❝ ဦးငှက်ရိုး ၏ ရေစက်ချ ❞
( ၁ )
ငှက်ရိုး သည် ကျွန်တော် နှင့် အရင်းနှီးဆုံး ၊ အချစ်ဆုံး သူငယ်ချင်း ။ ဆရာတော်ကြီး ကျောင်း တွင် နမောဗုဒ္ဓယ မှ အစ အတူ သင်ခဲ့သူ ချင်း ။ ကုလားမန်ကျည်းသီး ပင် အတူ တက်၍ ခူး စားဖော် စားဖက် ။ ခရားချုံ တိုး ကာ မြေဝပ်ငှက် ပစ်ဖော် ပစ်ဖက် ။ ကျွန်တော့် မိဘ သည် နွမ်းပါးသော သူ့ ကို သား ကဲ့သို့ ချစ်သည် ။ ကျွန်တော့် အိမ် တွင် သူ ရံဖန်ရံခါ အိပ် သည် ။ ရံဖန်ရံခါ စား သည် ။ သူ့ မိဘ သည် သူရင်းငှား ။ သူ သည် စပါးရိတ် သိမ်းပြီး ချိန် တွင် ကောက်သင်း ကောက် ရသည် ။ သူ့ ဖခင် နှင့် အတူ လယ် အလုပ် လုပ် ရသည် ။ သူ့ ဖခင် သည် ငှက်ရိုး ကို သူရင်းငှား မဖြစ်စေချင် ။ ထို့ကြောင့် ကျောင်း ထားပေးသည် ။ “ စာ တတ်ရင် အဖေ့ လို မဆင်းရဲဘူး ၊ စာရေး ၊ စာချီ ဖြစ်နိုင်တယ် ၊ ကြိုးစားကွာ ” ဟု ဆိုကာ အတန်းကျောင်း ဆက် တက် စေသည် ။ ခြောက်တန်း အတန်းတင် ပြီးချိန် တွင် သူ ကျောင်း ဆက် မတက်နိုင် ။ တစ်နှစ် ၊ နှစ်နှစ် ကျော် ကျော် သူရင်းငှား အလုပ် ဝင် ရသည် ။ ကျွန်တော် ဆယ်တန်း ဖြေသော နှစ် တွင် သင်္ချိုင်းကုန်း ဘက် က လယ်ကွက် ဧက နှစ်ဆယ် ကျော် ကို ငှားပြီး ထွန်သည် ။ မြေ ကို ပြင် ၊ ရေ ကို ပြင် ၊ ကံ ကို ပြင်သောကြောင့်လား မသိ ။ ကျွန်တော် ဥပစာ (ခ ) တန်း တက် ချိန်တွင် ကိုယ်ပိုင် လယ်ကွက် နှင့် နွား တစ်ကောင် ပိုင် လာပေပြီ ။
တန်ဆောင်မုန်းလ တွင် ငှက်ရိုး ပြောသည် ။
“ ငါ ... မဂွမ်း ကို သဘော ကျ နေတယ် စိန်အောင် ”
“ ကျရင် မေတ္တာစာ ပေးပေါ့ ဟ ... ”
“ စာရွက် ရှာ ရ ၊ ခဲတံ ရှာရနဲ့ ကြာပါ့ ကွာ ၊ ပါးစပ် နဲ့ ပြော ပစ်လိုက် မယ် စိတ်ကူးတယ် ”
ကျွန်တော် ပြုံး မိ၏ ။ မဂွမ်း ညနေ ရေခပ် ဆင်းချိန်စောင့် ၊ ငါ ပါ အဖော် လိုက်မယ် ဟု ကျွန်တော် ပြောလိုက်၏ ။
“ သတ္တိ တော့ အတော် မွေး ရတဲ့ ကိစ္စ နော် စိန်အောင် ”
ကျွန်တော် ပြုံး သည် ။
“ မဂွမ်း ကို ဘာလို့ သဘော ကျတာလဲ ”
“ မဂွမ်း က ဉာဏ် ကောင်းတယ် ၊ အေးတယ် ၊ စကား နည်းပေ မယ် လို့ လေးလေးနက်နက် စဉ်းစား တတ်တဲ့ သူ လို့ ငါ ထင်တယ် ”
ဟု ချက်ချင်း ဖြေသည် ။ ကျွန်တော် အံ့အား သင့်သွား၏ ။ အသက် နှစ်ဆယ် နား သို့ နီး နေပြီ ဖြစ်သော ငှက်ရိုး ၏ စိတ်ကူး ကို တွေး မိ၏ ။ မသဲမကွဲ အတွေး ရသောကြောင့် ...
“ ဒါနဲ့ပဲ မဂွမ်း ကို ရည်းစား ထားချင် ရရောလား ၊ စိမ်းမြ တို့ ၊ မထွားတင် တို့ က သူ့ ထက် မလှ ပေဘူးလား ”
သူ ခေါင်း ယမ်း၏ ။ တလင်း ထဲ သို့ အရောက် တွင် ကြောင်နက် စီးကရက်ဘူး ကို သူ့ ထံ သို့ ကမ်း၏ ။
“ နေပါစေ ကွာ ၊ လည်ချောင်း ကပ် တယ် ၊ ငါ့ ကွမ်းသီးဖက် ဆေးလိပ် ပဲ ကောင်းတယ် ”
ဟု ဆိုကာ မီး ညှိသည် ။ ကျွန်တော့် စီးကရက် ကို မီးညှိ ပေးပြီး မှ ..
“ မဂွမ်း ကို ငါ က ယူ ကို ယူ မှာ စိန်အောင် ”
“ တွက်ရေး တော့ စက်သူဌေး ပေါ့ ၊ ဟို က ပြန် ကြိုက်ပါစေဦး ”
“ ငါ ကတော့ သူ မှ သူ ပဲ ”
“ စွဲတယ် ၊ နွားခိုး လို့ ”
ကျွန်တော့် ပြက်လုံး ကြောင့် သူ ရယ်သည် ။ ကျွန်တော် စီးကရက် သောက် နေစဉ် ...
“ ဒီလိုကွ ...”
ကျွန်တော် လှည့် ကြည့်သည် ။ ငှက်ရိုး သည် ရိတ်ထား ဆဲ လယ်ကွင်းတွေ ဆီသို့ ငေး သလိုလို နေရင်း ...
“ ငါ့ အဖေ က ယံမင်္ဂလံ နဲ့ ပြီး ခဲ့ရတာ ၊ ငါ့ ကျတော့ ခုနစ်တန်း တက် တောင် မတက် လိုက်ရဘူး ၊ ငါ ကံ လိုက်လို့ လှည်း နဲ့ ၊ နွား နဲ့ ၊ လယ် နဲ့ ဖြစ် ရတာ နောက် ဆယ်နှစ် နေရင် ကံကြီးမောင် တို့ လယ်ဧက ခြောက်ရာ စလုံး ငါ့ လက် ထဲ ရောက် ရစေ့မယ် ကွာ ၊ ငါ အသုံးအဖြုန်း မှ မရှိတာ ၊ အသောက်အစား လောင်းကစား မှ မရှိတာ ၊ အဖေ့ ကို ငါ ကျွေးနိုင်ပြီ ၊ အမေ့ ကို ဆေးကု နိုင်ပြီ ၊ ဒီ ကံ ၊ ဉာဏ် ၊ ဝီရိယ နဲ့ ဆိုရင် နောင် အနှစ် နှစ်ဆယ် မှာ ငါ့ သားသမီးတွေ ကို အင်္ဂလိပ်ကျောင်း မှာ ထား ၊ ကောလိပ် ကျောင်း မှာ ထား ၊ ဒါပဲ ”
သူ့ ဘဝ ရဲ့ ရည်ရွယ်ချက် ကို ကြား ရ၍ ကျွန်တော် အံ့အား မသင့် ။ သူ ကြိုးစားသော သူ ၊ ရိုးသားသော သူ ။ သူ့ စိတ်ကူးတွေ အားလုံးမှာ မဖြစ်နိုင်စရာ မရှိ ။ သူ့ အစွမ်းအစ ကို သံသယ မဖြစ် ။ သို့သော် ဘဝ ရည်ရွယ်ချက် နှင့် မဂွမ်း ကို ချစ်ခြင်း တို့ ဆက်စပ်ပုံ ကို သိ ချင်သည် ။ ထို့ကြောင့် ..
“ ဖြစ်နိုင်ပါတယ် ၊ အဲဒါတွေ နဲ့ မဂွမ်း ကို ကြိုက် တာနဲ့ က ..”
“ ပြောမယ်လေ ကွာ ”
သူ ဝင်သက် ရှူပြီး မှ ...
“ ငါ ရှာတဲ့ စီးပွား ကို သိမ်းထုပ်သေချာ ဆိုတဲ့ မယားဝတ္တရား နဲ့ ညီ တဲ့ မယား မှ ပို ကြီးပွား မှာ ၊ အဲဒီ သူ ကလဲ မဂွမ်း မှ ”
ကျွန်တော် ပြုံး ကာ
“ ဟုတ်ပြီ ဆက် ပြော ”
“ ကလေး က လေး ငါး ယောက် တော့ မွေး မှ ၊ အဲဒီ ကလေးတွေ ကို စိတ်ရှည် လက်ရှည် ဂရုစိုက် မှာ ကလဲ မဂွမ်း မှ ဖြစ်မယ် ”
“ ထားတော့ ၊ ထားတော့ ”
“ မဂွမ်း ကို မင်း အကဲခတ် ကြည့် ၊ အေးဆေးတယ် ၊ စိတ်ရှည် တယ် ၊ စေ့စပ်သေချာတဲ့ လက္ခဏာ ပေါ့ ကွာ ၊ ငါ့ သားသမီး တွေ ငါ့ ထက် ပိုပြီး စာ တော်အောင် ၊ လူရာ ဝင်အောင် ၊ ကြီးပွားအောင် ပြုစုပျိုးထောင်ဖို့ ဆိုတာ မဂွမ်း မှ ပဲ ဖြစ်မယ် ၊ မင်း ပြောတဲ့ စိမ်းမြ ဆိုတာ နိုင်လွန်သံ ကြားရင် မိဘ ကို နားပူနားဆာ ၊ ဂျော်ဂျက်သံ ကြားရင် မဝတ်ရ ၊ မျက်ရည် တစ်စက် ကျ ၊ ထွားတင် ဆိုတာ က ဇာဘော်လီသစ် မနေ့က ပေါ်ရင် ဒီနေ့ ဝတ် ရမှ ၊ ကြိုးပျောက်ဇာဘော်လီ ရောင်စုံထည်လဲ ၊ နှုတ်ခမ်းနီ ၊ ပါးနီ လဲ ဝါသနာ ပါ ပါ့ ၊ ငါ ရှာသမျှ ထဘီဖိုး နဲ့ ကုန် ရချည်ရဲ့ ၊ ဒီတော့ ရိုးတဲ့ အေးတဲ့ မဂွမ်း ကို ငါ ရွေးတာ စိန်အောင် ”
တွက်ကိန်း ဇယား ကျပါပေ ဟု ကျွန်တော် ချီးကျူး လိုက်သည် ။
“ ငါ မဂွမ်း နဲ့ အိမ်ထောင် ထူထောင် ရ ရင် ငါ့ ဘဝ ဟာ ပြည့်စုံပြီ ၊ တိုးတက်ပြီ ၊ ငါ့ သားသမီး ၊ မြေးမြစ် ၊ အမျိုးအနွယ် အားလုံး စိတ် မပူရတော့ဘူး ၊ ပြီးတော့ မဂွမ်း ကို သတိထား ကြည့် ၊ အကြင်နာ ၊ ကရုဏာ တရား ကြီးမား တဲ့ မျက်နှာ ”
“ ငါ လဲ မဲထည့် ပါတယ် ငှက်ရိုး ၊ ဖြစ် နိုင်ပါတယ် ၊ မင်း အင်မတန် တွက်တတ် ချက်တတ် တာ ပဲ ၊ မမှားနိုင်ဘူး ၊ ရအောင် ကြိုးစား ကွာ ”
••••• ••••• ••••• •••••
( ၂ )
မင်္ဂလာ ဆောင် တုန်း က ကျွန်တော် ရွာ မပြန်ဖြစ် ၊ ဒီဇင်ဘာ လ ကျ မှ လက်ဖွဲ့ ပစ္စည်း ဝယ်ပြီး ရွာ သို့ ပြန်သည် ။ ငှက်ရိုး နှင့် မဂွမ်း တို့ အိမ် သို့ ရောက်သောအခါ ငှက်ရိုး က ဝမ်းသာအားရ နှင့် ...
“ မဂွမ်း ၊ ဒါ ငါ့ သူငယ်ချင်း စိန်အောင် လေ ”
မဂွမ်း သည် ဂွမ်း ကဲ့သို့ ဖြူ ကာ အိအိဖိုင့်ဖိုင့် ရှိသော ကိုယ်ကို တစ်ချက် လှည့်ပြီး ...
“ တစ်ရွာသား တည်း ပဲ သိ သားပေါ့ ”
စကား အဆုံး တွင် တစ်ဖက် သို့ ပြန်လှည့်သွားသည် ။ ငှက်ရိုး သည် ရိုးတိုးရှန့်တန့် ဖြစ်သွားသည် ။ ကျွန်တော် ပေးသော လက်ဖွဲ့ ပစ္စည်း ကို မဂွမ်း ထံ သို့ ကမ်းရင်း ...
“ သူ လက်ဖွဲ့ တာ မဂွမ်း ”
“ တလက်စတည်း နဲ့ ရှင် ပဲ သွား သိမ်းထားလေ ”
ငှက်ရိုး ၏ မျက်နှာ တွင် အပြုံး လျော့ သွားသည် ။
••••• ••••• ••••• •••••
( ၃ )
ငါတို့ အိမ် ရောက် စ ဆိုတော့ မဂွမ်း ခမျာ အနေရ ခက်နေတယ် ၊ နေသား မှ မကျသေးတာ ၊ တစ်အိမ် နဲ့ တစ်အိမ် အစားအသောက် ၊ အနေအထိုင် တူ မှ မတူတာကိုး ဟု ငှက်ရိုး ပြောသည် ။ ဒါပေါ့ ၊ အိမ် တစ်အိမ် တည်း မှာ တောင် အခန်း ပြောင်း အိပ်ရင် ရုတ်တရက် အိပ်လို့ မှ မရတာ ၊ စနစ်ချင်း ၊ စည်းကမ်းချင်း တူ မှ မတူကြတာကိုး ဟု ကျွန်တော် ပြောသည် ။ တစ်ဆက်တည်း နှင့် ...
“ မင်း အိမ်ထောင်ရေး ကံ ကောင်းပါတယ် ငှက်ရိုး ”
“ ဖူးစာရေးနတ် က အသင့်လျော်ဆုံး နဲ့ အိမ်ထောင် ချ ပေးလိုက် တာတော့ အမှန်ပဲ ၊ အရေး ကြီးတာ ကတော့ ငါ့ မှာ ရလာမယ့် သားတွေ သမီးတွေ ဟာ ငါ မျှော်လင့်သလို ဖြစ် လာဖို့ပဲ ဖြစ်မှာပါ ၊ မဂွမ်း က အခုတော့ အိမ်ထောင် ကျ စ ကိုး ၊ ရှေ့ နှစ်နှစ် ဆိုရင် ငါ အိမ် ခွဲမယ် ၊ ကိုယ့်အိုး ၊ ကိုယ့်အိမ် နဲ့ နေ ၊ နှစ်ဖက် ကို ထောက်ပံ့ ၊ သားတွေသမီး တွေ ကျောင်း ထား ၊ ငါ စီးပွားရေး တိုးတက်အောင် ကြိုးစား ၊ ဒီ မယား ၊ ဒီ သား ၊ ဒီ သမီး တွေ နဲ့ အလှူအတန်း ကုသိုလ်ကောင်းမှု လုပ် ၊ ဘုရား ပွင့် တဲ့ အချိန် တိုင်အောင် အတူ စောင့် ၊ ကျွတ်တန်း ဝင် ၊ လောကီ လဲ လောကီ ချမ်းသာ ၊ လောကုတ္တရာ လဲ လောကုတ္တရာ ချမ်းသာ ၊ ဒါပါပဲ ကွာ ”
••••• ••••• ••••• •••••
( ၄ )
အမေ တို့ မရှိတော့၍ ကျွန်တော် သည် အလုပ် ရှိရာ အထက်မြို့ သို့ ပြောင်း ရသည် ။ ပြောင်းရခါ နီး တွင် ငှက်ရိုး တို့ အိမ်သို့ သွား၍ နှုတ်ဆက် သည် ။ ငှက်ရိုး ၏သမီးကြီး သည် မတ်တတ်စမ်းလျက် ပင် ရှိပေပြီ ။ ငှက်ရိုး သည် နွား နှစ်ရှဉ်း ပိုင်နေပေပြီ ။ လယ် ဆယ်ဧက ထပ် တိုးနေပေပြီ ။ လက်အောက်လက်သား လေးငါးဆယ်ယောက် ရှိ နေပေပြီ ။
“ အင်စပက်တော် စိန်အောင် ရေ ၊ ငါ မြို့ ကို တက်ပြီး စီးပွားရေး ချဲ့ ဦးမယ် ၊ ဆန်စက်ကလေး ဘာလေး ပေါ့ ၊ ဒါပေမယ့် ငါ ခြေ ကျဲ သလောက် မဂွမ်း က နှေး သကွာ ”
အားမရသံ ။
••••• ••••• ••••• •••••
( ၅ )
ကျွန်တော့် သားကြီး ကို ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် သို့ လိုက် ပို့သော နေ့ က အာမခံရုံး ရှိ အသိ တစ်ယောက် ထံ သွား ခဲ့သည် ။ ထို အသိ သည် ငှက်ရိုး နှင့် အဆက်အသွယ် ရှိနေ၍ တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ် ။ ငှက်ရိုး တွင် ဆန်စက် သုံးလုံး ၊ ဆီစက် နှစ်လုံး ၊ သစ်ခွဲစက် နှစ်လုံး ရှိ နေပေပြီ ။ အဝေးပြေး ဆန်တင်ကား နှစ်စီး ပိုင် နေပြီ ဟု သတင်း ရ၏ ။ တစ်ဧက လျှင် ခြောက်သိန်း တန် သော မြေကွက် ပေါ် ၌ တိုက်ကြီး တစ်လုံး ဆောက်ပြီး သွားပြီ ဟု သတင်းကောင်း တွေ ကြား ရ၏ ။
ငှက်ရိုး နှင့် မတွေ့ရသည် မှာ ရှစ်နှစ် ၊ ကိုးနှစ် ခန့် ရှိ ပေပြီ ။
အာမခံရုံး က မိတ်ဆွေ ပေး လိုက်သော ကြောင့် ငှက်ရိုး ၏ ဖုန်းနံပါတ် ကို ရခဲ့သည် ။ နောက်နေ့ တွင် ကျွန်တော် ဖုန်း ဆက် ကြည့်သည် ။ ငှက်ရိုး မရှိ ဟု အမျိုးသမီး အသံ က ဖြေသည် ။ အဲလ်ဗစ်ပရက်စလေ ၏ မနေ့တစ်နေ့ က ပေါ်လာသော ဓာတ်ပြားသီချင်း သံ ကို ဖုန်းထဲကြားရသည် ။
တစ်ပတ်အကြာ တွင် ကျွန်တော် ဖုန်း ထပ် လှည့်သည် ။ ငှက်ရိုး နှင့် တိုး သည် ။ ဟကောင်ကြီး ၊ အခု လာ ကွာ ၊ ငါ တွေ့ချင်တယ် ၊ မလာနိုင် ရင် ငါ ကား လွှတ်လိုက်မယ် ဟု အလုအယက် ဝမ်းသာ စကား ဆို သည် ။ နောက်နေ့ ကျ မှ လာမည့် အကြောင်း ကျွန်တော် ပြောသောအခါ ဟာကွာ ဟု မချင့်မရဲ ဆို လေသည် ။ ငါ စောင့်မယ် ၊ ဆက်ဆက် လာ ၊ အတွင်းဝန်ကလေး နဲ့ တွေ့မယ့် ကိစ္စ ကို ဖျက်ပြီး စောင့်မယ် ဟု ပြောလေသည် ။
••••• ••••• ••••• •••••
( ၆ )
လေးဆယ် ကျော်ခါ စ ၊ သို့သော် အိုစာနာ နိုင်လှ၏ ။ ဆံပင်ဖြူတွေ ထွက်စ ပြုနေ၏ ။ မင်း ကတော့ ငယ်ရုပ်ပဲ ဟု ငှက်ရိုး ပြော၏ ။
“ မင်း ကလေး တွေ ရော ဘယ်နှတန်း လဲ ”
သူ ခေါင်း ကုတ်၏ ။
“ မပြောပါနဲ့တော့ ကွာ ၊ ရန်ကုန် သီလရှင်ကျောင်း တိုင်း မှာ မနေ ဖူးတယ် မရှိပါဘူး ၊ ဒီနေ့ ကွန်ဗင့်ဆရာမ နဲ့ အပြောအဆို အဆင် မပြေ ရင် မနက်ဖြန် စိန်ဖလိုမီနား ၊ ဆရာမ ဒဏ် ပေးတာ ခံရရင် နောက်တစ်နေ့ စိန်ပေါ ၊ ကလေးတွေ ကို မဂွမ်း က အလို လိုက်တဲ့ နည်း နဲ့ ဖျက်ဆီး နေတယ် ၊ ငါ က စီးပွားရေး ကို ရာနှုန်းပြည့် ၊ ဒီတော့ အိမ် အုပ်ချုပ်ရေး မှာ ငါ ငါးဆယ် သား လျော့ တော့တာပေါ့ ၊ စာရင်းဇယား က အစ ငါ ”
“ မဂွမ်း က မကူဘူးလား ”
“ သူ က တွေဝေ ငိုက်မျဉ်း နေတဲ့ အစား မျိုး ”
ဟေ ... ဟု အံ့ဩသံ ကျွန်တော် ပြုမိသည် ။
“ သူ ဘာလို့ အသက် ရှင်နေတာ ကို သူ ကိုယ်တိုင် သိချင် မှ သိမှာ စိန်အောင် ”
“ ဟာကွာ ၊ ငှက်ရိုး က လဲ ”
“ မဟာကွာ နဲ့ ၊ ရွာ က ပြောင်းလာ ကတည်း က မြို့ မှာ သူ ဘာမှ မလုပ်ရဘူး ၊ အိမ် ကိစ္စ ဆို အိမ်ဖော်တွေ နဲ့ ၊ အဝတ် လျှော်တာ ၊ ကြမ်း တိုက်တာ ၊ ထမင်း ချက်တာ က အစ စက် နဲ့ ၊ မဂွမ်း အတွက် အချိန်တွေ အရမ်း ပို တယ် ၊ အချိန် ပိုအောင် ငါ စရိတ်စက တွေ ပို ခံ ရတာပေါ့ကွာ ၊ ကလေးတွေ အတွက် ပညာရေး ဂရုစိုက်ချိန် ပို ရအောင် ၊ စီးပွားရေး အတွက် ဂရုစိုက်ချိန် ပို ရအောင် ငါ စီစဉ်ပေးတာ ၊ ဒါပေမယ့် ... ”
မောသံ ဖြင့် ခဏ ရပ်သည် ။
ကျွန်တော် သဘော မပေါက် ၊ သူ့ မျက်နှာ ညှိုးအိုအို ။
“ အားလုံး အလကားပါ ပဲ ကွာ ၊ သူ ပြောပုံ ပြောပေါက် နဲ့ ၊ ထားတဲ့ သဘောထား နဲ့ ငါ လိမ့် နေတာပဲ ၊ အနှစ် နှစ်ဆယ် ”
“ သူ က နဂိုက ခပ်အေးအေး ပဲ ငှက်ရိုး ရာ ”
“ သူ က ဈေးတောင်း ခေါင်းရွက် ပြီး ငါ့ ကို ကျွေး ၊ ဟင်း မလောက် ၊ ထမင်း မလောက် ၊ ကျောက်တံဖိုး မရှိတာ သူ ညည်း လဲ ငါ ငုတ်တုတ်ထိုင် နေမယ် လေ ၊ အိမ် အတွက် ဘာ လိုလို သူ ကတော့ မပူ ပေါင် ၊ ကျွန်မ မှာ သာ ဈေး ရောင်းရ ၊ ရှာရဖွေရ ၊ ချေးငှားရ ၊ အေးလွန်းလှတယ် လို့ ငါ့ ကို ပြော ၊ အရပ်ကလဲ ငါ့ ကို အေးအေးပဲ လို့ ဘွဲ့တံဆိပ် ဝိုင်း ပေး ၊ နေရာချင်း လဲမယ်လေ ၊ ငါ လဲ နေတတ် တာ ပေါ့ ”
ဟု ပြောပြီး တော့ ရယ်သည် ။ စိတ် နာ သံ ပါသည် ဟု ကျွန်တော် သိသည် ။
“ ပြော ရရင် အများကြီးပါ ကွာ ၊ မင်း နဲ့ တွေ့တုန်း တခြား အကြောင်း ပြောကြတာပေါ့ စိန်အောင် ရာ ”
သူ့ မျက်နှာ ပေါ် က အိမ်ထောင်ရေး ဘာသာစကား ကို ရိပ်မိ လိုက်၏ ။
••••• ••••• ••••• •••••
( ၇ )
ကျွန်တော် ပင်စင် ယူ သည့် ခွင့် လေးလ အစ တွင် ငှက်ရိုး ဖုန်း ဆက်သည် ။ အလှူ ရှိကြောင်း ၊ တန်ဆောင်း ရေစက်ချ ဖြစ်ကြောင်း ၊ အလှူ နေ့ တွင် လာစေ လိုကြောင်း ပြောသည် ။ သူ နှင့် ကျွန်တော် သည် လူချင်း မဆုံသော်လည်း ဖုန်း အဆက်အသွယ် တော့ ရှိ ခဲ့သည် ။ တစ်ခါတစ်ရံ တွင် သူ့ အိပ်ခန်း ထဲ မှ ဖုန်း ဆက် တတ်သည် ။ ည ဆယ်နာရီ ၊ ဆယ့်တစ်နာရီ ၊ ကျွန်တော် သိပြီးသား ပြဿနာ ၊ ဂွမ်းပုံ ၏ မသိတတ်မှု ၊ သားသမီး ပျိုးထောင် စောင့်ရှောက်ပုံ မဟုတ်မှု ၊ ထို့နောက် စိတ်နာ စကား ၊ အလဟဿပ ၊ အလကားပဲ ၊ ဘဝ ကို စိတ်ညစ်စရာတွေ နဲ့ ဆောက် ရသလိုပဲ ၊ ငွေ ရှိပါလျက် နဲ့ ညဘက် ဆာရင် စားစရာ ပဲမုန့် တစ်ခု ဝယ်ပေးဖော် မရတဲ့ မယား နဲ့ နေ ရတာ ၊ မဂွမ်း ဟာ သူ့ အကျိုး ၊ လင့် အကျိုး ၊ သားသမီး အကျိုးနဲ့ အနန္တော အနန္တငါးပါး အတွက် ဘာမှ မလုပ်တဲ့ မိန်းမ ၊ သူ့ ကြောင့် လှေ ရှိလျက် နဲ့ လိုရာ ခရီး ရောက် အောင် မသွား ရတာ ၊ သူ့ကြောင့် မှန်း သိ သလား ၊ မသိ သလား ငါ မသိတော့ဘူး ဟု အလှူ ဖိတ် ရင်း ဖုန်း ထဲ က ပြော သည် ။
••••• ••••• ••••• •••••
( ၈ )
ပရိသတ်တွေ ဟင် ... ဟာ .. ဖြစ် သွားသည် ။ ကျွန်တော် တားချိန် မရလိုက် ။
“ ဘုရားတပည့်တော် အသက် ထက်ဆုံး စင်ကြယ်စွာ ရှာဖွေခဲ့တဲ့ ဥစ္စာပစ္စည်းများ နဲ့ ဒါန ၊ သီလ ၊ ဘာဝနာ ကုသိုလ် ပြုပါတယ် ဘုရား ၊ မှန်ကန်တဲ့ ဤ သစ္စာစကား ကြောင့် အရိမေတ္တယျ မြတ်စွာဘုရား မဖူးရမီ ကြား ဒီ ဘဒ္ဒကမ္ဘာ မှာ ကျင်လည်ရတဲ့ အခိုက် ဘယ် ဘဝ မှာ မှ မဂွမ်း နဲ့ မဆုံပါရစေ နဲ့ ဘုရား ”
ဟူသော ရေစက်ချ ဆုတောင်း အဆုံး တွင် ငှက်ရိုး ၏ ရေစင်တော် ငွေကရား ၌ ရေ တစ်စက် မျှ မရှိတော့ ။
ငြိမ်းကျော်
ရင်ခုန်ပွင့်မဂ္ဂဇင်း
၁၉၈၇ ခုနှစ် ၊ မေလ
#ကိုအောင်နိုင်ဦး မှ မျှဝေသည် ။
.
No comments:
Post a Comment