စိတ်အနှင် လေအလွင့်

 

❝ စိတ်အနှင် လေအလွင့် ❞
        ( စံပယ်ဖြူနု )

မနက်စောစော အိပ်ရာနိုးစ အာရုံ ကြည်လင်စမှာပင် မိခင် ဖြစ်ပြီဟု သူ့ကိုယ် သူ အသေအချာ စွဲမှတ် ယူလိုက်ရသည် ။ ပထမတွင် အဝါနု ရောင်ပြေပြေ ပြေးသော အိပ်ရာခင်းစကို တဆတ်ဆတ် တုန်ယင်သည့် ညာလက် ချောင်းလေးများနှင့် ပွတ်သပ် စူးစမ်း၏ ။ အညိုရောင် သစ်ခက်လေး ကျဲကျဲပက်ထားသည်မှ အပ မည်သည့် အစွန်းအထင်းမျှ ရှိမနေ ။ အိပ်ရာက နိုးထတိုင်း ဒီလို ကြည့်မိခဲ့တာ ဘယ်လောက် ကြာပြီလဲ ။ သုံးရက် ... ဒီမနက်ဆို လေးရက်ပေါ့ ။ သုံးရက်မြောက်နေ့ အထိ မယုံရဲရဲ ။ နည်းနည်းပါးပါး နောက်ကျတာလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲဟု အခန့်မသင့်လျှင် တစ်ရက် ၊ နှစ်ရက်လောက် နောက်ကျဖူးသူက တွေး၏ ။ ခုတော့ လေးရက်မြောက်လေ ။

အိပ်ရာခင်းဆီက ခွာလာသည့် လက်များသည် ပွရောင်းရောင်း ဆံနွယ်တို့ကို ပွတ်သပ်လိုက်သည် ။ သားရေကွင်းပျော့ကို ဆွဲကာ စည်းနှောင်သည် ။ အဆီပြန်သော မျက်နှာကို တစ်ချက် ၊ နှစ် ချက် တို့ပွတ်သည် ။ ဘေးသို့ ငဲ့ကြည့်သော် ခင်ပွန်းသည်မှာ မျက်လုံးစေ့ပိတ် အိပ်မောကျဆဲ ။ အသက်ရှူသံ မှန်မှန် ထွက်ပေါ်၍ အိပ်စက်ပျော်လျက် ရှိသည့် ထိုမျက်နှာမှာ အပူကင်းဟန် ထင်မှတ်ရ၏ ။ ခုနေများ နိုးလာလျှင်တော့ စေ့စေ့စူးစူးကြည့်သည့် သူ့ကို အံ့အားသင့်မည် ။ နောက်တော့ ဘာကြည့်နေတာတုံး ဆိုကာ ရယ်မောလိမ့်မည် ။ သေချာသလောက် ရှိသည့် သတင်း အကြောင်းများ ဖွင့်ပြောရ ကောင်းလေမလား ။ ဖွင့်ပြောလျှင် ပြောချင်း ခံစားမှုမျိုးစုံ ဖြတ်ပြေးမည့် မျက်နှာကို မှန်းကြည့်သည် ။

ရုပ်ရှင်များထဲက လိုတော့ ဟေးခနဲ ထ,အော်ကာ ရယ်မောကာ သူ့ကို ပွေ့ဖက် နမ်းရှုပ်လိမ့်မည် မဟုတ်တာ သေချာသလို ရှိနေပြန်သည် ။ ဘယ်လိုများ ဖြစ်သွားမှာပါလိမ့် ။ ပထမ အံ့အားသင့်မည် ။ နောက်တော့ သူ ပြုံးမည်ထင်သည် ။ ဟန်မလုပ်တတ်သူမို့  “ သေချာပြီလား ” ဟု ခပ်ရိုးရိုး မေးလိမ့်မည် ။ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီ ဆိုပါစို့ ။ သူ့အပြုံး မှိန် သွားလေမလား ။ သည်လောက်တော့ မဖြစ်နိုင် ။ အနီးစပ်ဆုံး ကတော့ “ ကောင်းတာပေါ့ကွာ ” ဟု မရေမရာ စကား ဆိုလိမ့်မည် ။ ပြုံးမြဲ ပြုံးလိမ့်မည် ထင်သည် ။ ခေါင်းကိုလည်း ဖွဖွသပ်ချင်သပ်လာမှာပေါ့ ။

ခင်ပွန်းသည် တစ်ချက် လူးလွန့်တော့ သူ ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည် ။ သူ့မျက်နှာပေါ်က အမျိုးအမည် တပ်ရခက်သော ခံစားရိပ်များကို ခုနေများ နိုးလာပြီး တွေ့တော့ မလား ။ မမြင်သာ ပုန်းခိုသည့် အဖြေကို စောင့်ရစဉ် တုန်းကတည်းက သူ့စိတ်မှာ အရိပ်စုံလှသည် ။ အပျော်စိတ်သည် လေးပင်ခြင်းကို ရံလျက် ဖြစ်တည်၏ ။ ပြီးပြည့်စုံသော ကျေနပ်ဝမ်းမြောက်ခြင်းလည်း မမည် ။ တင်းပြည့်ကျပ်ပြည့် စိတ်ပျက်ခြင်းလည်း မဟုတ် ။ ဘယ်လို ပြောရပါ့ ။ ကြိုချိန် မတန်သေးသော ဧည့်သည်က အိမ်ဧည့်ခန်းဆီ ဆိုက်ဆိုက် ရောက်လာသလိုလို့ ဆိုရမလား ။

ရံခါတော့လည်း ဟုတ်လိမ့်နိုး ရင်ခုန် တက်ကြွနေပြန်သည် ။ ဒုတိယမြောက်ရက် တုန်းက ထင်ပါရဲ့ ။ ရေချိုးခန်းထဲမှာ ဝမ်းဗိုက်လေး ငုံ့ကြည့်လျက် ပြုံးတုံ့တုံ့ ပြုနေဖူးသည် ။ ခဏနေလျှင် မျက်ဝန်းများ ငေးမှုန်မှိုင်းရီကာ ရေကို အတောမသတ် သတိ လက်လွှတ်ပင် လောင်းမိသည် ။ နောက်တော့လည်း ဝမ်းထဲ ခိုအောင်းစ ပြုနေလောက်မည့် ကလေးငယ်ကို အားနာကာ စိတ်နောက်ကျိခဲ့ရသည့် ရေချိုးခန်းကို အမြန် ခွာလာ ၏ ။ ဧည့်ခန်းမှာ သီချင်း ကျယ်ကျယ် ဖွင့်ကာ လိုက် ညည်းသည် ။ သီချင်းတစ်ပုဒ် ဆုံးလျှင် နံရံကို မှီလျက် ငိုင်တွေခဲ့ဖူးသည် ။

တတိယမြောက်ရက် ကျပြန်တော့လည်း ထိုနည်း လည်းကောင်း စိတ်ရောင်စုံ ။ မဟုတ်ပါဘူးဟု ကိုယ့်ကိုယ် ကို အတန်တန် အားပေး၏ ။ ဟုတ်များနေရင်ကော ဟု ကိုယ့်ဘာသာ ပြန်မေးသည် ။ ညက ကောင်းစွာပင် အိပ်မပျော် ။ နံနက်ဦးကို စောင့်ခဲ့ သည် ။ ဟော ... ခုတော့ အဖြေဟာ ထင်းထင်းပေါ် သလောက် ရှိခဲ့ပြီလေ ။

သူသည် ခင်ပွန်း၏ စေ့စေ့ပိတ်ပိတ် မျက်လုံးအစုံကို ငေးကာ အမှတ်မထင် ပင့်သက်ရှိုက်ချလိုက်သည် ။ အခန်းတွင်း ဟိုဟိုဒီဒီ အကြည့် ရွှေ့တော့ စိတ်ထွေ ပြားသော သူ့မျက်နှာမူရာကို ဗီရိုမှန်တံခါးမှာ ရိပ်ခနဲ လှမ်း မြင်ရသည် ။ ထိုမျက်နှာကိုပင် တွေတွေငေးကာ ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်သည် ။ မပြောတော့ပါဘူး ၊ မပြောသေးပါဘူး လန်းဆန်းသော မျက်နှာရိပ်နှင့် အသင့် ဖြစ်ချိန်မှသာ ဖွင့်ပြောရလိမ့်မည် ။ အိပ်ခန်းတွင်းက ထွက်ခွာ၍ မီးဖိုခန်း ရောက်လျှင် ရောက်ချင်း ဘေစင် အနီးက မှန်တံခါးချပ်များကို သူ ဆွဲဖွင့်သည် ။ ပုဇွန်တောင်ချောင်းသည် နောက်ကျိသော အဆင်းကို ဆောင်ကာ ငြိမ့်ငြိမ့် စီးမြဲစီးလျက် ။ စက်လှေ တစ်စင်း ဆန်တက်သွားပုံကို မြင်ရသည် ။ လတ်ဆတ်သော လေနုသည် သူ့မျက်နှာကို တို့ထိလျက် ။ စိတ်သည် ခဏငယ်မျှသော အခိုက်တွင် တိမ်စင်လ ပမာ ကြည်လင်၏ ။

ကြည်စိတ်နှင့်ပင် ကိုယ်လက် သန့်စင်သည် ။ ထမင်း တည်သည် ။ ငါးကြင်းဆီပြန် တစ်ခွက်ချက်သည် ။ ခင်ပွန်း နိုးသော် ကော်ဖီနှင့် ပေါင်မုန့် ပြင်ဆင်ပေးသည် ။ ပုဆိုး အင်္ကျီ ထုတ်ပေးသည် ။  ထမင်းဘူး မပြင်ရသေးပုံကို သတိရစိတ်နှင့် အိပ်ခန်းက အလောသုံးဆယ် ထွက်သော် ရေချိုးခန်းက ထွက်လာသူနှင့် နှာခေါင်းပေါက်သာသာ မီးဖို ခန်းဝမှာ ရင်ဆိုင်တိုးမိကြသည် ။ သူ့ရယ်သံကြားရ သည် ။ ဆပ်ပြာရနံ့ သင်းမြမြ ။ ကြည်ရမည့် အစား စိတ်မှာ တဒင်္ဂ ညို့ရပြန်သည် ။ မလုံ စိတ်လေလား ။

ရယ်သံနှင့် အတူ နားရွက်ဖျားကို တစ်ချက် လှမ်း၍ တို့ထိလာတော့ “ အဝတ်လဲတော့ ၊ ပြီးရင် မနက်စာ စားသွားဦး ” ဟု ပြောနေကျလို သူ ပြောမိသည် ။ ပြုံးနေကျလို ပြုံးမိသည် ။ ဆောင်နေကျ မဟုတ်သော သူ့အမူအရာသစ်ကို ခင်ပွန်းက အကဲ မဖမ်းနိုင်ခင်မှာပင် မီးဖို အနီးသို့ ပြန်ရောက်လာသည် ။

နံနက်ခင်းသည် လည်နေကျ သံသရာနှင့်ပင် သူ့ဝန်းကျင်မှာ ခရီးဆက်နေသည် ။ အခန်းတွင်းက နှုတ်ဆက် ထွက်ခွာသံ ၊ တံခါးပိတ်သံတို့၏ နောက်မှာ အခန်းသည် တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်လာပြန်သည် ။ ကော်ဖီသောက်ဦးမည် တွေးသော်လည်း မီးဖိုဆီမရောက် ။ ဧည့်ခန်းလယ်တွင် ငူငူသာ ရပ်နေမိသည် ။ လက်တို့သည် အကြောင်းမဲ့ပင် တရွရွ ရှိလာပြန်သည် ။ ဝမ်းသားပြင် ရှိရာဆီ ဖွဖွ တို့ထိမိပြန်သည် ။

“ ကလေးရေ ... ကလေးလေးရေ ”

တစ်ကြိမ်ပင် ရွတ်ဆိုဖူးခြင်း မရှိခဲ့သော အမည်နာမ သည် နှုတ်က ကျ၍လာလေပြီ ။ စိတ်သည် လှုပ်လှုပ်ခတ်ခတ် ရှိလာ၏ ။ ဒူးအစုံသည် မြဲမြဲရပ်ခြင်းငှာ မစွမ်းသာ ။ ခွေညွှတ်ကျ၏ ။ ဧည့်ခန်း ကြမ်းပြင်ကို တွေတွေစိုက် ကြည့်သော်လည်း ကောင်းစွာ မမြင် ။ အမြင်သည် တစစ ဆဝါး၏ ။ နောက် ရှိုက်ကာရှိုက်ကာ ။

ကလေးလေးရေ ၊ ကလေးအတွက် ပြီးပြည့်စုံတဲ့ ကမ္ဘာ တစ်ခုတော့ဖြင့် မေမေ ဖန်ဆင်းပေးချင်ပါရဲ့ ။ လော လောဆယ်တော့ မေမေ့ကမ္ဘာ ဟာ အလှချည်း မဟုတ်ဘူး ။ မေမေ ကျင်လည်နေတဲ့ လောကဟာလည်း အလှ ချည်းသာ ကြီးစိုးတဲ့ လောက မဟုတ်ဘူးကွယ့် ။ မခေါ်သာ တဲ့ အဖြစ် ၊ မခေါ်ရက်တဲ့ အဖြစ် အတွက် ဝမ်းနည်း ငိုကြွေးရတဲ့ မေမေ့ကို ကလေး ခွင့်လွှတ်လှည့်ပါ ။

မျက်ရည်သည် ကြမ်းသို့ တပေါက်ပေါက်ကျ၏ ။ ကြမ်းက မျက်ရည်တို့ကို လက်နှင့် သုတ်မိပြန်သည် ။ စားပွဲပု အနီးသို့ ဒယဉ့်တိုက် တိုးလာကာ ဗလာစာအုပ် တစ်အုပ်ကို ဆွဲချသည် ။ အနာဂတ် ရင်သွေး၏ ရုပ်ပုံကို မှန်းဆမြင်ကာ ရင်ခုန်လှိုက်မောကာ သူ ရေးခြစ်ခဲ့ဖူးသည့် စာအုပ်လေ ။ အိမ်ထောင်ဦး ချိုမြိန်ဦး ကာလမို့ အပျော်စိတ် ၊ ကြည်သာရွှင်ပျစိတ်နှင့် ရေးခဲ့သည် ။ ခင်ပွန်း၏ လှပသော မျက်လုံး မျက်ခုံး ၊ ပိရိသော နှုတ်ခမ်းဖွဲ့စည်းပုံကို သူ ရွေးခဲ့သည် ။ နှာတံမှာ သူ့နှာတံ ဖြစ်သည် ။ ဆံပင် ထူထဲပုံကတော့ အဖေတူ အမေတူပေါ့ ။ စိတ်နေစိတ်ထား ကိုတော့ ပုံဆွဲ မရသည်မို့ အတွေးနှင့်သာ ရေးခြစ်ရသည် ။ ဖေဖေ့လို အခက်အခဲကို တွေး မကြောက် ရင်ဆိုင်ကျော်ဖြတ် နိုင်သော ၊ ဘဝကို နေပျော်အောင် နေတတ်လေသော စရိုက်ကလေး ရှိရမည် ။ သည်စရိုက်ကို တလက်လက် တောက်ပသည် အထိ ပြုံးရယ် တတ်သော မျက်လုံးလေးများနှင့် ဖော်ခဲ့သည် ။ မေမေ့ လို တစ်ပါးသူ အပေါ် နားလည်မှုပေးရန် ကြိုးပမ်းတတ်သော စရိုက်ကိုတော့ ကွေးညွှတ် ပြုံးသည့် နှုတ်ခမ်းလေးများ အားဖြင့် ရေးခဲ့သည် ။ ကလေးရေ ... ။

ခုတော့ ခဲရုပ်ပုံထဲက ကလေးလေး ပြုံးနေပုံမှာ သူ့ ရင်ကို ဆုပ်ခြေသည့်ပမာ ။ ပုံ ကလေးကို လက်နှင့် တို့မိ၏ ။ ဝမ်းနည်းစိတ်သည် လက်ဖျား တွင် တည်လေသလို ခဲသား နှုတ်ခမ်းလေးများမှာ တန့်နေသည် ။ အို .. တစ်ခုခု ပြော လိုက်သလား ၊ ကလေးတစ်ခုခု ပြောလိုက်သလား ။ အမှန် တော့ နှုတ်အားဖြင့် မပြော ။ မျက်လုံးအားဖြင့် ပြောတာ ဖြစ်မှာပဲ ။ မေမေ့ဆီ လာပါရစေ ... ဆိုလား ။

သူသည် တစ်မနက်ခင်းလုံး ရုပ်ပုံကလေး ငေးကာ ပြတင်းက မြင်ရသည့် ကုက္ကိုပင် အား ငေးကာ မှိုင်တွေတွေ ရှိရသည် ။ ထပ်၍တော့ မငို မိ ။ အားပါးတရ ငိုပြီးပြန်တော့ မျက်ရည် ကုန်သလို တန့် ၍နေသည် ။ ပျော်လေမလား ဟု ဟာသဇာတ်ကား ကြည့် သည် ။ တစ်ချက်ပင် မရယ်မိ ။ သို့သော် တစ်ကားလုံးကို ဟိုကျော်သည်ကျော်နှင့် ဆုံး အောင်တော့ ကြည့်လိုက် သည် ။ အစာအိမ်က အချက် ပြသော် မနက်စာနှင့် နေ့လယ် စာ ပေါင်းစားရသည် ။

ပန်းကန်ဆေးခိုက်မှာ ပုဇွန်တောင်ချောင်းကို ငေးမိ ပြန်လျှင် မြန်မာနိုင်ငံမြောက်ပိုင်းက ထရံကာ အိမ်ကလေး ကို သူ အမှတ်ရလေသည် ။ သားသမီး သုံးဦးစလုံးကို လိုလားဝမ်းမြောက်စွာ မွေးမြူ ခဲ့ပုံပေါ်သည့် အမေ့ကို ပြေး မြင်သည် ။ သူ့ကို မမွေးခင်မှာ ကျား ၊ မ အမည်နှစ်ခုလောက် ကြိုတင် ရွေးနှင့်ကာ ပျော်ရွှင်နေခဲ့သည် ဆိုသော အဖေ့ကိုလည်း ပြေးမြင်သည် ။ သူ့ကျတော့ ဘာကများ ပြောင်းလဲ စေခဲ့သနည်း ။ ကလေး မယူသေးဘူးလားဟု တစ်လောက အမေ မေးခဲ့သည် ။ သူသည် ခဏမျှ အမ်းကာ နောက်မှ သတိဝင်သလို ရယ်မောမိသည် ။

“ ယူမှာပါ အမေရဲ့ ၊ ဒီနှစ်ထဲပဲ ယူမလားလို့ စဉ်းစားနေတာ ”

“ ယူမှာဖြင့်လည်း ယူ သမီးရဲ့ ၊ သမီး အသက်က ငယ်တော့တာ မဟုတ်ဘူး ၊ တော်ကြာ အသက် ကြီးလာရင် မွေးရဖွားရ ခက်တယ်ကော ။ မိဘနဲ့ သားသမီးနဲ့ အသက် သိပ်ကွာရင်လည်း မကောင်းဘူး ” ဟု အမေက ဆိုပြန်သည် ။

သူသည် စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ဆုတ်ဆိုင်း နေပြီးမှ -

“ မွေးတာတော့ ဟုတ်ပါရဲ့ အမေ ၊ ကလေး တစ်ယောက် မွေးရင် မွေးတဲ့ အချိန်က စပြီး တောက်လျှောက် အကုန်တွေချည်းပဲတဲ့ ။ လောလောဆယ် ဝင်ငွေကလည်း သိပ်ရှိတာ မဟုတ်ဘူး ၊ အိုးပိုင် အိမ်ပိုင် မဟုတ်တာ အမေ သိသားနဲ့ ”

“ ရော် သူ့ဘာသာ ဖြစ်သွားမှပ ”

ရွာမှာတော့ ဟုတ်မှာပေါ့ အမေရယ် .. ။

ရန်ကုန် လူနေမှုနှင့် အမေသည် အကျွမ်းတဝင် မရှိချေ ။ တစ်နှစ်တစ်ခါ အခန့်မသင့်လျှင် အိမ်ရှာ အိမ်ပြောင်း လုပ်ကြရသော ၊ ပွဲစားတို့ လှည့်ကွက်မှာ အခါခါ စိတ်ညစ်ကြရသော အိမ်ငှား ဘဝကို အမေ မသိ ။ မွေးဖွားစရိတ် သက်သာလိုသော် လည်း လူသက်သာခြင်းနှင့် ဝန်ဆောင်မှု ကိုသာ သိန်း ဆယ်ချီပေးလျက် ဦးစားပေး ရွေးချယ်ရသည့် မွေးခါနီး ဖွားခါနီး မိခင်လောင်းဘဝကို အမေ မသိ ။ အလုပ်တစ်ဖက် နှင့်မို့ မနိုင်လျှင် ကလေးထိန်း ရှာရဦးမှာ ၊ ထိုကလေးထိန်း သည်လည်း ရွာမှာလို စိတ်ချ လက်ချ ရှိရသူမျိုး ရဖို့ခက် တာ အမေ မသိ ။ ဟော .. ငွေလမ်းခင်းမတတ် ပြုစုယုယလို့ ကျောင်းနေရွယ်လေး ရောက်လာပြီဆိုပါစို့ ။ ခေတ် နှင့်အမီ ပြေးသော ကျူရှင် စရိတ် ၊ ကျောင်းနှင့် အထွေ ထွေ စရိတ်က နောက်က လိုက်လာမည် ။ အများသူငှာ ကလေးများလို အင်္ဂလိပ်စာ ၊ စကားအရာမှာ နောက်ကျ မကျန်စေဖို့ ကျောင်းပြင်ပ ပညာလမ်း နောက်လည်း ကောက်ကောက်ပါ လိုက်ရဦးမည် ။

ပြီးတော့ ... ပြီးတော့ သည်လို ဒုတိယ ဘုရားသခင် နှင့် ဆက်နွှယ်ရာ အရေးအရာများထက် အင်မတန် နက်မှောင် ပွေလီသော လောကဝင်္ကပါနှင့် ကလေးလေးကို ထိတွေ့ပေးရမှာ သူ ပို၍ ကြောက်နေရကြောင်း အမေ နားလည်အောင် ဘယ်လိုရှင်း ပြရမည်နည်း ။ အမေ မပြောနှင့် ။ ခင်ပွန်းသည် နားလည်ဖို့ ရာရော ဘယ်သို့ဘယ်ပုံ ရှင်းပြရမည်နည်း ။ သူ့အပူကို သူပဲ နားလည်လိမ့်မည် ။

သူသည် ထိုတစ်ရက်တုန်းက အမေ့ကို စကားလုံးများစွာ သုံး၍ ရှင်းမပြနိုင်ခဲ့ချေ ။ “ ယူမှာပါ အမေရယ် ” ဟုသာ ကတိ ပေးခဲ့ရသည် ။ ခုခေတ် အိမ်ထောင်ရေး ဆိုတာ ဘာညာ အစရှိသဖြင့် ကလေး မရှိသေးသော သမီးလုပ်သူ အတွက် အမေ စိုးထိတ်နေပုံကို ရိပ်မိကာ ဆိတ်ဆိတ် နေခဲ့ရသည် ။ အမေကတော့ ထုံးစံ အတိုင်းပါပဲ ။ “ ဖြစ်သွားမှာပါ သမီးရယ် ” ဆိုခဲ့ပေသည် ။

တငြိမ့်ငြိမ့် စီးသော ချောင်းရေပြင်ကို ငေးလျက် လွင့်ပါးသည့် စိတ်အား ဆွဲခေါ် ယူငင်လိုက်သည်မှာ ဖုန်းမက် ဆေ့ချ် ဝင်သံဖြစ်သည် ။ တယ်လီနောက ဖြစ်မှာပဲ ။ ဖုန်း ရှိရာဆီ တစ်ချက်မျှသာ လှမ်းကြည့်ကာ ရေစစ်လက်စ ပန်းကန်တို့ကို အဝတ်ခြောက် နှင့်သုတ်ပြီး ပန်းကန်စင်မှာ စီ တင်လိုက်သည် ။ အနောက်ပေါက် တံခါးကို ဖွင့်သည် ။ တံခါးဖွင့်လျှင် ဖွင့်ချင်း ဆီး မြင်ရသော အရေးပေါ်လှေကားဆိုတာသည် တိုက်ခန်းနေ အိမ်ရှင်မများ အတွက် အဝတ်လှန်းသာရန် ပြင်ပေးထားသည့် နေရာပမာမို့ သူလည်း အလွတ်မခံ လှန်းစမြဲ ။ ဘယ်လောက်ပင် ခေတ်မီမီ တွေးခေါ်စေကာမူ သူ့ထဘီ ၊ ဘောင်းဘီ စသည်ကိုတော့ အိမ့်အနောက်ဘက် လှန်းမြဲ လှန်းမိတာဟာ ငယ်ဘဝ ပုံ သွင်းခံရခြင်း၏ အကျိုးဆက် ဖြစ်လိမ့်မည် ။ မိန်းကလေး ဆိုတာဟု အစချီသော ဆုံးမ စကားများစွာကို “ ဟုတ်ကဲ့ ” လုပ်ခဲ့ဖူးသည် မဟုတ်လား ။ ကလေးလေး အလှည့်ကျရင် ရော ။

ကလေးလေးသာ မိန်းကလေး ဖြစ်ခဲ့လျှင် ဘယ်လို ရှိမည်နည်း ။ သူ့လို အူကြောင်ကြောင် နိုင်တတ်သူ ဖြစ်လာမလား ။ ခင်ပွန်းလိုများ ပျော်ပျော် နေတတ်သူ ဖြစ်လာလေမလား ။ ကလေး လေး၏ ရယ်မောရွှင်ပျသည့် မျက်နှာကို မြင်ယောင်တော့ အဝတ်ရုပ်ရင်းကပင် ပြုံး လိုက်မိသည် ။ အသားက လေး မဖြူ မညိုနှင့် ချစ်စရာ ကလေးလေး ဖြစ်လိမ့်မည် ။ အိမ်ထဲမှာ တတောက်တောက် ပြေးလွှားနေလိမ့်မည် ။ ရယ် မောသံ ၊ မေးခွန်းမေးသံတွေ လည်း ညံနေမှာပေါ့ ။ မေးခွန်းမေးသမျှ ဖြေလိုက်မည် စိတ်ကူး၏ ။

ကလေးလေး၏ ရှင်သန်နုသစ်သော ကိုယ်ပိုင် စိတ်အတွေးကို ပိတ်လှောင်သော ပေတံစံချိန်များနှင့် တိုင်းတာပုံသွင်းမည် မဟုတ် ။ ထိန်းကွပ်ရုံသာ ဘေးက ရံမည် ။ ကလေးလေးသည် လွတ်လပ်ရွှင်ပျ ကြီးပြင်းလာ စေရမည် ။ အချိန်တန်၍ ကလေးကို ကျောင်းပို့လိုက်ရသည့်အခါရော .. ။ ပထမတော့ မိခင်နှင့် အခွဲခက်သည့် အခါ ငိုယိုလိမ့်မည် ။ နောက် တော့ ကျောင်းပျော်သွားမှာ ပါပဲ ။ သူငယ်ချင်းများလည်း ရှိလာလိမ့်မည် ။ အတန်းများ တစ်တန်းပြီး တစ်တန်း တက်သွားလိမ့်မည် ။ ကျောင်းနှင့် ကျူရှင်နှင့် ကူးလူးရတာ ပင် ပန်းပြီဟု ကလေးလေး ညည်း လျှင် ဒါသည် မဖြစ်မနေ ဖြတ်သန်းရသော ပညာရေး ပုံစံခွက်မို့ နှစ်သိမ့်ရလိမ့်မည် ။ သူကတော့ ကျောင်းဖွင့်ရက်တိုင်း ကလေးလေး ကျောင်း ကားပေါ်က ဆင်းလာချိန်ကို စောင့်ရမှာပါပဲ ။ ကလေးလေး ပြန်ရောက်လာမှသာ သက်ပြင်း ချရလိမ့်မည် ။ သည်တလော ကြားသိရသည့် သတင်းများသည် မွေးမလာသေးသော သမီးမိန်းကလေး အတွက် ပူစရာတည်း ။

လူ အချို့အချို့သည် ဘာကြောင့်များ တိရစ္ဆာန်သာသာ တွေးတောပြုမူတတ် သနည်း သူ စဉ်းစား မရချေ ။ တစ်ဘဝသာ နေထိုင်လျက် ပြည်ဖုံးကား ချရုံနှင့် သံသရာ မရှိလေဘဲ အရာရာ ပြီးဆုံးပြီ ထင်မှတ်ကြသလား ။ ကလေး သူငယ်တို့၏ သနားချစ်စဖွယ် သော မျက်နှာကလေးများကို မမြင်တတ်ကြဘူးလား ။ ထို ထိုသော ယုတ်မာရက်သူများ နှင့်သာ ကလေးလေး တွေ့ခဲ့မှဖြင့် .. ဘုရား ... ။

သူသည် မျက်လုံးအစုံကို ဖျတ်ခနဲ မှိတ်ချလိုက်သည် ။ ကလေးလေးရယ် မေမေ့ဆီ မလာပါနဲ့ ။ ညစ်ထေးထေး လူတွေ ပေါများလာတဲ့ ခေတ်ထဲက မေမေ့ဆီ မလာပါနဲ့ ။ လေပြည်အတိုးကို သိမှတ်ရင်း ပူထူသွားသော စိတ်ကို သူ ပြန်ထိန်း၏ ။ တစ်ယောက်တည်း မဟုတ် ။ ခေတ်ကျပ်ထဲမှာ သူ တစ်ယောက်တည်း မဟုတ် ။ သက်ပြင်း ရှိုက်ချကာ မျက်လုံးပြန် ဖွင့်သည် ။ အဝတ်ခြောက်တို့ကို ထွေးပွေ့ကာ အိမ်ထဲ ရောက်လာပြန်သည် ။

နေ့ခင်းနေသည် အိမ်၏ ဘေးဘက်နံရံများသို့ ထိုးဖြာ ကျလျက်ရှိပြီ ။ ဘေးဘက်မှာ မြေလွတ်ဟင်းလင်းမို့ နေ့ခင်းဆို အခန်းက ပူလှသည် ။ ပြတင်းကို ကျော်ကာ တိုးဝင် သော နေရောင်သည် ကြမ်း ပေါ် ရိပ်ဖြာလျက် ။ ရှည်မျော မျော အရိပ်ကွက်များကို နင်း ဖြတ်ကာ ဝရန်တာသို့ ထွက် လာသည် ။ ဝရန်တာမှာ လှန်း ထားသော ခင်ပွန်း၏ အဝတ် များကို ရုပ်ယူသည် ။ ပြီးလျှင် အိမ်အတွင်း ချက်ချင်း မဝင် ။ ဝရန်တာကို တစ်ရံတစ် ဆစ်မျှ မမြင်ဖူးသလို ငေးနေသည် ။

သည် ဝရန်တာဆီ ရောက်လေတိုင်း နာနာကျင်ကျင် ရယ်မောချင်မြဲ ဖြစ်ရသလို ခုလည်း ရယ်ချင်လာပြန်သည် ။ အရင့်အရင်တုန်းကတော့ဖြင့် အိမ်တစ်အိမ်မှာ ဝရန်တာလောက် စွဲလမ်းရသော နေရာမရှိ ။ တိုက်ခန်းလေး တစ်ခန်းသာ ပိုင်လျှင် ဝရန်တာမှာ သစ်ပင် အမျိုးမျိုး စိုက်ကာ အလှဆင်မည် စိတ်ကူးထားသည် ။ ကြက်သွန်မြိတ် လိုမျိုး မီးဖိုချောင်သုံး အပင်လေးများလည်း စိုက်မည် တွေးထားသည် ။ ဝရန်တာကို သံပန်းထည့် မဟုတ် ။ သံပန်းမှ မပါလျှင် မလုံခြုံသော မြို့ပြပေမို့ ပထမ ပြတင်းကိုသာ သံပန်းထည့်မည် ။ ရင်သွေးလေးများ ရလာလျှင်တော့ ဝရန်တာ သံပန်းထည့်ကောင်းထည့်မှာပေါ့ ။ အထူးသဖြင့် ဝရန်တာ ကို အဝတ်လှန်းစင်နှင့် တွဲမမြင်လိုတာမို့ အဝတ် လုံးဝ မလှန်းဟု တွေးခဲ့ဖူးတာ ခုတော့ ရယ်စရာတည်း ။ ကိုယ့်အခန်းမှ မဟုတ်တာလေဟု ဖြေလျှော့တွေးကာ အဝတ်ပဲ လှိမ့်လှန်း နေရသည် ။

သူသည် အဝတ်တို့ကို သင်ဖြူးဖျာပေါ် ပုံချလိုက်သည် ။ ညနေမှ မီးပူတိုက် မည် ။ ခုတော့ဖြင့် စာလေး ဖတ်လျှင် ကောင်းမည်ထင်သည် ။ ခေါင်းက ဟာလာ ၊ ရင်က ဟင်းလင်း မဟုတ်လား ။ စာအုပ်စင်မှာတော့ သူ နှစ်နှစ်လိုလို စုဆောင်းခဲ့သော စာအုပ်များ ရှိလေသည် ။ ပြီးတော့ သူ ကိုယ်တိုင် ရေးသည့် စာအုပ်လေး သုံး, လေးအုပ် ရှိသည် ။

သူ့ စာအုပ်များသည် ရသစာကို အရသာခံ ဖတ်သူ အနည်းစုမှအပ လူမကြိုက်လှချေ ။ နောက်တစ်ခါ ပျော်စရာလေးတွေ ရေးပါလား ၊ စာတွေက သိပ်လေးတာပဲဟု မိတ်ဆွေ တစ်ဦးက ဆိုလျှင် မချိပြုံးသာ ပြုံးနေရသည် ။ စိတ်ဓာတ်တက်ကြွ ပျော်ရွှင်စရာ မရေးတတ်တာ ၊ မရေးချင်ရာ စာမျိုးဆို တစ်လုံးပင် မရေးသီလိုတာ သူ့ အားနည်းချက်ပေပဲ ။ ငွေအတွက် ဘယ်တော့မှ မရေးဟု တွေးခဲ့သူထံ ငွေဆိုတာလည်း ပေါပေါများများ ရောက်မလာ ။ တစ်ယောက်တည်း ဘဝတုန်းကတော့ ခေတ်စာရေစီးမှာ လူးလူးလှိမ့်လှိမ့် မျောပါခဲ့သား ။ အိမ်ထောင်ဘဝဦး မှာလည်း အဆင်ပြေ နေသား ။ သို့သော် သံယောဇဉ်ပိုများ ရှိလာလျှင်တော့ ဘယ်လို ရှိဦးမည်နည်း ။ တကယ် မရေးချင်ပါဘဲ ဟိုငဲ့ သည်ငဲ့နှင့်များ ဖျစ်ညှစ်၍ စာရေးရလျှင် သူ့နှလုံးအိမ် နာကျင် ကိုက်ခဲရလိမ့်မည် ။ ကလေးလေးရေ ... မေမေ့မှာ ကြိုမောလှပါရဲ့ ။

စိတ်ပဲ ထင်လို့များလား ။ ဝမ်းထဲက တစစ်စစ် နာသလိုထင်၏ ။ စာအုပ်စင်ကို အားပြုရပ်ကာ မျက်လုံး စုံမှိတ်ထားသည် ။ ခဏချင်းမှာပင် အနာ သက်သာလာပြန် သည် ။ ဘာဖြစ်သနည်း ။ ခန္ဓာက နာသလား ၊ စိတ်ကပဲ နာလေသလား ။ သူသည် စာတစ်အုပ်ပင် လက်ထဲ မဆောင်ဘဲ စာအုပ်စင် အနီး က ခွာလာသည် ။

ဝရန်တာသို့ လျှောက်ပြန်ကာ တွေတွေ ရပ်ငေးနေသည် ။ ကုက္ကိုရွက်လေးများ ယိမ်းလှုပ်ပုံ ၊ ရွက်ကြွေလေးများ ရှပ်တိုက်ပြေးလွှားပုံ ၊ သစ်ပင်ရိပ်က ခုံဟောင်းများ ပေါ်မှာ အမျိုးသမီး သုံး , လေးဦး ခေါင်းချင်းဆိုင်ကာ ကိန်းဂဏန်း အဖြေရှာ အဖြေ တိုက်နေကြပုံ ၊ လမ်းထောင့် က အဝတ်လျှော်သည် အဒေါ်ကြီး ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ကာ အဝတ်လျှော်နေပုံ ။ ညညဆိုလျှင် အသက်နှစ် ဆယ်ဝန်းကျင် လူငယ်များ လျှာလေးအာလေး သံများနှင့် အော်ဟစ်စကား ဆိုရာ ရေကန် ဝန်းကျင်တွင် ကျောင်းမနေအရွယ် ကလေးတစ်သိုက် ရယ်မော ဆော့ကစားလျက်ရှိ သည် ။ သည်တစ်နေ့တော့ ရပ်ကွက်သည် လော်စပီကာသံ ဆိတ်လျက် ။ သူ နှစ်လို သော တိတ်ဆိတ်ခြင်းသည် ဟောဒီ နေရာမှာတော့ ကြုံရခဲသော အခြေအနေမျိုး ဖြစ်သည် ။ ရံခါတော့ အော်ဟစ် ဆဲဆိုသံ ၊ အကူအညီ တောင်းခံ ငိုယိုသံ ၊ လမ်းပေါ်အထိ ဝုန်းဒိုင်းကြဲ ပြေးလွှားကြ ၊ လိုက်ကြသည်အထိ ဖြစ်တတ်သော ရန်ပွဲများ၏ အသံမျိုး ကိုပင် လှိုင်လှိုင် ကြားနိုင် သေးသည် ။ ယခုတိုင် သူနှင့် အသားမကျသေးသော ဝန်းကျင် ။

“ ကလေးတွေကို ဒီလိုနေရာမှာ ကြီးမလာစေချင်ဘူး မောင်ရယ် ၊ ဒါပေမဲ့ ငါတို့ ဒီက ထပ် ပြောင်းနိုင်လည်း ဒီလိုနေရာတွေပဲ ရောက်ဦးမှာ ပဲထင်တယ် ၊ အလကား အုတ် အရောရော ကျောက် အရောရော ဖြစ်တော့မှာပဲ ” ဟု ခင်ပွန်းကို သူ ပြောခဲ့ဖူးတာ သတိရသည် ။

ခင်ပွန်း၏ အံ့အားသင့် ရယ်မောသော မျက်ဝန်းများ ကို ခုပင် အမှတ်ရလေသည် ။

“ နင်ကလည်း မရှိသေးတဲ့ ကလေးတောင် ကြိုပူတာပဲ ”

“ ကြိုတွေးရတာပဲ မောင်ရဲ့ ၊ မပြည့်စုံတဲ့ ဘဝထဲ ငါ ဘယ်ကလေးမှ မခေါ်ချင်ဘူး ။ ကွက်လပ်တွေ ၊ လိုအပ်ချက်တွေ အများကြီးနဲ့ မွေးလာ ။ ပြီးတော့ တစ်လျှောက်လုံးလည်း ကြောင့်ကြောင့်ကြကြ ကြီးပြင်းလာစေဦးမယ် ဆိုရင်တော့ အဲဒီ ကလေးတွေဟာ ငါတို့ကို မိဘရယ်လို့ကို ကျေးဇူးတင် နေဖို့ကို မကောင်းဘူး ၊ သက်သက်ခေါ် ဒုက္ခပေး တာပဲ ” ဟု အဆက်အစပ် မရှိလှသော စကားများကို ဆက်တိုက်ပင် ဆိုမိသည် ။

“ ဒါဖြင့် ငါတို့က ဘယ်တော့မှ မိဘ မဖြစ်တော့ဘူးလား ”

ကလေး ချစ်တတ်သော ခင်ပွန်းကို ငေးကာ သူ သက်ပြင်းချ၏ ။

“ တစ်နေ့ပေါ့လေ ကလေးလေး အတွက် ကြိုပြင် ပြီးတဲ့နေ့ပေါ့ ၊ အနည်းဆုံးတော့ ငါတို့ နေခဲ့ရတဲ့ ခေတ်ထက် သူ့ခေတ်က လှစေရမယ် ”

ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ မဟုတ်သေးဘူး ၊ ခု မဟုတ်သေးဘူး ။ သူသည် ခေါင်းတစ်ချက် ခါယမ်းကာ အတွေးစကို ဖျောက်ပစ်လိုက်သည် ။

ဟော ... ရေကန်ထောင့်က ဘာသံပါလိမ့် ။ လှမ်းကြည့်လျှင် ထိုရေကန်ထောင့် အိမ်ရှေ့လမ်းပေါ်မှာ ဂျာနယ်တစ်စောင် လက်က ကိုင်လျက် ရပ်နေသော အမျိုးသားတစ်ဦးသည် အိမ်အတွင်း ဘက်ဆီ စကားခပ်ကျယ်ကျယ် ဆိုနေတာ တွေ့ရလေသည် ။ လေဆိပ်က အမှုဟာ နောက်ကွယ်က တရားခံတွေ မိတော့မယ် ဆိုလားဟေ့ ။

“ မိလည်း မိမှပဲ ၊ အတော် လုပ်ရက်တဲ့ကောင်တွေ ”

အိမ်အတွင်းက စကားသံကို အကြားမှာ သူသည် မျက်လုံးအစုံကို ဖျတ်ခနဲ မှိတ်လိုက်သည် ။ သွေးအစအနများကို ခုပင် မြင်ရသည့်သဖွယ် မူးရိပ်ရိပ် ဖြစ်လာသည် ။ အယူအဆ မတူတိုင်း သ,တ်ရလျှင် လောကတွင် လူပင် ကျန်မည်မဟုတ် ။ ယုံကြည်ရာ မတူသော အလှတရားများ ကွဲပြားရုံးစုနိုင်စွမ်းပုံကို ဘာကြောင့်များ မမြင်ကြလေသနည်း ။ အမှန်တကယ် မြင်ပါလျက် တစ်စုံတစ်ရာသော စေ့ဆော်အားကြောင့် မမြင်ယောင် ပြုခဲ့ကြသလား ။ ကလေးလေး ရေ ၊ မေမေတို့ လောကဟာ ရှုပ်ထွေးပွေလီလှပါတယ် ။ ယုံကြည်ရာမှာ အသွေးအရောင် မရှိပေမဲ့ ယုံကြည်သူတွေမှာတော့ အသွေးအရောင် ရှိပါတယ် ။ အဲဒီ အသွေးအရောင်တွေ ကြားမှာ မေမေ့ ကလေးလေး ကို ဘယ်လို ကြီးပြင်းစေရပါ့ မလဲ ။

သူသည် ရှေ့အိမ်ဝင်း၏ အုတ်တံတိုင်း စည်းရိုးကို အမှတ်မထင် ငေးနေပြန်သည် ။ စည်းရိုးသည် တဖြည်းဖြည်း မြင့်လာ၏ ။ အုတ်သား အပေါ် မှာ သံဆူးချွန်များပင် ခွေဝိုက် ပြီးပြီ ။ သည်လိုဆိုတော့ စိတ်လုံခြုံသွားရောလား ။ အကြောက်တရား ၊ စိတ်မလုံ ခြုံမှုနှင့်ပဲ နေသားကျနေရော့ သလား ။ တကယ့်တကယ် တော့လည်း ကိုယ်ပိုင် ဝင်းခြံရှင် မပြောနှင့် ၊ လက်တစ်ဝါး စာလောက်ပင် မြေမပိုင်သူမှာ ညညဆို တံခါးချက်ကျ မကျ အခါခါ စစ်ကာ အခါများစွာ ချောက်ချောက်ချားချား ရှိရ သည် ။ လမ်းထောင့်သစ်ပင် ရိပ်ကို အမှိုက်ပစ် သွားရလျှင်ပင် ဘာကြောင့်ရယ် မသိစိတ်က မလုံခြုံ ။ ညဦးဘက် တစ် ယောက်တည်း ပြန်လာရလျှင် စိတ်က မလုံခြုံ ။ ရန်ကုန် သည် ရန်မကုန်သေး ။ အကြောက်တရားသည် ဝှက်သော လက်တံများကို ယိမ်းကာ ယိမ်းကာ အမှောင်ရိပ်က စွဲမြဲခြောက်လှန့်သည့်ပမာ ။

“ ပိုက်ဆံလေး လေး ၊ ငါးထောင် အတွက်လည်း လူ သ,တ်တာပဲတဲ့ ။ ဘုရား ဘုရား ” ဟု သတင်းစာ ဖတ်ကာ ဘုရားတ,ကာ ခင်ပွန်းသည် အိမ်ပြန် မရောက်မချင်း သူ့မှာ စိတ်လွှတ်ကိုယ်လွှတ် သက်ပြင်း မချသာဘဲ စောင့်စား ခဲ့ဖူးပြီ ။ နောက်နောင်များဆို ကလေးလေးတို့ အိမ်အပြန်ကိုလည်း ပူပန်စောင့်စားရလိမ့်မည် ။ သမီးလည်း သမီးမိန်းကလေးမို့ ၊ သားလည်း သား ယောက်ျားလေးမို့ မောစရာ ပူစရာ စိတ်ရောင်စုံဟာ ဘေးက ဝန်းပတ် ရှိနေဦးမှာပဲ ။ အို .. ။

တွေဝေစိတ်မောခြင်းကို ခေါင်းတွင်တွင် ခါယမ်း နှင့် အဆုံးသတ်ကာ ကိုယ်မပိုင်သော်လည်း တစ်ခဏ ခိုနားရသည့် အခန်းကျဉ်းလေးထဲ သူ ပြန်ဝင်လာသည် ။ တံခါးမကြီးကို ပိတ်လိုက်၏ ။

သို့သော် အပူငွေ့များစွာသည် ဖွင့်ထားသော ပြတင်းများက တိုးဝင် နေသလို သူ ထင်လာသည် ။ ထိုအပူသည် ခန္ဓာကို ရစ်ပတ်၏ ။ နောက်တော့ ဝမ်းဗိုက်ကို တို့ထိသလို ဝမ်း၌ တရိပ်ရိပ် ပူ၏ ။ လေတိုးလျက်က မွန်းကျပ်ပိတ်လှောင်ခြင်းကို ခံစားသိသည် ။ ဟိုတွေးဒီတွေးနှင့် စိတ်ဝေ့လည်ကာ ချွေးစေးပြန်စ ပြုလာသည် ။ စိတ်လွှတ်၍ အားခနဲ ကျုံးအော်မိတော့မလို ဖြစ်ပြီးခါမှ အိပ်ခန်းသို့ အပြေး ဝင်လာသည် ။ စိတ်တုံးတုံးချ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းခိုင်ခိုင် စေ့ကာ ဗီရိုအံဆွဲထဲက ဆေးဘူးတစ်ဘူးကို ရှာဖွေနှိုက်ယူလိုက်သည်  ။ ... မသောက်သုံးရ ။ သောက်တော့ ဘာဖြစ်တုံး ။ ဆေးလုံးများကို လက်အတွင်း သွန်ချသည် ။ အလုံးရေ ရေတွက်လိုက်သည် ။ နောက်တစ်ပတ် ၊ နှစ်ပတ်လောက်ဆို သူ့ ဝမ်းမှာ ကလေးလေး ရှိတော့မည် မဟုတ် ။ ကြားဖူးနားဝများ နှင့် အားတက်လာပြန်သည် ။ ဒီတစ်ကြိမ်ပါပဲ ၊ နောက်တစ်ကြိမ် မေမေ ဒီလို မလုပ်ပါဘူး ။ တုန်ယင်ယင် ရွှေ့သော မျက်ဝန်းများသည် နံရံထက် က မင်္ဂလာမောင်နှံ ပုံတူပန်းချီ မှာ တန့်နေသည် ။

ပျော်ရွှင်လှိုက်မောသော သူ့နှုတ်ခမ်းများ ၊ မျက်လုံးများသည် လောက၏ ကြည်နူးဖွယ်ရာ အစိတ် အပိုင်းများကိုသာ ရှာတွေ့ တော့မလို ။ ရဲစိတ်သည် သူ့ သွေးများထဲ နွေးထွေးစွာ လှည့်ပတ်စီးဆင်းနေခဲ့ဖူး သည် ။ ခုတော့ဖြင့် ဘဝငယ် လေးတစ်ခု တွယ်ကပ်လာချိန်မှာ သူ ဘာကိုများ တွေး ကြောက်ရပါလိမ့် ။ သူသည် ခေါင်းကို ဆတ်ခနဲ ခါယမ်းလိုက်သည် ။ သူ့အတွက်တော့ဖြင့် မကြောက်ပါ ။ ကလေး လေး အတွက်သာလေ ။ ရေတစ်ဖန်ခွက် ယူမည် ။ ဆေးသောက်ရမည် ။ ဘယ်နှရက် ဆက်သောက်ရ မှာပါလိမ့် ။ ကလေးလေးဟာ ရက်စက်တတ်သော မိခင် အတွက် ဝမ်းနည်းနေမလား ။ အို .. ဒီအချိန်ဆို သေးသေးကွေးကွေး ဘာမှလည်း သိနိုင်ဦးမှာ မဟုတ် ။

“ ကမ္ဘာမြေပေါ် ရှင်သန်ခွင့်ပေး မေမေ ၊ လူဖြစ်ခွင့်ပေး မေမေ ”

သီချင်းသံသည် အဝေးမှ အပြေးဝင်ကာ သူ့ရင်ကို ဝုန်းခနဲ ဆောင့်သည် ။ လူက ယိုင်ခနဲ ဖြစ်သည် ။ အယောင်ယောင် အမှားမှားပင် ဆေးလုံးများကို လွှတ်ချလိုက်၏ ။ တကယ်တမ်း နားစွင့်တော့လည်း သီချင်းသံကို ဘယ်မှာမှ မကြားရပါဘဲ ။ ပြန့်ကျဲနေသော ဆေးလုံးများကို သူ ငေးနေသည် ။ တော်ပြီ ... ကံပဲ ... ကံပါပဲ ။

သူသည် ပန်းသောစိတ် ၊ နွမ်းသော ခန္ဓာနှင့်ပင် အိပ်ရာထက် ပုံကျသည် ။ တစ်ခဏ လူးလွန့်သည် ။ နောက်တော့ မျက်လုံးများ စေ့ပိတ်ကာ အိပ်မောကျသွားသည် ။ ဖျတ်ခနဲ လန့်နိုးတော့ ဘယ်နှနာရီ ရှိပြီ မသိ ။ ဘယ်လောက်ကြာကြာ အိပ်မောကျခဲ့မှန်းလည်း မသိချေ ။ လူးလဲ ထထိုင်မိပြီးမှ အကျင့်ပါနေသော လက် များက အိပ်ရာခင်းပေါ် ရောက်သည် ။ လက်သည် တရွေ့ရွေ့ လှုပ်နေရာက တန့်သွားသည် ။

မျက်လုံးအစုံသည် ထို တစ်နေရာမှာ စိုက်လျက် ။ ရင်သည် တစ်ခဏချင်းပင် ဟာဆင်းသွားသည် ။ မဟုတ် ဘူး .. မဟုတ်ဘူးဟု အတွင်းစိတ်က အကြိမ်ကြိမ် ငြင်းဆန် အော်ဟစ်ကာ မီးခလုတ်ဆီ လက်လှမ်းလိုက်သည် ။ ချောက်ခနဲ မြည်သံ ၊ လင်းပွင့်သော မြင်ကွင်း ၊ အဝါနုရောင် အိပ်ရာခင်း ပေါ်က အနီ ။

သူသည် အနီကို ကြောင်ငေးနေသည် ။ ငြင်းဆန်တားမြစ်လိုခဲ့သော တစ်စုံတစ်ရာသည် သူ့ထံ ရောက်လာမည် မဟုတ် ။ ကလေးလေးသည် သူ့ထံ ရောက်လာဦးမည် မဟုတ် ။

သူသည် လွတ်လပ်ပေါ့ပါးဟန် အားပါးတရ ရယ်မောမည် ပြင်လိုက်သည် ။ သို့သော်လည်း ဘယ်ကဘယ်လို ပေါ်ပေါက်မှန်း မသိသော မျက်ရည်တို့သာ ပါးပြင်ပေါ် တလိမ့်လိမ့် စီး၍လာလေသည် ။

⎕ စံပယ်ဖြူနု
📖ရွှေအမြုတေ ရုပ်စုံမဂ္ဂဇင်း
     ၂၀၁၇ ၊ မေ