❝ မန္တလေး မှာ ဈေးဝယ်ခြင်း ❞
ကလေးမလေး ၏ တောင်း ထဲ မှာ စိမ်း နေသော ပုစွန်အကောင်ကြီး တွေ ။ တစ်ကောင် ကို တစ်ဆယ်သား တောင် မကလောက်ဘူး ဟု ကျွန်မ ထင်သည် ။ အနား မှာ ငါး ထည့် ထားသည့် ဇလုံ လင်ပန်းတွေ ချလျက် ထိုင် နေသော ဈေးသည်လေးတွေ သုံးလေးယောက် ၊ ဈေးသည်လေးတွေ ၏ နောက်ဘက် မှာ ကြီးမားသော လက်ပံပင်ကြီး ရှိသည် ။ ထို လက်ပံပင်ကြီး ၏ နောက်ဘက် လွန်သည့် အခါမှာ တော့ ခြောက်သွေ့စ ပြုနေသည့် လယ်ကွက်များ ။
“ အခုမှ မိလာတဲ့ မြစ်ပုစွန်တွေ အစ်မ ၊ ယူပါ အလေးပြည့်ပြည့် ရမယ် ”
တကယ်တော့ ကျွန်မ လက်ပံပွင့် ကောက်ဖို့ ဒီနေရာလေး သို့ လာခဲ့ ခြင်းပါ ။ လက်ပံပွင့် ကို ဘာ လုပ်မလဲဟု မေးလျှင် ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး ဟု ပဲ ဖြေမိ လိမ့်မည် ။ ဟုတ်တယ်လေ ။ ကျွန်မ လက်ပံခေါင်း ချဉ်ရည် ဆိုတာ ကို သူများ ချက်ကျွေးလို့ စားဖူးသလား ဟု တောင် မမှတ်မိပါ ။ လက်ပံခေါင်း ချဉ်ရည်ဟင်း ၏ အရသာ ကို ဘယ်လိုမှန်း လည်း ကျွန်မ မသိပါ ။ သို့သော် ကျွန်မ လက်ပံပွင့် ကောက်ချင်သည် ။ လက်ပံပွင့် ချိန် မန္တလေး သို့ ရောက်တိုင်း ညီမ ယောက်ျား ကို ဖြစ်စေ ၊ ညီမ ၏ မတ် ကို ဖြစ်စေ လိုက်ပို့ ခိုင်းပြီး ဟောဒီ နေရာ ကို ရောက်အောင် လာချင်သည် ။ လက်ပံပွင့်ကြွေ တွေ ကို ကောက်ချင် သည် ။ လက်ပံပင် အကြီးကြီးတွေ ကို တမျှော်တခေါ် မော့ကြည့် ကာ ကြည်နူး ချင် သည် ။ တူမလေး နှင့် တူလေး ကို လက်ပံပင်ကြီးတွေ ၏ ကြီးမားသော ပင်စည် နောက်ခံ ဖြင့် ဓာတ်ပုံ ရိုက် ပေး ချင်သည် ။ လူ နှစ်ယောက် လက် နှစ်ဖက် ဖြင့် ဆန့်တန်းကာ ပွေ့ဖက်သည့် တိုင်အောင် လက်ချင်း မထိ သည့် ပင်စည်ကြီးတွေ ။
“ အေးအေး ၊ ငါးဆယ်သား လောက် ချိန်လိုက်ပါ အေ ”
“ အစ်မ ၊ ပုစွန်တွေ ဝယ်ဦး မလို့လား ”
ညီမ က ကျွန်မ ဈေးဝယ် မှာကို စိုးရိမ် တတ်သည် ။
“ အေးလေ မြစ်ပုစွန် က ရခဲပါဘိခြင်း ။ တို့ ရေနံချောင်း မှာ တစ်ခါတရံ မှ ရတာမျိုး ၊ ရန်ကုန် မှာ လည်း မွေးမြူရေး ပုစွန်တွေ ”
“ ည ပြန်ရောက်ရင် ချက်ဖို့ အချိန် ရမှာလည်း မဟုတ်ဘဲ နဲ့ ”
“ နင့် မီး က လာဦးမှ ကိုး ”
ဒီ ကောင်မလေး က အပျက်ချည်း ပဲ မြင် နေ တော့တာပဲ ။ နင် တို့ မန္တလေး က ငါတို့ ရန်ကုန် ထက် မီး မှန်နေပြီ မဟုတ်လား ။ သည် နား မှာ လက်ပံပွင့် ကောက် သည့် ညနေချိန် ဆို ဈေးတန်းလေး တစ်ခု ဖြစ်နေသည် ။ ပိုက် က မိ လာသည့် ငါး တွေ ၊ ချောင်း ထဲ မြောင်း ထဲ က နှိုက် လာသည့် ငါးတွေ ၊ မြစ် ထဲ ကနေ တစ်နိုင်တစ်ပိုင် ရ လာသည့် ပုစွန်တွေ ကို ချရောင်းသည့် ဈေးလေး ဖြစ်သည် ။
နေ က ညိုနေပြီ ။ ဈေးသည်လေး တွေ ပြန်ချင်ရော့မည် ။ ကျွန်မ ကို မော့ကြည့် နေသည့် ဈေးသည်လေး ၏ မျက်လုံး ကို ကျွန်မ မှန်း ကြည့်သည် ။ ဝယ်မလား လို့ မျှော်လင့် နေသည့် မျက်လုံးလေး တွေ လား ။ ထို မျက်လုံး တို့ ၏ အဓိပ္ပာယ် ကို ကျွန်မ သိသည် ။ ထို မျက်လုံးလေးတွေ ၏ စကား ကို ကျွန်မ မငြင်းဆန်ရက်ပါ ။ ဘာကြောင့်ပါလိမ့် ။ တစ်ခါတုန်း က ကျွန်မ လည်း ဈေး ရောင်း ခဲ့ဖူးလို့ များလား ။ ဟင့်အင်း ။ ကျွန်မ ဈေးရောင်းတာ က မေမေ့ ဈေးဆိုင် ကို ထိုင် ပေး ခဲ့ရုံပါ ။ ကလေး ဘဝ အရွယ် ကျောင်း အားသည့် တစ်ရက် မှာ မေမေ ဆိုင် ကနေ အိမ် ခဏ ပြန်ခိုက်လား မသိ ။ ကျွန်မ ခဏ ထိုင် ပေးပြီး ရောင်း ခဲ့တာ ။ မှတ်မှတ်ရရ ငရုတ်သီးခြောက် ပေါ့ ။ ငရုတ်သီး က တစ်ဆယ်သား ဆိုလျှင် ကို အများကြီး ထည့် ချိန် ပေးရတာပဲ ။ ကျွန်မ က ချိန်ခွင် လျှာ ကို တအား ထွက် နေအောင် ပိုပိုသာသာ မချိန်ဘဲ ကွက်တိ စွန်း သည် ဆိုရုံလေး ပဲ စွန်း ထွက်အောင် ချိန်ပေးတော့ ဈေးဝယ်သူ က သိပ် မကျေနပ်တာ ကို ကျွန်မ မှတ်မိသည် ။ အံမာလေးလေး .. မငြိမ်း သမီး က တော်တော် ဆိုး တာပဲ ဟု ရေရွတ်သလား ဘာလား ။ တစ်ခု ခု တော့ ပြောသည် ။ မေမေ့ ကို ပြန် တိုင်တာတော့ ကျွန်မ သိသည် ။ မငြိမ်း ညည်း သမီး ကို ဈေး မရောင်းခိုင်းနဲ့ တဲ့ ။ ဒါပါပဲ ။ နောက်လည်း မေမေ က မရောင်း ခိုင်း ပါဘူး ။ ကျွန်မ ဈေးသည် မဖြစ်ခဲ့ရပါဘူး ။
အင်း မဟုတ်သေးပါဘူး ။ ကျွန်မ ရောင်းခဲ့တယ်လေ ။ မြတ်လေး ပန်းတွေ ပန်းကုံး ဖြစ်အောင် ကုံးပြီး ဈေး ထဲ မှာ လည် ရောင်း ခဲ့တယ်လေ ။
အို အဲဒါက လည်း ဝယ်နေ ကျ ဆိုင်တွေ ကို လိုက် ပေးတာမျိုးပါပဲ ။ ဖောက်သည် ဖြစ်အောင် လမ်း ထွင်ပြီး ရောင်းပေးခဲ့ သူ က ကျွန်မ ညီမ နှစ်ယောက် ပါ ။ ကျွန်မ က ဆေးတက္ကသိုလ် က ကျောင်း ပိတ် လို့ အိမ် အပြန် မှာ ညီမတွေ ကို လိုက် ကူ ပေးတာ ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကိုယ့် ပန်းကုံး ကို လှမ်း ကြည့် နေ တဲ့ တစ်ယောက် ယောက် ကို ဝယ်မလား ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက် နဲ့ တော့ ကြည့်ခဲ့ မယ် ထင် တာပါပဲ ။ ကျွန်မတို့ ကို ပုစွန် ရောင်းပြီး လျှင် ကလေးမလေး သည် အဝေး ဆီ သို့ ပြန်ရမည် ဟု ကျွန်မ သိ နေသည် ။ မန္တလေး မှာ နေ နေကြသော မြန်မာ အများစု သည် မြို့ပြင် တော်တော်ဝေးဝေး မှာ နေကြ ရသည် ။ ကျွန်မ ညီမ မိသားစု ကို ပဲ ကြည့် ။ မြို့သစ် မှာ နေထိုင်ကြသည် ။ အခုအခါ မြို့ထဲ ဝန်းကျင်မှာ နေသူတွေ အနက် စီးပွားရေး လုပ်ငန်း ကောင်း သော မြန်မာများ က နည်း လာပြီ ။ အဝေး က ရောက် လာသည့် လူမျိုးခြား သို့မဟုတ် လူမျိုးခြားသွေး နှောသည့် မြန်မာများ က ပိုများသည် ဟု ဆိုကြသည် ။
ဟုတ်များ ဟုတ်သလား မသိ ။ တစ်ခါ တစ်ခါ မှ ကျွန်မ အခုလို လာ ဖြစ် သော်လည်း မန္တလေး သည် ကျွန်မ သိ သည့် မန္တလေး နှင့် မတူတော့ တာ ကို တော့ သတိထား မိ ပါသည် ။
မရောက်ဖူးခင် က မန္တလေး
မရောက်ဖူး ခင် က မန္တလေး ကို ရွှေမန်းဆီ သို့ သီချင်း ဖြင့် ကျွန်မ မှန်းဆ မြင်ယောင် ကြည့်မိသည် ။ မစိမ်းစိမ်း ၏ ရွှေမန်းဆီ သို့ သီချင်း သည် ကျွန်မတို့ ငယ်စဉ်က ဓာတ်စက်ဖွင့် လျှင် ပါဝင်လေ့ ရှိသည့် သီချင်း တစ်ပုဒ် ဖြစ် သည် ။ မစိမ်းစိမ်း အသံ က ကြည်သာ ပြီး ညက်ညော သည် ။ ရင်ထဲ က လာ သည့် အသံ ၊ အိန္ဒြေ ရှိသော အသံ ။ သီချင်း ၏ အဓိပ္ပာယ် နှင့် အလွန် လိုက်ဖက်ပါ သည် ။
“ ကျုံးတော်ပတ်လည် မြမြို့ရိုး ပြအိုးပစ္စင် ၊ ကာရံကာအတည် မြန်မာစံဌာနီ သာယာပါပေ့သည် ”
ရှေးခေတ် က နန်းတော်တွေ ကို ပတ်ပတ်လည် ကာရံထား တတ်သည့် ကျုံး ဆိုသည် ကို သီချင်း ထဲ က နေ မြင်ယောင် ကြည့်ရတာ တော်တော် ခမ်းနား
တာပဲ ။ ရန်သူတွေ နန်းတွင်း သို့ အလွယ်တကူ ဝင် မရအောင် အဝင်ရ ခက်ခဲ အောင် ရေ ပတ်လည် ဝိုင်း နေအောင် လုပ် ထားတာပဲ ထင်ပါရဲ့ ။ နိုင်ငံခြား ဇာတ် ကားတွေ မှာ ဥရောပ နိုင်ငံတွေ ၏ ရှေးခေတ် ရဲတိုက်တွေ နှင့် တိုက်ပွဲ မြင်ကွင်း တွေကို မြင်ရတာ သိပ် ကို ကြီးကျယ် ခမ်းနားတာ ကိုး ။ မြစ်ချောင်း ကဲ့သို့ နက်ရှိုင်း ကျယ်ဝန်းသည့် ရေပြင် ကို ဖြတ်ဖို့ တံတားတွေ ထား ရပြီး တချို့ တံတား တွေ က တံတား အရှင်တွေ ဖြစ်သည် ။ လိုအပ်လျှင် တံတား ချ ခင်းပြီး တံတား မလိုချင် လျှင် ပြန် ရုပ်သိမ်းလို့ ရသည် ။ ရန်သူတွေ လာ လျှင်တော့ တံတား ကို ပြန် သိမ်း ထားတာပေါ့ ။ ရန်သူတွေ က ရဲတိုက် ပတ်လည် က ကျုံး ကို လှေ ဖြင့် ဖြတ် မလား ၊ တံတိုင်း ပြအိုး တစ်နေရာ ရာ ကို ကြိုးတန်း ပစ်ပြီး ကြိုးဖြင့် ဖြတ်ကူး လာ မလား ။ မန္တလေး လည်း ဒီလိုပဲပေါ့ ။ မြို့ရိုးတံတိုင်း အပေါ် က နေ နန်းစောင့် တပ်သားများ သည် မြားဖြင့် ပစ်ပြီး ရန်သူတွေ ကို ပြန်လည် ခုခံ တိုက်ခိုက် ကြမှာပေါ့ ။
ကိုယ် မမြင်ဖူး သေးသည့် ကျုံးတော်ကြီး ၊ ရေရိပ်ရေအောက် ဆီ မှာ နေခြည် ဖြင့် ပနံရ လှပတင့်တယ် နေသည့် ကျုံးတော်ကြီး ကို စိတ်ကူး ထဲ မှာ မြင်ယောင် ကြည့်ရတာ ရင်ခုန်စရာ ကောင်းသည် ။
ဟော ဓာတ်ပုံတွေ မြင်ရတော့ ပိုတောင် ရင်ခုန်ရသေး ။ မန္တလေးကျုံး ၏ အတွင်း မှာ နန်းတွင်းမြို့ရိုး တံတိုင်းတွေ က သိပ် လှတာပါပဲလား ။ မြို့ရိုး ၏ ထောင့် နေရာတွေ မှာ စုလစ်မွန်းချွန် တက် ထားသည့် ပြသာဒ် အမြင့်တွေ က ရှိသေးသည် ။ ကျုံးရေ တွင် ပေါ် နေသည့် မြို့ရိုး အရိပ်တို့ သစ်ပင် သစ်ကိုင်း အရိပ် တို့ က လည်း ကျုံး ကို ပို လှအောင် ဖန်တီးပေး နေသည် ။ “ ရေရိပ် ရေအောက်ဆီ ” ဆိုသည့် စကားလုံး ကို ပြန် ကြားယောင် မိပြန်သည် ။ ကျုံး တစ်ခု သည် ဟိုဘက် ဒီဘက် အနားတွေ ကျယ် လေ ၊ ရန်သူ ကို ပို ကာကွယ်နိုင် လေ တဲ့ ။ မန္တလေးကျုံး က ရေ ဘယ်လောက် နက်ပါလိမ့် ။ ဟိုဘက် ဒီဘက် ကမ်း က ရော ဘယ်လောက် ကျယ်ပါလိမ့် ။
ဘာ သီချင်းမှန်း မသိသည့် သီချင်း တစ်ပုဒ် မှာ တော့ ပိုပြီး တိကျသည့် အချက်အလက်တွေ ပါဝင်သည် ။
ပစ္စင် ပြအိုး မြို့ရိုး ကျုံး ပတ်လည် မှတ်သားစရာ တံခါး ဆယ့် နှစ်ရပ် လေးဆယ့်ရှစ် ပြသာဒ်ရံညီ တဲ့ ။ ဒါဖြင့် ပြသာဒ် လေးဆယ့်ရှစ်ခု တောင် ရှိတာလား ။ ကျွန်မ တစ်ခါမှ ရေတွက် မကြည့်ဖူး သလို စာ ထဲ မှာ လည်း တစ်ခါမှ ရှာဖွေ ဖတ်ရှု မကြည့်ဖူးပါ ။
ဆယ်တန်း အောင် တော့ ဆေးတက္ကသိုလ် ကို တက်ခွင့် ရတာ ကံ ကောင်း တာပေါ့ ။ ပထမ တော့ ရန်ကုန်ဆေးတက္ကသိုလ် သို့ မတက်ရတော့ ရန်ကုန် ရောက် သွားသည့် သူငယ်ချင်းတွေ ကို မနာလို ဖြစ်ချင်ချင် ။ ရန်ကုန် ဆိုတာ မြို့တော်ကြီး မဟုတ်လား ။ နောက်တော့ မန္တလေး ကို ရောက်သည့် အခါ မန္တလေး မှာ နေပျော်သည့် အချက်တွေ အများကြီး ရှိမှန်း သိလာရ ပါသည် ။
ပထမဆုံး မန္တလေး အတွေ့အကြုံ
မန္တလေး သို့ ရောက်သည့် အချိန်က ညနေ နေဝင်ချိန် ၊ တကယ်တော့ ရေနံချောင်း က နေ ညနေ ထွက်လာတာမို့ မန္တလေး သို့ နံနက်ခင်း မှာ ဆိုက် ရောက်ရမည့် ကား ပါ ။ လမ်း မှာ ကား ပျက် နေတာက အကြာကြီး ။ တနေ့ တမော ။ ည ကို ရပ်ထားသည့် ၊ ပြင်ဖို့ ကြိုးစား နေသည့် ကား ပေါ် မှာ အချိန် ကုန်လွန် ခဲ့ရသည် ။ ထို့ကြောင့် ညနေစောင်း မှ ခြင်ဆေးတွေ ထွန်းသည့် အချိန် ကျ မှ မြို့ ထဲ ဝင်တော့သည် ။ ထိုအခါ ရောက် ရောက်ချင်း ပထမဆုံး ကျွန်မ သတိထား မိသည် က ဆနွင်းတက် ကို မီးရှို့ ရာ မှ ရသည့် ဆနွင်းနဲ့ ဖြစ်လေသည် ။ အိုး .. ဘာ ပြော ကောင်းမလဲ ။ နှာခေါင်း ထဲ သို့ စူးစူးရှရှ တိုးဝင် လာလိုက်တာ ။ မန္တလေး ဟာ ခြင် အလွန် ပေါသတဲ့ ။ ဖွဲ နှင့် ဆုပ်ကိုင်ပြီး ပက်လိုက် သလိုပဲ တဲ့ ။ ကြားဖူး နေသည့် စကားတို့ ကို မှန်လိုက်လေခြင်း ဟု ရေရွတ် မိသည် ။ ဟုတ်ပါရဲ့ ။ ခြင် များ လိုက်တာ ။ ကျွန်မတို့ ရေနံချောင်း မှာ ခြင် တော်တော် နည်းသည် ။ မြို့က ကုန်းမြင့်ကုန်းဆင်း တွေ နှင့် သဲလွှမ်း သော မြေကြီး မှာ ရေသည် ဘယ်တော့မှ အိုင်ထွန်း မနေခဲ့ပေ ။ သည်တော့ ခြင် အောင်းစရာ နေရာ ရှားခဲ့ မှာပေါ့ ။
အို မန္တလေး ရဲ့ ဆနွင်းနံ့ က ဆိုးရွားလှပါလား ။ ကျွန်မ က ဆနွင်းနံ့ ကို မခံနိုင် လောက် အောင် ဆိုးရွားသည့် အနံ့ ပဲ ဟု သတ်မှတ် ကာ အလွန် စိတ်ပျက် သွားတော့သည် ။ ပထမဆုံး ည မှာ အဆောင် ရ မရ လည်း မသိ ၊ ကျောင်း ကိုလည်း မမြင်ဖူးသေး ။ တည်းခိုစရာ အိမ် က ဖေဖေ့ မိတ်ဆွေ ဒေါ်သိန်းရင် ၏ အိမ် ဖြစ်သည် ။ မလွန် ရပ်ကွက် မှာ ရှိသည် ။ အစ်ကို က မန္တလေး ဆေးတက္ကသိုလ် မှာ နေလာခဲ့ဖူး သူ မို့ ဒေါ်သိန်းရင် အိမ် ကို သိ နေတော့ တော်ပါသေးရဲ့ ။ အစ်ကို ကျောင်း တက် တုန်း ကတော့ ဖေဖေ လိုက်ပို့ ထားခဲ့ သည် ထင်ပါရဲ့ ။ ခြင်ထောင် မထောင်ဘဲ အိပ်လို့ မရတာ အသာ ထားပါဦး ။ စကား ပြော နေတုန်း ပါးစပ် ထဲ သို့ ခြင် ဝင် တိုးတာက ဆိုး လှသည် ။ စိတ်ညစ် လိုက်တာနော် ။ ဒီ မန္တလေးမှာ ကျွန်မ ခုနစ်နှစ်ကြီး များ တောင် ကျောင်း တက် ရ မှာ ပါကလား ။ ကျွန်မ ရောက်ချိန် က ဖေဖော်ဝါရီလဆန်း နှင့် တူ ပါရဲ့ ။ ချမ်းနေ သေး သည် ။ နံနက် ၊ ည တွေ မှာ အနွေးထည် ဝတ်ရသည် ။ နေ့ခင်း မှာ တော့ ပူအိုက် သည် ။
“ မန္တလေး ၊ ကျွန်တော်တို့ ရွှေမန္တလေး ၊ ချမ်းအေး ပူအိုက် အောက်သူ တွေ လိုက်ခဲ့ရမယ် မောင်တင် မဆို ”
နန်းတော်ရှေ့ဆရာတင် က မန္တလေး ကို ဖွဲ့ထားတာ ။ ချမ်း လျှင် လည်း အလွန် ချမ်း ၊ အိုက် လျှင် လည်း သူ မတူအောင် ပူအိုက် ။ ဒါကြောင့် အောက်ပြည် အောက်ရွာ က ရန်ကုန်သူ တို့ မော်လမြိုင်သူ တို့ ကို လိုက်ခဲ့ရမယ် လို့ မခေါ်ပါတဲ့ ။ ဟုတ်မှာပဲ ။ ခေါ် လည်း မန္တလေး အကြောင်း သိသွားလို့ က တော့ ဘယ်သူမှ လိုက်မှာ မဟုတ်ဘူး ။ တွေးပြီး ပြုံးမိသည် ။
သို့သော် ကုန်းတက် ကုန်းဆင်း မရှိ တစ်ပြေးညီ ညီညာသော မြေ မျက်နှာပြင် မှာ လမ်းလျှောက် ရတာ လည်း တစ်မျိုး တော့ စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းသား ။ တစ်ခုတော့ ရှိတာပေါ့ ။ သူ တို့ မန္တလေး အခေါ် တစ်ပြ ဆိုတာ ကတော့ ခရီး ဝေး လွန်းတော့ တစ်ပြ ဆိုလျှင် လျှောက် လိုက်ရတာ မသက်သာ ဘူးလေ ။ ဆေးတက္ကသိုလ် သို့ ရောက် ၊ ကျောင်း အပ် ၊ အဆောင် ငှား ။ သူငယ်ချင်း က မရှိ ။ အစ်ကို က ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက် ပို့ပေးသည် ။ မန္တလေးကျုံး နဲ့ နန်းတော် ကို ကြည့်ချင် နေတာ ကြာပြီ မို့ မြင်ဖူး လိုက်သည့် အခါ အံ့သြစွာ သဘောကျ သွားသည် ။ အို -ဓာတ်ပုံ ထဲ က ထက်တောင် လှနေပါလား ။ ကျုံး ဆို တာ ဒီလိုပါလား ။ ကျုံး ဘေး မှာ လမ်းလျှောက် ရတော့ ဆောင်းနှောင်းသစ်ရွက် ကြွေ တို့ ၏ ရနံ့ တွင် ရေ ၏ ရနံ့ ရော လျက် စိုစွတ်စွတ် အေးမြလိုလို ဘာလိုလို ။
ကျုံး သည် လေးဘက် လေးတန် မြို့ရိုးကြီး ကို လေးထောင့် ကျကျ ပင် ပတ်လည်ဝို က် နေသည် ။ ကျုံးရေပြင် ကို အပြင် က နေ လှမ်း ကြည့်လျှင် သိပ် မကျယ်ဘူး ထင်ရ သော် လည်း အကျယ် ပေ နှစ်ရာ ကျော်သည် ဟု ဆိုသည် ။ ဟုတ်တာပေါ့ ။ ဒါကြောင့် ကျုံးဖြတ် တံတား တွေ ပေါ် လျှောက် လျှင် လမ်း လျှောက် ရတာ အနေတော်ပဲ ။
ကျွန်မ အများဆုံး ရောက် ဖြစ်သည့် တံတား ကတော့ နန်းတော် ၏ တောင်ဘက် တံခါး မှာ ရှိသည့် မင်္ဂလာတံတား ပါပဲ ။ ဆေးကျောင်း က နေ ညနေ အတန်း အပြီး မှာ နန်းတွင်း ထဲ က ရုပ်ရှင်ရုံ သို့ အပြေး အလွှား သွား ကြည့်ကြ တာလေ ။ မင်္ဂလာလမ်း ပေါ် မှာ ပြေးသည့် ဘတ်စ်ကား မှ မရှိဘဲ ။ ကိုယ် က သူများ လို စက်ဘီး လည်း မစီး တတ် ။ စက်ဘီး လည်း မရှိ ။ ခပ်သုတ်သုတ် လမ်း လျှောက် ရတာ ။ ဘယ် ဘလောက်ပါလိမ့် ။ အေးလေ ဘယ်နှပြ ပါလိမ့် ။ လမ်း သုံးဆယ် ကနေ ၂၆ ဘီလမ်း ဆိုတော့ ၄ ပြ ပေါ့ ။ ပြီးလျှင် ကျုံး ကို ဖြတ် ဆောက် ထားသည့် မင်္ဂလာတံတား ပေါ် လျှောက် ။ ကျုံးရေပြင် ကို ငုံ့ကြည့်တော့ အနက်ကြီး ။ ရေ က ဆယ့်ငါးပေ ခန့် နက် သတဲ့ ။ ဥရောပ အလယ်ခေတ် က ရဲတိုက်တွေ ပတ်လည် က ကျုံးတွေ မှာ တချို့ ပေ ၃၀ တောင် နက်သည် ဟု သိရသည် ။ အင်းလေ ၊ ၁၅ ပေ ဆိုတာ လည်း လူ နှစ်ရပ် မှ မကဘဲ ။ ရန်သူတွေ ကို ကာကွယ်ဖို့ ထိရောက်သည့် ရေ အနက်ပါပဲ ။ နန်းတွင်း ထဲ ဝင် ၊ နန်းတွင်း ထဲ ရောက် တော့ ရုပ်ရှင်ရုံ က နည်းနည်း လှမ်း သေးသည် ။ ဘုတ်တလုပ်ကန် ရှိသည် ။ ကျောင်း အားရက် မှာ နန်းတွင်း ထဲ လျှောက်လည် ကြ ဖူးသည် ။
အရှေ့ဘက် မှာ ရှိသည့် တံတား ပေါ် တော့ သိပ် မရောက်ဖြစ်ပေ ။ အရှေ့တံတား ပေါ် က နေပဲ ကြည့်ကြည့် အရှေ့ကျုံး ထိပ် က ပဲ ကြည့်ကြည့် မလှမ်းမကမ်း မှာ မန္တလေးတောင် ကို ကျုံး နှင့် အတည့် ကျုံး ၏ တစ်ဖက်ထိပ် မှာ မြင် နေရသည် ။ လှလိုက်တာ ။ ဘာကို လွမ်းရမှန်း မသိပေမယ့် လွမ်းစရာ ကောင်း နေသည် ။
ကျွန်မ မသွားဖြစ်သည့် တံတား က တော့ အာဠဝီတံတား ဟု ခေါ် သည့် အနောက် တည့်တည့် ဂိတ်ပေါက် က တံတား ပါ ။ စာတိုက်ကြီး ရှိရာ နေရာ နှင့် တည့်တည့် လောက် မှာ ရှိသည် ။ စာတိုက်ကြီး သို့ သွားလျှင် လှမ်း လှမ်း မြင်ရသည် ။ ထို အခါမျိုး တွင် စိန်ပါတီ လား သီဆို သော ပါတော်မူ သီချင်း ထဲ က “ ကမ္ဘာ အလီလီ တအား ယုတ်စေဖို့ အာဠဝီတံခါးက ထုတ်လို့ ရာဇာသမုတ် ကို ဆောင်သည် ” ဆိုသည့် စကားလုံး ကို သတိရသည် ။ အာဠဝီ တံခါး သည် အမင်္ဂလာတံခါး ဟု ပြောသံ ကြားဖူးသည် ။ အသုဘ တို့ ဘာတို့ ကို ထို တံခါး က နေ ထုတ် တာ ဆိုလား ။ အင်္ဂလိပ် က သီပေါမင်း နှင့် မိဖုရား ကို နန်း အပြင် ထုတ်ပြီး သင်္ဘောဆိပ် သို့ ခေါ် သွားတော့ ထို အမင်္ဂလာ တံခါး က နေ ထုတ် သွားလို့ ပြည်သူအများ မျက်ရည် မဆည်နိုင် အံ တကြိတ်ကြိတ် နှင့် နာကျင် ကြရသည် ဟု ပြောသည် ။
သွားလေ ရာ တွင် ရှောင်ရ တိမ်းရ သည့် စက်ဘီးတွေ စက်ဘီးတွေ အများကြီး ။ ကျွန်မ ကို အစ်ကို က ကိုးတန်း စာမေးပွဲ ဖြေပြီး နွေရာသီ ကျောင်း ပိတ်ရက် တွင် စက်ဘီးစီး သင်ပေး ပေမယ့် ကျွန်မ ကြောက်တတ် သဖြင့် မစီး တတ်ခဲ့ ။ သူများတွေ စက်ဘီး စီးတာ ကြည့်ပြီး အားကျ လိုက်တာ ။ ကျွန်မ ညီမငယ် က တော့ မန္တလေးသား နှင့် အိမ်ထောင် ကျဖြစ်မည် ကို ကြို သိ နေ သလိုပင် ။ သူ ငါးတန်း အရွယ် ကတည်း က ဘယ်သူ က မှ သင် မပေးဘဲ နှင့် သူ့ ဟာ သူ မနိုင့် တနိုင် ၊ မမှီ တမီ ထောက်ပြီး နင်း ရင်း စီးတတ် သွားခဲ့သည် ။ အခုဖြင့် ညီမ သည် စက်ဘီး သာ မက ဆိုင်ကယ် ကို လည်း ကျွမ်းကျင်စွာ စီးနိုင် နေ ပေ ပြီ ။ ညီမ ၏ သား နှင့် သမီး လည်း စက်ဘီး ကို စီးတတ် နေပြီ ။
ယခုအခါ မန္တလေးမြို့ ပြင် လမ်းတွေ မှာ နံနက်ခင်း နှင့် ညနေခင်း မှာ စက်ဘီး ဖြင့် အလုပ်သွား အလုပ်ပြန် သူတွေ ကို အုံလိုက် များစွာ တွေ့ရပေမယ့် မြို့ ထဲ တွင် တော့ စက်ဘီး ထက် ဆိုင်ကယ် က ပို များနေပြီ ။ ဆိုင်ကယ်သံ တွေ ဟွန်းတီးသံတွေ ဖြင့် ဆူညံ ပွက်လော ရိုက် နေသည့် မန္တလေး သည် ကျွန်မ သိခဲ့ သည့် မန္တလေး နှင့် မတူတော့ပါ ။ ထိုင်ခုံ ဖြင့် ထိုင်ပြီး ခြေထောက် ချ စီး ရသည့် မန္တလေး မြင်းလှည်းတွေ ကို ယခုအခါ မမြင်ရတော့ ။ ကျွန်မတို့ ရေနံချောင်း မှာ မြင်းလှည်း သည် အပြန့်ကျယ် ကြမ်းခင်း တစ်ခု ပေါ် မှာ သာ ကျုံ့ကျုံ့ ထိုင်ရ သည့် အမျိုးအစား ဖြစ်သည် ။ အောက်ပိုင်း ကတော့ ဘုံပြတ် ဟု ခေါ် သတဲ့ ။ ကျွန်မတို့ကတော့ မြင်းလှည်း ကို ရထား ဟု ခေါ် ပါသည် ။ တစ်နေရာ ကနေ တစ်နေရာ သို့ သွားလျှင် ကုန်းတက် ကုန်းဆင်း မို့ ရထား စီး သွားပါလား ဟု ပြော ကြသည် ။ မန္တလေး ရောက်ပြီး တစ်နှစ် ၊ နှစ်နှစ် ကြာလာသော အခါ ရထား ဟူသော အသုံးအနှုန်း ကနေ မြင်းလှည်း ဟူသော အသုံးအနှုံး သို့ အလိုလို ပြောင်းလဲ သုံးနှုန်း ဖြစ် သွား၏ ။
စက်ဘီး စီးတတ်သည့် သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် ကို ရင်းနှီးချစ်ခင် လာသည့် အခါ ကျွန်မ အား နောက် ထိုင်ခုံ မှာ တင်ပြီး မန္တလေး အနှံ့ လျှောက် သွား ကြသည် ။ ဆေးကျောင်း က နေ ဟိုး မန္တလေး တောင်ခြေ မှာ ဖွင့် သည့် ဟင်္သာတ မုန့်ဟင်းခါးဆိုင် သို့ သွားပြီး မုန့်ပာင်းခါး စားကြ သတဲ့လေ ။ အဲဒီ တုန်းက မိုး ရွာ လည်း ရေ လျှံတာတွေ ဘာတွေ သိပ်မရှိ ။ ရေနုတ်မြောင်း စနစ် က သိပ် မဆိုးသေး ။ ဆိုးရွား တာ ကတော့ ကျုံးရေ ကို သောက်သုံးရေ အဖြစ် သုံးစွဲကြရင်း က အသဲရောင် အသားဝါရောဂါ တွေ ကူးစက် ပြန့်ပွားတာမျိုး မကြာခဏ ဖြစ်ပေါ် တတ်ခြင်းပေတည်း ။ ကျွန်မ နှင့် အတန်းတူ သူငယ်ချင်း တချို့ အသဲရောင် အသားဝါ ရောဂါ ဖြင့် ဆေးရုံ တက် ရတာတွေ ရှိဖူးသည် ။ ရေဆိုး စွန့်ပစ်စနစ် မကောင်း လျှင် သောက်သုံးရေ မသန့် လျှင် ရေ မှ တစ်ဆင့် ကူးစက်သည့် ရောဂါ တို့ ပြန့်ပွား မှာ ပဲလေ ။ ဆေးကျောင်းသား တွေ ကရော ဘာသား နှင့် ထုထားတာမို့ ချမ်းသာ ခွင့်ရမလဲ ။
စည် မျက်နှာ ကဲ့သို့ ညီညာသော မြေပြင် ရှိသဖြင့် မင်းတုန်းမင်း က နန်းတည်ရာ မြို့အဖြစ် ရွေးချယ် ခဲ့သော မန္တလေးမြို့ ၊ မြစ် လေးသွယ် ဝန်းရံ လျက် ရှိသော မန္တလေးမြို့ သည် မိုး ရွာသည့် အခါ ရေတွေ လျှံသည့် မြို့ ဖြစ်နေပြီ ။
လမ်းတွေ နဲ့ ၊ အဆောက်အအုံ ကြီးကြီးတွေ ချဲ့ဖို့ သစ်ပင်တွေ ကို ခုတ်ပစ်တာ များလွန်း သဖြင့် နွေရာသီ မှာ လည်း ပူအိုက် လွန်းသည့် မြို့ ဖြစ်နေ ပေပြီ ။ တော်ပါသေးရဲ့ ။ အခုလို လက်ပံပင်ကြီး တွေ ကိုတော့ မခုတ်ဘဲ ချန်ထားကြပေလို့ ။ အေလမ်း ဟု ခေါ်သော ၃၅ လမ်း က မန်ကျည်းပင်ကြီး တွေ က တော့ ကုန် သွားတာ ကြာလှပေါ့ ။ ကျွန်မ ကို ပဲ မန္တလေး ၏ သစ်ပင်ကြီး တွေ ကို မီလိုက် သေးသည် ။ အရိပ်အာဝါသ ကောင်းကောင်း နှင့် မော့ ကြည့် လျှင် အကိုင်းတွေ မြင့်မြင့် ဝေဝေဆာဆာ အရွက်တွေ ဖားဖား နှင့် ကုက္ကိုပင်ကြီး များ ၊ မန်ကျည်းပင်ကြီးများ နေရာတွင် ကွန်ကရစ်တွေ ဖြစ်ကုန်ပြီ ။
ကျွန်မတို့ ကား သည် ပုစွန်တွေ ကို လည်း သယ် ၊ လက်ပံပွင့်တွေ လည်း သယ် ၊ လွမ်းစရာ အတိတ်တွေ ကို လည်း သယ်ဆောင် လျက် မြို့သစ် သို့ ပြန် မောင်း လာခဲ့ကြသည် ။
••• ••• ••• •••
ညီမတို့ အိမ် သည် ပေလေးဆယ် ခြံဝိုင်း ကို ပေသုံးဆယ် ပတ်လည် အုတ်ညှပ် ဆောက်ထားသည့် အိမ် ဖြစ်သည် ။ ယနေ့ ခေတ် မန္တလေးအိမ် တော်တော်များများ ထုံးစံ အတိုင်း ခြံဝန်း ထဲ က အိမ်ရှေ့ကွက်လပ် ကို ကွန်ကရစ် ခင်းထား၏ ။ ဘေး မှာ သုံးလေးပေစာ ချန် ထားသည့် မြေကြီး တွင် ကောင်းနိုးရာရာ အပင်တွေ ကို ပွ နေအောင် စိုက်ပျိုး ထားသည် ။
ကျွန်မတို့ သည် အိမ် ရှိ လူ အကုန် ထွက်ကြတာ ဖြစ် သဖြင့် အိမ် ရောက် မှ ည စာ ကို ချက်ရ ပါမည် ။
“ ဆာတယ် ဆာတယ် ” ဟု သမီး က အော်နေပြီ ။
“ ခဏစောင့် သမီး ။ အဆာပြေ မုန့်လေးတွေ စားထား နှင့် ”
မတ် ဖြစ်သူ က မြန် အောင် ခေါက်ဆွဲကြော် သွားဝယ်မယ် ဟု ဟန်ပြင် နေသည် ။ ညီမ က အပြင်စာတွေ ကို စားလို့ မရသူ ဖြစ်တော့ သူ့ သား သမီးတွေ ကို လည်း တတ်နိုင် သမျှ အပြင်စာ မကျွေး လို ပေ ။
“ ထမင်း ပဲ စားကြတာပေါ့ဗျာ ။ မြန်ပါတယ် ။ ဒီမှာ ချက်ပြီ ဗျို့ ၊ ခဏ စောင့် ”
ဖိုးသား က တော့ ပေါင်မုန့် ကို ထမင်း ထက် ပို မက်မောသူ မို့ ပေါင်မုန့် စားမယ် ဟု ဆိုသည် ။ ညီမ က လျှပ်စစ်ပေါင်းအိုး ထဲ ဆန် ထည့် တုန်း မီး က ပြတ်သွား လေသည် ။ ဟောတော် ။ အဲဒါ မန္တလေး ပဲ ဟု ညီမ က ကျွန်မ အား လှမ်း ပြောသည် ။ အံမာလေး .. ငါ တို့ ရန်ကုန် လည်း မီး ပြတ်တာပဲ ။ အဲဒါ မြန်မာပြည် လို့ ပြောရမှာ ဟဲ့ ။
“ ဟုတ်လား ခဏခဏ ပြတ် တာပဲလား ”
“ ပြတ်ပါ့ ။ ခဏခဏ ပြတ်လား မပြတ်လား နွယ်နွယ် ရေ ချိုးခါ နီး တိုင်း ဖယောင်းတိုင် ထွန်းတယ် ”
“ ဟင် ရေ ချိုးတာ နဲ့ ဖယောင်းတိုင် ဘာ ဆိုင်လို့လဲ ”
“ အို သူ ရေချိုး နေတုန်း မီးပြတ် ရင် ရေချိုးခန်း ထဲ မှာ မှောင် လို့ပေါ့ ”
ကျွန်မတို့ ရယ်မော ဖြစ် ကြသည် ။ ကျွန်မ က တော့ ရေချိုးခန်း ထဲ ရေ ချိုး ရင်း မီး ပြတ်တာ ကြုံဖူးပါရဲ့ ။ ဒါပေမယ့် မှောင် ထဲ မှာ ကျင့်သား ရသည့် မျက်လုံး တို့ ဖြင့် မှန်း ပြီး ချိုး လိုက်တာ ချည်းပါပဲ ။ ကျွန်မ ညီမလတ် က အမှောင် ကို ကျွန်မ ထက် ပို ကြောက်၏ ။
“ မီးစက် က ဘယ် ရောက် သွားလို့လဲ ”
ညီမ က မေးတော့ ပျက် နေလို့ ပြင်ဆိုင် ပို့ထားတယ် ဟု ကျွန်မ ဖြေ လိုက်ရသည် ။ ကျွန်မတို့ အိမ် မှာ အင်ဗာတာ မရှိပါ ။ ညီမ အိမ် ကတော့ မီးစက် ရော အင်ဗာတာ ရော နှစ်မျိုး ထား သည်မို့ ဖယောင်းတိုင် ထွန်းတာ မတွေ့ရပေ ။
ခေါက်ဆွဲကြော်ဖက် က အနိုင် ရ အောင် မီး က ကူညီ လိုက်သဖြင့် မတ် ဖြစ်သူ က ဆိုင်ကယ် ယူလျက် ပျော်ရွှင်စွာ ချီတက် လေသည် ။ ကျွန်မ က တော့ အဆာပြေ ရေ ကိုပဲ သောက်မည် ဟု သောက်ရေအိုးဖုံး ကို ကိုင် လိုက် သည် ။
“ အစ်မ အဲဒီ ရေ က မကျိုရ သေးဘူး ။ ကိုထွန်းထွန်း ရေစစ် နဲ့ စစ်ပြီး ဒီ အတိုင်း လောင်းထည့် ထားတာ ။ အနယ် ထိုင်အောင် လုပ် ထားတဲ့ သဘောပဲ ။ ရေခဲသေတ္တာ ထဲ က ရေပုလင်း ထဲ က နေ သောက် ။ ငါ ကျိုပြီး အအေးခံ ထား တဲ့ ရေကျက်အေး ”
“ အို ရပါတယ် ။ ဒီ အတိုင်းပဲ သောက်မယ် ”
“ မသောက် နဲ့ ။ နင် က ရောဂါ ထူလွန်းလို့ ”
“ အလို ”
ညီမတို့ အိမ် မှာ စည်ပင်သာယာ က ပေးသည့် ရေပိုက် နှင့် ရေစက် ငုတ် ရှိသော်လည်း အလုပ် မဖြစ် သဖြင့် အဝီစိတွင်း က ရေ ကို စုပ်တင် ပြီး သုံးရသည် ။ အဝီစိရေ က အရည်အသွေး မကောင်း ဟု ဆိုသည် ။ ရေသွက် မဟုတ်ဘဲ အနည်းငယ် စေးပုံ ရပါရဲ့ ။ ထို့ကြောင့် ညီမ တို့ သည် ယောက္ခမ အိမ် က စည်ပင် ရေ ကို ရေဘူးတွေ ဖြင့် သယ် လာပြီး ထမင်းဟင်း ချက် ၊ ရေနွေးကျို ဖို့ သုံး ကြသည် ။
“ အဲဒါ ကျုံးရေလား ” ဟု တစ်ခါက မေးကြည့်ဖူးသည် ။ မယုံနိုင် စရာကောင်းသည့် အဖြေ ကို ရခဲ့၏ ။ မသိဘူး တဲ့ ။
“ ဟယ်တော် ကိုယ် သုံးနေတဲ့ ရေ ကို ဘယ်က လာတဲ့ ရေမှန်း မသိ ဘူးလား ။ တော်တော် ညံ့ တာပဲ ”
“ မြစ်ရေ လည်း ဖြစ်နိုင်တယ် ၊ ကျုံးရေ လည်း ဖြစ်နိုင်တယ် ” ဟု ပြန် ဖြေသည် ။ ပြီးတော့ ရေ ကို ကလိုရင်း နဲ့ ဘာ နဲ့ ဖြတ် ထားလား လည်း ငါ မသိဘူး ။ ဒါကြောင့် ငါ က သောက်ရေ ကို ကျိုပြီး သောက်တာ ဟု ဆက် ပြောသည် ။
မန္တလေး ၏ ရေ ဖြန့်ဖြူးသည့် စနစ်မှာ အရင် က ထက် ပို တိုးတက်လာ ခဲ့သည် ဟု ပြောလို့ ရပါ၏ ။ သို့သော် ရေ ကို ကျန်းမာရေး နှင့် ညီညွတ်အောင် အန္တရာယ် ကင်းသည့် သောက်ရေ ဖြစ်အောင် ကုသသည့် အဆင့် ရော ရှိရဲ့လား ။ ကျွန်မ ဖတ်ဖူးသည့် ရေပညာရှင် တစ်ဦး ၏ ၂၀၀၄ မှတ်တမ်း တစ်ခု အရ တော့ ရေ ကို ကလိုရင်း ဖြင့် ဖြတ်သည့် စနစ် မရှိဘူး ဆိုပဲ ။ မန္တလေးတောင်ခြေ တွင် ရှိသည့် ရေ သိုလှောင်ကန် က နေ မြို့နေသူ လူထု ကို ဖြန့်ဖြူးသည့် ရေ မှာ အဓိက ကျုံးရေ ဖြစ် သတဲ့ ။ ကျုံး ရေ က ဘယ်လောက်များ သန့် လို့ လဲ ဟု မေးစရာ ရှိ သည် ။ ရေနီမြောင်း က နေ ကျုံး ထဲ ကို ဝင် သည့် အခါ ရေ က နောက်ပြီး နီ နေ သော်လည်း ကျုံး ရေ ဖြစ်သည့် အခါ မှန် ကဲ့သို့ ကြည်လင် သွားသည် ဟု ရှေးဟောင်း စာတွေ ၊ မှတ်တမ်းတွေ ထဲ မှာ ဖတ်ရဖူးတာ ကို သတိရသည် ။ ဘယ်လိုများ ကုသ လိုက်ပါလိမ့် ဟု ကျွန်မ စိတ်ဝင်စား ခဲ့သည် ။ မင်းတုန်းမင်း ခေတ် ကတော့ ကလိုရင်း ဖြတ်တာ တို့ ဘာတို့ ရှိမှာ မဟုတ် ။ အပင်တွေ ထဲ ဖြတ်ခိုင်း သလား မသိပါ ။ သို့သော် ဟိုတုန်း က လူဦးရေ နှင့် အခု လူဦးရေ က ကွာခြား လှသည် ။ ဟိုတုန်းက ကျုံးထဲ မဝင်ခင် စီး လာသည့် ရေနီမြောင်း ၏ သန့်စင်မှု နှင့် အခု အခြေအနေ တူမှာ မဟုတ် ။ ရေနီမြောင်း တစ်လျှောက် အဝတ်လျှော်သူ ၊ ရေချိုးသူ ၊ အညစ်အကြေးစွန့်သူ ၊ အိုး .. ကျွန်မ အနည်းငယ် ပခုံး တွန့် လိုက်မိသည် ။
ရေခဲသေတ္တာ ထဲ က ရေပုလင်း ကို ယူ သောက် လိုက်စဉ်မှာ မန္တလေး က စာရေးဆရာ တစ်ဦး ပြောသည့် စကား ကို သတိရ သွားပြန်၏ ။ သင်္ကြန် ဆို မဏ္ဍပ်တွေ ကို ကျုံး ဘေး မှာ တန်းစီ ပြီး ဆောက် ၊ အိမ်သာတွေ လည်း ဆောက် ၊ အညစ်အကြေးတွေ ကျုံး ထဲ ရောက် တဲ့ ။ ဟယ် ..တကယ်လား ။ အေးလေ ကျွန်မတို့ ရန်ကုန် မှာ သောက်သုံး နေသည့် ရေတွေ က ရော ဘယ်လောက် သန့် လို့ မန္တလေး ရေ ကို ထိတ်လန့် နေရတာတုန်း ။ သောက် လိုက်စမ်းပါ ။ အားရ ပါးရ ။ ဒီလို ရေ ကြည်ကြည်လင်လင် တောင် သောက်ခွင့် မရတဲ့ မြို့သူ မြို့သားတွေ မန္တလေး မှာ လေးဆယ် ရာခိုင်နှုန်း လောက် ရှိသတဲ့ ။ ကဲ ... ။
ရေ သောက်ပြီး တော့ ပုစွန် ငါးဆယ်သား ကို ပလတ်စတစ် အထုပ် အတိုင်း ရေခဲသေတ္တာ အပေါ်ဆုံးလွှာ ထဲ ထည့် လိုက်သည် ။ အိမ်ရှိ လူကုန် ထွက်ကြသည် မို့ လျှပ်စစ်မီတာ မိန်းဆွစ်ချ် ကို ချပစ် ခဲ့သည် ဆိုတော့ အခု ရေခဲသေတ္တာ တွင် အအေးဓာတ် လုံးဝ မရှိပေ ။ မီး မှ အချိန်မီ ပြန်လာ ပါ့ မလား ။ ငါ့ ပုစွန်လေးတွေ မနက် ရောက်တော့ ကောင်း မှ ကောင်းပါတော့ မလား ။ မီး ကို စောင့်နေမယ့် အစား ပျင်း မနေဘဲ ဒီ ည ဘဲ မီး မွှေးပြီး ချက်ထား လိုက်ရင် ဆွမ်း လောင်း လို့ ရတာပေါ့ ။ ဒါမှမဟုတ် မီး လာ တဲ့ အထိ စောင့်ရ မလား ။
“ မီး က တစ်ခါ ပျက်ရင် ဘယ်လောက် ကြာလဲ ”
ညီမ ကို မေး မိတော့ ညီမ က အင် ဟု ရေရွတ်ကာ ပျက်ချိန်တွေ ကို ပြန် စဉ်းစားဆဲ ၊ သား က ရယ်သည် ။
“ ခဏလေး နဲ့ ပြန် လာချင် လည်း လာမယ် ။ တစ်ညလုံး ပျက်ချင် လည်း ပျက်မယ် ” တဲ့ ။ ကျွန်မ ရယ်မိသည် ။ ဟုတ်ပါတယ် ။ မေးမိတဲ့ ကျွန်မ ရဲ့ အမှားပေါ့ ။
ကဲ .. စောင့် တော့ စောင့် လိုက်ပါဦးမယ် ။ နာရီဝက် တစ်နာရီ နဲ့ တော့ ပုစွန်လေး တွေ ပုပ် မကုန်လောက် သေးပါဘူး ။
ခေါက်ဆွဲကြော် စောင့် နေခိုက် ဆာ နေသည့် ကိုယ့် စိတ် ကို ဖြေရန် မနက် မှာ စားမည့် အစားအစာတွေ အကြောင်း တွေးမိသည် ။ မန္တလေး ၏ မြီးရှည် နှင့် ဆန်ပြား အရသာမျိုး ကို ရန်ကုန် မှာ ကျွန်မ မရ လေ တော့ မန္တလေး ရောက်တိုင်း အစားအသောက် ကို ပဲ ဦးစားပေး ပြီး စီစဉ် မိသည် ။ ကျွန်မ မန္တလေး ရောက် တိုင်း မဖြစ် ဖြစ်အောင် သွားလေ့ ရှိသည့် ကိုင်းတန်းဈေး က
တော့ မရှိတော့ပြီ ။ တောင်လို ပုံ နေသော အသီးအရွက်တွေ ကို မမြင်ရတာ ကြာ လေပြီ ။ ဟိုတုန်း က များ ကိုင်းတန်းဈေး ကို သွားရတာ မြင်ကွင်းတွေက စိတ်ဝင်စား စရာတွေ ။ ပွဲရုံတွေ ၊ အထမ်းသမားတွေ ၊ ဈေးသည်တွေ ၊ ဈေးဝယ် တွေ နှင့် စည်ကား နေ လိုက်တာ ။ အေးလေ ကိုင်းတန်းဈေး မသွားရ လည်း မြို့သစ်ဈေး ပေါ့ ။ အသီးအရွက် တွေ စုံစုံဖြင့် ပုံပြီး ရောင်းနေကြတာ လည်း အားရစရာကြီးပါပဲ ။ ချိန်ခွင် ဖြင့် ချိန်ရောင်း နေကြသည့် ဈေးသည်တွေ နှင့် ဆွဲခြင်း ဖြင့် ဝယ် နေကြသော ဈေးဝယ် တို့ ၏ မြင်ကွင်း က ကြည့်လို့ ကောင်း နေဆဲပါ ။ ဆူပါမားကတ် တွေ မှာ ဈေး ဝယ်သည့် အလေ့အထ က မန္တလေး မှာ ရန်ကုန် လောက် ခေတ် မစားသေး ဟု မြင် မိသည် ။
အော် ဒါနဲ့ .. မနက်ဖြန် မြို့သစ်ဈေး ကို သွားလျှင် ခြင်ဆေး ထွန်းဖို့ ဆနွင်းတက်လေးတွေ ဝယ်ဦး မှ ။ ဟိုတုန်းက မန္တလေး ရောက် ရောက်ချင်း နံ ခဲ့သည့် ဆနွင်းတက် ခြင်ဆေးနံ့ သည် ကျန်းမာရေး ထိခိုက်စေသည့် အခြားသော ပိုးသတ်ဆေးများ သည့် ခြင်ဆေး တို့ ၏ အနံ့ ထက် တော့ တော်သေးသည် ဟု ယခု အခါ ကျွန်မ လက်ခံ လိုက်ရပြီ ။ အဆုတ် ထဲ ရှူသွင်းရသည့် အငွေ့ ထဲ မှာ ကင်ဆာ ဖြစ်စေနိုင်သည့် ဓာတ်တွေ နည်းလေ ကောင်းလေ ပေါ့ ။ မီးခိုးမှိုင်း လောက် ကတော့ အလွန်ဆုံး အန္တရာယ် ပေးလျှင် အသက်ရှု ကြပ်သည့် အဆုတ်ရောဂါ လောက်ပဲ ဖြစ်မှာပါ ။ ကိုယ် က ဘာမဆို ကန့်ကွက်တတ်သည့် ညီမ ကို ပြော မနေဘဲ ကြိတ် ဝယ်ရ မည် ။ ပြီးတော့ ရန်ကုန် သို့ သယ် သွားမည် ။ ရပ်ကွက်ဈေး ထဲ ချရောင်းတာ ချင်း အတူတူ ရန်ကုန် မှာ ဝယ်မိသည့် ခြင်နှိမ်နင်းသည့် ဆနွင်းတက်လေးတွေ က ဆနွင်းတက် ချည်း မဟုတ်ဘဲ ရွှံ့ခဲတွေ ရော နေသည် ။ လွှင့်ပစ်ရတာ က များများ ၊ အသုံးပြု လို့ ရတာက နည်းနည်း ။ မန္တလေး က ဆနွင်းတက်လေးတွေ က ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ၊ ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ ၊ တကယ့် ဆနွင်းတက်လေး တွေ ။
မန္တလေး မှာ ကျွန်မ ချစ် ရတာတွေ အများကြီး ရှိပါသေးကလား ။
◾ဂျူး
📖 ရွှေကြာပင်တိုက်ခန်း က မန္တလေး အလွမ်း
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment