အပြန်လမ်း ဘယ်မှာ လမ်း ဘယ်မှာ ❞

 

❝ အပြန်လမ်း ဘယ်မှာ လမ်း ဘယ်မှာ ❞
( စံပယ်ဖြူနု )

တောလမ်းကလေး သည် မညီမညာ ကွေ့ကောက်လျက် ရှိလေသည် ။ လမ်း သည် မြေသား ပြောင်ပြောင်ပင် မဟုတ် ။ လူ သွားဖန် များသည့် အတွက် မြက်ပင် ၊ နွယ်ပင်တို့ ပိပြားလျက် ဖြစ်လာရသော တောလမ်းကလေး မျှ သာပင် ။ နံဘေးတစ် ဖက်တစ်ချက်တွင် တော့ ချုံနွယ် နှင့် သစ်ပင်များ ဝန်းရံလျက် အချို့သော နေရာများတွင် လမ်းပေါ် အထိ ရောက်နေသော နွယ်ပင်နှင့် သစ်ကိုင်းတို့ကို ဖယ် ရှားကာ သွားရ သေးသည် ။

ဖိုးနီ သည် လမ်းကလေး ပေါ်တွင် တစ်ယောက် တည်း ယိုင်နဲ့နဲ့ လျှောက်လာသည် ။ တစ်ညလုံး သူ တောတိုး ခဲ့ရသည် ။ ယခု နံနက်တွင် မှ သည်လမ်း ကလေးကို တွေ့ပေသည် ။ တော မှာ မွေးသော ကလေးငယ်တို့ ၏ သိတတ်ခြင်းဖြင့် သည် လမ်းသည် ကား လမ်းမကြီး သို့မဟုတ် လူတို့ နေထိုင်ရာ ရွာများဆီ ရောက်မည် ဟု သူ အလိုလို သိနေသည် ။ သည့် အတွက်ကြောင့်ပင် ဝမ်းသာလှိုက်လှဲခြင်းသည် သူ့ ခြေလှမ်းများ ကို သွက်စေသည် ။ သို့သော် ပုံမှန် ခြေလှမ်းတော့ မဟုတ် ။ တရွတ်ဆွဲ ရတော့မလို အားအင် ကုန်ခန်း နေသော ခြေလှမ်းများ ထက်တော့ နည်းနည်းသာသည် ဆိုရမည် ။ သူ အားရှိလာသည် ဟု ခံစားရ၏ ။ သို့သော် မောလှပြီ ။ တစ်နေရာ ရာတွင် ပစ်လှဲ လိုက်ချင်စိတ်သည် သူ့ ရင်ထဲ ကြီးစိုးကာနေသည် ။ ထိုတစ်နေရာသည် သူ့ အိမ် က ဝါးကြမ်းခင်းကလေးများ ဖြစ်လျှင် ဘယ်လောက်များ ကောင်း လိုက်မည်နည်း ။ ငိုက်စိုက်စိုက် လျှောက် လာသော ခြေလှမ်းများ ကို ရပ်ကာ ဖိုးနီ နောက်သို့ လှည့်ကြည့် မိသည် ။ သူ ဘယ်ရောက် နေသည်လဲ မသိ ။ အိမ် နှင့် အလွန့်အလွန် ဝေးလံသော နေရာ သို့ ရောက်နေပြီ ဟု သာ ထင်သည် ။ မိုင် အားဖြင့် သူ မသိ ။ ခြေထောက်များ ညောင်းညာခြင်း ဖြင့်သာ ခရီးဝေးသည် ကို မှန်း တတ်သည် ။ သူ့ အိမ်ကလေး သည် နောက်ကျောဘက် မိုင် များစွာ ကွာဝေးသော နေရာတွင် ကျန်ခဲ့သည်လား ။ လက်ဝဲဘက် ၊ လက်ယာဘက် ကနေ ဦး တိုက်သွားလျှင် ရောက်နိုင်သည်လား သူမသိပေ ။

သူ နားလည်သည် မှာ တော့ သူ သည် အိမ် နှင့် မိုင်များစွာ ဝေးခဲ့ပြီ ။ မိဘတို့ နှင့် တကွဲစီ ဖြစ်ခဲ့ပြီ ။ အိမ် ပြန်ရန်လည်း မဖြစ်နိုင်သေး ။ အိမ် ကို ထားခဲ့ရပြီ တည်း ။

ဖိုးနီ တို့ ရွာကလေး သည် တောင်တန်းများ ရိပ်မိုးထားသော နေရာ မှာ ရှိလေသည် ။ ရွာ ကို ချောင်းငယ် တစ်ခု က ဖြတ်စီးသွားသည် ။ ရွာ တွင် အိမ်ခြေ များစွာ ရှိသည် မဟုတ် ။ မူလတန်းကျောင်း မျှသာ ရှိ သော ရွာ တစ်ရွာပင် ။ ထိုရွာကလေး တွင် ဖိုးနီ မွေး ဖွားကြီးပြင်းခဲ့သည် ။

ကောက်ပင်တို့ လယ်ယာမြေ တွင် စတင် စိမ်းလန်းကြသော မိုးရာသီ ၌ ဖိုးနီ ကို မွေးဖွားခဲ့ လေသည် ။ များစွာသော လယ်သမား သားသမီးများ လိုပင် အမေ့ ကျော ပေါ်မှာ ကတည်း က လယ် ကို ကျွမ်းဝင်ရသည် ။ အမေ က ဖိုးနီ ကို ကျောပိုး ကာ ကောက်ရိတ်သိမ်းခဲ့သည် ။ အဖေ နှင့် ဒိုးတူပေါင်ဖက် လုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည် ။ လယ် ကတော့ ဧက များစွာ ရှိသည် မဟုတ်ပေ ။ ဝမ်းစာ အပြင် နည်းနည်းမျှသာ ပိုလျှံသည် ။ ကြွေး မတင်ရုံသာ ရှိခဲ့သည်တဲ့ ။ သူ နားလည်တတ် ချိန် မှာ အမေ က ပြန်ပြောင်း ပြောပြ တတ်လေသည် ။

ဖိုးနီ သည် လယ်ထဲ တွင် အဖေ ပင်ပန်းလှသည် ကို သတိရ၏ ။ အဖေ က အလုပ် ကို အပင်ပန်းခံ လုပ် တတ်သည် ။ စပါးစိုက်ချိန် ဆိုလည်း အပတ်တကုတ် လုပ်သည် ။ အဖေ့ ဘက် က တူ တစ်ယောက်နှင့် ထွန်ချကြ ၊ စိုက်ကြ ၊ ပျိုးကြသည် ။ ခြံထဲ တွင် လည်း စားပင်သီးပင် စိုက်ရသေးသည် ။ တောထဲ တက်ကာ ထင်းရှာသေးသည် ။ ငါးရှာတတ်သေးသည် ။ သည် ကြွက်သား အပြိုင်းပြိုင်းနှင့် အလွန် သန်စွမ်းသည် ။ အဖေ့ ပခုံး ကို ခိုတွဲထားရလျှင် ဖိုးနီ အလွန် ပျော်သည် ။ သို့သော် အဖေ့ ကို သူ အချိန် ကြာမြင့်စွာ တွယ်ကပ်ခွင့် ရခဲ့သည်တော့ မဟုတ်ပါပေ ။ သူ့ အောက် က ညီမလေး ရလာချိန် မှာတော့ ဖိုးနီ သည် အမေ့ ရင်ခွင် ထဲ က ညီမလေး အား အဖေ မြှူသည်ကို သာ တွေ့လာရသည် ။ ညီမလေး ကို ပွေ့ချီကျီစယ် သည် ကို မြင်လာရသည် ။ ဖိုးနီ ကို အဖေ မမြင် တော့ပြီ ။

သို့သော် သူ သည် မနာလိုလည်း မဖြစ်တတ် ပါပေ ။ ကောင်းစွာ ပြေးလွှားဆော့ကစားတတ်ပြီ မို့ အိမ်နီးချင်း ကလေးတစ်သိုက် ကို ပြောင်းလဲခင်တွယ် တတ်ခဲ့သည် ။

သူ ကောင်းစွာ သိတတ်ပြီ ဖြစ်သော အသက် ခြောက်နှစ်ခန့် တွင် ညီမလေး က သုံးနှစ် ရှိပြီ ။ ထိုစဉ် က သူ ကျောင်း နေရသည် ။ ရွာ ထဲ က မူလတန်း ကျောင်းကလေး မှာ ပင် နေရသည် ။ ဖိုးနီ အတွက် အမေ က လွယ်အိတ်အသစ် ဝယ်ပေးသည် ။ ကွန်ပါဘူးလေး ဝယ်ပေးသည် ။ သူ သည် စာသင်ရသည် ကို အလွန် ပျော်ရွှင်ခဲ့လေသည် ။ ဉာဏ်လည်း ကောင်း၏ ။ တစ်နှစ် တစ်တန်း အောင်ခဲ့သည် ။ ဖိုးနီ အတွက် တော့ ကလေးပီပီ ပျော်ရွှင်ခဲ့သော ၊ အပူအပင် ကင်းခဲ့သော ကာလများ ။ မြို့ က လာသော ဆရာမလေး က တော့ -

“ ဖိုးနီ ဟာ ပညာရေး ဖြစ်ထွန်းမယ့်ကလေး ” ဟု အမေ့ ကို တစ်ကြိမ် မှာ ပြောတာ ကြားဖူးသည် ။

သို့ပေမဲ့ ကျောင်း မှာ နောက်ဆုံး နေခဲ့ရသည်က တော့ ဖိုးနီ ဒုတိယတန်း အောင်သည် အထိပါပဲ ။ သူ ဒုတိယတန်း ရောက်သည့် နှစ်တွင် ညီမလေး က သူငယ်တန်း တက်ပြီ ။ အမေ သည် နောက်ထပ် ညီလေး တစ်ယောက် ကို မွေးဖွား၏ ။ သူ သည် အလိုလိုပင် ညီမလေး ကို ထိန်းရသည် ၊ ညီလေး ကို ထိန်းရသည် ။ အမေတို့ လယ်ထဲ ဆင်းသည့် အခါ ထမင်း ချက်ရသည် ။ ရှစ်နှစ်မျှ သာ ရှိသေးသော်လည်း လူကြီးလေး ပမာ အိမ်မှာ အသုံးတည့်နေသည် ။

အိမ်အလုပ်နှင့် ကျောင်းစာများ အကြား ဖိုးနီ က အသားတကျ ရှိဆဲ ။ သည်မှာပင် အမေတို့ က သူ့ ကို ကျောင်းထုတ်ရန် ကြံလေသည် ။ ဖိုးနီ သည် တစ် ခဏမျှတော့ ဝမ်းနည်းခြင်း ဖြစ်လိုက်သေးသည် ။ သို့သော်လည်း အမေ ၏ ညှိုးနွမ်းသော ၊ ပင်ပန်းသော မျက်နှာ ကို ငယ်ရွယ်သော်လည်း သိတတ်ခဲ့ သည် ။ ကျောင်း ပြန်ဖွင့်တော့ မိုးရာသီ အစပြုချိန် ။ အမေတို့ က လယ်ထဲ ဆင်းကြပြီမို့ ဖိုးနီ သည် ညီလေး ထိန်းကာ ၊ ထမင်းချက်ကာ နှင့် ညီမလေး ကျောင်း သွားသည် ကို ထမင်းစောင့် ကျွေးရသည် ။ ညနေခင်း များမှာ ကျွဲသိမ်းရသည် ။ သူ့ လွယ်အိတ်ကတော့ စုတ်ခဲ့ပြီ ဖြစ်လေရာ လက်နှီးသာ ဖြစ်သွား လေသည် ။

အတန်းဖော်များ ခြံရှေ့ က ဖြတ်လျှင် ဖိုးနီ သည် ကလေး ပိုးကာ ချော့မြူရင်း ပြုံးပြ နှုတ်ဆက်ရသည် ။ သူတို့တွေ ကျောင်း ဆင်းချိန်ကို စောင့်ကာ ဆော့ ကစားရသည် ။ ဆရာမလေး က မျက်ရည် ဝဲချင်သည် ကို ဘာကြောင့်မှန်း မသိ မစဉ်းစားနိုင် ။ ကိုယ့် ဘဝ ကိုယ် ကျေနပ်ကာ နေခဲ့သည် ။

သို့သော် ရံဖန်ရံခါတော့ ဖိုးနီ မှာလည်း မကျေနပ်ချက်ကလေးများ ရှိရသည်ပင် ။ အဖေ သည် သူ နှင့် ခု နောက်ပိုင်း စိမ်း လာသည် ။ သူ့ ကိုတော့ ဖိုးနီ ဟု တုံးတိတိ ခေါ်တတ်သည် ။ ညီမလေး နှင့် ညီလေး ကို တော့ သမီးရေ ၊ သားငယ်ရေ ဟု ခေါ်သည် ။ ညီလေး ကို ချီပိုးကာ နေပြန်သည် ။ ညီလေး ကို မြှူလျှင် ပြုံးရွှင်နေသည် ။ ညီမလေး စာကျက် နေလျှင်လည်း ပြုံး နေပြန်သည် ။ ဖိုးနီ ကို ကား ဆူပူစရာများသာ ရှာ တွေ့နေသည်လား မသိ ။ မျက်ထောင့်နီနှင့်သာ ဆူပူ သည်ကို နေ့စဉ်လို ကြုံရသည် ။

တစ်ရက် မှာ တော့ ညီလေး ကို အိမ်ရှေ့ခန်း တွင် သိပ်ထားတုန်း သူ သည် မီးဖို ထဲမှာ ညနေစာ ထမင်းအိုး တည်နေခဲ့သည် ။ အိမ်ရှေ့ က ဒုန်းခနဲ အသံ ကြား ၍ ပြေးကြည့်လျှင် ညီလေး သည် ပုခက် ထဲ ကနေ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကျပြီး စူးစူးဝါးဝါး ငိုလျက်ရှိသည် ။ အိမ် မှာ လည်း မိဘများ ရှိသည် မဟုတ် ။ တတ်သလောက် ၊ မှတ်သလောက် ချော့ရသည် ။ နဖူးယောင် သွားသည်ကိုတော့ ဘာ လုပ်ရမှန်း မသိ ။

ညနေ ရောက်သည့်အခါ အဖေတို့ ပြန်လာလျှင် တော့ ဖိုးနီ အရိုက် ခံရသည် ။ အဖေ က ဖိုးနီကို ရိုက်သည် ။ အဖေ ရိုက်တာ နာလှ၍ မဟုတ်သော်လည်း ဖိုးနီသ ည် ဝမ်းပန်းတနည်း ပင် ငိုခဲ့သည် ။

“ အဖေ က သားကို မချစ်ပါဘူး အမေရာ ”

သူ သည် မီးဖို ထဲတွင် အမေ့နား ကပ်နေရင်း တီးတိုး ပြောမိသည် ။ အိမ်ရှေ့တွင်တော့ အဖေ သည် ညီလေး ကို ချော့မြူလျက် ။ ညီမလေး ကား စာကျက် လျက် ။ သူ သည် အဖေ့ လက်မောင်းများ ကို ဝမ်းနည်းစွာ ငေးနေခဲ့၏ ။

“ မဟုတ်ပါဘူး ဖိုးနီ ရဲ့ ။ အဖေပဲ ၊ မချစ်ဘဲ ဘယ် မှာ ရှိပါ့မလဲ ။ နင့် ကို ချစ်လိုက်တာများ အားကိုးတာပါ ပါတာပဲ ။ အမေ အသိဆုံးပေါ့ ”

ဖိုးနီ သည် အမေ့ မျက်နှာကို တအံ့တသြ ငေး နေခဲ့သည် ။ သူ ဘယ်သို့ နားလည်ရမည်နည်း ။ အဖေ ဟာ ဖိုးနီ ကို ဘာကြောင့် အမြဲတမ်း ဆူပူချင်ရတာလဲ ။ အမေ့ စကား ကို ယုံလှသည် မဟုတ်သော်လည်း ဖိုးနီ က ငြိမ်နေခဲ့သည် ။ ထမင်းဝိုင်း ကျတော့လည်း အဖေ သည် သူ မဟုတ် သလိုပင် ဖိုးနီ ကို စကား ဆိုပြန် သည် ။ သို့ပေမဲ့ တုံးတုံးတိတိသာ ။ မနက်ဖြန် တော ထဲ လိုက်ခဲ့ဦးတဲ့ ။

သို့နှင့် ဖိုးနီ သည် အဖေ လှည်းတစ်စီး နှင့် တော ထဲ ဝင်ရာမှာ လိုက်ရပြန်သည် ။ သားအဖ တစ်တွေ ထင်း တိုက်ကြသည် ။ အိမ် အောက်ဘက်မှာ ထင်း သိုလှောင်ကြသည် ။ ဖိုးနီတို့ အိမ် သည် သည်အရပ် က ရှမ်းဗမာရွာများ တွင် တွေ့ရတတ်သော ခြေတံရှည်အိမ်ငယ်လေး သာ ဖြစ်သည် ။ အိမ် အောက်ထပ်မှာ ကြက်ခြံ ရှိသည် ။ ထင်းစင် ရှိသည် ။ အိမ်ကတော့ သက်ငယ်မိုး ၊ ဝါးကြမ်းခင်း ၊ ထရံကာသာ ။ သာမန် လယ်သမားအိမ် မျှပင် ။

သည် အိမ်မှာသာ မဟုတ်ပါ ။ တစ်ရွာလုံး မှာ တော့ အိမ်ငယ်လေးများသာ အများစု နေကြသည် ။ ကချင်များ လည်း ရှိသည် ။ တောင်သူ အလုပ် ကိုသာ အဓိက လုပ်ကြလေသည် ။ ဖိုးနီတို့ အရွယ် များကတော့ မိဘ ကို ကူညီတတ်ကြသည် ။ အိမ်အလုပ် ၊ လယ်ထဲက အလုပ်များ ကို တတ်နိုင် သလောက် လုပ်ကြရသည် ။ ကျောင်း တက်သူများ ကလည်း ကျောင်းချိန် ပြင်ပမှာ အလုပ် ကူကြရသည် ။ များသောအားဖြင့်တော့ သူတို့ သည် လေးတန်းမျှ အောင် လျှင် ပညာရေး ဆုံးခန်းတိုင်ကြမြဲ ။ ဖိုးနီ လို လေးတန်း ပင် မရောက်သူများ လည်း မရှား ။ သို့သော် ရွာမှာ တော့ ဒါသည် အဆန်းလည်း မဟုတ်ပါပေ ။
သူတို့ ကျေးရွာကလေး သည် မြို့နှင့် တော်တော် အလှမ်း ကွာသည် ။ ကချင်ပြည်နယ် ထဲ က သာမန် ကျေးရွာလေး တစ်ရွာ သာပင် ။ မြို့ပေါ်သို့ ဖိုးနီ တို့ သိပ် မရောက်ဘူးပေ ။ အဖေတို့ ကတော့ စပါးလေး ၊ ပဲလေး ရောင်းဖို့ ၊ ဈေးဝယ်ဖို့ ရောက်တတ်သေးသည် ။ ဖိုးနီ ကတော့ အဖေ နှင့် တစ်ခါ နှစ်ခါသာ လိုက်သွားဖူးသည် ။ မြို့သေးသေးလေး ပေမဲ့ သူ့ အတွက် ကြီးကျယ် ခမ်းနားနေခဲ့သည် ။

“ ငါ တော့ မြို့မှာ မနေချင်ပါဘူးဟေ့ ” ဟု တော့ ရွာ က သူငယ်ချင်းများ ကို ပြောပြတတ်သည် ။

တကယ်လည်း ဖိုးနီ သည် ရွာကလေး မှာ ပျော် ခဲ့သည် ။ အဖေ က သူ့ကို မချစ်ဘူးဟု ထင်မြဲ ဖြစ်သော်လည်း အိမ်တွင် သူပျော်ခဲ့သည် ။ ပင်ပန်း သော်လည်း အိမ် အလုပ်များ ကို မညည်းညူ ။ အချိန်တန်၍ လယ်ထဲ ဆင်းရလျှင် လည်း သူ သည် အဖေ့ လို လယ်သမားစစ်စစ် သာ ဖြစ်လာဦးမည် ။ ကောက်နှံပင် များ ကို မြင်လျှင် သူ လည်း ပျော်တတ်သည်ပင် ။ ကောက်နှံများ ရိတ်သိမ်းချိန် တွင်တော့ သူတို့ ရွာကလေးများသည် ပွဲလမ်းများ နှင့် ပျော်မွေ့ဖွယ်ဖြစ်လာမြဲ ။ သည်လိုသာ မပြောင်းမလဲ ရှိဦးမည် ဟု ဖိုးနီ က ကလေးပီပီ တွေးထင်ခဲ့သည် ။

သို့သော် မမြင်ရသော ကံကြမ္မာ သည် ဖိုးနီ တို့ ဆီ ဆိုက်ရောက်လာခဲ့သည် ။ ဖိုးနီတို့ ရှမ်းဗမာရွာကလေးများ သာမက အနီးဝန်းကျင် တစ်ဝိုက်က ကချင်ရွာကလေးများ ကိုလည်း ဆိုက်ရောက်ခဲ့သည် ပင် ။ ပထမတော့ လူကြီးများ ကျိတ်ကျိတ် ကျိတ်ကျိတ် စကား ပြောတတ်ကြသည် ကို သူတို့ ဆန်းသည် မထင်သေး ။ နောက်တော့ ညဘက် ဆို အသံ တချို့ ကို အဆန်းတကြယ် ကြားလာရသည် ။ မိုးလင်း လျှင်တော့ ည က ဟိုရွာ မှာ ဘာဖြစ်လို့တဲ့ ဆိုသော အသံများ ညံစီ နေပြန်သည် ။ လယ်ယာ ထဲ သို့တော့ ပုံမှန် ဆင်းနိုင်ဆဲ ။ ဖိုးနီတို့ ရွာလေးက အေးချမ်းဆဲ ။

ဆောင်းရာသီ စ ဝင်လျှင်တော့ ကောက်နှံများ ရင့်မှည့်ပြီ ။ မကြာခင် ရိတ်သိမ်း ရတော့မည် ။ အဖေ နှင့် အမေတို့က စိတ်ကူးနှင့် မျှော်မှန်းဆဲ ။ တစ်ည မှာတော့ မုန်တိုင်း မွှေသလို အသံများ က သူတို့ နှင့် သိပ် မဝေးတော့ပြီ ဆိုသည်ကို သိရသည် ။ ရွာ က ဗီဒီယိုရုံများ တွင် ကြည့်ရတတ်သော ဇာတ်ကား ထဲ ကလို အသံများ သည် ကလေးများ ကို အထိတ်တလန့် ငိုကြွေးစေသည် ။ လူကြီးများ က လည်း ထိတ်လန့်ကြသည် ။ အသံများသည် တဖြည်းဖြည်း နှင့် သည်းထန်လာသည် ။

“ ဖိုးနီရေ ဒီအထုပ်လေးဆွဲ ” ဟု အမေ က ပြော သည် ။ အမေ သည် ညီလေး ကို ချီလျက် ။ အဖေ က တော့ ညီမလေး ကို ပွေ့ဖက်လျက် ၊ ဖိုးနီ သည် အမေ လှမ်းပေးသော အထု ပ်ကို ပိုက်ကာ အိမ်ပေါ် က အမြန် ဆင်းရသည် ။ တစ်ရွာလုံးသည် အသက်ဝင် ဆူညံ နေပေသည် ။ ဖိုးနီ တို့ သည် ရွာ နှင့် အနီးဆုံး တောထဲ ကို တိုးလာကြသည် ။ တော သည် အမှောင် ကြား ထဲတွင် ပို၍နက်ရှိုင်း မည်းမှောင်နေသည် ။ လူသံများသည် ဟိုမှာ သည်မှာ ပေါ်ထွက် လာနေသည် ။ ပေါက်ကွဲသံများ သည် သူတို့ ရှေ့တွင် ပင် ရောက်လာ သလို အသံများ က နှိပ်စက်ဆဲ ။ အော်ဟစ်သံ ၊ ငိုကြွေးသံ နှင့် ပြေးလွှားသံများ ၊ ခြေသံများ ။

သူတို့ ပြေးကြသည် ။ ဖိုးနီ ပြေးသည် ။ တစ်ယောက်တည်း အားသွန် ပြေးသည် ။ အသံများ ကပ် ပါလာသည် ထင်လေလေ တိုးကာ ပြေးလေလေ ဖြစ် သည် ။ သူ့ နားထဲတွင် အသံများ သာ ဆူညံ နေသည် ။ အပြေးပြိုင်ပွဲ တိုင်း ဗိုလ်စွဲနေကျ ဖိုးနီ ၏ ခြေထောက် များ က ရှေ့သို့သာ အရှိန် နှင့် တိုးနေသည် ။ သူ ဘာကိုမှ မသိတော့ ။ ကြောက်ခြင်း တစ်ခု ကို သာ သိသည် ။

နောက်ဆုံးတော့ ဖိုးနီ မောပန်း၍ နားသည့် အခါ တွင် သူ့ အနီးတွင် ဘယ်သူမျှ မရှိတော့ ။ သူ ဆွဲလာ သော အထုပ်ကလေးသည် လည်း ဘယ်မှာ ကျ ကျန် ခဲ့ပြီလဲ မသိတော့ပါပေ ။ တော သည် မှောင်နေ၏ ။ အသံတို့ က တိတ်ဆိတ်နေသည် ဟု ထင်ရသော် လည်း တကယ့် တကယ် မှာတော့ ချောက်ချားစဖွယ် ။ ဖိုးနီ သည် သစ်ပင် တစ်ပင်၏ ခြေရင်း ၌ တိုးကပ်ကာ ရှိုက်ငင်လိုက်သည် ။ သူ ငိုသည် ။ အဖေ သူ့ ကို ရိုက်စဉ် က ထက် ဝမ်းနည်းစွာ ငိုကြွေး လေသည် ။

တောလမ်းလေး ပေါ်တွင် ယိုင်နဲ့နဲ့ လျှောက်လာ သော ဖိုးနီ သည် အသံတစ်ခု ကြောင့် ခြေလှမ်းများ တုံ့ခနဲ ရပ်သွားသည် ။ ဘာသံပါလိမ့် ။ အသေအချာ နား စွင့်မိလျှင်တော့ ဖိုးနီ ၏ မျက်နှာ သည် မျှော်လင့်ခြင်း ဖြင့် ဝင်းပ လာသည် ။ ဆိုင်ကယ်သံ ။ လမ်းမကြီးနှင့် မဝေးတော့ပြီလား ။ သို့တည်းမဟုတ် ဆိုင်ကယ် သည် သူ ရှိရာ လမ်းကလေးဆီ လာ နေသည်လား ။ လမ်းကလေး က ကွေ့ကောက်နေသည်မို့ ရှေ့ ကို မမြင်သာ သေး ။ သို့သော် အသံ သည် ပို၍ပင် နီးကပ်လာသည် ကို ကြားရသည် ။ ဖိုးနီသည် တစ်စုံတစ်ရာ ကို စောင့်နေသူလို ခြေလှမ်းများကို ရပ်တန့်ထားသည် ။

ကလေးများ ကို ဖမ်းတတ်သည် ဟု လူကြီးများ က ခြောက်လှန့်တတ်သော လူဆိုးများပင် ဖြစ်စေဦး ။ ယခုနေတော့ ဖိုးနီ ဘာကိုမျှ မကြောက်နိုင်ပါပေ ။ သူ သည် တစ်ညလုံး ကြောက်လန့်ခြင်း နှင့် အသား ကျခဲ့သည် ။ သည့်ထက်လည်း ထူး၍ မလန့် မကြောက်နိုင် တော့ပြီ ထင်သည် ။ ညက ဝမ်းပန်း တနည်း ငိုရှိုက် နေခဲ့သော ဖိုးနီ သည် မိုးစင်စင်လင်း ချိန်မှာတော့ ငိုရန်ပင် မောနေပြီ ။ ထပ်၍လည်း မငို နိုင်တော့ ။

ဖိုးနီ ငေးမော နေစဉ်မှာပင် လမ်းချိုးကွေ့ တွင် ဆိုင်ကယ် တစ်စီး ပေါ်လာသည်ကို တွေ့ရသည် ။ လူ နှစ်ဦး ပါလာသည် ။ သူတို့ သည် ဖိုးနီ ကို မြင်လျှင် ဆိုင်ကယ် ကို စက်သ,တ်လိုက်ကြသည် ။ စကားတချို့ မေးမြန်းကြသည် ။ သူ့လို ရှမ်းဗမာတစ်ယောက် မဟုတ်ဘဲ ကချင်များ ဖြစ်သည် ကို ဖိုးနီ သိလာသည် ။ ဖိုးနီ သည် ဖြစ်ကြောင်း ကုန်စင် ကို ပြောပြရ၏ ။ သူ ဘယ်ရွာ က လာသည့်အကြောင်း ။ မိဘများ နှင့် ကွဲသွားရသည့် အကြောင်း ။ သူတို့ သည် ခေါင်း တညိတ်ညိတ် နှင့် နားထောင် ပြီးနောက် တီးတိုးတိုင်ပင် ကြ၏ ။ ထို့နောက် ဖိုးနီ ကို ဆိုင်ကယ် ပေါ် တင်ကာ ခရီး ဆက်ခဲ့ကြသည် ။ ဆိုင်ကယ်မောင်းသူ နှင့် နောက် က လိုက်သူ နှစ်ဦး အကြား ဖိုးနီ ထိုင်ရသည် ။

သူတို့ ဘယ်သွားမည်နည်း ။ ဖိုးနီ မသိပါ ။ သို့သော် သူ့ကို ထွေးပိုက်ထားသော လက်များတွင် စာနာမှုများ ပါသည် ဟု တော့ ခံစားရသည် ။ ကလေးဖမ်းသူများ ဘယ်နည်းနှင့်မျှ မဖြစ်နိုင် ။ တစ်ညလုံး ချမ်းတုန်ခဲ့ရသော ဖိုးနီသည် နွေးထွေးသော ခန္ဓာ ကိုယ်ငွေ့များ ကြားတွင်နွေးကာ နေသည် ။ အချိန် တော့ ဘယ်လောက် ကြာသည် လည်း မသိ ။ တော လမ်း ထဲ ကွေ့ကောက်ကောက် သွားရသည် ။ ကုန်းကလေးကွေ့များ ကို တက်ရသည် ။ တစ်နေရာတွင် တော့ ဆိုင်ကယ် ကို စက်သ,တ်ကာ ရပ်လိုက်ကြသည် ။ သူတို့ အားလုံး ဆိုင်ကယ် ပေါ်က ဆင်းကြသည် ။ ဦးတည်လိုသော နေရာသို့ ရောက်ခဲ့ပြီဟု ဖိုးနီ ထင်ပါသည် ။

ပတ်ဝန်းကျ င်ကို စူးစမ်းရန် လှည့်ကြည့်လိုက် တော့ ဖိုးနီ သည် မြင်ကွင်းကို တအံ့တသြ ငေးမော နေရသည် ။ သူ ရောက် နေသော နေရာသည် သစ်ပင် များ အုပ်မိုးလျက် ။ အလယ်တွင် ရှင်းလင်းကာ တဲ များ ဆောက်ထားသည်ကို တွေ့ရသည် ။ တာလပတ် များ မိုး ထားသော ဖက်များ ကာရံထားသော တဲကြီး များ ထဲ၌ လူများစွာ တွေ့ ရသည် ။ သူတို့ အရွယ် ကလေးငယ်များ ၊ သူ့ ထက် ငယ်သောကလေးများ သည် မြေပြင် တွင် ဆော့ကစား နေသည် ။ ရွာ လား ။ ဟင့်အင်း မဟုတ်ပါဘူး ။ ဒါ ရွာနှင့် မတူပါ ။ လယ်စောင့် တဲများ ထက်ပင် အနေစုတ် ချင်နေသော တဲကြီးများ နေရာကွက်ကွက်လေးမှာ စုစည်းနေတာသည် ရွာနှင့် မတူပါ ။ ဒါဆို ဘာများပါလိမ့် ။

ဖိုးနီ သည် ကြာကြာ မတွေးနိုင် ။ သူ့ ကို ခေါ်လာသူ နှစ်ဦး က ခြေလှမ်းပြင်ပြီမို့ သူတို့ နောက် လိုက်ရ သည် ။ ဖိုးနီ က ကစား နေသော ကလေးတို့ အနီးမှ ဖြတ်လျှင် ညီမလေး နှင့် ညီလေး ကို ပြင်းစွာ အောက်မေ့လေ၏ ။ သူတို့ ဘယ်ရောက်နေပြီနည်း ။ အမေ ၊ အဖေတို့ ကရော ဘယ်မှာပါနည်း ။ သည် တဲများတွင် ရှိနေလေမည်လား ။ ဖိုးနီ သည် မျှော်လင့်ခြင်းဖြင့် မျက်နှာလေး ရွှင်လာ ပြန်သည် ။

“ ဟေ့ နင် ဖိုးနီ မဟုတ်လား ”

ကလေးတစ်သိုက် ထဲက အသံ ထွက်လာလျှင် ဖိုးနီ က ငဲ့ကြည့် လိုက်ပါသည် ။ မျက်ဝန်းကျဉ်းကျဉ်း လေးများ ပိတ်သည်အထိ ပြုံးရယ်ပြ နေသူ ကို ဖိုးနီ

ကောင်းစွာ မှတ်မိသည် ။ ဒုတိယတ န်းမှာ တစ်တန်း တည်း နေခဲ့ရသော ဖိုးနီ ၏ သူငယ်ချင်းပါပေ ။

“ အားဘူ ... အေး .. နင်တို့ ဒီမှာ ဘယ်လို လုပ် ရောက်နေတာလဲ ”

“ ငါတို့ လည်း ပြေးလာတာပဲကော ။ နင့် အဖေတို့ရော ”

“ မပါဘူးဟ ။ ငါ တစ်ယောက်တည်း လမ်းကွဲ သွားတာ ။ ဒီမှာ ရောက်နေမလား မသိဘူး ”

“ မရောက်ပါဘူးဟယ် ။ ငါ မြင်ရင် သိပါတယ် ”

ဖိုးနီ သည် သက်ပြင်းလေး ချလိုက်မိသည် ။ သူ့ မျော်လင့်ချက်လေးသည် ဟုတ်ခနဲ ငြိမ်းသွားသော မီးညွန့်ကလေး လို ပင် ။ ရှေ့တွင်တော့ သူ့ ကို ခေါ်လာ သူတို့ သည် ဆရာမလေးတို့ အရွယ် အစ်မကြီး တစ်ယောက် နှင့် စကား ပြောကာနေသည် ။ ကချင်စကား များနှင့်သာ စကားပြောသည် ဖြစ်၍ ဖိုးနီ နားမလည် ပေ ။ သို့သော် သူ့ အကြောင်း ပြောနေမှန်းတော့ ဖိုးနီ သိပါသည် ။ ထို့နောက် သူ့ ကို လာခေါ်သည် ကို ကြုံ ရသည် ။ သည်မှာပင် ဖိုးနီနေရဦးမည် တဲ့ ။ အားဘူ ကတော့ သူတို့ တဲသို့ ခေါ်သွားလိုသည် ။ သို့သော် အားဘူ တို့ နေသည့် တဲတွင် လူက များလှပြီ ။ မျက်နှာချင်းဆိုင် က တဲတွင် ဖိုးနီ နေရပါသည် ။ လူကြီးများ အကြား တွင် ဖိုးနီ ကို နေရာ ပေးထားသည် ။ သူတို့ ချင်း ပြောကြသော ကချင်စကား ကို ဖိုးနီ နားလည် သည် မဟုတ် ။ မျက်နှာများ က နွေးထွေးမှု ကို တော့ ကလေးပေမဲ့ ဖိုးနီ သိပါသည် ။

တစ်ညလုံး ပြေးလွှား ခဲ့ရသော ဖိုးနီ အတွက်တော့ အားဘူတို့ ကလေးတစ်သိုက်နှင့် အတူ စားရသော ထမင်း မှာ မြိန်လှသည် ။ တကယ်တော့ ဟင်းက ဘာမျှ ပါသည် မဟုတ် ။ ပဲပြုတ်တစ်ခွက် မျှသာ ။ သို့ပေမဲ့ ဆာလောင် နေသည်မို့ ထမင်း ကုန်အောင် စား ပစ်လိုက်သည် ။

သည်ကြားထဲ အမေ ချက်ပေးတတ်သော စွန်တန်ဟင်းရည် နှင့် ငါးကြော်လေးများ ကို ပင် သတိရ သေးသည် ။ ညီမလေး နှင့် ဟင်းလု စားရသည် ကို
အမှတ်ရသည် ။ သူတို့သည် ဘယ်နေရာ မှာ ရှိနေ သနည်း ။ ဖိုးနီ လို တဲတို့ ၊ ထမင်းတို့ ရှာတွေ့ရဲ့လား ။ ပူပင်သောက နှင့် ခေတ္တမျှ ငေးငိုင်ရသော်လည်း ကလေးပီပီ ပင် တစ်အောင့်မျှ ကြာလျှင် မေ့သလို ရှိ လာပြန်သည် ။ အားဘူတို့နှင့် ကုန်းကလေး ထက်တွင် ပြေးတမ်းလိုက်တမ်း ကစား နေပြန်သည် ။ သူတို့သည် လူကြီးများ လို သောက များတတ်သေးသည် မဟုတ် ။ ကောက် မရိတ်ရသေးသည် ကို မပူပင်တတ် ။ နောက် နှစ် အတွက် ဆန် မရှိမည် ကို မတွေးတတ် ။ မနက်ဖြန် တွင် ဘာဖြစ်လာဦးမည် ကို မကြောက်တတ် ။ ဘာမျှ မသိတတ်သေးသော စိတ်နှလုံးများနှင့် သူတို့ ရယ်မော နိုင်ကြသေးသည် ။

နေဝင်မိုးချုပ်တော့ ညစာ စားပြီးသည် နှင့် သူတို့ အိပ်ရာဝင်ကြသည် ။ တဲများသည် ခဏမျှ ကြာလျှင် အမှောင် ကြားတွင် တိတ်ဆိတ်ကာ နေသည် ။ လေ သည် ဖက်ရွက်ကြား က တိုးဝင်လာသည် ။ ချမ်းမြ သောလေကြောင့် ဖိုးနီ တုန်စပြုလာသည် ။ သို့သော် သူ့ တွင် စောင် မရှိ ။ တစ်ဖက်မှာ အိပ်သော အဘိုး တစ်ယောက် က ခြုံစောင် ကို လွှမ်းပေးသေးသည် ။ သို့သော် သူ လူးလိမ့် နေရင်းမှာပင် စောင် လျောကျ ရသည် ။ နှစ်ယောက်ခြုံ နိုင်သော စောင်မဟုတ်သည် မို့ ဆွဲယူရန် ရွံ့ရ ၊ အားနာရ သေးသည် ။ ကွေးကွေးလေး နေရင်တော့ အချမ်းပြေ မှာပဲ ။ ဖိုးနီ သည် မျက်လုံးကို စေ့ပိတ်ထားသည့် ကြားက အမေ့ ရင်ခွင်ကို လွမ်းစ ပြုလာသည် ။ အိမ် မှာတော့ ဆင်းရဲသည် မှန် သော်လည်း နွေးထွေး သေးသည် ။ အမေ့ နား တိုးကပ်နိုင်သည် ။ ညီမလေး နှင့် စောင် လုခြုံနိုင်သည် ။ အဖေ့ ကိုယ်ငွေ့ ကိုလည်း ငယ်တုန်းက ခိုလှုံခဲ့သည် ကို သတိရလာသည် ။ နောင်တော့ ဘယ်လိုပင် မိဘ များ က ဆူသည် ဖြစ်စေ စိတ် မကွက်တော့ပါဘူး ဟု တစ်ဆက်တည်းပင် စဉ်းစား နေပြန်သည် ။ သည်လို နှင့် ချမ်းချမ်း နှင့် ကွေးရင်းက သူ အိပ်ပျော်သွား ခဲ့သည် ။

နောက်တစ်နေ့ မိုးလင်း လာလျှင် ချမ်းအေးလှဆဲ ဖြစ်သည် ကို တွေ့ရလေသည် ။ ဖိုးနီ သည် တခြား ကလေးများ နှင့် အတူ မီးလှုံရ၏ ။ သူတို့ တွင် အင်္ကျီ အနွေးထည် မရှိပါပေ ။

အချိန်တန်လျှင် လူကြီးများ က ချက်ပြုတ်ကြသည် ။ ဆန် က နည်းခဲ့ပြီဟု ပြောသံကြားရသည် ။ အေးလေ အိမ် ပြန် ရတော့မှာပဲ ။ ဖိုးနီ က ကလေးပီပီ ပင် တွေးနေသည် ။ သူ အိမ်ပြန်ချင်ပြီ ။ မိဘမောင်နှမများ ကို တွေ့ချင်လှပြီ ။ မကြာခင် ပြန်ရတော့မည် ဟုပင် သူ ထင်နေသည် ။ ထို့ကြောင့်ပင် ပူစရာ ဟု ဘယ်အရာ ကို မျှ မမြင် ။ သူ့ လိုပင် တခြားကလေး များသည် လည်း မကြာခင် အိမ်ပြန်ရမည် ဟု တွေး လေသလားမသိ ။ သူတို့ တစ်တွေသည် ဆော့ကစား ကာ စကား ဆိုကာ ရှိနေပြန်သည် ။ သူ့ ရွာ အကြောင်း ကိုယ့်ရွာ အကြောင်း ပြောကြသည် ။ ကျောင်း တက်သူ တို့ က ကျောင်းအကြောင်း ပြောကြသည် ။ ဆရာမ အကြောင်း ပြောကြသည် ။ ကောက်သစ်စားပွဲများ အကြောင်း ပြောကြသည် ။ လယ် ထဲ မှာ မိဘ ကူရ သည့် အကြောင်း များလည်း ပါသည် ။

“ အားဘူး နင်တို့ ဘယ်တော့ ပြန်ကြမလဲ ” ဟု ဖိုးနီ က မေးသေးသည် ။

“ အေး ဖိုးနီ ရဲ့ ။ အနူး ပြောတာတော့ ရွာဘက် မှာ အေးရင် ပြန်ချင်တယ်တဲ့ ။ စပါး လည်း ရိတ်ရဦးမယ် လေ ။ ငါ လည်း ကျောင်း မတက်ရဘူး မဟုတ်လား ”

“ နင် ပြန်ချင်ပြီလား ။ ငါလည်း ပြန်ချင်ပြီဝေး ”

“ ပြန်ချင်တာပေါ့ဟယ် ။ ဒီအချိန် ဆို တို့ ရွာမှာ ခရစ္စမတ် နီးလို့ ပျော်စရာပေါ့ ။ နင်တို့ ဆီမှာလည်း ဘုရားပွဲတွေ နီးပြီပေါ့ ”

“ အေးပေါ့ဟ ”

ဖိုးနီတို့ သည် သစ်ပင်ရိပ်များ တွင် တစ်နေကုန် နေကြသည် ။ စာသင်စရာလည်း မရှိ ။ ကျောင်းများ သည် အဝေး တွင် ကျန်ခဲ့ကြလေပြီ ။

ဖိုးနီ တစ်ယောက်တည်း အတွက် ဆိုလျှင်ကား သူ နားပူတတ်သော အဖေ့ ဆူသံများ ကို လည်း ကြားစရာမလိုတော့ ။ အိမ် အလုပ်များ ကိုလည်း လုပ်ရန် မလိုတော့ ။ ညီမလေး နှင့် လည်း ငြင်းခုံရန် မလိုတော့ပေ ။ သို့သော် ဘာကြောင့် မပျော်ပါသနည်း ။

အားဘူ ကတော့ ရွာ ကို လွမ်းကြောင်း ခဏခဏ ပြောသည် ။ ဖိုးနီ က လည်း စဉ်းစား၏ ။ သူ လွမ်း သလား ။ ရွာ ကို လွမ်းသလား ။ တကယ့်တကယ် စဉ်းစားတော့လည်း သစ်ပင်စိမ်းများ ရိပ်မိုးထားသည် ဖြစ်သော ရွာကလေး ကို မြင်ယောင်လာသည် ။ သူငယ်ချင်းများ နှင့် ပြေးလွှားဆော့ကစား ခဲ့ရသော ရွာလမ်း ကို သတိရသည် ။ ရွာဦးစေတီ က ဆည်းလည်းသံ ကို ပြန်လည်ကြားယောင်သည် ။ လယ်ကွက်များ ကိုပင် သတိရစရာ ဖြစ်ရသည် ။

နောက်ဆုံးတော့ လည်း သူ့ စိတ်သည် သူ့ မိသားစု နှင့် အတူ နေထိုင်ခဲ့ရာ အိမ်ကလေး တွင် ရပ်တန့် တော့၏ ။ အိမ်ကလေး ထဲ က ရယ်သံများ ။ ညီလေး ၊ ညီမလေးတို့ နှင့် အဖေ ရယ်မော နေလျှင် သူ ပါ ပျော် ရွှင်ခဲ့သည် ။ အဖေ သည် သူ့ ကို ချစ်ခင်ရင်းနှီးစွာ မနေတတ် သော်လည်း အားကိုးတတ်သည် ဟု အမေ ပြောဖူးသည် ကို သတိရလာ၏ ။ ဟုတ်မှာပဲ ဟု လည်း အဖေ့ ကို မြင်ယောင်ကာ တွေးစ ပြုလာပြန်သည် ။

“ ငါ လည်း အိမ် ကို လွမ်းတယ်ဟ ” ဟု ဖိုးနီ သည် အားဘူ ၏ စကားကို ထောက်ခံလာသည် ။

“ အေးဟယ် အိမ် ပြန်ရရင် ကောင်းမှာပဲနော့ ”

ခဏကြာတော့ လည်း သူတို့ သည် ကလေးတို့ ၏ စိတ်ပြောင်းလဲလွယ်ခြင်း နှင့် အသားကျ လာပြန် သည် ။ ရယ်ကာမောကာ ရှိလာပြန်သည် ။ အားဘူ ကတော့ စခန်း သို့ စောစီးစွာ ရောက်လာခဲ့သူ ဖြစ်လေရာ သူ့ တွင် ပြောစရာများစွာ ရှိလေသည် ။

“ နင့်လိုပဲ စခန်း မှာ အဖေ ၊ အမေ မပါဘဲ ရောက် လာတဲ့ ကလေးတွေ ရှိသေးတယ် သိလား ။ တချို့လူ တွေလည်း ကွဲကုန်တာပဲဟယ် ။ ငါတို့ တောင် ကံကောင်းလို့ မကွဲတာ ။ တို့တော့ ညပြေးတာ မဟုတ်ဘူး ။ နေ့ခင်းဘက် ပြေးလာတာ ။ အစကတော့ အနူး တို့ က မပြောင်းဘူးလို့ပဲ ။ ဒါပေမဲ့ နောက်တော့ မရတော့ဘူးလေ ။ တိုက်ပွဲတွေ က တဖြည်းဖြည်း နီးလာတာကိုး ”

“ ဒီမှာ ဆန် ကုန်ရင် ငါတို့ တော့ ဒုက္ခပဲ တဲ့ ။ လူကြီးတွေ ပြောတာ ကြားခဲ့တယ် ” ဟု ဘောက်ဂျာ ဆိုသော ကောင်မလေး တစ်ယောက် က ဝင်ပြော သေးသည် ။ ဖိုးနီ ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း တွေးပြန်သည်မှာ အိမ်ပြန်မှာပေါ့ ဟု ပင် ။ သို့ပေမဲ့ ရွာ ကို ဘယ်လမ်းက သွားရမည်နည်း ။ ဒါက သိပ်တော့လည်း ပူစရာ ရှိမည်မဟုတ် ။ လူကြီးများ က လမ်းပြ ပေးမှာ ပါ ။ ပူပန်စရာ မှာတော့ ဘယ်သူမှ မရှိသော အိမ် သို့ မပြန်လိုခြင်းတည်း ။

အတွေးများ နှင့် ငေးငိုင်နေသော ဖိုးနီ သည် လူသံများ အုတ်အုတ်ကျက်ကျက် ကြားရတော့ နား စွင့်မိ၏ ။ တစ်ချက်တစ်ချက် ပျံ့လွင့်လာသည် မှာ ကချင်စကားများ သာ ဖြစ်၍ ဖိုးနီ နားမလည် ။ အားဘူ က တစ်ချက် ခုန်ထကာ လူသစ်တွေ ရောက်လာတယ်ဟေ့ ဟု ဖိုးနီ ကို ပြောသည် ။ ပြီးတော့ ရှေ့က ပြေး သွားသည် ။ ဖိုးနီ လည်း သူ့ နောက် က ပြေးလိုက် လာ၏ ။

“ ဖိုးနီ နင့် အမေ မဟုတ်လား ”

အားဘူ ၏ ဝမ်းသာအားရ အသံကြောင့် ဖိုးနီ သည် လူအုပ် ကြားထဲ တိုး ကြည့်လိုက်သည် ။ စခန်း က လူကြီးများ နှင့် စကားပြောနေသည်မှာ အမေ ပါ တကား ။ အမေ သည် ညီလေး ကို ပွေ့ဖက်လျက် သား ။ တခြားသူများလည်း ပါသေးသည် ။ စခန်း တွင် နေရာချကာ အလုပ်ရှုပ်စ ပြုနေသည် ကိုလည်း မြင်ရ၏ ။ အမေ သည် သူ့ အနား တိုးကပ်လာသော ဖိုးနီ ကို မြင်လျှင် ဝမ်းသာလှိုက်လှဲခြင်း နှင့် ပြုံးလာ သည် ။ ရုပ်ရှင်ကားများ ထဲ က လိုတော့ ပြေးမဖက် ။ ငို လည်း မငို ။ ငိုရန်ပင် မျက်ရည်များ ကုန်ခဲ့ပြီလား မသိ ။

“ အမေ ၊ အဖေတို့ရော ”

“ ကွဲသွားတယ် ဖိုးနီ ရဲ့ ။ ဘယ်ရောက်သွားမှန်း တောင် မသိဘူး ”

အမေ သည် ခုမှပင် မျက်ရည် ဝဲစ ပြုလာသည် ။ ဖိုးနီ ကို ထွေးဖက် ထားသည် ။ နောက်ထပ် ပျောက် သွားဦးမှာ ကြောက်နေတော့ သလိုပင် ။ ဖိုးနီ သည် လည်း အမေ့ ခါး ကို တိုးဖက် ထားမိသည် ။ ညီလေး ကို ပင် ပိုချစ်ခင်လာမိ၏ ။

သည်လိုနှင့် ည မှာတော့ သားအမိများ အတူ နေခွင့် ရကြလေသည် ။ စခန်း မှာတော့ ရှိသည့်တဲ အကျယ် နှင့် လူဦးရေ က မမျှခဲ့ပြီ ဖြစ်ရာ လူများမှာ လူးသာလှည့်သာ ပင် မရှိပေ ။ ဆောင်းရာသီ ဖြစ်၍ လူငွေ့ နှင့် နွေးထွေးသည် ကို ပင် ကျေးဇူးတင်ရမလို တည်း ။

ဖိုးနီ နှင့် အမေ သည် ညီလေး အိပ်စက်နေသည့် အနီး မှာ တိုးကပ် ထိုင်နေကြသည် ။ အမေ သည် အပြင်ဘက် မြင်ကွင်းကို ငေးနေ၏ ။ အပြင်တွင် မြင် ကွင်းသည် အမှောင်သာ ။ မီးဖို က မီးတို့ ငြိမ်းခဲ့ပြီ ။ လကွယ်ည မို့ ပိန်းပိတ်အောင် မှောင်လျက် ။ သည် ပြင်ပ ကို ပင် အမေသည် ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ငေး ကာ နေသည် ။

ဖိုးနီ သည် အမေ နှင့် ပြန်တွေ့ရသည့် အတွက် အခါများစွာ က ထက် အားတတ်လာရသည် ။ မကြာ ခင် သူတို့ အိမ် ပြန်နိုင်တော့မည်လား မသိ ။ အဖေ တို့လည်း ပြန် ရောက်ရင် ရောက်လာမှာပေါ့ ။ သူ သည် အတွေး နှင့် ရွှင်လန်းစွာ ပြုံးလိုက်သည် ။ အခု တော့ ရွာအပြန်လမ်း ကို မမှတ်မိလည်း ရပါပြီ ။ အမေ ရောက်လာပြီ မဟုတ်လား ။ အမေ နှင့် အတူ ပြန်ရလျှင် အိမ်ကို ချောမောစွာ ပြန်ရောက်နိုင်မည် ဟု သူ ထင် ပါသည် ။

“ အမေ သားတို့ ဘယ်တော့ အိမ် ပြန်ရမလဲဟင် ”

အမေ သည် သူ့ အမေးကို မကြားဘူးလား မသိ ။ မမြင်ရသော အမှောင် ကို ပင် ငေးမြဲ ငေး နေ လေသည် ။

◾စံပယ်ဖြူနု
📚 ဖူးငုံ ဆယ်ကျော်သက် မဂ္ဂဇင်း
      ဖေဖော်ဝါရီလ ၊ ၂၀၁၂