“ မြရီနွယ် ”
နွယ် လှည့်ကြည့်သည် ။ ထူးနိုင် ကို မြင်တော့ ဝမ်းသာဟန် နှင့် ပြုံးပြီး
“ ရောက်နေတာ ကြာပြီလား ၊ ရှာရမယ် မှတ်နေတာ ”
ထူးနိုင် က ပါ လိုက် ပြုံးပြီး
“ ကြိုရောက်နေတာပါ စောင့်နေရမှာ စိုးလို့ ”
မြရီနွယ် က ရယ်ပါသည် ။ ထူးနိုင် က သာ သူ့ နား ကပ်ပြီး
“ ဘာတွေ ဝယ်စရာ ရှိလို့ လဲ ”
“ မေမေ့ အတွက် ဆေး နည်းနည်း ရယ် ၊ နောက်ပြီး ကြီးမေတွေ နယ် ပြန်မှာ မို့ ပေးလိုက်စရာ လက်ဆောင် တချို့ပေါ့ ”
ထူးနိုင် က ပြုံးပြီး
“ ရတယ်လေ ၊ လိုက် ဝယ်ပေးတာပေါ့ ၊ လာ ဆေးတွေ က ဟိုဖက်မှာ ”
သူတို့ နှစ်ယောက် ခြေလှမ်း စ စဉ်မှာ ပင်
“ ထူးနိုင် ထူးနိုင် မဟုတ်လား ”
အော် ခေါ်သံ ။ နှစ်ယောက်လုံး ဝေ့ ကြည့်သည် ။ မိုးမောင် ။ ဇာတ်တိုက် ထားသည့်အ တိုင်း ထူးနိုင် က ဝမ်းသာဟန် ဖြင့်
“ မိုးကြီး မိုးကြီး မဟုတ်လား ”
နှစ်ယောက်သား ဝမ်းသာဟန် နှင့် ပြေး ဖက် လိုက်သည် ။
“ ဟာ ဟေ့ကောင် မတွေ့တာ ကြာပြီနော် ”
အမှန်တော့ ခုနက တင် အပေါက်ဝ က ခွဲလာတာ ။ ဒါကို မတွေ့တာ ကြာသော မိတ်ဟောင်းဆွေဟောင်း ဟန် ဖြင့်
“ အေးကွ ၊ ကျောင်းပြီး ကတည်း က မတွေ့တော့တာ ၊ ငါ မင်း ကို ရှာ သေးတယ်ကွ ၊ ဒါပေမယ့် အဆက်အသွယ်တွေ က ပြတ်ကုန်တော့ ”
မြရီနွယ်က ကြောင်တက်တက် နဲ့ ကြည့်သည် ။ ဒါကို ထူးနိုင် က ပြန် လှည့်ကြည့်ပြီး
“ ကျောင်း တုန်းက သူငယ်ချင်း လေ ၊ ကွဲနေတာ ကြာပြီ ”
မြရီနွယ် က ကြောင်တက်တက် နှင့်
“ ဪ ဟုတ်ကဲ့ ”
မိုးမောင် က ခေါင်းပြန်ညိတ် ပြပြီး
“ ဟေ့ကောင် ငါ မင်း ကို ပြောစရာ ရှိတယ်ကွ ၊ အကူအညီလဲ တောင်း စရာရှိတယ် ”
“ ပြောစရာ ရှိတာ ပြောလေကွာ ၊ ပြော ငါ ဘာ ကူညီရမလဲ ”
ဒါကို မိုးမောင် က ရှိုးတိုးရှန်းတန်း ဟန် ဖြင့်
“ ဒီမှာ ပြောလို့ မဖြစ်ဘူးကွ ၊ ခဏတော့ အချိန် ပေးကွာ ”
ထူးနိုင် စိတ်ရှုပ်ဟန် ဖြင့် ခေါင်း ကုတ်ပြီး
“ အဲဒါမှ ပြဿနာပဲကွာ ၊ ဒီမှာ လဲ ငါ က ဧည့်သည် နဲ့ ”
ဒါကို အလိုက်သိသော မြရီနွယ် က
“ ဟိုလေ အရေးကြီး ရင် ရပါတယ် ၊ သွားစရာ ရှိရင် သွားလိုက်ပေါ့ ”
သူမ စကား ကြောင့် ထူးနိုင် မျက်နှာ ဝင်းလက် သွားသည် ။ သို့သော်
“ ဟာ နွယ့် ကို တစ်ယောက် တည်း ထားခဲ့ရမှာ ဖြစ်မလား ”
မြရီနွယ် က ကြည်နူးစွာ ပြုံးရင်း
“ ရပါတယ် ၊ နွယ် က လာနေကျပဲဟာကို ”
ထူးနိုင် က စိတ်ရှုပ်ဟ န်ဖြင့် ခေါင်း ကုတ်ပြီး
“ ဒါဆို ခဏစောင့် ၊ အခု ကိုယ် ပြန်လာခဲ့မယ် ”
“ ဟုတ် ”
မြရီနွယ် က အလိုက်သိစွာ ခေါင်း ညိတ်သည် ။ ထူးနိုင် က မိုးမောင် လက်ကို ဆွဲပြီး
“ လာ သူငယ်ချင်း သွားမယ် ၊ နွယ် ရေ ကိုယ် ပြန်လာခဲ့မယ် ”
မြရီနွယ် ခေါင်းညိတ်သည် နှင့် နှစ်ယောက်သား သုတ်ခြေတင်ကြသည် ။
••••• ••••• •••••
“ သူဇာချို ”
သူမ လှည့်ကြည့်ပါသည် ။ ထူးနိုင် ကို မြင်တော့ ဝင်းလက်သော မျက်နှာဖြင့်
“ ဪ ကိုနိုင် ၊ နောက်ကျမယ် မှတ်နေတာ ”
ထူးနိုင် က ပြုံး၍ အနား ကပ် သွားပြီး
“ စော လာချင်တာ ၊ အိမ် အလုပ်တွေ မပြတ်လို့ ”
“ အားနာလိုက်တာ ”
သူမ က အဟုတ် မှတ်ပြီး အားနာနေပုံ ရသည် ။ ထူးနိုင် က သာ အရေး မကြီး ဟန်ဖြင့်
“ ရပါတယ် ၊ ကိစ္စ မရှိပါဘူး ၊ ဪ ဒါနဲ့ ဘာတွေ ဝယ်ဖို့ ရှိလဲ ”
သူဇာချို က ဘေးဘီ ဝေ့ကြည့်ပြီး ရှက်ရွံ့စွာ ဖြင့်
“ ဘာမှ တော့ သိပ် ဝယ်စရာ မရှိပါဘူး ”
ဆိုလိုရင်း အဓိပ္ပာယ် က ထူးနိုင် ချိန်းလို့ လာခဲ့သည် ပဲပေါ့ ။ ထူးနိုင် က လဲ အလိုက်သိစွာ ဖြင့်
“ ဒါဖြင့်လဲ ဈေး ထဲ ပတ်ကြည့်တာပေါ့ ၊ လိုအပ်တာ ရှိလဲ ဝယ်ပေါ့ ၊ ဟုတ်ဖူးလား ”
“ အင်းပေါ့ ”
နှစ်ယောက်သား ခြေလှမ်းစ စဉ်မှာ ပင်
“ ထူးနိုင် ထူးနိုင် ”
ခေါ်သံ ကြားလို့ လှည့် ကြည့်တော့ သူငယ်ချင်း သိန်းစိုး ။ ထူးနိုင် ဝမ်း သာအားရ အသံဖြင့်
“ ဟာ သိန်းကြီး သိန်းကြီး ”
နှစ်ယောက်သား ဝမ်းသာအားရ ပြေး ဖက် လိုက်သည် ။ အပီအပြင် ပင်
“ ဟာ ထူးနိုင် မတွေ့တာတောင် ကြာပြီနော် ”
“ ဟုတ်ပါ့ သိန်းကြီး ရာ ၊ ကျောင်းပြီး ကတည်း က ဆိုပါတော့ ”
“ အေးကွ ၊ မင်း အခု ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ ၊ အရင်လို ပွေတုန်းရှုပ်တု န်းလား ”
အရေးထဲ တစ်ချက်လှည့် ခွပ်ထည့်၍ မျက်နှာ ပျက်ရသေးသည် ။ သူဇာနွယ် လှည့်ကြည့်တော့ လဲ ဘာမှ မဖြစ်ဟန် ဖြင့် ပြုံးစစ နှင့် ။ ထူးနိုင် က သာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်း နှင့်
“ မင်းကလဲ ကွာ ၊ ငါ ဘယ်တုန်းကများ ရှုပ်လို့ လဲ ၊ မင်း အခု ရန်ကုန် လာတာ အလည်သက်သက်ပဲလား ”
“ အလည်တော့ မဟုတ်ဘူး ကွ ၊ မင်း ကို လာရှာတာကွ ၊ အခုတောင် ငါ မင်း အိမ် ရောက်ခဲ့သေးတယ် ၊ မင်းကို မတွေ့လို့ လိုက်လာရတာကွ ”
“ ဆိုပါဦး ဘာကိစ္စလဲ ”
သိန်းစိုး ကလဲ အပီအပြင် ဘေးဘီ ဝေ့ကြည့်ပြီး
“ ဒီမှာ ပြောလို့ မဖြစ်ဘူးကွ ၊ ငါ နဲ့ ခဏ လိုက်ခဲ့ပါလား ၊ မကြာပါဘူး ”
ထူးနိုင် က ရပ်စောင့် နေသော သူဇာချို ကို ဝေ့ ကြည့်ကာ
“ ဧည့်သည် ပါတယ်ကွ ၊ မဖြစ်ပါဘူး ”
သိန်းစိုး က သူဇာချို ကို ဝေ့ ကြည့်ပြီး
“ ဧည့်သည် ပါတာလား ၊ ဒါဆိုလဲ သွားသွား နောက်မှ ”
သိန်းစိုး စကားကြောင့် ထူးနိုင် မျက်နှာ ပျက်သွား၏ ။ သူ မှ မခေါ်သွား လျှင် ခွင် ပျက်ပြီကိုး ။ ဟိုကောင် က လဲ သိသိကြီး နဲ့ တမင် လုပ်တာ ဖြစ်မည် ။
ထို့ကြောင့် ထူးနိုင် က ပြန် ထိန်းရင်း
“ ဟာ သိန်းကြီး ကလဲကွာ ၊ မင်း နဲ့ ငါ မတွေ့တာ ကြာတော့ တွေ့ချင် တာပေါ့ ၊ နောက်ပြီး မင်း အခက်အခဲ ကလဲ ငါ့ အခက်အခဲပေါ့ကွ ၊ တို့ တွေ က ညီအစ်ကို တွေပဲဟာ ”
သိန်းစိုး က လဲ မခေ ။ သူ့ စကား ကို မလျော့ ။
“ ရပါတယ် ယောက်ဖရာ ၊ ဒီနေ့ မတွေ့လဲ နောက်နေ့ တွေ့မှာ ”
သူတို့ စကား မဆုံးခင် သူဇာချို က
“ ကိုနိုင် ”
“ ဗျာ ”
ထူးနိုင် လှည့် ကြည့် လိုက်သည် ။ သူဇာချို က ရှက်ကိုးရှက်ကန်း နှင့်
“ သူငယ်ချင်း အရေးကြီး ရင် လဲ ခဏ လိုက်သွား လိုက်လေ ၊ ချို ဈေးထဲ မှာ ပဲ ရှိဦးမှာ ပဲ ”
ထူးနိုင် ဝမ်းသာသွားသည် ။ သို့သော် မသိသာစေရန် မျက်နှာလေး ကို
အိုချ လိုက်ပြီး
“ ချို့ကို စိတ်မချလို့ ပါ ”
သူဇာချို က ကြည်နူးစွာ ပြုံးပြီး
“ ရပါတယ် ၊ ချို သွားတတ်ပါတယ် ၊ ပြီးမှ ပြန်လာခဲ့နော် ”
ထူးနိုင် ဝမ်းသာ သွားသည် ။ ဒါကို သိန်းစိုး က
“ နေခဲ့လိုက်ပါကွာ ၊ မိန်းကလေး သနားစရာ ”
လုပ်နေသေး၍ ထူးနိုင် က အတင်း ဆွဲကာ
“ ကဲ ဒါဆို ချို ခဏစောင့် ၊ ကိုယ် ပြန်လာခဲ့မယ် သိလား ”
ဆိုကာ သိန်းစိုး လည်ကုတ်မှ ဆွဲ ၍ ဆွဲပြေး ရလေသည် ။ လမ်းရောက် မှ
“ အေပေး ၊ အတော် ဒုက္ခ ပေးတဲ့ ကောင် ”
ဆိုသည် ကို သိန်းစိုး က ရယ်ကျဲကျဲ နှင့်
“ ပျော်လို့ ပါကွာ ၊ ဟီးဟီး ”
ထူးနိုင် က မပျော်နိုင် ။ ခြေလှမ်း သွက်သွက်ဖြင့် မြရီနွယ် ရှိရာ ပြေးရလေသည် ။
▢ အကြည်တော်
📖 နွယ်ချို
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment