“ ကလစ် ”
ကား ဆီမှ တံခါး ဖွင့်သံ လို ကြားရသည် ။
နောက် ...
“ ဝူး ”
“ ဟာ ”
သူ ထင် သလို မဟုတ် ၊ ကားလေး က အရှိန် ခပ်ပြင်းပြင်းသာ မောင်း ထွက် သွားလေတော့သည် ။
သူ ခလုတ်တိုက် မှောက်လျက် လဲပြီး ပြေးပွေ့ မိသော မိန်းမပျို ကို တောင်းပန်ရမလား ။ ထွက်သွားသော ကား ကို ဒေါသ ထွက်ရမှန်း မသိ ။ သို့သော် ခပ်တည်တည် ဖြင့်
“ တောက် ”
ကိုယ်တိုင် ခံစားရသူ မဟုတ်ငြား ၊ မကျေမနပ် ပုံစံ ဖြင့် တောက် ခတ် လိုက်သည် ။ နောက် ရင်ခွင် ထဲ က မိန်းမလှလေး ကို ပြန် ငုံ့ ကြည့်ရင်း
“ ဘာ ဘာ ဖြစ်သွားသေးလဲ ဟင် ”
မိန်းကလေး က တုန်ယင်စွာ ဖြင့် ပြန် မော့ ကြည့်ရင်း ခေါင်း ကို ခပ်သွက်သွက် ခါ ကာ
“ ဟင့်အင်း ”
ပြီးနောက် မျက်လွှာ ကို ချ၍
“ လန့်သွားတာပါ ”
သူ မိန်းမလှလေး ပခုံးကို မလွှတ်မိသေး ။ သူ့ ကို မိန်းကလေး အပေါ် မှောက်လျက် လဲအောင် လုပ်သော ကျောက်ခဲ ကို ကျေးဇူးတင်စွာ ပြန် ကြည့် မိသေး၏ ။ ထို ကျောက်ခဲ ကြောင့် မဟုတ်လျှင် ကောင်မလေး ပေါ် အရှိန် လွန် မှောက်လဲမည် မဟုတ် ။ မှောက် မလဲလျှင် ဤသို့ ကြုံရမည် မဟုတ် ။ သူ့ စိတ် နှင့် သူ့ ကိုယ် ဆိုလျှင် ဤကဲ့သို့ သူရဲကောင်း ဆန်စွာ ပြုဖို့ မဆိုထား နှင့် ၊ သွေးရဲရဲ သံရဲရဲ မြင်လျှင်ပင် ထွက်ပြေး မိပေလိမ့်မည် ။ ယခုတော့ ကျောက်ခဲ တစ်လုံး ကောင်းမှု ဖြင့် အခြေအနေ က လှပ နေပေပြီ ။ ဝမ်းသာစိတ် ကို မြိုသိပ်ရင်း မောင်းထွက် သွားသော ကား ကို မကျေမ ပ် လှမ်း ကြည့်ကာ
“ တောက် အတော် လူမှုရေး ခေါင်းပါး တဲ့ သူ ပဲ ”
မိန်းမပျို က သူ့ ကို အားကိုးတကြီး မော့ ကြည့်သည် ။ ပြီးနောက် သူမ ပခုံး ကို ဖက် ထားသော လက် ကို မသိမသာ ရုန်းရင်း
“ ကျေးဇူး ကျေးဇူးပါပဲနော် ”
သူ ပြန် ငုံ့ကြည့်သည် ။ နောက်မှ ပျာပျာသလဲ နှင့် လက် ကို ဖယ်ပြီး
“ ဪ ဟုတ်ကဲ့ပါ ၊ ကျွန်တော့် နာမည် ထူးနိုင် ပါ ”
ကောင်မလေး က ပြုံးပြီး
“နွယ် လို့ ခေါ်ပါတယ် ၊ မြရီနွယ် ပါ ”
ခင်မင်ရင်းနှီးမှု ကို ချက်ချင်း ဖြစ်စေပါသည် ။
“ ဒီ နား နေတာလား ”
နွယ် က ထူးနိုင် ကို ပြန် ကြည့်ပြီး
“ အင်း ဟုတ်တယ် ၊ မနက် မနက် ဒီ မှာ ပြေးနေကျ ”
“ ဟုတ်လား ၊ ကျွန်တော် လဲ မနက်တိုင်း ဒီမှာ ပြေးနေကျပဲ မတွေ့ဖြစ်ဘူး နော် ”
ကောင်မလေး က ခေါင်းငုံ့ ပြုံးရင်း
“သတိ မထားမိတာ နေမှာ ပါ ”
ထို အဖြေ သည် သူမ က သတိထားမိ နေကြောင်း ကို ပေါ်လွင်စေပါသည် ။ ထူးနိုင် ပြုံးလိုက်သည် ။
“ ကဲ ဒါဖြင့်လဲ ဆက် သွား လိုက်ဦးမယ် နွယ် ၊ မနက်ဖြန် ကျတော့ ထပ် ဆုံကြတာပေါ့ ”
နွယ် က ကြည်နူးစွာပြုံးရင်း
“ ဟုတ် ”
နှစ်ယောက်သား လမ်း မခွဲချင်ဘဲ ခွဲခဲ့ရသည် ။
ပထမ ပြေးယောင် ပြပြီး ခုန နေရာ ပြန် ပြေးလာကာ ခလုတ်တိုက် ခဲ့ သော ကျေးဇူးရှင် ကျောက်ခဲ ကို ပြန် ကောက်လိုက်သည် ။ နောက် တခြားသူ များ မြင်သွားလေမလား ဆိုပြီး ဘေးဘီ ဝေ့ ကြည့် လိုက်သေး၏ ။ ဘယ်သူမှ မရှိတော့ မှ ကျောက်ခဲ ကို “ ကကျွပ် ကကျွပ် ကကျွပ် ” နှင့် အား ရပါးရ အာဘွား ရှလူး ကာ အိတ်ထောင် ထဲ ထည့် လိုက်မိသည် ။ နောက် ခြေလှမ်း ကို ပြန် စ လိုက်သည် ။
ထူးနိုင် ၏ စိတ် ထဲ မှာ တော့ ယခု သူ ပြေးနေသော ခြေလှမ်းများ လို ရင် ကို တဖျတ်ဖျတ် ဖြစ်စေသည် ။
••••• ••••• •••••
“ တီတီတီ တီတီတီ ”
အိပ်စင် ဘေး နာရီမှ အချက်ပေးသံ မြည် လာသည် ။
သူဇာချို အိပ်ချင်မူးတူး နှင့် နာရီ ကို ယူကြည့်လိုက်၏ ။
“ ၅ : ၄၀ ”
“ ဟင် ”
၆:၃၀ တွင် ခရီး ထွက်မယ့် အဒေါ် ထံ မှ ငွေလွှဲ ယူရမည် ကို သတိရ မိ၏ ။ ထိုငွေ မှ မယူထားလျှင် တစ်နှစ်စာ ခန့် တော့ ထမင်းငတ် သွားနိုင်သည် ။ အဒေါ် က နိုင်ငံခြား သွားမှာ ကိုး ။
ထို့ကြောင့် အိပ်ရာ က ကမန်းကတန်း ထ၍ သန့်ရှင်းရေး လုပ်ပြီး ကား ကို ကမန်းကတန်း မောင်း ထွက် လိုက်ရသည် ။
အပြင် မှာ နှင်းများ က လဲ မသဲကွဲသေး ။
မြင်ရစေရန် ကား ဝိုက်ဘာ ကို ဖွင့်လိုက်သည် ။ ဘာမှ သိပ် မထူးခြား ၊ နှင်းကွဲမီး ကို ထပ် ဖွင့်လိုက်သည် ။ ဒါလဲ ရှေ့တစ်လံ အပြင် ပို မမြင်ရ ။ ကား ကိုလဲ အချိန် မမီ မှာ စိုး၍ အရှိန် မလျော့ရဲ ။
“ ကလင် ကလင် ကလင် ”
ဖုန်းမြည်သံ ။
“အဲ ပုတု ”
ကား ကို ဂရုတစိုက် မောင်း နေရာ မှ ဖုန်းမြည်သံ ကြား၍ လန့်သွားမိ သေး၏ ။ နောက်မှ ဖုန်း ကို ကြည့် လိုက်တော့
“ ဟင် ဒေါ်လေး ဆက်တာပဲ ”
ဆို ကာ ဖုန်း ကိုင်လိုက်သည် ။
“ ဟယ်လို ဒေါ်လေး ”
“ ဟဲ့ သူဇာချို မလာသေးဘူးလား ၊ ငါ လေဆိပ် ကို ဆင်းတော့မှာ ”
“ လာပြီ ဒေါ်လေး လာပြီ ၊ နှင်း မကွဲသေးလို့ လာပြီ ”
ဆို၍ ကမန်းကတန်း အရှိန် မြှင့်လိုက်စဉ်
“ ဟင် ”
သူ့ ကားဘေး မှ ဖြတ် သွားသော ယောက်ျားပျို တစ်ယောက် ၏ ပုံရိပ် ။ သူ ငေး ကြည့်စဉ် ...
“ ဟာ ”
မလှမ်းမကမ်း ကားရှေ့ မြင် လိုက်ရသော အရိပ် တစ်ခု ။
“ အောင်မလေး ”
လန့်ပြီး ဘရိတ် အုပ် လိုက်မိသည် ။ တစ်ဖက်လမ်း မှ အလောတကြီး ပြေး လာသော ခုန ယောက်ျားပျို တစ်ယောက် ။
“ ဟိတ် ”
“ ဟာ ”
“ ကျွီ ”
သို့သော်
••••• ••••• •••••
ရုတ်တရက် ဘာဖြစ်လို့ ဖြစ်သွားမှန်း မသိ ။ ခုန ကားလမ်း ပေါ် က မိန်းကလေး ကို သူ တိုက်ခဲ့မိပြီလား သူ မသိ ။ ကတုန်ကယင် နှင့် သူ အနောက် ကို ပြန် ကြည့် မိသည် ။
“ ဟင် ”
သူ့ ကို ခပ်စိမ်းစိမ်း စိုက်ကြည့် နေသော ခုနက ယောက်ျားပျို ။ ထိုယော က်ျားပျို ၏ ရင်ခွင် ထဲ မှာ မှ ကားရှေ့ က မိန်းကလေး ။
ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ။ မောင်း ပဲ ထွက်ရမလား ။ ဆင်း ပဲ ကြည့်ရမလား မသိ ဝေခွဲမရ ဖြစ်နေမိသည် ။
နောက်ဆုံး ကား ပေါ် မှ ဆင်း၍ သွားမေးမည် စိတ်ပိုင်းဖြတ် ပြီး ကား တံခါးဖွင့်လိုက်သည် ။
“ ကလစ် ”
ထိုစဉ်မှာ ပင်
“ ကလင် ကလင် ကလင် ”
“ ဟင် ”
ဒေါ်လေး ၏ ဖုန်း ။ ယောင်ရမ်းပြီး ဖုန်း ကို ကိုင် လိုက်သည် ။
“ ဟယ်လို ”
“ ဟဲ့ သူဇာချို မလာသေးဘူးလား ၊ ငါ လေယာဉ် မမီဖြစ်တော့မယ် ”
ထိုအသံ ကြားပြီး သူလဲ လတ်တလော ကိစ္စများ မေ့ကာ
“ လာပြီ ဒေါ်လေး လာပြီ ”
ဆို ကာ ကား ကို ဝူးခနဲ မောင်းထွက်မိသည် ။
သူ ၏ စိတ် တွင် ကပ်ပါလာသည် က ခပ်စိမ်းစိမ်း ကြည့် နေသော ယောက်ျားပျို ၏ မျက်လုံး ။
••••• ••••• •••••
သူဇာချို ကားမောင်း နေရင်း စိတ်မဖြောင့် ဖြစ်နေမိသည် ။ ဒေါ်လေး နှင့် တွေ့ရမည့် ကိစ္စ အားလုံး ပြီး သော်လည်း အိမ် မပြန်နိုင်သေးဘဲ သတိ လက်လွတ် ကား လျှောက် မောင်း နေမိသည် ။
နှင်း မကွဲချိန်က ဖြစ်ခဲ့သော ကိစ္စ ။ စိတ် ထဲ က မဖျောက်ပစ်နိုင်သေး ။
စိမ်းစိမ်းကားကား ကြည့် နေသော ယောက်ျားပျို မျက်လုံး ။
“ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ၊ ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ”
တွေးရင်း ချွေးများ ပင် စို့ချင်သည် ။
“ အကယ်၍ များ တစ်ခုခုများ ဖြစ်သွားခဲ့ရင် ”
တွေးရင်း ကြောက်လန့် နေမိသည် ။
အိမ် မှာ ပဲ ရဲများ ရောက် နေပြီလား ။ ဒါမှ မဟုတ် သူ့ ကို ပဲ ပိုက်စိပ်တိုက် လိုက်ရှာ နေကြပြီလား ။ သူ မဝေခွဲနိုင် ။
ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် နှင့် အမှုအခင်းများ ကို သူ ရင် မဆိုင်ချင်သေး ။
နောက်ဆုံးတော့
“ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ပြဿနာ ဖြစ်ခဲ့တဲ့ နေရာ သွား ကြည့်လိုက်တာ အဖြေ ရှင်းမှာ ပါ ”
ဟု စိတ်ပိုင်းဖြတ် ပြီး မနက် က အက်ဆီးဒင့် ဖြစ်ခဲ့သည့် နေရာဖက် သို့ ကားကို ကွေ့လိုက်သည် ။
“ ပြေးသင့်လဲ ပြေးရတာပေါ့ ”
စိတ်ပိုင်းဖြတ်ရင်း ...
••••• ••••• •••••
မနက် ဖြစ်ခဲ့သော လမ်းဝ ရောက်တော့ လမ်းထဲ သူ ရုတ်တရက် မဝင် ရဲ ။ ဝင်သွား လိုက်မှ အခင်း ဖြစ်ခဲ့သည့် နေရာ၌ လက်ပူးလက်ကြပ် ဝင်တိုး မိသလို ဖြစ်မှာ သူ စိုးနေမိသည် ။
ထို့ကြောင့် ရင် တထိတ်ထိတ် နှင့် ကား ကို ဘီး လှိမ့်ရုံ လှိမ့်ရင်း ခပ်ဖြည်းဖြည်း မောင်း ဝင်လိုက်သည် ။
လမ်းကလေး က မနက်ခင်း နှင်းမကွဲ သလို မဟုတ်တော့ ။ ဖြတ်သွားဖြတ်လာများ နှင့် စည်စည်ကားကား ။
သူ အကြံ ရသွားသည် ။
“ ဟုတ်ပြီ ၊ အထဲ ထိ မသွားသေးဘဲ တစ်နေရာရာ မှာ ဝင် စုံစမ်းရမယ် ”
ဟု တွေးမိပြီး အနည်းငယ် သန့်ပြန့်ပြီး လူ စုံနိုင်သော လက်ဖက်ရည်ဆိုင် တစ်ခု သို့ ကား ကို သူ ချိုးကွေ့ ဝင်လိုက်သည် ။
“ အို”
ထင်မှတ် မထားသော မြင်ကွင်း ။ သူ ကားပေါ် ၌ ပင် ကြက်သေသေ ၍ ငြိမ် ထိုင်နေမိသည် ။
သူ မြင်နေရသည် က နှင်း မကွဲခင်က သူ့ ကို မျက်လုံးစိမ်း နှင့် ကြည့် နေသော ယောက်ျားပျို ။
အဝတ်အစား ပင် မလဲရသေးဘဲ အေးအေးလူလူ လက်ဖက်ရည် ထိုင် သောက် နေခြင်းပင် ။
သူ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေမိသည် ။
ကား ပေါ် က ဆင်း မေးလျှင် ကောင်းမလား ၊ လှည့်ပြန်ရ ကောင်းမလား စဉ်းစား နေမိသည် ။
ထို ယောက်ျားပျို က တော့ သူ့ ကို မမြင်သေး ။
သူ စိုးရိမ်ပြီး ကားစက် ကို ပြန် နှိုးရန် ပြင်သည် ။ ထိုသို့ ဆိုလျှင်လဲ အခြေအနေ အမှန် ကို သူ သိရတော့မည် မဟုတ် ။ အခြေအနေ မှန် မသိရလျှင် အမြဲတမ်း စိတ် တထင့်ထင့် နှင့် ဖြစ်နေရ တော့မည် ။ ဘယ်တော့မှ နေ လို့ ထိုင်လို့ စိတ်သက်သာရာ ရတော့မည် မဟုတ် ။ ထို့ကြောင့်
“ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် လာမယ့် ဘေး ပြေး တွေ့လိုက်တာ ကောင်းမယ် ”
ဟု စိတ် ပိုင်းဖြတ်ပြီး ကား တံခါး ကို ဖွင့် ဆင်း လိုက်မိသည် ။
▢ အကြည်တော်
📖 နွယ်ချို
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment