ကိုပီတိ နှင့် မှာပုံတော်သစ်

 

❝ ကိုပီတိ နှင့် မှာပုံတော်သစ် ❞

အပေါ် မော့ ကြည့် တော့ လည်း ပြင်းပြင်းစူးစူး နေရောင် ၊ အောက် ငုံ့ ကြည့် တော့ လည်း အစေးပေါက်ပြီး တံလှပ် တထောင်းထောင်း ထ နေတဲ့ လမ်းမ ။ ဘေးဘီ ဝဲယာ ကြည့် ဦးမလား ။ ချို့ချို့ငဲ့ငဲ့ ရွက်ရော် ရွက်ခြောက်ကလေးတွေ နဲ့ အရိုးပြိုင်းပြိုင်း အကိုင်းသွေ့သွေ့ ကုက္ကိုပင်အို တွေ ။

ဝှေ့ယမ်း တိုက်ခတ်သွားတဲ့ လေ က အစ အပူဓာတ် နဲ့ အိမ်ထောင် ကျ ပြီးသား မို့ နွေးရှရှ ၊ ပြာစင်နေတဲ့ ကောင်းကင် မှာ တိမ်တစ်မျှင် မှ မရှိဘူး ၊ ပျံ နေတဲ့ ငှက် တစ်ကောင် မှ မရှိဘူး ၊ လေပူ ၊ နေပူဒဏ် ကို ကျော ကော့ပြီး ခံ နေရ ရှာတဲ့ ကတ္တရာလမ်း ပေါ် မှာတော့ ပျားပန်း ခတ် လှုပ်ရှား သွားလာ နေကြတဲ့ ဈေးသွား ဈေးပြန် တွေ ၊ တောင်းရွက် ၊ ဗန်းရွက် ၊ လွယ်အိတ်လွယ် ၊ အထုတ်ကျောပိုး ၊ တွန်းလှည်းဆွဲ ၊ ခြင်း တောင်းလက်ချိတ် လာ သူတွေ ။

ဥဒဟို ပြေးလွှား နေတဲ့ ကား က လည်း မျိုးစုံ ၊ အရောင်အသွေး စုံ ၊ အရွယ်ရွယ်အစားစား တောက်ပတဲ့ ကား ၊ မောက်ကြွတဲ့ ကား ၊ ဂုဏ်ထည်တဲ့ ကား ၊ ကုန်သယ်တဲ့ ကား ၊ ဆေးကွာတဲ့ ကား ၊ ဈေးလာတဲ့ ကား ၊ အပြေးမောင်းတဲ့ ကား ၊ ဆေးရောင်းတဲ့ ကား ၊ တိရစ္ဆာန်တွေ နွေအမော သတ်နေချိန် လူတွေ ငွေဇော ကပ် နေကြပါလား ။

ကိုပီတီ သူ့ အတွေး ကို သဘော ကျပြီး ပြုံး လိုက်တယ် ။ ပြီးတော့ သက်ပြင်း တစ်ချက် ကို ဆောင့်ဆောင့်ကြီး ချလိုက်တယ် ။ အလိုလေး လေး ... နှာဝ က ထွက် လာတဲ့ သက်ပြန်လေ က အစ လေပူကြီး ပါ လား ။

ဈေး ထောင့် ပလက်ဖောင်း မှတ်တိုင် မှာ ကားရပ် စောင့်နေတာ ဆယ့်ငါးမိနစ် ကျော် ပြီ ။ ခုထိ မလာသေးဘူး ၊ လာ ရင် လည်း သည် မှတ်တိုင် မှာ နာရီဝက် လောက် ရပ်ပြီး ခရီးသည် စောင့် ဦးမှာ ။

ကြာတာ တော့ ကြာ ဦးမှာပဲ ။ ကြာ တာချင်း တူရင် နေပူ ထဲ ရပ် ပြီး နေ မယ့် အစား တိုးတိုးဝှေ့ဝှေ့ နဲ့ ဘတ်စ်ကား အမိုး အောက် ဝင် ပြီး အရိပ် နဲ့ ကြာ လိုက်ချင်သေးတယ် ။

ခုတော့ အပူရှိန် ပြင်း ရတဲ့ အထဲ လေ နဲ့ ရော ပါလာတဲ့ မြောင်းပုပ်နံ့ ၊ အမှိုက်ပုံနံ့ ၊ သံတံတားနံဘေး မှာ စည်းမဲ့ကမ်းမဲ့ လက်ဆောင် ပေး သွားကြတဲ့ ကျင်ငယ်နံ့ ၊ ချွေးနံ့ ၊ အမယ် ... တစ်ချက် တစ်ချက် လေ အလှည့် သင့် လိုက် ရင် ရက်လွန် ငါးပုပ်နံ့ကလေး တောင် အဖော် ပါ လာတတ်သေး ။

တွေးရင်း တောရင်း သူ့ အင်္ကျီအိတ်ထောင်ကလေး ကို ငုံ့ ကြည့် မိတယ် ။ တောက် ... ကဆုန် ၊ နယုန် ဆိုတဲ့ ဝေါဟာရတွေ တို့ အငြိမ့် လောက မှာ မရှိရင် သိပ် ကောင်းမှာပဲ ၊ အကြောင်းဆုံ ရင်တော့ သီးသန့် သဘင်ပြက္ခဒိန် ထုတ်ဖို့ အကြံ ပေးရဦးမယ် ။

သည် နှစ်လ ကို နာမည် တစ်ခုခု ပြောင်းပြီး ထည့် ပေးပါလို့ ။ ကြည့် လေ ၊ တန်ခူးလ ရေသဘင်အောင်ပွဲ တွေ ၊ သံချပ်ဆုရပွဲ တွေ က ပြီး ကတည်း က ပွဲ ပါး သွား လိုက်တာ ။ အိတ်ထောင် ပိုလီယို ဖြစ် နေပြီ ၊ ရှုံ့ ပိန်ပြားကပ် ချည့်နဲ့နဲ့ကလေး ၊ ငါ့ ကို အဲသည်လို မျက်နှာမဲ့ မျက်နှာ အို နဲ့ မော့ကြည့် အသနား ခံ မနေပါနဲ့ အိတ်ထောင် ရယ် ...

တစ်ချိန် မင်း ဘဝ မြင့် ရလောက် အောင် ငွေ ရွှင်တဲ့ လတွေ ရောက် ဦးမှာပါ ။ ကဲ ... ခုတော့ လောကဓံ အတက်အကျ သဘော ကို သုံးသပ်ရင်း ရှိစုမဲ့စု ငါးကျပ်တန် အိုဟောင်းဟောင်းကလေး နဲ့  ပဲ ကျေနပ်ပါဦးကွာ  နော် ၊ ဝါဆို ဝါခေါင် ကျ ရင် ငါ က အငြိမ့်အော်ပရာတွေ ပြဇာတ်တွေ ရေး ရမှာ ။ အဲဒီကျရင် မင်း ရင်ခွင် ထဲ ကို အရွက်ကြီး ၊ အရွက်လတ် ၊ အရွက်ငယ် တွေ စိတ်တိုင်းကျ ထည့် ပေးမယ် ၊ အင်း ... ပြောလို့ သာ ပြော ရတာပါ ။ တချို့အဖွဲ့တွေ ကျတော့ ရင်းနှီးမှု နဲ့ ကူညီလိုက်ရ ၊ တချို့ ကျတော့ ချို့ငဲ့လို့ သနားလိုက်ရ နဲ့ လက်စိုက် ဉာဏ်စိုက် လျှော့ယူ လိုက်ပါဦး တွေ များ တတ်တာပါပဲ ။

“ ဖြည်းဖြည်း တက်ကြပါ ၊ မလုပါနဲ့ ၊ ခရီးသည် ပြည့် မှ ထွက်မှာ ပါ ၊ အဆင်းကလေး စောင့်ပါဦး ၊ မတိုးပါနဲ့  ၊ ဆွဲခြင်း ... ဆွဲခြင်း ၊ ဘယ်သူ့ ဟာ လဲ ၊ ကျန်ရှိ ပစ္စည်းတာဝန် မယူဘူးနော် ၊ ခါးပိုက်နှိုက် သတိထားပါ ၊ ကျုပ်တို့ နဲ့ သမီး ယောက်ဖ မတော်ဘူး ၊ လမ်း ကို အရမ်း မကူးပါနဲ့ ၊ အနိစ္စတရား ကို လက်တွေ့ သိ သွားမယ် ၊ ဒါ ကျောက်သပိတ် ကား နော် ၊ ကြံခင်း ကား မဟုတ်ဘူး ၊ အနီ အနက် မှား မယ် ”

သတိပေးချက်တွေ ၊ ကြွေးကြော်သံတွေ ၊ အငေါက်အငမ်းတွေ တစ်ပြုံတစ်မကြီး နား ထဲ တိုး ဝင် လာ မှ ကား ရောက် လာ မှန်း သိတယ် ၊ သည်းသည်းလှုပ် တိုးဝှေ့ တက် နေတဲ့ ခရီးသွားတွေ နဲ့ အတူ ကိုပီတိ တွန်းတွန်းထိုးထိုး ပဲ ကား ပေါ် ရောက်သွားတယ် ။

“ ဖြည်းဖြည်း တက်ကြပါဗျ ... လူ စောင့်ဦးမှာပါ ”

စပယ်ယာ က လှမ်း ပြောတယ် ၊ မရပါဘူး ၊ အတိုး မရပ်ဘူး ၊ မင်း ဟာ မင်း လူ စောင့်ရုံ မကဘူး ၊ တစ်ည အိပ် ပဲ နေနေ ၊ ခရီး သွားတာ က နောက် အရိပ် အောက် ဝင် ချင်တာ က လောလောဆယ် ပြဿနာ မောင် ရေ ၊ စိတ် ထဲ က ပဲ ပြော လိုက်တယ် ။ နှုတ် က မထွက်ရဲဘူး ၊ လက်မှတ်ရောင်း တို့ မျက်စောင်း နှုတ်စောင်း အကြောင်း သုံးပါမရွေး ဘူး မဟုတ်လား ။

“ အတွင်း ဝင်ကြပါ ၊ တိုးပေးကြပါ ၊ ဝါသနာ ပါ ရင် နှစ်ပါးသွား က လို့ ရတယ် ”

သူ က လည်း ပိန်သာ ပိန်တယ် ၊ ဝမ်းကျ မရပ် ဆိုတဲ့ အထဲ က ပဲ ။ မလျှော့ဘူး ။

ခရီးသည်တွေ က လည်း ပြောချင် သလောက် ပြော ၊ ပြောရင်း သာ ကံ ကုန်သွားမယ် ။ ခြေတစ်စုံ စာ တောင် မရွေ့ ၊ မွန်းကျပ် အိုက်လှောင် ပြီး ပူလောင် နေတဲ့ ကား ဝမ်းခေါင်း ဘယ်သူ အောင်း ချင်ပါ့မလဲ ။ လေ ရတဲ့ ကား တံခါးဝ နဲ့ နောက်မြီးပိုင်း မှာ ပဲ တွဲလောင်း တချို့ ငုတ်တုတ် တချို့ နှစ်ပါးသွား မက လို့ အင်နာပက်ဗလိုပါ ရဲ့ ဆွမ်းလိတ်ဘဲလေးအဖွဲ့ ဖျော်ဖြေ နိုင်တယ် ပြော တို့ အားလုံး သဘော က တော့ ရပြီး နေရာ မရွှေ့ပြောင်းရေး ။

“ ဟာ ... ကိုပီတိကြီး ၊ ဒီနေ့ ည ဘယ်မှာ က မလဲဗျ ”

အရေးထဲ ကိုယ့် ကို သိတဲ့ လူ နဲ့ မှ လာ တွေ့ နေပြန်ပြီ ။ ပွဲ မရှိလို့ စိတ် ညစ်နေပါတယ် ဆို မှ သောင် မှန်း မသိ ကမ်း မှန်း မသိ ပွဲ မေးနေ တယ် ။

ကိုပီတိ အူ ပွသွားတယ် ။ ဒါပေမယ့် အနုပညာသမား ဆိုတော့ မြို့မေတ္တာ ခံ နေရသူတွေ ဆိုတော့ တင်း နေတဲ့ အကြောတွေ ကို ဖျစ်ညှစ် ရှုံ့ တွပြီး အပြုံးနွမ်းကလေး ဖန်တီးရင်း ရှက်ရိပ်ရှက်ငွေ့ ရှက်နံ့ နဲ့ ရှက်သံ လွှမ်း နေတဲ့ လေကျလေး နဲ့ ဖြေ လိုက် ရတယ် ။

“ ဪ ... အင်း ... အဟဲဟဲ ... ပွဲအားပါတယ် ခင်ဗျ ”

တခစ်ခစ် တခွီးခွီး ရယ်သံတွေထွက်ပေါ်လာတယ် ၊ အကင်းပါး ပြီးသား ကိုပီတိ  နား တွေ က မျက်စိ ကို တောက်လျှောက် သတင်းပို့ လိုက်တယ် ။

အလယ်တန်း နှစ်ယောက် ထိုင်ခုံ မှာ သုံးယောက်ပူး ကပ်ကပ် သတ်သတ် ထိုင် နေတဲ့ ဈေးသည်မလေးတွေ ။

“ လူပြက်ကြီး တော့ ... ငါ မပြောဘူးလား ၊ အဲဒါ ပီတိ မှ ပီတိ အစစ် ”

တီးတိုး ပြော နေပေမယ့် အတိုင်းသား ကြား နေ ရတယ် ။ ဪ ... ငါ့ ကို အတု အစစ် အငြင်း ပွား နေကြတာပါ ။ မင်းတို့ လို သာ တစ်နိုင်ငံလုံး စိတ်ဝင်စား ရင် ငါ့ မှာ ငွေ ထားစ ရာတောင် နေရာ ရှိမှာ မဟုတ်ပါဘူးကွယ် ။ ကြည်နူးကျေနပ်စိတ် တဖွားဖွား ပြန့်တက်လာ တုန်း ...

“ ဒီ ရုပ်ကြီးများ ခွေး ချီ သွားတောင် မှတ်မိရဲ့ ”

ဟိုက် ... ထိန် ခနဲ ဝမ်းသာ ၊ ပျာကယာ ဝမ်းနည်းပါလား ၊ သင်းတို့ သံသယ သေချာတာ နဲ့ တစ်ပြိုင်နက် မိနစ် မဆိုင်း ခွေးစာ ကျွေး လိုက်ကြပါပကော ။ 

ချွေတာ မျက်စောင်း တစ်ချက် လှမ်း အထိုးလိုက် စီခနဲ ညံခနဲ  ငြင်းသံခုံသံတွေ

“ ပြားငါးဆယ် ခရီး တစ်ရာကျပ်တန်ကြီး ပေးတော့ ဘယ့်နှယ် လုပ် အမ်းမလဲ ဗျ ”

“ အနုတ် မပါလို့ပေါ့ ကွယ့် ၊ မင်းတို့ လဲ သုံးဆယ့်ငါးပြား ခရီး ကို ဆယ့်ငါးပြား တိုး ယူ ထားတာပဲ မဟုတ်လား ”

“ ဓာတ်ဆီ အပြင် က ဝယ်ရတာဗျ ၊ ကျပ်တန် မပါဘူးလား ”

“ မပါဘူး ၊ ဒါ အသေးဆုံး ပဲ ”

“ တစ်ရာကျပ်တန် အသေးဆုံး ထား ကိုင် နိုင် မှ တော့ ကိုယ်ပိုင် ကား ဝယ် စီးရောပေါ့ ဗျာ ”

“ ရှိတယ် ဟဲ့  ၊ ဓာတ်ဆီ အပြင်က ဝယ် ရ လို့ ထုတ် မစီးတာ ”

ပန်းနာသည် ချောင်းခြောက် ဆိုး သလို ကွဲရှရှ ဂီယာသံ တစ်ချက် နဲ့ ကား စ ထွက်ပြီ ။ ကိုပီတိ လက်မှတ် ဖြတ် ဖို့ အိတ်ထောင် ထဲ က ငါးကျပ်တန်ကလေး ကို ထုတ် ယူပြီး ကြည့် နေ လိုက်တယ် ။

ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း ငါးကျပ်တန်ကလေး က ပူလောင် လာ သလိုပဲ ။ ဟုတ်တယ် ။ မီးကျီးခဲ လက်ကြား ညှပ် ထားရသ လို ပဲ တဲ့ ။

“ မင်းတို့ လူရွှင်တော်တွေ နဲ့ အလုပ် လုပ် ရတာ တကယ့် ကို မီးကျီးခဲ လက်ကြား ညှပ် ထားရသလို နည်းပေါင်းစုံ နဲ့ အပူ တိုက် နေတာပဲ ၊ အငွေ့ က ပူ ၊ ပြာ က ပူ ၊ မီး က ပူ ၊ မင်း တို့ လဲ ဘာ ထူးသလဲ ၊ တော်ကြာ ကလေး နေမကောင်း ၊ တော်ကြာ ကျောင်းစရိတ် ၊ တော်ကြာ ဆန်ဖိုး ၊ အမျိုးပေါင်း ကို စုံနေတာ ”

စကား ဖြတ် ပြီး အငြိမ့်ဆရာ စီးကရက် မီး ညှိတယ် ။ မီးခိုးငွေ့ တွေဟာ ဘယ်ညာ ခါယမ်းပြီး လွင့်ပျောက် ကုန်တယ် ။

သူ့ ခေါင်း ပေါ် က ပန်ကာ လေ အရှိန် ပြင်း သလို နှုတ်ထွက် စကား သံ က လည်း ပန်ကာလေ နဲ့ အပြိုင် ခပ်ပြင်းပြင်းပဲ  ရင်ဆိုင် မှာ ၊ ကျုံ့ကျုံ့ကလေး ထိုင်နေတဲ့ ကိုပီတိ ရင် ထဲ ကို မြင်းရိုင်း တစ်ကောင် လို ကဆုန် ပေါက် ဝင် သွားတယ် ။

အငြိမ့်ဆရာ က စိတ် ထဲ ရှိ သလို နှုတ် က ပြောပေမယ့် ကိုပီတိ ကတော့ စိတ် တစ်မျိုး နှုတ် တစ်မျိုး ၊ သည်လို လေ ...

“ ကျုပ်တို့ က မီးကျီးခဲ ၊ ဟုတ်ပါတယ် ဗျာ ၊ မီးကျီးခဲတွေ ပါ ၊ ခင်ဗျား ရဲ့ အငြိမ့် ဆို တဲ့ မီးကြွေအိုး ထဲ မှာ ထည့်ပြီး ခင်ဗျား စီးပွားရေး ခေါက်ရိုးကျ အောင် သားနား သပ်ရပ် အောင် အပူပေး ၊ အတိုက် ခံ ရင်း ပြာဖြစ်ရတဲ့ မီးကျီးခဲတွေ ပါ ဗျာ ၊ ပြာမှုန့် ဘဝ ထိ အကျိုး ပြုသွား ရတဲ့ မီးခဲတွေ ပါ ” ( စိတ်တွင်း )

“ အဟဲဟဲ ... အဆင် မပြေ လို့ ပါ အာစရိ ရာ ၊ နို့မို့ ဆိုရင် မတောင်းပါဘူး ” ( နှုတ်ထွက် )

အငြိမ့်ဆရာ စီးကရက် ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ရှိုက်တယ် ၊ ပြီးတော့ မှ မျက်တောင်ကလေး စင်း တွဲ ပြီး ...

“ ငါ့ မှာ က လူ သုံးဆယ်ကျော် အဖွဲ့သားတွေ ရဲ့ ပြဿနာ ကို တစ်ယောက် တည်း ဒိုင်ခံ ဖြေရှင်း ပေးနေရတာ ကွ ၊ ပွဲ စရန်ငွေ ဆိုတာ ပူ အောင် တောင် မကိုင် လိုက်ရဘူး ”

“ လူ သုံးဆယ်ကျော် ကို တစ်ယောက် တည်း ဒိုင်ခံပြီး ပြဿနာ လုပ် နေတယ် ပြောပါ ၊ အလကား စရန်ငွေ ပူအောင် ကိုင် ရပါ့မလား ၊ ခင်ဗျား စီးပွားရေး ထဲ ထိုးသွင်း လှည့်ပတ်ပြီး အသုံးချ အမြတ်ရှာ နေတဲ့ဥစ္စာ ” ( စိတ်တွင်း )

