သူတော်ငတေ နှင့် ပိတုန်း တစ်ထောင် ( ၁၁ )

 ထိုနေ့ ည မှာ ပင် မင်းရွာ တစ်ရွာ လုံး အုတ်အော်သောင်းတင်း ဖြစ် ကုန်ကြ တော့သည် ။

အကြောင်းမှာ ည မိုးချုပ်သည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ရွာ ထဲ ကို ပိတုန်းကောင် များ ရာချီ ထောင်ချီ ပြေးဝင် လာကြပြီး တွေ့သမျှ လူတွေ ကို လိုက်တုပ် လိုက်ထိုး နေကြ သဖြင့် ဖြစ်၏ ။

မကြုံစဖူး ထူးထူးကဲကဲ အဖြစ် ကြောင့် မင်းရွာသူ မင်းရွာသားများ မှာ အထိတ်တလန့် ဖြစ်ကုန်ကြ တော့သည် ။

အစက မူ ယာတောင် ရွာသားတွေ ထင်မြင်ခဲ့ကြ သလို စွန်သတ်ပျားများ အုံပျက် ပြီး သူတို့ ရွာ ထဲ ဝင် လာကြ သလား ထင်ခဲ့ ကြသည် ။ စွန်သတ်ခံ ရ၍ အသိုက်အအုံ ပျက်စီးလာကြ သော ပျားကောင်များ မှာ ဒေါသ က လည်း အလွန် ကြီးကြသည် ။ ထို့ကြောင့် စွန်သတ်ပျား အတုပ် ခံရ သူ ကို တစ်ခါ တစ်ခါ ပုတ် နှင့် ပင် အုပ် ထား ကြရသည် ။ ထို စွန်သတ်ပျား များ မှာ သူတို့ အသိုက်အအုံ ကို လာဖွပ် လာဖျက် သော ပျားဖွပ်သမား ပုတ် ထဲ က ထွက် မလာ မချင်းပင် ပျားဖွပ်သမား ဝင်ပုန်း နေသော ပုတ် ပေါ် တစ်ညလုံး တစ်နေ့လုံး ပျံဝဲ ကာ ပျားဖွပ် သမား ထွက် အလာ ကို ဒေါသတကြီး နှင့် စောင့် နေ တတ်ကြသည် ထိ ရန်ငြိုး ကြီး တတ်ကြသည် ။

ထိုအခါမျိုး တွင် ပုတ် ထဲ သို့ ဝင်ပုန်း နေသော ပျားဖွပ်သမား ကို သူ့ မိသားစု တစ်ဦး ဦး က ပုတ် ထဲ သို့ ထမင်းဟင်း သွင်း ပေး၍ ပင်  ကျွေးမွေး တတ်ကြရသော အစဉ်အလာ ရှိခဲ့ဖူးသည် ။ စွန်သတ်ပျားများ မှာ သူတို့ ၏ အသိုက်အအုံ ကို ဖျက်ဆီးသူ ပျား ဖွပ်သမား တစ်ဦး တစ်ယောက် ကို သာ အငြိုး ကြီးစွာ နှင့် လိုက်လာ ထိုးတုပ် ကြ သော်လည်း တခြား လူများ ကို လုံးဝ မထိုးမတုပ်ကြခြင်း မှာ ပျားများ ၏ ဗီဇစိတ်ဓာတ် အသိ နှင့် သော် လည်းကောင်း ၊ သို့မဟုတ် ပထမ ဦးဆုံး သူတို့ အသိုက်အအုံ ကို လာဖျက်သူ အား ပျားများ က တုပ် လိုက်ရာတွင် ပျားဆိပ်နံ့ သည် ထို သူ တစ်ယောက် ၏ ကိုယ် ပေါ် မှာ သာ နံ နေပြီး အခြားလူ များ ၌ ပျားပို့ မရှိ ၊ ပျားဆိပ်နံ့ မရ၍ ထို သူ တစ်ယောက်တည်း ကို သာ သဲကြီးမဲကြီး ရွေး တုပ်ကြခြင်း ဖြစ်သည် ။

ထို့ကြောင့် ထို ည က မင်းရွာသူ မင်းရွာသားများ ၏ အထင် မှာ ရွာသား တစ်ဦး ဦး သည် စွန်သတ်ပျားအုံ ကို သွား ဖွပ်မိ သဖြင့် စွန်သတ်ပျားများ အငြိုးကြီးစွာ လိုက် လာပြီး ထို ပျားဖွပ်သမား မှ တစ်ဆင့် တွေ့သမျှ မြင်သမျှ လူတွေ ကို လိုက်တုပ် လိုက်ထိုး နေကြ သလား ဟု ပင် ထင်ခဲ့ကြသည် ။ 

သူတို့ ထင်မည် ဆိုက လည်း ထင် စရာ ဖြစ်သည် ။

တပေါင်း ၊ တန်ခူးလ ဆိုသည် မှာ ပျားသူငယ်လေးများ သန္ဓေ စ တည် ကြချိန် ဖြစ်သဖြင့် ပျားသလက်စား သော စွန်သတ်ပျားများ သည် တော ထဲ တောင် ထဲ က ပျားအုံများ ကို

သဲကြီးမဲကြီး လိုက် ရှာ တတ်ကြချိန် ဖြစ်သည် ။

ပျားအုံ ကို တွေ့ သွားသော စွန်ရဲ သည် မိုးထက်ဝဠာ ဆီ မှ ပျားအုံ ရှိရာ သို့ အရှိန် ပြင်းစွာ ထိုးဆင်း လာပြီး ပျားသလက် ပျားအုံ ပေါ် မှ ပျားကောင် များ ကို တောင်ပံ နှင့် တဖြောင်းဖြောင်း ရိုက်ခတ် ပစ်လိုက်လေသည် ။ ဂဠုန် တောင်ပံ နှယ် အရှိန် ပြင်းသော စွန်ရဲ ၏ တောင်ပံ ရိုက်ခတ် လိုက် မှု ဒဏ် ကို မခံနိုင်ကြသော ပျားကောင် များ သည် ပျားအုံ ၊ ပျားသလက် ၊ ပျားလပို့ ထဲ မှ ရုတ်ခြည်း အဆုပ်လိုက် အခဲလိုက် ကစဉ့်ကလျား လွင့်စဉ် သွားကြ၏ ။ အဆုပ်လိုက် အခဲလိုက် လွင့်ကျ လာသော ပျားကောင်များ သည် လေ ထဲ ရောက်သော အခါ တစ်ကောင်စီ ပြန့်ကျဲ သွားကြသည် ။ ထိုအချိန် မှာ စွန်ရဲ သည် ပျားသူငယ် များ ပါသော ပျားသလက် ကို အတင်း ဝင်ထိုး ကိုက်ဖဲ့ ၍ မိုးယံ ထက် သို့ တစ်ဟုန်ထိုး တက်ပြေး သွားသည် ။

စွန်ရဲ ကိုက်ချီ ယူသွားသော ပျားသလက် မှာ ပျားရည် ရှိသော ပျားသလက် ၊ ပျားလပို့ မဟုတ် ။ ပျားသူငယ်များ သန္ဓေ ရှိ နေကြသော ပျားလပို့ ၊ ပျားသလက် သာ ဖြစ်သည် ။ အသား စားသော စွန်ရဲ တို့သည် ပျားရည် ထက် သလက် ထဲ ရှိ ပျားသူငယ်နုနုများ ကို သာ စားတတ်ကြသည် ။

သူတို့ အား အတောင်ပံ နှစ်ဖက် နှင့် တအား ရိုက်ခတ် ထားခဲ့ပြီး သူတို့ ၏ ပျားသူငယ်များ မွေးမြူ ထားရာ ပျားသလက် ကို ဖဲ့ကိုက် ပြေးတက် သွား သော စွန်ရဲ နောက် ဆီ ကို ထောင်ပေါင်းများစွာသော ပျားတွေ က လည်း အုပ်လိုက် ပျံ တက်ပြီး လိုက်ထိုး လိုက်တုပ်ကြသည် ။ သို့သော် အမွေးအမှင် ထူသော စွန်ရဲ မှာ ထောင်ပေါင်း များစွာသော ပျားကောင်ငယ်များ ၏ ထိုးတုပ် ကိုက်ခဲခြင်း ကို ပမာ မပြုဘဲ မိုးယံဝဠာ ထက် ပျံတက် ရင်း တိုက်ခိုက် ကိုက်ဖဲ့ ယူလာ သော ပျားသူငယ်အိမ် ပျားသလက် ကို လေ ထဲ ၌ ပင် ပျံရင်း ရှောင်ရင်း အကုန် စား ပစ် လိုက်သည် ။

မြင့်မားလွန်းသော မိုးယံ ထက် သို့ ပြေးတက် သွားသည့် စွန်ရဲ နောက်ကို လိုက်ပြီး ထိုးဆိတ် လိုက်တုပ် ကြ သော  ပျားကောင်ငယ် တို့ မှာ စွန်ရဲ ကဲ့သို့ မြင့်လွန်းသော လေထု ထဲ သို့ မပျံ တက် နိုင်ကြ သဖြင့် မိုးပျံဝေဟင် ထက် မှ ပြန်ဆင်း လာကြကာ သူတို့ ၏ ပျားသလက် ပျားအုံ ပေါ်တွင် ပြန် နား ၍ သူတို့ ၏ အသိုက်အမြုံ ကို ကာကွယ် နေကြရ ပြန်သည် ။

ပျံရင်း ပြေးရင်း ထောင်ပေါင်းများစွာ သော ပျားကောင်ငယ်များ ကို ရှောင်ရှားရင်း နှင့် ပင် ပျားသူငယ်များ ပါ ပျားသလက် ကို လေ ထဲ ၌ပင် စားသောက် ပစ် လိုက်သော စွန်ရဲ သည် ပျားသလက် ကုန် သွားသည် နှင့် တစ်ပြိုင်နက် လေဟုန်စီး ကာ ပျားအုံ ရှိရာ သို့ အရှိန် ပြင်းစွာ နှင့် သူ ၏ တောင်ပံ နှစ်ဖက် ကို ရုပ် ကာ ထိုးဆင်း လာ ပြန်သည် ။

ပျားအုံ နား ရောက်သည် နှင့် စွန်ရဲ သည် သူ ၏ တိုက်ခိုက်နေကျ နည်း အတိုင်း သေနင်္ဂဗျူဟာ ပျားသလက် ၊ ပျားလပို့ ပေါ် က ထောင်ပေါင်း များစွာသော ပျားကောင်ငယ်များ ကို ဂဠုန်တောင်ပံ နှယ် ပြင်းသော သူ ၏ စကြာလက်နက် နှင့် တဖြောင်းဖြောင်း တဖျပ်ဖျပ် ရိုက်ခတ် ကာ ပျားသူငယ်များ ရှိရာ အိမ် ကို အပိုင်းအပိုင်း အတစ်တစ် ကိုက်ချီ ပြီး ပျားမကြီးများ ပျံတက် မလိုက်နိုင်သော မိုးယံမြင့် ထက် သို့ တက်သွား ပြန်သည် ။

သူတို့ တစ်ဆောင်းလုံး တစ်နွေလုံး ပင်ပန်းကြီးစွာ ရှာဖွေ စုဆောင်းထား ကြသော ပန်းဝတ်ရည်များ ထက် အဆပေါင်းများစွာ တန်ဖိုး ထားကြ သော သူတို့ ၏ ရင်သွေးရင်နှစ်များ ကို အတင်း ဝင် ကိုက်ဖဲ့ခွာ သွားသော စွန်ရဲ စွန်မိုက် ၏ နောက် ကို ထောင်ပေါင်း များစွာသော ပျားကောင်ငယ် တို့ က ဝိုင်းအုံ ၍ လိုက်တုပ် လိုက်ထိုး ကြ ပြန်သည် ။ 

သို့သော် သူတို့ ၏ အတောင်ပံ နှစ်ဖက် မှာ သေးငယ်သည့် အပြင် သားမိုက်စွန်ရဲ ၏ တောင်ပံ ကဲ့ သို့ မာရေကျောရေ မရှိဘဲ ပါးလွှာသေးငယ် သဖြင့် မိုးထက်ဝဠာ မှ လေပြင်း လေရဟတ်ဒဏ် ကို မခံရပ်နိုင် ဖြစ်ကာ သူတို့ ၏ အသိုက်အအုံ ရှိရာ သို့ ပြန် ပြေး လာကြကာ သူတို့ ၏ ပျားအုံ ကို စုပြုံ ၍ ကာကွယ် နေကြရပြန်သည် ။ 

ပျားသူငယ် တို့ ၏ ချိုဆိမ့်သော အရသာ ကို စားမဝ ၊ စုပ်မဝ ဖြစ် နေ သော သားမိုက်စွန်ရဲသည် အောင်နိုင်သူ ၏ ဟစ်ကြွေးသံ ကို တကစ်ကစ် ပြုလုပ်ကာ သူ ၏ တောင်ပံ လက်နက် ကို ရိုက်ခတ် ၍ မိုးယံ ထက် မှ သည် ပျားအုံ ရှိရာ သို့ တစ်ဖန် ဝါးလုံးထိုး ပျံ ဆင်း လာပြန်သည် ။ 

ပျားအုံ ရှိ  ပျားကောင်များ မှာ သူတို့ ၏ ရင်သွေးငယ်များ ကို မည်မျှပင် အသေခံ ကာကွယ်ကြ သော်လည်း ဂဠုန်တောင်ပံ နှယ် ပြင်းထန်လွန်းလှ သော သားမိုက်စွန်ရဲ ၏ တောင်ပံ ထဲ တွင် သေ သူ သေ ၊ ကျေ သူ ကျေ ၊ လွင့် သူ လွင့်စဉ် နှင့် ကြာသော အခါ ကစဉ့်ကလျား ဖြစ်လာ ကြသည် ။ 

သားမိုက်စွန်ရဲ သည် သူ တွေ့ထား သော ဤ အုံ ၌ ပျားသူငယ် သလက် - မကုန်မချင်း တစ်ခေါက် ပြီး တစ် ခေါက် ၊ တစ်နေ့ ပြီး တစ်နေ့ လာရောက် ထိုးသုတ် စားသောက် နေလေ ရာ နောက်တော့ ပျားများ မှာ ထိတ်လန့် ကြောက်ရွံ့ပြီး သူတို့ ၏ ပျားအုံ ကို စွန့်ခွာ ကာ ထိုနေရာ မှ ပင် ပြေးကြရ တော့သည် ။

စွန်သတ် အကြိမ်ကြိမ် ခံလာကြရသော ပျားကောင်များ မှာ ဒေါသ အင်မတန် ကြီး လာကြရာ လမ်း ၌ တွေ့သမျှ လူများ နှင့် ကျွဲနွား တိရစ္ဆာန်များ ကို ပင် မရှောင်ဘဲ သဲကြီးမဲကြီး ထိုးတုပ် တတ်ကြလေသည် ။ ထို့ကြောင့် လည်း ယခု မင်းရွာ ထဲ ဝင် လာပြီး လူ တွေ ကို လိုက်တုပ် လိုက်ထိုး နေကြ သော အကောင်များ ကို စွန်သတ်ပျား များ ကို အသိုက် ပြောင်းရွှေ့လာကြ ခြင်းဟု ထင် လိုက်ကြသည် ။ 

စွန်သတ်ပျား များ ရွာ ထဲ ဝင် လာပြီး သစ် တစ်ပင် ပင် ၊ အိမ် တစ်အိမ် အိမ် တွင် လာ စွဲ နေလျှင် ရွာ ကို ခိုက် တတ်သည် ။ အိမ် ကို ခိုက်တတ်သည် ဟူသော ရှေး အစဉ်အလာ အစွဲအလမ်း က လည်း ရှိကြရာ ရွာသူရွာသားတွေ မှာ မီးတုတ်မီးရှူး တွေ နှင့် ထို အကောင်များ ကို ဝိုင်းရှို့ကြသည် ။

သို့သော် ရာချီ ထောင်ချီ နေသော စွန်သတ်ပျားများ မှာ ရွာသူရွာသား များ မီးတုတ် ကိုယ်စီ နှင့် မည်မျှ ရှို့ကြ ရှို့ကြ နည်း သွားသည် မရှိ ၊ ပျံပြေး ထွက်သွား ကြသည် မရှိဘဲ ပို၍ သာ များ လာလေ၏ ။ ပျားကောင်များ သည် မီးတုတ် မီးညွန့် ပေါ် ဖြတ်သန်း ၍ ပင် ပျံသွား နေကြရာ မီးတုတ် မီးညွန့် ရောင် နှင့် သေသေချာချာ မြင်ကြရ တော့ မှ စွန်ပျားများ မဟုတ်ဘဲ လက်မ လောက် ပင် ရှိသော ပိတုန်းကောင်ကြီးများ မှန်း ကို သိသွားကြလေသည် ။

ရာချီ ထောင်ချီ နေသော ထို ပိတုန်း ကောင်များ မှာ ရွာသူရွာသားတွေ က မီးတုတ်မီးရှူး တွေနှင့် မည်မျှ လိုက်ရှို့ လိုက်ရှို့ မဖြုံ ကြချေ ၊ တွေ့သမျှ လူတွေ ကို ချည်း လိုက်ထိုး လိုက်တုပ် နေကြ ရာ အိမ်ခြေ ငါးရာကျော် ရှိသော မင်းရွာ တစ်ရွာလုံး မှာ အုန်းအုန်းကျွက်ကျွက်

ဖြစ်ကုန်ကြသည် ။

မင်းရွာသူ မင်းရွာသားများ ၏ အဖြစ် မှာ မူ လွန်ခဲ့သော လေးငါးည က ယာတောင် ရွာသူရွာသားများ အဖြစ်အပျက် ထက် ပင် ဆိုး နေကြ သည် ။ ယာတောင်ရွာ ကို ပိတုန်းကောင်တွေ ရာချီ ထောင်ချီ ဝင်လာ တုပ် တုန်း က မူ အိမ် ထဲ ခြံ ထဲ ဝင်ပြေး ကြလျှင် လွတ် သော်လည်း ယခု ပိတုန်းကောင်များ က မူ ခြံ ထဲ အိမ် ထဲ ထိ လိုက်ထိုး လိုက်တုပ် နေကြသည် ။ ခွေး ၊ ကြောင် စသည့် အိမ်မွေး တိရစ္ဆာန်များ မှာ လည်း ငြိမ်ကုပ် မနေကြဘဲ တဝေါင်ဝေါင် တညောင်ညောင် အော်ဟစ်ကာ ရွာ ရှေ့ ရွာ နောက် ဆောက်တည်ရာ မရ ပြေးလွှား အော်မြည် နေကြသည် ။

သို့သော် မိုးလင်းပိုင်း ရောက်လာ သော အခါ မှာတော့ ယာတောင်ရွာ မှာ ကဲ့သို့ ပင် ပိတုန်းကောင်များ သည် တဖြည်းဖြည်း ပါးလျား သွားကြကာ ပျောက်ကွယ် သွားကြ လေသည် ။ သို့နှင့် ဒုတိယ ည ၊ တတိယ ည များ ၌ လည်း ပိတုန်းကောင်များ သည် ရွာ ထဲ ရာချီ ထောင်ချီ ဝင် လာပြီး ထိုးတုပ် နေကြရာ ရွာသူရွာသားတွေ မှာ ည ည ဆိုလျှင် ရွာ ထဲ အိပ်ရမှာ ပင် အကြောက် ကြီး ကြောက်ကြသည် ။ 

ထိုအခါ ပိတုန်းပြဿနာ နှင့် ပတ်သက်၍ အစိမ်းတိုက် တာ လား ၊ ပု ဏ္ဏက တိုက် တာလား စသည်ဖြင့် သံသယ မျိုးစုံ ဝင် ကာ သူတို့ ရွာ ရှိ ဗေဒင်ဆရာ ၊ မှော်ဆရာ ၊ ဆေးဆရာ ၊ နတ်ဆရာ တို့ နှင့် တိုင်ပင် ကြသည် ။ လောကီနည်း အရ သူတို့ ရွာရှိ ဆေးဆရာ ၊ မှော်ဆရာ ၊ နတ်ဆရာ တို့ က သူတို့ တတ်သမျှ သိသမျှ အစီအစဉ်တွေ လုပ်ကြ ရသည် ။ သို့သော် ည ကျ လျှင် ပိတုန်းကောင်များ က မူ ရာချီ ထောင်ချီ ရွာ ထဲ ဝင် လာ ကြတုန်း ၊ ရွာသူရွာသားများ ကို ထိုး တုပ်ကြတုန်း ဖြစ်ရာ ယင်း ရွာရှိ ဆရာ့ ဆရာတွေ မှာ လည်း မည်သို့မျှ မတတ် နိုင် ဖြစ်နေကြသည် ။

ထို့ကြောင့် ည ည ၌ ရွာ ထဲ ပိတုန်းကောင်များ ရာချီ ထောင်ချီ ဝင် လာပြီး ရွာသူရွာသားများ ကို ထိုးတုပ် ကြသည့် ကိစ္စ စနည်းတဘောင်နာ လေ့လာ စုံစမ်းကြရသည် ။ ထိုအခါ ရွာ ထဲ ကို ပိတုန်းကောင်များ ရာချီ ထောင်ချီ ဝင် မလာမီ မနက် က ယာတောင်ရွာသူ ကောင်မလေး သုံး

ယောက် ရွာ ထဲ ဈေး ထဲ လာပြီး ပိတုန်း လာရောင်း အော်ဟစ် သွားကြသည် ကို ခြေရာ ကောက် ကြသည် ။ 

ထို့အပြင် လွန်ခဲ့သော လေးငါးရက် က ယာတောင်ရွာ ကို လည်း ဤသို့ပင် ပိတုန်းတွေ ရာချီ ထောင်ချီ ဝင် လာပြီး လူတွေ ကို လိုက်ထိုး လိုက်တုပ် သွား ကြသည့် သတင်း ကို ရသည် ။ သို့သော် ယာတောင်ရွာ မှာ မူ နှစ်ည သာ ကြာ ပြီး ထို ပိတုန်း ပြဿနာ ကို သူတို့ ရွာရှိ သူတော်ငတေ အစီအစဉ် ပြုလုပ် ပေး လိုက်၍ ပျောက်သွားသည် ဆို သော သတင်း တိတိကျကျ ရ ကြ တော့သည် ။

ထိုအခါ တစ်ဆယ့်နှစ်ရွာ ပိုင် သူကြီး နှင့် မင်းရွာလူကြီး ဦးထွန်းလူ ၊ ရွှေပန်းထိမ်ဆရာ ၊ ဆယ်အိမ်မှူး ရာအိမ်မှူး များ မှာ ဤ ပိတုန်း ပြဿနာ တို့ ကို သူတော်ငတေ အား အစီအမံ လုပ်ခိုင်း မှ ဖြစ်ပေတော့မည် ဟု တစ်ညီတစ်ညွတ်တည်း သဘောတူ ဆုံးဖြတ် ကာ ယာတောင်ရွာ ရှိ ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်း အောက်နေ သူတော်ငတေ ထံ သို့ သွားရောက် အကူအညီ တောင်းကြရန် စိုင်းပြင်း ကြရလေသည် ။

ထို့ကြောင့်ပင် သူတော်ငတေ ၏ လောကီပညာ စွမ်းဆောင်နိုင်မှု အခြေအနေ နှင့် ကျော်စော ကိတ္တိဂုဏ် တို့ ကို တစ်ယောက် တစ်ပေါက် နှင့် ရွာလူကြီး ၊ ဆယ်အိမ်မှူး ၊ ရာအိမ်မှူးများ က လည်း ဆယ့်နှစ်ရွာပိုင် အစိုးရ မင်း ၏ ရွှေစလွယ်တော် နှစ်လုံးပြူး သေနတ်ပိုင်ရှင် ရွာသူကြီး ဦးကျော်ဇံ အား သတင်းကြား မှန်သမျှ ကို ပြော ပြကြသည် ။

လွန်ခဲ့သော နှစ်နှစ် ခန့် က သူတို့ မင်းရွာ ၌ ဓာတ်တော်စေတီ ဘုရားပွဲ ကျင်းပလေရာ ထို ပွဲ ၌ သူတော်ငတေ နှင့် ထမင်း တစ်ဝိုင်း တည်း အတူ စားခဲ့ ဖူးသော မင်းရွာသူကြီး ဦးကျော်ဇံ မှာ လည်း သူတော်ငတေ ၏ အစွမ်း ကို သိ ထားသူ ဖြစ်သဖြင့် လုံးဝ ငြင်းကွယ် ရန် အကြောင်း မရှိ ဖြစ်သွားလေသည် ။ ထိုစဉ်က မင်းရွာ နှင့် ရွာနီးချုပ်စပ် မှ လူကြီးများ ထမင်းဝိုင်း တွင် သူတော်ငတေ လည်း ပါဝင်သည် ။

ထို့ကြောင့် ည ည ရွာ ထဲ သို့ ပိတုန်းကောင်များ ရာချီ ထောင်ချီ ဝင် လာပြီး ရွာသူရွာသားများအား ထိုးတုပ် နေသည့် ကိစ္စ သူတော်ငတေ ထံ သွားရောက်ပြီး အကူအညီ တောင်းကြ ရန် လူ ရွေးကြရသည် ။

ဤကိစ္စ မှာ ရပ်စည်း ရွာစည်း လည်း မပေါက် အောင် တိုးတိုးတိတ်တိတ် လုပ်ကြရမည် ဖြစ်ရာ ရွာသူကြီးမင်း ဦးကျော်ဇံ နှင့် တူ တော်သူ ရွာ လူကြီး လည်း ဖြစ် ၊ ရွှေပန်းထိမ် ပိုင်ရှင် ရွှေပန်းထိမ် ဆရာကြီး လည်း ဖြစ် ဦးထွန်းလူ နှင့် သူကြီး လက်စွဲ ဆယ်အိမ်မှူး ဦးစိုးအောင် တို့ ကို ရွေးချယ် လိုက်ကြသည် ။

မင်းရွာ ဆီ က ပိတုန်း တစ်ထောင် ပြဿနှာ ကို အဖြေ ရှာရန် ဆယ့်နှစ်ရွာပိုင် သူကြီး ဦးကျော်ဇံ နှင့် ရွာလူကြီး ပန်းထိမ်ဆရာ ဦးထွန်းလူ ၊ သူကြီး လက်စွဲ ဆယ်အိမ်မှူး ဦးစိုးအောင် တို့ သည် ငှက်ပျောသီး သုံးဖီး ၊ ဆေးရွက်ကြီး တစ်စည်း ၊ ကြံသကာ တစ်ထုပ် နှင့် သူတော်ငတေ ရှိရာ ယာတောင်ရွာ ဘုန်းကြီးကျောင်း သို့ မနက် စောစောစီးစီး ထွက်လာ ကြသည် ။

သူတို့ ရဲ့ မင်းရွာ နှင့် စာလျှင် ယာတောင်ရွာ မှာ တောတောင် ထူထပ် သည့် မင်းလမ်း ဟု အရပ် က ခေါ်ကြ သော မော်တော်ကားလမ်း နှင့် လည်း ခြေကျင် နာရီဝက် ခရီး နီးနီး ရှိသဖြင့် စောစောပင် ထွက်လာကြခြင်း ဖြစ်သည် ။ ယာတောင်ရွာ နှင့် အရှေ့ ဘက် ကန်နားလမ်းခွဲ သို့ ရောက်ကြသော အခါ အရှေ့ဘက် ကမ်း သို့ ရေခပ်ရန် ထွက် လာ သူ ယာတောင်ရွာသား ဦး ကြာပန်း နှင့် လမ်းဆုံ နား တွင် တွေ့ကြသည် ။

မင်းရွာသူကြီး ဦးကျော်ဇံ ကို မြင် သော အခါ လယ်ခွန်ယာခွန် ကိစ္စ ကြောင့် မကျေမနပ် ဖြစ်နေသော ယာတောင်ရွာသား ဦးကြာပန်း ၏ မျက်နှာ က မကြည်မလင် ဖြစ် သွားသည် ။ ဒီ သူကြီး တစ်ယောက် ယောက် ဆီ လယ်ခွန်ယာခွန် ကိစ္စ လာပြန်ပြီ ဟု ထင် လိုက်ပုံ ရသည် ။ ထို့ကြောင့်လည်း ဦးကြာပန်း က သူကြီး ဦးကျော်ဇံ တို့ အဖွဲ့ ကို မျက်နှာ လွှဲကာ ရေကန် ဘက် လမ်း သို့ ခြေ လှမ်း ပြင်လေသည် ။ ထိုအခါ သူကြီးမင်း ဦးကျော်ဇံ က “ ဦးကြာပန်း မှတ်တယ် ” ဟု လှမ်း နှုတ်ဆက် လိုက် သဖြင့် ခြေလှမ်း တန့် သွားရ ပြန်သည် ။ သူကြီးမင်း ကို လေးစားသည့် အနေ နှင့် မတ်တတ်ရပ် နေ လိုက် ရသည် ။ 

“ သူကြီးမင်း တို့ လယ်ခွန်ယာခွန် ကိစ္စ ထင်တယ် ” 

မကျေမနပ် ဖြစ်နေ သော်လည်း နှုတ်တော့ ဆက် ရသည် ။

“ မဟုတ်ပါဘူး ဦးကြာပန်း ၊ ကျုပ်တို့ လာတာ က ခင်ဗျားတို့ ဦးသူတော် နဲ့ တွေ့ချင်လို့ပါ ။ ခု ဦးသူတော် ကျောင်း မှာ ရှိတယ် ကြားလား ” 

“ ငတေ လား ၊ ရှိမှာပေါ့ ၊ သူများ လို သူ က ဘာ အလုပ် ရှိတာ မှတ်လို့ ၊ ဘုန်းကြီးကျောင်း ကပ်စား နေတာပဲ ဟာ သူကြီးမင်း တို့ က လယ်ခွန်ယာခွန် ကိစ္စ လည်း မဟုတ် ဆိုတော့ ကို ဘာကိစ္စ ပါ လိမ့် ” 

“ ကိစ္စ က ကျုပ်တို့ ရွာ ည ညပိတုန်း တွေ ဝင် လာပြီး လူတွေ ကို လိုက်ထိုး နေ .. ” 

“ ရွာ ထဲ ပိတုန်းတွေ ဝင် တာများ အဆန်း လုပ်လို့ သူကြီးမင်း ရာ ၊ ဟို လေးငါးရက် က ကျုပ်တို့ ယာတောင်ရွာ တောင် တောင်သူတွေ ယာမီး ရှို့ကြ လို့ ပိတုန်းတွေ ဝင် သွားတာ နှစ်ည လောက် ကို ခံလိုက်ရသေးတယ် ဗျာ ” 

ဦးကြာပန်း က မူ ပေါ့ပေါ့တန်တန် ပင် သူကြီးမင်း ၏ စကား အဆုံး ကို ပင် မစောင့်ဘဲ သူ ထင်တာ ပြောချ လိုက်သည် ။ ဦးကြာပန်း ဤသို့ ပြော ခြင်း မှာ သူတို့ ယာတောင်ရွာ ကို ပိတုန်း ဝင်စဉ်က ရွာလူကြီး တစ်ဦး ဖြစ်သူ ဦးပေါ်သာ ၏ စကား ကို ယခု လိုက် ပြောခြင်း ဖြစ်သည် ။ 

“ အဲ ခု ကျုပ်တို့ လာကြတာ လည်း အဲဒီ ပိတုန်း ကိစ္စပဲ ဗျ ၊ ခင်ဗျားတို့ ရွာ ပိတုန်းတွေ ဝင်တုပ်တုန်း က ဦးသူတော် အစီအစဉ် လုပ် ပေးလိုက် တာ နဲ့ ပျောက်သွားတယ် ကြားလို့ လေ ဦးကြာပန်း ၊ အဲဒါ ခုလည်း အဲဒီ ပိ ... ” 

“ အလကားပါ ဗျာ ၊ ကျုပ်တို့ ရွာ မှာ လူကြီး လုပ် နေကြတဲ့ ဦးထွန်းပေါ် မှာ ဟိုကောင် သံတိုင် တို့ ကံညွန့် တို့ အကြောင်း လည်း ခင်ဗျားတို့ သိသားနဲ့ ၊ ဒီ လူတွေ က တစ်ဆိတ် ကို တစ်အိတ် လုပ်ချင်ကြတဲ့ လူတွေ ဗျ ။ ငတေ ဆိုတာ က လည်း ငယ်ငယ် က သံတိုင် နဲ့ တေဖော် တေဖက် ၊ ပေဖော် ပေဖက် ဆိုတော့ ငတေ အစီအမံ လုပ် လိုက်လို့ပဲ ရိုးမ က လာတဲ့ ပိတုန်းတွေ ရွာ က ပြန်ထွက် သွားကြ သလိုလို ၊ သံတိုင် က သူ့ သူငယ်ချင်း ငတေ ဂုဏ် တက်အောင် တောပြော တောင်ပြော ပြောတာ ခင်ဗျားတို့ ကြားလို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် ။ ဘာမှ ဟုတ်တာ မဟုတ်ပါဘူး တစ်ရက် နှစ်ရက် ကြာရင် သူ့ အလိုလို ပျောက်သွားတာ ၊ ဒါ ဘာဆန်း ... ”  

“ မဟုတ်သေးဘူး ဦးကြာပန်း ရယ် ၊ ကျုပ်တို့ ရွာ ပိတုန်းတွေ ဝင်တုပ် ဝင်ထိုး ဖြစ်နေတာ လေးည တောင် ရှိသွားပြီ မို့ ဦးသူတော် ဆီ .. ” 

“ ခက်လိုက်တာ ၊ ခင်ဗျားတို့ ရွာ က ကျုပ်တို့ ရွာ နဲ့ စာရင် ခွင်ကျ လို့ တစ်ရက် နှစ်ရက် ပိုကြာချင် ကြာမှာပေါ့ ။ နောက်တော့ ပိတုန်းတွေ သူ့ လမ်းကြောင်း အတိုင်း ပြောင်းကူး သွားကြ ပါလိမ့်မယ် ၊ ဒါများ ငတေ ဆီ တကူးတက ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် လက်ဆောင်ပဏ္ဏာတွေ ဘာတွေ နဲ့ ခင်ဗျားတို့ မို့ သွားကြဦး မလို့လား ”  

ဦးကြာပန်း ဆိုသူ ၏ အကြောင်း ကို သိသော ဆယ်အိမ်မှူး ဦးစိုးအော င်က သူကြီးကျော်ဇံ ကို မသိမသာ လက် တို့ သည် ။ ဤ လူကြီး နှင့် ပြော နေရ လျှင် အချိန် သာ ကုန်ပြီး ဘာမှ အကြောင်း ထူးလာမည် မဟုတ် ဆိုသည် ကို ရွှေပန်းထိမ်ဆရာ ဦးထွန်းလူ က လည်း ရိပ်မိ၏ ။ ဦးကြာပန်း ဆိုသူ မှာ ယာတောင် တစ်ရွာလုံး ရှိ မည်သူ နှင့် မျှ စကားပြော တည့်သူ မဟုတ် ။ သူ ထင်တာ သူ ပြောတတ်သည့် အပြင် တစ်ယူသန် တဇောက်ကန်းသမား ဟု လူတိုင်း က သိထားကြ ဖြစ်သည် ။

“ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လာမိနေ ပြီးမှတော့ သွား ကြည့် လိုက်ပါဦးမယ် ဦးကြာပန်း ရယ် ” 

“ ဟား ဟား ငတေ ကို ခင်ဗျားတို့ က တော်တော် အထင်ကြီးကြတာ ကိုး ၊ သွား သွား သွားကြပါ ၊ ဒါပေမဲ့ ကျုပ် တော့ ဓာတ်သိ မို့ ခင်ဗျားတို့ ကို တစ်ခု မှာ လိုက်ပါရစေ ” 

ဦးကြာပန်း က တစ်ခု မှာလိုက်ပါရ စေ ဆိုသည် ကို သူကြီးကျော်ဇံ က ဘာ ပါလိမ့် ဟူသော အကြည့် နှင့် စောင်းငဲ့ ကြည့် လိုက်စဉ် ဆယ်အိမ်မှူး ဦးစိုးအောင် က “ ဦးကြာပန်း ဘာများ မှာ မလို့လဲ ပြောပါဗျာ ” ဟု ဝင် မေးလိုက်၏ ။

“ ဘာ ဟုတ်ရမလဲ ငတေဆီ ရောက် ခါမှ ခင်ဗျားတို့ ကို ငတေ က တောပြော တောင်ပြော မပြောဘူး ဆို ကျုပ် လည်ပင်း လာဖြတ် ၊ ငတေ က ခင်ဗျား တို့ မေးမိလို့ က တော့ သူ့ ကိုယ် သူ ဒီနေ့ နက်ဖြန် ပဲ ထွက်ရပ်ပေါက် တော့ မလိုလို ပုဂ္ဂိုလ်ထူး လိုလို ၊ မှော်ဆရာ လိုလို လုပ်ပြပါ လိမ့်မယ် ။ ငတေ က ကျုပ်တို့ ရွာသား ဇာတိ ပါ ဗျ ။ ငတေ အကြောင်း ကျုပ် က ပို သိတာပေါ့ ။ အဲ ဒါကြောင့် ကျုပ် တော့ ငတေ ဆီ သွား လည်း မသွားဘူး ၊ ငတေ တောပြော တောင်ပြော ပြောတာ လည်း မယုံပါ ဘူး ၊ ခင်ဗျားတို့ ယုံရင် သွားကြပါ ။ ငတေ အကြောင်း ပြော နေရတာ နဲ့ ကျုပ် ရေခပ် လာ တာ တောင် ခရီး ဖင့် သွားပြီ သွားမယ် ”  

ပြောပြောဆိုဆို နှင့်ပင် ဦးကြာပန်း သည် ရေဆိုင်းထမ်း ကို ထမ်း ကာ အရှေ့ဘက် ကန်လမ်းခွဲ သို့ တက်သွားလေသည် ။

ပိတုန်းတစ်ထောင် ပြဿနာ ကို အဖြေ ရှာရန် လာ ကြသော မင်းရွာသူကြီး ဦးကျော်ဇံ တို့ အဖွဲ့ လည်း သူတော်ငတေ ရှိရာ ယာတောင်ရွာ ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်း ဘက် သို့ တက်လာကြသည် ။

သည်လိုနှင့် သူတော်ငတေ ရှိရာ ဘုန်းကြီးကျောင်း အောက် ဆီ သို့ နံနက် ခုနစ်နာရီ ကျော်ကျော် မှာ ရောက်လာကြသည် ။ သူတော်ငတေ ၏ ဖိုတံခါး ( ကဲလား ) ဖွင့် ထား သဖြင့် သူတော်ငတေ ကို တန်း မြင်ရသည် ။ သူကြီး ဦးကျော်ဇံ တို့ အဖွဲ့ သူ့ ဖိုရုံ ရှေ့ ကွပ်ပျစ် ပေါ် တက်လာ ကြသည် ကို သူတော်ငတေ က တစ်ချက် လှမ်း ကြည့် သည် ။

သူကြီး ဦးကျော်ဇံ တို့ အဖွဲ့ ကွပ်ပျစ် ပေါ် ထိုင် လိုက်ကြစဉ် သူတော်ငတေ လည်း ဖိုရုံ ထဲ က ထွက် လာပြီး မင်းရွာသူကြီး တို့ ရှေ့ မှာ လာ ထိုင်သည် ။ ပြီးတော့ ဘာမှ မမေးသေးဘဲ သူတို့ သုံးယောက် ၏ မျက်နှာ ကို တစ်ယောက် စီ လိုက် ကြည့်နေသည် ။

“ ဦးသူတော် ၊ ကျွန်တော် မင်းရွာ သူကြီး ” 

သူ့ ကို မမှတ်မိသည် ထင်သည့် သူကြီး ဦးကျော်ဇံ က စ ပြောလိုက်သည် ။

“ ဦးကျော်ဇံ သူကြီးမင်း ကို မှတ်မိပါတယ် ” 

“ ဟုတ်ကဲ့ သူ က မင်းရွာ လူကြီး ရွှေပန်းတိမ်ဆရာ ဦးထွန်းလူ ပါ သူ က .. ”  

“ ဟာ လက်စသတ်တော့ သူကြီး နဲ့ သူခိုး နဲ့ ပေါင်း လာတာကိုးဗျ ၊ ဟန်ကျလိုက်လေဗျာ ” 

သူ့ စကား မဆုံးခင်ပင် သူတော်ငတေ က တဟား ဟား ရယ်ကာ သူကြီး နှင့် သူခိုး တို့ ပေါင်း လာကြသည် ဆိုသဖြင့် သုံးယောက် စလုံး မှာ ချက်ချင်း မျက်နှာ ပျက် သွားကြသည် ။

သူတော်က ဦးထွန်းလူ ကို မထီတရီ သူ့ ပုံစံ အတိုင်း ခပ်ပြုံးပြုံး ကြည့်ပြီး

“ ဦးထွန်းလူ ”   

“ ခင်ဗျာ ” 

“ ခင်ဗျား က ရွှေပန်းထိမ်ဆရာကြီး ဆို တော့ သူခိုးကြီး ပေါ့ နော် ” 

“ ဟာ ဦးသူတော် ကျုပ် က သူခိုး မဟုတ်ပါဘူး ဗျ ၊ ဘယ့်နှယ် လူ ကို ”   

“ ဟား ဟာ စိတ် မရှိနဲ့ ဦးထွန်းလူ ၊ ကျုပ် ကြားတာ က တော့ ပန်းထိမ်လူရိုး

အမေ့ရွှေ တစ်မတ်ခိုး တဲ့ ဗျ .. ရိုးတဲ့ ပန်းထိမ်တွေ တောင် အမေ့ ရွှေ ကို တစ်မတ် ခိုးတယ် ဆိုတော့ သူများ ရွှေ တွေ သာ ဆို ငါးမူး သုံးမတ်များ ဆရာ တို့ ခိုး နေကြလားဗျာ ၊ အဲဒါကြောင့် လည်း ကျုပ်တို့ ဆီ က ခု ရွှေရည် မမီတာ လက်စသတ်တော့ ဆရာကြီး တို့ လက်ချက်ကို ဟဲ ဟဲ ”

◾ဝေယံလင်းခေါင်

📖 သူတော်ငတေ နှင့် ပိတုန်း တစ်ထောင် 

#ကိုအောင်နိုင်ဦး

.