❝ ပန်းပြတ်ခိုက်ကြုံ ❞
“ အမေ ထမင်း ခူးပြီးပြီ ”
တံခါးဝ တွင် ဘယ်လောက် ကြာအောင် ရပ်မိ နေမှန်း မသိ ။ သမီးငယ် အထွေး အသံ ကိုကြား မှ အေးရမှန်း သိကာ အမေ အိမ် ထဲ ဝင် ဖို့ သတိ ရလေသည် ။
“ ဒီ အချိန် မှ မလာရင် ကိုသင်း က မိုးချုပ် မှာ ပါ ။ စားနှင့်ကြစို့ နော် အမေ ”
မိုး ကား ချုပ် ပေပြီ ။ အထွေး ပင် သူ့ စာအုပ်ဆိုင်လေး ကို သိမ်းဆည်းပြီး ထမင်းဝိုင်း ကို ပြင်ဆင် ထားပြီ ဖြစ်သည် ။ ထမင်းပွဲ ကို ဝင် ထိုင်လိုက် ရသော်လည်း အမေ့ စိတ် က မဖြောင့်ပေ ။ တကယ်တော့ သား ကိုသင်း မပါသော ထမင်းဝိုင်း မှာ အမေ့ အတွက် မချိုမြိန်နိုင် ။
“ ရော့ ... ဒါက မင်း ကြိုက်တဲ့ ငါးပြေမချက်ကလေး ၊ ငရုတ်သီးစိမ်း နဲ့ နံနံပင်လေးတွေ အုပ်ပြီး ခပ်ချဉ်ချဉ်လေး အမေ ကိုယ်တိုင် ချက်ထားတာ ။ မှန်းစမ်းပါ ၊ မင်း က အရိုး မထွင် တတ်ပါဘူး ။ ဟဲ့ ... ခင်ခင်လတ် ၊ ညည်းတို့ အစ်ကို ဖို့ ကြက်ဥ ကြော် ထားတာလေး ကော ”
သား မျက်နှာ ကို ကြည့်ရင်း အမေ က ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ စီမံ ကျွေးရမှ ထမင်းပွဲ မှာ မြိုင်ဆိုင်သည် ဟု ထင်သည် ။ ထို့ကြောင့်လည်း ယခု လို ကိုသင်း တစ်ယောက် အိမ်ပြန် နောက်ကျသော နေ့များ တွင် အမေ့ မျက်နှာ မရွှင် ။ ထမင်းဝိုင်း မှာ လည်း ခြောက်ကပ် တိတ်ဆိတ် လို့ နေသည် ။
“ ကိုသင်း က လည်း အားကြီး နောက်ကျတာပဲ ။ အမေ မျှော်နေမယ် ဆိုတာ သိသားနဲ့ ”
အထွေး က ဟင်းရည် တစ်ဇွန်း ကို အမေ့ ပန်းကန်ာထဲ ဦးချာရင်း ခပ်လေးလေး ပြောသည် ။ သို့သော် ထုံးစံ အတိုင်း ခင်ခင်လတ် ကတော့ မကျေမနပ် ဖြင့် စကားတင်း ဆိုမြဲ ။
“ ဟွန့် ... အမေ က သာ မျှော်နေတာ ။ သူ့ သား က ဖြင့် လက်ဖက်ရည်ဆိုင် မှာ လား ၊ အရက်ဆိုင် မှာ လား ”
“ အို .. တော်ကြစမ်းပါအေ ၊ အသွားအလာ နှောင့်နှေးအောင် ပြော မနေကြပါနဲ့ ”
အမေ က ဝင် ဟန့် လိုက်မှ အားလုံး ငြိမ် သွားသည် ။ ဘယ်လို အကြောင်း နှင့် ပဲ နောက်ကျ နောက်ကျ သား လုပ်သူ ကို အပြစ် တင်သည့် မည်သည့် ဝေဖန်ချက် ကို မျှ အမေ က လက် မခံနိုင်ပေ ။ သူ ကိုယ်တိုင် က လည်း သား ကိုသင်း ကို ဘယ်တုန်း က မှ မယုံကြည် ၊ သံသယ ဖြင့် မဝေဖန် မစစ်ကြောခဲ့ ။ တစ်အူထုံဆင်း မောင်ရင်းနှမတွေ ပေမင့် သမီး တွေ က အစ်ကို လုပ်သူ ကို နားမလည် နိုင်သည့် အတွက် သာ အမေ က သမီးတွေ ကို ဝေဖန်ချင်သည် ။ ထမင်းဝိုင်း မှ အမေ စောစီးစွာ ထ လိုက်တော့ ခင်ခင်လတ် တစ်ယောက် မျက်နှာ ကို မဲ့ ၍ သူ့ ကို မေးငေါ့ ကာ ကျန်ရစ်ခဲ့ ပေမည် ။
“ တစ်ဆိတ်ရှိ အယ်ဒီတာ ဆိုတာကြီး နဲ့ ကိုင်ပေါက်ပြီး သူ့ သား ကို တွန်း အထင် ကြီးနေတာ ။ ထောင် နဲ့ သောင်း နဲ့ များ ရှာပေး နိုင်ရင် ခက်မယ် ”
အမေ့ နား မှ မကြားရ သော် လည်း ခင်ခင်လတ် ရင် ထဲတွင် ဧကန် ပြော နေမည့် စကားလုံးတွေ ကို အလွတ် ကျက်မှတ် ထားတာမို့ နား ထဲ မှာ ကြားယောင် နေ မိသည် ။ သည့်နောက် တော့ စိပ်ပုတီး ကို လက် မှာ ချိတ် ကာ အိမ်ရှေ့ ကပြင်လေး တွင် ထွက် ထိုင်ရင်း သား ကိုသင်း ကို အမေ မျှော် ပေမည် ။ ဂုဏ်တော်ပုတီး ကို စိပ် နေ ပေသည့် အမေ့ အာရုံ ထဲ တွင် မူ အပေါင်းအသင်းတွေ နှင့်ဖြစ်ဖြစ် ၊ အလုပ်စားပွဲ မှာ ပင်ဖြစ်ဖြစ် ၊ နေရာ ကွဲပြား သော်လည်း ဦးတည်ရာ စကား အကြောင်းအရာ ကတော့ တစ်ခုတည်း သာ ရှိသည့် သား ကိုသင်း ကို သာ မြင်ယောင် လို့ နေလေသည် ။
••••• ••••• •••••
တစ်လောက ပင် သား က အမေ့ ကို စာအုပ် တစ်အုပ် ပေးလာသေးသည် ။ နှုတ်သီးနီတျာ နှင့် စကား ကြွယ်မည့် ငှက်ကလေး ကို မှ သံလှောင်အိမ် နှင့် ချုပ်သိမ်း ထားသည့် မျက်နှာဖုံး ရုပ်ပုံ ပါသော စာအုပ်ကလေး ။
“ ဒီ စာရေးဆရာမ က အမျိုးသားစာပေဆု တွေ အကြိမ်ကြိမ် ရဖူး သလို လူတွေ က လည်း ချစ်တဲ့ ၊ လေးစားတဲ့ စာရေးဆရာမ အမေ ရဲ့ ။ ဒီအထဲ က “ အမေ ဆုတောင်းလိုက်ပါသည် ” ဆိုတဲ့ ဝတ္ထုလေး အမေ ဖတ်ကြည့်ချည်စမ်းပါ ”
ထို တစ်ည က လည်း ယခု လိုပင် သား အိမ်ပြန် နောက်ကျ ခဲ့ လေသည် ။ ရောက်လာ ပြန်တော့ သား အတွက် မော နေသည့် အမေ့ ကို မကျေနပ်သည့် ခင်ခင်လတ် က စကားနာ ထိုးနှင့်သည် ။
“ အစ်ကိုသင်း ဟာ အိမ် ကို နည်းနည်း မှ မငဲ့ဘူး ”
စကား က တို သော်လည်း အဓိပ္ပာယ် ရှည်လျား လေးနက် လှပေသည် ။ သည် စကား ၏ နောက်ကွယ် မှာ သား အကြီး အဖ အရာ မဖြစ်ဘဲ အိမ် ကို မအုပ်စီးနိုင်တာတွေ ၊ လှည့် မကြည့်နိုင်တာတွေ ၊ မိန်းကလေး တန်မဲ့ သူ က သာ တစ်အိမ်လုံး ကို တာဝန်ယူ ထိန်းသိမ်း နေရတာတွေ စီတန်းပြီး ပါလေသည် ။ ပြီးတော့ မာန် ကလည်း တက်ချင် စရာ ။ သူ ဦးစီး လုပ်ကိုင် နေသည့် စီးပွားရေး လုပ်ငန်း က အောင်မြင်သည် ထက် အောင်မြင်လာ ရုံ မက သူ နှင့် ရည်ငံ နေသော မောင်မင်းလွင် က ပါ တွဲဖက် လုပ်ကိုင်ကာ ထောက်ကူ နေပြီ ကိုး ။ ဒီတော့လည်း ခင်ခင်လတ် က တစ်အိမ်လုံး ကို သူ က ရှာ ကျွေး နေရသည့် အနေအထား မှ သူတို့ က ရှာကျွေး နေရသည် ဆိုသော အနေအထား သို့ ရောက်ရှိကာ တင်းမာချင် လာ တတ်သည် ။ ဒီ တင်းမာမှု က ညဉ့်နက် မိုးချုပ် သား ပြန် မလာမချင်း ထမင်းပွဲ ယပ်ခတ် စောင့် နေ တတ်သော အမေ့ ကို မြင်တော့ မခံချိတာလည်း ပါတော့တာ ပင် ။
“ ဘယ်သူမှ နား မလည်ချင် နေပါစေ အမေ ရာ ၊ ဒီ ဝတ္ထုလေး ထဲ က လို အမေ နားလည်ရင် ပြီးတာပါပဲ ”
သား က တိုးတိုးဖွဖွ ဆိုလေသည် ။ တကယ်တော့ သား အပေါ် အမေ့ လောက် မည်သူမျှ နား မလည် သည့် အတွက်တော့ အမေ က မအံ့သြနိုင်ပါ ။ အဆုံး တွင် သား အဖေ ပင် သက်ရှိ ထင်ရှား ရှိ နေလျှင် အမေ့ လို သား ၏ လုပ်ငန်းဝါသနာ အပေါ် နားလည်နိုင်မှာ မဟုတ်ပေ ။ ၁၀ တန်း အောင် တာ နှင့် တက္ကသိုလ် ကို ပင် ငွေဖြုန်းရာ သက်သက် ဟု ယူဆ ကာ အိမ် စီးပွားရေး ကို ဦးစီး ခိုင်းသည့် သား အဖေ သည် စာရေးဆရာ ယောင်ယောင် ၊ အယ်ဒီတာ ယောင်ယောင် သာ ရှိသည့် သား ကို မည်သို့ ကြည်ဖြူ နိုင်ပါမည်နည်း ။ အမေ က တော့ ငယ်ရွယ်စဉ်ကတည်း က သီချင်း ၊ ကဗျာ တို့ ဖြင့် မွေ့လျော် တတ်သော သား တစ်ယောက် စာလေး ရေးလိုက် ၊ ကဗျာလေး စပ်လိုက် ရှိရုံကပင် ထွန်းပေါက်လှပြီ ဟု သား ကို ထင်ခဲ့တာပင် ။
“ သား ကဗျာလေး က မဆိုးလှဘူး နော် ။ အမေ တော့ နား မလည်ပါဘူး ။ ရှေ့နား မှာ ပါလို့ ဝမ်းသာ နေတာ ”
စာမျက်နှာ ၂၀ ၊ ၃၀ လောက် မှာပါ တဲ့ သား စာကလေး မျှ နှင့် ပင် အမေ့ မှာ ပီတိ ဖြစ် မဆုံး ။
“ ဒါမျိုးက သန္ဓေ ရှိမှ ဖြစ်တာ ၊ စီးပွား ရှာ တာက သင် တတ်လိမ့်မပေါ့ အသာလေး ”
အမေ က သူ့ အရပ် နှင့် မမီချင်သော သား စာအုပ်စင် ကို တစ်နေ့ တစ်နေ့ ဖုန် အခါခါသုတ်ရင်း ဂုဏ်ယူ စကား ဆိုမြဲ ။ သားတို့ အဖေ သာ ရှိလျှင်တော့ သူ နှင့် ခင်ခင်လတ် က တစ်ဖက် ၊ အမေ နှင့် သား က တစ်ဖက် ရှိလိမ့်မည် ။
“ ဟင်း .. တစ်အုပ် ၁ဝ နဲ့ ပဲ တွက်ဦး ၊ နည်းတဲ့ ငွေတွေလား ”
ခင်ခင်လတ် က တော့ သား ၏ စာအုပ်စင် ကို ကြည့်ကာ မဲ့ရွဲ့ ဖို့ပဲ တတ် လေသည် ။ ဒီတုန်းက သား ၏ ဘဝ အစ သာ ရှိသေးသည် ။ နောင်တော့ သား ၏ စာတွေက အောင်မြင်မှု ရ လာကာ သား နှင့် ပတ်သက်သည့် ဝေဖန်စာတွေ ၊ ဆောင်းပါးတွေ ပင် တရေးတယူ ရှိလာကြ လျက် ယုံကြည်ရာ တူ မိတ်ဆွေများဖြင့် မဂ္ဂဇင်းလေး တစ်ခု ပင် တည်ထောင် နိုင် လာတော့ ခင်ခင်လတ် အသံ က ပျော့ သွားသည် ။
“ လုပ်မယ် ဆိုရင်လည်း အစ်ကိုသင်း ဟာ က စီးပွားရေး ဆန်ဆန် တွက်ချက် ဇောက်ချပြီး လုပ်ပေါ့ ”
ကနဦး မဂ္ဂဇင်း အဖွင့် မှာ ပင် သား ရေးသားသော စာ ကတော့ တစ်မျိုး ။
“ ယိုဟန်ဂူးတင်ဗတ် သို့ ကျေးဇူးစကား ” တဲ့ ။
ရှေးအခါက လူသားတွေ ဟာ ရုပ်ပုံတွေ ရေးဆွဲ ပြီး မှတ်သားမှု နဲ့ ခံစား ချက်တွေ ကို ထုတ်ဖော်ခဲ့ကြ ပါ သတဲ့ ။ ပါးစပ် က ပြောတဲ့ စကား နဲ့ အသံ ကို သင်္ကေတ ပြုနိုင်တဲ့ အက္ခရာများ ကို တီထွင် ခဲ့ ကြပါသတဲ့ ။ ရွှံ့ပြား ၊ သစ်ခေါက် ၊ ပျဉ် နဲ့ ကျောက်ပြားတွေ ပေါ် ကနေ ပပိုင်းရပ် လို့ ခေါ်တဲ့ ကျူပင် ရဲ့ အရွက် ၊ ဒီကမှ ကြီးမားတဲ့ သားရေပြားကြီးတွေ ၊ စက္ကူ ရယ် လို့ ပေါ်ပေါက်လာတဲ့ အခါကျ မှ စက္ကူများ စုပေါင်း ထားတဲ့ စာအုပ် ရယ် လို့ တိုးတက်ခဲ့ သတဲ့ ။ အဲဒီမှာ ဂျာမန်နိုင်ငံ က ယိုဟန်ဂူးတင်ဗတ် ဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ် ဟာ စာရွက်ပေါ် မှာ စာလုံးလေးတွေ ပေါ်ပေါက် လာအောင် နှစ်ပေါင်း ၂ဝ လုံးလုံး တီထွင် ခဲ့တာ ။ သူ့ ကြောင့် သာပဲ အခုအခါ မှာ တစ်နာရီ ကို စာအုပ်ပေါင်း ၁၅,ဝဝဝ ကို ရိုက်နှိပ်ပေးနိုင်တဲ့ ခေတ်ကြီး ကို ရောက်ခဲ့ရပါပြီ တဲ့ ။ ဂူးတင်ဗတ် ရဲ့ တီထွင် ကြိုးစားမှု ကြောင့် ပဲ ဗဟုသုတ တိုးပွားဖို့ နဲ့ အတွေးအခေါ် ရှင်သန်စေဖို့ ၊ အသိအမြင် အတွေး နဲ့ ခံစားချက်တွေ ကို ဟစ်ထုတ် ဖော်ကျူး ဖို့ အခွင့်ကောင်း အခွင့်မြတ်ကြီး ကို ရနေပါပြီ တဲ့လေ ။
သား က သူ့ စာအုပ်ကလေး ကို သည်သို့ စတင် ခဲ့သည် ။ စာပေ အသိုင်းအဝိုင်း မှ ဂုဏ်ပြုကြိုဆိုသံတွေ လည်း ပေါ်ထွက်လာတော့ ခင်ခင်လတ် အသံ က ပျော့တော့မည် ပေါ့ ။ သို့သော် ခင်ခင်လတ် အသံ က ကြာရှည် မပျော့ လိုက်ရ ။ တစ်နှစ် ပင် မခံသည့် မဂ္ဂဇင်း သက်တမ်း နှင့်အတူ သား ကိုသင်း က လည်း အိမ်ပြန် နောက်ကျ တတ်လေသည် ။
••••• ••••• •••••
“ ဆူလွယ် နပ်လွယ်တွေ မပါချင်ဘူး ”
“ သူခိုးတွေ လူလိမ်တွေ မပါချင်ဘူး ”
“ စာကောင်းလေးတွေ ကို ကျွန်တော် က ဟို အဆိုတော် ရဲ့ ဂျင်းဘောင်းဘီ ဝတ်ထားတဲ့ ပေါင်ကြား မှာ ညှပ်ထည့် ပေးရမှာလား ”
“ ဖတ်သူ အကြိုက် လို့ ခေါင်း မလွှဲစမ်းပါ နဲ့ ၊ ဒါမျိုး က လုပ်နိုင်တဲ့ လုပ်တတ်တဲ့ သူ များ ပါတယ် ။ မလုပ်ချင်တဲ့ အနည်းစုထဲ က နေ ကြိုက်ရမယ့် စာကို ဖတ်ချင် လာ အောင် ကြိုးစား ကြ ရအောင် ”
အစတုန်း က တော့ သား က တရားလွန် ပြင်းပြ တက်ကြွ လို့ နေသည် ။ နောင်တော့ သားအသံ တို့ က တဖြည်းဖြည်း ပျော့ဆင်း ၍ သွားလေသည် ။
“ ခင်ခင်လတ် က ကျွန်တော်တို့ စာအုပ် ကို အရုပ် နည်း သေးတယ် တဲ့ အမေ ရဲ့ ။ သူ ဖတ်နေကျ နာမည် လှလှလေးတွေ ၊ နာမည် လေးငါးလုံး နဲ့ စာရေးဆရာတွေ လည်း မပါလို့ တဲ့ ။ အထွေး က လည်း ကျွန်တော် တို့ စာအုပ် က သိပ် မငှားရဘူး တဲ့ ”
“ အနုပညာ က တစ်ပိုင်း ၊ ဆူလွယ် နပ်လွယ် စီးပွားရေး ဆန်တာ က တစ်ပိုင်း ၊ ဖား တစ်ပိုင်း ငါး တစ်ပိုင်း ပေါ့ လေ ။ ကျွန်တော် က ငွေထုပ် ပိုက် ထားတဲ့ သူ မှ မဟုတ်တာ ”
“ အနုပညာ နဲ့ ငွေကြေး ယှဉ်တွဲ လာပြီ ဆိုရင် တော့ တစ်ခု ခု က ကျဆုံး တတ်တာပဲ သိလား ။ တစ်ခု ခု ကို စွန့်လွှတ်ရ လိမ့်မယ် ။ လောလောဆယ် တော့ သက်တမ်း ရှည်ရှည် ရပ်တည်နိုင်ဖို့ နဲ့ ကိုယ် လုပ်ချင်တာလေး တွေ ကို လုပ်နိုင်ဖို့ မလျှော့မတင်း စောင်းကြိုးညှင်း ပေါ့ လေ ”
သား က ရာသီ လိုက်၍ အရောင် ပြောင်း ရသော ပုတ်သင်ညို ကို ပင် ကြည့် မရသည့် သူ ။ သို့ပေမဲ့ အရှုံး ခံ ရုံသက်သက် မစွမ်းတော့သည် မို့ စီးပွားရေး လှိုင်းတံပိုးကြီး က သားတို့ ကို ဝါးမျို ပစ်လိုက်တော့တာပင် ။ ရှက်စိတ် မွှန်းလျက် ရီဝေမူးယစ် လာသော တစ်ည မှာ တော့ သား က သူ့ စာအုပ်စင် ကို ဝုန်းခနဲ ဖြိုချကာ ရှိုက်ကြီး တငင် ငိုကြွေး ပြန်လေသည် ။ ချစ်သူ ရင်ခွင် တွင် မှေးစက် အပ်သော အရွယ် မှာ တမ်းတရနိုး မသိဘဲ ရေဆန် ကို ရွက်တိုက် လေ သည့် သား ကို အမေ မနှစ်သိမ့် တတ် ပေ ။
“ ကျွန်တော် တရားခံ မဖြစ်ချင်ဘူး အမေ ”
ထို လ က စ၍ ခါတိုင်း လတွေ လို သား သည် သူ့ မဂ္ဂဇင်းလေး ကို အိမ် ယူ လာ ဖော် မရတော့ ။ နောင် တော့ သားတို့ ကြား က အကွဲအပြဲ သတင်းတွေ ကို ကြား လာ ရသည် ။ အထွေး ဝယ် တင် ရသော အငှားဆိုင် အတွက် သားတို့ မဂ္ဂဇင်း ကို အမေ လှန်လှော ကြည့်တော့ သား မရှိ ပါ မှ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ၊ ပန်းချီပုံတွေ က ရောင်စုံ ၊ အရုပ်တွေ ဓာတ်ပုံတွေက အပြည့် ။
“ သေချာ ကြည့်ပါ အမေ ရဲ့ ၊ ဒါ မိန်းကလေးတစ်ဦး ရဲ့ အချစ် အကြောင်း ပဲ ရေးထားတဲ့ ဝတ္ထုလေး ပါ ။ သရုပ်ဖော်တဲ့ ပုံ က သေချာ ကြည့် ရင် မိန်းမ တစ်ယောက် ပါ အမေ ရဲ့ ”
မိန်းမ ဆိုသော သင်္ကေတ တွေ ကို တော့ အမေ ရှာဖွေ တွေ့ရှိ သည် ။ သို့ပေမဲ့ အပြင် က လူတွေ အတိုင်း ချိုးဆစ် ရေးဆွဲထားတာမျိုး မဟုတ် ။ ခုတော့ မြင်တာ နှင့် သိသာ ထင်ရှားသည့် အချိုးအစား ပါ တိကျသည့် လူပုံတူ ရုပ်ပုံများ .…. ။
“ ကျွန်တော်တို့ မှာ သရုပ်ဖော် ပုံလေး တစ်ပုံ နဲ့ အများကြီး အလုပ် လုပ် ရတယ် အမေ ”
သား က စိတ်ရှည် လက်ရှည် ရှင်းပြခဲ့ ဖူးသည် ။ ခုတော့ လည်း အမေ သည် ပြောင်းလဲ သွားသော သရုပ်ဖော်ပုံ မျှ နှင့် ပင် နားလည်တတ်။ပေပြီ ။ ဘာကြောင့်မှန်း တော့ မသိ ။ နတ်မိမယ် တမျှ လှပသော ဆေးရောင်စုံ ပန်းချီရုပ်ပုံလေး သည် အမေ့ ရင် မှာ ပေါ့ရွှတ် ၍ နေလေသည် ။
ဒီနောက် တော့ လေလွင့်သည့် ရွက်ဝါ လို သား တစ်ယောက် အိမ် မှာ သောင်တင် နေ ပြန်သည် ။ တစ်ခါ တစ်ခါ မှာတော့ အထွေး ၏ စာအုပ်ဆိုင်လေး ထဲ မှာ အမေ နှင့် အတူ ထိုင်ရင်း စီကာပတ်ကုံး ရှင်းပြ နေတတ် ပြန်သည် ။
“ ဟောဒီ စာအုပ်ဆိုင်ကြီး တစ်ခုလုံး မှာ ကျကျနန ဖတ်စရာ စာအုပ် က ဒီ လေးငါးတန်း ပဲ ရှိတာ ”
သား က စားပွဲ နောက်ကျော က စာအုပ်တွေ ကို ညွှန်ပြ ၍ ဆိုလေသည် ။ ဒီနေရာ က စာအုပ်တွေ ကို တော့ ဟိုဘက်တန်းတွေ ပေါ် က စာအုပ်တွေ ကို အနှောင့် လိုက် စီ ၍ ထောင် ထားတာ မဟုတ်ဘဲ မျက်နှာပြင် လိုက် စီ ၍ ထောင်ထား လေသည် ။ ပြီးတော့ ဟိုဘက် တန်း ပေါ် က စာအုပ်တွေ ၊ စားပွဲ ပေါ် က စာအုပ်တွေ နှင့် စာ လျှင် သစ်လွင်ကာ ပွန်းရာပဲ့ရာ လည်း မရှိချေ ။
“ အစ်ကိုသင်း က သူ ဝယ် လာပေးတဲ့ စာအုပ်တွေ ဆိုရင် အဲဒီ တန်း မှာ ထားခိုင်းတာ အမေ ၊ ဒါပေမဲ့ သိပ် မငှားရဘူး ”
အထွေး ပြော တုန်း က အမေ ရေရေရာရာ နား မလည် ။ သား ရှင်း ပြတော့ ရေးရေး သဘော ပေါက် ရသည် ။
“ ဒီလို စာအုပ်တွေ က အထွက် နည်းတယ် အမေရဲ့ ။ တကယ် အဆီ အနှစ် ရှိတဲ့ စာအုပ်တွေ ပေါ့ ။ တစ်လ နေ လို့ မှ တစ်အုပ် ၊ နှစ်အုပ် မှန်မှန် ထွက်ဖို့ တောင် ခဲယဉ်းတယ် ”
“ နို့ မရေးကြလို့လား သား ရဲ့ ”
အမေ က မသိ နားမလည် နိုင်စွာ မေး တော့ သား က ဝေ့လည်ကြောင်ပတ် ဖြေ တတ် သည် ။
“ စာပေအနုပညာ ဆိုတာ ပန်းကလေးတွေ လို ပါ အမေ ၊ ပန်းတိုင်း လည်း မပွင့်နိုင်ဘူး ။ ပွင့်တိုင်း လည်း မမွှေးနိုင်ဘူး ။ ပန်းတိုင်း ပွင့်ပြီး ပွင့်သော ပန်းတိုင်း မွှေးဖို့ ဆိုတာ ရေခံ မြေခံ တို့ ၊ မျိုးစေ့ လည်း မှန် ပင် လည်းသန် ဖို့ တို့ အများကြီး လိုတယ် အမေ ရဲ့ ။ လွတ်လပ်ကျယ်ပြန့်တဲ့ ဥယျာဉ်ခြံမြေကြီး တစ်ခု လည်း လိုတယ် ။ ပန်း စိုက်သူ ပန်း ပျိုးသူ တို့ ရဲ့ စေတနာ အတွေး နဲ့ အလုပ်တွေ ဟာ ကျယ်ပြန့်တဲ့ ဥယျာဉ်မြေ မှာ မှ လွတ်လပ်စွာ ဖူးပွင့် နိုင်မယ် ။ ဒါမှ လည်း မလိုလားတဲ့ ပေါင်း နဲ့ မြက်တွေ ကို ရှင်းလင်း သုတ်သင်စရာ တောင် မလိုဘဲ အဆင်းရော အချင်းပါ လှတဲ့ ပန်းတွေ ချည်း ဥယျာဉ်မြေ မှာ စည်ပင်တော့ မပေါ့ ။ ပြီးတော့ သိပ် အရေးကြီးတဲ့ အချက် တစ်ခု လည်း ရှိတယ် အမေ ။ ပန်းစိုက်သမား ရဲ့ လက်တွေ က ပန်းစိုက်ရာ မှာ ပဲ တွင်ကျယ် သင့် တယ် ။ သား ငိုသံ ၊ မယားဆိုသံ တွေ ကို ပြေးချော့ နေရရင် ကြောင့်ကြ လှ ပါတယ် ။ စာပေလုပ်ငန်း က အနုပညာ ပါ ။ စားဝတ်နေရေး စီးပွားရေးတွေ က ကြမ်းတမ်းတဲ့ ဘဝပညာ ပါ ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ပန်းကလေးတွေ တချို့ ကြွေ ၊ တချို့ နွမ်း ... ”
အမေ က တော့ စာ ဆိုလျှင် ကဗျာ နှင့် ဝတ္ထု လောက်သာ မြည်းစမ်း ရင်းနှီးသည် ကိုး ။ သား ပြောသည့် ဘာသာပြန်စာပေ တို့ ၊ ပြဇာတ်စာပေ တို့ ၊ ရာဇဝင် ၊ သမိုင်းကျမ်း နှင့် အတ္ထုပ္ပတ္တိ တို့ ၊ ကလေးများ အတွက် ကလေးစာပေ ၊ ပုံပြင် ၊ ကဗျာ ၊ စာစောင် ၊ ဂျာနယ် အမည် စုံ လှအောင် မစဉ်းစားမိပေ ။
သား ပြောမှ ပဲ အမေ လည်း အထွေး ၏ စာအုပ်ဆိုင်ကြီး ကို ကြည့် ကာ ဟင်းချ မိ ရသည် ။
သား ကိုသင်း တစ်ယောက် က တော့ သူ နှစ်သက်ပျော်မွေ့ရာ စာ ကဗျာ တို့ ကို ပန်းကလေးတွေ လို ပင် နုသစ်စွာ ရင်မှာ မြတ်နိုးပုံ ရလေသည် ။ ဒါဆိုလျှင် တော့ စာကောင်းပေကောင်း တို့ ကျဲပါးလျက် ပန်းပန်ခိုက် အခွင့်မကြုံ မှာ ကိုတော့ အမေ က အထူးပဲ စိုးရိမ်မိရသည် ။ “ အလိမ္မာ စာ မှာ ရှိ ” ဆိုသော အရိုးသားဆုံး စကားနှင့် ပင် ဆိုကြပါစို့ ။
ဒီလိုနှင့် ယုံကြည်ရာ ဝါသနာတူရာ အပေါင်းအသင်းတွေ က လာရောက် ဆွဲဆောင် ပြန် လျှင်တော့ သား သည် ဗေထိ ဆိုတာနှင့် က ချင် နေသည့် သူ လို နှစ်ခါ မခေါ်ရဘဲ ကောက်ကောက်ပါ လိုက်ပါ သွား ပြန်သည် ။
“ လုပ်နိုင် သလောက်လေး ကို လုပ်တဲ့ သဘောပေါ့ အမေ ရာ ။ ကျွန်တော် က ရှင်ခန်း မှ မပြတ်နိုင်သေးဘဲ ”
သို့ပေမဲ့ သား တစ်ယောက် ဟို မဂ္ဂဇင်း မှာ ခဏ တွဲဖက် ၍ ဝင်ကူ နေ သလိုလို ၊ ဒီ မဂ္ဂဇင်း မှာ လေးငါးလ ကြာပြန် သလိုလို နှင့် ရေရေရာရာ တော့ မရှိလှ ။ တစ်ခါတလေ တော့ လည်း အမေ သည် သား ၏ အဖြစ် ကို နားလည်လှ ပြီ မို့ သိန်းဆု သုံးလေးဆု ဆက် ပေါက်ဖို့သာ နင်းဆုတောင်း မိ ပြန်သည် ။ တစ်နေ့ က တွေ့သော သားအခန်း ထဲ က မိန်းကလေး တစ်ဦး ၏ ဓာတ်ပုံ နောက်ကျော မှာတော့ “ ပန်းကဗျာ ” ရယ်လို့ ရေး ထားတာ ဖတ်ရ သဖြင့် ရင် မှာ အေးရ သေးသည် ။
“ ပန်းကလေး တစ်ပွင့် နှစ်ပွင့်
သုံးလေး ငါးခြောက်ခွန် ရှစ်ပွင့်
ပန်းပွင့်များစွာ ပေါင်းလိုက်ပါ
ပြီးတော့ ရင်မှာ သိမ်းထားပါ ” တဲ့ ။
တစ်ခါ တစ်ခါတော့ အထွေး တို့ ၊ ခင်ခင်လတ် တို့ ၊ မောင်မင်းလွင် တို့ ဆီက ထူးဆန်းသော တုံ့ပြန်ချက်များ ကို ကြားရသည့် အခါ အမေ ကြီးစွာ အံ့အားသင့် ရ ပြန်သည် ။
“ စာအုပ်ဆိုင် က တစ်ဖက် ၊ မမလတ် ကို ကူရတာ က တစ်ဖက် ဆို တော့ အထွေး လည်း အစ်ကိုသင်း ပြောတဲ့ စာအုပ်တွေ ကို မဖတ်ချင် တော့ ပါဘူး အမေ ရယ် ။ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး သက်သက်သာသာ ပဲ ကောက် ဖတ်မိတယ် ”
အထွေး လို လူငယ်တွေ ဘယ်နှယောက် ရှိကြမည်လဲ ။ စာပေ ဗဟုသုတ နည်းပါး လာ လျှင်တော့ ကြာလျှင် အတွေးအခေါ် အယူအဆ တွေ လည်း ခေတ်မမီ နုံနဲ့ လာလိမ့်မည် ဆိုတာ လောက် တော့ အမေ ပင် ကောင်းစွာ သဘောပေါက် လေသည် ။
“ ကျောင်းပညာ ထဲ မှာ ကျွန်တော်တို့ စာတွေ ဖတ်ခဲ့ပြီပဲ ။ ခုချိန်မှာ အစ်ကိုသင်း ဟာ ဥစ္စာ ရှာဖို့ ကောင်းပြီ ”
မောင်မင်းလွင် က လည်း ကျောင်းပညာ နှင့် အသိပညာ ကို ရောထွေး ပစ် တတ်ပြန်သည် ။
“ အမယ်လေး ... ဒီ အိမ် မှာ လည်း အမေ့ သား သာ အားအားယားယား စာ ဖတ်နိုင်တာပါနော် ။ မိလတ် တို့ က ဖြင့် လွန်းထိုး သလို ပြေးလွှား လှုပ်ရှား နေရတာ ။ ဇိမ် မခံအားပါဘူး ”
သမီး ခင်ခင်လတ် စကား က တော့ အမေ့ ရင် ကို ဓားသွားမြမြ နှင့် မွှန်း လိုက်တာပင် ။ ခင်ခင်လတ် တို့ က တော့ စာပေကို ဇိမ်ခံပစ္စည်း ၊ ဖျော်ဖြေခံပစ္စည်း လောက်ပဲ သဘော ထားလေသည် ။ သုတ ဆိုသည့် သဘော မျှ ပင် မထားရှိ နိုင်ပေဘူးလား ။ အမေ အံ့သြရလေသည် ။ တစ်သွေးတည်း တောင်မှ အတွေးအရောင် ကျ တော့ ကွဲပြား ကုန် ကြပြီ ။
“ စာပေ ဆိုတာ လူ တစ်ယောက် ရဲ့ ဘဝ ၊ လူအများ ရဲ့ ဘဝ ကို အားလုံး အသစ် ပြောင်းလဲ ပစ်လို့ ရတဲ့ အထိ အစွမ်း ထက်တယ် အမေ ရ ။ အဲဒီလို ပြောင်းလဲ ပစ်လို့ ရတဲ့ အတွေးအခေါ် တွေ ၊ အသိပညာ တွေ ကို ပေးနိုင်တယ် ။ သင်းပျံ့တဲ့ မွှေးရနံ့ ကို ပန်းများ မှ တစ်ဆင့် ဆိုပါတော့ အမေ ... ”
သား ပြောတာကတော့ ပန်းတစ်ပွင့် ၏ သင်းရနံ့ မျှ နှင့် ပင် မိုး နှင့် မြေ ကို မွှေးပျံ့စေတတ် လို့နေသည် ။ ဒီလို ဆိုလျှင်တော့ မောင်မင်းလွင် တို့ ၊ ခင်ခင်လတ် တို့ ၊ အထွေး တို့ ကလည်း ပန်းပန်ခွင့်ခိုက် မကြုံရှာသည့် ပန်းပန် ဖို့ ကံ မထိုက်သူများ ပင် ဖြစ်ကြလေသလား ။
“ ဆန်းသစ်မှု ၊ တီထွင်မှုတွေ နဲ့ လမ်းဟောင်း က နေ တချို့က ဖောက် ထွက် နေ ကြတယ် ။ တချို့ က လည်း အရမ်း ကြိုးစား နေ ကြတယ် ။ အပြောင်းအလဲတွေ ကလည်း မြန် နေတယ် ။ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား တော့ ရှိပါတယ် အမေ ။ ကျွန်တော်တို့ ကြိုးစား ကြရမှာပဲ ။ တစ်ငုံ တော့ ကျန်ပါသေးသတဲ့ အမေ ရဲ့ ။ ကျွန်တော် က ပန်းပန်ချင်တဲ့ သူ ဆိုတော့ ခေါင်း ဖြီးပြီး သွားရဦးမှာပေါ့ အမေ ရာ ... ”
ဥယျာဉ်မြေ ကို စိုပြည် လန်းဆန်း စေ ချင်သည့် သား ပေကိုး ။ မဂ္ဂဇင်း လုပ်ငန်း တာဝန်တွေ ကြား မှာ သား ကိုယ်တိုင် စိုက်သည့် ပန်းကလေးတွေ က တော့ ကြိုကြား နည်းပါးခဲ့ပြီ ။ သူများ တွေ အပွင့် ကို ကြည့်ကာ ပီတိ ဝေ နေသော သား မျက်နှာ မှာ ပကတိ ကြည်လင် ရှင်းသန့်မြဲ ၊ ဂုဏ်ယူ ပေါ့ပါးမြဲ ။
တစ်နေ့ က တော့ သား သည် ညဉ့်နက် မိုးချုပ် မှ ယိုင်ထိုး လျက် အိမ် ကို ပြန် လာ လေသည် ။
“ ဟို စာရေးဆရာမလေး အမေ ၊ အမေ့ ကို သား ပေး ဖတ် ထားတဲ့ စာအုပ် ၊ သူ ဆုံးသွားပြီ အမေ ”
ထိုနေ့ က သား သည် ရီဝေယစ်မူးခြင်း ဖြင့် ယိုင်ထိုးခဲ့တာ မဟုတ်ပေ ။ သား မျက်နှာ မှာ အထူးပင် ညှိုးနွမ်းလျက် ထိခိုက် နေ ရှာသည် ။ အသံ က လည်း တုန်အက် ပြိုကွဲသော ဝမ်းခေါင်သံ နင့်နင့်ကြီး ။
“ ဟယ် ... ဟုတ်လား ”
ခင်ခင်လတ် က ပင် ထိတ်လန့်တကြား အာမေဍိတ် ပြုလို့နေသည် ။
“ သေစရာရှားလို့ ၊ သူ သေမယ့် အစား တခြား သေစရာတွေ အများကြီးပါ ”
အထွေး က တော့ ငယ်ရွယ်သူ ပီပီ ဒေါသ သင့်လျက် မြည်တမ်း ရှာသည် ။
အမေ က တော့ “ အို .. ဖြစ်မှ ဖြစ်ရလေကွယ် ” ဟု ရင် မှာ တင်းကျပ် ဆို့နင့် လို့ ရှိ ရသည် ။
စာအုပ် လာ ငှားသည့် မိန်းကလေး တစ်ယောက် က တော့ “ ကျွန်မ နဲ့ သူ နဲ့ မသိပါဘူး ။ သူ့ ကို မြင်လည်း မမြင်ဖူးပါဘူး ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်မ သိပ်ဝမ်းနည်းတာပဲ ” ဟု ဆိုကာ မျက်ရည်တွေ ကျ လာသည် ။
သား ပေး ဖတ်သော ဝတ္ထု ထဲ မှာတော့ ထို စာရေးဆရာမ က ..
“ အရင် ရောက်နှင့် သူ သည် အရင် ပြန် သွားရရိုး ” ရယ်လို့ နိမိတ် ဖတ်ပြီးသား ပေ ။ ပြီးတော့ မနက်ဖြန် မိုးသောက်၍ ပန်းများ ပြန်လည် ဖူး ပွင့်လာချိန် ဝယ် သား ၏ ဝိညာဉ် သည် ထို ပန်းတို့ ၏ မွှေးရနံ့ ဖြင့် ဝမ်းမြောက် ကြည်နူးခြင်း သို့ ရောက်ရှိနိုင်ပါစေသတည်း ဟု အမေ ဆုတောင်း မိလေသည် ” တဲ့ လေ ။
“ အနုပညာ စာပေနယ် တွင် ယုံကြည်ချက် ၊ စေတနာ ၊ စာပေ ၊ သစ္စာ တို့ဖြင့် ရုန်းကန် ရပ်တည်ခဲ့သော ထုတ်ဝေသော စာပေသမား တစ်ဦး ၏ ဘဝ ” ။
သူ့ နောက်ဆုံး ခရီး မှာ အမေ လုပ် သူ က ဒီလို ဆုတောင်း ခဲ့ပါသည် ။
ပင်ခံ မြေခံကောင်း ရှားတတ် ပါလျက် အပွင့်လည်းသန် ၊ ရနံ့လည်း ကျန် ကာ ရာသီချိန် မှန်သော အဖိုးတန် သည့် ပန်းလှတစ်ပွင့် မှ ကြွေပြုန်း ရ သတဲ့လား ကွယ် ။
ဒီလိုနဲ့ပဲ ပန်း ပြတ်ခိုက် ကြုံရပေသည့် ပွင့်တစ်ငုံ ကို မျှော်လင့်ရင်း သား က လည်း ဝဲလည်နေသော ရေပြင်ကျယ် ထဲ က လှေငယ်လေး တစ်စင်း လို လှုပ်ရှားရုန်းကန်ဆဲ ... ။
အမေ သည် လည်း အိမ်ပြန် မိုးချုပ် မြဲ သား ကို စိတ်ရှည် သည်းခံစွာ စောင့်မျှော် ဆဲ ။
“ စာအုပ် ဆိုတာ လူ့ ခန္ဓာကိုယ် လို ရုပ်ပစ္စည်း ပဲ အမေ ။ ခန္ဓာကိုယ် လို ပဲ သူ့ မှာ လည်း နာမ် ရှိတယ် ။ အသက်ဝိညာဉ် ရှိတယ် ... ။
ခန္ဓာကိုယ် မှာ အစာ လို သလို စိတ်သန္တာန် မှာ စာ လိုတယ် ။ အစာ မှား လို့ အဆိပ် သင့်ရင် တစ်ယောက် ပဲ သေမယ် ။ စာ မှား လို့ အဆိပ် သင့်ရင် မျိုးဆက် နဲ့ ချီပြီး သေနိုင်တယ် ... ။
အယ်ဒီတာ ဆို တာ တည်းဖြတ် ထုတ်လွှင့်ပေးပို့ တဲ့ သူ လို့ အလွယ် ပြော နိုင်ပါတယ် အမေ ။ အဆိပ်တွေ ပါ မသွားဖို့ ၊ ခွန်အား နဲ့ အာဟာရတွေ ကို ပေးပို့ဖို့ ပါ အမေ …. ။
အကိုးအကား အဆိုအညွှန်းများ နှင့် ပြွမ်းတီးသည့် စကားသံ သည် လည်း အမေ့ နားဝ မှာ ဝေဆာ ဆဲ ။
လရောင်သဲ့သဲ့ အောက် တွင် ဟိုးဝေးဝေး မှ ရှည်ရှည်ကိုင်းကိုင်း အရိပ် တစ်ခု ယိမ်းယိုင်လျက် အမေ့ အိမ် သို့ ဦးတည် လျှောက် လာ နေတာ ကို ဝိုးတဝါး မြင်တွေ့ ရ လျှင်တော့ သင်းသင်းပျံ့သော ပန်းရနံ့ တစ်မျိုး က လည်း အမေ့ အနား သို့ ရောက်ရှိ လာ ပေသည် ။
◾မခင်လေး
📖 မညိုပြာ ၏ နှင်းဆီခင်း စာစုများ ၊ ၁၉၉ဝ
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment