ရွာလမ်းကလေး က သစ်ပင်ရိပ် တို့ ဖြင့် အေး ပါသည် ။ လက် နှင့် ခြေများ မှာ ဒဏ်ရာ သာ မရပါက အင်မတန် မှ ကို စိတ်ကူးယဉ်ချင်စရာ ကောင်းသော နေရာလေး ပင် ဖြစ်ပေလိမ့်မည် ။
လူကြီး က ခြံဝင်း တစ်ခု ထဲ ချိုးဝင် လိုက်သည် ။
“ ဟ ... ဘကြီးဆန်းထူး ပါ လား ၊ ဘာကိစ္စလဲ ”
ခြံဝင်းတွင်း ရှိ ခြေတံရှည်အိမ် မှ ကွမ်းပါးစပ် နှင့် အင်္ကျီဗလာကျင်း လူ တစ်ယောက် က အော် မေးသည် ။ ဒါကို ရှေ့ က လူကြီး က ..
“ အေးကွာ ... ဒီ နွား လက် နာ နေလို့ နင့် လာ ပြတာဟေ့ ”
သူ့ စကား ကြောင့် ကျွန်တော် ကိုယ့် လက် ကိုယ် ပြန် ကြည့်မိ သည် ။ ဪ လူ စင်စစ် က နွား ဖြစ်ရပြန်လေပြီ ။
“ နွား က လက် နာတယ် ဆိုတော့ ... ဟင် ”
အိမ် ပေါ် က ဆင်းလာသူ က အရှေ့က နွား ကို ကြည့် ပြီး မှ အနောက် က ကျွန်တော့် ကို မြင်တော့ အံ့အားသင့် သွားသည် ။ နောက် အရှေ့ က နွား ကို လက်ညှိုး ထိုး လိုက် ၊ အနောက် က နွား ၊ အဲလေ ကျွန်တော့် ကို လက်ညှိုး ထိုး လိုက် ဖြစ်သွားသည် ။ ပြီးမှ ခေါင်း ကုတ်ပြီး
“ ဘ ... ဘကြီးဆန်းထူး ပြောတာ ဘယ် နွား လဲ ဟင် ”
“ နွား က တော့ နှစ်ကောင်လုံး ၊ အဲ သူ က လည်း လက် နာလို့ တဲ့ ၊ လမ်း ကြုံတာ နဲ့ နင့် ဆီ တစ်ပါတည်း ခေါ်လာတာ ”
“ ဟင် ... ကျွန်တော် က တိရစ္ဆာန်ကု ဆရာဝန် လေ ”
“ ငါ သိတော့ သိသား ၊ ဒါပေမဲ့ ဒီ ရွာ မှာ က နင် တစ်ယောက် ပဲ ဆရာဝန် ရှိတော့ သူ့ ကို လည်း တိရစ္ဆာန် လို သဘော ထားပြီး ကု ပေး လိုက်ပေါ့ကွယ် ၊ သူ့ ခမျာ သနားပါတယ် ၊ လက် က အနာတွေ နဲ့ ဆိုတော့ သူတောင်းစားလေး ကျနေတာ ၊ သူ့ ရုပ် သူရည် နဲ့ တိရစ္ဆာန် ဖြစ်တာပဲ ကောင်းပါတယ် ”
ဘကြီးဆန်းထူး ပြောတော့ မှ ကျွန်တော့် ဘဝ မှာ နွား လို အော် ပြ ရမလား ၊ ခွေး လို အူ ပြ ရမလား ဖြစ်နေမိသည် ။ ဆရာဝန် က ကျွန်တော့် ကို ကြည့်ပြီး ...
“ အေးဗျာ ... ခင်ဗျား ရောဂါ က ကျွန်တော် နဲ့ တော့ မဆိုင်ဘူး ”
“ အတတ်နိုင်ဆုံး တော့ ကုပေးပါ ဆရာ ”
“ ကုလို့ ဖြစ်မလားဗျ ၊ ကျုပ် က တိရစ္ဆာန်ကု ဆရာဝန် ”
“ ဟင် ”
ဪ ... နာလို့ ပြတာတောင် တိမွေးကု နဲ့ လာတွေ့ နေရတယ် လို့ ။ သို့သော် မတတ်နိုင် ။ ဒါပဲ ရှိတော့တာ ကိုး ။ ထို့ကြောင့် သက်ပြင်း ချ ပြီး ...
“ တိရစ္ဆာန်ကု ဆိုလည်း ခုန ဘကြီး ပြောသလို ကျွန်တော့် ကို အဲဒီလို သာ သဘော ထားပြီး ကု ပေးလိုက်ပါဗျာ ၊ နာလို့ပါ ”
ကျွန်တော့် မျက်နှာငယ်လေး မြင် တော့ ဆရာဝန် ခမျာ သနား သွားသည် ထင်၏ ။ ထို့ကြောင့် ...
“ အေးလေ ... အတတ်နိုင်ဆုံး တော့ ကု ပေး လိုက်ပါ့မယ် ၊ ဒါပေမယ့် ခက်တာ က ကျွန်တော် က သင်း ပဲ သင်းကွပ် တတ်တာဗျ ”
“ ဟာ ... ဆရာရယ် ၊ ဒဏ်ရာ က လက် မှာပါ ၊ မတော်ရာ ကို မထိပါနဲ့ ၊ နော် ... နော် တောင်းပန်ပါတယ် ၊ ဒါလေး ဦးဆောင် လို့ အသက် ရှင်နေတာပါဗျာ ”
“ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အရင် သင်း လိုက်ရင် လူ က ဖီးလာမှာဗျ နော့ ”
“ မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာ ရယ် ၊ ဒီ စိတ်ကလေး နဲ့ ပဲ အသက်ရှင် နေတာပါဆို ”
ကျွန်တော် ၏ အကြောက်အကန် ငြင်းဆန် စကား ကို ဆရာ ဝန်တိကု က ခေါင်း တညိတ်ညိတ် လုပ်ပြီး ...
“ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် က လူတွေ ကို ကုတဲ့ နည်း မသိဘူးဗျ ၊ အဲ တိရိစ္ဆာန်နည်း နဲ့ဆိုလည်း ခွာနာလျှာနာ နဲ့ ကုရ မှာလား ၊ ပေါင်ပုတ် လက်ပုတ်နည်း နဲ့ ဆို ကောင်းမလား ”
ကျွန်တော် လည်း လက် ကို ပြန် ကြည့်ပြီး ...
“ ပေါင်ပုတ်လက်ပုတ်နည်း နဲ့ သာ ဆော်လွှတ်လိုက်ပါ ဆရာ ရယ် ”
“ ဒါဆို ဒန်းရွက် အုံရမယ် ”
ဆိုကာ လုပ်ငန်း စ တော့၏ ။ ဒန်းရွက် ကို ခူးသည် ။ ပြီးနောက် ထမင်းရည်ပူ ထဲ စိမ်သည် ။ ဒန်းရွက် နွမ်း တော့မှ ဆုံ ထဲ ထည့် ထောင်း သည် ။ ပြီးနောက် ဘာမှန်း မသိသော အရွက်များ နှင့် အရည်များ ထဲ စိမ်၏ ။ ( သူ ပြောတော့ မြင်းသေး နှင့် ဩဇာရွက် ဟု ဆိုပါသည် ။ )
ပြီးမှ ဒဏ်ရာများ ပေါ် အုံပြီး ပတ်တီးကြပ်ထုပ် စည်း ပေးပါ သည် ။ သိပ် မကြာခင် ကျွန်တော့် ရုပ် ထွက် လာပါသည် ။
“ တောက် ... အနူ အတိုင်းပဲ ၊ ထွီ ... ရွံလိုက်တာ ”
ခုန နွား ဆွဲလာသော ဘကြီးဆန်းထူး မှ မှတ်ချက် ပေးပါသည် ။ မှန်ပေသည် ။ လက် တစ်ခုလုံး ပတ်တီးများ နှင့် အပြင် အရည်များ ပါ စက်လက်ကျ နေ သလို ဖြစ်လက်စ အနာကြီးရောဂါ သည်း ၍ အရည် တောက်တောက် ယိုကျ နေသလို ။ အန်ထွက်မည် စိုး၍ ကိုယ့် ကိုယ် ပင် ပြန် ငုံ့ မကြည့်ရဲ ။ ကျန် သူဆို ပြောနေစရာ ပင် မလို ။ ထို့ကြောင့် စကား လွှဲသည့် အနေ နှင့် ...
“ ဒါနဲ့ နေပါဦး ... ဟိုဘက် ရွာ က ဆိုင်းသံ ကြားသလားပဲ ”
ကျွန်တော် ၏ အမေး ကို ကျွန်တော့် ကို ကုသော တိရစ္ဆာန်ဆေးကု ဆရာ က ...
“ ဟိုဘက် ရွာ မှာ ဘုရားပွဲ ရှိတယ်လေ ၊ စည်လိုက်တာ ပြောမနေနဲ့ ”
သူ့ စကား ကို ဘကြီးဆန်းထူး က ပါ ...
“ အေးကွ ... ကထိန် တွေ လှည့် ၊ လက်ဝှေ့ပွဲ တွေ ကျင်းပ နဲ့ ဪ ဒါနဲ့ ဒီနှစ် မှာ တို့ ရွာခံ ကျွဲမောင်း ကို မြို့ က တစ်ယောက် က လာ ထိုးမတဲ့ ဆရာ ရဲ့ ”
“ ဟာ ... ဟုတ်လား ဒါဆို ကြည့် ကောင်းပြီ ဗျာ ၊ ကျွဲမောင်း အပြင် သာ ထွက် မထိုးတာ ဒီ ရွာ လာ လို့ ကတော့ လာသမျှ လူ ခံထိုး တာ စုတ်ပြတ်သတ် သွားတာချည်းပဲ နော် ”
“ အဲဒါ ပြောတာပေါ့ ဆရာ ရဲ့ ၊ အခု လာတဲ့ မြို့ က လက်ဝှေ့သမား က လည်း နံပါတ်တစ်တမ်း ထိုး နေတာတဲ့ ၊ ဒီ ရွာ မှာ ကျွဲမောင်း ကောင်းလွန်းတယ် ဆိုလို့ ဖြို ဖို့လာတာတဲ့ ဗျ ၊ ကျုပ် တောင် နွားလေး ဆရာ့ ပြ ပြီးရင် ပြေး ကြည့် မလို့ ”
သူတို့ စကားများ ကိုယ် က နားမလည် ၍ ဘာသိဘာသာ နေ လိုက်သည် ။ ပြီးမှ ...
“ ခွင့်ပြုပါဦး ဆရာ ရယ် ၊ ကျွန်တော် ဟိုဘက် ရွာ ကို ခရီး ဆက်ရဦးမှာ မို့ ပါ ”
“ ဪ ... ဟုတ်ကဲ့ ... ဟုတ်ကဲ့ ၊ ကြုံတုန်းကြုံခိုက် မှာ ဘုရားပွဲ ဝင် တော့ ဝင်လည် သွားဦးဗျ နော့ ”
ခေါင်းသာ ညိတ် ပြ လိုက်သည် ။ စိတ် က ချစ်သူ ဆီ မှာ မို့ ဘုရား ပွဲ လည်း ရောက်မည် မထင် ။
◾ အကြည်တော်
📖 မောင်စောကြည်ဖြူ နှင့် မမြင့်စန်းရီ
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment