❝ ဘာမျှ ပါမလာတော့ ဘာမျှ ဖြစ်မလာဘူးပေါ့ ❞
“ ပြော အစ်ကိုကြီး ”
“ အကြီးကောင် က နိုင်ငံခြား သွား အလုပ် လုပ်ချင်တယ် ပြောနေလို့ ကွာ .. ”
စက်တင်ဘာ ၆ ရက်နေ့ က ကျွန်တော့် အစ်ကို ဦးညိုကြီး သည် အိမ် သို့ ပေါက်ချလာလေ၏ ။
“ ဘယ်လောက် ကုန်မတဲ့လဲ ”
“ သုံးဆယ့်ငါးလို့ ပြောတာပဲ ”
သုံးဆယ့်ငါး ဆို စင်ကာပူ ဖြစ်ဖို့ များပါ၏ ။
“ အရိုက် မခံရအောင် သေချာ တဲ့ ပွဲစား နဲ့ ဆက်ပေးမယ် ၊ ကျွန်တော် တတ်နိုင်တာကတော့ အဲဒါပဲ ”
ဤသို့ဖြင့် သူ့ သား ရန်ကုန် သွား သင်တန်းများ တက်ရန် စီစဉ်ကြကုန်၏ ။
ပြည်ပ ထွက်မည့်သူများ အရင်ဆုံး လုပ်ရသည်မှာ သင်တန်းများ ပါပဲ ။ သင်တန်းတွေ တက် ၊ တော်တော်လေး တီးမိခေါက်မိ ရှိပြီ ဆိုမှ နိုင်ငံခြား ထွက်ကြ ။ ဒါ သည်နေ့ လက်ရှိ အခြေအနေ ။
မိတ်ဆွေ သူဌေး တစ်ယောက် ကတော့ သူ့သမီး စင်ကာပူ မှာ သွားပြီး ပညာ သင်မည် ။ တစ်နှစ် သိန်း ၁၀ဝ ( တစ်ရာ ) ခန့် ကုန်မည် ဆိုပါ၏ ။ ထို သင်တန်း ထို ပညာ သင်ယူပြီး ပါ က ဘယ်နိုင်ငံ မဆို သွားရောက် အလုပ် လုပ်နိုင်သည် ဆိုပါ၏ ။
ကျွန်တော် မောင်ချမ်းသာ ဘာ မျှ မသိပါ ။ သူများ ပြောတာ ကို ပြန် ပြောပြတာ ။
နိုင်ငံခြား သွား ပညာသင် ၊ နိုင်ငံခြား တိုင်းပြည်တွေ မှာ အလုပ် လုပ်ကြ ၊ အဆင်ပြေကြသည် ဟု လူပြော များပါ၏ ။
ပညာသင်ဖို့ သွားတာ မဟုတ် ဘဲ ၊ အလုပ် လုပ်ဖို့ သွားသူ က ဦးရေ ပိုများပါ၏ ။ တချို့ ပြန်လာကုန် ကြပြီ ။ သည့်ပြင် မြို့ ရွာ တွေမှာ တော့ မသိ ၊ အောင်လံမြို့ကလေး မှာ တောရွာတွေ မှာ နိုင်ငံခြားပြန် တွေ ယနေ့ အတော်များနေလေပြီ ။
နိုင်ငံခြား ပြန်များ ကိုယ့်မြို့ ကိုယ့်ရွာ ပြန် ရောက်လာတော့ ဘာ ဖြစ်သွားသနည်း ။
ဘာမှ ဖြစ်မသွားပါ ။
တောရွာ က လူငယ်လေးများ တချို့ ထွန်တုံး ပေါ် ပြန် ရောက်ကုန်ပါ၏ ။ မြို့ပေါ် က လူငယ်လေးများ သိပ် ထူးထူးခြားခြား ဖြစ်မလာ ။ ဘာ မှ ဖြစ်မလာတဲ့ အပြင် ယောင်တောင် ပေါင်တောင်တွေ ဖြစ်သွား ကြကုန်ပါ၏ ။ သည်က အလုပ်တွေ နဲ့ သူတို့ နဲ့ မတန်ဘူး လို့ ပြောသံ တွေ လည်း ကြားမိ ။ ပြည်ပ က ပြန် လာ ၊ တချို့ လည်း ငွေကလေး ပါ လာ ၊ တချို့ ကျတော့ မိဘ ထံ မှ လမ်းစရိတ် မှာ ပြီး ပြန်လာကြသူများ လဲ ရှိ ။
