ဒူးမတိုက်နဲ့ မခိုက်နဲ့ တော်ရေ ၊ ငါ့မောင်ကြိုက်မှ
ငါ့ယောင်းမဟေ့ ၊
ဗွေးတုတ်ရေ ၊ အရေးလုပ်ဖို့ ငါမမြင်သလေ
ကြောက်ရင်လဲ နောက်ဆုတ်နေ
ချွေးသုတ်ရင်လေ ကစားနေတုန်းသာ ၊
အရှုံးပေးလိုက်တော့လေ
••• •••• •••• ••••
ထူးနိုင် မင် ကောင်းကောင်း နှင့် လေချွန်ပြီး ဝင် လာသည် ။
“ နွယ်ချို ရေ ကိုယ် ပြန် လာပြီဟေ့ ”
ထူးနိုင် ၏ အသံစာစာ ။ အတွင်း မှ ပြန် ထူးသံ မကြားရ ။ ထူးနိုင် ခြေလှမ်း တန့် သွား၏ ။ စိတ် ထဲ ထင့်ခနဲ ဖြစ်မိသေး၏ ။
“ နွယ်ချို ရေ ”
“ ဟော”
အိမ်ပေါ် ထပ် မှ နွယ် ရော ၊ အိမ်အောက်ထပ် မှ ချို ပါ ထွက်လာ၏ ။ ထူးနိုင် က နှစ်ယောက်လုံး ကို ခပ်တည်တည် ပြုံး လိုက်သည် ။ ပြီးနောက် သူ့ ပြော သလို ကိုယ့် ပြောသလို နှင့်
“ လာမယ် နော် လူနာ ညည်း နေသလား ဝင်ကြည့် ဟင် ”
သူ့ စကား မဆုံးလိုက် ။ နွယ် နှင့် ချို နောက် မှ လိုက် ထွက်လာသော အမျိုးများ ။
“ ဟာ ”
ထူးနိုင် လန့် သွားသည် ။ နောက် ကတုန်ကယင် ဖြင့်
“ ဟင် ဒါ ဒါတွေက ”
“ ကိစ္စ ရှင်းဖို့ စောင့် နေတာလေ ၊ လာခဲ့ ”
“ ဟာ သေပြီ ၊ သေပြီ ”
အခြေအနေ ရိပ်မိပြီး ထူးနိုင် ထွက်ပြေးဖို့ အလှည့်
“ အွန့် ”
ဘယ်က ဘယ်လို ရောက်နေမှန်း မသိသော လူထွားကြီး နှစ်ယောက် က သူ့ ကုတ် ကို အပိုင် ဆွဲ ထားကြသည် ။
“ ဘယ် ပြေးမလို့ လဲ ကောင်လေး ၊ ဒါမျိုးတော့ မရဘူး ”
“ ဟင်းဟင်း ဒီလောက်တော့ မလွယ်ဘူးလေ ကြိုသိ ”
ထူးနိုင် ယက်ကန်ယက်ကန် ဖြစ်နေသည် ။ မျက်လုံးတွေ လဲ ပြာဝေ နေ၏ ။
“ ဟာ ဒါ ဒါတွေက ”
အားလုံးက ဖြည်းဖြည်းချင်း သူ့ ထံ တိုး လာကြသည် ။ မြရီနွယ် ၏ သဘော ကောင်းသော အမေ လဲ ပါ သလို ၊ သူဇာချို ၏ သဘောထား ပြည့်သော အဒေါ် လဲ ပါသည် ။
“ ကဲ ဒီကိစ္စ ကို ဘယ်လို ရှင်းမလဲ ပြော ”
ထို စကားသံ ကြားသည် နှင့် နဂိုချောင် ဒူးကြီး ပို ချောင်သွား သယောင် ။ ထူးနိုင် ကတုန်ကယင် ဖြင့်
“ ဒါ ဒါက ဟိုလေ ၊ ကျွန်တော် လဲ နှစ်ယောက်လုံး ကို ချစ်မိတော့ ဂလု ”
စကားတွေ က ရုတ်တရက် မထွက်နိုင် ။ အားတင်း၍ ဆက် ရသေးသည် ။
“ အဲ အဲဒါ နှစ်ယောက်လုံး ကို တစ်ပြိုင်တည်း ခိုး ခိုး ”
အားလုံး တစ်ယောက် မျက်နှာ တစ်ယောက် ကြည့် ကြသည် ။ ဒါကို မြရီနွယ် ၏ အမေ က
“ ကဲ ဖြစ်ပြီးတာလဲ ဖြစ်ပြီးပြီ ဆိုတော့ သူဇာချို ဒေါ်ဒေါ် က ဘယ်လို ဆုံးဖြတ်ချင်လဲ ပြောပါ ”
သူ့ အမေး ကို သူဇာချို့ အဒေါ် က လဲ လက်ပိုက် ပြီး
“ အို အို ဒါက ကလေးတွေ ကိစ္စပဲ ၊ ကလေးတွေ ဘယ်လို လုပ်ချင်သလဲ ပေါ့ ၊ ဒါပါပဲ ”
လေ က အေးသည် ။ မြရီနွယ် အမေ က လဲ ခပ်အေးအေး ပင် ။
“ သမီးတို့ ရော ဘာလုပ်ချင်လဲ ၊ မေမေတို့ ကို ပြော စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ် စေရမယ် ”
မြရီနွယ် က သူ့ လက်ဖဝါး ကို သူ ပွတ်ပြီး
“ ဘာ လုပ်ချင်လဲ ဆိုတော့ ”
ထူးနိုင် မျက်လုံး ပြူး သွားသည် ။
“ နွယ် နွယ် ကိုယ် ကိုယ် လေ ”
သူ့ စကား မဆုံးလိုက် ။ ပါးပြင် ပေါ် ကျလာသော ပန်းလက်ဖဝါး ။
“ အဲဒီ ကို,ကိုပဲ ဟောဒီလို ”
“ ဖြောင်း ”
“ အောင်မလေးဗျ သေပါပြီဗျ ”
ကုတ် ကို ဆွဲထား၍ ထွက်ပြေး ၍ လဲ မရ ။ ဒူး က လဲ ချောင် နေ၍ မပြေး နိုင် ။ ဒါကို မြရီနွယ် က သူဇာချို ဖက် လှည့်၍
“ ချို က ရော ”
သူဇာချို က ပြုံး ၍ ရှေ့ ထွက် လာပြီး
“ ချို က လဲ နွယ့် လို ပေါ့ နွယ် ရဲ့ ”
လက်လွှဲ လိုက်တာသာ မြင်သည် ။
“ ချို ကိုယ် ကိုယ် ”
“ ဖြောင်း ”
“ အောင်မလေး သွား ကျွတ်ပါပြီဗျ ”
ထူးနိုင် ၏ အော်သံ ။ ဒါကို မြရီနွယ် တို့ အမေ က ရှေ့ထွက် လာပြီး
“ ညံ့လိုက်တဲ့ ကလေးတွေ ပဲ ၊ သမီးတို့ နှစ်ယောက်လုံး မှတ်ထား ၊ ယောက်ျားတစ်ယောက် ကို မကျေနပ်လို့ ရို-က်ရင် ပါး မရိုက်နဲ့ ၊ အသံကျယ်ပြီး လူ ကြားတယ် ၊ ပတ်ဝန်းကျင် ဆူညံတယ် ၊ ဒီမှာ ကြည့် မေမေ ပြမယ် ”
ဆိုကာ ထူးနိုင် ၏ ကုတ် ကို ဆွဲလိုက်သည် ။
“ ဒီမှာ ကြည့် ၊ ဒီလို ကုတ် ဆွဲလိုက်ရင် သူ့ ကို ပါးရို-က်မယ် ထင်မယ် ”
“ ဟင် ဟင် ဘယ်လို ”
ထူးနိုင် ဟိုက လုပ်သမျှ မျက်လုံး ပြူး၍ ကြည့် နေရလေသည် ။
“ ဟောဒီမှာ ကြည့် ၊ ဟောဒီလို လက် ရွယ်လိုက် ”
ဟိုဘက် လက် ရွယ်သည် ။
“ မလုပ် မလုပ်နဲ့ လေ ”
ထူးနိုင် လန့်ပြီး ခေါင်း ကို နောက်ဆုတ်သည် ။
“ ဟော တွေ့လား ၊ ခေါင်း ကို နောက် ဆုတ်ပြီ ၊ အဲဒီ အချိန်ကျမှ ဟောဒီ မှာ တွေ့လား ၊ ဖိနပ်ဒေါက် ”
အားလုံး လိုက် ကြည့်ကြသည် ။
ထူးနိုင် ပါ လိုက် ကြည့် မိသည် ။ ဖိနပ်ဒေါက် က ချွန်မြနေသည် ။ ဖိနပ် နံပါတ် က ရှစ် ။
“ အဲဒီ ဖိနပ်ဒေါက် နဲ့ ၊ သူ့ရဲ့ ပေါင်ခွကြား ကို ဟောဒီလို အား နဲ့ ဆောင့်ကန် ”
“ ယာစ် ”
“ ဖောင်း ”
“ အိ ”
ထူးနိုင် ခြေ ခွင်ကျပြီး အသံပင် မထွက်နိုင် ။ ချက်ကောင်း ကို မှ ထိချက် က ပြင်းလွန်း၍ နားထင်ကြော ထောင်သည် အထိ မျက်လုံးကြီး ပြူး ။ မျက်နှာကြီး မဲကာ သားရည်တွေ တွဲပြီး ငြိမ် နေသည် ။ အတန်ကြာ မှ
“ အောင်မလေး ကွဲပါပြီ ၊ အသည်း အသည်းတွေ ကွဲပါပြီဗျ ဟီး ”
ဒါကို သူဇာနွယ် ၏ အဒေါ် က လဲ အားကျပြီး
“ အစ်မကြီး ပြတာ သိပ် မရှင်းဘူး ၊ ဘယ်လို ”
ဟိုကလဲ စိတ်ကောင်းသည် ။
“ ဪ ဒီမှာလေ ညီမ ရဲ့ ၊ ဟောဒီမှာ ကုတ် ကို လှမ်းဆွဲ ”
ပြောသည့် အတိုင်း လုပ်သည် ။ ကုတ် ဆွဲသည် ။ ထူးနိုင် မှ ယက်ကန်ကန် နှင့် လည် ပါနေသည် ။
“ အငိုက် မှာ ပါးရို-က်ဖို့ လက်ရွယ် ၊ အဲဒီမှာ လက် ကို ရှောင်ဖို့ သူ မော့တာနဲ့ ”
တကယ်ပဲ ထူးနိုင် ယောင်ပြီး လက် ကို ရှောင်ရန် အမော့ ။
“ မလုပ် မလုပ်နဲ့ ”
ထင် တာ က အပေါ် ထိ တာ က အောက် ။
“ ယာစ် ”
“ ဖောင်း ”
“ အိစ် အိစ် ”
ဟိုက ခေတ်မီတော့ ဒေါက်ဖိနပ် က ပို ချွန်ပါသည် ။ ထူးနိုင် မေးကြော တွေ ဆွဲပြီး အံကြိတ် ထားရသည် ။ မကြိတ် ၍ မဖြစ် ။ တက်သွား တာ မှ ပါးစပ်က ပြန် ခုန် မထွက်အောင် မနည်း စေ့ထားရသည် ။ ဒူး နှစ်ဖက် ကလဲ ပို ချောင်ပြီး အထဲ ကို ပြန် ခွင်နေသည် ။ ဒါကို ကုတ် က ဆွဲ မ လိုက် လျှင် ရုပ်သေး လို မြောက်မြောက် ပါ လာသေး၏ ။
“ အစ်မ အစ်မ ကျွန်မ သိတာ ဒီလို ”
“ အေး ပြောပါဦး ညီမလေး ”
အရေး ထဲ ပညာ ဖလှယ် နေကြသေး၏ ။ ထူးနိုင် က အံကြိတ်ပြီး စိတ်ဝင်စားစွာ လိုက် ကြည့်သေး၏ ။
နှုတ်မှ လဲ
“ ဟင် ကျန် ကျန် သေးတာလား ဟင် ”
“ ကျန်တာပေါ့ကွယ် ”
“ ဟောဒီလို ကုတ် ဆွဲပြီး အငိုက်မှာ အရှိုက် ကို ဟောဒီလို ဒူးနဲ့ ”
“ ယာစ် ”
“ ဒုတ် ”
“ အွတ် ”
ထူးနိုင် ခံရချက် ပြင်းပြီး စကားပင် မထွက်နိုင်တော့ ။ အတန်ကြာ မှ လည်ချောင်းသံကြီး နှင့်
“ အောင်မလေး သေ သေပါပြီ ၊ သေပါပြီ ”
ဒါကို နောက် တစ်ယောက် က လဲ
“ အဲဒီ နည်းက ဟောင်း နေပြီ ညီမ ရဲ့ ၊ အဲဒါနဲ့ တွဲ သုံးရတာ ရှိတယ် ”
“ ဟုတ်လား ဘယ်လိုလဲ ”
“ အဲလို အရှိုက် ကို ဒူး နဲ့ တိုက်ပြီး သူ ကွေးသွားပြီ ဆိုရင် အနောက်ဖက် ကို လှည့် လိုက် ၊ ဟဲ့ လှည့် ပေးစမ်း ”
ကုတ် က ကိုင်ထားသူများ က လှည့် ပေး၏ ။ ထူးနိုင် က အရုပ် တစ်ခု လို လည်ပြီး လှည့် သွား၏ ။
“ အဲ အဲဒီမှာ တွေ့လား ၊ အနောက် က ဆို အနေတော် ဖင် က ကုန်းနေပြီ ၊ လေးဆယ့်ငါး ဒီဂရီ ဟုတ်လား ၊ မြင်လား ၊ အဲဒီတော့မှ ခြေလှမ်း ကို ငါး လှမ်းလောက် ဆုတ် ၊ ဟောဒီမှာ တွေ့လား ၊ ဖိနပ်ဦး အချွန် ၊ အဲဒါနဲ့ ဟော ဒီလို ပြေးပြီး အားနဲ့ ”
ပြေး လာသော ခြေသံ ကြားရ၏ ။ နောက်
“ ဖောင်း ”
“ ဇွပ် ”
“ အား ”
ထူးနိုင် ၏ မခံမရပ် နိုင်သော အော်သံ ။ မျက်ရည်တွေ တွဲ နှပ်တွေ ရွှဲ ပြီး
“ အောင်မလေး ပွင့် ပွင့်ပါပြီဗျ ၊ ပွင့်သွားပြီဗျ ”
အားလုံးက ဖနောင့် ထောင်ပြီး မြောက်ကြွမြောက်ကြွ ဖြစ် နေသော ထူးနိုင်ကို ကြည့်သည် ။ ထူးနိုင် က သာ
“ မတော် မတော်ပါဘူး အဒေါ်တို့ ရဲ့ ဟီး ”
သူ့ အော်သံ ကြားသည် နှင့် မိဘမောင်ဘွားများ က
“ ဟဲ့ ကလေးတွေ ၊ ဟိုမှာ အော် နေပြီလေ ၊ လူ ကြားလို့ တောင် မကောင်းဘူး ၊ ခုန သင် ပေးထားတာ လုပ်လေ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ မေမေ ”
“ ဟုတ်ကဲ့ ဒေါ်ဒေါ် ”
“ နွယ် အရှေ့ပိုင်း တာဝန် ယူလိုက် ”
“ ဟုတ် ၊ ချို အနောက် ကို ထိပါစေ ”
“ စိတ်ချ ၊ ဖိနပ်ဦး မှာ စတီး ကပ်ပြီး သံချွန်လေးတွေ ထည့်ထားတာ ”
“ ဒီက ဖိနပ်ဒေါက် ကလဲ သံခွာပါ နွယ် ရဲ့ ကဲ ”
“ ဟင် နွယ် နွယ် ကိုယ်နော် ကိုယ် ”
ထူးနိုင် က အခြေအနေ ရိပ်မိပြီး ဒူး ကို ခွင် ပေါင် ကို စေ့ပြီး ဘာမှ မလုပ် ရသေးခင် ကုန်း ရှောင်သည် ။ သို့သော် သူ့ အန္တရာယ် ကို သူ မမြင် ။ တကယ့် အန္တရာယ် က အနောက်က
“ ဟိုင်းယား ”
ပြေးလာသော ခြေသံ ။ သူ မျက်လုံး ပြူးသွားသည် ။
“ ဟင် ချို ချို မလုပ် ”
တားမြစ် စကား ။ မမီတော့ ။ ပေါင်ခွကြား မြောက်တက် လာသော ဒေါက်ဖိနပ် အနက် ။
“ ယာစ် ”
“ ဖောက် ”
“ ဇွပ် ”
“ အု ”
မည်သို့ လုပ်လိုက်သည် မသိ ။ ထူးနိုင် မှာ နားထင်ကြောကြီး ထောင်ပြီး မျက်လုံးတွေ ပါ နီရဲသွားသည် ။
“ အားလားလား ”
ညည်းညူသံ ပင် တိုးတိုးလေး ။ ချက်ကောင်း ထိ သွား၍ ညည်းရမှာ ပ င် ရှက်သွားပုံ ပေါ်သည် ။ မတော်ရာ ကို ပြန် စမ်း ကြည့်နေစဉ်မှာ ပင် လှပ သော မျက်နှာလေး ။
“ နွယ် နွယ်ရယ် ”
ပြုံးပြုံးလေးမို့ နာ ပေမယ့် ခဏတော့ သည်းခံ လိုက်သေးသည် ။ အနောက် က ထိထား၍ လူ က ကော့ကော့လေး ဖြစ်နေ၏ ။
ဒါကို နွယ် က
“ ချို ရေ ”
“ ရှင် နွယ် ”
“ တစ်ယောက်တည်း နဲ့ အလုပ် ဖြစ်တဲ့ နည်း စဉ်းစားမိလို့ ”
“ ဟုတ်လား ၊ ဘယ်လိုလဲ ”
နှစ်ယောက်သား အတိုင်အဖောက်တွေ ညီ နေသည် ။ အနောက် မှ အမေ နဲ့ အဒေါ် က လဲ ပန်းခြံ ထဲ ဆုံတွေ့ကြ သလိုပင် ။ ခုံတန်းလေး မှာ အေး အေးဆေးဆေး ထိုင်ပြီး
“ ဥပုသ် စောင့်တော့ ဘယ်ကျောင်း စောင့်လဲ ”
“ ရပ်ကွက် မြောက်ဖက် က ကျောင်းလေး လာခဲ့ပါလား ”
ဆိုပြီး တရားဓမ္မအကြောင်း တွေ ဆွေးနွေး နေ၏ ။
“ တို့ ကတော့ အင်္ဂုလိမာလဇာတ် အကြိုက်ဆုံးပဲ ၊ လက်ညှိုး ဖြတ်တာ ”
ထို စကား ကြားတော့ ထူးနိုင် ထ အော်မိသည် ။
“ လက်ညှိုး ၊ လက်ညှိုး နဲ့ တူတာလေးတောင် မရှိတော့ပါဘူးဗျာ၊ ဟီး ဟီး ”
သူ့ ငိုသံ လဲ ကြားရော မြရီနွယ် အမေ က
“ ဟဲ့ နွယ် ကလေး ငိုနေပြီ လုပ်ပါဦး ”
ဆိုတော့ ဟို က လဲ
“ ဒီမှာ ကြည့် ချို ”
“ ဟုတ်ကဲ့ နွယ် ”
ဟို က လဲ တကယ် ကြည့်သည် ။ ထူးနိုင် ပင် ကြောင်ပြီး လိုက် ကြည့်မိသည် ။
“ ဟောဒီလို မျက်နှာချင်းဆိုင် ဆိုရင် ဟောဒီ ညို့သကျည်း ကို ဒေါက်ဖိနပ် နဲ့ ဟောဒီလို ဆောင့်က,န် ”
“ ဒုတ် ”
“ အား ”
ရုတ်တရက် ခံလိုက်ရ၍ ထူးနိုင် ခြေတပေါင်ကျိုး နှင့် ခုန်ဆွခုန်ဆွ ဖြစ်ပြီး အနောက် လှည့်သွားသည် ။
“ အားလားလား ၊ ကျိုး ကျိုးပါပြီ ၊ ညိုသားကျီး ကျိုးပါပြီ ”
သူ လဲ တစ်ဖက် လှည့် သွားရော နွယ် က
“ တွေ့လား ၊ ခြေတပေါင်ကျိုး နဲ့ ဟိုဖက် အလှည့်မှာ ဟောဒီလို ဖိနပ်ဦး နဲ့ ပြေးပြီး ”
“ ဂျွတ် ”
“ အုဖ် ”
ထူးနိုင် တစ်ကိုယ်လုံး ကော့တက် သွားပြီး အံကို ကြိတ် ထားမိသည် ။ အော်ချင်တာ တောင် မအော်အား ။ မေးကျောကြီး ထောင်ပြီး ကွ နေမိသည် ။ ဒါကို သူတို့ က
“ နွယ်ရေ ”
“ ရှင် ချို ”
“ ဒီ ပုံစံမျိုး မှတ်မိသွား လောက်အောင် ရှေ့နောက် ရှယ် တင်လိုက်ရ အောင် ”
“ ကောင်းတာပေါ့ ချို ရဲ့ ၊ ကဲ တစ် နှစ် သုံး ”
ပြိုင်တူ ပြေးလာသော မိန်းကလေး နှစ်ယောက် ။ ထူးနိုင် မျက်စိမှိတ် ၍ အလိုလို နေရင်း လက်မြှောက် လိုက်မိသည် ။ မျက်နှာ ပေါ် ၌ လဲ မျက်ရည် ၊ နှပ် နှင့် ဇောချွေးများ နှုတ် မှ တိုးတိုးလေး ညည်းမိသည် ။
“ နွယ်ချို ”
ထို့နောက်
“ ဖောင်း ”
“ ဒု ”
“ ဇု ”
“ အု ”
လူ က လေပေါ် အတောင့်လိုက်ကြီး မြောက်တက် သွား၏ ။ ဒေါက်ဖိနပ်နှစ်ရန် က လဲ သူ နှင့် အတူ လေ ထဲ လွင့်ပါ လာသည် ။ ဖိနပ်နံပါတ်တွေ က အတူတူ ။ အနီ တစ်ဖက် ၊ အနက် တစ်ဖက် ။ အမျိုးအမည် မဖော်ပြ တတ်သော ခံစားမှုမျိုး သူ ခံစားရ၏ ။ အသေအချာ ကြည့်မိမှ လေထဲ လွင့်ပါလာ သော ကြက်မောက်သီး နှစ်လုံး ။ ဘယ်က ဘယ်လို လေထဲ လွင့်ပါလာမှန်း သူ မစဉ်းစားတတ် ။ သိလိုစိတ် နှင့် လေ ထဲ သူ လိုက် ဖမ်းကြည့်သည် ။ သို့သော် မမီတော့ ။ လူ က လေထဲ အကျ ။ ကြက်မောက်သီး အတက် မို့ လက်လှမ်း မမီ ။ သို့သော် မပြီးသေး ။ ဘယ်က ဘယ်လို ရောက်လာမှန်း မသိ သော ကျီးကန်းနှစ်ကောင် က ထို ကြက်မောက်သီး ကို ထိုးသုတ် သွားသည် ။
“ အား အား ”
ထူးနိုင် မျက်လုံး ပြူးပြီး
“ ဟာ ပါ , ပါသွားပြီ ”
သူ့ အော်သံ ကို အမြင်ကတ် ၍ ထင့် ။ ကျီးကန်း တစ်ကောင် က သူ့ မျက် နှာပေါ် ပလစ်ခနဲ အင်အင်း ပါချ သွား သေး၏ ။
ရလိုရငြား လက် နှစ်ဖက် ဆန့် ပျံ ကြည့်သေး၏ ။ မရတော့ ။ အတောင့် လိုက်ကြီး ပြန်ပြုတ် ကျလာသည် ။
“ ဖောက် ဖောက် ”
ဘာတွေ ပြုတ်ကျ ကုန်သည် မသိ ။ ကြည့် လိုက်တော့ ကြက်မောက်သီး အခွံ နှစ်ခု ။ ထူးနိုင် မျက်လုံး ပြူး သွားသည် ။
“ ဟင် အစေ့ အစေ့ မရှိတော့ဘူး ”
အစေ့များ က ကျီးကန်းတွေ ဝါး သွားပြီ ။ ထူးနိုင် မျက်ရည် ပြိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားသည် ။ ကျီးကန်းချေး ပေနေသော မျက်နှာ ကို ပင့်သုတ် လိုက်သည် ။ သူ့ ဘာသာ သူ ပြန် စမ်းသည် ။
“ သေချာသွားပြီ ”
အစေ့လွတ် ကြက်မောက်သီး နှစ်လုံး ။ ဝါးခနဲပင် လန့် မအော်မိ ။ နှမြောတသ ကြီးစွာဖြင့် ကြိတ်၍ သာ ရှိုက် နေမိသည် ။ အမြတ်တနိုး ထားရာ ရှာမတွေ့တော့ ။ ကျီးကန်းစာ ဖြစ်လိမ့်မည် ဟု ဘယ်သောအခါ မှ မတွေးမိခဲ့ ။
မျက်စိ က တော့ ပယ် နေလေပြီ ။
“ ဒုတ် ”
“ အွတ် ”
“ ပေါင် ကွေးသွားပြီ ၊ ကွေးသွားပြီ ၊ ဟိုဖက် လှည့် ”
“ ဟဲ့ အနောက် နည်းနည်း ဆုတ်ပါဦးဟဲ့ ”
“ ဟုတ် အန်တီ ”
“ ပြေး ”
“ ယား ”
“ ဇု ”
“ အား အား အား ”
သိပ်တော့ မခံစားရတော့ ။ အစေ့လွတ် သွားပြီကို ။
ဤသို့ဖြင့် ... ...
••• •••• •••• ••••
ငါတို့ ယောက္ခမနိုင်နိုင်
ချက်ကောင်းကိုကိုက်ထားပိုင်
နင်တို့ သားမက်တော့ ရှုံးရှုံး
အမွေးကတုံးနဲ့ ကိုယ်တုံးလုံး
••• •••• •••• ••••
တောမှီ ရသေ့ တစ်ပါး ရှိပါသည် ။ သူ့ ကို မတ်ရပ်ရသေ့ ဟု ခေါ်ပါသည် ။
ဘယ်တော့ မှ ထိုင်လျက် မမြင်ဘူးကြ ။ မြင်သည့် အခါတိုင်း မတ်တတ် သာ မြင်ကြရ၏ ။ တစ်ခါတစ်ရံ ကင်းမြီးကောက် ထောင်လျက်ကြီး လဲ တွေ့ရပါသည် ။
တစ်ခါတစ်ရံ လဲ ခါး လောက် ထိ ရေ စိမ်ပြီး ကြည်နူး နေတတ်ပါသည် ။
အချို့က ယောဂကျင့်စဉ် ဟု ဆိုကြပါသည် ။
ထို ရသေ့ သည် ဘယ်သော အခါ မှ မြို့ဖက် ခြေဦး မလှည့် ။ တော ၌ သာ လှည့်လည်၍ နေတတ်ပါသည် ။
ကြည်ညိုသူများ ကန်တော့ လျှင် ပင် ထွက်ပြေး တတ်ပါသည် ။ သူ ၏ ပြေးပုံ မှာ လဲ ထူးဆန်း ပါသည် ။ ရပ်သော အခါ မသိသာ သော်လည်း ပြေးလျှင် ခြေနှစ်ဖက် မှာ တစ်ဖက် နှင့် တစ်ဖက် အတော် ခြား၍ ကား နေ တတ်ပါသည် ။
မတ်ရပ် ရသေ့ မှာ တွေ့ရခဲသည် မှာ မှန်ပါသည် ။ သို့သော် တော ထဲ မှာ တော့ ထို ရသေ့ ရှိကြောင်း လူတိုင်း ယုံကြည်ကြပါသည် ။
လေးစားစွာ ကြိုးစားလျက်
🥴 အကြည်တော်
( ပြီး ပါ ပြီ )
📖 နွယ်ချို
#ကိုအောင်နိုင်ဦး
.
No comments:
Post a Comment