မိတ်ဆွေ ။
မိတ်ဆွေတို့၏ ကျက်သရေမင်္ဂလာအပေါင်း နှင့် ပြည့်စုံသော နေ့ တစ်နေ့ ပဲ ဆိုပါတော့ ။ ထိုနေ့မျိုး၌ မိတ်ဆွေ တို့ ၏ အရှေ့တည့်တည့် ခပ်ပြင်းပြင်း နေရောင်ခြည် အောက်မှာ အမာရွတ်များ ပြည့်နှက်နေ သော မှို တက်နေသော အကွက်ကြီးများ နှင့် ဖင်တုံးကြီး နှစ်လုံး ကို ပြောင်ပြောင်ကြီး ကုန်း ပြနေသော အင်္ကျီပန်းရောင် ပိန်ချောင်ချောင် ကောင် တစ်ကောင် ရှိနေမည် ဆိုပါက မည်သို့ ခံစားရမည်နည်း ။
ကိုယ်ချင်း မစာ၍ ပြောနေခြင်း မဟုတ် ။ လောကကြီး ၌ မထင် မှတ်သည် များ ဖြစ်တတ်ကြောင်း ကို ကြိုတွေး ကြိုတွက် ကြရပေမည် ။
ခါးဝတ်ပုဆိုး ဆိုသည် မှာ အကျင့်သီလ လို မဟုတ် ၊ အချိန်မရွေး ကျွတ်တတ် ၊ ချွတ်တတ် သည် ကို သတိ ပြုသင့်သည် ။
ယခုတော့ ဒါလေးပင် သတိ မထားမိဘဲ ပုဆိုး ကျွတ်ရလောက် အောင် ချစ်ပြသည် ဟု ဆင်ခြေ ပေးလဲ သဘာဝ ကျတော့မည် မဟုတ် ။ မည်သူက မှ လဲ ခွင့်လွှတ်တော့မည် မဟုတ် ။
ပြီးတော့ ကြည့်ပါဦး ။
ကိုယ့် ရှေ့မှာ ကလေးငယ် တစ်ယောက် ရဲ့ ဝကစ်ကစ် ဖင်တုံး လေး ၊ သန့်သန့်ရှင်းရှင်း လှလှပပလေး မြင်နေရလို့ ရှိလျှင်တောင် ချစ်လွန်း ၍ ပြေး နမ်းချင် နမ်း လိုက်ဦးမည် ။
ယခုတော့ ထိုသို့ မဟုတ် ။
မီးကျွမ်း နေသောပေါင်မုန့်အသိုး လို ရှုံ့တွတွ နှစ်တုံး ပေါ် မြီး ညှောင့်ရိုး နေရာမှ စ၍ မှို တက်နေပြီး ဖိထိုင် မိနေသော နေရာ နှစ်ဖက် ၌ လက်မ နှင့် လက်ညှိုး တစ်ဝိုင်းစာ စီ ခန့် မှာ ပို မဲနေသော ဂျွတ်ကွက် နှစ်ကွက် က အကွက် မြေတိုင်း ညှိသလို ရှိနေပြီး ငယ်စဉ်က ချောင်း ထဲ မြောင်း ထဲ ကမြင်း ခဲ့ခြင်းကြောင့် ပေါက်ရောက်ခဲ့ဖူးသော တစ်ခါက ဝဲစို ၊ ယခု ဝဲခြောက်များ လဲ စပါးခင်းထဲ ရောက်ရာပေါက်ရာ ပျိုးကြဲ ချထား သလို ဟို တစ်စ ဒီ တစ်စ ရှုံ့တွနေ၏ ။ ထို့အပြင် ပတ်ဝန်းကျင် မကျေနပ် ၍ ဖင်လှန် နှက်ခဲ့သော အမှတ်တရ အနာရွတ်ဟောင်းများ သည်ကြား ထဲ ခါချဉ်ရန် ၊ ပုရွက်ဆိတ်ရန် နှင့် အခြား ယားယံစေသော ပိုးမွှားရန် များ ကို ကုတ်ချေရင်း ဖြစ်ပေါ်လာသော အဖုအပိန့် အသစ်စက်စက် များ ။ လူ လစ် လျှင် ဖင် အမြဲ ကုတ် နေရသော လူစားများ ၌ သာ ရှိတတ် သော ကြာဆူး သဏ္ဌာန် မှိုပွင့်စိုများ နှင့် အခြား မမြင်သင့် မမြင်အပ် သော တဟီရ အနာစိ အနာစက်များ ။
ထို အားလုံး ၏အလည်ခေါင်တည့်တည့် ၌ အနှစ်မရှိသော တော ၌ ကြက်ဆူပင် မင်းမူ သလို ခပ်တည်တည် မင်းမူနေသော ရှစ်ခေါက်ချိုး ဒြွာရ ။
ကဲ မိတ်ဆွေ ။ ဘယ်မှာလဲ ကျက်သရေ ။ ကျွန်တော် ပင် မဟုတ် ။ အခြား လူ ကပါ ကျက်သရေချို့တဲ့ ရှာပြီး
“ ဟယ် ဟိုသူငယ်လေး ဖင် က ဘယ်လိုကြီးတုန်း ”
ကား ပေါ် မှ အဒေါ်ကြီး တစ်ယောက် က ထ အော်သည် ။ ဒါ ကို အခွင့်ရပြီမို့ ကျွန်တော် လဲ ဝမ်းသာအားရ ပင်
“ ဟားဟား အဲဒါ ဖဲသမား ဖင် ၊ ဖဲသမား ဖင် ဟားဟား ”
အားလုံး ကျွန်တော့် ရဲ့ အသံကျယ်ကျယ် ကြောင့် ဝေ့ ကြည့် ကြသည် ။ ဒါကို တစ်ယောက် က မျက်မှောင် ကြုတ်ရင်း
“ ဘာကို ကြည့်ပြောတာတုန်း မောင်ရင် ရဲ့ ”
“ ဟော ဟို ဖင် နှစ်ဖက် မဲမဲ အလည်မှာ မှို တက် နေသလို ၊ လက်မ နဲ့ လက်ညှိုးဝိုင်းသလောက် အကွက်ကြီး တွေ့လား ၊ အဲဒီ အကွက်ကြီး က တစ်နေကုန် တစ်နေခမ်း မထတန်း ဖဲ ရိုက်နေတဲ့ လူတွေ မှာ ဖြစ်တတ်တဲ့ အကွက်မျိုး ၊ အကွက် ကလဲ တညီတညာတည်း ဆို တော့ သေချာပါတယ် ၊ ဒီကောင် ဖဲသမား ”
ကျွန်တော် ရှင်း ပြလိုက်သည် ။ ဟိုကောင်မ ကတော့ မျက်နှာ အပျက်ပျက် အယွင်းယွင်း ။ ကား ကလဲ ရပ် ထားသည်မို့ စိတ်ရှည်လက် ရှည် ရှင်းပြလို့ ရ၏ ။
“ ဟဲ့ အဲလို မဟုတ်ဘဲ တစ်နေကုန် တစ်နေခမ်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ပြီး ဟောင်ဖွာဟောင်ဖွာ လုပ်နေသူ လဲ ဖြစ်နိုင်တာပဲ ”
အဒေါ်ကြီး တစ်ယောက် ၏ အမေး ။ ကျွန်တော် ပြုံး လိုက်သည် ။
“ အဲဒါမျိုးက ဖင်ချည်း ကြည့်လို့မရဘူး ၊ ခြေမျက်စိ နဲ့ပါ တွဲ ကြည့်ရတယ် ၊ လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင် ဟောင်ဖွာဟောင်ဖွာ နေ သူ တွေ ဟာ ခုံပေါ် ထိုင် ရတဲ့အတွက် ဖင် က လွဲပြီး ကျန်တဲ့နေရာ မမဲ ပါ ဘူး ၊ ဒီ ဖင် ပိုင်ရှင် ရဲ့ ခြေမျက်စိ ဟာ လဲ မဲပြီး ဂျွတ် တက်နေတာ တွဲ ကြည့် ရင် ဖျာကြမ်း ပေါ် တင်ပလ္လင်ချိတ် ပြီး မထ တမ်း ဖဲကစား နေတယ် ဆိုတာ သိသာပါတယ် ”
ကျွန်တော့် ရှင်းပြစကား ကို ရပ်နေသော အဒေါ်ကြီး တစ်ယောက် က
“ ဟယ် ဖင်ခဏာဆရာ နဲ့ တွေ့ နေပြီ ၊ ဒါဆို အဒေါ့် ဖင် လဲ ဘယ်လို ဖင်မျိုးလဲ ၊ ကြည့် ပေးပါလား ”
ဆိုကာ ထဘီ လာ မနေ၍
“ အို နေစမ်းပါဦးဗျ ၊ အစားအသောက်ပျက်တယ် ” ဟု တား ရသေး၏ ။ ဒါကို စပယ်ယာ က ပါ စိတ်ဝင်စားပြီး
“ ဒါနဲ့ နေပါဦး ကိုယ့် ဆရာ ဒါဟာ စက်ဘီး နင်း ထားလို့ရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား ၊ ပြိုင်ဘီး ဆိုတော့လေ ”
ကျွန်တော် ပြုံးရင်း
“ မဖြစ်နိုင်ဘူး ”
“ ဘာလို့ ”
“ ပြိုင်ဘီး ရဲ့ ဖင်ထိုင်ခုံ ဟာ သေး ပါတယ် ၊ ရှည် ပါတယ် ၊ ဒါ ကြောင့် ပြိုင်ဘီး ရဲ့ ဖင်ထိုင်ခုံ ကြောင့် ဆိုရင် အသေအချာ ကြည့်ပါ ၊ အဲဒီ အဝိုင်း မဟုတ်ဘဲ အတွင်းဖက် မှာ အမြောင်းရှည် နှစ်ကြောင်း ရှိ ပါလိမ့်မယ် ”
မရွံမရှာ စပယ်ယာ က ဆင်း ကြည့်သည် ။ ပြီးနောက် လက်မ ထောင်ရင်း
“ အိုင်ဆေး ကွက်တိ ပဲ ”
သူ့ စကား ကြောင့် ကျွန်တော့် ကို ယုံကြည်မှု ပို များလာ၏ ။ ဒရိုင်ဘာ ပင် ခရီး မဆက်တော့ ။
“ ဒါဖြင့် ဒီလို မြင်ရုံနဲ့ လူတွေ ကို ခန့်မှန်းလို့ ရလား ”
ကျွန်တော် အားတက်သွား၏ ။
“ ရပါတယ် ၊ ဖင် ကို အပိုင်းကြီး ခွဲလိုက်ရင် အပိုင်းကြီး ( ၉ ) ပိုင်း ထွက် လာပါတယ် ၊ အဲဒါတွေ ကတော့ ကလေးဖင် ၊ ဈေးဖင် ၊ စာရေးဖင် ၊ စကေးခင် ၊ ပွေးဖင် ၊ ဂေး ( လ် ) ဖင် ၊ ဆေးဖင် ၊ ဂျေးဖင် နဲ့ ဒလေးဖင် တို့ပါပဲ ”
အားလုံး လက်ချိုးပြီး လိုက် တွက်ကြသည် ။ နောက်မှ တစ်ယောက် က
“ ကလေးဖင် ကတော့ ထား ပါတော့ ၊ ဈေးဖင် ဆိုတာ က ”
“ ဈေးဖင် ဆိုတာက အခြေခံလူတန်းစားများ ရဲ့ ဖင်မျိုး ပါ မဲချင် မဲမယ် ၊ အနာစို အနာစက် ရှိချင် ရှိမယ် ၊ ဒါပေမယ့် မဟုတ်တာ မလုပ်တဲ့ အတွက် သူ့ ဘာသာ သူ ကြည့် ကောင်းပါတယ် ၊ အဲ စာရေးဖင် လဲ ထိုနည်းလည်းကောင်း ပါ ပဲ ။ ဒါပေမယ့် သူ က ပို အထိုင် များတော့ အကွက် ပို ကြီးပါတယ် ”
“ စကေးဖင် ကရော ”
“ ဒါကတော့ မင်းသမီးတွေ ရဲ့ ဖင် မျိုးပါ ၊ သူတို့ က စကေး နဲ့ လိုးရှင်း တွေ လိမ်းပြီး ပြောင် တင်းအောင် လုပ် ထားကြတာပါ ၊ အသေ အချာ မလေ့လာရင် ကလေးဖင် နဲ့ မှား တတ်ပါတယ် ”
“ ဂျေးဖင် ကရော ”
“ ဒါကတော့ ထောင်ထွက်တွေ ရဲ့ ဖင် မျိုးပါ ။ ဂျေး အောင်းပြီး ထောင် ထဲ က ဝဲစိုဝဲစက်တွေ ကူးလာတဲ့ ဖင်မျိုးပါ ၊ တိုင်းရင်းသားတွေ မှာ ဖြစ်တတ်တဲ့ ပွေးဖင် နဲ့ လဲ မတူပြန်ပါဘူး ၊ သူ က ပိုပြီး အကြည့်ရ ဆိုး ပါတယ် ၊ အခု မြင် နေရတာကတော့ ကမ္ဘာ မှာ ရုပ် အဆိုးဆုံး ဒလေးဖင် မျိုးပါ ၊ အရာရာ ကို ဒလေး ဖြစ် နေသလို အကြိမ်ကြိမ် ပြုထားတဲ့ ဖင် မျိုးပါ ၊ ဥပမာ ဆိုရရင် ဝဲ ဖြစ်ပြီ ဆိုရင်တောင် အကြိမ်ကြိမ် ပြန် ပေါက် ပြီး တစ်သက်လုံး ကု မရတဲ့ ဖင် မျိုးပါ ၊ ကြည့်ရ ကျက်သရေ အတုံးဆုံး ဖင် မျိုးပါ ၊ သူ က ဆေးဖင် လို ဆေး ထည့်တိုင်းလဲ မပျောက်ပါဘူး ၊ ရှိ ရင်းစွဲ သည် ထာဝရ ။ တိုးတက်ဖို့ သာ ရှိရတဲ့ ဖင်မျိုး ပါပဲ ။
ကျွန်တော့် ၏ ရှည်လျားစွာ ရှင်းပြခြင်း ကို ကားတစ်စီးလုံး က
“ တော်ပါပေတယ် ”
ဆိုကာ ခေါင်းတညိတ်ညိတ် နှင့် ထောက်ခံ ကြသည် ။ ဖြူဖြူအောင် ကတော့ ခေါင်းပင် မထောင်တော့ ။
သိပ် မကြာပါ ။ ဗွက်အိုင် ထဲ ခေါင်းနစ်နေသော ငတိ အူလည် လည် နှင့် ပြန် ထ လာသည် ။ နောက် ရှက်လွန်းလို့ ထင့် သူ့ မျက်နှာ သူ ဗွက် နှင့် သုတ်၍ ပြုတ်ကျ ကျန်ရစ်ခဲ့သော ပြိုင်ဘီး ထံ လက်ကလေး အုပ် ၍ ပြန် ပြေးသည် ။
သူ့ လုံချည် ကတော့ လဲ ကျနေသော ပြိုင်ဘီး လက်ကိုင် ပေါ် အလံ လွှင့်သလို လွှင့်လို့ ။
“ ဆွဲ ဆရာရေ ၊ ဒီနေ့တော့ ဗဟုသုတ အပြည့်နဲ့ ခရီး ဆက် ရမှာ ”
စပယ်ယာ အော်သံ ။ ကား က ဝူးခနဲ မောင်း ထွက်သွား၏ ။
စိတ် ထဲ လွတ်လပ်ပေါ့ပါး သွား၏ ။
ဖြူဖြူအောင် မှာ ကျွန်တော့် ကို မကြည့်တော့ ။ ဘယ်မှလဲ မကြည့်တော့ ။ ကျွန်တော် လဲ သူ့ကို မကြည့်တော့ ။ ကြည့်လဲ မကြည့် ချင်တော့ ။ ဒီလို ကောင်မျိုး ကို ကြိတ် အသည်းယားသည် ဆိုသော သူမ ကို အထင်လဲ ကြီး၍ မရတော့ ။ စဉ်းစား ကြည့်လေ ။ ဒီလို ကောင်မျိုး နဲ့ ကတော့ ပြိုင် လိုက်ချင်သေး ။
••••• ••••• ••••• •••••
ဤအကြောင်း ကို သိ သွားသော ချက်ဖောင်း က အိမ်ရှေ့ ၌ နောက်တစ်နေ့ ဆိုင်းဘုတ် တင်သည် ။
အမိ ဝမ်းတွင်း ပါ ဖင်ခဏာ ဆရာကြီး ကိုကြည်
မိတ်ဆွေတို့ ၏ တင်ပါး ကို လှပ်ကြည့်လိုက်ရုံ နှင့် သင် ဘယ်လို လူမျိုး ဖြစ်သည် ။ သင် ဘာကို ကြိုက်နှစ်သက်သည် ။ သင် ဘာ အလုပ် လုပ်သည် ဆိုသည် က အစ ဒက်ထိ ဟောပြောနိုင်သူ ဖြစ်သည် ။
သင့် ချစ်သူ က ဘယ်လို လူစားမျိုး ဆိုသည် ကို သိချင်သလား ။ လုံချည် အလှပ် မှာပင် တပ်အပ်မုချ ပြောနိုင်သည် ။
အမျိုးသမီး အခမဲ့ ။
••••• ••••• ••••• •••••
ထိုနေ့မှ စ၍ သူတို့ ဈေးဆိုင်ဖက် ခြေဦး မလှည့်တော့ ။ သူမ နှင့် လမ်း မှာ တစ်ခါ ဆုံတော့ ပြုံးတုံ့တုံ့ လုပ်ပြီး
“ ဘယ်သွားမှာလဲ ”
ဆိုပြီး မေးရှာပါသည် ။ ပြန် မဖြေတော့ ။ လောက ၌ ကျက်သရေ အကင်းမဲ့ဆုံး ဖင် ပိုင်ရှင် ကို မှ အသည်းယား ပြသော သူမ ကို ဘယ်လို မှ အထင် ကြီး ၍ မရတော့ ။
သူ နှုတ်ဆက်တာ ကလဲ အကြောင်း ရှိနိုင်သည် ။
ဤမျှလောက် အကဲ့ရဲ့ ဆိုး သော သူ ။ သူ ၏ ဖင် လဲ မည်သို့ ရှိ သည် ကို စူးစမ်း လို၍လည်း ဖြစ် နိုင်ပါသည် ။ ကျွန်တော် ဂရုမစိုက်တော့ ။ ဟိုကောင် နှင့် စာလျှင် နွားချေးရေဖျော် နှင့် ထုံးအိုး လို ကွာ ခြား နေပေလိမ့်မည် ။
ဤမျှလောက် အဆင့်အတန်း ကွာခြားလှပေမည် ။ လောက ၌ ငွေချည်း အဓိက မဟုတ် ။ ပြိုင်ဘီး လဲ အဓိက မဟုတ် ။ ထိုအရာများ အဆင့်အတန်း ကွာခြားလှလျှင် လဲ ပေါင်းဖက်ရန် မလွယ် ။
လူတစ်ယောက် ၏ အတွင်းစိတ် ကို အစ်အောက် မေးကြည့်၍ သိ ရနိုင်သည် ။ ဘယ်လိုမှ အစ်အောက် ၍ မရနိုင်သော ( မမြင်နိုင်သော ) မမြင်နိုင်ဘဲ အိမ်ထောင် ပြု မိလို့ကတော့ တစ်သက်လုံး ထိုင် ရွံနေပေရော့ ။
တချို့ကလဲ မျက်နှာ ပေါ် မှ သနပ်ခါး ပါးနီ ကို သာ ကြည့် ကြ ၏ ။ ကျွန်တော် ကား ထိုသို့ လူစား မဟုတ် ။ ငွေ ဘယ်လောက် ရှိရှိ ထိုသို့ ဖြစ် နေလျှင် အဆင့်အတန်း ကို ခွဲခြား ထားခဲ့ပေသည် ။
ငွေ မရှိသော်ငြား ဤ အရာကား ဇာတ်နိမ့်၏ ။ ဤအရာကား ဇာတ်မြင့်၏ ဟူ၍ တစ်သက်လုံး နောင်တ ရနေရမည့် အရာ ဟူ၍ လည်းကောင်း ၊ အလွယ်တကူ ဆိုရလျှင် အနူဖင် နှင့် လူဖင် နှင့် ဟူ၍ နှစ်ပိုင်း ခွဲခြား လိုက်ပါတော့သည် ။ ( မှတ်ချက် ။ ။အိမ်ထောင် ပြုလျှင် ဂရု ပြုရန် )
◾ အကြည်တော်
📖 လူပျိုမှိုတက်
aung naing oo
.
No comments:
Post a Comment