အင်း ဟင်း ခက်တော့ ခက်သား ။ ပြန်လာတဲ့ လူတွေ က ပြန် လာကြပေမဲ့ ထွက်တဲ့ လူတွေ က ထွက်နေကြတုန်းပဲ ။
အခု ပြောမှာက သွားတာ ပြန်တာ ကို ပြောမလို့ မဟုတ်ပါ ။
ဘာကြောင့် ဘာမျှ ဖြစ်မလာ ဆိုတဲ့ အချက်ပါ ။
သည်မှာ သင်တန်းတွေ တက်တက် တက် ၊ သင်တန်းလက်မှတ်တွေ ရဖို့ ကို က ငွေ က ကုန်လှပြီ ။ ပြည်ပ ထွက်တော့ တစ်ခါ ထပ်ကုန် ၊ ပြန် စရိတ် မရှိလို့ မိဘ ထံ ပြန်တောင်း တော့ တစ်ခါ ထပ်ကုန် ။
ဟော ပြန်လာကြပြီ ။
ဘာမျှ ဖြစ်မလာဘူး ။
ဘာကြောင့် ဘာမျှ ဖြစ်မလာပါသလဲ ။
ရှင်းတယ် ၊ အလွန်ရှင်း ၊ နင်းကန် ရှင်းတယ် ။
ဟိုမှာ ဘာလုပ်ခဲ့ကြရသလဲ ။
ကျွန်တော် နည်းနည်းပါးပါး စုံစမ်းကြည့်
ဂျမ်း တဲ့ ခင်ဗျာ ၊ ဂျမ်း တဲ့
ဂျမ်း ဆိုတာ သိတဲ့ အတိုင်းပဲ ။
ကျွန်တော်တို့ ပန်းရံစကား နဲ့ ပြောရရင် အရမ်း ကို ရှင်းတယ် ။
“ ဂျမ်း ဟာ ဂျမ်း ပေါ့ ဦးလေး ရ ”
“ ဟာကွာ မင်း ဟာ ... ”
ပန်းရံဆရာ က ရှင်းပြပါ၏ ။
ဂျမ်း ဆိုသည် မှာ လက်ထောက် မဟုတ် ၊ သံလျက်ကိုင် မဟုတ် ၊ မြေတူး ၊ ဘိလပ်မြေသယ် ၊ ထုံးသယ် ၊ မဆလာစပ် ၊ လိုတဲ့ နေရာ ပို့ပေး ၊ အုတ်သယ်ပေး ဂျမ်း ဆိုတာ ဒါပါပဲ ။
ဘာမျှ ပညာ မပါသော ဂျမ်း သက်သက်ပေတည်း ။
ယနေ့ ပြည်ပ သွား ၊ ဟိုမှာ ကျတော့ ဂျမ်း ။
သည် ပြန်ရောက်တော့ ဘာ ပညာ မှ ပါမလာ ။ ဘာ ပညာ မှ ပါ မလာ ၊ တတ် မလာတော့ သည်မှာ ဘာ လုပ်ငန်း မှ ထူထောင်လို့ မရ ။
ဤနေရာ၌
ဘာကြောင့် ဘာမျှ ဖြစ်မလာ သလဲ ဆိုတာ ရှင်းသွားပါပြီ ။
ဟိုမှာ နင်းကန် အလုပ် လုပ် ခဲ့ကြရ ၊ နင်းကန် ပင်ပန်းခဲ့ကြရ ။
သည် ပြန်ရောက်တော့ ငုတ်တုတ် ငိုက် ။
သိပ်တော့ မမိုက်လှဘူးဗျာတို့
နည်းနည်း စဉ်းစားကြဦး ။
ငွေ ကုန်ရ ကျိုး ၊ အပင်ပန်း ခံရ ကျိုး မနပ်ဘူး ။
( ပြည်ပ ပို့ရမယ့် မိဘများ ၊ ပြည်ပ ထွက်မည့်ကလေးများ အလေးအနက် စဉ်းစားကြပါကုန် )
မောင်ချမ်းသာ
ကုမုဒြာ ဂျာနယ်
၂၀ အောက်တိုဘာလ ၊ ၂၀၀၆
No comments:
Post a Comment