ဂျုံးဂျုံးဂျက်ဂျက် လယ်တောစပ် က မီးရထား မရပ်မနား ပြေးလွှား နေသည် ။ ပြင်ပ လယ်ကွင်းပြင် ကို ကြည့် ရင်း နွား နှစ်ကောင် မြင် လျှင် ပင် စိတ်ကူး ယဉ်ချင်စရာ ဖြစ်နေ၏ ။ စိတ် ထဲ ၌ လည်း လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ။
“ ဪ ... မြင့်စန်းရီ နှင့် သားဦး ရပါ က နွား ပဲ ဖြစ်ရ ဖြစ်ရပါကွယ် ”
တကယ်ပါ ။ နွားမ နေရာ မှာ မြင့်စန်းရီ မျက်လုံး သာ ပြောင်း တပ် လိုက် ကျွန်တော် ဟာ လူ စင်စစ် က နွား ဖြစ်ဖို့ ဝန်မလေး တဲ့ သူပါ ။
ဤမျှလောက် စွဲလမ်းရသူ လေ ။
အတွေး ကောင်း နေစဉ် မှာ ပင် ရထား က တံတား တစ်ခု ကို ဖြတ် ၍ တဝုန်းဝုန်း နှင့် ဆူညံ သွားသည် ။ ထို တော့ မှ အသိစိတ် က ခုန နွား ဆီ က နေ လူ ဆီ ပြန် ကပ်၏ ။
“ ရောက်တော့မယ် ” ဆိုသော အသိစိတ် က ရင် ထဲ မှာ လှိုက်ခနဲ ။
အရှေ့ တစ်ရွာ လွန် လျှင် မြင့်စန်းရီ တို့ ရွာ ရောက်ပြီ ပဲ ။ မြင့်စန်းရီ မှာ စေ့စပ်ပွဲ ပျက်ပြီး ကတည်း က ရှက်လွန်း ၍ ရွာ ပြန် ခဲ့လေပြီ ။ သူ က ပြေးသူ ။ ကျွန်တော် က လိုက်သူ ။
ရထား က လည်း ပြေး နေ ဆဲ ။ အရှိန် က လုံးဝ မလျှော့ ၊ မသင်္ကာ ၍ ဘေးနား ငိုက်မြည်း နေသူ တစ်ဦး ကို လက်တို့ နှိုးလိုက်သည် ။
“ အဘ ... အဘ အရှေ့ရွာ မှာ ရထား က မရပ်ဘူးလား ”
လူကြီး မှာ အိပ်ချင်မူးတူး နှင့် ထ၍ ဘေးဘီ ဝေ့ ကြည့်သည် ။
ပြီးမှ ..
“ မရပ်ဘူး ”
“ ဟယ် ”
တစ်လုံး ထဲ သော စကား ကို မှာကြားပြီး ပြန်လည် ငိုက်မြည်း နေ ပြန်သည် ။ ကျွန်တော် က သာ မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြင့် ...
“ ဒါဖြင့် ဘယ်မှာ ရပ်မှာလဲ ”
“ အဲဒီ ရွာ ကျော်ပြီး သုံးလေးငါးရွာ ကျော်ပြီး ဟိုဘက် မြို့ ရောက် မှ ရပ်မှာ ၊ အဲဒီက မှ ဂွန်ဒေါင်း ဖြစ်ဖြစ် ၊ ဆိုင်ကယ် ဖြစ်ဖြစ် စီး ပြီး ပြန်လာ ရ မှာ ”
“ ဟင် ”
တင်း ထားသော အားများ ပျော့ကျ သွား မိ၏ ။ ရွာ ကို မြင် နေရ ပြီး မှ ကျော်သွား ရမဲ့ အဖြစ်မျိုး တော့ ကျွန်တော် အဖြစ် မခံနိုင် ။ ဖြစ်နိုင် လျှင် မြင့်စန်းရီ နှင့် အမြန်ဆုံး တွေ့ ချင်ပြီ ။ ရှင်းပြချင် ၊ တောင်းပန်ချင် ပြီ လေ ။ ထို့ကြောင့် ...
