❝ အပြစ်ကင်းသန့် တဲ့ ချစ်ခြင်း ရနံ့ ❞
အခန်း ( ၁ )
“ ကိုကို ... ခင်လေး ဆီ လာတာ လား ၊ ခဏလေးနော် ကိုကို ခင်လေး အခု ပြန်လာမယ် ။ ဒီ အုတ်ခုံနား မှာ ခဏ စောင့်နေနော် ၊ ခင်လေး တို့ ကျောင်း က မိုးရာသီ နံရံကပ်စာစောင် အတွက် စာမူ ပိတ် တော့မှာ မို့ ခင်လေး ရေးထားတဲ့ ကဗျာလေး သွား ပို့ချင်လို့ပါ နော် ကိုကို ”
ပါးစပ် က ပြော လည်း ပြော ၊ သူ့ လွယ်အိတ် ထဲ က စာမူ ကို ထုတ် ၊ သူ့ လွယ်အိတ် ကို လည်း ကျွန်တော့် ကို ကိုင် ခိုင်း ထားလိုက်သေး ။ ခုမှတော့ မယ်မင်းကြီးမ စေခိုင်းသမျှ ပေါ့ ။ တစ်ခါတလေ ကျွန်တော် က သူ ခေါ်တိုင်း ချက်ချင်း မလိုက်သေးပဲ “ ဘာကိစ္စလဲ ဘာလဲ ” လို့ နည်း နည်းပါးပါး အိုက်တင် ခံ မိ လိုက်ရင် ဒါမှမဟုတ် စောဒက တက် မိရင် သူ့ နှုတ်ခမ်း ကို တစ်တောင်လောက် စူ လိုက်မယ် ။ ပြီးရင်တော့ “ ရတယ် လိုက် မပေးနိုင်ရင် နေခဲ့လိုက် ၊ မှတ်ထားနော် ” လို့ ပြောတတ်တာ ။
တစ်ခါ ကျွဲမြီး တိုရင် တစ်ပတ် ( ၇ ) ရက် ကြာ တတ်သေးတယ် ။ သူ့ အဆောင် ကို ကျွန်တော် လိုက် ချော့ရင် လည်း ဧည့်တွေ့ချိန် သာ ကုန် သွားခဲ့ပြီး သူ က ဆင်း မလာတတ်ဘူးဗျ ။ ( ၁ဝ ) ရက် ကျော်ကျော် ကောက် ပြီး လောက်မှ သူ့ စိတ် က ပြန် ဖြောင့် တော့တယ် ဗျာ ။ စိတ်ကောက် ပြေ စ ဆိုရင် သူ က ကျွန်တော့် ကို “ အကျင့်ပုတ်ကြီး ” လို့ စ ခေါ်တယ် ။ ကျွန်တော် ကတော့ သူ့ ကို ခုလို စိတ်ကောက် ပြေကာစ အချိန်မှာ “ ငါးပိချက် မ ” လို့ ခေါ်လေ့ ရှိတယ်ဗျ ။
ငါးပိချက်မလေး က ဝါသနာပေါင်းစုံ ကို ဟိုစပ်စပ် ဒီစပ်စပ် လုပ်ချင်တာက လွဲရင် ဖြူစင်သန့်ရှင်းပြီး ချစ်စရာ ကောင်း တဲ့ မိန်းကလေး တစ်ယောက် မို့ ပါ ။ သူ နဲ့ ကျွန်တော် က မူလတန်း ကျောင်းသားကျောင်းသူ ကလေး ဘဝ မှာ ထဲ က ပြောမနာ ဆိုမနာ သူငယ်ချင်းတွေ ပါ ။ ၁၉၇၉ - ၁၉၈၀ ပညာသင် နှစ် မှာ အတူတူ ၁၀ တန်း အောင် ကြတယ်ဗျာ ။ ခုတော့ သူ က စီးပွားရေးတက္ကသိုလ် ကျောင်းသူ တစ်ယောက် ဖြစ် နေပါ ပြီ ။ ကျွန်တော် လည်း ဆေးတက္ကသိုလ် ( ၁ ) မှာ တက် နေတဲ့ ကျောင်းသား ဖြစ် နေပါပြီ ။
အမြဲတမ်းတော့ လည်း သူ့ ဆီ ကို ကျွန်တော် မရောက်နိုင်ခဲ့ဘူး ဗျာ ။ သူ ကလည်း ကျွန်တော့် ကို သူ အကူအညီ လို မှပဲ ဆက်သွယ် တတ် ပါတယ် ။ ဒါပေမဲ့ သူ နဲ့ ကျွန်တော် နဲ့ နှစ်ယောက် ကြား မှာ ဖြူစင် အပြစ် ကင်း တဲ့ ချစ်ခြင်း နဲ့ သံယောဇဉ် တစ်ခု တော့ ရှိတယ် ဗျ ။ ဒါကိုတော့ သူ လည်း သိ နေသလို ကျွန်တော် လည်း သိ နေခဲ့ပါတယ်ဗျာ ။
••••• ••••• ••••• •••••
အခန်း ( ၂ )
ခုတလော ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင် လည်း စာမေးပွဲတွေ ရှိနေ တော့ သူ့ ဆီ ကို မရောက်ဖြစ်တာ ရက် ၂ဝ နီးပါး လောက် ရှိခဲ့ပါတယ် ။ ဖုန်း ဆက်ပြီး ပြော ထားခဲ့ရတယ် ။
“ အင်းပါ ကိုကို သာ စာမေးပွဲတွေ ကို ဂရုစိုက် ဖြေပါ ခင်လေး အဆင်ပြေပါတယ် ” တဲ့ ။
အော် ... ကျွန်တော့် နာမည် က ကိုကိုအောင် ပါ ။ သူ့ နာမည် က နွယ်လေးခင် တဲ့ ။ နယ် မှာ ကျောင်း အတူတူ နေခဲ့တဲ့ မူလတန်း ကျောင်းသား ဘဝ ထဲ က သူ့တို့ မိဘ နဲ့ကျွန်တော့် မိဘတွေ က သိပ် ခင်ကြ တဲ့ မိတ်ဆွေတွေ ပေါ့ ဗျာ ။ ကျွန်တော် တို့ နှစ်ယောက်လုံး ရဲ့ မိဘတွေ က ချမ်းချမ်းသာသာတွေ မဟုတ်ပါပဲ နဲ့ ကျွန်တော်တို့ ကို ခြိုးခြံပြီး စာ သင် ပေး နေကြရတာပါ ဗျာ ။ သူ့ မိဘ လည်း ဒီလိုပါပဲ ။ သူ့ မှာ အဖေ မရှိတော့ သလို ကျွန်တော့် မှာ လည်း အဖေ မရှိတော့ပါဘူး ။
ဒီနေ့လည်း သူ့ ဆီ ကို တစ်ယောက်တည်း အဆင် မှ ပြေရဲ့လား လို့ သွား ကြည့်ဖို့ စိတ်ကူး ရလို့ သူ တို့ အီကို ( စီးပွားရေးတက္ကသိုလ် ) ကျောင်းတော်ကြီး ဘက် ကို ထွက် လာမိလိုက်တယ် ။
“ ကိုကို လာတာ အတော်ပဲ ၊ ဒီနေ့ အာရ်အိုင်တီ ( စက်မှုတက္ကသိုလ် ) မှာ ဆရာဦးသုမောင် တို့ စာပေဟောပြောပွဲ ရှိတယ် ။ ခင်လေး နားထောင် ချင်လို့ပါ ။ သူငယ်ချင်း ၃ ယောက် သွားကြမလို့ ကိုကို ပါလိုက် ခဲ့နော် .. မိန်းကလေးတွေချည်း ဖြစ် နေလို့ လိုက်ပို့ပေး နော် .. နော် ”
ကျွန်တော် သူ့ ဆီ လာခဲ့စဉ်က အေးအေးဆေးဆေး ထိုင် စကား ပြောမယ် ။ ဗိုက် ဆာရင် ကျောင်း ထဲ က မုန့်ဆိုင် မှာ စား ကြမယ် ။ ခု ဒီအတိုင်း ဆိုရင်တော့ ... ။
နေ့လည် ၁ နာရီ အထိ ပဲ ဆိုပါတော့ဗျာ .. ။
စက်မှုတက္ကသိုလ်ကျောင်းတော်ကြီး ထဲ က စာပေဟောပြောပွဲ အခမ်းအနား ကို ငါးပိချက်မ ရဲ့ စည်းရုံးမှု အောက် မှာ မရုန်းထွက် နိုင် ဘဲ ကျွန်တော် ပါ သွားခဲ့ ရပြန်တာပေါ့ ။
သူ နဲ့ တွေ့ပြီးမှပဲ တစ်ခုခု စားတော့မယ် ဆိုတဲ့ စိတ်ကူး နဲ့ အဆောင် က ဘာမှ မစားဘဲ ထွက် လာခဲ့တာ အခု ဗိုက် ထဲ က ဆာလောင် တဲ့ အသံ တွေ တောင် ထွက်ပေါ် နေပြီလေ ။ ကျွန်တော့် ဗိုက်ထဲ က တောင်း ဆိုသံတွေ ပိုပို ထွက်လာပြီ ။ မနေနိုင်တော့ ။ သူ့အနား ကို နည်းနည်းတိုး ကပ် လိုက်သည် ။ အသံကို ထိန်းလိုက်ကာ လေသံအုပ်အုပ် နဲ့
“ ဗိုက်ဆာတယ် ဟာ ”
ရုတ်တရက် သူ က ဆတ်ကနဲ ကျွန်တော့် ဘက် ကို လှည့်ကြည့် လိုက်တယ် ။ နောက်တော့ စင်ပေါ်မှာ ဟောပြောနေတဲ့ ဆရာဦးသုမောင် ရဲ့ ဟောပြောတဲ့ အသံ ကို အာရုံ လွတ်မှာ စိုးတဲ့ ပုံပေါ့ ။ သူ မျက်လုံး တွေ က စင်ပေါ် မှာ ၊ သူ့ လက်တစ်ဖက် က သူ့ လွယ်အိတ် ကို နှိုက် နေ ပြန်တယ် ။ ဟော .. လွယ်အိတ် အထဲ က ဘီစကစ်မုန့် နှစ်ထုတ် သူ့ လက်ထဲ ပါလာပြီ ။
“ အင့် .. အဆာပြေ စား ထားပါ ကိုကို ရာ ၊ ပြန်ရင် ခင်လေး ဒကာခံပြီး လှည်းတန်းဈေး မှာ လိုက်ကျွေးပါ့မယ် နော် .. နော် ”
အဲ့လိုတွေလည်း သူ နှင့် ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် ရဲ့ ဘဝ မှာ ရှိ ခဲ့ပါတယ်ဗျာ ။
••••• ••••• ••••• •••••
အခန်း ( ၃ )
ဒီနေ့ ကျွန်တော် အတန်း နှစ်ချိန် အားနေတယ် ။ မနေ့က ကျွန်တော် တို့ မြို့ က လာတဲ့ လူကြုံ ဦးဝင်း ဆိုတဲ့ အန်ကယ်ကြီး တစ်ယောက် နဲ့ ထည့်ပေးလိုက်တဲ့ ကျွန်တော် နဲ့ နွယ်လေးခင် အတွက် စာ နဲ့ ကျောင်း လခ ကို လည်း နွယ်လေးခင် ဆီ ပို့ပေးရဦးမယ် ။ ဒါနဲ့ပဲ သူတို့ ကျောင်း ဘက် ကို ကျွန်တော် ထွက်လာခဲ့တယ် ။ လကုန်ရက် နီးတော့ ငါးပိချက်မလေး လည်း လက် ထဲ အသုံးစရိတ် နည်းနေလောက်ပြီ ထင်တယ် ။
သူ တက် နေကြ တူးအိုအိတ် ၂၀၈ အတန်း ထဲ မှာ ဆရာ အတန်း ဝင် နေတဲ့ အချိန်လည်း မဟုတ်သေးတော့ အခန်း ထဲ မှာ များ ရှိ နေမလား လို့ သူ တို့ စာသင်ခန်း ထဲ ကို တစ်ချက် ဝင် ကြည့်လိုက်မိတယ် ။ ကျွန်တော့် ကို သိ နေတဲ့ ကျောင်းသူ တစ်ယောက် က “ နွယ်လေးခင် မရှိ ဘူး ၊ အပြင် ထွက်သွားတာ တော့ တွေ့ လိုက်တယ် ” လို့ ပြောပြီး ၊ နောက် တစ်ယောက် ကတော့ “ အနုပညာအသင်း ဘက် ကို သွားတာ ” လို့ ပြော သွား သေးတယ် ။ တကယ် အငြိမ် အနေဘူး ။ ငါးပိချက်မ တော့ ။
“ ကျေးဇူးပါ ဗျ ၊ သူ တစ်ယောက် ထဲ သွားတာလား ခင်ဗျ ”
“ ဟုတ်တယ် ရှင့် နွယ်လေးခင် က အတန်း မရှိရင် အနုပညာ အသင်း ထဲ မှာ ပတ္တလားတီး သွား သင်တတ်တယ် လေ ”
“ ကျေးဇူးပါပဲ ကျွန်တော် သွား ရှာလိုက်ပါ့မယ် ဗျာ ”
အနုပညာအသင်း ဘက် ကို ကျွန်တော် ထွက် လာခဲ့ရပြန်ပေါ့ ။ သူ သွားတယ် ဆိုတဲ့ အတီးသင်တန်းခန်းမကြီး ကို တွေ့တော့ သော့ခတ် ထားတာ တွေ့ လိုက်ရပြန်ရော ။ ကျွန်တော့် ရင် ထဲ မှာ ဘယ်လို ဖြစ်သွား မှန်း ကို မသိတော့ဘူး ။ စိတ် မကြည်လင်တော့ဘူး ။ ရှေ့ကို တိုးပြီး ထပ် လျှောက် လိုက်တော့ မှ လားလား ... မယ်မင်းကြီးမ ရယ် တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်ပြီး အာရုံ ဝင်စားလွန်းတဲ့ အမူအရာ နဲ့ ကားချပ်တစ်ခု အပေါ် စုတ်တံ ကိုင်ပြီး ဆေး ခြယ် နေပြန်ပါပြီကောလား ။
စုံပါပေ့ ငါးပိချက်မ ရယ် ။ သင်တန်းဆရာ က ရေးဆွဲနေတဲ့ သူ အားလုံးရဲ့ လက်ရာ တစ်ခုချင်း ကို လိုက် စစ်ပေးနေတွေ့ရတယ် ။
ဟော.. ငါးပိချက်မ က သူ ဆွဲပြီးတဲ့ပန်းချီကား ကို သင်တန်းဆရာ ထံ မှာ အပ်နေပြီ ။ အခန်း အပေါက် ဝ မှာ ရပ် စောင့် နေတဲ့ ကျွန်တော့် ကို မြင် တော့ သူ့ ထုံးစံ အတိုင်း တအံ့တဩ မျက်လုံးလေး နဲ့ ပြုံးစစ လုပ် ပြလိုက် သေး ။
“ နင့် ဝါသနာတွေ က မကုန်သေးဘူးလား ငါးပိချက်မ ရာ ။ အတန်းဘက် ကို ရောက်ခဲ့တယ် ။ ပတ္တလားတီး သင်တန်း သွားတယ် ဆိုလို့ ဟိုဘက် အခန်း ကို အရင် သွားကြည့်နေတာ ”
“ ဟီး ... ဟုတ်တယ် ၊ အတီး သင်ပေး တဲ့ ဆရာ မလာတာ နဲ့ ပန်းချီ ဝင် ဆွဲနေလိုက်တာ ”
“ သူငယ်ချင်းတွေ ကို ခေါ် မလာဘူးလား ”
“ သူတို့ က ဝါသနာ မပါတော့ ပျင်း နေမှာပေါ့ ၊ ခင်လေး က တမင် ပဲ မခေါ်ခဲ့တော့တာ ”
“ ဗိုက်ဆာနေပြီ ”
“ ခင်လေးလည်း ဆာတာပေါ့ ”
“ ခုမှများ ”
သူ့ ခေါင်း ကို ဖွဖွထု ရင်း ပြော လိုက်တော့ “ ည ကျရင် အိပ်ရာထဲ ရှူး ပေါက်တော့မှာပဲ ကိုကို ရာ ” ဟု ပြန် နောက်သေးတဲ့ ငါးပိ ချက်မ ။
“ ထမင်းကြော် စားမယ်နော် ကိုကို ”
“ အင်း ”
ငါးပိချက်မ ကို ဝါသနာ ပါတာတွေ လုပ်တာ လည်း လုပ်ပေါ့ နောက်ဆုံးနှစ် လည်း ဖြစ်နေပြီ ။ အတန်း မပျက်ဖို့ စာကျက်ဖို့ တွေ ပြော ဖြစ်ခဲ့သေးတယ်ဗျ ။
ကလေး တစ်ယောက် လိုပဲ ။ “ ဟုတ် yes ” လို့ ပြန်ဖြေ တယ် ။ ကျွန်တော် က လူကြုံ နဲ့ ပို့လိုက်တဲ့ ပိုက်ဆံ နဲ့ စာတစ်စောင် ကို သူ့ လက်ထဲ ထည့် ပေးလိုက်တော့ ကျန်တဲ့ ကျွန်တော့် ပိုက်ဆံအိတ် ကို ကြည့်ပြီး
“ လွယ်အိတ် ထဲ သေချာ ထည့်ဦး ခါးပိုက်နိုက် ထိမယ် ”
လို့ ဆရာမကြီး က လုပ် လိုက်သေးတာ ။
အဲဒီနေ့ က ကျွန်တော် ရဲ့ ကျောင်း ကို နေ့လည်ပိုင်း အမီ ပြန် တက် နိုင်ခဲ့သေးတယ် ။ ကျွန်တော် တို့ ကျောင်း က စာတွေ က လည်း တစ်နှစ် ထက် တစ်နှစ် ပိုပို များလာ ၊ ပိုပို ခက်ခဲလာခဲ့ပြီ ဗျာ ။
••••• ••••• ••••• •••••
အခန်း ( ၄ )
ဘာလိုလိုနဲ့ ငါးပိချက်မ တို့ စီးပွားရေးတက္ကသိုလ် နောက်ဆုံး နှစ် အတန်းတွေ စာမေးပွဲကြီး ဖြေ ပြီးလို့ အိမ် ပြန်ကြရမယ့် နေ့ ရောက် လာခဲ့ပြီ ။
“ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ကျောင်းသူ ဘဝ က အချိန်တွေ အကုန် မြန်တယ်နော် ကိုကို ”
သူ့ ကို ကျွန်တော် ဘူတာ ကို လိုက် ပို့ပေးတော့ သူ ကျွန်တော့် ကို ပြောတဲ့စကား ။ သူ့ ရင် ထဲ မှာ ခံစားချက် တစ်ခု ခု ရှိ နေမှာ သေချာတယ် ဟု တထစ်ချ နားလည်မိလိုက်ပါတယ် ။ ၄ နှစ် တာ ကာလ တစ်ခုလုံး ကို ကုန် လွန်စေခဲ့သည့် တိုင် သူ့ အတွက် လေ့လာစရာတွေ စူးစမ်းစရာတွေ သင်ယူစရာတွေ တက္ကသိုလ်မြေ မှာ အများကြီး ကျန်ရှိ နေခဲ့ဦးမယ် လို့ ကျွန်တော် ထင်တယ် ။
“ ခရက်ဒစ် ဝင်ရင် ဆက် တက်လို့ ရတာပဲ ”
ကျွန်တော် နှင့် အနီးဆုံး မှာ သူ့ ကို ရှိ နေစေချင်သေးတဲ့ စိတ် နဲ့ သူ့ ကို ကျွန်တော် ပြောလိုက်တဲ့ စကား ပါ ပဲ ။ ခေါင်း ကို တွင်တွင်ခါရမ်း ရင်း က သူ ပြန် ဖြေလိုက်တဲ့ စကားတွေ ကြောင့် စိတ် မကောင်း ဖြစ်မိသွား တယ် ။
“ အမှတ် ကောင်းရင် တောင် မှ ခင်လေး က ကျောင်း ဆက်တက် လို့ မရတော့ဘူး လေ ။ အမေ က ကျန်းမာရေး မကောင်းတော့ ဈေး မရောင်း နိုင်တော့ဘူး ကိုကို ”
သူ့ ဘဝ အခက်အခဲတွေ ကို တကယ် ဆိုရင် အခု သူ ပြောနေ တာ ထက် ကို ကျွန်တော် က ပို သိထားခဲ့သူတစ်ယောက် ။ အင်း ... ပြောမဲ့သာ ပြော ရတာပါ ။ သူ နဲ့ ကျွန်တော် က သိပ်တော့ မထူးလှပါဘူး ။ ကျွန်တော့် ကျောင်းစရိတ် ကို တဖြည်းဖြည်း နဲ့ အမေ တစ်ယောက် ထဲ မရှာနိုင်တော့ဘူး တဲ့ ။ ဒီနှစ် အစ မှာ ထဲ က ငွေကြေး ပြည့်စုံတဲ့ ကျွန်တော် တို့ မြို့ က မြို့မျက်နှာဖုံး သူဌေး ဦးလေးဦးဝင်း က ပညာဒါန ကုသိုလ် ယူခဲ့ တာတဲ့ ။ ဒီ အကြောင်း ကို ကျွန်တော် တောင် သိတာ မကြာသေးဘူး ။ အမေ က မပြော မဖြစ်တဲ့ အချိန် ကျ မှ မင်း သိအောင် ပြောတာ လို့ လည်း ပြော သေးတယ် ။
စတုတ္ထနှစ် အစပိုင်း လောက် ကတည်း က လို့ အမေ က ပြောပြ တယ် ။ သူဌေးဦးဝင်း က ရန်ကုန် မှာ လည်း တိုက် တစ်လုံး ထပ် ဝယ်ထား တယ် တဲ့ ။ ဒါလည်း အမေ ပြော ပြလို့ပဲ သိရတာ ။ နွယ်လေးခင် ကို တော့ ကျွန်တော် က သိသိ ချင်း ပဲ ပြော ပြဖြစ်တယ် ။
“ ကိုကို ကံကောင်းတယ်ကွာ ”
လို့ သူ့ ထုံးစံအတိုင်း ပွင့်ပွင့် လင်းလင်း သုံးသပ်ခဲ့တယ် ။
“ အောင်စာရင်း ထွက်ပြီးရင် ရန်ကုန် ကို ဆင်းလာပါဦးလား ခင်လေး ”
ကျွန်တော် က သူ့ ကို မျှော် ဖြစ်အောင် မျှော် လိုက်သေးတာ ။
“ သိပ်တော့ မျှော်မနေနဲ့ဦး ကိုကို ၊ အင်း .. ခင်လေး လာဖြစ် မယ် မထင်ပါဘူး ကိုကို ရာ ”
“ ကိုယ် လည်း အမြန်ဆုံး ကျောင်း ပြီးချင်ပါပြီ ၊ သူများတွေ လို ပေါ့ပါးချင်လို့ ”
ကျွန်တော့် စကား ကို ကြားတော့ သူ က ပြုံးစစ နဲ့ လုပ်လိုက်သေး တာ ။ ခါတိုင်းလို တော့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး အပြုံး မဟုတ်ဘူး လို့ ထင်တာပဲ ။
“ ပေါ့ပါးပြီ လို့ ကိုကို က ထင်လို့လား ၊ ခုမှ ပို လေးတော့မှာ ကိုကို ရဲ့ ”
သူ့ မျက်နှာ ပေါ် မှာ အရင် က လိုတော့ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးမှု အရိပ်အယောင် တွေ မရှိတော့ သလိုပါပဲ ။ ငါးပိချက်မ ဆိုတဲ့ ကောင်မလေး တစ်ယောက် အမည် နဲ့ မလိုက်အောင် လေးနက် တည်ငြိမ်နေ လိုက်တာ ။
“ ခင်လေး ပြန် ရောက်တာနဲ့ အမေ့ ကို နားခိုင်းပြီး ဆေး ကုရဦး မယ် ၊ အမေ့ အထည်ဆိုင်လေး ကို ခင်လေး ကိုယ်တိုင် ပဲ ရောင်းမယ် ကိုကို ၊ ဆိုင် ကို ပြန် ဦးစီး မှ ဖြစ်တော့မယ် ။ အငယ် နှစ်ကောင် ကျောင်း စရိတ် က ခင်လေး တာဝန် ဖြစ်သွားပြီ ”
“ အင်း ... ဟုတ်ပါတယ်ကွာ ”
ကျွန်တော့် အမေ က ပြော ပြထားလို့
“ နွယ်လေးခင် တို့ အမေ က ကျန်းမာရေး မကောင်းရှာဘူး ကွယ် ”
ဆိုတဲ့ စကား ကို သိ ထားခဲ့တာကြာ
ပြီ ။
“ ဖိုက်တင်းပါ ချစ်သူ ”
သူ့ ခေါင်း ပေါ် ကို ထုံးစံ အတိုင်း ကျွန်တော့် လက် ကို တင် လိုက် ပြီး နှစ်သိမ့်အားပေး မိပြန်တော့ အရင်လို နောက်တီး နောက်တောက် စကား ကို သူ မသုံးတော့ ။
“ ဟုတ် ကိုကို ”
လို့ ဒီ တစ်ခွန်းပဲ သူ ပြန်ပြောပြီး မျက်နှာ ကို ကျွန်တော် မမြင် အောင် တစ်ဘက် ကို လွှဲ ပစ် လိုက်တာရော ။ ပြီးတော့ သူ မျက်ရည် ဝဲ နေမှန်း ရော ကျွန်တော် သိတာပေါ့ ။ ကျွန်တော် လည်း ရထား ထွက်ဖို့ အချိန် နီးနေပြီ ဖြစ်လို့ အချက်ပေး နေတဲ့ အသံ ကို ကြား နေရပြီဗျာ ။ ဒါ ဟာ ကျွန်တော် နဲ့ ချစ်သူ ကို ခွဲခွာဖို့ အချက် ပေးတဲ့ အသံ ပါ ။
ကျွန်တော့် ရဲ့ လက်ဖဝါး အစုံ ကို သူ့ လက်ဖဝါး လေး နှစ်ဘက် နဲ့ လာ ထိပြီး နှုတ်ဆက် တဲ့ အပြုအမူ တစ်ခု ကို လုပ်တော့ သူ့ ရဲ့ လက်ဖျား လေးတွေ က အေးစက် လို့ ပါလား ။ ပြီးတော့ ပြော သေးတယ် ။
“ ကိုကို ခင်လေး တို့ ကျောင်းဘက် ကို လာနေရတဲ့ အချိန် တစ်ခု အတွက် တော့ စာတွေ ပို ကျက် နိုင်တော့မှာ ပါ ”
ငိုမဲ့မဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ မျက်နှာလေး ကို စ ချင်သလိုတောင် ဖြစ်သွား တယ်ဗျာ ။ ဒါနဲ့ပဲ
“ နောက်ထပ် ရည်းစား အသစ် တစ်ယောက် ထပ် ထားဖြစ်ရင် ကော ... ”
“ အကျင့်ပုတ်ကြီး ”
သူ စိတ် ဆိုးရင် ကျွန်တော့် ကို ခေါ်နေကြ အတိုင်း ခေါ်ရင်း ရထားတွဲ ပေါ် တက် သွားလေပြီ ။ ငါးပိချက်မ ထိုး ခဲ့တဲ့ မျက်စောင်းကြီး က ချစ်စရာ ။ ဒါမှ နွယ်လေးခင် အစစ် ရဲ့ မျက်နှာ ။
••••• ••••• ••••• •••••
အခန်း ( ၅ )
သူ့ အိမ် ကို ပြန် သွားပြီး ကတည်း က တစ်ခါမှ ဖုန်းမဆက် ဘာ မဆက် နဲ့ ငါးပိချက် တစ်ယောက် နေမှ ကောင်းရဲ့လား ဆိုတာ သိချင် မိ ပြန်ရော ။ သူ ရေးပေးခဲ့တဲ့ ဖုန်းနံပါတ် တစ်ခု ကို ဆက် ကြည့်တော့ သူတို့ အထည်ဆိုင် ဘေး က စခသ အများသုံး တယ်လီဖုန်း ဖြစ်နေတယ် ။ ခဏ ကြာတော့မှ သူ ဖုန်း လာ ကိုင်တယ် ။
“ ဟဲလို ”
“ ဘာ ခုမှ ဟယ်လို လဲ ။ ပြန် ရောက်တာ ဖုန်း တစ်ခါတောင် မဆက်ဘူး ။ နေ ကောင်းရဲ့ လား ၊ အဆင်ကော ပြေရဲ့လား ၊ ကျွန်တော်မျိုး ကြီး က စိတ် ပူလို့ပါ ခင်ဗျား ”
“ ပြေပါတယ် ကိုကို ၊ အမေ့ အထည်ဆိုင် က ခင်လေး ထင်သလို သေးသေးလေး မဟုတ်ဘူး ကိုကို ရဲ့ ၊ အမေ ကဆိုင် ထဲ ကို ပစ္စည်းတွေ အတော် ရင်းနှီး ထားတာပဲ ။ ဆိုင် ကို မြင် လိုက်ရတော့ ခင်လေး ဈေး ရောင်းဖို့ အားတွေ ရှိသွားမိတယ် ။ အစပိုင်း တစ်ရက် နှစ်ရက် တုန်း က
တော့ ဈေး ရောင်းရမှာ ရှက် နေသလိုကြီး နောက်တော့ ပိုက်ဆံတွေ ရ လာတာ မြင်ရတော့ ခင်လေး ပျော် လာတယ် ။ ကိုကို ရော နေကောင်းရဲ့ လား ”
“ နေတော့ ကောင်းပါတယ် ”
“ ဘာက မကောင်းလို့လဲ ”
“ အဆောင် က နေ အပြင် ကို ပြောင်း နေပေးရမယ် တဲ့ ”
“ ဟင် ... ဘယ်ကိုလဲ ကိုကို ”
သူ စိတ်ပူပန် သွားသည့် အသံမှန်း က အထင်အရှား ။
“ ကို တို့ မြို့ က သူဌေးဦးဝင်း လေကွာ ၊ တို့ ကို ကျောင်း ထားပေး
တဲ့ သူဌေး လေ ၊ ရန်ကုန် မှာ တိုက် တစ်လုံး ဝယ် ထားတယ် လို့ ကို တစ်ခါ က ပြော ဖူးတာ မှတ်မိသေးလား ”
“ အင်း ... မှတ်မိတယ် ကိုကို ”
“ အဲဒီ တိုက် မှာ ... ကို ပြောင်း နေပြီး ကျောင်း တက်ရမှာ ၊ ကို ကျောင်း တက် ဖို့ အဆင်ပြေ အောင် ကား ရော ဒရိုင်ဘာ ရော အဆင့် သင့် လုပ်ထားပြီး မှ ဦးဝင်း က အသိပေးတာ ခင်လေး ရဲ့ ”
“ ဟား ... ကိုကို က ကံကောင်း လိုက်တာ သူဌေးဦးဝင်း ကို တော့ ဒီ မြို့ မှာ ရှိနေတာ တွေ့ရတယ် ကိုကို ရဲ့ ။ သူ က ရန်ကုန် မှာ အမြဲ မနေ လောက်ဘူး ထင်တယ်နော် ကိုကို ”
“ သုံးလေးလ မှ တစ်ကြိမ် လာ တတ်တယ်တဲ့ ခင်လေး ရဲ့ ”
“ တော်သေးတာပေါ့ ကိုကို ရယ် ၊ ခင်လေး ကို အမေ က ပြောပြ တယ် ၊ ကိုကို့ ရဲ့ အမေ က ကိုကို့ ကို ဆရာဝန် ဖြစ်တဲ့ အထိ ကျောင်း ဆက် မထားနိုင်မှာ အရမ်း စိုးရိမ်နေတာ တဲ့ ။ ဟိုတစ်နေ့ က အမေ့ ဆီ ကို ကြီးကြီး လာ သေးတယ် တဲ့ ။အမေ့ ကျန်းမာရေး အခြေအနေ ကို လာ မေး တာလေ ကိုကို ”
သူ့ အမေ ကျန်းမာရေး ဆို မှ သတိ ရ သွားမိတယ် ။ ခင်လေး သိ ရင် စိတ်မကောင်း ဖြစ်မှာ ။ ဒေါ်လေး ၏ နှလုံးရောဂါ အခြေအနေ ကို ကျွန်တော် သိနေပေမယ့် သူ့ ကို မပြောရက်သေး ။ အမေ က ခင်လေး မသိ သေးဘူး လို့တော့ ပြောဖူးတယ် ။ ဒေါ်လေး ရဲ့ နှလုံး က အဆို့ရှင် ကျယ်နေ တာ တဲ့ ။ အမေ က ပြော ပြတော့ ကျွန်တော် စိတ် ပူမိတယ် ။
“ ဟုတ်ပါရဲ့ ဒေါ်လေး အခြေအနေ ရော သက်သာ ရဲ့ လား ”
ကျွန်တော့် အမေ ကို သူ က ကြီးကြီး လို့ ခေါ် သလို ၊ သူ့ အမေ ကို ကျွန်တော် က ဒေါ်လေး လို့ ငယ်စဉ် က အတိုင်း ပဲ ခေါ် ခဲ့ကြတာဗျ ။
“ သက်သာပါတယ် ကိုကို ၊ နှလုံးသမား ဆိုတော့ သက်သောင့် သက်သာ ပဲ နေရင် အဆင် ပြေမှာပါ ။ အမေ့ ကို အခု အိမ် မှာ ပဲ နေခိုင်းပြီး အထည်ဆိုင် ကို ခင်လေး ပဲ ထွက် ရောင်းနေတာ ။ အဆင် ပြေတယ် ကိုကို ရေ ။ စာရင်း နဲ့ အင်း နဲ့ လုပ် ရတော့မယ် ။ ပိုက်ဆံ ရှာနေနိုင်ပြီ ဆိုတော့ အရင် လောက် တော့ စိတ် မပူတော့ပါဘူး ကိုကို ရေ ”
သူ ကျောင်း ပြီး လို့ ပြန်လာတဲ့ အချိန်က သူ့ အမေ ရဲ့ အထည်ဆိုင် ကို အထည် အသစ် တွေ အများကြီး ထပ် ဖြည့်ထားတဲ့ ကိစ္စ ကို တော့ အမေ ပြော ပြ ထားလို့ ကျွန်တော် သိ နေပေမယ့် သူ့ ကို မပြောပြတော့ဘူး ။ သူ သိ မှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာတော့ သေချာတယ် ။
“ ဒါမှ ငါပိချက်မ အစစ်ကွ ”
“ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းရှင် လို့ တော့ ပြောလိုက်တော့ ကိုကို ရာ ”
“ အေးပါ ... အေးပါ ၊ အော် .. ကို ဖုန်းဆက်တဲ့ အဓိက အကြောင်းရင်း ကို ပြောဖို့ ကျန် သေးတယ် ။ မနက်ဖြန် အမေ ရန်ကုန် လာ မယ် ။ ကိုကို အိမ် ပြောင်းပေးဖို့ လာ စီစဉ်မှာလေ ။ အန်ကယ်ဦးဝင်း က အလုပ် မအားလို့ ရန်ကုန် မလာဖြစ်သေးဘူး တဲ့ ”
“ ဟုတ်မယ် ကိုကို မနေ့က မနက်ခင်း ခင်လေး ဈေး ထွက်နေ တုန်း က အမေ့ ဆီ ကို လူမမာ လာ မေးတယ် တဲ့ ၊ ဆေးဘိုးဝါးခ လို ရင်လည်း အားမနာ နဲ့ တစ်မြို့တည်းသားချင်းတွေ ပဲ ကူညီမယ် အဆင်သင့်ပဲ လို့ ပြော သွားသတဲ့ ကိုကို ရေ .. အတော် ချမ်းသာပြီး စိတ်ကောင်း လည်း ရှိ
တယ် နော် ”
ဦးလေးဝင်း နဲ့ သူ နဲ့ တရင်းတနှီး မရှိသေးဘူး လို့ ကျွန်တော် ရိပ် မိပါတယ် ။
“ သူ့ လုပ်ငန်းတွေ က အတော် အောင်မြင်နေတာ ခင်လေး ရဲ့ ။
သူ့ ဇနီး ဆုံးပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်း သူ့ သားသမီးတွေ လည်း အကုန်လုံး နိုင်ငံခြား မှာ ပဲ ကျောင်း တက်ကြ ၊ အလုပ် လုပ် နေကြတာတဲ့ ”
“ အမေ လည်း ပြောဖူးတယ် ၊ ခင်လေး တော့ သူ ခင်လေး တို့ အိမ် လာတိုင်း မဆုံဖြစ်သေးတော့ မရင်းနှီးဘူး ”
“ ဟုတ်လား .. သဘော ကောင်း တဲ့ လူကြီး တစ်ယောက် ပါ ”
“ ကိုကို ရေ .. ဈေး ဝယ်သူတွေ လာ နေပြီ နောက် မှ ဆက်တော့ မယ် ... တာတော့နော် ”
ပြောပြောဆိုဆို နဲ့ ဖုန်းခွက် ကို ခွပ်ကနဲ မြည်အောင် ချ သွားပေ
••••• ••••• ••••• •••••
အခန်း ( ၆ )
ကျွန်တော့် ရဲ့ ကျောင်း က စာမေးပွဲတွေ ဆက်တိုက် ဖြစ်နေတဲ့ အချိန် မှာ ကျွန်တော့် အတွက် အစစအရာရာ လိုအပ်ချက် မရှိအောင် လုပ် ပေးကြဖို့ ထမင်းချက်ဒေါ်ကြီး နှင့် ဒရိုင်ဘာဦးလေးကြီး ကို သူဌေး က မှာထားတဲ့ အကြောင်း သိရတယ် ။ ကျေးဇူးပါ ဗျာ ။ မနေ့ ည က ဆိုရင် အန်ကယ်ဦးဝင်း ကိုယ်တိုင် ဖုန်း ဆက်သေးတာ ။
“ လူလေး ကိုကိုအောင် ၊ မင်း စာမေးပွဲ ဖြေ နေတဲ့ ရက်တွေ အဆင်ရော ပြေရဲ့လား ” တဲ့ ။
“ ဟုတ်ကဲ့ ပြေပါတယ် ခင်ဗျာ ၊ ဦး ရဲ့ ကျေးဇူးတွေ ကြောင့် ”
ကျွန်တော့် စကား ကို ပြီးအောင်ပြောခွင့် မပေးဘူး ။
“ ကိစ္စမရှိဘူး ငါ့တူ ဦးလေး လည်း ပညာပါရမီ ကုသိုလ် ရတာ ပေါ့ ။ ကျေးဇူးစကားတွေ နောက် မပြောနဲ့ ကွာ ။ မင်း သာ ဆရာဝန် မဖြစ် ဖြစ်အောင် လုပ်ပါ ။ တို့ မြို့လေး က ဆရာဝန် ပေါ်ပေါက်လာတယ် ဆိုတဲ့ ဂုဏ် ကို ယူချင်လွန်းလို့ပါ ကွာ ။ ငွေ ရှိတိုင်း ဆရာဝန် ဖြစ်အောင် လုပ်နိုင် တာ မဟုတ်ဘူး လူလေး ရဲ့ ”
ကျွန်တော် ပြောချင်တဲ့ စကား ၊ မေးချင်တဲ့ အကြောင်းများ မေးခွင့် မရ ။
“ မင်း စာကျက် ပျက်မယ် လူလေး ရာ ၊ လေးလေး ဖုန်း ချ လိုက်ပြီ ”
လို့ စကား အဆုံးသတ် ကာ ဖုန်း ချသွားရော ဗျာ ။ သိချင် နေတဲ့ အကြောင်းအရာ များစွာ ကို မေးခွင့် မရပြန်ဘူး ။ စာမေးပွဲ မတိုင်ခင် ကတည်း က ငါးပိချက်မလေး နဲ့ ကျွန်တော် ဖုန်း အဆက်အသွယ် မရဘူး ။ သူ့ အမေ ရောဂါ လည်း ပြန် ဖောက်တယ် ဆိုလား ကြား မိလိုက်သလိုပဲ ။ စာ ပြီးရင်း စာ ဖြစ်နေရတဲ့ အချိန် မို့ မတတ်သာခဲ့ပြန်ဘူး ။
ကျောင်း ပြီးခါနီးလေလေ နေ့ရက်တွေ က ပို ခြောက်သွေ့ လေ လေပါပဲ ။ ဘာတွေမှန်းတော့ မသိဘူး ။ ကျွန်တော့် ကို တခြား ကမ္ဘာ့တစ်ခု ကို ပို့ ထားသလို မျိုးကြီး ခံစား နေရတယ်ဗျာ ။ ဒီ စာမေးပွဲ ရက်တွေ က ပဲ ရှည်ကြာ လွန်းတာကြီးကြောင့် များ လား ။
••••• ••••• ••••• •••••
အခန်း ( ၇ )
ငွေ ဆိုတဲ့ အရာ က ကျွန်တော့် ကို ဆရာဝန် တစ်ယောက် ဖြစ်စေ ခဲ့တယ် ။ ငွေ ဆိုတဲ့ အရာက နွယ်လေးခင် အမေ ရဲ့ နှလုံးရောဂါကြီး ကို အသက် ဆက် ရှင်ဖို့ အခွင့်အရေး ပေးခဲ့တယ် ။ ငွေ ဆိုတဲ့ အရာက မပြည့် စုံတဲ့ မိခင် မုဆိုးမ နှစ်ယောက် ရဲ့ မိသားစု ဘဝ လိုအပ်ချက်တွေ ကွက်လပ်တွေ စားဝတ်နေရေးတွေ ကို ပြေလည် စေခဲ့တယ် ။
ဒါပေမဲ့ အဲ့ဒီ ငွေ ဆိုတဲ့ အရာကြီး နဲ့ ကျွန်တော် ချစ်ရတဲ့ ချစ်သူ နွယ်လေးခင် ကို အန်ကယ်ဦးဝင်း သိမ်းပိုက်ခဲ့တာ လေ ။ ဘယ်သူ ငြင်း မှာလဲ ။ သူ က ဘယ်တော့မှ ကျွန်တော့် ကို ခွင့်မလွှတ်ဘူး ဆိုရင်တောင် သူ့ ကို ကျွန်တော် နားလည် နိုင်ပါတယ် ။ ကျွန်တော် ဆရာဝန် ဖြစ်ဖို့ အတွက် ၊ သူ့ အမေ အသက် ဆက် ရှင်နိုင်ဖို့ အတွက် ၊ သူ ရဲ့ မောင်လေး နဲ့ ညီမလေး ကို ပညာရေး အထောက်အပံ့ကောင်းတွေ ပေးနိုင်ဖို့ ။ သူ ပေး
ဆပ် လိုက်ရတာ နဲ့ တန်အောင် သူ့ ဘဝ တစ်လျှောက်လုံး ပြည့်စုံတော့မှာ ပါ ။ ပြီးတော့သူ ဝါသနာ ပါ တဲ့ အနုပညာပစ္စည်းတွေ ကို လည်း လို လေသေးမရှိ ဖြည့်ဆည်း ပေးမှာပါ ။
သူ ဟာ ကျွန်တော့် အတွက် အသန့်ရှင်းဆုံး အစွန်းအထင်း မဲ့ တဲ့ ချစ်သူ တစ်ယောက် ဖြစ် ခဲ့တာပါ ။ သူ့ ဆီ မှာ လည်း ကျွန်တော့် လို ပဲ ထပ်တူမျှ တဲ့ ခံစားချက်တွေ ရှိနေမယ် ဆိုတာ အကြွင်းမဲ့ ယုံကြည်တယ် ။ သူ နဲ့ ကျွန်တော့် ကြား မှာ ဆက်ပြီး ရှင်သန် နိုင်တဲ့ အချစ် တစ်ခု တော့ မွေး ဖွား ဖြစ်လိမ့်မယ် ။ အဲ့ဒီ အချစ် က တစ်အူတုံ ဆင်း မောင်နှစ်မ အရင်း လို အပြစ် ကင်းသန့် တဲ့ ချစ်ခြင်းရနံ့ နဲ့ ပါ ဗျာ ။
◾ခင်လေး ( ပြည်ထောင်စုနယ်မြေ )
📖 နှလုံးသားဖြင့် စီရင်သည်
#ကိုအောင်နိုင်ဦး မှ မျှဝေသည် ။
.
No comments:
Post a Comment