အားသင့် စေတာ ဒီ တစ်ခါ ပဲ မြင်ဖူးပါသေးတယ် ခင်ဗျား ၊ ဒါကိုက အံ့အားသင့်စရာပါ ၊ ဆရာ ရေ အဆင်သင့် ဖြစ်ရင် လွှတ်မယ် ”
“ ခွမ်း ... ခွမ်း ... ခွမ်း ”
ဘယ်အချိန် ဒိုင် လွှတ် လိုက်သည် ပင် မသိ ၊ ကျွဲမောင်း က ဘယ်လို လုပ်လိုက်သည် မသိ စင် ပေါ် ပက်လက်ကြီး ပြုတ်ကျ သွား တော့၏ ။ ကြမ်းပြင် နှင့် နောက်စေ့ ထိသံ ဒုန်းခနဲ ။
နောက် ...
◾ အကြည်တော်
📖 မောင်စောကြည်ဖြူ နှင့် မမြင့်စန်းရီ
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment