ရွာထဲ လှမ်း ဝင်လိုက်သည် နှင့် စုတ်ပြတ်သတ် နေသော သူ့ ကို ရွာသားများ တအံ့တဩ ကြည့်ကြသည် ။
“ အား .. ကျွတ် ... ကျွတ် ”
တချို့ က ကွေ့ရှောင်၏ ။ တချို့ က လိုက် ကြည့်သည် ။ ကျွန်တော် လည်း ထော့နင်းထော့နင်း ရွာ ထဲ လှမ်း ဝင်ရင်း ...
“ အား ... ကျွတ် .. ကျွတ် ဒီ ဒီရွာ မှာ ဆရာ ဆရာဝန်များ မရှိကြဘူးလား ”
ကျွန်တော့် စကား ကို အားလုံး ကြောင် ကြည့်နေကြသည် ။ မှန်ပေသည် ။ ဤ ဒဏ်ရာများ နှင့် ဒီ တစ်ရွာ ကျော် ၍ မြင့်စန်းရီ တို့ ရွာ ရောက်ရန် မလွယ်ကူလှ ။
“ ဟို ... ဟိုလေ ဆေး ကုတဲ့ ဆရာဝန်များ မရှိကြဘူးလား ”
နာ လွန်း၍ အရိပ်ကောင်း သော သစ်ပင် အောက် သာ ထိုင် လိုက်ရသည် ။ ဤသည် ကို နွားဆွဲ လာ သော လူကြီး တစ်ဦး က ...
“ ရှိတယ် ၊ ရှိတယ် ၊ ကျုပ် တောင် အခု ဆရာဝန် ဆီ သွား ပြမလို့ ၊ လိုက်ခဲ့ ၊ လိုက်ခဲ့ ”
ထို လူကြီး စကား ကြားတော့ နာကျင် နေသည့် ကြားက အား တက် သွားရ၏ ။ ဘာမှ ဆက် မပြောဘဲ အထုပ်ကလေး ကို ဆွဲပြီး လူကြီး နှင့် နွား နောက် လိုက်သွားရလေသည် ။
◾ အကြည်တော်
📖 မောင်စောကြည်ဖြူ နှင့် မမြင့်စန်းရီ
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment