လူပျို့ အမေ

 ❝ လူပျို့ အမေ ❞

( ၁ )

ဒေါ်တင်မမကြီး အဖို့ ထု ရသည့် ရင်ဘတ် သည် သူမ ၏ ရင်ဘတ် ဖြစ် နေသောကြောင့် အသံ ထွက် ရုံ ခပ်သာသာလေး ထု လိုက်ရသည် ။ သို့ကြောင့်ပင် စိတ် ထဲ တွင် ရှိနေသည့် ကလိတိတိ များ သည် မကျေချမ်း နိုင်ဘဲ “ ဘယ့်နှယ်တော် ... ပြော စရာလား ။ တန်မှန်း မသိ ၊ မတန်မှန်း မသိ ” ဟု ဆက်ပြီး ရေရွတ်မိ၏ ။ ထိုသို့ စဉ်းစား ရင်း ပင် ငြိမ်းလုလု မာန မီးတောက် သည် “ ငါ့ သား ” ဆိုသည့် ဘဝင် လေဟပ် ကာ ချက်ချင်းပင် အသစ် တစ်ဖန် ပြန်လည် ကြီးထွား ပြန် လေရာ ပါးစပ် ကို  စေ့စေ့ ပိတ် မထားနိုင်တော့ဘဲ “ အံ့ကြီး ကို သြပါရဲ့တော် ” ဟု အာလုပ်သံကြီး နှင့် ဟစ် မိ၏ ။

“ သူ့ သမီး အသားမည်းမ ကိုများ ငါ့ သား အကောင်းစား နဲ့ ပေးစား ချင်ရသေးသတဲ့ ” ဟု မကျေလည်စွာ ပွစိပွစိ ရွတ်ရင်း သက်ပြင်းမော ကို ရှူးခနဲ မြည်အောင် မှုတ် လိုက်သည် ။

“ သမီး က ရူပဗေဒ နဲ့ ကျောင်း ပြီး တာလေ ၊ သူ က ဘွဲ့ ရတော့ ကျောင်းဆရာမ လုပ် ချင်တာ ။ အဲဒါကို ကိုယ် တွေ က “ တော်ပါ သမီးရယ် ၊ ကိုယ် က ပညာ တတ်ပြီပဲ ။ လစာလေး တစ်ပဲ ခြောက်ပြား နဲ့ အစိုးရ လခစား လည်း လုပ် ချင် မနေပါနဲ့ ။ ကိုယ့် အဖေ ရဲ့ ကုမ္ပဏီ မှာ ပဲ အလုပ်သင် အဖြစ် ဝင် လုပ်ပါ ” တားရတယ် ။ အခုတော့ သူ က အဖေ အားကိုး ရ တဲ့ မန်နေဂျာကြီး ဖြစ် နေပြီလေ ။ ဒါတောင်မှ ဒီ ကြား ထဲ စီမံခန့်ခွဲမှု သင်တန်း ဆို လား နိုင်ငံခြား က နေ ဘွဲ့ တစ်ခု ထပ် ယူ လိုက်သေးတယ် ”

သမီး အကြောင်း ရွှန်းရွှန်းဝေ အောင် ကြော်ငြာ ထိုးသွား သည့် ဒေါ်စိန်ရွှေမြ ၏ စကား သံ ကို ပြန် ကြား မိလျှင် ဒေါ်တင်မမကြီး သည် “ ဟင့် ” ခနဲ မဲ့ ၏ ။ ပြီးလျှင် “ လစာလေး တစ်ပဲ ခြောက်ပြား အစိုးရ လခစား လည်း လုပ်ချင် မနေပါနဲ့ တဲ့ ။ အဲဒီတုန်း ကများ သူ့ သမီး အဲဒီ ကျောင်းဆရာမ အလုပ် ရ ချင်လို့ ဖျပ်ဖျပ်လူး နေတာ မှတ်မိသေးတယ် ။ သူ့ သမီး က ရော နာမည် က သာ စိန်နီလာ ၊ လူ က ညံ့ လိုက်တာ မှ ချာတူး ကို လန် လို့ ။ ဖြေ တဲ့ စာမေးပွဲ တိုင်း ကျ ၊ နောက်ဆုံး စေလိုရာစေ လျှောက် တာ တောင် ဘယ်မှာ အောင် လို့လဲ ။ ဒါနဲ့ပဲ စာမေးပွဲ ဖြေစရာ မလိုတဲ့ သူ့ အဖေ ရဲ့ အလုပ် ထဲ ကို ပဲ ဝင် လိုက် ရတာကို များ အချင်းချင်း ကြွား ချင်သေးတယ် ဒင်း ( သင်း ) က ။ ပြီးတော့ ပြော သေးရဲ့ ကုမ္ပဏီ တဲ့ ။ အဖေ က ဥက္ကဋ္ဌ ၊ သမီး က မန်နေဂျာ ၊ အမေ က စာရင်းကိုင် ၊ သား က ပြာတာ ။ လက်ချိုး ရေ လို့ မှ လူ က လက် တစ်ဖက် မပြည့်တဲ့ ဟာ များ ကုမ္ပဏီ တဲ့ ။ ဘာတဲ့ ဆိုင်းဘုတ် က စိန် ရေချိုရေငန် ထွက် ပစ္စည်း ရောင်းဝယ်ရေး ကုမ္ပဏီလီမိတက် တဲ့ ။ ငါးပိ ၊ ငါးခြောက်သည် က ငါးပိ ၊ ငါးခြောက် ပေါ့ အေ  ။ အလကား ကြွားလုံးတွေ ” ဟု စိတ် ထဲ မှ ချိုးချိုးဖဲ့ဖဲ့ ဆက် တွေးသည် ။ ထိုသို့ တွေး ရင်း မျက်စိ ရှေ့ မှ ဒေါ်စိန်ရွှေမြ ပေး သွားသည့် ငါးပိ နှင့် ငါးခြောက် လက်ဆောင်ထုပ် ကို မျက်စိ ရောက် လျှင် မူ “ ဟင်း ” ခနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီး တစ်ခု ချ၏ ။ ပြီးလျှင် “ အမယ်လေး သား ကို တော့ ငါးပိလေး ငါးဆယ်သား လောက် နဲ့ တော့ မလဲနိုင်ပါဘူး ” ဟု မဲ့မဲ့ရွဲ့ရွဲ့ သာသာ ထိုးထိုး ဆက် တွေး၏ ။ ယင်း မှ သား ဖြစ်သူ အကြောင်း ကို အမျှင်တတန်းတန်း ဆက် တွေးပြန်သည် ။

ဒေါ်တင်မမကြီး ၏ သား သည် အရပ် မနိမ့်မမြင့် ပိန်ပိန်ပါးပါး ဖြစ်သည် ။ အသား ညိုစိမ့်စိမ့် တွင် အရိုးအဆစ် ပြေပြစ် လေ ရာ ကြည့်ပျော်သူ ဖြစ်၏ ။ အပြစ် ပြောစရာ ဆို၍ နှာခေါင်းလေး နည်းနည်း ကြီး သည့် အချက် တစ်ချက် သာ ရှိ၏ ။ သို့သော် ဒေါ်တင်မမကြီး ၏ စိတ် ထဲ တွင် ကား ထို နှာခေါင်း ကို အပြစ် ဆိုစရာ ဟု မထင် ။ အမေ ပီပီ ယင်းကြောင့် ပင် သူ့ သား သည် ပို၍ ခံ့ထည် နေသည် ဟု စိတ် တွင် တွေး၏ ။ ထို့ပြင် သူမ ၏ သား သည် မဂ္ဂဇင်းစာမျက်နှာ များ တွင် ဓာတ်ပုံ မော်ဒယ်လ် အဖြစ် သုံး - လေးကြိမ် မျှ ပါ ဖူးသည့် အဖြစ် က လည်း ဒေါ်တင်မမကြီး အား ပို၍ သွေး နားထင် ရောက် စေ၏ ။ ပြီးလျှင် သူမ ၏ သား သည် လူအများ ၏ အလယ် တွင် အဖိုးတန် မျက်နှာ ပွင့် လှသည့် ဆရာဝန် တစ်ယောက် လည်း ဖြစ်သေးသည်ပဲ ။ “ သား က ဆရာဝန် မော်ဒယ်လ် လေ ... အဟင်း ဟင်း ” ဟု တစ်ယောက် ယောက် ကို များ ပြော လိုက် ရ လျှင် ပါးစပ် ထဲ ဘယ်လောက် စေးစေးပိုင်ပိုင် ရှိ လိုက်သလဲ ။ ဒီ ခေတ်ကြီး မှာ ဒီ ထက် မျက်နှာ ပွင့် တာ ဘာ ရှိနိုင်သေးတုံး ။ စဉ်းစား ရင်း ပင် “ ခေတ်ကြီး ကို က ” ဟူသော အတွေး သည် ဒေါ်တင်မမကြီး ၏ စိတ် ထဲ ဆက် ဝင်လာပြန်သည် ။

“ အင်း ခက်တယ် ... ခက်တယ် ၊ ခေတ်ကြီး ကို က ခက်တယ် ။ ဘာတဲ့ လူပျို့ အမေ ဆန် တစ်အိတ် နဲ့ တောင်ထိပ် မှာ ပုန်း ဆိုတာ တကယ်ပါပဲ ။ အင်း ... ဒီခေတ် မှ ဒီခေတ် ”

နောက်ဆုံး ဒေါ်တင်မမကြီး သည် သူမ ၏ အညာကောက်ညှင်းထုပ် နှင့် တူလှသည့် ကိုယ်ခန္ဓာကြီး ကို ဆက်တီခုံ ပေါ် ခြေပစ် လက်ပစ် တင်လိုက်ရင်း “ ဒီ ခေတ်ကြီး မှာ သားလူပျို အကောင်းစား နဲ့ အမေ လုပ်ရတာလည်း မလွယ်ဘူး တော် ရေ ” ဟု တစ်ယောက် ယောက် ကို ပဲ ညည်း သလိုလို ၊ ကိုယ့် ကိုယ် ကို ပဲ ညည်း သလိုလို ခပ်ကြွားကြွားလေး ဆို လိုက်ရမှ ရင် ထဲ တွင် ချောင်၏ ။

၂ ။

သား ပြန်လာမည် ဆိုသည့် သတင်း ကြောင့် ဒေါ်တင်မမကြီး သည် မနက်ခင်း တစ်ခု လုံး ပြာတောက် နေသည် ။ ခြံ ထောင့် ကို ရောက်၏ ။ “ ဒီ အမှိုက်တွေ ရှင်းပါဟဲ့ ” အော်၏ ။ သစ်ပင် အောက် ကို ရောက်၏ ။ “ ဟို အကိုင်း ကို ခုတ်ပစ် လိုက်စမ်း ” ဟု ဟစ် ၏ ။ အိမ် ၏ ဧည့်ခန်း ထဲ တွင် ရပ်မိ၏ ။ “ ပန်းအိုး ထိုးထားတာ ကို က ပုံ မကျဘူး ” ဟု ဆူ ၏ ။ သား အိပ်မည့် အခန်း ထဲ ဝင် ကြည့် ချိန် တွင် ကား ဒေါ်တင်မမကြီး ၏ မြည်တွန်တောက်တီးသံ များ သည် မရပ်တော့ ။ တစ်အိမ် လုံး လှည့်ပတ် ကြည့်ပြီးလျှင် ကား ဒေါ်တင်မမကြီး သည် “ သူမ ၏ သား ခဏမျှ အလည် ပြန် လာမည့် အကြောင်း ကို မြို့ ပတ် ကာ မောင်း ထု၏ ။ “ သား က အိမ် ပြန် မလာတာ တစ်နှစ် လောက် တော့ ရှိပြီ ။ အမယ်လေး - မအားဘူး ၊ သူတို့ ဆရာဝန် ဆိုတာတွေ က ရုံး ပိတ်ရက် မရှိ ၊ သင်္ကြန် မရှိ ၊ အခါ မရှိ ။ ဥပုသ်သီတင်း မရှိ ရယ် ။ သူ ဝါသနာ ပါ တဲ့ မော်ဒယ်လ် အလုပ် တောင် ဆက် မလုပ် နိုင်တော့ တာ သာ ကြည့်တော့ ” ဟူသော စကား ကို ကျယ်လောင် ကျယ်လောင် ဆို ရင်း တဟင်းဟင်း မျှင်း ရယ် ၏ ။ ထို့နောက် တွင် သား ၏ တော်ပုံ ၊ ထက်မြက်ပုံ ၊ သွက်လက်ချက်ချာပုံ တို့ ကို စကား ဆက်သည် ။ သား အကြောင်း အကောင်း ဋီကာ ဖွဲ့ ပြီးနောက် အကြွား သန်လေခြင်း မဖြစ် စေရန် အဆုံးသတ် တွင် မှ ဟို ငယ်ငယ် ကလေး ဘဝ က ဆိုးပုံ ၊ တေပုံ ၊ ပေပုံ များဖြင့် သူမ ၏ စကား ကို အဆုံးသတ်သည် ။

“ ကောင်မလေး ကို က ပါးစပ် ရဲလွန်းတယ် ။ ပုံစံ က လည်း ပျံတံတံ နန့်တန့်တန့် မပြောလိုက်ချင်ဘူး ”

မြို့ပတ်ပြီး နှစ်နာရီ ခန့် ကြာ လျှင် ဒေါ်တင်မမကြီး သည် ပွစိပွစိ ဖြင့် အိမ် ပြန် ရောက် လာသည် ။ အကြောင်း ကား လမ်း ၌ တွေ့သော ကောင်မလေး တစ်ယောက် မှ

“ ယောက္ခမကြီး  ...  ကိုကို အိမ် ပြန်လာမယ် ဆို ” ဟု အော် ဟစ်ပြီး နှုတ်ဆက် ဂါရ၀ ပြု လိုက် သော ကြောင့် ဖြစ်၏ ။

“ ဘယ့်နှယ် တော် .. သူ မရှက် ပေ မဲ့ ငါ က ရှက်တယ် ။ မိန်းမ တဲ့  ... ဘယ်မှာလဲ ဣန္ဒြေ ၊ ဘယ်မှာလဲ သိက္ခာ ။ ခေတ်ကြီး က ကပြောင်းတိ ကပြောင်းပြန် ။ ကျုပ်တို့ ငယ်ငယ်တုန်း က များ မိန်းမ ကြိုက် တော့ မျှော်လိုက်တာ ၊ ယောက်ျား ကြိုက် တော့ စိုက်စိုက်လာ တဲ့  ။ အခု တော့ မဟုတ်ပေါင် ” ဟု အိမ် ရောက် ရောက်ချင်း အော်ကြီးဟစ်ကျယ် လုပ်၏ ။ သား ၏ အဖေ ၊ လင် ဖြစ်သူ မှ “ ဟ .. ဘာဖြစ်သေးတုံး ၊ ကိုယ် က သားရှင် ပဲ ။ ဟုတ်တယ် သမီးရေ လို့ ပြန် ပြောလိုက်ပေါ့ … မနာပါဘူး ” ဟု ပြောခါမှ ဒေါ်တင်မမကြီး သည် ပို ဆိုး ကာ “ အမယ်လေးတော် ” ဟု ထ , ဟစ်ပြန်သည် ။

“ နာတယ် တော်ရေ့ ၊ ကိုယ့် ဘက် က သားရှင် ဆိုပေမဲ့ လည်း နာတာတွေ ရှိတယ် ။ မိန်းကလေး အပျို ဖြစ်တိုင်း သဘော တူစရာ မဟုတ်ဘူး ။ ရုပ်ရည်ရူပကာ ၊ ပညာ ၊ ဥစ္စာ ၊ ပြီးတော့ မိဘ မျိုးရိုး ၊ စာရိတ္တ အကုန် ကြည့် ရမယ် တော် ရေ့ ။ ကိုယ့် သား က အကောင်းစား ၊ ဆရာဝန် တော့ ။ ဘယ့်နှယ် တွေ့သမျှ မိန်းကလေး ချွေးမ ခေါ် ရ အောင် ကိုယ့် သား က အလေနတော မဟုတ်ဘူး ” စကား ကို အဆက်မပြတ် ဆို၏ ။ ခဏမျှ ကြာ လျှင် အခဲ မကျေသေး ဟန် ဖြင့် “ အခုမှ သား က နှစ်ဆယ့်ခွန် ပဲ ရှိသေးတယ် ။ ဘယ့်နှယ် ငယ်ငယ်လေး ရှိသေးတာ ။ အားလုံး ပြည့်စုံနေတဲ့ မိန်းကလေး ဆိုရင်တောင် မပေးစား နိုင်သေးဘူး ။ အို ကုန်ကုန် ပြောမယ် ရှင် ၊ အခုနေ က တော့ သိကြားမင်း ရဲ့ သမီး ဆိုရင်တောင် မပေးစားနိုင်သေးဘူး ” ဟု စကားဆက်၏ ။ ပြောရင်း ဒေါ်တင်မမကြီး သည် ငါ့ စကားများ လွန်ကုန်ပြီလား ဟု တွေး မိပြီး လင် အား မသိမသာ ချောင်း ကြည့်၏ ။ လင် ဖြစ်သူ ၏ မျက်နှာ ပြုံးရိပ်ရိပ် ရှိ နေသည်ကို မြင်လျှင် စိတ် ထဲ မလုံဘဲ “ ဘာတုံး တော် က ” ဟု ရန် လုပ် လိုက်သေးသည် ။

၃ ။

ရထား ပေါ် မှ ဆင်းလာသော သား ကို မြင်မြင်ချင်း ဒေါ်တင်မမကြီး သည် “ အမယ်လေး ... သား က ပိုပြီးတော့ တောင် ချော လာ သေးတယ် ” ဟု ဆီးကြိုသည် ။ “ အမေ ဖြင့် ပင်ပန်းတာ နဲ့ ပိန်သွား မည်းသွား ပြီလား လို့ စိုးရိမ်နေတာ ” ဟု လည်း ခပ်ပိုပို ဆို၏ ။ ထို့နောက် သား ၏ ဘေး တွင် ပြုံးတုံ့တုံ့ ရပ်နေသည့် လူငယ် အား သတိ ထား မိပြီး “ အိုး .. သား ရဲ့ သူငယ်ချင်း လား ၊ သား က လည်း အချောလေး ပဲ ” ဟု လက် ကို ဆွဲယမ်းကာ ဟန်မူ ပိုပို နှုတ်ဆက် ပြန်၏ ။ ထို့နောက် အိမ် တွင် သား ကြိုက် သော ငါးဆုပ်ဟင်းများ ချက်ထားကြောင်း ၊ နောက် တစ်နေ့ တွင် ဝက်သား နှင့် မျှစ်ချဉ် ရောပြီး ချက် ရန် စီမံထားကြောင်း ၊ သား မွေး ထားသည့် ခွေး သည် မကြာသေး ခင် က ပင် နေမကောင်း ဖြစ်ကြောင်း ၊ တိရစ္ဆာန်ဆရာဝန် ထံ နှစ်ခေါက် သွား ပြရပြီး ပိုက်ဆံ တစ်သောင်းခွဲ ကုန် သွားကြောင်း ၊ ပြီးလျှင် သား ရှိစဉ် က စိုက် ထားသော နှင်းဆီခင်း သည် ယခု ပွင့် နေပြီ ဖြစ်ကြောင်း နှင့် လွန်ခဲ့သော တစ်ပတ် က ထို နှင်းဆီပန်းများ ကို ဖောက်သည် ပေးရာ ငွေငါးထောင် ကျော် ရကြောင်း ထွေလီကာလီ ဇာတ်စုံ ခင်း၏ ။ ပြောရင်း ဒေါ်တင်မမကြီး ၏ စကားများ သည် သူမ အား ယောက္ခမကြီး ဟု ခေါ်လိုက်သော မိန်းကလေး အကြောင်း ကို ရောက် သွား၏ ။

“ ခေတ် ကြီး ကို က ကြောက်စရာ ချည်း ။ အမေ့ ကို များ သူ က ယောက္ခမကြီး တဲ့ ၊ သူ မို့ လို့ မရှက်မကြောက် ။ ဟိုတုန်းက ပြော ကြတဲ့ လူပျို့ အမေ ဆန် တစ်အိတ် နဲ့ တောင်ထိပ်မှာ ပုန်း ဆိုတာ ဒီ ခေတ်ကြီး မှ ဒီခေတ်ကြီး ။ အမယ်လေး အခု ကြုံတုန်း သား နှစ်ယောက် စလုံး ကို မှာ လိုက်ချင်ရဲ့ ။ ရည်းစား လည်း မရှာကြနဲ့ ဦး ၊ ချစ်သူ လည်း မထားကြနဲ့ ဦး ။ နောက် ကိုယ် က အထူးကုဆရာဝန်ကြီး ဖြစ် ပြီ ဆိုမှ အဲဒီ ကိစ္စတွေကို စဉ်းစား ”

စုံစီနဖာ စကားများ ကို ပြော ရင်း ဒေါ်တင်မမကြီး သည် နောက်နား ကျကျ မှ လိုက် လာသော သား နှစ်ယောက် အား “ ပြောသာ ပြောနေရဟာ အခုတောင် ရည်းစား ရှိ နေကြပြီလား မသိဘူး ” ဟု စကား နှိုက် သေးသည် ။ သား နှစ်ယောက် က တစ်ဦး ကို တစ်ဦး ပြုံး ကြည့်ပြီး “ မရှိသေးပါဘူး ” ဟု အာမဘန္တေ ခံသည့် တိုင် မိန်းမ မကောင်းကြောင်း ကို မန်လည်ဆရာတော် ရှုံး လောက် အောင်ပင် ဋီကာ ဖွဲ့ လိုက်သေး၏ ။

သူမ ၏ သား ပြန် ရောက် သည့် နေ့မှ စ၍ ဒေါ်တင်မမကြီး သည် အိမ် လည် ပြီး အတင်း မတုတ် နိုင် ရှာ ။ အကြောင်းကား သူမ ၏ သား အကောင်းစား အား ကင်းစောင့် တာဝန် ကျ နေသောကြောင့် ဖြစ်၏ ။ အခါတိုင်း တွင် အမြဲလိုလို ပြုံးချိုရယ်မော နေသော ဒေါ်တင်မမကြီး ၏ မျက်နှာ သည် သား ၏ မိန်းကလေး သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် ယောက် လာ လျှင် မူ အလိုလိုပင် တင်း ကာ သွား သည် ။ ထို့နောက် အသံမာမာ ဖြင့် “ သားရေ ဧည့်သည် ” ဟု ခေါ် ပေး၏ ။ ပြီးလျှင် ထို မိန်းကလေး မပြန် မချင်း ဟိုဟာ လုပ် သလိုလို ဒီဟာ လုပ် သလိုလို အနား တွင် ရစ်သီ ရစ်သီ လုပ်၏ ။ ထို မိန်းကလေး သူငယ်ချင်း အိမ် ပြန် သွား ချိန် တွင် ကား “ အဲဒီ ကောင်မလေး က ” အစ ချီ ကာ ဘယ်တုန်း က ရည်းစား ထားဖူး ၊ ကြက်ဥ ပင် မပြုတ်တတ် ၊ ငရုတ်သီး ပင် မထောင်းတတ် စသည် ဖြင့် ထို မိန်းကလေး ၏ မကောင်းကွက် အဖုံဖုံ ကို ဇာတ်စုံ ခင်း၏ ။ နောက်ဆုံး ယောက်ျား ဖြစ်သူ မှ “ တော်ပါတော့ မိန်းမ ရယ် ၊ မင်း မ လည်း အပျို အတင်း ပေါင်းချုပ် ဖြစ်နေပြီ ” ဟု တား ရသည် ။ ထိုအခါ တွင်လည်း ဒေါ်တင်မမကြီး သည် ဆိတ်ဆိတ်ငြိမ် မခံ ။ “ အို .. ကိုယ် က သားရှင် ဆိုတော့ ဘယ် မိန်းကလေး က ဘယ်လို ဆိုတာ လေ့လာ ထားရတယ် တော် ရေ ၊ စပ်စုချင် လွန်း လို့ မဟုတ်ဘူး ။ သိတယ် မဟုတ်လား ။ တချို့က မျက်နှာ မှာ ပေါင်ဒါ အဖွေးသား နဲ့ ပေါင် မှာ သေးစီးကြောင်း နဲ့ ဆိုတာ ” ဟု ကက်ကက်လန် အကြောင်း ပြန်သည် ။

တစ်ရက်သား တွင် မူ ဒေါ်တင်မမကြီး သည် အိမ် တွင် အမြိုင့်သား ထိုင် နေ ရင်းပင် ဒေါသူပုန် ထ ရ သေး၏ ။ အကြောင်းကား မြို့ ၏ အပျိုဂေဇက် သတင်းစာ တွင် သူမ အား အာသာဝတီနွယ်နီ နတ်ပန်း အား စောင့်ကြပ် သည့် ဘီလူးမကြီး အဖြစ် ရယ်ပွဲ ဖွဲ့ နေကြကြောင်း တစ်ဆင့် စကား ကြား လိုက်ရသောကြောင့် ဖြစ်၏ ။ ထို့နောက် တွင် ဒေါ်တင်မမကြီး သည် ပို၍ မျက်နှာကြော တင်း လာ၏ ။ ရံဖန်ရံခါ မိန်းကလေး အသံ နှင့် ဖုန်း ဝင်လာ လျှင် ဘာဘာညာညာ မေး မနေဘဲ “ မရှိဘူးဟေ့ ” ဟု ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီး ဖြေပြီး “ ဂေါက် ” ခနဲ နေအောင် ပင် ဖုန်း ကို ချ ၏ ။ ပြီး လျှင် “ ကောင်မလေးတွေ က ကဲကို ကဲလွန်းတယ် ” ဟု ဆက် ရေ ရွတ်၏ ။

၄ ။

မနက်ခင်း တစ်ခု တွင် ဒေါ်တင်မမကြီး သည် သား က အိမ်သားများ ကို မပြန်ခင် ငါးပေါင်း လုပ် ကျွေးမည် ဟု ဆိုသဖြင့် လိုအပ်သည့် အဆာပလာများ ဝယ် ပြီး ပြန်လာ၏ ။ လမ်း ၌ ထုံးစံ အတိုင်း “ သား ပြန် လာသဖြင့် အိမ် ပင် မလည် နိုင်ကြောင်း ၊ ယခု ခေတ် ကောင်မလေးများ က လည်း ကဲလွန်းကြောင်း ” အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ပြော၏ ။ ဤတွင် ဒေါ်တင်မမကြီး အား အတော် မြင်ပြင်းကတ် နေ ဟန် တူ သည့် မိန်းကလေး တစ်ဦး သည် “ အန်တီရေ ဒေါင်းများ က , တာ မြင်ဖူးတယ် မဟုတ်လား ၊ အရှေ့ဘက် က ကြည့် ရင် သိပ်လှတာ ။ အဲ အနောက် က ကြည့် ရင် တော့ တော်တော် ကို ကျက်သရေ မရှိတာ ” ဟု ပြော လက်စ , စကား နှင့် မဆီမဆိုင် ပြော၏ ။ ဘာ ဆိုလိုသည် ကို ရုတ်တရက် စဉ်းစား မရသဖြင့် ဒေါ်တင်မမကြီး သည် ဘာမျှ ပြန် မပြောလိုက်နိုင် ။ အိမ် အပြန် လမ်း တစ်လျှောက် တွင် ထို စကား ကို တအုံနွေးနွေး တွေး ကာ “ ဒီ ကောင်မလေး ဘာ ပြောချင်တာလဲ ” ဟု ကြိတ်မနိုင် ခဲမရ ဖြစ်ရ၏ ။ တစိမ့်စိမ့် တွေးရင်း အိမ် နား သို့ ရောက် မှ “ ဘုရားရေ ၊ ငါ့ သား မှာ ရည်းစား ရှိနေပြီလို့ ဆို ချင်တာလား ” ဟု စဉ်းစား မိသည် ။ “ ဖြစ်နိုင်တယ် ၊ ဖြစ်နိုင်တယ် ၊ အန်တီ က သာ တို နေ တာ အန်တီ့ သား မှာ ရည်းစား နဲ့ လို့ ပြောချင်ပုံပဲ ” ဟု ဆက် တွေး မိ လျှင် ဒေါ်တင်မမကြီး ၏ ရင် သည် တဒိန်းဒိန်း ခုန် လာလေ၏ ။

အိမ် သို့ ရောက် ချိန် တွင် သား နှင့် သား ၏ သူငယ်ချင်း သည် နှင်းဆီပန်းခင်း အလယ် တွင် ရေပုံး ကိုယ်စီ ကိုင် လျက် ခေါင်းချင်း ဆိုင် ရယ် နေကြသည် ကို ခပ်လှမ်းလှမ်း မှ မြင် လိုက်၏ ။ ပြီးလျှင် သူမ အနား ရောက် သွား ချိန် တွင် ပြုံးစိစိ မျက်နှာများ ဖြင့် ဘာ အကြောင်းမျှ ပြော မနေကြ သလို လူချင်း ခွာ သွားကြသည် ကို လည်း သတိ ထားမိ၏ ။ ဒေါ်တင်မမကြီး ၏ စိတ် ထဲ မှ “ သေချာပါပြီ ၊ ဒါ သူတို့ ရည်းစားတွေ အကြောင်း ပြောနေတာပဲ နေမှာ ။ သား မှာ ရည်းစား ရှိနေပါပြီ ” ဟု ပို ထင်လာ၏ ။ ထို့ကြောင့် “ ကဲ သားတို့ မီးဖို ထဲ မှာ ကြိုက်သလို ချက်ကြ ၊ အမေ တော့ မောတာ နဲ့ အိမ် ရှေ့ မှာ နား လိုက်ဦးမယ် ” ဟု ပ , ထုတ် ကာ အားလုံး အလစ် တွင် သားများ နေ သည့် အခန်း အတွင်း ဝင် ကာ မွှေ လေ၏ ။ ဤသို့ဖြင့် ဆယ်မိနစ် ကျော် ကြာ လျှင် ဒေါ်တင်မမကြီး ၏ လက် ထဲ တွင် မသင်္ကာစရာ စာအုပ် နှစ်အုပ် ကို ဆုပ် မိလေ၏ ။ စာအုပ် နှစ်အုပ် သည် ပုံစံ တူ ၊ အရောင် တူ ဖြစ်ပြီး မတူသည် ကား အထဲ မှ လက်ရေး ဖြစ်သည် ။ ဒေါ်တင်မမကြီး တစ်အုပ် ကို ဖျတ်ခနဲ လှန် ကြည့်မိလေ၏ ။ “ ကောင်းကင် မှာ ကောက်ပ နေတဲ့ ကြယ်တွေ အများကြီး ထဲ မှ မင်း က အတောက်ပဆုံး ကြယ်တစ်ပွင့် ပါ ” ဟူသော စာ ကို ဖတ် လိုက်ရ၏ ။ “ ဒါ သား လက်ရေး မဟုတ်ဘူး ။ ဟိုကောင်လေး စာအုပ် နေ မှာ ” ဟု တွေးပြီး ထို စာအုပ် ကို ချက်ချင်း ပိတ် ကာ နောက် တစ်အုပ် ကို လှန် ကြည့်ပြန်၏ ။

“ အချိန်တွေ ကြာလာတာ နဲ့ အမျှ ဘဝ တစ်ခုလုံး လက်တွဲ ရမယ့် လူ ဆိုတာ သေချာ လာ တယ် ။ တကယ် ဘာကြောင့်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် ဘယ်တော့ မှ မခွဲကြေး နော် ၊ ချစ်တယ် ကွာ  ...  အရမ်း ချစ်တယ် ”

