မိုးသောက်ပန်းချီ

 

❝ မိုးသောက် ပန်းချီ ❞

ကြည်နူးစရာ အဖြစ်အပျက်ကလေး တစ်ခု ။

ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ၊ ယနေ့ ထက်တိုင် သူ့ စိတ် ထဲ ၌ တိတိကျကျ တစ်ခုမကျန် မှတ်မိ နေသေးသည် ။ အကြိမ် အခါ မရေတွက်နိုင်တော့အောင် သည် အဖြစ်အပျက်ကလေး ကို ပြန်ပြောင်း အောက်မေ့ မိသည် ။ ထိုအခါတိုင်း ထို အခါတိုင်း တိမ်မေ့ပျောက်ကွယ်လုနီးနီး အကြောင်းအရာကလေး တို့ သည် အသေး စိတ်၍ စိတ်၍ ပေါ်ပေါက်လာ တတ်လေသည် ။

ဝေလီဝေလင်း နံနက်ခင်း တစ်ခုတွင် ဖြစ်လေသည် ။ အရှေ့ဘက် ရှိ တောင်တန်းရှည်ကြီး တို့မှာ ပြာမည်းလျက် ရှိပြီးလျှင် ၎င်းတို့ ၏ နောက်ကျောဘက် တွင် အလင်းရောင် သည် ထွက်ပြူစ ပြုလေရာ တောင်စွန်းတောင်ကွယ် တို့ မှာ အနီရောင်ဖျော့ဖျော့ ဖြင့် အနားကွပ် ထားသကဲ့သို့ ရှိလေ သည် ။ အရှေ့ဘက် တောင်ထိပ်များ မှာ အလင်းရောင် သည် မိုးကောင်းကင် သို့ မြင့်လေ မြင့်လေ ဖျော့လေ ဖျော့ လေ ဖြစ်သွားပြီးလျှင် တစ်စ တစ်စ ညို၍ ညို၍ ၊ မည်း၍ မည်း၍ လာခဲ့ရာမှ အနောက်ဘက် မိုးကုတ်စက်ဝိုင်း ဆီ သို့ ရောက်သောအခါတွင် မူ ကား ပကတိညဉ့် ၏ အမှောင်ထု ဖြင့် လွှမ်းမိုးလျက် သွားတော့သည် ။

သိပ် အလွန်အကျွံ မဟုတ်သော်လည်း အတော်က လေး ချမ်းလေရာ သူ သည် လက်နှစ်ဖက် ကို ကုတ်အင်္ကျီ အိတ်များအတွင်း ထည့်သွင်းလိုက်၍ ခါးကို လည်း ခပ် ကိုင်းကိုင်းထားကာ လျှောက်လာ မိလေသည် ။ သူ လျှောက် လျက် ရှိသော လယ်ကွက်ကြီး အတွင်း မှ မြေကြီး တို့ သည် နံနက် ဝေလီဝေလင်း ၏ အညိုရောင် သမ်းလျက် ရှိပေသည် ။

သို့ လျှောက်ခဲ့စဉ် မှာ ပင် သူ့ ရှေ့တည့်တည့် ၌ နွားတင်းကုတ် သာသာ တဲပုတ်ကလေး တစ်ခုအား တွေ့ ရလေသည် ။

တဲကလေး ၏ နံဘေး ဝယ် လိမ္မော်ရောင် မီးတောက် ကလေး သည် မီးလင်းဖို မှ ထိုး၍ တက်လျက် ရှိကာ ထိုမီးတောက်ကလေး မှ တစ်ဖန် အညိုရောင် မီးခိုးအူအူကလေး တို့သည် တလူလူ လိပ်၍ လိပ်၍ တက် သွားပြန် ပြီးလျှင် မိုးကောင်းကင် ၏ အတော်မြင့်မြင့် နေရာ သို့ ရောက်သောအ ခါ မြူခိုးကလေးများ အထဲ ၌ ရောပြန့်၍ ပျောက်ကွယ် သွား ကြလေတော့သည် ။

မီးလင်းဖို ၏ နံဘေးတွင် ဆောင့်ကြောင့်ကလေး ထိုင်လျက် ရှိသော မိန်းမ တစ်ယောက် ကို သူ တွေ့ရသည် ။ ထို မိန်းမ မှာ အမှန်မတော့ ကလေးမကလေး တစ်ဦး သာဖြစ် လျက် ဤမျှ ချမ်းစီးသော နံနက်စောစော အချိန်တွင် သူမ သည် ထဘီ ကို သာ ရင် ရှား ထားလေသည် ။

သူ သည် တစ်စ တစ်စ ရှေ့သို့ တိုး၍ လျှောက် ခဲ့သော အခါတွင် မိန်းမရွယ် ၏ ရင်ခွင် အတွင်း ၌ အအေးဒဏ် မှ သက်သာရာ ရ စေရန် ကိုယ်ကလေး ကို ကွေး ၍ နို့ စို့ လျက်ရှိ သော ကလေးငယ် ကို ပါ တွေ့ ရလေသည် ။ မိခင် မိန်းမရွယ် မှာ ကား မီး အရှိန် မလျှော့စေရန် သစ်ကိုင်းခြောက်ကလေး များ ကို အဆက်မပြတ် မီးတောက် အထဲ သို့ ထိုးသွင်း လျက် ရှိရာ မှ မီးဖို ပေါ် မှ မြေအိုးကလေး ကို စူးစိုက် ကြည့် ရှုနေလေသည် ။ ကလေးငယ် မှာလည်း နို့ ကို သာ အစဉ်မပြတ် စို့လျက် ရှိလေ၏ ။ သို့ရာတွင် သူ သည် မိခင် ၏ အလုပ် ၌ မူကား အနည်းငယ် မျှ အနှောင့်အယှက် ပေးခြင်း မရှိဘဲ ငြိမ်သက်စွာပင် ကွေးလျက်ရှိလေသည် ။ မိခင် မိန်းမရွယ် ၏ ပြုမူ လှုပ်ရှားမှုများ မှာ ပေါ့ပါး ဖျတ်လတ် ပြီးလျှင် ကျင့်သား ရပြီး ဖြစ်နေကြောင်း ကို ဖော်ပြလေသည် ။ မီးလင်းဖိုအတွင်း မှ လိမ္မော်ရောင် မီးတောက် မီးလျှံကလေး တို့ မှာ ကား နံဘေးနား ရှိ တဲပုတ်ကလေး အပေါ် တွင် ဟပ်ကာ တယိမ်းယိမ်း တနွဲ့နွဲ့ က လျက် ရှိလေ သည် ။ သူ သည် နီးသထက် နီးလာ ပြီးလျှင် အရသာ အင်မတန် ရှိမည် ဟု အောက်မေ့လောက်သော ပူနွေးနွေး ထမင်း နံ့ ကို ရှူရှိုက် မိလေသည် ။ ထိုအချိန် တွင် အရှေ့ဘက် တွင် ကား အလင်းရောင် သည် လျင်မြန်သော အဟုန်ဖြင့် ထွန်း လင်း စ ပြု လာလေပြီ ။ သူ သည် မိန်းမရွယ် အနီး သို့ ရောက် သွား၍ မီးဖို အနီး ၌ ရပ်လိုက်မိလေသည် ။

ထိုအခိုက် မှာ ပင် တဲပုတ်ငယ်ကလေး အတွင်း မှ လူ ရွယ် တစ်ယောက် ထွက် လာပြီးလျှင် သူ့ နောက် မှ ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့် လူကြီး တစ်ယောက် ပါ လာပြန်လေသည် ။ သူတို့ နှစ်ယောက် စလုံး အင်္ကျီ မပါ ၊ လုံချည် ကို သာ ခပ်တို တို ဝတ်ထားကြလေသည် ။ သူတို့ နှစ်ယောက် ၏ မျက်နှာ များ ကား ခပ်ဆင်ဆင် တူ ကြလေသည် ။ သူတို့ နှစ်ယောက် စလုံး ပင် တဲပေါက်ဝ မှ နေ၍ အရှေ့ဘက် လင်းရောင်ခြည် ဝိုးဝါးဝါး ကို ငြိမ်သက်စွာ ရပ် ကြည့်နေကြရာမှ “ ဝါး ”ခနဲ သမ်းဝေ လိုက်ကြလေ၏ ။ ထို့နောက် မှ သူတို့သည် မီးဖို ဆီ သို့ လှည့်ကြည့်ရင်း ဧည့်သည် လူရွယ် အား သတိ ပြု လိုက် မိကြလေသည် ။

“ စောစောစီးစီး ဆရာလေး ဘယ် က လာသလဲ ” ဟု လူကြီး က မေး လိုက်လေသည် ။ သူ့အသံ မှာ ဖော်ရွှေပုံ လည်း မပြ ၊ ရိုင်းပျဟန် လည်း မရ ။

“ ရွာ က လာတာပဲ ။ ဒီဘက် မရောက်ဖူး လို့ သက်သက် လျှောက် လာတာပါ ” ဟု ကုတ်အင်္ကျီ ၊ သိုးမွေး ဦးထုပ် ၊ မာဖလာ စသည် တို့ကို စတိုင်ကျကျ ဝတ်ဆင် ထားသော ဧည့်သည် လူရွယ် က ယဉ်ကျေးစွာ ဖြေ လိုက် လေ၏ ။

လူကြီး နှင့် သူ့ ထက် ငယ် လူရွယ် တို့ သည် မီးဖို အနီး သို့ လျှောက် လာကြ၍ မီးလှုံကြလေသည် ။ မိန်းမရွယ် မှာ ကား သူ့ အလုပ် ကို သာ လုပ်မြဲ လုပ်လျက် မီးဖို ပေါ် မှ မြေအိုး တွင် သာ စိတ်ဝင်စားလျက် ရှိလေသည် ။ သူမ ၏ ဖွာတာတာ ဆံစ မှာ မျက်နှာ ပေါ် ၌ အနှောင့်အယှက် ကင်း လွတ်စေရန် ကြိုးစ တစ်ခု ဖြင့် စုပြုံချည်နှောင် ထားလေရာ အလုပ် လုပ် နေစဉ် အခါများ၌ လည်ကုပ် ပေါ် တွင် ဖွာရရာ ဝဲလျက် ရှိလေသည် ။ အတန်ကြာသော အခါ သူမ သည် မီးဖို ပေါ် မှ မြေအိုး ကို လက်နှီးစုတ် ဖြင့် ချလျက် ဒန်ဇလုံတစ် ခုတွင်း သို့ ထမင်းရည်ကို ငှဲ့ နေသည် ။ ထို့နောက် ထမင်းအိုး ကို မီးကျီး ပေါ် တွင် ပြန် နှပ် ထားလိုက်ရာမှ ထမင်းရည် ဇလုံ ထဲ သို့ ဆားအနည်းငယ် ထည့် လိုက်ပြီးလျှင် မွှေ နေ လေသည် ။ ဇလုံ တွင်း မှ ထမင်းရနံ့ သည် မွှေးကြိုင်စွာ ပျံ့နှံ့ သွားသောအခါ တွင် ယောက်ျား နှစ်ယောက်စလုံး အားရ ပါးရ ရှုရှိုက် လိုက်ကြပြီးလျှင် “ ဆာလိုက်တာ ” ဟု အိမ်ရှင် လူရွယ်က ဆာလောင်မွတ်သိပ်သော အသံကြီး နှင့် ဆို လိုက်လေသည် ။ လူကြီး ဖြစ်သူ က မူ .....

“ ဆရာလေးတို့ ကတော့ မနက်စောစော ကာဖီ သောက် ကြမှာပေါ့နော် ” ဟု ပြော လိုက်လေသည် ။

“ ဟုတ်ကဲ့.. ဒါပေမဲ့ ဦးကြီး ရာ ဒီရွာ ရောက်တော့ မသောက်ပါဘူး ”

“ ဒါဖြင့်ရင် ကျုပ်တို့ နဲ့ ထမင်းရည်ကလေး အဆာ ပြေ သောက် သွားပါလားဗျာ ”

လူကြီး က “ ငါ ပြောတာ ကြိုက် မှ ကြိုက်ပါ့မလား ” ဟူသော ဟန်မျိုး ဖြင့် လောကွတ် ပြုလိုက်သောကြောင့် ဧည့်သည်လူရွယ် လည်း ဝမ်းမြောက်စွာပင် “ ဟာ ... သောက်တာပေါ့ ဦးကြီး ရာ ... ကောင်းမှာ ပဲ ”

“ ဟေ့ မယ်မှုံ ၊ တစ်ခွက် ပို ငှဲ့ လိုက်ပါကွယ် ” ဟု အိမ်သယ်လူရွယ် က မိန်းမရွယ် အား အမိန့် ပေး လိုက်လေသည် ။ ထို့နောက် သူတို့ လေးယောက်သား မီးဖို တစ်ဝိုက် ၌ ပင် ဝိုင်း ဖွဲ့၍ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်လိုက်ကြရာ က မိန်းမရွယ် ပေး သော ထမင်းရည် ပူနွေးနွေး ကို စတင် မြည်း မိကြလေ၏ ။

“ ဦးကြီးတို့ ... လယ် လုပ်ကြတာပေါ့ နော် ” ဟု ဧည့် သည် လူရွယ် က မေးလိုက်သည် ။

“ ဟုတ်ကဲ့ ၊ လယ်သမား - လယ်ပဲ လုပ်တတ်တာပေါ့ ”

“ ကျုပ်တို့ ကနေ့ ပဲ လယ်ထွန်ကြမလို့ ” ဟု အိမ်ရှင် လူရွယ် က ဝင် ထောက်လိုက်သည် ။

ထိုအခါ စကား တစ်ခွန်းမျှ မပြောဘဲ နေခဲ့သော မိန်းမ ရွယ်က “  ဒါကြောင့် အဘ နဲ့ ကိုညို တို့ တမင်္ဂလာ စောစောကြီး ထ ကြတာပေါ့ ” ဟု ပြုံးပြုံးကလေး ဝင် ပြောလိုက်လေ ၏ ။ ထိုအခါ လူကြီး နှင့် လူရွယ် တို့ သည် သူတို့ လက် ထဲ မှ ထမင်းရည်ပန်းကန်များ ကို အမှတ်မထင် ငုံ့ကြည့်လိုက်မိ ကြလေသည် ။

“ ဒါမှပဲ ကျုပ်တို့ မိသားတစ်စုတွေ ဝဝလင်လင်ကလေး စားနိုင်ကြတော့မပေါ့ ဗျာ ”ဟု လူကြီး ဖြစ်သူ က တိုးတိုးကလေး ပြော လိုက်လေ၏ ။

မိန်းမရွယ် သည် ကလေး ကို လက်တစ်ဖက် က ပွေ့ ပိုက်လျက်ပင် သူ့ အဘ ဆို သူ နှင့် ကိုညို ဆို သူ တို့ အား ထမင်းရည် ထပ် ငှဲ့ ပေးရာက “ ထပ် ထည့်ပါဦးတော် ” ဟု စေတနာ ရှိစွာ ပြော လိုက်ရာ ဧည့်သည် လူရွယ် ကလည်း မငြင်းဆန်ဘဲ ခွက် ထိုး ခံလိုက်လေသည် ။

မိန်းမရွယ် ၏ ရင်ခွင် တွင်း မှ ကလေးငယ် မှာ ကား ငြိမ် သက်စွာပင် နို့ချို စို့လျက် ရှိလေသည် ။ သူ့ ကလေး မှာ ခေါင်းကလေးကို မိခင် ၏ နို့အုံ နှင့်လက်မောင်း အကြား တွင် အတင်း တိုးခွေ့လျက် အချမ်းဒဏ် မှ အကာအကွယ် ယူ နေ ရှာလေသည် ။ သူ့ ကလေး ၏ နို့ စို့ သံ မှာ ပြွတ်ခနဲ ၊ ပြွတ်ခနဲ ပင် ပေါ် ထွက် လာတတ်လေသည် ။

လူကြီး မှာ ကား ထမင်းရည် ကို မြိန်ယှက်စွာ သောက် နေလေသည် ။ သောက် ရာ က ...

“ အင်း ..... ထမင်းရည် တောင် တယ် အရသာ ရှိပါက လား ဆရာလေး ရယ် ” ဟု ကျူးရင့်လိုက်လေသည် ။ ထို အခါ လူရွယ် က “ ဆရာလေး တလောက ကျုပ်တို့ ဟာ ဒီ ထမင်းရည်ကလေး တောင် မသောက်နိုင်ကြဘူး ဗျ ” ဟု တိုင်တန်း သလိုလို နှင့် ပြောလိုက်လေ၏ ။

သူတို့ သည် စကား ပြောရင်း သောက်ရင်း နှင့် ပင် သူတို့ ၏ အေးစက်သော ကိုယ်လုံးများ မှာ နွေးသလိုလို ရှိ လာကြပြီးလျှင် မျက်နှာများ တွင် လည်း အားအင် ပြည့်ဖြိုး လာသော အရိပ်အယောင်များ ယှက်သန်း ၍ လာလေ တော့သည် ။

ဒီအချိန် တွင် လင်းရောင်ခြည်ဝယ် ရောင်စုံများ မြူး ကွန့်လာလေပြီ ။ နီကျင့်ကျင့် အရောင်သည် လောကဓာတ် ကို ပိုမို၍ အေး လာစေသယောင် ထင်ရလေသည် ။ အိမ်ရှင် ယောက်ျားနှစ်ယောက် တို့ ကား အရှေ့ဘက် သို့ မျက်နှာများ မူ လိုက်ကြလေရာ သူတို့ မျက်နှာများ မှာ နံနက်ခင်း လင်း ရောင်ခြည်ဖြင့် တောက်ပ ၍ သွားလေသည် ။ ဧည့်သည် လူရွယ်လည်း သူတို့ မျက်နှာ မူရာဘက်သို့ ကြည့် လိုက်ရာ ရောင်ခြည် တွင် လှပစွာ ရပ်တည်လျက် ရှိသော တောင် တန်းကြီး ကို မြင်ရ၍ အိမ်ရှင်လူကြီး ၏ မျက်နှာ ကို ကြည့် လိုက်မိပြန်သော အခါတွင် မူကား ကြည်လင်ဝိုင်းစက်သော မျက်လုံးများ တွင် နေရောင်ခြည် ဟပ်လျက် ရှိကြောင်း ကို တွေ့ ရလေသည် ။

ထိုအခိုက် တွင် အိမ်ရှင်ယောက်ျား နှစ်ယောက် တို့ သည် လက်များ ကို အညောင်း ဆန့်တန်း ဟန် ပြုလိုက်ကြ ရာ မှ “ ကဲ ... ငါတို့ လည်း အလုပ် သွားကြဖို့ တော်ပြီ ” ဟု ပြောလိုက်ကြလေသည် ။ လူရွယ် သည် ဧည့်သည် ဘက် သို့ လှည့်၍ -

“ ဆရာလေး ကော ကျုပ်တို့ လယ်ထွန် တာ လိုက် ကြည့်ဦးမလား ” ဟု မေး လိုက်လေသည် ။

“ ဟင့်အင်း ကျွန်တော် ရွာ ကို ပြန်လိုက်ပါဦးမယ် ။ ခင်ဗျား တို့ နဲ့ ပျော်ပျော်ပါးပါး စားရသောက်ရတာ သိပ် ဝမ်း သာ တာ ပဲ ဗျာ ။ ကျေးဇူး တင်လိုက်တာ ။ နောက်များမှ လာ ခဲ့ဦးမယ် ”

အိမ်ရှင်လူကြီး သည် “ ကျေးဇူး တင်စရာ မလိုပါဘူး ” ဟူသော အဓိပ္ပာယ်မျိုး ဖြင့် လက်ကြီး ကို ရမ်းကာ ပြ လိုက် ပြီးလျှင် “ ဘယ်တော့မဆို လာသာ လာခဲ့ပါဗျာ ၊ ကျုပ်တို့ စားသလို ဆရာလေး တို့ စားရ သောက်ရမှာပဲ ” ဟု ပြော လိုက်လေသည် ။

ထို့နောက် သားအဖ နှင့် တူပုံ ရသော သူတို့ နှစ်ယောက် သည် လယ်ကွင်းကြီး ဆီ သို့ သွားကြ၍ နွားများ ၊ ထွန်များ ကို ပြင်ဆင် နေကြလေတော့သည် ။ အရှေ့ဘက် ကောင်းကင်လဟာပြင် တွင် မူ ကား အလင်းရောင် သည် အ တန့် အတန့် အကန့် အကန့် ဖြာဆင်းလျက် ရှိကာ အဆုံး အစ မမျှော်မှန်းနိုင်သော လယ်ကွင်းပြင်ကြီး တို့ အား တလက်လက်တောက်ပ စေလေတော့သည် ။

ဧည့်သည် လူရွယ် လည်း လယ်သမား အိမ်ထောင် သည်တစ်စု နှင့် တကွ တဲပုတ်ကလေးအား တစ်ချက် မျှ လှည့် ကြည့်လျက် ရွာ ဆီသို့ လျှောက် လာခဲ့လေတော့သတည်း ။

     •••   •••   •••   ••• 

ဒါပဲ ဖြစ်ပေသည် ။ ဘာကြောင့် ဒီလောက် ကြည်နူး စရာ ကောင်းသည် ဟူသော အချက်ကို မူ သူ သည် နား လည်တော့ နားလည် သည် ။ သို့ဖြစ်၍ ယနေ့ ထက်တိုင် သူ့ စိတ် ထဲ ၌ တိတိကျကျ တစ်ခု မကျန် မှတ်မိနေသေး သည် ။ အကြိမ်အခါ မရေတွက် နိုင်တော့အောင် သည် အဖြစ်အပျက်ကလေး ကို ပြန်ပြောင်း အောက်မေ့ မိသည် ။ ထိုအခါတိုင်း ၊ ထိုအခါတိုင်း တိမ်မြုပ်မေ့ပျောက်ကွယ်လုနီးနီး အကြောင်းအရာကလေး တို့ သည် အသေး စိတ်၍ စိတ်၍ ပေါ်ပေါက် လာတတ်ပေသည် ။

ကြည်နူးစရာ အဖြစ်အပျက်ကလေး တစ်ခု ။

_______________________

မင်းရှင်

ရှုမ၀ မဂ္ဂဇင်း
အတွဲ -၂ ၊ အမှတ် - ၁၄
၁၉၄၈ ၊ ဇူလိုင်

#ကိုအောင်နိုင်ဦး