“ လူကြီး ဆိုတော့လဲ ပင်ပန်းပေမပေါ့ ခင်ဗျာ ” ( နှုတ်ထွက် )

“ ပြီးတော့ ငါ က သူများ လို ချမ်းသာတဲ့ အငြိမ့်ဆရာ လဲ မဟုတ် ၊ ဒီ အဖွဲ့လေး တည်တံ့ပါစေတော့ ဆိုတဲ့ စေတနာ နဲ့ တစ်ရာ ကို သုံးကျပ်တိုး ယူပြီး ဒီပြင် လူတွေ ကို ငါးကျပ်တိုး နဲ့ ပြန်ချေး နေတာ ”

“ သိပြီးသားပါ ဗျာ ၊ ခင်ဗျာ ဥစ္စာ ရွှေရည်စိမ် စေတနာကြီး ပါ ” ( စိတ်တွင်း )

“ တစ်နှစ် တစ်နှစ် အတိုး ဆပ် ရတာနဲ့ ကိုယ် စားဖို့ ကျန်မှာ မဟုတ်ဘူး နော် ၊ အင်းလေ ... ဝါသနာ ဆိုတော့လဲ အခက်သား ” ( နှုတ် )

“ ပြီးတော့ ဒီ နှစ် မှာ ပွဲတွေ က လဲ အတော် ကျဲတယ် ၊ နယ် က သိပ် မလာသလို မြို့ပေါ်ပွဲ ကထိန်တွေ ၊ ဘုရားပွဲတွေ ကလဲ အပ်ထား တဲ့ ငွေ မရကြသေးတာ နဲ့ မငှား ကြဘူး ၊ ပြီးတော့ တစ်နှစ် မှာ ဆယ်ချီ လောက် ငှားတဲ့ ရပ်ကွက် နှစ်ခု ကလဲ မီးဘေး သင့် တယ်ကွာ ၊ ဝါဆို ပွဲ ကဖို့ ပြောတဲ့ အရပ် က လဲ ကျူးကျော် ထဲ ပါ လို့ ဖျက်တယ် ရွေ့ဟယ် နဲ့ လာတော့ လာပါ ရဲ့ တန်ဆောင်မုန်းပွဲ ၊ နတ်တော်ပွဲတွေ ၊ တချို့က စရန် နဲ့ ၊ တချို့ကျ ပုဂ္ဂိုလ် ရင်းနှီး နဲ့ ငွေ မပါဘူး ၊ ကိုယ့် အလုပ်သမားတွေ ပဲကွာ ၊ စားစေ ၊ သုံးစေချင်တာပေါ့ ၊ ဘယ် လက်ပိုက် ကြည့် နေနိုင်ပါမတုံး ၊ မင်း တို့ စိတ် ဆင်းရဲတာ ငါ စိတ်ဆင်းရဲတာ နဲ့ ဘာ ထူးသေးလဲကွာ ဒီ ကြားထဲ အပြိုင်အဆိုင် တွေ လိုက် မမီအောင် ကားလိပ် ၊ မီးခွင်တွေ က အစ ဖြည့်လိုက် စွက်လိုက် နဲ့ အိတ် ထဲ က စိုက် ထား ရတာလဲ ငွေ ပန်းလှပြီ ၊ ပွဲ က မှ ဒီ ငွေ ပြန်ရမယ် ၊ ကဲ ... ပွဲ က ဘယ် နေမှန်း မသိသေးဘူး ၊ အဖွဲ့ က လူသစ် တွေများ တီးလုံး တိုက်ရ   ရက်ရှည်ဦးမယ် ၊ ဇာတ်ထုပ်တွေ အသား မကျ မချင်း လက်မခံရဲဘူး ၊ တော်ကြာ တစ်နေ့ ချွတ်တလမွတ် ဖြစ်သွား ရင် ဒုက္ခ ၊ ငါ တော့ သီတင်းကျွတ်လပြည့် ဟိုဘက် ကျ မှ သေချာ ပေါက် ပွဲ လက်ခံ ရဲ မှာ ၊ မင်း မှာ ငွေ လို နေတာ ငါ ကိုယ်ချင်း စာပါတယ် ၊
လောလောဆယ်တော့ မရှိသေးတာ အမှန်ပဲ ”

“ တောက် ... ကျုပ် က ဝမ်းရေး ဟမယ် ကြံကာ ရှိသေး ခင်ဗျား လျှာရေး  ပြလိုက်တာ ပါတာလေး တောင် ပြန် ပေးခဲ့ရဦးမယ့် ကိန်းပါ လား ၊ ဝန်ကြီးပဒေသရာဇာ ခင်ဗျား နဲ့ တွေ့သွားခဲ့ရင် ' လျှာရေး သုံး ဆယ့်ခုနစ်ချင်း ' ဆိုပြီး ပေထက် အက္ခရာ တင်ခဲ့မှာ မလွဲဘူး ၊ မရှိဘူး ... မရှိဘူး ဆိုပြီး ခေါင်းယမ်း လိုက်တိုင်း လှုပ်ခါ လှုပ်ခါ ဖြစ်သွားတဲ့ ခင်ဗျား အိတ်ထောင် တွဲတွဲကြီး ထဲ က ပိုက်ဆံ ကို ကျုပ် မမြင်ဘူး ထင် နေသလား ကိုလူလည်ကြီး ရဲ့ ” ( စိတ် )

“ အဟဲဟဲ ... ဒါဖြင့်လဲ ပြန် စရိတ်ကလေး ငါးကျပ် လောက် တော့ ... ဟဲဟဲ ”

“ တကယ်ပါကွာ ... မပူ ချင်လို့ အဝေး တိမ်း နေတာတောင် မီးပွားကလေး တော့ စင် ဖြစ်အောင် စင်လိုက်သေးတာပဲ ၊ အဟုတ် ကို မီးကျီးခဲတွေ ပါပဲ ကွာ ”

“ ဆန်ဖိုး ”

နုံးနုံး မောမော နဲ့ အိမ် ရောက်လို့ အပန်းဖြေမယ် ကြံကာ ရှိသေး ဇနီးသည် က အရေးကြီးဆုံး ကဏ္ဍ ကို ကြွေးကြော်ရင်း လက်ဝါး ဖြန့် လာတယ် ။

လက်မှတ်ရောင်း အမ်း လိုက်တဲ့ ကျပ်တန်လေးရွက် အခေါက် လိုက် ထုတ် ပေး ပေမယ့် ဇနီး က ထွက် မသွားသေးဘဲ ... 

“ နက်ဖြန် အတွက် ကကော ၊ ပြီးတော့ ဆန် က နို့ဆီတစ်ဘူး တစ်ကျပ်ခွဲ ဖြစ်သွားပြီ ”

“ အဲလိုဆို သုံးကျပ်ဖိုး နှစ်ဘူး ဝယ်ခဲ့ ၊ နက်ဖြန် အတွက် ပေါင် ထားတဲ့ ကုန်ဝယ်စာအုပ် ပေါ် က သာ ထပ် ယူပေတော့ ၊ ပွဲ မဝင် လို့ တဲ့ ၊ ငွေ မပေးလိုက်ဘူး ၊ ပွဲ ဝင်ရင်လဲ အကြောင်းမျိုးစုံ ပြပြီး ပေးမှာ မဟုတ်ပါဘူး ”

“ တစ်ရာ လောက် မှ ရအောင် တောင်းနိုင်ဘူးလား တော် ”

“ နင် တစ်လှည့် သွား လိုက်ပါဦးလား ၊ နင့် ဆို အစိတ်လောက် တော့ ပေး မှာပါ ”

စိတ်ချဉ်ပေါက်ပေါက် နဲ့ အငေါ် တူး လွှတ်လိုက်မှ ဆောင့်ကြီး အောင့်ကြီး နဲ့ ထွက် သွားတယ် ။ နိုင် တဲ့ မိန်းမ ယူ ထားမိလို့သာပေါ့ ။ တော်ရုံများ ဖြင့် သည်နေရာ သတ်ပွဲ ရိုက်ပွဲ ပဲ ။ သူ့ နား ထဲ မှာ အငြိမ့် ဆရာ စကားသံ တွေ ပြန် ကြားလာတယ် ။ 

ရှေ့ မှာ သွားကလေး အဖြဲသား နဲ့ ငုဲ့ခံ ဝပ်စင်း လာခဲ့ရပေမယ့် မျက်ကွယ် မှာ တော့ ရှက်ဒေါသ ၊ မောသောက တွေ တရိပ်ရိပ် တလွှားလွှား ။ တောက် ... သူ့ အဖွဲ့ ထဲ လိုက်ဖို့ လာ ခေါ်တုန်း က ဖြင့် သည် မျက်နှာမျိုး မဟုတ်ဘူး ။ တကယ့်ကို မျက်ကလဲ ဆန်ပျာ ။ ခုပဲ ထမ်း ခေါ် သွားတော့ မလိုလို ထိုင်ပဲ ဦးချတော့ မလိုလို ရက်ရော လိုက်တဲ့ ငွေ ။

လက်ဖက်ရည်ဖိုး တစ်မျိုး ၊ ကွမ်းယာဖိုး တစ်မျိုး ဟောခနဲ ၊ လျှော ခနဲ ၊ စာချုပ်စာတမ်း နဲ့ လက်မှတ် ထိုးပြီး သူ့ အလုပ်သမား လည်း လာ ဖြစ်ရော ၊ အားလုံး ဆန့်ကျင်ဘက် ။ ပက်ပက်စက်စက် ပြော လွှတ် လိုက်တာ ပို သေး ၊ မီးကျီးခဲတွေ တဲ့ ။

တောက် ...

“ ဖေကြီး ... မုန့်ဖိုး ”

ဟာ ... လန့်လိုက်တာ ၊ သည် နွားကလေး က တစ်မှောင့် ၊ လူ ဖြင့် လေးနှစ် မပြည့်သေးဘူး ၊ တစ်နေ့ နှစ်ကျပ် လောက် ဖြုန်းတတ် နေပြီ ၊ ကိုယ့် သား မို့ လို့ ပေါ့ ၊ သူ များကလေး သာ ဆို ရင်  နားရင်း ပူ ပြီသာ မှတ် ၊ လူ မတွေ့ နဲ့ တွေ့ လိုက်တာနဲ့ ရင်ခွင် ထဲ ဇွတ် တိုး လက်ဖြန့် တောင်းပြီ ။

ဪ ... တောင်း တာလည်း သူ့ ကို အပြစ် မဆိုသာဘူး ၊ ငါ ကို က အကြိမ်ပေါင်း များစွာ အကျင့် လုပ်ပြီး ပေး ပေးနေ ခဲ့တာကိုး ၊ ရှေ့ ရှောက် ပွဲ မဝင် ၊ ငွေ မရွှင် နဲ့ ၊ သည်ကောင် သည် အချိုး ချိုး နေရင် ဘယ်နှစ်ကြိမ် အထိ ငါ သည်းခံ နိုင်မလဲ ၊ အသိ မဖွံ့ဖြိုးသေးတဲ့ ကလေး ကို မသိတတ်စွာ ရိုက် ပြန်ရင် ငါ ပဲ မိုက်ရာ ကျတော့မယ် ။

ခု ကတည်း က မှာ ထားမှ ။ ကိုပီတိ ကြောင်ချေးရုပ် သူ့ သား မျက်နှာ ကို စိုက် ကြည့်တယ် ။ ပြီးမှ အိတ် ထဲ မှာ ကျန် နေတဲ့ အဖော် နဲ့ ငါးမူးစေ့ကလေး ကို ထုတ် ယူပြီး သူ့ သား လက်ဝါး ပေညစ်ညစ် ထဲ ကို ထည့် ပေးရင်း ခပ်ဆို့ဆို့ အသံနဲ့ ကလေး နားလည်မယ့် အထိမ်း အမှတ်တွေ ရွေးပြီး ...  ။

“ သား ... အဖေ ပြောမယ် ၊ နောက် ရေတွေ အများကြီး ပက် ပြီး ရင် မုန့်ဖိုး သိပ် မကောင်း နဲ့ တော့ နော် ၊ ဖယောင်းတိုင်တွေ အများကြီး ထွန်းပြီ ဆို မှ ငါ့ သား တောင်း ချင်သလောက် တောင်းပေတော့ ”

◾ချစ်စရာ

📖 ကိုပီတိ

#ကိုအောင်နိုင်ဦး

.