❝ အရုန်းကိုတော့ မွက်ပါတယ် ❞
( ကြပ်ကလေး )
( ဝမ်း )
စိုးညွန့်ဦး အဖို့ စဉ်းစားစရာ ကတော့ ဖြစ်လာသည် ။
ရွှေတိဂုံဘုရား ပေါ်က ဆင်းလာတာပဲ မှားရော့ သလား ။ တိရစ္ဆာန်ရုံ ဘက်ကို ထွက်လာတာပဲ မှားရော့ သလား ။
ရွှေတိဂုံဘုရား ပေါ်က ဆင်းလာတာ ကတော့ လုံးဝ မမှားနိုင်ပါ ။ ဘုရားရင်ပြင်တော် ပေါ်သို့ ဝတ်ပြုရန် တက်ခြင်းသည် ကုသလကမ္မ ကောင်းသော အလုပ်ဖြစ်သည် ။ ဘုရားရင်ပြင်တော် ပေါ် ဆိုသည် မှာ လည်း တက်ပြီး လျှင်တော့ ပြန်၍ ဆင်းရမည်မှာ ဓမ္မတာပင် မဟုတ်ပါလား ။ ရင်ပြင်တော် ပေါ် ရောက်ပြီး နောက်မှ တစ်တက်တည်း ဆက်၍ ဆက်၍ တက်နေလျှင် ဘုရားရဲ နှင့် တွေ့ သွားပေမည် ။ သို့ဖြစ်သောကြောင့် ရင်ပြင်တော် ပေါ် တက်၍ ဘုရားဝတ်ပြုပြီး ပြန် ဆင်းလာသည် ကတော့ လုံးဝ မမှားယွင်းနိုင်ပါ ။
သို့ဖြစ်လျှင် တိရစ္ဆာန်ရုံ ဘက် ထွက်လာမိခြင်း သည် မှားရပေတော့မည် ။ ဟုတ်နိုင်ကောင်းပါ၏ ။ ရွှေတိဂုံရင်ပြင်တော် မှ ဆင်းလာ လျှင် သွား စရာနေရာတွေ ဒုနဲ့ ဒေး ရှိ၏ ။ ရှေ့တည့်တည့် ဆက်သွားလျှင် သိမ်ကြီးဈေး သို့ ရောက်နိုင်ရုံမက သိမ်ကြီးဈေး နှင့် မကျေနပ်သေးလျှင် ရန်ကုန်မြစ် ထဲအထိ စုံးစုံးမြုပ်အောင် သွားနိုင်ပါ၏ ။
လက်ယာဘက် လျှောက်လျှင် လည်း ဦးဝိစာရကျောက်တိုင် ၊ ထိုနေရာတွင် နောက်ထပ် ရွေးစရာ လမ်းတွေ တစ်ပုံတစ်ခေါင်း ။
မကြိုက်သေး ဆိုပါက လက်ဝဲဘက်နား ကပ်၍ လျှောက်လျှင် ထရန်စပို့လမ်း တစ်လျှောက် ရောက်လိုရာ ရောက်နိုင်သေး၏ ။
မကြိုက်သေးဘူးလား ။ ကောင်းပြီ ... နောက်ပြန် ပြန်တက်လျှင် ရွှေတိဂုံဘုရား ရင်ပြင်တော် ပေါ်သို့ နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်ရောက်နိုင်သေး၏ ။ တစ်ခုတော့ ရှိသည် ။ နောက်ပြန် ပြန်တက်ခြင်း ဖြစ်သဖြင့် ဆင်းလာ သူ၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်နိုင်သည် ။ အကယ်၍ ဆင်းလာသူ သည် အနောက်တိုင်းသားကြီး ဖြစ်လျှင် သူ့ ရင်ဘတ်က အမွေးတွေကြောင့် စိုးညွန့်ဦး သည် အုန်းဆံမွေ့ရာ နှင့် ဝင်တိုက်မိသလို ခံစားရရုံသာ ရှိပေမည် ။
ဘာကြောင့်များ တိရစ္ဆာန်ရုံ ဘက်မှ ထွက်ခဲ့ရမိပါသနည်း ။
ဘယ်အကြောင်းကြောင့် ဖြစ်ဖြစ် ၊ ခုလို ထွက်ခဲ့မိတော့ ခုလိုပဲ သက်ညှာစော နှင့် တွေ့ရလေပြီကော ။
သို့နှင့်များ သက်ညှာစော က မိမိ ကို လွန်ခဲ့သည့် သုံးရက်ခန့် က မော်လမြိုင် သို့ သွားမည်ဟု အခိုင်အမာ ပြောထားခဲ့၏ ။ ဟော ယခုတော့ .. ။
“ တောက် ”
စိုးညွန့်ဦး သည် လွှတ်ခနဲ တောက်ခတ်လိုက်ရာ ရှေ့က လျှောက်လာကြသည့် တောလက် ကျေးနယ် မှ ဟု ယူဆရသည့် ကလေး တစ်အုပ်သည် သူ့ ကို ပြူးတူးပြဲတဲ မော့ ကြည့်ကြ၏ ။ သို့သော် သူ့ အကြည့်က တိရစ္ဆာန်ရုံ နှင့် တည့်တည့်တွင် လမ်းဖြတ်ကူးနေသူများ ကို ကြည့် နေသဖြင့် သာ ကလေးများ စိတ်ချမ်းသာ သွားကြခြင်း ဖြစ်၏ ။ အင်္ဂလိပ်သင်္ချိုင်း နှင့် နီးသဖြင့် မတော်၍ များ လန့်၍ လိပ်ပြာတွေ လွင့်ကုန်ပြီး အင်္ဂလိပ်အပတွေ မှီကုန်ပါက အင်္ဂလိပ်ပ ယောဂဆရာ ရှားပါးလှသဖြင့် အတော်ပင် ကုရ ခက်ချေတော့မည် ။
သက်ညှာစော သည် စိုးညွန့်ဦး ၏ သုံးလသက်တမ်း ရှိသော ချစ်သူ ဖြစ်၏ ။ စိုးညွန့်ဦး က ရွှေရင်တံခါးကြီး ကို ဖွင့်ပါရန် အလှကလျာဘွဲ့ ကို အမျိုးမျိုး ဖွဲ့ကျူး၍ သစ္စာတွေ အဖန်ဖန် တိုင်တည်၏ ။ သက်ညှာစော ကလည်း “ စိုးစိုးလူဆိုး ” ကို မုန်းဖို့ မေ့ဖို့ မလွယ်ပါကြောင်းနှင့် အသည်းတွေ ဆက်ပြီး ၊ အသက်တွေ ဆက်ပြီး ၊ အသက်တွေ နှင်းခဲ့သည် မှာ လည်း အကြိမ်ပေါင်း မရေမတွက်နိုင်တော့ပါ ။ ( စင်စစ်တွင် မရေမတွက် နိုင်သည် ကား အကြိမ်တွေ များ လွန်းလို့ တော့ မဟုတ် ။ မေ့မေ့ကုန်၍ သာ ဖြစ် ပေသည် ။ )
သို့တိုင်အောင် ...
ယခု မျက်ဝါးထင်ထင် တွေ့လိုက်ရသည် ကား သက်ညှာစော သည် နံနက်စောစော အချိန်၌ မသက်မညှာဘဲ မိမိ အရွယ်လောက် ပင် ရှိသည့် ဘဲတစ်ကောင် နှင့် အတွဲဆောင်ခဲ့လေပြီတကား ။
ကဗျာ မဆန်ချင်လည်း ရှိပါစေတော့ ။ “ ဘယ့်နှယ်လဲ စောစောရယ် ” ဟု သာ ဟစ်၍ ညည်းလိုက်ချင်တော့သည် ။ စိုးညွန့်ဦး ၏ ရင်တွေ သည် ပြင်းထန်စွာ ခုန်လာခဲ့၏ ။ ချစ်သူ က လှမ်းကြည့်လိုက်တဲ့ အခါမို့ ရင်ခုန် သံနှုန်းမြန်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ ပိုးဝင်သလိုလို ၊ ကြမ်းညပ်သလိုလို ဖြစ်၍ သာ ရင်တွေ သောက်ရမ်း ခုန်မိခဲ့ခြင်း ဖြစ်သတည်း ။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရှင်းမှ ဖြစ်တော့မည် ။ နောက်မှ ရှုပ်ချင် ရှုပ်စေတော့ ၊ ခုတော့ ရှင်းရပေမည် ။ သင်းတို့ နှစ်ယောက် နောက်သို့ လိုက် ၊ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွေ့ အပြတ် ရှင်းရမည် ။ ရန်ကုန်မြို့ကြီး တစ်မြို့လုံး တွင် မိန်းမပျို ဆို၍ သက်ညှာစေ တစ်ယောက်တည်း ရှိသည် မဟုတ် ။ တစ်လောကလုံး ဆိုလျှင် ဒီထက်များ ဦးမည် ။ သက်ညှာစော အမည် ယူထား သူက မသက်မညှာ လုပ်လျှင် မသက်မညှာ နောက်ကျ အမည် ယူထားသူ တွေက သက်ညှာ ထောက်ထားကြမည် မှာ ဆန့်ကျင်ဘက် နိယာမ ဖြစ်ရ ပေတော့မည် ။
စိုးညွန့်ဦး သည် အလောသုံးဆယ် နှင့် လမ်းကို ဖြတ်ကူးလိုက်၏ ။ ဤ နေရာတွင် တော့ သူ့ အမှားပါ ။ တစ်ဖက်မှ လာသော မော်တော်ကား သည် ကျွီခနဲ ဘရိတ် ဖမ်းလိုက်ရ၏ ။ သို့သော် သူ ဘရိတ် မဖမ်းလျှင် လည်း တိုက်မိမည်တော့ မဟုတ်ပါ ။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် မည်းခနဲ ရိပ်ခနဲ မြင်လိုက်မိသည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် စိုးညွန့်ဦး သည် နောက်သို့ ပြန်ဆုတ် လိုက်ခြင်းကြောင့်ပင် ဖြစ်ပေ၏ ။ ယာဉ်မောင်းသူ ၏ မျက်နှာမှာ မှုန်လှ၏ ။ အသက်မှာ လေးဆယ်ကျော် ခန့်ရှိပြီး မျက်မှောင်ကို ကိုယ်အား ရှိသရွေ့ ကုတ်ထားလေရာ အနီးမှုန်သမားလား ဟု ထင်ရ၏ ။ တောင်းပန်လိုသည် ဖြစ်၍ စိုးညွန့်ဦး သည် ပြုံးဖြဲဖြဲနှင့် ငုံ့ကြည့်သည် ။
“ မင်း သေချင်သလား ”
ယာဉ်မောင်းသူ ထံမှ အသံမှာ ဟိန်း၍ ထွက်လာသည် ။ ကားရှေ့တွင် တော့ သူ တစ်ယောက်တည်း ရှိ၏ ။ နောက်ခန်းတွင် တော့ အသက် သုံးဆယ်ကျော်ခန့် အမျိုးသမီး တစ်ဦးပါသည် ။ “ ခင်ဗျားနဲ့ ဘာတော်သလဲ ခင်ဗျ ” ဟု မေးနိုင်လောက်သည့် အခြေအနေမျိုး မဟုတ်သဖြင့် ယာဉ်မောင်းသူ နှင့် ထို အမျိုးသမီးတို့ ဘာတော်ကြောင်း ကို စိုးညွန့်ဦး မှာ ယနေ့ ထက်တိုင်အောင်ပင် မသိခဲ့ချေ ။ တစ်ယောက်ယောက် ကသာ ယနေ့တွင် သူ့ ကို ရိုက်စစ်လျှင် “ ခယ်မ ဖြစ်မှာ ပေါ့ ” ဟု ထင်ရာမြင်ရာတွေ ပြောလိုက်မိနိုင်ပေ၏ ။ သို့သော် သူတို့ စီးလာသော ကားလေးကား တစ်ခါက ဈေးနှုန်းတွေ ခေါင်ခိုက် သွားသည့် “ ကရော်လာ ” ကားအမျိုးပင် ဖြစ်သ ည် ကိုတော့ စိုးညွန့်ဦး သတိရမိပါသည် ။
“ မေးနေတာ မကြားဘူးလားကွ ... ဟေ ”
“ ဟဲ ... ဟဲ ... ဘာမေးပါသလဲ ခင်ဗျ ”
“ မင်း သေချင်သလား ”
“ ဟာ ... မသေချင်ပါဘူး ၊ မသေချင်လို့ နောက်ကို ပြန်ဆုတ်တာပေါ့ ။ နို့မဟုတ်ရင် ရှေ့ကို အတင်းတိုးမှာ ပေါ့ ”
“ မင်း ငါ့ကို သက်သက် ခွပြောတာပဲ ”
ရော .. ခက်ချေပြီ ။ သူ မေး၍ လည်း ဖြေရသေးသည် ။ ဖြေရာတွင် လည်း သက်သေ အထောက်အထား နှင့် ဖြေပါသည် ။ ထိုသို့ ဖြေခါမှ သူ့ ကို ဘုတွေ မှုတ်သည် တဲ့ ။ မော်တော်ကား ကို အားနာ၍ ဘဝင်ကို တမင် များ မြှင့်ထားလေသလား မသိ ။
“ အလိုက်သင့်ပါပဲခင်ဗျာ ”
“ တယ် ... ဟင်း ... ”
ထိုလူသည် ဒေါသ ကြီးလှပါပေ၏ ။ မျက်နှာကြီးများ နီကာ အပြင် ထွက်ရန် တံခါး ကို ဖွင့်တော့၏ ။ စိုးညွန့်ဦး သည် လည်း ရန်ဖြစ်တတ်သူ မဟုတ် သဖြင့် လုပ်မိလုပ်ရာပင် လူကြီး မထွက်လာလျှင် ပြီးရော ဟု သဘောထားကာ အပြင်ဘက်က နေပြီး တံခါး ကို ဖိတွန်းထား၏ ။ လူကြီး သည် ခလုတ်ကို နှိပ်၍ အတင်း တွန်းသော်လည်း အပြင်ဘက် က ဖိထား သဖြင့် ဆက်လက်၍ တွန်းနေလျှင် လေလည်ခြင်းသာ အဖတ်တင်မည် ဖြစ်ကြောင်း သတိပြုမိတော့၏ ။
“ အောင်မယ် ... ဒီလို လုပ်လို့ ဘာရမလဲကွာ ”
လူကြီး သည် တစ်ဖက်က တံခါး ကိုဖွင့် ၍ ခပ်သုတ်သုတ်ပင် ထွက်လာ၏ ။ စိုးညွန့်ဦး က သူ၏ အရိပ်အကဲကို ကြည့်နေစဉ်မှာ ပင် လူကြီးသည် ကား၏ အရှေ့မှ ပတ်၍ လာတော့သည် ။ စိုးညွန့်ဦး ကလည်း ကပျာကသီပင် ကားထဲ ဝင်ထိုင်ကာ တံခါး ကို ပိတ်လိုက်ပြီး မှန် ကို တင်လိုက် ၏ ။ လူကြီး သည် အပြင်ဘက်က ခြေကန်ဆွဲ၏ ။ မပွင့်ချေ ။ မော်တော်ကားကြီး သာ အိပဲ့ အိပဲ့နှင့် လှုပ်လာ၏ ။
“ လာ ... လာ ... နောက်ကလာ ”
ကား၏ နောက်ခန်းမှ အမျိုးသမီး သည် သဘာဝကျစွာပင် လူကြီးဘက် မှ ရပ်တည်ပြီး တံခါး ကို ဖွင့်ပေး၏ ။ လေ့ကျင့်ထားသည် မဟုတ်သော် လည်း စိုးညွန့်ဦး သည် ဖင်ကို ကော့လန်ကော့လန်နှင့် ရွှေ့ကာ တစ်ဖက် ဘေးသို့ ကပ်သွား၏ ။ သို့ဖြစ်၍ လူကြီး သည် ကားနောက်ခန်း အတွင်း ဘက်သို့ ရောက်လာသည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် စိုးညွန့်ဦး မှာ စောစောက လူကြီး ထွက်ပုံအတိုင်း အပြင်သို့ ရောက်သွားတော့သည် ။
“ ဟင်းနော် ... ငါ့ ဒေါသတွေ ပိုကြီးကုန်ပြီ ”
လူကြီး သည် ပြန်ထွက်လာပြန်၏ ။ သို့သော် စိုးညွန့်ဦး မှာ ပြ န်ဝင်၍ မ ရတော့ချေ ။ အမျိုးသမီး သည် စိုးညွန့်ဦး ထွက်သွား ပြီးနောက် လျင်မြန်စွာပင် ရှေ့သို့ ကုန်း၍ ကားတံခါး ကို အတွင်းဘက်မှ သော့ချက် ချလိုက်သောကြောင့် ဖြစ်သည် ။
လူကြီးသည် ကားနောက်က ပတ်၍ လာပြန်ရာ စိုးညွန့်ဦး သည် ကား ရှေ့က ပတ်၍ တစ်ဖက်သို့ ရောက်လာပြန်သည် ။
“ ဟေ့ ... နောက်ကပါ ထွက်ပြီး လိုက် ”
လူကြီး ၏ အမိန့်အရ နောက်က အမျိုးသမီး သည် ကားတံခါးကို ဖွင့် ၍ ထွက်ရန်ကြံ၏ ။ စိုးညွန့်ဦး က အပြင်က တံခါး ကို ဖိ၍ တွန်းထားရပြန်သည် ။ ထိုအခိုက်တွင် ကားရှေ့က ပတ်၍ ရောက်လာသော လူကြီးသည် အတော်ပင် နီးကပ်လာသည် ဖြစ်သောကြောင့် အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လကလေး စိုက်ကာ စိုးညွန့်ဦး ကို ခြေဖြင့် လွှဲကန်လေ၏ ။ စိုးညွန့်ဦး သည် ကြောက်ကြောက် နှင့် တံခါးကိုဖိထားသော လက်ကို လွှတ်၍ နောက်သို့ ဆုတ်လိုက်၏ ။သူ လက်လွှတ်လိုက်သည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် တံခါးသည် ရုတ်တရက်ပွင့်လာကာ အတွင်းမှ အမျိုးသမီး သည် အပြင်သို့ လှမ်းထွက်ရန် ဝါဝင်းသော ခြေသလုံးတစ်ဖက်ကို ထုတ်လာ၏ ။ ထိုအခိုက်တွင် လူကြီး ၏ ကန်ချက်မှာ ကားတံခါး ကို “ ဒိုင်း ” ခနဲ မြည်စေ၍ ပြန်ပိတ်သွားရာ ခြေသလုံး ညပ်နေသော အမျိုးသမီး သည် စူးစူးဝါးဝါး အော်သည် ။ လူကြီး မှာ လည်း နာသွားသော ခြေတစ်ဖက် ကို လက်နှစ်ဖက် နှင့် ကိုင် ကာ မျက်နှာကြီး ရှုံ့မဲ့ရင်းက ခြေတစ်ပေါင်ကျိုး ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ လုပ်နေ လေတော့သည် ။
“ ဟာ ဝါး ဟား ဟား ဟား ”
ရယ်သံတွေကြောင့် စိုးညွန့်ဦး သည် ပတ်ဝန်းကျ င်ကို လှည့်ကြည့်မိသည် ။ ဝိုင်းအုံ၍ ကြည့်နေကြသော လူအုပ်သည် တိရစ္ဆာန် ဥယျာဉ်ပြပွဲ ကလေးတစ်ခု ဟု မှတ်ထင်လောက်၏ ။ စိုးညွန့်ဦး သည် ရှက်ရှက် နှင့် မျက်နှာကြီးနီမြန်းကာ နောင်တွင် ရှင်းလိုရှင်းငြား ၊ ယခုတော့ အရှုပ်အတိုင်း ထားရစ်မည် ကြံကာ လူအုပ်ကြား မှ တိုးဝှေ့ရင်း ကန်တော်ကြီး ဘက် ထဲသို့ ပြေးသွားရလေတော့သည် ။
သူ့ မျက်စိ တူရူ တွင် သက်ညှာစော တို့ စုံတွဲသည် ပျောက်ကွယ် ခဲ့ချေ၏ ။ ဦးခေါင်းကို ဟိုသည် လှည့်၍ ကျီးကန်းတောင်းမှောက် ရှာဖွေရာ သစ်ပင်ရင်း တစ်ခုတွင် ထိုင်နေသူက “ မောင်ရင် ... လက္ခဏာ ကြည့်ချင်လား ” ဟု အမေးခံရသည် အထိ ဖြစ်သည် ။
ခြေဦးတည့်ရာ စွတ်၍ လျှောက်ခဲ့သောအခါတွင် မှ သူ့မျက်နှာ သည် ဝင်းထိန် ကြည်လက် သွား၏ ။ တစ်ဖန် ချက်ချင်းပင် မည်းညစ် ညိုပုပ်သွားကာ ကျဉ်စက်နှင့် တို့လိုက်ခြင်း ခံရသည့်ပမာ ဆတ်ခနဲ ခုန်ကြွ၍ ပြေးလာခဲ့၏ ။ သက်ညှာစော တို့ စုံတွဲကို ဘတ်စ်ကားမှတ်တိုင် တွင် အတွဲလိုက်ပင် တွေ့ရသောကြောင့် သူ့ မျက်နှာ ဝင်းထိန် ကြည်လက်သည် ။ သို့သော် ထိုးဆိုက် လာသော ဘတ်စ်ကား တစ်စီးပေါ်သို့ တက်ရောက်ရန် လူအုပ် နောက်ပါးတွင် တိုးဝှေ့ရန် ပြုနေကြောင်းကို တွေ့ရပြ န်သောကြောင့် သူ့ မျက်နှာ မည်းညစ် ညိုပုပ်ခြင်း ဖြစ်လေသည် ။
ယောက်ျားပျိုသည် ကားပေါ် တက်မိ၏ ။ မိန်းမပျို က လိုက်တက်ရန် အပြုတွင် စိုးညွန့်ဦး ရောက်လာကာ လက်မောင်း ကို ဖမ်းဆွဲထားလိုက် သဖြင့် သက်ညှာစော သည် ကားပေါ် မတက်ဖြစ်ဘဲ ကျန်ရစ်ခဲ့တော့သည် ။ ဝူးခနဲ ထွက်၍ သွားသော ဘတ်စ်ကား ပေါ်တွင် ယောက်ျားပျို သည် ဘာတွေ အော်မှန်းမသိ ၊ တဝါးဝါး နှင့် အော်ဟစ် ပြူးဖြေရင်းက ယက်ကန်ယက်ကန် နှင့် ပါသွားလေ၏ ။
သက်ညှာစော သည် သူ့ လက်မောင်းကို လာဆွဲသူ နှင့် ရင်ဆိုင်ရန် လှည့်လိုက်၏ ။ မောပန်း နေသဖြင့် ရင်အုပ်ကြီး ကြွစောင်း ကြွစောင်း ဖြစ် နေသူကို တွေ့ရတော့သည် ။
“ အလို ... ကိုစိုးပါလား ”
“ အလို ကိုစိုး မဟုတ်ပါဘူး ၊ ပိုက်ဆံ မပါဘဲ ဖဲရိုက်လေ့ မရှိလို့ ကိုယ့်ကို အလို ကိုစိုး လို့ မခေါ်ပါနဲ့ ”
သက်ညှာစော သည် ပါးခွက်ကလေးတွေ ချိုင့်သွားအောင် ပြုံးရယ်သည် ။
“ ဟုတ်ကဲ့ ... ကိုစိုးပါတဲ့ ရှင် ”
“ ဒါက ဘာသဘောလဲ ”
“ ခေါ်စေချင်တဲ့ အတိုင်း ခေါ်တာလေ ”
“ ဒါကို ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး ၊ ဟိုဘဲနဲ့ တွဲလာခဲ့တာကို ပြောတာ ”
“ ဪ .. ဒါလား ”
“ အော်တာ က သိပါတယ် ။သူ့ ကားပေါ် ပါသွားလို့ ပြန်ဆင်း မရတာကြောင့် အော်တာပါ ”
“ ကိုစိုး .. ပုံ မပြောင်းဘူးနော် ၊ အူကြောင်ကြောင်ပဲ ၊ ကိုစိုး က ပုံမပြောင်းပေမယ့် ညှာ ကတော့ ပုံပြောင်းပါပြီလေ ။ ကိုစိုး မြင်တဲ့ အတိုင်းပဲ ၊ ညှာ ဟာ ကိုစိုး ထက် ပိုပြီး ချစ်ရမယ့် သူ ကို တွေ့ထားပြီလေ ။ ကိုစိုး မနှောင့် ယှက်ချင်ပါနဲ့ ”
“ လွယ်လှချည်လား ညှာရယ် ”
“ ဖိနပ် လဲ စီးချင်ရင် တောင်မှ ပိုက်ဆံ လွယ်အောင် စောင့်ရသေးတယ် ၊ ချစ်သူလဲ တာကတော့ ဘာ ခက်စရာရှိမှာ လဲ ရှင်ရယ် ”
“ မင်းမှာ အသည်း မရှိဘဲကိုး ”
“ ရှိပါသော်ကော ရှင် ... ၊ ကင်ဆာရောဂါသည် မှ မဟုတ်တာ ။ ကဲ ... ကိုစိုး သိဖို့ က ညှာ့ ကို မေ့လိုက်ပြီး ကိုစိုး သွားလိုရာ သွားနိုင်ပါပြီ ဒါပဲ ”
အမိန့်တော် ပြန်နေမှ တော့ ဘာများ တတ်နိုင်ဦးမည်လဲ ။
“ ဒီမှာ .. ညှာ စိတ်ချ ၊ ကိုစိုး ရဲ့ အသည်း ကလည်း မာပါတယ် ။ သူ ကြင် မှ ကိုယ် ကြင် ။ ကိုကြင့် ယောက္ခမ က ဈေးရောင်းတယ် .. ဟယ် ”
သက်ညှာစော သည် ပါးခွက်ကလေးတွေ ပေါ်လာပြန်၏ ။
“ လမ်းခွဲမှာ ဝမ်းနည်းစရာ မပြောဘဲ အသောကလေးနဲ့ ဖျော်ဖြေတာ ကိုတော့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ကိုစိုး ။ ကဲ .. ခုချိန်ကစပြီး ညှာ နဲ့ ကိုစိုး တို့ ဟာ သူစိမ်းသက်သက် ၊ တစ်ခါကမှ မသိခဲ့ဖူးလို့ သာ မှတ်လိုက်ကြပါစို့ ”
စိုးညွန့်ဦး သည် ဦးခေါင်း ငိုက်စိုက်ချ၍ ချာခနဲ လှည့်ထွက်ခဲ့မိသည် ။ သူ့နောက်ဆီက ခပ်သုတ်သုတ် ပြေး လာပြီး မောကြီးပန်းကြီးနှင့် ပြော သော စကားတွေကိုတော့ ကြားလိုက်ရပါသေးသည် ။
“ ညှာရယ် ... ကိုယ်က ဟိုမှတ်တိုင် အထိ ပါသွားပြီး ပြန်ဆင်းလာခဲ့ရ တာ ၊ ဟိုဘဲက ဘယ်ကဘဲလဲ ”
“ လူမှားပြီး ဆွဲထားမိတာပါလေ ... ၊ မောင် တော်တော် မောသွားသလား ဟင် ”
“ ဟဲ .. ဟဲ .. ဟဲ .. ဟဲ .. ”
အင်း ... နောက် တစ်ကောင်တော့ အောက်သွား မရှိပြန်ချေပြီဘူး ဟု တွေးရင်း ထွက်လာခဲ့လေ၏ ။
••••• ••••• •••••
( တူး )
စိုးညွန့်ဦး ၏ မိခင် ဒေါ်စိန်မြိုင် သည် စာအိတ်ကလေး တစ်အိတ် ကို ကိုင်ကာ ခင်ပွန်းသည် ဦးမြတ်ခင် နှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ဝင်၍ ထိုင်လိုက်၏ ။ ဦးမြတ်ခင် သည် စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်နေသည် ။ စာအုပ် တစ်အုပ်ကို ဖတ်နေရခြင်း၏ အကြောင်းရင်း ကား သူသည် တစ်ချိန်တည်း တွင် စာအုပ်နှစ်အုပ်သော် လည်းကောင်း ၊ နှစ်အုပ်ထက် အများကိုလည်း ကောင်း တစ်ပြိုင်နက် မဖတ်နိုင်သောကြောင့်ပင် ဖြစ်ပေ၏ ။
ဒေါ်စိန်မြိုင် သည် စာအိတ်ကလေး ကို ပေါင်ပေါ်တင်ထားပြီး ခင်ပွန်း သည် ကို အသာစွေ ကြည့်ရင်းက ပြောသည် ။
“ သားသမီး ဆိုတာ သီးချိန်တန် သီး ၊ ပွင့်ချိန်တန် ပွင့်ရတယ်လေ ”
ဦးမြတ်ခင် သည် လည်ကုပ် ကို မမြင်ရသော လက်ဝါးစောင်း နှင့် အခုတ်ခံဘိသကဲ့သို့ ဆတ်ခနဲ ခေါင်းကို ခပ်စောင်းစောင်း ထောင်ကြည့်သည် ။
“ ဟေ့ ... မင်းနဲ့ ငါနဲ့ နှစ်ယောက်တည်း စကား ပြောတာ ပြဇာတ်ထွက် နေသလို ဖြစ်နေတယ်ကွ ၊ လိုရင်းသာ တိုတို ပြောစမ်းပါ ၊ ဘာလဲ မင်း ရဲ့ သား ကို အိမ်ထောင် ချပေးချင်ပြီ မဟုတ်လား ”
ဒေါ်စိန်မြိုင် သည် လင်တော်မောင် ကို မျက်စောင်းထိုး၏ ။
“ ဟုတ်တယ် ။ ကျွန်မ က ဘုရား လည်း ငုတ်တို မတည်ချင်ဘူး စကား လည်း တုံးတိ မပြောချင်ဘူး ။ ဒါကြောင့်မို့ ခြေဆင်းကလေး နိဒါန်းကလေး ပျိုးနေတာရှင့် ။ တိုတိုသာ ပြောရမယ် ဆိုရင် သိပ်ပြီး တိုတို ပြောတတ်တာပေါ့ရှင် ။ စိုးညွန့်ဦး မယားပေးစား ... ပြွန်တန်ဆာ က နန္ဒမူ ... ဓာတ်ပုံ ရ .. ဒါပဲ ”
“ ဟောဗျ ... ဒါကျတော့လည်း မင်း ဟာက ရေဒီယို တယ်လီဖုန်း ပြော နေတာ ကျနေပြီ ။ ငါ ဘာမှ နားမလည်ဘူး ။ အရှုပ်ဆုံး ပြွန်တန်ဆာ က နန္ဒမူ ဆိုတာပဲ ။ ငါ ဖတ်ဖူး မှတ်ဖူးသရွေ့တော့ နန္ဒမူ လိုဏ်ဂူ ချောင်နန်းက ဂန္ဓမာဒနတောင် မှာ ရှိတယ်လို့ သာ သိဖူးပါတယ် ။ ပြွန်တန်ဆာ မှာ ရှိတယ်လို့ မကြားဖူးပါဘူး ”
ဒေါ်စိန်မြိုင် မှာ မျက်စောင်းထိုး ရုံသာ မကတော့ဘဲ မျက်နှာကို ပင် တစ်ဖက်သို့ လှည့်သွားလေ၏ ။
“ ရှင့်မှာ အဲဒီ အကျင့်တွေ ရှိလို့ ပဲ မုန်းတာ ”
“ ဘယ်အကျင့်တွေလဲ ... ၊ မကြားဖူးတဲ့ အကျင့်တွေလား ”
“ ဒီစကားကို ရေရေလည်လည် ပြောမယ် ကြံတော့လည်း ပြဇာတ်ထွ က်သလေး သဘာဝမကျသလေးနဲ့ ။ တိုတိုတုတ်တုတ်နဲ့ လိုရင်းပြောချ တော့ ... ဟော ရှင် ဉာဏ်မမီတော့ဘူး မဟုတ်လားဟင် ”
“ ဟ ... ပြွန်တန်ဆာ က နန္ဒမူ ဆိုရင်တော့ ငါတင် မကဘူး ၊ မြန်မာပြည် တစ်ပြည်လုံးက ပညာရှိ အတော်များများ ပါ ဉာဏ်မီတော့မှာ မဟုတ်ဘူး ။ မင်းစကားက ကျမ်းဂန်နဲ့ မညီညွတ်ဘူးဟ ။ ဒါတော့ မပြောလား ဟင် ”
“ သြ ... စိုးညွန့်ဦး ကို မိန်းမ ပေးစားဖို့ အကြောင်း ရေးထားတဲ့ ကျမ်းဂန် ကို ရှင် ဘယ်မှာ ဖတ်ဖူးသလဲတော် ၊ ပျဉ်တွေ ညာ ယူထားတာ တစ်ချပ် မှ မရှိလို့ အိမ်သာလေးတောင် မဆောက်နိုင်တဲ့ ကိုပညာရှိကြီးရယ် ”
အခြေအနေများ သည် ပို၍ ရှုပ်ထွေးသွားဖွယ်ရာသာ ရှိတော့မည်ကို တွေးမိသော ဦးမြတ်ခင် သည် လက် ထဲမှ ဖတ်လက်စ စာအုပ်ကို ဘေးသို့ ချထား၏ ။ ထို့နောက် အနှစ် နှစ်ဆယ်ကျော် သုံးဆယ်နီးပါး ပေါင်းသင်း လာခဲ့ပြီးသည့် ဇနီး ကို ယခုမှ နတ်များ ပို့ဆောင်၍ တွေ့ကြုံကာ ရည်းစားစကား လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် ပြောရမည်ကဲ့သို့ မျက်နှာချိုကို တရွှမ်းရွှမ်း သွေးလိုက်၏ ။
“ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ဟဲ ... ”
“ သြ ... ရှင်က ရယ်သပေါ့ ”
“ ဟာ .. မဟုတ်ပါဘူး ၊ အစာအိမ်ကို ဆေးဖို့ ခလောက်နေတာပါ ။ ဒါ ထက် ဒီခေတ်မှာ သားသမီး ကို မိဘက အိမ်ထောင်ချ ပေးနေတဲ့ အကျင့် ရှိသေးသလားကွ ။ ငါ လေ့လာမိသရွေ့တော့ သူတို့ ကြိုက်တာတွေ သူတို့ ယူကုန်ကြတာပဲ တွေ့တယ် ”
“ ဟုတ်ပါတယ်လေ ... ၊ ဒါကြောင့် စိုးညွန့်ဦး ကြိုက်တာဟာ ကျုပ်တို့ မကြိုက်တာ ဖြစ်သွားမှာ စိုးလို့ ကျုပ်တို့ ကြိုက်တာကို စိုးညွန့်ဦး ကို ပြကြည့်မယ် ။ တကယ်လို့ သူ ကြိုက်ရင်လည်း ကိစ္စပြတ်ကရော ။ ဒီတစ်ယောက်မှ မကြိုက်သေးရင် နောက် တစ်ယောက် ခပ်သုတ်သုတ် ရှာပြမယ် ။ ဒီလို တပြပြတည်း ပြနေရင် တစ်ယောက် ယောက် ကျတော့ သူ ကြိုက်ကရောပေါ့ ”
“ ရေစက်က ရှိသေးတယ်နော် ”
“ ရေစက်ရှိလို့ ရေတင်လို့ ရတာပေါ့ ၊ ရှင်ဘာတွေ လျှောက်ပြောနေ တာလဲ ”
“ ကဲပါကွာ ... ဘာမှ ဝေးဝေးလံလံတွေ ပြောမနေချင်တော့ပါဘူး ။ မင်း ကြံနေတာက ငါတို့ သားလေး စိုးညွန့်ဦး ကို နေရာချထားဖို့ ပြွန်တန်ဆာက နန္ဒမူ ဆီ ခေါ်သွားမယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ”
“ မဟုတ်ဘူး ရှင့် ... နန္ဒမူ ကို ဒီကို ခေါ်မယ် ”
“ ဟယ် ... ကျားသားမိုးကြိုး ။ ဒီနေရာမှာ တော့ ငါ ပဲ ပညာရှိ လုပ်ပါရစေကွာ ။ မင်း သိပုံ မပေါ်လို့ ပါ ၊ နန္ဒမူ ဆိုတာ ဂန္ဓမာဒန တောင်ဝှမ်းတစ်ခု ကို ခေါ်တာကွ နော် ။ တောင် ကို ရွှေ့လို့ ရချင်ရမယ် ။ တောင်ဝှမ်း ကို ရွှေ့ဖို့ ဆိုတာ တယ်လွယ်တဲ့ ကိစ္စ မဟုတ်ဘူး လို့ ငါတော့ ထင်တယ် ”
“ ရှင် တော်တော် ဒုံးဝေး သေးပါကလားနော် ။ ဒေါ်ကု,လားမ လာစပ် တဲ့ ကောင်မလေး နာမည်က နန္ဒမူ တဲ့ ရှင့် ။ ပြွန်တန်ဆာ က ဦးဘတိုး ဒေါ်မိမိ တို့ ရဲ့ သမီးလေ ။ ဟောဒီမှာ ဓာတ်ပုံ .. ကြည့်စမ်းပါဦး ”
ဒေါ်စိန်မြိုင် သည် ပေါင်ပေါ်က စာအိတ်ကို ဆတ်ခနဲ ကောက်ယူကာ အတွင်းက ဓာတ်ပုံကိုထုတ်၍ လင်တော်မောင်ကို ကမ်းပေးသည် ။ ဦးမြတ်ခင် သည် ခပ်သွက်သွက်ကလေး ယူပြီး ဓာတ်ပုံကို ကြည့်သည် ။
ဓာတ်ပုံ ထဲက မိန်းမပျို မှာ ရိုးရိုးနှင့် ယဉ်ယဉ်ကလေး ဖြစ်ရုံမက တည်ငြိမ်သော ဣန္ဒြေ လည်း ရှိ၏ ။
“ ဟာ ... လူတော့ မသိဘူး ၊ ရုပ်ရည် ရူပကာကတော့ ငါ့ မျက်စိနဲ့ တည့်သဟေ့ ”
“ ဒီမှာ ကိုမြတ်ခင် ... ရှင့် မျက်စိက ကျုပ် ကိုသာ တည့်ပါနော် ၊ လူတကာ လျှောက်မတည့်နေပါနဲ့ ”
“ ဘာလဲကွ ... ကောင်မလေး ရဲ့ ဣန္ဒြေ ၊ ဝတ်စားဆင်ယင်ပုံတွေ က ယဉ်ကျေး သိမ်မွေ့ပါတယ်လို့ ပြောတာပါကွာ ၊ ဟိုကောင် တွေ့ပြီးပလား ”
“ ဟင့်အင်း ... သမီးပဲ တွေ့သေးတယ် ။ သမီး ဆင့်ဆင့်မာ ကတော့ ခေတ်သိပ်ဆန်တယ် မဟုတ်လား ။ ဓာတ်ပုံ ကို မြင်မြင်ချင်း သူ့ ဝတ်စားပုံက သိပ်တုံးတယ်တဲ့ ၊ ဒါပေမဲ့ ရုပ်ရည်ပကာကလေး ကြည့်ရတာ သဘော ကောင်းပြီး ခင်စရာလို့ တော့ ထင်တယ်တဲ့ ”
ဦးမြတ်ခင် သည် ဓာတ်ပုံ ကို ဇနီးသည် သို့ ပြန်၍ ပေး၏ ။
“ အေးပေါ့လေ ... ဟိုကောင့် ကို ပြပြီး ပြောကြည့်ဦးပေါ့ ။ သူ သဘောကျတယ် ဆိုရင် ငါ ကိုယ်တိုင် ပြွန်တန်ဆာ လိုက်သွားမယ် ။ မိဘချင်း စ ကားပြောမယ် ။ ပြီးတော့ ရန်ကုန် ကို အလည်ခေါ်ခဲ့မယ်လေ ။ ဓာတ်ပုံနဲ့ ချည်း မဖြစ်ဘူး ။ လူချင်း နီးစပ်ဖို့ လိုသေးတာပေါ့လေ ”
“ ဟော ... လာပြီ ”
“ မလာပါဘူးကွာ ။ ငါ့ စကားထဲလည်း တရားဓမ္မသံ တစ်ခွန်းမှ မပါပါလား ”
“ ဘာလဲရှင့် ၊ သားကြီး စိုးညွန့်ဦး ပြန်လာပြီလို့ ပြောတာ ”
ဒေါ်စိန်မြိုင် သည် ဦးမြတ်ခင် ၏ နောက်မှ ပြတင်းပေါက်ကို ကျော်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်လေသည် ။ ချက်ချင်းပင် အခန်းတွင်း သို့ စိုးညွန့်ဦး သည် ကြက်နာကြီး ရိုက်ထားသလို မျက်ခွက် နှင့် ခြေမသယ်ချင် လက်မသယ်ချင် ပုံပန်း ကို ဆောင်ကာ ဝင်ရောက် လာလေ၏ ။ အထဲရောက်မှ မိဘနှစ်ပါး ကို မြင်သဖြင့် ချက်ချင်း မျက်နှာ ကို ပြင်ကာ ရယ်၍ နှုတ်ဆက်သည် ။
ဦးမြတ်ခင် သည် သား ကို မျက်မှောင်ကုတ်၍ ကြည့်၏ ။
“ ဟေ့ ... မင်း ရယ်တာက သဘာဝ မကျလှဘူး ။ အန်ဒါ အိုက်တင် ဖြစ် နေသလိုပဲ ”
“ ဪ .. ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်ခဲ့လို့ မောနေလို့ ပါ ”
စိုးညွန့်ဦး သည် ဖခင် ကို ပြောပြီး မိခက် ဘက် လှည့်လိုက်ရာ အဆင်သင့် စောင့်နေသော ဒေါ်စိန်မြိုင် သည် မဆိုင်းမတွ ပြော လိုက်လေသည် ။
“ သား ... ဒီပုံ ကို ကြည့်စမ်း ”
ဒေါ်စိန်မြိုင် ကမ်းပေးလိုက်သော ဓာတ်ပုံကလေး ကို စိုးညွန့်ဦး သည် စိတ်မပါတပါ နှင့် ကြည့်၏ ။ သို့သော် သူ့မျက်စိ နှင့် ရုပ်ပုံ ဆုံမိကြသည့် တဒင်္ဂဝယ် သူ့မျက်လုံး တို့ သည် ပြူးကျယ် လာကြကုန်၏ ။ ရင်ခုန်သံတွေ မှာ လည်း ကု,လားမသာဆိုင်း လို တဒိန်းဒိန်း ဖြစ်လာကြကုန်၏ ။
နဖူးစာ သည် ဆန်းကြယ်၏ ။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် လူတိုင်းလိုလို တွင် ပင် ပါသည် ဆိုသော်လည်း ဖတ်ကြည့်၍ မရသောကြောင့် ဖြစ်သည် ။ လျှို့ဝှက်စာများ ကဲ့သို့လည်း နဖူးစာ ကို ရေစိမ် ကြည့်၍ မရ ၊ မီးကင် ကြည့်၍ မရ ၊ သဲနှင့် ပွတ်ကြည့်၍ လည်း မရချေ ။
ယခုလည်း ကြည့်ပါဦးမည်လော ။ ရန်ကုန် မှ စိုးညွန့်ဦး သည် ပြွန်တန်ဆာ မှ နန္ဒမူ ကို လူကို မမြင်သေးဘဲ ဓာတ်ပုံကလေး ကို မြင်ရသည် နှင့် သူ့ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းတပ်တပ် ဖြစ်ရတော့သည် ။
စတော်ဘယ်ရီရောင် နှုတ်ခမ်း ၊ ကော့ပျံနေသော မျက်တောင်တု ၊ ကြွေရုပ်လို မျက်နှာခြယ် ၊ အသွယ်သွယ် အဝဝသော အလှအပတို့ ဖြင့် မွမ်းမံထား၍ လှချင်တိုင်း လှနေသော သက်ညှာစော သည် ဣန္ဒြေကိုဖြင့် မမွမ်းမံချေ ။ မျက်နှာများများကို ဆုံချင် ကြုံချင်သည် ။ တရားမျှတမှု အမြင် က ကြည့်လျှင် အကြောင်းမခိုင်လုံဘဲ မိမိ၏ အမြင် က ကြည့်ပြီးတော့ သာ အကြောင်းခိုင်လုံစွာဖြင့် မိမိ၏ အသည်းကို ခပ်လွယ်လွယ် ခွဲခဲ့သည် ။
ဟော ... ဟောဒီ အမည် ဘာခေါ်မှန်း မသိသည့် ကလေးမလေး သည် ကား သိပ်ကြီးတော့ ရှေးမဆန်ပါ ။ သို့သော် ခေတ်ကို လည်း အမီ လိုက်မနေပါ ။ ရိုးရိုးကလေး နှင့် ယဉ်သူဖြစ်သည် ။
“ သူက ဘယ်သူလဲ မေမေ ”
စိုးညွန့်ဦး သည် ဟန်လုပ်ကာ ဣန္ဒြေ ဆည်ရင်း ခပ်အေးအေးပင် ဓာတ်ပုံကို ပြန်ပေး၍ အမေ ကို မေးလိုက်၏ ။ မအေးဘဲ ခပ်သွက်သွက်ကလေး ပြန် ဖြေလိုက်သူကတော့ ဦးမြတ်ခင် ပင် ဖြစ်တော့သည် ။
“ နန္ဒဝန် တဲ့ ကွယ် ”
“ ဗျာ ... ဈေးနာမည်လား ၊ ဘုန်းကြီးကျောင်း နာမည်လား ”
စိုးညွန့်ဦး မျက်လုံး ပြူးသွားရ၏ ။ ဒေါ်စိန်မြိုင် က ဦးမြတ်ခင် ကို မျက်စောင်း ထပ်ထိုးသည် ။
“ လုပ်ပြီ ... ပညာရှိ သတိလက်လွတ်ကြီးက ၊ ဒီမှာ သားရဲ့ ... သူ က ဦး
ဘတိုး ”
“ ဗျာ ... သူ့ နာမည်က ဦးဘတိုး တဲ့ လား ”
“ အို ... ကောင်မလေး နာမည်က ဦးဘတိုး ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား သားရဲ့ ”
“ အင်းလေ .. မဖြစ်နိုင်တန်လို့ ကျွန်တော် အံ့သြနေတာပေါ့ ”
“ မေမေ က သူ့ နာမည်ကို မေ့နေလို့ ပြန်စဉ်းစားရင်း စကားပြတ်သွားလို့ပါ ။ ဪ ... သတိရပြီ ဒေါ်ဘတိုး ... အဲလေ .. ဦးဘတိုး ဒေါ်မိမိတို့ ရဲ့ သမီးလေး နန္ဒမူ တဲ့ ကွဲ့ ”
“ တော်တော် ရှားတဲ့ နာမည်ပဲ ”
“ လူကလည်း တော်တော် ရှားတယ်လို့ ဒေါ်ကု,လားမ က ပြောတာပဲ ။ တိုတို ပြောမယ်ကွယ် ၊ တကယ်လို့ ... ”
“ ဟေ့ ... မစိန်မြိုင် သိပ်တိုတိုကြီးလည်း မပြောနဲ့ ဦးနော် ။ ပြွန်တန်ဆာ နန္ဒမူ ၊ ကမ်းရှပ် ၊ ပဗေပေ့ဂျိတွေ ဖြစ်ကုန်ဦးမယ် ”
“ ရှင် အသာနေစမ်းပါ ။ ဒီလိုလေ သားရဲ့ ၊ သူ့ ကို သားနဲ့ ပေးစားချင်တယ် ။ သား သဘောကျ ရင်ပေါ့ကွယ် ။ ချက်ချင်ကြီးလည်း မဟုတ်သေးဘူးလေ ။ မင်း အဖေကို လွှတ်ပြီး ရွှေလမ်း ငွေလမ်း ဖောက်မယ် ။ ပြီးတော့ သူတို့ ဒီကို လာလည်ကြမယ် ။ ဒီတော့ မင်းတို့ လူငယ်ချင်း ညှိကြ ပေါ့ကွယ် ”
သူ့ စကားကို ဘဝင် မကျသူကတော့ စိုးညွန့်ဦး မဟုတ်ပါ ။ ဦးမြတ်ခင် ပင် ဖြစ်ပါတော့သည် ။
“ ဘာလဲကွ ၊ သူတို့ စောင်းအတတ် သင်နေကြတာမှ မဟုတ်တာ ၊ ဘာ တွေ လျှောက်ညှိရမှာ လဲ ၊ အေး ငါ့သားကတော့ ညှိစရာ ဆိုလို့ နှုတ်ခမ်းမွေး ရေးတေးတေး ရှိတယ် ၊ ကောင်မလေး က ဘာကို သွားညှိရမှာ လဲ ”
ဒေါ်စိန်မြိုင် သည် ဦးမြတ်ခင် ကို ဂရုမပြုတော့ချေ ။ စိုးညွန့်ဦး ကို သာ စိုက် ကြည့်၍ မေးသည် ။
“ ဘယ့်နှယ်လဲ သားရဲ့ ”
“ သိပ်ကောင်းတာပေါ့ မေမေရယ် ၊ မေမေတို့ ဖေဖေတို့ က သိပ်ပညာ ရှိကြတာပဲ ၊ ဘယ်တော့ သွားမှာ လဲ ဖေဖေ ”
“ ဟေ ... ငါ ကတော့ အမြန်ဆုံး သွားချင်တာပါပဲလေ ”
“ ကျွန်တော် ကလည်း အမြန်ဆုံး သွားချင်တာပါပဲလေ ။ ဓာတ်ပုံလေး တော့ ကျွန်တော် ယူထားမယ်နော် ”
ဒေါ်စိန်မြိုင် သည် ဓာတ်ပုံ ကို ကပျာကယာ ပြန်၍ ကမ်းပေး၏ ။
“ ယူထားပါ သားရဲ့ ၊ မင်း သိမ်းထားရမယ့် ဥစ္စာ ”
စိုးညွန့်ဦး ၏ အာရုံသည် သက်ညှာစော ထံမှ ခွာခဲ့၍ ဓာတ်ပုံကလေး ဆီ သို့သာ ရောက်နေလေတော့သည် ။
အိပ်ရာ ထဲတွင် တစ်ညလုံး မြင်ယောင်နေ၏ ။
ရေစက်ဆိုသည် မှာ နည်းလွန်းလျှင် ကြွက်မြီးတန်းသည် ဟု ခေါ်ကြသည် ။ သူ့ ရေစက်ကား များ လွန်းသဖြင့် ရှဉ့်မြီးပဲ တန်းသလား မသိ ။ စိုးညွန့်ဦး တစ်ယောက်ကတော့ဖြင့် ဓာတ်ပုံကလေး မြင်ရရုံနှင့်ပင် နန္ဒမူ ကို ကြိုက်ချင်တိုင်း ကြိုက် ၊ စွဲလမ်းချင်တိုင်း စွဲလမ်းနေ၏ ။
သူ့ မေတ္တာကို ရဖို့ လမ်းပေါ် မှ ကတ္တရာတွေ ကို ခွာပစ်၍ သူ့ အသည်း ကို ခင်းပေးရမည် ဆိုလျှင် ခင်းပေးချင်ပါသည် ။ လမ်းခင်းလောက် အော င် သည်းယောင်သည် အထိ စောင့်စရာကလေးပဲ လိုသည် တဲ့ ။
••••• ••••• •••••
( သရီး )
စိုးညွန့်ဦး မှာ တစ်ပတ်လုံးလုံး ရွစိရွစိ နိုင်လှသည် ။ မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းတွေကို ဓာတ်ပုံ ပြ၍ ကြွားသည် ။ အပေါင်းအသင်း အားလုံးလိုလိုကပင် နန္ဒမူ သည် အဝတ်အစား အဆင်အပြင် ရိုးလွန်းသည် ဟု ဆိုကြသော်လည်း ရုပ်ရည်လှပသည် ကိုမူ ဝန်ခံကြသည် ။ တစ်ချက် မြင်မိလိုက်လျှင်ပင် အသည်းထဲ စိမ့်၍ စွဲလမ်းနှစ်သက်ခြင်း ကို ဖြစ်စေသော ရူပါရုံကလေးပင် ဖြစ်၏ ။
သို့ပါသော်လည်း စိုးညွန့်ဦး သည် ဤမျှလောက် ရွစိရွစိ မဖြစ်ထိုက်ပါ ။ ညီမဖြစ်သူ ဆင့်ဆင့်မာ ကပင် မျက်စိနောက်နေမိသည် ။
“ ကိုကို့ ဟာက အဖြစ် သည်းလွန်းတယ် ။ သူ က ဘယ်လို သဘောထား ဦးမယ်မှ မသိဘဲဟာ ။ ဒါလောက်တောင် ဖြစ်နေရသလား ”
“ ဟဲ့ ... ငါတို့ က တော်ရုံ ရေစက် မဟုတ်ဘူး ”
“ တော်ရုံရေစက် မဟုတ်ရင် အတော်ကြီးတဲ့ မော်တော်ကြီး ဖြစ်မှာပေါ့ ”
“ တော်စမ်း ... ဒီကောင်မလေး နားမလည် ပါးမလည်နဲ့ ။ ငါ တောင် သူ့ဓာတ်ပုံကို မြင်လိုက်ရုံနဲ့ ဒန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသေးတာ ၊ သူ လည်း ငါ့ ကို လာတွေ့ ရင် ... ”
“ ဂစ်ဆို ဇတ်ဇတ် ဇတ်ဇတ် နဲ့ တက်သွားမှာ ပေါ့နော် ”
“ ခွေးမလေး ... ”
စိုးညွန့်ဦး သည် ညီမငယ်ကို ထိပ်ပိတ်ခေါက်လိုက်၏ ။ ဆင့်ဆင့်မာ သည် ရယ်မော၍ ရှောင်ပြေး သွားတော့သည် ။
ဒီအတိုင်းသာ သွား မကြာတော့ပါ ။ စိုးညွန့်ဦး ၏ လည်တိုင်မှာ ပုလင်းကို ဟင်းနုနယ် နှင့် နယ်ပြီး ဆွဲဆန့်သလို ပျော့ခွေလိမ်ကောက် ကျသွားမည်ပင် စိုးနေရသည် ။ ပြွန်တန်ဆာ သို့ သွားနေသော ဖခင်ကြီး ၏ အပြန်ကို တမျှော်တည်း မျှော်နေ၏ ။ ဦးမြတ်ခင် အလုပ်လုပ်နေစဉ် က နိုင်ငံခြား သွား၍ ပြန်လာသော နေ့ကပင် လေဆိပ် လိုက်ရမှာ ခပ်အင်အင် ဖြစ်နေခဲ့ရာ မိခင် က တဖွဖွပြောမှ ပျင်းရိပျင်းတွဲ အဝတ်အစား လဲ၍ လိုက်ခဲ့၏ ။ ယခုတော့ တမျှော်တည်း မျှော်နေသည် ။ မိခင် ကပင် မျက်စိ နောက်လာ၏ ။
“ စိုးညွန့်ဦး နော် ၊ တော်တော်ပဲ အဖြစ် သည်းနေ ၊ တမျှော်တည်း မျှော် နေလိုက်တာ ။ တယ် ... ငါ စကားပုံ ရိုင်းရိုင်း နှိုင်းလိုက်ရ ၊ နင်က တော်ရုံ ၊ နင့်အဖေ ကပါ ဒုက္ခတွေ များ သွားမှာ စိုးလို့ ငါ မပြောတော့ပါဘူး ”
“ နို့ ... မေမေတို့ ကပဲ သင့်တယ်ထင်လို့ စီစဉ်တာ မဟုတ်လား ”
“ အေးလေ ... ငါတို့ က သင့်တယ် ထင်ရုံ ထင်နေတာ ၊ နင်က ဘာဖြစ် လို့ မျောက်မီးခဲ ထိုင်မိသလို ရွစိရွစိ ဖြစ်နေရတာလဲ ။ နင့်အဖေ စကား နဲ့ ပြောရရင် အိုဗာအိုက်တင်တွေ သိပ်ဖြစ်နေတာကိုး ”
ဒီလို ပြောလိုက်တော့လည်း စိုးညွန့်ဦး မှာ စပ်ဖြီးဖြီးနှင့် ကုပ်သွားပြန်လေ၏ ။ သူ့ အိပ်ခန်းထဲ သူ သွားကာ ဓာတ်ပုံလေး ကို ရင်ဝယ်ပိုက်၍ စိတ်ကူးတွေ ယဉ်ချင်တိုင်း ယဉ်ပစ်နေသည် ။ နန္ဒမူ နှင့် လက်ချင်း တွဲ၍ သက်ညှာစော တို့ အိမ်ရှေ့ မှာ လမ်းနိမ့်ပြီး စည်ပင်သာယာအဖွဲ့က တရားစွဲရ အောင်ပင် ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လမ်းသလားပြမည် ဟု စိတ်ထဲက ကြုံးဝါးနေသည် ။ သို့သော် သူ ကြုံးဝါးနေသည် မှာ စိတ်ထဲ က လည်း ဖြစ်ပြန် ၊ ပဲလှော်တွေ ကိုလည်း မဟုတ်သဖြင့် ဗိုက်တော့ မပြည့်ပါချေ ။
“ ဟော ... ဖေဖေကြီး ပြန် လာပြီ ”
ဆင့်ဆင့်မာ ၏ အသံသည် ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်လာသည် နှင့် စိုးညွန့်ဦး သည် ခုတင် ပေါ်က လွှားခနဲ ခုန်ဆင်း၏ ။ တစ်ခဏချင်းပင် အပြင်သို့ ရောက်လာသည် ။ ပြီးတော့ ဟိုဟိုဒီဒီ ကြည့်ပါသော်လည်း သူ့ အဖေ နှင့် တူသည် ကို ရေစည်ပင် မတွေ့ရသဖြင့် ဆင့်ဆင့်မာ ကို လှမ်းမေး၏ ။
“ ဟဲ့ ... ဘယ်မလဲ ”
“ ဘာလဲ ကိုကို ရဲ့ ”
“ ဖေဖေ ပြန် လာပြီဆို ”
“ အို ... ဒီကောင်လေးရဲ့ အဖေ ကြောင်ကြီး ပြန်လာတာ ပြောတာ ”
ဆင့်ဆင့်မာ သည် ရင်ခွင် ထဲတွင် ပွေ့ထားသော ကြောင်ကလေး ကို မြှောက်ချီပြသည် ။ ကောင်မလေး တမင် လုပ်မှန်းသိ၍ စိုးညွန့်ဦး သည် ရှက်ရှက်နှင့် ထိပ်ကို ပိတ်ခေါက်၏ ။
အသက် ၁၇ နှစ် ရှိပြီ ဖြစ်သော်လည်း အိမ်တွင် အငယ်ဆုံး ဖြစ်သဖြင့် ဆင့်ဆင့်မာ သည် ကလေးငယ်ပမာ အမေ ကို ငိုယို၍ အော်တိုင်သည် ။
“ ဟောဒီမှာ ၊ မေမေ သူများ ထိပ်ကိုချည်း ပိတ်ပိတ်ခေါက်နေတာပဲ ။ အိပ်ရာထဲ သေးတွေပါရင် ကိုကိုပဲ လျှော်ပေးရမယ် ”
သေသောသူ ကြာရင်မေ့ ၊ ပျောက်သောသူ ရှာရင်တွေ့ ဟူသော စကားပုံ တစ်ခု ရှိလေသည် ။ ပျောက်သောသူပင် ရှာလျှင် တွေ့နိုင်ရကား ဦးမြတ်ခင် တစ်ယောက်မှာ ပျောက်သည် လည်း မဟုတ် ၊ အထား မှားနေခြင်းလည်း မဟုတ်သဖြင့် မရှာဘဲနှင့်ပင် ပြန်၍ တွေ့ရပေတော့သည် ။ ခါးကို သားရေကြိုးစည်း၍ အိမ်တိုင်နှင့် ချိတ်ဆွဲထားသလို အချိန်တန်လတ်သော် အိမ်ကို ဗတ်ခနဲ ပြန်ကပ်ရသည် သာတည်း ။
စိုးညွန့်ဦး ၏ အသံကား သူ့ထက်ကဲ ဖြစ်နေလေတော့၏ ။
“ ဖေဖေ ... .ဘယ့်နှယ်လဲ ၊ ဟန်ကျရဲ့ လား ”
အဘိုးကြီး ၏ မျက်နှာပုံပန်းကား သူ မျှော်လင့်ထားသလို မလာပါ ။ မျက်နှာကြီးကို ရှုံ့မဲ့၍ ညည်းညူသလို ဖြစ်နေသည် ။
“ ဟာ ... ဟန်မယ် မထင်ပါဘူးကွာ ”
“ ဟင် ... ဒီတောင်က မကျော်နိုင်တော့ဘူးလား ”
“ ဘာလဲကွ ... မင်း စကားက ”
သားအဖနှစ်ယောက် တည်း စကား အပေါက်တွေ လွဲနေသဖြင့် ဒေါ်စိန်မြိုင် က စိတ်မရှည်နိုင်တော့ဘဲ ဝင်၍ ပြောတော့သည် ။
“ ရှင်းရှင်းလေး ပြောစမ်းပါဦး ကိုမြတ်ခင် ရဲ့ ။ ဘယ်လို မဟန်တာလဲ ၊ ကောင်မလေး က ဓာတ်ပုံ ထဲကလို ရုပ်မလှဘူးလား ”
“ ဟာ ... ဓာတ်ပုံ ထဲ က ထက်တောင် လှသေးတယ် ၊ အသားလေးများ
စိုပြည်လို့ ”
“ ဒါဖြင့် အကဲခတ်ရသလို ဣန္ဒြေ မရှိ နန့်တန့်တန့် ... ”
“ အို ... ဣန္ဒြေ ရှိလိုက်တာမှ အလွန်ပဲ ။ ပိပြားလိုက်တာကလည်း လမ်းကြိတ်စက် ကြိတ်ထားတဲ့ ဆန်ကော ကျနေတာပဲ ”
“ ဒါဖြင့် ဘာဖြစ်နေသလဲတော့ ။ သူ့မှာ တီဘီ ရှိသလား ၊ ကင်ဆာ ဖြစ်နေသလား ”
“ တုပ်ကွေးကလေး လောက်တောင် ဖြစ်မနေပါဘူးကွာ ၊ ကျန်းမာရေး ကလည်း ဒေါင်ဒေါင်မြည် နေတာပဲ ”
“ ဒါဖြင့် ဘာက မဟုတ်တာလဲ ရှင့် ၊ ရှင့် စကားကလည်း နေရာမကျလိုက်တာ ”
“ ငါမပြောတတ်ပါဘူးကွာ ၊ တစ်မျိုးကြီးတော့ ဖြစ်နေတာပဲ ။ သူတို့ လာကြပါလိမ့်မယ် ။ ပြီးတော့ သူ့ မှာ ဦးလေး တစ်ယောက် ရှိသေးတယ်ကွ ”
မူလကပင် ဘဝင်မကျ ဖြစ်နေသော ဒေါ်စိန်မြိုင် မှာ ဤသို့ ပြောလို က်သောအခါ ပို၍ ဆိုးသွားသည် ။ ဘဝင်ကြီး သည် အာစောက်ကို တက် ၍ ဆောင့်လေတော့၏ ။
“ အို ဘယ့်နှာလဲရှင် ၊ ဦးလေး ရှိတာ အပြစ်လားတော့ ။ သူ လည်း တစ်ကောင်ကြွက်မှ မဟုတ်တာ ။ ဦးလေး လည်း ရှိချင် ရှိမယ် ။ ဘကြီးတွေ ၊ မရီးတွေ .. အို အဘိုး အဘွားတွေ ဘေးတွေ ဘွားတွေ ၊ တူဝမ်းကွဲတွေ ၊ ခဲအို ဝမ်းကွဲတွေ ရှိမှာ ပေါ့ ၊ ဒါ ဘာဖြစ်သလဲ ”
“ ဘာဖြစ်ရမှာ လဲကွ ၊ ငါပြောချင်တာက ကောင်မလေးက သူ့ ဦးလေး စကားကို သိပ်နားထောင်တာ ။ သူ့ ဦးလေး ဦးဘကောင်း က သေဆို သေ ၊ ရှင်ဆို ရှင်တယ် ။ ဒါ ခွကျတာပေါ့ ”
ဒေါ်စိန်မြိုင် မှာ ရယ်များ ပင် ရယ်မိတော့သည် ။
“ ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေတော် ၊ ဒါ ပိုပြီး ကောင်းတာပေါ့ ။ တကယ်လို့ ကောင်မလေး က စိုးညွန့်ဦး ကို သဘောမကျလို့ ငြင်းချင်ရင်တောင် မှ သူ့ ဦးလေး သဘောကျရင် မီးသေသွားတာပေါ့ရှင် ”
ဦးမြတ်ခင် ကတော့ မရယ်ပါ ။ မျက်နှာကြီး ကို ရှုံ့မဲ့ပြန်လေ၏ ။
“ သူကလည်း တစ်မျိုးကြီးပါပဲကွယ် ”
“ အို ... ဖေဖေ့ဟာကလည်း တစ်မျိုးကြီးတွေပါပဲလား ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လေ ... ကျွန်တော် ဟာ နန္ဒမူ က သဘောမကျရင်တောင် သူ့ ဦးလေး ဘောကျအောင် စည်းရုံးပြပါ့မယ် ”
စိုးညွန့်ဦး က အားတက်သရော ပြောသော်လည်း ဦးမြတ်ခင် ကမူ ခပ် လေးလေးပင် ပြန်ဖြေသည် ။
“ အင်းလေ ... ရောက်တော့လည်း ကြည့်ကြသေးတာပေါ့ကွာ ”
••••• ••••• •••••
( ဖိုး )
ချိန်းထားသည့် ရက်ကိုတော့ ရောက်ခဲ့ပါပြီ ။
ရောက်ခဲ့သည့် အတွက်လည်း စိုးညွန့်ဦး တစ်ယောက် ဘူတာစင်္ကြံ ပေါ်တွင် ဟိုလျှောက် ဒီလျှောက် နှင့် ပျာယာခတ်နေသည် ။ “ ပုဏ္ဏား သားလိုချင်တိုင်း ဖင်ဖြဲကြည့်သည် ” ဟု စကားပုံ ရိုင်းရိုင်းပင် နှိင်းချင်စရာ ၊ စိုးညွန့်ဦး တစ်ယောက်ကတော့ ရထား ကို ဝင်လာစေချင်တိုင်း သံလမ်းတစ်လျှောက် အဝေးသို့ နင်းကန် မျှော်ကြည့်နေ၏ ။ သားဖွားသည် ဆိုခြင်းမှာ ကိုယ်အာသာပြင်းတိုင်း ဖြစ်သည် မဟုတ် ။ အချိန်တန် တော့ ဖြစ်ရသည့်နည်းတူပင် ရထားကြီးသည် လည်း စိုးညွန့်ဦး မျှော်တို င်းတော့ မရောက်လာ ။ အချိန်တန်တော့မှ ပင် တဝုန်းဝုန်း တဒိုင်းဒိုင်းနှင့် ဝင်ရောက် လာလေ၏ ။
ဘူတာစင်္ကြံ တွင် လူတွေ ပျားပန်းခတ်မျှ လူးလာတုံ့ခေါက် ရှုပ်ထွေး ကုန်၏ ။ စိုးညွန့်ဦး သည် လည်း လူကြားထဲ တိုးကာ ဆင်းလာသော ခရီးသည် များကို အတင်းပင် လည်တိုင် ဆန့်၍ ကြည့်လိုက် ၊ ရှေ့သို့ တိုးလိုက် နှင့် လုပ်နေ၏ ။
မတွေ့သေးချေ ။
ဆင်းလာသည့် လူတွေကလည်း အများကြီး ၊ စင်္ကြံမှ လူတွေ ကလည်း အများကြီးနှင့် ရှုပ်ထွေး ပွေလီနေချိန်ဝယ် ဟိုတိုး သည်တိုး နှင့် စိုးညွန့်ဦး ၏ ရှေ့သို့ ရောက်လာသော လူတစ်ယောက်မှာ အလိုက်မသိ အားမနာ အရပ်ကြီး ခြောက်ပေ နီးပါးခန့် မြင့်နေသည် ။
“ တောက် .. သင်းအမေ မွေးတုန်းက ညှပ်နဲ့ ဆွဲထုတ်တာ ခြေနှစ်ဖက် ကိုမှ ညှစ်ဆွဲမိ နေရော့သလားကွာ ”
စိုးညွန့်ဦး ၏ စိတ်က မကျေမချမ်းနှင့် စိုးညွန့်ဦး ကို ပြောသည် ။ သူ့ ကို စိတ်ဆိုး နေ၍ မပြီး ၊ ခရီးသည် တွေ အကြား မှာ အကြို လာသူကို ဖွေရှာဖို့ က အရေးကြီးသည် ။
ခြေဖျား ထောက်၏ ။ ဝေးစွ ခြောက်ပါး ။ ဟိုလူကြီး ၏ ကုပ် မှ ပွေးကွ က်တွေကို သာ တွေ့ရသည် ။ ပို၍ ထောက် ပို၍ ထောက် ... အယ် ... ခြေဖ ဝါးအကြောတင် သွားပါပေါ့ ။
စိုးညွန့်ဦး သည် ကပျာကယာ ခြေဖဝါး ကို နှိပ်ရ၏ ။ လုံးလုံး မပျောက် သွားစေကာမူ သက်သာရာရသည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ပြန် မျှော်ကြည့်၏ ။ လူကြီး အင်္ကျီ နောက်မှ ဖားဥတွေ ၊ ခြေဖျား ထောက်၏ ။ ပွေးကွက်တွေ ၊ ထပ်ထောက် ... အလို မဖြစ်မဖြစ် ... ခြေဖဝါး အကြောတင်ဦးမည် ။
“ ကဲ ... လာလေရော့ ”
ရသည့်အကြံ ချက်ချင်း နှံသော စိုးညွန့်ဦး သည် ရှေ့က လူကြီး ၏ ပခုံး များကို နောက်မှ နေ၍ လက်နှစ်ဖက်နှင့် ထောက်ကာ ခုန်ကြည့်၏ ။ ရှေ့က လူကြီးသည် မည်သည့် သမထဗေဒင် ကို မှ ကြည့်ခဲ့ပုံ မရပေ ။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် ဤနေ့ ဤနာရီတွင် သူသည် ရန်ကုန်ဘူတာကြီး စင်္ကြံ တွင် နောက်ကလူက ပခုံးနှစ်ဖက် ဖိထောက်ခြင်း ခံရလိမ့်မည် ဟု သိဖို့ နေနေသာသာ တွေးပင် တွေးမိဟန် မတူသောကြောင့်ပင် ဖြစ်၏ ။
တစ်ချီတည်း ပျော့ခွေကျသွားပါသည် ။ အရပ် ရှည်သော်လည်း ဒူး တွေက ခိုင်ပုံမရ ။ စိုးညွန့်ဦး က သူ့ပေါ် ကျော်၍ ကြည့်မိသည့် ခဏတွင် ပင် ထိုလူကြီး၏ ကိုယ်ခန္ဓာ ငေါင်းစင်းစင်းကြီး မှာ ဖင်လိမ် ခါယမ်း၍ ပရမ်းပတာပင် ပျော့ခွေ၍ ပုံကျသွားတော့သည် ။ အပေါ်က စိုးညွန့်ဦး က ကော ဘာသားနှင့် ထုထားသည် မို့ ခံနိုင်ပါမည်နည်း ။ ဂျုံအိတ် ကို လော်ရီ ပေါ်မှ ကန်ချလိုက်သကဲ့သို့ ဖုန်းခနဲ ကျပါ၏ ။ စင်္ကြံ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် နှစ်ယောက်တည်းနှင့် ထွေးနေကြသည် ။
လူတွေ ဝိုင်းအုံလာကြ၏ ။ ကနဦး မျောက်ပွဲ မှတ်၏ ။ နောက်တွင် လူ ပွဲမှန်းသိသော် ပို၍ စိတ်ဝင်စားကြသည် ။ နှစ်ယောက်သားမှာ ရန်ဖြစ် နေကြသည် မဟုတ် ။ ရည်ရွယ်ချက်တူ ဖြစ်သော “ လူပီပီ ခြေနှစ်ချောင်းဖြင့် မတ်တတ် ပြန်ရပ်မည် ” ဟူသည် ကို ဖြစ်အောင် ကြိုး ပမ်းနေကြခြင်းသာ ဖြစ်လေသည် ။ သို့သော် အချိ န်မတူညီခြင်းက စကား ပြောသွားပေ၏ ။
ဟိုလူကြီး ထချိန်တွင် စိုးညွန့်ဦး က ဖိ၍ ကျသည် ။ စိုးညွန့်ဦး က ကုန်းထမည် ကြံတော့ ဟိုလူကြီး က လည်း ကုန်းထပြန်ရာ ခြေတစ်ဖက် လက်တစ်ဖက် ကြွတက်လာသော စိုးညွန့်ဦး သည် “ အထောက်အပင့် မရှိ သည် ကို ကြောက်ခြင်း ” ဟူသော ကလေးဘဝ က ကြောက်စိတ် ပြန်ဝင် ကာ မြေတွင် ထောက်ဖိထားသော ခြေတစ်ဖက် ကို အားပြု၍ ဖိချပြန်ရာ နှစ်ယောက်စလုံး တဖုန်းဖုန်းနှင့် ဖြစ်နေကြ၏ ။ မြေတွင် ကျ၍ လည်း တဖုန်းဖုန်း ၊ လုံချည်အဝတ်တွေ လန်ကုန်၍ လည်း တဖုန်းဖုန်း ။
ရုပ်ရှင်စကားနှင့် ပြောရလျှင် ရဟာဆယ် ၊ အပြီးသတ် ရဟာဆယ် နှင့် ဖိုင်နယ်တိတ်ကျမှ နှစ်ယောက်သားသည် လူပီပီ ရပ်မိကြတော့၏ ။ သို့ သော် နှစ်ယောက်စလုံးမှာ တစ်ယောက် ကို တစ်ယောက် ရန်ဖြစ်ခြင်းလည်း မရှိ ၊ တောင်းပန်ခြင်းလည်း မရှိဘဲ ဇောကောင်းကောင်း နှင့်ပင် လည်တိုင်ဆန့်ကာ လူအုပ်ကြား ထဲ တိုးဝင်သွားကြသဖြင့် ဝိုင်းကြည့်ရကျိုး မနပ်တော့ချေ ။
“ ဟယ် ... ကိုစိုးကြီးပါလား ”
ပျော့အိပူနွေးသော လက်ကလေး က သူ့ လက်ဖျံကို အုပ်ကိုင်လာသည် ။ စိုးညွန့်ဦး က လှည့်ကြည့်၏ ။ ခေတ်ဆန်သော မိန်းကလေး နှစ်ယောက် အနက် တစ်ယောက် က ဖမ်းဆုပ် ဆွဲကိုင်၍ ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည် ။ သူတို့ လည်း ဤရထား ပေါ်မှ ပင် ဆင်းလာကြခြင်း ဖြစ်ပေ၏ ။
“ ဘာငိုင်နေတာလဲ ၊ မမှတ်မိတော့ဘူးလား ”
“ မှတ်မိပါတယ် ”
စိုးညွန့်ဦး က ပြောမည့်သာ ပြောရသည် ။ သူ့ အာရုံကမူ ရထား မှ ဆင်းလာကြဦးမည့် မိသားစု ထံသို့သာ ရောက်နေ၏ ။ ဤ မိန်းကလေးနှစ်ယောက် တစ်ယောက် နှင့် အကြောင်းပြုကာ သက်ညှာစော ကို ခင်မင်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်သဖြင့် ရုတ်တရက် ပစ်ပစ်ခါခါ လုပ်၍ တော့ မကောင်းသဖြင့် ဟန်လုပ် စကားရှည် နေရခြင်းဖြစ်သည် ။
“ မှတ်မိပါတယ်ဆိုရင် နာမည် ကို ခေါ်စမ်း ”
မဟာချောက်ကြီး ထဲ ကျရပါပြီ ။ ကမန်းကတန်း စဉ်းစား၏ ။ အပြင်းအထန် စဉ်းစား၏ ။ အနီးစပ်ဆုံး ခေါင်းထဲ ရောက်လာသော စကားလုံး မှာ နာမည်တော့ ဟုတ်ဟန်မတူ ။ သို့သော် ဤစကားလုံး အထိသာ စဉ်းစား၍ ရတော့သည် ။
“ ခေါ်ပါလေ ၊ ဘာလဲ ... မေ့နေပြီလား ”
မတတ်သာတော့ပြီ ။ မှတ်မိသရွေ့ကိုပဲ ပြောချရတော့မည် ။
“ သိပါတယ်လေ ၊ နာမည်က နီတာရဲ ”
“ သွား .. ဘယ်တော့မှ မခေါ်နဲ့ တော့ ”
“ စိတ်မဆိုးပါနဲ့ ကွာ ”
“ သီတာဘဲ ဆိုတဲ့ နာမည် ကို တမင်ဖျက်ပြီး နီတာရဲ ဆိုတာ ကိုမှ စိတ်မဆိုးရင် ဘာကိုစိတ်ဆိုးရမှာ လဲ ”
“ အေးပါ ... မနက်ဖြန် မှ လာချော့မယ် ၊ ကိုယ့် ဘကြီးတွေ ကို ကြိုစရာရှိလို့ ”
စိုးညွန့်ဦး က အူယားဖားယား စကားဖြတ်ပြီး ထွက်ရန် ဟန်ပြင်လိုက်သော်လည်း ကျန်သော မိန်းကလေး တစ်ယောက်က လက်ကို ဆွဲထားသည် ။
“ ကိုစိုးကြီး က ဘဲဘောင်းဘီတွေ နဲ့ ဆိုတော့ ကြည့် ကောင်းသား ၊ ဆက်ကပ်ထဲက လူပြက်ကြီး ကျနေတာပဲ ။ ဒါထက် အစော တစ်ယောက် ကော ... ခေါ်မလာဘူးလား ”
စိုးညွန့်ဦး သည် သက်ပြင်းရှည် ချမိတော့သည် ။
“ အစော ကိုယ့် ကို ပစ်သွားပြီ ”
“ မဖြစ်နိုင်တာပဲ ၊ မိန်းကလေးပဲ ကိုစိုး ရာ ... ”
“ မိန်းကလေးမို့ ရည်းစားများ တာပေါ့ ၊ အဘွားကြီး ဆိုရင် နန့်ပါ့မလား ”
“ တော်ပါ ၊ ကိုစိုး သာ မိန်းမတွေ ရဲ့ အသည်း ကို လိုက်လိုက်ခွဲနေတာ ”
“ ထားပါတော့ ။ ဒါပေမဲ့ မိန်းမတွေရဲ့ အသည်း က ရေမြှုပ်လို ဖြစ်နေတော့ ခွဲလို့ မရဘူးဟေ့ ၊ ပါးစပ် နဲ့ ကိုက်ဖဲ့မှ ရတော့မှာ ပဲ ”
ကောင်မလေးများ သည် ရယ်မော၍ နှုတ်ဆက် ထွက်သွားကြလေ၏ ။
စိုးညွန့်ဦး သည် ပတ်ချာလည် လှည့်၍ ကြည့်လိုက်၏ ။ နောက်ကျ သွားလေပြီ ။ ဘူတာရုံစင်္ကြံ တွင် လူတွေ အတော် ရှင်းသွားပြီ ဖြ စ်၏ ။ ခပ်လှမ်းလှမ်း တွင် ကု,လားအဘိုးကြီး တစ်ဦး နှင့် ဟိုးအဖျားဘက် တွင် လူအနည်းငယ် တွေ့ရ၏ ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရှာဖွေပြီ ဆိုလျှင် ကျောက်တုံးပါ မကျန် လှန်၍ ရှာရပေတော့မည် ။
မသိမသာ တီးခေါက်ကြည့်ရန် ကု,လားအဘိုးကြီး နားသို့ ချဉ်းကပ်လိုက်သည် ။
“ ဒီမှာ .. ခင်ဗျား ပြွန်တန်ဆာ က ...”
“ တန်ဆာက လက်မှတ်လား ၊ ရှိပါတယ် ”
အဘိုးကြီးသည် အထုပ် ကိုင်လိုက် ၊ အိတ်ကြီး ကိုင်လိုက်နှင့် ရှာဖွေတော့မည် ဖြစ်ရာ မဟုတ်တော့ပြီ ကို သေချာသဖြင့် “ နေပါစေတော့ ၊ ရှိရ င်လည်း ပြီးရော ” ဟု ဆိုကာ စိုးညွန့်ဦး သည် အဖျားပိုင်း လူစု ဆီသို့ ခပ်သွ က်သွက်ကလေး လျှောက်ခဲ့ရသည် ။
အဒေါ်ကြီး တစ်ယောက် ၊ မိန်းကလေး တစ်ယောက် နှင့် လူသုံးလေးယောက် စကားတွေ ကျယ်လောင် ကျယ်လောင်နှင့် ပြောနေသည် ။ ကလေးမ က ရှင်းပြနေပုံ ရှိ၏ ။
“ ဒီဘက်က ပစ္စည်းတွေ ကို ဂရုစိုက်နေတုန်းမှာ အဲဒီ တောင်းလေးကို ဆွဲသွားတော့တာပဲ ။ ရှိပါစေတော့လေ ၊ သွားကြပါစို့ ”
အဒေါ်ကြီး က မကျေမချမ်း ဖြစ်နေသည် ။ ထိုအခိုက် စိုးညွန့်ဦး သည် တီးခေါက်စုံစမ်းရန် လုပ်ငန်း စတင်လိုက်၏ ။ နန္ဒမူ ၏ မိခင် မှာ ဒေါ်မိမိ ဟု မိမိ က သိထားသည် မဟုတ်လား ။
“ ဪ ... ဒေါ်မိမိ လား ”
အဒေါ်ကြီး ချာခနဲ လှည့်လိုက်ပြီး ရင်ထဲ က မကျေချမ်းသမျှတွေ ပေါ က်ကွဲ ထွက်ပေါ် လာလေတော့၏ ။
“ မမိလိုက်လို့ သာပေါ့ကွယ် ... ၊ ခြင်းတောင်း ကို အလစ် ဆွဲတဲ့ ကောင် များ မိလိုက်ရင် မျက်ခွက် စုတ်ပြတ်အောင် ဖိနပ်နဲ့ ချပစ်လိုက်မှာ ဟင်း ”
“ ဟင်း ... ”
အဒေါ်ကြီး ၏ ' ဟင်း ' မှာ မကျေချမ်းသည့် ဟင်း ။ စိုးညွန့်ဦး ၏ ' ဟင်း ' ကား စိတ်ပျက်လက်ပျက် မှိုင်ချသည့် ' ဟင်း ' ပင် ဖြစ်ပေ၏ ။
မတတ်နိုင်ပါ ။ သူတို့ လည်း လိပ်စာ သိပြီးဖြစ်၍ သွားနှင့်ကြပေရော့မည် ။ အိမ်ကျမှ ဖျောင်းဖျ တောင်းပန်ရချေတော့မည် ။
••••• ••••• •••••
( ဖိုက် )
အိမ်ထဲသို့ ဝင်လိုက်မိသည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ဦးဘတိုး ဟု ယူဆရ သော ဖခင်ဖြစ်သူ နှင့် ထိုင်စကား ပြောနေကြသည် ကို တွေ့ရတော့၏ ။ စိုးညွန့်ဦး ကို မြင်လျှင်မြင်ချင်းပင် ဦးမြတ်ခင် က -
“ ဟေ့ ... ဘယ်လို ဖြစ်လာတာလဲကွ ၊ တကူးတက သွား ကြိုခါမှ လွဲလာ ခဲ့ရတယ်လို့ ”
ဟု အပြစ်တင် လေသံကလေး ရွတ်၍ လှမ်းပြောလိုက်သောကြောင့် စိုးညွန့်ဦး မှာ ရယ်ရွှန်းပတ်ရွှန်း လုပ်ရတော့သည် ။
“ ဪ .. အပေါင်းအသင်းတွေနဲ့ တွေ့ပြီး အတင်း ဝိုင်းဆွဲ စကားပြော နေကြလို့ လူချင်း လွဲသွားတာပါ ။ ဒါထက် နန္ဒမူ ကော ... ”
သူတွေ့ လိုစိတ် ပြင်းပြနေသည် မှာ ဦးဘတိုး မဟုတ် ၊ နန္ဒမူ သာ ဖြစ် သည် ။ ဒီတော့ ဒီအသားမည်းမည်း ဗိုက်ရွှဲရွှဲနှင့် တစ်နေကုန် ထိုင်ကြည့် ၍ မှ ပိုက်ဆံနှစ်ပြား ပေးရမည် ဆိုလျှင် ဝန်လေးစရာ ဖြစ်သော ရူပကာကြီး ကို ဘာကြောင့် ကြည့်နေရပါမည်နည်း ။
ဦးမြတ်ခင် သည် ပြုံးစနဲ့ နဲ့ နှင့်
“ ရောက်နေပါပြီကွာ ၊ လူ လန်းသွားအောင် ရေချိုးလို့ ၊ ဟောဟို အခန်းထဲမှာ ”
ဟု ပြော၍ မေးငေါ့ပြသည် ။
ထိုအခန်းမှာ မိခင် နှင့် ညီမလေးတို့ သနပ်ခါး လိမ်းသော အခန်း ဖြစ်၏ ။ ခါတိုင်းဆိုလျှင် စိုးညွန့်ဦး သည် ထိုအခန်း ကို မျက်စောင်းမျှပင် မထိုး မိချေ ။ ယခုတော့ ဓာတ်ပုံ မဟုတ်ဘဲ လူသား ပကတိကို တွေ့လိုလှသော ဇောကပ်နေသည် ဖြစ်၍ ဘာမျှ မစဉ်းစားမိဘဲ အူယားဖားယားပင် ဇွတ် ဝင် သွားမိလေ၏ ။
“ အို ... ”
နန္ဒမူ သည် ထဘီရင်ရှား နှင့် ခြေတစ်ဖက် ကို လှန်ကာ သနပ်ခါးလူး နေရာမှ လှုပ်ရှားသံကြောင့် လှည့်အကြည့်တွင် စိုးညွန့်ဦး ကို မြင်လိုက်ရ သဖြင့် ရှက်သွေး ဖြာသွားကာ အော်မိခြင်း ဖြစ်သည် ။
နန္ဒမူ သည် အော်ရုံ ဖြင့် ရပ်မသွားဘဲ အနားက တန်းနိမ့်ကလေး ပေါ်မှ မျက်နှာသုတ်ပဝါ ကို ဆွဲခြုံ၍ စိုးညွန့်ဦး ကို ကြည့်နေသည် ။ သူက မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ခြင်း ခံနေရသည့် စိုးညွန့်ဦး ကတော့ သူ့ကို မျက်နှာ ပြန်မကြည့်ဘဲ ခြေသလုံးကို ကြည့်နေသည် ကို မြင်သည် တွင် မှ ကပျာကယာ ထဘီစကို ဆွဲဖုံးရသည် ။
နန္ဒမူ တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ပါ ။ အနားတွင် စိုးညွန့်ဦး ၏ ညီမလေး ဆင့်ဆင့်မာ သည် လည်း ထိုင်နေ၏ ။
“ အို ... ကိုကို ကလည်း ဘယ့်နှယ်ဟာလဲ ... မိန်းမတွေ သနပ်ခါးလူး တဲ့ အခန်း ထဲ ကို ဝင်လာရသလား ”
စိုးညွန့်ဦး မှာ နှလုံးတွေ ခုန်နေ သဖြင့် ထူပူပြီး ပြောမိပြောရာတွေ ကို စက်ရုပ်သဖွယ် ပြောနေ၏ ။
“ ဟင် ... ဟုတ်လား ၊ မိန်းမတွေ သနပ်ခါး လူးတဲ့ အခန်း ထဲကို မဝင်ရဘူးလား ”
“ ဘယ်ဝင်ရမှာ လဲလို့ ”
“ ဒါဖြင့် မိန်းမတွေ ဘာလုပ်တဲ့ အခန်း ထဲကို ဝင်ရသလဲ ”
“ ဘာလဲ ကိုကိုရဲ့ ၊ မိန်းမပျို ရဲ့ ကိုယ်ပိုင်အခန်း ဆိုရင် သူ့ဘာသာသူ ဘာလုပ်လုပ် ၊ ယောက်ျား မဝင်ရဘူးရှင့် ၊ စကား မရှည်ပါနဲ့ ထွက်ပါ ”
ညီမလေး က နှင်လွှတ် သဖြင့်သာ ထွက်လာရသည် ။ စိုးညွန့်ဦး မှာ အခန်း၏ အပြင်ဘက်နားတွင် ရပ်၍ တွေနေ၏ ။
သူ့ ဖခင် ပြောသကဲ့သို့ပင် နန္ဒမူ သည် ဓာတ်ပုံထဲ က ထက် အလွန့်အလွန် ပို၍ လှသည် ။ ဒါတောင် သူ့ ဖခင်က သူလို ငါလို မြင်နိုင်သော နေရာတွေလောက် မြင်ခဲ့ရခြင်း ဖြစ်၏ ။ မိမိ ကား ဆရာဝန်လောက် နီးနီး မြင်လိုက်ရသည် ။ အမှန်ဆိုရလျှင် သူစိမ်း လည်း မကျ ၊ ဆရာဝန် လည်း မကျသော မြင်ကွင်းမျိုး ကို မြင်ခဲ့ရသည် ။
တကယ့်ကို လှသော နန္ဒမူ ။
မြင်ခါမှ ပို၍ လိုချင်လာသည် ။ သူ ဘယ်လိုနည်းနှင့်မျှ နန္ဒမူ ကို လက်လွှတ် မခံနိုင်တော့ပါ ။ နန္ဒမူ ကို ရမည် ဆိုလျှင် ဒန်ပေါက်ထမင်းပဲ စား ရစားရ ၊ ကရဝိတ် က ချောကလက် ကိုပဲ မြုံ့ရ မြုံ့ရ သူ ရယူလိုသည် သာ လျှင်တည်း ။
အတွင်းဘက်က စကားသံတွေ ထွက်လာသဖြင့် နားစွင့်မိ၏ ။
“ ကိုစိုးညွန့်ဦး ဆိုတာ သူလား ”
“ ဟုတ်တယ်လေ ... မမမူ ၊ ဒါ ဆင့်ဆင့် အစ်ကို ပေါ့ ။ သဘောကောင်း ပါတယ် မမမူရယ် ၊ ရုပ်ကတော့ သိပ်မလှဘူးပေါ့ ”
နန္ဒမူ သည် တွေသွား သလို ခဏမျှ လေသံတိတ် သွားပြီးမှ သာယာ သောအသံသည် ဖြည်းလေးစွာ ထွက်ပေါ်လာသည် ။
“ သဘောတော့ ကောင်းချင် ကောင်းမယ် ၊ ဝတ်ပုံ စားပုံ ဆင်ယင်ပုံကို မမမူတော့ မအင်ရွဲလှဘူး ”
“ အဲဒါ ဘာပြောတာလဲ မမမူ ”
“ ဪ ... သိပ်မနှစ်သက်လှဘူး လို့ ပြောတာ ။ ဘူတာရုံ မှာ ကျိန်ခဲ့သား ၊ သူ့ နားမှာ မိန်းမငယ်တွေ ဝန်းချာဝိုင်းလို့ ၊ ချစ်သူ ကုံလုံပေါတယ်နဲ့ တူ
ပါတယ် ”
ဆင့်ဆင့်မာ သည် မျက်စိတွေ ပေကလတ် ပေကလတ် ဖြစ်သွားသည် ။ ပြီးတော့ နားလည်သည် ထင်သရွေ့တွေကို ကြိုးစား၍ ပြန်ပြော၏ ။
“ ဆင့်ဆင့် သိရသလောက်တော့ တစ်လောက ကိုကို့ မှာ ချစ်သူရှိတယ် ထင်တာပဲ ၊ ဒါပေမဲ့ ခုတော့ ဘယ်မှာ ကျပျောက်တယ် မသိဘူး ၊ ချစ်သူ လက်လွတ် ဖြစ်နေပုံရတယ် ”
အပြင်ဘက်က စိုးညွန့်ဦး မှာ တစ်ကိုယ်တည်း ဇက်ပုသွားမိ၏ ။ နန္ဒမူ အနေဖြင့် မိမိ ၏ ချစ်သူတွေ ဘာတွေ အကြောင်းကို ပြော မနေစေချင်ပါ ။ နန္ဒမူ နှင့် မတွေ့ခင် ချစ်ချင်ရာတွေ ချစ်ခဲ့မည် ဖြစ်သော်လည်း သူနှင့် တွေ့ပြီးမှ ချစ်သူ နောက်ထပ် မရှာလျှင် သစ္စာရှိသည် ဟု ပင် ခေါ်နိုင်သည် မဟုတ်ပါလား ။ သူ ကြာရှည် မစဉ်းစားနေနိုင်တော့ပါ ။ အထဲက သာယာချိုအေးသော နန္ဒမူ ၏ အသံသည် ထွက်ပေါ် လာပြန်သောကြောင့် ဖြစ်သည် ။
“ ကဲပါလေ ... ဒါတွေ နောက်မှ ပြောကြသေးတာပေါ့ ၊ ကြေးမုံ ကော ... ကြေးမုံ ”
စိုးညွန့်ဦး မှာ ရွခနဲ ဖြစ်သွားသည် ။ နန္ဒမူ ၏ လိုအင်ဆန္ဒ မှန်သမျှသည် ချက်ချင်းပင် ပြည့်ရမည် ။ ပြီးတော့ ထိုသို့ ဆန္ဒဖြည့်သူမှာ လည်း မိမိ သာလျှင် ဖြစ်ရမည် ။ ဤသို့ ခံယူထားသည် ဖြစ်သောကြောင့် စိုးညွန့်ဦး သည် နန္ဒမူ ၏ ဆန္ဒကို ဖြည့်ရန် ဧည့်ခန်းသို့ တံစူးထိုး ထွက်လာခဲ့၏ ။
သူ ၏ ရှူးရှူးရှဲရှဲကြောင့် ဧည့်ခန်း မှ အဘိုးကြီး နှစ်ယောက်မှာ ခေါင်းထောင်ကြည့်သည် ။ ဦးဘတိုးသည် သတင်းစာ ဖတ်နေရာက မော့ကြည့်မိခြင်း ဖြစ်၏ ။
“ ခဏတော့ သည်းခံပါ ခင်ဗျာ ၊ နန္ဒမူ က လိုချင်လို့ ပဲ ”
တောင်းပန်သော်လည်း တောင်းပန်သည့် စကား မဆုံးသေးခင်ပင် အိုးနင်းခွက်နင်း ဖြစ်နေသော စိုးညွန့်ဦး သည် ဦးဘတိုး ၏ လက်မှ သတင်းစာ ကို အတင်းဆွဲလေ၏ ။ ဘာမှန်းညာမှန်း မသိသဖြင့် ဦးဘတိုး မှာ လည်း -
“ ဟဲ့ .. ဟဲ့ ... ဘယ့်နှယ် မောင်ရင် ၊ ဘာတွေ လာ ဆွဲနေတာလဲကွဲ့” ဟု စူးစူးဝါးဝါးပြောရင်း ယောင်ပြီး လက်ထဲမှ သတင်းစာကြီးကို ပြန်လုနေသည် ။
“ နန္ဒမူ တောင်းနေလို့ ပါ ဦးရဲ့ ”
စိုးညွန့်ဦး က ဤသို့ ထပ်ပြောမှ ဦးဘတိုး သည် လွှတ်ပေးလိုက်သည် ။ လေကဲ့သို့ပင် စိုးညွန့်ဦး သည် အခန်းထဲသို့ စွတ်ခနဲ ဝင်ရောက် သွားပြန်လေ၏ ။
“ အို ... ဟင် ... လာပြန်ပြီ ”
နန္ဒမူ သည် မျက်နှာသုတ်ပဝါ ကို အူယားဖားယား ဆွဲပြန်၏ ။ ဤတစ်ကြိမ် တွင် မူ ဆင့်ဆင့်မာ မှာ မတ်တတ်ရပ်၍ ထဘီ ပြင်ဝတ်နေသည် ဖြစ်သောကြောင့် နန္ဒမူ သည် မျက်စိများ က စိုးညွန့်ဦး ကို မကြည့်ဘဲ မျက်နှာသုတ်ပဝါဆီ မှန်း၍ လက်ရမ်းဆွဲနေရာ ဆင့်ဆင့်မာ ၏ ထဘီစကြီး ကို ဆွဲမိလေ၏ ။
“ ဟယ် ... ဘာဖြစ်နေတာလဲ ၊ ဆွဲလို့ လည်း မရပါလား ”
“ အို ... မမမူ ဘယ့်နှယ် ဆွဲနေရတာလဲ ”
“ ဆင့်ဆင့် ဖိထားသလား ၊ လွှတ် ... လွှတ် ”
“ အို ... လွှတ်လို့ မဖြစ်ဘူး ထင်တယ် ။ လွှတ်လိုက်ရင် ဆင့်ဆင့် ၊ ဪ ... အတင်း ဆွဲနေတာကိုး ၊ ဘာလုပ်ဖို့ ဆွဲနေတာလဲ မမမူရဲ့ ”
“ ခြုံမလို့ ပေါ့ ”
“ ဟာ ... ထဘီကြီး ခြုံလို့ ဖြစ်ပါ့မလား ”
မိန်းမပျိုတွေ ပြဿနာ ဖြစ်နေခိုက် စိုးညွန့်ဦး မှာ သတိရကာ နန္ဒမူ ၏ ရင်ဘတ် အထက်ပိုင်း ဆီမှ မျက်နှာကို လွှဲလိုက်ပြီး ကျောပေး ရပ်လိုက်သည် ။ လက်နှစ်ဖက် ကိုလည်း သတင်းစာ ကို ကိုင်၍ တင်ပါး နောက်သို့ ပစ်ထား၏ ။ ပြီးတော့ နောက်ပြန် ခုန်ဆွ ခုန်ဆွနှင့် ကပ်လာသည် ။ နန္ဒမူ သည် လည်း မျက်နှာသုတ်ပဝါ ခြုံပြီး သွားပါပြီ ။ ဆင့်ဆင့်မာ သည် လည်း ထဘီကို ပြင်ဝတ်ပြီး၍ ထိုင်မိပါပြီ ။ ဆင့်ဆင့်မာ ကပင် စတင် ၍ အော်၏ ။
“ ကိုကို ... ဘာလာ ပေါက်ပြန်တာလဲ ”
“ နန္ဒမူ အတွက်လေ ... ၊ သူက လိုချင်လို့ ဆို ”
နန္ဒမူ မှာ အံ့အားသင့်သွား၏ ။
“ ဘယ်တုန်းက သတင်းစာ ဖတ်မယ် ပြောလို့ လဲ ”
“ နို့ ... ခုတွင် က ကြေးမုံ ဆို ၊ ဒါ ကြေးမုံ ပေါ့ ”
“ ဪ ... .ကြေးမုံ ဆိုတာ မှန် ကို ပြောတာပါ ”
“ ဟယ် ... ကျွတ်ကရော ”
စိုးညွန့်ဦး တစ်ခေါက် ထွက်ရပြန်လေပြီ ။ အပေါက်ဝနား တွင် ခဏမျှ ရပ်၍ တွေနေမိပြန်၏ ။ မိမိ ကား ဗေထိ ဆိုကတည်းက ကွဲလေပြီတည်း ။ ဖခင်ကြီး ပြောသော “ တစ်မျိုးကြီးပါ ” ဟူသော အရသာ ကို စတင်၍ မြည်းစမ်း ခံစားရချေပြီ တကား ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် သူ့ သမီး ၏ အထာ ကို သူ့ အဖေ အသိဆုံး ဖြစ်ရပေမည် ။ ထို့ကြောင့် ဦးဘတိုး ထံမှ စကားစ ရလိုရငြား ဧည့်ခန်းသို့ ထွက်လာခဲ့၏ ။
“ ဪ ... ဦး ... ဟဲ ဟဲ ... ”
စိုးညွန့်ဦး သည် သတင်းစာ ကို ပြန် ကမ်းပေးရင်း ရယ်သွမ်းသွေးလိုက်၏ ။ တစ်ယောက်က ရယ်သွမ်းသွေးသော် တစ်ယောက် က ပြန်၍ မျက်မှောင်ကြီး ကုတ်ပြလျှင် လူမှုရေး ပျက်ကွက်သည် ဖြစ်သောကြောင့် ဦးဘတိုး ကလည်း ဘာမှန်းသာ မသိသည် ၊ ရယ်သွမ်းကိုတော့ဖြင့် ပြန်၍ သွေးရလေ၏ ။
“ ဟဲ ... ဟဲ ... ”
“ အဟင်း ဟင်း .. ဟင်း ... ”
“ အ .. အဟဲ .. ဟဲ ”
ဦးမြတ်ခင် မှာ သူတို့ နှစ်ယောက် ကို ကြည့်နေရာမှ ဝမ်းထဲ ကလိကလိ ဖြစ် လာပြီး သူပါ ရယ်သွမ်း သွေးချင်လာတော့သည် ။
“ အဟိုးဟိုး ... ဟိုး ”
“ ဟဲဟဲ ... ဟဲဟဲ ”
“ ဟား ဟား ဟား ဟား ”
“ ဟေး ဟေး ... ဟေး ဟေး ”
“ အလို .. ဘယ့်နှယ် နတ်သူငယ် မြူးတဲ့ အရွယ်တွေလည်း မဟုတ်ပါ ကလားတော် ”
နောက်ဖေးဘက် က ထွက်လာသည့် ဒေါ်စိန်မြိုင် ဝင်ဟောက်လိုက် တော့မှ မျက်နှာပိုးတွေ သတ်ကုန်ကြလေ၏ ။ ဒေါ်မိမိ ပါ ဒေါ်စိန်မြိုင် နှင့် အတူ လိုက်ပါ လာပြီး ဧည့်ခန်းတွင် ဝင်ထိုင်သည် ။
ထမင်း မစားမီ ခဏတစ်ဖြုတ် စကားပြောနေကြခြင်း ဖြစ်၏ ။ အခွင့် ကို ချောင်းလျက်ရှိသည့် စိုးညွန့်ဦး မှာ အခွင့်သာသည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ဦးဘတိုး နား ကပ်၍ မေး၏ ။
“ ဦး ... နန္ဒမူ က ဘာကိုကြိုက်သလဲ ”
“ ဟေ ... သူကတော့ အရိုး ကို မှ သိပ်ကြိုက်တာ မောင်ရင်ရဲ့ ”
တစ်ချက်ကလေး ရလိုက်သော စကားသည် စိုးညွန့်ဦး အတွက် လွန်စွာပင် အဖိုးတန်လှပေ၏ ။ အဖိုးတန်လှ၍ လည်း သူ့ ခေါင်းထဲတွင် သံမှို နှင့် စွဲသလို မြဲသွားလေတော့၏ ။
ဤသို့ဖြင့် ထမင်းဝိုင်း၍ စားကြသည့် အချိန်သို့ ရောက်လာခဲ့ချေပြီ ။
အခြေအနေ အရ စိုးညွန့်ဦး သည် နန္ဒမူ ၏ မျက်နှာချင်းဆိုင် က ထိုင်ရသည် ။ အာရုံ ကမူ သူ စားနေသော ထမင်းပန်းကန် ဆီသို့ လုံးဝမရောက် ဘဲ နန္ဒမူ ၏ ထမင်းပန်းကန် တွင်း သို့သာ အာရုံ ရောက်နေ၏ ။ ယခု အခိုက်အတန့် အတွင်းသာ စိုးညွန့်ဦး သည် ဥပစ္ဆေဒကကံ ဖြင့် လောလောလတ်လတ်ကြီးသာ သေသွားမည် ဆိုလျှင် ဒိုင်းခနဲပင် နန္ဒမူ ၏ ထမင်းပန်းကန်ထဲတွင် သံသေဒဇ ပိုးကောင်ကလေး ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်သွားပါလိမ့်မည် ။
ဆင့်ဆင့်မာ သည် နန္ဒမူ နားတွင် ထိုင်လျက် နေသည် ဖြစ်ရာ အိမ်ရှင် ပီပီ လောကွတ်တွေ ကြွယ်နေသည် ။ အမှန် ပြောရလျှင် ဆင့်ဆင့်မာ သည် နန္ဒမူ ကို စိတ်ရင်း ထဲ ကပင် ချစ်ခင်နေပြီ ဖြစ်သည် ။
“ မမမူ ... စားလေ ၊ စားပါ ... အားမနာပါနဲ့ ”
ဆင့်ဆင့်မာ သည် ကြက်ပေါင်ကြီး ကို ထည့်ပေး၏ ။ ချက်ချင်းပင် စိုးညွန့်ဦး မှာ “ သေတ္တာ ထဲ က ဂျက် ” ဖြစ်သွားကာ ထိုင်နေရာမှ ဆတ်ခနဲ ကြွ တက်သွားပြီး -
“ ဟဲ့ ... ဆင့်ဆင့် နင် ဘာနားလည်သလဲ ၊ သူက ဒါတွေ ကြိုက်တာ မဟုတ်ဘူး ဟဲ့ ”
ဟု နှုတ်ကလည်း ပြောရင်း လက်က ဇတ်ခနဲပင် နန္ဒမူ ၏ ပန်းကန် ထဲက ကြက်သားတုံးကြီး ကို သူ့ ပန်းကန်ထဲ ပြောင်းထည့်၏ ။ ထို့နောက် နန္ဒမူ ၏ ပန်းကန် ထဲ သို့ ကြက်ခြေထောက်ရိုးကြီး ကို ထည့်ပေးလေသည် ။
ဆင့်ဆင့်မာ တွင် သာမက ဦးမြတ်ခင် နှင့် ဒေါ်စိန်မြိုင် တို့ ပါ အားနာ လိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း ၊ အထပ်ထပ် တောင်းပန်ကြသည် ။ စိုးညွန့်ဦး ၏ လုပ်ဟန်ကိုလည်း လုံးဝပင် နားမလည်နိုင် ဖြစ်ရချေ၏ ။
နန္ဒမူ ကား မျက်နှာပျက်ပျက် နှင့် ထမင်းတစ်လုတ် နှစ်လုတ် စား၍ ထ သွားသည် ။ နန္ဒမူ ထသွားမှ ဒေါ်စိန်မြိုင် က သား ကို အပြစ်တင်သည် ။
“ အားနာစရာကြီးဟယ် ၊ မင်းက ဘယ်လို သွား လုပ်ရတာလဲ ”
“ အို ... ဘာလဲ မေမေရဲ့ ၊ မေမေ က မသိလို့ ပါ ၊ သူ က အရိုး ကို မှ သိပ်ကြိုက်တာ ။ နော် ... နော် ... ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား ”
စိုးညွန့်ဦး သည် သူ့ ဘာသာ သူ ပြောနေရင်းက ဦးဘတိုး ဘက်သို့ လှည့်၍ သေဖော်ညှိလိုက်ရာ ဦးဘတိုး မှာ ကဏန်း ကို ခဲခဲယဉ်းယဉ်း စားသောက်နေရာမှ ပြူးတူးပြဲတဲ ဖြစ်သွားလေ၏ ။
“ ဟေး .. ဟေး ... ဘာလဲကွ ။ ငါ ဘာမှ မသိဘူးနော် ”
“ ဘယ်လိုလဲ ဦးရဲ့ ၊ ဦးပဲ ပြောတာပဲ မဟုတ်လား ”
“ ငါ ဘာပြောလို့ လဲ ၊ မင်းနဲ့ ငါနဲ့ ငယ်ပေါင်းကြီးဖော် မဟုတ်ဘူး နော် ၊ ခုမှ တွေ့ကြ ဆုံကြရတာ ”
“ မဟုတ်ဘူး လေ ... နန္ဒမူ က ကြက်ရိုးကြိုက်တယ်လို့ ဦးပြောတယ် ”
“ ဟာ .. ဘုရားပေးပေး ၊ ကျမ်းပေးပေး ငါ မပြောရပါဘူးကွာ ။ ဪ .. ငါ မှတ်မိပြီ ၊ စောစောက မင်း က ငါ့ သမီး ဘာကြိုက်လဲလို့ မေးတယ် ။ ဒါ ကို ငါ က အရိုးသိပ်ကြိုက်တယ်လို့ ဖြေခဲ့တယ် ။ ဪ ... ဒါကိုး ၊ ဟား ဟား ဟား ဟား ... ”
ဦးဘတိုး က ပါးစုံကြီးများ ထွက်အောင် ရယ်၏ ။ စိုးညွန့်ဦး ကတော့ မျက်နှာသေကလေး နှင့် တောင်းပန်သည် ။
“ ဦးရယ်..တစ်နေ့နေ့ တစ်ချိန်ချိန် ကျမှ တခြား မှာ ဟားတိုက်တာပေါ့ ၊ အခုတော့ ကျွန်တော့် အဖြစ်ကို ရှင်းစမ်းပါဦး ”
ဤတွင် မှ ဦးဘတိုးသည် အရယ် ရပ်သွားသည် ။
“ ဟေ့ ... ငါပြောချင်တာက တင်စားပြီး ပြောချင်တာ ”
“ ဟာ ... ကြက်မှာ တင်ပါး မှ မရှိတာ ဘယ်လို စားမှာ လဲ ”
“ မဟုတ်ပါဘူးကွ ၊ ဥပမာ တင်စားတာ ပြောတာပါ ။ အရိုး ကို အရွက် မဖုံးစေရဘူး ဆိုတဲ့ စကားရှိတယ် မဟုတ်လား ။ ခုခေတ် လူတွေက မြန်မာ့ရိုးရာကို ပစ်ပယ်လွန်းပြီး နိုင်ငံခြားတွေ ကိုပဲ အတုယူလွ န်းတော့ နန္ဒမူ က အရွက် ကို သိပ်မုန်းတယ် ။ အရိုး ကို သိပ်ကြိုက်တယ်လို့ ပြောတာ ။ သူ စကား ပြောရင် ကြည့်ပါလား ။ ရှေးမြန်မာ ပေါရာဏ စကားလုံးတွေ ကို လိုလိုချင်ချင် မြတ်မြတ်နိုးနိုး အသုံးပြုပြီး စကား ပြောတယ် ။ အဲဒါ သူဟာ အရွက် ကို မုန်းပြီး အရိုး ကို သာ မြတ်နိုးတာ ကို ပြတာပေါ့ ”
“ မြတ်စွာဘုရား ... ကယ်တော်မူပါ ဘုရား ”
စိုးညွန့်ဦး သည် ကုလားထိုင် နောက်မှီပေါ် ကျောပြင်နှင့် မှီချလိုက်မိ တော့၏ ။ စိုးညွန့်ဦး ၏ ကံကြမ္မာသည် ထိုနေ့မှ စ၍ ဆိုးဝါးလေသည် ။ နန္ဒမူ သည် တစ်အိမ်သားလုံး ကို ခင်မင်၏ ။ သို့သော် စိုးညွန့်ဦး တစ်ယောက် ကိုတော့ ဘယ်လိုမှ ကြည့်၍ မရဟု ဆိုသည် ။ စိုးညွန့်ဦး မှာ လည်း နန္ဒမူ ကို မရရင်ဖြင့် သေရတော့ မလောက် ဖြစ်နေသည် ။ ဘောင်းဘီ ကို ရှောင်ပြီး လုံချည်သာ တွင် တွင် ဝတ်ပါ၏ ။ သို့သော် နန္ဒမူ ၏ နှလုံးသား ကို ပျော့ပျောင်းစေရန် အခွင့်မရချေ ။ နန္ဒမူ သည် တတ်အားသရွေ့ သူ့ ကို ရှောင်ကြဉ်နေသည် မှာ ကံငါးပါး တွင် စိုးညွန့်ဦး သည် တစ်ပါး အဖြစ်များ ပါဝင်နေလေ ရော့သလားဟု ထင်မှတ်ရသည် ။
ယောက်ျားတို့ လုံ့လ သေခါမှ လျှော့မည် ။ စိုးညွန့်ဦး သည် သေရန် အဝေးကြီး လိုပါသေး၏ ။ ထို့ကြောင့် လုံ့လလျှော့ဖို့ ရန်မှာ လည်း အဝေးကြီး လိုပါသေးသည် ။ အခွင့်မရသေးလျှင် နေဘိဦး ။ အခွင့်များ ရလျှင်ဖြင့် နန္ဒမူ ၏ အလိုကို ဖြည့်ကာ မျက်နှာကောင်း ယူပြီး နန္ဒမူ ၏ သံမ ဏိနှလုံးသား ကို ကောက်ညှင်းပေါင်း နှလုံးသား ဖြစ်အောင် လုပ်ရပါလိမ့် မည် ။
အခွင့်အလမ်း ဟူသည် စောင့်သောသူ ထံ တစ်ခါ မဟုတ် တစ်ခါ တော့ လာရောက်မြဲတည်း ။
သူတို့ ရောက်ပြီး နှစ်ရက်ခန့်အကြာတွင် အိမ်၌ ဆွမ်းကျွေးစရာကိစ္စ ပေါ်ပေါက်လာသည် ။ နန္ဒမူ ၏ မွေးနေ့တည်း ။ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်တော့ လူတွေ ဘာတွေ ဖိတ်၍ ကျွေးသည် မဟုတ် ။ ဘုန်းကြီး ၁ဝ ပါးသာ ပင့် ၍ ကျွေးခြင်း ဖြစ်သည် ။
လင်းလင်းချင်းချင်း နေ့ဆွမ်း ကျွေး၏ ။ စိုးညွန့်ဦး မှာ နန္ဒမူ ၏ မျက်နှာ သာရစရာ အခွင့်အလမ်းကိုသာ ချောင်းမြောင်း၍ ရှာနေ၏ ။
သို့သော် ထင်သလောက်တော့ မလွယ်ပါချေ ။ သူသည် တစ်သက်လုံး က အိမ်တွင်းမှု ကိစ္စတွေကို လုပ်ကိုင်လာသည် မဟုတ်သောကြောင့် အိမ်တွင်းကိစ္စများကို ဝင်လုပ်သောအခါ ကန့်လန့်ကန့်လန့် နှင့် အလုပ်မပြီး သည် သာ ဖြစ်နေသောကြောင့် မိခင် က အော်ထုတ်လိုက် ၊ နှမ က အော်ထုတ်လိုက်နှင့် နန္ဒမူ နားသို့ ကပ်၍ မရချေ ။
မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ... ရောက်လေရာ နေရာကတော့ မျက်စိ ကို ဖွင့် ၊ နား ကို စွင့်ထား၏ ။ နန္ဒမူ သည် ဘာကို လို၍ ဘာအကူအညီများ တောင်းပါ လေအံ့နည်း ။ မိမိ ကို တိုက်ရိုက် ဦးတည်၍ မတောင်းချင်နေပါစေ ၊ သန့်ခနဲ ကြားလိုက်ရုံနှင့် တစ်ပါးသူတွေ ထက် ဦးအောင် မိမိ က ပြေးလွှား၍ အကူအညီကို ပေးမည်သာ ဖြစ်သည် ။
အခွင့်အလမ်း သည် စောင့်သူထံ ရောက်စမြဲတော့ ဖြစ်၏ ။ သို့သော် အခွင့်အလမ်းကို ဖမ်းယူရာတွင် အောင်မြင်မှုရခြင်း မရခြင်းကား ဖမ်း ယူသူပေါ်တွင် တည်နေပေတော့သည် ။
ဘုန်းတော်ကြီးများ သည် ဆွမ်းကို စတင်၍ ဘုဉ်းပေးရန် ပြင်ကြလေပြီ ။ နန္ဒမူ သည် မနီးမဝေးက ပုဆစ်တုပ် ထိုင်နေရင်း သူ့ စိတ်ထဲတွင် ဘုန်းတော်ကြီး တစ်ပါး ၏ ဘေးတွင် ထွေးခံတစ်လုံး ချပေးသင့်သည် ဟု ထင်၏ ။ ထိုသို့ ထင်ခြင်းမှာ ဘာပြဿနာမှ မဟုတ်သော်လည်း ထွေးခံ ကို ရှေးလူကြီးများ က တစ်မျိုးတစ်မည် ခေါ်ဝေါ်ခြင်းကား ပြဿနာဖြစ် တော့သည် ။
ရှေးလူကြီးများ သည် ယခု လူတွေ နှင့် မတူ ။ တစ်ခါတစ်ရံ စကားလုံး တစ်မျိုးတွေကို သုံးတတ်ကြ၏ ။ ထိုစကားလုံးများ ကို လည်း ယခု လူတွေ က မကြိုက်ကြသဖြင့် ကိုယ် ကြိုက်ရာ စကားလုံးတွေဖြင့် အစားထိုး၍ ခေါ်ကြသည် ။ ဤသည် ကား ပြဿနာတည်း ။
ရှေးလူကြီးများ ၏ စကားသည် ပေါရာဏ ဖြစ်၏ ။ သူ့ ဘာသာသူ ပေါရာဏတွေ ဖြစ်နေလျှင်လည်း ဘာမျှ အရေးမကြီး ။ ယခုတော့ သည် နန္ဒမူ က သည် ပေါရာဏတွေ ကို အလွန် မြတ်နိုးနေသည် ။ ပေါရာဏ စကားလုံးတွေ အကုန်လုံးလိုလို ကိုလည်း သူ သိနေ၏ ။ ဤကား ပို၍ ဆိုးခြင်းတည်း ။
ပေါရာဏတွေကို နှစ်သက်ပါသော နန္ဒမူ သည် မည်သူသို့ ဟူ၍ တိတိကျကျ မရည်စူးဘဲ ကြုံရာ ယူခဲ့စေရန် လှမ်း အော်လိုက်သည် ။
“ ပြတို့ ... ပြတို့ ယူခဲ့စမ်းပါ ၊ ဒီမှာ လိုနေတယ် ”
ဘယ်သူကမှ ဘာပြောမှန်း မသိသဖြင့် ခပ်တည်တည် ပင် မကြားသလို လုပ်၍ နေကြ၏ ။ အခွင့်အလမ်းကို ကျားကဲ့သို့ ချောင်းမြောင်း နေထသော မျက်စိကြီးလည်း ပွင့်နေထသော ၊ နားကြီးလည်း စွင့်နေထသော စိုးညွန့်ဦး သည် ထိုင်နေရာမှ စွေ့ခနဲ ခုန်ထ၍ နောက်ဖေးဘက်သို့ ပြေးလွှားသည် ။ ပြီးတော့ ခြံထဲသို့ ဘေးပေါက်မှ ထွက်ခဲ့၏ ။ သူ၏ နားထဲတွ င် “ တုတ် ... တုတ် ... ယူခဲ့စမ်းပါ ” ဟု ကြားမိခဲ့လေသည် ။
တုတ်ကြီး ကို နန္ဒမူ ဘာကြောင့် လိုချင်နေသည် မှာ မိမိ နှင့် မဆိုင် ။ ဆွမ်းကျွေးသော ကိစ္စတွင် တုတ်ကြီး ကို ဘယ်နေရာတွင် သုံးရမည် ဆိုခြင်း မှာ မိမိ နှင့် မဆိုင် ။ သို့သော် တုတ်ကို ဘယ်အရွယ် ယူသွားလျှင် ကောင်း လိမ့်မည်နည်း ဆိုသည် ကား မိမိ နှင့် ဆိုင်ပါချေ၏ ။ မျက်စိ က လည်း ဟိုဟိုဒီဒီ ကျီးကန်းတောင်မှောက် ရှာဖွေသည် ။
“ ဟယ် ... တုတ်ကို ရှည်ရှည် ယူသွားတာ အမှန်ဆုံးပဲ ။ တိုရင် ဆက်ရ ခက်တယ် ။ ရှည်တာ က ဖြတ်ပစ်ရင် ရတာပဲ ”
သို့ဖြင့် သရက်ပ င်တွင် ထောင်ထားသော ၁၂ ပေခန့် ရှည်သည့် ဝါးလုံး ကို အလွယ်တကူ ကောက်ယူသွားသည် ။ ကောက်ယူသွားခြင်းကား လွယ်လင့်တကူ ဖြစ်၏ ။ သို့ရာတွင် အိမ်နောက်ဖေးဘက် ဆီမှ အိမ်ရှေ့ ဆွမ်းကျွေးသည် အထိ ယူသွားရခြင်းကား မလွယ်ပါချေ ။
မည်သို့သော အခက်အခဲ ကိုပ င် ဖြစ်စေ ၊ စိုးညွန့်ဦး ကား ကျော်လွှားမည်သာ ဖြစ်သတည်း ။
ရှေးဦးစွာ ဘေးပေါက် က နေ၍ ဝါးလုံး ကို ခါးလယ်က ကိုင်ကာဝင် လာသည် ။ သူကတော့ ဘေးပေါက်တွင် ရှိ၏ ။ သို့သော် သူ့ဝါးလုံးထိပ်ဖျား ကား အိမ်နောက်ဖေးမှ အိမ်ရှေ့သို့ ထွက်သည့်အပေါ က်တွင် လျှောခနဲ ကန့်လန့်ကြီးလာခံတော့သည် ။ အလှူလုပ်ခြင်း ဖြစ်သဖြင့် အလုပ်တွေ ခပ်သုတ်သုတ်လုပ်နေကြရာ နောက်ဖေး မှ ဒေါ်မိမိ သည် လက်ဆွဲချိုင့်ဖြင့် ချဉ်ပေါင်ဟင်းချိုတွေကို ယူ၍ အိမ်ရှေ့သို့ မှန်း၍ လှမ်း၏ ။ သူ့ ကို မြင်လိုက်သော ဒေါ်စိန်မြိုင် သည် ပျာပျာသလဲပင် ပြေးလာ ၍ လှမ်းလင့်၏ ။ ထိုအချိန်တွင် အလျား ၁၂ ပေရှိသော ဝါးလုံးရှည်၏ ဦးပိုင်း သည် ရုတ်တရက် လျှောခနဲ ကန့်လန့်ကြီးဝင် လာလေရာ ဒေါ်မိမိ မှာ အပေါက်က ထွက်ရန် အကြံတွင် ခါးလယ်မှ ဖြတ်၍ တားဆီးခြင်း ကို ခံလိုက်ရသည် တွင် အင့်ခနဲမြည်၍ ခါးတစ်ဝက် ငိုက်စိုက်ကြီး ဖြစ်သွား၏ ။
လက် မှ ချိုင့်သည် အရှိန် နှင့် ကစားသွားရာ ဟင်းချိုရည် ပူပူများ သည် ဘောင်ဘင်ခတ်၍ ဖိတ်စဉ်ကျ၏ ။ အိမ်ရှ င်မို့ ပျာပျာသလဲ ချဉ်းကပ် လာသော ဒေါ်စိန်မြိုင် ၏ ခြေဖမိုး ပေါ်တွင် ဟင်းချိုရည် ပူပူလောင်လောင်တွေ ကျ လာလေရာ -
“ သေပါပြီတော်.. ၊ ရှူး ရှူး သေပါပြီတော့ ”
ဟု အော်၍ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ ဖြစ်သွား၏ ။
ဘာကိုမျှ ဂရုမပြု ၊ နန္ဒမူ ၏ အလို တစ်ခုကိုသာ ဦးထိပ်ရွက် ပန်ဆင် လျက် ရှိပေသော စိုးညွန့်ဦး သည် သူ့ လမ်း သာ သူ ဂရုပြု၍ လာသည် ။ ကန့်လန့်ခံသော တုတ် ကို ပဲ့ပိုင်း ကို ထိန်းလိုက် ၊ ဦးပိုင်း ကို ထိန်းလိုက်နှင့် လွတ်အောင်တော့ ယူလာ၏ ။
ဒေါ်မိမိ မှာ ကန့်လန့်ကြီး ခုလာသော တုတ်တံကြီး ကို ဗိုက်နှင့်ဖိ၍ တွ န်းမိသော အခိုက်တွင် ပင် ဝါးလုံးမှာ တံခါးပေါင်မှ ရှောင်၍ အတွင်းဘက်သို့ အလိုက်သင့် ဝင်၏ ။ ဤတွင် ဗိုက်နှင့် ဖိတွန်းနေသော ဒေါ်မိမိ မှာ လျှောခနဲ အရှိန်လွန် ထွက်သွားသည် ။ ပြီးတော့ ခုန်ဆွ ခုန်ဆွ လုပ်နေ သော ဒေါ်စိန်မြိုင် ကို ဝင်တိုးမိ၏ ။ လက်ထဲမှ ဆွဲချိုင့် သည် လည်း လွင့်စဉ်သွားကာ ကြမ်းပေါ်သို့ ကျပြီး အိပ်နေသော ကြောင် ကို ရေနွေးနှင့် ပက် လိုက်သလို ဖြစ်သွားသည် ။
ကြောင်လည်း စူးစူးဝါးဝါး အော်၍ အိမ်ရှေ့သို့ ပြေးထွက်၏ ။ ထွေးခံ ကို ကိုယ်တိုင် ဝင်ယူလာသော နန္ဒမူ ၏ ခြေကြား ကို ကြောင်က ဖြတ်ပြေးရာ နန္ဒမူ မှာ လက်နှစ်ဖက် ရှေ့ပစ်၍ ဟပ်ထိုးကျ၏ ။ သို့သော် ကံအားလျော်စွာ သူ့လက်နှစ်ဖက်စလုံး မှာ ဗိုက်ရွဲရွဲ နှင့် သူ့ အဖေ၏ ဗိုက် ကို ဆောင့်တိုက်မိသဖြင့် ကြမ်းပေါ်သို့ လဲပြိုကျခြင်းတော့ မရှိ ။ ဣန္ဒြေရရနှင့် ပြန်၍ ရပ်မိသည် ။ သို့သော် ဣန္ဒြေ လုံးဝမရရှာသူကား ဦးဘတိုး ပင် ဖြစ်တော့၏ ။ ပူသော ဗိုက် ၊ နင်းကန်ဖိလေသော် လေသည် အောက်က ထွက်၏ ။ လေချည်း သူ့ ဘာသာသူ ထွက်လျှင် မထောင်းသာ ။ ယခုတော့ တဗျစ်ဗျစ်နှင့် အဖော်ကလော်တွေ ခေါ်ချသွားတော့ရာ ဦးဘတိုး ခမျာ ရေချိုးခန်းသို့ ဝင်ပြေးရတော့သည် ။
ဆင့်ဆင့်မာ သည် ရောက်ရှိ လာပြီး ထိုးထိုးထောင်ထောင် နှင့် ကိုးလိုးကန့်လန့်ဖြစ်နေသော ဝါးလုံးထိပ် ကို ပိတ်၍ ဘေးသို့တွန်း၏ ။ တော်တော်ဝေးဝေး က စိုးညွန့်ဦး မှာ တစ်ဖက်သို့ ထိုးထိုး ထိုးထိုး ဖြစ်သွားသည် ။ အင်အားကို စိုက်၍ ဝါးလုံး ကို ပြန်၍ တည့်လေရာ ဝါးလုံးဦးမှာ ခါ၍ ဆင့်ဆင့်မာ ၏ ခါးကို ပစ်ရိုက်သည် ။
“ အမေ့ ... နာလိုက်တာ ”
ဆင့်ဆင့်မာ သည် ဇောင့်ခနဲ ထိုင်ချကာ ဒေါပွပွ နှင့် ဝါးလုံးကြီး၏ ထိပ်ဖျားကို ဝေးရာသို့ ဆောင့်တွန်းသည် ။ စိုးညွန့်ဦး မှာ တစ်ဖက်သို့ ယိမ်း ထိုးသွား၏ ။ သူ ယိမ်းထိုးသွားသော အရှိန်ကြောင့် ဝါးလုံးဦး သည် ပို၍ အရှိန်ပြင်း သွားကာ ကြမ်းပေါ်မှ ကုန်း၍ ထသော ဒေါ်မိမိ ၏ နောက်စေ့ ကို အရှိန် နှင့် ပိတ်၍ ဆော်လေတော့ရာ အဘွားကြီးမှာ ယနေ့ ဖြစ်ပျက် နေသော အဖြစ်ထူးများကို ခဏမျှ မျက်ကွယ်ပြုပြီး ကြမ်းပြင် ပေါ်တွင် စိတ်အေးချမ်းသာစွာ ခွေခွေကလေး လဲလျောင်းနေလေတော့၏ ။
“ ဟင် ... မေမေ”
နန္ဒမူ သည် ပြေးလာ၏ ။ ဝါးလုံးကြီးသည် သူ့ ရင်ဝ တည့်တည့်သို့ ဦး တည်၍ လာသည် ။ နန္ဒမူ က လန့်၍ ဘေးသို့ ရှောင်၏ ။ ဝါးလုံးဦးသည် လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ်နှင့် သူ့ ဘက်သို့ လိုက်လာသည် ။ နန္ဒမူ မှာ ဝါးလုံးဦး နှင့် ထုပ်ဆီးတိုးသလို ဖြစ်နေပြီးမှ လက်ဖြင့် ဖမ်းဆုပ်ကာ ဆောင့်၍ တွန်းလိုက်သည် တွင် စိုးညွန့်ဦး မှာ မီးဖို ထဲက ရေဇလုံ ထဲသို့ ဖင်ထိုင်လျက် ကျ သွားလေတော့၏ ။
ဤဖြစ်ရပ်များ ၏ ရလဒ်သည် ကား နန္ဒမူ သည် အလှူ လုပ်နေရာသို့ ဝါးလုံးရှည်နှင့် လာယမ်းသည့် စိုးညွန့်ဦး ကို ပို၍ ပို၍ သာ၍ သာ၍ မုန်းတီးကာ ကြည့်၍ မရခြင်းပင် ဖြစ်လေတော့သတည်း ။
••••• ••••• •••••
( စစ် )
အခြေအနေတွေ ကဖြင့် ပြတ်သား၍ လာပါချေပြီ ။
ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးမြတ်ခင် ပြောသည့် “ တစ်မျိုးကြီး ” ဟူသော အရသာ ကို စိုးညွန့်ဦး သည် ကောင်းကောင်း ကြီး မြည်းစမ်းရပါ၏ ။ နန္ဒမူ ၏ တစ်မျိုးကြီးသည် သူ့ကို တော်တော်ပင် ဒုက္ခပေးခဲ့ချေသည် ။ တစ်မျိုးကြီး က ပင် မိမိ နှင့် နန္ဒမူ တို့ ၏ အကြားဝယ် ကျော်လွှား၍ မရသော တံတိုင်းကြီး ဖြစ်နေပါပကော ။
သို့ရာတွင် စိုးညွန့်ဦး သည် နန္ဒမူ ကို စိတ်ကုန်ဖို့ ဝေးစွ ၊ ပို၍ ပို၍ ပင် လိုချင် တောင့်တလာသည် ။ နန္ဒမူ ၏ ရင်တွင်းမှ မဉ္ဇူသကနတ်ပန်း နှင့် တူလှစွာသော အချစ်ပန်းပွင့် ကို အာသာငမ်းငမ်း သာ၍ ပင် ပန်ချင်စမ်း တော့သည် ။ နန္ဒမူ ၏ အချစ်ပန်း ကို မရလျှင် မသေဟု သန္နိဌာန် ချမိ၏ ။ အဘယ်ကြောင့် ဆိုသော် သူ သည် နန္ဒမူ ၏ အချစ်ပန်း ကို မရလျှင် သေမည် ဖြစ်သောကြောင့်တည်း ။
သို့သော် ... တစ်မျိုးကြီးတည်း ဟူသော ပေါရာဏ တံတိုင်း ကို ကျော်လွှားရန် အရေးကား တွေးလိုက်တိုင်း အဖြေ ရှာမရသည် မို့ အသာ တင်းရသည် ။ အသက်က မျှင်းမျှင်းကလေး သာ ကျန်တော့၏ ။ အားကိုးရာသည် ရှာလေ ဝေးတော့သည် ။
အလို ... နန္ဒမူ ၏ ဦးလေး ဦးဘကောင်း ဟု ခေါ်တွင် သော ဦးလေး ၊ သူ ရှိပါသေး၏ တကား ။ ဦးဘကောင်း သည် ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ကိစ္စကလေးရှိသေးသဖြင့် တစ်ပါတည်း လိုက်မလာ ဖြစ်သော်လည်း သူ့ ကိစ္စပြီး လျှင် ပြီးချင်း သူသည် အမြန်ဆုံး လိုက်လာခဲ့မည် ဟု ဆိုသည် ။
စိုးညွန့်ဦး သည် မျက်နှာ ကြည်လင်လာ၏ ။ ဦးဘကောင်း ကား နန္ဒမူ အပေါ်တွင် အတော်ပင် သြဇာညောင်းသည် ဟု ဖခင်ကြီး ပြောဖူး၏ ။ သူ သေဆိုလျှင် နန္ဒမူ တစ်ယောက် သေကရော သူက ဟဲ့ ... ပြန်ရှင် ဆိုလျှ င် နန္ဒမူ တစ်ယောက် အသက်ကို ဖုတ်လှိုက် ဖုတ်လှိုက် ပြန်၍ ရှူလာက ရော ။ ဖခင်ကြီးကတော့ ဤသို့ ပြောခဲ့သည် ။
“ ပတပ် ”
စိုးညွန့်ဦး သည် တစ်ကိုယ်တည်း တွေးနေရင်း က ပါးစပ်က အသံတစ်မျိုးကို ပြုလိုက်၏ ။ ဤအသံမျိုးကို သူသည် အားရကျေနပ်သည့်အခါ တွင် ပြုတတ်၏ ။ မာဂဓဘာသာဖြင့် ဥဒါန်းကျူးခြင်း ဖြစ်သည် ဟု သူ့မိတ်ဆွေတွေ အကြားတွင် ပြောစမှတ် ရှိလေသည် ။
“ ဦးဘကောင်း .. ဦးဘကောင်း ... သူတော်ကောင်းကြီးသည် ဘေးမသီ ရန်မခဘဲ ရန်ကုန်မြို့သို့ အမြန်ရောက်လာပါစေ ”
ဝမ်းထဲက ကျိတ်၍ ဆုတောင်းမိ၏ ။ ဤ ဦးဘကောင်း မည်သော သိကြားမင်းကြီးကို စည်းရုံးပြီး သကာလ မိမိ တောင့်တလျက်ရှိသည့် , မဉ္ဇူသက အချစ်ပန်းကို အရ ဆွတ်လှမ်းရတော့မည် တကား ။
ဟော .. တစ်ခုတော့ ရှိသေး၏ ။ ဤ ဦးဘကောင်းကြီး ကလည်း တစ်မျိုးကြီးဟု ဖခင် က ပြောဖူး၏ ။ ဖခင် ၏ အဆိုအရကား နန္ဒမူ ၏ တစ်မျိုးကြီး နှင့် ဦးဘကောင်း ၏ တစ်မျိုးကြီးသည် တူညီကြပုံ မရချေ ။ သို့ဖြစ်လျှင် ဦးဘကောင်း ၏ တစ်မျိုးကြီးကား အသို့ ဖြစ်ပါအံ့နည်း ။
နန္ဒမူ ၏ တစ်မျိုးကြီးသည် ပေါရာဏ ဖြစ်၍ ဤ တစ်မျိုးကြီးဖြင့် မိမိ မှာ နောက်ကောက်ကျ ခဲ့ရသည် ။
“ ဘုရား သိကြား မလို့ ဦးဘကောင်း ရဲ့ တစ်မျိုးကြီး က ငါနဲ့ အဆင်ပြေတဲ့ တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်ပါစေ ”
ရင်ထဲ က ရင်ခုန်သံနှင့် အတူ ဆုတောင်းမိသည် ။ ဦးဘကောင်း ကို မှ စည်းရုံး၍ မရလျှင် မိမိ သည် ဤ တစ်သက်တွင် နန္ဒမူ ကို ရတော့မည် မဟုတ်ပါ ။
မက်သည် ။ ထို့ကြောင့် မောရသည် ။ မက်မောရ၍ လည်း ရင်တွေ နာရပါ၏ ။ ငေးသည် ။ မောရသည် ။ ငေးမောရ၍ လည်း အာရုံတွေ ထို ထိုင်းလှပါ၏ ။ မတတ်သာပါပြီ ။ အချိန်ကာလ ကို ငံ့လင့်ရုံမှ တစ်ပါး အခြား ဘာများ ကော မိမိ တတ်နိုင်ပါဦးမည်နည်း ။
ဤအတောအတွင်း တွင် စိတ်ပြေလက်ပျောက် ရှိရန် မိတ်ဆွေ သူငယ်ချင်းများ နှင့် သွားရောက်တွေ့ဆုံ၏ ။ တွေ့သမျှ သူငယ်ချင်းများ ကား သူ့ကို အားပေးကြပါသည် ။
သူငယ်ချင်းတိုင်း ကပင် စိုးညွန့်ဦး သည် အလွန်ပင် ဉာဏ်ထက်မြက်သူ ဖြစ်၍ ဝီရိယ လုံ့လလေး စိုက်လိုက်လျှင် ဘာမဆို လိုတာ ရနိုင်မည် ဟု ပြောပြီး နန္ဒမူ ကို စည်းရုံး၍ လွယ်ကူစေရန် သူတို့ တွင် ရှိရှိသမျှ ပေါရာဏ အဘိဓာန်တွေ ၊ ပေါရာဏ အဖြေကျမ်းတွေ ငှားလိုက်သည် ။ စိုးညွန့်ဦး အိမ်ပြန် ရောက်သော အခါတွင် ကား ဧည့်ခန်း ထဲတွင် သိကြားမင်းကြီး သည် ငုတ်တုတ်ကြီး ထိုင်နေနှင့်လေပြီ တကား ။
“ ဟေ့ ... သား ၊ ဒါ ဦးဘကောင်း လေ ”
စိုးညွန့်ဦး ၏ ရင်မှာ နင်းကန် ခုန်လေရာ ပါးစပ် ထဲမှာ ပင် ထွက်ကျ သွားတော့မလား မှတ်ရ၏ ။ ကပျာကယာ ပင် မိမိ ၏ အိပ်ခန်း ထဲတွင် သွား၍ စာအုပ်များကို ထားပြီးလျှင် ထူးခြားသော တစ်မျိုးကြီး ကို စည်းရုံးရင်း နန္ဒမူ ၏ ရက်စက်ပုံတွေ ကို ငိုတိုင်ရန် အသော့ကလေး ပြန် ထွက်လာခဲ့၏ ။
ဦးဘကောင်း ကား အများ နှင့် ရောရောနှောနှော မနေဘဲ ပြတင်းပေါက်နားတွင် တစ်ယောက်တည်း ပက်လက်ကုလားထိုင် တစ်လုံး နှင့် စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်နေသည် ။ စိုးညွန့်ဦး သည် လက်တန်းနှင့် ကုလားထိုင်တစ်လုံး ကို ဆွဲယူပြီး ဦးဘကောင်း အနားသို့ အတင်းချဉ်း ကပ်ရင်း “ ဒီမှာ ဦး ” ဟု ပြောပြီး ထိုင်သည် ။ သူ ဆွဲလာသည့် ကုလားထိုင် မှာ အရှိန်လွန် သွားသဖြင့် ကုလားထိုင် ၏ ခြေထောက်မှာ ဦးဘကောင်း ၏ ဒူးခေါင်း ကို ပစ်ဆောင့်သည် ။ အဘိုးကြီးမှာ အနည်းငယ် ရှုံ့သွားပြီး စိုးညွန့်ဦး ကို မော့ကြည့်သည် ။
“ မင်း က ဒီမှာ ဦး .. ဆိုပေမယ့် ငါ တော့ ဒူး မှာ အီ သွားပြီကွ ”
ရုတ်တရက် စိုးညွန့်ဦး မှာ ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ ၊ ခပ်ကြောင်ကြောင်နှင့်ပင် ဦးဘကောင်း ကို အကဲခတ် နေမိသည် ။ သို့သော် အဘိုးကြီး မှာ သိပ်နာကျင်သည် မဟုတ်သောကြောင့် သူ့ ဒူး ကို ခဏသာ လက်နှင့် ပွတ်လိုက်ပြီး သူကပင် စကားတွေ ဆက်ပြောလေသည် ။
“ မောင်စိုးညွန့်ဦး ဆိုတာ မင်းလား ”
“ ဟုတ်ပါတယ် ”
“ ဒါဖြင့်လည်း ဘာ ငိုင်နေတာလဲ ။ ပြောစရာ ရှိတာ ပြောလေ ။ ဝမ်း ထဲ က ခံစားမှုကို အုပ်ထားဖို့ အားထုတ်ချင်သလား ”
မှန်းမိပါပြီ ။ ဦးဘကောင်း၏ တစ်မျိုးကြီးကား ပေါရာဏတစ်မျိုးကြီး မဟုတ် ။ စကားလိမ် တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်သည် ။ ဒီမှာ ဦး ... ဆိုတော့ ဒူးမှာ အီသတဲ့ ။ အုပ်ထားဖို့ အားထုတ်သလားတဲ့ ။
စိုးညွန့်ဦး မှာ ကြုံရပုံ ထူးလှသဖြင့် အာမေဍိတ် တစ်စုံတစ်ရာ ကို ပြု ရန် ပါးစပ်ကို ဟလိုက်သည် တွင် ဦးဘကောင်း က လက်ဝါးကြီး ကာ၍ ပြောပြန်၏ ။
“ အယ် ... မောင် အောင်မယ်လို့ ဆိုချင်သေးသလားကွ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ... ဟုတ်ကဲ့ ”
“ မဆိုပါနဲ့ တော့ ၊ မင်း အဖြစ်ကို ငါသိရပါပြီ ။ ငါ့ တူမက ငါ့ ကို တပြီး မူပြီးပြီ ။ ဒီ အိမ်လာရတာ အာလိန်ငါးဆင့် တက်ရသလို သူ့ ခေါင်းတွေ မူး နောက်ပါတယ်တဲ့ မင်း ကို လည်း မခင်မင်ဘူးတဲ့ ။ မင်း ဆီက ရွှေချောင်း ကိုးချောင်းရတောင်မှ ကောင်းကျိုးကို သူ မမြင်ပါဘူးတဲ့ ”
စိုးညွန့်ဦး မှာ ဘာပြန် ပြောရမှန်း မသိတော့ချေ ။ ဤတစ်မျိုးကြီး ကို စည်းရုံး၍ လည်း လွယ်ကူမည် မဟုတ်ပါ ။ ဤ လူကြီးကို မွေးဖွားခဲ့စဉ်က ဝမ်းဆွဲသည် က ညှပ်နှင့်ဆွဲရာ လျှာ ကိုများ ဆွဲမိလေရော့သလား ။ လျှာကြီး လိမ်ပြီး စကားလိမ်တွေ ထွက်နေပါ၏ ။ သို့သော် လူကြီး တစ်ယောက် နှင့် စကားပြောလျှင်ကား ဘာမှ ပြန် မပြောလျှင် အလွန်ရိုင်းရာ ကျတော့မည် ။ မိမိကို မခင်မင်လျှင် ရှိပါစေတော့ ၊ မုန်းတော့ မသွားစေချင်ပါ ။
“ ဦးရီး ”
“ အေး ... ဦးရီး ဆိုပြီးတော့လည်း အီးရူး လို တဖွတ်ဖွတ် အရမ်း လျှောက်မပေါက်နဲ့ ။ လူ ဆိုတာ ကောက်မြူးရာ ကို ကူးမြောက်ချင်တာပဲကွ ”
“ မှန်ပါတယ် ၊ ကျွန်တော် ဟာ ကောက်ပြီး မြူးချင်ပေမယ့် နန္ဒမူ က ကျွန်တော့် အပေါ်မှာ အကောင်း မထင်ပါဘူး ခင်ဗျာ ။ ကျွန်တော် ကတော့ သူ စိတ်တိုင်းကျပါစေတော့ လို့ အစစအရာရာ ကြိုးပမ်းပါတယ် ”
“ အေး ... မင်း က ကြိုးပမ်းပေမယ့် သူ က မင်းကို ကြမ်းပိုး လို့ ပဲ ထင်တာက ခက်တယ်ကွ ။ မင်း သဘောထားက ဘယ်လိုပဲ လဲဂွမ်း လို ဖြစ်ပေ မယ့် လမ်းခွဲ တော့ ရောက်ကြပြီထင်တယ် ”
“ ဦး ခင်ဗျာ ... ၊ ကျွန်တော့် ရင်ထဲက ခံစားမှု ဟာ မသေးပါဘူး ”
“ ငါ ယုံပါတယ် ။ မင်းဟာ အံဆုံးပေါက်ခိုက် အုန်းဆံတွေ ဝါးရသလို ခံစားနေရမှာ ပါ ။ အံတွေတော့ ချော်ကုန်ပြီ ထင်တယ် ။ သင်္ဘောမာလိန် ကို မိလ္လာကျုံးခိုင်းသလို ဖြစ်ကုန်မှာ ပေါ့ ”
စိုးညွန့်ဦး မှာ မျက်စိကလေး ကလယ် ကလယ် နှင့် စကားဆက် မပြောတတ်တော့ဘဲ ရပ်ထားမိတော့သည် ။ ဤအဘိုးကြီးသည် သူ့ ကို နောက်နေခြင်းတော့ မဟုတ် ။ သူ့ဝသီ ဖြစ်နေခြင်းတော့ ထင်ရှားပါသ ည် ။ စည်းရုံးနိုင်ဖို့ နေနေသာသာ သူ့ စကားလိမ်တွေ အကြားဝယ် စိုးညွန့်ဦးမှာ ကားယားကြီး လဲရတော့မည့် ပုံ ပေါက်နေတော့၏ ။ မတတ်သာ ၍ ခပ်ခွာခွာ ကလေး နေကာ အကြံယူဦးမှ သင့်မည်ဟု တွေးမိသည် ။
“ ဦး ... ထမင်း စားပြီးပါပြီလား ”
“ အေးကွ ... ငါ လာမယ်မှန်း မသိတော့ ထည့် မချက်ထားကြဘူးလေ ။ ဒါပေမဲ့ ဘာရမလဲ ။ ငါက စားကျန်ကလေး သွင်းပြီး စောစောက စင်္ကြံကလေးသွား ။ ဟော ... အခု စာဖတ်နေတာ ”
“ ကျွန်တော့် ကို ခွင့်ပြုပါဦးနော် ”
“ ငါ နဲ့ စကား ပြောရတာ ဆန်ကောပြား လို ပတ်ချာလည်နေပြီ ထင်တ ယ် ။ ကောင်းပြီ ... မင်းအရေး မင်းကိစ္စ ကို ကျမ်းဂန်ရှာလို့ ကြံခန်းထုတ်ချေဦးပေါ့ကွယ် ”
စိုးညွန့်ဦး သည် ခပ်သုတ်သုတ်ကလေး ခွဲခဲ့ရတော့သည် ။
••••• ••••• •••••
( ဆဲဗင်း )
နောက်တစ်နေ့တွင် စိုးညွန့်ဦး သည် လွယ်အိတ် တစ်ခု ထဲ၌ စာအုပ်များ ထည့်ကာ ဘုန်းကြီးကျော င်းသို့ ထွက်ခဲ့လေတော့သည် ။
သူ ၏ အကြံ မအောင်မြင်သမျှတော့ မပြန်ပြီ ။ ဒီဘဝ တွင် နန္ဒမူကလေးနှင့် လွဲရလျှင်လည်း တစ်ခါတည်းပင် ဆရာတော် ထံ သင်္ကန်းတောင်းကာ ရဟန်းဝတ်လိုက် ပါတော့မည်ဟု အဓိဋ္ဌာန် ပြု၍ ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏ ။
ဆရာတော် ကား စိုးညွန့်ဦး သည် အေးအေးလူလူ တရားစာအုပ်များ ဖတ်၍ ၊ တရားဘာဝနာကလေး ရှု၍နေချင်သောကြောင့် ဟု ထင်မြင်သွားကာ ကမ္မဋ္ဌာန်း ကျောင်းကလေး တစ်ခုတွင် သီးခြား နေရာ ပေးထားသည် ။ စိုးညွန့်ဦး အတွက် သော်ကား တိုင်း၍ ရက်သည့် ပက္ကလာ ၊ မိုးရွာတာနှင့် အခန့်သင့် ဆိုသလို ဖြစ်နေ၏ ။ ထို့ပြင် ဆရာတော် က ကိုရင် နှင့် ကျောင်းသားများကို အနှောင့်အယှက် မဖြစ်စေရန် စိုးညွန့်ဦး ရှိနေသော နေရာသို့ မသွားကြရ ပညတ် ထားသဖြင့် ပို၍ ပင် အဆင်ပြေ နေပေတော့သည် ။
စိုးညွန့်ဦး သည် ရှေးဦးစွာ မှတ်ဉာဏ်ကောင်းစေသည့် အကြောင်းများကို ရေးသားထားသော အင်္ဂလိပ်ကျမ်းစာ ကို ဖတ်၏ ။ အိ န္ဒိယ ယောဂကျမ်းများကို ဖတ်၏ ။ ထို့နောက် ဘုရားရှိခိုး မူဟောင်း ကို ဖတ်ကာ ဘုရားထံ တွင် ဆုပန်ဆင်သည် ။ ပြီးတော့ ပေါရာဏစာအုပ် တွင် ဖတ်ကာ ကျက်မှတ်သည် ။ နှုတ်မှ လည်း ဗျစ်တောက် ဗျစ်တောက်နှင့် တရွရွ ဆို၍ ဝါကျတွေ လျှောက်ဖွဲ့၏ ။ ဤသို့ဖြင့် တစ်ရက် ကုန်သွားပေ တော့၏ ။
နောက်တစ်နေ့တွင် ကား အပြောင်းအလဲ သဘောမျိုးနှင့် ပေါရာဏ တွေကို ချထားပြန်ကာ စကားလုံးတွေ ကို စကားလိမ် လုပ်၍ လျှောက်ရွတ်သည် ။ ခွေးတစ်ကောင် တက်လာသည် ကိုပင် “ ဟေး ခွဲ့ ” ဟု မောင်း၏ ။ ဦးဘကောင်း ၏ တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်သော စကားလိမ် စကားတို့ မှာ အဓိပ္ပာယ်ရှိသည် ကို သိပါ၏ ။ သို့သော် မိမိမှာ ကား ယခုမှ စတင်၍ လေ့ကျင့်နေရသည် ဖြစ်သောကြောင့် အဓိပ္ပာယ် ရှိရှိ စကားလိမ်တွေ ကို နားယဉ်နေမှ ဖြစ်မည် ။ ထို့ကြောင့် တစ်နေ့လုံး စကားလိမ်တွေ ကို စဉ်းစားသည ။ နှုတ်တက်ရွရွ ကျက်မှတ်ပြောဆိုသည် ။ ခြင် က လာကိုက်လျှင် တောင်မှ ခြင်ကိုက်လို့ နင် ယားပေမယ့် နားယဉ်အောင် ရွတ်နေ မှ စိုးညွန့်ဦး ဟု မိမိ ကိုယ် မိမိ တရားချသည် ။
အကြောင်း ဘာမှ မသိရှာလေသော ဦးပဉ္စင်း တစ်ပါးသည် ညနေဘက်တွင် စိုးညွန့်ဦး ထံသို့ အကဲခတ်ရင်း ရောက်ခဲ့သည် ။ မနေ့ ကတည်းက ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ တစေ့တစောင်း ကြည့်ရာတွင် ဤ ဒကာသည် တစ်ယောက်တည်းလည်း စကား ပြောနေ၏ ။ တစ်ခါတစ်ခါ လက်ဟန် ခြေဟန်တွေနှင့်လည်း စကားပြောနေ၏ ။ တစ်ချီတစ်ချီတွင် ကျွမ်း ထထိုးသည် လည်း မြင်ရ၏ ။ ထို့ကြောင့် တထိတ်ထိတ် နှင့် သေချာသွားအောင် လာရောက်ခြင်း ဖြစ်လေသည် ။
“ ဒကာ့ စာအုပ်တွေ များသားကပဲ ”
“ မှန်ပါ ... များပေမယ့် စာအုပ်တွေ က စုတ်အာနေပါပြီ ဘုရား ”
“ အိမ် ... ဒကာ အဇ္ဇေ၀ သုဂေ ယနေ့ သေမည် ၊ မနက်ဖြန် သေမည်ဆိုတာ ဘယ်သူမှ တပ်အပ်သေချာ ပြောနိုင်တာမှ မဟုတ်ဘဲ ။ ဒီတော့ အသက်ငယ်ငယ်နဲ့ တရားထူး ရအောင်တော့ ကြိုးစားနော် ”
“ မှန်ပါ ... တပည့်တော်ကတော့ အဲ့ခိုး အားသွန် ကြံဖန် ကြိုးစားနေ တာပါပဲ ဘုရား ။ ပျဉ်ချပ် ကို ကော်ပတ်စားတဲ့ ကပ်ဖော် လို အားသွန်ကြိုး ပမ်းလျက် ရှိကြောင်းပါ ဘုရား ”
ဦးပဉ္စင်း သည် အတွင်းဘက်တွင် ထိုင်နေရာမှ အပေါက်ဝနား သို့ ရွှေ့ သွားရင်း စကားကို ဣန္ဒြေရရ ဆက်ပြောသည် ။
“ ဝိပဿနာ ဆိုတာ ရုပ် နာမ် သေဖို့ လိုတယ် ဒကာရဲ့ ”
“ မှန်ပါ ... ရုပ်နာမ် သေဖို့ ကောင်းတာလည်း မှန်ပါတယ် ၊ ဒီ ကျောင်း ကို ရေနံသုတ်ဖို့ ကောင်းတာလည်း မှန်ပါတယ် ဘုရာ့ ”
ဦးပဉ္စင်း လည်း တစ်ချိုးတည်း ဆင်း သွားလေတော့၏ ။
စိုးညွန့်ဦး သည် တစ်ကိုယ်တည်း ပြုံးမိသည် ။ ဦးပဉ္စင်း ၏ အမူအရာ သည် မိမိ ကို အားပေးနေချေသည် ။ မိမိ ၏ အခြေအနေသည် မိမိ ကို အားပေးနေချေသည် ။ မိမိ ၏ အခြေအနေသည် တိုးတက် လာလေပြီတကား ။ မိမိကား ပတ်ဝန်းကျင်၏ အမြင်တွင် တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေလေပြီ ။ အို ... ပို၍ မှန်သည် ကား နန္ဒမူ သည် တစ်မျိုးကြီး ၊ ဦးဘကောင်း သည် တစ်မျိုးကြီး ။ မိမိကား နှစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေသည် ဟု ဆိုမှ ပို၍ မှန်ပေလိမ့်မ ည် ။ တစ်မျိုးကြီးတွေ ကို အလဲထိုးရန် မှာ နှစ်မျိုးကြီး ဖြစ်ရပေမည် မဟုတ်ပါလော ။
“ ဘာလဲဟဲ့ ... ပေါရာဏစကား ၊ ဘာလဲဟဲ့ ... စကားလိမ် ၊ သိမ်ငယ်တ ယ်မထင်နဲ့ ။ စိုးညွန့်ဦး ဧရာမက တိုက်ပွဲကို ဝင်ပြမဟဲ့နော် ”
စိုးညွန့်ဦး သည် ကျွမ်းသုံးပတ် ထိုး၏ ။ ယောဂစာအုပ် ထဲ တွင် ဦးနှောက်သို့ သွေးသွားလာ လည်ပတ်မှုသည် မှတ်ဉာဏ်ကို ကောင်းစေသည် ဟု ဆိုသည် မဟုတ်ပါလော ။
နောက်တစ်နေ့ နံနက်ဘက် တွင် လူငယ်လေး တစ်ယောက်သည် စိုးညွန့်ဦး ကို စာတစ်စောင် လာပေး၏ ။ စာ ကား ညီမ ဖြစ်သူ ဆင့်ဆင့်မာ ထံ က ဖြစ်လေသည် ။
ကိုကို ...
မမမူတို့ သန်ဘက်ခါ ပြန်ကြတော့မယ်တဲ့ ။ ကိုကို့ ကိစ္စက အဆင်မပြေတော့ဘူး ။ မမမူ ကို ဘယ်သူ ပြောလို့ မှ နားမဝင်ဘူး ဖြစ်နေတယ် ။ ဦးလေး ဦးဘကောင်း ကိုယ်တိုင်က ကိုကို့ အပေါ်မှာ အထင်မကြီးဘူး ဖြစ်နေတယ် ။ ဒါပဲလေ ... လူကြီး လူကောင်း သားသမီး ပီပီ ကိုယ့် ကို မခင်ပေမယ့် နှုတ်ဆက်ဖို့ တော့ ကိုကို ပြန်လာခဲ့ဦးမှ တော်မယ်လို့ ညီမ ထင်တာပဲ ။ ဒါပေမဲ့ မေမေ ကတော့ ကိုကို့ သဘောပဲတဲ့ ။ ဒါပဲနော် ...
ညီမလေး
ဆင့်ဆင့်မာ
စိုးညွန့်ဦး သည် စာကလေး ကို ဖတ်ပြီးလျှင် ပြီးချင်းပင် ဘုန်းကြီးကျောင်း မှ ချက်ချင်း ထွက်ခဲ့လေ၏ ။ လမ်း၌ ဖခင်ကြီး ၏ မိတ်ဆွေ တစ်ဦး ဖြစ်သူ ကျောင်းဒကာကြီး ဦးပါကြီး အိမ်သို့ ဝင်၍ အဝတ်အစားများ တောင်းယူလဲလှယ်ကာ သုံးဘီးကား နှင့် အမြန် ပေါက်ချလာခဲ့ ၏ ။ သူ ကား ... လက်နက် အပြည့်အစုံဖြင့် စစ်ထွက်လာသည့် စစ်သူကြီး အသွင်ကို ပီပီပြင်ပြင် ဆောင်နေတော့သည် ။
ဧည့်ခန်း ထဲတွင် လူစုံတက်စုံ ရှိ၏ ။ သူတို့ သည် စိတ်ထဲတော့ မကောင်းကြပါ ။ သို့သော် ဧည့်သည် တွေ ပြန်ကြတော့မည်ဆို၍ ဧည့်ခံစကား ပြောနေကြခြင်း ဖြစ်၏ ။ နန္ဒမူ သည် စိုးညွန့်ဦး မှ လွဲ၍ တစ် အိမ်သားလုံးကို ခင်မင်သည် ။ ထို့ကြောင့်ပင် သူ ပြန်ရမှာ စိတ်မကောင်း ကြောင်း ပြောခြင်းမှာ တကယ်ပင် စိတ်ရင်းဖြင့် ပြောခြင်း ဖြစ်၏ ။ ဦးဘကောင်း ကား ထုံးစံအတိုင်းပင် ပြတင်းပေါက်နားတွင် စာဖတ်နေသည် ။
ထိုအချိန်တွင် စိုးညွန့်ဦး သည် ရင်ကော့၍ ဝင်ရောက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏ ။ အားလုံးမှာ သူ့ကို လှည့်ကြည့်မိရာတွင် မျက်လုံးမျက်ဆန် ပြူးကုန်ကြတော့သည် ။
တောင်ရှည်ပုဆိုးနှင့် ပိုးရင်ဖုံးကြီးကို ဝတ်ထားသည် ။ ဦးခေါင်း တွင် လည်း ခြင်းမခံဘဲနှင့် အစိမ်းနုရောင် ပဝါလေး ကို ပေါင်းထားသည် ။ ထို စိုးညွန့်ဦး ကား သူ့ ရင်ကို သူ ပုတ်၍ ဝင့်ကြွားစွာ ပြောလိုက်၏ ။
“ အရွက် ကို မုန်းလှပါတယ် ဆိုတဲ့ သူတွေ အတွက် ဟောဒီမှာ အရိုးသက်သက်လေ ... ။ အရိုး ကို အရွက် မဖုံးရုံ မကဘူး ။ ဒီက အရွက် မပါတဲ့ အရိုးစစ်စစ် မြင်ဖူးအောင် ကြည့်ထားကြ ”
စိတ် ထဲ က နာကြည်းသလိုလို ရှိသည် နှင့် စိုးညွန့်ဦး မှာ နန္ဒမူ ကို ကြည့်၍ စကားပြောရင်းက မျက်ရည်များ ပင် ရစ်ဝဲလာသည် ။ ထို့နောက် မိမိ ၏ အစွမ်းသတ္တိ ကို ပြရန် ကြိုးပမ်းတော့သည် ။ ရှေးဦးစွာ ကျက်မှတ် ထားသရွေ့ကို မမေ့စေခြင်းငှာ ကြမ်းပြင် ပေါ်တွင် ကျွမ်းသုံးလေးပတ်ခန့် မျှ လှိမ့်၍ ထိုးလေတော့၏ ။
အားလုံး မှင်တက်မိကာ ငြိမ်နေကြသော်လည်း ဦးဘကောင်း တစ်ယောက်ကဖြင့် လွှတ်ခနဲ ပြောသည် ။
“ ဟယ် ... ဒီကောင် ဘုန်းကြီးကျောင်း မှာ ကလာပ်ရှစ်ပါး ရှုမြင် လာခဲ့ပြီး ဘယ့်နှယ် ကုလားရှစ်ပတ် လည်သလို ဖြစ်နေပါလိမ့်နော် ”
စိုးညွန့်ဦး သည် မတ်တတ် ပြန် ရပ်လိုက်ပြီးသော် နန္ဒမူ နားသို့ ချဉ်းကပ်လာ၏ ။ ထို့နောက် မိမိ ကိုယ် မိမိ ယုံကြည်မှု အပြည့်နှင့် နန္ဒမူ ၏ ပါးစုံကြီး နှစ်ဖက်ကို လက်ဝါးများ နှင့် အုပ်ညှပ် ကိုင်လိုက်ကာ ပင့်တက်သည် ။
နန္ဒမူ မှာ ရင်တွေ ခုန်လျက်က ခေါင်းကလေး မော့သွားရ၏ ။ ရွှန်းလဲ့ သော မျက်လုံးများ နှင့် စိုးညွန့်ဦး ကို ငေး၍ ကြည့်နေမိသည် ။
“ ကိုယ် ဟာ ပကတူး ကတည်း က မင်း ရုပ်ပုံကို မြင်ပြီး အင်ရွှဲနှစ်ထောင်း ခဲ့ရတယ် ။ မင်း ဟာ ကိုယ့် ဘဝရဲ့ တန်ဆောင် ဖြစ်မလားလို့ ဆတ်ဆတ်ထင်ပြီး ဆုတောပုံယင် ဆင်ခဲ့ရတယ် ။ မင်း နဲ့ လည်း ခုံတမင် တောက်တလို တွေ့လိုခဲ့တယ် ”
စိုးညွန့်ဦး သည် စကားကို ဖြတ်ပြီး နန္ဒမူ ကို စိုက်ကြည့်၏ ။ နန္ဒမူ ၏ မျ က်လုံးများ သည် ပို၍ ရွှန်းလာရုံမက နှုတ်မှ လည်း “ ဖြစ်ရလေ ကိုစိုးရယ် ” ဟု တစ်ခွန်း ထွက် လာလေ၏ ။ စိုးညွန့်ဦး က ဆက် ပြောပြန်သည် ။
“ ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ဘဝ ကို တင်းတိမ် ဓူဝံ အုပ်လိုက်သလို မင်း နဲ့ ကိုယ် နဲ့ အချစ်ရေးဟာ တဖျင့်တပါး ဖြစ်ခဲ့ရတယ် ။ ကိုယ် ဘယ်လိုပဲ မွေသရီ မှာ ကော်ရော် ဆုတောင်းပေမယ့် အကြောင်းမထူး အရာမပြေဘူး ။ မင်း ဟာ ကိုယ်တို့ ခန်းဝါ က ခွာတော့မယ်ပေါ့နော် ။ မေတ္တာ ကို ပြက်သိကာ တောင် မထားနိုင်တော့ဘူးလား ။ မင်း က ခုလို မေတ္တာညှို့ ကို ရှောင်တခင် ဖြတ်ရ င် ကိုယ်တော့ မိုးသောက်ရင် စုတေမှာ မချွတ်ဘဲလေ ”
နန္ဒမူ သည် သူ့ လက်နှစ်ဖက် ဖြင့် စိုးညွန့်ဦး ၏ လက်တွေ ကို ဖြုတ်ချ၏ ။ သို့သော် လက်တွေကို မလွှတ်ဘဲ ဆုပ်ကိုင်ထားလျက်ကပင် ရီဝေသော မျက်စိများ နှင့် ဦးလေး ဖြစ်သူ ဦးဘကောင်း ကို လှည့်ကြည့်၏ ။ ဤတွင် စိုးညွန့်ဦး သည် နန္ဒမူ လက် ထဲမှ အသာရုန်းထွက်ခဲ့ပြီး ဒုတိယ ခံစစ်ကြောင်းကို တိုက်ခိုက်ရန် ဦးဘကောင်း နားသို့ ချဉ်းကပ်လာ၏ ။
“ ကျွန်တော် အခု ပြန်လာတာဟာ ဒါမှီဖို့ ဒီမှာ ဦး ။ ကျွန်တော့် အသည်းတွေ ကြွေရပေမယ့် အသေကျွဲလောက် တန်ဖိုး မရှိမှန်း သိပါတယ် ။ တန်ဖိုး ကို တိုးဖန် ဖို့ လည်း ကျွန်တော် မလိုလားပါဘူး ။ ပညာနယ် ဟာ ကျွန်းဝယ်ရသလို ကျယ်ဝန်းမှန်း သိပါတယ် ဦး ။ ဒါပေမဲ့ ကျည်တောက် ထဲ ကျောက်တည် သလို မြဲမြဲ အားထုတ်တော့လည်း အုပ်ထားသလို ဖြစ်တဲ့ ဉာဏ်တွေ ထွက်ခဲ့ရပါတယ် ”
“ ဟေ့ ... တော်လှချည်ကလား ၊ မင်း ကို ကျောက်ညံ့ ကျောက်ပြုတ် လို့ ထင်တာတွေ ကျုပ် ပျောက်ပါပြီလေ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ၊ ကြင်ဈေး ကို တူးဖို့ ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ။ အမေ ပြောတဲ့ အမောပြေကလေး နန္ဒမူ ၊ အပြောချိုတဲ့ အပျိုချော နန္ဒမူ ။ သူ့အတွက် ကျွ န်တော့်မှာ မိတ်ဆုတ် ခဲ့လို့ မုတ်ဆိတ် ပျားစွဲကိန်း မကြုံရဘူး ။ ဒီတော့ ကျေနပ်ဖို့ ကျပ်နေ တော့တာပေါ့ ”
ဦးဘကောင်း သည် ထိုင်ရာ မှာ ထ၍ နီးရာ ကုလားထိုင် တစ်လုံးကို ရွှေ့ပေးသည် ။ ပြီးတော့ ထိုကုလားထိုင် တွင် စိုးညွန့်ဦး ကို ထိုင်စေချင်သည့် သဏ္ဌာန်ဖြင့် ပခုံးများ ကို ဖိပေး၏ ။ စိုးညွန့်ဦး ကလည်း အလိုက်သင့်ပင် ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။
ဦးဘကောင်း ကား အလွန်ပင် အထင်ကြီးသည့် အသွင်ဖြင့် စိုးညွန့်ဦး ကို ရွှန်းရွှန်းစားစားကြီး ကြည့်ရင်း သူ ကိုယ်၌ ကလည်း ကုလားထိုင် တွင် ပြန်ထိုင်ရင်းက ပြောလိုက်သည် ။
“ ဘောင်းဘီ ဖင်ကျပ် နဲ့ တုန်းက မင်းဟာ ခါးညံ့ ပေမယ့် ခုတော့ ခန့် ညားလှပါပေတယ်ကွယ် ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ၊ ကျွန်တော် ဟာ နန္ဒမူ ပြောသလို အရွက်တွေ နောက် ခုံမင် လိုက်ပါခဲ့ပေမယ့် အလစ်သုတ်တဲ့ အလုပ်သစ်တွေ လည်း မလုပ်ခဲ့ပါဘူး ။ နာရီတွေ မျက်မှန်တွေ ကို အလစ်ဖြုတ်ပြီး အလုပ် ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ကောင်လည်း မဟုတ်ခဲ့ပါဘူး ဦးရယ် ”
“ ဟေ့ .. မောင်ရင် ၊ တစ်လောကလုံး မှာ မင်း တစ်ယောက် ကိုပဲ ငါ မျက်စိတည့်တယ်ကွ ၊ မင်း ကို ခိုက်ရန်ပြုလာရင် ငါက ခံရိုက်ပါ့မယ် ”
“ နားဆင်ပါဦး ဦးရယ် ၊ နန္ဒမူ ရဲ့ ဓာတ်ပုံ ကို တွေ့ရတော့ ဝမ်းမြောက် တဲ့ ကလေးငယ် ဟာ ခုန်ပေါက်ခဲ့ သလို ကျွန်တော် ခုန်ပေါက်ခဲ့တယ် ။ ဒါပေမဲ့ ခုတော့ ခေါက်ပုံ ကျန်ခဲ့ရပြီ ။ ကျွန်တော့် စိတ်ကူးယဉ် ဗိမာန် ကို ငှား ဖျက်ခဲ့သလို ဖြစ်လို့ ငှက်ဖျားရောဂါ စွဲကပ်တဲ့ ဝေဒနာသည် လို လည်း ဖြ စ်ခဲ့ရပါပြီ ”
“ မောင်ရင် ငှက်ဖျား အကြောင်းတော့ မပြောနဲ့ ကွာ ။ ငါ က ငှက်ဖျား အခံ ရှိလို့ ဒီ စကားကြားတိုင်း ခြေသန်း က ချမ်းသည် ပဲကွဲ့ ”
“ ရှိပါစေတော့ ၊ နန္ဒမူ ရဲ့ နှုတ်လွှာလေး က ကြက်မောက် လို လှပပေမယ့် ကျွန်တော် ကြောက်မက်ခဲ့ပါပြီ ။ ဘာဖြစ်လို့ လဲဆိုရင် ကျွန်တော်တို့ ကိစ္စတွေဟာ လိပ်ပတ် မလည်ခင် လာဘ်ပိတ် ခဲ့ရပြီကိုး ။ ဒီတော့လည်း ဆိတ်လေး ကို ဆေးလိပ် တိုက်သလို အချည်းနှီး ဖြစ်ခဲ့ရတယ် ။ ကျွန်တော် ဟာ နန္ဒမူ ရဲ့ ရက်စက်မှုကြောင့် မောင်းကြီး လို ရင်မကော့နိုင်ဘဲ မီးချောင်းလို ဆန့် နေရပါတော့တယ် ”
“ ဖြစ်ရလေ မောင်ရင် ၊ ဖြေရဖို့ လစ်ပေမပေါ့ ။ အင်း .. မင်းအဖြစ်က အဖိုးတန်ပါလျက်နဲ့ ဘေးလမ်းမှာ အပစ်ခံရတဲ့ ဗန်းလေး လို ၊ နောက်ပြီး ခွေးလက် နဲ့ တိုက်သွားတဲ့ ခွက်လေးလို ဖြစ်ရရှာနေတာကိုးလေ ။ မင်း ရဲ့ အညွန့်ကလည်း ထုပိတ် ထားသလို ထိပ်ပု သွားတော့တာပေါ့ကွယ် ”
စိုးညွန့်ဦး ကို ဦးဘကောင်း သဘောကျလာသည် မှာ ပေါ်လွင်ထင်ရှားလှ၏ ။ ထို့ကြောင့်ပင် စိုးညွန့်ဦး သည် အားတက်လာရသည် ။
“ ကျွန်တော်ဟာ နန္ဒမူ နဲ့ တွေ့ရမယ့် ရက်တွေ ကို ရေတွက်ပြီး ကိုယ့် ဘက်က ကိုယ် တွက်ရာမှာ သာ နေရပေမယ့် သေနာပဲ ဖြစ်ရတော့ လွတ် ကျတဲ့ နာရီ က လက်တံလို လန်တက် နေတော့တာပေါ့ ခင်ဗျာ ”
ဦးဘကောင်း သည် စွေ့ခနဲ ခုန်၍ ထမိတော့၏ ။
“ ဟေ့ ... မောင်ရင် တော်တော့ ၊ မင်း က ဉာဏ် ကို ငါထက်သတော့ ငါ့ ထက် သာသွားပဟေ့ ”
“ ကျွန်တော်တို့ အချင်းချင်း စပ်ကြောင်း ဟာ စောင်းကျပ် သွားပြီး လက်ထပ်စာချုပ် ဟာ စုတ်ချာသွားတဲ့ ဘဝ မရောက်အောင် ... ”
“ ဪ ... တော်ပါပြီဆို ၊ ငါ သဘောကျလှပါပြီကွာ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ... ဟဲ့ ကုတ် လို့ ဆိုပေမယ့် မကုတ်ပါရစေနဲ့ ဦး ခင်ဗျာ ။ နန္ဒမူ ရဲ့ ဓာတ်ပုံလေး ကို သာ ဖက်ဂေါ် ခဲ့ရတော့ လူမှုရေးတွေ ဖော်ဂက် ဖြစ်ကုန်ရသေးတယ် ”
“ ဟယ် ... သေတော့မှာ ပဲ ၊ ဟဲ့ ... နန္ဒမူ နင် သူ့ကို နှစ်သက်ရမယ် ”
ဦးဘကောင်းသည် အသည်း ကြွေတော့မည့် အလား နန္ဒမူ ဘက် လှည့် ၍ အမိန့်ပေးလိုက်ရာ နန္ဒမူ သည် ရွဲနေသော မျက်လုံးကြီးများ ဖြင့် “ မူ က လည်း ပုလဲတစ်မူး ပြီးသားပါရှင် ” ဟု ပြန်ပြော လိုက်လေသည် ။ စိုးညွန့် ဦး ကား ထခုန်ရင်း ဟစ်ပြော၏ ။
“ ဝမ်းသာလိုက်ပါဘိ နန်နန် ရယ် ”
“ ဝန်ခံချက် ။ ။ ဤ ဝတ္ထုတွင် အခန်းဂဏန်းစဉ် ထိုးခြင်း မှာ အနောက်တိုင်း ဝတ္ထုတစ်ခု ကို မှီးထားခြင်း ဖြစ်ကြောင်း ဝန်ခံပါသည် ။ ကျန်သမျှတွေ က မူ စာရေးသူ ၏ စိတ်ကူး သက်သက် ဖြစ်ပါသည် ။ ကိုယ်တွေ့ လည်း မဟုတ် ၊ သူများ တွေ့ လည်း မဟုတ်ကြောင်း ကို လည်း ဝန်ခံအပ်ပါကြောင်း ။ ”
▣ ကြပ်ကလေး
📖 သွေးသောက် မဂ္ဂဇင်း
အမှတ် - ၃၆၁
၁၉၇၆ ခုနှစ် ၊ ဇန်နဝါရီလ