ဘု ရားရေ ... သား လက်ရေး မှ သား လက်ရေး ။ ဒေါ်တင်မမကြီး သည် ဒိန်းခနဲ ငယ်ထိပ် တက် ဆောင့်သလို ဖြစ် ကာ စာရွက်များ ကို ဖျိုးဖျိုးဖျပ်ဖျပ် လှန် ကြည့်၏ ။ ချစ်သည့် အကြောင်း ၊ ကြင်နာသည့် အကြောင်း များ သာ တွေ့ ရပြီး ကောင်မလေး နာမည် ကား ရှာ မတွေ့ ။ “ ရည်းစား ရှိတာတော့ သေချာပါပြီ ။ ဘယ် က ကောင်မလေး များ လဲ မသိဘူး ” ဟူသော အတွေး ဖြင့် ဒေါ်တင်မမကြီး သည် ထူ သလိုလို ၊ ထုံ သလိုလို ဖြစ် လာ ကာ အိမ်ရှေ့ခန်း ဘက် ပြန် ထွက်ခဲ့၏ ။ ထိုစဉ် ခဏ အချိန် က နှင်းဆီခင်း ထဲ တွင် သား နှစ်ယောက် ခေါင်းချင်း ဆိုင် နေကြသည် ကို ပြန် မြင်ယောင် ပြီး “ သူတို့ ပဲ ရှိ ရင်တော့ သူတို့ ရည်းစား တွေ အကြောင်း ပြော ကြမှာပဲ ” ဟု တွေး မိလျက် မီးဖိုခန်း ဘက် သို့ ခြေ ဖွ နင်းကာ ထွက်ခဲ့သည် ။ ပြီးလျှင် မဟ တဟ ရှိ နေသည့် တံခါး သို့ ကပ် ကာ အသာ ချောင်း လေ၏ ။

ဘုရားရေ ... ။ ဒေါ်တင်မမကြီး ၏ ရင် သည် ကုလားဘုရားပွဲ လှည့် သလို တဒုန်းဒုန်း ခုန် လာသည် ။ သူမ စိတ် တွင် လောကကြီး သည် ဇောက်ထိုး မိုးမျှော် ဖြစ် ကုန်ပြီ ထင်ပါရဲ့ဟု လည်း တွေး မိ၏ ။ ယင်း နောက် တွင် ကား ကိုယ့် ကိုယ် ကို ထိန်း ၍ ထွက် လာသည့် တိုင် ဒေါ်တင်မမကြီး ၏ ခြေ နှင့် လက်များ သည် တဆတ်ဆတ် တုန်ခါ နေကြသည် ။ ထိုသို့ တုန်တုန် လှုပ်လှုပ် လျှောက် လာရင်း ပင် နား ထဲ ၌ “ အင် ... အရှေ့ မှာ အမေ တို့ ရှိ နေတယ် နော် ” ဟူ သော သား ၏ ချွဲတဲတဲ စကား သံ ကို ပြန် ကြား သည် ။ ပြီးလျှင် သား ၏ သူငယ်ချင်း သည် သား အား ရွှတ်ခနဲ နမ်း လိုက် သည် ကို လည်း မြင် ပြန်၏ ။ ထိုအခါ ဒေါ်တင်မမကြီး ချက်ချင်း ပင် ခေါင်း ကို ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ နေ အောင် ခါ ယမ်း မိ၏ ။

“ အမယ်လေး … လေး ။ ဘယ်လောက် ငါ့ ကို လူ တွေများ ရယ် ကြမလဲ မသိဘူး ။ ငါ က တော့ သား ကို တို လွန်း လို့ ကာ လိုက်ရတာ ၊ အခုတော့ သား က ။ ဘုရား ... ၊ ဘုရား ... တစ်ခု ခု တော့ လုပ် မှ ဖြစ်မယ် ၊ တစ်ခု ခု တော့ လုပ် မှ ဖြစ်မယ် ”

ထို့နောက် ဘုရား အလီ လီ တ , ကာ ယောင်တိယောင်ချာ ဖြင့် သတိ လက် လွှတ် တတွတ်တွတ် ရွတ်ရင်း လျှောက် လာသော ဒေါ်တင်မမကြီး သည် တယ်လီဖုန်း စင် နား ရောက် လျှင် ရုတ်တရက် တုံ့ခနဲ ရပ် ပြီး ဖုန်းခွက် ကို ဆတ်ခနဲ ကောက် ကိုင် လိုက်သည် ။

“ ဟယ်လို ...  မြ လား ။ အဟင်း ...  ဟင်း ၊ တင်မ ပါ ။ ဒီလိုလေ သား က အခု အိမ် ပြန် ရောက် နေတော့ တင်မ တို့ က ပဲ မြ တို့ ကို ထမင်းစား ဖိတ် ရမလား ၊ ဒါမှမဟုတ် မြ တို့ က ပဲ တင်မ တို့ ကို ထမင်းစား ဖိတ် မလား တစ်ခုခု စီစဉ် ကြ ရ အောင်လို့ လေ ... အဟင်း ဟင်း ၊ သိတယ် မဟုတ်လား ။ သမီး နီလာလေး နဲ့ သား ကို .. ”

ဒေါ်တင်မမကြီး ၏ အသံ သည် ချိုမြဝေလွင် နေ သော်ငြား မျက်နှာ ကား မပြုံး ။

◾ရေအေး

📖 ရွှေအမြုတေ ရုပ်စုံမဂ္ဂဇင်း

     ၂၀၁၅ စက်တင်ဘာ 

#ကိုအောင်နိုင်ဦး

.