❝ ကိုထွေး နှင့် မခင်မေ ❞
ယနေ့ အဖို့ မခင်မေ သည် အိပ်ရာထ ကတည်း က စိတ် ခပ်တိုတိုပင် ။ အကြောင်း မူကား အအိပ်စုံမက် သူ မယား ကို ည က လင်သည် ကိုထွေး တမင် နှိုးသောကြောင့်ပင် ။
“ ဟဲ့ မခင်မေ မခင်မေ ၊ ထစမ်းပါဦး ”
ဟု သူ ဆိုသည် ။ ပြီးတော့ တင်ပါး ကို ပုတ်သည် ။ ပခုံး ကို လှုပ်သည် ။
“ အအိပ်ပုတ် လိုက်တာနော် ”
ဟုလည်း ညည်း သေးသည် ။
သည်တော့မှ ရှက်တက်တက် အောင့်သက်သက် နှင့်
“ ဘာလဲတော့ ”
ဟု မျက်စိ ကို ပွတ်လျှင်
“ ထစမ်း ထစမ်း ၊ ကလေး ချေး တွေ ပါနေတယ် ။ အိပ်ရာ ထဲ လူးကုန်ပြီ ”
ဟု အကြောင်းစုံ သိရလေသည် ။
မနေသာတော့သဖြင့် ထကာ သိမ်းရ ဆည်းရ ရုံ မက တစ်ရေးနိုး အူမြူးချင်သော သားငယ်ကလေး ကိုအေး က ...
“ အားတား အားတား ”
နှင့် စကား များ နေ ပြန်ရာ တော်တော် နှင့် ပြန် မအိပ်ရတော့ ချေ ။ သားကလေး သည် အင်မတန် ဆော့ ရ ကား ခုတင် ပေါ် က ခဏခဏ လိမ့်ကျတတ် သည် ။ ဟိုနေ့က ပင် လိမ့်ကျပြီး ကြမ်း နှင့် နှုတ်ခမ်း ဆောင့် မိတာ နှစ်ရက် တိတိ အီသည် ။ ငိုသည် ကိုယ်ပူ သေးသည် ။ နှုတ်သီးလေး ထော် လို့ နေသည် ။ ကလေး သည် ခုတင် အနှံ့အပြား လေးဖက်တွား သွားသည် ကို အိပ်ချင်မူးတူး နှင့် ဆွဲရင်း လွဲရင်း
“ ဖအေ တော့ ကလေးချေး မကျုံးရဘူးလို့ ဘယ်ဘုရားက ဟောသလဲ ၊ သူများ အိပ် နေတာကို နှိုးတယ် ၊ သူ နိုးနေပြီ ဟာပဲ ၊ ကြည့် လုပ်လိုက်ပါလား ”
ဟု တော်လှန် တွေးတော လျက် နေသည် ။ နောက်ဆုံး ရုန်းကန် နေ သေးသော ကိုအေးကလေး ကို အတင်း ဖက် ကာ ရင်ခွင် ထဲ ထည့် နို့ တိုက်မှ ကလေး လည်း အိပ် ၊ လူကြီး လည်း အိပ် ရသည် ။ သို့သော်
သည် မနက် လင်သည် ကိုထွေး သည် ဝိုင်ယာလက် အော်ပရေတာ ပီပီ နေ့လှည့် ညလှည့် အလုပ် ဆင်းရသည်မို့ မောနင်းဂျူတီ ခေါ် မနက် ၆ နာရီ အသွား နှင့် ကြုံပြန် လေရာ ကော်ဖီ ဖျော်ဖို့ ၊ ပဲပြုတ် နှင့် ထမင်းကြမ်းကြော် ဖို့ ထ ရ ပြန်လေ၏ ။ ထို့ကြောင့် အိပ်ရာ ထ ကတည်းက စိတ် ခပ်တိုကိုပင် ။
“ တကတည်း ကိုယ့် ကော်ဖီ ကိုယ် ဖျော် သောက်ရောပေါ့ ” လို့ ပြောလိုက်ချင် သေး ၏ ။ သို့သော် ကိုထွေး က လည်း မယား က ဖျော် မပေးလျှင် ဘာသာ ဖျော် သောက်ရှာ တတ်သူ ပင် ။ ယခုတလော သူ့ လက်မ အနာ ပေါက်ကာ ရင်း ချင်သည် မို့ မခင်မေ စိတ်လို လက်လို စောစော ထ၍ လုပ်ခဲ့သည် ။ ကိုထွေး လက်မများ ဖြတ် ရ မလား ၊ အနာ ဝင်ပြီးများ သေသွား မလား ဟု တော့ မခင်မေ ပူ တတ်၏ ။အဲဒီလို ဆိုလျှင်တော့ လင်သည် ကိုထွေး သည် သူ့ ဘဝ မှာ အရေးကြီးသော လူ တစ်ယောက် ဖြစ်သည် ဆိုတာ ချက်ချင်း သတိရ လာ တတ်၏ ။ သူ သေသွား ငါ့ ကလေး လေးယောက် နဲ့ ဘယ့်နှယ် စားပါ့မယ် ။
မခင်မေ သည် ကလေး မနိုးအောင် အသာလေး ထ ကာ မီးဖိုချောင် သို့ ဝင်သည် ။ ည က ကျန်သော ထမင်းကြမ်း အတော်များ သား မို့ ကလေးတို့ ကို ဝဝ ကျွေး နိုင်မည် ။ ကြက်သွန် တစ်ဥ စ ၍ လှီး သည် ။ မီး မွှေးကာ ဆီအိုး တည်သည် ။ မီးဖို ဟောင်း ပြီ မို့ ရေနံဆီခိုး ထ သည် ကို ငြူစူမိ ပြန်သည် ။ ကိုထွေး လက်မ နာ ကတည်း က မီးဖို လည်း ပြင် မပေးနိုင်ပြီ ။ မှိုင်း တလူလူ ၊ ဟင်းအိုး ရေနံဆီ နံ့ လှိုင်လှိုင် နှင့် ပဲ သည်းခံ နေရသည် ။ ဒီ ရေနံဆီမီးဖို ကုန်လျှင် တော့ ထင်း နဲ့သာ ချက်ချင် လေပြီ ။ ထင်း နှင့် ဆိုပြန်တော့ မိုးတွင်း ကျ ထင်းစိုစို နှင့် တွေ့လျှင် ငိုချင် မတတ် ချက်ရ ခက်တတ်သည် ။ မီးသွေး နှင့် ချက်ဖို့ လည်း ပိုက်ဆံ မတတ်နိုင် ။
ကိုထွေး နှင့် ရ ကတည်း က ပိုက်ဆံ မတတ်နိုင် ဆိုတာ ကို ဘယ်နှခါ စိတ်ကူးခဲ့ရသည် မသိတော့ချေ ။မခင်မေ သည် ကိုထွေး နှင့် တွေ့ဆုံ ချစ်ကြိုက် ကာ လိုက်ပြေးခဲ့ စဉ်က အိမ်ထောင်ရေး ကိစ္စ ဆိုတာ ဘာမျှ မရိပ်မိ ၊ ပိုက်ဆံ ကျပ်တည်းတယ် ဆိုတာလည်း မသိ ။ သူ့ မိဘ က ပိုက်ဆံ အတော် ချမ်းသာသော ကုန်သည်များ ပင် ။ လင် နောက် လိုက်တော့ ပထမ အမွေပြတ် ကြေငြာ ကာ ပစ် ထား၏ ။ ဒုတိယ ပြန် ခေါ်ပေမည့် တစ်ပြား မှ မကျ ချေ ။ တတိယ အမေ သေ ကာ အဖေ သည် မယားငယ် ယူ သွားပြီး လိုက် သေပြန်၏ ။ မိဘ အမွေ ဆို၍ မိထွေး က သနား သဖြင့် ပေးသော ငွေ ၃ဝဝဝ ကျပ် မှာ အိမ်ထောင်သက် ၉ နှစ်ကျော် စု ထားသော အကြွေး ဆပ် လို့ ကျေပြီး သမီးဦး စိန်စိန် ဖို့ ရွှေဘယက် တစ်ကုံး ရ ရုံ သာ ဖြစ်လေ၏ ။ ထို ရွှေ ဘယက် ကို ဝယ်ပြီး ၃ လ အကြာ မှာ ပြန် ပေါင် ရ သည် မှာ ခုထက်ထိ မရွေး ရသေး ။ အပေါင် လက်မှတ် လဲလျက် သာ နေ ရသည် ။
ကုန်သည် သားသမီးမို့ ပညာ နှင့် လုပ်စားမည် စိတ်ကူးခဲ့ခြင်း မရှိရာ မခင်မေ သည် ၇ တန်း အောင် ၍ ၈ တန်း မှာ တစ်ခါ ကျ ပြီး သည်နှင့် ကျောင်း က ထွက်ခဲ့သူ ဖြစ်လေ၏ ။ စာအုပ် ဆို ၍ လှည့် တောင် မကြည့်ခဲ့သည် မို့ သူ သင်ဖူး သမျှ စာ လည်း မေ့လေပြီ ။ လေးတန်း ရောက် နေသော သမီးဦး စိန်စိန် ကို တောင် စာ မပြ ပေးနိုင်တော့ချေ ။ အတွက်ကလေး နည်းနည်းပါးပါး တွက်တတ်သေး၏ ။ ဒါပဲ ... ။
တစ်ခါတစ်ခါ တော့ လည်း ပိုက်ဆံ ကျပ်လွန်း သည် မို့ လက်နှိပ်စက် သင် ကာ အလုပ် ထွက် လုပ်ရမည်လား စိတ်ကူး မိ သေးသည် ။ သို့သော် ကလေး သာ မွေး ဖြစ်သည် ။ ကြည့်လေ ... ကိုအေးလေး ကို မထင်မှတ်ဘဲ ရှိလာရာ လေးလကျော် ဗိုက်ထဲ ကလေး လှုပ် နေတာ တောင်
“ ကလေးမဟုတ်ပါဘူး ကိုထွေးရယ် ” ဟု မျက်စိ မှိတ် ငြင်းတုန်း ။ အခကြေးငွေ မသတ်မှတ်သော မိတ်ဆွေ ဆရာဝန် က ရယ်မော မှ အလျှော့ ပေး ရသည် ။
“ ဟဲ့ မခင်မေ ရဲ့ ၊ တစ်လ တစ်လ တစ်လ ကို ငါ့ လောက် မှ မရတဲ့ လူတွေ လည်း ကလေး လေးယောက် ငါးယောက် နဲ့ နေကြတာပဲ ၊ ကိုရွှေချစ် တို့ များ စုတောင် စုမိသေး ၊ အိမ် တောင် ဆောက်နိုင်သေး တယ် ”
ဟု ကိုထွေး ပြောတတ်၏ ။
“ စုမိ မှာ ပေါ့ တော့ ၊ ဟင်း မှ ချက် မစားဘဲ ကိုး ၊ ကလေးတွေ ကို ကျတော့ကော ကျုပ် ကလေးတွေ လို ကွန်ဗင့်ကျောင်း ထား သလား ၊ သားသမီးတွေ ကိုမကျွေးရက် ၊ ကျောင်း မထား ရက် ဘဲ ပိုက်ဆံ စု နေရင်တော့ စိန်လက်ကောက် တောင် ဝတ်နိုင်ဦးမယ် ”
ဟု ပြန်ပက်ကာ ငယ်ငယ်က ဝတ်ခဲ့ဖူးသော စိန် တစ်ဆင်စာ မိထွေး ဝတ် နေသည် ကို သတိ ရ ကာ ငရဲပွား တတ်ပလေ ၏ ။
ဒါနှင့်မှ ကိုထွေး က ထပ်ပြီး ပြောမည် ဆိုလျှင် မခင်မေ သည်
“ ရှင် ကျုပ် ကို ဘာ ဆင် နိုင်သလဲ ၊ ရှင် နဲ့ ရ ကတည်းက ဘယ်လို နေခဲ့ရတယ်ဆို သိသားနဲ့ ”
စသဖြင့် ရန် ထောင် သည် ။
“ ရှင့် လခ ၃၅ဝ ကျပ် က ကလေး ကျောင်းလခ ၊ စာအုပ်ဖိုး ၊ အိမ်လခ နုတ်လိုက်ရင် ဘယ်လောက် ကျန်လို့တုံး ၊ ကျုပ် အင်္ကျီစ လုံချည်စ မဝယ်ဖူးတာ ဘယ်လောက် ကြာပြီလဲ ”
ဟု ငိုသံ ပါ လာမည် ။
“ သူ နဲ့ ရ ကတည်း က မီးဖို ထဲ မှာ ကုန်း နေ အောင် လုပ်ခဲ့ရတယ် မဟုတ်လား ၊ တစ်သက်လုံး အိမ်မှုကိစ္စ လုပ်ခဲ့ရတာ မဟုတ်ဘူး ၊ ကုန်ဈေးတန်းတိုက် မှာ ဝတ်စားပြီး အလှပြ ထိုင် လာခဲ့တဲ့ မိန်းမ တော့ ၊ ခုတော့ ချက်ရ ပြုတ်ရ လျှော်ရ ဖွပ်ရ ကြမ်းတိုက်ရ တံမြက်စည်း လှည်းရ လို့ ကျောအောင့် ရောဂါ လည်း စွဲပြီ ၊ မလုပ်ချင်ဘဲ နဲ့ ဒီ အလုပ်တွေ လုပ် နေ ရတာ ၊ ဝါသနာ မပါဘူး ”
စသဖြင့် ဒေါသမာနတွေ ထမည် ။
ကိုထွေး က လေအေး ဖြင့်
“ ကဲ မင်း ဝါသနာ ပါတာ ဘာ ရှိလဲ လုပ်လေ ထမင်း ချက်ဖို့ ကောင်မလေး တစ်ယောက် ငါ မရ ရအောင် ရှာ ပေးမယ် ၊ အစိတ် ပေးရ ပေးရ ၊ သုံးဆယ် ပေးရ ပေးရ ငှားမယ်ကွာ ”
မခင်မ ဝါသနာ ပါ တာ မှာ မှန်သည့် အတိုင်း ပြော ရလျှင် ကိုအေးလေး နှင့် မြှူကစား ၊ ပြီးတော့ ကလေး နို့တိုက်ရင်း သားအမိ နှစ်ယောက် ဖက် အိပ်မည် ။
“ အမယ် ကျုပ် လည်း ကလေး ဂါဝန် ချုပ်တော့ ကောင်းကောင်း တတ်ပါ သေးတယ် ၊ အညံ့ မထင်ပါနဲ့ ။ စိန်စိန် တို့ ညီအစ်မ သုံးယောက် ဝတ်လေသမျှ ကျုပ် ချုပ်တာချည်းပဲ မဟုတ်လား ၊ ချုပ်ခ တစ်ပြား ကုန်ဖူး သလား ”
“ ပုံ မကျလို့ မဝတ်ချင်ဘူး ဆိုတာတွေ ... ထိုးထားတာ က တစ်ပုံကြီး ”
ဟု ပြော ကာ ကိုထွေး က ရယ်သည် ။
“ ဒါက ဟိုအရင်တုန်းက ပါ တော် ၊ ခု ကျကျနန ချုပ်တတ်မှ ပဲ ၊ ကျုပ် က ရိုး တိုက် သွားပြီး ဆံညှပ်ကလေး အပ်ချည်လုံးကလေး ဝယ်ရင်း ကလေးဂါဝန်ပုံ တွေ မှတ်မှတ် လာတာ ၊ အိမ် ကျ ပြန် ချုပ်ရတာပဲ မဟုတ်လား ”
ကိုထွေး က သက်ပြင်းကလေး ခိုး ချ တတ်သေး၏ ။
“ မခင်မေ ရာ ၊ မင်း က ဆန် မရှိ အစား ကြီး ၊ ရိုးတိုက် ဝတ်ချင်တာ နဲ့ ၊ တိကျူမား သွားချင်တာ နဲ့ ကို ၊ မင်း သူဌေးသမီး ဖြစ်ခဲ့တာ ကို မေ့ ပြီး လခကလေးစား မယား ဆိုတဲ့ ဘဝ ကို ကျေကျေနပ်နပ် နဲ့ မနေတတ် သမျှ ငါ့ ကို မင်း ရန်ထောင် နေမှာပဲ ၊ ငါ လည်း သားမသား ကို ဆင်ချင်တာ ပေါ့ ၊ တိုက် နဲ့ ခြံ နဲ့ ကား နဲ့ စိန်တွေ အပြည့် ဆင်ချင်တာပေါ့ ၊ ဒါပေမဲ့ကွာ ဆင်းရဲတယ် ချမ်းသာတယ် ဆိုတာ လည်း စိတ်ပါပဲ ၊ မင်း ကို လခ ရသမျှ အကုန် အပ်ပြီး စာရင်း တစ်ခါ မှ မစစ် တဲ့ ငါ့လို လင် မျိုးပဲ ရှာပါဦး ”
မခင်မေ သည် ဟုတ်သားပဲ ဟု သတိ ရ ကာ ဆိတ်ငြိမ်ပြီး လင် ကို ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ ချက်ပြုတ်ကာ နှစ်ရက် လောက် ကြည်ကြည်လင်လင် နေ တတ်သည် ။ သို့သော် ကျောင်းနေဖက် သူငယ်ချင်းများ ကား စီး လာ တာ ကို ရင် မဆိုင်ဝံ့ချေ ။ ပညာတော်သင် သွားသည့် ဓာတ်ပုံ ကြော်ငြာ ကို ငေးမော တတ် သည် ။ ကိုထွေး မိတ်ဆွေများ ၏ မယား အပေါင်း ကို မူ တယ်ပြီး တူ သည် တန်သည် မထင်မိ ပြန်သည် မို့ ရင်းရင်းနှီးနှီး မပေါင်းချေ ။ ပြီးတော့ စိန်အလုံးကြီး ဝတ်လာသူ က ရွှေ ဝတ်ကာ ကြွားသူများ ကို ရယ်ချင်သည်မှာ အမှန် ။ ငါးပြား ဆယ်ပြား အတွက် မပြော နှင့် ။ ၅ ကျပ် ၁၀ အတွက် စကား မပြောချင် သည် လည်း ဝသီ စွဲ နေ လေပြီ ။
တစ်ခါတစ်ရံ တော့ လည်း
“ အမေ တို့ အဖေ တို့ ဟာ ငါ့ ကို လူ့ ဘဝ နေတတ်ရုံ သင် ပေးလိုက်တာပဲ ”
ဟု တွေး ကာ စိတ်နာ တတ် လေသည် ။
ပိုက်ဆံ ကျပ်သည် မို့ မာန လည်း ချ ၊ ဝါသနာ လည်း ပါသည် တစ်ကြောင်း ဖြင့် မခင်မေ သည် တစ်ခါတော့ ဂါဝန်အငှား ချုပ်သည် ။ မျက်စောင်းထိုး တိုက်မှ ဆန်ကုန်သည် တရုတ်ကပြားများ ၏ သမီးကလေးများ မှာ စိန်စိန်တို့ သူငယ်ချင်းများ လည်း ဖြစ် ရကား မျက်နှာ အောက်ချ အလုပ် အပ် လိုက် ရှာရသည် မဟုတ်ချေ ။ သူတို့ က ပြော တတ်၏ ။
“ မခင်မေ က သိပ် ချုပ် တတ်တာပဲ ၊ စိန်စိန် တို့ ဂါဝန်လေးတွေ က တယ် လှတာပဲ ”
သည်လိုနှင့် ပါးစပ် မရဲတရဲ နှင့် မခင်မေ က ပင် စကား စပြီး အင်္ကျီ ၈ ထည် ချုပ် လိုက်၏ ။ ကိုယ့် သမီးတွေ ဖို့ ချုပ်ရတာ မဟုတ်လျှင် စက် ချုပ် ရသည် မှာ အတော် ပင်ပန်းလှ ပါ ကလား ဟု ထင် လိုက်၏ ။ စက်ကြီး တယ် လေးပါလား ၊ ဆီ မှ ရှိရဲ့လား ဟု ခဏခဏ ဆီဘူး ရှာရ သေး၏ ။ ကတ်ကြေး လည်း တုံးလှသည် ထင်၏ ။ နောက်ဆုံး အင်္ကျီ ရှစ်ထည် ပြီး လျှင်
“ တစ်ထည် နှစ်ကျပ်ခွဲ ပေး လျှင် ငွေ ကိုတော့ သုံးရချည် ရဲ့ ၊ ဘာပဲပြောပြော စိန်စိန့် ဖို့ ရှူးဖိနပ်သစ်ကလေး ဝယ်ပေး နိုင်မှာပဲ ”
ဟု တွေးခဲ့ သမျှ ငွေ တစ်ဆယ် သာ ပေးသည် ကို ကြုံ ရသည် ။ ထပ် တောင်းဖို့ ရာ လည်း ရှက်ရှက် ၊ ယူ တောင် မယူချင်တော့ ၊ ဆယ်တန်ပြားကလေး ကို သာ ပစ်လည်း မပစ်ရက်သည် နှင့် လက်ခံ ခဲ့ရလေသည် ။
ကိုထွေး က ...
“ အလကား ကွာ မခင်မေ က ပြော မရဘူး ၊ ကိုယ့် ကလေး ကိုယ် ထိန်း ၊ ထမင်း ဟင်း အေးအေးချက်စား နေ ... ပြီး ရော ”
ဟု သာ ပြောလေ၏ ။
“ ဟုတ်တယ် ၊ သူ ကတော့ ရုံးသွား ၊ သူငယ်ချင်းမိတ်ဆွေ တွေ နဲ့ တသောသော လုပ် ၊ ဘီယာကလေး သောက် ချင် သောက် ကျေနပ်တာပေါ့ ၊ သူ က ကြော့ကြော့ ကြော့ကြော့ နဲ့ ထွက် သွားတုန်း ကျန်ခဲ့တဲ့ မိခင် က အိမ် မှာ ဘယ်လောက် ဖား နေတယ် ဆိုတာ သိမှ မသိပဲ ”
ဟု ငြူစူ တတ် ပြန်၏ ။
ကိုထွေး ရှာ ပေးသော အိမ်ဖော် ကောင်မလေး ကိုလည်း တောခဏ ပြန်သွားတုန်း “ ပြန်မလာနဲ့ တော့ ” ဟု ကျိတ် ၍ မှာ လိုက်ရ၏ ။ လခ အစိတ် ကို လည်း သူ မတတ် နိုင်ချေ ။ တစ်လ ဆန် တစ်တင်း ပို ဝယ်ရသည်ကိုလည်း သူတို့ မတတ်နိုင်ချေ ။ ခိုင်း ရတာ သက်သာသည် နှင့် အမျှ ဆပ်ပြာ က အစ ၊ ပန်းကန်ခွက်ယောက် က အစ ဖျက်ဆီးဖြုန်းတီး သည် ကို မခံနိုင်ပါချေ ။
ကိုထွေး သည် အချိန်တန် လျှင် ရတတ်သမျှ နှင့် စားကာ ၊ ဝတ်ကာ အလုပ်ဆင်း သွားပြီး အလုပ် က ပြန်လာလျှင် ကလေးကူ ထိန်းကာ အေးအေးလူလူ နေတတ်သည် ကို တစ်ခါတစ်ခါ လည်း ချီးမွမ်းနှစ်လို မိသည် ။ “ သူ့ ကြည့်ရတာ ငါ နဲ့ နေရတာ ပျော်နေတာပဲ နော် ” ဟု ဝမ်းသာ တတ်သည် ။
သို့သော် မောမောပန်းပန်း နှင့် အိပ်လို့ ကောင်းတုန်း ယခုလို အနှိုး ခံရသည့် ည များ ကြုံ လျှင်တော့ အိပ်ရာ ထ ကစပြီး စိတ် တို မဆုံး ဖြစ်တာ အမှန်ပင် တည်း ။
ထို့ကြောင့် ပဲပြုတ် ထမင်းကြော် ပွဲ ပြင်ရင်း ၊ ကော်ဖီဖျော်ရင်း က မျက်နှာမှုန် ကာ နှုတ်သီး စူ လျက် ရှိသည် ။ ကိုအေး နိုးသံ ငိုသံ ကြားသည် ကို မသွားဘဲ နေ လိုက်သည် ။
“ ဟဲ့ မိစိန်စိန် ကလေး ငို နေတာ ချော့ပါ တော့ လား ၊ နင်တို့ ကျောင်း ပိတ်တုန်း ခိုင်း ရတာ မဟုတ်လား ”
ဟု အော် လိုက် သေး၏ ။ ပြီးတော့ သူ့ ဓလေ့ အတိုင်း လင် ကို စိတ် ကောက် လျှင် နာမည် ပင် မခေါ်ချင်ရကား
“ ဒီမှာ ဒီမှာ ”
ဟု လှမ်း ခေါ် လေ၏ ။
“ ထမင်းကြော် နဲ့ ကော်ဖီ ပြင် ပြီးပြီ ၊ စိတ် ရှိ တုန်း လုပ်ပေးတာ လာ စား ”
အဝတ်အစား လဲနေသော ကိုထွေး ကို လှမ်း ရန်ထောင် လေ၏ ။
“ စားမယ် စားမယ် ”
ဟု ကိုထွေး သည် လှမ်း ပြောရင်း သူ့ အနာ ကို ဆေး ထည့် နေသည် ။
မခင်မေ သည် ပတ်တီး မရှိသဖြင့် အင်္ကျီညှပ်စ ဖြင့် အနာ စည်း နေသော ကိုထွေး ကို ကြည့် နေရာ က မဆီမဆိုင် ကိုထွေးတို့ ရုံး က လက်နှိပ်စက် စာရေးမ ဝဝတုတ်တုတ် ကို သတိရ မိ၏ ။ ထို စာရေးမ ကို သူ တစ်ခါ နှစ်ခါ သာ မြင်ဖူး သော်လည်း ခပ်ထထ လို့ ထင် ၏ ။ ကိုထွေး ကို ရောချင်သည် လို့ ထင်ဖူး၏ ။ ကိုထွေး ကို စကား တောက် ကာ အခြေအနေပ င် စုံစမ်း ဖူး၏ ။ သူ့ မ လဲ လင် နှင့် ၊ ကလေး ငါးယောက် နှင့် ၊ ကိုထွေး ကို လူအေး လူကောင်း မို့ ငမ်းချင်သေး သလား မသိ ဟု တွေးဖူး၏ ။ တစ်ခါတစ်ရံ အဓိပ္ပာယ် မရှိ ရင်တွင်း မှာ ပူပင်နတ် ဝင်ကပ် ကာ တစ်နေ့ သူ့ အလုပ်ခွင် မှာ သွား ချောင်း ဖမ်းရမလား ဟု ပင် မီးမြှိုက် သလို အတွေးများ တွေးတောဖူး သေး၏ ။
မခင်မေ သည် ဒေါသတွေ အလိုလို ထ လာလေ၏ ။ ကိုထွေး ဘာကြောင့် အလုပ်ခွင် မှာ သည်လောက် ပျော်သလဲ ဒါဟာ အဖြေပဲ လား ဟု တွေး၏ ။ အူယားဖားယား အလုပ် အချိန်မီ ပြေးတာ ရုံး အလုပ် တစ်ခုတည်း က ဆွဲငင်တာ မှ ဟုတ်ရဲ့လား ဟု တွေး၏ ။
ကိုထွေး သည် ထမင်းကြော်ပွဲ မှာ ထိုင်ကာ စားရင်း
“ မင်း ကော စားလေ ”
ဟု ပြောသည် ကို ခေါင်းခါ လိုက် ကာ အပြစ် ရှာ ချင်သော စိတ် ဖြင့် စောင့်ကြည့် နေမိ လေ၏ ။
ကလေးတွေ ဆူ လွန်းသည် ။ အစာ ကို လည်း လုယက် စား ကြသည် ။ ကိုအေး က လည်း ချီထားသည် ကို ကောင်းကောင်း မနေ ၊ လက် ပေါ် က ဇောက်ထိုး လှန်ထိုး ဆင်း နေ သည် ။ ပြီးတော့ ကိုထွေး သည် ဝအောင် စားဟန် မတူဘဲ ကော်ဖီ ကို ကမန်းကတန်း ကျိုက်ချ လေသည် ။
“ ဘာများ အရင်လို နေတာလဲ ၊ လုပ်ကိုင် ပေးတော့လည်း ကောင်းကောင်း မစား ဘူး ”
ဟု မခင်မေ က ဆူပူ ပြန် ရာ
“ နောက်ကျတော့မယ်ကွ ”
“ ရှင် က အလှပြင်တာ ကို ဘယ် ကောင်မ ကြည့် ချင်အောင် ပြင် နေတာလဲ ၊ ရုံး လည်း အိမ် ထက် ပျော်သေး ၊ ကြည့်ပါလား ၊ ဘာဖြစ်လို့ မျို မကျ အောင် ဖြစ်နေတာလဲ ၊ ရှင် ဘယ်လို ခြေလှမ်း နေတယ်ဆိုတာ ကျုပ် မသိဘူးအောက်မေ့လား ”
ဟု မခင်မေ သည် ဒေါသ ကြီး သည် ထက် ကြီးလာ လေရာ
“ ဟဲ့ မင်း ရူး နေသလား ၊ ရုံး သွားရတာ ဘာဖြစ်လို့ ပျော် ရ မှာလဲ ၊ ဟေ့ ရုံး ကို ဆယ်ရက် သွားရင် ကိုး ရက် မှာ နဖားကြိုး ဆီ ၊ ထမ်းပိုး ဆီ ပြန်ရတယ် လို့ ထင်တယ် မှတ်ထား ၊ ပိုက်ဆံ ရ လို့ အလုပ် လုပ် ရတာ ၊ သိပ် ပျော်တယ် မှတ်သလား ၊ တစ်ခါတလေ တော့ ပျင်းတယ် ကွ ၊ အလုပ် မလုပ်ဘဲ အိမ် မှာ ထိုင် နေချင်တယ် ကွ ၊ အိပ်ရာ ထဲ ထိုးအိပ် နေချင်တယ် ကွ ။ ဘိန်းရှူ တတ်ရင် ရှူ နေ ချင်သေးတယ် ”
ကိုထွေး ၏ အသံမကျယ်စဖူး ကျယ် လာသည်ကို မခင်မေ သည် အံ့အား သင့်ကာ နားထောင် နေ မိ၏ ။ ကိုထွေး စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုး နှင့်ဆင်း သွားသည် ကိုလည်း ကြည့်နေ လိုက် မိ ၏ ။ ပြီးတော့ လင်သည် ကို စိတ်ကောက် ဒေါသထွက် နေတာတွေလည်း ပျောက် သွားပြီး တဖြည်းဖြည်း ပြုံးလာ မိလေ၏ ။ သူ လင် ရ ကတည်း က ရှာဖွေ နေသော အဖြေ ကို လည်း ခု မှ တွေ့ သလို ထင်၏ ။ နားမလည် သလို ကြည့် နေသော စိန်စိန် တို့ ညီအစ်မ သုံးယောက် ကို “ စားကြ စားကြ သမီးတို့ ” ဟု လေပျော့ကလေး နှင့် ပြော၏ ။ ညနေ ကျ ရင် ကိုထွေး ကြိုက် တတ်သော ငါးပိချက် ချက်ဖို့ ဈေး ပြေးဦးမှ ဟု သတိ ရ၏ ။ ထိုခဏ ၌ ကိုအေး သည် ခါး ပေါ် မှာ ချေးပါ ချပြီး အူမြူး ရယ်ရွှင် နေပြန် လေရာ ကလေး ကို ချိုင်း နှစ်ဖက် မှ မ ကာ ရေဘုံဘိုင် သို့ ပြေးရင်း ၊ လမ်း တစ်ဝက် မှာ ကလေးပါး နှစ်ဖက် ကို တရှုပ်ရှုပ် နမ်းရင်း ၊ ဝါဆိုလပြည့် မှာ ဥပုသ် မစောင့်ဖြစ် သော်လည်း သည်လင် သည်သားတွေ နှင့် ဘုရားတော့ တက်ဦးမ တွေးရင်း ပါးစပ် မှ
“ ဪ အမေ့သားလေး အီအီးတွေ ပါပြန်ပြီ လား ၊ အီး ပါ လည်း ချစ်ရတာပဲ ၊ သေး ပေါက် လည်း ချစ်ရတာပဲ ၊ ကလေး တစ်ယောက် မွေး ရင် ချေးတစ်ကြက်ဥ ဝမ်းထဲ ရောက်တယ် ဆိုတော့ ခု သားသမီး လေးယောက် မို့ လေးကြက်ဥစာ ပဲ ဟဲ့ ”
ဟု ပေါက်ကရ ပြော ရင်း လူ့ ဘဝ မှာ နေရတာ ပျော်ရွှင်တာ အမှန်ပင်တည်း ။
◾ကြည်အေး
📖 မြဝတီ မဂ္ဂဇင်း
သြဂုတ် ၊ ၁၉၆၃
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment