အနိဋ္ဌာရုံတွေပါ တကား

 

❝ အနိဋ္ဌာရုံတွေပါ တကား ❞
        ( သိန်းဖေမြင့် )
   
သူ သည် ယခု အလုပ် ကို မရခင် က အလုပ်မျိုးစုံ လုပ်ခဲ့ဖူးပြီ ။ နောက်ဆုံး အလုပ် မှာ သူ နေသော လမ်းဘေး တဲကလေး တွင် ဆံပင်ညှပ်ခုံတစ်ခုံ ထားပြီး ကိုယ်တိုင် ဆံပင်ညှပ်ခြင်း ဖြစ်လေသည် ။ သူ့ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင် လမ်းဘေးတဲ နှင့် အခြား လမ်းဘေးတဲများ သည် ရာဇဌာနီ မင်းနေပြည်ကြီး ၏ မျက်နှာ ကို အိုးမည်း သုတ် သလို ဖြစ်ခဲ့၏ ။ မြို့တော်၏ ညစ်ပတ်ခြင်း ၊ နံစော်ခြင်း နှင့် ခြင် ပေါများ၏ အကြောင်းရင်း အဖြစ်ဖြင့် အပြစ်ပုံချ လက်ညှိုးထိုး ပြစရာ ဖြစ်ခဲ့၏ ။

ထို့ကြောင့် သာယာသော နံနက်ခင်း တစ်ခု တွင် သူ တို့၏ လမ်းဘေး တဲကလေး ကို ဖျက်သိမ်း ခဲ့ရ၏ ။ လမ်းဘေး တဲကလေး ပေါ် မှ ဓနိမိုး နှင့် အတူ သူ့ဆံပင်ညှပ်ဆိုင် ပြိုကျခဲ့၏ ။ လမ်းဘေးတဲ ၏ မဒမတိုင်များနှင့် အတူ သူ့ အသက်မွေး ဝမ်းကျောင်းမှု ယိုင်လဲခဲ့ရ၏ ။ အမိုးအကာ ဗလာ ဖြစ်သော အိမ်ထောင်စု ဘဝ မှ အလုပ်လက်မဲ့ ဘဝ သို့ ပြိုင်တူ ရောက်ရရှာ လေသည် ။

ရာဇဌာနီ မင်းနေပြည်တော်ကြီး သို့ ကြွရောက်လာသော မင်းပရိသတ်တို့ သည် အမြင် မတော်သည့် ရှုခင်းများ ကို ခဏတစ်ဖြုတ် ရင်မဆိုင်ဘဲ မျက်နှာ လွှဲနိုင်မည် ဖြစ်သော် လည်း သူ နှင့် သူ့ အိမ်ထောင်စု ကား အမိုးအကာမဲ့ ၊ အလုပ်လက်မဲ့ ဘဝ ကို ခဏကလေးမျှ ရင်မဆိုင်ဘဲ မျက်နှာလွှဲ မထားနိုင် ။ သူ သည် ချက်ချင်းပင် နေစရာရှာရ၏ ။ ချက်ချင်းပင် အလုပ် ရှာရ၏ ။ အစိုးရ က ချိုသာစွာ ငှားမည် ဆိုသော အမိုးအကာ နှင့် အိမ်တန်းလျားများ တွင် ခိုလှုံချင်ပါ သော်လည်း အလုပ်အကိုင် နှင့် အပေါက်အလမ်း မတည့်သဖြင့် ထိုအရပ် သို့ မပြောင်းနိုင် ။

သူ သည် ရရာ လုပ်မည် ဟူသော ဇွဲဖြင့် ရှာ သဖြင့်သာ ယခု အလုပ် ကို ရလေသည် ။ အလုပ် ရပြီးသောအခါ လည်း ဖြစ်သလို နေမည် ဟူသော ဇွဲဖြင့် တဲထိုးရန် နေရာ လိုက်ရှာသည် ။ မင်းပရိသတ် မဖြတ်မသန်းသည့် လမ်းကြီး တစ်ခု ဖြစ်သော ကုက္ကိုင်းရပ်ကွက် လမ်းကြား တစ်ခုမှာ တဲဝင်ထိုးခဲ့လေသည် ။

ယခု အလုပ်မှာ ဆံပင်ညှပ်ခြင်း နှင့် လုံးဝ မပတ်သက်သော အလုပ် ဖြစ်သည် ။ လက် ၏ ကျွမ်းကျင်မှု မလို ။ ဦးနှောက် ၏ တီထွင် ထိုးထွင်းမှု မလို ။ အလုပ်အထူးသင်ဖို့ မလိုသော မာလီ လိုလို ၊ ပြာတာ လိုလို ၊ ကူလီ လိုလို အလုပ် ဖြစ်လေသည် ။ ‘ ဥရောပတိုက်သားများ အတွက်သာ ’ ဟူသော ကုက္ကိုင်းရေကူးကန် တွင် အဆင်သင့် အလုပ် ရခဲ့လေသည် ။

ဂွတ္တလစ်လမ်း ( ဆရာစံလမ်း ) နှင့် ဟာမစ်တိတ်လမ်း ( သာသနာ့ရိပ်သာလမ်း ) ကြားရှိ ကုက္ကိုင်းရေကူးကန် သည် ပတ်ဝန်းကျင် မှ သီးသန့် ခြားနားနေပြီး အထူး သာယာပေသည် ။ ထူထပ်မြင့်မားသော ကြခတ်ဝါးရုံ ခြံစည်းရိုးသည် အပြင် က မမြင်နိုင်အောင် ကာဆီး ထား သဖြင့် အတွင်း မှာ ရေချိုးသူ တို့သည် လွတ်လပ်စွာ ကစားမြူးထူး နိုင်ကြသည် ။ အလှစိုက် ထားသော ရာဘာပင်ကြီးများ က ထီးမိုး၍ ပေးထားသည် ။ ယုယ ပြုပြင်ထားသော မြက်ခင်း များမှာ ကော်ဇောစိမ်းကြီးများ ဖြန့်ခင်း ထားသလို နေသည် ။ သူ သည် ရေကူးကန် ၏ ရှုခင်းသာယာ တွင် စိတ်ချမ်းမြေ့ခြင်း ဖြစ်မိ၏ ။ ဝါးရွက်စိမ်း နှင့် ဖက်နံ့ သင်းသင်း ကို အားရ ပါးရ ရှူရှိုက် နေမိ၏ ။ ကြည်လင်သော ရေတွင် ကိုယ်တိုင် မကူးရသည့် တိုင်အောင် ရေ ကို မြင်ရုံဖြင့် အေးမြခြင်း ကို ခံစား နေရလေသည် ။ အသက်ရှူကျပ်သော ဆံတိုဆံစ ဟိုကပ် ဒီဝင် ဖြစ်နေသော ဆံပင်ညှပ်ဆိုင် အလုပ်ခွင် နှင့် ဤ ရေချိုးကန် အလုပ်ခွင် ကို ယှဉ်ကြည့်ပြီး ယခု အလုပ် ကို ပို၍ နှစ်သက်မိ သလို ဖြစ်နေသည် ။ သန့်ရှင်းသော ရေချိုးကန် အရိပ် တွင် ခိုလှုံမိပြီ ဖြစ်ရကား ဆံပင်ညှပ် ဆိုင် ထောင်ခဲ့သော လမ်းဘေး တဲတန်း ၏ ညစ်ပတ်ရှုပ်ထွေး သော ရှုခင်း တွင် အပြစ် မြင်တတ်လေပြီ ။

ခု အလုပ်မှာ ဆံပင် ညှပ်ရသလောက် မပင်ပန်း ဟု လည်း သူ ထင်သည် ။ သစ်ရွက် ခြောက် ကောက်ရသည် ။ မြက်နုတ်ရသည် ။ တစ်ခါတစ်ရံ မြက်ခုတ်စက် ဆွဲရသည် ။ ရေကန် မှ ရေဖောက် ချသည့် အခါ ဖောက်ရ၍ ရေ သွင်းသည့် အခါ သွင်းရသည် ။ ရေဖောက် ရေသွင်း အလုပ်မှာ ပင်ပန်းသော အလုပ် မဟုတ် ။ ပိုက်ခေါင်း က ခလုတ် ကို လှည့်ရုံ ဖြင့် ပြီးနိုင်သော အလုပ် ဖြစ်သည် ။ ပန်းပင်စိုက်စရာ ၊ မြေတူးစရာ ၊ မြက်ခုတ်စရာ ရှိလျှင် မာလီကု,လားတွေ လုပ်ကြသည် ။ သူ  လုပ်ဖို့ မလို ။

သို့သော် ခဏကြာသော် ဤအလုပ် တွင် အပြစ် တစ်ခု မြင်လာသည် ။ ပြောပလောက် သော အပြစ်တော့ မဟုတ်ပါ ။ ဆံပင်ညှပ်သမား လုပ်စဉ် က အကျင့်ပါ နေ၍သာ ဤဟာကို အပြစ်ဟု မြင်နေခြင်း ဖြစ်သည် ။ ဆံပင်ညှပ်စဉ် ဆံပင်ညှပ်ခံသူ နှင့် စကားမျိုးစုံ ပြောနိုင် သည် ။ အရပ် ထဲက မင်္ဂလာဆောင် အကြောင်း ကနေပြီး ကြီးငါးကြီး တွေ့ ဆုံရေး အကြောင်း သို့လည်းကောင်း ၊ ပြဆဲ ရုပ်ရှင်ကားများ အကြောင်းမှ နေပြီး ဖဆပလ နှင့် ကွန်မြူနစ် အကြောင်းများ သို့ လည်းကောင်း ကူးပြောင်းပြောဆို နိုင်သည် ။ ဆံပင်ညှပ်ခံသူ သည် စကားနည်း သူ ဖြစ်လျှင် သူ့ မိန်းမ အား လည်းကောင်း ၊ သူ့ သားသမီးကလေးများ နှင့် လည်းကောင်း လှမ်း၍ စကားပြောနိုင်သည် ။ ယခုမူ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် နှင့် လည်း စကား မပြောနိုင် ။ ဟိုနား တစ်ယောက် ဒီနား တစ်ယောက် ခွဲ လုပ်ကြရသည် ။ သူ့ မိန်းမ နှင့် သားသမီး တို့မှာ လည်း အနီးတွင် မရှိ ။ ရေကူးလာသူ  မျက်နှာဖြူတို့ နှင့်ကား ဘာစကားမျှ ပြောနိုင်စရာ အကြောင်း မရှိ ။ အခွင့်အရေး မရှိ ။ သူ့အား ၎င်းတို့က အဖက် လုပ်ဖို့ နေနေသာသာ စေ့စေ့စပ်စပ်မျှ မကြည့် ။ အမှန်စင်စစ် သူ တည်း ဟူသော လူသား တစ်ယောက် သူတို့ အနီးမှာ လှုပ်ရှား သွားလာနေသည် ဟူ၍ပင် အသိအမှတ် ပြုဟန် မရှိချေ ။ ဆံပင်ညှပ် အလုပ်ခွင် တုန်းက ဖောက်သည်များ က သူ့ အား အဖက်လုပ်၍ ဆက်ဆံကြသည် ။ ဤ အလုပ်ခွင် တွင် မျက်နှာဖြူ ဖောက်သည် တို့သည် သူ့ အား အဖက် မလုပ်ကြချေ ။ သို့ကလို စကား မပြောရခြင်းကြောင့် ဟာတာတာနိုင် သည် ဟု သူ ထင်သည် ။ သို့ကလို ဖောက်သည် တို့က အဖက် မလုပ်ခြင်းကြောင့် ကိုယ့် ကိုယ် ကိုယ် နုံ သလိုလို ၊ အောက်ကျ သလိုလို ထင်မိလေသည် ။

ရေကူး လာသော မျက်နှာဖြူများ သည် ကန်ဘေး တွင် သစ်ရွက်ခြောက် ကောက်နေ သော သူ့ အား စကား မပြောရုံ ၊ စေ့စေ့ မကြည့်ရုံ ၊ အဖက် မလုပ်ရုံ ၊ သူ တို့ အနီးမှာ သူ တစ်ယောက် ရှိနေသည် ဟု အသိအမှတ် မပြုရုံမက သူ့အား မျက်စိ မပါသူ ၊ နားမကြားသူ ပမာ သဘောထားကြဟန် တူသည် ။ အကြောင်းမူ ကား သူ့ အနီးတွင် ထင်ရာပြောပြီး ထင်ရာ လုပ်ကြသည် ။ မျက်နှာဖြူ မိန်းမတို့သည် ခန္ဓာကိုယ် အလယ်ပိုင်း ဗိုက်သားကွက်ကွက် မှ တစ်ပါး ဝတ်လစ်စားလစ် ထားလျက် သူ့ ရှေ့မှာ ပြေးလွှားခုန်ပေါက် ကြသည် ။ ဒိုင်ဗင်ထိုး ကြသည် ။ ဖက်ကြသည် ။ ယမ်းကြသည် ။ မြူးထူးကြသည် ။ ‘ ဟီး ’ တိုက်ကြသည် ။ အစက တော့ သူ မျက်စိ နှင့် နား ရှက်သည် ။ သို့သော် တဖြည်းဖြည်း မျက်စိ နှင့်နား သည် ထို အာရုံ များတွင် ကျင့်သား ရလာလေသည် ။ နောက်တော့ သူ့ မျက်စိ နှင့် နား တို့သည် ထို ဝတ်လစ်စားလစ် အာရုံများ တွင် သာယာ တပ်မက်၍ လာလေတော့သည် ။

ခန္ဓာကိုယ် အလယ်ပိုင်း ကွက်ကွက် မှ တစ်ပါး ဝတ်လစ်စားလစ် ဖြစ်သော အကြင် မျက်နှာဖြူမ ၏ ပေါင်တံ ကို လည်းကောင်း ၊ တင်ပါးဆုံ ကို လည်းကောင်း ကြည့်ရှု စစ်ဆေး၍ အပျို လော ၊ အအို လော ၊ အပျိုရည်စစ် လော ၊ အပျိုရည်ပျက် လော ၊ ကလေးအမေ နို့ပျဉ်းရှည်  လော ၊ ပွဲတိုင်းကျော်သည့် မုဆိုးမ လော ၊ ပဒုမ္မနီ လော ၊ ဟတ္ထနီ လော စသည်ဖြင့် ဝေဖန် ပိုင်းခြားကာ အတွေးနယ်ချဲ့ နေတတ်ပေသည် ။

အကြင် မျက်နှာဖြူမ နှင့် မျက်နှာဖြူထီး တို့သည် ရေမကူးခင် ဖြစ်စေ ၊ ရေကူးရင်း ဖြစ်စေ ၊ ရေကူးပြီး မှ ဖြစ်စေ ပြေးတမ်းလိုက်တမ်း ကစား၍ ဖမ်းပွေ့ ဖက်ယမ်း လုပ်ကြသည် ကို မြင်လျှင် သူ လည်း မြူးထူးမိ၏ ။ သူ့ ရင်တွင်း မှာ အေးခနဲ ၊ နွေးခနဲ လှိုင်းထမိ၏ ။

တစ်နေ့သော ညနေစောစော တွင် နေမင်း က ထိန်ဝင်းလျက်ရှိသည် ။ တစ်လောက လုံး ပူပြင်းနေဟန် ရှိသော်လည်း ရေကူးကန်ရိပ်သာ ကား အေးမြလျက် ရှိသည် ။ လူရှင်း နေ သဖြင့် တိတ်ဆိတ် နေပေရာ ပိုလို့ ပင် အေးမြနေသည် ဟု ထင်ရသည် ။ သူ သည် ကန်ဘေး က မြက်ခင်း ပေါ်တွင် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင် ကာ မြက်နုတ်ဟန် ပြု၍ အနားယူ နေလေသည် ။ သူ သည် ရေကူးကန် ၏ သာယာသော ပတ်ဝန်းကျင် တွင် ခေါင်းမဖော်နိုင်အောင် နစ်မြုပ်နေလေသည် ။ သူ့ ရှေ့သို့ ရွှေရောင် ဝါနေသော သစ်ရွက်ကလေး တစ်ရွက်သည် ဝေ့ကာ ဝိုက်ကာ ပျံဆင်း လာသည် ။ သစ်ပင်ပေါ်မှ ချိုးဖြူ ကူသံ ကို ကြားရလေသည် ။

ထိုအခိုက် သူ သည် နောက်မှ ခြေသံရွရွ ကို ကြားသဖြင့် လှည့်ကြည့် လိုက်သည် ။ ရေကူးဝတ် နှင့် မျက်နှာဖြူမကလေး တစ်ယောက် က သူ့ အား ပြုံးကြည့်နေသည်ကို တွေ့ ရ လေသည် ။ သူ မ ၏ အပြုံးမှာ တစ်လောကလုံး အတွက် အပြုံးပင် ဖြစ်သော်လည်း သူ့ အတွက် သီးသန့် ပြုံးသည်ဟု သူ က ထင်လိုက်သည် ။ သူ တည်းဟူသော လူတစ်ယောက် အနား မှာ ရှိနေသည် ဟုပင် အသိအမှတ် မပြုသော အခြား မျက်နှာဖြူ ရေကူးသူ တွေနှင့် ကွာခြားလှ ဘိခြင်း ။ သူမ ၏ အကြည့်သည် ဘုရင်မကြီး က ဒူးတုပ်ဦးတိုက် နေသော ကျေးတော်မျိုး ၊ ကျွန်တော်မျိုး အား ကြည့်လိုက်သော အကြည့်မျိုး ဖြစ်သည် ။ သို့သော် သူ့ အား အဖက် လုပ်၍ ကြည့်လိုက်သည် ဟု သူ က ထင်သည် ။ သူ့ အား အဖက် မလုပ်သော အခြား မျက်နှာဖြူ ရေကူး လာသူ  တွေနှင့် လုံးဝ မတူချေတကား ။

သူမ သည် ကိုယ်အလှ ပြိုင်ပွဲဝင် မယ်လောင်း တစ်ဦးသည် အကဲဖြတ် လူကြီးများ ရှေ့မှာ လျှောက်ပြသလို မြက်ခင်း ပေါ်မှာ လျှောက်နေ၏ ။ မျက်နှာ ကို ခပ်မော့မော့ ထားပြီး ပတ်ဝန်းကျင် ၏ အလှနှင့် လန်းဆတ်ခြင်းကို တအား ရှူရှိုက် နေဟန်တူသည် ။ သူ သည် ခပ်မော့မော့ ထားသော သူမ ၏ မျက်နှာ ကို ဘေးတိုက် မြင်လိုက်ရသောအခါ သူ့ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင်တွင် အမြတ်တနိုး ချိတ်ဆွဲ ထားခဲ့သော ရေမွှေးကြော်ငြာ ဘိုမရုပ်ပုံကလေး ကို ပြေးသတိ ရမိလေသည် ။

သူမ သည် နွဲ့ဟန်ယိမ်းဟန် ဖြင့် လက်လှုပ်ရှား၏ ။ သူမ ကတော့ သွေးပူ လာအောင် လှုပ်ရှားခြင်း ပြုဟန် တူသော်လည်း သူ့ အား သူမ ၏ ဖောင်းကြွမို့မောက်သည့် ရင်သား ကို တမင် ပြသည်နှင့် တူ တော့သည် ။ သူမ သည် သူ့ အား ကျောပေးပြီး လျှောက်နေသောအခါ ပြည့်ဖြိုးအိစက်သော တင်သား တို့သည် နိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ်နေသည် ကို မြင်ရရာ သူ ၏ နှလုံးသား တို့သည် နိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ်နေသည်ဟု ထင်မှတ်မိသည် ။

သူ သည် သာယာအေးမြ၍ ငြိမ်သက်သော ဤအခါမျိုးတွင် ဤလို ယောက်ျား တကာ တို့၏ အာရုံ ကို ဆွဲယူ ညွှတ်နူး စေနိုင်သော အနိဋ္ဌာရုံ တွင် တပ်မက် တွယ်တာကာ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါ ကြည့်မဝ ရှုမဝ ဖြစ်နေမိသည် မှာ သဘာဝ အလိုကျ ဖြစ်ပေသည် ။ သူ က စာကြီးပေကြီး နှင့် အကျွမ်းဝင်သူ ဖြစ်ပါက တောကြီးမျက်မည်း ဆိတ်ငြိမ်ရာဝယ် အာရုံငါးပါး ဖြင့် ဖမ်းစားနေသော မိုးကျနတ်မယ် နှင့် တွေ့ရသည့် မင်းသားကလေး နေရာတွင် သူ့ ကိုယ် သူ  ထား၍ တွေးတော ငေးမော နေမိပေလိမ့်မည် ။

သူမ သည် အတန်ကြာ ကိုယ်နေလှဟန် ပုံသဏ္ဌာန် အမျိုးမျိုး ကို ပြရင်း ကိုယ်လက် လှုပ်ရှား ပြီးနောက် ရေကို ကသိုဏ်း ရှုလိုက်သည် ။ ထို့နောက် သူ့ ဘက် တစ်ချက် လှည့် ကြည့်ရင်း ပြုံးပြီး ကြက်သီးထ သွားဟန်ဖြင့် ပခုံး ကို တွန့် လိုက်သည် ။ သူ့ဘမှာ မရိုးမရွ ဖြစ်လျက် ထိုင်ရာ မှ ဖင်တကြွကြွလုပ်နေစဉ် သူမ သည် ရေ ထဲသို့ အပြေး ဆင်းသွား လေသည် ။ သူ လည်း နောက်ကလိုက်ပြီး ရေထဲဆင်းကာ ပြေးတမ်းလိုက်တမ်း ကစားချင်လှပေတော့သည် ။

သူမ သည် ရေထဲမှာ ငါးရံ့ကိုယ်ကလေး ကို ကော့ကာ ထိုးကာ မြူးထူးပျော်ပါး ကစားလျက် နေသည် ။

အတန်ကြာသော် သူမ သည် ကမ်းပေါ် တက်လာသည် ။ ကိုယ်ပေါ် တွင် တင်နေသော ရေများ ကို တဘက်ဖြင့် မသုတ်ဘဲ လှုပ်ရှား ခုန်ပေါက်၍ လွင့်စဉ် သွားစေပြီး နောက် မြက်ခင်း ပေါ် တွင် လှဲအိပ် လိုက်လေသည် ။

သူ သည် လက် က မြက်နုတ်ဟန် ဆောင်ရင်း မျက်လုံးများက ပက်လက် လှဲနေသော သူမ ၏ တစ်ကိုယ်လုံး ပေါ်တွင် ကစား နေကြသည် ။ သူမ ၏ လက်မောင်းများက ပွတ်တိုင် များလို ချောမောလှပသည် ။ သူ သာ ပဉ္စသီခနတ်သား ဖြစ်လျှင် သူမ ၏ သားမြတ်အစုံ တွင်လည်း ခေါင်းအုံးအိပ်လို၏ ဟု ကျူးရင့်သီဆိုမည်ပင် ဖြစ်သည် ။ အလိုက်သင့် ဆန့်ခင်း ထားသော ပေါင်တံများသည် ဆင်နှာမောင်း လို သွယ်တန်းအိစက်လေသည် တကားဟု ထင်စားမိ ပေသည် ။ ပြည့်ဖြိုး တင်းကားသော တင်ပါးဆုံ သို့ ကြည့်ပြီး ဟင်းချမိသည် ။ ကား သော တင်ပါးဆုံ နှင့် ချီသော ရင်ကြား တံတားကူး ထားသည့် သေးသွယ်ကျစ်လျစ်သည့် ခါး ကို ကြည့်ပြီး ဆံပင်ညှပ်ဆုံလည်ကု,လားထိုင်ကို ဆွဲလှည့် သလို လှည့်ပစ်လိုက်ချင်သည် ။ ယင်းသို့ စိတ်ကစားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွေးညင်း ထ နေသည် ။ ခန္ဓကိုယ် ၏ သွေးသား အကြောအခြင်များတွင် ကိလေသာ ဒီရေ တက်နေပေတော့သည် ။

ထိုအခိုက် ချိုးဖြူကလေးက ကူ နေပြန်လေသည် ။ ခပ်ဝေးဝေး ရှိ သပြေပင် မှာ ချိုးဖြူ နားနေဟန်ရှိသည် ။

သူမ သည် သူ့ ဘက် လှည့်ကြည့်ပြီး တစ်နေရာ သို့ လက်ညှိုး ထိုးပြသည် ။ ဒီတစ်ခါ တော့ သူမ ၏ အကြည့် တွင် အပြုံး မပါ ။ သို့သော် ခက်ထန်သော အကြည့် ကား မဟုတ်ပါပေ ။

သူ သည် သူမ ညွှန်ပြရာသို့ ကြည့်လိုက်၏ ။ ငွေပန်း တို့သည် ဖွေးနေအောင် ပွင့် နေကြသည် ။ သူ သည် ငွေပန်းတို့ မှ သူမ ဆီသို့ ကြည့်လိုက်သည် ။ သူမ က ပြုံးပြီး လက်တစ်ဖက် ဖြင့် ပန်းပွင့်ခူးဟန် ပြလိုက် လေရာ သူ သည် အဓိပ္ပာယ် နားလည်ကြောင်း ကျေနပ်အားရစွာ ပြုံးပြပြီး သွက်လက်စွာ ငွေပန်းများ ဆီသို့ ထသွားလေသည် ။

သူ သည် ငွေပန်း ကို ဆွတ်ယူပြီး သူမ ဆီ သို့ အသော့ပြန်ခဲ့သည် ။ သူမ သည် ပက်လက် လှဲ၍ ဇိမ်ခံ နေရာမှ ပုံမပျက်ဘဲ ပြုံးရွှင်စွာ ကြိုဆို နေလေသည် ။ သူ သည် ရည်ရွယ်ပြင်ဆင်ခြင်း မရှိဘဲ သူမ ဘေး မှာ ရိုသေစွာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ငွေပန်း ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကို ဆက်သ လိုက်လေ၏ ။

သူမ သည် ငွေပန်းကို နှစ်ခြိုက်အားရစွာ နမ်းရှုပ် နေလေသည် ။ အကယ်၍ သာ သူ သည် ဤ ရေကူးကန် သည် မျက်နှာဖြူများ အတွက်သာ ဖြစ်သည် ဟူသော အလုပ်ခွင် မှ ပေးထား သော အသိ မရှိ ခဲ့လျှင်သော် လည်းကောင်း ၊ မျက်နှာဖြူမ နုနုထွတ်ထွတ်ကလေး သည် သူ လို အသားညိုသော အောက်တန်းစား အတွက် မဟုတ် ဟူသော ဘဝပေးအသိ မရှိခဲ့လျှင် သော် လည်းကောင်း ၊ တရားဥပဒေ ထောင်တန်း ကို ကြောက်ရပေမည် ဟူသော အညှဉ်းဆဲခံ လမ်းဘေး တဲအိမ်ရှင်တို့ ၏ လက်တွေ့ အသိ မရှိခဲ့လျှင်သော် လည်းကောင်း အကြင် ငွေပန်း ကို နမ်းနေသူ  အပျိုဖြူ နုနုထွတ်ထွတ်ကလေး အား ဆံပင်ညှပ် ဆုံလည်ကု,လားထိုင်ကို ဆွဲလှည့်သလို သေးသွယ်ကျစ်လျစ်သည့် ခါးကလေးမှ ဆွဲလှည့်ကာ မွှေ့ယမ်း နမ်းရှုပ် မိပေလိမ့်မည် မှာ အမှန်ပင် ဖြစ်တော့၏ ။ ခုတော့ ဘာမျှ မလုပ်ဘဲ ရိုသေဒူးတုပ် နေရာမှ မလှုပ် မယှက် ငုတ်တုတ် ထိုင်ကာ ငေးကြည့် နေမိလေ၏ ။ ကိုယ်ခန္ဓာ က မတုန်မလှုပ် ငုတ်တုတ် ထိုင် ဖြစ်နေ သော်လည်း စိတ် ကမူ သက်သာရာ ရှာဘိသည့်အလား ဤ အပျိုဖြူ နုထွတ်ထွတ်ကလေး နေရာတွင် အိမ်သူ ကလေးအမေ ကို ထား၍ ကစား ကြည့်မိသည် ။ ဆွဲလှည့်မွှေ့ ယမ်း နမ်းရှုပ်မိသည် ။ သူ့ မျက်လုံးမှ လျှံထွက် နေသော ကိလေသာ မီးရောင်သည် သူမ အား ခြောက်လှန့် လိုက်ဟန် ရှိသည် ။ သူမ ၏ မျက်နှာတွင် အပြုံးသည် လုံးလုံး ကွယ်ပျောက်၍ ခက်ထန်မာကျောလာသည် ။ ဖြူနုသော မျက်နှာ တစ်ခုလုံး မှာ သွေးခြည် ဖြာလာသည် ။ သူမ သည် ဆတ်ခနဲ ထိုင်လိုက်ပြီး တစ်နေရာ သို့ လက်ညှိုး ထိုးပြလိုက်သည် ။

သူ သည် သူမ ညွှန်ပြရာသို့ ကြည့်လိုက်ပြန်သည် ။ ထိုင်ခုံတန်းလျား တစ်ခု နှင့် အောက်မှာ ချွတ်ထားသော ခုံဖြင့်ဖိနပ်ဖြူ ။ သူ ၏ မျက်စိများ သည် ခုံမြင့် ဖိနပ်ဖြူ ထံမှ သူမ ထံသို့ ၊ သူမ ထံ မှ ခုံမြင့်ဖိနပ်ဖြူ သို့ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် ကူးနေသည် ။ သူမ က လက်ဟန် ခြေဟန် ဖြင့် ခုံမြင့်ဖိနပ်ဖြူ ကို သူမ ထံ ယူခဲ့ရန် ခိုင်းသည် ။ သူ သည် လိုက်နာရအံ့လော ၊ ငြင်းဆန်ရအံ့လော မဆုံးဖြတ်တတ်သဖြင့် တွေဝေ နေသည် ။ ဤ အလုပ်ခွင် တွင် ဤလို နိမ့် ကျသည့် အလုပ် တာဝန်ပါသလော ၊ မပါ သလော ။ သူ များ ခေါင်းကို ကိုင်ချင်တိုင်း ကိုင်၍ အသက်မွေး ခဲ့သော သူ ၏ မွန်မြတ်သော လက်သည် ခုံမြင့်ဖိနပ် ကို ကိုင်ခြင်းဖြင့် နိမ့်ကျရတော့မည်လော ။ ဤ အလုပ် ကို မလုပ် ဟု ငြင်းဆန်ပါလျှင် ရနေသော အခကြေးငွေ အလျှော့ ခံရမည်လော ၊ အလုပ် ပင် ပြုတ်မည်လော ။

သူ သည် ဤသို့ တွေဝေ နေစဉ် သူမ က သူ့ အား နှုတ်ခမ်း ပေါ်တွင်သာ ရေးရေး ထင်သော အပြုံး ဖြင့် သိမ်းသွင်း ဖျောင်းဖျလိုက်ပြန်သည် ။ ခြေဖျား ကို လက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဖိနပ် စီးချင်လှပြီ ဖြစ်ကြောင်း လက္ခဏာ ဟန် အမူအရာ ဖြင့် တောင်းပန် လိုက်လေသည် ။ သူ သည် အခကြေးငွေ အတွက် ၊ အလုပ်အတွက် မဟုတ်စေကာမူ သူမ ၏ အပြုံး နှင့် ကညဝယ ဟန်အမူအရာများ အတွက် ငဲ့ကွက်ပြီး ခုံမြင့်ဖိနပ်ဖြူ ကို သွားယူလေတော့သည် ။

သူ က ဖိနပ် ကို သွားယူစဉ် သူမ သည် ရေကန် ထဲသို့ ခုန်ဆင်းကာ ငါးရံ့ ကိုယ်ကို ကော့လိုက်ထိုးလိုက် လုပ်ပြန်သည် ။ သူ သည် သူမ ရေပေါ် တက်လာ သည့်တိုင်အောင် ဖိနပ် ကို ကိုင်၍ စောင့်နေမိသည် ။

သူမ တက်လာလျှင် သူ က ဆီးပြီး ဖိနပ်ခင်း ပေးရာ သူ မက လှိုက်လှဲသော အပြုံး ဖြင့် ကျေးဇူးဆပ်လေသည် ။ ပါးစပ် က လည်း ဟိုပြောဒီပြော ပြောသေးသည် ။ သူ ကမူ ဘာမျှ မပြော ။ သူမ ၏ မည်သို့သော အမှုတော်ကို မဆို ထမ်းရွက်ရန် အဆင်သင့် ဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြ သောအမူအရာမျိုး နှင့် ငံ့လင့်ကြည့်ရှုကာ နေလေသည် ။ သူမ သည် ကုန်း၍ ဖိနပ်စီးနေသော အခါ သူမ ၏ ချောမွတ်သော ကျောပြင် တွင် လက်တင်၍ စမ်းကြည့်လိုသော ဆန္ဒ ကို ကား ချုပ်တည်း၍ မရချေ ။ သူ မ သည် ဖိနပ် စီးပြီးနောက် သူ့အား ကျောပေးကာ ထွက်သွားသော အခါ ပြည့်ဖြိုးအိစက်သော တင်သားတို့သည် နိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ်နေသည်ကို မြင်ရပြန်ရာ သူ ၏ နှလုံးသားတို့ သည်လည်း နိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ်ရပြန် လေသည် ။

ဂနာ မငြိမ်သော စိတ်ကို ထိန်းကျောင်းနိုင်ရန် သူမ နောက်သို့ တကောက်ကောက် လိုက်နေသော မျက်စိအစုံ ကို လွှဲယူလိုက်သောအခါ ငွေပန်းတွေ ဗရပွ ကြဲနေသော သူမ ပက်လက်လှဲသွားခဲ့သည့် နေရာသို့ ရောက်သွား လေသည် ။ ပက်လက်လှဲ ဇိမ်ယူ နေရာမှ ငွေပန်း တွေ ကို လှမ်းယူပြီး တအားကုန် နမ်းရှုပ်နေပုံ အလုံးစုံနှင့် အပျိုဖြူနုထွတ်ထွတ်ကလေး အား သေးသွယ်ကျစ်လျစ်သည့် ခါးကလေး မှ ဆွဲလှည့်ကာ မွှေ့ယမ်းနမ်းရှုပ်ပုံများသည် သူ့ စိတ်မှာ အသစ်အသစ် ဖြစ်လာ ပြန်လေ၏ ။ အပျိုဖြူ နုထွတ်ထွတ်ကလေးနေရာ တွင် သူ့ အိမ်သူ  ကလေးအမေ အား ထားလျက် စိတ်ကစား နေပြန်သည် ။ ဆွဲလှည့် မွှေ့ယမ်းနမ်းရှုပ် နေမိသည် ။ ခုချက်ချင်း သာ အိမ် ပြန်ရလျှင် နွားသိုးကြိုးပြတ် လို “  ဝတ်ထရိမ်း ” ခနဲ မြည် ဟည်းကာ ဦးချိုတမြမြ ခြေတကြွကြွ နေမိပေလိမ့်မည် ။ သူ သည် ထိုနေ့ည အဖို့ အလုပ် အမြန် ပြီး၍ အိမ်အမြန် ပြန် ရောက်ဖို့သာ စိတ်စော နေလေတော့သည် ။

••••• ••••• •••••

၂

ဦးချိုတမြမြ ခြေတကြွကြွ ဖြင့် အိမ်ပြန် ရောက်သော အခါတွင်မူ ချိုကုပ် သွားစရာ ၊ ခြေတုံ့ သွားစရာတွေနှင့် ဦးစွာပထမ ရင်ဆိုင်ရ လေသည် ။ ခေါင်း မှာ ပြာ အလိမ်းလိမ်း ကပ်၍ မျက်နှာ အဆီပြန် နေသော ကလေးအမေ သည် မီးဖို မှာ ငါးပိရည်ကျိုအိုး ကို ကြိုထားပြီး ငရုတ်သီး ထောင်းလျက် ရှိသည် ။ ငါးပိရည်ကျို အငွေ့စူးစူး နှင့် မီးကင် ထားသော ငရုတ်သီး အနံ့သင်းသင်း တို့သည် သူ့ အား ရေကူးမယ် အပျိုနုထွတ်ထွတ် ၏ အငွေ့ အသက်ထက် ပိုမို အားကောင်းစွာ ဆွဲဆောင် နေကြပေသည် ။ ထမင်းမြိန်မြိန် အရင် စားလိုက်ဖို့ နှိုးဆော်ပေး သကဲ့သို့ ရှိပေသည် ။ အကယ်၍ ယင်းသို့သော နှိုးကြားချက် သာ မရှိပါက ကလေးအမေ ၏ ဆံပင် မှာ ပြာအလိမ်းလိမ်း ကပ်သည် ကို လည်းကောင်း ၊ မျက်နှာတွင် ဆီဝေ့နေသည် ကို လည်း ကောင်း ၊ ကိုယ်ခန္ဓာတွင် ချွေးစော် နံနေသည် ကို လည်းကောင်း အပြစ် တင်မိပေလိမ့်မည် ။ ညစ်တီးညစ်ပတ် နေရကောင်းလား ၊ ရေမိုးချိုးပြီး သနပ်ခါး လိမ်း၍ လင် ကို ကြိုမနေရ ကောင်းလား စသည်ဖြင့် မောင်းမဲမိလိမ့်မည် ။ အခန့် မသင့်လျှင် ကတောက်ကဆ ဖြစ်ကာ ကလေးအမေ အား ရိုက်မောင်းပုတ်မောင်း လုပ်မိပေလိမ့်မည် ။ ယခုမူ ထိုသို့ မဟုတ် ။ “ ငါ့ မိန်းမ ကလေးတစ်ဖက် နဲ့ ထမင်း ချက်ရတာ အတော် မောရှာပေလိမ့်မည် ။ ဈေးဖိုး ဖူဖူလုံလုံ မရှိဘဲ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ဖြစ်အောင် ကြံစည် ချက်ပြုတ်ရသော ငါ့ မိန်းမ သည် ဗျာများ ရှာပေ လိမ့်မည် ။ ငရုတ်သီးထောင်းရတာ လက်မောင်း အောင့်ရှာ ပေလိမ့်မည် ”

သူ သည် ငရုတ်သီး ကူ ထောင်း၏ ။ တို့စရာ ကောင်းကောင်း မရှိသည် နှင့် အိမ်နီး နားချင်းထံ အခွင့် တောင်းပြီး ပေါက်ပန်းဖြူရွက် ခူးရ သေး၏ ။ ကလေးငယ် သေးစို နေသဖြင့် အော်နေရာ အနှီး လဲပေး လိုက်ရသေး၏ ။

ထမင်းပွဲ အဆင်သင့် ဖြစ်လေပြီ ။ သူ က သာ ဖြောင့်ဖြောင့် စားနိုင်၍ ကလေးအမေ မှာ ဖြောင့်ဖြောင့် မစားနိုင် ။ ကလေးအမေ သည် သမီးအကြီး ရှစ်နှစ် အရွယ် နှင့် သား ငါးနှစ်အရွယ် ကို ခူးခပ် ကျွေးမွေး နေရသေး၏ ။

ထမင်းစားကြချိန် အမှောင်ထု လွှမ်းမိုးလာ၏ ။ ဆောင်းတွင်း ဖြစ်သဖြင့် အအေးဓာတ် ကလည်း ဝင်လာသည် ။ မှောင် ပင် မှောင် ၊ အေး ပင် အေး သော်လည်း သူ သည် ကိုယ်တိုင် ရေချိုးပြီး ကလေးအမေ  အားလည်း မရမက ရေချိုးခိုင်း၏ ။

“ မင့် မျက်နှာမှာ အဆီတွေ ဝင်းလို့ ။ မင်း ကိုယ် ကလည်း ချွေးတွေ နံလို့ ။ ရေမချိုး လို့ ဘယ်ဖြစ်မှာလဲ ”

သူ တို့ အဖို့ ရေချိုးသည် မှာ မလွယ်လှ ။ သူ တို့ နေသော လမ်းပေါ် မှာ ရေဘုံပိုင် မရှိ သဖြင့် သူများ အိမ်ဝင်းခြံ ထဲက ဘုံပိုင်မှာ သွား ချိုး ရလေရာ အားနာစရာ ကောင်းသည် ။

ကလေးအမေ  ရေချိုး ပြီးသောအခါ သူ က ကလေးအမေ အား သနပ်ခါး လိမ်းဖို့ ပြောပြန်လေသည် ။

ကလေးအမေ က ထဘီရင်ရှား ကို ပြင် ဝတ်ရင်း မျက်စောင်း ထိုးလိုက်ကာ

“ ကို ကလည်း ကြံကြံဖန်ဖန် ”

သူ က ဣန္ဒြေကြီး ထားလျက် အသံလေးကြီး ဖြင့် -

“ သနပ်ခါးလိမ်းတာ ကောင်းတာပေါ့ကွ ။ မွှေးမွှေးကြိုင်ကြိုင် ဆိုတော့ စိတ်ကြည် လင်တာပေါ့ ”

သူ သည် အင်တင်တင် လုပ်နေသော ကလေးအမေ အား ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်နေ လေသည် ။ ကလေးအမေ က ခစ်ခနဲ ရယ်လိုက်ပြီး

“ ကို ဒီနေ့ ဘာဖြစ်လာသလဲ ၊ ထူးကို ထူးတယ် ။ ချမ်းက ချမ်းသနဲ့ သနပ်ခါးလိမ်း ရမှာလား ”

“ ဟေ့ .. မေးမနေနဲ့ကွာ ၊ လိမ်းမှာ လိမ်းစမ်း ”

သို့ကလို ပြောပြီး သူ သည် ဒူးနှန့်၍ ဆေးလိပ် မှိန်း နေလိုက်သည် ။ ကလေးအမေ  သည် အဓိပ္ပာယ် ရှိစွာ ပြုံးပြီး သနပ်ခါး သွေး နေလေသည် ။ သူ သည် အိမ်ပြင် မှောင်ထဲသို့ ငေးကြည့် ပြီး ယနေ့ ညနေ စောစောက မျက်နှာဖြူ ရေကူးမယ်ကလေး ကို အာရုံဝင်စား နေ လေသည် ။ သူမ ၏ ဖောင်းကြွမို့ မောက်သော သားမြတ်စုံ ၊ ပြည့်ဖြိုးအိစက်သော တင်ပါး နှင့် သေးသွယ်ကျစ်လျစ်သော ခါးတို့ဖြင့် သူ့ ရှေ့ မှောင်ကြီးမည်းမည်း ထဲမှာ ကိုယ်ထင်ပြ နေဘိသကဲ့သို့ ရှိလေသည် ။

သမီး က ပထမတန်း ဖတ်စာအုပ် ကို တစာစာ ဖတ်နေသည် ။ သား က ကြွက်တွေ ထွက်ပြေးအောင် ဆိုပြီး တုတ် နှင့် ဟိုလျှောက်ထိုး သည်လျှောက်ထိုး လုပ်နေသည် ။ သူ သည် ကလေးတွေ ကို အိပ်စေချင်လှပြီ ။

“ ဟဲ့ … ကလေးတွေ အိပ်ပါတော့လား ၊ ချမ်းလှပြီ ။ အိပ်ရာထဲ ဝင်ကြတော့ ”

သမီး နှင့် သား က မကြားသလို နေကြသည် ။ သမီးသည် ဖတ်စာ စာအုပ် တစ်ခုလုံး ကို အစအဆုံး အံလျက်ရှိ၏ ။ သား က တုတ်တစ်ချောင်း နှင့် ကြွက်ထိုး ကောင်းတုန်းပင် ဖြစ်သည် ။

ယနေ့ မှ သား နှင့် သမီး သည် အိပ်ရာဝင် အထူး နောက်ကျနေသည် ဟု သူ ထင်သည် ။

ကလေးအမေ ကား သနပ်ခါးရေကြဲကလေး ဖြင့် မျက်နှာ ကို သာ မက တစ်ကိုယ်လုံး ကိုပင် ပက်ဖျန်း မှုန်းခြယ်လေပြီ ။ အိပ်ရာများ ခင်းကျင်းပြီး နောက် ထုပ်တန်း မှာ ချိတ်ဆွဲထား သော စောင်ပုခက် အတွင်း မှ ကလေးငယ် ကို အိပ်ရာ ရွှေ့ပေး နေလေသည် ။

သူ သည် ကလေးများ အပေါ်တွင် စိတ်မရှည် နိုင်တော့ချေ ။

“ ဟဲ့ .. ကလေးတွေ ၊ အိပ်ကြတော့ ဆိုနေမှပဲ ။ ငါ ထရိုက်လိုက်ရရင် မကောင်းတော့ဘူး ”

ထိုအခါ သမီး သည် မင်္ဂလသုတ် ကို ကောက် ရွတ်လိုက်၏ ။

“ ယံမင်္ဂလံ ဒွာဒဿဟိ စိန္တယိံသု သဒေဝကာ ”

သမီး သည် မင်္ဂလာစာမေးပွဲ ကို ဖြေဆိုမည့် သမီး ဖြစ်သည် ။ မင်္ဂလာစာမေးပွဲကို ဖြေဆိုမည် ဆိုသည့် အခါက သူ သည် သမီး အား ချီးကျူး၍။အားမရ ဖြစ်ခဲ့ရသည် ။ ပထမ ရလျှင် ဆုပေးမည် ဟုပင် ပြုံးရွှင်သော မျက်နှာဖြင့် ပြောခဲ့သေးသည် ။ ထို့ကြောင့် မင်္ဂလသုတ် ရွတ်ဖတ်သံကို ဆုံးခန်း တိုင်အောင် နာခံရဦးမည်သာ ဖြစ်၏ ။ သူ သည် အကယ်၍ ဘုရား တရား နှင့် နားဝေးသူ ဖြစ်ခဲ့လျှင် အိပ်ရာ မဝင်သေးသော သမီး အား ထ၍ ဗြောတီးပေလိမ့်မည် ။ ခုတော့ သူ ကပင် ကြွက်ထိုး နေသော သားအား -

“ ဟဲ့ … ကောင်လေး ၊ ငြိမ်ငြိမ်နေ ။ အစ်မ စာအံနေတာ နားထောင်စမ်း ” ဟု ငေါက်ငမ်းပြီး မင်္ဂလာစာအံပွဲ တွင် ပါရမီ ဖြည့်လိုက်လေသည် ။

သား သည် ကြွက်ထိုး၍ မောသွားဟန် တူသည် ။ ခဏငြိမ်ငြိမ် နေပြီး နောက် အမေ့ထံ သွားပြီး ထန်းလျက် တောင်းလေသည် ။ အမေ ယူပေးသော ထန်းလျက် ကို စုပ်ရင်း ငြိမ်နေပေသည် ။

မင်္ဂလသုတ် ကုန်ဆုံးသော အခါ သမီး သည် ဘုရားရှိခိုးသည် ။ သူ ကပင် သမီး အား အိပ်ရာ မဝင်မီ ဘုရားရှိခိုးရမည် ဟု ပညတ် ထားသည် မဟုတ်ပါလား ။ ဘုရားရှိခိုး ပြီးသော အခါ သမီး သည် အဖေ နှင့် အမေ ကို ကန်တော့၏ ။ သူ သည် လိမ္မာသော သမီး အား စိတ်ထဲ က ချီးကျူးပြီး ပါးစပ် က သာဓု သုံးကြိမ် ခေါ်လေ၏ ။

အမှုကိစ္စ အားလုံး ပြီးတော့မှ သမီး သည် အိပ်ရာ ဝင်၏ ။ သား သည်လည်း အမေ့ ဘေးက ဝင်ပြီး လှဲနေ၏ ။ သူတို့ မောင်နှမ သည် အဖေ နှင့် အမေ တို့၏ ခြေရင်းမှာ အိပ်ရသည် ။ ကလေးငယ် ကို အမေ့ ဘေးမှာ သိပ်သည် ။

ကလေးတွေ ဖြင့် အိပ်ရာဝင်ကြပြီ ။ သူ လည်း အိပ်ရာဝင်တော့မည် ဟု ဆေးပေါ့လိပ်ကြီး ကို ချလိုက်ခါရှိသေး ၊ သားတော်မောင် က အီးအီးပါချင်သည် ဟု ဆိုလိုက်ရာ သူ့ မှာ ဒေါသ ထောင်းခနဲ ထွက်သွား လေသည် ။ သို့သော် မုန်ယိုနေသော သူ့ ဒေါသ ကို ဉာဏ်ချွန်း ဖြင့် အုပ်ရမည်သာဖြစ်သည် ။ အီးအီး ပါချင် ရပါမည်လော ဟု ရိုက်လျှင် ရာဇဝင် ရိုင်းလှပေမည် ။ ၎င်းပြင် အီးအီး တကယ်ပါချင်၍ မထိန်းနိုင်ဘဲ တွေ့ကရာ ပါချသော် ပို၍ မခက်ပါ ချေလော ။

ကလေးအမေ က ကလေး အနီး တွင် စောင်းခွေ နေရာမှ ထ ထိုင်ပြီး

“ လူလေး ... ထ ထ ။ အမေ အီးအီး တည်မယ် ” ဟု ဆိုလိုက်သည် ။

ထိုခဏ၌ပင် ကလေးငယ် က အဟင့် အသံ ပေးပြီး လွန့် လိုက်ရာ ကလေးအမေ သည် ကလေးငယ် အား စုပ်သပ် တင်ပါး ပုတ်ပြီး ချော့ရ ပြန်သည် ။

သူ သည် ထိုင်ရာမှ ထပြီး -

“ နေပါစေကွာ ၊ ငါ သွားပြီး တည်ပါ့မယ် ။ ဟဲ့ ... ကောင်လေး ... ထ ”

သား သည် ကတိုက်ကရိုက် ထပြီး သူ့ အဖေ နောက်သို့ လိုက်သွားလေသည် ။ သူတို့ သည် ညဘက် ဆိုလျှင် လမ်းပေါ် မှာပင် ကလေး ရော လူကြီး ပါ ကျင်ကြီးကျင်ငယ် စွန့်ကြ သည် ။ သူတို့ တဲထိုးထားသော လမ်း သည် တစ်သီးပုဂ္ဂလလမ်း ဖြစ်သည် ။ အများပြည်သူ တို့ အတွက် မီး ၊ ရေ မရသော လမ်းဖြစ်သည် ။ သို့သော် ဓာတ်မီးတိုင် နှင့် ရေပိုက်များ ကားရှိ၏ ။ ထို့ကြောင့် ရေပိုက် ခိုးဖောက်ပြီး ရေယူသူ က ယူ၏ ။ ဓာတ်မီးကြိုးများ တွင် ဓာတ်မီးခိုးထွန်း သူ က ထွန်းကြ၏ ။ သူတို့ အိမ်ရှေ့ တွင် ဓာတ်မီး ခိုးထွန်း ထား သဖြင့် လင်းလင်းကျင်းကျင်း ရှိပေသည် ။

သားတော်မောင် ကား အီးအီးပါမည် ဆိုလျက် ထိုင် နေလေသည် ။ သူ က အနီး မှ ထိုင်စောင့် နေရသည် ။ အတော် ကြာ သော်လည်း သားတော်မောင် သည် အီးအီး မပါ ။

“ ဟ … ခွေးကောင်လေး ၊ အီးအီးပါမယ်ဆို ... ပါလေ ”

“ အီးအီးတွေ က အထဲ ပြန် ဝင်သွားတယ် အဖေ ”

“ တောက် … သောက်ကျိုးနည်း ဒုက္ခ ပေးတဲ့ကောင် ။ ကဲ .. ဒါဖြင့် ထ ”

သားတော်မောင် သည် ထိုင်ရာမှ မထသေးဘဲ တအင်းအင်း နေအောင် ညှစ် နေပြန်လေသည် ။

သား ကို ရိုက်ချင် သဖြင့် သူ့လက် မှာ ယားနေသည် ။ သို့သော် ငိုအား ထက် ရယ်အား သန် ဆိုသလို ဟန်နှင့် ပန်နှင့် ၊ မူရာနှင့် မာယာနှင့် အားကုန်ညှစ် နေသော သားကို ကြည့်ပြီး ရယ်မိပေတော့သည် ။

“ ကဲ ... ထ ၊ မင့်ချေးက အိပ်ချင်လို့ ပြန်ဝင်သွားတာ ။ မနက်ကျမှ ထွက်တော့မယ် ။ ထ ထ ... အအေးမိ နေဦးမယ် ”

သို့ကလို ချော့မော့ နေစဉ် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ ဖိနပ်ခွာသံပြင်းပြင်း နှင့် လူတစ်ယောက် လျှောက်လာသံ ကို ကြားရလေသည် ။ ထိုအခါ ကျမှ သားတော်မောင် က ထလေတော့၏ ။

သားအဖ တဲပေါ် သို့ ရောက်သောအခါ ကလေးအမေ သည် လွန့်၍ လွန့်၍ နေသော သားငယ် ကို စုပ်သပ် တင်ပါးပုတ်၍ ချော့နေသည်ကို တွေ့ ရလေသည် ။

သား သည် အမေ့ ဘေးမှာ ဝင်ပြီး အိပ် လိုက်၏ ။ သူ သည် သား အား ဝမ်းသာအားရ စောင်ခြုံ၍ ပေးလိုက်လေသည် ။ ပြီးနောက် ကလေးအမေ ဘေး မှာ ဝင်လှဲ လိုက်လေသည် ။ ကလေးအမေ ၏ ကိုယ်ငွေ့ သည် သူ့ အား နွေးထွေး စေသည် ။ ပက်လက် လှန် နေသော ရေကူးမယ် အပျိုနုထွတ်ထွတ်ကလေး ၏ ဘေးတွင် ဒူးတုပ်ကာ ကြောင်တက်တက် ငေးကာ နေခဲ့သည် ကို ပြေး၍ သတိရလေသည် ။ ဖောင်းကြွ မောက်မို့သည့် ရင်သားအစုံ ၊ အိစက် တင်းကား သည့် တင်ပါးဆုံ နှင့် သေးသွယ် ကျစ်လျစ်သည့် ခါး တို့သည် သူ့ အား ပြုစားနေကြပြန်လေပြီ ။ ဆံပင်ညှပ်ဆုံလည်ကု,လားထိုင် ကို ဆွဲလှည့် သလို သေးသွယ် ကျစ်လျစ်သည့် ခါးမှ ဆွဲလှည့် ရန် စိတ်ကူး နေဆဲ “ အူဝဲ ... အူဝဲ ” ဟု ကလေးငယ် က သည်းထန်စွာ ငိုကြွေး လိုက်လေ၏ ။ သူ သည် ကလေး နှင့် အတူ ဟစ်၍ ငိုကြွေးလိုက်ချင်တော့၏ ။

ကလေးသည် ကော့၍ ကော့၍ ထိုးကာ ငို၏ ။ ကလေးအမေ သည် ပျာပျာသလဲ ကလေး ကို ကောက်ချီ ၍ ချော့၏ ။ ကလေး ကား အငို မတိတ် ။ နို့ဆာ၍ ငိုလေသလား အောက်မေ့ ကာ နို့တိုက်စမ်း၏ ။ ကလေးသည် ပါးစပ်ဝ တွင် နို့သီးခေါင်း ကိုပင် အဝင် မခံဘဲ ကော့ထိုးကာ ဆူညံစွာ ငိုရှာပြန်၏ ။ ကလေးအမေ သည် နို့လုံးကြီးများ ကို မှ ပြန် မဖုံးနိုင်ဘဲ မတ်တတ် ရပ်ကာ ကလေး အား ပခုံး ပေါ်မှောက်တင် ၍ ချော့၏ ။ ကလေး ကား ကော့ကာ ထိုး၍ ထိုး၍ သာ ငိုနေရာ ပက်လက်လန် ကျသွားမည် ကိုပင် စိုးရိမ်စရာ ဖြစ်၏ ။

သူ သည် စိတ်ညစ်ညစ် နှင့် ထထိုင်ပြီး ငိုင် နေလေသည် ။ ကလေး ဝေဒနာ ပျောက်
ကင်းအောင် လုပ်ဖို့မှ တစ်ပါး ဘာမျှ မတွေးတောနိုင်ပါတော့ပြီ ။

“ လေထိုးလို့ ထင်ပါရဲ့ကွာ ”

“ ဟုတ်မယ် ထင်တာပဲ ”

“ ကလေး ကို ငါ့ ပေးစမ်း ”

ကလေးအမေ သည် သူ့ ထံ ကလေး ကို လှမ်း ပေးလိုက်သည် ။ သူ သည် ကလေး ကို ပခုံး ပေါ် မှာ မှောက်တင်ပြီး သာသာကလေး ကျောပုတ်ပေးသည် ။ ခဏမျှ ကလေးသည် ငြိမ်သလို ရှိသွားပြီး ထပ်ကျော့ ငိုပြန်လေသည် ။

“ ထုံးနဲ့ အုန်းဆီ ဖျော်ပြီး ယူခဲ့စမ်းကွာ ”

“ ရေနံချေး ပဲ လိမ်းပါလား အစ်ကိုရယ် ”

“ ထုံး နဲ့ အုန်းဆီ ပဲ ကောင်းတယ် ”

“ ထုံးတောင် မရှိပြန်ဘူး ”

“ ငါ လမ်းထိပ်ကု,လားဆိုင် ပြေးဝယ်လိုက်ဦးမယ် ၊ ရော့ ”

သူ သည် ကလေးအမေ ရင်ခွင်ပေါ် သို့ ကလေး ကို ချပေးပြီး လမ်းထိပ် သို့ ပြေးခဲ့သည် ။

လမ်းထိပ် မှ ထုံး ငါးပြားဖိုး ဝယ်ခဲ့ပြီး အသော့ပင် အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့သည် ။

အိမ်သို့ ရောက်သောအခါ ကလေးအမေ သည် ကလေးကို ပခုံး ပေါ်မှာ ပွေ့ကာ စုပ် သပ်ပြီး တင်ပါးပုတ် ချော့နေတုန်းပင် ဖြစ်သည် ။

သူ သည် ထုံး နှင့် အုန်းဆီ ဖြင့် ဗိုက် ကို လိမ်း ပေးသည် ။ ကလေး ကား ကျွက်ကျွက် ညံအောင် ငိုပြန်လေသည် ။

“ ဒီလောက်ဆို တော်ပါပြီကွာ ၊ ပခုံး ပေါ် မှောက်တင်ထားလိုက်ဦး ”

ကလေးအမေ သည် သူ ပြောသည့် အတိုင်း လိုက်လုပ်၏ ။ အတန်ကြာသော် ကလေး က တိတ်သွားသည် ။ ရှိုက်၍ ရှိုက်၍ ကား နေသေး၏ ။

သူ သည် သက်ပြင်းကြီး ချလိုက်ပြီး အိပ်ရာ မှာ လှဲလိုက်ပြန်သည် ။ အကြီး နှစ်ယောက် ဘက် ကြည့်လိုက်သော အခါ အိပ်မောကျ နေကြသည်ကို တွေ့ ရလေသည် ။ ကလေးအမေ ကား ပြင်းထန်စွာ သမ်း လိုက်သည် ။

“ အောက်ချပြီး သိပ်လိုက်ပါတော့လားကွာ ”

“ အိပ်ရာခင်းကလေး ပြင် ခင်းလိုက်ပါဦး ”

သူ သည် ကိုယ်တစ်ပိုင်း ထောင်၍ ကလေးအိပ်ရာခင်း ကို ပြင် ခင်းပေးပြီး သူ့ အိပ်ရာ မှာ သူ  ပြန်လှဲပြန်လေသည် ။

ကလေးအမေ သည် ကလေး ကို ချသိပ်ပြီး ကလေး ဘေးတွင် ခွေစောင်းကာ ရင်ငွေ့ ပေးလျက် ရှိလေသည် ။

သူ သည် ပက်လက်လှန် လျက် နဖူးပေါ် လက်တင်ကာ စဉ်းစားခန်း ဝင်လိုက်ပြန် လေသည် ။ ဒီတစ်ခါတော့ ပက်လက်လှဲ ကာ ဇိမ်ယူရင်း ငွေပန်းများ ကို နမ်းနေသော ရေကူးမယ် ၏ ရုပ်ပုံလွှာသည် မပေါ်လာတော့ဘဲ ခုံမြင့်ဖိနပ် အယူ ခိုင်းနေသည့် မျက်နှာဖြူသခင်မ ၏ ရုပ်ပုံလွှာ သာ ပေါ်လာလေတော့သည် ။

လောကကြီး တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ် နေလေပြီ ။ ကလေးတွေ လည်း အိပ်ပျော် ကုန်ကြပြီ ။

သူ သည် တစ်ညနေလုံး ဤအချိန်ကလေး ကို စောင့်မျှော် နေခဲ့သည် မဟုတ်ပါလော ။

သူ့ မျက်စိတွင် ထင်မြင် လာသော ခုံမြင့်ဖိနပ် အယူ ခိုင်းသည့် မျက်နှာဖြူ သခင်မ ၏ ရုပ်ပုံလွှာ မှာ ကဗျာ မဆန်လှချေ ။ ထို့ကြောင့် သူ သည် ထိုရုပ်ပုံလွှာ မှ ပဉ္စသီခနတ်သား ဖြစ်လျှင် ခေါင်းအုံး အိပ်ချင်သည် ဟု ကျူးရင့်သီဆို မည်ဖြစ်သော သူမ ၏ သားမြတ်အစုံ သို့ အတင်း အာရုံ လွှဲပြောင်း ကြည့်လိုက်၏ ။ နောက်ပြီးတော့ လောကကြီး တကယ် တိတ်ဆိတ် နေပြီလော ဟု နားစွင့် လိုက်၏ ။ ကလေးတွေ တကယ် အိပ်ပျော် ကုန်ပြီလော ဟု စောင့်ကြည့် လိုက်၏ ။

အိပ်ပျော်မည့် ပျော်တော့ ကလေး သာ မက ကလေးအမေ ပါ အိပ်ပျော်၍ သွားလေပြီ ။

သူ့ ဘယ်ဘက်တွင် ကလေးအမေ သည် သူ့ အား ကျောပေးပြီး ကလေး ဘက်သို့ ခေါင်း ခွေကာ အိပ်ပျော်လျက် နေသည် ။ သူတို့ ခြေရင်း ညာဘက်စွန်း တွင် မုန့်သေတ္တာပုံး မှာ ထည့်ထွန်းထားသော ရေနံဆီမီးခွက် မှ မီးရောင်သည် သူတို့ အိပ်ရာကို ဓားလွယ်ခုတ် ဖြတ်၍ လင်းနေသည် ။ ထို မီးရောင်သည် ကလေးအမေ ၏ တင်ပါးဆုံကြီး ကို ကျော်ပြီး ကလေး ၏ မျက်နှာ ပေါ် သို့ ကျဆင်းလျက်ရှိ၏ ။ သူ သည် ပက်လက်လှန် ၍ လဲနေရာ မှ ကလေးအမေ  ဘက် သို့ စောင်း လိုက်ပြန်ပြီး မွတ်သိပ်သော မျက်လုံးများဖြင့် ကြည့် လိုက်သည် ။ လုံးချော ညက်ညောသည့် လက်မောင်း ကို ဆုပ်နယ်လှုပ်ရှား၍ နှိုးလိုက်ရမည်လော ။ ဖောင်းကြွ အိစက်သော တင်ပါး ကို ထိတို့ ပုတ်ခတ်ပြီး နှိုးလိုက်ရမည်လော ။ သို့သော် ထိုခဏ၌ ဤဆန္ဒ ထက် နူးညံ့သိမ်မွေ့ သော သနားကရုဏာ မေတ္တာစိတ် တို့သည် ဝင်ရောက် လာလေသည် ။

“ ဪ …. သူ့ခမျာ ပင်ပန်းရှာတယ် ။ လင် လည်း ပြုစုရ ၊ ကလေးတွေ ကိုလည်း ကျွေးမွေး သုတ်သင်ရ ။ ခုလို နေမကောင်း ထိုင်မကောင်းဖြစ်တော့ ပိုဆိုးတယ် ။ ကလေး အိပ်ပျော်တုန်း သူ လည်း အိပ်ပါစေတော့ ”

သူ သည် ခေါင်း ကို လက်ဖြင့် ထောက်ပြီး ကလေး ၏ မျက်နှာ ကို ကြည့်လိုက်သည် ။ ကလေးမျက်နှာ မှာ ခါတိုင်း လို မတည်ငြိမ် ။ ဝေဒနာ ၏ အရိပ်အငွေ့များကို မြင်နေသေးသည် ။ တစ်ခါတစ်ခါ နှုတ်ခမ်းကလေး နှင့် ပါးပြင်နုကလေး တွင် အမဲ့လှိုင်းကလေးများ ထလာတတ်သည် ။ တစ်ခါတစ်ခါ အိပ်ပျော် နေရင်း အသက်ရှူ မှန် နေရင်းမှပင် ရှိုက်သံငင်သံ ပေါက်လာတတ် သေးသည် ။ သူ သည် အနှီး ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သော သူ့ ပုဆိုးစုတ် တစ်ထည် ဖြင့် ကလေး ရင်ဝယ် အုပ်လွှမ်း ပေးလိုက်၏ ။ ပြီးနောက် ကလေးအမေ  အား ယုယစွာ စောင်ခြုံ ပေးလိုက်လေ၏ ။

သူ သည် ခြေရင်း မှ ရေနံဆီမီးခွက် ကို မှုတ် လိုက်လေ၏ ။ ထို့နောက် ဖြည်းဖြည်း သာသာကလေး ကလေးအမေ ဘေးမှာ ပက်လက်လှဲချလိုက်၏ ။ ကလေးအမေ ၏ ကိုယ်ငွေ့  မှာ ရင်ငွေ့  မဟုတ် ၊ ကျောငွေ့ သာ ဖြစ်သည့် တိုင်အောင် နွေးနွေးထွေးထွေး ရှိလှပေသည် ။

သူ သည် မျက်စိ ကို မှိတ် ပစ်လိုက်၏ ။ ရေကူးမယ် အပျိုဖြူနုထွတ်ထွတ် သည် သူ့ အား ကျောခိုင်း၍ ထွက်သွားရာ ပြည့်ဖြိုး အိစက်သော တင်သား တို့သည် နိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ်နေသည် ကို သူ မြင်နေလေသည် ။ သို့သော် သူ ၏ အသည်းနှလုံးကား ညနေစောစော က လို နိမ့်တုံမြင့်တုံ မဖြစ်တော့ချေ ။ သူ သည် တည်ငြိမ်သော စိတ်နှလုံး ၊ ကြီးစွာသော စွန့်လွှတ်ခြင်း အဓိဋ္ဌာန် တို့ဖြင့် -

“ အင်း … နေပလေစေဦး ။ တစ်ရေးနိုးတော့ ဖြစ်ဖြစ် ၊ မနက် မိုးလင်းတော့ ဖြစ်ဖြစ် ” ဟု တိုးတိုးဖြည်းဖြည်း ရေရွတ်ပြီး နောက် စိတ်တုံးတုံး ချ၍ အိပ်ပစ်လိုက်လေတော့သည် ။

••••• ••••• •••••

၃

သူ သည် တစ်ညလုံး တစ်ရေးမျှ မနိုးဘဲ မိုးထိန်ထိန်လင်း မှ နိုးလေတော့သည် ။ ကလေးအမေ နှင့် သမီးတို့ ကား နိုးနေနှင့်ပြီး ဖြစ်သည် ။

ကလေးအမေ နှင့် သမီးတို့ သည် မီးဖို အနီး မှာ ရှိကြ၏ ။ ကလေးအမေ ကား ဟင်းအိုး ပြင်နေသည် ။ သမီး ကား ထမင်းရည် ကို သောက်လျက်ရှိ၏ ။ မီးဖို ပေါ်တွင် ရေနွေးအိုး ကျိုက်ကျိုက်ဆူနေ၏ ။

သူ သည် စိတ်ရွှင်ပျ လန်းဆတ်စွာ ပင် နိုး၏ ။ မနေ့ ညနေ က အဖြစ်အပျက်များနှင့် အိပ်ရေးဝသော တစ်ည ခြားခဲ့ပြီ ။ သို့သော် ဝေးသည် မထင်ရ ။ ခုတင်က မှ ဖြစ်ပျက်သည် ဟု ထင်ရသော်လည်း ခေါင်းအေးအေး ၊ စိတ်အေးအေး ၊ သွေးအေးအေးဖြင့် ပြန်လည် စဉ်းစား နိုင်လေပြီ ။

ရေကူးမယ် အပျိုဖြူနုထွတ်ထွတ် ၏ ငါးရံ့ကိုယ်ကလေးသည် သူ့ မျက်စိ ထဲမှ မထွက် ။ သားမြတ်အစုံ တင်ပါးဆုံ နှင့် သေးသွယ် ကျစ်လျစ်သည့် ခါးကလေး တို့သည် သူ့ မျက်စိ ထဲ မှာ တဝဲလည်လည် ဖြစ်နေသည် ။ သို့ရာတွင် ၎င်းတို့ သည် သူ့ အား တုန်လှုပ် ချောက်ချားစေခြင်း ငှာ မစွမ်းတော့ပြီ ။ ထို ဣဋ္ဌာရုံသည် သူ့ အား လှည့်ဖြားခြင်းငှာ မတတ် နိုင်တော့ပြီ ။

အကယ်၍ သူ သည် အိပ်ပျော်ခြင်း မှ နိုးပါလျက် အိပ်ရာ ထဲတွင် ခေါင်းမြီးမှောင်ချကာ အကြင် ဣဋ္ဌာရုံတို့ကို စားမြုံ့ပြန်နေမည် ဆိုလျှင် တစ်ကိုယ်လုံး တွင် ကိလေသာ ဒီလှိုင်း သည် တဝုန်းဝုန်း တက်လာကောင်း လာပေမည် ။ သွေးလေ ချောက်ချားလာကာ ဣဋ္ဌာရုံတို့ ၏ လှည့်ဖြားခြင်း ကို ခံရပေဦးမည် ။ သို့တစေ ယခုမူ သူ့ တွင် ခေါင်းမြီးခြုံ ၍ စားမြုံ့ ပြန်ရန် အချိန် မရှိ ။ အိပ်ရာ မှ ချက်ချင်း ထမှ တော်ကာ ကျမည် ။ အလုပ်ချိန် မီမည် ။

သူ သည် အိပ်ရာ မှ ထပြီး ကပျာကယာ မျက်နှာ သစ်သည် ။ ကိုယ်လက် သန့်စင်သည် ။ ပြီးတော့ အိမ်သုံး ဖူလုံအောင် ရေခပ် ပေးလိုက်သည် ။

ကလေးအမေ က သူ့ အတွက် လက်ဖက်ရည်ကြမ်းအိုး နှင့် ပဲပြုတ် ထမင်းကြော် ကို အဆင်သင့် ပြင်ထားသည် ။

သူ သည် ထမင်းကြော် ကို စားနေဆဲ ၊ သား က နိုးလာပြီး အမေ လာခေါ် ရမည် ဟု ငိုသံပါ နှင့် ပူဆာလိုက်သည် ။ အမေ သည် သား ကို ပွေ့ချီပြီး သေးတည် ပေးသည် ။ နောက် မျက်နှာသစ် ပေးမည် ရှိသောအခါ မသစ်ချင်ဘူး ဟု ချေးများ နေလေသည် ။

သူ သည် ချေးများသော သား ကို ကြည့် မနေတော့ဘဲ ထမင်းကြော် ကို စားနေလေ သည် ။ အငွေ့တထောင်းထောင်း ထနေသော လက်ဖက်ရည်ကြမ်း ပူပူ ကလည်း ထမင်းကြမ်းကြော် ၏ ကူဖော်လောင်ဖက် ဖြစ်လှသည် ။ လက်ဖက်ရည်ကြမ်း သည် သူ့ ရင် ကို နွေးသွား စေပြီး လက်ဖက်ရည်ကြမ်း အငွေ့ တထောင်းထောင်းသည် သူ့အား စိတ်ကူးဉာဏ် ကွန့် စေ လေသည် ။ ရေကူးမယ် အပျိုဖြူ နုထွတ်ကလေးကြောင့် ကိလေသာ ဖြင့် ပူပန်ခဲ့ရသည် ။ မချင့်မရဲ စိတ်ဆင်းရဲခြင်း ဖြစ်ခဲ့ရသည် ။

ထိုကဲ့သို့သော လှည့်ဖြားတတ်သည့် အာရုံတို့ နှင့် မတွေ့အောင် ရှောင်လိုစိတ် ဖြစ်ပေါ်လာလေသည် ။ ရေကူးမောင်မယ်တို့ ဝတ်လစ်စားလစ် တစ်ပိုင်းဖြင့် ပျော်ပါးမြူးထူး ရာ ထို ရေကန်သာယာ ကား ဘီလူးတို့ နတ်သမီး ယောင်ဆောင်၍ လူကို ဖမ်းစားရာ ကန်မင်္ဂလာ နှင့် တူလေပြီ ။

သူ သည် အလုပ် ဆင်းရမှာ ဝန်လေး လာလေသည် ။ ဤအလုပ်ခွင် တွင် မနေ့ က ရေကူးမယ် လို တပ်မက်ဖွယ် ကောင်းလှသော ဣဋ္ဌာရုံတို့နှင့် ထပ်၍ ထပ်၍ တွေ့နေရ ပါလျှင် ဒုက္ခ မများပေဘူးလား ။ မထိန်းနိုင် မသိမ်းနိုင် ဖြစ်သွားပြီး ထောင်တန်းစက်တိုင် မရောက်နိုင် ပေဘူးလား ။

ယင်းသို့ လက်ဖက်ရည်ကြမ်း အငွေ့ တထောင်းထောင်း တွင် စိတ်ကူး၍ ကောင်း နေတုန်း ကလေးအမေ က ထမင်းချိုင့် ကို သူ့ ရှေ့မှာ ချလာသည် ။ အလုပ် သွားပါတော့လား ဟု ပါးစပ် က မပြောဘဲ သတိ ပေးလိုက်ခြင်းပင် ဖြစ်ပေသည် ။

သူ သည် အလုပ် သွားရမှာ ဝန်လေး နေ၏ ။ သို့သော် ယနေ့ အလုပ် မလုပ်ရင် နက်ဖြန် ဘာဖြစ်သွား မည်နည်း ။ သူ ရော ၊ သူ့ မိန်းမ ရော ၊ ကလေးသုံးယောက် ရော ။

သူ သည် ဖြည်းလေးစွာ ထပြီး ထမင်းချိုင့် ကို ဆွဲ၏ ။ လောကဓာတ်ကြီး ကို အားတင်း ၍ ကြည့်လိုက်၏ ။

နေရောင်ခြည်တို့ သည် ကနစိုပင်ကြီး ထိပ်ဖျားတွင် ဆွတ်လိမ်း ကျရောက် လာလေပြီ ။ ရောင်ခြည်နုနု တွင် ဗျိုင်းအုပ်ကြီး ပျံသန်း သွားသည်မှာ တပ်ဖြန့်ခင်းသလို ခမ်းနားလှပေသည် ။ နံနက်ခင်း အစာရှာ ထွက်ရင်း ကျူးသီကြသော ငှက်တို့၏ သီချင်းသံများ ကလည်း သာယာလှပေ၏ ။

သူ သည် ထမင်းချိုင့် ကို ဆွဲ၍ အလုပ်ခွင်ဆီ သို့ စိတ်မပါ့တပါ ရုန်းသွား နေလေသည် ။ အလုပ်ခွင် ကို စိတ်ကူး လိုက်တိုင်း စိတ်လေး နေပေသည် ။ မနေ့ က တိုင်အောင် ဤ အလုပ်ခွင် ကို ယခင်က ဆံပင်ညှပ်ဆိုင် အလုပ်ခွင် ထက် ပို၍ ကျေနပ်ခဲ့၏ ။ ဤ အလုပ်ခွင် ၏ သာယာ သန့်ရှင်းမှု တွင် မွေ့လျော် ပျော်မြူးခဲ့၏ ။ ယခုမူ မွေ့လျော် ပျော်မြူးရန် ကြောက်နေ၏ ။ ရေကူးမယ်ပျိုဖြူ နုထွတ်ထွတ်ကလေး သည် ဥစ္စာစောင့် ပမာ ဝတ်လစ်စားလစ်အလှ ကို ပလွှား ပြစားကာ သူ့ ရှေ့မှ ခြေမလှမ်းဘဲ ရွေ့လျားနေသည် ဟု သူ ထင်၏ ။ ထို ဥစ္စာစောင့်မကလေး မျိုးနှင့် ရင်ဆိုင်ရမည် ကိုပင် ကြောက်ရွံ့ နောက်တွန့် နေရှာသည် ။

သို့ဖြင့် သူ သည် သူ့ သွားလမ်းတွင် တည်ရှိသော ဓမ္မာရုံဝတ်ကျောင်း သို့ ရောက်ခဲ့ လေသည် ။ ဓမ္မာရုံဝတ်ကျောင်း ၏ ရှုခင်းသည် ကိလေသာ ကာမဂုဏ် ၌ အာရုံကွန်မြူး အရူးထ နေသော သူ့ အား ယဉ်ကျေးနူးညံ့စေဟန် တူသည် ။ လိမ္မာစေဟန် တူသည် ။

သူ သည် ဓမ္မာရုံဝတ်ကျောင်း ၏ ပြာသာဒ်ဆောင်ကြီး ကို ကြည်ညိုလိုက်၏ ။ သိမ် တန်ဆောင်း ကျောင်းကန်တို့ ကို မြတ်နိုးလိုက်၏ ။ ပြီးနောက် သူ သွားရောက်ရမည့် ရေကူး ကန်သာယာ ကို ဘီလူးမတွေ လူယောင် ဖန်ဆင်းပြီး လူသားတို့ အား ဖမ်းစားသည့် ကန်မင်္ဂလာ အနေဖြင့် ကြောက်ရွံ့စွာ မတွေးတောတော့ဘဲ သူ လို ဟို လမ်းဘေး မှ ဤ လမ်းဘေး သို့ ခဏ ရွှေ့ပြောင်း ပြေးရှောင် နေရသည့် ဆင်းရဲသား ဆံပင်ညှပ်ဆုံလည်ကု,လားထိုင် ပိုင် ဆံပင်ညှပ်သမား အဖြစ် မှ သည် တစ်နေ့ မလုပ် ၊ တစ်နေ့ မစားရသည့် အလုပ်နှင့် လက် မကင်းကွာ စကောင်းသည့် ကူလီအလုပ်သမား ဘဝသို့ ကူးပြောင်း ရောက်ခဲ့ရသူ  တစ်ယောက် အဖို့ မလွှဲမရှောင်သာ သွားရမည့် နေရာ အဖြစ်ဖြင့် ရဲဝံ့စွာ တွေးတော ကြည့်ရှုလိုက်ပေသည် ။ သူ့ရှေ့ မှ ခြေ မလှမ်းဘဲ ရွေ့လျား နေသော ဥစ္စာစောင့်ပမာ သူ ထင်စား နေသော ရေကူးမယ်ပျိုဖြူ နုထွတ်ထွတ်ကလေး ၏ သားမြတ်စုံတွင် ခေါင်းအုံးဖို့ စိတ်မကူး တော့ဘဲ ပန်းခူးပေးပါ ဆို လျှင် ခူးပေးရမည့် ၊ ခုံမြင့်ဖိနပ် ကို ယူပေးပါ ဆိုလျှင် ယူပေးရမည့် ၊ ဖိနပ်စီးပေး ဆိုလျှင် စီးပေး ရမည့် သခင်မ အဖြစ် ဖြင့် ကြည့်လိုက်ပေတော့သည် ။

သူ သည် ဓမ္မာရုံဝတ်ကျောင်း ကို ကျော်လွန်၍ ရေကူးကန် ဆီသို့ ခြေလှမ်း မှန်မှန် ဖြင့် လှမ်းနေပေတော့သည် ။ ငှက်တွေ က အစာရှာရန် ပျံသန်း သွားလာ နေကြသည် ကို ကြည့် ပြီး သူ့ အဖော်အလှော်တွေ ပါကလား ဟု မှတ်သားလိုက်၏ ။ သူ့ ရှေ့မှာကား ရေကူးမယ် ပျိုဖြူနု ထွတ်ထွတ်ကလေး သည် ရင်ကော့ တင်ကော့ကာ ဝတ်လစ်စားလစ် အလှကို ပြစားရင်း ခြေလှမ်း ဖျတ်လတ်စွာ လျှောက်သွား နေပြန်လေပြီ ။ အိစက်ပြည့်ဖြိုးသည့် တင်သားများ မြင့်တုံနိမ့်တုံ ဖြစ်နေပြန်၏ ။

သို့သော် သူ့ အသည်းနှလုံး ကား မြင့်တုံနိမ့်တုံ မဖြစ်တော့ပြီ ။ သူ သည် ပါးစပ် မှ ကရားရေလွှတ် တတွတ်တွတ်

“ ဪ အနိဋ္ဌာရုံတွေပါ တကား ” ဟု ရေရွတ်ပြီး ရေကူးကန် သို့ အရောက် မှန်မှန်ကြီး ချီတက် နေလေတော့သည် ။

⎕  သိန်းဖေမြင့်
📖 မြဝတီ မဂ္ဂဇင်း
      အတွဲ - ၃ ၊ အမှတ် - ၉
      ဇူလိုင် ၊ ၁၉၅၅

•••• လဆုတ် လပြည့်ဝန်း

 

❝ •••• လဆုတ် လပြည့်ဝန်း ❞

[ ဖရာဘတ်နမ်ဖူ ဘုန်းကြီးကျောင်း ဟာ ဘန်ကောက်မြို့ မြောက် ဘက် ကီလိုမီတာ ၁၂၀ အကွာ လော့ဘူရီခရိုင် မှာ တည်ရှိပါတယ် ။ စိမ်းလန်းတဲ့ သစ်တော ဖုံးအုပ်ထားတဲ့ တောင်စွယ် တောင်တန်း ရဲ့ အခြေ မှာ ရှိတယ် ။ တောင်စောင်း က ဗုဒ္ဓဆင်းတုတော်ကြီး ကို အဝေး က ပင် ဖူးမြင်နိုင်ပြီး ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခွင်လုံး က အေးချမ်းမှု ကို ဖော်ပြ နေတယ် ။

ဘုန်းကြီးကျောင်းဝင်း ထဲ မှာ လှပတဲ့ ပန်းကလေးတွေ ကို စနစ်တကျ စိုက်ပျိုး ထားတယ် ။ ခေတ်မီ နေအိမ် အဆောက်အဦးကလေးတွေ က သစ်ပင် ပန်းမန်တွေ ကြား မှာ နေချင့်စဖွယ်ပါ ။ ကျောင်းဝင်း တစ်ခုလုံး ပန်းဥယျာဉ် တစ်ခု နဲ့ အတူတူပါပဲ ။

ကျောက်ခင်းလမ်းကလေး ရဲ့ နံဘေး မှာ ပန်းရောင်စုံ အလှ ကို ခံစား ကြည့်ရှုရင်း လျှောက်လှမ်း ဝင်ရောက် လာတဲ့ ဧည့်သည် ဟာ AIDS ဆိုတဲ့ လူ တစ်ရပ်လောက် မြင့်တဲ့ စာလုံးကြီး ကို တွေ့ ရရင် ခြေလှမ်း တန့် သွားမှာပဲ ။ လမ်းနံဘေး ပန်းရုံတွေ ကြား မှာ ကျောက်သား နဲ့ ထွင်းထု ထားတဲ့ လူသေကောင် ၊ အရိုးစု ၊ လူဦးခေါင်းခွံတွေ ကို မြင်တွေ့ ရင်တော့ အေးချမ်းလှပတဲ့ ပန်းဥယျာဉ် ထဲ လမ်း လျှောက် နေတဲ့ ခံစားမှု ကွယ်ပျောက် သွားမှာ အသေအချာပါ ။

သည် ဘုန်းကြီးကျောင်း ကို ယိုးဒယားဘုန်းကြီး ဆရာတော် ဒေါက်တာ အလောင်တော့ ဒီခပန်ညို က AIDS ရောဂါဝေဒနာ ခံစားရတဲ့ ဝေဒနာသည် တွေ နောက်ဆုံး ခိုကိုးစရာ နေရာ တစ်ခု အဖြစ် ၁၉၉၂ ခုနှစ် က စတင် ထူထောင်ခဲ့ တာပါ ။

လူ ၄ဝဝ စာ နေရာ ရှိပြီး လူ တစ်သောင်း လောက် က သည်မှာ နေထိုင် ရဖို့ စောင့်ဆိုင်း နေကြတယ် ။ ကျောင်းဝင်း ထဲ မှာ ဆေးရုံ ဖွင့်ပြီး လူနာတွေ ကို ခေတ်မီ ဆေးဝါး ကုသမှု ပေးနေတယ် ။ ရောဂါ သည်း လို့ ကွယ်လွန်ရှာသူ လည်း နေ့စဉ် ငါးယောက်နှုန်း လောက် ရှိတယ် ။

တင်ဒေါင်စပ်ဆန် ၃၅ နှစ် ဟာ ဖရာဘတ်နမ်ဖူ ဘုန်းကြီးကျောင်း မှာ ခိုကိုး နေထိုင် နေတာ ခုနစ်လ လောက် ရှိသွားပါပြီ ။

အေးမြတဲ့ သစ်ပင်ရိပ် ၊ လူနေတိုက်ခန်း ရှေ့ က စကျင်ကျောက် ထိုင်ခုံ မှာ ကျွန်တော်တို့ အတူ ထိုင်ပြီး စကားတွေ ပြောခဲ့ကြတယ် ။

••••• ••••• •••••

ကျွန်မ နာမည် က တင်ဒေါင်စပ်ဆန် ပါ ။ ကျက်သရေ ရွှန်းပတဲ့ လပြည့်ဝန်း လို့ အဓိပ္ပာယ် ရတယ် ။ ယိုးဒယားပြည် အရှေ့ပိုင်း က ချွန်ပူရီပြည်နယ် မှာ ကျွန်မ နေရပါတယ် ။ အလုပ် က တော့ ဈေး ထဲ မှာ ကျဘမ်း အလုပ်သမ ပေါ့ ။ အဘွန်ရချပ်သာမိ ဆိုတဲ့ ကုန်တင်ကား မောင်းသမား နဲ့ ကျွန်မ ချစ်ကျွမ်းဝင် ခဲ့ပါတယ် ။ ကျွန်မတို့ ကိုးနှစ်လောက် ပေါင်းခဲ့ရပြီး ချစ်စရာ သမီးကလေး တစ်ယောက် ရခဲ့ပါ တယ် ။ သမီးကလေး နာမည် က ကံနိသာချတ်စု တဲ့ ။

ခင်ပွန်းသည် ရဲ့ ကိုယ် ပေါ်မှာ ထူးခြားတဲ့ အနာ အချို့ တွေ့တော့ ဆရာဝန် ပြဖို့ သူ့ ကို ကျွန်မ တိုက်တွန်းပါတယ် ။ ဆရာဝန် က သူ့ မှာ HIV ကူးစက်ခံ ရပြီ လို့ ပြောတယ် ။ လွန်ခဲ့တဲ့ လေးနှစ် က သူ ဆုံးရှာတယ် ။ ကံကောင်းတာ က ကျွန်မတို့ သမီးကလေး မှာ အဲသည် သေခြင်းဆိုး ဗိုင်းရပ်စ် မကူးစက်တာပါပဲ ။ ခုတော့ သမီး ကို မွေးစားပေးဖို့ ဆရာဝန် တစ်ယောက် ပေးလိုက်ပြီ ။

ကျွန်မ နေထိုင် မကောင်း ဖြစ်လာတယ် ။ အစား လည်း ပျက်တယ် ။ ဒါနဲ့ ဆရာဝန် ကို သွား ပြဖို့ ကျွန်မ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ် ။ နောက်တော့ ကျွန်မ လည်း HIV ကူးစက် ခံရပြီ ဆိုတာ သိရတယ် ။ မယုံနိုင် စရာပါပဲ ။ ကျွန်မ ဒီလို ဖြစ်လာလိမ့် မယ်လို့ ဘယ်တုန်းက မှ မတွေးခဲ့ဖူးဘူး ။

မူကြိုဆရာမလေး တစ်ယောက် က ဖရာဘတ်နမ်ဖူ ဘုန်းကြီးကျောင်း ကို သွားပါလား လို့ အကြံ ပေးတယ် ။ ဒီနေရာ ကို ကျွန်မ လုံးဝ မသိပေမယ့် သွားမယ် လို့ ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်တယ် ။ ၂ဝဝ၄ ခု ၊ မတ်လ ၁၃ ရက် မှာ ဘုန်းကြီးကျောင်း ကို ကျွန်မ ရောက်တယ် ။

ဒီ ရောက်တော့ ကျွန်မ နေလို့ ပို ကောင်းလာတယ် ။ ARV ဆေး လည်း စားရတယ် ။ HIV ကို နှိမ်နင်းပေးတဲ့ ဆေးပေါ့ ။ လွန်ခဲ့တဲ့ လေးလလောက် တုန်း က ဆေးစစ်တော့ ကျွန်မ မှာ တီဘီရောဂါ လည်း ရှိနေတာ တွေ့ ပြန်တယ် ။ ဒါကြောင့် ARV ရော တီဘီဆေး ပါ ကျွန်မ စား နေရတယ် ။

ဒီ ကျောင်း ထဲမှာ ကျွန်မတို့ စည်းကမ်း ငါးချက် လိုက်နာ ရတယ် ။ မလိုက်နာ ရင်တော့ ချက်ချင်း နှင်ထုတ်တာပဲ ။ စည်းကမ်းချက်တွေ က စီးကရက် ၊ အရက် ၊ မူးယစ်ဆေးဝါး မမှီဝဲ မသုံးဆောင်ရဘူး ၊ လုံးဝ ရန် မဖြစ်ရဘူး ။ အချစ်ကိစ္စ ရှုပ်ရှုပ်ရှက်ရှက် မလုပ်ရဘူး ၊ လောင်းကစား မလုပ်ရဘူး ။ အပြင် ထွက်ခွင့် တောင်းပြီး ခွင့်ပြုမှ သွားရမယ် ။

ကျွန်မ ဒီမှာ ပျော်ပါတယ် ။ ကျွန်မ အသက်ထက်ဆုံး ဒီမှာပဲ နေတော့မယ် လို့ ဆုံးဖြတ် ထားတယ် ။ မိဘတွေ ကလည်း အိုကြပြီလေ ။ အဖေ က နှလုံး ရောဂါသည် ၊ အမေ က လေဖြတ်ထားတာ ။ သူတို့ ဟာ သူတို့ အချင်းချင်း ပြန် စောင့်ရှောက် နေရတာမို့ ကျွန်မ ကို သူတို့ ဘယ်မှာ ကြည့်နိုင်ပါ့မလဲ ။

ညစဉ်ညတိုင်း အိပ်ရာ အဝင် မှာ ကျွန်မ ဘုရား ရှိခိုးတယ် ။ သနားကရုဏာ ထားဖို့ ဘုရား ကို တောင်းဆိုပါတယ် ။ ကျွန်မ သမီးလေး HIV / AIDS ကူးစက် ခံရမှာ ကျွန်မ သိပ် စိတ်ပူတာပဲ ။

လူသား အားလုံး အတွက် AIDS ကို ရပ်တန့် သွားအောင် ဝိုင်းဝန်း ကြိုးပမ်း ပေးကြပါလား ရှင် ။

☐ ကျော်ရင်မြင့်
📖 ဘဝဇာတ်ခုံ

အပူသည်

 

❝ အပူသည် ❞
   ( ပီမိုးနင်း )

ဒေါ်မြမယ် သည် အိမ်ဦးခန်း ၌ ကျုံ့ကျုံ့ကလေး ပုဆစ်တုပ်ကာ ဘုရားကို ကြည်ညိုလျက် နေလေ၏ ။ သို့ ကြည် ညိုရင်း တင်၍ ထားသော ပဝါနှင့် မကြာခဏ မျက်နှာ ကို သုတ်လေ၏ ။ သို့နေခိုက် တွင် ခြေသံ မကြားရအောင် တက်၍ လာပြီး ၊ ခြေရင်းခန်း ဘက်ရှိ ခုံတန်းလျား ပေါ်မှာ ထိုင်လျက် ဒေါ်မြမယ် ကို ကြည့်၍ နေသော သူ ၏ မျက်နှာ မှာ ကြင်နာသနား ကရုဏာပွားခြင်း၏ သဏ္ဌာန်အသွင် သည် အရုပ် ရေး၍ ပြသလို ထင်ပေါ်၍ နေလေ၏ ။

ဒေါ်မြမယ် သည် ဘုရားရှိခိုး ဦးချ၍ ပြီးသည့် နောက် အားငယ်သော အမူအရာ နှင့် မိမိ ၏ ပြည့်ဖြိုးသော ကိုယ်ခန္ဓာ ကို သယ်ယူကာ ထရင်း ၊ အူအသည်း အတွင်းမှ ထွက်၍ လာသော ဟီးချသံ နှင့် ညည်း လိုက်လေ၏ ။ ထို့နောက် တစ်ဖန် ဖဲပဝါအစွန်း နှင့် မျက်ရည် ကို သုတ်ရင်း “ အမျှ အမျှ ကိုကြံဘော် ရဲ့ ။ အမျှ ယူပါ ။ ကျေးဇူးရှင် တုဿီတာနတ်သားကြီး ရဲ့ ။ မျှော်လို့သာ နေပေတော့ ။ မြန်မြန်ကြီး ကျုပ် လိုက်ခဲ့ပါ့မယ် ။ အမယ်လေး ဒီ အပူ ဘယ်တော့မှ အေးပါ့မတုံး ” စသည်ဖြင့် တောက်တီး ညည်းညူရာ မှ စောင့်၍ နေသော ဧည့်သည် မြင်လျှင် အပူရုပ် ကို ပြုပြင်ရန် မကြိုးစားဘဲ “ ဪ ကိုမြတ်သင်း ပါကလား ။ ရောက်နေတာ အတော်ကြာပြီလား ” ဟု မေးရင်း ချည့်နဲ့ ယိမ်းယိုင်သော အမူအရာ နှင့် ပန်းချီဆရာ ကိုမြတ်သင်း ၏ အပါးသို့ ရောက်၍ သွားပြီး ကုလားထိုင်ဟောင်းကြီး တစ်ခု ကို ဆွဲယူ၍ ထိုင် လေ၏ ။

“ ခုတင်ပါပဲ ကျောင်းအစ်မ ရဲ့ ။ ကိုသာမောင် ညက လာပြောတယ် ။ ဒါကြောင့် အိပ်ရာ က နိုးနိုးချင်း လာခဲ့တာပဲ ။ သောက ဆိုတာ လူမှန်ရင် တွေ့ကြရ စမြဲပဲ ကျောင်းအစ်မ ရယ် ။ အပူ ကို အင်မတန် ကြီးလည်း အလိုမလိုက်နဲ့ ။ သွားလေသူ က ပြန်လာတော့ မှာ မဟုတ်ဘူး ။ စိတ်ထောင်း ကိုယ်ကြေ သတဲ့ ။ ကျန်းမာအောင် စိတ်ကိုသာ ကောင်းကောင်း ထားပေတော့ ကျောင်းအစ်မ ” ဟု ကြင်နာစွာ ပြောလေ၏ ။

ကိုမြတ်သင်း ၏ စကားသည် တုပ်၍ ထားသော မျက်ရည် ၏ တမံ ကို တူးရွင်း နှင့် ဖြိုလိုက် သလို ဖြစ်လေ၏ ။ ကျောင်းအစ်မ ဒေါ်မြမယ် ၏ မျက်လုံးများ သည် ဝေလျှံသော စမ်းအိုင်ပမာ ။ မျက်ရည်တွေ ကျိုးပေါက်၍ ကျလာသဖြင့် တစ်ဖန် ပဝါ နှင့် သုတ်ကာ “ အမယ်လေး ၊ ဘယ်လို ဖြေလို့မှ ပြေနိုင်မယ့် အပူ မဟုတ်ပါဘူး ကိုမြတ်သင်း ရဲ့ ။ တရား မသိလို့ လည်း မဟုတ်ပါဘူး ။ လှူဒါန်းခဲ့တာ တွေလည်း များပါရဲ့ ။ ဒီ အပူမှာ တော့ တရား မရနိုင်အောင် ရှိတာပါပဲ ၊ အမေ သေလို့ ပူရတာနဲ့ မတူ ၊ အဖေ သေလို့ ပူတာနဲ့လည်း မတူ ။ သားချင်းပေါက်ဖော် တွေလည်း သေခဲ့လှပါပြီ ကိုမြတ်သင်း ရယ် ။ အခုလို ကျွန်မ တစ်ခါမှ မပူဖူးပါဘူး ။ သူ့ ကျေးဇူးတွေ က များလွန်းလို့ ။ မတွေး ဘဲ မနေနိုင် တွေးလိုက် ရင်လည်း ဖြေမရ ။ ကျွန်မ ဖြင့် ဒီအပူ နဲ့ သေရလိမ့်မယ် ထင်တာပဲ ”

“ အင်း ပြုထားခဲ့တဲ့ ကောင်းမှုတွေ ၊ ဆောက်ခဲ့တဲ့ ကျောင်းတွေ ၊ ဇရပ်တွေ ။ သူ့ကောင်းမှု ၊ သူ့ လက်ရာတွေ ကလည်း အင်မတန်မှ များလေတော့ ဒါတွေ မြင်ရတိုင်း အပူ ကို နှိုးသလို ဖြစ်တော့တာပေါ့လေ ။ သို့သော်လည်း ပျောက်သောသူ ရှာရင် တွေ့ သေသောသူ ကြာရင်မေ့ သတဲ့ ။ ကျန်ရစ်သူက မမေ့ပေမယ့် သွားလေသူ ကတော့ မေ့ရိုးတဲ့ ။ ချေးထိုးမ နဲ့ ချေးထိုးဖို တို့ အတ္ထုပ္ပတ္တိ လိုပေါ့ ကျောင်းအစ်မ ရယ် ။ ဒီတရားတွေ လည်း အသိ သားပဲ ၊ ကြိုးစား ဖြေမှပေါ့ ။ ဒါထက် ကျောင်းအစ်မ ဘယ်လို ဂူမျိုးကို အလိုရှိသလဲ ”

“ ကျွန်မ အလိုရှိတာတော့ အများ မလုပ်ဘူးသေးတဲ့ ဂူကို လုပ်စေချင်တာပဲ ။ ငွေ ကုန်တာ အရေး မကြီးပါဘူး ။ ကျွန်မ ယောက်ျား အတွက် ကျွန်မ နောက်ဆုံးပြုရခြင်းမို့ ။ ကောင်းနိုင် သမျှ ကောင်းအောင် လုပ်စေချင်တာပဲ ။ ကျွန်မ ဒီ မြို့ထဲ မှာ လည်း မနေချင်တော့ပါဘူး ။ ခြံထဲ မှာ ဒီဂူ ကို ကြည့်နေရရင် တော်ပါပြီ ။ ကိုမြတ်သင်း  ပန်းချီပုံတူများ လည်း ရေးတယ်လို့ ကြားရတယ် ။ ဟုတ်ရဲ့လား ”

“ မှန်ပါတယ် ။ ပန်းချီပန်းရံ အလှ နဲ့ဆိုင်တဲ့ အတတ် ဟူသမျှ မှာတော့ ရှေးခေတ် ခုခေတ် နှစ်ခေတ် မီပါတယ် ၊ ကျောင်းအစ်မ ကျေနပ်အောင် တတ်နိုင်ပါတယ် ”

“ ဒီလို ကိုမြတ်သင်း ရဲ့ ၊ ကိုမြတ်သင်း အလုပ် က ဒါ တစ်ခု တင် မဟုတ်ပါဘူး ။ ကျုပ် လည်း ကျောင်းဒကာ နောက် ကို မြန်မြန် လိုက်ရမှာပါ ။ သည်တော့ သူ့ အတွက် ဂူ ပြီးရင် နံဘေးမှာ ယှဉ်ပြီး ကျွန်မ အတွက် ကိုမြတ်သင်း ပဲ လုပ်ရမှာ ပါပဲ ။ ကျွန်မ ညီမ ကို အခုက ပဲ မှာထားမယ် ။ ကျွန်မ သေရင် ကိုမြတ်သင်း ကို ပဲ ဂူ အလုပ်ခိုင်းရပါစေ့မယ် ” ဟု မျက်လုံးများ ကို ပဝါစ နှင့် တို့ရင်း ပြောလေ၏ ။

“ အို ဒါတွေ မပြောပါနဲ့ ။ ကျောင်းအစ်မ မသေနိုင်သေးပါဘူး ”

“ အမယ်လေး မပြောပါနဲ့ ။ တရား မပြပါနဲ့ ။ ကျွန်မ ဒီအပူ နဲ့ သေမှာပါ ။ ချေးထိုးဖို ချေးထိုးမ တို့ ပုံလည်း ကြားဖူး ပါရဲ့ ။ ဖြေလို့ မရဘူး ။ သည်တော့ ကျွန်မ အလိုရှိတာ က အုတ်ဂူ တောင် မလိုချင်ဘူး ။ ကျောက်ဂူ ကို လိုချင်တာပဲ ။ ကျောက် မှာလည်း ကျောက်ဖြူမှန်ရောင် တောက်အောင် ပွတ် စေချင်တယ် ။ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား ”  ( နံဘေး ကို လှည့်၍ နှပ်ညှစ် လေ၏ )

“ ဖြစ်ပါတယ် ၊ ကိုယ်တိုင် တော့ မတတ်နိုင်ဘူး ပလေ ။ အင်္ဂလိပ် အန်းဒါတိက္ခများ ဆီမှာ စုံစမ်းရမှာပဲ ” 

“ ဘယ်နည်းပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဖြစ်ရင် ပြီးတာပဲ ။ ကိုမြတ်သင်း ကြည့် လုပ်ဖို့လိုတာပဲ ”

“ လုပ်နိုင်ပါတယ် စိတ်ချပါ ။ ကျောင်းအစ်မ စိတ် ကြိုက်ကို ဖြစ်ပါစေ့မယ် ”

“ ပြီးတော့ ဒီကျောက်ဂူ ထိပ်မှာ သူ့ ရုပ်ပုံကို ဆီဆေးနဲ့ ရေးပြီး အပေါ်က မှန်အုပ်ထားချင်တယ် ။ ကျွန်မတို့ မင်္ဂလာ ဆောင်စ က တွဲရိုက်ထားတဲ့ ဓာတ်ပုံ ရှိပါတယ် ။ ရှင်ပုံတူ ရေးနိုင်ရင် ဖြစ်မှာပေါ့ ”

“ ဖြစ်ပါတယ် ၊ ဖြစ်ပါတယ် ၊ စိတ်သာချပါ ”

“ တူဖို့ အရေးကြီးတယ် ကိုမြတ်သင်း ။ သူ့မျက်ခုံး တစ်ဘက်မှာ ပြတ်နေတဲ့ အမာရွတ်ကလေး လည်း ရှိတယ် ။ အဲဒီ အမာရွတ်ကလေး က အရေးကြီးတယ် ။ မပါရင် မဖြစ်ဘူး ။ ကျွန်မတို့ လင်မယား ညားကာစက မယားနေစ ကြောင်သေမှ ဆိုတဲ့ စကားလို ။ သူ က ကျွန်မ ကို ရိုက်မောင်း ပုတ်မောင်း လုပ်တာကိုး ။ သည်တော့ ကျွန်မ က ယောက်မ နဲ့ ခုတ်လိုက်တာ ၊ သူ့ မျက်ခုံးကလေး ပြတ်သွားတယ် ကိုမြတ်သင်း ရဲ့ ၊ အမယ်လေး ဒါတွေကို တွေးလေ ၊ အသည်းနာလေ ဖြစ်တာပါပဲ ။ အဲဒီ မျက်ခုံး အမာရွတ်ကလေး လည်း ပါစေချင်တာပဲ ”

“ ဓာတ်ပုံမှာ ပါရင် မလွဲစေရပါဘူး ။ ဖြစ်နိုင်ပါတယ် ကျောင်းအစ်မ စိတ်သာချပါ ”

“ ကိုမြတ်သင်း အထူး ကြိုးစားပါနော် ။ အချည်းနှီး မဖြစ်စေရပါဘူး ။ ကျွန်မ အလှည့် ကျတော့လည်း သည်အတိုင်း လုပ်ရမှာပါပဲ ၊ ကိုမြတ်သင်း ပဲ အပ်စေရမှာပါ ”

“ စိတ်ချပါ ကျောင်းအစ်မ ။ ကိုင်း ဘယ်တော့ စရမလဲ ။ တခြား အလုပ်တွေ ကို အကုန် ဆိုင်းထားမယ် ”

“ မြန်နိုင်သမျှ မြန်စေချင်တာပဲ ။ ဒါထက် ကိုမြတ်သင်း ရဲ့ ၊ ဂူမှာ စာကလေး လည်း ပါစေချင်တယ် ။ စာရေးဆရာ ကောင်းကောင်းများ မသိဘူးလား ” 

“ ဘယ်လို စာလဲ ကျောင်းအစ်မ ရဲ့ ”

“ ကျောင်းဒကာ ပြုတဲ့ ကုသိုလ်ကောင်းမှုများ လည်း ပါအောင် ။ ကျွန်မ နာမည်လည်း ပါအောင် လင်္ကာစာတမ်းကလေးပေါ့ ”

“ ဒါတော့ စာပုံနှိပ်တိုက် တစ်ခုခု က အယ်ဒီတာ တစ်ယောက်ယောက် ဆီ သွားမှပဲ ။ ဒါလည်း ဆယ့်လေးငါးကျပ် တော့ ပေးရလိမ့်မယ်ထင်တယ် ကျောင်းအစ်မ ”

“ ပေးရတာ ကိစ္စမရှိပါဘူး ။ ကျွန်မ စိတ်တိုင်းကျရင် ပေးပါ့မယ် ။ ကျွန်မ လိုချင်တာက ဝမ်းနည်းတဲ့ အသံ ၊ လွမ်းစရာ စကားကလေးတွေ ပါစေချင်တယ် ။ လွမ်းတဲ့စာ ဖြစ်မှ ကောင်း မှာ ။ ရှည် လည်း မရှည်စေချင်ဘူး ကိုမြတ်သင်း ရဲ့ ”

“ နားလည်ပြီ ၊ နားလည်ပြီ ။ တိုတိုတုတ်တုတ် နဲ့ ဖတ်လိုက်ရင် ဘဝင် ကို ခွေ့ပြီး အလွမ်း ဆိုတဲ့ လေပွေ ကို ရင်ဝမှာ ဝှေ့ဝင်အောင် ရေးရမှာကိုး ။ ဒါမှ ကျောင်းအစ်မ သဘောကျ မယ် ။ အယ်ဒီတာ ဦးရွှေ ကို ကပ်ရမှာပဲ ”

“ တော်သလိုသာ စီမံပါ ။ ကျွန်မ စိတ်တိုင်းကျတဲ့ဂူ နဲ့ သူ့ ရုပ်ပုံနဲ့ ၊ အဲဒီ လင်္ကာ ကို နေ့တိုင်း မြင်နေရရင် တော်ပါပြီ ။ ဒီ လူ့ပြည် မှာဖြင့် ကြာကြာလည်း မနေချင်ပါဘူး ။ ကိုမြတ်သင်း  မြန်မြန် အလုပ် ဆက်ရမှာပါ ”

“ ကောင်းပြီ ကျောင်းအစ်မ ။ စရန်ငွေကလေးများ သာ ပေးပေတော့ ။ နက်ဖြန်ခါ စပြီး ကိုင်မယ် ” ဟု ကိုမြတ်သင်း က ပြောလေရာ ။ ကျောင်းအစ်မ သည် ငွေစက္ကူများ ကို ထုတ်၍ ပေးလေ၏ ။ ကိုမြတ်သင်း လည်း အလုပ် ကို စရန် စီမံဖို့အရေး အတွက် ထွက်၍ သွားလေ၏ ။

ကျောင်းအစ်မ သည် လင်ဖြစ်သူ ကျောင်းဒကာ ၏ သင်္ချိုင်း မှ မခွာနိုင်ဘဲ နေလေ၏ ။ သင်္ချိုင်း မှာ လည်း ရန်ကုန်မြို့ သင်္ကန်းကျွန်း ဘက် မိမိပိုင် ခြံ ထဲမှာ ရှိလေရာ ကိုမြတ်သင်း ၏ အလုပ်ကို မိမိ ကိုယ်တိုင် နေ့စဉ် လိုက်၍ ကြည့်လေ၏ ။ ကိုမြတ်သင်း ကလည်း အစစအရာရာ ကို ကျောင်းအစ်မ နှင့် တိုင်ပင် လေ၏ ။ ကျောင်းအစ်မ သည် ကား ပဝါကြီး ကို ဦးခေါင်း၌ တင်ပတ်ကာ မခို့တရို့ အပူသည်ရုပ် ဖမ်းလျက် ခြံ ထဲ သို့ လိုက်လေ၏ ။ တစ်ခါတစ်ရံ မိမိ က အရင်ရောက်လေရာ ကိုမြသင်း နောက်ကျ သဖြင့် မျှော်ရလေ၏ ။ တစ်ခါတစ်ရံ ကိုမြတ်သင်း က အရင် ရောက်လေရာ ကျောင်းအစ်မ ကို မျှော်ရလေ၏ ။ တစ်ခါတစ်ရံ တစ်ပြိုင်တည်း အတူ ရထား စီး၍ သွားကြ၏ ။ တစ်ရံတစ်ခါ ကိုမြတ်သင်း က အရင် ရောက်လေရာ ကျောင်းအစ်မ ကို မျှော် လေ၏ ။ ထိုအခါ ဂူ ကို စ၍ မလုပ်ရသေးချေ ။ တိုင်းတာမှတ်သား ပုံစံ ထုတ်ရုံမျှ ရှိနေလေ၏ ။ ကိုမြတ်သင်း သည်ကား ကျောင်းအစ်မ အထူး စိတ်တိုင်းကျစေလို သဖြင့် ဂူ ကို မြင်ရုံနှင့် အဘယ်ပုံ စိတ်နှလုံး ကြေကွဲ ၊ အသည်းမှာ အလွမ်းလေပွေ ဝှေ့စေရမည် ဟု သဘောထားကာ ဂူ ၏ ပုံစံ ကို ရေးထုတ် စီရင်၍ နေခြင်း ဖြစ် လေ၏ ။ ကျောင်းဒကာ ၏ ပုံတူ ကိုလည်း ကျောက်ပြား တစ်ခု ပေါ်၌ ရေးလေရာ ထိုအလုပ် ကို လည်း ခြံထဲရှိ တဲအိမ် မှာပင် လုပ်သဖြင့် တဲအိမ် မှာ စတူဒီယိုကလေး တစ်ခု ၏ အဖြစ်သို့ ပြောင်းလဲ၍ နေလေ၏ ။

ကျောင်းအစ်မ မှာ ထိုအလုပ်၌ စိတ်ဝင်စား သဖြင့် အပူမှာ အတော်အတန် သက်သာစ ပြုလေ၏ ။ တစ်ရံတစ်ခါ မြေပုံပေါ်ရှိ မြက်များ ကို နှုတ်ရင်း ကိုမြတ်သင်း နှင့် တိုင်ပင်လျက် ရုပ်ပုံများ ကို ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ ကြည့်ကြ လေ၏ ။ ကိုမြတ်သင်း မှာ ဂူပုံစံ ကို တစ်မျိုးတည်း မဟုတ် ။ ကျောင်းအစ်မ စိတ်ကြိုက် ကို တွေ့စေဖို့ရန် ပုံစံ အမျိုးမျိုး ကို ထုတ်လေရာ ကျောင်းအစ်မ မှာ စိတ်ကြိုက်ကို မတွေ့နိုင် သဖြင့် တနင်္ဂနွေ နှစ်ပတ် အတွင်း မှာ ပုံပေါင်း တစ်ဒါဇင်ကျော်ကျော် ဆုတ်၍ ပစ်ရလေ၏ ။ ပုံတူ မှာ လည်း မီးသွေးချက်မျှ မပြီးသေး ချေ ။ တစ်နေ့သ၌ ဂူပုံ အသစ် တစ်ခု ကို ရေးဆွဲရာတွင် ကျောင်းအစ်မ ကြည့်၍ နေလေ၏ ။

“ ဒီနေရာမှာ အတက်ကလေး ထည့်ရင် မကောင်းဘူးလား ။ ဒီ ပလ္လင်ပုံကလေးက သေး မနေဘူးလား ။ အပေါ်က ငုံးတိတိ ဖြစ်နေတယ် ထင်တယ် ။ သည်းညည်းခံပါ ကိုမြတ်သင်း ရယ် ။ ကျွန်မ ယောက်ျား အတွက် နောက်ဆုံး ပြုရခြင်းမို့ သည်လောက်တောင် ကြိုးစားရတာပါ ။ ကျွန်မ အတွက် ကျ တော့ အခုလောက် ပင်ပန်းတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး ။ သူ့ ပုံ အတိုင်းပေါ့ ။ ဒါထက် ကျွန်မ ပုံ ပါ ပုံတူ တစ်ခု အဆင်သင့် ရေးထားရရင် မကောင်းဘူးလား ”

“ ကျောင်းအစ်မ က တယ် သေချင်နေတာကိုး ကျောင်းအစ်မ ရဲ့ ။ မသေပါနဲ့ဦး ။ ဒါတော့ ကျွန်တော် နိမိတ် မရှိ နမာ မရှိ မလုပ်ပါရစေနဲ့ ။ ကျောင်းအစ်မ သေရင် ... ” ဟု စကား အဆုံးမသတ်ဘဲ မော်၍ ကြည့်လိုက်ရာ မျက်နှာချင်းဆိုင်၍ နေကြသည်မှာ စက္ကန့် အနည်းငယ် ကြာ၍ သွားလေ၏ ။

“ ရှင် အခ,ရ ပြီးရော မဟုတ်လား ကိုမြတ်သင်း ရဲ့ ။ ရေးသာ ရေးပါ ”

“ ကျောင်းအစ်မ ခိုင်းရင်တော့ လုပ်ရမှာမပေါ့ ။ ကျောင်း အစ်မဂူ မှာ ကပ်ဖို့ ဆိုတာတော့ နိမိတ် မရှိဘူး ။ ကျောင်းအစ်မ ကို ကျွန်တော် မသေစေချင်သေးဘူး ” ဟု ပြောကာ ခေါင်းငုံ့ လျက် ဂူပုံစံ ကို ကြည့်၍ နေလေ၏ ။

ကျောင်းအစ်မ သည် ကိုမြတ်သင်း ကို စိုက်ကာ ကြည့်၍ နေလေ၏ ။ ကိုမြတ်သင်း မှာ မိမိ နှင့် ရွယ်တူ ဖြစ်သည် ကို လည်းကောင်း ၊ မုဆိုးဖို ဖြစ်သည် ကို လည်းကောင်း စဉ်းစားကာ သူ လည်း အပူ တွေ့ခဲ့တဲ့ လူပဲဟု တွေးမိလေ၏ ။ မကြာမီ အိမ်ကလေး ထဲ သို့ ပြန်၍ဝ င်ကြရာ မိုးရွာ၍ လာလေ၏ ။ ကောင်းကင် မှာ ပိတ်ဆို့ လျက် ၊ အိမ်ငယ်လေး အတွင်း မှာ မှောင် ၍ နေသဖြင့် အလုပ် ကို ရပ်ကာ ပြတင်းပေါက် မှ ကျောင်းဒကာ၏ သင်္ချိုင်းမြေပုံကလေး ကို နှစ်ယောက်သား ယှဉ်ကာ ရှုမျှော်၍ နေကြလေ၏ ။

( မြတ်သင်း ) “ အခုလို မှိုင်းညို့နေတဲ့ အခါများ နောက်က ခံတဲ့ တောနဲ့ ဂူဖြူဖြူ ကို မြင်ရရင် အတော် ကြေကွဲစရာ ကောင်းမှာပဲ ။ ကျုပ် မျက်စိ ထဲမှာတော့ မြင်နေတယ် ”

“ ကျွန်မ လည်း ဒါ တွေးပြီး မျက်စိထဲမှာ ထင်မြင် နေတာပဲ ” ဟု ပြောကာ မျက်နှာ ကို ပဝါ နှင့် သုတ်လျက် ဆိတ်ငြိမ်သော မြေပုံ ကို ကြည့်၍ နေလေ၏ ။ မိုး သည် လည်း သည်း၍ လာလေ၏ ။ လေ သည် တိုးတက် ပြင်းထန်၍ လာလေ ရာ အိမ်ကလေး မှာ သိမ့်သိမ့်တုန်အောင် လှုပ်ရှား လေ၏ ။ ကိုမြတ်သင်း သည် အပူသည် ကျောင်းအစ်မ ၏ မျက်နှာ ကို စိုက်ကာ ကြည့်၍ နေလေ၏ ။

“ ဒီ မိုးဟာ မိုးချုပ်၍ မိုးလင်းသည့် တိုင်အောင် ရွာရင် ငါတို့ နှစ်ယောက် ရန်ကုန် ကို ပြန်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ။ ရွာလည်း ရွာမယ့်မိုး နဲ့ တူတာပဲ ” ဟု အောက်မေ့ ကာ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းခနဲ - ဒိန်းခနဲ ဖြစ်လေ၏ ။ ကိုမြတ်သင်း ၏ အတွေး နှင့် ညီစွာ လေနှင့် မိုးသည် တိုး၍ ထန်လေ၏ ။

ထိုနေ့ နံနက်ခင်းမှာ သာယာသဖြင့် စိတ်ချလက်ချ လွတ်ကျွတ်စွာ လာခဲ့ကြလေရာ ထီး ကိုမျှ ယူဆောင်ဖို့ သတိမရခဲ့ ကြချေ ။ မကြာမီ မိုးချုပ် လေ၏ ။ မိုးသည် ကား အရွာ မရပ် ။ လျှပ်စစ်မိုးကြိုးများ နှင့် ပူးပေါင်းကာ သောင်းကျန်းလေ၏ ။ လေနတ်သား သည် နောက်ပါ များစွာသော အခြွေအရံ တို့ နှင့် ခြံတွင်း သို့ ဝင်ရောက်ကာ ဘောကန်၍ ကစားရာတွင် ဖုတ် ပြိတ္တာ တစ္ဆေတို့သည် ပွဲကြည့်ရင်း လက်ခုပ်လက်ဝါး တီးကာ တဟားဟား ဆူညံ နေကြသည် ဟု မှတ်ထင်လောက်အောင် မြည်လျှံ၍ နေလေသတည်း ။ ပြတင်းပေါက် တံခါးရွက်များ ကို ဝှေ့ယမ်း၍ ကစားကြရုံမက အိမ် ထဲ သို့ မိုးရေများ ဝင်ရောက်စ ပြုလေ၏ ။ ထိုအခါ နှစ်ယောက်သား တံခါးများ ကို ပိတ်ကြရ လေရာ မည်းမှောင်၍ သွားလေ၏ ။ ကျောင်းအစ်မ နှင့် ကိုမြတ်သင်း မှာ အကြံရ ကြပ်လျက် ဖယောင်းတိုင်များ ၊ မီးခြစ်များ ကို ရှာကြရာ တွင် မှောင်ထဲ၌ တစ်ယောက် ကို တစ်ယောက် တိုးဝှေ့ မိလေ၏ ။ အတန်ငယ် ကြာသောအခါ ရေစို၍ အသုံးမကျ တော့သည် ဖြစ်သော မီးခြစ် ကို ရလေ၏ ။ ဖယောင်းတိုင် ကို မူ မတွေ့ရချေ ။ မာလီကု,လား လည်း မြို့ကို သွားရာ မပေါ်လာ ။ အနီးအနားမှာ ခေါ်စရာ အိမ် မရှိ ။ အိမ်ပတ်ဝန်းကျင် မှာ လည်း ရေလျှံ သလို ဖြစ်၍ နေသည့်အပြင် မှောင်တပ်ကြီး ဆို့၍ နေသော ခြံကြိုခြံကြား အရပ်မှာ အမိုးအကာ ထီးမပါဘဲ စွန့်စား၍ သွားဖို့ရန် လွန်စွာ ခက်လေ၏ ။ တဲခေါင်မိုး မှာ လည်း အပေါက်တွေ များသဖြင့် အတွင်းမှာ ရွှဲစို၍ နေလေသတည်း ။ ကျောင်းအစ်မ မှာ လင် ဖြစ်သူ မကျန်းမာစဉ် က မအိပ်မနေ ပြုစုခဲ့ရ သောကြောင့် တစ်ကြောင်း ၊ ကွယ်လွန်ပြီး နောက် သောကမီးတောက် သဖြင့် မအိပ်နိုင် မစား နိုင်ဖြစ်၍ နေသောကြောင့် တစ်ကြောင်း အားငယ်၍ နေလေရာ အအေးမိဖို့ရန် အသင့် ပြင်ဆင်ထားသလို ဖြစ်လေသတည်း ။ မကြာမီ ကျောင်းအစ်မ မှာ ခိုက်ခိုက်တုန်၍ လာလေရာ ကိုမြတ်သင်း သည် ညည်းသံ ကို ကြားသဖြင့် မှောင် ထဲတွင် စမ်း၍ လာရာ ပဝါ ကို တင်းစွာ ခြုံပတ်လျက် ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ရင်း မေးရိုက်မေးဝဲ ညည်း၍ နေသော ကျောင်းအစ်မ ၏ ကျော ကို ကိုင်မိလေ၏ ။

“ ကျောင်းအစ်မ ဘာဖြစ် သလဲ ။ မီးယပ်ချမ်း ထလာ သလား ။ ဘယ့်နှယ် လုပ်ရပါ့မလဲ ။ မိုး က လည်း မစဲ ။ မီးဖိုစရာ လည်း ဘာမှ မရှိ ။ အခုမှ အခက်ပဲ ကျောင်းအစ် မရဲ့ ။ ရော့ရော့ ဒီအင်္ကျီ ကို ဝတ်ထား ” ဟု ပြောကာ တစ်ခြမ်းစို၍ နေသော မိမိ ၏ သက္ကလပ်အင်္ကျီ ကို ချွတ်ကာ ကျောင်းအစ်မ ကို လှမ်း၍ ပေးလေ၏ ။ သို့သော်လည်း အချမ်း မပြေသဖြင့် ကျောင်းအစ်မ သည် သွားလေသူ ဦးကြံဘော် ကို တ ခါ “ ကျေးဇူးရှင်ကြီး ရဲ့ ကြည့်လှည့်ပါဦး ။ ကျုပ် မြန်မြန် လိုက်ရတော့မယ် ထင်ပါရဲ့ ။ ချမ်းလှချည်ရဲ့ ကျေးဇူးရှင်ကြီး ရဲ့ အမယ်လေး ကိုမြတ်သင်း  ရဲ့ မကြံနိုင်တော့ဘူးလား ။ ကျွန်မ မသက်သာဘူး ။ ကျွန်မ အတွက် ဂူကိုသာ စိတ်ကူးပါတော့ ။ ဒီပုံဖြင့် သူ့ နောက်ကို လိုက်ရတော့မှာပဲ ”

“ ကျောင်းအစ်မ က လည်း မတော်တာတွေ ပြောနေ ပြန်ပါပြီ ။ ဘယ်က ဘယ်သူ့ နောက် လိုက်ရမှာလဲ ။ ဘယ်နောက် ကိုမှ မလိုက်ရဘူး ။ ကျုပ် ရှိသေးတယ် ။ ဒီလောက် ချမ်းရုံနဲ့ သေရရိုးလား ။ လာ .. လာ .. စိတ်မဆိုးနဲ့ နော် ။ တခြား နည်းတော့ မရှိဘူး ။ ဒါပဲ ဒါပဲ ။ ကိုင်း ဘယ့်နှယ့် ရှိစ ချမ်းသေးသလား ။ နွေးပြီ မဟုတ်လား ။ စိတ်မဆိုးနဲ့ နော် ” ဟု ပြောကာ ကိုမြတ်သင်း သည် ကျောင်းအစ်မ ကို မိမိ ၏ နွေးသော ရင်၌ ပွေ့ယူလာ ရာ ကျောင်းအစ်မ က “ အမယ်လေး ၊ အမယ်လေး ကိုမြတ်သင်း ရဲ့ အမယ်လေး ကျေးဇူးရှင်ကြီးရဲ့ ။ ကိုမြတ်သင်း ရဲ့ မတော်ပါဘူး ။ အမယ်လေး ကိုကြံဘော် ရဲ့ ကြည့်လှည့်ပါဦး ။ ဟီး ဟီး ဟီး ဟီး အမယ်လေး ချမ်းလှချည်ရဲ့ ။ ကျွန်မ သေလိမ့် မယ် ထင်တယ် ။ ကိုမြတ်သင်း ရဲ့ လုပ်ပါဦး ။ အမယ်လေး အမယ်လေး လွှတ်ပါ ” ဟု ပြောရင်း ရုန်းလေရာ ကိုမြတ်သင်း  က လွှတ်လိုက်ပြီး “ ကိုင်း ဒီလိုဖြင့် နေ ” ဟု ခပ်မာမာ ပြော လေ၏ ။

လေ သည် တံခါး ကို တွန်းဖွင့်ကာ ဝင်၍လာပြီး ကျောင်းအစ်မ ကို ကိုမြတ်သင်း အစား ဝင်၍ ပွေ့လေ၏ ။ ခြိမ့်ခနဲ မိုးကြိုးပစ်ပြီး ဝင်းခနဲ လျှပ်စီး လက်လေ၏ ။ “ အမယ်လေး ကိုမြတ်သင်း ရဲ့ ” ဟု အော်ပြီး ခိုက်ခိုက်တုန် ပြန်၏ ။ ကိုမြတ်သင်း သည် ပွေ့ရပြန်၏ ။ ကျောင်းအစ်မ က ရုန်းပြန်၏ ။ “ ငြိမ်ငြိမ်နေပါ ကျောင်းအစ်မ ရဲ့ ၊ နို့ ဘယ့်နှယ် လုပ်ရမလဲ ။ ငြိမ် ဆို မငြိမ်ဘူးလား ။ ပြတင်းပေါက် က နေပြီး မိုးရေ ထဲ ပစ်ချ လိုက်ရမလား ။ ဒီက သနားလို့ လုပ်ပေးနေဘာ ” ဟု ခပ်မာမာ ပြောရင်း ကျောင်းအစ်မ ကို ပွေ့လျက် ကျောင်းအစ်မ ၏ သေးငယ် ပျော့ပျောင်းသော ခြေလက်များ ကို သန်မာ သော လက် နှင့် ဆုပ်နယ်၍ ပေးလေရာ ကျောင်းအစ်မ မှာ ငြိမ်၍ နေရလေတော့ သတည်း ။

မိုးလေတို့သည် ငြိမ်သောအခါ သန်းခေါင် အချိန် လောက်ရှိလေ၏ ။ ကျောင်းအစ်မ မှာ လည်း အေးစက်သော ခြေလက် တို့မှာ နွေး၍ လာလေ၏ ။ သို့သော်လည်း အိမ်ပြင် သို့ ထွက်လျက် တစ်ဖန် ထပ်၍ အအေးမိမှာ စိုးရကြောင်း နှင့် ကိုမြတ်သင်း က ပြောလေရာ ထို ညဉ့်တွင် ခြံအိမ် ထဲ၌ နှစ်ယောက် သား ငြိမ်သက်စွာ နေလေတော့သတည်း ။ မိုး လင်းသောအခါ နှစ်ယောက်သား ပြတင်းပေါက် မှ ဦးကြံဘော် ၏ သင်္ချိုင်း ကို ကြည့်၍ နေကြရာ မနေ့က ထက် နီးကပ်လျက် ကိုယ်ချင်း ထိရုံ မက ကျောင်းအစ်မ ၏ လက် သည် ကိုမြတ်သင်း ၏ လက်ထဲ သို့ ရောက်၍ နေလေ၏ ။

“ တော်တော် နေကောင်းပြီလား ။ လက်ဖျားကလေး များတော့ နွေးလို့ပဲ ။ မျက်နှာတောင် သွေးရောင်ကလေး ပေါ်လာ ပြီ ။ ဟိုနောက် ကို လိုက်နိုင်တော့မယ် ထင်သလား ” ဟု သင်္ချိုင်း ကို မေးငေါ့ကာ ကြည့်ရင်း ပြုံးစနဲ့နဲ့ နှင့် ပြောလေ၏ ။ ကျောင်းအစ်မ သည် မချိုမချဉ်မျက်နှာ နှင့် လှည့်၍ကြည့်လေ၏ ။

“ ချေးထိုးဖို နဲ့ ... ချေးထိုးမ ပုံ ဟာ သိပ်မှန်တာပဲ ။ တကယ်လို့သာ သေသူတွေ က ရှင်သူများ ပူသလို ပူကြရင် ကိုယ်ယောင်ပြ လာမှာပဲ ။ ကျွန်မ ခြံထဲ လာ နေတာ ကြာလှပြီ ။ ဂျိုးဂျိုးချက်ချက် မှ မလုပ်ဘူး ။ သတိရပုံ မပေါ်ဘူး ”

“ ဒါကြောင့် ပြောတာပေါ့ ။ ရောက်ရာ ဘဝ မှာ သံယောဇဉ် အသစ်တွေ နဲ့  ပျော်နေပြီ ။ ဒီက သာ ပူနေ ၊ တော်တော် ကြာ ဒုက္ခ ဖြစ်တော့ ၊ ကျောင်းဒကာ လာ ကြည့်မှာ မဟုတ်ဘူး ။ ဒီက သာ .. ”

ကျောင်းအစ်မ သည် ပြုံးရွှင်သော ကိုမြတ်သင်း ၏ မျက်နှာ ကို စဉ်းစားသော မျက်နှာထား နှင့် ကြည့်၍ နေပြီး သက်မကြီး ချလိုက်လေ၏ ။

“ ဂူတွေ ဘာတွေ လုပ်နေလဲ အလကားပဲ ။ ပိုက်ဆံ ကုန်ရုံရှိမှာ ။ ခင်ဗျား က ကုန်ချင်ပေမယ့် ကျုပ်က အကုန် မခံနိုင်ဘူး ” ဟု ကျောင်းအစ်မ ၏ လက် ကို ဖျစ်ကာ အပြက် စကား လိုလို ပြောလျက် ကိုမြတ်သင်း သည် သင်္ချိုင်း ကို ကြည့်၍ နေလေ၏ ။

“ ဘာ တော်မလဲရှင် ၊ အမှတ်အသားကလေး တစ်ခု လောက်တော့ ထားဦးမှပေါ့ ” ဟု ကျောင်းအစ်မ က ပြောလေ၏ ။ မကြာမီ နှစ်ယောက်သား သင်္ချိုင်း ကို သွား၍ ကြည့်ကြ လေ၏ ။

ကိုမြတ်သင်း က “ ဟို အိမ် အောက် က တူးရွင်းကလေး သွား ယူလိုက်စမ်း ” ဟု ပြောလေရာ ကျောင်းအစ်မ သည် ပေါ့ပါးလျင်မြန်စွာ သွားပြီး တူးရွင်း ကို ယူ၍ လာခဲ့လေ၏ ။ ကိုမြတ်သင်း သည် မြေပုံခေါင်းရင်း ၌ တွင်း တူးပြီး သစ်သားစ တစ်ခု ကို အနီးအပါး ၌ ရှာ၍ စိုက်ထောင်လေ၏ ။ ပြီးသောအခါ “ ကိုင်း အမှတ်အသား ဖြစ်ကရော မဟုတ်လား ။ သာပြီး ကြာကြာ ခံအောင် ကပ်တရာစေးကလေး ဘာကလေး သုတ်လိုက် တာပေါ့ တဖြည်းဖြည်း ”

ကျောင်းအစ်မ သည် မြေပုံ ကို ကြည့်ပြီး “ မထူးပါဘူးလေ တော်ပါပြီ ” ဟု ပြောပြီး လှည့်၍ သွားလေ၏ ။ ထို့နောက် အနီးအပါး ၌ အိုးခွက် ငှားပြီး ခြံထဲ ၌ ကြက်သားဟင်း ချက်၍ နှစ်ယောက်သား နံနက်စာ စားကြပြီးနောက် အတူတကွ မြို့သို့ မီးရထား ဒုတိယတွဲ တွင် ဟန်းနီးမွန်း လုပ်၍ သွားကြလေသတည်း ။

▣ ပီမိုးနင်း
📖 သူရိယရုပ်စုံ သတင်း
     အတွဲ ၃ ၊ အမှတ် ၇
     ၁၅ ၊ မေ ၊ ၁၉၃၂

တစ္ဆေ မကြောက် မောင်သာရောက်

 

❝ တစ္ဆေ မကြောက် မောင်သာရောက် ❞
          ( ပုံပြင် )
    
လွန်လေပြီးသော ရှေးအခါ က ရွာကြီး တစ်ရွာ ၏ အရှေ့ဖျား လှမ်းလှမ်း တွင် ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်း တည်ရှိ ၍ ရွာ ထဲ မှ ကလေးသူငယ်များ မှာ ထို ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်း ၌ စာပေ သင်ကြားလျက် ရှိကြလေသည် ။

ထို ရွာ ထဲ မှပင် ဆင်းရဲသော လင်မယား တွင် မောင်သာရောက် ဆိုသည့် သားတစ် ယောက် ရှိရာ အရွယ် ရောက် လာသောအခါ စာပေသင်ကြားရန် အတွက် ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်း သို့ အပ်နှံ ထားကြလေသည် ။

ဘုန်းတော်ကြီး သည် သူ ၏ ကျောင်းသားများ ထဲ တွင် မောင်သာရောက် ကို အတော် ပင် ချစ်သည် ။ အကြောင်းမှာ ကား ကျောင်းသားကလေး မောင်သာရောက် သည် စာ ကို ကြိုးစားသည် ။ ဖျတ်လတ် ပေါ့ပါး၍ လိမ္မာရေးခြား ရှိသည့် ပြင် ဘုန်းတော်ကြီး ၏ ဝေယျာဝစ္စကလေးများ ကို ပြုလုပ်ပေးသည် သာ မက သူ ၏ အိမ်မှုကိစ္စများ ကို လည်း ကျောင်း မှ ပြန် သွားတိုင်း မိဘများ ကို ကူညီ လုပ်ကိုင်ပေးလေ့ ရှိသောကြောင့်တည်း ။

ကျောင်းသားကလေးများ ထဲ တွင် မောင်သာရောက် သည် အရွယ် နှင့် မမျှ ရဲစွမ်း သတ္တိ ရှိသည် ။ မိဘ ကို လည်း ကြောက်ရွံ့ ရိုသေလျက် ချစ်ခင်သည် ။ လိမ္မာခြင်း နှင့် လည်း ပြည့်စုံ သဖြင့် သူ ၏ မိဘများ သည် သူတို့ ၏ တစ်ယောက်တည်း သော သားငယ် ကို အလွန်ပင် ချစ်ကြ လေသည် ။

တစ်နေ့သော အခါ ကျောင်းသားကလေး မောင်သာရောက် သည် ဘုန်းတော်ကြီး ၏ ဝေယျာဝစ္စများ ဆောင်ရွက် လုပ်ကိုင် ပြီး၍ အိမ် သို့ ပြန်လာသည် ။ ဤနေ့တွင် ကျောင်း၌ အလုပ် များ သဖြင့် သူ ပြန်လာသည်မှာ နေဝင် ပြီး၍ မိုးချုပ်စ အချိန်ပင် ဖြစ်၏ ။ ရွာ ထဲသို့ မရောက်မီ မန်ကျည်းပင်ကြီး အနား သို့ ရောက်လျှင် မန်ကျည်းပင် ပေါ် မှ မည်းမည်းမည်းမည်း နှင့် လူ တစ်ယောက် က သူ့ အား ဤသို့ လှမ်း၍ မေးတော့သည် ။

“ ဟေ့ ... သူငယ်ချင်း ၊ ဘယ်က ပြန်လာသလဲကွ ”

မောင်သာရောက် က မကြောက်ပေ ။ သို့သော် ဘာမှ ပြန် မပြောဘဲ သစ်ပင် ထက် ဆီ သို့ သာ မော့ကြည့် နေ သဖြင့် သစ်ပင် ထက် မှ လူမည်းမည်း က ထပ် မေးပြန်တော့၏ ။

“ ဟေ့ ... သူငယ်ချင်း ၊ ဘယ်က ပြန်သလဲကွ ”

“ ငါ ကျောင်း က ပြန် လာတာကွ ၊ မင်း က ဘာလုပ် မလို့လဲ ”

“ ဟေ့ ... သူငယ်ချင်းရေ ၊ မင်း နဲ့ ငါ နပမ်း ချရအောင်ကွာ ”

မောင်သာရောက် ကား မကြောက်ပေ သော်လည်း နပမ်း မချတတ်သဖြင့် တစ်စုံတစ်ရာမျှ ပြန် မပြောဘဲ သူ့ အိမ် သို့ သာ ပြန်ခဲ့လေတော့သည် ။

နောက် တစ်နေ့ တွင် လည်း မောင်သာရောက် မှာ ကျောင်း မှာ အလုပ် များ သဖြင့် မိုးချုပ် မှ ပြန်ခဲ့လေရာ ထို မန်ကျည်းပင်ကြီး နား ရောက်လျှင် အထက် ကနည်း အတိုင်း လူမည်းကြီး က မေးမြန်းခြင်း ခံရ ပြန်တော့သည် ။

နောက် တစ်နေ့ သို့ ရောက်သော အခါတွင် လည်း ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်း ၌ အလုပ် များ နေပြန်ရာ မောင်သာရောက် က စောစော ပြန် နိုင်စေရန် အတွက် ဘုန်းတော်ကြီး အား အကျိုး အကြောင်း စုံလင်စွာ လျှောက်ထားလေ၏ ။ မောင်သာရောက် ထံမှ အကြောင်းစုံ သိရသော အခါ ဘုန်းတော်ကြီး က ဦးခေါင်း ကို ညိတ်ကာ ဤသို့ မိန်ကြား လေတော့သည် ။

“ ဪ ... နပမ်းတစ္ဆေ ဖိုးသာဖေ ပါလား ၊ ဟဲ့ ... သာရောက် နင် ကြောက်သလား ”

“ တပည့်တော် မကြောက်ပါ ၊ ဒါပေမယ့် တပည့်တော် မှာ နပမ်း မချတတ်သဖြင့် ၊ ဒီနေ့ စောစောပဲ ပြန်ပါရစေ ဘုရား ”

“ ဟဲ့ ... သာရောက် ရဲ့ ၊ မကြောက်တတ်ရင် ငါ ပြော သလို သာ လုပ် ၊ နင် နဲ့ တွေ့တဲ့ အကောင်ဟာ နင်တို့ မမွေးခင် ကတည်း က နပမ်းသတ်ဝါသနာ စွဲလမ်းပြီး သေသွားလို့ တစ္ဆေ ဖြစ်နေတဲ့ နပမ်းတစ္ဆေ ဖိုးသာဖေ ကွဲ့ ၊ သေလို့ တစ္ဆေ ဖြစ်နေတာ တောင် နပမ်း ချချင်သေးတဲ့ အကောင်ပဲ ၊ ရတနာသုံးပါး ကို မမေ့ရင် တစ္ဆေ ကို ကြောက်ဖို့ မလိုဘူးဟဲ့ ၊ ငါ ပြော သလိုသာ လုပ်ပေတော့ ၊ ဒါမှလည်း နပမ်းတစ္ဆေ ဖိုးသာဖေ က နောင်ကို မနှောင့်ယှက် မှာ ”

ထိုအခါတွင် မောင်သာရောက် ကလည်း မကြောက်တတ် သဖြင့် ဘုန်းတော်ကြီး ပြောသလို ပြုလုပ်ပါမည် ဟု ဝန်ခံလိုက်ပြီး အစစအရာရာ စီမံ၍ ဤနေ့ တွင် လည်း မိုးချုပ်ခါ နီးမှ ပြန်ခဲ့လေသည် ။

မောင်သာရောက် ပြန်လာ၍ မန်ကျည်းပင် နား ရောက်သော အခါ၌ နပမ်းတစ္ဆေ ဖိုး သာဖေ အား သစ်ပင် ပေါ်တွင် တွေ့ရ ပြန်ပေ၏ ။

“ ဟေ့ ... သူငယ်ချင်း ၊ ဘယ်က ပြန်လာသလဲကွဲ့ ”

“ ငါ ကျောင်း က ပြန်လာတယ် သူငယ်ချင်း ”

“ မင်း နဲ့ ငါ နဲ့ နပမ်း ချရအောင်ဟေ့ ”

“ အေး ... ချမယ်ကွာ ၊ မင်း ဆင်းလာခဲ့လေ ”

နပမ်းတစ္ဆေ ဖိုးသာဖေ သည် မန်ကျည်းပင် ပေါ် မှ ဆင်းလာသော အခါ သူ့ ထက် ကြီးမားသော ကိုယ်လုံးသဏ္ဌာန် ကို မောင်သာရောက် တွေ့မြင်ရ သဖြင့် မကြောက်မရွံ့ ဤသို့ ပြောပြန်လေ၏ ။

“ ဟေ့ ... သူငယ်ချင်း ၊ မင်း ကိုယ်ကြီး က ကြီးလှသကွာ ၊ ငါ နဲ့ ရွယ်တူ မှ နပမ်းချမယ်
ဟေ့ ”

“ မပူပါနဲ့ သူငယ်ချင်းရယ် ၊ မင်း နဲ့ ရွယ်တူအောင် လုပ်ပေးပါ့မယ် ”

ပြောပြောဆိုဆို နှင့် နပမ်းတစ္ဆေ ဖိုးသာဖေ သည် မောင်သာရောက် နှင့် ရွယ်တူ ဖြစ် သွား သောအခါ မောင်သာရောက် အား ဝင်၍ နပမ်းလုံးလေရာ ဘုန်းတော်ကြီး စီမံ ပေးလိုက် သော ချည်မန်းကျည်းကွင်း နှင့် စွပ် လိုက်သောအခါ နပမ်းတစ္ဆေ ဖိုးသာဖေ မှာ ဆိတ်သိုးကြီး ဖြစ်သွား ပြီးလျှင် “ ဘဲ ... အဲ ... အဲ ... ” “ အဲ ... အဲ ... အဲ ” နှင့် အော်မြည် လျက် ရှိတော့သည် ။

ကျောင်းသားလေး မောင်သာရောက် သည် ဆိတ်သိုးကြီး အား ခေါ်ဆောင် သွားပြီး သူတို့ ၏ အိမ် အောက်တွင် ချည် ထားလိုက်၏ ။

နောက်တစ်နေ့ သို့ ရောက်သော အခါ မောင်သာရောက် သည် ဆိတ်သိုးကြီး ကို ဆွဲ၍ ရွာ အတွင်း သို့ လှည့်လည်ကာ သူ ၏ သူငယ်ချင်းများ ရှိကြသော ဆိတ်သိုးကြီးများ နှင့် ငှက်ပျောဖီးများ အုန်းသီးများ ဖြင့် လောင်းကြေး တိုက်လေရာ မောင်သာရောက် ဆိတ်သိုးကြီး က သာ အမြဲ နိုင်လေသောကြောင့် သူ့ အိမ်တွင် ငှက်ပျောသီးများ ပြည့်သွားတော့သည် ။

တစ်နေ့လုံး ရွာရိုး တလျှောက် ရှိ သူငယ်ချင်းများ ၏ ဆိတ်များ နှင့် ဆိတ်ချင်း တိုက်ပြီး လျှင် သူ့ ဆိတ် ကို ချည်မန်ကျည်းကွင်း ဖြေကာ လွှတ် လိုက်တော့ရာ ချည်မန်ကျည်းကွင်း မှ လွှတ်လိုက်သည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ဆိတ်သိုးကြီး သည် ချုံ ထဲသို့ ဝင်ရောက် ကွယ်ပျောက် သွားလေ၏ ။

နောက်နေ့ ညနေ မိုးချုပ်ခါ နီးမှ အိမ် သို့ ပြန် လာသောအခါ မန်ကျည်းပင် ခွကြား ၌ နပမ်းတစ္ဆေ ဖိုးသာဖေ အား တွေ့ရသဖြင့် မောင်သာရောက် က လှမ်း မေး၏ ။

“ ဟေ့ ... သူငယ်ချင်း ၊ ဆင်းခဲ့လေကွာ ၊ နပမ်း ချရအောင် ”

“ မချချင်တော့ဘူး သူငယ်ချင်း ရာ ၊ ငါ့ ထိပ်တွေ ကျိန်းလှပြီကွာ ”

နပမ်းတစ္ဆေ ဖိုးသာဖေ ကား ပြောပြောဆိုဆို နှင့် မန်ကျည်းပင် ထိပ် သို့ တက်ရောက် ကွယ်ပျောက် သွားတော့သည် ။

ထိုအကြောင်း ကို ရွာသားတို့ သိကြသော အခါ မောင်သာရောက် အား ချီးကျူးကြပြီး လျှင် “ တစ္ဆေမကြောက် မောင်သာရောက် ” ဟု ခေါ်ကြတော့၏ ။ နပမ်းတစ္ဆေ ဖိုးသာဖေ မှာ လည်း ထိုနေ့ မှ စ၍ ပေါ် မလာတော့ချေ ။

▢ ဖျာပုံ - မောင်စိုး

📖 ရှုမဝ မဂ္ဂဇင်း
      ၁၉၆၄ ၊ ဇန်နဝါရီ

ကြုံလေဘုံပွေ

 

❝ ကြုံလေဘုံပွေ ❞
( သန်းမြင့်အောင် )

ကိုအောင်မြင့် သည် ပက်လက်ကုလားထိုင် ပေါ်မှနေ၍ ခန်းဆီးထောင့်နားတွင် တရှုပ်ရှုပ် ထိုင်ငို နေသော ဇနီး ဖြစ်သူ မူမူ ကို ငေးကြည့်နေမိသည် မှာ နာရီဝက် ပင် မကတော့ပြီ ။ သို့သော် မူမူ က ဝမ်းပန်းတနည်း ငိုနေဆဲပင် ရှိသေးသည် ။ တော်တော်နှင့် တိတ်မည့်ပုံ မပေါ်သေးတာမို့ -

“ တိတ်ပါတော့ မူရာ ၊ မင်း ကလည်း ထဘီလေး တစ်ထည်ပျောက်တာ ဒီလောက်ပဲ ဖြစ်နေရ သလား ” 

ဟု ပြောလိုက်ကာမှ မရွှေချော က ပို၍ ပင် ဆိုးလာသေးသည် ။ ကျိတ်ငိုနေရာမှ တအစ်အစ် နှင့် အသံပင် ထွက်လာတော့သည် ။

“ ထဘီလေးတစ်ထည်လို့ မပြောပါနဲ့ ... မောင်ရဲ့ ၊ အဲဒီ ထဘီတစ်ထည်က ဘယ်လောက်တန်သလဲ ဆိုတာ မောင် သိလို့ လား ၊ အစ် ... အင့် ” 

“ ဘယ်သိမလဲကွ ၊ မင်းတို့ မိန်းမတွေ ထဘီ အကြောင်း ... ငါ ဘယ်နားလည်မှာ လဲ ” 

“ အခု နောက်ဆုံးပေါ် ‘ အိပ်တီဝမ်း ' ထဘီတော့ သိရဲ့ လား ၊ နှစ်ရာ့ရှစ်ဆယ်တောင် ပေးရတာ ၊ ဒါတောင် အမေတို့ ဆီ အလှူ သွားစရာရှိလို့ ဒီလဆန်းကမှ နှစ်လပေး နဲ့ ဝယ်လိုက်တာ မောင်ရဲ့ ၊ ရွာအလှူမှာ တုန်းက တစ်ခါပဲ ဝတ်ရသေးတယ် ၊ ထဘီဖိုးတောင် တစ်ခါမှ မပေးရသေးဘူး ၊ အခုလကုန် တစ်ဝက် ၊ နောက်လကုန် တစ်ဝက် ပေးရမှာ ထဘီ ကဖြင့် အခု မရှိတော့ဘူး ဟူး ... ဟင့် .. ဟင့် ”

“ အောင်မယ်လေးကွာ ကိုယ့် မှာ မရှိဘဲနဲ့ များ အကြွေး ဝယ်ပြီး လှချင်ရသေးတယ်လို့ တောက် ”

“ မဆူပါနဲ့ မောင် ရဲ့ ၊ မူ့ မှာ ဒီလောက် သောက ရောက်နေရတဲ့ ကြားထဲ မောင် က ဆူဖို့ ပဲ ကြည့်နေတာပဲ ၊ ဒီမှာ လူကဖြင့် သေတောင် သေချင်နေတယ် သိလား ၊ အဟင့် ဟင့် ” 

“ သေချင်လည်း သေလိုက်ပေါ့ကွာ ၊ ဒါနဲ့ နေပါဦး ၊ မင်း ထဘီက ဘယ်မှာ ထားလို့ ပျောက်ရ တာတုံး ” 

“ ရွာက ပြန် လာပြီးကတည်းက အဝတ်တွေ ကို ခရီးဆောင်အိတ် က ထုတ်ပြီး အိပ်ခန်းထဲက သေတ္တာ ပေါ်မှာ တင်ထားတယ် ၊ ခရီးပန်းလာလို့ လောလောဆယ် ဗီရိုထဲ ပြန်မသိမ်းမိသေးဘူး ၊ ဒီနေ့ မနက် အဝတ်တွေ အကုန်သိမ်းဖို့ ပြင်တော့မှ ဒီထဘီ မရှိတော့မှန်း သိရတာ ၊ ထဘီတွေ ထဲမှာ အဖိုး တန်ဆုံး ထဘီ ကို မှ ရွေးခိုးသွားတာတော့ သိလား ၊ ဒီ သူခိုးတော့ မိရင် မလွယ်ဘူး ” 

“ တော်စမ်းပါကွာ ၊ ရွာ က ပြန်လာတာပဲ လေးငါးရက် ရှိနေပြီ ၊ အခုထိ အဝတ်တွေ ပြန်မသိမ်း ရသေးဘူး ဆိုတော့ မင်းဟာက လွန်တာပေါ့ ၊ နောက်ပြီး မင်း အိပ်ခန်းထဲမှာ ထားတဲ့ ထဘီ ဘယ်သူက ဝင်ခိုးမှာ လဲကွ ” 

“ ဓာတ်သိ သူခိုးမို့ပေါ့ ၊ အပြင်သူခိုး ဆို အကုန်လုံးကို မ ထုတ်သွားမှာ ပေါ့ ၊ ကျုပ် ... ထင်ထားတဲ့ လူတွေ ရှိပါတယ် ၊ သူတို့ ထဲက တစ်ယောက် မဟုတ် တစ်ယောက်ပါပဲ ” 

“ မင်း ဟာ ကလည်း ကွာ ဥစ္စာပျောက် ငရဲရောက် ၊ ကိုယ့် ပစ္စည်းဖြင့် ကိုယ် လုံခြုံအောင် မသိမ်း နိုင်ဘဲနဲ့ ” 

“ ကိုယ့် အိပ်ခန်းထဲမှာ ထားတာ ထက် ပို လုံခြုံရဦးမှာ လား ၊ အိမ်ထဲ အိမ်ပြင် ဝင်ထွက် နေတဲ့ လူတွေထဲ က ခိုးသွားတာတော့ ဘယ်တတ်နိုင်မှာ လဲ ၊ ဟင်း ... မိမူ မိမူ ညည်း လူတွေကို ယုံဦး ... ယုံဦး ” 

ပြောပြောဆိုဆို နှင့် သူ့ ပါးကို သူ တဖျပ်ဖျပ် ချနေပြန်သဖြင့် -

“ ဟေ့ ... တော်ကွာ တော် ၊ ကြည့်နေလို့ အကောင်း မှတ်နေတယ် ၊ ငါ့ ရှေ့ မှာ ပေါက်ကရတွေ လုပ်မနေနဲ့ ၊ အလကား ဘာမှန်းမသိဘူး ၊ အဓိပ္ပာယ်မရှိ ”

ကိုအောင်မြင် ဒေါပွလာတော့မှ မူမူ တစ်ယောက် အသာထကာ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတော့သည် ။ ပြီးတော့မှ ခုတင်ပေါ်မှာ တစ်ယောက်တည်း လှဲရင်း အိပ်တီဝမ်း ထဘီမီးခိုးရောင် အဆင် လှလှလေးကို မျက်စိထဲ တရစ်ဝဲဝဲ မြင်ရင်း မျက်ရည်တွေ စီး၍ ကျလာပြန်သည် ။ ဒီထဘီ ပျောက်ရ သည့် အတွက် စိတ်ထဲ လုံးဝ မကျေနပ် ၊ ထဘီသူခိုး ဘယ်သူ ဖြစ်နိုင်မလဲ ဆိုတာကို အိပ်ရာထဲမှာ နဖူး ပေါ် လက်တင်ပြီး မိမိ အိမ် အဝင်အထွက် ရှိသူများကို တစ်ယောက်ချင်း စဉ်းစားကြည့်သည် ။ နံပါတ် တစ် တင်တင်မြင့် ။

ကိုအောင်မြင့် ၏ ညီမ ဆယ်တန်းကျောင်းသူ ၊ မူမူ့ ယောက်မချော ၊ ဒီအိမ်ကို တံခါးမရှိ ဓားမရှိ အချိန်မရွေး ဝင်နိုင်ထွက်နိုင် ၊ ' မမမူ ၊ မမမူ ' နှင့် အလှပြင်ပစ္စည်း က အစ ၊ အဝတ်အစား အလယ် ၊ ဖိနပ်အဆုံး ငှားရမ်းသုံးစွဲတတ်သည် ။ တစ်ခါတစ်ရံ နေ့လယ်နေ့ခင်း မိမိတို့ အိပ်ခန်း ခုတင် ပေါ်မှာ ပင် တစ်ရေးတစ်မော အိပ်သွားတတ်သည် ။ သူ ယူ သွားတာရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား ။ ဒါကြောင့် ထဘီ ပျောက်သည် ကို သိသိချင်း သူ့ဆီ အလျင် ပြေးပြီး မေးကြည့်သေးသည် ။

“ မြင့်ရေ ၊ မမမူ ထဘီ တစ်ထည် ယူထားသေးလား ” 

“ ဘယ် ထဘီလဲ မမမူ ” 

“ အိပ်တီဝမ်းထဘီ မီးခိုးရောင်လေးလေ ”

“ ဟင် .. မြင့် မသိပါဘူး မမမူ ၊ အိပ်တီဝမ်း ထဘီကို မြင့် ဖြင့် မြင်တောင် မမြင်ဖူးသေးဘူး ၊ ယူသွားရင် လည်း ခါတိုင်းလို ပြောပြီး ယူသွားမှာ ပေါ့ မမမူ ရဲ့  ” 

“ အေးပါကွယ် မြင့် အရေးတကြီး သွားစရာရှိလို့ လာယူတုန်း မမမူ ဈေးတွေ ဘာတွေ သွားတုန်းနဲ့ ကြုံနေလို့ နောက်မှ ပြောတော့မယ် ဆိုပြီးတော့များ ယူသွားသလားလို့ ” 

“ ကြံကြီးစည်းရာ မမမူရာ ၊ အဲဒီလို ယူသွားတောင် နောက်တစ်ခေါက်တော့ လာပြန် ပြောမှာ ပေါ့ ၊ မယူမိပါဘူး ” 

“ အေးကွယ် ၊ ဒါဆိုလည်း ပြီးတာပါပဲ ၊ သွားမယ်နော် ”  

“ ဟုတ်ကဲ့ ” 

တင်တင်မြင့် ဆီ က ပြန်သာလာခဲ့ရပေမဲ့ မူမူ ရင် မှာ သိပ်မရှင်း ၊ သူ့ ကို ဆက်ဆံပုံက အေးစက်စက် နိုင်သည် ဟု ထင်သည် ။ သူ တကယ် မယူဘူး ဆိုရင် -

“ ဒီထဘီ ကို မမမူ က ဘယ်မှာ ထားလို့ လဲ ၊ တန်ဖိုးက နည်းတာ မဟုတ်ဘူး  ၊ ရှာပါဦး ”

ဘာညာနှင့် ပျာပျာသလဲ ဖြစ်ဖို့ ကောင်းသည် ။ ကိုယ့်ယောက်မ ပစ္စည်းမဟုတ်လား ၊ နည်းနည်း ပါးပါး ဝိုင်းဝန်း ပူပန်တတ်ဖို့ ကောင်းတာပေါ့ ၊ ခုတော့ ဝတ်ကျေဝတ်ကုန်ပဲ ပြောလိုက် သည် မို့ စိတ်ထဲမှာ ထင်စရာ ဖြစ်လာသည် ။ ပြီးတော့ ရွာ က ပြန်ရောက်ပြီး မှ မိမိတို့ အိပ်ခန်း ထဲကို အဝင် အထွက် အများဆုံးသူ မှာ တင်တင်မြင့်ပင် ။

သူ ပြီးတော့ နောက် တစ်ယောက် ။

ဟိုဘက် အိမ် က အိမ်နီးချင်း မစောလှ ။

ရပ်ကွက် ထဲမှာ တော့ မူမူ နှင့် အရင်းနှီးဆုံး အပေါင်းအသင်း ပင် ။ လင်ယောက်ျာတွေ အလုပ် အားသည် နှင့် သူ့အိ မ်ငါကူး ၊ ငါ့အိမ် သူကူး ဖြင့် ရုပ်ရှင်အကြောင်း ၊ ခေတ်ပေါ် အဝတ်အစား အကြောင်း ပြောကြ ၊ သန်းရှာကြ ။ ရပ်ကွက် ထဲ က အတင်းအဖျင်းတွေ ပြောကြနှင့် တစ်ခါတစ်ရံ ထမင်းဟင်းပင် ကိုယ့်အိမ် ကိုယ် ပြန်ခူးပြီး ပြန်သယ်လာကာ လက်ဆုံ စားကြသည် အထိ အဖြစ်က သည်းသည် ။ သူ လည်း ဒီအိမ် ကို အတွင်းအပြင် ဝင်ထွက်နေသူမို့ သူ့ကို လည်း မသင်္ကာ ၊ အလျင်က ဒီအကျင့်မျိုး မရှိခဲ့ဖူးပေမဲ့ အခု ရှိချင်ရှိမှာ ၊ သူခိုး ဆိုတာ ချိုပါတာမှ မဟုတ်ဘဲ ။

အဲ ... ပြီးတော့

အဝတ်လျှော်တဲ့ ကု,လားမ ဟလီမာ ။

အနီးစပ်ဆုံးကတော့ သူ ဖြစ်နိုင်သည် ။ သူ့ ကို မမူ သံသယ အဝင်ဆုံးပဲ ။ မူမူ မအားသည့် အခါ နှင့် နေထိုင် မကောင်းသည့် အခါများ တွင် သူ က အဝတ် လာ လျှော်ပေးနေကျ ၊ တစ်ခါတစ်ရံ အဝတ်လျှော်စရာ မရှိဘဲနှင့် လည်း အိမ်မှာ ညနေစာ ချက်ဖို့ ဈေးဖိုး မရှိလို့ ပါ အစ်မရယ် ဆိုပြီး အတင်း ကြမ်းတွေတိုက် ၊ တံမြက်လှည်း ၊ ဒန်အိုးဒန်ခွက်တွေ တိုက်ချွတ်ဆေးကြောပေးပြီး မူမူ ပေးလိုက်သည့် ငွေနှစ်ကျပ် ၊ သုံးကျပ် ကို ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ပြီး ပြန်သွားတတ်သည် ဒီကု,လားမများ တစ်နေ့က အိမ်ထဲ အိမ်ပြင် ကြမ်းတိုက်ရင်း ထဘီကို အတွင်း ကနေ ထပ်ဝတ်သွားလေသလား ။

တစ်ယောက်တည်း သံသယ အတွေးတွေ နှင် ချာချာလည်နေစဉ် အိမ်ရှေ့မှ စကားပြောသံ ကြား၍ လူးလဲ ထလိုက်သည် ။

“ မောင်အောင်မြင့် ရေ ၊ မူမူ တစ်ယောက်ကော ” 

“ အိပ်ခန်းထဲ မှာ မမညွန့် ဝင်သွားလေ ၊ မမညွန့် ညီမ ထဘီ ပျောက်လို့ ငိုချင်းချနေလေရဲ့ ” 

မမညွန့် က မူမူ့ အစ်မဝမ်းကွဲ တစ်ယောက် ဖြစ်သည် ။ အခန်းထဲ ဝင်လာသော မမညွန့် ကို မူမူ က ခုတင်ပေါ် မှ ဆီးကြိုသည် ။

“ ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မူမူ ၊ ညည်း ထဘီက ဘယ်လို ပျောက်ရတာတုံး ”  

မူမူက ဇာတ်စုံခင်းပြသည် ။ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင် ပြောပြနေသော မူမူ့ စကားကို နားထောင်ပြီး မမညွန့် က -

“ ဒီလိုလုပ်ပါလား မူမူ ၊ ဗေဒင် မေးကြည့်ရင် မကောင်းဘူးလား ၊ ဗေဒင်ဆရာ တစ်ယောက် ဟာ သိပ် မှန်တယ် ဆိုပဲ ၊ ငါ့ အိမ်ဘေးက မိန်းမ ပိုက်ဆံအိတ် ပျောက်တုန်းက သူ ဟောလိုက်တာ လက်တွေ့ ပဲတဲ့ ၊ ငါ လည်း အကြောင်းရှိရင် မေးလို့ ရအောင် လိပ်စာ တောင်းထားတယ် ” 

“ ဟာ ... ကောင်းတယ် မမညွန့် ဗေဒင် မေးကြည့်ဖို့ ကို မေ့နေတယ် ၊ အခုပဲ သွားရအောင် နော် ၊ ကံကောင်းလို့ မူ့ ထဘီလေး ပြန်ရပါစေ ” 

မိန်းမ နှစ်ဦး သုတ်သီးသုတ်ပျာ ထွက်သွားပြီး လှေကားဆီ တန်းဆင်း တော့ ဧည့်ခန်း မှ ကိုအောင်မြင့် က -

“ ဒီညီအစ်မ ဘယ်သွားကြမလို့ တုံး ”

“ ဗေဒင် သွားမေးမလို့ မောင်ရေ ၊ မောင် အိမ်မှာ နေနော် ၊ ဘယ်မှ လျှောက်မသွားနဲ့  ၊ ခဏနေရင် သမီးတို့ ကျူရှင် က ပြန်လာလိမ့်မယ် ”  

“ ဟာ ဘာ ဗေဒင်လဲ ၊ လုပ်မနေစမ်းပါနဲ့ ကွာ ၊ အယုံအကြည် မရှိဘူး ”

“ အို ... မောင်ကလည်း ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေတာလဲ ၊ လာ မမညွန့် ၊ သူက ဒီလိုပဲ ” 

ကိုအောင်မြင့် က ဒေါ်ညွန့်ညွန့် ကို အားနာသဖြင့် ဘာမှ ဆက်မပြောဘဲ လွှတ်ပေးလိုက်သည် ။

ဗေဒင်ဆရာ ၏ အိမ်ရောက်တော့ ညီအစ် မနှစ်ယောက် တိုကင် ယူပြီး လူတွေ တစ်လှေကြီး ကို ထိုင်စောင့် နေရသေးသည် ။ အောက်ထပ်မှ ထိုင်စောင့်ပြီး အစီအစဉ်အတိုင်း တစ်ယောက် ပြီး တစ်ယောက် အပေါ်ထပ်ရှိ ဆရာ့ ထံ တက်၍ အလှည့်ကျ မေးရသည် ။ တစ်နာရီခွဲ လောက်ကြာမှ မူမူ့ အလှည့် ရောက်လာသည် ။ မူမူတို့ နှစ်ယောက် အပေါ် တက်ပြီး ဆရာ့ ရှေ့တွင် ကျုံ့ကျုံ့လေးတွေ ထိုင်လိုက်ကြသည် ။

“ ဘယ်သူ မေးမှာလဲ ” 

“ ကျွန်မပါ ဆရာ ”  

မူ မူက ပြောတော့ အနှီပုဂ္ဂိုလ်ကြီး က မူမူ့ မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ပြီး

“ ပစ္စည်းပျောက်တယ် မဟုတ်လား ” ဟု မေးရာ မူမူ အံ့ဩသွားသည် ။ မမညွန့် က မူမူ့ မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး -

“ ငါ မပြောလား ”  ဟူသည့် သဘောဖြင့် မျက်ခုံးပင့်ပြသည် ။

“ ဟုတ်ပါတယ် ဆရာ ၊ ဟုတ်ပါတယ် ၊ နှစ်ရာကျော်တန် ထဘီ ပျောက်သွားလို့  ၊ အဲဒါ ”  

ဆရာ က လက်ဝါး ကာပြသည် ။

“ တော် ... သိတယ် ၊ ဆက်မပြောနဲ့ ” ဟူသည့် ပုံစံမျိုး ။ ပြီးတော့ ကျောက်သင်ပုန်းကို ကျောက်တံနှင့် တတောက်တောက် ခြစ်သည် ။

“ အင်း ... အင်္ဂါ သို့မဟုတ် သောကြာသားသမီး ယူတာပဲ ”  

ဆရာ့ ဥပဓိရုပ် နှင့် အသံနေ အသံထား က ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်း ထအောင်ပင် အားကိုးစိတ် ပေါ်လာမိသည် ။

“ ယောက်ျားလား ၊ မိန်းမလား ”  

“ မိန်းမကွဲ့ မိန်းမ ၊ ကလေးမ ထင်တဲ့ လူတွေ ရှိသလား ၊ နာမည်တွေ ပြော ၊ အဲဒီထဲက ဆရာ သူခိုး ကို ပြမယ် ”  

ဒီတော့ မူမူ က မဆိုင်းမတွပင် တစ်ယောက် စီ ၏ နာမည် ကို ပြောသည် ။ ဆရာ က ကျောက်သင်ပုန်း ပေါ်မှာ ချရေးသည် ။

တင်တင်မြင့် ၊ မစောလှ ၊ ဟလီမာ ။

ကျောက်သင်ပုန်း ပေါ်မှာ ဟိုခြစ် သည် ခြစ် ပြန်သည် ။ ပြီးတော့ နာမည် တစ်ခု ကို ကျောက်တံ နှင့် ဝိုင်းပြသည် ။ မစောလှ ။

“ သူပဲ ၊ အဲဒီ မိန်းမ ယူတာ ”   

“ ပြန်တောင်းရင် ရမှာ လား ဆရာ ” 

“ တောင်းကြည့်ပေါ့ ၊ ပြန်ရဖို့ တော့ သိပ်မြင်ဘူး ” 

မူမူ မျက်နှာ ညှိုးသွားသည် ။

“ ပြန်ရအောင် လုပ်ပေးလို့ မရဘူးလား ဆရာရယ် ” 

“ တောင်းကြည့်ပါဦးလေ ၊ ချော့တောင်းပါ ၊ သူ က ပြန်ထုတ်ပစ်ဖို့ အစီအစဉ်ရှိတယ် ၊ လက်မလွန်သေးရင်တော့ ပြန်ရမှာ ပါ ”

ဆရာက ဒါပဲ ပြောပြီး သူတို့ ဆီ က စကားပြန် မစောင့်တော့ ၊ သူ့ ရှေ့က ဘဲလ်လေး ကို တီးလိုက်သည် ။ အောက်ထပ်ကို အချက်ပေးခြင်းပင် ။ တစ်ယောက် ပြီးပြီ ၊ နောက် တစ်ယောက် တက်ခဲ့ဟူသည့် သဘော ၊ ဘာမှ ထပ်မကွန့်ရဲတော့ဘဲ မူမူတို့ နှစ်ယောက် ပြန်ဆင်းလာရသည် ။

အပြန်ကျတော့ မမညွန့် က လမ်းခွဲပြီး သူ့ အိမ်သူ ပြန်သွားပြီမို့ မူမူ တစ်ယောက်တည်း ခြေလှမ်းသွက်သွက် နှင့် ပြန်ရောက်လာသည် ။ သူ့ကို မြင်သည် နှင့် ကိုအောင်မြင့် က ဆီး၍ -“

မင်း ဗေဒင်ဆရာ က ဘာပြောလိုက်သလဲ မူ ” ဟု မေးသည် ။

“ ထဘီ သူခိုး ကို အတပ် ပြောလိုက်တာပေါ့ မောင်ရဲ့ ၊ ဘယ်သူလဲ သိလား ၊ ဟိုဘက်အိမ် က မစောလှတဲ့ မောင်ရဲ့ ”

“ ဟာ .. ဟုတ်မယ် မထင်ပါဘူးကွာ ၊ ငါတော့ မယုံဘူး ”

“ အို ... မောင် ဘာသိလို့ လဲ ၊ ဗေဒင် က အတိအကျကို ဟောလိုက်တာ ၊ အဲဒီ ဗေဒင် သိပ်မှန် တာ ၊ ရန်ကုန်မြို့ မှာ နာမည်ကြီးပဲဟာ ၊ မဟုတ်နိုင်စရာ မရှိဘူး ၊ မစောလှ ကို မူ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ပြန် တောင်းကြည့်မယ် ”

“ ဟာကွာ မင်း ကလည်း အားနာစရာ ”

“ ဘာအားနာစရာရှိလဲ ... မောင်ရယ် ၊ သူနဲ့ ကိုယ်နဲ့ နှစ်ယောက်တည်း သိကြမယ့် ကိစ္စပဲ ဟာ ၊ မောင် ဘာမှ ဝင်မပြောနဲ့  ၊ မူ့ ကိစ္စ မူရှင်းမယ် ၊ ဒါပဲ ”

ပြောပြောဆိုဆို မူမူ တစ်ယောက်  မစောလှ အိမ်ဘက်သို့ ကူးသွားတော့သည်  ။

“ အစော ရေ ဘာလုပ်နေလဲ ၊ ဘာလို့ မူ့ ဆီ မလာတာလဲဟင် ၊ မနေ့ကလည်း အစော မလာဘူး ”

“ ဟောတော် ... မူ့ အဆက်ကြီး စနေ တနင်္ဂနွေ ရုံးပိတ်ရက်မို့ အစောက အလိုက်သိရတာပါ နော် ၊ ဒီက ပိုတောင် လာချင်သေးတယ် ၊ အိမ်က လူ က အိုဗာတိုင် ဆင်းရတယ်လေ ” 

ဘာမှ မသိရှာသော မစောလှ ကတော့ မူမူ ကို ဖော်ဖော်ရွေရွေ ဆက်ဆံရှာသည် ။ ဒါပေမဲ့ မူမူ့ စိတ်ထဲမှာ -

“ ဟင်း ... ဟန်ကတော့ ကောင်းပါ့ ” ဟု ကျိတ်တွေးမိသေးသည် ။

“ မူလေ အစော ကို ပြောစရာ ရှိလို့ လာခဲ့တာ ” 

“ ဘာများ လဲ မူ ၊ ဆိုပါဦး ”

“ ပြောရမှာ အားနာတယ် အစောရယ် ၊ မူ ပြောလို့ မထွက်ဘူး ” 

“ ဘာကိစ္စများ မို့လဲကွာ ဖြစ်နေလိုက်တာ ” 

“ မူ ဟိုတစ်လောက အန်တီအေး ဆီက နှစ်လပေး နဲ့ ဝယ်လိုက်တဲ့ အိပ်တီဝမ်း ထဘီလေ အစော ကိုတောင် ပြသေးတယ် ၊ အဲဒီ ထဘီ ပျောက်သွားတဲ့ ကိစ္စပေါ့ ၊ အဲဒါ အစော သိပါတယ်နော် ၊ မူ ပြောရမှာ အားနာတယ်ကွာ ၊ ဒီလောက် ပြောရင် စော သဘောပေါက်ရောပေါ့ ”

“ ဘာရယ် ... စောက ဘာသိလို့ သဘောပေါက်ရမှာ လဲ မူ ရဲ့ ၊ ရှင်းရှင်း ပြောစမ်းပါကွာ ”

“ မူ့ မှာ အဲဒီ ထဘီတစ်ထည်ပဲ ကောင်းကောင်း ရှိတာပါကွာ ၊ အဲဒါတောင် ပိုက်ဆံ တစ်ပြား မှ မပေးရသေးပါဘူး ၊ လက်မလွန်သေးရင်တော့ မူ့ ကို ပြန်ပေးပါ သူငယ်ချင်းရယ် ၊ မူ နဲ့ စော နဲ့ နှစ်ယောက်တည်း သိတာမို့ အစော အရှက် မရစေရပါဘူးလို့ မူ ကတိပေးပါတယ် ”

“ ဘုရားရေ မူ က ကိုယ့် ကိုယ် လာ စွပ်စွဲနေတာကိုး ၊ ဒါ မင်း သက်သက် ကိုယ့် ကို စော်ကားတာပဲ ၊ မင်း ကို ဘယ်သူ ထောင်ပေးလိုက်လဲ ပြောစမ်း ”

“ ဒါတွေ ဘာတွေ မေးမနေနဲ့  ၊ အစော ယူထားရင်သာ ပြန်ပေးပါ ၊ ဒါမှ မဟုတ် ရောင်းထား ပေါင်ထားရင်လည်း ဘယ်မှာ ဘယ်လောက်နဲ့ လဲ ဆိုတာ ပြောပါ ၊ ကိုယ့် ဘာသာ ကိုယ် ပြန်ရွေးတန် ရွေးပါ့မယ် ”

“ အောင်မယ်လေးလေး ၊ လူကို တော်ရုံ စော်ကားပါနော် အမိ ၊ ကိုယ့် အိမ်ပေါ် တက်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ် ဒီလောက် လာစော်ကားနေတာ ၊ အင်မတန် ခင်တဲ့ လူချင်းမို့ ကြည့်နေတာ ၊ ဒီပြင် လူဆို ပါးဆွဲချလိုက်တာ ကြာပြီ ၊ သိလား ” 

အခြေအနေ က ရုတ်ခြည်း ပြောင်းလဲကာ တစ်စတစ်စ တင်းမာလာကြသည် ။

“ အံမယ် ... ဘယ်သူကကော လက်မပါလို့ လဲ ၊ ချရဲ ချကြည့်ပါလား ၊ အကြောင်း သိရအောင် ၊ သူများ ပစ္စည်း လည်း ယူသေးရဲ့ ၊ သူ ကပဲ ကြိမ်းဝါးနေလိုက်တာ ” 

“ ဟေ့ ... ငါ ယူတယ် ဆိုတာ မျက်မြင်သက်သေ ရှိလား ၊ နင် ဘယ်သူ့ကို သက်သေ ပြနိုင်လို့ လဲ ၊ ပြနိုင်ရင် ပြ ၊ မပြနိုင်လို့ ကတော့ မလွယ်ဘူး မှတ်ပါ ၊ အစော တစ်သက်မှာ တစ်ခါမှ ဒီလို အစွပ်စွဲ မခံခဲ့ရဖူးဘူး ၊ အခုမှ လူပေါင်းမှားလို့ ဒီလို ဖြစ်ရတာ ရှက်ဖို့ ကောင်းလိုက်တာ ” 

“ အေး .. ဒီကလည်း တစ်ခါမှ ဒီလို အပျောက်အရှ မရှိခဲ့ဖူးသေးဘူး ၊ ခု မှ ပဲ လူပေါင်း မှားလို့ ပျောက်ရတာ ၊ ကဲပါ ပြန်ပေးမှာ လား ၊ မပေးဘူးလား ၊ တစ်ခွန်းတည်း ပြော ” 

“ ဘာကို ပေးရမှာ ဒီစကား ထပ်ပြောရင် လူချင်း နပန်းသတ်ရလိမ့်မယ်နော် ၊ မင်း မြန်မြန် ပြန်ရင် ကောင်းမယ် ၊ မကျေနပ်ရင် မင်း တိုင်ချင်ရာ တိုင် ၊ လိုက်ရှင်းမယ် ၊ လူကို အိမ်တကာ လည် ပြီး ထဘီ လိုက် ခိုးနေတဲ့ ကောင်မမျိုးများ အောက်မေ့နေလား ၊ ဘယ်လို အစား မှတ်လို့ လဲ ၊ ပိုင်ရင် လုပ် မပိုင်ဘဲ နဲ့ တော့ လာ မရမ်းနဲ့ ၊ ပြဿနာ တက်သွားမယ် ”

သက်သေ သက်ကန် မရှိတော့လည်း မူမူ တစ်ယောက် အောင့်သက်သက် နှင့် တပ်ခေါက်ခဲ့ရ သည် ။

ထိုနေ့က စပြီး ထဘီ လည်း ပြန်မရ ၊ လူချင်း လည်း မုန်းကြသည် ။ အခါတိုင်း လုံးလား ထွေးလား နေသူချင်း စိတ်ဝမ်းကွဲ သွားသောအခါ ပတ်ဝန်းကျင်က စပ်စုလာကြသည် ။ မခံနိုင်သူ က နီးစပ်ရာကို တိုးတိုးကျိတ်ကျိတ် ပြောပြရာမှ တစ်စတစ်စ တစ်ယောက် ပြီး တစ်ယောက် သိကုန်ကြပြီး မစောလှ ဘက်မှ ညီအစ်ကို မောင်နှမ နှင့် နီးစပ်ရာ ဆွေမျိုးမိတ်သင်္ဂဟများ က မူမူ ကို စကား မပြောကြ တော့ ။ အချို့ ပြဿနာ ဖြစ်မှာ ကြောက်သော သူတို့ ကလည်း ပစ္စည်းပျောက်တတ်သော မူမူ အိမ် သို့ အဝင်အထွက် မလုပ်ကြတော့ ။

မစောလှ အနေနှင့် ကလည်း ပတ်ဝန်းကျင် က လူတွေ အပေါ် ဆက်ဆံရသည် မှာ ' လူတွေ က ငါ့ ကို တကယ် ခြေဆော့လက်ဆော့ ရှိတယ်လို့ များ ထင်သွားကြသလား မသိဘူး ' ဟူသည့် အားငယ် စိတ်ဖြင့် မရွံ့မရဲ ဖြစ်ရသည်  ။ ဤသို့ ဖြစ်ရလေလေ မူမူ အပေါ် အခဲမကျေလေလေပင် ဖြစ်တော့သည်  ။

•••••   •••••   •••••

ဤသို့နှင့် တစ်လ နီးပါးခန့် ရှိသော အချိန်ကာလ ကို ဖြတ်ကျော်လာခဲ့ပြီး နောက် တစ်နေ့ ၌ ...

“ စာဗျို့ ... စာ ၊ ကိုအောင်မြင့် မမူမူ ”

အိမ်ရှေ့ မှ စာပို့သမား အော်သံကြောင့် အိမ်နောက်ဘက် တွင် အဝတ်လျှော်နေသော မူမူ တစ်ယောက် ပြေးထွက်လာကာ စာ ကို လှမ်းယူလိုက်သည် ။ ရေစိုတန်းလန်းနှင့်မို့ ပြီးမှ ပဲ အေးအေး ဆေးဆေး ဖတ်မယ်ဟု တွေးပြီး အိမ်ရှေ့ ဗီရိုပေါ် တင်ခဲ့ကာ အဝတ်ရေစိုတွေ ကို သွားပြန်ညှစ်ကာ လှန်းနေလိုက်သည် ။ ပြီးတော့ ဟိုလုပ် သည် လုပ်နှင့် ညနေ ကိုအောင်မြင့် ရုံး က ပြန်ရောက်မှ ပင် ဗီရို ပေါ် က စာကို မူမူ သတိရတော့သည် ။

“ ဪ ... မေ့နေလိုက်တာ မောင်ရယ် ၊ စာတစ်စောင် ရောက်နေတယ် ၊ ရွာ က စာ နဲ့ ပဲ တူပါတယ် ။ မောင် ပဲ ဖတ်လိုက်ပါ ”

မူမူ က ရုံးလက်ဆွဲအိတ် ကို လှမ်းယူရင်း ကိုအောင်မြင့် ထံ စာလှမ်းပေးသည် ။ ကိုအောင်မြင့် က စာကို အေးဆေးစွာ ဖောက်၍ မျက်မှောင်ကုတ် သွားသဖြင့် မူမူ က ...

“ စာထဲမှာ ဘာတွေပါလဲ မောင် ”  ဟု မေးသည် ။

“ ကဲ ရော့ မိရွှေမူ ၊ သိချင်ရင် မင်း ဟာ မင်း ဖတ်ကြည့် ၊ မင်း ကတော့ တကယ်ချာတူးလန်တဲ့ မိန်းမပဲ ”

ဆောင့်ဆောင့် အောင့်အောင့် နှင့် ပစ်ပေးလိုက်သော စာကို မူမူ က ယူဖတ်လိုက်သည် ။

သား မောင်အောင်မြင့် နှင့် သမီး မူမူ
     အမေ ... စာရေးလိုက်တယ် ၊ အကြောင်းထူးတော့ မရှိလှပါဘူး ၊ သားတို့ သမီးတို့ နေထိုင်ကောင်းပြီး အလုပ်အကိုင်ရော အဆင်ပြေကြရဲ့ လား ၊ အမေတို့ လည်း နောင်နှစ် စပါးပေါ်ပြီး လောက်မှ ပဲ ရန်ကုန်ကို ဘုရားဖူးလာဖြစ် တော့မယ် ။ အဘ နဲ့ အမေရော ကျန်တဲ မောင်နှမတွေ အားလုံး နေကောင်းကြတယ် ၊ သမီး ဝယ်ခဲ့တဲ့ ဆေး နဲ့ လည်း နင့် အဘနဲ့ တည့်တယ်ကွယ့် ။ ခုတလော ဝတောင် လာတယ် ။ နောင် လူကြုံရင် ဝယ်ပေးလိုက်ပါဦး ၊ အခုလောလောဆယ်တော့ မလိုသေးဘူး ရှိသေးတယ် ၊ ဪ ... ဒါနဲ့ အလှူလာတုန်းက သမီး မူမူ ရဲ့ မီးခိုရောင် ထဘီလှလှလေး တစ်ထည် အိမ် မှာ ကျန်ခဲ့တယ် ၊ ငါ့သမီး အဝတ်အစားတွေ ထည့်ရင်း မေ့ကျန်ခဲ့တာနဲ့ တူတယ် ၊ ရွာ က လူကြုံကောင်းကောင်း တွေ့ရင် အမေ ပြန် ထည့်ပေးလိုက်မယ် ။
      အမေ
      ဒေါ်ဥ

မူမူ စာ ကို ဝမ်းသာအယ်လဲ ဖြစ်သွားသည် ။

“ ဟောတော့် ထဘီ က အမေတို့ ဆီမှာ ကျန်ခဲ့တာကိုး ၊ တော်ပါသေးရဲ့ ဝမ်းသာလိုက်တာ ”

သူ့ခမျာ ကြာကြာ ဝမ်းမသာလိုက်ရရှာပါ ။

“ ဟေ့ ... တော်စမ်း ဘာ ဝမ်းသာတာလဲ ၊ စာ ပြန်ရေးလိုက် ၊ မင်း အမေဆီကို ၊ အဲဒီ ထဘီကို ပြန်မပို့နဲ့ လို့  ၊ ဘယ်လောက် လူကြုံကောင်းကောင်း ဘယ်တော့မှ ပြန်မပို့နဲ့ တော့လို့ ပြန်ရေးလိုက် ။ မင်း ဒီဝန်းကျင် မှာ ဘယ်မျက်နှာနဲ့ အဲဒီ ထဘီကို ပြန် ဝတ်ဦးမလို့ လဲ ၊ မင်း ပြန်ကို မယူရတော့ဘူး ”

လင်တော်မောင် ကိုအောင်မြင့် က တစ်ချက်လွှတ် အမိန့် ထုတ်လိုက်တော့ မူမူ မလှုပ်ရဲတော့ ၊ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်သားပဲ ။ ဒီ ထဘီသာ ပြန်ဝတ်လိုက်ရင်တော့ မစောလှ တို့ သူ့ကို ပါးတက်ချမှာ သေချာသည် ။

“ တစ်ဆိတ်ရှိ ဗေဒင်မေး ၊ နတ်မေး ဘာအလုပ်လဲ ခု သိပြီ မဟုတ်လား ၊ ဗေဒင်မေး တဲ့ အကျိုးလေ ၊ လူချင်း မုန်းတာပဲ အဖက်တင်တယ် ၊ မင်း မရှက်ဘူးလား ”

“ အို ... မောင် ကလည်း မှန်တယ် ဆိုတော့လည်း ဟုတ်လိုဟုတ်ငြား မေးကြည့်မိတာပေါ့ ၊ ခုလို ဖြစ်ပြီးမှ တော့ ဘယ်တတ်နိုင်တော့မှာ လဲ ၊ မူ လည်း ဘယ်စိတ်ကောင်းမလဲလို့ ”

“ အင်း ... အဲဒါပဲ မင်းတို့ မိန်းမတွေ ၊ တယ်လေ ငါ မပြောလိုက်ချင်ဘူး ”

ဒေါဖောင်းနေသော ခင်ပွန်းသည် ကို မူမူ တစ်ယောက် မျက်နှာငယ်လေး ဖြင့် သာ ငေးကြည့် နေ မိပါလေတော့သည် ။

▢ သန်းမြင့်အောင်

📖 ဝတ္ထုတိုပေါင်းချုပ်

ဝမ်း - အူ - သမုဒ္ဒရာ - ဂင်္ဂါ သည် လည်းကောင်း

 ❝ ဝမ်း - အူ - သမုဒ္ဒရာ - ဂင်္ဂါ သည် လည်းကောင်း ❞

( ပုသိမ်မောင်ထွေးညို )

( ၁ )

လူတွေ ဝိုင်းအုံ နေကြသည် ။

ကွဲအက်အက် နှင့် အတော်ကလေး စူးရှသော ကိုအံ့ကြီး၏ ‘ လက်ရေတစ်ပြင်တည်း ’ သီချင်းသံ က အပြင် ဘက်လူသွားလမ်းကလေးဆီ ပျံ့လွင့်လာသည် ။ လမ်းသွားတိုင်း၏ မျက်လုံးတို့သည်လည်းကောင်း ၊ နားတို့ သည်လည်းကောင်း ထို ဝိုင်းဆီသို့ ရောက်နေကြသည် ။ တချို့က ရေးကြီးသုတ်ပျာနှင့် ရှေ့ခရီးကို ဆက်ကြသည် ။ သည်အချိန် ရန်ကုန် ရှုခင်းကား ရုတ်ရုတ်ရုတ်ရုတ်နှင့် ပင် ။ တစ်စုံတစ်ခုသော အကြောင်းကြောင့် အရေးတကြီး ဖြစ်နေ ကြပုံချည်းသာ ။ ဒါလည်း လူတိုင်းတော့ မဟုတ်ပေ ။ အများအားဖြင့်တော့ သုတ်သုတ်ပျာပျာနိုင်နေသည် ဟုသာ စိတ်က ထင်နေမိသည် ။ ရုံးနောက်ကျမှာ စိုးသူ ၊ ဈေးမမီမှာ  စိုးသူ ၊ သမဝါယမဆိုင် ကုန်ဝယ်စာအုပ်ကလေး နှင့် ပြေးသူ ။

တံတောင်ဆစ်ချိုး အသာ တိုးမိသည် ။ လူအုပ်ကြား ထဲတွင် ကိုယ့် အင်္ကျီအိတ် ကိုယ့် လက်နှင့် ဖိထားသော အလုပ်ကလည်း တတ်ထားတာ ကြာပေပြီ ။ အဋ္ဌာရသ တစ်ဆယ့်ရှစ်ရပ်တွင် ကိုယ့်ပစ္စည်း ခါးပိုက်နှိုက် မခံရအောင် ကာကွယ်နည်းကို ရန်ကုန် ဆိုသော ရွှေမြို့တော် က သင်ထားသည် ။ ထူးထူးထွေထွေ အိတ်ကပ်တွင် ပါခဲ့၍ မဟုတ် ။ ပျောက်လျှင် အတော်နှင့် ပြန်၍ ဝယ်နိုင်မည်မဟုတ်သည့် နှစ်ဆယ်ကျော်တန် ဖောင်တိန်ကလေး ကြောင့် ဖြစ်ပါသည် ။ အမှန်ပင် သည်ဖောင်တိန်ကလေး ပျောက်ဆုံးသွားခဲ့လျှင် ပြန်၍ဝယ်ယူရန်မလွယ်ကူပါ ။ သည်နေ့မနက် ရုံးသို့လာရန် ခရီးစရိတ် ကို မိတ်ဆွေတစ်ယောက် ထံမှ ချေးငှားခဲ့ရ သေးသည် ။ လကုန်ရက် ဆယ်ရက်ခန့် လိုနေပါသေးလား ဆိုသော အတွေး ကိုပင် ဆက် မတွေးတော့ဘဲ ထို ဝိုင်းကလေးဆီသို့ စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်လိုက်မိသည် ။

အသက်သုံးဆယ်ကျော် လေးဆယ်နီးပါး လူတစ် ယောက် ၊ ခေါင်းတွင် စစ်ဦးထုပ်ဟောင်းတစ်ခုကို ခပ်ပိပိ ဆောင်းထားသည် ။ အပေါ်အင်္ကျီမှာ အနက်ရောင် ဖြစ်ပြီး အတွင်းအင်္ကျီမှာ အဖြူမှပြောင်းသွားသော နီကျင့်ကျင့် အရောင်နှင့်ဖြစ်သည် ။ အောက်တွင် ချည်ကြမ်းလုံချည် ခပ်နွမ်းနွမ်းနှင့်ဖြစ်သည် ။ သူ၏ မျက်လုံးတို့မှာ ပူးကပ်စွေစောင်းလျက်ရှိသည် ။ ၎င်းအပြင် သူ့မှာ ကြောင်တောင်ကန်း တစ်ဦး ဖြစ်နေပြန်သည် ။ သောတအာရုံ ဖြင့်သာ သူက သူ၏ အဝန်းအဝိုင်းကို မကြာခဏ အကဲခတ် နေတတ်သည် ။ သူ့ ဒူးခေါင်းပေါ်တွင် အသက်ငါးနှစ်ခန့် ကလေး တစ်ယောက် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေပေသည် ။

ပြီး .. သူ့ ရှေ့က မိန်းမ ။

မျက်စိနှစ်ကွင်း အလင်းမရရှာပေ ။ သူ့အင်္ကျီလုံချည် တို့မှာ သူတစ်ပါး ၏ အကျအနသာ ဖြစ်ပေမည် ။ ဖားဖားယားယားကြီး ဖြစ်နေပေသည် ။ အိတွဲ၍ ကျနေသော နို့ကို ရင်ခွင် ထဲက နို့စို့ကလေး က တပြွတ်ပြွတ် စို့နေသည် ။

စောစောက အပြင်ဘက်တန်း လမ်းကလေးဆီမှ ကြားရသော သီချင်းသံ မှာ သူ့ အသံ ဖြစ်သည် ။ နို့စို့ကလေး၏ တင်ပါး ကလေးမှာ အမှည့်လွန်ပြီး ပစ်ခတ်ထားသော သရက်သီး နှယ် ရှုံ့တွနေပေသည် ။

နောက် .. သူတို့နှစ်ယောက်ရှေ့တွင် ကျုံ့ကျုံ့ရှုံ့ရှုံ့ကလေး ထိုင်နေသော အသက်ကိုးနှစ်ခန့် ရှိသော ကလေးမကလေး ။ 

ဆံရစ်ဝိုင်းကလေးနှင့် ပန်းအဖြူကလေးတစ်ပွင့်ကို ပန်ထားပေသည် ။ စည်း နှင့် ဂျပ် ကို လိုက်လိုက်တိုင်း သူ့ နား မှ ဓနုဖြူနသံသီးကလေးက လှုပ်ခါနေသည် ။ အင်္ကျီလက်ရှည်ကလေး နှင့် ၊ လုံချည်ပွင့်ရိုက် မာစရိုက်ကလေးနှင့် တကယ့် သနားစဖွယ်ကလေးငယ် ။ စူးရှရှနှင့် သူ့ အသံကလေးက သူ့ အမေ သီချင်း ဆီ ဝင်တိုးရန် ကြိုးစားနေသည် ။ 

တစ်ခါ သူတို့ အားလုံး ရှေ့က ဒန်ဖလားခပ်လတ် လတ်ကလေး တစ်လုံး ။

ထိုဒန်ခွက်ကလေး ထဲ တွင် ကျပ်တန်တစ်ရွက် နှင့် အကြွေအတော်များများ တွေ့ ရသည် ။ စုစုပေါင်း သုံးလေး ကျပ် ခန့် ရှိပေမည် ။

“ ဟေ့ကောင် ထွေးမောင် ၊ ရုံး သိပ်နောက်ကျနေပြီ လာ ”

နောက်မှ ကျွန်တော့် ပခုံးကို တစ်စုံတစ်ယောက် လှမ်းပုတ်ရင်း စကားဆိုသည် ။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ဘောလုံးသမား သွားကျိုးကလေး ဖြစ်နေသည် ။ ကျွန်တော် က ထိုဝိုင်း မှ အသာလှည့်ထွက်လိုက်မိသည် ။

“ ဘယ်လိုလဲ ကိုယ့်လူ ၊ ခုထိ ဒီသွား တစ်ချောင်း က ပြန်မစိုက်နိုင်သေးဘူးလား ”

သူ့ သွားကလေးအကြောင်း မကြာခဏပြောတတ်သည် ။ လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံး ရုံးစာရေးတွေ ချည်း ပင် ။ သို့သော် .... သူ့ခမျာ ကျိုးနေသော ရှေ့သွားတစ်ချောင်းကို ယခုတိုင် ပြန်၍ မစိုက်နိုင်သေးပေ ။ စကားပြော လျှင် လေသံက တရှီးရှီး ဖြစ်နေတတ်သည် ။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုယ့်လူရ ၊ သွားတစ်ချောင်းလျော့ နေတော့ ဆန်ကုန်သက်သာတာပေါ့ ၊ ထမင်းကုန် သက် သာတာပေါ့ မဟုတ်ဘူးလား ”

သူ က မရယ်ချင့်ရယ်ချင် ရယ်ရင်း အဓိပ္ပာယ်ပေါင်း များစွာပါသည့် အဘိဓမ္မာစကားတစ်ရပ် ကို ဆိုကာ ခပ်သွက်သွက် လှမ်းလိုက်သည် ။

ကျွန်တော်တို့ နောက်ဆီတွင်ကား ...

သူတို့ မမြင်မစွမ်းနိုင်သော လောက၏ အကွယ်အဝှက် ၊ အရှုပ်အထွေးတို့ကို မျက်မမြင် သူဖုန်းစားလင်မယား နှစ်ယောက်တို့ က သီချင်းကလေး ဆိုကာ မယ်ဒလင်ကြိုးကလေးများ ကို တို့ခတ်ကာ ကျန်ရစ်ခဲ့လေသည် ။

( ၂ )

ဘာရယ်မဟုတ် ။

ရုံးပေါ် ရောက်ပြန်တော့ တော်တော်နှင့် အလုပ်မလုပ် ဖြစ်သေးပေ ။ ယမန်နေ့က ဝေငှရန် ကျန်ရှိနေသေးသော စာအုပ်ကို ငေးနေမိပြန်သည် ။ မနက်က ရုံးအလာ ရပ် ကွက်သမဝါယမအသင်းရှေ့က ဖြတ်လျှောက်လာမိခဲ့ သည် ။ ထိုမြင်ကွင်းကို ပြန်မြင်လာပြန်သည် ။ အသံဗလံ တွေ ကြားနေမိပြန်သည် ။ လူအုပ်အလယ် က စွာကျယ်ကျယ် မိန်းမကြီး တစ်ယောက်ကို မြင်နေမိပြန်သည် ။ သူ့ စကားသံတွေ ကြားနေမိပြန်သည် ။

“ ဆန်မလောက်ဘူး ၊ အပြင်ဘက်မှာ လည်း ဈေး က ခေါင်ခိုက်နေတာ ။ ကျုပ်ယောက်ျား က လစာ တိုးလာပါတယ်တဲ့လေ ဟင်း ဟင်း ဆီအစိတ်သားဖိုး မပြည့်ပါဘူး တော် ။ ကလေးတွေလည်း ကန်စွန်းရွက်ကြော် ကျွေးနိုင်ဖို့ တောင် ဒီ ဈေးနဲ့ ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲ ။ ကြည့်ပါဦး ။ ကုန်သွယ်ရေး က ခြောက်ဆယ့်ငါးပြားနဲ့ ပေးနေကျဆန် ခု မြို့ နယ်က ဖြန့်တာမို့တဲ့ တစ်ကျပ် သုံးဆယ့်ငါးပြားတဲ့တော့ ” 

သူ့အသွင် ကို မျက်စိထဲက မထွက်နိုင်တော့ပေ ။

သူနှင့် အတူ ထိုလူအုပ်တွေ ကြားက အားငယ်နွမ်းလျ စွာသော မျက်လုံးများကိုလည်း မြင်ယောင်နေမိပြန်သည် ။ အသံဗလံတွေ များစွာလည်း စူးရှကျယ်လောင်စွာ ကြား နေမိပြန်သည် ။

“ ဒီမှာ မောင်ထွေးမောင် .. မနေ့က အရေးကြီးတယ် ဆိုတဲ့ စာ လစာပေးဌာနစိတ် ကို ပို့ပြီးပြီလား ” 

“ ဗျာ ... ဪ ဟုတ်ကဲ့ ၊ ပေးလိုက်ပါတယ် ” 

ကျွန်တော် က အမှတ်မဲ့မေးလိုက်သော စကားကြောင့် ထိတ်ခနဲပင် ဖြစ်သွားမိတော့သည် ။

ထိုစကား ပြောပြီး ရွှေကိုင်းမျက်မှန်အဝင်းသား နှင့် ရုံးအုပ်ကြီး မှာ သူ့ စားပွဲဆီ ဆက်လျှောက်သွားလေသည် ။ သူ့စားပွဲ ရောက်သောအခါ ကြီးမားသောသတင်းစာကြီး တစ်စောင်ကို အခန့်သား ဖတ်နေပြန်ပေသည် ။

ကျွန်တော် သက်ပြင်းတစ်ချက်ကို လေးကန်စွာ မှုတ်ထုတ်မိရင်း မှတ်ပုံတင်စာအုပ်ကို ကိုင်လိုက်ရသည် ။ ယမန် နေ့က ပေးဝေရန် ကျန်ရှိနေသော စာထပ်ကို ရေးမှတ်နေမိ တော့သည် ။

သည်လိုနှင့် အချိန်အတော်ကလေး ကုန်သွားတော့သည် ။

“ လာကွာ ထွေးမောင် ... လက်ဖက်ရည်ဆင်းသောက်ရအောင် ”

တစ်ဖက်ခုံမှ ကျွန်တော် နှင့် လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် စာရေးကလေး တစ်ယောက်က ရုံးအောက် ကို ခေါ်နေပြန်သည် ။ ကျွန်တော် အဓိပ္ပာယ်များစွာ ပါသော အပြုံးဖြင့် သူ့ကို ပြန် ကြည့်လိုက်မိသည် ။ သူက ကျွန်တော့် ကို နွမ်းယဲ့သော အပြုံးဖြင့်ပင် ပြန်ကြည့်နေပြန်သည် ။ ပြီး ... တစ်စုံတစ်ခု ကို ဆုံးဖြတ်လိုက်သည့်အလား ထိုင်ခုံမှ ဆတ်ခနဲ ထလိုက် တော့သည် ။

“ လာပါကွာ ... ငါ့မှာ ပိုက်ဆံပါပါတယ် ။ တို့မှာတော့ လက်ဖက်ရည်ကလေးတစ်ခွက် သောက်ဖို့တောင် စဉ်းစား နေလိုက်ရတာ သူငယ်ချင်းရာ နော် ”

သူ့ အသံက တိုးတိမ်လွန်းလှသည် ။ ကျွန်တော့် ကို သူ လက်ဖက်ရည် တိုက်ရန်အတွက် အတော်ကလေး စဉ်းစားခဲ့ရခြင်းဖြစ်ပေမည် ထင်ပါ၏ ။ ကျွန်တော့် အတွက် ကုန်ကျသွားသော ပိုက်ဆံအကြွေများ အတွက်လည်း သူ သည်နေ့ အခြား အသုံးစရိတ်ကို လျှော့ပေါ့ပစ်ရမည် ကို လည်း ကျွန်တော် တွေးနေမိပြန်သည် ။ ကျွန်တော် သူ့ မျက်နှာကလေး ကိုကြည့်ရင်း အထိုင်ရခက် ၊ အထရခက် ဖြစ်နေ ရပြန်သည် ။

“ လာပါကွာ ... တို့အတွက်က ဒါ့ထက် သိပ်မထူးတော့ပါဘူး ”

သူက ထိုင်ခုံမှ အတင်းထစေသည် ။ ကျွန်တော့် လက်တစ်ဖက် ကို ဆွဲသည် ။ သည်အခါ ချုပ်ရိုးဟောင်းများ ပြုတ်ထွက်စ ပြုနေပြီဖြစ်သော ကျွန်တော့်အင်္ကျီ ချိုင်းအောက် မှ ဖျစ်ခနဲအသံ ကို သူ ကြားလိုက်ရ၏ ။ 

“ အို ... သူငယ်ချင်းရာ ”

သူ က စိတ်မကောင်းခြင်း ကြီးစွာ ဖြစ်နေသည် ။ ကျွန်တော်က ထိုင်ခုံမှ ထမိလျက်သား ဖြစ်သွားရသည် ။ စောစောက သူ့ လက်ကို နွေးနွေးထွေးထွေး ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိ တော့သည် ။

“ ငါ့မှာ ကလေး သုံးယောက် ၊ မိန်းမ က အလုပ် မရှိဘူး ။ အလုပ် ရှိလည်း ဒီကလေးသုံးယောက် ကို ကြည့်ပေး မယ့် လူက မရှိပြန်ဘူး ။ ငါ့ လခကလေးက တစ်ရာကျော် ရယ် ၊ မင်း ကို လက်ဖက်ရည်တိုက်ခါနီး စိတ်မကောင်းစရာ တွေ ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူးနော် သူငယ်ချင်း ။ အဖြစ် ကို ပြောပြတာပါ ။ ကုန်ဈေးနှုန်းကလည်း တက်လာတာ တရိပ်ရိပ်ပဲ ။ အင်းလေ .. နိုင်ငံတော်အစိုးရအနေနဲ့က အစိုးရ အမှုထမ်းအရာထမ်းတွေရဲ့ အတိဒုက္ခတွေကို သိလို့ လခစား တွေ ဆိုရင် ထိုက်သင့်သလောက် ပြေလည်နိုင်ဖို့ ဆိုပြီး လစာနှုန်းထား အသစ်တွေ ညှိနှိုင်းပြင်ဆင်ပေးတယ် ။ နေ့စားလခတွေ တိုးမြှင့်ပေးတယ် ။ အလုပ်သမားတွေ ဆို ထိုက်သင့်သလို ဂုဏ်ပြုချီးမြှင့်တယ် ။ အပန်းဖြေစခန်းတွေ ပို့ပေးတယ် ။ တောင်သူလယ်သမားတွေ ကျတော့လည်း ဆန် စပါး ဈေးနှုန်းတွေကို မြှင့်တင်ပေးတယ် ။ ကဲ .. ဒါပေမဲ့ အစိုးရ ဘယ်လောက်ကောင်းအောင် လုပ်လုပ် ဒီ အမြတ်ကြီးစား အရင်းရှင်တွေက တို့များ အစိုးရထက်တောင် လည်သလို ဖြစ်နေတာကွာ ။ အဲဒီတော့ ကြားထဲမှာ ဘယ်လိုအပြောင်းအလဲတွေ ဖြစ်ဖြစ် တို့လို အောက်ဆုံးအလွှာ တွေ ၊ တို့ထက် ဆိုးသေးတဲ့ ပျံကျလူတန်းစားတွေ မှာ လာပိ တော့တာပေါ့ ။ မဟုတ်ဘူးလား ။ ဒါပေမဲ့ ခု မကြာသေးခင် ကပဲ ဒီအမြတ်ကြီးစားအရင်းရှင် ကို အကြမ်းတမ်းဆုံးနည်း နဲ့ စူစကာစစ်ဆင်ရေးတို့ ဘာတို့ ပေါ်လာခဲ့ပြီ မဟုတ်လား သူငယ်ချင်းရာ ၊ တစ်နည်းပြောရရင်တော့ တို့မျှော်လင့်နေ တဲ့ ရောင်နီဦးရဲ့ အစလို့ ခေါ်ရမှာပေါ့ ။ အေး .. ဒီကြား ကာလလေးမှာတော့ တို့တွေပဲ အဲဒီ ဒုက္ခတွေ စုပြုံခံရတော့ တာပေါ့ ။ အေးလေ .. မင်းကျတော့လည်း တစ်မျိုး ၊ မိန်းမ က စောင်စက်မှာ စက်ချုပ်တယ် မဟုတ်လား ။ ဘယ်လောက် ရမှာလဲ ၊ မင်းလခ နဲ့ ဆို မင်းတို့နှစ်ယောက်စလုံး ဝင်ငွေရှိလှ နှစ်ရာပေါ့ ။ နှစ်ရာ့ငါးဆယ်ပေါ့ ။ ဒါပေမဲ့ မင်းတို့ မှာ ကလေး လေးယောက် ၊ ကျောင်းထားရတဲ့ကလေး က နှစ်ယောက် မဟုတ်လား ။ သူငယ်ချင်း .. အေးကွာ ဒါပဲပေါ့ ။ ဒီလိုနဲ့ စာရေး နဲ့ ကြွေး ၊ ကြွေး နဲ့ စာရေး လုံးလည်ချာလည် ရိုက်ပြီး တဖြည်းဖြည်း စုတ်ဖတ်လာရတာပဲပေါ့ ”

သူ က ရှည်လျားလှစွာသော စကား တစ်ရပ် ကို ဆိုရင်း ရုံးလှေကား မှ ဆင်းလာသည် ။ ကျွန်တော့် အင်္ကျီချိုင်း အောက်ချုပ်ရိုး ပြုတ်ထွက်သွားသည်ကိုလည်း အတော် စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေပြန်သည် ။ ကျွန်တော်တို့ လမ်းမကြီး ပေါ်သို့ ရောက်လာသောအခါ နေ့ခင်းဆယ့်နှစ်နာရီခန့် ရှိ ပေပြီ ။ လမ်းမကြီး တစ်လျှောက်လုံး လူတွေ ၊ ကားတွေ ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ရှိနေဆဲပင် ။

“ ဟေ့... ထွေးမောင် ဟိုမှာကြည့်စမ်း ၊ အဲဒီ လူကို ငါ မြင်ဖူးတယ် ။ မင်း ဆီ လာဖူးသေးတယ် ထင်တယ် ။ ဟို တက်ထရက်အပေါ်အင်္ကျီနဲ့ လူကွာ ၊ ခု ကားပေါ်က ဆင်းလာတာလေ ” 

ကျွန်တော် က သူ လက်ညှိုးထိုးပြရာ ဆီသို့ လှမ်း ကြည့်လိုက်မိသည် ။

ဇကွဲနံပါတ် ပါသော ကားနီညိုကလေး တစ်စင်း ပေါ်မှ ဆင်းလာသော မောင်မောင်လှိုင်ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ သူ နှင့်အတူ အမျိုးသမီး တစ်ယောက် လည်း တွေ့လိုက်ရ သည် ။ သူ့ ဇနီး မဟုတ်ပေ ။ တောက်ပြောင်ရွှန်းလက်သော အဝတ်အစားနှင့် ဖြစ်သည် ။ အနောက်တိုင်းဆန်သည် ။ မြန်မာမှုတစ်ခုတလေမှ ထို မိန်းမထံမှ ရှာဖွေတွေ့ရှိရန် လွယ်ကူ မည်မဟုတ်ပေ ။ သူ့လက်တွင်း မှ ကြီးမားရှည်လျားသော လက်ဆွဲပိုက်ဆံအိတ် က လှုပ်ရမ်းနေသည် ။ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးက ဆေးဆိုးပန်းရိုက် မျက်နှာမျိုး ။

“ ဪ ... မောင်မောင်လှိုင် ၊ မောင်မောင်လှိုင် ” 

ကျွန်တော်က နှုတ်မှ တိုးတိုးရေရွတ်နေမိသည် ။ 

“ ဒီလိုပေါ့ကွာ ပြေလည်တဲ့လူတွေ ကတော့ အသိုင်းအဝိုင်းအခြွေအရံတွေ ပေါများတာပေါ့ ၊ ဒါ သဘာဝပဲ ငြိမ်းမောင်ရေ့ ” 

ကျွန်တော် က ထိုမြင်ကွင်း ကို ကျောခိုင်းပစ်လိုက်သည် ။

စိတ်ထဲတွင် အတွေးစတို့ ကို ဖမ်းဆီးဆုပ်ကိုင် မရနိုင် လောက်အောင် ဖြစ်နေရသည် ။ မောင်မောင်လှိုင် မှာ ကျွန်တော် နှင့် မူလတန်း မှ အထက်တန်း အထိ ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်း ဖြစ်ခဲ့သည် ။ ကျွန်တော် က သူ့ထက် စောစီးစွာ ကျောင်းထွက်ခဲ့ရသည် ။ ဖခင် ဆုံးပါးသောအခါ မိဘသဖွယ် အစ်မကြီး ၏ ဈေးတောင်း ခေါင်းရွက် ဘဝ ချွေးနည်း စာငွေကြေးဖြင့် ကျောင်းဆက် မနေရက်နိုင်တော့ ။ မိခင်အို နှင့် အစ်မကြီးတို့ ၏ လုပ်စာဖြင့် ကျွန်တော် ကျောင်းဆက် တက်လိုစိတ်လည်း မရှိပြီ ။ သည်လိုနှင့်ပင် အစိုးရရုံး တစ်ရုံး တွင် အလုပ်ဝင်ရသည် ။ သည်မှ စ၍ မောင်မောင်လှိုင်တို့ နှင့် ကွဲခဲ့ရသည် ။

သို့သော်လည်း မောင်မောင်လှိုင့် သတင်းကား တစ်ဆင့်တစ်ဆင့် ကြားရဆဲပါပင် ။ မောင်မောင်လှိုင် ဆယ်တန်း အောင်ပြီး ကျောင်းထွက်လိုက်ကြောင်း ၊ ပြည်သူ့ဆိုင်တစ်ဆိုင်တွင် မန်နေဂျာ ဖြစ်နေကြောင်း ၊ လခ ဘယ်လောက်ရနေ ပြီဖြစ်ကြောင်း ။ မောင်မောင်လှိုင် မင်္ဂလာဆောင်စဉ် က ကျွန်တော်တစ်ခေါက်ရောက်ခဲ့သေးသည် ။ ရွှေနှင့်မြ ၊ နေနှင့်လ ပါတည်း ။ မောင်မောင်လှိုင့်ယောက္ခမများ ဘက်မှ ပစ္စည်းဥစ္စာ အတော်လေးတောင့်တင်းသော လုပ်ငန်းရှင်ကြီး များဖြစ်ပေသည် ။ နောက်ပိုင်းကား မောင်မောင်လှိုင် နှင့် မတွေ့ ရပြန်တော့ ။ ဘီယာဗိုက်ကလေး ရွှဲလာကြောင်း ၊ မေးလေး နှစ်ထပ်လောက် ဖြစ်လာကြောင်း ၊ ကုတ်သား အတော်ကလေး တက်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်း ။ ကျွန်တော်က စုံစမ်းစရာ မလိုပါဘဲလျက် ငယ်ပေါင်းတို့ ထံမှ ကြားသိရ သည် ။ ငယ်သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် ကြီးပွားချမ်းသာမှု ကို ကြားရသဖြင့် ကျေနပ်ဝမ်းမြောက်မှုတွေ ဖြစ်ရသလို တွေးတော မရနိုင်သော အတွေးစတို့ လည်း အစီအရီပေါ် လာရပြန်သည် ။

သူ့ လခ နှင့် သူ သုံးဖြုန်းနေသည်တို့ ကို ဆက်စပ်၍ မရ နိုင်အောင် တွေးနေရသည် ။ သူ့အိမ်ထောင်ပရိဘောဂတွေ ၏ ပြောင်လက်တောက်ပပုံတွေအကြောင်း စဉ်းစားနေမိ ပြန်သည် ။ ကိုယ်နှင့် မဆိုင်ဟု တွေးနေမိပြန်သော်လည်း မူလတန်းကျောင်းသား ဘဝက မောင်မောင်လှိုင် ၊ အလယ်တန်း ၊ အထက်တန်းကျောင်းသား ဘဝက မောင်မောင်လှိုင် ၏ အသွင်သဏ္ဌာန် တို့ကို သူ့ ထံမှ ဖွေရှာတွေ့ရှိခြင်း မရှိနိုင် ပြန်သောအခါ ရင်တွင်းဝေဒနာ တစ်ခုကို ခံစားရသလို သူ့အ တွက် ဖြစ်နေရပြန်သည် ။

“ လာပါကွာ ငြိမ်းမောင် ၊ ဒီအကောင် ငါ့သူငယ်ချင်း ပါ  ။ အင်းလေ ဟိုတုန်းက ငါ့ သူငယ်ချင်း မောင်မောင်လှိုင် ပါ ။ ဒါပေမဲ့ ခုတော့ မောင်မောင်လှိုင် ဟာ ဟိုတုန်းက ငါ့ သူငယ်ချင်းမောင်မောင်လှိုင် မဟုတ်တော့ဘူးဟေ့ ၊ အေးလေ ဒါပဲပေါ့ ။ လူဆိုတာ က လည်း ပြောင်းလဲတတ်တဲ့ သဘော ရှိတာပဲ ။ သုခဒဏ် ကို ဘယ်သူမှ မခံနိုင်ကြဘူး ငြိမ်းမောင် ၊ ဒီ ပတ်ဝန်းကျင် ၊ ဒီ အသိုင်းအဝိုင်းမှာ ငါ့ သူငယ်ချင်း နစ်သွားရတာပါပဲလေ ”

( ၃ )

ကိုလှဟန် ...

သူ့ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ ရင်ထဲတွင် နာနာ ကျင်ကျင် ဝေဒနာတစ်ရပ် ခံစားလိုက်ရတော့သည် ။ သူ သည် ကုန်သွယ်ရေးဝန်ထမ်းဟောင်း တစ်ဦးဖြစ်ခဲ့သည် ။ အခြွေအရံအသင်းအပင်းတွေ ပေါခဲ့သည် ။ လူတိုင်း ပါးစပ် ဖျားဝယ် ဦးလှဟန် ၏ အမည်ကား ရေပန်းစားခဲ့သည် ။ သူ ၏ ရှည်မျောမျော လက်မှတ်ကလေးသည် ငွေကျပ်ငါးဆယ် သော် လည်းကောင်း ၊ တစ်ရာသော်လည်းကောင်း တန်ကြေး ရှိခဲ့သည် ။ သူ့ လက်မှတ် ပါမှ သူ့ ဆိုင် က ပစ္စည်း ရရှိနိုင်သည် ။ ကျွန်တော့် အနေနှင့်ကား ကိုလှဟန် လို စိတ်ကောင်းသဘောကောင်း ကုန်သွယ်ရေးဝန်ထမ်း တစ်ဦး တွေ့ခဲလှသည် ။ လူတစ်ဦးတစ်ယောက်ကို အလွန် အားနာ တတ်သည် ။ ကျွန်တော့် အနေနှင့်ပင် ကိုလှဟန်၏ ကျေးဇူးတရားများ တင်ရှိခံခဲ့ရဖူးသည် ။ ထိုစဉ်က ကိုလှဟန် ၏ လက်ဖျား၌ ငွေသီးခဲ့သူ တစ်ယောက် ဖြစ်ပေသည် ။ အပေါင်းအသင်း မကောင်းခဲ့သူ ဟု သာ ပြောရပေမည် ။ သူ့ ထံက ပစ္စည်း ရရှိရေး အတွက်သာ သူ့ အား ခင်မင်ပေါင်းသင်းနေ ကြသည် ဆိုသော အကြောင်းကို ထိုစဉ်က ကိုလှဟန် တွေးမိခဲ့ပုံမပေါ်ပေ ။

“ ရုံးဆင်းလာပြီလား ကိုထွေးမောင် ၊ ကလေးတွေ ကော နေကောင်းကြပါတယ်နော် ”

“ ဟုတ်ကဲ့ နေကောင်းကြပါတယ် ။ ကိုလှဟန် ကလေးတွေ တော့ အဒေါ်တို့ နဲ့ နေကြသေးတယ် မဟုတ်လား *

သူက နွမ်းခဲ့သော အပြုံးနှင့် ခေါင်းညိတ်နေသည် ။ 

သူ့အသွင် သူ့သဏ္ဌာန် က ရင်ကို မအေးမြစေနိုင် ။ ဖင် ပါးနေပြီ ဖြစ်သော ဂျပန်ဖိနပ်အဟောင်းကလေးကို စီးထား ပေသည် ။ သည် ဖိနပ်ကလေးနှယ် သူ့ ဘဝကား ဘယ်လိုမှ အဖတ်ဆည်၍ မရတော့နိုင်လောက်အောင် စုတ်ချာလျက် ရှိနေတော့သည် ။ အတော်ကလေး ပါးလွှာနေပြီဖြစ်သော တက်ထရွန်လက်တိုအင်္ကျီ မှာ မီးပေါက်တို့ က ဖွာရရာကျဲ နေပေသည် ။ ကုတ်သားတွင် လက်နှင့် သီထားသော ချုပ်ရိုးတို့ ပြုတ်ထွက်စ ပြုနေပေပြီ ။ လုံချည် လည်း အကွက် မပေါ်တော့ပေ ။ သူ့ကို မြင်တွေ့ နေရသည်မှာ တစ်ချိန်က ကိုလှဟန် နှင့် ဘယ်လိုမျှ ဆက်စပ်၍မရနိုင်တော့ပေ ။ တစ်ခါ သူ့ ပါးစပ်မှ စူးရှရှ အနံ့အသက် တစ်ခုကို ရနေပေသည် ။ 

“ အေးဗျာ ခင်ဗျားကို တွေ့ ရတာ စိတ်မကောင်းဖြစ် ရတာပဲ ။ အတော်လည်း ပိန်သွားတယ် ၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော်ဖြင့် မခင်ခင်သွင့် ကို သတိရလိုက်တာ ”

သည်တွင် သူ့ မျက်နှာသည် ရုတ်ခြည်း စောစော ပိုင်း ကထက် အဆပေါင်းများစွာ အိုစာသွားသည် ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည် ။ စကား မှားသွားခဲ့ပြီမို့ စိတ်မကောင်းရ ပြန်ပြီ ။

“ ဒီလိုပဲ ဒီလိုပဲပေါ့ ကိုထွေးမောင် ။ ဘဝ ဆိုတာ ဒီအတိုင်းပဲပေါ့ဗျာ ။ ကျွန်တော့် ဘဝအတွက် သိပ်အကြောင်း မထူးလှပါဘူးလေ ။ ကျွန်တော့် တစ်သက်မှာ ကျွန်တော့် စိတ်တိုင်းကျ နေနိုင်ထိုင်နိုင် စားသောက်နိုင်ခဲ့ဖူးပြီပဲ ။ ခင်ခင်သွင် ကို ကျွန်တော် အတတ်နိုင်ဆုံး ပြုစုကုသခဲ့တာပဲ ။ ဒါပေမဲ့ သူ့ရောဂါက ကျွမ်းနေပြီပဲဗျာ ။ ချောင်းဆိုးသွေးပါ တဲ့ ရောဂါ က သူ့ကို ဖိစီးသွားခဲ့တာလေ ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော် ထောင်ထဲမှာ ရှိနေတုန်းကလည်း သူ တစ်ခါမှ ဒီ လောက်ပင်ပင်ပန်းပန်း မလုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ အလုပ်တွေ သူ လုပ်ကိုင်ခဲ့ရတယ် ။ ဇာဘော်လီ ကို နေ့မအား ညမအား ချုပ်သတဲ့ဗျာ ။ ထားပါတော့လေ ။ လူ့ ဘဝမှာ သက်တမ်းကုန် နေမ သွားခဲ့ရရှာတာ တစ်ခုက လွဲပြီး ကျွန်တော့် ဇနီး ဟာလည်း ပြည့်ပြည့်စုံစုံ နေခဲ့ဖူးသားပဲဟာ ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် စိတ် မကောင်းဆုံး တစ်ခုကတော့ ကျန်ရစ်ခဲ့ရှာတဲ့ လူမမည် ကျွန်တော့် သားသမီးကလေးတွေ အတွက်ပါပဲဗျာ ။ ခုဆို ကျောင်းတွေပိတ်ပြီးရင် ပြန် ဖွင့်တော့မယ် ။ ဖအေ တစ်ယောက် အနေနဲ့ ကျွန်တော့် မှာ တာဝန် ရှိလာပြီ ”

သူ က အတော်ကလေး မောသွားဟန်ဖြင့် တံတွေး တစ်ချက် ကို ဂွတ်ခနဲမျိုချလိုက်သည် ။ ကျွန်တော့် ရင်ထဲတွင် ကား ဆို့နင့်မွန်းကျပ်နေမိတော့သည် ။ သူ ပြည်သူ့ဆိုင် တွင် လုပ်ကိုင်ခဲ့စဉ်က နေထိုင်စားသောက်ပုံတွေ သားသမီးတွေ နှင့် ပျော်ပျော်ပါးပါး ရှိပုံတွေ တသီတတန်းကြီး ပြန်တွေးနေမိပြန်သည် ။

သည်အခါ သူတို့ တစ်ဆိုင်လုံး ချိတ်ပိတ်စာရင်းစစ် ပြီး အဖမ်းအဆီး ခံခဲ့ရပုံကို လည်း တွေးနေမိပြန်သည် ။ မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ ကိုလှဟန် လို စိတ်သဘောထား ပြည့်ဝသူ တစ်ယောက် အဖို့ စိတ်မကောင်း ဖြစ်ခဲ့ရသည်မှာတော့ အမှန်ပင် ။

“ ကျောင်းဝင်ကြေး လိုနေတယ် ကိုထွေးမောင် ၊ ကျွန်တော်မရှက်ပါဘူး ၊ ကျွန်တော် ဖြစ်တဲ့နည်းနဲ့ ငွေရှာရမှာပဲ ။ ကျွန်တော့် သားသမီးတွေ ကျွန်တော့် လို မတောက်တခေါက် ပညာတစ်ပိုင်းတစ်စ နဲ့ မဖြစ်စေရဘူး ။ ဒါ ကျွန်တော့်တာဝန်ပဲ ။ ကျွန်တော် အခု ကျရာ အလုပ်ကို မရှက်မကြောက် လုပ်နေရတာပဲ ။ ဒါတစ်ခုလောက်တော့ ဖအေ တစ်ယောက် အနေနဲ့ လုပ်ပေးရမယ် ကိုထွေးမောင် ၊ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လားဟင် ”

ကျွန်တော် ကပျာကယာ ခေါင်းညိတ် အဖြေပေးမိသည် ။

“ လက်ဖက်ရည် သောက်မလား ကိုလှဟန် ” 

ကျွန်တော် ရုံး က ချေးငှားခဲ့သော ငါးကျပ်တန်ကလေးကို အိတ်ကပ်တွင် စမ်းနေမိပြန်သည် ။

“ ဟင့်အင်းဗျာ .. ကျွန်တော် လက်ဖက်ရည် သောက် လို့ မဖြစ်ဘူး ၊ ကျွန်တော် လုပ်ထားတာလေးတွေ ပျက်ကုန် ပါ့မယ် ။ ခင်ဗျား တတ်နိုင်ရင်တော့ ကျွန်တော် .. ကျွန်တော့် အတွက် ”

သူ က ဆက် ပြောရန် စကားကို ထစ်နေပေသည် ။ အလွန် လူတစ်ဖက်သားအပေါ် ကြင်နာသနားတတ်သော ၊ အားနာတတ်သော ကိုလှဟန် အသွင် ကို မြင်လိုက်ရပြန်ပြီး “ ပြောပါ ကိုလှဟန် ပြောပါ ။ ခင်ဗျား ကျွန်တော့် ကို ဘာမှ အားနာရမယ့် လူတစ်ယောက် မဟုတ်ပါဘူး ။ ခင်ဗျား ကျေးဇူး ကျွန်တော့်အပေါ် အများကြီး ရှိခဲ့ဖူးပါတယ် ။ ခု ကျွန်တော် ရုံးက ချေးလာတဲ့ ပိုက်ဆံငါးကျပ် ရှိတယ် ။ ဘယ်လောက် ယူထားလိုက်မလဲ ဟင် ”

သူ က အားတုံ့အားနာဖြင့် မရယ်ချင့်ရယ်ချင် တဟက်ဟက် ရယ်နေပြန်သည် ။ ကျွန်တော့် ထံမှ ပိုက်ဆံ ကို ယူရန် အတော်လေး စဉ်းစားနေပြန်၏ ။

“ အေးဗျာ ပြောမိမှတော့လည်း မထူးပါဘူး ။ ကျွန်တော် ညနေစာ နည်းနည်း လိုနေတယ် ကိုထွေးမောင် ။ ခြောက်ပက် ... ခြောက်ပက် ဆို တစ်ကျပ်နဲ့ ပြားရှစ်ဆယ် ။ အမြည်း က ပြားနှစ်ဆယ် ၊ နှစ်ကျပ် ပေးခဲ့ပါလားဗျာ နော် ၊ ဪ ... ခုမှ သတိရတယ် ၊ ခင်ဗျား က လည်း ဘုရားဒကာကြီး လုပ်နေပြန်ပြီ ။ လာဗျာ ကျုပ်နဲ့ ကြုံတုန်း နည်းနည်း လုပ်သွားဗျာ ။ ပြောကောင်းဆိုကောင်းလေးပေါ့ မဟုတ် ဘူးလား ”

“ အား ... နောက်မှ လုပ်ပါရစေတော့ ကိုလှဟန် ၊ ကျွန်တော့် အိမ်မှာ ဒီနေ့ အရေးတကြီး လုပ်စရာလေး တစ်ခုရှိနေ လို့ပါနော် ၊ လုပ်ပါ ခင်ဗျားသာ လုပ်ပါ ။ နောက် တွေ့ကြသေးတာပေါ့ မဟုတ်လား ။ ရုံး လည်း လာခဲ့ဦးဗျာ ၊ ဟုတ်လား ။ ရော့ ခင်ဗျား လိုချင်တဲ့ နှစ်ကျပ် လောက်ပါတယ်နော် ” 

တုန်ဆသော လက်များနှင့် ကိုလှဟန်က ကျွန်တော့် ထံမှ ငွေလေး နှစ်ကျပ်ကို ယူကာ ထွက်သွားလေသည် ။ ကျွန်တော် သာ ကိုလှဟန် ၏ ကျောပြင် ကို ကြည့်ကာ ကျန်ရစ်ခဲ့ရတော့သည် ။

( ၄ )

ညက ညဉ့် အတော်နက်သည်အထိ စာဖတ် နေမိသဖြင့် အိပ်ရာထဲမှ မထချင်ပေ ။

ခေါင်းရင်းဘက် သရက်ပင်များ ဆီမှလည်းကောင်း ၊ အိမ်နောက်ဘက် ကုက္ကိုတန်း ဆီ မှ လည်းကောင်း ကျီးအာသံ တို့ပင် ကြားနေရပေပြီ ။

အိပ်ရာထဲတွင် တလူးလူးတလှိမ့်လှိမ့် ရှိနေဆဲပင် ကျွန်တော့် နား ထဲတွင် အသံ တစ်ခုကို ကြားနေမိသည် ။ ကြောင် ထရံ ကို ကုတ်ခြစ်နေသလား ဟု ထင်မိသော်လည်း မဟုတ်ပေ ။ အသေအချာ နားထောင်မိပြန်သောအခါ ကျွန် တော့် အိမ် ဆန်အိုး ကို  တစ်ခုခု နှင့် ခြစ်နေသော အသံကို ကျက်မှတ်လိုက်မိတော့၏ ။ ကျွန်တော် အိပ်ရာမှ မထချင် ထချင် ထ လိုက်ပြီး မီးဖိုချောင် ဆီသို့ လှမ်း၍ကြည့်လိုက်မိ တော့သည် ။ ကျွန်တော် အိပ်ရာမှ နိုးလာသည်ကို ပင် ဇနီး သည်က ပြူးပြူးကြောင်ကြောင် ကြည့်နေပြန်သည် ။ 

“ သူ နိုးလာပြီ ။ ညက အိပ်ရေးပျက် ထားတယ် ထင်လို့ သူများ သူ့ ကို မနှိုးဘဲ ထားတာ ”

ကျွန်တော့် ဇနီးသည် က အပြုံးဖြင့် ဆီးကြိုပြော သည် ။ သို့သော်လည်း ထိုအပြုံးသည် တစ်စုံတစ်ခု ကို ဖုံးကွယ်ထားရန် ကြိုးစားနေသလို ကျွန်တော် ထင်မိတော့ သည် ။ စိတ် တွင် သံသယ ဝင်နေမိတော့သည် ။ 

“ ခုနက ကိုယ့် နားထဲမှာ အသံ တစ်ခုခု ကြားသလိုပဲ ”

ကျွန်တော် ဆန်အိုးဖုံးထားသော ဒန်ပန်းကန်ပြား ကို ဆတ်ခနဲ လှပ်ကြည့်လိုက်မိသည် ။ ကျွန်တော့် ဇနီးက နွမ်းပဲ့ သော မျက်လုံးအစုံဖြင့်သာ ကျွန်တော့် ကို ကြည့်နေရှာ သည် ။ စောစောက ကျွန်တော် ကြားရသော အသံကို ယခု မှ ကျွန်တော် သိလိုက်ရတော့သည် ။ ကျွန်တော်တို့ မိသားစု ညနေစာ အတွက် ဆန်အိုး ထဲတွင် ဆန်တစ်စေ့ တစ်ပေါက် ပင် မရှိတော့ပြီ ။

“ သူ့မှာ ပိုက်ဆံ ရှိ မရှိ မသိတာနဲ့ သူများ သူ့ ကို မမေး တော့ဘူး ။ သူ့မှာ ပိုက်ဆံ မရှိရင် သူ စိတ်ကောင်း ဖြစ်နေရ မှာ စိုးတာနဲ့ မနေ့က ညနေ ကတည်း က ဆန်အတော် နည်း နေတယ် ။ ဆိုင် ကလည်း ကိုတာ ပြည့်သွားလို့ မရတော့ ဘူးတဲ့ ။ အဲဒါ ကျန်တာလေး ကုတ်ခြစ် ခတ်နေတော့ သူ နိုးသွားတာပေါ့ ။ ကိစ္စ မရှိပါဘူး ။ သားတို့ သမီးတို့ဖို့ ကျန်ရင် ပြီးတာပဲ ။ သူများ ထမင်း လည်း သိပ် စား မကောင်းဘူး ၊ နည်းနည်းပဲ ယု သွားမယ်နော် ”

သူ က အလုပ် သွားရန် ပြင်ဆင် နေပြန်သည် ။ ကျွန်တော့် မျက်နှာ ကို သူ မကြည့်တော့ပေ ။ သူ့ ခေါင်းတွင် စက္ကူ ပန်းဖြူဖြူလေး တစ်ပွင့် ကို ထိုးစိုက် နေပြန်သည် ။ ကျွန်တော် သူ့ ထမင်းချိုင့်ကလေး ကို ဖွင့်လှစ်ကြည့်နေသော အချိန်ဝယ် သူ့ ရင်ထဲတွင် တုန်လှုပ်ချောက်ခြားစွာ ခံစားနေရမည် ကို လည်း ကျွန်တော် သိနေပြန်သည် ။

ခါတိုင်း သူ့ ချိုင့်ကလေးတွင် ထည့်နေ့ကျ ထမင်း ထက် တစ်ဝက် လောက်သာရှိသော ထမင်းဖြူဖြူကလေး တွေကို ကျွန်တော် ငေးစိုက် ကြည့်နေမိပြန်သည် ။

“ ကိုယ် ရုံးက ချေးလာတာ ငွေသုံးကျပ် ကျန်သေး တယ် ။ အဲဒါ နှစ်ကျပ်ယူသွားလေ ။ ကိုယ် လည်း ထပ်ရှာခဲ့ ဦးမယ် ။ ညနေ ကန်စွန်းရွက်ကြော်ပေါ့ကွာ ။ သမီးတို့ က ကြိုက်ပါတယ် ။ ဟုတ်လား .. ပြီးတော့ ငစိန်ဆန် တစ်ပြည်လောက် ဈေးကလေး က ဝယ်ခဲ့ပေါ့ ”

ထူထဲသိပ်သည်းစွာ ကျနေသော နှင်းမှုန်ကြားဝယ် သူ အလုပ်ရုံဆီ ထွက်သွားခဲ့လေပြီ ။ ကျွန်တော် တစ်ယောက် တည်းသာ သူ့ ကျောပြင် ဆီ ငေးမောကာ ကျန်ရစ်ရတော့ သည် ။ အတန်ကြာသောအခါ မုန့်ဖိုး ဆယ်ပြားစီ ရသော ကြောင့် စိတ်ကောက်ပြီး သမီး နှစ်ယောက်လည်း ကျောင်း ဆီသို့ ထွက်သွားကြတော့သည်  ။

နို့ညှာသမီး နှင့် အငယ်ဆုံးသား နှစ်ယောက်ကား အိမ်ရှေ့ နေပူစာဝယ် ပြေးဆော့ ကစား နေကြသည် ။ ကျွန်တော့် မျက်စိ ထဲတွင် သူဖုန်းစားလင်မယား နှင့် သားသမီးများ ၊ ပြီးတော့ မောင်မောင်လှိုင် ၊ မောင်မောင်လှိုင့် မိန်းမ ၊ သမဝါယမဆိုင် ရှေ့တွင် ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ပြောဆိုနေသော မိန်းမကြီး ၊ ရုံး က ဘောလုံးသမား သွားကျိုးစာရေးလင်မယား ၊ ဘဝတူလုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် စာရေးကလေး မောင်ငြိမ်းမောင် ။ ပြီး ... ကိုလှဟန် ။ 

စောစောစီးစီးပင် အတွေးစမှာ နောက်ကျုနေတော့သည် ။

အမှိုက်သရိုက် အရှုပ်အထွေး အညစ်အပတ်တွေ ကို တွေ့မြင်နေ သလို ခံစားနေရ ပြန်သည် ။ ရင် ထဲတွင် တင်းကျပ်ပြည့်နင့် နေသလို ခံစားနေရပြန်သည် ။ နောက် ... မနေ့ က စက္ခုနှစ်ကွင်း အလင်း မရရှာကြသော သူဖုန်းစား လင်မယား ရှေ့ ဒန်ဖလား ထဲ မှ ငွေတို့ ကို စိတ်ဖြင့် ရေတွက် တိုင်းစာ နေမိပြန်သည် ။

ဆန် ဘယ်နှစ်ပြည် ဖိုး လောက်များ ရှိမလဲ ဟု ... 

ဆီ ဘယ်နှစ်ဆယ် ဖိုး လောက်များ ရမလဲ ဟု ...

 ▣ ပုသိမ်မောင်ထွေးညို

📖 သွေးသောက် မဂ္ဂဇင်း

      ၁၉၇၃ ၊ ဇွန်