❝ မောင်ကန်း ❞
( ပုံပြင် )
ရှေးရှေးက ရွာ တစ်ရွာ တွင် တောင် နှင့် မြောက် ခွဲခြား၍ နေသော တောင်ပြင် သူဌေး နှင့် မြောက်ပြင် သူဌေး တို့ ရှိကြလေသည် ။ သူတို့ နှစ်ဦး သည် တစ်ဦး ကို တစ်ဦး အလွန်အမင်း ချစ်ခင် ကြလေသည် ။
တစ်နေ့သ၌ တောင်ပြင် သူဌေး နှင့် မြောက်ပြင် သူဌေး တို့သည် ရင်းနှီးစွာ တွေ့ဆုံ၍ သားသမီးများ မွေးဖွားလာသော အခါတွင် ထိမ်းမြားရန် သဘော တူကြလေသည် ။
ထိုသို့ နေထိုင်၍ နှစ်ပေါင်း အနည်းငယ် ကြာသောအခါ မြောက်ပြင် သူဌေး တွင် လှပ ချောမောသော သမီးကလေး ကို ဖွားမြင်၍ တောင်ပြင် သူဌေး တွင် လည်း တင့်တယ်သော သားရတနာ ကို ဖွားမြင် လေသည် ။
သို့သော် တောင်ပြင် သူဌေးသား ကား ကံဆိုး ရှာ၏ ။ မွေး ကတည်း က မျက်မမြင် ဘဝ နှင့် ကြုံလာရလေသည် ။ ထို့ကြောင့် တောင်ပြင် သူဌေး ၏ သား အမည် ကို မောင်ကန်း ဟု အမည် တွင်ပြီး မြောက်ပြင် သူဌေးသမီး ၏ အမည် က ရှင်ဖြူ ဟု အမည် တွင်သည် ။
ထိုသို့ နေထိုင်ကြပြီး အရွယ် ရောက်လာသော အခါ မိဘတို့ က ထားရှိပြီးသော ကတိ အတိုင်း လက်ထပ် ထိမ်းမြားရန် စီစဉ်ရ လေသည် ။
ထိုအခါ သတို့သမီး ရှင်ဖြူ က သတို့သား ကို မမြင်ဖူးသည် နှင့် အိမ် သို့ အလည် ခေါ်လေသည် ။ သတို့သား မောင်ကန်း ခမျာ အခက်အခဲ နှင့် ရင်ဆိုင်ရ လေသည် ။ သို့သော်လည်း မောင်ကန်း သည် အသိ အမြော်အမြင် လိမ္မာရေးခြား ရှိသူ ဖြစ်သည် ။
မျက်လုံး မမြင်သဖြင့် သွားရန် အခက်အခဲ တွေ့သည့် ပြဿနာ ကို ခပ်လွယ်လွယ်ပင် ဖြေရှင်း လေသည် ။ အိမ် မှာ ငယ်စဉ် ကတည်း က မွေးထားသော နွားကလေး တစ်ကောင် ရှိသည် ။ မောင်ကန်း နှင့် လည်း အတော်ကလေး ပင် ရင်းနှီး နေသည် ။ တိရစ္ဆာန် ပေမယ့် လိမ္မာလွန်းသည် ။ နွား က အိမ် က လူများ သွားရာ နောက်သို့ လိုက်တတ်သည် ။
ထို့ကြောင့် မြောက်ပြင် သူဌေး အိမ် သို့ သွားရာတွင် တောင်ပြင်သူဌေး က အရှေ့ မှ သွားလေသည် ။ နွား က သူဌေးကြီး နောက်မှ တကောက်ကောက် နှင့် လျှောက်လိုက်သည် ။ မောင်ကန်း က နွားမြီး ကို ဆွဲ၍ လိုက်လေသည် ။
မြောက်ပြင်သူဌေး အိမ် တွင် စကား နှီးနှောဖလှယ် ကြသည် ။ မောင်ကန်း မှာ မျက်စိ အလင်း မရ သော်လည်း အသိဉာဏ် ပွင့်လင်းသူ ဖြစ်သည် ။ ထို့ကြောင့်လည်း အစီအစဉ် အတိုင်း အားလုံးပင် အဆင်ပြေ လေသည် ။
ထိုသို့ အလည်အပတ် က ပြန်မည် အပြုတွင် မောင်ကန်း က နွားမြီး ဆွဲပြန်သည် ။ ထို အချင်းအရာ ကို တောင်ပြင် သတို့သမီး က မြင်၍ ...
“ အလို ... မောင်ကြီး ၊ ဘာကြောင့် နွားမြီး ကို ဆွဲရပါသလဲ ”
ထိုအခါ မောင်ကန်း က အလိုက်သင့်ပင် ...
“ ဟာ ... ကျုပ် က ကျုပ် ကျွေးမွေး ထားတဲ့ နွား ဟာ ဘယ်လောက် အားရှိသလဲ ၊ ဘယ်လောက် သန်မာလာသလဲ ဆိုတာ အမြဲ စမ်းနေတာ ” ဟူ၍ ပြောလိုက်လေသည် ။ ထိုအခါ မြောက်ပြင် သတို့သမီး က အလွန်ပင် သဘောကျ သွားလေသည် ။
မကြာမီ တောင်ပြင် သူဌေး နှင့် မြောက်ပြင် သူဌေး တို့မှာ ကတိ အတိုင်း သားသမီး တို့ ကို လက်ဆက် ထိမ်းမြား လေသည် ။ ထိမ်းမြား လက်ထပ် ပြီးသော အခါတွင် သတို့သား မောင်ကန်း က သတို့သမီး အိမ် မှာ လိုက် နေရလေသည် ။ မောင်ကန်း က ဟန်ဆောင် ကောင်းခြင်း ၊ ဖြတ်ထိုးဉာဏ် ကောင်းခြင်း တို့ကြောင့် အလိမ် မပေါ်ဘဲ ရှိလေသည် ။
သို့သော်လည်း မောင်ကန်း ကား လောကကြီး ကို လုံးဝ မမြင်ရပေ ။
သူတို့ လင်မယား သည် မိဘများ ဝေငှ ပေးကမ်းသော ကြေးငွေဥစ္စာ တို့ ဖြင့် တစ်အိုး တစ်အိမ်ထောင် တည်ပြီး များမကြာမီပင် အိမ် မီးလောင် ခံရသော ပြဿနာ တစ်ခု နှင့် ရင်ဆိုင် လိုက်ရလေသည် ။
မီးလောင်သည် နှင့် အိမ်ရှိ လူများ ကကပျာကသီ ပြေးဆင်းကြလေသည် ။ မောင်ကန်း ခမျာကတော့ စမ်းတဝါးဝါး ဖြင့် ထရံ ကို ကိုင်ပြီး ဆင်း ရ ရှာလေသည် ။ ထိုအခါ ဇနီးသည် က ...
“ မြန်မြန် ဆင်းလာပါ မောင်ကြီး ရယ် ၊ ဘာလုပ်လို့ နှေးနေရသလဲ ” လို့ မေးသောအခါ
“ မင်း မသိပါဘူး ရှင်မ ရယ် ၊ နောက်အိမ် ဆောက်ရင် ထရံ ကာဖို့ ထရံယက်နည်း ကို ကြည့်တာပါ ” ဟု ဖြေလိုက်ရ ရှာသည် ။
ထိုမျှနှင့် မပြီးသေး ။ မီးဘေး မှ ကင်းလွတ်ရန် အတွက် ရေတွင်းပျက် တစ်ခု ထဲ ကို ခုန် ဆင်း လိုက်ရာတွင် ရေတွင်းပျက် ထဲ ၌ ရှိနေသော ခွေးပေါ် ကို တည့်တည့် ကျ လေသည် ။
ထိုအခါ ခွေး က တအား အော်လေသည် ။
“ ဟင် ... ကောင်းတယ် ၊ မှတ်ပြီလား ၊ ဟိုနေ့ က အိမ် က ငါးကြော်တွေ ခိုးစားတဲ့ခွေး ”
မောင်ကန်း က အရှက်ပြေ ပြော လိုက်လေသည် ။ ဤလိုနှင့် နေထိုင်ရင်း မောင်ကန်း မှာ ပြဿနာ ပေါ်လာရလေသည် ။ အကြောင်းကမောင်ကန်း တို့ အိမ်လေး မီးလောင် ပြီးသည် နှင့် ဘာပစ္စည်းမျှ လည်း မကျန်ဘဲ ဆင်းဆင်းရဲရဲ ဖြစ်သွား ရှာလေသည် ။
ထိုအခါ မောင်ကန်း မှာ အလုပ် လုပ်ဖို့ အကြောင်း နှင့် ရင်ဆိုင်ရတော့သည် ။ ထို့ကြောင့် မောင်ကန်း က ငါးဖမ်းသည့် အလုပ် ကို စ လုပ်လေသည် ။
တစ်နေ့တွင် မောင်ကန်း သည် အိုင် တစ်ခု တွင် ငါးပက်ရာ ငါးကြီး တစ်ကောင် ကို ရ လေသည် ။ မောင်ကန်း မှာ အလွန်ပင် ဝမ်းသာရ ရှာသည် ။ နတ်မသည် ဟုလည်း မောင်းကန်း က တစ်ထစ်ချ ပင် ယုံကြည်မိသည် ။
ငါး ရသည် နှင့် ဝမ်းသာအားရ ပင် အိမ်သို့ ပြန်ခဲ့လေသည် ။ အိမ် သို့ ရောက်လျှင် ...
“ ရှင်မ ရေ ၊ ကနေ့ တော့ ငါးအကြီးကြီး ရတယ်ဟေ့ ”
“ အလို ... ဝမ်းသာလိုက်တာ မောင်ကြီးရယ် ၊ ပေး .. ပေး ”
ထိုအခါ မောင်ကန်း က ဇနီးသည် အနီး သို့ သွား ကာ ပေးလေသည် ။
“ ဟင် ... မောင်ကြီး က လည်း ကျွန်မ ထိုင်တာ အနောက်ဘက် မှာပဲ ၊ ဘာလို့ အရှေ့ ဘက် ကို လှမ်း ပေးရတာလဲ မောင်ကြီး ”
“ အို ... ရှင်မ ကလည်း မေးနေရသေးသလား ၊ တို့ အမျိုး က ဘာမဆို နေနတ် ကို အရင် ပြရတယ် ဆိုတာ သိရဲ့ မဟုတ်လား ၊ ရော့ ... ယူ ... ယူ ”
မောင်ကန်း ရဲ့ ဖြတ်ထိုးဉာဏ် ၊ ထွင်ဉာဏ်တွေ ကောင်းမှုကြောင့် မောင်ကန်း ၏ ဘဝ မှန် ကို မသိရှာပေ ။ သို့သော်လည်း မောင်ကန်း သည် မိမိ ၏ ဘဝ ကို အလွန်ပင် အသည်းနာ နေမိ တော့သည် ။
ဤလိုနှင့် တစ်နေ့ တွင် မောင်ကန်း သည် မီးလောင် ခံရသော အိမ်အစား ၊အိမ် ဆောက်ရန် အတွက် တာဝန် ဖြစ်လာတော့သည် ။
နောက်ဆုံး မောင်ကန်း ခမျာ အပေါင်းအဖော်များ နှင့် အတူ သစ်ဝါး ခုတ်ရန် တောထဲ သို့ ထွက်ခဲ့ကြသည် ။
လမ်း တစ်လမ်းလုံး မောင်ကန်း သည် အစဉ်းစားရ ခက် နေတော့သည် ။ ဝါးပင် နှင့် သစ်ပင် ခွဲခြားပြီး မခုတ်တတ် လျှင် မိမိ ဘဝ မှန် ပေါ်၍ အရှက်တကွဲ ဖြစ်တော့မည် ကို မောင်ကန်း သည် အလွန်ပင် စိုးရိမ်မိ လေတော့သည် ။
သို့သော် မောင်ကန်း က ဉာဏ် ကို လွှာ၍ သုံးသူ ဖြစ်သည် ။
တော ထဲ သို့ ရောက်လျှင် မောင်ကန်း က အပေါင်းအဖော် တွေ အနီး တွင် စကားသံ ကို နားထောင်၍ မယောင်မလည် လုပ် နေလေသည် ။
အပေါင်းအဖော်များ ကတော့ ဝါးပင်များ ကို သဲသဲမဲမဲ ခုတ်လှဲကြသည် ။ မကြာမီပင် ဝါးပင် တစ်ပင် က မောင်ကန်း အပေါ်သို့ ပိ လေသည် ။
“ အမယ်လေး ... လုပ်ကြပါဦး ၊ ကယ်ကြပါဦး ”
သူ့ အသံကြောင့် အပေါင်းအဖော်များ က စိတ်ပူပန်သောက နှင့် အပြေး ရောက်လာကာ ဝါးပင် အောက် မှ ဆွဲထုတ် လေသည် ။
“ ကယ်ကြပါဦးဗျာ ၊ ဝါးခက် ရိုက်လို့ ကျွန်တော့် မျက်စိ ဘာမှ မမြင်ရတော့ဘူး ”
မောင်ကန်း ရဲ့ ဖြတ်ထိုးဉာဏ် ၊ ထွင်ဉာဏ် တို့ ကြောင့် တစ်ရွာလုံး က မောင်ကန်း သည် ဝါးခက် နှင့် ရိုက်မိ၍ မျက်စိ ကန်း သွားပြီ ဟု ထင်ကြသည် ။
နောက်ဆုံး မောင်ကန်း ၏ ယောက္ခမ က သားမက် အဖြစ် ကို မကြည့်ရက်၍ ဆရာကောင်း သမားကောင်းများ နှင့် ရှာဖွေ ကုသလေသည် ။
ငယ်စဉ် ကတည်းက မျက်လုံး အလျဉ်း မမြင်ရသော မောင်ကန်း သည် ယခုမှ ပင် အလင်း ပကတိ နှင့် တစ်လောကလုံး ပါ ၊ လှပသော ဇနီးသည် ကို ပါ မြင်ရ၍ ဝမ်းသာ မဆုံး ရှိတော့ သတည်း ။
▢ ရွှေမြိတ်သောင်းတင်
📖 ရှုမဝ မဂ္ဂဇင်း
၁၉၆၃ ၊ မတ်
.
No comments:
Post a Comment