စောင်းမြခြူသံ

 စောင်းမြခြူသံ

( ကြည်အေး )

ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရုံးပေါင်း၍ ဆိုရ လျှင် ပူစူး သည် တစ်ခါ ထပ် ၍ ဓား ရှလိုခြင်း မရှိ ။ 

“ နင့် ဓား က အတုံးကြီး ” ဟု မပို ဆီ သွား၍ ဆိုသည် ။

“ မတုံးပါဘူး ”

“ တုံးပါတယ် ”

“ မတုံးပါဘူး ”

“ အတုံးကြီး ၊ ပြီးတော့ ဟောဒီမှာ မေ ... ငါ ... မေမေ့ ကို တိုင် လိုက်မယ် ၊ နင့် လက် ကို ဓားရှ လိမ့်မယ် ၊ ဘာ အောက်နေ့လို့လဲ ၊ ပြီးတော့ ထမင်း မရှားနိုင်တော့ဘူး ၊ ပေး ညီမလေး မမ သိမ်းထားမယ် ”

“ ဟင့် ” ဟု မပို က ဆိုကာ တစ်ကိုယ်လုံး တစ်ဖက် လှည့် သွားပြီး ဓား ကို အမြင် မှ မခံတော့ချေ ။

“ ငါ ... တိုင်လိုက်ရမလား ”

မပို က နှုတ်ခမ်း စူ ကာ ဘာမှ မပြောတော့ချေ ။

“ ဒါဖြင့်ရင် ပေး နင့် စက္ကူ ငါ ဖြတ် ပေးမယ် ၊ ငါ ဖြတ်တတ်တယ် ဟ အဟုတ် ပြောတာ ”

မပို သည် မဝေခွဲ နို င်ဘဲ ပူစူးမ မျက်နှာ ကို သေသေချာချာ ကြည့်သည် ။ မပို စက္ကူ ဖြတ် နေသည် မှာ ကြာ လေပြီ ။ စက္ကူ သည် တစ်ဝက်မျှ တိတိ ညီညီ ဖြတ် ပြီးသော် ဓား က စက္ကူ အခေါက် ကြား မှ ချော်ထွက် လာရာ ပြန် မထည့်တတ်ဘဲ ရှိသည် မို့ ဖြတ် ၍ မရတော့ချေ ။

ပူစူး က ခပ်တည်တည် နှင့် မပို ကို ကြည့် နေလေသည် ။ မပို သည် ယုံကြည်စိတ် ပေါ် လာပြီး ဓား ကို ဆုတ်ကန် ဆုတ်ကန် နှင့် အပ်၏ ။

ပူစူး ၏ ပထမ ရည်ရွယ်ချက် မှာ လက် ထဲ ဓား ရောက် လျှင် ချာခနဲ ထွက် ပြေးဖို့ ၊ သူ ဖွက်နေကျ ကော်ပတ် လက်ပွေ့အိတ်ကလေး ထဲ ထည့် ဖို့ တည်း ။ ယခုတော့ ရုတ်တရက် နဂိုစိတ်ကူး ကို မေ့သွား ပြန်ကာ စက္ကူ ဖြတ်ရာ ၌ စိတ်ဝင်စား လာ ပြန်သည် ။

ဓား ကို ညာ လက် က ကိုင် ပြီး ဖြတ်ရာ ၊ လက် က ရွေ့ သွား ပြီး စက္ကူ မပြတ်နိုင်ချေ ။ နှစ်ခါ သုံးခါ ကြိုးစား သော်လည်း မရ ။ ထို့ကြောင့် နှုတ်ခမ်းကလေးများ ရွဲ့ ရွဲ့ သွားပြီး အားမလို အားမရ ဖြစ် နေလေရာ ၊ မပို က သူ့ နှုတ်ခမ်းကလေးများ ကို ငေးစိုက် ကြည့် နေရင်း အူမြူးကာ လက်ခုပ်လက်ဝါးကလေးများ တီး ၍ ချက်ချင်းပင် ရယ်ရွှင် လေသည် ။

ပူစူး က မျက်လုံးကြီးများ ပြူးကာ ဆက်ပြီး နှုတ်ခမ်း ရွဲ့ကာ စက္ကူ ဖြတ်သည် ။ ဖြတ် လို့ မရ ၊ မပို က ရယ်မော နေသည် ကို ဂရု နည်းနည်းမှ မစိုက်ချေ ။ ဘာကြောင့် ရယ်သည် ဆိုတာလဲ သိ သလိုလို ၊ မသိ သလိုလို ရှိတော့သည် ။ နောက်ဆုံး၌ ခဏ နားပြီး စဉ်းစား ရ သေးသည် ။ ပူစူး ၏ ဦးနှောက်ကလေးများ အလုပ် အတော် များ သွားပြီး ၊ နောက်မှ ဟိုဟို သည်သည် ကြည့် ကာ ဘယ်ကျော် နှင့် စက္ကူ ဖြတ်သည် ။ ထိုအခါ အောင်မြင်သည် ။

“ ဟော ရပြီ ” ဟု နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူ အော်ကာ ပြုံးပြီး ကြည့်မိကြ လေသည် ။ ပူစူး က စိတ်ကြီး ဝင် ကာ ဝင့်ဝါ လေသည် ။ မပို က အညံ့ ခံ ကာ ချီးမွမ်းသည် ။ ထို့နောက် မတိုင်ပင်ရဘဲ စက္ကူစ နှစ်စ ကို တစ်ယောက် တစ်စ စီ ခွဲဝေ ယူမိလျက် သား ရှိ လေသည် ။

စက္ကူစကလေး မှာ မပို ဘယ်က ကောက်လာသည် မသိသော မေမေ တို့ စာရေး စက္ကူအပြာပိုင်းကလေး ဖြစ်သည် ။ အပြာ သည် နုနယ်လှ၍ ကလေး နှစ်ယောက် ၏ မျက်လုံး ၌ ထင်ထင်လင်းလင်း မရှိ ။ သူတို့ သည် သည် အပြာမျိုး ကို လှသည် ဟု မထင်တတ် ၊ ဆန်းကြယ်သည် ဟု တော့ ပူစူး ထင်၏ ၊ စင်စစ် အနီ ရဲရဲ ၊ အဝါ ထိန်ထိန် ၊ အစိမ်း လန်းလန်း များ ရ လျှင် ချက်ချင်း အစိတ်စိတ် အမြွှာမြွှာ ဖြစ်အောင်ကို ဆော့ကစား ပစ် မည်တည်း ။ ယခု တော့ မရေမရာ နိုင် လှသော အပြာနုရောင် လဲ့ ဟန် ကို ငေးမော၍ ကြည့် မိသည် ။

မပို က လည်း စက္ကူစ ကို ဘာ လုပ်ရမှန်း သိပုံ မပေါ်ချေ ။ စောစောက ကတော့ ထိုးတာမျိုး လည်း ပြန် မလုပ်ချင် ချေ ။ ကတော့ ထိုးလို့ မဖြစ်သည် နှင့် စိတ်ပျက် လက်ပျက် ဖြစ်လေသည် ။

“ နေဦး ၊ ငါ ပြောပြမယ် ” ဟု ပူစူး က စက္ကူစ ကို ဘာမှ မလုပ်စေဘဲ တားမြစ် ထား သည် ။ မပို က လည်း စောင့်စား နေသည် ။

ထို့နောက် ဗြုန်းခနဲ ဉာဏ် ကွန့်မြူးသည် ။ လောက သည် နေရောင် ဖြင့် လန်းရွှင် နိုင်သည်တကား ။ ငှက်တို့ သည် အော်မြည် ပျံသန်း နိုင်သည် တကား ။ လေရူး က လူးလှိမ့် ရစ်ခွေ နိုင်သည် တကား  ၊ ပူစူး သည် ခုန်ပေါက် ပျော်ရွှင်လေ၏ ။ မပို လည်း အသံကလေးများ ပြု ကာ လိုက်လံ ပျော်ရွှင် လေ၏ ။ တေး တစ်ပိုင်းတစ်စ သည် မပီမသ မြည် လာ လေသည် ။ တစ်လောက လုံး ဝိုင်း ဆို သလိုပင် ကလေးတို့ သည် ကြီးကျယ်သော ဘဝ ကို မြင်ကြရ လေသည် ။ လုပ်စရာ တွေ အများကြီး ရှိသေးသည် ။ ရှေ့ ၌ ဖေဖေ မေမေ တို့ ကို မြင်သည် ။ ဖေဖေ က ဆေးတံ သောက် တတ်သည် ။ မေမေ က ခေါင်းအုံးစွပ် ပန်းထိုး တတ်သည် ။ အမယ် ပူစူး နဲ့ မပို လည်း ရေဒီယို ဖွင့် ရင် က,တတ် ဆိုတတ် ပြီး ၊ ယခု တော့ စာရွက်များ လည်း လက်ထဲ မှာ အသင့် နှင့် မို့ အပျို ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သော မမလေး ၏ ရောင်စုံ ခြယ်သော သီချင်းစာအုပ် ကို တုပြိုင် ရမည် ။

ပူစူးမ နှင့် မပို သည် လျှို့ဝှက်သော တီးတိုးစကားများ ဖြင့် တစ်ယောက် ကို တစ်ယောက်  သီချင်း ရေး ပေးဖို့ ကတိ ပေးလေ၏ ။ ပူစူး က ကကြီးများ ပျံ ခိုင်းပြီး ၊ မပို က ဝလုံး တစ်လုံး ကို မဝိုင်း နိုင် ။ အစ နှင့် အဆုံး မထိ နိုင် ဘဲ သုံးလေးရစ် ရစ် လိမ့်မည် ။

ကြည်အေး

သွေးသောက် မဂ္ဂဇင်း

စက်တင်ဘာ ၊ ၁၉၅၃

.