သူရဲဘောကြောင်တဲ့ လူညံ့ ( ၉ )

 

အခန်း ( ၉ )

နှင်းဆီပန်း ၏ လှပသော အနီရောင် ကို မြင်ဖူးပါသလား ။ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သော ကျားသစ် တစ်ကောင် ပါးစပ် ဖြဲ ထားသော အခါတွင် ကျားသစ် ၏ အာခေါင် သည် နှင်းဆီရဲ တစ်ပွင့် လို ရဲရဲနီနေသည် ကို မြင် ရပါလိမ့်မည် ။

အနီရောင် သည် လှပခြင်း နှင့် အတူ ရက်စက်ခြင်း ၏ နိမိတ်ပုံ ကို ပါ ခေါ်ဆောင်လာသည် ဟု ထင်ရ၏ ။

မစ္စတာဂစ်တာကဖေးဆိုင် ၏ သီချင်းည တစ်ည တွင် အနီရောင် စူးစူးရဲရဲ ဝတ်စုံ ကို ဝတ်ဆင်ထားသော ဆိုဖီယာလပြည့်ဝန်း ကို မြင်လိုက်သော အခါ စိုးရှား သည် ကျားသစ် တစ်ကောင် ၏ ပါးစပ် ကို မြင် လိုက်ရသည် ဟု စိတ် ထဲ က အောက်မေ့ မိလေသည် ။

•••••   •••••   •••••   •••••

အဲသည် ည က ...

ကဖေးဆိုင် ထဲ မှ ဟော်လိုဂစ်တာ ဖြင့် တီးခတ်နေသော ကန်းထရီးသီချင်း သံ ကို ခပ်တိုးတိုး ကြားနေရသည် ။

အပြင်ဘက် မှာ တော့ စားပွဲတစ်လုံး ဖြင့် ကဗျာ ရောင်း နေသော စိုးရှား သည် ပျင်းရိငြီးငွေ့စွာ သမ်းဝေ နေလေသည် ။

ဝါကျင့်ကျင့် လျှပ်စစ်မီးရောင် မှိန်ပျပျလေး ထွန်းညှိထားသည့် အုတ်လှေကား အဆင်းလမ်းကလေး ပေါ် တွင် အနီရောင် နတ်သမီး တစ်ပါး ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည် ။

နှင်းဆီပွင့် နှင့် တူသော အလှတရား ...

ကျားသစ် တစ်ကောင် ၏ ခံတွင်း နှင့် တူသော အလှတရား ...

အဲဒီ နှစ်မျိုး စလုံး ကို ပိုင်ဆိုင်ထားသော ဆိုဖီယာလပြည့်ဝန်း ကို စိုးရှား မြင် လိုက်ရ၏ ။

ဆိုဖီယာလပြည့်ဝန်း ၏ နံဘေး တွင် မိန်းကလေးသူငယ်ချင်း အဖော် တစ်ယောက် ပါသည် ။ စိုးရှား က သူတို့ ကို ကြာကြာ စိုက် မကြည့်ဘဲ မျက်လုံး လွှဲ ပစ်လိုက်၏ ။

ဆိုဖီယာလပြည့်ဝန်း က စိုးရှား ၏ စားပွဲ ကို ဖြတ်ကျော်ကာ ဆိုင် ထဲ ဝင် သွားတော့ မလို လုပ် ပြီးမှ ခြေလှမ်း ကို တုံ့ခနဲ ရပ်တန့်လိုက်သည် ။ ထိုနောက် ' ကဗျာဆိုင် ' ဆိုသော ဆိုင်းဘုတ် ကို အသေအချာ စိုက်ကြည့်ရင်း စာပွဲ ရှေ့ တွင် ခြေစုံ ရပ်ပြီး ...

“ ကဗျာ တစ်ပုဒ် ဘယ်လောက်လဲ ”

စိုးရှား က မော့ မကြည့်ဘဲ ...

“ တစ်ပုဒ် သုံးထောင် ”

“ ကျွန်မ တစ်ပုဒ် လောက် ဝယ်ချင်တယ် ဘယ်လို ဝယ်ရမလဲ ”

“ ကြိုက်တဲ့ စကားလုံး တစ်လုံးကို ရွေးပါ ၊ အဲဒီအကြောင်းအရာ နဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကဗျာ ရေးပေးမယ် ”

သူမ က ခေါင်း ကို အနည်းငယ်မော့ ကာ စဉ်းစားဟန် ဖြင့် တွေဝေ နေသည် ။ နောက် ...

“ အင်း ... ဘာ စကားလုံး မှလည်း အာရုံ ထဲ မှာ ပေါ်မလာဘူး ၊ ဒီလိုလုပ်လေ ... ကျွန်မနာမည် ဆိုဖီယာ ... အဲဒီ နာမည် ကို ပဲ ကဗျာ တစ်ပုဒ် ရေးပေး ၊ ရှင့် အတွက် သိပ်များ ခက်ခဲနေမလား မသိဘူး ...”

စိုးရှား က နှုတ်ခမ်းဖျား အစုံ ကို မဲ့ကာ ပြုံး လိုက်၏ ။ စိန်ခေါ်မှုတွေ ကို သိပ်ပြီး နှစ်ခြိုက်တတ်တဲ့ မိန်းမပဲ ။

ဒါ ကဗျာ ဝယ်နေတာ မဟုတ်ဘူး ။ စိန်ခေါ်မှု တစ်ခု ကို အလောင်းအစား လုပ်တာပဲ ။

“ ရပါတယ် ... နောက် နာရီဝက် လောက် နေရင် လာ ယူပါ ...”

“ အင်း ... ဒီမှာ ပိုက်ဆံ သုံးထောင် ထားခဲ့ပြီနော် ...”

သူမ က တစ်ထောင်တန် ငွေစက္ကူ သုံးရွက် ကို စားပွဲပေါ် ချ ပေးခဲ့ပြီး သွက်လက်ပေါ့ပါးစွာဖြင့် ကဖေးဆိုင် ထဲ သို့ ဝင် သွားသည် ။

စိုးရှား သည် အစိမ်းနုရောင်စာရွက် တစ်ရွက် ကို ဆွဲထုတ် ယူကာ စားပွဲ ပေါ်ဖြန့်ရင်း တွေတွေငေးငေး စဉ်းစားရင်း ကျန်ခဲ့၏ ။

ဆိုဖီယာ ...

ဆိုဖီယာ ...

ငါ ဘာ အကြောင်း ရေးရပါ့မလဲ ။

ကဗျာ အငွေ့အသက် သန်းသော စကားလုံး တစ်လုံး တစ်လေ မျှပင် သူ့ အာရုံ ထဲ ၌ မပေါ်လာ ။

ကျားသစ် ခံတွင်း နှင့် တူသော သူမ ၏ အလှတရား အကြောင်း ရေးမလား ။ အသီးနား ( ATHENA ) စစ်နတ်သမီး လို စိန်ခေါ်တိုက်ခိုက်မှု ဖြင့် သွေး ဆူနေတတ်သည့် သူမ ၏ နှလုံးသား အကြောင်း ရေး ရမလား ။

စိုးရှား ငိုင်နေသည် ။

သည် တစ်ခါ လည်း ငါ ပဲ ရှုံးနိမ့်ဦးမယ် ထင်ပါရဲ့ ... ။

•••••   •••••   •••••   •••••

နာရီဝက် ကို စက္ကန့် အနည်းငယ်မျှသာ စွန်းသော အချိန် ၌ စိုးရှား ၏ စားပွဲ ရှေ့သို့ ဆိုဖီယာလပြည့်ဝန်း ပြန် ရောက် လာသည် ။ သူမ က ...

“ ကျွန်မ အတွက် ကဗျာ ရပြီလား ...”

စိုးရှား က ဘာမှ ပြန် မပြောဘဲ သေသပ်စွာညခေါက်ထားသည့် အစိမ်းနုရောင် စာရွက်ကလေးကို သူမ ဆီ သို့ လက်ကမ်း ပေး လိုက်သည် ။

စာရွက် ပေါ် တွင် စာသားတစ်လုံး မှ ရေးမထား ။ သင်္ချာအက္ခရာ ဂဏန်း လေးလုံး တည်းသာ ။

“ ၁.၆၁၈ ”

သူမ က စိုးရှား ၏ မျက်နှာ ကို ဖျတ်ခနဲ လှမ်းကြည့်ပြီး ...

“ ဒါ ကောင်းကင်ဘုံ ဂဏန်း လို့ Divine Proportion  ပဲ ဥစ္စာ ၊ ဒါကို ကဗျာ လို့ ခေါ်သလား ”

ဆိုဖီယာလပြည့်ဝန်း ၏ မေးခွန်းကြောင့် စိုးရှား က လက်ချောင်း မှ အဆစ်လေးများကို တဖျစ်ဖျစ် မြည်အောင် ချိုးရင်း အညောင်း ဖြေနေရာမှ ...

“ မင်း ရဲ့နာမည် ဆိုဖီယာ ထဲ မှာပါ တဲ့ ဖီ ( PHI ) ဆိုတဲ့ စကားလုံး ဟာ ကောင်းကင်ဘုံ ဂဏန်း ကို ကိုယ်စားပြု ထား တဲ့ အခေါ်အဝေါ် ပဲ ၊ မင်း နာမည် ကို ဒီထက် ပိုပြီး ခမ်းနားအောင် ဖွဲ့နိုင်မယ့် စကားလုံး မရှိတော့ဘူး ဆိုရင် မင်း လက်ခံမှာပါ ... ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား ...”

ဆိုဖီယာလပြည့်ဝန်း က ပြုံးသည် ဆိုရုံမျှ သဲ့သဲ့ကလေး ပြုံးသည် ။ ထိုနောက် ...

“ ရှင် ဘယ်သူလဲ ...”

“ မင်း ဒီမေးခွန်း ကို မေးတာ နှစ်ကြိမ် ရှိသွားပြီ ...”

သူ့ တုံ့ပြန် စကားကြောင့် ဆိုဖီယာလပြည့်ဝန်း တစ်ကိုယ်လုံး မြွေဟောက် တစ်ကောင် ၏ ပေါက်ခါနီး ဆဲဆဲ အမူအရာမျိုး တောင့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည် ။ ထိုနောက် သူ့ ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်ရင်း တစ်စုံတစ်ခု ကို ပြန်သတိရ သွား ဟန် ဖြင့် ...

“ ဈေးရောင်းပွဲတော် မှာ တုန်း က မေးခွန်းတွေ ကို ဖြေပေးတာ ရှင် ပဲလား ...”

“ ဟုတ်တယ် ... ကိုယ့် နာမည် စိုးရှား ...”

သူမ ၏ နှုတ်ခမ်းလွှာ တို့ ယောင်ယောင်ကလေး ပွင့် ဟသွားပြီး ' ဪ ' ဟူသည့် စကားသံ ကို အမှတ်မဲ့ ရေ ရွတ်သည် ။ ထိုနောက် ...

“ အဲသည် ည က ရှင် ဖြေသွားခဲ့တာတွေ က အမှန်ပဲလား ၊ မိုနာလီဇာပန်းချီကား ဟာ လီယိုနာဒိုဒါဗင်ချီ ရဲ့ မိန်းမ လို ဝတ် ထားတဲ့ ပုံတူ ဆိုတာလေ ...”

“ ကိုယ် မလိမ်တတ်ပါဘူး ... မယုံရင် မင်း ကိုယ်တိုင် အဲဒီ ပုံနှစ်ပုံ ကို ကွန်ပြူတာ ပေါ် တင်ပြီး တစ်ခု ပေါ် တစ်ခု ထပ် ကြည့်ပါလား ...”

သူမ က နားလည်ရ လက်ခံရခက် နေဟန်ဖြင့် အသက် ပြင်းပြင်း ရှိုက်သွင်းကာ ခေါင်း ကို မသိမသာ ခါရမ်းရင်း ...

“ ကျွန်မ က ငယ်ငယ်လေး ကတည်း က ပန်းချီ ကို ဝါသနာ ပါလို့ တတ်နိုင်သလောက် ပန်းချီကားတွေ ဝယ် စုတယ် ၊ ပန်းချီ နဲ့ပတ်သတ်တဲ့ အကြောင်းအရာတွေ တော်တော်များများ လည်း လေ့လာ ထားပါတယ် ၊ ဒါပေမယ့် ရှင် ပြောတဲ့ ကိစ္စ ကိုတော့ အခုမှ ကြား ဖူးတာ ဆိုတော့ ယုံရခက်ခက် ပဲ ၊ ကျွန်မ ဖတ်ဖူးသလောက် ပြော ရရင်တော့ မိုနာလီဇာ ဟာ မြို့စားကတော်တစ်ယောက် ဆို ...”

“ မင်း ဆိုလိုချင်တာ က ဖရန်ဆက်စကို ဂျီယိုကွန်ဒါ ဆိုတဲ့ ကုန်သည်ကြီး ရဲ့ဇနီး လို့ ပြောတာ မဟုတ်လား ၊ ကိုယ် လည်း ဖတ်ဖူးပါတယ် ၊ အဲဒီ မှတ်ချက်ကို ပေး သွားခဲ့တဲ့ သူ ကို ရော မင်း သိလား ... အဲဒီ ဝေဖန်ရေးဆရာ ရဲ့ နာမည် က Vasari တဲ့ ...”

“ အဲဒီတော့ ရှင် ပြောချင်တာက ...”

“ အဲဒီ ဝေဖန်ရေးဆရာ Vasari ဆိုတဲ့ သူ ဟာ သူ့ ဘဝတစ်သက်တာ လုံး မှာ မိုနာလီဇာပန်းချီကား ကို တစ်ခါမှ မြင် သွားခဲ့ဖူးတဲ့ လူ မဟုတ်ဘူးလို့ ကိုယ် ပြော ရင် မင်း အံ့ဩ မှာလား ...”

“ ရှင် ...”

အံ့ဩဟန်ဖြင့် နှုတ်ခမ်းဝိုင်းဝိုင်းကလေး မဟတဟ ဖြစ်သွားပုံက စွဲမက်စရာ ကောင်းလောက်အောင် လှပနေ သည် ။ သူမ ၏ ညာဘက်ပါးပြင် ပေါ် က မှဲ့စိမ်းစိမ်းကလေးကို စိုးရှား အမှတ်တမဲ့ ပင် ငေးစိုက် ကြည့်နေမိ၏ ။

နောက်မှ ဖျတ်ခနဲ သတိ ပြန်ဝင်လာကာ အကြည့် လွှဲရင်း ...

“ မင်း လေ့လာဖူးတဲ့ ပန်းချီအကြောင်းတွေ ထဲ မှာ တော့ ပါမှာ မဟုတ်ပါဘူး ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဒါတွေ ဟာ ပန်းချီ နဲ့ ပတ်သတ်တဲ့ ကိစ္စတွေ မှ မဟုတ်ဘဲ ... ခရစ်တော် မပေါ်ခင် ခေတ် လောက်က ကိုးကွယ်တဲ့ ဘာသာရေး အယူအဆ ဟောင်း တွေ ပဲ ...”

“ ဘာကို ကိုးကွယ်တဲ့ ဘာသာလဲ ...”

“ အီဂျစ်နတ်ဘုရား AMON ဆိုတာ ကြားဖူးလား ၊ ဆိတ်ဦးခေါင်း နဲ့ ချိုနှစ်ခု နဲ့ ယောက်ျား ပုံ လေ ၊ အဲဒီ နတ် က ' အဖို ' ကို ကိုယ်စား ပြုတာ ၊ သူ နဲ့ တွဲဖက် ' အမ ' ကို ကိုယ်စား ပြုတဲ့ အီဂျစ်နတ်ဘုရားမ ရှိ သေးတယ် ၊ ရှေးခေတ် စာလုံးပေါင်း နဲ့ တော့ L'ISA လို့ ခေါ်တယ် ၊ အဖို ကို ကိုယ်စား ပြုတဲ့ ဗြဥြ နဲ့ အမ ကို ကိုယ်စား ပြုတဲ့ AMON ကို နှစ်ခု ပေါင်းလိုက်ပြီး A ဆိုတဲ့ စာလုံး ကို MON နောက် ကို ပို့လိုက်တော့ MONALISA ဖြစ် လာတယ်လေ ၊ အဲဒါ မိုနာလီဇာ ဆိုတဲ့ ပန်းချီကား နာမည် ပေါ့ ...”

“ ရှင် ဆိုလိုတာက မိုနာလီဇာပန်းချီကား နာမည် ဟာ အဖို နဲ့အမ ရောနှော ထားတဲ့ သင်္ကေတ ပေါ့ ဟုတ်လား ...”

“ နာမည် တင် မကဘူးလေ ... ပန်းချီကား ရဲ့ ပုံတူ ကိုယ်တိုင် က လည်း ယောက်ျား ကို မိန်းမပုံ ဖြစ်အောင် ဆွဲ ထားတာပါလို့ ကိုယ် ပြောခဲ့ပြီးပြီပဲ ...”

စိုးရှား ၏ စကား ကြောင့် သူမ မျက်မှောင် ကုပ်သွားသည် ။ နောက် သိမ်မွေ့ပြီး စူးရှတင်းမာသော အပြုံး တစ်ခု ကို ပြုံးရင်း ...

“ ရှင် ပြောတာတွေ ကတော့ သိပ်ပြီး နားထောင်လို့ ကောင်းပါတယ် ၊ ဒါပေမယ့် ဝမ်းနည်းပါတယ် ၊ ကျွန်မ လုံးဝ မယုံကြည်ဘူး ”

ဆိုဖီယာလပြည့်ဝန်း ၏ အငြင်းစကား ကြောင့် စိုးရှား ၏ ရင်ထဲတွင် မာနတရား က ထောင်းခနဲ  ထ သွား၏ ။

သူ့ အသိပညာ ကို စော်ကား ခံရသလို ဖြစ် သွားသည့် အတွက် တစ်စုံတစ်ရာ တုံ့ပြန်ချင်သည် ။ သို့သော် ရုတ်တရက် မို့ ဘာ ပြန်ပြောရမည်မှန်း မသိ ။ ကိစ္စ တစ်ခုခု ကို တမဟုတ်ချင်း တုံ့ပြန် ရသည့် နေရာမျိုး တွင် မိန်းမတွေ ကသာ ယောက်ျားတွေ ထက် ပိုပြီး ထူးချွန် တတ်သည် မဟုတ်လား ။

စိုးရှား က နှုတ်ခမ်း ကို အသာ ဖိကိုက်ရင်း တွေဝေ နေသည် ။

အဲဒီ အခိုက်အတန့် မှာ ပင် စိုးရှား နှင့် ဆိုဖီယာလပြည့်ဝန်း တို့ ကြား သို့ လူ တစ်ယောက် ဖျတ်ခနဲ ဝင် ရပ်၏ ။

ထို သူ့ မျက်နှာ က ပုဂံ ရှိ နံရံဆေးရေးပန်းချီကား ထဲ မှ ရုပ်ပုံမျိုး ။ ပြူးတိပြူးကြောင် ၊ အူတူတူ ။ အသား မည်း ရသည့် အထဲ လိမ္မော်ရောင်တောက်တောက်ပပ တီရှပ်ပွပွကြီး ကို ဝတ်ထားကာ သိုးမွှေးခေါင်းစွပ် ကို လည်း စွပ်ထား သေး၏ ။ ( ငရဲပြည် က လာသလား မသိ ။ မပူတတ် မအိုက်တတ်သည့် ပုံစံ )

ထို ငနဲ က ဆိုဖီယာ ၏ မျက်နှာကို လျှာ ဖြင့် ပြေးယက်တော့မည့် အတိုင်း အငမ်းမရ ကြည့် ရင်း ...

“ ဒီ ... ဒီက ညီမလေး က ဆိုဖီယာလပြည့်ဝန်း မဟုတ်လား ...”

“ ဟုတ်ပါတယ် ဘာကိစ္စများလဲရှင် ...”

ဆိုဖီယာ က ထို သူ့ ကို အကဲခတ်ရင်း လေသံ ခပ်မှန်မှန်ဖြင့် ပြန်ဖြေသည် ။ စိုးရှားကတော့ ထို သူ့ ကို စ မြင် ကတည်း က မသိမသာ မျက်နှာ လွှဲထားလိုက်၏ ။ အဲဒီ ငနဲ က သူ့ ဦးလေး ဖြစ်သူ ဦးစောဝင်း ထံ တွင် တွဲဖက်ဒါရိုက်တာ လိုလို ၊ ဇာတ်ညွှန်းရေးသူ လိုလို ၊ အနုပညာအကြံပေး လိုလို ယောင် ခြောက်ဆယ် လုပ်ရင်း အိမ် ကို တစ်ခါ လာဖူးသဖြင့် စိုးရှား က မှတ်မိနေ၏ ။ သူ ကတော့ မှတ်မိမည် မထင် ။ သူ့ ကလောင်နာမည် က အောင်ရဲထွန်း ( ထီးချိုင့် ) စစ်ကိုင်းတိုင်း ဘက် မှ လာ သူ ဖြစ်ပုံ ရသည် ။ ထီးချိုင့်မြို့ အမည် ကို ထည့်သွင်းထား၏ ။ အခုလည်း ထို ငနဲ က ...

“ ဆိုဖီယာ က ကိုယ့် ကို မမှတ်မိဘူး ထင်တယ် ၊ မြနဒီ ရဲ့ ရှူတင်ကို ဆိုဖီယာ လိုက်လာတုန်း က ကိုယ် နဲ့ တစ်ခါ ဆုံဖူးတယ်လေ ၊ မေ့သွားပြီလား ... ကိုယ့်နာမည် က အောင်ရဲထွန်း ( ထီးချိုင့် ) လေကွာ ...”

“ ဪ ... ရှင် က ထီးတို့ ထမင်းချိုင့် တို့ ရောင်းတဲ့ လူကိုး ...”

ဆိုဖီယာ က ခပ်တည်တည် ဖြင့် ရိသည် ။ ထို ငနဲ ၏ မျက်နှာ တစ်ခုလုံး ခရမ်းသီး မီးဖုတ် လို မည်းပုတ် ရှုံ့တွ သွား၏ ။ ဒါလည်း အမှတ် မရှိ ထပ် ပြောသည် ။

“ မဟုတ်ဘူးလေကွာ ... အောင်ရဲထွန်း ( ထီးချိုင့် ) ဆိုတာက ဟို ဘာခေါ်မလဲ ... အဲ ... ကိုယ့် ရဲ့ ကလောင် နာမည် ပေါ့ ၊ အခု မြနဒီ ရိုက်နေတဲ့ ကားမှာ ကိုယ် က အနုပညာအကြံပေး လုပ်တယ်လေ ...”

“ ဪ ... ဟုတ်ပြီ ... ဟုတ်ပြီ ... မှတ်မိပြီ ... မြင်ဖူးတယ်လေ ... ဟိုတစ်ခေါက်တုန်းကပေါ့ ...”

“ ဟဲ ... ဟဲ ... ဟုတ်ကဲ့ ... ဟဲ ... ဟဲ ...”

“ အဲဒီတုန်းက အနုပညာရှင်တွေကျန်ခဲ့တဲ့ ရေသန့်ဗူးတို့ မီးခြစ်တို့ကို လိုက်လိုက်ပြီး ပေးရတာ ရှင်ပဲ မဟုတ်လား ...”

“ ဟာ ... မဟုတ်ဘူး .. မဟုတ်ဘူး ... အနုပညာအကြံပေး ဆိုတာ အဲဒီလို အနုပညာရှင်တွေကျန်တဲ့ ပစ္စည်းတွေ လိုက် ပေးရတာမျိုး မဟုတ်ဘူး ...”

အောင်ရဲထွန်း ( ထီးချိုင့် ) တစ်ယောက် တော့ အူလည်ချာလည် လိုက်နေ၏ ။ ဒီလို မအူမလည် ငနဲ တစ်ယောက် ကို ရူးသွပ်ထွက်သွားအောင် လုပ်ဖို့ ဆိုလျှင် ဆိုဖီယာလပြည့်ဝန်း လို မိန်းမ က လက်ဖျောက် တစ်ချက် တီး ရုံလောက် သာ လို ပါသည် ။

ဆိုဖီယာ က စကား ဖြတ်ချင်ဟန်ဖြင့် လက် မှ နာရီ ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း ...

“ ဆောရီးပါရှင် ... ကျွန်မက မသိလို့ပါ ... ဪ ဒါနဲ့ ဆိုင် ထဲ မှာ ကျွန်မသူငယ်ချင်းတွေ စောင့် နေတာ ကြာ သွားပြီ ထင်တယ် ၊ သွားလိုက်ပါဦးမယ် ကိုအောင်ရဲထွန်း ...”

“ ဟုတ် ... ဟုတ်ကဲ့ ...”

သူမ က ပြောပြောဆိုဆို ဖြင့် ဆိုင် ထဲညသို့ ဝင်ရန် ခြေလှမ်း ပြင်သည် ။ တစ်လှမ်း နှစ်လှမ်း လျှောက် သွားပြီးမှ ရုတ်တရက် တစ်စုံတစ်ရာ ကို သတိရလိုမျိုး ကိုယ် ကို ဖျတ်ခနဲ လှည့်၏ ။

ထို့နောက် သူမ က စိုးရှား ကို ကြည့်ပြီး ...

“ ကျွန်မ ရှင် နဲ့ အများကြီး ထပ်ပြီး ဆွေးနွေးချင်ပါသေးတယ် ၊ ဘယ်ကို ဆက်သွယ်လို့ ရမလဲ ...”

“ ဒါရိုက်တာဦးစောဝင်း ရဲ့ဖုန်းကို ဆက် လိုက်ရင် ရ ပါတယ် ၊ ကိုယ် က သူ့ ရဲ့တူ တော် ပါတယ် ...”

“ ဟုတ်လား ... ဘယ်ဘက် က တော် တာလဲ ...”

အဖေ ဘက် က တော်စပ်တာလား အမေ ဘက်က တော်စပ်တာလား ဟု မေးမှန်း သိသည် ။ သို့သော် စိုးရှား က သူ ၏ အကျင့်အတိုင်း တမင် အကြောင် ရိုက်၍ ပြန် ဖြေလိုက်၏ ။

“ ဟုတ်ကဲ့ ... ညာဘက် က တော်တာပါ ၊ ဘယ်ဘက်ကတော့ နည်းနည်း ချောင်တယ် ”

စိုးရှား ၏ အဖြေ ကြောင့် ဆိုဖီယာ တစ်ချက် ပြုံးပြီး လှည့်ထွက်သွား၏ ။

မင်းခိုက်စိုးစန်

#ကိုအောင်နိုင်ဦး

၊