မစင့်တစင် မထင့်တထင်

 ❝ မစင့်တစင် မထင့်တထင် ❞

“ ကျောက်သင်ပုန်း ကို စင်စင် ဖျက်စမ်းပါ ညိုညို ရာ ၊ အားစိုက်ပြီး ဖျက် စမ်းပါ ”

ဆရာ ၏ စကား တခွန်း သည် ယနေ့ ထက် တိုင် ပင် ကျမ နား ထဲ မှ မထွက်နိုင်ပါ ။

•••••   •••••   •••••

မနေ့ က မိုး ရွာပါသည် ။ နံနက်ဖန် တွင် နေသာ ပါလိမ့်မည် ။ ယနေ့ အတွက် မူ မိုး လည်း မရွာ ၊ နေ လည်း မသာ လျှင် မည်မျှ ကောင်းချိမ့် မည်နည်း ။

သို့သော် ဤ အလိုဆန္ဒ မှာ မဖြစ်နိုင်ပါ ။ နေ သော် လည်း သာ ရပါမည် ၊ မိုး သော်လည်း ရွာ ရပါမည် ။ သို့မဟုတ် မိုး ရွာလိုက် နေ သာလိုက် ၊ နေ သာလိုက် မိုး ရွာလိုက် ရှိရပါလိမ့်မည် ။

ယနေ့ အဖို့မူ ကျမ လည်း ငိုလည်း ငို၍ ၊ ရယ် လည်း ရယ်ရမည် ဖြစ်ပါသည် ။

မနေ့ က ရွာ ခဲ့သော မိုး မှ မိုးကြွင်း မိုးကျန်များ သည် နံနက်ဖန်ခါ ၏ တပ်ဦး ဖြစ်သော နေသာမှု နှင့် ရောထွေး လျက် ရှိပါသည် ။ ထို့ကြောင့် ယနေ့ မိုး ရွာလိုက် နေ သာလိုက် ၊ နေ သာလိုက်

မိုး ရွာလိုက် ဖြစ်နေရခြင်းပင် ။ ဤသို့လျှင် ယနေ့ ကျမ ၏ ဘဝ ၌ လည်း အတိတ် မှ မျက်ရည် များ နှင့် အနာဂတ် မှ အပြုံးများ ရောပြွမ်း လျက် ရှိပါသည် ။

စင်စစ်သော် မနေ့ က မိုးသားတို့ သည် အရှိန် မသေ သေး၍ ၊ ရံဖန်ရံခါ ဆက်လက် ရွာ နေရခြင်း ဖြစ်ပါသည် ။ ဤနည်း နှင်နှင်ပင် ကုန်လွန်ခဲ့သော အပိုင်း မှ ကံ မကောင်း အကြောင်း မလှ ခဲ့ရခြင်းများ သည် ကျမ ၏ စိတ် ၌ မမေ့ပျောက် နိုင်သေး သော ကြောင့် ရံဖန်ရံခါ ငို နေရခြင်း ဖြစ် ပါသည် ။

မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ ၊ မနက်ဖန်ခါ တွင် မူ ရယ်ရပါ တော့မည် ။ မနက်ဖန်ခါ နေသာ ပါတော့မည် ။ ဤသို့ပင် ကျမ မြှော်လင့် ယုံကြည် မိပါသည် ။

ပြော ၍ သာ ပြော နေ ရပါသည် ။ အမှန်ကို ဆိုရသော် ကျမ သည် ကောင်းကောင်း

မေ့တတ်သူ မဟုတ်ပါ ။

ဘဝ ၌ သတိ မရတော့သော ဖြစ်ရပ်ပေါင်း မြောက်များစွာ ရှိသည် ကို မူ ကျမ ဝန်ခံ ပါသည် ။ သို့သော် ထို သတိ မရတော့ သော ဖြစ်ရပ်များသည် ယေဘုယျ အားဖြင့် ဆိုရလျှင် ဘဝ ၌ အရေး မပါ အရာ မရောက် သော အခန်း တို့ သာ လျှင် ဖြစ်တတ် ပါသည် ။ အရေးပါ အရာ

ရောက်သော ဖြစ်ရပ်တို့ ကို မူ ကျမ မမေ့နိုင်ပါ ။ မေ့ နိုင်ရန်လည်း မည်သည့် အခါမျှ မကြိုးစားခဲ့မိပါ ။

ကြိုးစား လျှင် လည်း ဤကြိုးစားချက် သည် အချည်းနှီးပင် ဖြစ်လိမ့်မည် ဟု ကျမ ကြိုတင် သိထား နှင့် ပါသည် ။

စာ ကို စတင်၍ သင်ကြားသော အခါ၌ ဆရာ သည် ဗျည်းများ ၊ သရများ ကို သင်ပြ ပါသည် ။ ထို့နောက် ဗျည်းတွဲ ၊ သရတွဲများ ကို သင်ပြ ပါသည် ။ ထို့နောက် ကတ္တား ၊ ကံ ၊ ဝါစက တို့ ကို သင်ပြ ပါသည် ။ ထို့နောက် သဒ္ဒါအကျယ် ကို သင်ပြ ပါသည် ။ ထို့နောက် ဝါကျ ဖွဲ့စည်းပုံ ၊ ပါဒ ဖွဲ့စည်းပုံ ၊ ဝါကျ ခွဲပုံ ၊ ပါဒ ခွဲပုံ အစရှိ ကုန်သော စာရေးခြင်း အတတ် ကို သင်ပြ ပါသည် ။ ထို့နောက် အနုစာပေ ကို လည်းကောင်း ၊ ရသစာပေ ကို လည်းကောင်း သင်ပြ

ပါသည် ။

ယခုသော် ကျမ သည် ဤ စာကို ပင် ရေးတတ် နေပါပြီ ။ ကျမ သည် သင်ကြားခဲ့ရ

သမျှ အစအဆုံး ကို ပြန်လည်၍ အလွတ် ရွတ်ဆို မပြ တတ် သော်လည်း မှတ်မိပါသည် ။ သို့သော် အချို့တို့ ကို မူ ကျမ မေ့လျော့ နေပါလိမ့်မည် ။ သတိ ရချင်မှ ရပါလိမ့်မည် ။ ၃၄ လုံး မျှသာ ရှိသော ဗျည်း အက္ခရာများ ထဲ မှ ပင် အသုံး နည်း၍ ၊ အရေး မပါ အရာ မရောက် လှ

သော ဗျည်းအချို့ ကို မူ ကျမ ယခု မရေးတတ် တော့ပါ ။

စင်စစ်၌ မရေးတတ် တော့ သဖြင့် မေ့နေပြီ ဟု ဆိုရငြား သော်လည်း ၊ ထို မေ့ နေသော

ဗျည်း ကို ယခု ပြန် မြင်ရ လျှင် ယခုပင် မှတ်မိလိမ့်မည် ထင်ပါသည် ။ ထိုကဲ့သို့ ပင် ဘဝ ၌

ကြုံခဲ့ရသော ဖြစ်ရပ် အချို့ ကို မေ့နေပြီ ဟု ဆိုရငြား သော်လည်း ပြန်လည်၍ အကြောင်း တိုက်ဆိုင် လာပါ က ပြန်လည် မှတ်မိ လိမ့်မည်သာ ဖြစ်ပါသည် ။

ငယ်စဉ်က ကျမ နေခဲ့ရ ဘူးသော မြို့ တမြို့ ကို ပုံစံ ပြ ဆိုပါမည် ။ ထို မြို့ ကို အမည် မှ လွဲ၍ ၊ ကျမ ဘာမျှ မမှတ်မိတော့ပါ ။ ဘုရား မည်မျှ ရှိသည် ။ ကျောင်း မည်မျှ ရှိသည် ။ ဘုရား က မည်သည့် နေရာတွင် ရှိသည် ။ ကျောင်း က မည်သည့် နေရာတွင် ရှိသည် ။ ကျမ ဘာမျှ မသိတော့ပါ ။ သို့သော် ယခင် လ က ထို မြို့ သို့ ကျမ ရောက်ခဲ့ ပါသည် ။ သင်္ဘောဆိပ် သို့ ရောက်သည် နှင့် တပြိုင်နက် ကျမ သည် အကုန်လုံး ကို ပြန်၍ သတိရ လာပါသည် ။

အလိုအလျောက် ပင် ပြန်လည်၍ သွားတတ် လာတတ် ဖြစ် လာပါသည် ။

ထိုနည်း နှင်နှင် ပင် ငယ်စဉ် ကျောင်းနေဘက် သူငယ်ချင်းများ ၏ အမည် တို့ ကို လည်းကောင်း ၊ ရုပ်ဆင်းသဏ္ဌာန် တို့ ကို လည်းကောင်း ကွဲကွာ ခဲ့ရသည် မှာ ကြာပြီ မို့ ကျမ ၏ စိတ်အစဉ် တွင် မှန်းဆ ကြည့်၍ မမြင် ၊ မေ့ နေခဲ့သည် မှာ အမှန်ပင် ဖြစ်ပါသည် ။ သို့သော် တနေ့က တယောက် သော ကျောင်းနေဘက် နှင့် ပြန်လည်၍ တွေ့ဆုံရသည် တွင် သူ့ ရုပ်ဆင်းသဏ္ဌာန် ကို လည်းကောင်း ၊ သူ့ အမည် ကို လည်းကောင်း တမုဟုတ်ချင်း အလိုအလျောက် သတိရ လာ

ပါသည် ။

ထို့ကြောင့် ကျမ သည် ကောင်းကောင်း မေ့တတ်သူ မဟုတ်ပါ ဟု ဆိုခဲ့ရခြင်း ဖြစ်

ပါသည် ။ ကျမ သည် ကျောက်သင်ပုန်း ကို စင်စင် မဖျက်တတ်သူ မဟုတ်ပါလော ။

စင်စစ်သော် ကျမ သည် အဖျက်ရာများ ကို မုန်းသူ ဖြစ်ပါသည် ။ ထို့ကြောင့် လည်း တတ်နိုင် သမျှ အဖျက်ရာ မရှိစေရန် အမှား ကို ရှောင်ခဲ့ပါသည် ။ ရေး မချ မီ အမှန် နှင့် အမှား ကို အသေအချာ စဉ်းစား ခဲ့ ပါသည် ။ မှန်ပြီ ဟု တထစ်ချ ယူဆ ရ မှ ရေးချလေ့ ရှိပါသည် ။

သို့သော် စာသင်သား မျှ သာဖြစ်သော ကျမ ၏ စာအုပ် ထဲ ၌ အဖျက်ရာများ မြောက်မြားစွာ ရှိခဲ့ရပါသည် ။ ကျမ သည် အမှား နှင့် မလွတ်ကင်း နိုင်ခဲ့ပါ ။ ဆရာ သည် ကျမ ၏ အမှားများ ကို ခဲတံ အနီ ဖြင့် ကြက်ခြေခတ် ၍ ပြ ပါသည် ။ ထိုအခါ တွင် ဆရာ့ ထံ ၌ အမှန် ကို မေးမြန်း စုံစမ်း ၍ ကျမ ပြင်ပါသည် ။ မည်မျှပင် ပြင်၍ ရေးစေကာ မူ မှားခဲ့သော အမှား နှင့်

ကြက်ခြေခတ်များ သည် ကျမ ၏ စာအုပ် ထဲ ၌ အစဉ် ထင်နေ ပါတော့သည် ။ မည်မျှပင် ဖျက်ပစ် စေကာမူ လည်း ခပ်ရေးရေး တော့ ထင်ကျန်ရစ်သည် သာ ဖြစ်ပါသည် ။

ယခု လည်း ကျမ မှား ပြန်ပါပြီ ။ ဤ အမှား အတွက် ဖျက် မရသော ကြက်ခြေနီ ကို ကျမ ရေးရ ဦးတော့မည် ။ မှားသည့် အတွက် အမှတ် လည်း အရ နည်း ပေ ဦးတော့မည် ။ ရှေ့

အတန်း တက်ရာ ၌ အောင်မှတ် ရပါတော့မည် လော ဟု လည်း ကျမ ကိုယ် ကျမ စိတ် မချတချ ဖြစ်နေ မိပါသည် ။

မှားပြီ ဆိုလျှင် ပင် အားငယ်စိတ် က ကျမ ထံ သို့ ဝင်လာပါသည် ။ ကျမ ကိုယ် ကို ကျမ လည်း စိတ် မချရဲ တော့ပါ ။ ဘာကို လုပ်လုပ် ကိုယ့်ကိုယ် ကို မယုံကြည်ရဲတော့ပါ ။

ခက်ပါသည် ။

သည်တခါ မှားခဲ့ခြင်း က သာ၍ ခက်ပါသည် ။ သာ၍ ဖျက် မရသော အမှား ဖြစ်ပါသည် ။

အိမ် မှ ထွက်လာခဲ့စဉ် က ကျမ ၏ အသက် မှာ ၁၇ နှစ် ဖြစ်ပါသည် ။ မန္တလေးတက္က

သိုလ် မှာ ပင် သင်ကြား နိုင်ပါလျက် ရန်ကုန် မှာ သင်ချင်သည် ဆိုကာ ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည် ။ အမေ က မူ သဘော မတူပါ ။ တယောက် တည်း သော သမီး ဖြစ်သူ ကျမ ကို ခွဲချင်ဟန် မတူပါ ။ သို့သော် ကျမ သည် အမေ့ ကိုမုန်းသူ ဖြစ်ပါသည် ။ ကျမ ၏ ဆန္ဒ ဟူသရွေ့ ကို အမေ သည် ဖြည့်ပေးခဲ့သည့် ချည့် ဖြစ်ပါ၏ ။ မည်သည့် ပစ္စည်း ဖြစ်စေ ၊ ကျမ လိုချင်သည် ဆိုလျှင် နှစ်ခါ အပြော မခံ ၊ ချက်ချင်း ကြံဖန်၍ ရှာဖွေ ရယူ ပေးလေ့ ရှိပါသည် ။ ကျမ တို့ ၌ အသင့်အတင့်မူ ပစ္စည်း ရှိပါသည် ။ ကုန်သည် ဖြစ် သဖြင့် ဖေဖေ မရှိသည့် နောက် တွင် လည်း အခြေအနေ မပျက် ခဲ့ကြပါ ။

အမေ သည် ကုန်သည်လုပ်ငန်း ၌ လည်ဝယ်၍ ပေါင်းသင်း တတ်သူ ဖြစ်ပါသည် ။ အစွမ်းအစ ရှိသည် ဟု လည်း ဆိုနိုင်ပါသည် ။

သို့သော် အမေ သည် အမူးသမား ၊ အရူးသမား ကဲ့သို့ စိတ်ကူး မှားခဲ့ပါ၏ ။ အမေ သည် အိမ်ထောင်သစ် ထူရန် ကြံရွယ် ခဲ့ပါသည် ။ ထိုအခါ အမေ့ ကို ကျမ အပြင်းအထန် ကန့်ကွက် ခဲ့ ပါသည် ။ ထိုစဉ် ကတည်း က ပင် အိမ် မှ ထွက်ပြေး ချင်သော စိတ် သည် ကျမ ဝမ်းခေါင်း ၌ ကိန်းအောင်း လာခဲ့ရပါသည် ။

သို့သော် ကျမ ၏ ပထွေး မှာ ရိုးသား တည်ကြည်သည် ဟု ပတ်ဝန်းကျင် က အသိ

အမှတ် ပြုနေ သဖြင့် လည်းကောင်း ၊ လက်တွေ့ ၌ လည်း ကျမ ကို သမီးရင်း နှင့် မခြား ယုယချစ်ခင် သဖြင့် လည်းကောင်း ၊ ကျမ သည် အိမ် မှ လွယ်လွယ် နှင့် မဆင်းဖြစ်ခဲ့ပါ ။

ထိုစဉ် က ကျမ ၏ အသက် မှာ ၁၄ နှစ် သို့ ဝင်ခါစ မျှသာ ရှိပါသေးသည် ။ ထို့ကြောင့်

စီးပွားရေး အမြင် တခု တည်း နှင့် ကြည့်၍ ထူထောင်သော အမေ ၏ အိမ်ထောင်သစ် ကို ကျမ သည် လိမ်လိမ်မာမာ နှင့် မကန့်ကွက် တတ်ခဲ့ပါ ။ အကြောင်းမဲ့ ငိုယို၍ ကန့်ကွက်ခြင်း ဆိုသည် မှာ လည်း သူဌေးဖြစ် နောက်ကျမည့် လမ်းစဉ်သာ ဖြစ်သည် ဟု အမေ က ယူဆခဲ့ ပါလိမ့်မည် ။ ထို့ကြောင့် စီးပွားရေးရာ တွင် ဘာမျှ နားမလည်သည့် သမီးငယ် ၏ ကန့်ကွက်သော မျက်ရည် တို့ ကို အမေ သည် လျစ်လျူ ရှုခဲ့ခြင်း ဖြစ်တန်ရာသည် ။

ဦးလေးဆင့် ၌ လည်း ကျမ နှင့် မတိမ်းမယိမ်း သမီးငယ်တယောက် ရှိသည် မို့ သူ့ ကို ယူရာ ၌ အမေ သည် ကျမ အတွက် ကောင်းစွာ စိတ်ချထား ပါလိမ့်မည် ။ ထို့ကြောင့် လည်း အမေ သည် ကျမ ၏ ဆန္ဒ ကို ဥပေက္ခာ ပြု၍ အဓမ္မ ယူဝံ့ခဲ့ခြင်း ဖြစ်တန်ရာသည် ။

စင်စစ်သော် အမေ သည် မမှားပါ ။ ဦးလေးဆင့် ကို ယူလိုက်ခြင်း အားဖြင့် ကျမ

တို့တွင် ပစ္စည်းဥစ္စာ တိုးတက် ၍ ပင် လာခဲ့ ပါသည် ။ သူ့ သမီးကလေး နုနု ဆိုသူ မှာလည်း ကျမ ကဲ့သို့ ခေတ်ပညာ ကို သင်ခွင့် မရရှာခဲ့ပါ ။ အိမ်မှုကိစ္စ မြောက်မြားစွာ ကို သိမ်းကျုံး ၍ လုပ်ရ ပါသည် ။ အမှန်တော့ အမေ သည် လုပ်အား ကို အလိမ္မာ နှင့် ဝယ်ယူခဲ့ခြင်း သာ ဖြစ်ပါ

သည် ။ အမေ့ ၌ ငွေရင်း ရှိသည် ။ သူတို့၌ လုပ်အား ရှိသည် ။ လုပ်အား ဆိုသည် မှာလည်း သာမန် လုပ်အားမျိုး မဟုတ်ပါ ။ အကြံကောင်း ဉာဏ်ကောင်းများ လည်း ပါရှိသော လုပ်အား ဖြစ်ပါသည် ။ သူတို့ သည် လုပ်နိုင် ကြသည် ။ လုပ်တတ် ကြသည် ။ တနည်း ဆိုသော် လည်ဝယ်ကြသည် ။

ယခုသော် အမေ သည် သူဌေး ဖြစ် နေရော့မည် ။

စင်စစ်၌ အမေ သည် အတွက် မမှားပါ ။ အမေ သည် ဈေးတွက် တွက် သော်လည်း အမေ ၏ သင်္ချာ မှာ အောင်မြင်ပါသည် ။ အများက ပင် အမေ သည် အတွက် ကောင်း၏ ။ အရ တော်သည် ဟု ပြောကြ ပါသည် ။ မှန်လည်း မှန်ပါသည် ။

ကျမ က သာ တဖက်သတ် မုန်းထား နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပါသည် ။ သူတို့ သားအဖ သည် အမေ့ ကို ချစ်ကြပါသည် ၊ ရိုသေကြပါသည် ။ ဤသည် ကို ကျမ ကြည့်၍ မရပါ ။

ကျမ ကို မူ သူတို့ သားအဖ သည် ကြောက်ကြဟန် တူပါသည် ။ သူတို့ သည် ကျမ ကို ကြောက်ကြ သဖြင့် နောင်သော အခါ၌ ရှောင်နေ တတ်ကြပါသည် ။ ကျမ က လည်း သူတို့ ရှောင် လေလေ ၊ သူတို့ အား မသင်္ကာစိတ် ဝင်လာ လေလေ ဖြစ်ကာ ပို၍ ပို၍ သာ မုန်းတီး မိခဲ့ပါသည် ။

တိုတိ ဆိုရလျှင် ကျမ စိတ် ၌ အမေ သည် သူတို့ နှင့် ပေါင်း၍ တနေ့ နေ့ တွင် ကျမ ကို ဝိုင်းပယ် လာလိမ့်မည် ဟု ထင်မိ ပါသည် ။ ခါတိုင်း စကား ကြွယ်လေ့ ရှိသော အမေ သည် ယခု ကျမ နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရာ တွင် ပြုံး ရုံ သာ ပြုံးဖော် ရပါတော့သည် ။ မည်သည့် ပစ္စည်း ကို ဖြစ်စေ ၊ သူ ကိုယ်တိုင် ဝယ်ပေးရ မှ ကျေနပ်လေ့ ရှိသော အမေသည် ယခု မူ ငွေစက္ကူများ ကို သာ လာ ပေးတတ် ပါ တော့သည် ။

ဤသို့ဖြင့် ပင် အမေ့ ကို ချစ်သော မေတ္တာ သည် ကျမ ၌ ရုပ်လျော့၍ လာခဲ့ရပါသည် ။

ထို့ကြောင့် မန္တလေး မှာ ပင် သင်ကြား နိုင် လျက် ရန်ကုန် သို့ ထွက်ခဲ့ မိပါသည် ။

အမေ က မူ သဘော မတူပါ ။

ကျမ ထွက်လာခဲ့ သဖြင့် အမေ စိတ်မကောင်း ဖြစ်မည်ကို ကျမ သိပါသည် ။ သူ နောက် အိမ်ထောင် ပြု မှု အတွက် ဤသို့ ကျမ ထွက်လာရခြင်း ဖြစ်သည် ကို လည်း အမေ နားလည် ပါ လိမ့်မည် ။ သို့သော် အမေ သည် ကျမ ကို လုံးဝ ရှင်း မပြပါ ။ ကျမ နားလည်နိုင်

လိမ့်မည် မဟုတ် ဟု ထင်ဟန် တူပါသည် ။ မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ ၊ အမေ့ ကို မုန်း၍ အမေ ၏ ကန့်ကွက် တားမြစ်ခြင်း ကို ကျမ ကျောခိုင်းခဲ့ ပါသည် ။ အမေ သည် သူ့ အား လက်စားချေ လို လှသော ကျမ ကို မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်ပါ ။

“ အမေ့ စိတ် နဲ့ အမေ လုပ်ခဲ့တယ် ၊ အခု ကျွန်တော့် စိတ် နဲ့ ကျွန်တော် လုပ်တာ ကို မကန့်ကွက်ချင်ပါနဲ့ အမေ ရာ ၊ အမေ လဲ ပျော်သလို နေ ၊ ကျွန်တော် လဲ ပျော်မယ်ထင်သလို နေပါရစေ ” ဟု ကျမ က ပြန်ပြောသော အခါ အမေသည် မျက်ရည်များ ဖြင့် ကျမမျက်နှာ ကို တွေတွေ ကြည့် လျက် ခွင့်ပြုခဲ့ရပါသည် ။

ထိုအခါမှ အစပြု၍ ကျမ ၏ ဘဝ သည် ဖတ်စာ တအုပ် ပြောင်း ခဲ့ရပါသည် ။ ကျမ

သည် ဖတ်စာအုပ် အသစ် ထဲ မှ သင်ခန်းစာသစ်များ နှင့် တိုးရပါတော့မည် ။

ဤ သင်ခန်းစာသစ်များ ကို ရင်ဆိုင်ရာ၌ မူ လက်ဦးဆရာ ဖြစ်သော အမေ သည်

ကျမ ကို မသွန်သင် မညွှန်ကြား နိုင်တော့ပြီ ။ အမေ ၏ ကျောင်း သည် ကျန်ရစ်ခဲ့ပါပြီ ။

ကျောင်းသစ် သို့ ရောက်သော အခါ ဆရာသစ်များ နှင့် တွေ့ရ ပါသည် ။ ဆရာသစ်

များ သည် လည်း သွန်သင် ပြသရာ ၌ သူ့ အထိုက် အလျောက် ကောင်းမွန် ကြပါသည် ။ စေတနာ ရှိကြပါသည် ။ သို့သော် ဤ ကျောင်းသစ် ၌ ထုံးစံ တခု ရှိ နေပါသည် ။

ထို ထုံးစံ မှာ သဘောတရား တရပ် ကို သင်ကြား ပြသပေးပြီး သကာလ မိမိ ကိုယ်တိုင် လက်တွေ့ စမ်းသပ် လုပ်ကိုင် ကြည့်ရသော အလေ့အထ ဖြစ်ပါသည် ။ ဥပမာ ဓာတုဗေဒ ပညာရပ် တွင် ပေးထားသော ပစ္စည်း တခု ကို မည်သည့် ပစ္စည်း ဖြစ်သည် ဟု စူးစမ်း ရှာဖွေခိုင်း သော အလေ့အထ ရှိပါသည် ။ ဆရာ သည် ထို စူးစမ်းရှာဖွေ ရာ ၌ မည်သို့ မည်ပုံ စမ်းသပ် ရှာဖွေရသည် ဟု နှုတ် ဖြင့် သင်ကြား ထားပါ၏ ။ “ လက်တွေ့ခန်း ” ထဲ ၌ စာသင်သား သည်

အမျိုးအမည် မသိသော ပစ္စည်း တရပ် ကို ဆရာ သင်ကြား ပြသထားသည့် နည်း အတိုင်း စူးစမ်း

လေ့လာ ကာ အမျိုးအမည် တပ်ကြရ ပါသည် ။ ကျမ ၏ လက်ထဲ ၌ လည်း အမျိုးအမည် အား ဖြင့် မပြောပြ နိုင်သော ပစ္စည်းတရပ် သည် ရောက်ရှိ လာခဲ့ပါပြီ ။

ထို ပစ္စည်း ကို အတွေ့အကြုံ ရှိပြီး ဖြစ်သော အတန်းကြီး သမားများ က မူ “ မေတ္တာ ”

ဖြစ်သည် ဟု လွယ်လွယ်ကူကူ ပင် ပြောပြ ကြပါသည် ။ ကျမ သည် အဖြေ ကို ကား ရနှင့်

ပါပြီ ။ ပုစ္ဆာ တပုဒ် ကို အဖြေ မှ စ၍ ၊ ပြောင်းပြန် ပြန်ကာ တွက်ရပါဦးတော့မည် ။

ကျမ သည် “ လက်တွေ့ခန်း ” ထဲ သို့ ဝင် လိုက်ပါသည် ။ ထို အခန်း ထဲ ၌ ကိုကျော်အောင် ကို ကျမ တွေ့ရပါသည် ။ ကိုကျော်အောင် သည် လူပျို နည်းပြဆရာလေး ဖြစ် ပါသည် ။

ကိုကျော်အောင် သည် ကျမ ကို နည်းပြ ပါသည် ။ ကျမ ၏ လက် ထဲ ၌ ရှိသော ပစ္စည်း သည် “ မေတ္တာ ” ဖြစ်သည် ဟု ကျမ တွေ့ရှိ နားလည် လာပါသည် ။ ကျမ သည် ကိုကျော်အောင် ကို ချစ်နေ မိ ပါသည် ။

ခပ်ကျဉ်းကျဉ်း ရုံးရ လျှင် ကိုကျော်အောင် နှင့် ကျမ တို့ သည် မျှတမိခဲ့ကြပါသည် ။

ထို့နောက် ၂ နှစ်ခန့် ကြာ လတ်သော် ကိုကျော်အောင် နှင့် ကျမ တို့ သည် အနမ်းစခန်း ထက် ပင် ကျော် လွန်၍ လျှောက်လာခဲ့ မိကြပါသည် ။

ထိုနေ့ က ကျမတို့ သည် တယောက် ကို တယောက် မကြည့်ရဲကြတော့ပါ ။ သူ က မူ အခါခါ တောင်းပန် ပါသည် ။ ကျမ က လည်း ခွင့်လွှတ်ခဲ့ပါသည် ။ ထိုကိစ္စ ကို လည်း သူ ရော ကျမ ပါ မေ့မေ့ ပျောက်ပျောက်ပင် နေခဲ့ကြပါသည် ။ သို့သော် ကျမ သည် ကောင်းကောင်း မေ့ သူ မဟုတ်ပါ ။ ထို ကိစ္စ သည် ကျမ ကို နေ့စဉ်နှင့် အမျှ လာရောက် ချောက်လှန့် လျက် ရှိပါသည် ။

ထင်သည့် အတိုင်း ပင် ၃ လ ခန့် ကြာသောအခါ ကျမ ၏ မျက်စိအမြွှာ တို့ သည် ပြာ ခဲ့ရပါတော့သည် ။ ကိုကျော်အောင် ၏ အမ ဝမ်းကွဲ ဖြစ်သူ ဆရာဝန်မမြသိန်း သည် ကျမ

ထင်သည့် အတိုင်း ပင် ကျမ ၌ ကလေး ရှိပြီ ဖြစ်ကြောင်း ကို ပြောပြပါ တော့သည် ။

ဆရာဝန် အိမ် မှ အပြန် တွင် ကျမ သည် ချွေးများ ပြန်ကာ တုန်လှုပ်ချောက်ချား ခဲ့ရပါသည် ။ ကျမ ဘဝ ကို ကျမ ဖာသာ ယူကျုံးမရ လည်း ဖြစ်မိ ပါသည် ။ ဝမ်းလည်း နည်းမိ ပါသည် ။ ငိုလည်း ငိုမိ ပါသည် ။

သို့သော် အဖြေ တခု ရ လာပါသည် ။ ကျမ အတွက် သက်သာရာ ရမည့် ဖြေဆေး

တခွက် လည်း ဖြစ်ပါသည် ။ ထို အဖြေ သည် မှန်လည်း မှန်ကန်၍ ၊ တရား လည်း တရားပါသည် ။ ရုံး မှာ တက် ၍ အမြန် လက်ထပ် လိုက်ကြရအောင် ဟု ကိုကျော်အောင် ကို ပြောရန် သာ ဖြစ်ပါသည် ။

ကျမ သည် မျက်ရည်များ ကျလျက်နှင့် ပင် ပြုံးရွှင်၍ လာနိုင်ပါသည် ။ ကျမ သည်

တွယ်ရာမဲ့ လွင့်မျောလာခဲ့ ရာ မှ တွယ်တာရာ ကွယ်ကာရာ ရခဲ့ပါပြီ ။ ကျမ သည် ခိုနားစရာ အရိပ် ကို တွေ့ရသော အခါ၌ ပင်ပန်း ဆင်းရဲရခြင်း တို့ ကို ပြုံး၍ ခံနိုင်စွမ်း ရှိလာပါသည် ။

သို့သော် ကျမ ၏ တွယ်တာရာ သည် ကျူပင်ကလေး သာ လျှင် ဖြစ်ပါသည် ။ ကျူပင်

တို့ မည်သည် မှာ သူ ကိုယ်တိုင် က ပင် အရိပ် ကောင်းကောင်း ပေးနိုင်စွမ်း မရှိပါ ။ ထို့ပြင် ကျုပင် ဆိုသည် မှာ အစဉ် ယိမ်း ၍ နေ တတ် ပါသည် ။ ကျူပင် က ယိမ်းသည် နှင့် အမျှ သူ့ အရိပ် ကလည်း လိုက်၍ ယိမ်းပါသည် ။ ကျမ သည် ထို ကျူပင်ရိပ် တွင် ချွေးသိပ် နိုင်စရာ လမ်း

မမြင်ခဲ့ပါ ။

ကိုကျော်အောင် သည် ကျမ ၏ လက်ထပ်ရေး အဆိုကို ငြင်းဆန် ပါသည် ။ သူ့ ဘဝ ၌ သူ တန်ဖိုး အထားဆုံး မှာ သူ့ ပတ်ဝန်းကျင် သာ ဖြစ်သည် ဟု ဆိုပါသည် ။ သူ့ ပတ်ဝန်းကျင် သည်

ဧရာမဘွဲ့များ နှင့် ချည့် ဖြစ်ပါသည် ။ ခရိုင်ဝန် ၊ ညွှန်ကြားရေးဝန် ၊ အတွင်းဝန် ၊ လွှတ်တော် ဝတ်လုံတော်ရ ၊ ပါမောက္ခ ၊ စသည် စသည် တို့ ချည့် ဖြစ်ပါသည် ။ ထို့ကြောင့် သူ ရရှိထားသော သိပ္ပံ ( ဂုဏ်ထူး ) ဘွဲ့ မှာ သူ့ အတွက် အခြေခံ မျှ သာ ရှိသေးသည် ဟု ဆိုလျက် ဆက်လက် သင်ကြား ရဦးမည် ဟု ဆိုပါသည် ။ အခါမသင့် အခွင့်မသာ သေး သဖြင့်သာ နည်းပြဆရာ ဝင်ရောက် လုပ်ကိုင် နေရခြင်း ဖြစ်သည် ဟု လည်း ဆိုပါသည် ။ ကိုကျော်အောင် သည် အခွင့်

အရေး ကို စောင့်မြှော် နေသူ ဖြစ်ပါသည် ။

ယခုမူ သူ က ဖွင့်၍ ပြောလာ ပါပြီ ။ နောက် တလခွဲ ခန့် ကြာလျှင် အင်္ဂလန်နိုင်ငံ သို့

မဟာသိပ္ပံဘွဲ့ နှင့် ပါရဂူဘွဲ့ ကို ရယူရန် သွားရောက် သင်ကြားရတော့မည် ဟု ဆိုပါသည် ။

သူ က အလွယ်တကူ ပင် ကျမ ၏ ကိုယ်ဝန် ကို ဖျက်ခိုင်းပါသည် ။ ဖျက် ၍ စောင့်ခိုင်း ပါသည် ။ ပထမ တော့ ကျမ သည် ကြံမိ ကြံရာ ကြံမိပါသည် ။ သို့သော် မအောင်မြင်ပါ ။ ကျမ သည် ကြောက်တတ် ပါသည် ။ တခါ မှား ခဲ့သော အမှား ပေါ် ၌ နောက်ထပ် ထပ်၍ မမှားလိုတော့ပါ ။ အနာရွတ် တခု ၏ အောက်၌ မြုံ နေသော အနာ ကို ခွဲစိတ် ကုသမည် ဆိုပါက တတ်ကျွမ်းသော ဆရာဝန် သည် အနာရွတ် ပေါ် မှ ခွဲလေ့ မရှိပါ ။ သွေး သွား လျက် ရှိသော အခြား

အသား ကောင်း သည့် နေရာ မှ သာ ခွဲ ပါလိမ့်မည် ။ သို့မှသာ ထို ခွဲရာ သည် မြန်မြန် ပျက်လွယ် ပါ လိမ့်မည် ။

ထိုအခါ အနာရွတ် ကား နှစ်ခု ဖြစ်လာရ ပါလိမ့်မည် ။ ထို့ကြောင့် ကျမ ကြောက်

ပါသည် ။ ကြာတော့ ကျမ တကိုယ်လုံး ကို အနာရွတ်များ ဖုံးသွား ပါလိမ့်မည် ။ ကျမ ကြောက်ပါသည် ။

မည်သည့် နည်းနှင့် မျှ အပြစ်စင် သော ကလေးငယ် ကို ကျမ မဖျက်ရက် ပါ ။ ကျမ ထိုက် နှင့် ကျမ ကံ သာ ရှိပါစေတော့ ။

ဤသို့လျှင် “ လက်တွေ့ခန်း ” ၌ ကျမ သည် ပုစ္ဆာ တရပ် ကို အဖြေ မှားခဲ့ပါသည် ။

ထို့ကြောင့် ကျမ ၏ ဘဝ စာအုပ် ထဲ ၌ ကြက်ခြေခတ် တခု ထပ်၍ ရဦးတော့မည် ဖြစ်ပါသည် ။

ဤ ကြက်ခြေခတ် ကို မူ ကျမ သည် မဖျက်ရဲပါ ။ ဤ ကိစ္စ ကို အမေ လည်း မသိပါ ။ ဆရာ တို့ လည်း မသိပါ ။ သူငယ်ချင်း များ လည်း မသိပါ ။ သို့သော် မည်သူ ၏ ဆိတ်ကွယ်ရာ မှာ ဖြစ်ဖြစ် ကျမ မဖျက်ရဲပါ ။

ထို့ကြောင့် ကျမ သည် ကျောင်းဆောင် မှ ဆင်းခဲ့ ပါသည် ။ ကျမ ကိုယ် ကို ကျမ ဖျောက်ခဲ့ ပါသည် ။ အမှား တခု အတွက် ကျမ သည် နိုင်ငံရပ်ခြား တိုင်းတပါး သို့ ပင် ထွက်သွား ခဲ့ရ ပါသည် ။

ကျမ သည် ထို နိုင်ငံ မှာ ပင် ကျမ ၏ သားကလေး ကို အခက်အခဲ မရှိ ၊ မွေးဖွား နိုင်ခဲ့ပါသည် ။ သို့သော် ထို ကလေး ကို ကျမ မမြင်ရပါ ။ ကျမ ၏ ဆန္ဒ အတိုင်း ဆရာဝန်များ သည်

မွေးဖွား ပြီးသည် နှင့် တပြိုင်နက် တစုံ တယောက် သော သူ ၏ လက် သို့ ထို ကလေး ကို ပေးအပ်လိုက် ကြပါသည် ။ ကျမ သည် မည်သို့မျှ မတတ်နိုင်ပါ ။ ကျမ ၏ ဘဝ ရှေ့ရေး အတွက် ဤသို့ပင် ပြု ခဲ့ရပါသည် ။

ကျမ ၏ စိတ်၌ မူ ကျမ သည် နဂို က ညိုညို ဟု ပင် ထင်ထား လိုက်ပါသည် ။ ဝေဒနာ တခု နှင့် ဆေးရုံ သို့ တက်ရောက် ကုသခဲ့ပြီး ပျောက်ကင်းသော အခါ ပြန်ဆင်း လာခဲ့သည် ဟု ပင် အောက်မေ့ ထား လိုက် ပါသည် ။ ကျမ သည် အေးအေးလူလူပင် ထို နိုင်ငံ ၌ ဆက်လက်၍ ပညာများ သင်ကြား နေခဲ့ပါသည် ။

ယခုသော် ကျမ သည် ဆရာဝန် တယောက် ဖြစ်ပါပြီ ။ ဆရာဝန် တယောက် ဖြစ်၍ လည်း ကိုယ့် နိုင်ငံ သို့ ကိုယ် ပြန်၍ လာခဲ့ပါပြီ ။ ကိုကျော်အောင် ကို မူ ကား ကျမ သတိ ပင် မရ တော့ပါ ။

သို့သော် မနေ့ က ကိုကျော်အောင် ကို ပြန်လည်၍ တွေ့ရပါသည် ။ ကိုကျော်အောင် သည် အူ ၌ အတက် ပေါက်သော ဝေဒနာ ဖြင့် ကျမ အမှုထမ်း နေရာ ဆေးရုံ သို့ ရောက်လာ ပါသည် ။ ကျမ သည် ခွဲစိတ် ကုသရေးဆိုင်ရာ၌ တာဝန် ယူ နေရ သဖြင့် ကိုကျော်အောင် ကို

ကျမ ကြည့် ရပါသည် ။

ကိုကျော်အောင် ၏ အနား ၌ ကျမ ရှိနေစဉ် ပင် လှပ ငယ်ရွယ်သော မိန်းမပျို တယောက် ရောက်ရှိ လာပါသည် ။ ကိုကျော်အောင် က ပင် ရောက်လာသူ နှင့် ကျမ ကို မိတ်ဆက် ပေးပါသည် ။ ရောက်လာသူ သည် ကိုကျော်အောင် ၏ ဇနီး မမြတ်မြတ်မွန် ဖြစ်ပါသည် ။ မမြတ်မြတ်မွန် က လည်း ကျမ အား ပြုံး ၍ ကိုကျော်အောင် ကို အပ်နှံကြောင်း ပြောပါသည် ။ ကျမ က ကိုကျော်အောင် ကို လက်မခံ လိုပါ ။

ထိုအခိုက် မှာ ပင် ကိုကျော်အောင် ကို နှုတ်ဆက်၍ တစုံတယောက် သော သူ သည် အခန်း ထဲ သို့ ဝင်လာပါသည် ။ “ မင်း ဆေးရုံ တက်ရတယ် ဆိုလို့ မင်း ကို လဲ လာ မေးရင်း ညို့ ကို လာ ခေါ်တာ ” ဟု ဝင် လာသူ က ဆိုပါသည် ။ ဝင်လာသူ မှာ ကျမ ၏ ခင်ပွန်း ပင် ဖြစ်ပါသည် ။

ကျမ သည် စကား တခွန်း မျှ မပြောမိဘဲ အိမ် သို့ တွေတွေငိုင်ငိုင်နှင့် ပင် ရောက်ခဲ့ရပါသည် ။ ကျမ ခင်ပွန်း နှင့် ကိုကျော်အောင် သည် ခင်မင်ရင်းနှီးသော ငယ်သူငယ်ချင်း ဖြစ်သည် မို့ ကျမ သည် အလိုအလျောက် ကြောက်လန့် ၍ လာ မိပါသည် ။ ကျမ စိတ် ၌ သူတို့ နှစ်ယောက် ပေါင်းကြ ၍ တနေ့ နေ့ တွင် ကျမ ကို ဝိုင်းပယ်လာလိမ့်မည် ဟု ထင်မိပါသည် ။ ကျမ ၏ ပစ္စုပ္ပန် မှာ အတိတ် မှ လှိုင်းဂယက်များ အရိုက်ခတ် ခံရဆဲ ဖြစ်ပါသည် ။ ဤ အထဲ တွင် ယခု ကဲ့သို့ ပြန်လည် ကြုံကြိုက် ရ ပြန်ပြီ ဆိုသော အခါ၌ မျက်ရည် တို့ သည် သာ ကျမ ၏ ဘဝဖော်များ ဖြစ်လာကြရပါတော့သည် ။

ကျမ သည် ကောင်းကောင်း မေ့ တတ်သူ မဟုတ်ပါ ။ ကျောက်သင်ပုန်း ကို ပင် စင်စင် ဖျက်တတ်သူ မဟုတ်ပါ ။ မစင့်တစင် သာ ဖျက်တတ်ပါသည် ။ ထို့ကြောင့် စာအဟောင်း တို့ က အစဉ်ပင် မထင့်တထင် ထင်ကျန် နေရစ် တတ်ပါသည် ။ ထို့ကြောင့် လည်း ကျမ သည်

အားငယ်၍ အားငယ်၍ သာ လာခဲ့ရ ပါသည် ။

ထိုအခါ ကျမ သည် ထုံးစံ အတိုင်းပင် ရပ်တည် နေရာ မှ လွင့်ခဲ့ ရ ပြန်ပါသည် ။ ကျမ သည် ထိုနေ့ ည ကတည်း က ပင် လွင့်ရန် ဆုံးဖြတ် မိပါသည် ။ ကျမ သည် ကျမ ခင်ပွန်း ၏ နေအိမ် မှ တဖန် ဆင်းခဲ့ ပြန်ပါသည် ။

ကျမ သည် ဖတ်စာအုပ် အသစ် တအုပ် ကို ပြောင်း၍ ဖတ်ခဲ့ ရ ပြန်ပါသည် ။ ဤ ဖတ်စာအုပ် အသစ် ထဲ မှ သင်ခန်းစာများ က ကျမ ၏ လှုပ်ရှား နေသော နှလုံးသား တို့ ကို တည်ငြိမ်စေ ပါသည် ။ ကျမ ကိုယ်တိုင် ကု၍ မရနိုင်ခဲ့သော ရောဂါ ကို ပင် ဤသင်ခန်းစာများ က လျှောကျ ပျောက်ကင်း ချမ်းသာခြင်း သို့ ရောက်စေ ပါသည် ။

ထို့ကြောင့် နံနက်ဖန် တွင် မူ ရယ်ရပါ တော့မည် ။

 •••••   •••••   •••••

ပြော ၍ သာ ပြော နေရ ပါသည် ။ အမှန် ကို ဆိုရသော် ကျမ သည် ကောင်းကောင်း

မေ့တတ်သူ မဟုတ်ပါ ။ ကျမ ၏ သား ကို ကျမ သတိရ နေမိ ပါသည် ။ နံနက်ဖန် နေသာသာ အခါ၌ ကျမ ၏ သား ကို ကျမ တွေ့ လို မိပါသည် ။

ယခု ဆိုသော် သား သည် ၇ နှစ် ပင် ပြည့် ရော့မည် ။ ကျောင်း ၌ သင်ခန်းစာ တို့ ကို ပင် စတင် သင်ယူ နေ ရော့မည် ။

သား အား မှာချင်ပါသည် ။

“ ဆရာ က ကျောက်သင်ပုန်း ကို အဖျက် ခိုင်း လျှင် အားစိုက်၍ စင်စင် ဖျက်ပါလေ သား ” ... ဟု ။

◾မောင်သာရ

📖 ရှုမဝ မဂ္ဂဇင်း

      ၁၉၅၇ ခု ၊ သြဂုတ်လ ။

#ကိုအောင်နိုင်ဦး

.