❝ ဇာတ်ပွဲ ကြောက်တဲ့ တံခွန်စိုက် ပြဇာတ် ဒါရိုက်တာ ❞
( မြို့တော် မောင်ယဉ်အောင် ၊ မန္တလေး )
[ မြန်မာ ဇာတ်သဘင် သမိုင်း မှာ မြို့တော် မောင်ယဉ်အောင် ( ၆၁ နှစ် ) ရဲ့ ပြဇာတ်တွေ က တခမ်းတနား နေရာ ရ ခဲ့တယ် ။ သူ ရေးသား ကပြခဲ့တဲ့ စင်တင် ပြဇာတ်တွေ ကို ပရိတ်သတ် က လွမ်းမောတသ နေကြဆဲ ဖြစ်ပါတယ် ။
“ ကျွန်တော့် ပြဇာတ် ကို ကျွန်တော် က နှစ်ခေါက် သုံးခေါက် ထက် ပို မကြည့်ဘူး ၊ ပရိတ်သတ်တွေ က အုန်းအုန်းအုန်းအုန်း ဆို ကျွန်တော် က ကြောက်ပြီး ချွေးတွေ ပြန်လာတာ ၊ ဒါကြောင့် ဇာတ်အဖွဲ့ နဲ့ မအိပ် ဘဲ မြို့ ထဲ သွား သွားအိပ်တာ ” လို့ ဆရာမောင်ယဉ်အောင် က ပြောတယ် ။
သူ့ ကို အနေ ရိုး လို့ လူချစ်လူခင် များတယ် ။ မန္တလေးမြို့ ယာဉ်ပျံရပ် က ဆရာမောင်ယဉ်အောင် ရဲ့ အိမ် ကို စာရေးဆရာ ကိုညီပုလေး နဲ့ အတူ သွား လည် ရင်း သူ့ ပြဇာတ်ဆရာ ဘဝ ကို ကျွန်တော် မေးတယ် ။
ဆရာ မောင်ယဉ်အောင် ဟာ သူ့ အိမ် မှာ နေတဲ့ ပုံစံအတိုင်း ရိပြဲ နေတဲ့ အင်္ကျီအနီကွက်ကလေး ကို ရင်ဘတ် ကြယ်သီး မတပ်ဘဲ ဝတ် ထားတယ် ။ ပလတ်စတစ် ကု,လားထိုင် မှာထိုင် ရင်း ဆရာ မောင်ယဉ်အောင် ပြောပြတဲ့ ပြဇာတ် သဘင် ထွန်းကား ရာ ၁၉၇၀ ခုနှစ်တွေ ကို ပြန် လွမ်း ရတယ် ။ ]
••••• ••••• ••••• •••••
အံ့ဩစရာ ကောင်းတာ က ကျွန်တော် လုံးဝ ဇာတ် ဝါသနာ မပါဘူး ။ ပွဲ က တာကြီး ကို မကြည့်ရဲတာ ။ ဒါပေမဲ့ တစ်မျိုးလုံး က ဒါ လုပ်တာ ။ ကျွန်တော် က မြို့တော်သိန်းအောင် ရဲ့ အစ်ကို အကြီးဆုံး ရဲ့ သား ကိုး ။
ကျွန်တော့် အဖေ မှာ ညီအစ်ကို ငါးယောက် ရှိတယ် ။ အဖေ က ဦးသန်းငွေ ။ အဖေ ပြီးတော့ ဦးသက်ရှည် ၊ ဦးသက်ဖေ ( မြို့တော်မြစိန် ) ၊ ဦးသန်းရွှေ ( မြို့တော်သိန်းအောင် ) ၊ ဦးသန်းစိန် ( ဦးပေါစံ ) ။ ကျွန်တော့် အဖေ က ဇာတ်ထောင် ၊ ညီတွေ က ပွဲ က ကြတာပေါ့ ။ အဖေ က မိဘ လို အုပ်ချုပ်ပြီး ဇာတ် ကကြ တာ ။
ကျွန်တော့် ကို အဖေ က ဇာတ် က ရာ ခေါ်သွား ၊ ပြန်လာ မှ တိုင် ချိတ် ထားတဲ့ လွယ်အိတ် ကို ဖုန် ခါ ပြီး ကျောင်း သွား ၊ ခေါ် သွား ၊ ပြန် လာ မှ ကျောင်း သွား ဆိုတော့ ဟိုမမီ သည်မမီ နဲ့ ကျွန်တော် လည်း တော်တော် ဒုက္ခ ရောက်တယ် ။ ခြောက်တန်း ၊ ခုနှစ်တန်း မှာ ဟို မရောက် သည် မရောက် ဖြစ်နေတယ် ။ နောက်ဆုံး မှာ ကျောင်း ပျက်တာ များပြီး ကျောင်း ဆက် မတက်နိုင်တော့ဘူး ။ ဒါနဲ့ ည မှာ ညကျောင်း တက်မယ် ၊ နေ့ မှာ ပန်းချီကျောင်း တက်ချင်တယ် လို့ အဖေ့ ကို ပြော တယ် ။
ကျွန်တော် ပန်းချီကျောင်း စ တက် တဲ့ နှစ် မှာပဲ အဖေ ဆုံးတယ် ။ နယ် မှာ ပွဲ က ရင်း ဆုံးတာ ။ အကောင်းကြီး က နေ လေဖြတ်ပြီး သေရှာတာ ။ အဖေ သေတော့ ဇာတ် က သုံးနှစ် မက ဘဲ နား တယ် ။ ကျွန်တော် လည်း ပန်းချီကျောင်း ကို စတိုင်ပင် နဲ့ ဆက်တက် ရတယ် ။
ကျွန်တော်တို့ ရပ်ကွက် မှာ သင့်မိတ်ဆွေ ဆံပင်ညှပ်ဆိုင် က ဆံပင်ညှပ် ဆရာ ဦးညွန့်မောင် ဆိုတာ သူ့ ဆိုင် ကို လာချင်အောင် ကလေးတွေ ကို ချိုချဉ် ပေးတယ် ၊ လူပျိုပေါက်တွေ ကို တော့ စာအုပ် နဲ့ ဆွယ်တယ် ။ သည်လိုနဲ့ သူ့ ဆိုင် မှာ လူစည်တာ ။ ကျွန်တော် က စာဖတ် သိပ် ဝါသနာ မပါပေမဲ့ သူ ပြောတဲ့ စကားတွေ ကို ကြိုက် နေတာ ။ စကားလုံးတွေ ကို ပေါ့ ။ သူ က သည် စကားတွေ သိချင်ရင် စာအုပ်ဖတ် ဆိုပြီး စာအုပ်တွေ ငှား ပေးတယ် ။ ဗန်းမော်တင်အောင် လို စာအုပ်မျိုး တွေ ပေါ့ ။
မြို့တော်သိန်းအောင် ဇာတ် ပြန် က တော့ ကျွန်တော် က လည်း ပန်းချီ ကျောင်း က ပြီးပြီ ။ ကျွန်တော် ကို ကားလိပ်တွေ ဘာတွေ ပျက်ရင် ပြင်ဖို့ ဆိုပြီး ပန်းချီဆရာ အနေနဲ့ ခေါ်တယ် ။ ပွဲ က တဲ့ ည တစ်ည ငါးကျပ် ပေးတယ် ။
ဦးလေး ဦးသက်ရှည် က ပြဇာတ် ရေး တယ် ။ ရေး တာတွေ က ဟောင်း လာပြီ ၊ အသစ် တင်ဖို့ လို လာပြီ ။ သည်တော့ တစ်ဇာတ်လုံး မှာ ဝါသနာ ပါတဲ့လူ တွေ ပြဇာတ် ရေး ကြပါလို့ တောင်းဆိုတယ် ။ တစ်ပုဒ် ၂ဝဝ ပေးမယ် တဲ့ ။ အဲသည် တုန်း က ရွှေ တစ်ကျပ်သား မှ ၄၀ဝ ပဲ ရှိ သေးတာ ။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ် ၄ဝ က ပေါ့ ။ သည်တော့ ပြဇာတ်တွေ ရေးကြရောပေါ့ ဗျာ ။ ပြဇာတ် တစ်ထုပ် အခန်း ၄ဝ လောက် ရှိတာ ။ လေးခန်း ပြီးတဲ့ လူ နဲ့ ငါးခန်း ပဲ ပြီးတဲ့ လူ နဲ့ အများဆုံး ပြီးတဲ့ လူ က ဆယ်ခန်း လောက် ပဲ ပြီးတာ ။ ရှေ့ မတိုး နိုင်ကြဘူး ။ ဇာတ် ကို ဘယ်လို သိမ်း ရမယ် ၊ အလယ် မှာ ဘယ်လို တင် ရမယ် မသိကြဘူး ။
အဲသည်တုန်း က ဦးချစ်ညွန့် ဆိုတဲ့ စာရေးဆရာ လည်း ဇာတ် မှာ ပါ တယ် ။ သူ့ ကို ခင်ဗျား ဟိုလိုလေး ရေး ပါလား ၊ သည်လိုလေး ရေး ပါလား ၊ ကျွန်တော် က သွား သွား ပြောတယ် ။ သူ က မင်း တတ် ရင် မင်း ရေး ပါလား ၊ တော်တော် နားငြီးတဲ့ ကောင်ပဲ လို့ ပြန် ပြောတော့ စိတ် ထဲ မှာ ထောင်းခနဲ ဖြစ် သွား တယ် ။ ရေး မယ်ပေါ့ ။
ကျွန်တော် က ကိုယ့် ကိုယ် ကို ဘယ်မှ မဟုတ်မှန်း သိတော့ ပြက္ခဒိန် နောက်ကျော တို့ စီးကရက်ဘူးခွံ တို့ မှာ ရေးပြီး ကလစ် နဲ့ တွဲတယ် ။ အဲဒါလေး ဖတ် ကြည့်ပါလား ပေါ့ ။ ဤမြေမှ သည်တောင်တန်း ။
အဲသည် ပြဇာတ် ကို အချော ပြန် ကူး ခိုင်းတယ် ။ ပြီးတော့ ရတနာ့ဂူ ပွဲ မှာ က ကြည့်တယ် ။ ပရိတ်သတ် က တစ်မျိုး တော့ တစ်မျိုးပဲ ကွ ၊ သည် ပြဇာတ် က တဲ့ ။ ဒါပေမဲ့ မကြိုက်ဘူး ။ ဘာ မကြိုက်တာလဲ ဆိုတော့ ကြည့် နေကျ ပြဇာတ်မျိုး မဟုတ် လို့ ။ အဲသည်တုန်း က သူများတွေ က နေကြတဲ့ ပြဇာတ်တွေ ကို ကျွန်တော် က လိုက် ကြည့်တယ် ။ ကြည့်ပြီး တော့ သူများ ပြဇာတ်တွေ ထဲ မှာ မပါတာမျိုး တွေ ချည်း ကျွန်တော် က လျှောက် လုပ်တယ် ။ သီချင်းဆိုခန်းတွေ ဘာတွေ မပါဘူး ။ ကျွန်တော် က ပန်းချီသမား ဆိုတော့ ဆက်တင်တွေ ရော အော တာပေါ့ ။
ဒါပေမဲ့ မအောင်မြင်ဘူးဗျ ။
ပြဇာတ် မရှိလို့ ကရင်း ကရင်း နဲ့ ရန်ကုန် သမိုင်း မှာ က တော့ ဒါရိုက်တာ ဦးသုခ နဲ့ မင်းသား ရွှေမန်းတင်မောင် တို့ နှစ်ယောက် တွဲ ညကြီး မှာ အော်စတင် ကား နဲ့ လာ ကြတယ် ။ သည် ပြဇာတ် က မြို့ထဲ မှာ နာမည်ကြီး နေလို့ကွ ဆိုပြီး လာ ကြည့်တာ ။ မှတ်မှတ်ရရ ဆရာဦးသုခ က ရှမ်းဘောင်ဘီ နဲ့ ။
ကြည့်မယ် ဆို လို့ စီစဉ်ပေး ပြီးတော့ ကျွန်တော် က သူ တို့နောက် နား က ကပ် ထိုင်တယ် ။ ဘာ ပြောသလဲ ဝေဖန်တာ ကြားချင်လို့ ။ သူတို့ က တိုးတိုး တိုးတိုး နဲ့ ပြောတာ ။ နောက်ဆုံးကျ နှစ်လည်း ကုန် ရော ရွှေမန်းတင်မောင် က ကျွန်တော်တို့ တီးဝိုင်း နဲ့ မင်းသမီး မြို့တော်မူမူ ကို သူ့ ဇာတ် ထဲ ခေါ်ချ သွားရော ။ သူတို့ အတွက် အသုံးချ ချင်တာ လည်း ပါတယ် ။ ကျွန်တော် တို့ ကို ရိုက်ချိုးပြီး သား လည်း ဖြစ် တာပေါ့ ။
အဲသည်လို ခေါ် သွားခြင်း အကြောင်းတရား က ကျွန်တော်တို့ အနုပညာ မာန ကို လှုပ်နိုး လိုက် သလို ဖြစ်သွားတယ် ။ ကျွန်တော် က ပြဇာတ် တစ်ပုဒ် ထပ် ရေးမယ် ။ ဒါပေမဲ့ မင်းသမီး က မရှိဘူး ။ ဒါနဲ့ ရန်ကုန် ဆင်း ကတော့ ခင်အုန်းမြင့်ကြီး ကို ရတယ် ။
နောက်ထပ် ပြဇာတ် တစ်ပုဒ် ကျွန်တော် ရေးတယ် ။ မိုးကြိုသည့်ပန်း ။ တောင်ပြုန်း မှာ စ တင်တယ် ။ တင် တဲ့ ည မှာ ကို ပဲ ရုံ က လေးဘက် လေးတန် မဟုတ်ဘူး ။ အမိုး တွေ ပါ ပွင့်ထွက် သွားတယ် ။
အမှန်က ကျွန်တော် တော် တာ မဟုတ်ပါဘူး ။ သူ့ ဟာသူ အကျိုး ပေး နေ တာပါ ။ ( ဟက်ဟက်ပက်ပက် ပြောရင်း ရယ်တယ် ။ ) လူတွေ က ဇာတ်ရုံ အမိုး ကို ဖောက်ပြီး မျောက်တွေ လိုညပဲ တန်းတွေ ပေါ် မှာ ထိုင် ကြည့်ကြတာ ။ မိုက် နဲ့ အော် ရတယ် ။ အကုန် ပြန် ဆင်းကြပါ ၊ အမိုး ပြိုကျမယ် ။
အဲသည်က ပြီး တော့ မန္တလေး ဘုရားကြီး ၄၅ တာ မှာ က တာ ။ မီးသတ်တွေ ရော တပ်ဖွဲ့တွေ ရော ချတာ ။ မနိုင်တော့ဘူး ။ ရုံပိုင် က သူ့ ရုံ ပျက် မှာ စိုးလို့ လိုက် တား တာ ။ ရုံပိုင် ကို ဝိုင်း ရိုက် ကြတယ် ။ ရုံပိုင် ဦးတင်မောင် ဆို သွေးတွေ ရဲ လို့ ။
အဲသည် နှစ် မှာ ရှေ့က သွား နေတဲ့ ရွှေမန်းတင်မောင် ကို ပခုံးချင်း ယှဉ် နိုင် လာတယ် ။ အချို့ နေရာတွေ မှာ တော့ မေးတင် လိုက်တယ် ။
ကျွန်တော် က ရုပ်ရှင်မင်းသား မောင်သင် နဲ့ တွဲ မိတယ် ။ သူ နဲ့ ပေါင်း မိ တော့ ကျွန်တော် က ဆရာဝန် အကြောင်းတွေ ရော ၊ စစ်ဗိုလ် အကြောင်းတွေ ရော သိပြီး မိုးလား တိမ်လား မြူလား ပြဇာတ် ကို တင်တယ် ။
အရင် က တော့ ဇာတ် ထဲ မှာ စစ်သား လုပ်လုပ် ၊ ရဲ လုပ်လုပ် ကြုံရာ ဘောင်းဘီ ကောက် စွပ်တာပဲ ။ ဘောင်းဘီ ဖြစ် ရင် ပြီးရော ။ အဲသည် အချိန် မှာ ကျွန်တော် က သပ်သပ်ခပ်ခပ် လုပ်တယ် ။ ပြဇာတ် ထဲ မှာ ပါတဲ့ လူတွေ ကို စစ်ဆို ရင် စစ်သင်တန်း တက် ခိုင်းတယ် ။ တိုင်းရင်းသားခန်း ဆို ရှမ်း ဆို ရှမ်းဝတ်စုံ ၊ ကချင် ဆို ကချင်ဝတ်စုံ ၊ ကရင် ဆို ရင် ကရင်ဝတ်စုံ စနစ်တကျ လုပ်တယ် ။
အဲဒါကြီးက ဘယ်လောက် အထိ အောင်မြင် သွားလဲ ဆိုတော့ နိုင်ငံတော် က ကြည့်မယ် ဆိုတဲ့ အထိ ဖြစ်သွားတယ် ။ နိုင်ငံတော် သမ္မတကြီး က ယဉ်ကျေးမှု ဇာတ်ခုံ မှာ ကြည့်မယ် ပေါ့ ။ ယဉ်ကျေးမှုဝန်ကြီး ဗိုလ်ချုပ်သောင်းဒန် က စီစဉ် ပေး ရတယ် ။
အော်ပရာ ကျ တော့ ဆရာကြည် ရဲ့ မြင်စိုင်းသား ကဗျာ ကို အော်ပရာ က တယ် ။ ခွာသံ ဖျောင်းဖျောင်း ၊ ဖုန်ထောင်းထောင်း ၊ မြင်စိုင်းသားတို့ မြင်းစီး ကောင်း ။ အဖွင့် မှာ ကဗျာ ကို ထည့် ရွတ် တယ် ။ ပရိတ်သတ် နားလည် အောင် ပြောတယ် ။
အဲသည် နှစ်ခု လုပ် လိုက်တော့ အောင်မြင် သွားတယ် ။ အံ့ဩစရာ ကောင်းတာ က အဲသည် ဇာတ်ကြီး ကို လူကြီးတွေ က ကြည့်တယ် ဆိုတော့ ရောက်လေရာ မြို့တိုင်း မြို့တိုင်း မှာ အကြီးအကဲ မှန်သမျှ အကုန် လာ ကြည့် ကြ တယ် ။ မြို့တွေ မြို့တွေ မှာ သည် လူကြီးတွေ တောင် ကြည့်ရတယ် ဆိုပြီး ဇာတ်ကြီး က မြင့် သွားတယ် ။ ဇာတ်ကြီး က ကြီးကျယ် သွားတယ် ။
◾ကျော်ရင်မြင့်
📖 ဘဝဇာတ်ခုံ
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
❝ သမိုင်းတစ်လျှောက် လေအကြွား မထုတ်ခဲ့သူ ❞
( မြို့တော် မောင်ယဉ်အောင် ၊ မန္တလေး )
[ “ လှိုင်း ကြောက်ရင် လှေသမား မလုပ်ပါဘူး ၊ သမိုင်း တစ်လျှောက် မှာ လေအကြွား မထုတ်ခဲ့သူ ” ဆိုတဲ့ စကား က မောင်ယဉ်အောင် ကို အလေးအမြတ် ပြုတဲ့ စကား တစ်ခုပါ ။
ဇာတ်ပွဲ ဝါသနာ မပါပေမဲ့ ဇာတ်သဘင် မိသားစု က မွေးဖွားပြီး ဇာတ် ဝန်းကျင် မှာ လူလား မြောက်ခဲ့ရတဲ့ မောင်ယဉ်အောင် ဟာ အခြေအနေ ရဲ့ တောင်းဆိုမှုကြောင့် မြို့တော် သိန်းအောင် ဇာတ်အဖွဲ့ ကို ပြဇာတ်တွေ ရေးပြီး တင်ဆက် ခဲ့တယ် ။
မြို့တော် မောင်ယဉ်အောင် ရဲ့ မိုးလား တိမ်လား မြူလား ပြဇာတ် ကို နိုင်ငံတော်သမ္မတကြီး က ကြည့်တဲ့ အထိ ထင်ရှားခဲ့တယ် ။ ဆရာမောင်ယဉ်အောင် နေထိုင်တဲ့ မန္တလေးမြို့ ယာဉ်ပျံရပ် နေအိမ် ကို သွားရောက်ပြီး သူ့ ပြဇာတ် ဒါရိုက်တာ ဘဝ ကို မေးမြန်းပါတယ် ။ ]
••••• ••••• ••••• •••••
မိုးလား တိမ်လား မြူလား ပြဇာတ် အောင်မြင်တယ် ဆိုတော့ လူ့ သဘာဝ ဉာဏ် ကွန့် လာတာပေါ့ ။ ဇာတ်သမားတွေ ကို စည်းကမ်း လုပ်တယ် ။ မနက်လင်း ရင် ကိုယ့် ဟာ ကိုယ် အမှိုက် လှဲ ရတယ် ။ ရေဖျန်း ရတယ် ။ သည် ရုံ က နောက် တစ်ရုံ ပြောင်းတော့မယ် ဆိုရင် သန့်ရှင်း နေအောင် လုပ်ခဲ့ရတယ် ။ ကိုယ် နဲ့ မဆိုင်တော့ပေမဲ့ နောက် လာတဲ့ အဖွဲ့ က စည်းကမ်း မရှိဘူး ပြော မှာ စိုးလို့ ။ ဇာတ်သမား ဆိုတာ အရင် က တော့ ကန်သင်းရိုး ခေါင်းထိုး အိပ် တာကိုး ။ အခုတော့ မြို့တော်ဇာတ် မှာ ဇာတ်သမားတွေ အိပ် ဖို့ တစ်ယောက် ခုတင် တစ်လုံး ပေး တယ် ။ အဝတ်အစား သေတ္တာ က လည်း ကိုယ်စီ ။ ထမင်းစားပွဲ ထားပြီး ဟင်းကောင်း တစ်ခွက် ပါ ရတယ် ။ လက်ဆေး စား ရုံပဲ ။ ဟင်း ၊ ထမင်းအိုး ကို ဇာတ် ဆရာ ကိုယ်တိုင် ထွက် ကြည့်တယ် ။ ည အိပ်ရေး ပျက်တဲ့ သူတွေ ဟင်း ကောင်း မှ ထမင်း စား နိုင်မယ် ။ ကျန်းမာရေး ကောင်း မှ အလုပ် လုပ်နိုင်မယ် ။
ထမီအပြာဝတ် သူနာပြု ဆရာမ တစ်ယောက် ခန့် ထားပြီး ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက် ပေးတယ် ။ ဇာတ်သမားတွေ က လည်း ဘယ်လောက် ပြောင်းလဲ သွားသလဲ ဆိုရင် ဝတ်တာ စားတာ နေတာ ထိုင်တာ ကို ကောင်းသည် ထက် ကောင်း အောင် စည်း နဲ့ ကမ်း နဲ့ နေတယ် ။ ဇာတ် အချင်းချင်း က ကို ရိုသေတယ် ။ အဲသည်လို လူတွေ ကို ကိုင်တွယ် ရတာ ဆိုတော့ ပြော မနေနဲ့တော့ ၊ သိပ် ကောင်းတယ် ။
ပစ္စည်း ဆိုရင်လည်း အစုံ ပေးထားတာ ။ ဒိပြင် ဇာတ်တွေ က ပစ္စည်း သယ်ယူ ဖို့ ကား ခြောက်စီး ၊ ခုနစ်စီး ဆိုတာ အများဆုံး ။ မြို့တော် က ကိုးစီး ။ ကြိုက်တဲ့ ပစ္စည်း တင် ။ လိုချင်တာ အကုန် ရ စေတယ် ။ ဆက်တင်တွေ ကြိုက်သလို လုပ် ။ မင်းသမီး ဆိုရင်လည်း ဆိုက်စုံ ။ အလတ် လိုချင် သလား ။ အငယ် လိုချင် သလား ။ အငယ် က လည်း ဘယ်နှယောက် လိုချင်သလဲ ။ လူ က ၁၂၅ ယောက် ရှိတယ် ။ လူတွေ အားလုံး ဟာ တပ်ဖွဲ့ကြီး တစ်ခုလို ဖြစ် နေတယ် ။
ရွှေမန်းတင်မောင် နဲ့ တွေ့ တော့ “ လေးလေး ဇာတ် လည်း ပြဇာတ် ရေး ပေးပါ ။ လေးလေးတို့ က ဇာတ် က ကြီးတယ် ငယ်တယ် မဟုတ်ပါဘူး ။ နေရာ ပေးပါတယ်ကွ ” တဲ့ ။ အဲသည်တုန်း က ကျွန်တော့် အသက် က ၂ဝ ၊ ကျွန်တော် က “ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး လေးလေး ရာ ၊ ပြက္ခဒိန် ဖင်လှန် ပြဇာတ် လျှောက် ရေးတဲ့ သူမျိုးပါ လို့ပြောရတယ် ။ ပြီးတော့ လေးလေး တို့ ဇာတ် နဲ့ ကျွန်တော် နဲ့ ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး လို့ ၊ ကျွန်တော်တို့ က ခေတ်ပုံစံတွေ ဖြစ် နေပြီ ။ လေးလေး ဇာတ် က ဇာတ်ကောင်တွေ က ဗုဒ္ဓဝင်ရုပ်တွေ ဖြစ်နေပြီ ” လို့ ။
ကျွန်တော် က ရိုးရိုးသားသား ပြော တာပါ ။ ရွှေမန်းဇာတ် က ဗုဒ္ဓဝင် ဆိုရင် အပီ ပဲ ။ သိပ် ကောင်းတာ ။ နိပါတ်တော် ပန်းချီကားတွေ လို ပဲ ဆိမ့်ပြီး အရသာ ရှိတာ ။ ကျွန်တော် က ကြိုက်လို့ ပြောတာ ။ နှိမ်လိုက် သလို ဖြစ် သွားပြီး ဦးတင်မောင် မျက်နှာ ပျက် သွားတယ် ။ ဦးတင်မောင် ဆုံးခါနီး ခုနစ်လ လောက် အလို ပြည် ဘက် မှာ တွေ့တော့ ကျွန်တော့် လက် ကို ဆွဲ ပြီး မင်း ပြော သလိုပဲ ကွ ။ ငါ့ လူတွေ က ဗုဒ္ဓဝင် ထဲ တင် အိပ်ပျော် နေပြီ ။ ငါ ပြင် ချင် တိုင်း ပြင်လို့ မရတော့ ဘူးလို့ ပြောတယ် ။ သူ က တကယ် ကြိုးစားတဲ့ လူ ၊ တကယ် တိုးတက်အောင် လုပ်ချင်တဲ့ လူ ကိုး ။
ကျွန်တော် လည်း ဒါ မှတ်သား စရာပဲ ။ မိုးလား တိမ်လား မတရား အောင်မြင်တော့ လူတွေ က လည်း အကုန်လုံး ပုံစံကျကြီးတွေ ဖြစ် ကုန်တယ် ။ ဒါတော့ ဖျက်မှ ပဲ လို့ “ သဘင်သည် မဝင်ရ ” ဆိုတဲ့ ဘာမှ မဆိုင်တဲ့ ပုံစံ တစ်မျိုး ရေး လိုက်တယ် ။ ဒါကို ကြိုးစားတော့ ပေါက်သွား ပြန်တယ် ။
ဒါပြီးတော့ “ ကောက်ပင် တစ်ရေးနိုး ” လယ်သမား ဇာတ် ။ အရင်က ဟာတွေ နဲ့ ဘာမှ မဆိုင်တော့ဘူး ။ ဇာတ်ကောင်တွေ ကို စရိုက်ရှင် လုပ်တယ် ။ ရွှေမန်းဦးတင်မောင် ပေးတဲ့ သင်ခန်းစာ ။ လူတွေ ကို တစ်နေရာတည်း အသေ မထားတော့ဘူး ။ ဇာတ်ကောင် အတွက် မင်းသမီး ဆို သည် မင်းသမီးတွေ ချည်း ပဲ ။ အခုတော့ သူ့ ဘယ်လောက် ကြိုက်နေ နောက် တစ်ယောက် ပြောင်း က ကြည့် တယ် ။ ဇာတ် ထဲ မှာ ဘယ်သူမှ သူ မရှိလို့ မဖြစ်ဘူး ဆိုတဲ့ အနေအထား မဟုတ် တော့ဘူး ။
ရိုးသားစွာ ပြောရမယ် ဆိုရင် ကျွန်တော် ဘာမှ မသိ ၊ မတတ်ပါဘူး ။ ဇာတ်သဘင် က သည်သွေး ထဲ ပါလာ လို့ ဝင် သွားတာ ။ ဝင်သွားပြီး မှ ပညာရှင် တွေ ဆီ က လေ့လာတယ် ။ ပညာရှင်တွေ က စေတနာ ထားကြတယ် ။ ပေးကြ တယ် ။
ကျောင်းသား ပရိသတ် ကို ဆွဲမယ် ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက် နဲ့ “မြန်မာတို့ ပုဂံ ” ကို က တယ် ။ ဆရာဇော်ဂျီ ဆီ သွားတယ် ။ အဲသည် အချိန် က ပုဂံခေတ် ဝတ်စုံ ကို ရုပ်ရှင် ထဲ ပါဖို့ ဇာတ်ခုံ ပေါ် တင်ဖို့ ဆိုတာ ဝေးရော နံရံဆေးရေးပန်းချီ မှာ ပဲ ရှိသေးတယ် ။ အဲသည်လို အချိန် မှာ ကျွန်တော် က ဝတ်စုံပြည့် ဝတ်မယ် ဆိုတော့ ဆရာဇော်ဂျီ က လုပ်ရင် သိပ် ကုန်မှာပေါ့ ။ ရတနာပုံခေတ် အဝတ်အစား နဲ့ ပဲ က ပါ လား တဲ့ ။ မဟုတ်ဘူး ဆရာ ၊ ပုဂံခေတ် အငွေ့ အသက် ၊ ပုဂံခေတ် အရသာ နဲ့ ကျွန်တော် ကချင်တာပါ လို့ ပြောတယ် ။
ကျွန်တော် က ဆရာဇော်ဂျီ ဂုဏ်ပြုပွဲ ဆိုပြီး လုပ်တယ် ။ လေးငါး ခြောက်လ ကြိုပြီး ယွန်းထည်တွေ မှာတယ် ။ ဇော်ဂျီရုပ် တွေ နဲ့ ။ ယောလုံချည် ၊ ပင်နီချော ၊ ကတ္တီပါဖိနပ် နဲ့ သုဝဏ္ဏဇာတ်ရုံကြီး မှာ ဆရာဇော်ဂျီ ကို အခမ်းအနား နဲ့ ကန်တော့ပြီး မြန်မာတို့ ပုဂံ ကို က တယ် ။ ဆရာဇော်ဂျီ ၊ ဆရာမင်းသုဝဏ် နဲ့ စာရေးဆရာတွေ ၊ တက္ကသိုလ် က ဆရာတွေ လာ ကြည့် ကြတယ် ။
မြို့တိုင်း မှာ စာပေ ပရိတ်သတ်တွေ ရှိတယ် ။ သူတို့ က ပြဇာတ် ကို သည် နေရာ ဆို မကောင်းဘူး ။ ကောင်းတယ် ဆိုတဲ့ အမြင်တွေ ပြောကြတယ် ။ ဂုဏ်ထူး ဦးသိန်းနိုင် က စကားလုံးတွေ တော်တော်များများ ကူညီတယ် ။ ဆရာ ဦးအောင်သင်း နဲ့ ရန်ကုန် ရောက် ရင် တစ်နေကုန် ထိုင်ပြီး စကား ပြောတယ် ။ ဒါတွေက ကိုယ့် အတွက် သင်တန်း လို ဖြစ်သွားတယ် ။ ကျွန်တော့် ဆရာတွေ က မြန်မာ တစ်နိုင်ငံလုံး မှာ ရှိပါတယ် ။
ဇာတ် က ပရိသတ် ကို စောင့် ပြီးမှ ထွက်တဲ့ ထုံးစံ မလုပ်ဘူး ။ ကိုးနာရီ ဆို ကိုးနာရီ တိတိ ထွက်တယ် ။ မကခင် မှာ တီးဝိုင်း မတီးဘူး ။ ကက်ဆက်ပဲ ဖွင့် ပေးထားတယ် ။ တီးဝိုင်း တီးတာ မှုတ်တာ ကို ပိုက်ဆံ မပေးဘဲ မကြည့်ရ နားမထောင်ရဘူး ဆိုတဲ့ သဘောပေါ့ ။ ရုံ မခါခင် မှာ ဝင် ကြည့်တဲ့ လူတွေ က တီးဝိုင်း ပစ္စည်းတွေ ကြည့်ပြီး ဒါကြီးတွေ တီးမှာပါလား လို့ ကြည့်တယ် ။ စန္ဒရား တွေ ၊ ဆက်ဆိုဖုန်း တွေ ၊ ဇာတ် တစ်ခု လုံး မီးမှောင် ထားပြီး ပရိတ်သတ် ကို ပဲ လင်းပေး ထားတယ် ။ တီးဝိုင်း ကို စပေါ့လိုက် တစ်လုံး စီ မီးထိုး ပြ ထားတယ် ။
ပရိသတ် ထိုင် မိလို့ ပွဲ မကခင် ၁၅ မိနစ် အလို ဘဲလ် တီးရင် တီးမယ့် မှုတ်မယ့် လူတွေ က တိုက်ပုံအင်္ကျီ ၊ တူညီဝတ်စုံတွေ နဲ့ ဆင်းလာပြီး ကိုယ့် နေရာ ကိုယ် ထိုင်တယ် ။ ရုံ ခါတဲ့ အချိန် မှာ ပတ်စမ်းတာတွေ ဘာတွေ အဆင်သင့် လုပ် ထား ၊ ပရိသတ် ရောက် မှ မလုပ်ရဘူး ။ ဆေးလိပ် မသောက်ရဘူး ။ ကိုယ့် နေရာ ကိုယ် ထိုင်မိပြီး အချိန်ကျလို့ အချက်ပြ မီး ပြလိုက်တာ နဲ့ တီးဝိုင်း က တစ်ပုဒ် တည်း တီးတာ ။ ပရိသတ် က လည်း သည် တစ်ပုဒ် တည်း နဲ့ သည် တစ်ည တန်ပြီ လို့ ဖြစ်အောင် တီးတာ ။ အလုပ် အပ်တဲ့ အခါ မြို့တော်ဦးသိန်းအောင် က သည် တစ်ပုဒ်တည်း နဲ့ ပရိသတ် က သည်နေ့ ည တော့ တန်ပြီ ထင်အောင် တီးပါလို့ အပ်တာ ။
“ အိပ်မက်စေတမန် ” သီချင်း ရေးတဲ့ ကိုသန်းကြွယ် က အဖွင့် သီချင်းတွေ ရေးတယ် ။ သီချင်း တစ်ပုဒ်တည်း နဲ့ သည်ည တန်ပြီလို့ ဖြစ်အောင် ရေးစမ်းပါ ဆို တော့ အဲသည်ခေတ် က ရုံဝင်ခ တစ်ကျပ် ၊ နှစ်ကျပ် ။ တစ်ည ရုံပြည့်ရင် ငွေ ဘယ်လောက် ရသလဲလို့ ကိုသန်းကြွယ် က ပြန် မေးတယ် ။ တစ်သောင်း ကျော် တော့ ရမှာပေါ့ ဆိုတော့ ဒါဖြင့် သီချင်း က သောင်းကျော်တန် ရေးရမှာပေါ့ ။ အဲသည်လို စိန်ခေါ်ပြီး အလုပ် လုပ် ကြတာ ။
အထူးသဖြင့် အံ့ဩစရာ ကောင်းတာ က မြို့တော်သိန်းအောင် တစ်ခေတ် မှာ အနုပညာရှင်တွေ က ကြေးစား မဟုတ်ဘူး ။ ဥပမာ ကိုစိန်မောင်ဝင်း ( ဆရာဝင်းစည်သူ )ပေါ့ ။ တစ်ရပ်တည်း နေတဲ့ သူငယ်ချင်း တွေ ။ တစ်ယောက် နဲ့ တစ်ယောက် မနာလို မရှိဘူး ။ တစ်ဦး ကို တစ်ဦး အကူအညီပေးကြတာ ။
ကျွန်တော် ကံကောင်းတာ က ကျွန်တော့် မှာ ဆရာတွေ အများကြီး ရှိတာဗျ ။ ပန်းချီကျောင်း တုန်း က ဆရာဦးအေးကျော် ဆိုရင် ဆရာ က စကား သိပ် ပြောတယ် ။ ကျောင်းသားတွေ က ပန်းချီ ပဲ ရေးချင်တော့ ဆရာ ကို သိပ် မကြိုက်ဘူး ။ ဆရာ ပြောတဲ့ စကား ထဲ မှာ မှတ်မှတ်ရရ ဖြစ် နေတဲ့ စကား က မင်းတို့ ကို အရေး သင်မယ့်ဆရာ က များတယ် ။ အတွေး သင်မယ့် သူ က နည်း တယ် ။ ဒါကြောင့် မင်းတို့ ကို ငါ က အတွေး သင်ပေးတာတဲ့ ။ အဲသည်တုန်း က တော့ ကလေး နဲ့ သူ့ စကား က ကြီး နေတာပေါ့ ။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် က သူ ပြော တာ နားထောင်ပြီး တွေးတတ် လာတယ် ။ အရေး ထက် အတွေး က ပို အရေးကြီး တာ ခုတော့ နားလည်လာပြီ ။
◾ကျော်ရင်မြင့်
📖 ဘဝဇာတ်ခုံ
.