“ ဒါ ... ဒါဆို အနီးဆုံး လမ်း က ”
“ ခုန်ချ ပေါ့ ”
“ ဟင် ”
တိုသည် ။ ထိသည် ။ အနီးဆုံး လမ်း ကား တိုတိုလေး နှင့် ထိသည် ။ ခုန် ချ လိုက်ရုံသာ ။
အချစ် ၏ စွမ်းအား သည် လွန်စွာ ထူးဆန်းလွန်း ပါသည် ။ ဘယ်က ဘယ်လို ပေါ်ထွက်လာမှန်း မသိသော တွန်းအား တစ် ခုက လူ ကို ရထားတံခါး နား ရောက်စေခဲ့ ပါသည် ။
ပြင်ပ လေ တဟူးဟူး က မျက်နှာ ကို ရိုက်ခတ် သော်လည်း ကျော ကို စိမ့် စေသည် ။ အောက် ကို ငုံ့ ကြည့်လိုက် တော့ နိမ့်လိုက် မြင့်လိုက် နှင့် ခေါင်းမူး ချင်စရာ ၊ မျက်လုံး ကို ပြန် မှိတ်လိုက်သည် ။
“ ဟူး ... ဟူး ”
အသက် ကို ရှူလိုက် သလား ၊ လေ ကို ပဲ မှုတ်ထုတ်မိ သလား မသိ ။ မျက်လုံး ပြန် ဖွင့် ကြည့်သည် ။ ဘုန်းကြီး လူထွက် ဆံပင် က လေ ထဲ ရှုပ်ယှက်ခတ် နေသည် ။ စိတ် ထဲ တွင် လည်း ...
“ ခုန် ချ လို့ ဖြစ်ပါ့မလား ၊ ခုန် ချ လို့ ဖြစ်ပါ့မလား ”
ဟု စိတ် က ကြောက်ရွံ့မှု ကို ကြီးစိုး စေသည် ။
မျက်လုံး ကို ပြန် ဖွင့်မိ၏ ။
သစ်ပင်များ က ရိပ်ခနဲ ရိပ်ခနဲ ။ အောက် ငုံ့ ကြည့်တော့ ရထားလမ်း ခင်းထားသော ဂဝံကျောက်များ က အသည်းယား စဖွယ် ။
“ အော့ ”
ကျောက်များ ကို ကြည့်ပြီး ခေါင်းပ င်မူး တက် လာသည် ။
ခြေလှမ်း ကို အနောက်သို့ အလိုလို ရွေ့မိသည် ။
သို့သော် ..
“ မြင့်စန်းရီ ”
ထို နာမည် လေး ခေါင်း ထဲ ပြန် ရောက်သည် နှင့် မျက်လုံး က ဒိန်းခနဲ လင်းတက် သွား၏ ။ ကြောက်စိတ် က အလိုလို ပျောက်ကွယ် သွားသည် ။ ခပ်ပြင်းပြင်း တိုက်ခတ် နေသော လေပြင်း က လေပြည်ညှင်း သဖွယ် အေးမြ သွား၏ ။ အရှိန်ပြင်း နေသော ရထား က လိုအပ် သည် ထက် ပိုမို နှေးကွေး သွား သယောင် ၊ အလိုလို နေရင်း ခြေလှမ်း ကို အရှေ့ ပြန် ရွှေ့မိသည် ။
“ ဟော ... ကြည့်စမ်း မြင့်စန်းရီများ လက်ပြ ခေါ်နေ သလား ”
ခပ်ဝေးဝေး လယ်ကွင်း ထဲ မှ မြင့်စန်းရီ ၏ ပုံရိပ် ကို မြင် လိုက် ရသည် ။ လူ လည်း ချက်ချင်း ဝမ်းသာလုံး ဆို့ သွားသည် ။
ထို့ကြောင့် ...
“ မြင့်စန်းရီ ... ကျွန်တော် လာပြီ ”
အော်သံ နှင့် အတူ ခြေထောက် က လေ ထဲ ။ လူ က လှိုက်ခနဲ ပြုံးပြုံးကြီး ကားယားကြီး ။
ပြီးနောက် ...
“ ကိန် ”
ခွေးကျ ရှင်းပြရ ခက်မည် စိုး၍ ဟောင် ပြ လိုက်သည် ။ ခြေ နှစ်ဖက် လက် နှစ်ဖက် အပီအပြင် ကျသည့် ခွေးကျ ။ ကျတာ က မှ ဂဝံ ကျောက် ပေါ် ။
“ အာဝု .. ဝု ... ဝု ... အု ”
ပါးစပ် က လူသံ မထွက်ဘဲ ခွေးသံတွေ သာ ထွက် နေ၏ ။ ဖုန်းခနဲ လိမ့်ထွက် ကာ လွယ် ထားသော အိတ် ပင် ပေ ငါးဆယ် ခန့် လွင့်ပျံ သွားသည် ။
“ ဟင် ... ရထား ပေါ် က လူ ပြုတ်ကျပြီ တော့ ”
“ ဟင် ... ဘယ်ကလဲ ၊ ဒီ အော်သံ နဲ့ ဆို ခွေးသားလေး ရေနစ်တာ ဖြစ်မှာပါ ”
“ ဟဲ့ ... ရထား ပေါ် က ခုန်ချ သွားတာလား ”
“ အိုအေ ... တော်ရုံ အသိဉာဏ် ရှိရင် ခုန်ချပါ့ မလား ၊ ခွေး ပဲ ဖြစ်မှာပါ ”
“ အလို... လူ တစ်ပိုင်း ခွေး တစ်ပိုင်း ၊ သမန်းခွေး သမန်းခွေး ”
အော်သံများစီ ညံနေသော ရထား ။ သူ့ အလုပ် သူ ဆက် လုပ်သည် ။
ကျွန်တော် က သာ ဂဝံကျောက်ပုံ ဘေး ခွေခွေလေး ။ မထ နိုင်သေး ။
ဘေးဘီ ဝေ့ ကြည့်တော့ မြင့်စန်းရီ တို့ ရွာ လည်း မဟုတ် ။ တဏှာ ဦးဆောင်ပြီး ရူးကြောင်မူးကြောင် နှင့် တစ်ရွာ အလို မှာ ခုန်ချမိ ခြင်းသာ ။
လူ တစ်ကိုယ်လုံး ဘာမှ မဖြစ်ပေမယ့် လက် နှစ်ဘက် ၊ ခြေ နှစ်ဘက် မှာ ဒဏ်ရာများ နှင့် စုတ်ပြတ် နေသည် ။
“ ဝု ... ဝု ... အူး ... အူး ... အိုင် ... အိုင် ... အိုင် ”
နာကျင် လွန်း ၍ ပါးစပ်မှ မူလဘူတ အစ အရင် ဘဝ က အသံ သာ ထွက် နေ၏ ။ ကိုယ့် လက် ကို ကိုယ် ပြန် ကြည့် လိုက် ။ လက် ကို ကုပ်ကုပ်လေး ကွေး ကြည့် လိုက် နှင့် ကုပ်ကွး နေရ ရှာသည် ။
“ အိုင် ... အိုင် ... အူး ... ဝု ”
ကိုယ့် ဒဏ်ရာ ကိုယ် ကြည့်တာ တောင် မျက်လုံးများ က မှေး နေ ၏ ။ လက် နှစ်ဘက်လုံး မှာ ဂဝံများ ဒဏ်ကြောင့် အရေပြားများ လန် နေသည် ။ လေးဘက် ထောက် ကြည့်သည် ။ ယခင် ဘဝ ၏ ကုသိုလ်ကံ ပါရမီကြောင့် ရ၏ ။ ခေါင်း ကို ဘေး ဘယ်ညာ လှည့် ကြည့်သည် ။ အဆင် ပြေတုန်း ။ မတ်တပ်ရပ် ကြည့်သည် ။
“ ယာစ် ”
ယခု ဘဝ အတွက် သီလ ၊ သမာဓိ မကောင်း၍လား မသိ မတ်တပ် စမ်းရတာ ကို က မလွယ် ။
“ ယားစ် ”
လူ မကောင်း သော် ငြား ဘုန်းကြီး လေးကြိမ် ဝတ်ခဲ့သော ပါရမီ အခံကြောင့် မတ်တပ်ရပ် ၍ ရသွားသည် ။
“ အမေ ရေ ”
ပထမဆုံး လူ လို ပြောတတ်သည် နှင့် ခလုတ် ထိ ထားသည် မို့ အမိ ကို တ၏ ။ လမ်း အနည်းငယ် လျှောက် ကြည့်သည် ။
“ အား ... ကျွတ် ... ကျွတ် ... ကျွတ် ”
ခြေဖမိုး နှင့် အရေပြားများ လန် နေသည်မို့ အနည်းငယ် နာသယောင် သာ ပြုသည် ။ ထို အတိုင်း ထော့နင်းထော့နင်း နှင့် လွင့်စင် သွားသော အိတ် ကို သွား ကောက်ရသေး၏ ။
ပြီးမှ တစ်လှမ်း ချင်း ။
◾ အကြည်တော်
📖 မောင်စောကြည်ဖြူ နှင့် မမြင့်စန်းရီ
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment